Έβγαινε ο παπα Παρθένιος στην Ωραία Πύλη και έκανε απόλυση.
Εγώ μικρό παιδάκι, έτοιμος να τρέξω να πάρω το αντίδωρο.
Έλεγε το "Δι'ευχών" και μετά συμπλήρωνε: "Απολύεστε, εν ειρήνη, αγάπη και ομονοία" και ευλογούσε τους πιστούς.
Ο λόγος του αυτός έμεινε χαραγμένος μέσα στην καρδιά μου.
Τον άκουγα σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Τώρα που θα φύγετε από τον ναό, να φύγετε με ειρήνη στην καρδιά σας, με αγάπη και ομόνοια.
Πάμε στην Θεία Λειτουργία μα παραμένουμε αγρίμια, πάμε στην Θεία Λειτουργία και αντί να βγούμε αλλοιωμένοι βγαίνουμε οι ίδιοι. Δεν μας αγγίζει τίποτα. Δεν επιτρέπουμε στον Χριστό να μας αγγίξει.
Πολλές φορές τρώμε το Σώμα Του και το Αίμα Του μα και πάλι τίποτα.
Πώς είναι δυνατόν να μην συγκλονιζόμαστε από την ένωση μαζί Του;
Πώς είναι δυνατόν να εκκλησιαζόμαστε μα να μένουμε αμέτοχοι στα γεγονότα που διαδραματίζονται;
Είναι δυνατόν. Διότι πάμε στο ναό από συνήθεια, ανυποψίαστοι για τα τελούμενα.
Πάμε στο ναό αμετανόητοι, γεμάτοι έπαρση, μίσος, εμπάθεια.
Πάμε στον ναό δεδικαιωμένοι, χωρίς αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας.
Γι'αυτό και βγαίνουμε από τον ναό χωρίς ειρήνη, χωρίς αγάπη, χωρίς διάθεση ομόνοιας με τους άλλους, παρέα με την προσωπική μας πλάνη.
Μέχρι πότε αδέλφια;
Μέχρι πότε θα μπαινοβγαίνουμε στους ναούς χωρίς να μας αγγίζει τίποτα παρα μόνο οι πλάτες των άλλων στο αντίδωρο;