Πως η αμαρτία εξαπατά τον άνθρωπο

Τι σημαίνει να είσαι χριστιανός; «Περιπατών εν αληθεία», να είσαι όλος εν τη Αληθεία και εκ της Αληθείας. Αυτό εξασφαλίζει στον άνθρωπο την αθανασία και την αιώνια ζωή, επειδή τον σώζει από την αμαρτία, απ’ αυτό το βασικό και κύριο ψέμα.

Η αμαρτία σ’ όλες τις αμέτρητες μορφές της μόνο ένα κάνει: ψεύδεται. Λέει στον άνθρωπο ότι μπορεί να του δώσει ζωή, ενώ τον καταποντίζει στο θάνατο, υπόσχεται ότι μπορεί να του δώσει παράδεισο, ενώ τον οδηγεί στην κόλαση, λέει ότι μπορεί να τον κάνει Θεό, ενώ τον μεταμορφώνει σε διάβολο.Ποια αμαρτία δεν είναι ψέμα; Με ποια αμαρτία ο άνθρωπος δεν αυτοεξαπατάται;

Ιδού η υπερηφάνεια! Δεν αυτοεξαπατάται με την υπερηφάνεια ο άνθρωπος, εφόσον θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο, ενώ στην πραγματικότητα είναι σκόνη και στάχτη;

Ιδού η φιλοδοξία! Δεν αυτοεξαπατάται με την φιλοδοξία ο άνθρωπος, εφόσον θεωρεί τον εαυτό του δοξασμένο, ενώ στην πραγματικότητα είναι βρωμότοπος, γεμάτος σκουλήκια και δυσοσμία;

Ιδού η φιλεξουσία! Δεν αυτοεξαπατάται με τη φιλεξουσία ο άνθρωπος, εφόσον θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και δυνατό, ενώ στην πραγματικότητα είναι ελεεινός σκλάβος του θανάτου και του τάφου;

Ιδού η φιληδονία! Δεν αυτοεξαπατάται με τη φιληδονία ο άνθρωπος, εφόσον θεωρεί ότι θα του δώσει παραδεισένιες απολαύσεις ενώ στην πραγματικότητα κάθε γλυκύτητα ηδονής τελειώνει με πίκρα; Έτσι, αμαρτία στην αμαρτία, ψέμα στο ψέμα, όλα αυτά δημιουργούν ένα απέραντο ψέμα, που οδηγεί τον άνθρωπο σε εκείνον που «ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού», σ’ αυτόν τον ανθρωποκτόνο που «ήν απ’ αρχής» (Ιωάν. Η΄, 44).

Γι’ αυτό η βασική εντολή της Τριαδικής Θεότητας είναι: «περιπατείν εν αληθεία». Επειδή μόνο εκείνοι που βαδίζουν στην αλήθεια, είναι του Χριστού και το ψέμα δεν έχει εξουσία πάνω τους. Όσοι «βαδίζουν στην αλήθεια», το αποδεικνύουν με το «αγαπώμεν αλλήλους». Η Αλήθεια που βρίσκεται σ’ έναν τον παρακινεί στην Αγάπη προς την Αλήθεια που βρίσκεται στους άλλους. Και αποτελεί την καθεαυτή θεϊκή Αλήθεια, που όλους όσους «βαδίζουν στην αλήθεια» τους ενώνει σε μία ολότητα, σ’ ένα όν, σ’ ένα σώμα, την Εκκλησία, που ως εκ τούτου είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. Γ΄, 15).

Έτσι η εντολή περί του περιπατείν εν αληθεία και η εντολή περί του αγαπάν αλλήλους συναρμόζονται σε μία εντολή, που λόγω της καθολικότητάς της είναι πάντα νέα και πάντα παλαιά.

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πω

http://makkavaios.blogspot.gr

Κύριε ελέησον!

Ο πανταχού παρών, δεν είσαι εντός μου διά την αμαρτίαν μου, διά τούτο δεν Σε ακούω, δεν Σε βλέπω, δεν Σε κατανοώ.

Ω Παντελεήμων Κύριε, κατέβα, ταπεινώσου εντός της καρδίας μου, της ψυχής μου, του σώματός μου, που είναι άδης.

Αλλά Συ και εις τον άδην κατήλθες και πάλιν έμεινες Θεός, έλα εις την κόλασιν, διά να την μεταβάλης εις παράδεισον.

Διότι, όπου είσαι Συ, ήδη εκεί είναι ο παράδεισος, και ο άνθρωπος διά Σού ήδη είναι άγγελος.

Όλη η πεπτωκυία φύσις προσπίπτει ενώπιόν Σου με μίαν σπαρακτικήν κραυγήν: Κύριε ελέησον!

Ο πόνος μας μαζεύει όλον τον ανθρώπινον λόγον εις μίαν προσευχητικήν βοήν: Κύριε ελέησον!

Εστραμμένοι προς Σε, ευρίσκομεν όλην μας την ύπαρξιν να πλημμυρίζει απ᾿ αυτόν τον αναστεναγμόν: Κύριε ελέησον!

Τα δάκρυα ρέουν και Σού καταθέτουν όλην μας την ψυχήν μέσα εις αυτάς τας δύο λέξεις: Κύριε ελέησον!

Αγίου Αυγουστίνου Πόποβιτς

www.agioritikovima.gr

Η ειδωλολατρεία δεν είναι μόνο προσκύνημα σε ψεύτικους θεούς…

«Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν, ίνα γινώσκωμεν τον αληθινό∙ και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος εστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος. Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων. Αμήν.» (Α’ Ιωάν. 5,20-21)

Σε αυτό το στίχο (στ. 20) συνοψίζεται ολόκληρο το Ευαγγέλιο του αγίου Θεολόγου και ολόκληρη η θεολογία του. «Ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν», ώστε σ’ Αυτόν να γνωρίζουμε τον αληθινό Θεό. Και μας έδωσε και την δύναμη, με την οποία γίναμε δικοί Του, και κατοικήσαμε εν Αυτώ. Ώστε είμαστε μ’ όλο μας το «είναι» μέσα σ’ Αυτόν, στον αληθινό Θεό και δι’ Αυτού στην αιώνια ζωή, επειδή Αυτός είναι και αληθινός Θεός και ζωή αιώνια.

«Ημείς εσμεν εν Ιησού Χριστώ», είναι η ορθή απάντηση των πραγματικών χριστιανών στην ερώτηση: που είστε, που βρίσκεστε; Αν και ζούμε στον κόσμο που«όλος εν τω πονηρώ κείται», «ημείς εσμέν εν Ιησού Χριστώ»: στον αληθινό Θεό και στην αιώνια ζωή. Εάν δεν μας έδινε ο αληθινός Θεός «διάνοια», εμείς δεν θα αναγνωρίζαμε τον πραγματικό Θεό και για πάντα θα παραμέναμε ασεβείς.

Επειδή μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Όποιος δεν το βλέπει και δεν το ομολογεί είναι ασεβής, επειδή δεν γνωρίζει τον αληθινό Θεό. Παρόμοια εάν αναγνωρίζει κάποιον άλλον ή ό,τι άλλο για Θεό, πάλι είναι ασεβής, επειδή δεν αναγνωρίζει τον μόνο αληθινό Θεό και Κύριο Ιησού Χριστό. Και ότι Αυτός είναι ο αληθινός Θεός μάς το έδειξε και το απέδειξε με το ότι όχι μόνο έχει την αιώνια ζωή αλλά είναι και Αυτός ο ίδιος ζωή αιώνια και τη χαρίζει σ’ όλους όσους πιστεύσουν σ’ Αυτόν.Εξ αυτού αναγνωρίζεται ο αληθινός Θεός, που είναι ο Ίδιος ζωή αιώνια και την παρέχει σ’ όλους του ακολούθους του. Τούτο είναι το πιο σίγουρο μέτρο για την διάκριση του αληθινού Θεού από τους ψεύτικους θεούς. Ψεύτικος είναι κάθε Θεός που δεν μπορεί να δώσει στους ανθρώπους και να εξασφαλίσει την αιώνια ζωή. Κι αυτό δεν το μπορεί κανείς που δεν είναι σε θέση να νικήσει τον θάνατο.

Ο Θεάνθρωπος είναι ο μόνος που νίκησε το θάνατο με την Ανάστασή Του. Γι’ αυτό είναι ο αληθινός Θεός και η αιώνια ζωή. Όλα τ’ άλλα είναι ψεύτικοι θεοί. Η αναγνώριση, η ομολογία, το κήρυγμα οποιουδήποτε άλλου θεού, εκτός του Χριστού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ασέβεια και ειδωλολατρεία. Κάθε ειδωλολατρεία στην πραγματικότητα είναι ασέβεια, εφόσον το προσκύνημα σ’ οποιοδήποτε είδωλο είναι ασέβεια.

Στην ειδωλολατρεία ανήκουν όλα: από τον πιο χονδροειδή φετιχισμό μέχρι το πιο λεπτό συμβολισμό. Η ειδωλολατρεία είναι όχι μόνο προσκύνημα σε ψεύτικους Θεούς, αλλά και στις πέτρες, στα δέντρα, στα ζώα, στους πλανήτες, στα αγάλματα, αλλά και στους ανθρώπους και στους ήρωες και στους ιδιοφυείς και στις εφευρέσεις και στις ιδέες και στα πάθη και στην κουλτούρα και στον πολιτισμό και στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, και στην τέχνη, ή σε ο,τιδήποτε άλλο που θέλει να αντικαταστήσει με τον εαυτό του το αληθινό Θεό και Κύριο Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό και ο άγιος Θεολόγος τελειώνει την επιστολή του με τα λόγια: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων»: να φυλάγεστε από την ειδωλολατρεία, να φυλάγεστε από την ασέβεια. «Αμήν».

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πω

http://makkavaios.blogspot.gr

Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή

Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱεὐαγγελικὲς ἀλήθειες, ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶἀκόμη, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰσυνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴθὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνταιὅλα τὰ θαύματά Του, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότατῆς Καινῆς Διαθήκης...

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴνἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασήΤου δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξεὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴνἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺςθανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦΘεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡδύναμη καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καὶ γιὰαὐτὸ χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός.Μεταξὺ τῶν θαυμάτων ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Ὅλατὰ ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ συνοψίζονται σ’ αὐτό. Ἀπ’ αὐτὸπηγάζουν ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θεοσέβεια. Αὐτὸεἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο καμία ἄλλη θρησκεία δὲν ἔχει· αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖοἀνυψώνει τὸν Κύριο ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν θεῶν. Αὐτὸ εἶναιἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀναμφισβήτητο δείχνει καὶ ἀποδεικνύειὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Κύριος σὲ ὅλους τοὺςὁρατοὺς καὶ ἀόρατους κόσμους.

Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθινὰ στὸν Ἀναστάντα Κύριο τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὸνὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν καὶ ἐὰν μὲν ἀγωνίζεται, πρέπεινὰ γνωρίζει ὅτι ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐὰν ὅμως δὲνἀγωνίζεται, τότε μάταιη ἡ πίστη του! Διότι, ἐὰν ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναιἀγώνας γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἐὰν μὲ τὴν πίστηστὸ Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν ἐπὶ τοῦ θανάτου νίκη, τότεπρὸς τί ἡ πίστη μας; Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος δὲν ἔχουν νικηθεῖ. Ἐὰν δὲ δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ δύο νικηθεῖ, τότε γιατί νὰ πιστεύει κανεὶς στὸ Χριστό; Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος μὲ τὴν πίστηστὸν Ἀναστάντα Χριστὸ ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτὸς ἐνισχύεισιγὰ-σιγὰ μέσα του τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Κύριος πραγματικὰ ἀναστήθηκε, ἄμβλυνετὸ κέντρο τοῦ θανάτου, νίκησε τὸ θάνατο σὲ ὅλα τὰ μέτωπα τῆς μάχης.

Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δὲν ὑπάρχει οὔτε στὸν οὐρανὸ οὔτε κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸτίποτε πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπὸ τὴ ζωὴαὐτή, δίχως ἀθανασία. Σ’ ὅλους τοὺς κόσμους δὲν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν πιστεύει στὴν ἀνάσταση τῶννεκρῶν. Γι’ αὐτό, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ«πάντα ἐν πᾶσιν» σ’ ὅλους τοὺς κόσμους: ὅ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸΠροσφιλές, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο. Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπημας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλο τὸ Ἀγαθό μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡΑἰωνία Ζωὴ σὲ ὅλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

agiazoni.gr

Απολύτρωση και απελευθέρωση

Όχι στον άνθρωπο αλλά, κατά τρόπο μοναδικό, στο Θεάνθρωπο «έχουμε την απολύτρωσιν» από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο. Γιατί; Γιατί Αυτός ο «Μονογενής» έδειξε και φανέρωσε σε μας το σώμα του ανθρώπου χωρίς αμαρτία. Είναι γεγονός ότι ό διάβολος και ο θάνατος, με την αμαρτία, κρατούν, χωρίς εξαίρεση, στη δουλεία όλους τους ανθρώπους. Ενώ το σώμα του Θεανθρώπου είναι χωρίς αμαρτία και γι’ αυτό ο διάβολος και ο θάνατος δεν έχουν εξουσία εναντίον Του και το οποίο αφού αναστήθηκε και με την ανάστασή Του νίκησε τον θάνατο, άνοιξε και το δρόμο σε κάθε «σώμα» για την ανάσταση και την αιώνια ζωή. Παρών είναι ο Κύριος και στο «τεθνηκός» σώμα Του στο τάφο και στη ψυχή Του, με την οποία κατέβηκε στον άδη, ο Σωτήρας είναι σαν να λέει στο διάβολο: ιδού το «τεθνηκός» σώμα μου. Ο θάνατός του, δείχνει ότι Αυτό είναι πραγματικά ανθρώπινο. Ιδού η ψυχή μου, η οποία είναι μαζί μου στον άδη. Δείτε ότι στο σώμα μου και στη ψυχή μου, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή αμαρτία. Ολοκληρωτικά είναι αναμάρτητα και άγια και γι’ αυτό δεν μπορείτε να τα κρατήσετε ούτε στη «δουλεία» του θανάτου, ούτε στη «δουλεία» του άδη. Το σώμα μου το αναμάρτητο, με την «αναμαρτησία», τη θεϊκή καθαρότητα και την αγιότητά Του, απολυτρώνει την ανθρώπινη φύση από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο, απελευθερώνει από τη δουλεία αυτών τους ανθρώπους και ανοίγει το δρόμο σε κάθε ανθρώπινο «ον» για την ανάσταση και την αιώνια ζωή.

«Έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού». Γιατί «διά του αίματος αυτού»; Γιατί το αίμα του σώματός Του «κατέστη», έγινε θεϊκό και με την θεϊκή του «παναξία» απολύτρωσε την ανθρώπινη φύση από το θάνατο. Και γιατί ακόμη; Γιατί το αίμα του σώματός Του είναι θεϊκό και ζωοδοτικό και αιώνια έμεινε τέτοιο και στο σώμα Αυτού, την Εκκλησία. Και εμείς «έχομεν την απολύτρω¬σιν διά του αίματος αυτού» γιατί ζώντες στο σώμα Αυτού, την Εκκλησία, ζούμε με το Πανάγιο και ζωοδοτικό αίμα Αυτού. Γιατί ακόμη; Γιατί με Αυτό το Άγιο και ζωοδοτι¬κό αίμα κοινωνούμε στη θεία Ευχαριστία και Αυτό «καθίσταται», γίνεται η ζωή μας, η χωρίς λάθη ζωή μας, η αθανασία μας, η αγιότητά μας, η σωτηρία μας, η θέωσή μας. «Έχομε την άφεσιν των παραπτωμάτων, διά του αίμματος αυτού», γιατί το θεϊκό, το πανάχραντο και ατίμητο αίμα Του χύθηκε για τις αμαρτίες μας. Μετά από «την ροή» του αίματός του, καμιά ανθρώπινη αμαρτία δεν έμεινε χωρίς άφεση, ασυγχώρητη. Όσος είναι ο «πλούτος» της χάριτος του Χριστού, τόση είναι και η δύναμη του αίματός Του. Σε αυτό το πανάκριβο και παν-ζωοδοτικό αίμα μπορεί να βρει την «απολύτρωση» και την συγχώρηση των αμαρτιών του, καθένας που «συσσω¬ματώνεται» με τον Χριστό, καθένας που καθίσταται, που γίνεται «σύσσωμος» με το θεανθρώπινο σώμα Του, που είναι η Εκκλησία.

(Αγ. Ιουστἰνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους επιστολή του Απ. Παύλου»)

http://www.pemptousia.gr

Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πίσω από κάθε καλό στέκει ο Αγαθός, ο Πανάγαθος. Αυτός δίνει τις δυνάμεις, Αυτός ωθεί τον άνθρωπο να πράττει το καλό. Εάν κάνει ο άνθρωπος το καλό, είναι σημάδι ότι πνευματικά ενώθηκε με τον Μόνο Αγαθό, με τον Θεό, τόσο ενώθηκε, ώστε μέσα του όλες οι πνευματικές δυνάμεις γεννιούνται από τον Θεό, εκπορεύονται από τον Θεό.

Δεν υπάρχει καλό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον Θεό. Αλλά το αυτόδεν υπάρχει κακό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον διάβολο. Από την πράξη του κακού στην ψυχή σηκώνεται κάποια μαύρη ομίχλη, που επισκιάζει τον Θεό από την πνευματική όραση, ώστε ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Θεό, ούτε στον εαυτό του ούτε επάνω απ’ τον εαυτό του, ούτε στον κόσμο ούτε επάνω από τον κόσμο.

«Ο κακοποιών», ποιεί το κακό επειδή είναι πάντα, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πνευματική επαφή με τον δημιουργό του κακού. Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός. Οι κακοί άνθρωποι είναι κατά κανόνα άθεοι, δημόσια ή μυστικά. Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά, ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλό, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι’ όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρα: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. Ιε΄, 5). 

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

http://makkavaios.blogspot.gr

Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς

Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, είναι το πιο μεγάλο θαύμα της ελεημοσύνης Του, επειδή μόνο τούτη η αγάπη μπορούσε να στείλει τον Υιό του Θεού στον θεομαχόμενο ανθρώπινο κόσμο, για να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία με τον απέραντο φιλάνθρωπο άθλο της.

Με ολόκληρη την προσωπικότητά του, ο Κύριος Χριστός εκπροσωπεί την μόνη αληθινή φιλανθρωπία, γι’ αυτό και ονομάζεται Μόνος Φιλάνθρωπος και Θεός της φιλανθρωπίας. Επειδή η αγάπη συνίσταται σε τούτο: ευσπλαχνία για τον αμαρτωλό, καταδίκη για την αμαρτία. Επιδιώκει την σωτηρία του αμαρτωλού και την καταστροφή της αμαρτίας, τον αποχωρισμό της αμαρτίας από τον άνθρωπο, καθώς και την συγχώρηση του ανθρώπου. Σ’ αυτά συνίσταται η μόνη πραγματική φιλανθρωπία.

Ο Θεάνθρωπος εκ της φιλανθρωπίας Του είναι όλος ιλασμός περί των αμαρτιών ημών: όλος έλεος, όλος συμπάθεια, όλος ευσπλαχνία. Και βάσει αυτού και λόγω αυτού υπάρχει η σωτηρία. Εκείνος ελέησε το ανθρώπινο γένος, όπως κανείς ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί. Μόνο ο Θεός της φιλανθρωπίας μπορούσε να φανταστεί και να πραγματοποιήσει τόσο τέλειο τρόπο σωτηρίας των ανθρώπων από την αμαρτία: με τον Θεάνθρωπο, με την ζωή του από της γεννήσεώς του και έως το σταυρικό του θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη. Αυτή είναι πράγματι αγάπη που δεν υπάρχει αντίστοιχή της. Πραγματική φιλανθρωπία που δικαίως φέρει τούτο το όνομα. Αυτό είναι όντως το μόνο πραγματικό έλεος προς τους ανθρώπους. 

Ως εκ τούτου είναι ο μόνος ιλασμός μπροστά στον Θεό για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. Με τον απεριόριστα φιλάνθρωπο άθλο της σωτηρίας των ανθρώπων από την αμαρτία, ο Θεάνθρωπος έγινε και για πάντα έμεινε «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών».

π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

http://makkavaios.blogspot.gr

Είναι ειδωλολατρεία να υπηρετείς όποιον ή ό,τι εκτός του Χριστού

Ένα πολύ ωραίο και διδακτικό κείμενο 

του αγίου Ιουστίνου για όσους αφιερώνουν 

τη ζωή τους υπηρετώντας κόμματα, 

ομάδες, ιδεολογίες και οτιδήποτε άλλο πέρα από τον Θεό.

Οι χριστιανοί είναι «συνεργοί τη αληθεία». Αυτή είναι η κλήση τους και το καθήκον τους. Οι μη χριστιανοί είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, συνεργοί του ψεύδους, αφού ο άνθρωπος, εάν δεν διακονεί τον αληθινό Θεό, τον Χριστό, υπηρετεί οποιοδήποτε άλλο θεό, άλλο «ιδανικό». Ενώ κάθε άλλος θεός, άλλο ιδανικό – είναι ψεύτικος θεός.

Είναι θεοαγνωσία, ειδωλολατρεία να υπηρετείς όποιον ή ό,τι εκτός του Χριστού, ακόμα δε, εάν υπηρετείς ως θεό οποιοδήποτε ανθρώπινο όν: τον ήρωα, τον προφήτη, τον σοφό, την ιδιοφυΐα, τον στρατηγό, τον επιστήμονα∙ ή όποιο ζωντανό όν: από το σκουλήκι έως τον Άγγελο, ή όποια ύλη: από το άτομο έως το σύμπαν∙ ή όποια ιδέα, κουλτούρα, πολιτισμό, φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, τεχνική.

Εάν ο άνθρωπος βλέπει ως σκοπό και νόημα της ζωής του ό,τι άλλο εκτός του Χριστού – είναι ειδωλολάτρης, είναι ασεβής. Και μόνο μ’ αυτό είναι συνεργός του ψεύδους. Οι χριστιανοί μετούτο ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, επειδή γνωρίζουν την Αλήθεια, κατέχουν την Αλήθεια, συνεργούν στην Αλήθεια. Μ’ αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν το νόημα και τον σκοπό και του ανθρώπου και του κόσμου, και ως «συνεργοί τη αληθεία» εργάζονται για αυτήν μέρα και νύχτα. Ο άγιος Θεολόγοςγι’ αυτό και λέει: «ημείς ουν οφείλομεν απολαμβάνειν τους τοιούτους, ίνα συνεργοί γινώμεθα τη αληθεία»

π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

http://makkavaios.blogspot.gr

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΛΥΣΣΑΝΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΑΠ᾽ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!

Πολλὰ ὡραῖα πράγματα ὑπάρχουν στὸν κόσμο, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ θαυμάζῃ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς ἐποίησε ὅλα «τὰ ὡραῖα τῆς γῆς» (Ψαλμ. 73,17). Πόσα εἶνε; 200, 300, 400, 500, 1000, 2000…; τὸ ὡραιότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ἡ πίστι μας. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη. Ἀλλὰ δὲν τὴ θαυμάζουν ὅλοι. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ τὴν ἐμπαίζουν. Τί συμβαίνει ἆραγε;

Μακάριοι εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μάτια καὶ βλέπουν καὶ πέρα ἀπὸ τὴ μύτη τους. Μακάριοι εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν αὐτιὰ καὶ ἀκοῦν τὴν ὑπερφυσικὴ καὶ θεία φωνή. Μακάριοι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν καρδιὰ καὶ αἰσθάνονται. Αὐτοὶ εἶνε μακάριοι. Οἱ ἄλλοι εἶνε γουρουνοειδεῖς ὑπάρξεις. Πάρε μιὰ χούφτα διαμάντια καὶ πέταξέ τα στοὺς χοίρους. Οἱ χοῖροι θέλουν λάσπη, θέλουν ἄλλα πράγματα, ὄχι διαμάντια. «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 6,6).

Ὁ Χριστιανισμὸς εὶνε δύναμις ὑπερφυσική. Εἶνε ἀποκάλυψις ἑνὸς ὁλοκλήρου κόσμου ἀληθειῶν, εἰς τὰς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ἀνέλθῃ μόνον του τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα. Εἶνε ἀποκάλυψις Θεοῦ, εἶνε ἄνωθεν φωτισμός, ποὺ σὲ κάνει νὰ βλέπῃς ὅτι δὲν ἠμποροῦν νὰ ἰδοῦν ὅλοι οἱ φιλόσοφοι τοῦ κόσμου. Κράτει λοιπὸν καλὰ τὴν τὴν πίστιν σου «ἵνα μηδεὶς λάβει τὸν στέφανόν σου»(Ἀπ. 3,11). Κλεῖσε τ᾽ αὐτιά σου στοὺς ἐχθρούς. Μεῖνε πιστὸς στὴν Ἐκκλησία ποὺ βαπτίσθηκες· προτίμησε θάνατο μᾶλλον παρὰ νὰ χάσῃς τὴν Ὀρθόδοξο ὁμολογία. Λέγε σ᾽ ἀνθρώπους καὶ δαίμονες· Ὀρθόδοξος γεννήθηκα – Ὀρθόδοξος θὰ πεθάνω. Ἔχω ῥίξει τὴν ἄγκυρά μου ἐδῶ καὶ κανένα κῦμα δὲν μὲ παρασύρει ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Χριστίανε, πρόσεχε τον θησαυρόν σου

Εἶνε γνωστὸν ὅτι κατὰ τὰ τελευταια ἔτη πολλαὶ αἰρέσεις, μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διαθέτουν προσπαθούν νὰ σᾶς ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστι. Φοβερός εἶνε ἰδίως ὁ κίνδυνος ἐκ μέρους μιᾶς κινήσεως, ποὺ ὀνομάζεται οἰκουμενισμός. Οἱ ὁπαδοὶ τῆς ἀντορθοδόξου αὐτῆς κινήσεως μισοῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀγωνίζονται να δημιουργήσουν μία νέα θρησκεία. ὁ οἰκουμενισμός, ὅπως λέγει ὁ ἀείμνηστος Σέρβος κληρικὸς Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶνε παναίρεσις, ὡς περιθάλπουσα ὅλας τὰς αἰρέσεις.

Ἀλλ’ ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου, ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδιά, μείνετε προσηλωμένοι εἰς τὴν Ὀρθοδοξία…

Ὁ ἐωσφόρος λυσσάει γιὰ νὰ ξεριζώσει τὴν Ὀρθόδοξη πίστι

Εἰς ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη ὁ ἐωσφόρος ἔχει ἐκστρατεύσει καὶ λυσσάει γιὰ νὰ ξεριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ἀνθρώπων τὴν Ὀρθόδοξη πίστη…

«Εἴ τις ὑμᾱς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Προσέξατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος;

Ἐὰν κανεὶς λέει πράγματα τὰ ὁποῖα εἶνε ἀντίθετα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, τότε αὐτός, «εἰ τις»· ὅποιος νάναι. Μπορεῖ νὰ εἶνε λαϊκός, αυτὸς ποὺ ζητᾶ, νὰ βάλῃ δυναμίτη καὶ νὰ ἀνατρέψει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι γυναίκα· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι παπάς· ανάθεμα. Μπορεί να είναι δεσπότης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι αρχιεπίσκοπος· ανάθεμα. Μπορεί να είναι πατριάρχης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι βασιλεύς· ανάθεμα. Ακόμα προχωρεί ο απόστολος και λέει· Απόστολος εγώ· “ανάθεμα». Αν ακόμα υποθέσουμε ότι άγγελος έρθει από τα ουράνια και διδάξει ενάντια προς τα δόγματα· “ανάθεμα”. Αυτό το ανάθεμα ακούγεται μέσα στην προς Γαλάτας επιστολή και σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού μας.

Aπόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ» (Νο2) , εκδοση Γ΄ επηυξημένη, 2015

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Ὁ Χριστός, ὁ Θεός, γεννήθηκε στὴ γῆ ὡς ἄνθρωπος.

Γιατί;

Γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει μὲ τὴ Γέννησή Του τὴ γέννησή μας.

Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός.

Νά, μέσα σʼ αὐτὸ περιλαμβάνεται ὅλο τὸ μυστήριο τῆς θαυμαστῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

Μέσα σʼ αὐτὸ περιέχεται ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία Του καὶ κάθε τί ποὺ βρίσκεται μέσα σʼ Αὐτήν.

Ὅλα τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ ὅλες οἱ ἅγιες ἀρετὲς καὶ μέσα σʼ αὐτὲς ὅλες οἱ ἅγιες θεϊκὲς δυνάμεις.

Ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στὴ γῆ, ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητας, ὅλος ὁ Θεὸς βρίσκεται σωματικὰ παρὼν στὸν δικό μας ἀνθρώπινο κόσμο γιὰ νὰ γεμίσουμε ἐμεῖς μὲ αὐτὸ τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητας...

Καὶ ἔτσι νὰ πραγματοποιήσουμε τὸν σκοπὸ ποὺ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς ἔθεσε, γιὰ τὸ ἀνθρώπινο εἶναι μας, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή μας, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξή μας.

Τὸν μόνο ἀληθινὸ καὶ ἀθάνατο σκοπὸ καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.

Ώ, πῶς ἐμεῖς τὰ ἄθλια ἀνθρώπινα ὄντα νὰ φθάσουμε σʼ αὐτὸν τὸν ὕψιστο σκοπό;

Μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, καὶ μέσῳ τῶν ἁγίων ἀρετῶν ποὺ ὑπάρχουν μέσα σʼ Αὐτήν.

Ὅταν ζοῦμε μέσα σʼ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς καὶ μέσῳ αὐτῶν ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς γεμίζει μὲ ὅλες τὶς θεϊκὲς δυνάμεις, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ ζήσει ἐν Θεῷ καὶ μαζὶ μὲ τὸν Θεό, τόσο σʼ αὐτὸν ὅσο καὶ στὸν ἄλλο κόσμο.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ καθένας γίνεται «Θεὸς κατὰ χάριν», κι αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ποὺ ἐλεεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους…

Ἡ ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἀρχίζει μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴ θέωση.

Στὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ντύνεσαι τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό.

Στὴ Θεία Κοινωνία ὑποδέχεσαι ὁλόκληρο τὸν Θεό.

Νά, εἶσαι Χριστοφόρος χριστιανέ!

Εἶσαι Θεοφόρος!

Νά, ζεῖς, ὅπως ὁ μικρὸς «Θεὸς κατὰ χάριν».

Νά, ζεῖς μὲ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ μόνο λογικὸ καὶ χαρμόσυνο νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο.

Γιʼ αὐτό: ὅλα γιὰ τὸν Χριστό, τὸν Χριστὸ νὰ μὴν Τὸν ἀνταλλάξεις μὲ τίποτε!

Ἂς εἶναι Αὐτὸς –ὁ θαυμαστὸς καὶ ἐλεήμονας πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους – Κύριος καὶ Σωτήρας μας. «Αὐτὸς πρῶτος σὲ ὅλα», μέσα σὲ ὅλη τὴ ζωή μου, σὲ ὅλη τὴ ζωή σου καὶ τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὴ ζωὴ ποὺ ἀρχίζει ἐδῶ στὴ γῆ, γιὰ νὰ συνεχιστεῖ σὲ ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα, σὲ ὅλους τοὺς οὐράνιους Θείους κόσμους.

Γιʼ αὐτὸ πάλι καὶ πολλὲς φορὲς ἐπαναλαμβάνω τὴ χαρμόσυνη φωνὴ καὶ τὸν ἀγγελικὸ χαιρετισμό:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ Θεός

Ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν σύλληψή του μέσα στὴν κοιλία τῆς μητέρας του. Καὶ πότε ἀρχίζει ὁ παράδεισος καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου; Ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ γιὰ τὸ θεϊκὸ ἀγαθὸ ἤ γιὰ τὸ δαιμονικὸ κακό, γιὰ τὸν Θεὸ ἤ γιὰ τὸν διάβολο. Καὶ ὁ παράδεισος μὰ καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζουν ἐδῶ ἀπὸ τὴν γῆ γιὰ νὰ συνεχιστοῦν αἰώνια στὴν ἄλλη ζωή.

Τὶ εἶναι ὁ παράδεισος; Εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἄμα ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἐντός του τὸν Θεό, εἶναι ἤδη στὸν παράδεισο, γιατὶ ὅπου εἶναι ὁ Θεὸς ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ καὶ ὁ παράδεισος...

Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Θεὸς Λόγος κατέβηκε στὴν γῆ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, ὁ παράδεισος ἔγινε ἡ ἀμεσότερη πραγματικότητα γιὰ τὴν γῆ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Ἐπειδή, ὅπου εἶναι ὁ Χριστὸς ἐκεῖ καὶ ὁ παράδεισος.

Κάθε πρᾶγμα σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο εἶναι ἕνα κάδρο στὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔχει κορνιζώσει καὶ ἀπὸ μία σκέψη του. Ὅλα τὰ πράγματα μαζί, συναποτελοῦν τὸ πολύχρωμο μωσαϊκὸ τῶν σκέψεων τοῦ Θεοῦ.

Βαδίζοντας ἀπὸ πρᾶγμα σὲ πρᾶγμα, διαβαίνουμε ἀπὸ τὴν μιὰ σκέψη τοῦ Θεοῦ στὴν ἄλλη, ἀπὸ τὴν μιὰ ἁγιογραφία τοῦ Θεοῦ στὴν ἑπόμενη.

Βαδίζοντας ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο, προχωροῦμε ἀπὸ τὴν μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν ἄλλη. Ἐνῶ ὁ Θεὸς στὰ πράγματα ἔχει κορνιζώσει τὶς σκέψεις Του, στὸν ἄνθρωπο κορνίζωσε τὴν μορφή του, τὴν δική του εἰκόνα.

«Ὅτι ἐν πλήθει σοφίας πλῆθος γνώσεως καὶ ὁ προστιθεὶς γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα» (Ἐκκλ. 1, 18). Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο βάσανο ἀπὸ τὴν σκέψη τὴν ἴδια. Δὲν εἶναι κόλαση μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν σκέψη ἡ ὁποία εἶναι πλήρως ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν Πλάστη καὶ Θεὸ κάθε σκέψης, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Θεὸ Λόγο. Ἡ ἀνθρώπινη σκέψη χωρὶς τὸν Κύριο καὶ Χριστὸ δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει μήτε τὸν ἑαυτό της μήτε καὶ τὸν κόσμο γύρω της.

Σοφία εἶναι τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς μὲ εὐαγγελικὴ «εὐταξία», μὲ εὐαγγελικὴ «ἀκρίβεια». Ἀφροσύνη πάλι εἶναι τὸ νὰ ζεῖ κάποιος διασκεδάζοντας ἀτάκτως, ἀναλώνοντας τὴν ψυχή του σὲ ἁμαρτίες καὶ πάθη.

Σοφὸς ἐκεῖνος ποὺ χτίζει τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς του στὴν τήρηση τῶν ἱερῶν έντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πράττει τὸ ἀντίθετο.

Γιατὶ ὅλα ὅσα οἰκοδομοῦνται ἐπάνω στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀντέχουν σὲ ὅλες τὶς καταιγίδες καὶ φουρτοῦνες καὶ στὰ δεινὰ τῶν πειρασμῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

Ὅ,τι πάλι οἰκοδομεῖται δίχως Χριστὸ καὶ ἐρήμην τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνάντια στὸν Χριστό, εὔκολα καταρρέει καὶ συντρίβεται μόλις φανοῦν οἱ φουρτοῦνες τῶν πειρασμῶν, τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν, μὰ κυρίως ὅταν φανοῦν ὁ ἄνεμος τοῦ θανάτου καὶ τοῦ δαιμονισμοῦ.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, τοὺς φωτισμένους καὶ διαφωτισμένους ἐν Χριστῷ, τὰ πάντα σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο ἔχουν νόημα καὶ ἀξία ἐφόσον ἀποτελοῦν μέσον καὶ ὁδὸ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ἐπειδὴ ἐμεῖς, βλέπουμε ἐκεῖνο ποὺ δὲν φαίνεται καὶ ἀτενίζουμε τὸ ἀόρατο. Ρυθμίζουμε ὅλη μας τὴν ζωὴ μέσα στὸν χρόνο μὲ βάση ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αἰώνιο, τὸ ἀνθρώπινο μὲ βάση τὸ Θεανθρώπινο. Ὅσο ὑπάρχει κάτι τὸ αἰώνιο μέσα στὰ ὅρια τοῦ χρονικοῦ, συντηρούμαστε μὲ αὐτό. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ἐκλείπει, τὸ ἀναζητοῦμε πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο, στὸ βασίλειο τοῦ ἀτελεύτητου καὶ ἀοράτου. Ἀτενίζουμε τὰ πάντα ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς αἰωνιότητας, δηλ. ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος εἶναι ὁ αἰώνιος Θεὸς καὶ Κύριος.

Ὁ ἀγώνας μας εἶναι ἐνάντια στοὺς ἐχθροὺς τῆς αἰωνιότητας καὶ τῆς ἀθανασίας μας. Αὐτοὶ εἶναι: οἱ ἁμαρτίες μας, τὰ πάθη μας, οἱ πόθοι μας, τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας (Ἐφ. 6, 12). Κάθε ἁμαρτία κλέβει καὶ λίγη ἀπὸ τὴν αἰωνιότητὰ μας καὶ ἀπονεκρώνει τὴν ἀθανασία μας. Ἄς μὴ γελιόμαστε: ἡ φιλία μὲ την ἁμαρτία εἶναι ἔχθρα μὲ τὸν Θεό, ἔχθρα μὲ τὸν Κύριο καὶ Χριστό.

Δίχως τὴν πίστη στὸν Κύριο καὶ Χριστό, δίχως τὴν ἀναγέννηση ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ, δίχως τὴν ζωὴ ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ, ὁ ἄνθρωπος εἶναι καὶ παραμένει ἐργαστήριο δαιμόνων.

Αγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

http://orthodoxfathers.com/

Ήτο άραγε απαραίτητον...

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος»

Μόνο η παμμεγίστη αγάπη του Θεού είναι η αιτία της «διαβιώσεως» μας με τον Χριστό, της αναστάσεώς μας «εκ των νεκρών» με τον Χριστό, της αναλήψεώς μας στον ουρανό με τον Χριστό, της βιώσεώς μας «εν Χριστώ», της υψώσεώς μας με τον Χριστό υπεράνω όλων των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Εδώ καθαρά φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμιά δική μας αξία. Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος».

Νεκροί εμείς στις αμαρτίες (και από τις αμαρτίες), ποτέ δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας ούτε να αναζωογονηθούμε, ούτε να αναστηθούμε, ούτε να υψωθούμε στον ουρανό, ούτε να γίνουμε αιώνιοι και να ζήσουμε αιώνια στην παν-χερουβική Θεϊκή δόξα. Όλο αυτό είναι έργο της απεριόριστης, της χωρίς σύνορα αγάπης του Θεού, απέναντι σε μας «εν Χριστώ Ιησού», είναι έργο της άπειρης, της χωρίς όρια φιλανθρωπίας του Θεού. Ο Θεοφόρος Απόστολος «καταδεικνύει» ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στην Χριστοποίησή μας και την εν-Χριστοποίησή μας δηλαδή στην ανάστασή μας από τους αμαρτωλούς θανάτους, με τη δύναμη του «αναστάντος» και «αναληφθέντος» Κυρίου Ιησού Χριστού. Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή στον Σωτήρα, δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα.

Αυτό είναι το επίτευγμα, στο οποίο ο άνθρωπος, όλη τη ζωή του Σωτήρα «εν Αγίω πνεύματι» τη βιώνει σαν δική του ζωή, διαμέσου των ιερών μυστηρίων και των αγίων αρετών, όλη του τη ζωή τη ζει «εν Χριστώ» από την ψυχική γέννηση μέχρι την ανάληψή του στον ουρανό (με τον Χριστό). Εδώ ο άνθρωπος «μονίμως και διαρκώς» ζει στον και με τον αναστημένο και αναληφθέντα Σωτήρα, γιατί η πατρίδα μας, η πολιτεία μας, το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς (Φιλ. 3,20) και αν ακόμη ζούμε μεταξύ των ανθρώπων η ζωή μας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό «εν τω Θεώ» (Κολ. 3,3) και εμείς σκεπτόμαστε αυτά που είναι ψηλά στον ουρανό και όχι αυτά που είναι χαμηλά δηλαδή στην γη (Κολ. 3,2). Εμείς είμαστε χριστιανοί, επειδή είμαστε του Χριστού. Γιατί εμείς, είμαστε ένα με τον Χριστό «ως προς» το θάνατο, την ανάσταση και τη ζωή Του (Ρωμ. 6, 4-14). Έτσι, κάθε Χριστιανός βιώνει σε μικρογραφία το Θεανθρώπινο πλήρωμα, την Θεανθρώπινη παν-ενότητα, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε στο σώμα Του, δηλαδή στην εκκλησία Του. Και αυτός (ο χριστιανός) γίνεται εκκλησία «εν σμικρώ». Γιατί η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από την εκκλησιοποίηση και εν-εκκλησιοποίηση και αυτό σημαίνει αδιάκοπη εν-διαβίωση στο Θεανθρώπινο σώμα της εκκλησίας, διαμέσου των Θείων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

«Είδες, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, το άπειρο μέγεθος της δυνάμεώς Του σε μας που πιστεύουμε; Τους νεκρούς, τους υιούς της οργής, τους ζωοποίησε. Είδες πόσο μεγάλη είναι η ελπίδα της κλήσεως (προσκλήσεως); «και μας ανέστησε μαζί και μας εκάθισε μαζί» (Εφ. 2,6). Είδες τον πλούτο της ένδοξης κληρονομιάς του; Το ότι μας «ανέστησε μαζί», είναι γνωστό· αλλά το «μας εκάθισε μαζί εις τα επουράνια εν Χριστώ Ιησού», πώς είναι βέβαιο; Όπως και το «μας ανέστησε μαζί». Διότι κανείς δεν αναστήθηκε ποτέ, παρά μόνον αφού αναστήθηκε η κεφαλή, αναστηθήκαμε και εμείς… Λοιπόν, έτσι και εκάθισε μαζί. Όταν κάθεται η κεφαλή, κάθεται και το σώμα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρόσθεσε «μαζί με τον Χριστό». Ή, εάν όχι γι’ αυτό, τότε μας ανέστησε μαζί του με το λουτρό (του βαπτίσματος). Πώς λοιπόν μας εκάθισε μαζί Του; «Εάν υπομένουμε», λέγει, «θα βασιλεύσουμε επίσης μαζί του· εάν έχουμε αποθάνει μαζί του, θα ζήσουμε επίσης μαζί Του» (Β’ Τιμ. 2,12). 

(Ιερού Χρυσοστόμου Λόγος Δ΄ προς Εφεσίους).

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

«Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου»

xristianos.gr