Μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς δὲν ἀντέχουν ἄλλο τὴν προδοσία τῆς Πίστεως τῶν αὐτο-αποσχισμένων ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Κυρίου Οἰκουμενιστῶν Δεσποτάδων. Ἑτοιμάζονται νὰ γίνουν –μὲ ὅποιο κόστος- Ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως.
Τὰ γεγονότα τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους, ποὺ κορυφώθηκαν μετὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου», δημιουργοῦν σὲ πολλοὺς μοναχοὺς καὶ ἱερεῖς μας ἔντονο συνειδησιακὸ πρόβλημα. Ἡ συνείδησή τους κυριολεκτικὰ ἀσφυκτιᾶ καὶ ὑποφέρουν μὲ τὴν σκέψη ὅτι ἀνέχονται τὴν διαστροφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀλλὰ γνωρίζουν πώς, ἡ καλὰ ὀργανωμένη Δεσποτοκρατία –αὐτὸ τὸ καρκίνωμα στὰ σπλάχνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως– εἶναι ἀποφασισμένη νὰ τοὺς ἐκδιώξει ἄσπλαχνα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἔχουν οὔτε τὰ πρὸς τὸ ζῆν, σὲ περίπτωση ποὺ τολμήσουν νὰ ἀντιδράσουν στοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Παρόλα αὐτὰ τολμοῦν νὰ ὑψώσουν (κατ’ ἀρχὰς ἀνωνύμως) τὴν φωνή τους, καθὼς ἀντιλαμβάνονται ὅτι, ἀφοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς πορεύονται πρὸς τὴνὁλοκλήρωση τοῦ κατὰ τῆς Πίστεως ἐγκλήματος (κι ἔτσι ἀποσχίζονται ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων), δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἀναμένουν διόρθωση τῶν πραγμάτων. Καί, ἢ θὰ συμβιβασθοῦν, κοινωνοῦντες μετὰ τῆς αἱρέσεως, ἢ θὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους κοινωνοῦν μετ’ αὐτῶν, σύμφωνα μὲ τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἕνα τέτοιο κείμενο μᾶς ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν «Εναν ενοχλητικό Μοναχό» καὶ τὸ δημοσιεύουμε.
ΟΙ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΔΙΩΓΜΟΙ
ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΜΑΣ
Ο καιρός διαβαίνει κι αργά και σταθερά σφίγγει ο κλοιός για πολλούς Ιερείς και Μοναχούς που προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν λίγο χρόνο πριν από την οριστική και αναπόφευκτη σύγκρουση και αποτείχιση τους από τα Δεσποτικά δεσμά των «ορθοδόξων» Οικουμενιστών ηγετίσκων και εντολοδόχων των ισχυρών της γής: Πατριαρχών, Μητροπολιτών, Ηγουμένων και της καμαρίλας τους, που πραξικοπηματικά έχουν καταλάβει την καθέδρα του Ποιμένος Χριστού και ως ληστές πηδάνε και μπαίνουν «αλλαχόθεν» (Ιωάνν.ι΄1) στην ποίμνη του Κυρίου μας και καταβροχθίζουν τα αμνάρια Του Θεού.
Αν και αυτό που κυρίως φοβούνται οι Ιερείς μας, και δικαιολογημένα αφού ως άνθρωποι οικογενειάρχες έχουν περισσές υποχρεώσεις στην πλάτη τους, είναι η οικονομική εξάρτηση από την υπηρεσία της Μητρόπολης στην οποία ανήκουν.
Την κάνουλα την βαστούν οι Μητροπολίτες, ως υπαλληλίσκοι των πολιτικάντηδων αφεντικών τους, με ύφος αββά και ήθος νταβά, που απειλητικά όποτε θέλουν μπορούν να την κλείσουνε ή να δώσουν μία δυσμενή μετάθεση και να καταδικάσουνε έτσι τον κάθε φιλότιμο Ιερέα σε εξόντωση αυτού και της οικογένειάς του.
Ξεχνούν όμως, πως πάντα την διαφορά την κάνει ο λαός, στον οποίο δεν έχουν πλέον ούτε το ένα χιλιοστό από το έρεισμα που έχει και ο τελευταίος Παπαδάκος του τελευταίου χωριού των συνόρων.
Είναι επηρμένοι χάρτινοι πύργοι που λησμονούν ακόμη τα λόγια του Χριστού μας τα οποία βεβαιώνουν ότι τα πρόβατα της φωνής των γνησίων ποιμένων θα ακούσουνε και θα ακολουθήσουν (ας είναι και απλοί παπάδες αυτοί) ενώ από τους ψευδείς λυκοποιμένες Επισκόπους και Ηγουμένους θα αποστραφούν.(1)
Ας έχουνε λοιπόν θάρρος οι καταπιεσμένοι, παντί τρόπω, Ιερείς μας διότι στον προσεχή διωγμό τους όχι σε τίποτα δεν θα ζημιωθούν αλλά ως ήρωες και ομολογητές θα γίνουν ακόμη πιο αγαπητοί και συμπαθείς για την τιμιότητα και ειλικρίνεια από το ποίμνιό τους, το οποίο και θα αναλάβει μέσα σε όλα και με το παραπάνω την οικονομική στήριξή τους αλλά και πλουσιωτέρα την ευλογία Του Θεού θα έχουν στην ζωή τους και στην οικογένειά τους.
Όταν θα έρθουν τα δύσκολα μπορούν κάλλιστα να ιερουργούν ανεμπόδιστα ακόμη και σε δωμάτια και σε πρόχειρους Ναΐσκους την Θείαν Ευχαριστία μαζί με το ποίμνιο Του Χριστού που θα συρρέει συγκινημένο και αμέτρητο, αφήνοντας πίσω άδεια τα παγκάρια και τις καρέκλες των μεγαλοπρεπών Ναών των αιρετικών και αυτό-αποσχισμένων από την Ορθόδοξο πίστη Οικουμενιστών Δεσποτάδων.
Να δούμε λοιπόν τότε την λεβεντιά τους όταν τους γυρίσει ο λαός την πλάτη!
Στην περίπτωση βέβαια και κλασσικά που θα προβούν οι Μητροπολίτες (από το πραιτώριό τους στην Μονή Πετράκη) σε αφορισμούς και καθαιρέσεις των εν λόγω ομολογητών Ιερέων αυτές θα είναι άκυρες αφού οι ίδιοι έχουν ήδη αυτοακυρωθεί και απομακρυνθεί ως παναιρετικοί Οικουμενιστές από την μάνδρα του Κυρίου μας και δεν υφίστανται πια ως κληρικοί και Ποιμένες.
Ας κάνουν λοιπόν οι Ιερείς μας το καθήκον της συνείδησής τους άφοβοι και ατρόμητοι, και στην κατάλληλη στιγμή η θεία Πρόνοια θα επέμβει δυναμικά και αποτελεσματικά προς δόξαν της Εκκλησίας μας.
*Ενας ενοχλητικός Μοναχός *
(1) Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστὶ καὶ λῃστής· ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ' ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν. Ταύτην τὴν παροιμίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐκεῖνοι δὲ οὐκ ἔγνωσαν τίνα ἦν ἃ ἐλάλει αὐτοῖς. (Ιωάνν.ι΄1-6).