Μια αδελφή σημειώνει τα εξής για την μακαριστή ασκήτρια, την αγαθή και απλή Γερόντισσα Άννα (Γιοβάνογλου· 1903–1998):
«Άλλοτε σε μια συζήτηση την ρώτησα:
–Πώς να αγαπήσουμε τον Χριστό;
Και απάντησε:
–Να τον κλαίτε τον Χριστό. Να σκέφτεστε συνέχεια το πάθος Του. Να κλαίτε. Και αν δεν μπορείτε να κλαίτε, ας πονάει η καρδιά σας· τα δάκρυα θά ’ρθουν μετά και θα είναι και καλύτερα. Να κοιτάς τον Χριστό στον Σταυρό. Εκείνον που πέθανε για μας, για όλους μας. Και τότε θα έρθει η αγάπη για Εκείνον.
»Μου διηγήθηκε ότι όταν στα Ιεροσόλυμα, είδε σε όραμα την Παναγία να ψάχνει τον Υιό της (τον Οποίο είχε τότε φυλακισμένο) και να ρωτάει μέσα στον πόνο και την αγωνία της τους στρατιώτες και κανείς να μην της απαντάει. Αυτά όλα τα έλεγε μέσα σε λυγμούς και βρισκόταν ακόμη και εκείνη την στιγμή μπροστά ίσως στο ίδιο θέαμα. Τόσο με μαγνήτισε η μορφή της εκείνη την στιγμή που δεν ήθελα να φύγω από κοντά της.
»Άλλη φορά της είπα:
–Γερόντισσα, πονώ όταν σκέφτομαι τον Χριστό.
Και μου απάντησε:
–Αυτό, θα σε σώσει.
Σε ερώτησή μου πώς να γίνω καθαρή, μου απάντησε: “Αυτό θα γίνει μετά από χρόνια”. Όταν της είπα ότι έχω κακούς λογισμούς, μου είπε: “Να φέρνεις πάντοτε τον Χριστό μπροστά σου και να Τον έχεις μέσα στην καρδιά σου. Ζήτα Του να μην χάσεις αυτά που έχεις και όλα τα κακά θα φύγουν. Ποτέ να μην απομακρύνεις τον Χριστό από την σκέψη σου. Εγώ πάντα Τον έχω μέσα μου, Ιησού Χριστό Εσταυρωμένο. Και συ να έχεις πάντοτε τον Χριστό μπροστά σου και να μην στενοχωριέσαι, γιατί ο διάβολος μάς πολεμά όλους”».
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ
(1903–1998)
[«Ασκητές μέσα στον κόσμο»
τόμ. α΄, μέρος α΄, βιογρ. ιστ΄, σελ. 230–231,
Άγιον Όρος 20118.]