Ένα φοβερά ανεκδιήγητο μυστήριο μιας καρδιαστάλακτης σωτηρίας μάς έδωσε και μας δίνει αφειδώλευτα ο Θεός να ζήσουμε μαζί Του πέρα ως πέρα κι αυτό εμείς πάμε και το μειώνουμε με τον πιο τραγικό, φτηνό και απαίσιο τρόπο, μετατρέποντάς το σε ηθική, σύστημα, σκληρότητα, τιμωρία, νόμο, δικαιοσύνη αδικίας· σε άστοργη και επιθετική κρίση· σε ανταπόδοση, σωφρονισμό και σ’ έναν απίστευτα απαράκλητο μονόλογο· σε τρομακτική αξίωση, επιβολή, υποταγή και ανελευθερία πνευμάτων· σε σπασμωδική έξωση, αποβολή και αποστροφή ψυχών· σε χαιρεκακία, απονιά και μικροθυμία έναντι σε ισόψυχους ανθρώπους και αναγκεμένα πρόσωπα· σε βλοσυρότητα, βαναυσότητα, αυστηρότητα, ανεπιείκια, ασυγχωρητικότητα, ακατανοησία, ανειλικρίνεια μέσα στις σχέσεις που δεν προάγουν την εγκαδιότητα και την ιδιοτέλεια. Περιφερόμαστε με μια αγάπη «γιαλαντζί», που το μόνο που σκεπάζει σκόπιμα είναι την εσωτερική αθεΐα και την εξόφθαλμη αφιλαδελφία μας, καθώς επίσης κι ένα κρυμμένο και άβγαλτο μίσος που ’ναι καβουρντισμένο στο νοσηρό πάθος μιας αποκρουστικής ακρίβειας, η οποία εξυπηρετεί πρόσκαιρα τα standards της αυτοδικαίωσής μας, τα θρησκευτικά μας είδωλα και «σώζει» μονάχα την εξωπαραδείσια ατομικίλα μας.
Μετά απ’ όλ’ αυτά, σαν κάποιες πνευματικά γηραλέες υπάρξεις, ψάχνουμε, υποκριτικά και απελπισμένα, να βρούμε καμιά αμαρτία μέσα μας, μήπως και με τούτη την ταπεινοσχημία ή την ταπεινολογία μας αισθανθούμε και φέρουμε «κοντύτερά» μας τον Θεό· μήπως και συγκινήσουμε το βλέμμα Του, από το οποίο γνωρίζουμε κατά βάθος ότι δεν καταφέραμε ούτε γι’ αστεία να κρύψουμε ή να ωραιοποιήσουμε το προβληματικό και στρεβλό μας είναι.
Μα, ο Θεός είναι αλλού· γιατί ο Θεός είναι αλλιώς.
π. Δαμιανός