Δέσποτα πολυέλεε και πανοικτίρμον, ελέησόν με τον παραπεσόντα και της τρυφής του Παραδείσου αξίωσον.
Συγχώρησόν με, Κυριε, δια την παρακοήν μου και δια την μεγίστην αφροσύνην και πλάνην μου. Παρήκουσα εις τα θεία προστάγματά σου και εγεύθηκα την αμαρτίαν, η οποία εισελθούσα εις την ψυχήν μου και οχυρωμένη εντός αυτής, προξενεί εις εμέ κάθε ημέραν πόλεμον ισχυρόν.
Οποία μεγίστη αφροσύνη από αυτήν; Εσύ είσαι, Κυριε μου, το ακήρατον Ξυλον της ζωής, η όντως αληθινή ευφροσύνη, και εγώ αναζητώ αλλού να κορέσω την επιθυμίαν της ψυχής μου! Εσύ είσαι η άπειρος Σοφία, είσαι το παν. Και απορώ, διατί ο λογισμός μου αφίσταται από την ιδικήν σου πατρικήν προστασίαν, και την φωτεινήν νεφέλην, και πλανάται εις τα σκοτεινά και δαιμονιώδη ινδάλματα της αμαρτίας;
Είναι μεγίστη πλάνη, ψυχή μου, να αναζητής εις άλλην πηγήν την εκπλήρωσιν των προσδοκιών και επιθυμιών σου. Καθε επιθυμία, η οποία είναι αμαρτωλή, αποτελεί δια σε, ψυχή μου, το ξύλον της γνώσεως. Αρα κάθε επιθυμία αμαρτωλή, είναι θάνατος δια σε, διότι η απόλαυσις αυτής, σε χωρίζει από τον Θεόν. Η καθαρά όμως αγάπη του Χριστού σε απαλλάσσει από κάθε μέριμναν και από κάθε αναζήτησι, διότι αυτή είναι η βίωσις κάθε επιθυμίας.
«Κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου» (Ψαλμ. 36, 4).
Βοήθησόν με, Κυριε, να υπακούω εις τον νόμον σου, διότι «προσοχή νόμων βεβαίωσις αφθαρσίας. Αφθαρσία δε εγγύς είναι ποιεί Θεού» (Σοφία Σολ. στ´ 19).
Δεξαι, Κυριε, την εξομολόγησιν ταύτην και το χειρόγραφον των αμαρτιών μου εξάλειψον, Σεπταίς λιταίς της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.
χοϊκή χείρ αμαρτωλού μοναχού
Μαρκέλλου Καρακαλλινού
Αγιον Ορος
Από το περιοδικό: «Η Δράσις μας», τεύχος Φεβρουαρίου του 2007.