...Τέλος, ὅλοι ἐμεῖς ἐν Χάριτι Χριστοῦ τούς λέμε ὅτι δέν θά τούς ἀκολουθήσουμε καί δέν θά δώσουμε ἄλλοθι στούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί ἄλλους παγανιστές ἤ πυρολάτρες καί μάλιστα Συνοδικῷ τῷ τρόπῳ. Τά ἐγκλήματα ὅλων αὐτῶν, πού τούς βαραίνουν διαχρονικά ἐξ αἰτίας τῆς ἑωσφορικῆς σχιζοφρενικῆς ὑπερηφανείας τους, δέν θά τά φορτωθεῖ ἡ ταπεινή Ὀρθοδοξία...
«καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». (Ἀποκ., κεφ.ιγ΄, στ.6-8)
Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκά μέλη τίμια τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,
γίνεται σαφές ἀπό τόν παραπάνω λόγο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ὅτι στούς ἐσχάτους καιρούς καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀπειρίας ἤ τῆς οἰήσεως μερίδος Ὀρθοδόξων τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, πού σύμφωνα μέ τόν Ἅγιον Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην ἑρμηνεύουν τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ μέ τήν λογικήν, θά ἡττηθοῦν ἀπό τό Θηρίον προσκυνώντας Αὐτό, συντασσόμενοι μέ τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς αἱρετικούς καί ἀθέους ἄρχοντες καί ἀρχομένους.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λέγει ρητῶς ὅτι στήν Ὀρθόδοξον Πίστιν ἀκέραιοι ἕως θανάτου θά παραμείνουν οἱ πιστοί ἐκεῖνοι, κάτοικοι τῆς γῆς, πού τό ὄνομά τους ἔχει γραφεῖ προαιωνίως στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Σ’αὐτούς ἀπευθύνομαι κυρίως καί κατ’ἐξοχήν αὐτήν τήν ὥρα, ὡς ἐλάχιστος ἐν Πρεσβυτέροις καί ἀσθενής κατά τήν σάρκαν. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἐν Χάριτι καί σήμερα Πατριάρχες, Ἀρχιερεῖς, Ἀρχιμανδρῖτες, Ἱερεῖς, Διάκονοι, Μοναχοί, Μοναχές καί Λαϊκοί, Θεολόγοι καί μή, πού ἀκολουθοῦμε τόν Νυμφίο Χριστό σηκώνοντας τόν Σταυρόν τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ μέ ὑπομονή ἕως τέλους, ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν.
Παρακαλῶ θερμότατα, ἄς μήν κλίνουμε εὐήκοα ὦτα στά «ὄργανα» τῆς Νέας Ἐποχῆς πού ἐπέλεξαν τόν δρόμο τῆς ἀπωλείας κατά τήν ἰδίαν αὐτῶν γνῶμιν καί προαίρεσιν. Ἐν τούτοις, ἄς συνεχίσουμε ἐν Χριστῷ τόν δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσῳ κινδύνων, ἐξοριῶν καί διωγμῶν ἕως θανάτου, δέν ἀπέστησαν οὔτε κεραίας τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός βεβαιώνει αὐθεντικά ὅτι εἶναι μαζί μας, δίπλα μας, πάσας τάς ἡμέρας ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Σ’αὐτό τό σημεῖον προλαμβάνω κάποιους, οἱ ὁποῖοι στήν περίπτωση αὐτήν ὁμιλοῦν γιά σχίσμα καί σχισματικούς καί προσπαθοῦν νά ἐπιρρίψουν εὐθῦνες ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν. Παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, προσέξτε: Σχισματικοί, τό λοιπόν, εἶναι ὅσοι παραμένουν ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν; Ἤ ἐκεῖνοι πού συντάσσονται μέ τήν Νέαν Ἐποχήν καί τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων, ἀδιαφοροῦντες διά τόν πνευματικόν θάνατον δισεκατομμυρίων ψυχῶν καί αὐτῶν τούτων τῶν ἰδίων; Ἱκετεύω, ἀδελφοί μου, ἀποδῶστε δικαιοσύνη καί ἀπαντῆστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, σύμφωνα καί μέ τήν Θεία Ἀποκάλυψη.
Ταπεινῶς σᾶς ἐρωτῶ: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, γιά νά ἀναφερθῶ ἐνδεικτικά, ἀλλά καί οἱ σύγχρονοι Ἅγιοί μας, Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Λουκᾶς ὁ ἰατρός Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἦσαν σχισματικοί ἤ αἱρετικοί; Ὅλοι αὐτοί καί χιλιάδες ἄλλοι διεκήρυξαν ὅτι τό Πνεῦμα τό Ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη καί μοναδική κιβωτός σωτηρίας καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός μόνος καί μοναδικός Σωτῆρας τοῦ σύμπαντος κόσμου, δι’οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν εἰς ἡμᾶς ἐσαεί. Ποῖοι, λοιπόν, εἶναι αὐτοί πού μᾶς σπρώχνουν νά ἀρνηθοῦμε τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων καί μέ μιά μονοκοντυλιά συνοδικά νά τήν ἀφανίσουν καί νά τήν σβήσουν; Ποῖα εἶναι τά ἐχέγγυά τους, οἱ κοσμικές τους γνωριμίες καί ἡ χλιδή πού διάγουν;
Στήν ἄλλη ἐπίσης ἔνσταση, ὅτι οἱ παραπάνω πατέρες ἦσαν Ἅγιοι ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα ὑστεροῦμε, ἀπαντῶ: Ἅγιοι ἦσαν ἐπειδή παρέμειναν πιστοί στίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἕως κεραίας, ἐν μέσῳ διωγμῶν, ἐξοριῶν καί θανάτου, μή φειδόμενοι οὐδενός κινδύνου καί αὐτῆς τῆς ζωῆς τους καί ὁ Χριστός τούς χαρίτωσε. «Τὸ στόμα μου ἤνοιξα καὶ εἵλκυσα πνεῦμα, ὅτι τὰς ἐντολὰς σου ἐπεπόθουν[1]».
Τοῦτ’ἔστιν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἁγιάζει τούς θέλοντας καί ὄχι τό ἀντίθετο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ὀφειλήν ὀφείλουμε στούς πρό ἡμῶν Πατέρες μας, στούς σήμερον ἀγωνιζομένους Ὀρθοδόξους πιστούς καί στίς ἑπόμενες γενεές. Ἄς κινηθοῦμε μέ νηφαλιότητα, διάκριση καί ταπείνωση, ἀλλά καί ἐμμονή ἄχρι κεραίας στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ μας, πιασμένοι ¨χέρι-χέρι¨ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὥστε διά τῆς Χάριτος νά προχωρήσουμε ἕως τέλους, γνωρίζοντας βαθύτερα ἐν Χριστῷ ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἄς παραμείνουμε ἀμετακίνητοι στήν πνευματική μας πορεία στά παραδεδομένα ὑπό τοῦ Κυρίου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
Ἐν τέλει, ἄς φύγουν αὐτοί πού ἡττήθηκαν ἀπό τόν Ἀντίχριστον καί τά ὄργανά του καί συντάχθηκαν μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου καί τῆς Ἰδίας τῆς Θεοτόκου. Αὐτοί, ἐάν συνεχίσουν τήν καταστροφική τους πορεία, θά καταλήξουν ἐν τοῖς πράγμασι σχισματικοί καί αἱρετικοί σύμφωνα καί μέ τόν λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων: «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται».
Ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας διαθέτει αὐτήν τήν ὥραν μέλη ἀξιόλογα καί ἅγια, Πατριάρχες, Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους, Διακόνους, μοναχούς, μοναχές, λαϊκούς θεολόγους καί ἁπλούς πιστούς, πού δέν κλίνουν γόνυ τῷ Βάᾳλ καί δέν προσκυνοῦν τό ἀντίχριστο πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἑωσφόρου, ἀλλ’ἀντιθέτως, ἐν μετανοίᾳ, μετά δακρύων προσευχόμενοι καί νηστεύοντες προχωροῦν ἀσυμβίβαστα σύν Χριστῷ καί ἐν τῷ Χριστῷ καί θά παραμείνουν ἔτσι ἐν Χάριτι ἕως τέλους. Μαρτυροῦν, δέ, μέ ἔμφαση ὅτι τό Πανάγιον Πνεῦμα πού συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας βεβαιώνει διαχρονικά ὅτι: Σχισματικοί καί αἱρετικοί εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀπεσχίσθησαν ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό Πανάχραντον καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, σχίζοντες τόν ταπεινόν και αἱματοβαμμένον χιτῶνα τοῦ Κυρίου, ὑβρίζοντες τόν Τίμιον Σταυρόν, τόν ὁποῖον ἀρνοῦνται νά σηκώσουν στούς ὤμους τους θανατώνοντας οὕτως τόν παλαιόν ἄνθρωπον (παλιάνθρωπον).
Τέλος, ὅλοι ἐμεῖς ἐν Χάριτι Χριστοῦ τούς λέμε ὅτι δέν θά τούς ἀκολουθήσουμε καί δέν θά δώσουμε ἄλλοθι στούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί ἄλλους παγανιστές ἤ πυρολάτρες καί μάλιστα Συνοδικῷ τῷ τρόπῳ. Τά ἐγκλήματα ὅλων αὐτῶν, πού τούς βαραίνουν διαχρονικά ἐξ αἰτίας τῆς ἑωσφορικῆς σχιζοφρενικῆς ὑπερηφανείας τους, δέν θά τά φορτωθεῖ ἡ ταπεινή Ὀρθοδοξία. Ἄς μετανοήσουν εἰλικρινά καί τότε μποροῦν καί αὐτοί νά ἐνταχθοῦν στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά σωθοῦν. Μακάρι. Ἕως τότε παραμένουμε ἀμετακίνητοι στήν παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν καί Ὁσίων τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔχοντας καθαρήν συνείδησιν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὅτι ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ δέν θά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ σχισματικοί ἤ αἱρετικοί, ἀλλά ἐκεῖνοι.
Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπό μόνη της ἀκτύπητη καί πλειοψηφική. Λέγει ὁ Κύριος: «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν[2]». Τό λοιπόν σχῑσμα καί αἵρεσις εἶναι ἡ ἀποστασιοποίησις ἀπό αὐτήν τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του.
Ἐν τούτοις, πάλιν καί πολλάκις, παρακαλῶ ὑμᾶς ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον, πού τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφεῖ στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, σύν ἡμῖν ἄς μείνουμε ἑνωμένοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπώντας καί στηρίζοντας καρδιακά ὁ ἕνας τόν ἄλλον, συνεχίζοντας τόν καλόν ἀγῶνα ἕως ὅτου ὁ στεφοδότης Χριστός ἔλθει ἵνα ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πίστιν καί τά ἔργα αὐτοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία μένει καί θά παραμείνει ἀδιαπραγμάτευτη εἰς τόν αἰῶνα, μακρυά ἀπό ἴντριγκες καί προδοσίες. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.
Υ.Γ. Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ ἦταν Πρωτοσύγκελλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Κωνσταντινούπολη. Διαφώνησε ὅμως μέ τήν φιλοπαπική στάση τοῦ Πατριαρχείου μετά τήν ψευτο-σύνοδο τῆς Φερράρας καί ἐγκαταλείποντας τήν Κωνσταντινούπολη, ἐγκαταστάθηκε στήν Λέσβο.
Ὁ πάπας κατά τήν πρώτη του ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα τό 2001 ἐφανέρωσε τό 666. Κατά τήν δεύτερη, στήν Λέσβο, θά φανερώσει τόν Ἀντίχριστο. Ντροπή, ντροπή, ντροπή!!!
[1] Μεσονυκτικόν, Ψαλμ.ριη΄(Ἄμωμος), στ.131