.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ὁ «πιστὸς κτίστης»

Ποιὸς εἶναι ὁ «πιστὸς κτίστης»; Δὲν πρόκειται γιὰ ­κάποιον ἄν­θρω­πο, γιὰ κάποιον εὐσεβὴ οἰ­κοδόμο. Ὁ «πιστὸς ­κτί­στης» ποὺ ἐννοεῖται ἐδῶ εἶναι ὁ ­ἀληθινὸς Θεός. Ἔτσι Τὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος ­Πέ­τρος. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος­ ­παρηγορεῖ χριστια­­νοὺς ποὺ δοκίμαζαν ­ποικίλες θλίψεις λόγῳ τῆς πίστεώς τους, καὶ τοὺς ἀπευθύνει τὴν ἑξῆς σύσταση: «Ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ» (Α´ Πέτρ. δ´ 19). Ἄρα λοιπὸν κι αὐτοὶ ποὺ τώρα ὑποφέρουν, ἐπειδὴ ἔτσι τὸ θέλει ὁ Θεός, ἂς ἐμπιστεύονται κι ἂς παραθέτουν τὶς ψυχές τους σ᾿ Αὐτόν· κι ἂς ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός, ὡς Δημιουργός τους ποὺ εἶναι, εἶναι ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης τους καὶ ἔχει ἀπεριόριστη δύναμη νὰ τοὺς προστατεύσει. Αὐτοὶ μόνο νὰ φροντίζουν νὰ κάνουν τὸ καλὸ καὶ νὰ γίνονται εὐεργετικοί.
Ἂς ἐμπιστευόμαστε τὴν ψυχή μας καὶ τὴ ζωή μας στὸ Θεό, γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὡς πρὸς «πιστὸν κτίστην», διότι εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργός. Τί σημαίνει αὐτό;
Ἂς θυμηθοῦμε πρῶτα τί σημαί­νει αὐ­τὸ στὴν καθημερινή μας ζωή. Λέμε ὅτι κά­ποιος ­(πρόσωπο ἢ ἑταιρεία) εἶναι ἀξιόπιστος κατασκευαστής, ὅταν ὁτιδήποτε κατασκευά­­ζει εἶναι πο­λὺ καλῆς ποιότητος καὶ ­ἐκπληρώνει τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο κατα­σκευά­στηκε, ἔτσι ὥστε νὰ ­«διαφημίζει» τὸν κατα­σκευαστή του. Ὡστόσο ­κα­νένα ­παράδειγμα ἀπὸ τὴ δημιουργία δὲν εἶναι ­δυνατὸν νὰ ἀ­­­ποδώσει ἀκριβῶς καὶ τελείως ὅ,τι ἰ­­­­­­­σχύ­ει μὲ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ Ἐκεῖνον.
Ἔτσι, τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργὸς σημαίνει πολὺ περισσότερα. Σημαίνει πὼς ὅ,τι ἔχει δημιουργήσει, εἶναι θεϊκό! Δηλαδὴ συνιστᾶ τὸν ­κατασκευαστή του, τὸν Δημιουργό του. Ἔχει τὴ σφραγίδα τῆς τελειότητος τοῦ Δημιουργοῦ του. Μπορεῖ νὰ δια­­κρί­νει κανεὶς στὸ δημιούργημα γνωρίσματα τοῦ Δημιουργοῦ του, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ­πανσοφία Του, τὴν ἀγαθότητά Του. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴν κτίση ­ἐλεύθερα καὶ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν», σημειώνει ἡ Ἁγία Γραφή (Γεν. α´ 8). Μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ κάθε δημιουργήματός Του τὸ ἀγκάλιαζε μὲ τὸ βλέμμα Του – ἀνθρωποπαθὴς ἡ ἔκφραση – σὰν ἕνας καλλιτέχνης ποὺ χαίρεται τὸ καλλιτέχνημά του μετὰ ἀπὸ πολὺ ἐπιμελὴ ἐργασία. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀτέλεια στὴ δημιουργική Του ἐνέργεια, καμιὰ βιασύνη, προχειρότητα ἢ ἀδιαφορία· δὲν ­ὑπάρχει ἀκόμη τίποτε ἄστοχο ἢ ἐλαττωματικό. Τὰ ­δημιουργήματά Του ὡς κατασκευὲς εἶναι θαυμαστά, ὡ­­ραῖα, λειτουργικά, ἀλλὰ καὶ ἔχουν ἕναν πολὺ ὑψηλὸ προορισμό, ἀν­τάξιο Ἐκείνου ποὺ τὰ δημιούργησε. Καὶ ἔ­χουν ὅλα τὰ ἐφόδια ὥστε νὰ τὸν ἐπιτύχουν.
Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δη­μι­ουρ­γὸς σημαίνει ἀκόμη ὅτι δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει τὰ δημιουργήματά Του με­τὰ τὴ δημιουργία τους, ἀλλὰ ­προνοεῖ γι᾿ αὐ­τά. Τὰ συγκρατεῖ στὴν ­ὕπαρξη. Γνωρίζει ὅ­­­λες τὶς ἀνάγκες τους καὶ ­φροντίζει γιὰ τὴν ἱκανοποίησή τους. Καὶ οἰ­κονομεῖ ἔ­­­τσι τὰ πρά­γματα, ὥστε, ἂν θέλουν, νὰ μπο­­­ροῦν νὰ ἐπιτύχουν τὴν εὐτυχία καὶ κα­­τ­αξίωσή τους.
Ὁ Θεὸς ἀποδείχθηκε ἀξιόπιστος Δημιουργὸς κατεξοχὴν μὲ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκονομία. Ὁ διάβολος παρέσυρε τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, τὸν ἀπογύμνωσε ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, τὸν τραυμάτισε βαριά, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει τὸν ὑψηλὸ προορισμό του, νὰ γίνει θεός. Τότε φάνηκε ὅτι ἀκυρώθηκε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἀπέτυχε τρόπον τινὰ ὁ Θεὸς ὡς Δημιουργός, διότι τὸ πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος, ζοῦσε πλέον στὴ δυστυχία χωρὶς ἐλπίδα λυτρώσεως. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς φρόντισε γιὰ τὸ κατεστραμμένο δημιούργημά Του. Ἔγινε ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος καὶ μὲ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο θεράπευσε τὸν ἄνθρωπο. Προκειμένου γιὰ τὰ ἀνθρώπινα, ἕνα κατεστραμμένο προϊὸν πολλὲς φορὲς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπισκευασθεῖ, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ ἕνα καινούργιο, ποὺ δὲν ἔχει ταλαιπωρηθεῖ καὶ δὲν ἔχει ὑποστεῖ καμιὰ βλάβη. Ὁ Θεὸς ἀντίθετα μπόρεσε τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἀποκαταστήσει μετὰ τὴν ἔκπτωσή του ὄχι ἁπλῶς στὴν πρώτη του ὡραιότητα καὶ στὸ πρῶτο του ὕψος, ἀλλὰ σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο, νὰ τοῦ χαρίσει ὑψηλότερο Παράδεισο! Τί θαυμαστὸς ποὺ εἶναι ὁ Θεός μας! Ἀποδείχθηκε ἐξαίσιος, πάνσοφος Δημιουργὸς ὄχι μόνο μὲ τὴ δημι­ουργία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο μὲ αὐτήν.
Ὁ Κύριος λοιπὸν εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ἀξιόπιστος Δημιουργός. Αὐτὸ ­δίνει πολὺ αἰσιόδοξη προοπτικὴ στὴ ζωή μας. Γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς ­«ὑπάρχω» ση­­­μαίνει «ἔχω μιὰ θέση στὴν ­ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»· καὶ «εἶμαι πλάσμα τοῦ Θε­­οῦ» ση­­­­μαίνει «ἔχω δικαίωμα στὴν ­εὐτυχία, καὶ δυνατότητα στὴν ­εὐτυχία». Ὅλα ὑ­­­­­­­­­­­­­­πηρετοῦν τὴν εὐτυχία μας, καὶ τὰ ­θλι­βε­ρά, κατεξ­οχὴν αὐτά· γιατὶ ὅλα βρί­σκονται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τοῦ ­«πιστοῦ ­κτίστου», στὸν Ὁποῖον ­ἀξίζει νὰ ἐμπιστευ­θοῦμε τὴ ζωή μας, καὶ δὲν θὰ διαψευ­σθοῦμε· ὑπὸ ἕναν ὅρο ὅμως: «ἐν ἀγα­θο­ποιΐᾳ», ­προσθέτει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Δηλαδὴ νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἀγάπη, νὰ εἴμαστε εὐεργετικοὶ στὸν ­πλη­σίον, νὰ κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐ­­­μᾶς, ὥστε νὰ βρισκόμαστε σὲ ­κοινωνία μαζί Του. Καὶ τότε Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ὕ­­­­­­παρξη θὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὴν εὐ­τυχία.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”