.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΝ ΠΟΝΗΡΑΝ ΓΕΝΕΑΝ !



….. Η Σημερινή γενεά είναι γενεά πονηρά και διεστραμμένη και δυσκόλως οι ακολουθήσαντες και οι εναρξάμενοι της οδού της απωλείας να επιστρέψουν αμέσως και ευκόλως εις την οδόν της σωτηρίας. Αρέσει και είναι προτιμητέα εις τους πολλούς η οδός της απωλείας, η πλατεία και ευρύχωρος. Επλάτυνεν ο ακόρεστος Άδης το στόμα αυτού, δια να κορέσει και να χωρέσει το πλήθος το άπειρον των ανθρώπων, οι οποίοι όχι βραδέως, αλλά ολοταχώς και καλπάζοντες βαδίζουν εις την οδόν της απωλείας, δια να δρέψουν τους καρπούς της πικράς αμαρτίας. 
Αλλοίμονον, αλλοίμονον, αλλοίμονον εις την σημερινήν πονηράν γενεάν !!!
Πώς εσκοτίσθη !
Πώς δεν βλέπει τον κρημνόν της απωλείας ! 
Πώς δεν τρέμει την φοβεράν του Κυρίου απειλήν ! 
Την φοβεράν ημέραν της Κρίσεως ! 
Πώς δεν βλέπει τον πέλεκυν της θείας δικαιοσύνης και τας καθεκάστην τιμωρίας των ασεβών και απειθών αμαρτωλών, τους πολέμους, τους σεισμούς, τους καταποντισμούς, τας πλημμύρας, τας καταιγίδας !
Όντως ως Σόδομα και Γόμορρα ωμοιώθημεν και δι΄ αυτό πυρ ετοιμάζεται παρά Κυρίου του καταφθείραι τους καταφθείροντας και καταμιάνοντας την γην και ουκ έστιν ο σβέσων. Μία μόνη απόκειται ελπίς σωτηρίας, η μετάνοια. Μετάνοια ειλικρινής και αληθινή. Αλλά πού μετάνοια ! Πού δάκρυα και αναστεναγμοί, δια να συγκρατήσουν τον θυμόν, την δικαίαν κατά των αμαρτωλόν αγανάκτησιν του Κυρίου !............


ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ,
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ, 
τευχ. Α΄, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», 
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, σελ. 7.

Ετικέτες , ,