Ιεροσολύμων Θεόφιλος: Όσοι παραμένουν σε κοινωνία μαζί μας, έχουν αναγνωρίσει τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης!

Νά, λοιπόν, ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπιβεβαιώνουν ἀρνητικά (καὶ βέβαια πρὸς τὸ συμφέρον τους) τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ οἱ ποικίλων ἀποχρώσεων ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν! Δηλαδή, τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος», λέγοντας ὅτι ὅσοι κοινωνοῦν μαζί μας, ἔχουν τὴν ἴδια Πίστη! 

Συνέντευξη – Σοκ

του Πατριάρχη Ιεροσολύμων!

«Τίποτα δεν εμποδίζει Παπικούς και Ορθοδόξους στο δρόμο προς την πλήρη ενότητα»

– Συνέκρινε τον Πάπα με τους Προφήτες!

Ισχυρίζεται πως όλοι αναγνώρισαν τα αποτελέσματα της Συνόδου του Κολυμπαρίου!

Του Μάνου Χατζηγιάννη

“Η μόνη χώρα της οποίας το Σύνταγμα παρέχει ορισμένες εγγυήσεις στην Εκκλησία είναι η Ελλάδα σήμερα. Στον υπόλοιπο κόσμο, διακηρύσσεται η αρχή του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος”.

Αυτήν την σημαντική ειδική αναφορά για την Ελλαδική Εκκλησία, ιδίως αυτήν την περίοδο που συζητούμε για την αναθεώρηση του Συντάγματος και την αλλαγή του άρθρου 3, έκανε σε συνέντευξή του σε ιταλικό μέσο ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος με αφορμή την παρουσία του στο Βατικανό το προηγούμενο διάστημα.

Η συνέντευξη περιεστράφη κυρίως γύρω από το θέμα της περιουσίας του Πατριαρχείου στο Ισραήλ και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει με τον κ. Θεόφιλο να υποστηρίζει πως έλαβε την στήριξη του ποντίφικα, ο οποίος αναγνωρίζει το υπάρχον status quo στην περιοχή, όμως τα “μαργαριτάρια” βγήκαν από αλλού!

Οι απόψεις του για την ενότητα Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, αλλά και όσα είπε για την Σύνοδο του Κολυμπαρίου βρίθουν ανακριβειών και παραμένει αναπάντητο ερώτημα αν έγιναν σκόπιμα!

Πριν από λίγες ημέρες το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αποκάλυψε όλα όσα είπαν Θεόφιλος και Φραγκίσκος και κυρίως την δέσμευση του ποντίφικα για πλήρη ενότητα!

Ευθυγραμμισμένος πλήρως στην γραμμή του Πάπα ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων χωρίς αιδώ απήντησε σε ερώτημα “Τι εμποδίζει τους Καθολικούς και τους Ορθοδόξους στο δρόμοπρος την πλήρη ενότητα;” ως εξής:

“Τίποτα δεν μας εμποδίζει. Θα έλεγα ότι αυτή είναι μια διαδικασία. Στη Ρώμη, μαζί με τον Καρδινάλιο Κόχ και το προσωπικό του από το Ποντιφικό Συμβούλιο για την Προαγωγή της Χριστιανικής Ενότητας, αναγνωρίσαμε ότι είναι αδύνατο να έρθουμε στην πλήρη ενότητα στο σκοτάδι. Αλλά η ίδια η διαδικασία, η κίνηση σε αυτή την πορεία, είναι σημαντική. Πρέπει να κάνουμε ό,τι εξαρτάται από εμάς, τα υπόλοιπα είναι στα χέρια του Κυρίου. Αλλά σήμερα έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με το παρελθόν. Σήμερα έχουμε αμοιβαία κατανόηση και αμοιβαίο σεβασμό. Δεν υπάρχουν διαμάχες, προκαταλήψεις, υποψίες και φανατισμός στις σχέσεις μας”.

Για την ειδική συμβολή μάλιστα που θα μπορούσε να παρέχει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στο θεολογικό διάλογο μεταξύ Ρ/Καθολικών και Ορθοδόξων ο Πατριάρχης Θεόφιλος τόνισε πως όλες οι ομολογίες και οι χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζουν ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πηγή της υπεροχής της Εκκλησίας, της Εκκλησίας που γεννήθηκε. “Ήταν από εκεί από όπου η Εκκλησία εξαπλώθηκε σε όλη τη γη. Ακόμη και εκείνοι οι χριστιανοί που τοποθετούν τη Βίβλο στο επίκεντρο των συμφερόντων τους αναγνωρίζουν αμέσως τι ενώνει την Ιερουσαλήμ με τη Βίβλο. Η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ μπορεί να προσφέρει αυτό. Τα λόγια των αγίων Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά, που μιλούν για το πουλί που συγκεντρώνει τα νεογνά του κάτω από τα φτερά του, ανήκουν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ”.

Συνεχίζοντας τα περί πλήρους ενότητας ο Πατριάρχης απάντησε σε ερώτημα σχετικά με την δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου ότι η πρακτική του προσηλυτισμού στις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων εκκλησιών είναι «αμαρτωλή» και για το κατά πόσο οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί δύνανται να προσφέρουν κάποια πρόοδο προς την πλήρη ενότητα των Χριστιανών.

“Ο Πάπας Φραγκίσκος απολαμβάνει μεγάλο σεβασμό σε όλο τον κόσμο. Ίσως γιατί προσπαθεί να «σπάσει τον κύκλο». Όπως γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη, ακόμη και οι προφήτες αντιστέκονταν και διώκονταν … Και ακριβώς επειδή διέθρεψαν «κλειστούς κύκλους» έτσι ώστε ο λαός να μπορεί να λάβει «δώρα». Προσωπικά, μπορώ να πω ότι όταν συναντηθείτε μαζί του, καταλαβαίνετε ότι με αυτόν τον άνθρωπο είναι δυνατή η αληθινή αμοιβαία κατανόηση, καθώς ο Πάπας Φραγκίσκος πιστεύει σε αυτό που λέει και τι κηρύττει” σχολίασε.

Στη συνέχεια σημείωσε πως η κοινή αποκατάσταση του Σπηλαίου του Παναγίου Τάφου αποτέλεσε μια πραγματική καμπή.

Κατόπιν η συζήτηση περιεστράφη στις σχέσεις του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, την Σύνοδο της Κρήτης και το ρόλο της Ρωσίας και της Ρωσικής Εκκλησίας στη Μέση Ανατολή.

“Το Πατριαρχείο της Μόσχας διαδραμάτισε ιστορικά σημαντικό ρόλο συμπεριλαμβανομένων των Αγίων Τόπων. Όσο για το γεγονός που έλαβε χώρα στην Κρήτη, νομίζω ότι ήταν ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που έδειξε την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και σήμερα υπάρχει μια συνειδητοποίηση αυτής της σημασίας. Σήμερα, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες πρέπει να βρουν τη λύση ενός «υπαρξιακού» προβλήματος: δεν λαμβάνουν πλέον εγγυήσεις και συνταγματική υποστήριξη από τα κράτη τους. Η μόνη χώρα της οποίας το Σύνταγμα παρέχει ορισμένες εγγυήσεις στην Εκκλησία είναι η Ελλάδα σήμερα. Στον υπόλοιπο κόσμο, διακηρύσσεται η αρχή του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος. Φυσικά, πολλοί πολιτικοί υπερασπίζονται την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται και αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Οι ορθόδοξες εκκλησίες πρέπει να υποστηρίζουν η μία την άλλη, και κατά συνέπεια την ενότητα, που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της Αγίας & Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, και έχει αμετάβλητη σημασία. Αυτη η Σύνοδος έδειξε έναν απτό τρόπο ενοποίησης των Εκκλησιών” ανέφερε.

Εντύπωση πάντως προκάλεσε η άποψή του περί των απόντων!

“Τα Πατριαρχεία, που δεν συμμετείχαν, είχαν τους δικούς τους λόγους. Ειλικρινά, νομίζω ότι καθένας από αυτούς είχε τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Ωστόσο, κανείς δεναρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα της Συνόδου. Διότι ακόμη και εκείνοι που δεν συμμετείχαν σε αυτήν παραμένουν σε πλήρη κοινωνία με όλες τις άλλες Εκκλησίες” ανέφερε λησμονώντας πως δύο Εκκλησίες, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας έχουν απορρίψει καθολοκληρίαν ή επιμέρους την Σύνοδο και κειμενά της, καθώς επίσης και ότι και μεμονωμένοι Μητροπολίτες αρνήθηκαν να υπογράψουν συγκεκριμένα κείμενα αυτής.

Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Θεόφιλο η Σύνοδος της Κρήτης “μπορεί να ανοίξει το δρόμο για στενότερη συνεργασία μεταξύ των Εκκλησιών. Είναι θέμα χρόνου”.

Κλείνοντας απήντησε και στο ερώτημα κατά πόσο ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε δίκιο όταν συγκάλεσε την Αγία & Μεγάλη Σύνοδο.

“Συχνά στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει ένα πρόβλημα: ποιος ακριβώς θα έπρεπε να αναλάβει την πρωτοβουλία; Και από αυτή την άποψη, η Σύνοδος της Κρήτης έδωσε μια θετική εμπειρία, γιατί τώρα καρποφορούμε τους καρπούς αυτής της πρωτοβουλίας. Δεν ήταν εύκολο για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να αναλάβει την πλήρη ευθύνη, αντιμέτωπη με πολλά πολιτιστικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που είναι εγγενή σε διάφορες εκκλησίες. Αλλά στο τέλος, μετά από πολλά χρόνια, ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε”.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

«Η αφύπνησι του λαού τού Θεού»!

Μετὰ τὸ θαυμάσιο ἄρθρο τοῦ κ. Τσακίρογλου «Φόρος τιμής για τον αγώνα λαϊκών που κοπιάζουν μέσα στον κόσμο για την Αλήθεια!», ἀναρτοῦμε σὲ ἐπανάληψη ἕνα κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἀπὸ τὸ «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ» τὸ 2007, ποὺ ἐνισχύει τὶς ἁγιοπατερικὲς θέσεις τοῦ κ. Τσακίρογλου μὲ συγκεκριμένα παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.

Ὅσον ἀφορᾶ τό ὅτι εἶναι παράδοσις ὀρθοδοξότατη ὁ λαός νά ἀντιδρᾶ ὅταν προσπαθοῦν νά τοῦ ἐπιβάλλουν ποιμένες οἱ ὁποῖοι δέν τόν ἐκφράζουν, ἤ τούς θεωρεῖ κατευθυνόμενους καί προσπαθοῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, καθώς ἐπίσης ἐξεγέρσεις καί κινητοποιήσεις τοῦ λαοῦ ὅταν ἐπιβουλεύονται τήν ὀρθόδοξο πίστι του, κοιτᾶξτε τόν βίο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τόν βίο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου καί ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἡ ὁποία εἶναι κυριολεκτικά γεμάτη ἀπό τέτοιες περιπτώσεις.

Θά σᾶς καταγράψω ἐνδεικτικά δύο–τρία τέτοια περιστατικά ἐπεμβάσεων τοῦ λαοῦ, πέραν ἀπό τούς βίους τῶν δύο προαναφερθέντων μεγάλων ἁγίων μας, τούς ὁποίους σχεδόν καθημερινά ὑπεράσπιζε ὁ λαός ἀπό τίς εἰς βάρος των ἐπιβουλές καί ἀδικίες, γιά νά καταδειχθῆ ὅτι οἱ ἐπεμβάσεις αὐτές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκ τῆς Θείας Προνοίας καί ἄν δέν ὑπῆρχαν, δέν θά ὑπῆρχε πρό πολλῶν αἰώνων ἡ Ὀρθοδοξία, τήν ὁποία ἐσεῖς σήμερα ξεπουλήσατε στήν Εὐρώπη καί τήν θυσιάσατε στόν βωμό τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς φιλαυτίας.

α) «Μετά τήν ἑξαετῆ πατριαρχεία τοῦ Τιμοθέου, τόν ὁποῖο οἱ μοναχοί καί ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀποστρεφόταν, ἐπειδή ἀναθεμάτιζε τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ἀνῆλθε στόν θρόνο ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καππαδόκης (518-520). Κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας τῆς Κυριακῆς 15-7-518 ὁ νέος πατριάρχης πιέσθηκε μέ ἐντυπωσιακό τρόπο ἀπό τόνἀγανακτισμένο λαό, πού φώναζε:

«Ἀκοινώνητοι διατί μένονεν; ἐπί τοσαῦτα ἔτη διατί οὐ κοινωνοῦμεν; ἐκ τῶν χειρῶν σου κοινωνῆσαι θέλομεν... ὀρθόδοξος εἶ, τίνα φοβῆσαι;... Ἰουστῖνε Αὔγουστε TU VINKAS (νίκα), τήν Σύνοδον Χαλκηδόνος ἄρτι (ἀμέσως) κήρυξον... Ἀνάθεμα Σεβήρῳ τῷ Μανιχαίῳ... Τόν ἐπίβουλο τῆς Τριάδος ἔξω βάλε... Εἰ φιλεῖς τήν πίστιν, Σεβῆρον ἀναθεμάτισον... Πολλά τά ἔτη τοῦ βασιλέως, ἀδελφοί Χριστιανοί, μία ψυχή, πίστις ἐστίν, οὐκ ἔνι (ἐπιτρέπεται) ἁπλῶς. Ἡ ἁγία Μαρία, Θεοτόκος ἐστίν... Ἀνάθεμα Σεβήρῳ, φανερῶς εἰπέ... Οὐ κατέρχῃ, ἐάν μή ἀναθεματίσῃς... Οὐκ ἀναχωρῶ, ἐάν μή κηρύξῃς· ἕως ὀψέ ὧδε ἐσμέν... Τῶν ἐν Χαλκηδόνι πατέρων τήν σύναξιν αὔριον κήρυξον».

Ὁ ἱερός πατριάρχης ἀναγκάσθηκε νά ἀνταποκριθῇστά ἐπίμονα αἰτήματα τοῦ λαοῦ. Ἀφοῦ τούς βεβαίωσε, ὅτι δέχεται ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, κηρύχθηκε ἡ σύναξις τῶν Πατέρων διά

Σαμουήλ διακόνου ὡς ἑξῆς: «Γνωστοποιοῦμε στήν ἀγάπη σας, ὅτι αὔριο ἐπιτελοῦμε τήν μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων καί ἐπισκόπων γενομένων, τῶν κατά τήν Χαλκηδονέων μητρόπολιν συναχθέντων... συναγόμεθα δέ καί ἐνταῦθα». Οἱ πιστοί ὅμως ἐπέμεναν καί φώναζαν γιά πολλή ὥρα νά ἀναθεματισθῇ καί ὁ Σεβῆρος. Πράγματι, ὁ πατριάρχης καί οἱ παρόντες ἐπίσκοποι ἀναθεμάτισαν τόν Σεβῆρο, καί ἔπειτα ὁ λαός ἀνεχώρησε.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα (Δευτέρα 16-7-518) καί ἐνῶ ἐπιτελεῖτο ἡ μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων στήν ἐκκλησία, τά πλήθη φώναζαν πάλιπρός τόν πατριάρχη: «Τούς ἐν ἐξορίᾳ διά τήν πίστιν, τῇ ἐκκλησίᾳ... Σεβῆρον τόν Ἰούδαν ἔξω βάλε... Εὐφήμιον καί Μακεδόνιον, τῇ ἐκκλησία. Τά συνοδικά εἰς Ρώμην ἄρτι (ἀμέσως) ἀπέλθωσι... Εὐφημίου καί Μακεδονίου τά ὀνόματα ἄρτι ταγῇ (νά ταχθοῦν ἀμέσως)... Τάς τέσσαρας Συνόδους τοῖς διπτύχοις. Λέοντα τόν ἐπίσκοπον Ρώμης τοῖς διπτύχοις... Τά δίπτυχα ἄρτι φέρε... Ἐάν μή ἄρτι οὐδείς ἐκβαίνει, μαρτύρομαί σε τάς θύρας κλείω...».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης προσπάθησε νά καθησυχάσῃ τόν λαόλέγοντας, ὅτι ἡ πίστις δέν κινδυνεύει πλέον καί ὑποσχέθηκε, ὅτι γιά τά αἰτήματά τους θά ἀποφασίσῃ ἡ Ἐνδημοῦσα Σύνοδος. Οἱ πιστοί ὅμως ἔκλεισαν τίς πόρτες καί ἐπέμεναν νά φωνάζουν. Ἔτσι ὁ ἱερός Ἰωάννης ἀναγκάσθηκε νά λάβῃ τά δίπτυχα καί διέταξε νά ἐνταχθοῦν σ' αὐτά οἱ τέσσερις ἅγιες Σύνοδοι καί τά ὀνόματα τῶν ἁγίων Εὐφημίου, Μακεδονίου καί Λέοντος Ρώμης.

Τότε ὁ λαός μέ ἕνα στόμα φώναξε: «Εὐλογητός Κύριος ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ ὅτι ἐπεσκέψατο καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α', 68). Μετά δέ τήν ἀνάγνωσι τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου καί ἀκριβῶς κατά τήν ὥρα τῶν διπτύχων τά πλήθη πῆγαν μέ πολλή ἡσυχία γύρω ἀπό τό ἅγιο θυσιαστήριο καί ἄκουγαν. Μόλις λοιπόν ἄκουσαν τά ὀνόματα τῶν ἱερῶν Συνόδων καί τῶν ἁγίων πατριαρχῶν πού προαναφέραμε, τότε ὅλοι ζητωκραύγασαν: «Δόξα σοι Κύριε»· καί ἔπειτα συνεχίσθηκε ἡ θεία Λειτουργία μέ κάθε εὐταξία.

Τέσσερις ἡμέρες ἀργότερα συνῆλθε ἡ Ἐνδημοῦσα Σύνοδος, στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος σαρανταένας ἐπίσκοποι καί πενῆντα ἡγούμενοι Μονῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Στήν Σύνοδο αὐτή διαβάστηκε ἐπιστολή πού ὑπέγραψαν πενηνταέξι ἀρχιμανδρῖται τῆς βασιλευούσης.

Οἱ μοναχοί παρακαλοῦσαν τούς ἐπισκόπους διά τῆς ἐπιστολῆς τους αὐτῆς νά ἐπικυρώσουν ἐγγράφως τίς ἐκβοήσεις τοῦ λαοῦ πρός τόν πατριάρχη καί τίς προσφωνήσεις τοῦ ἱεροῦ Ἰωάννου πρός τόν λαό - δηλαδή τήν ἀναγραφή στά δίπτυχα τῶν ἱερῶν Συνόδων καί πατριαρχῶν, πού προαναφέραμε. Ζητοῦσαν ἀκόμη νά ἀναθεματισθῇ ὁ Σεβῆρος καί νά ἀνακληθοῦν στίς θέσεις τους ὅσοι κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἐξωρίσθηκαν, ἐπειδή ὑπεράσπιζαν τούς ἱερούς πατριάρχες Εὐφήμιο καί Μακεδόνιο.

Πράγματι ἡ Σύνοδος ἀποδέχθηκε ὅλα τά ἀνωτέρω αἰτήματα καί ἀποφάσισε τήν ἀνακομιδή στήν Κωνσταντινούπολι τῶν λειψάνων τῶν δύο εὐσεβῶν πατριαρχῶν» (Νικόδ. Μήλια, Τῶν ἱερῶν Συνόδων... συλλογή, τόμος β' σελ. 302 -305).

β) «Ὁ Ὀρθόδοξος λαόςλοιπόν ζητοῦσε τήν συνηθισμένη Ὀρθόδοξο διδασκαλία καί φώναζε δυνατά λέγοντας: «Βασιλέα ἔχουμε, ἐπίσκοπο δέν ἔχουμε». Μέχρι σήμερα ὅμως ἔμεινε ἀτιμώρητη ἡ δοκιμασία τοῦ λαοῦ, τοῦ ὁποίου ἕνα μέρος συνελήφθηκε ἀπό τούς ὑπηρέτες καί κτυπήθηκε μέ διαφόρους τρόπους στόν χῶρο τῶν δικαστηρίων. Τά γεγονότα μάλιστα αὐτά, πού διεπράχθησαν μέσα στήν βασιλεύουσα πόλι, δέν ἔγιναν ποτέ οὔτε στά βαρβαρικά ἔθνη!

Μερικοί πάλι πού ἤλεγξαν τόν Νεστόριο κατά πρόσωπο μέσα στήν ἁγιωτάτη ἐκκλησία ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, ὑπέμειναν μεγάλες ταλαιπωρίες. Κάποιος δέ ἀπό τούς πλέον ἁπλοϊκούς μοναχούς - πυρπολούμενος ἀπό θεῖο ζῆλο- ἀναγκάσθηκε νά ἐμποδίσῃ τόν αἱρετικό κήρυκα τῆς ἀνομίας νά εἰσέλθῃ στήν ἐκκλησία κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ Νεστόριος τότε τόν κτύπησε καί τόν παρέδωσε στούς μεγαλοπρεπεστάτους ἐπάρχους...» (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς ὁσ. Γρηγορίου ἅγ. Ὄρος σελ. 69) .

γ) «Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ πατριάρχου πρόβλησις· ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον, οὐδέ γάρ ἐκέκτητο, καί ἦλθεν εἰς τά βασίλεια, καί ἰδών τήν πρόβλησιν, ἦλθε μεθ' ἡμῶν μέχρι καί τοῦ πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τό ἴδιον οἴκημα, καί κατά τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ ἐσήμανεν (ἦν γάρ ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως), καί οὐδείς ἦλθεν εἰς τόν ναόν αὐτοῦ· ὡσαύτως καί εἰς τόν ὄρθρον, καί οὐδείς ἦλθε· ἐξεδέχετο δέ καί εἰς τήν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν, καί οὐκ ἔφερε· διό οὐδέ ἐλειτούργησεν. Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καί ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; Οἱ δέ ἔλεγον αὐτῷ· Διότι ἠκολούθησας καί σύ τῷ πατριάρχῃ καί ἐλατίνισας. Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεύς· Καί πῶς ἐλατίνισα; ἐγώ ἀπήλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τήν τάξιν μόνον ἥν οὐδέποτε εἶδον, καί οὔτε ἐφόρεσα οὔτε ἔψαλα οὔτε τι ἱερατικόν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα; Οἱ δέ εἶπον· Ἀλλ' ἀνεμίχθης καί συνωδοιπόρεις μετά τῶν λατινισάντων ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου καί ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ. Τότε ἠγανάκτησεν, ἵνα δυσωπῇ αὐτούς μεθ' ὑποσχέσεων ἐνόρκων, ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τόν πατριάρχην ἤ εἰς τούς πλησιάζοντας αὐτῷ, καί μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτούς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τήν ἐκκλησίαν. Εἰ οὖν ὥσπερ ἥδυσμά τι προσετέθη τοῦτο τῷ λόγῳ, ἀλλ' οὖν καί ἐκ τούτου ἔξεστι τοῖς βουλομένοις τεκμαίρεσθαι ὁποίαν τινά διάθεσιν ἔχει Θεοῦ χάριτι περί τά ὑγιῆ τῆς Ἐκκλησίας δόγματα ὁ χριστιανικώτατος ὅδε λαός καί ὅπως ἀποστρέφεται καί μισεῖ τά νόθα τε καί ἀλλότρια». (Ἀπομνημονεύματα Σιλβέστρου Συρόπουλου, σελ. 556, & 9).

Θά ἤθελα νά σᾶς ἐρωτήσω, Ἅγιοι Δικαστές, ἄν θά ἐπιθυμούσατε νά εἴχατε στήν ἐξουσία σας ἕνα τέτοιο λαό. Ἕναν λαό ὁ ὁποῖος νά εἶναι εὐαίσθητος στά θέματα τῆς πίστεως, ἕνα λαό ὁ ὁποῖος νά πονᾶ γιά τήν Παράδοσί του καί γιά ὅ,τι κακό γίνεται στήν Ἐκκλησία καί ἐπί πλέον νά θέλη τόν Ἐπίσκοπό του πράγματι εἰς τύπον Χριστοῦ, δηλαδή νά τόν βλέπη καθημερινά νά θυσιάζεται καί νά σταυρώνεται γιά νά διαφυλάξη ὅ,τι παρέλαβε, δηλαδή τήν ἱερά παρακαταθήκη μας. Πιστεύω πώς ἐσεῖς (καί ὄχι μόνο) θέλετε νά ποιμαίνετε ἀνθρώπους, νεκρούς κατά τήν ἀγωνιστικότητα, χλιαρούς κατά τό φρόνημα καί δουλοπρεπεῖς κατά τήν μεταξύ σας σχέσι. Αὐτή ὅμως ἡ σχέσις καί ἡ κατάστασις τοῦ λαοῦ ἡ ὁποία θά ἦταν στά μέτρα σας, θά ἦταν σχέσις νεκροῦ μέ τόν νεκροθάφτη καί ἡ Ὀρθοδοξία θά ἦταν ἕνα ἀπέραντο νεκροταφεῖο, στό ὁποῖο θά ζοῦσαν (σωματικά) μόνον οἱ νεκροθάφτες καί τά κοράκια.

Ἀπό αὐτῆς λοιπόν τῆς ἀπόψεως, ὅλοι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν στήν Λάρισα, φωνάζουν δέ καί διαμαρτύρονται γιά τό σάπιο ἐκκλησιαστικό κατεστημένο εἶναι οἱ εὐεργέτες τοῦ κ. Ἰγνατίου Λάπα, εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι πραγματικά τόν ἀγαποῦν καί ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία, καί οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά κολασθῆ ἀπό τήν ἀρχομανία καί τόν δεσποτισμό του, ὁ ὁποῖος σάν σαράκι ἔχει διαβρώσει ὅλη τήν ἱεραρχία καί τήν ἔχει κάνει παίγνιο τοῦ διαβόλου. Θυμηθεῖτε ἄν θέλετε, Ἅγιοι Δικαστές, τό παράδειγμα τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μετέστρεψε ὅλη τήν Κων/πολι ἀπό ἀρειανική σέ ὀρθόδοξη, ἀφοῦ ἐκοπίασε ὅσον οὐδείς ἄλλος γιά τόν λαό του, πολεμώντας τούς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἔδειξε ἔργῳ καί λόγῳ ἁπτά δείγματα πατρότητος καί ἔφερε τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω του, παραιτήθη ἀπό Πατριάρχης Κων/πόλεως, μόλις κάποιοι Ἐπίσκοποι στήν Σύνοδο ἀμφισβήτησαν τήν κανονικότητά του. Ἀντιθέτως ὁ κ. Ἰγνάτιος Λάπας χωρίς νά προσφέρη τίποτα στόν λαό τῆς Λαρίσης, χωρίς νά δείξη τά σημάδια τῆς πατρότητάς του πρός αὐτούς τούς ὁποίους λέγει ὅτι εἶναι παιδιά του, χωρίς νά ἐπιδείξη κανένα ἀπολύτως δεῖγμα ὅτι εἶναι ὄντως εἰς τύπον Χριστοῦ, θέλει μέ τά ΜΑΤ, τίς κλοῦβες καί τήν κάλυψι καί εὐλογία τῆς Συνόδου νά ἑδραιωθῆ στέλνοντας στά δικαστήρια καί στίς φυλακές ὅσους ἔχουν ἀπομείνει μέ κάποιες ὀρθόδοξες ἀνησυχίες καί ὅσους ἔχουν κάποια γλυκειά νοσταλγία καί μιά κρυφή ἐλπίδα, μήπως καί δέν χαθῆ ἡ κοινωνία τῆς διαχρονικῆς μετά τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας. Ἀπό αὐτῆς λοιπόν τῆς ἀπόψεως καθημερινά κολάζει ὁ κ. Λάπας τούς Λαρισαίους, διότι αὐτούς οἱ ὁποῖοι κοιμοῦνται τούς ρίχνει τό ναρκωτικό τῆς ὑπακοῆς, τῆς καλοπέρασης καί τοῦ βολέματος, τῆς κανονικής ἐκλογῆς του ἀπό τήν Σύνοδο, τῆς παπικῆς ἰδέας, ὅτι ὅποιος δέν κάνει ὑπακοή στόν Ἐπίσκοπο εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί τούς δίδει ἔτσι τό εἰσιτήριο τοῦ αἰωνίου μετά θάνατον ὕπνου, καί σ' αὐτούς οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μή δώσουν ὕπνο τοῖς ὀφθαλμοῖς των καί τοῖς βλεφάροις των νυσταγμόν ἕως οὗ εὕρουσι τόπον τῷ Κυρίῳ, σ' αὐτούς λέγω οἱ ὁποῖοι ἀνησυχοῦν γιά τόν κατήφορο στόν ὁποῖον ὁδηγοῦν καθημερινά οἱ Ἐπίσκοποι τήν ἐκκλησία, προβάλλει τήν ἐξουσία του καί τήν παπική του αὐθεντία, ἡ ὁποία μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τούς ἀναγκάζει πολλές φορές νά παραφέρωνται, νά αἰσθάνωνται ἀνεπίσκοποι καί ἀποίμαντοι καί ἐπί πλέον ὅτι τούς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός, διότι τούς ἔστειλε ἀντί γιά προστάτη καί στήριγμα, ἕναν παγερό ἐξουσιαστή, καί ἀντί γιά ἐπιστήμονα ἰατρό, ἕναν ἀγροῖκο χωριάτη.

Καί βεβαίως γιά νά εἴμαστε δίκαιοι, δέν εἶναι ἀνεύθυνος καί ὁ λαός, διότι κατά τίς ἁμαρτίες του στέλνει ὁ Θεός καί ἀναλόγους ποιμένες. Καί ἰσχύει καί ἐδῶ ἴσως αὐτό τό ὁποῖο ἀναφέρεται στούς πατέρες, ὅτι τότε πού ὁ Ἀττίλας λεηλατοῦσε καί κατέστρεφε τήν Ἰταλία, κάποιος ἀσκητής παρεκάλεσε τόν Θεό νά τόν πληροφορήση, γιατί ἔστειλε αὐτόν τόν αἱμοβόρο ληστή νά καταστρέψη τόν τόπο καί τοῦ ἀπεκάλυψε ὁ Θεός ὅτι τόν ἔστειλε αὐτόν, ἐπειδή δέν εὑρῆκε κανέναν χειρότερο. Νομίζω ὅτι ζεῖ μέ ψευδαισθήσεις, ὅτι ὀνειρεύεται καί αὐταπατᾶται, ὅταν στό κατηγορητήριο αὐτοαποκαλεῖται, ὁ κ. Ἰγνάτιος Λάπας, Μητροπολίτης Λαρίσης καί μάλιστα κανονικός καί πιστεύω ὅτι καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι τόν στηρίζουν ἀπό τήν Σύνοδο, θά γελοῦν εἰς βάρος του μέ τά παθήματά του.

Ὅπως καταλαβαίνετε, Ἅγιοι Δικαστές, κανονικός καί μοιχεπιβάτης, κανονικός καί κλοῦβες και ΜΑΤ στίς μεγάλες ἑορτές καί στίς λιτανεῖες, κανονικός καί νά στέλνη τά ἄτακτα παιδιά του στά δικαστήρια καί στά νοσοκομεῖα, κανονικός καί νά ἀκούγωνται ἰαχές μέ τά «ἀνάξιος» καί τόσα ἄλλα, τέτοια κανονικότητα μόνο σέ βαθύτατο λήθαργο μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ. Θά σᾶς μεταφέρω στό σημεῖο αὐτό, Ἅγιοι Δικαστές, μία θέσι τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυστοστόμου γιά νά διαπιστώσετε ὅτι πράγματι ἐλυποῦντο τότε οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Χριστιανοί, ὄχι ὅμως γιά τούς θρόνους των, οὔτε φοβούμενοι μήπως χάσουν τήν «μπαστούνα» ἤ γιά ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐπίγειο καί φθαρτό, ἀλλά ἐλυποῦντο γιά τά προβλήματα καί τίς πληγές τῆς Ἐκκλησίας, τίς ὁποῖες ἐδημιουργοῦσαν οἱ Ἐπίσκοποι. «Ὅταν ἀκούσῃς ὅτι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ μέν κατέδυ (καταποντίσθηκε) ἡ δέ σαλεύεται, ἑτέρα χαλεποῖςπεριαντλεῖται κύμασιν, ἄλλη τά ἀνήκεστα πέπονθεν(πάσχει ὀλέθρια, ἀνίατα), ἡ μέν λύκον ἀντί ποιμένος λαβοῦσα, ἡδέ πειρατήν ἀντί κυβερνήτου, ἡ δέ δήμιον ἀντί ἰατροῦ, ἄλγει μέν(νά πονᾶς καί νά θλίβεσαι), οὐ γάρ δεῖ τά τοιαῦτα ἀνωδύνως φέρειν, ἄλγει δέ μέτρον ἐπιθεῖσα τῇ λύπῃ». (Ἐπιστολή πρός Ὀλυμπιάδα ΕΠΕ 37, 386).

http://agonasax.blogspot.gr

Χαμογελάστε!

Χαμογελάστε! Δεν κοστίζει τίποτε.

Πλουτίζει αυτόν που το δέχεται χωρίς να φτωχαίνει αυτόν που το δίνει.

Διαρκεί μόνο μια στιγμή, αλλά το αποτέλεσμα μένει για πάντα.

Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος ώστε να μη το χρειάζεται.

Κανείς δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη μπορεί να το δώσει στον καθένα.

Φέρνει ευτυχία σ’ όλους παντού.

Είναι το σύμβολο της φιλίας, της καλής θέλησης, είναι ενθάρρυνση για τους απελπισμένους.

Ξεκούραση για τον κουρασμένο, αχτίδα ήλιου για τον λυπημένο, ανάσταση για τον ξοφλημένο.

Δεν μπορεί ούτε ν’ αγοραστεί ούτε να νοικιαστεί.

Όλο το χρήμα του κόσμου δεν μπορεί να πληρώσει την αξία του.

Δεν υπάρχει κανείς που να χρειάζεται το χαμόγελο τόσο πολύ, όσο αυτός που δεν μπορεί πια να χαμογελάσει.

Όταν γεννήθηκες, όλοι χαμογελούσαν κι εσύ έκλαιγες. Ζήσε τη ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε, όταν πεθάνεις, οι άλλοι γύρω σου να κλαίνε κι εσύ να χαμογελάς αιώνια!

http://www.vimaorthodoxias.gr

"Γιατί οι άνθρωποι διδάσκονται μόνο μέσα από τον πόνο και τα βάσανα και όχι μέσα από την απόλαυση και την ευχαρίστηση;

Πολύ απλά, διότι η ευτυχία και η ευχαρίστηση κάνουν τον άνθρωπο να συνηθίζει να ικανοποιείται με τα επίγεια υλικά, ενώ ο πόνος και τα βάσανα ωθούν τον άνθρωπο να αναζητά, μια πιο βαθειά χαρά, πέρα από τους περιορισμούς του κόσμου τούτου.

Αυτή την στιγμή πονάω πολύ και επικαλούμαι το όνομα του Ιησού Χριστού, όχι απαραιτήτως για να με ανακουφίσει από τον πόνο, αλλά για να είναι μαζί μου, όσο χρόνο υποφέρω, ο Χριστός, ο μόνος που μας βοηθά να υπερβούμε αυτόν τον κόσμο, και για να γίνει το θέλημά Του σε μένα. 

Όμως σε στιγμές απόλαυσης δεν Τον επικαλούμαι. Τότε είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω και νομίζω ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα. Για πιο λόγο είναι αβάσιμη μια φιλοσοφία της απόλαυσης; 

Διότι η απόλαυση είναι φευγαλέα και αναξιόπιστη, ενώ ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Στον πόνο και στο μαρτύριο, μας μιλάει ο Χριστός. ο Θεός μας τα προσφέρει από καλωσύνη- ναι, ακόμα και το κακό, διότι μέσα από αυτά παίρνουμε μία γεύση εκείνου που βρίσκεται παραπέρα, στο επέκεινα, αν πραγματικά υπάρχει αυτό που η καρδιά μας βαθύτατα επιθυμεί.

Όμως, πόσο αμφίβολες θα ήταν αυτές οι υποθέσεις, πόσο στηριγμένες στο τίποτα- σε τίποτα άλλο παρά στην ανθρώπινη φαντασία, αν ο Χριστός δεν είχε έρθει για να μας δείξει, να δείξει σε εμάς, που αλλιώς θα είμασταν τυφλοί..."

π. Σεραφείμ Ρόουζ " Η Ζωή και τα Έργα του" - περί αποδοχής του πόνου στη ζωή μας.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

«Οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω, οὐ φίλημά σοι δώσω καθάπερ ὁ Ἰούδας»

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο γεγονός, ὅτι πολλοὶ Χριστιανοί ἔχουν πιὰ ἀναγνωρίσει, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας· ἔχουν πιὰ καταλάβει, ὅτι οἱ ποιμένες δὲν στέκονται στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ τῶν εὐθυνῶν ποὺ φέρει ἡ θέση τους στὴν Ἐκκλησία· ἔχουν πιὰ διακρίνει, ὅτι λύκοι βαρεῖς καὶ δοῦλοι πονηροὶ λυμαίνονται τὸ ποίμνιο. Ἐνῶ ὅμως ἔχουν καταλάβει, διστάζουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως καὶ χρησιμοποιοῦν ὡς ἐλαφρυντικὸ γιὰ τὸν δισταγμό τους τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἔλλειψη κατήχησης ποὺ ὁμολογουμένως ἐπικρατεῖ. Ἔτσι σκεπτόμενοι καὶ κινούμενοι ἀπὸ τὴν ἀδιαμφισβήτητη καὶ δεδομένη εὐσέβειά τους συνεχίζουν νὰ ἐπισκέπτονται κάθε Κυριακὴ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ξεχνώντας ὅμως τὸ ἀκόλουθο σημαντικό: 

Ἡ Θεία Λειτουργία πρώτη μᾶς διδάσκει, πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, δηλ. νὰ ἀποφεύγουμε τὴν κοινωνία μαζί τους. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο θέλω νὰ ἐκφράσω μερικὲς σκέψεις μου γιὰ τὸ συγκεκριμένο ὑψίστης σημασίας γιὰ τὴν σωτηρία μας —καὶ ὁμολογουμένως προσωπικὸ γιὰ τὸν καθένα μας— θέμα, προσεγγίζοντας κι ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιὰ τὴν ἀπὸ τους Πατέρες πολλάκις ἀναφερόμενη μόλυνση καὶ τὸ κατάκριμα ἀντὶ γιὰ τὴν Χάρη ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν κοινωνία μέ τοὺς αἱρετικούς.

Ἡ Ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία —ἡ μοναδικὴ ἀληθινὴ Θεία Λειτουργία—εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς μυστηριακῆς καὶ μεταμορφωτικῆς πορείας τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ. Μέσῳ αὐτῆς ἀφήνουμε τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ προγευόμαστε τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ πραγματοποιεῖται κατὰ κύριον λόγο μέσῳ τῆς κορύφωσης τῆς Θείας Λειτουργίας, τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ὁλόκληρη ἡ Θεία Λειτουργία προετοιμάζει ἀκριβῶς αὐτό, δηλ. τὴν μεταβολὴ τῶν γήινων δώρων ποὺ προσφέρει ἐλευθέρως ὁ ἀληθινὸς πιστός στὸν Κύριο, τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνον, σὲ σῶμα καὶ αἷμα Κυρίου. Ἐκεῖνος ὡς «ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή», ὡς «ὁ προσφέρων καὶ ὁ προσφερόμενος», ὡς ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μᾶς καταστᾶ μὲ τὴν συμμετοχὴ μας στὴν Θεία Κοινωνία μετόχους τῆς τρισηλίου Θεότητας καθῶς ὁ ἴδιος μᾶς ὑποσχέθηκε: «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τό Αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 6, 56). 

Ἡ συμμετοχὴ σ΄ αὐτὸ τὸ ὕψιστο Μυστήριο μας εἶναι ἐπιτρεπτὴ μόνο γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μόνο γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους. Κανεὶς ἄλλος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ παρευρίσκεται, στὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου αὐτοῦ. Ἀκόμα καὶ οἱ κατηχούμενοι καὶ οἱ μετανοοῦντες πρέπει κανονικὰ μὲ τὴν ἀναγγελία τοῦ «τὰς θύρας, τὰς θύρας» νὰ ἐγκαταλείψουν τον ναό. Τὸ Πηδάλιο ἀναφέρει μάλιστα στὴν συμφωνία τοῦ 11ου Κανόνος τῆς 1ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ὀρθοδόξου τότε Ρώμης, εἶχαν τὴν εὐγενὴ καὶ γεμάτη ἀγάπη συνήθεια νὰ βγαίνουν μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸν ναό καὶ νὰ κλαῖνε μαζὶ μὲ τοὺς μετανοοῦντες, νὰ τοὺς σηκώνουν καὶ ἔτσι νὰ τοὺς στέλνουν δυναμωμένους (παρὰ τὸν ἀποκλεισμό τους ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία) στὰ σπίτια τους (τί διαφορὰ ἀλήθεια ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἐπαγγελματίες ἐπισκόπους τῶν λιμουζίνων καὶ τῶν βιλλῶν). Ὅταν ἐμεῖς, οἱ πιστοί, βλέπουμε σήμερα, ὅτι τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν τηρεῖται, ὅτι ὄχι μόνο αἱρετικοί, ἀλλὰ ἀκόμα μέχρι καὶ Μουφτῆδες καὶ Βουδιστὲς βρίσκονται κατὰ την Θεία Λειτουργία μέσα στὸν Ἱ. Ναό, ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀντίδρασή μας; Ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτούς, ποὺ ἐμπαίζουν καὶ μολύνουν τὰ ἱερά;

Διότι καὶ ἡ δική μας συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο ἔχει μία προϋπόθεση, ἡ ὁποία εἶναι ζήτημα σωτηρίας ἢ ἀπωλείας: Ἡ συμμετοχή μας πρέπει νά γίνεται ἀξίως, εἰδάλλως ἡ Θεία Κοινωνία μετατρέπεται σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγ. Νικόλαο τὸν Καβάσιλα (Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας) ἀπὸ «ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴ αἰώνιος» σὲ κρίμα καὶ κατάκριμα, σὲ καταδίκη τοῦ ἀναξίου πιστοῦ. Ὁ πιστὸς ἐκεῖνος ποὺ ἀναξίως τρώγει τὸ σῶμα καὶ πίνει τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, «κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου» (Α' Κορ. ια', 28-30).

Τὸ τρομακτικὸ ἐρώτημα, πῶς θὰ πλησιάσουμε τὸ ἱερὸ δισκοπότηρο, μᾶς βασανίζει ὅλους, ἂν ἔχουμε ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ μέσα μας. Οἱ ἱερὲς προσευχὲς καὶ τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Θείας Λειτουργίας μᾶς δείχνουν ξεκάθαρα τὴν πνευματικὴ προετοιμασία ποὺ ἀπαιτεῖται, μᾶς λένε ξεκάθαρα, ὅτι χωρὶς μετάνοια, φόβο Θεοῦ, ταπείνωση καὶ ἀγάπη κοινωνοὶ τοῦ Κυρίου δὲν γινόμαστε.

Ἤδη στὶς ἱερὲς ἐκεῖνες στιγμὲς πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Μετάληψη βοᾶ ὁ Ἱερέας στὸ ποίμνιο: «Πρόσχωμεν τὰ Ἅγια τοῖς Ἁγίοις». Μὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἅγιοι θὰ ρωτήσει κανείς; Μὰ φυσικὰ ὄχι, οὐδεὶς ἀναμάρτητος. Τὸ γεγονὸς ὅμως, ὅτι προετοιμασθήκαμε μὲ μετάνοια καὶ μὲ συντριβή, μὲ συνεχὴ ἀγῶνα νὰ ἐξαλείψουμε τὰ πάθη μας, μᾶς καθιστᾶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἁγίους, ἄξιους δηλ. νὰ κοινωνήσουμε τὰ Ἅγια. Ἀφοῦ γίνει αὐτὸ κατανοητὸ γιὰ τοὺς πιστούς, τότε ὁ ἑπόμενος ὕμνος μᾶς δείχνει καὶ τρεῖς ἄλλες προϋποθέσεις: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μή γάρ τοῖς ἐχθροῖς σου τό μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ ᾿Ιούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου». 

Οἱ δύο πρῶτες προϋποθέσεις εἶναι συνδεδεμένες μεταξύ τους. Δὲν θὰ προδώσουμε τὸ Μυστήριο στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κυρίου, δὲν θὰ Τὸν προδώσουμε, ὅπως ὁ Ἰούδας. 

Ἔχουμε ὅμως ἀναλογιστεῖ ποτέ, ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Κυρίου μας καὶ ποιός προδίδει τὸν Κύριο; 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεκάθαροι: Αὐτοὶ ποὺ δὲν τηροῦν τὸ θέλημά Του, οἱ ἄθεοι, οἱ ἄπιστοι, οἱ αἱρετικοί, οἱ σχισματικοὶ καὶ οἱ συμπράττοντες μὲ αὐτοὺς λόγῳ χρημάτων, δόξας καὶ ἀναγνώρισης: «Οἱ ἐχθροὶ καὶ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας ἤγουν οἱ αἱρετικοί (Ἀναστασίου Σιναΐτου Λόγος Δ΄) «χριστομάχοι» (Μ. Ἀθανάσιος, Ἐπιστολὴ πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου), «ἀπατεῶνες, ἀγῦρτες, ἄθλιοι» (Ἐπιφάνιος, Πανάριον), «κῦνες» (Μ. Βασίλειος, Ἐπιστολὴ πρὸς ἐπισκόπους), «οὓς ὁ Κύριος πολεμίους καὶ ἀντιπάλους λέγει ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις» (Κανών Καρχηδ.), «νεκροί» (Αγ. Αθαν. λθ’ ἑορτ. ἐπιστ.), «ἐχθροὶ τῆς Ἀληθείας» (1ος Καν. τῆς ΣΤ’), «Τὰς τῶν αἱρετικῶν ζιζανίων ἐπισπορὰς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ ὁ πάμπονηρος καταβαλών, καὶ ταύτας ὁρῶν τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος τεμνομένας προρρίζους, ἐφ’ ἑτέραν ἦλθε μεθοδείας ὁδόν, τῇ τῶν σχισματικῶν μανίᾳ τὸ τοῦ Χριστοῦ σῶμα μερίζειν ἐπιχειρῶν…»(13ος τῆς ΑΒ΄).

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ ἄλλοι ἐχθροί, οἱ ἐκ τῶν ἔσω, οἱ παριστάνοντες τοὺς Ὀρθόδοξους, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ λύκους μὲ δορὰ προβάτων. Εἶναι οἱ ψευτοδιδάσκαλοι καὶ οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ ἀπατεῶνες τοῦ Μ. Βασιλείου, οἱ ἐργᾶτες οἱ δόλιοι τοῦ Χρυσοστόμου, οἱ χριστέμποροι τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, οἱ διαστρεβλωτὲς τῆς Ἀλήθειας τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, γιὰ τοὺς ὁποίους μᾶς προειδοποίησε τὸ Εὐαγγέλιο, εἶναι οἱ Σίμωνες, οἱ Νικόλαοι, οἱ ἑνωτικοί, οἱ μεταπατερικοί, οἱ Οἰκουμενιστές. Εἶναι αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγραψε ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ὅτι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ στὸν λαό Του προκαλεῖται διὰ «το πωλεῖσθαι καθ’ ἑκάστην τὸ τοῦ Χριστοῦ σῶμα καὶ αἷμα, παρὰ τῶν λεγομένων πνευματικῶν καὶ ἀγοράζεσθαι πρὸς ὑμῶν τῶν χριστιανῶν» (http://www.katanixis.gr/2017/10/blog-post_361.html#more) ἀναδεικνύοντας τὴν μεγίστη εὐθύνη καὶ τῶν πιστῶν, διότι μᾶς ὀνομάζει —ἂν παίρνουμε τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν πωλοῦν— φεῦ, ἀγοραστὲς τῆς Θείας Κοινωνίας. Δὲν πρέπει νὰ ἀποφύγουμε τὴν κοινωνία μέ αὐτοὺς ποὺ ἐμπορεύονται τὰ Θεῖα Μυστήρια γιὰ νὰ μὴν καταδικασθοῦμε ὡς συμμέτοχοι τοῦ ἀνίερου καὶ ἀντιχρίστου ἐμπορίου;

Φθάνοντας λοιπὸν στὴν τρίτη προϋπόθεση ἂς ἀναρωτηθοῦμε τῶρα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἂν ἐκπληρώνουμε τὴν τρίτη ὑπόσχεση ποὺ δίνουμε πρὶν τὴν Θεία Κοινωνία: Ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ συνειδητὰ καὶ ἔμπροσθεν ὅλων, ὅπως ὁ Ληστής;

Ο Ἐπίσκοπος Κερνίτζης καὶ Καλαβρύτων Ἠλίας Μηνιάτης (1669-1774), σημαντικότατος ἐκκλησιαστικὸς ρήτορας τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας, στὸν δεύτερο λόγο του περὶ πίστεως, δὲν ἀσχολεῖται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἐξαπολύει τὰ πύρινα λόγια του ἐναντίον τῶν ψευδορθοδόξων χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι καμία διαφορὰ δὲν ἐμφανίζουν μὲ τοὺς σημερινοὺς Οἰκουμενιστές, τολμάω μάλιστα νὰ πῶ, ὅτι οἱ σημερινοὶ εἶναι οἱ χειρότεροι τῆς ἱστορίας:

«... Μὰ καὶ πόση λύπη θὰ ἔχουν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ θεοφόροι πατέρες, βλέποντας αὐτὴ τὴν εὐσέβεια, γιὰ τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, νὰ εἶναι τόσο πολὺ περιφρονημένη ἀνάμεσα στοὺς ὀρθοδόξους.

»Ἄχ! Ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐπιστρέψετε πάλι σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, θεόπνευστα στόματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ κηρύξετε πάλι τὴν πίστη στοὺς χριστιανούς, νὰ διδάξετε καὶ πάλι τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς ὀρθοδόξους. Ὄχι νὰ πολεμήσετε πιὰ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως, μὰ καὶ πάλι νὰ κατηχήσετε τὰ τέκνα τῆς πίστεως. Γιατί ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν πολεμεῖται πλέον ἀπὸ τὶς βλαστήμιες τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν δυσσέβειά τους, ἀλλὰ πολεμεῖται ἀπὸ τῶν χριστιανῶν τὴν ἀμάθεια καὶ τὴν κακία... Ραββὶ θειότατε διδάσκαλε, σὺ ποὺ κατέβηκες ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς δίδαξες τέτοια πίστη, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε καὶ πιστεύουμε μαζὶ μὲ τὸν ἄδολο Ἰσραηλίτη, τὸν Ναθαναήλ, πὼς ”σὺ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ”». Ὅμως ἐμεῖς δὲν καταλαβαίνουμε τί ὁμολογοῦμε. Ἐμεῖς δὲν ζοῦμε ὅπως πιστεύουμε. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἁγία σου πίστη, τὴν ὁποία πήραμε μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα, ἀλλὰ στὴ θεωρία τῆς πίστεως εἴμαστε τυφλοὶ καὶ στὴν πράξη τῆς πίστεως εἴμαστε νεκροί».

Ὅταν λοιπὸν γνωρίζουμε τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, γνωρίζουμε ὅτι ἡ κοινωνία μαζί τους σημαίνει στὴν πραγματικότητα σύμπραξη καὶ συμπόρευση μὲ τὸ ἀνίερο ἔργο τους, γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ σημαίνει ἀπώλεια τῆς σωτηρίας μας, μποροῦμε νὰ πᾶμε πάλι στὴν Θεία Κοινωνία χωρὶς νὰ μολυνθοῦμε ἀπὸ τὴν αἵρεση, χωρὶς νὰ γίνει Αὐτὴ γιὰ ἐμᾶς εἰς κατάκριμα, χωρὶς νὰ προδώσουμε τὸν Χριστό, ἄλλα ὑποσχόμενοι κι ἄλλα πράττοντες; Φυλάττουμε τὸ Μυστήριο ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, φυλάττουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὸ φίλημα τοῦ Ἰοῦδα, φυλάττουμε τὴν πίστη μας μὲ τὴν ὁμολογία μας; Περιμένουμε νὰ μᾶς θυμηθεῖ ὁ Κύριος, ἐνῶ σιωποῦμε καὶ δὲν ἀντιδροῦμε στὴν αἵρεση;

«Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μή γάρ τοῖς ἐχθροῖς σου τό μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ ᾿Ιούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ (Ὅποιος δέχεται τούς αἱρετικούς, δέχεται τόν διάβολο)

Γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:‘’Ψευδαποστόλους δέ, καί ψευδοπροφήτας, καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς. Ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσίν’’.(*)

Δηλαδή: Ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφῆτες καί ψευδοδιδασκάλους θεωρῶ μόνο τούς αἱρετικούς. Τῶν ὁποίων οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί εἶναι διεστραμμένοι.

Οι καθημερινές εργασίες της Επιτροπής πλαισιώνονταν με προσευχή, κεριά καὶ καλὸ φαγητὸ μὲ coca-cola! που "πάει μ' όλα", όπως και ο Οικουμενιστές! Κι όλα αυτά, βεβαίως, βεβαίως-ώ της βλασφημίας- "Εις το όνομα της Αγίας Τριάδος"!!!

Τόν τελευταῖο καιρό, δέν περνάει οὔτε μέρα σχεδόν, πού νά μή δημοσιεύεται τοὐλάχιστον μία συνάντηση Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων μέ ἀντίστοιχους αἱρετικούς ‘’συναδέλφους’’ τους!

Καί δέν φτάνουν οἱ αἴθουσες συνεδριάσεων καί τά χαλαρά τραπεζώματα γιά δαῦτες τίς δημοσιοσχετίστικες συναντήσεις, ἀλλά καταλήγουμε δυστυχῶς καί μέσα στίς ἁγιασμένες μας ἐκκλησιές, νά προσευχόμαστε παρέα μαζί τους! Μέ ποιούς; Μέ τούς αἱρετικούς!

Καί τούς βάζουμε μάλιστα στό κέντρο τῆς ἐκκλησιᾶς μας, δίπλα καί ἀπέναντι ἀπό τό Δεσποτικό, σέ πολυτελεῖς πολυθρόνες καί θρόνους περικαλεῖς καί ὑψηλούς!

Καί, ὧ τῆς ὕβρεως καί τῆς παρανομίας: Γίνεται ἡ Μεγάλη Εἴσοδος, περνᾶνε ἀπό μπροστά τους (μπροστά ἀπό τούς αἱρετικούς) τά Τίμια Δῶρα καί κανένας, μά κανένας ἀπό τούς δικούς μας παρισταμένους ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους δέν βγάζει ἄχνα διαμαρτυρίας! 

Μήπως δέν ἐκφωνήθηκε τό ‘’τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν’’; Μήπως ἔπαψε στίς ἡμέρες μας νά ἰσχύει ἡ ἱερά αὐτή προτροπή γιά ἀπομάκρυνση τῶν μή μυημένων ἀπό τόν χῶρο τῆς Θείας Λατρείας; Ἀπό ποῦ λάβαμε τό δικαίωμα νά κουβαλᾶμε μέσα στήν Θεία Λειτουργία γνωστούς ἀμετανόητους αἱρετικούς καί αἱρεσιάρχες;

Εἶναι ἤ δέν εἶναι, οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες -οἱ guest star τῶν ἱερῶν μας πανηγύρεων- σέ Φανάρι, Ἀθῆνα, Κολυμπάρι καί Ὁμογένεια, ἀμετανόητοι αἱρετικοί;

Τί λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τίς περιπτώσεις αὐτές;

Τί προβλέπεται ἀπό τούς Ἱερούς μας Κανόνες; Τί γράφει τό Ἱερό μας Εὐαγγέλιο; Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τί μᾶς ἔχουν διδάξει πάνω στό θέμα αὐτό;

Εἶναι νά ἀναρρωτιέται κανείς: Στίς ἡμέρες μας, πού οἱ περισσότεροι τῶν ἱερωμένων μας εἶναι κάτοχοι τίτλων πανεπιστημιακῶν σχολῶν, πῶς νά ἀποδώσεις αὐτή τήν κατ’ ἐξακολούθηση ἐκκλησιολογική καί δογματική ἐνδοτικότητα, ἁπλά καί μόνον στήν ἄγνοια; Φαίνεται, ὅτι στήν πραγματικότητα συμβαίνει κάτι ἄλλο καί μάλιστα πολύ πιό βαρύ.

Καί ἐπί τοῦ προκειμένου, ὁ παρακάτω σχετικός λόγος τοῦ μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἔρχεται νά βεβαιώσει γιά πολλοστή φορά, ὅτι ὄντως κάτι ἄλλο συμβαίνει, τό ὁποῖο σχετίζεται ὅχι βεβαίως μέ τήν ἄγνοια, ἀλλά μέ τήν περιφρόνηση τῶν Ἁγίων μας Πατέρων καί τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσεως. Καί τοῦτο, διότι οἱ ἀσφαλεῖς γνώμονες καί κανονάρχες τῆς Πίστεώς μας, δηλαδή οἱ Ἅγιοι, εἶναι πάντοτε διαθέσιμοι, εὐκόλως προσβάσιμοι καί πάντοτε σαφεῖς καί ἐπίκαιροι. Γι’ αὐτό καί ἡ εὐθύνη μας ἀπέναντι στήν ζωή καί τό δόγμα τῆς πολυτίμητης Ὀρθοδοξίας μας εἶναι μοναδική καί παμμέγιστη.

Γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:

‘’Ψευδαποστόλους δέ, καί ψευδοπροφήτας, καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς. Ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσίν’’.(*)

Δηλαδή: Ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφῆτες καί ψευδοδιδασκάλους θεωρῶ μόνο τούς αἱρετικούς. Τῶν ὁποίων οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί εἶναι διεστραμμένοι.

‘’Ὥσπερ οὖν ὁ τούς ἀληθεῖς ἀποστόλους, καί προφήτας, καί διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται, οὕτως καί ὁ τούς ψευδαποστόλους, καί ψευδοπροφήτας, καί ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τόν διάβολον δέχεται’’.(*)

Ὅπως, λοιπόν, αὐτός πού δέχεται τούς πραγματικούς Ἀποστόλους καί Προφῆτες καί Διδασκάλους, δέχεται τόν Θεό, ἔτσι καί ὅποιος δέχεται τούς ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφῆτες καί ψευδοδιδασκάλους, δέχεται τόν διάβολο.

Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

(*) (Περί τῶν πραχθέντων ἐν Βιζύῃ..., ΕΠΕ 15Γ,25. PG 90, 144-145)

ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου, τόμος Α’, σελ. 157.

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια

Ο Χριστιανός θα πρέπει να θυμάται κάθε μέρα και πολλές φορές την ημέρα ότι θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα το θάνατο. Ακόμη σε κάποιο στάδιο της πνευματικής ανόδου του θα πρέπει να αποκτήσει αδιάλειπτη μνήμη θανάτου.

Ο νους μας έχει τόσο πολύ αμαυρωθεί από την πτώση, ώστε αν δεν βιάσουμε τον εαυτό μας να θυμάται το θάνατο, μπορεί εντελώς να τον ξεχάσει. Όταν ξεχάσουμε το θάνατο, τότε αρχίζουμε να ζούμε στη γη σαν να να είμαστε αθάνατοι και ξοδεύουμε όλη μας την ενεργητικότητα στον κόσμο χωρίς καθόλου να απασχολεί τον εαυτό μας ούτε η φοβερή μετάβαση στην αιωνιότητα αλλά ούτε και η τύχη μας στην αιωνιότητα. Τότε χωρίς ντροπή πεισματικά καταπατούμε τις εντολές του Χριστού. Τότε διαπράττουμε τις χειρότερες αμαρτίες και εγκαταλείπουμε όχι μόνο την αδιάλειπτη προσευχή αλλά και τις τακτές προσευχές. Αρχίζουμε μάλιστα να περιφρονούμε αυτή την αναγκαία και απαραίτητη εργασία σαν να ήταν μια δραστηριότητα μικρής σημασίας που δεν πολυχρειάζεται. Ξεχνώντας το φυσικό θάνατο, πεθαίνουμε ένα πνευματικό θάνατο.

Από την άλλη αυτός που θυμάται συχνά το σωματικό θάνατο, ανασταίνεται εκ νεκρών ψυχικά. Ζει στη γη σαν ένας ξένος σ’ ένα πανδοχείο ή σαν φυλακισμένος στο κελλί του που συνεχώς περιμένει τη στιγμή που θα τον φωνάξουν για δίκη ή εκτέλεση. Μπροστά στα μάτια του οι πόρτες της αιωνιότητας είναι πάντα ανοικτές. Συνεχώς κοιτάζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση με πνευματική ανησυχία και σκέψη. Είναι αδιάκοπα απασχολημένος με το να σκέφτεται τι θα τον δικαιώσει μπροστά στη φοβερή κρίση του Χριστού και ποιά θα είναι τότε η καταδικαστική γ’ αυτόν απόφαση. Αυτή η καταδίκη θα αποφασίσει την τύχη ενός προσώπου για ολόκληρη την αιωνιότητα. 

Καμιά γήινη ομορφιά καμιά γήινη απόλαυση δεν αποσπά την προσοχή ή την αγάπη του. Δεν κατακρίνει κανένα διότι θυμάται πως στην τελική Κρίση του Θεού μια τέτοια κρίση θα μεταβιβαστεί πάνω του. Συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα ούτως ώστε και ο ίδιος να πάρει συγχώρεση και να κληρονομήσει σωτηρία. Είναι μ’ όλους ταπεινός και μ’ όλους ευσπλαχνικός ούτως ώστε και ο ίδιος να ελεηθεί και να γίνει αποδεκτός. Καλωσορίζει και αγκαλιάζει με χαρά κάθε ανησυχία σαν επίγειο αντίτιμο για τις αμαρτίες του που τον απελευθερώνει από του να το πληρώσει στην αιωνιότητα. 

Αν του έλθει η σκέψη να είναι περήφανος για την αρετή του, η μνήμη θανάτου έρχεται αμέσως ενάντια σ’ αύτη τη σκέψη του, ντροπιάζει και ξεσκεπάζει την ανοησία και διώχνει τη σκέψη αυτή μακρυά. Τί σημασία μπορεί να έχει η αρετή μας στην κρίση του Θεού; Τί αξία μπορεί να έχει η αρετή μας στα μάτια του Θεού στα οποία ακόμη και ο ουρανός φαίνεται μολυσμένος; Θα πρέπει να θυμίζεις και να ξαναθυμίζεις τον εαυτό σου: «Θα πεθάνω, θα πεθάνω σίγουρα! Οι γονείς μου και οι προγονοί μου πέθαναν. Κανένα ανθρώπινο ον δεν έμεινε για πάντα πάνω στη γη. Και η μοίρα που νίκησε τους πάντες με περιμένει και μένα!»

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια. Μη στρέφεις τα μάτια σου πάνω στη γη στην οποία είσαι ένας προσωρινός ηθοποιός, πάνω στην οποία είσαι εξόριστος, πάνω στην οποία με το έλεος του Θεού σου δίνεται η ευκαιρία να αλλάξεις τον κακό εαυτό σου και να προσφέρεις μετάνοια για την αποφυγή της αιώνιας φυλακίσεως και βασάνων της κολάσεως. Χρησιμοποίησε το σύντομο χρονικό διάστημα της αποδημίας σου στη γη για να εξασφαλίσεις ένα ειρηνικό λιμάνι, ένα ευλογημένο καταφύγιο στην αιωνιότητα. Να ικετεύεις για τα αιώνια αγαθά με το να μην προσκολλάσαι σε κανένα προσωρινό αγαθό, με το να απαρνείσαι κάθε τι το σαρκικό και «φυσικό» στα πλαίσια της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Να δεηθείς με την τήρηση των εντολών του Χριστού.

Με την ειλικρινή μετάνοια για τις αμαρτίες που διέπραξες. Με τις ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό για όλες τις δοκιμασίες, που στάλησαν σε σένα. Με τις πολλές προσευχές και την ψαλμωδία. Να κάνεις δέηση με την προσευχή του Ιησού και συνδύασέ την με τη μνήμη θανάτου. Αυτές οι δύο δραστηριότητες, η προσευχή του Ιησού και η μνήμη θανάτου – εύκολα ενώνονται σε μία. Από την προσευχή προέρχεται μια ζωηρή θύμηση του θανάτου σαν να ήταν μια πρόγευσή της και από αυτή την πρόγευση του θανάτου η ίδια η προσευχή ενδυναμώνεται πιο πολύ. Είναι απαραίτητο για ένα Χριστιανό να θυμάται το θάνατο. Αυτή η μνήμη είναι απαραίτητη για την πνευματική ζωή.

Προστατεύει την πνευματική ζωή του Χριστιανού από το κακό και τη διαφθορά με την αυτοπεποίθηση που μπορεί να δημιουργηθεί στον πνευματικό αγώνα. Είναι μεγάλη καταστροφή για την ψυχή να θέτει οποιαδήποτε αξία στις δικές του προσπάθειες ή αγώνες και να το κοιτάζει σαν κάτι αξιέπαινο στα μάτια του Θεού. Παραδέξου ότι αξίζεις όλες τις τιμωρίες πάνω στη γη καθώς και τις αιώνιες. Μια τέτοια εκτίμηση του εαυτού σου θα είναι η πιο πραγματική, ή πιο ωφέλιμη για την ψυχή σου και η πιο ευχάριστη στα μάτια του Θεού. Συχνά να απαριθμείς τις αιώνιες κακουχίες που περιμένουν τους αμαρτωλούς.

Η συχνή απαρίθμηση αυτών των δυσκολιών θα πρέπει να τις κάνουν να στέκονται ζωντανές μπροστά στα μάτια σου. Απόκτησε μια πρόγευση των βασάνων της κολάσεως, ούτως ώστε στη γραφική μνήμη τους να φρικιάζει η ψυχή και να αποδεσμεύεται από την αμαρτία. Θα μπορεί τότε να έχει επικοινωνία με το Θεό με ταπεινή προσευχή για έλεος, αναθέτοντας όλες τις ελπίδες στην άπειρή Του αγαθότητα και καθόλου στον εαυτό σου. Φέρνε στο νου και παρουσίαζε στον εαυτό σου τη φοβερή και ατέλειωτη φυλακή της κολάσεως που έχει πολλά τμήματα και πολλά διαφορετικά είδη βασάνων με τα οποία ο άνθρωπος θα δεχτεί τιμωρίες ανάλογες με την επίγεια ζωή του. Σ’ όλα τα τμήματα η φυλάκιση είναι αιώνια, τα βάσανα αιώνια. Εκεί επικρατεί ανυπόφορο και αδιαπέραστο σκοτάδι ενώ ταυτόχρονα καίει άσβηστη φωτιά, ανάβει ασταμάτητα με μια δυνατή φλόγα. Δεν υπάρχει μέρα εκεί… 

Υπάρχει πάντα αιώνια νύχτα. Η δυσωδία εκεί θα είναι ασύγκριτα ανυπόφορη από τη χειρότερη γήινη δυσωδία. Το απαίσιο σκουλήκι της κολάσεως ποτέ δεν κοιμάται. Ροκανίζει συνέχεια και κατατρώει τους φυλακισμένους της κολάσεως χωρίς όμως να εξαφανίζει την ύπαρξή τους ή έστω τη δική του. Αυτή είναι η φύση των βασάνων της κολάσεως: Είναι χειρότερα από οποιοδήποτε θάνατο, αλλά δεν προκαλούν θάνατο. Ο θάνατος είναι επιθυμητός στην κόλαση όσο και η ζωή στη γη. Ο θάνατος θα ήταν μια ανάπαυση για όλους τους φυλακισμένους της κολάσεως. Δεν είναι όμως γι’ αυτούς. Η μοίρα τους είναι μια ατελεύτητη ζωή ατελείωτων βασάνων. Χαμένες ψυχές στην κόλαση βασανίζονται από ανυπόφορες εκτελέσεις με τις οποίες η αιώνια φυλακή αυτών που απέρριψαν τον Θεό κυριαρχεί. Εκεί βασανίζονται από μια ανυπόφορη λύπη. Βασανίζονται με την πιο φρικαλέα ασθένεια της ψυχής, την απελπισία.

Θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως είσαι καταδικασμένος στην κόλαση για αιώνια βάσανα και από αυτή την αναγνώριση θα γεννηθούν στην καρδιά σου τόσο ακαταμάχητες και ισχυρές κραυγές προσευχής που σίγουρα θα κάμψουν το Θεό και θα σε ελεήσει και θα σε οδηγήσει στον παράδεισο παρά στην κόλαση. Εσείς που θεωρείτε τους εαυτούς σας να αξίζουν επίγειες και ουράνιες ανταμοιβές. Για σένα η κόλαση είναι πιο επικίνδυνη παρά σε στυγερούς αμαρτωλούς διότι το χειρότερο αμάρτημα απ’ όλα είναι η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση, η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Αυτή η αμαρτία είναι αόρατη στα θνητά μας μάτια που είναι συχνά σκεπασμένα μ’ ένα προσωπείο ταπεινώσεως.

Η θύμηση και ο διαλογισμός του θανάτου εξασκείτο από τους μεγαλύτερους από τους ιερούς Πατέρες. Στο βίο του Μεγάλου Παχωμίου βλέπουμε ότι «συνεχώς διατηρούσε μέσα του το φόβο του Θεού και τη μνήμη των αιωνίων βασάνων και ατελεύτητων πόνων που δεν έχουν τέλος -δηλαδή με τη μνήμη της ατελεύτητης φωτιάς και του αιώνιου σκουληκιού. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Παχώμιος προφύλαγε τον εαυτό του από το κακό και προχωρούσε προς το καλό.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου ορθοδόξου παραδόσεως.

Οι φίλοι του Αγίου Όρους.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr/

Πίστη σημαίνει ....

Πίστη σημαίνει να πεθάνει κάποιος για χάρη του Χριστού και των εντολών Του και να πιστεύει ότι αυτός ο θάνατος προξενεί ζωή. 

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Πού είναι η πνευματική ηγεσία; «Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει» «Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,

μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα

τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸνΟἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: 

Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:

«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»

(*) Ἀπὸ ὁμιλίες π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου στὴ Σοφία Σειρὰχ μὲ ἀριθ. 172 (ἀπὸ 53:00 ἑξῆς) καὶ 173 (ἀπὸ 41:00 ἑξῆς). 

Διεύθυνση ἱστολογίου:

 http://www.pantocrator.info/gr/modules.phpname=Downloads&d_op=viewdownload&cid=41&min=170&orderby=titleA&show=10

http://agonasax.blogspot.gr

Γιατί ο Οικουμενισμός πολεμάει τους Ιερούς Κανόνες. !

«Οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν ¨συγχρονίζονται¨ με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα ¨άλλοθι¨ στις ανομίες μας…»

Οι Ι. Κανόνες είναι οι Νόμοι της Εκκλησίας. Η Πολιτεία δεν στέκεται χωρίς νόμους και η Εκκλησία χωρίς Κανόνες. Το Κράτος νομοθετεί και τιμωρεί την κλοπή, την ατιμία, την ψευδορκία, την κατάχρηση, τον φόνο κ.λπ. Η Πολιτεία κάμνει νόμους ατελείς και τους διορθώνει κατόπιν. Η Εκκλησία όμως νομοθετεί εν Αγίω Πνεύματι. Οι Σύνοδοι, Οικουμενικές και Τοπικές, απεφάσιζαν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό οι Ιεροί Κανόνες είναι αληθείς και με αιώνιο κύρος.

Αυτούς λοιπόν, τους Ι. Κανόνες θέλουν οι Οικουμενιστές να τους καταργήσουν. Δεν αρνούνται, ότι είναι αληθείς. Αλλά λέγουν, ότι δεν είναι της εποχής. Ότι πέρασε η εποχή εκείνη που έγιναν. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα και πρέπει να συμμορφωθούμε προς την εποχή μας. Αυτό το σύνθημα πιπιλίζουν κατά κόρον, διά να τραβήξουν την Εκκλησία του Χριστού μακριά από τον Χριστό και την Σωτηρία. Αυτό το απατηλό και δόλιο σύνθημα της συμμορφώσεως τάχα με την εποχή, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί το απορρίπτουμε.

Δεν θα ακολουθήσουμε τους Οικουμενιστές σ’ αυτόν τον προκλητικό κατήφορο της ασεβείας, διότι γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν έχουν μορφή προσωρινών εντολών, αλλά έχουν αιώνιο κύρος. Γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν «συγχρονίζονται» με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα «άλλοθι» στις ανομίες μας…

Γιατί όμως τα λένε αυτά οι Οικουμενιστές; Από πού ξεκινούν; Η αφετηρία του Οικουμενισμού, στο θέμα αυτό, βρίσκει το στήριγμά της στην χλιαρότητα της πίστεως των αιρετικών ετεροδόξων. Στηρίζεται στον ανθρωποκεντρισμό τους.

Η Ορθοδοξία παραγγέλλει να ζήσουμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Χριστιανικής τελειότητας. Οι Ετερόδοξοι, αντιθέτως, παίρνουν από τον Χριστιανισμό μόνο, όσα στοιχεία συμβιβάζονται με τις συνθήκες της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής.

Η Ορθοδοξία βλέπει τον Χριστιανισμό, σαν το θεμέλιο της αληθινής ζωής και απαιτεί από τον καθένα να βιάσει τον εαυτό του και στην ζωή του να εφαρμόσει αυτή την διδασκαλία του Χριστού. Η Ετεροδοξία βλέπει τα θεμέλια της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής σαν αδιάσειστα και αμετακίνητα. Η Ορθοδοξία απαιτεί ηθικό ηρωισμό, ώστε να μετακινούμε τα κατ’ αυτούς αδιάσειστα αυτά θεμέλια. Η Ετεροδοξία, όμως, ψάχνει να βρει στον Χριστιανισμό, ό,τι είναι χρήσιμο στις παρούσες συνθήκες ζωής μας, για να περάσουμε σε τούτη τη ζωή καλά.

Ο Ορθόδοξος δεν έχει «ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητεί». Εκλήθη διά την πέραν του τάφου αιωνιότητα, όπου αρχίζει η αληθινή ζωή. Αυτός ο μηχανισμός της συγχρόνου διαβιώσεως είναι για τον Ορθόδοξο προσωρινότητα και ματαιότητα. Τα θεωρεί όλα σκύβαλα «Πάντα ηγούμαι σκύβαλα, ίνα Χριστόν κερδίσω», έλεγε ο Απ. Παύλος. Για τον Ετερόδοξο, όμως, η πίστη στη μέλλουσα ζωή είναι αδύναμη. Είναι απλώς μια λεπτή ιδέα, καλή βέβαια, διότι τον βοηθεί να δημιουργήσει την ζωή του εδώ καλλίτερα. Εδώ, όμως, όχι εκεί.

Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε την γνήσια Χριστιανική πίστη. Οι Ετερόδοξοι την ακρωτηριασμένη, την κολοβωμένη. Εδώ στους Ορθοδόξους υπάρχει η άσκηση, εκεί η προσκόλληση στη γη και η καλοπέραση. Αυτοί θέλουν την ευτυχία της ανθρωπότητος στην γη. Δεν πολυσκοτίζονται για την άλλη ζωή.

Πρέπει να τονισθεί, ότι η Ορθοδοξία είναι ασκητική και περιμένουμε εκεί, στην άλλη ζωή, όσα μας υπεσχέθη ο Σωτήρ μας.

Οι Ετερόδοξοι, Οικουμενιστές, Παπικοί, Προτεστάντες, δεν θέλουν να συμμορφωθούν με την πίστη αυτή, διότι η πίστη τους στη μέλλουσα ανάστασή μας είναι ασθενική.

Αυτοί πιστεύουν πολύ στην ευτυχία της παρούσης ζωής, καίτοι είναι ατμίς αφανιζομένη. Όλες οι πλάνες της Δύσεως ξεκινάνε από αυτό: το ότι δηλαδή δεν μπόρεσαν να εννοήσουν και να χωνέψουν, ότι ο Χριστιανισμός είναι άσκηση και κακοπάθεια, για να τελειοποιηθούμε και γίνουμε άξιοι της Βασιλείας του Θεού, της αιωνίου.

Ο Χριστιανισμός είναι ασκητική θρησκεία. Είναι η διδασκαλία του συνεχούς αγώνος κατά των παθών μας. Είναι η διδασκαλία των μέσων και προϋποθέσεων να αποκτήσουμε την αρετή, που είναι αναγκαιοτάτη, διά την σωτηρία μας. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι εσωτερικές: δηλαδή η άσκηση. Και εξωτερικές: οι δογματικές πεποιθήσεις μας και τα μυστήρια, που μεταδίδουν την Θ. Χάριν, για να θεραπευθούμε και να προχωρήσουμε προς την τελειότητα.

Οι Μεταρρυθμιστές, οι Οικουμενιστές αρνούνται αυτή την ουσία της Ορθοδοξίας, που είναι η άσκηση για να ξεριζώσουμε τα πάθη μας και να φυτέψουμε τις αρετές και συμμορφούνται προς την εποχή μας. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι το 1923 ο Οικουμενιστής και Μασώνος εκείνος Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκηςσυνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη «Πανορθόδοξον Σύνοδον» και εσχεδίασε «μεταρρυθμίσεις» όπως, καθιέρωση θεσμού εγγάμων Επισκόπων, δεύτερου γάμου των Ιερέων, κατάργηση του Μοναχισμού, συντόμευση των Ι. Ακολουθιών, κατάργηση του Ράσου, γενειών κ.λπ., κ.λπ. Τώρα την προσπάθεια αυτή συνεχίζει ο νυν Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας (σημ. Ιστολογίου: το βιβλίο, παρά την καταφανή ομοιότητα με την σημερινή εποχή, εγράφη στις αρχές της δεκαετίας του 1970) και μερικοί άλλοι «προοδευτικοί» και μοντέρνοι Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι.

Αυτοί μεταξύ των άλλων, προτείνουν και την κατάργηση Ι. Κανόνων ως απαρχαιωμένων. Η εποχή μας, λέγουν, διαφέρει πολύ από την εποχή των Οικουμενικών Συνόδων, που συνετάχθησαν οι Κανόνες αυτοί και δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σήμερα.

Ας δούμε μερικούς από τους Κανόνες, αυτούς, που θέλουν να καταργήσουν:

1) Τον 24ον της εν Τρούλλω, που απαγορεύει στους Κληρικούς και Μοναχούς να μεταβαίνουν στον ιππόδρομο και σε άλλες διασκεδάσεις.

2) Τον 54ον των Αγ. Αποστόλων, που απαγορεύει στους Κληρικούς να μπαίνουν στα καπηλειά, στις ταβέρνες, χωρίς αναπόφευκτο ανάγκη.

3) Τον 9ον των Αγ. Αποστόλων, που λέγει, ότι οι πιστοί, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, πρέπεινα παραμείνουν έως το τέλος της Θ. Λειτουργίας.

4) Τον 80ον της εν Τρούλλω Συνόδου, που τιμωρεί τους Κληρικούς με καθαίρεση και τους λαϊκούς με αφορισμό, εάν απουσιάζουν από την Εκκλησία τρεις συνεχείς Κυριακές, χωρίς σοβαρό λόγο.

Προτείνουν την κατάργηση των Ι. Κανόνων για να νομιμοποιηθεί για όλους και επιτραπή δημοσίως «η αμέριμνος ζωή». Θέλουν με άλλα λόγια να νομιμοποιηθεί η ανομία, να επικυρωθεί η αμαρτία, για να μπορούν αυτοί να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους.

Αλλά έτσι δεν σώζεται ο άνθρωπος. Βασιλεία Θεού δεν βλέπει. Θέλουν οι Οικουμενιστές να καταργήσουν όλους τους Ι. Κανόνες, που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία, ως ασκητική πίστη!

Θέλουν να μωρανθή το άλας και αδιαφορούν στο ερώτημα του Κυρίου: «Εάν το άλας μωρανθή έν τινι αλισθήσεται;». Αυτό όμως, που επιδιώκει ο Οικουμενισμός είναι φανερή επίθεση εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι δολιοφθορά στα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

Και βλέπουμε να κερδίζει έδαφος στις ημέρες μας η προπαγάνδα διά να καταργηθεί επισήμως το Μυστήριον του γάμου και να νομιμοποιηθεί ο πολιτικός γάμος και ο «ελεύθερος έρως». Νομιμοποιούνται τα αντισυλληπτικά και οι εκτρώσεις.Προετοιμάζουν – άκουσον, άκουσον – αναγνώριση του σιχαμερούπαρά φύσιν πάθους της ομοφυλοφιλίας. Φθάνουν μάλιστα να καθιερώσουν και ειδική εκκλησιαστική τελετή γάμου διά τα τέρατα αυτά. Και η πρόταση παρακαλώ είναι Αγγλικανού Επισκόπου! Προτεστάντης δε «ιερεύς» ετέλεσε εσχάτως τοιούτον φρικτόν γάμον (Σημείωση Ιστολογίου: Υπενθυμίζουμε ότι πρόκειται για κείμενο των αρχών του ’70. Οι φόβοι του π. Χαράλαμπου επαληθεύθηκαν πλήρως στα χρόνια που ακολούθησαν, ώστε σήμερα να έχουν εκπληρωθεί όλα αυτά).

Δεν βλέπουν λοιπόν, οι Οικουμενιστές και οι Ενωτικοί με ποιους θέλουν να μας ενώσουν;

Ο Καθηγητής της έδρας του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κ. Μουρατίδης καταγγέλλει την προκλητικότητα και την ασέβεια έναντι των Ιερών Κανόνων και γράφει σχετικώς:

«Παραβιάζονται και καταλύονται μετά πάσης αδιαφορίας και, ας μοι επιτραπή η έκφρασις, προκλητικότητος, Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι απειλούν την επιβολήν της ποινής του αναθέματος και του μεγάλου αφορισμού κατά των παραβατών, και σκανδαλίζονται ούτως οι πιστοί και λησμονούνται οι λόγοι του Κυρίου: «Ουαί τω ανθρώπω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται».Και διερωτάται κανείς επί τη βάσει τίνων κριτηρίων προβαίνουν εις την κατάργησιν των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, εις ους εν τούτοις ωμολόγησαν και υπεσχέθησαν υπακοήν, ως πιστοί οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού; Και που δύναται να οδηγήση ένας τοιούτος κατήφορος;» (Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος», 20.5.70).

Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ. Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 130-137)

http://makkavaios.blogspot.gr