.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μέγας Φώτιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μέγας Φώτιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; Φυγείν εξ αυτού


Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; 
Λύκος εστί; 
Φυγείν εξ αυτού... 
Φύγε την κοινωνίαν αυτού 
και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως.

Μέγας Φώτιος, Αντιαιρετικά και αντιρρητικά λεχθέντα και γραφθέντα (Μεγάλου Φωτίου, ΕΠΕ, Άπαντα τα Έργα, Τόμος 12ος, Ομιλία ΙΕ΄ και ΙΣΤ΄, Λεχθείσα εν τω άμβωνι.)



Aπο τις διδαχές του Μεγάλου Φωτίου

‘Σε ὃσα ἀφοροῦν την Πίστη, και το να παρεκκλίνει κανείς ἒστω και λίγο, διαπράττει ἁμαρτία θανάσιμη’’.*(Μ.Φώτιος Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον)* (P.G. 102, 604C)

«Οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι ἀπαύγασμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί πρέπει νά παραμένουν ἀναλλοίωτοι ὡς ἰσόκυροι τῆς Ἁγ. Γραφῆς».

*(Μ. Φώτιος, ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ.322-323)*

“Από τους αἱρετικούς πρέπει να πεταγόμαστε μακρυά, ὃπως πεταγόμαστε ὃταν συναντᾶμε ἓνα φίδι και να διακόπτουμε κάθε κοινωνία και να φεύγουμε με ὃλη μας την δύναμη, ἀκόμα κ’ἂν μᾶς φαίνονται σεβάσμιοι και πρᾶοι’’.

“Είναι αιρετικός ο επίσκοπος; Είναι λύκος…και με κάθε δυνατόν τρόπο πρέπει να φεύγεις από τέτοιου είδους ανθρώπους. Είναι πάλι Ορθόδοξος ο ποιμένας; Είναι η ζωή του σφραγισμένη από την ευσεβή Πίστη και δεν σέρνεται πίσω από την αιρετική φατρία; Υποτάξου τότε σ’ αυτόν ως προεστώτα, που είναι εις τύπον του Χριστού”.

*(Ε.Π.Ε. 12, 400, 31)*

«Ἡ πλάνη τῶν ποιμένων προκαλεῖ το ναυάγιο ὃσων ἐπικοινωνοῦν με αὐτούς»

*(Μ.Φώτιος* P.G. :102,698)

«Ὃλα ὃσα ἒχουν καινοτομηθεῖ (νέες διδασκαλίες) ἢ ἒχουν ἐφαρμοστεῖ στην πράξη, τα ὁποῖα εἶναι ἀντίθετα με τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τὴν διδασκαλία καὶ ὑποτύπωση τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων, ἢ θα πραχθοῦν στο μέλλον, ἀ ν ά θ ε μ α».

*(“Σύνταγμα τῶν Κανόνων» Τίτλος Α΄Κεφάλ.2, ΕΠΕ 10, 30).*

Και αλλού αναφέρει ο Άγιος: “πάσαν μεν αιρετικήν συμμορίαν διαπτύσωμεν ( δηλ.να την αποστραφούμε με κάθε τρόπο), πάσαν δε σχισματικήν πονηρίαν βδελυξώμεθα»

Και σε άλλο σημείο:

“Είναι σκυλιά, κύνες, όσοι από τους αιρετικούς και άπιστους, ενώ είχαν κατηχηθεί τον λόγο της ευσεβείας, όχι μόνο δεν έζησαν ενάρετα, αλλά φανέρωσαν τη λύσσα τους εναντίον μας με μανία, περισσότερη απ’ αυτήν που έχουν τα άγρια σκυλιά, τα οποία συνεχώς γαυγίζουν. Γουρούνια επίσης είναι, χοίροι δηλ, όσοι ενώ κυλιούνται στον βόρβορο των άτιμων σαρκικών παθών, παρόλες τις συμβουλές και τους ελέγχους, αυτοί διαμένουν αναίσθητοι και χωρίς επιστροφή”.

*(Μέγας Φώτιος, ΕΠΕ, Άπαντα τα Έργα, Τόμος 3ος, Τα Αμφιλόχια Γ΄, Ερωταποκρίσεις, σελ. 232).*

”Οι πιστοί που έχουν απλή λογική, να αποφεύγουν την κοινωνία τους με τους αιρετικούς…και ούτε να έρχονται σε κοινωνία γάμου μαζί τους, ούτε και να τους δέχονται σαν συνεργάτες σε κοινή πνευματική εργασία. Διότι ένας τέτοιος θα διαφθείρει όλον τον κόπο σου…Και γιατί πρέπει να αναμιγνύεις την ευγένεια της ευσέβειάς σου με τα νόθα γένη;”.

*(Μέγας Φώτιος, ΕΠΕ, Τόμος 2ος, Τα Αμφιλόχια Β΄, σελ. 168)*

Κάθε σχόλιο στα τόσο ξεκάθαρα λόγια του Μεγάλου Φωτίου είναι περιττό, για το αν πρέπει ή όχι να φεύγεις, όχι μόνο από τους Αιρετικούς, *αλλά και απ’ όσους σύρονται πίσω από την αιρετική φατρία!,* (όπως τόσο χαριτωμένα το λέει περιγράφοντας με ακρίβεια τους σημερινούς *δήθεν παραδοσιακούς κληρικούς*)και φυσικά να μην κάνεις γάμο με αιρετικό (τώρα αυτό βέβαια είναι κανόνας από την Σύνοδο της διαρκούς ασέβειας), γεγονός που συνιστά από μόνο του Αίρεση.

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ FILIOQUE

Ο Άγιος Φώτιος ανασκευάζοντας την αιρετική προσθήκη του Filioque, μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής : «Η μεν πρόοδος, ω βέλτιστε, άμα τε και αδιασπάστως εκ του Πατρός τω τε Υιώ και Πνεύματι θεολογείται, ουδείς δ’ αναγκάσει λόγος εις την του Υιού μεταπεσείν το Πνεύμα προσηγορίαν, ή την αδελφικήν αναδέξασθαι σχέσιν, ή την εκείνου σχέσιν εξιδιώσατο. Αλλά ταύτα μεν έκαστος των νουν έχειν ηξιωμένων Χριστού και φρονείν και διδάσκειν άλλους έτοιμον παρέχεται την χάριν. Ου γαρ, διότι εκ του αυτού θεολογούνται προϊέναι, ή εις υιότητα το Πνεύμα συνδιαστήσεται της ιδίας εξιστάμενον ιδιότητος, ή ο Υιός, της χαρακτηριζούσης αυτόν αποστάς γεννήσεως, εις το του Πνεύματος ιδίωμα συγχήσεται∙ εκ του αυτού γαρ άμφω, αλλ’ ουχ ωσαύτως ουδέ κατά την ιδιότητα την αυτήν η εκατέρου πρόοδος. Και γαρ ο μεν Υιός του Πατρός προήλθεν δια γεννήσεως, το Πνεύμα δε δι’ εκπορεύσεως»*.

Ο θεολογικός τρόπος ανασκευής του Αγίου Φωτίου, καταδεικνύει ότι αιρετική πλάνη ανασκευάζει, και δεν μπορεί να παρουσιάζεται η αιρετική προσθήκη του Filioque, σαν αποτέλεσμα μεταφραστικού λάθους ή σαν λεκτική παρεξήγηση, ούτε φυσικά μπορεί κάποιος να παρουσιάζει την κακόδοξη αυτή προσθήκη σαν ‘’αδυναμία’’ της λατινικής γλώσσας να αποδώσει τον ρηματικό τύπο ‘’εκπορεύεται’’.

Ο Άγιος Φώτιος που σημείωνε στην επιστολή προς τον Μιχαήλ το άρχοντα της Βουλγαρίας ότι «η του πλησίον στοργή και τελεία αγάπη των των άλλων εντολών ενεαυταίς περιέχουσι τας πράξεις» και ότι «ουδέν αγάπης, ως έοικε, κραταιότερον», υπεδείκνυε και τα ακόλουθα που φανερώνουν το μεγαλείο της χριστιανικής αγάπης : «…ων η τιμιωτάτη και των άλλων πρωτεύουσα χάρις προς το θείον εστίν απλανής και σωτήριος χειραγωγία, ην πρώτη και μόνη χαρίζεται της καθαράς και αμωμήτου πίστεως ημών των Χριστιανών η μάθησις και μυσταγωγία, αύτη γαρ της πολυμόρφου πλάνης τον άνθρωπον απαλλάττουσα και τα της καρδίας όμματα της εκείθεν αχλύος αποκαθαίρουσα, καθαρά ψυχής θεωρία τω καθαρωτάτω κάλλει της λατρείας καθαρώς ενατενίζειν παρέχεται· δι’ ης εις την υπέρ νουν ουσίαν και πάντων αιτίαν και δημιουργόν αναγόμενοι την ενοειδή και υπέρθεον της τριάδος θεότητα, καθ’ όσον εστίν ανθρώπω δυνατόν, ενοπτριζόμεθα».

Η εκτροπή από τη δογματική αλήθεια αποτελεί αιρετική πλάνη. Ο πόλεμος κατά των αιρέσεων, τόσο την τέλεια αγάπη προς τον Θεό φανερώνει, όσο και την τέλεια αγάπη προς τον πλανηθέντα αδελφό. Και στην προκειμένη περίπτωση η προσθήκη του Filioque, αποτελεί αιρετική πλάνη και συνεπώς ο έλεγχος της αίρεσης αποτελεί υποχρέωση προς τον πλανηθέντα αδελφό.

Η προσθήκη του Filioque αποτελεί αιρετική πλάνη. «Ο μεν γαρ Πατήρ αναίτιος και αγέννητος· ου γαρ εκ τινος, εξ εαυτού γαρ το είναι έχει. Ο δε Υιός εκ του Πατρός γεννητώς. Το δε Πνεύμα το Άγιον και αυτό μεν εκ του Πατρός, αλλ’ ου γεννητώς, αλλ’ εκπορευτώς», αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Και γαρ ο μεν Υιός του Πατρός προήλθεν δια γεννήσεως, το Πνεύμα δε δι’ εκπορεύσεως», τόνιζε ο Άγιος Φώτιος. Αυτά παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αυτά διαφυλάσσομε, γι’ αυτό τονίζομε ότι ο Παπισμός είναι αίρεση και όχι ‘’ετερόδοξη εκκλησία’’.

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

*Αγίου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ‘’Αμφιλόχια’’ (Απόκρισις εις ερώστησιν κη΄)

Ζητάμε Διακοπή Μνημονεύσεως από Ποιμένες που δεν τολμούν να ασκήσουν τον παραμικρό ἐλεγχο στην Παναίρεση!

Ἡ στάση τοῦ Μ. Φωτίου ἀπέναντι στὴν αἵρεση


Ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς Ποιμένες (καὶ τοὺς πιστούς) νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐντέλλεται: ἀπομακρυνθεῖτε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν»,τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν πραγματοποιοῦν οὔτε τὸ πρῶτο βῆμα!
Καὶ ποιό εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα; Ὁ ἔλεγχος τῶν αἱρετικῶν!
Πῶς εἶναι δυνατὸν λοιπόν, νὰ τολμήσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπ’ αὐτούς, ἀφοῦ δὲν τολμοῦν οὔτε νὰ τοὺς ἐλέγξουν;
Καὶ δυστυχῶς οἱ λαϊκοί (σύμμαχοί τους στὴν συμπόρευση μὲ τὴν αἵρεση, ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι κοινωνώντας ἀπὸ αἱρετικοὺς ἁγιάζονται!) τοὺς σιγοντάρουν, γιατὶ «ἀναπαύονται» ἀμφότεροι, ἀφοῦ συμπορευόμενοι μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ ἔχουν τὴν εὐλογία τους, τὴν ὁποίαν, ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν δίδει, ὅταν ΚΑΤΑΠΑΤΕΙΤΑΙ ΦΑΝΕΡΑ ἡ Πίστη!
Οἱ παρακάτω φράσεις ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀνυπαρξία Ποιμένων σήμερα (ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων), ἀλλὰ καὶ λαϊκῶν πιστῶν μιμητῶν τῶν Ἁγίων.
Ὁ ἅγιος Φώτιος στηλίτευε τὴν αἵρεση καὶ στήριζε τοὺς πιστοὺς στὴν Ὀρθοδοξία.
Οἱ σύγχρονοι «Ποιμένες» πρωτοστατοῦν στὴν ἐμπέδωση τῆς Παναιρέως, ἢ συμπορεύονται ἢ σιωποῦν γιὰ νὰ μὴ ἐπιτιμηθοῦν, διωχθοῦν, ἢ καθαιρεθοῦν! Καὶ τὸ τραγικό: Γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν χρυσοφόρα θέση τους ἢ γιὰ νὰ μὴν βγοῦν στὴ “φόρα” τὰ «ἄπλυτά» τους, διὰ τῶν ὁποίων τοὺς κρατοῦν οἱ κατέχοντες!
Ὁ Μ. Φώτιος, λοιπόν, «ἠγωνίσατο ὑπὲρ τῆς τοῦ Εὐαγγελίουπίστεως», «στήριξας τῶν Ὀρθοδόξων τὴν Πίστιν»· ἦταν«Ἀποστόλων ὁμότροπος, εὔστομος γλῶσσα, πᾶσαν αἵρεσιν τέμνουσα, ὥσπερ μάχαιρα, ὀξυτάτη καὶ δίστομος, ὁ ἀνομοῦντας ἐλέγχων στερρότατα», «τῶν κακοδόξων ὁ πέλεκυς».
Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ «αἱρέσεων δεινῶν, στηλιτεύει τὴν ὀφρύν»«τῶν αἱρετιζόντων δέ, κατακλύζει τὰς φρένας» καὶ διὰ τοῦ ὁποίου«αἱρετιζόντων ἀποσοβοῦνται ὁρμαί».
Εἶναι αὐτός, διὰ τῶν λόγων τοῦ ὁποίου «νεκροῦται αἱρέσεως ὁ ὄφις. Ὁ τῆς Δύσεως δράκων (Πάπας-Παπισμός) ὁ δεινὸς πεφίμωται καὶ ἐῤῥάγη ἅπαν τὸ φρύαγμα τὸ τῆς αἱρέσεως», «δι' οὗ δυσσεβεῖς καθαιροῦνται», οἱ δὲ «πιστοὶ βεβαιοῦνται καὶ ἐπιστηρίζονται» εἰς τὴν πίστιν, ἐνῶ «οἱ ἄπιστοι ἐπιστρέφουσι».
«Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

Προσευχή και λατρεία



Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα

Ἐσὺ πάντως πρόσεξε ἐπιμελῶς, γιὰ νὰ μὴ εἶσαι μόνο ἀκροατής, ἀλλὰ καὶ ἐκτελεστὴς τῶν καλῶν καὶ ἀξιέπαινων πράξεων. Καὶ σ’ αὐτὸ τὸ μέρος θὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ θεῖα.
Ἡ προσευχὴ λοιπὸν συνάπτει καὶ ἐξοικειώνει μὲ τὸν Θεό, διότι εἶναι ἔνθεος συνομιλία καὶ συνάφεια νοερὰ μὲ τὸ κάλλιστο καὶ πολυτιμότατο ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχεται κάθε οὐσίωσις καὶ συντήρησις, κάθε πρόνοια καὶ χορηγία ἀγαθῶν, κάθε τελειότης καὶ κάθαρσις παθῶν. Ὥστε καὶ κανένα ἄλλο κέρδος νὰ μὴ ἀπέρρεε ἀπὸ τὴν προσευχή, θὰ ἀρκοῦσε καὶ αὐτὸ μόνο του γιὰ τοὺς φιλόθεους καὶ τοὺς φιλοθεάμονες τοῦ ἀγαθοῦ ἀντὶ κάθε ἄλλης εὐφροσύνης, καὶ κάθε μακαριότητας καὶ εὐτυχίας στὸν βίο.
Ὅταν πάλι λαμβάνουμε δι’ αὐτῆς καὶ ἄφεσι ἁμαρτιῶν καὶ ἐξασφαλίζουμε τὶς ἀγαθοειδεῖς καὶ τελειοποιοὺς δωρεὲς μὲ τὰ ἄλλα αἰτήματα, ὅσα συμφέρουν, καὶ γινώμαστε ἄξιοι ν’ ἀνταμείβουμε τὸν εὐεργέτη μὲ τὴν εὐχαριστία μας γιὰ τὶς ἀνέκφραστες πράξεις καὶ δωρεές του πρὸς ἐμᾶς, καὶ μάλιστα νὰ τοῦ προσφέρουμε σὰν ἀπαρχὲς τῆς νοερᾶς μας δοξολογίας καὶ λογικῆς οὐσιώσεως τὶς κινήσεις τοῦ νοῦ καὶ τὶς δοξολογίες κατ’ αὐτὴν τὴν προσευχή· ὅταν λοιπὸν στὴν προσευχὴ συμπεριλαμβάνωνται τόσο πολλὰ καὶ μεγάλα, πῶς δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιδιδώμαστε σ’ αὐτὴν πρόθυμα, νὰ τὴν ἀγαποῦμε καὶ ν’ ἀσχολούμαστε μὲ αὐτήν;
Ἐσὺ λοιπὸν νὰ προσεύχεσαι διαπαντὸς μὲ εὐχὲς κατ’ ἰδὶαν καὶ μόνος σου πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσαι καὶ μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος καὶ φανερά. Καὶ μὲ τὰ δύο εἴδη, ὅταν τελοῦνται θεοφιλῶς εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποδίδεται ἡ εὐσέβεια· ὅσο δὲ τὸ πρῶτο ὑπερτερεῖ σὲ καθαρότητα διανοίας, τόσο τὸ δεύτερο προσκαλεῖ σὲ μίμησι ὅσους βλέπουν. Τὸ ἕνα συντελεῖ σὲ προσωπικὸ κέρδος, τὸ ἄλλο ὠφελεῖ καὶ τοὺς ἄλλους, τῶν ὁποίων ἡ σωτηρία καὶ προκοπὴ εἶναι πάλι μεγάλη μαρτυρία τῆς ἀρετῆς τοῦ ἄρχοντος.
Νὰ οἰκοδομῆς ναοὺς στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων του σύμφωνα μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέσμια, καὶ συνήθιζε τὸν λαὸ νὰ ἐκκλησιάζεται σ’ αὐτούς, ὥστε ἀπευθύνοντας τις προσευχές ἀπὸ κοινοῦ τὸν Θέον καὶ προσφέροντας κοινὴ δοξολογία, νὰ ὁδηγοῦνται σὲ κοινὴ ὁμόνοια καὶ νὰ κερδίζουν κοινὴ σωτηρία καὶ ὠφέλεια.
Οἱ θυσίες τῆς ἱερᾶς λατρείας μας εἶναι ἀνατεθειμένες στοὺς ἱερεῖς· ἂν ὑπηρετῆς αὐτοὺς καὶ προσφέρης προθύμως, διὰ μέσου αὐτῶν θ’ ἀπολαύσης πολλὴν εὐεργεσία καὶ χάρι. Θὰ μποροῦσες μάλιστα νὰ παρουσίασης καὶ σύ ὁ ἴδιος, ἂν θέλης, ἕνα κάλλιστο καὶ ἀγαπητότατο θῦμα στὸν Θεό, ἄν Τοῦ προσφέρεις καθαρὸν βίον καὶ ὀρθότητα διανοίας.

Μέγας Φώτιος


Γιατί η προφητεία συσκιάσθηκε με ασάφεια;



Ο προφητικός λόγος είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο μέσα στην Χριστιανική Πίστη.
Είναι είδος θρησκευτικού θεόπνευστου λόγου που συναντούμε κυρίως στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης.

Λειτουργεί σαν το φως του λυχναριού που βοηθά να πλησιάσουμε στον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό. «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β’ Πέτρου, 1:19). Στο συγκεκριμένο απόσπασμα από τα «Αμφιλόχια» του Μ. Φώτιου, ο άγιος αναφέρεται στο θέμα της «ασάφειας» των προφητειών και εξηγεί πολύ απλά τον διπλό ρόλο της προφητείας, όσον αφορά την αποδοχή της εκ μέρους του ανθρώπου. Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια πρόθεση και δεν τοποθετούνται όλοι ορθά απέναντι στα πράγματα του Θεού. «Η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας» (Β’ Θες/κεις, 3:2). Η προφητεία αποκαλύπτεται από τον Θεό και δεν ανακαλύπτεται με την ανθρώπινη σοφία. Και ενώ είναι ασαφής σε αυτούς που χλευάζουν, γίνεται σαφής στους αξίους που θα τις σεβαστούν!

«Επειδή ρωτάς και θέλεις να μάθεις, γιατί τέλος πάντων η προφητεία έχει συσκιασθεί με ασάφειες, σου απαντώ με συντομία. Επειδή η προφητεία δεν είναι ιστορία. Γιατί περισσότερο από κάθε άλλο αρετή της ιστορίας είναι να μιλάει με σαφήνεια και να μην κάνει περίπλοκες διατυπώσεις. Γιατί διδάσκει γεγονότα που έγιναν μέσα στον κόσμο και που τα ήξεραν όλοι όμοια και σπουδαίοι και κοινοί άνθρωποι τον καιρό που γίνονταν, και τώρα δεν εμποδίζονται να τα γνωρίζουν.

Αντίθετα στην προφητεία, που έργο της είναι να αποκαλύπτει στους αξίους τα άγνωστα, και στους βέβηλους να τα κάνει απρόσιτα, αρμόζει κυρίως η συσκιασμένη και αινιγματική και συμβολική έκφραση και διατύπωση, από τα οποία, νομίζω λύθηκε η απορία σου, ότι αν δεν έπρεπε να μάθουμε κάποια, δεν έπρεπε να μας τα πει καθόλου, αν όμως κρίθηκε ότι έπρεπε να τα μάθουμε, να μην είναι η προφητεία ασαφής, και ίσως θα έπρεπε σχεδόν ούτε και να ειπωθούν.

Γιατί από όσα ειπώθηκαν φάνηκε ότι και έπρεπε να τα μάθουν οι άνθρωποι, και ήταν ανάγκη να μην ειπωθούν με τρόπο βέβηλο και κοινό, αλλά στους μυημένους να λεχθούν με σαφήνεια, ενώ στους αμύητους να διατηρηθούν κρυφά και απρόσιτα».

(ΕΠΕ 3, έργα Μ. Φώτιου, σελ. 243).

Μέγας Φώτιος Χαίρε του Θεού Έμψυχη Κιβωτέ



Χαίρε, ω Παρθένε γεμάτη χάρη! Σε σένα απευθύνομαι και κραυγάζω με όλη τη δύναμη του νου, της καρδιάς και της γλώσσας, καταφύγιο της αδυναμίας και της ανικανότητάς μου. 

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, μέσω σου ο άρρωστος βρίσκει τη θεραπεία, μέσω σου εκείνος που έπεσε και έγινε κομμάτια σηκώνεται γιατρεμένος κι εκείνος που ήταν η αιτία της πτώσης καταδικάζεται, ποδοπατιέται κι εκμηδενίζεται. 

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, μέσω σου η πικρή δικαστική απόφαση της πτώσης παραγράφεται απ' τη γλυκύτητα του θείου μηνύματος, που σε σε απευθύνθηκε κι εμείς, που λεία γίναμε της αταξίας, που η παράβαση προκάλεσε, σκεπαζόμαστε και πάλι απ' την κορώνα του μεγαλείου της θείας φανέρωσης που από σένα προέρχεται. 

Χαίρε, γεμάτη από χάρη, ο Βασιλιάς της δημιουργίας επιθύμησε το μεγαλείο της ψυχής, του σώματος και του νου, που παρέμεινε πάντα άσπιλο, για ν' ανανεώσει και ν' αναγεννήσει την εικόνα την παραμορφωμένη απ' τα τεχνάσματα του πονηρού, γι' αυτό οι λαοί έρχονται με δώρα να προσπέσουν μπροστά σου. 

Χαίρε, Παλάτι χτισμένο όχι απ' ανθρώπινο χέρι, απ' το αίμα σου ο Βασιλιάς της δόξας κάνει το χιτώνα του και ντύνεται σαν με ένδυμα βασιλικό και πορφυρό, για ν' αφαιρέσει την παραμορφωτική γύμνια του προγεννήτορα. Χαίρε, συ έχεις δώσει τη σάρκα στο Δημιουργό και μας έχεις ελευθερώσει απ' το χρέος. 

Χαίρε, του Θεού έμψυχη Κιβωτέ, στην οποία κατεβαίνει ο δεύτερος Νώε ντύνοντας απ' αυτή την ανθρώπινη φύση, για να τη βυθίσει στο βάπτισμα του ύδατος και να της δώσει τη σωτηρία και μια δεύτερη ζωή, με κατεύθυνση προς το Θεό. 

Χαίρε, ω Εστία αναμμένη, όπου ο Θεός κατεβαίνει• στους παρθενικούς και πάναγνους κόλπους σου ο Δημιουργός παίρνει τη φύση μας και την εξαγνίζει από κάθε κηλίδα αρχαία, ανανεώνοντας τον άνθρωπο σε μια νέα δημιουργία. 

Είθε ο Χριστός ο αληθινός μας Θεός, με τις ικεσίες, τη μεσιτεία και τη δέηση της θείας και αειπάρθενης Μητέρας, να μας ακούσει και να μας κάνει άξιους του ουράνιου δείπνου.