.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Μία ἁπλὴ σύγκριση



Αὐτὲς εἶναι ἐλάχιστες συγκρίσεις, ἀπὸ τὶς πολλές, ποὺ μποροῦν να γίνουν. Ὅλες ὅμως ἀποδεικνύουν τὸ αὐτονόητο. Ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καταργοῦν συνειδητὰ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Γιατὶ ἂν ἦταν ἀσυνείδητα θὰ εἶχαν ἐλαφρυντικά. Ἐπειδὴ ὅμως κάνουν αὐτό, ἐνῶ γνωρίζουν αὐτὰ ποὺ προσποιοῦνται, ἡ κατηγορία ἐναντίον των εἶναι βαρυτέρα, διότι ὅταν μὲν σκέπτωνται διὰ τὰ ἰδικά των, ἀσχολοῦνται μὲ ζῆλον, ὅταν δὲ γράφουν περὶ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριόν μας τότε παίζουν, καὶ κάθε ἄλλο παρὰ λέγουν τὴν ἀλήθειαν. Καὶ τότε ἀποκρύπτουν μὲν αὐτὰ διὰ τὰ ὁποῖα κατηγορεῖται ἡ αἵρεσίς των, προφέρουν δὲ τὰ λόγια τῶν Γραφῶν. (Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, Ἐπιστολὴ Ἐγκύκλιος κατὰ Ἀρειανῶν).

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, ἂς μᾶς ὀνομάζουν ταλιμπάν. Ἐὰν μὲ αὐτὸν τὸν ὂρο συγκαταλεγόμαστε μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο, μὲτὸν Μέγα Ἀθανάσιο, μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν, τότε κὲρδος ἔχουμε. Ὅπως προέβλεψαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἑμεῖς, οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα πρῶτος ἐγώ, δὲν ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε καμία ἄλλη ἀρετὴ ἐκτὸς τῆς ὁμολογίας. Ὁμολογία λοιπὸν εἶναι τὸ ἐλάχιστο καὶ παράλληλα ὕψιστο χρέος μας ἀπέναντι στὸν Πανάγαθο Θεό. Ὅσο γιὰ τὶς ἀπειλὲς ποὺ ἐξαπολύονται καθημερινῶς, ἂς μὴν φοβηθοῦμε τὸ μικρὸ ποίμνιο. Εἰ ὁ Θεὸς μεθ̓ ἡμῶν τίς καθ̓ ἡμῶν;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικός φιλόλογος ἱστορικός