Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ
Είναι φοβερός ό λόγος με τον οποίο ό θείος Διδάσκαλος δήλωσε ότι υπάρχει αμαρτία, ή οποία δεν συγχωρείται. Και ή αμαρτία αύτη είναι ή βλασφημία του Αγίου Πνεύματος.
«Διά τούτο λέγω ύμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία άφεθήσεται τοις άνθρώποις, ή δέ του Πνεύματος βλασφημία ούκ άφεθήσεται τοις άνθρώποις… ούτε έν τω νύν αίώνι ούτε έν τω μέλλοντι» (Ματθ. ιβ’ 31-32.βλ. και Μάρκ. γ’ 28-30, Λουκ. ιβ 10).
Φόβο και απορία προξενεί στην ψυχή μας ή φράση αυτή του Κυρίου. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αμαρτία πού δεν μπορεί να συγχωρηθεί; Και τότε πώς λέμε ότι το έλεος του Κυρίου είναι πέλαγος ανεξάντλητο, μπροστά στο όποιο όλες οι αμαρτίες των ανθρώπων είναι σαν σπίθες φωτιάς καταβυθιζόμενες εντός του;Επιπλέον γιατί ή βλασφημία αποκλειστικά προς το Άγιον Πνεύμα να είναι τόσο φοβερή αμαρτία, ώστε να μένειασυγχώρητη, και να μη συμβαίνει το ίδιο και όταν ή βλασφημία απευθύνεται προς το πρόσωπο π.χ. του Θεού Πατρός;
Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι λέγοντας βλασφημία του Αγίου Πνεύματος δεν εννοούμε κάποια φραστική διατύπωση ύβρεως εναντίον του Θεού αλλά κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό.
Τί είναι λοιπόν ή βλασφημία του Αγίου Πνεύματος; Ό Κύριος τον φοβερό αυτό λόγο τον είπε όταν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι απέδιδαν την εκδίωξη των δαιμόνων εκ μέρους Του σε συνεργεία σατανική. Έλεγαν συγκεκριμένα «ότι (ό Χριστός) Βεελζεβούλ έχει, και ότι εν τω άρχοντι των δαιμονίων έκβάλλει τά δαιμόνια» (Μάρκ. γ’ 22). Συνέβαινε δηλαδή να είναι οι ίδιοι αυτόπτες μάρτυρες των καταπληκτικότερων και ευεργετικότερων θαυμάτων, τα όποια γίνονταν εις έπιβεβαίωσιν της αγιότερης από ποτέ άλλοτε διδασκαλίας, και όμως αυτοί, πείσμονες έθελόκακοι, πωρωμένες καρδιές, δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να αποδεχθούν την αλήθεια, αλλά συνειδητά και επίτηδες διέστρεφαν τα πράγματα έτσι, ώστε να ονομάζουν το φώς σκότος και το σκότος φώς (βλ. Ήσ. ε’ 20). Αυτήν ακριβώς την πώρωση τους, ώστε να αποδίδουν τα πράγματα με τον διαστροφικό αυτό τρόπο (δηλαδή τις ενέργειες του Θεού σε ενέργειες του σατανά) ό Κύριος ονόμασε βλασφημία του Αγίου Πνεύματος.
Συνεπώς, αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα γενικό ορισμό της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, θα λέγαμε ότι αυτή είναι το να απορρίπτει κανείς όχι από άγνοια αλλά θεληματικώς, πεισμόνως, έθελοκάκως, άλαζονικώς και μετά μίσους την αλήθεια, πού μαρτυρείται με καταφάνερο τρόπο από τη θεία αποκάλυψη, από τον Ίδιο τον Θεό, και να αντιστέκεται συνειδητά και με αμετάκλητη απόφαση μέχρι τέλους απέναντι σ’ αυτήν.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί ή αμαρτία αυτή μένει στους ανθρώπους αυτούς ασυγχώρητη στον αιώνα τον άπαντα: όχι διότι το έλεος του Θεού είναι ανεπαρκές, ούτε γιατί ό Θεός δεν θέλει να τούς συγχωρήσει, αλλά διότι οι ίδιοι έχουν καταστήσει την καρδιά και τη διάνοια τους τόσο πωρωμένη, τόσο σφιχτά κρατούν κλεισμένα τα μάτια τους στο φως της αλήθειας, ώστε είναια δύνατον να δεχθούν να αλλάξουν γνώμη, να θελήσουν να μετανοήσουν.
Όσο ό άνθρωπος βρίσκεται σ’ αυτή τη ζωή, το ‘Άγιον Πνεύμα, ό άγιος Θεός δεν παύει με τις μυστικές ενέργειες του να τον καλεί σε μετάνοια και συμφιλίωση με τον Εαυτό του. Ή συστηματική όμως αντίδραση του άνθρωπου σ’ αυτή την κλήση του Θεού, ή ενσυνείδητη και μέχρι τέλους απόκρουση του θείου ελέους, με την παράλληλη μάλιστα εσωτερική διαστροφή του άνθρωπου, ώστε όχι μόνο να μη θέλει να μετανοήσει αλλά και να καυχιέται για τον τρόπο με τον οποίο ζει, αυτό είναι πού ό Κύριος ονόμασε βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Πλέον, δυστυχώς για τον άνθρωπο αυτόν, ή Χάρις του Θεού ή παντοδύναμη, «ή τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα άναπληρούσα», δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ό Θεός θέλει, αλλά δεν μπορεί να τον ελεήσει, διότι ό ίδιος δεν θέλει να ελεηθεί. Μ’ αυτήν την έννοια ό ορισμός πού δώσαμε παραπάνω μπορεί να αποδοθεί και ως έξης: Βλασφημία κατά του Άγιου Πνεύματος είναι ή θεληματική αμετανοησία του άνθρωπου. Αυτή είναι και ή τύφλωση του ή εθελούσια, αυτή και ή τιμωρία του ή αιώνια στην Κόλαση. Αυτή και ή ίδια ή Κόλαση: Ό,τι ό ίδιος διάλεξε για τον εαυτό του· το να μένει δηλαδή για πάντα στο σκοτάδι.
Στις μέρες μας, αδελφοί, ή βλασφημία αυτή κατά του Αγίου Πνεύματος είναι πολύ διαδεδομένη μέσα στον κόσμο. Ή αμαρτία βέβαια ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται ανάμεσα στους ανθρώπους.Στη σημερινή όμως εποχή συμβαίνει κάτι φρικτό: Ό κόσμος δεν αμαρτάνει απλώς, αλλά καυχιέται με αυθάδεια για την αμαρτία του. Έχουμε να κάνουμε με διαστροφή στην έξη των ανθρώπων, στα εσωτερικά τους κριτήρια. Κι αν αυτό δεν οφείλεται σε άγνοια αλλά σε θεληματική διαστρέβλωση των ηθικών κριτηρίων, τότε αυτοί πού εν γνώσει τους ενεργούν έτσι και παρουσιάζουν την ανηθικότητα ως φυσική τάση, ενώ αντίθετα την υγιή κατάσταση ως αρρώστια, αυτοί βρίσκονται στην περιοχή αυτής της βλασφημίας. Είναι, όπως προαναφέραμε, «οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φώς σκότος» (Ήσ. ε’ 20). Είναι αυτοί πού όχι μόνο ωθούν προς την αμαρτία και τη διαστροφή, αλλά επιπλέον «έμπαρρησιάζονται ταις άτόποις πράξεσιν», όπως λέγει ό Μέγας Βασίλειος. Καυχώνται δηλαδή οι ίδιοι γι’ αυτές τις διαστροφές, και με δήθεν επιστημονική εμβρίθεια προσπαθούν να πείσουν και τούς άλλους για την ορθότητα των επιλογών τους. Διαστροφείς της παγκοσμίου διαχρονικής ηθικής τάξεως και των νόμων της φύσεως, πού έθεσε ό Ίδιος ό Θεός, βλασφημούν με τον τρόπο αυτό το Άγιον Πνεύμα, πού συγκρατεί τούς νόμους αυτούς.
«Ούαί» γι’ αυτούς από τον Θεό. Για εμάς, πού ασφαλώς δεν θέλουμε να περιέλθουμε στο κατάντημα αυτό, ό Θεός να μάς ελεήσει.
«Ο ΣΩΤΗΡ», 15-5-2011
http://aktines.blogspot.gr/