ΒΑΛΙΑ ΑΛΕΞΙΟΥ: ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΟ ΘΑΥΜΑ
Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν τα έχω ζήσει εγώ όλα όσα θα προσπαθήσω να σας περιγράψω με όσο το δυνατό λιγότερα λόγια. Είναι τόσο πολλά για μια μόνο ζωή...
Έχω γράψει ήδη δυο λόγια για εμένα εδώ:«Η πορεία μου» και δεν θα σας κουράσω και με αυτά.
Ήμουν παιδάκι, κόντευα 4 ετών. Μέναμε στο Λόφο Αξιωματικών Περιστερίου. Επί μήνες κάθε βράδυ έπεφτα κάτω από τους πόνους. Οι γονείς μου με πήγαιναν σε παιδίατρο, αλλά την ημέρα ήμουν καλά και έτσι δεν μου έβρισκαν τίποτα. Κάποια φορά τα ουρλιαχτά μου ήταν τόσο δυνατά που με πήραν άρον άρον και με πήγαν στο Νοσοκομείο Παίδων.
Εκεί με κράτησαν μέσα και ανακάλυψαν πως ουσιαστικά έχω δύο αναιμίες μαζί, την Μεσογειακή και την Δρεπανοκυτταρική και αυτό το ονόμαζαν Μικροδρέπανο. Από εκεί και πέρα μεταγγιζόμουν συχνά και οι κρίσεις πόνου ήταν τόσο τακτικές που αν και παιδάκι είχα αρχίσει να ζω μαζί με τον πόνο. Η μορφίνη ήταν σαν πορτοκαλάδα για εμένα, με αποτέλεσμα να μην με πιάνουν ακόμα και 7 μαζί.
Τότε θεωρούσα ότι οκ, είχα την ατυχία να γεννηθώ με αυτό και οι πόνοι να προέρχονται μέσα από το μεδούλι στα κόκαλα, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ούτε και η επιστήμη έδινε κάποια λύση σε μία εκ' γενετής ανίατη ασθένεια.
Μέσα σε αυτή την ας πούμε "ατυχία", είχα την Τύχη να γνωρίσω τον γέροντα Σίμων Αρβανίτη, ως γνωστό, τυφλό και κατάκειτο. Πέρναγα από 40 κύματα αλλά πήγαινα δίπλα του και αισθανόμουν ότι ο Θεός με κρατάει στα χέρια του. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθώ σαν παιδί αν υπάρχει Θεός. Τον Ένιωθα!
Οι γιατροί δεν μου έδιναν καμία ελπίδα ζωής. Κάποια στιγμή μια θρόμβωση θα με χτύπαγε σε οποιοδήποτε λεπτό της ζωής μου και θα πέθαινα. Έμαθα λοιπόν να ζω την κάθε μου στιγμή με αυτό το ενδεχόμενο... Δεν ήξερα αν θα ξύπναγα το πρωί όπως όλα τα παιδιά να πάνε σχολείο.
Και να που στα 7 μου χρόνια συνέβη.
Ήταν 4 Ιουνίου 1974 που ήρθε η μαμά να με ξυπνήσει να ετοιμαστώ για το σχολείο. Με σκούνταγε αλλά εγώ... τίποτα... Έγειρα στο πλάϊ, έκανα εμετό πάνω της και έπεσα σε κώμα.
Με πήρε η μαμά μου σαν τρελή, μια που ο πατέρας μου είχε υπηρεσία, και με μετέφεραν άμεσα στο Παίδων.
Ιατρός μου ο κ. Δοξιάδης, μετέπειτα Υπουργός Υγείας, δεν έδινε ούτε μισή ελπίδα στη μητέρα μου να ζήσω. Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τρεις ημέρες σκληρότητας προς μία μάνα που παρακάλαγε γονατιστή για να πιαστεί από κάπου, να μην καταρρεύσει. Πάνω στον πόνο και την απελπισία της με έταξε στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο, Άγιος που εμείς στην Εύβοια υπεραγαπάμε. Έταξε ότι κάθε 4 Ιουνίου θα κάνουμε λειτουργία στη Χάρη Του και θα ανάβουμε μία λαμπάδα ίσα με το μπόϊ μου.
Την πήραν κουρέλι να την πάνε σπίτι να ηρεμήσει και φτάνοντας στο σπίτι, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούγεται η προϊσταμένη να λέει «το Βασάκι μας συνήλθε, Δόξα τω Θεώ». Η μαμά μου μην πιστεύοντας ξαναγυρνάει πίσω και βάζει το χέρι της μέσα από μια στρογγυλή τρύπα που σκέπαζε με ειδικό νάϋλον ολόκληρο το κρεββάτι μου για οξυγόνο και μου μιλάει. Της λέω... "μαμά... πεινάω..."
Σαν τρελλή από χαρά πηγαίνει στον "κύριο" Δοξιάδη και του λέει... "Το Βασάκι μας γιατρέ, το Βασάκι μας συνήλθε", για να πάρει την απάντηση... «Κυρία μου όλοι οι μελλοθάνατοι έχουν μια αναλαμπή. Αν συνέλθει θα κάψω το πτυχίο μου. Να παρακαλάτε να φύγει γρήγορα και όχι να έχετε ένα παιδί φυτό».
Φυσικά ποτέ δεν θα έκανε κακό στην καριέρα του και όχι μόνο δεν το έκαψε αλλά εξαφανίστηκαν και όλες μου οι εξετάσεις. Έτσι στο Ιστορικό μου υπάρχει μία φράση μόνο.
«Αναφέρεται σε ηλικία 7 ετών Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο».
Εμείς φυσικά ξέραμε και αυτό έφτανε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είχε κάνει το Θαύμα του και εκεί με πήγαν κατ' ευθείαν οι γονείς μου. Από τότε αν μια χρονιά ξεχάσω και δεν έχω πάει μέχρι της 4ης Ιουνίου, αρρωσταίνω βαριά, ώστε να μου το θυμίσει και με το που φτάνω εκεί γίνομαι καλά...
Πέρασαν χρόνια και φυσικά οι πόνοι και οι μεταγγίσεις συνεχίζονταν. Θα σας περιγράψω τη συνέχεια με τα λόγια της μητέρας μου Σταυρούλας Παπαδημητρίου:
Είχαμε πάει για προσκύνημα στους Καθενούς Ευβοίας, οικογενειακώς και μεταξύ άλλων που είπαμε με τη γερόντισα Αργυρή, της είπα για το πρόβλημα με την υγεία της κόρης μου. Τότε εκείνη μου είπε: "Είσαι κοντά στον Πατέρα Σίμων και λες ότι έχεις άρρωστο παιδί? Πες του να στο κάνει καλά!!!
Πραγματικά, γυρίσαμε το βράδυ και δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει να μιλήσω στο Γέροντα για το Βασάκι μου.
Έτσι και έκανα πρωί πρωί! Με περίμενε χαρούμενος και μου λέει:
- Πως πέρασες εκεί που πήγες;
Μεταξύ άλλων του είπα και για το παιδί μου...
- "Έπρεπε να μου το ζητήσεις παιδάκι μου για να γίνει!
Αλλιώς δε θα καταλάβαινες "πως" έγινε καλά! Να μου τη φέρεις!"
Δηλαδή γίνεται Γέροντα;
- Ναι!
Τρελάθηκα από τη χαρά μου, αλλά ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα και δεν πήγαμε εκείνες τις ημέρες!!!
Έτσι, κανονίζουμε να πάμε ένα ταξίδι! Για να είμαι σίγουρη ότι όλα είναι καλά, πριν φύγουμε, ημέρα Παρασκευή, την παίρνω και πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού για μία αιμοσφαιρίνη! Μέχρι να βγει σε δέκα λεπτά η απάντηση παίρνουν το παιδί μου με φορείο! Από ότι είπαν, είχε κολλήσει τον ιό της ιλαράς και επειδή την είχε περάσει την γύρισε σε πνευμονία, ενώ το υγρό είχε σκεπάσει πνεύμονες και καρδιά. Την βάζουν στη μόνωση και καλούν επειγόντως τον πατέρα της να υπογράψει για να της βάλουν "μπιλάο" χωρίς νάρκωση, γιατί δε θα την άντεχε! Όχι ότι θα ζούσε όπως μας είπε ο Επικεφαλής Ιατρός της ομάδας που την παρακολουθούσε και Επιμελητής του ορόφου κ. Δημήτρης Αμπατζής, αλλά για να μην υποφέρει...
Γιατρός και πάνω από όλα Άνθρωπος!!!
Το απόγευμα του Σαββάτου, βγήκαν οι γιατροί και μου είπαν πως ήταν θέμα ωρών, γιατί τη γύρισε σε Οξεία Λευχαιμία καλπάζουσας μορφής και πως θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι από στιγμή σε στιγμή να τελειώσει... Ένα μαχαίρι αισθάνθηκα να μου καρφώνει την καρδιά και άρχισα να ουρλιάζω να με πάνε στο Γέροντα που είχε υποσχεθεί πως το παιδί μου θα γίνει καλά!!!!
Έτσι και έγινε! Μόλις με είδε ο π. Ζωσιμάς μου λέει:
- Εσύ κλαις Σταυρούλα; Επιτρέπεται; Που είναι η πίστη σου;
Έπεσα στα γόνατα δίπλα στο κρεβάτι του Γέροντα και τον παρακαλούσα για το παιδί μου!
Μετά από αρκετή ώρα, ακούω τη βροντερή φωνή του να μου λέει:
- "Σήκω παιδί μου και είναι θέμα ωρών!"
- Δηλαδή Γέροντα; Έτσι μου είπαν και οι γιατροί!!
- "Δηλαδή, σε λίγες ώρες θα είμεθα καλά!"
Πάρε και αυτά τα καρύδια να της τα δώσεις να φάει μόλις συνέλθει, για ευλογία... (το συνήθιζε να μη φεύγει ποτέ κανείς από το μοναστήρι από οτιδήποτε "ήξερε" ότι έχει ανάγκη κάποιος. Ακόμη και από χρήματα, ή φαγητό)!!!
Γύρισα με αναπτερωμένο ηθικό και ρωτάω τον κ. Αμπατζή που ήταν δίπλα της: "Πως πάμε γιατρέ";
Εκείνος κούνησε το κεφάλι του θλιμμένος και μου λέει: "Είναι σε κώμα, από στιγμή σε στιγμή......"
Εγώ άρχισα να της μιλάω χαρούμενα σα να με άκουγε και της έλεγα:
- Κουράγιο Βασάκι μου και ο Γέροντας είπε πως σε λίγες ώρες θα είμαστε καλά!
Ο γιατρός με κοίταξε σα να μην είμαι καλά και μου λέει...
- Τι είναι αυτά που λέτε; Δε βλέπετε τι κάνουμε; Είμαστε πάνω από το κεφάλι της μέρα νύχτα.
Λέτε εμείς να μη θέλουμε να γίνει καλά; Δυστυχώς δε γίνεται τίποτα!
Κατά τις 1 τη νύχτα καθόμουν στα σκαλιά και ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει!
Γυρίζω και βλέπω τον κ. Αμπατζή με ένα φλυτζάνι καφέ στα χέρια!
Έλα μου λέει... πιες μια γουλιά, θα σου κάνει καλό!
Τον ευχαρίστησα και τον ακολούθησα για να μπω στη μόνωση! Στην πόρτα ήταν η βοηθός του Χριστίνα.
- Πως πάμε, της λέω;
- Όπου να' ναι τελειώνει, απαντά..
Την παρακαλώ να με αφήσει να μπω, αλλά εκείνη φοβάται μήπως αναστατώσω το νοσοκομείο από τις φωνές μόλις πεθάνει το παιδί μου... Την έπεισα και με άφησε, ενώ μέσα είχε ήδη μπει ο κ. Αμπατζής!
Ήταν δύο παρά εικοσιεπτά λεπτά, όταν ξαφνικά το Βασάκι μου ανοίγει τα μάτια, τα καρφώνει στον απέναντι τοίχο
και αρχίζει να λέει κουρασμένα:
- Τι λέει ο πάτερ Σίμων; Πως να μπω μέσα στα Άγια;;;
Πως να φορέσω τα χρυσά;
Πάτερ Σίμων.... Πάτερ Σίμων...... Πάτερ Σίμων....... και με ένα ταρακούνημα Συνήλθε!!!
Γυρνάει ο κ. Αμπατζής και μου λέει πως έτσι συνηθίζεται να γίνεται... Όλοι οι μελλοθάνατοι πριν το τέλος έχουν μία αναλαμπή!
- Υπεράνω Όλων ο Θεός, του απαντώ!
Μα το μεγάλο θαύμα έγινε! Ο γιατρός την ακροάζεται και ταυτόχρονα της βγάζει τη μάσκα οξυγόνου, ενώ το βλέμμα του καρφώνεται στο αίμα, που δεν έπεφτε! Φωνάζει στις αδελφές να φέρουν άλλο, γιατί το αίμα είχε πήξει! Ο αιματοκρίτης μηδέν!
Έφεραν 4 σακουλάκια αίμα το ένα μετά το άλλο αλλά το αίμα δεν έπεφτε! Έβαζαν τον ορό έπεφτε, έβαζαν το αίμα... τίποτα, ενώ το Βασάκι συνερχόταν! Έφτασε η ώρα 2.30 και με πιάνει ο κ. Αμπατζής και μου λέει: Διανύουμε ένα φοβερό 48ωρο. Εάν περάσουμε το πρώτο 24ωρο το επόμενο είναι ελαφρύτερο, υπομονή! Τι να σας πω... γίνονται και θαύματα!
Μέσα μου έκανα τάμα όταν πάρω το Βασάκι μου από το νοσοκομείο να το πάω κατ' ευθείαν στον Γέροντα και να πουλήσω ένα μικρό οικόπεδο που είχα, να δώσω τα χρήματα στο μοναστήρι! Όταν πήγα όμως και του το είπα μου λέει:
- Τι είναι αυτά που λες παιδί μου? Ο Θεός ΔΕΝ πληρώνεται!
Σταυρούλα Παπαδημητρίου.-
Όταν μετά το νοσοκομείο, πήγα στον παππούλη και με είδε η χαρά του ήταν μεγάλη!
Γέλαγε όλο το πρόσωπο του και έλεγε... "είδες παιδί μου πόσοι πίστεψαν"?
Ναι του είπα παππούλη μου... και γελούσαμε με την έκπληξη τόσων ανθρώπων μπροστά στη δύναμη του Θεού!
- Άκουσε με όμως τώρα αγαπημένο μου παιδί...
Θα έρθουν χρόνια δύσκολα και θα πρέπει να τα πούμε κι αυτά!
Θέλεις να "Νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή" και να σου πάρω
το να μη βάζεις πια αίμα ή το να μην πονάς;
Εγώ σα παιδί και χωρίς να το σκεφτώ πολύ απαντώ:
- Φυσικά και να νηστεύω πατερούλη και... αχχχ να μη πονάω άλλο! Να βάζω αίμα δε με πειράζει... Σιωπή... τόσο που νόμισα πως αποκοιμήθηκε. Είχε δει τόσο κόσμο εκείνη την ημέρα...
Έσκυψα το κεφάλι μου στο κρεββατάκι του και περίμενα. Μετά από λίγη ώρα ακούω και πάλι τη φωνή του αργή και σταθερή να μου λέει:
- Όπως είπαμε... θα έρθουν δύσκολα χρόνια! Και, ΔΕΝ... θα πρέπει να βάζεις αίμα, αλλά και κάποια στιγμή δε θα μπορείς να το βρεις...
Γι' αυτό παιδί μου... θα σου αφήσω τους πόνους... για να μη ξεχνάς το Θεό!
* Λίγο καιρό αργότερα, εμφανίστηκε το AIDS και κάποια άτομα κόλλησαν μέσω μετάγγισης! ** Όταν δε θα είναι εύκολο να βρεθεί το αίμα, ίσως είναι τα χρόνια που χωρίς το "τσιπάκι" δε θα έχω πρόσβαση σε νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία ή άλλα γεγονότα που μπορεί να προκύψουν αλλά και ο πόλεμος που συχνά ανέφερε πως θα ζήσουμε "στις μέρες μας".
Εκείνος Ήξερε καλύτερα...
Λίγους μήνες αργότερα που δεν έβαζα πια αίμα, με έπιασαν δυνατοί πόνοι!Έκλαιγα και έλεγα συνέχεια... "τα ποδαράκια μου, μαμά μου... τα ποδαράκια μου..." Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάρει η μητέρα μου τηλέφωνο τον παππούλη...
- «Γρήγορα το παιδί στο Νοσοκομείο, είναι μεγάλη ανάγκη» λέει ο Γέροντας!
Εγώ προς στιγμήν φοβήθηκα μη συμβαίνει κάτι πιο σοβαρό από τους "συνηθισμένους" πόνους που με έπιαναν κατά διαστήματα, αλλά όταν πήγαμε εκεί (Αγλαϊα Κυριακού), γνώριμη πια στους γιατρούς και ότι δε με πιάνουν ούτε μορφίνες στους πόνους, μας συνέστησαν τα "γνωστά": ενυδάτωση, διάφορα παυσίπονα και υπομονή μέχρι να περάσουν οι πρώτες πιο δύσκολες ημέρες!
Αφού όμως ο παππούλης είχε πει πως πρέπει να μείνω μέσα, η μητέρα μου άρχισε να παρακαλά το γιατρό κ.Παπαδημητρίου να με κρατήσει έστω για μερικούς ορούς! Πράγματι με κράτησε!
Κατά τις 3 τη νύχτα, άρχισα να παρακαλώ τη μητέρα μου να ξαπλώσει στην ακρούλα για να μπορώ να ακουμπάω κάπως τα πόδια μου, μήπως και με ανακούφιζε, ενώ μου έκαναν και ένα "κοκταίηλ" παυσίπονο, μήπως και κατάφερνα να κοιμηθώ και λίγο!
Ούτε που κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος! Το ίδιο και την μητέρα μου που ήταν εξαντλημένη, αλλά πρώτη φορά την έπαιρνε έτσι ο ύπνος! Ήταν πάντα "υπόδειγμα" υπομονής δίπλα μου! Δεν έκλεινε μάτι!
Ξυπνάω το πρωί... και νόμιζα ότι "ονειρευόμουν"...
Το σωληνάκι που συνέδεε τον ορό, είχε φύγει από την βελόνα ("πεταλούδα" τότε) που ήταν σε κεντρική φλέβα, μια που ήταν και η μοναδική που μου είχε απομείνει και σταγόνα σταγόνα, έβγαινε το αίμα μου και χυνόταν πάνω στο κρεββάτι! Αφού μούσκεψε το κρεββάτι, έσταζε κάτω από το στρώμα και κυλούσε στο πάτωμα! ΠΑΝΤΟΥ ολόγυρα ΑΙΜΑ!
Σκουντάω τη μαμά, τινάζεται και μόλις βλέπει εμένα χλωμή σα νεκρή και όλο το αίμα μου κάτω, αρχίζει τις φωνές σε νοσοκόμες και γιατρούς να τρέξουν και τρέχει έξω ζητώντας ψιλά από τον κόσμο σε έξαλλη κατάσταση, να πάρει τηλέφωνο τον παππούλη!
- Γέροντα, μου έλεγες να προσέχω το Βασάκι καιρό τώρα κι εγώ δε το έκανα, έλεγε κλαίγοντας.
- «Μη φοβάσαι παιδί μου, έπρεπε να φύγει το παλιό αίμα, να καθαρίσει... Έτσι έπρεπε να γίνει! Μη φοβάσαι!»
Κι εκεί η μητέρα μου λυποθύμησε! Μέχρι να τη συνεφέρουν, εμένα είχε επανέλθει και το χρώμα μου και γελούσα και πείναγα λες και είχα να φάω μέρες!
Στο διάδρομο βλέπει τη μητέρα μου ο γιατρός κ. Αμπατζής, που τον είχα ξανα-"λαχταρίσει" τον άνθρωπο λίγους μήνες πριν :) και της λέει της μητέρας μου φωνάζοντας:
- «Δε ξέρω τι συμβαίνει με εσάς! Γίνονται και Θαύματα! Πάρε το παιδί σου και φύγε από εδώ μέσα μή κολλήσει και καμιά ίωση! Δεν έχει τίποτα»!!!
Και τη στέλνει κατ' ευθείαν στο ταμείο να κανονίσει το λογαριασμό! Όμως δεν είχε αρκετά χρήματα μαζί της και ανεβαίνει να μου πει ότι θα πάει σπίτι και αν καθυστερήσει, θα βγούμε "αύριο", μία ημέρα υπομονή και θα πάμε σπίτι μας!
Κατεβαίνοντας όμως τα σκαλιά, ανοίγει ξανά το πορτοφόλι να δει αν της έφταναν για ταξί και βλέπει μέσα χρήματα, διπλωμένα όπως τα δίπλωνε ο παππούλης και ακόμα και τα ψιλά ήταν ίσα ίσα για το λογαριασμό του Νοσοκομείου και το ταξί!
Γύρισε, πλήρωσε και βγήκαμε...
Την άλλη μέρα πήγε μόνη της στον παππούλη και τον ρώτησε πως βρέθηκαν τα χρήματα αυτά στο πορτοφόλι της κι εκείνος της απάντησε: «Εγώ τα έφερα παιδί μου, επειδή τα χρειαζόσασταν».-
Από τότε νηστεύω Τετάρτη και Παρασκευή και σταμάτησαν οι μεταγγίσεις, εκτός φυσικά αν χρειαστεί όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο που περνάει μία πχ λοίμωξη ή ασθένεια. Θα μου πείτε, γιατί σας ζαλίζω με όλα αυτά. Σε λίγες ημέρες θα κλείσω τα 49. Από παιδί δεν έζησα ούτε μία ημέρα χωρίς να περιμένω το Θάνατο. Όλα αυτά τα χρόνια συνοδευόμενα με αφόρητους πόνους, μορφίνες, πεθιδίνες, μηχανάκι του πόνου κλπ. ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΣΩ. ΜΟΝΟ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ! Ο ΘΕΟΣ!
“Έφυγα” και “γύρισα” αμέτρητες φορές. Συνολικά 4 εγκεφαλικά, Οστεομυελίτιδα Οξεία Παγκρεατίτιδα, Οξεία Λευχαιμία, Αυτόματα Κατάγματα, Καθίζηση Σπονδυλικής Στήλης, Νεκρωμένα γόνατα, Αλλοιωμένα όλα τα οστά, Αρθροπλαστικές Ισχύων, Αφαίρεση 14 Σπληνών μέχρι την καρδιά, Θρομβώσεις στο στήθος και στο αριστερό χέρι, Πνευμονική Ίνωση, 3 ανεπάρκειες καρδιάς (από τις 4 βαλβίδες που έχουμε) με διαφυγή αίματος, λεμφαδένες, πολύποδες, όγκους, και δεκάδες άλλα συν του ότι δυστυχώς δεν μπορώ να περπατήσω για ώρα να απολαύσω μια βόλτα όπως οι περισσότεροι από εσάς. Μια βόλτα στην Πλάκα ή τη θάλασσα. Αν ΖΩ το οφείλω ΜΟΝΟ στο ΘΕΟ και στους Αγίους και Άξιους Γέροντες απεσταλμένους, Αγίους Ιωάννη Ρώσο, Πορφύριο και Ιάκωβο και φυσικά τον παππούλη μου, Άγιος Γέροντας Σίμων Αρβανίτης (1901-1988) .-
ΖΩ και Περιμένω να επαληθευτούν οι Προφητείες του άγιου παππούλη μου, όπως έχουν επαληθευθεί οι περισσότερες μέχρι τώρα. ΖΩ για να ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ για την ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ και θέλω να σας πω, πως αν μπορώ να το κάνω εγώ με τόσα προβλήματα υγείας, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ που κάθεστε στον καναπέ. Μπορείτε όλοι όσοι έχετε πόδια να τρέξετε γιατί εγώ δεν έχω...
Άρα δεν έχετε δικαιολογία και ούτε μπορείτε να πείτε ότι δεν ξέρετε τι συμβαίνει στην Πατρίδα μας. Το ξέρετε, το αισθάνεστε... ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ γιατί ο καιρός γαρ εγγύς. Αν δεν πιστεύετε εμένα πιστέψτε τον παππούλη μου που από το ‘80 έλεγε «Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΔΟΞΑΣΘΕΙ, ΘΑ ΑΝΥΨΩΘΕΙ».
Σας κάνω μία τελευταία ΕΚΚΛΗΣΗ να προετοιμαστείτε για να μην πεινάσουν τα παιδιά σας και οι δικοί σας άνθρωποι. Πάρτε κονσέρβες, φάρμακα, βιταμίνες, οτιδήποτε είναι πρώτης ανάγκης για να Επιβιώσετε. Οπλιστείτε Ψυχολογικά και Σωματικά γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Αυτός ο χρόνος που περνά δεν είναι υπέρ μας. Μάθετε να επιβιώνετε και να Αμύνεστε! Αυτό που έρχεται δεν έχει ξαναβιώσει ολόκληρος ο Πλανήτης στην Ιστορία του.
Ο Θεός είναι μαζί μας Αδέρφια. Η Δυνατή και Ακλόνητη ΠΙΣΤΗ θα μας βοηθήσει! Έχετε εμπιστοσύνη στον Ελληνικό Στρατό και παράλληλα κουνήστε κι εσείς το χέρι σας. Κανείς δεν θα μπορεί να σας βοηθήσει και η Πείνα αλλάζει τον χαρακτήρα του Διπλανού μας. Ας Παλέψουμε ενωμένοι για τις Αξίες και τα Ιδανικά μας και μπαίνω εγώ η ελάχιστη μπροστά σε αυτό το
Απεγνωσμένο Κάλεσμα για τα Αυτονόητα: ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.- Είμαι πιο σίγουρη ότι υπάρχει Θεός παρά εγώ που με βλέπω στον καθρέπτη! Έχω κι εγώ παιδί αλλά προτιμώ να το αφήσω ορφανό από Μάνα παρά ορφανό από Πατρίδα... Ελάτε να κάνουμε Ομολογία Πίστεως και Αγάπης! ........ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΊΔΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ... «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία!»
Με πολύ Αγάπη προς όλους
Βάλια Αλεξίου
Υ.Γ. Θα μπορούσα να σας μιλάω μήνες για όλα όσα έζησα δίπλα στον παππούλη μου γέροντα Σίμων. Τα καταγάλανα Τυφλά ματάκια του έβλεπαν και ήξεραν τα πάντα πριν του τα πεις. Ενώ ήταν κατάκειτος με επισκεπτόταν στο σπίτι. Πήγαινα να τον πάρω τηλέφωνο και χωρίς να έχω πάρει το νούμερο μου απαντούσε αμέσως “τι θέλεις πάλι”;;; και γέλαγε σαν μικρό παιδί. Αυτά που ζούμε σήμερα μου τα έλεγε μέχρι τα 21 μου που “κοιμήθηκε”. Φώναζε για την Πατρίδα μας. Πως μετά την μικρή πρόκληση από τους τούρκους και τις διεφθαρμένες και άθεες κυβερνήσεις η Ελλάς θα γίνει Μεγάλη Μεγάλη και θα γονατίσουν όλες οι χώρες μπροστά στο Μεγαλείο της Πατρίδας μας και τους Έλληνς, Άπαξ και δια Παντός!