Η στρατηγική της παραπλάνησης:
Προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κοινού, αφ’ ενός το διατηρούν ασυντόνιστο
και με άγνοια των βασικών αρχών του συστήματος και αφ’ ετέρου, συγχυσμένο
αποδιοργανωμένο και διασπασμένο με ζητήματα που δεν έχουν πραγματική σημασία.
Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής:
α) παρέχοντας χαμηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και κρατώντας μόνο για την ελίτ την
υψηλή γνώση,
β) Κατευθύνοντας τα αισθήματά τους , αυξάνοντας τη μαλθακότητά τους (πνευματική και
φυσική) μέσα από συνεχή βομβαρδισμό από… φθηνό σεξ, βία και τρομοκρατία μέσω των ΜΜΕ,
γ) Ξαναγράφοντας την ιστορία και τους νόμους και υποβάλλοντας τους πολίτες σε
αποκλίνουσα συμπεριφορά, ώστε να μπορούν να μεταστρέψουν τη σκέψη τους από τις
πραγματικές τους ανάγκες σε μη απαραίτητες προτεραιότητες.
Ο γενικός κανόνας είναι ότι υπάρχει κέρδος από τη σύγχυση: όσο περισσότερη σύγχυση
τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.
Άρα η καλύτερη μέθοδος είναι να δημιουργούνται προβλήματα και μετά να προσφέρονται
έτοιμες λύσεις γι’ αυτά.
Η μεθόδευση της Παραπλάνησης :
-ΜΜΕ: Απομακρύνουν την προσοχή του ενήλικου κοινού από τα πραγματικά κοινωνικά
ζητήματα και τη στρέφουν σε ανούσια ριάλιτι.
-ΣΧΟΛΕΙΑ: ∆ιατηρούν αστοιχείωτα τα νεαρά παιδιά σε τομείς όπως τα
μαθηματικά, τα οικονομικά, το δίκαιο, τη φιλοσοφία, την ιστορία.
∆ΙΑΣΚΕ∆ΑΣΗ: Κρατούν σε χαμηλό επίπεδο την ψυχαγωγία του κοινού και
τον πολιτισμό.
ΕΡΓΑΣΙΑ: Εφαρμόζεται η τακτική να είναι συνεχώς απασχολημένο το κοινό
ώστε να μην μένει χρόνος για να σκεφθεί.
Κατά τον Άλντους Χάξλεϋ, ο κόσμος αυτός θα είναι «μια δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι μάζες θα «λατρεύουν τη δουλεία τους».
*HELLENIC NEXUS – Δεκέμβριος 2009