Ο συνάδελφος δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος πέθανε. Αυτοκτόνησε με »μη υποβοηθούμενη ευθανασία,» όπως ονόμασε την προσχεδιασμένη, φαρμακευτική αυτοχειρία του. Ο δημοσιογραφικός και πολιτικός κόσμος πανηγυρίζει διθυραμβικά για την ηρωική »έξοδο» του ανδρός στον ανεπίστρεπτο, εγωπαθή αυτοεγκλεισμό του, για την λιποτακτική αυτομόληση στον θάνατο, για τον »αξιοπρεπή» διαμελισμό της διαβεβλημένης και πάσχουσας ψυχής του. Νιώθω συντετριμμένος… Με τον πλήρη και άναρχο ιδεοληπτικό εκφασισμό του Παραλόγου, με τα κατεγνωσμένα, σχιζοφρενικά »Ζήτω» υποψηφίων τροφίμων δημόσιου φρενοκομείου, με την ολοκληρωτική επέμβαση »αλλαγής φύλου» στο λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας. Ο Πρωθυπουργός εξήρε την γενναιοφροσύνη του εκλιπόντος, τα κόμματα απέστειλαν θριαμβευτικούς επαίνους στην οικογένειά του και κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες από το πρωί μιλούν για το »δικαίωμα στον θάνατο»! Αυτή η χώρα γεννά και αναγεννά παραφροσύνη! Ο πολιτικός αμοραλισμός και η άθλια, άθεη σπέκουλα των προβοκατόρων της ζωής μετέβαλλαν και την αυτοχειρία, ως ανοικό ιδεολόγημα στον δύστυχο και παρωχημένο βίο τους. Ολημερίς γράφηκαν άρθρα, που ανατριχιάζεις με τον δημόσια απονομή επαίνου στον ίδιο, αυτόν τον θάνατο! Η εν γνώση και προγραμματισμένη λιποταξία απ’ την ζωή βαπτίστηκε αξιοπρέπεια κι η βιασμένη αυτοκτονία του νοός, ως πρωτοπορεία στα ελληνικά ειωθότα. Η νεοκαθεστωτική εφημερίδα του Αναστασιάδη έγραψε το -εκπληκτικά- σχιζοφρενικό, πως »ο Αλέξανδρος Βέλλιος αυτοκτόνησε για τις ιδέες του»… Ποιές ιδέες του; Γνωρίζουμε -αρκετά καλά- πως δουλεύουν τα τεκτονικά συγκροτήματα στον Τύπο και ο εκλιπών ήταν -εγνωσμένης απόδειξης- »βιολογικό» παιδί τους. Το να επιχειρείτε να μοστράρετε την ευθανασία, ως ένα ρομαντικό και ατελεύτητο ταξίδι στους γαλαξιακούς πλανήτες της απούσας ενδοχώρας σας, το καταλαβαίνουμε. Τα νεοταξικά αφεντικά σας έχουν αναγάγει την προπαγάνδα, σε παρεχόμενη επιστήμη με σύστημα άνευ διδασκάλου. Η αυτοχειρία εν πολλοίς είναι σαν την άμβλωση. Κάνεις έκτρωση και την βαπτίζεις, ως »διακοπή ανεπιθύμητης κύησης». Κάνεις »ευθανασία» και την βαπτίζεις, ως αξιοπρεπή έξοδο απ’ την ζωή… Εισβάλλατε ακόμη και στον θάνατο. Αφού πυρπολήσατε τις ελπίδες των ανθρώπων και σαλαμοποιήσατε με χειρουργική ακρίβεια την απόστατη ζωή τους, είπατε να βάλετε χέρι και σ’ αυτό το γήινο, παρηκμασμένο τέλος τους.
Αποδεικνύεται με οφθαλμοφανή μεγαλοπρέπεια εκείνο εκ του Γεροντικού, πως η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου στον άνθρωπο είναι να τον πείσει, πως δεν υπάρχει διάβολος. Τον Δεκέμβριο του 2000 αυτοκτόνησε το αφεντικό της Minoan Flying Dolphins και ιδρυτικό στέλεχος των Μινωικών Γραμμών, ο επιχειρηματίας Παντελής Σφηνιάς. Στήθηκε τότε ένα ανεπανάληπτο και παροιμιώδες παρασκήνιο μεταξύ πολιτικών και εκκλησιαστικών ανδρών, προκειμένου η αυτοχειρία να μην λογισθεί ως εκούσια, αλλά ως »ακούσιος θάνατος»… Ήταν τότε, που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος -το αγαπημένο παιδί του επιχειρηματικού κόσμου- δια παραγγελίας έκανε διαχωρισμό στις αυτοκτονίες και την πτώση του Σφηνιά, την βάπτισε ως »μεθυσμένο θάνατο»… Με αυτόν τον τρόπο πέτυχαν να γίνει »κανονικώς» η εξόδιος ακολουθία του και η ταφή του, ως συμβαίνει με κάθε φυσική κατάληξη!… Με τον δυστηχή δημοσιογράφο δεν θα χρειασθεί τίποτα από αυτά. Ήταν γνωστό, πως ήταν άθεος. Ο ίδιος -είναι καταπληκτικό- πως φρόντισε με περισσή ενδελέχεια την εγωπαθή υστεροφημία του. Αφού δια τηλεόρασης διαφήμισε -γιατι αυτό έκανε- την επιχειρούμενη αυτοχειρία του, ετοίμασε μέχρι και ηχητικό βίντεο, ώστε να ιδεολογικοποιήσει ιδεατά ακόμη και την αυτοκτονία του! Αν η προγραμματισμένη αυτομόληση στον θάνατο υποθάλπει εγωισμό και έπαρση, τότε η ανάγκη για την καλή και αξιοθαύμαστη υστεροφημία, τι υποκρύπτει; Σε ύστερο, ιδιόχειρο σημείωμά του γράφει: »Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν». Ο Λιαντίνης -χρόνια πριν- είχε προστεθεί στο πάνθεον των -ιδεολογικά- ιδεοληπτικών αυτοχείρων, για να επιβεβαιωθεί πλήρως το του Αποστόλου Παύλου για την αποκλειστικότητα αυτής της πρόσκαιρης και μάταιης κοσμικής σοφίας, που την αποκαλεί »μωρίαν παρά τω Θεώ»! Λυπάμαι απερίφραστα για τον ανέξοδο χαμό του ανδρός, θρηνώ για την »επική» νίκη των δαιμόνων στην διάτρητη ψυχή του, απεχθάνομαι όμως μετά βδελυγμίας αυτήν την θιασώτικη αβροφροσύνη δημοσίων ημιόνων, που επιχαίρουν για τον θάνατο, πάνω σε μια χώρα που μυρίζει θάνατο!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος