.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γεροντικό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γεροντικό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Σοφία της Ερήμου...

Ένας στρατιώτης ερώτησε τόν αββά Μιώς, άν άρα γε ο Θεός δέχεται τήν μετάνοια του αμαρτωλού. 

Καί ο αββάς, αφού τόν δίδαξε μέ πολλούς λόγους, είπε:

-Πές μου αγαπητέ, άν σχιστεί τό χιτώνιό σου, τό πετάς;

-Όχι, απάντησε εκείνος. Τό ράβω καί τό χρησιμοποιώ πάλι.

-Άν λοιπόν εσύ λυπάσαι τό ρούχο σου, του είπε ο γέροντας, δέν θα λυπηθεί ο Θεός τό δικό του πλάσμα;

[Από τό Γεροντικόν]


Άσε τό ΦΩΣ Του Χριστού καί των Αγίων, νά μπεί μέσα!


Κάλεσε ένας κοσμικός κάποιον γέροντα από το Άγιο Όρος να κάνει Αγιασμό στην οικία του. 

Τίποτα δεν του πήγαινε καλά. 

Τσακωμοί και εντάσεις με την σύζυγό, τα παιδιά σε καθημερινή βάση .

Ο γέροντας ξεκίνησε να ρίχνει Αγιασμό σε όλα τα δωμάτια και παρακολουθούσε σε κάθε δωμάτιο που έμπαινε τους τοίχους, όταν έβγαινε χαμήλωνε το κεφάλι με απογοήτευση. 

Μόλις ολοκλήρωσε τον Αγιασμό πιάνει τον ιδιοκτήτη και του λέει:

-Παιδί μου, οι τοίχοι του σπιτιού δεν έχουν παράθυρα.

Ο ιδιοκτήτης δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο μοναχός και τον ερώτησε:

-Γέροντα τι εννοείς ότι δεν έχουν οι τοίχοι παράθυρα ;

Και απαντά ο Γέροντας:

-Παιδί μου, τα παράθυρα των τοίχων είναι οι εικόνες της Ορθοδοξίας, είναι τα πνευματικά παράθυρα μέσω των οποίων μπαίνει το φως ζεσταίνει και λούζει το κάθε σπίτι.

Όταν παιδί μου δεν υπάρχουν αυτά τα παράθυρα τότε μόνο κρύο και σκοτάδι υπάρχει.

Φρόντισε λοιπόν να γεμίσεις με παράθυρα τους τοίχους για να βρεις την γαλήνη ξανά στην οικογένεια σου.

Άσε το φως του Χριστού και των Αγίων να μπει μέσα!

Μονάχα ο Θεός μπορεί να σε καταλάβει.

Μονάχα ο ''Ουρανός'' αφουγκράζεται τους στεναγμούς της γης.


Πηγη: Το μέγα Γεροντικόν


Σέ όποια κατάσταση βρεθεί ο άνθρωπος, σέ αυτήν καί φεύγει....

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη:

- Τι να κάνω, αββά, πού έπεσα;

Του λέει ο γέροντας: - Να σηκωθείς.

- Σηκώθηκα και ξανάπεσα.

- Να σηκωθείς πάλι και πάλι.

- Μέχρι πότε;

- Μέχρι πού να σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. 

Γιατί σ’ όποια κατάσταση βρεθεί τότε ο άνθρωπος, σ’ αυτή και φεύγει...

Γεροντικό

Είπε ο αββάς Φορτάς:

«Εάν ο Θεός θέλει να ζω, γνωρίζει πως θα με εξοικονομήσει. 
Εάν όμως δεν θέλει, τι σκοπό έχει για μένα η ζωή;».

Δεν δεχόταν τίποτε από κανένα, αν και ήταν κρεββατωμένος. Και έλεγε:

«Εάν προσφέρει κανείς κάποια φορά κάτι σε μένα και δεν το κάνει για τον Θεό, ούτε εγώ έχω κάτι να του δώσω ούτε θα ᾿χει μισθό από τον Θεό, εφόσον δεν το πρόσφερε για τον Θεό, και έτσι αδικείται αυτός που πρόσφερε.

Όσοι έχουν αφιερωθεί στον Θεό και σ᾿ Αυτόν αποβλέπουν μόνο, πρέπει να έχουν τέτοια ευλάβεια, ώστε τίποτε να μην εκλαμβάνουν ως καταφρόνια, έστω κι αν συμβεί άπειρες φορές να αδικούνται».

ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Δεν μπορεί ο διάβολος να πιάσει όσους αγωνίζονται σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις

Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον Αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:
-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.
Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.
Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.
Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.
Ο Μακάριος του απάντησε:
-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!
Θα πρόσθετα επίσης ότι:
δεν μπορείς να πεις την αλήθεια
δεν μπορείς να ταπεινωθείς και
δεν μπορείς να αγαπήσεις.
Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Εσύ είσαι περισσότερο αμαρτωλός απ΄ αυτόν



Είπε ο αββάς Ησαϊας: 

“Εάν σου έρθει λογισμός να κατακρίνεις τον πλησίον για κάποιο αμάρτημά του, πρώτα να σκεφθείς ότι εσύ είσαι περισσότερο αμαρτωλός απ΄ αυτόν και εκείνα που νομίζεις ότι σωστά τα κάνεις, μην πιστέψεις ότι ήσαν αρεστά στον Θεό. Και έτσι δεν θα τολμήσεις να καταδικάσεις τον πλησίον”. 

ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Η μετάνοια τους μου Καταστρέφει όλη τη δουλειά



Η δύναμη της συγνώμης 

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο και ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει. 

Ένα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν’ ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. 

Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά: 

– Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο. 

Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. Ένα απ’ αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του: «Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απʼ αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;» 

Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι’ αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σʼ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με». 

Γεροντικό

Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις ...



Εἶπε κάποιος ἀπ᾿ τοὺς πατέρες: 

«Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις, ἐὰν δηλαδὴ δὲν μισήσεις τὴν ἁμαρτία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἁγία Γραφή, «Ἀπόφυγε τὸ κακὸ καὶ πρᾶξε τὸ καλό». 

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ ψυχικὴ διάθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ μετράει πάντοτε. 

Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ ἂν καὶ ἦταν μέσα στὸν παράδεισο, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἰώβ, ἂν καὶ ἦταν καθισμένος πάνω στὴν κοπριά, κράτησε τὴν αὐτοκυριαρχία του. 

Λοιπὸν τὸ μόνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καὶ νὰ ἔχει πάντοτε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα του».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Ὅταν κάθεσαι νὰ διαβάσεις λόγο Θεοῦ ...



Εἶπε ὁ μακάριος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: 

«Ὅταν κάθεσαι νὰ διαβάσεις λόγο Θεοῦ, νὰ ἐπικαλεῖσαι στὴν ἀρχὴ τὸν Θεὸ ν᾿ ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς σου, ὥστε νὰ μὴν περιοριστεῖς στὸ νὰ διαβάζεις μόνο αὐτὰ ποὺ γράφτηκαν ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐκτελεῖς, καὶ ἔτσι νὰ μὴ γίνει καταδίκη μας ἡ μελέτη τοῦ βίου καὶ τῶν λόγων τῶν ἁγίων».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Έστω και ένας καλός λογισμός αρκεί, ώστε ο Θεός να τον δεχθεί σαν μετάνοια!

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει.

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της , σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε . 

Εκεί κοντά ζούσε κάποιος έγκλειστος μοναχός, που είδε σε όραμα την νύχτα εκείνη αγγέλους και δαίμονες έξω από το μοναστήρι. 

Φιλονεικούσαν όλοι μπροστά στη νεκρή για την ψυχή της. 

-Εφόσον μετανόησε, είναι δική μας, έλεγαν οι άγγελοι. 

-Μέχρι τώρα δούλευε σε μας , διαμαρτύρονταν οι δαίμονες. Άλλωστε δεν πρόφτασε να μπει στο μοναστήρι να μετανοήσει. 

Ενώ έτσι φιλονεικούσαν, ήρθε άλλος άγγελος από τον ουρανό. 

-Γιατί φιλονεικείτε; Τους ρώτησε και ύστερα τους είπε ότι ο αγαθός Θεός, αφότου η μοναχή σκέφτηκε να μετανοήσει, από την ίδια εκείνη στιγμή δέχθηκε την μετάνοια της. 

Αμέσως συνήλθε ο μοναχός από το όραμα και έτρεξε να αναγγείλει στην ηγουμένη τα συμβάντα. Αφού περιποιήθηκαν το λείψανο, το έθαψαν στο κοιμητήριο και ευχαρίστησαν τον ελεήμονα Θεό, που και μόνο ένα καλό λογισμό τον δέχεται σαν μετάνοια. 

Από το Γεροντικό

Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου...



Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: “Τι να κάνω με τις αμαρτίες μου; ” 

Και απαντώντας ο Γέροντας του λέει: 
“Αυτός που θέλει να λυτρωθεί από τις αμαρτίες του, με δάκρυα λυτρώνεται απ΄ αυτές και εκείνος που θέλει να αποκτήσει αρετές, με δάκρυα τις αποκτά. 
Γιατί το να κλαίμε είναι η οδός που μας παρέδωσε η Γραφή, καθώς και οι πατέρες, που έλεγαν: 
Κλάψτε, άλλη οδός δεν υπάρχει παρά μόνον αυτή”.

ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Πως να ελέγχουμε σωστά τις σκέψεις μας!

Ένα καλάθι για τις καλές σκέψεις και ένα για τις κακές!…

Ο αββάς Σιλουανός σηκώνεται και πάει στον αδελφό που προσποιούνταν το σαλό (=τρελλό). Χωρίς να χτυπήσει, ανοίγει σιγά σιγά το μάνδαλο και αιφνιδιάζει τον αδελφό.
Εκείνος καθισμένος έκανε την πνευματική του εργασία και είχε δύο καλαθάκια, το ένα από τα δεξιά και το άλλο από τα αριστερά. Σαν είδε το Γέροντα, άρχισε –όπως συνήθιζε- να γελάει. Κι ο Γέροντας του λέει:
«Άστα τώρα αυτά και πες μου ποια είναι η άσκησή σου».
Εκείνος πάλι γελούσε. Συνέχισε ο αββάς Σιλουανός:
«Το ξέρεις πολύ καλά ότι εκτός Σαββάτου και Κυριακής δεν βγαίνω από το κελί· αλλά τώρα ήρθα μεσοβδόμαδα, γιατί ο Θεός με έστειλε εδώ».
Φοβήθηκε ο αδελφός και βάζοντας μετάνοια στο Γέροντα τού λέει:
«Συγχώρεσέ με πάτερ. Κάθε πρωί αρχίζω την πνευματική μου εργασία έχοντας τα χαλίκια αυτά μπροστά μου. Εάν μου έρθει καλός λογισμός, ρίχνω ένα χαλίκι στο δεξιό ζεμπίλι, αν έρθει πονηρός λογισμός, ρίχνω στο αριστερό. Το απόγευμα μετρώ τα χαλίκια· και αν του δεξιού είναι περισσότερα, τρώγω· αν όμως του αριστερού είναι περισσότερα, δεν τρώγω.
Την επόμενη μέρα πάλι εάν μου έρθει πονηρός λογισμός, λέγω στον εαυτό μου: Πρόσεξε τι κάνεις, γιατί πάλι δεν θα φας». 
Θαύμασε σαν τ’ άκουσε ο αββάς Σιλουανός και είπε:
«Πράγματι οι Πατέρες που ήλθαν σήμερα άγιοι άγγελοι ήταν, που ήθελαν να κάνουν γνωστή την αρετή του αδελφού…»

(Το Μέγα Γεροντικόν,τόμος Β΄,εκδ. Ι.Ησυχ. «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλ. σελ. 459)

Δεν μπορει ο διαβολος να πιασει οσους αγωνιζονται σ’ αυτες τις τεσσερις επαλξεις

Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:

-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.
Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.

Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.
Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.

Ο Μακάριος του απάντησε:... 

-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!
Θα πρόσθετα επίσης ότι:
δεν μπορείς να πεις την αλήθεια
δεν μπορείς να ταπεινωθείς και
δεν μπορείς να αγαπήσεις.
Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν...



«Ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλοὺς χαρίζει καὶ τὸ κεφάλαιο, ὅταν μετανοοῦν, ὅπως στὴν πόρνη καὶ τὸν τελώνη, ἐνῷ ἀπὸ τοὺς δικαίους ζητάει καὶ τόκους. 
Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ὁ Κύριος στοὺς Ἀποστόλους: 

Ἐὰν ἡ εὐσέβειά σας δὲν ξεπεράσει τὴν εὐσέβεια τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Γεροντικό

Φοβερή η κρίση του θανάτου



Σε μια ξεροκαλύβα της Ιεράς Νέας Σκήτης του Αγίου Παύλου, πριν από πολλά χρόνια, ένας υποτακτικός, Μηνάς το όνομα του, αρρώστησε βαρειά για θάνατο. 

Ξαφνικά εκεί που νόμιζαν οι πατέρες που τον φρόντιζαν πώς θα πεθάνει, βλέπουν και έκανε απότομες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού του.

Οι παρευρισκόμενοι εκεί παρακολουθούσαν με πολλή περιέργεια και ενδιαφέρον τις κινήσεις και σε ερώτησή τους, ο μελλοθάνατος, είπε: «Κριτήριο, αδελφοί μου, Κριτήριο, φοβερό Κριτήριο στο οποίο αντιδικούν οι Δαίμονες με τους Αγγέλους. Σας παρακαλώ αδελφοί μου κάνετε προσευχή για την ψυχή μου» και λέγοντας αυτά, μετά πολλών ωρών πάλη και αγωνία, παρέδωσε το πνεύμα. 

Που όμως; κανείς δεν γνωρίζει, ποίοι άραγε να νίκησαν;

Φοβερή αδελφοί μου είναι η ώρα του θανάτου. 

Φοβερό το Κριτήριο και η αντιδικία των Δαιμόνων και η απόφαση στα χέρια της θείας Δικαιοσύνης, αλλά ας παρακαλούμε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και να ζητήσωμεν απ' αυτόν, με εξομολόγηση και ταπεινή καρδιά, να νικήσει το Έλεός Του την Κρίσιν, επειδή η αγία Γραφή λέει: «Έλεος και κρίσιν άσομαί σοι Κύριε, ψάλω καί συνήσω εν οδώ άμώμω• πότε ήξεις προς με; διεπορευόμην εν κακία καρδίας μου, εν μέσω του οίκου μου» (Ψαλμ. Ρ' 100). 

Δηλαδή: Εγώ Κύριε θα ψάλλω το έλεος Σου με την κρίση μαζί, κι αυτά θα τα καταλάβω όταν θα βρίσκομαι στο δρόμο της αναμαρτησίας και παρακαλώ πότε θα έλθεις σπίτι μου; Όταν θα βρίσκομαι στο δρόμο της ακακίας και της καλοσύνης; Τότε σε παρακαλώ να έλθεις να παραλάβεις την ψυχή μου και να την κρίνεις με το άπειρο Σου έλεος και όχι με τη δικαία Σου κρίση! Αυτό θα πρέπει όλοι μέρα νύχτα να παρακαλούμε και να διορθώνουμε τα σφάλματα και αμαρτήματα μας, και κατά τη θεία Του εντολή θα πρέπει για να τύχουμε του θείου ελέους, να γινόμαστε έτοιμοι όπως το είπε ο ίδιος «Γίνεσθε έτοιμοι, διότι ο θάνατος ως κλέπτης έρχεται εν ώρα ή ου δοκήται» και επειδή ο θάνατος έρχεται σαν κλέφτης τότε που δεν τον περιμένουμε, θα πρέπει ανά πασά στιγμή να είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχτούμε και να λέμε κι εμείς με τον Προφήτη Δαυίδ «Πότε ήξεις προς με»; δηλ. πότε, Κύρη, θάρθεις και σε μένα να με πάρεις;

Γεροντικό

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει. ( Γεροντικό )

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει.

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της , σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε . 

Εκεί κοντά ζούσε κάποιος έγκλειστος μοναχός, που είδε σε όραμα την νύχτα εκείνη αγγέλους και δαίμονες έξω από το μοναστήρι. 

Φιλονεικούσαν όλοι μπροστά στη νεκρή για την ψυχή της. 

-Εφόσον μετανόησε, είναι δική μας, έλεγαν οι άγγελοι. 

-Μέχρι τώρα δούλευε σε μας , διαμαρτύρονταν οι δαίμονες. Άλλωστε δεν πρόφτασε να μπει στο μοναστήρι να μετανοήσει. 

Ενώ έτσι φιλονεικούσαν, ήρθε άλλος άγγελος από τον ουρανό. 

-Γιατί φιλονεικείτε; Τους ρώτησε και ύστερα τους είπε ότι ο αγαθός Θεός, αφότου η μοναχή σκέφτηκε να μετανοήσει, από την ίδια εκείνη στιγμή δέχθηκε την μετάνοια της. 

Αμέσως συνήλθε ο μοναχός από το όραμα και έτρεξε να αναγγείλει στην ηγουμένη τα συμβάντα. Αφού περιποιήθηκαν το λείψανο, το έθαψαν στο κοιμητήριο και ευχαρίστησαν τον ελεήμονα Θεό, που και μόνο ένα καλό λογισμό τον δέχεται σαν μετάνοια. 

Από το Γεροντικό


Οἱ ἅγιοι Πατέρες µᾶς ἔχουν διδάξει ὅτι οἱ ἀρρώστιες µᾶς ἔρχονται σὰν φάρµακα, γιὰ τὴ θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τῆς ψυχῆς µας

Από το Γεροντικό:
Οἱ ἅγιοι Πατέρες µᾶς ἔχουν διδάξει ὅτι οἱ ἀρρώστιες µᾶς ἔρχονται σὰν φάρµακα, γιὰ τὴ θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τῆς ψυχῆς µας. Μὲ τὶς ἀρρώστιες µας καὶ τοὺς πόνους, ὁ Κύριος µᾶς ἰατρεύει ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν παλαιῶν καὶ τῶν τωρινῶν µας ἁµαρτιῶν. Καὶ µᾶς προφυλάσσει ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ διαφορετικὰ θὰ κάναµε. Καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει, τὸν πλούσιο ἐν ἐλέει Κύριό µας, ποὺ πάντοτε µὲ τὴ σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Του οἰκονοµεῖ γιὰ µᾶς ὅ,τι µᾶς ὠφελεῖ, νὰ Τὸν εὐγνωµονοῦµε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς µας, ποὺ µᾶς ἀξίωσε νὰ εἴµαστε ἄρρωστοι. Καὶ ποτὲ νὰ µὴ γογγύζουµε γι’ αὐτό.



«Μεγάλη ασφάλεια για την αποφυγή της αμαρτίας είναι η ανάγνωση της αγίας Γραφής»

Παραίνεση των αγίων πατέρων για προκοπή στην τελειότηταΟ μακάριος Επιφάνιος έλεγε:
“Είναι απαραίτητο να αποκτούν, όσοι μπορούν, τα χριστιανικά βιβλία.

Και μόνο που τα βλέπουμε τα βιβλία, μας κάνουν πιο διστακτικούς προς την αμαρτία, αλλά και μας παρακινούν να ανοίγουμε τα μάτια όλο και περισσότερο προς το θέλημα του Θεού”.


Είπε πάλι:
“Μεγάλη ασφάλεια για την αποφυγή της αμαρτίας είναι η ανάγνωση της αγίας Γραφής”.

Είπε επίσης:
“Η άγνοια της αγίας Γραφής είναι μεγάλος γκρεμός και βαθύ χάσμα”.

Είπε ακόμη:
“Το να αγνοούν οι άνθρωποι εντελώς τους θείους νόμους είναι μεγάλη προδοσία της σωτηρίας”.

Είπε ο ίδιος πάλι:
“Ο Θεός στους αμαρτωλούς χαρίζει και το κεφάλαιο, όταν μετανοούν, όπως στην πόρνη και τον τελώνη, ενώ από τους δικαίους ζητάει και τόκους. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που έλεγε ο Κύριος στους Αποστόλους:
Εάν η ευσέβειά σας δεν ξεπεράσει την ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών”.

Από το Γεροντικόν

Αγαθό και ωφέλιμο!




Κανείς εκτός από τόν Θεόν δεν γνωρίζει τό αληθινό αγαθό καί τό αληθινά ωφέλιμο και γι' αυτό με υπομονή καί πραότητα νά υποφέρουμε τίς αποτυχίες μας.
Κάνοντας δε υποταγή άγόγγυστη στίς βουλήσεις του Θεού, ας μή ψυχραινουμε με τήν θλίψη καί τήν αγανάκτηση μας τόν Ουράνιο Πατέρα, λησμονοΰντες τήν άπειρη αγαθότητα Του καί τήν υπέρτατη σοφία καί πρόνοια Του.

Γεροντικό

“Ο ποντικός και ο καλόγερος”

Κάποτε χριστιανοί μου κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής.

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.

Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.
Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;

Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.
Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του, στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.
Το είδε και είπε μέσα του: «Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν και να έρχεται τώρα να μου την χάλασε ένας ποντικός. Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:
– «Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»
– «Γιατί πεινάω», απάντησε το ποντίκι.

Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,
– «Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό, και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;» και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του.

Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:

– «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ, που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους».
Και χάθηκε ο ποντικός.

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, από το Γεροντικό.

https://skamnipatrokosma.wordpress.com