.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προφήτης Δανιήλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προφήτης Δανιήλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κάπως έτσι ήρθε και το τέλος της Βαβυλώνας! Η ασέβεια του βασιλιά και το όραμα που εξήγησε ο προφ. Δανιήλ

Η αρχή του τέλους της Τουρκίας;


Προσευχήθηκαν διαβάζοντας το Κοράνι μέσα στην Αγιά Σοφιά

–Tι λέει το ΥΠΕΞ – Δείτε το βίντεο

Πραγματοποιήθηκε τελικά χτες το βράδυ η τουρκική πρόκληση καθώς παρουσία του επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της τουρκικής πρωθυπουργίας (Diyanet) τελέστηκε προσευχή και αναγνώστηκε το Κοράνι μέσα στην Αγία Σοφία!
Η τελετή για τη νύχτα του Καντίρ στην οποία οι Μουσουλμάνοι γιορτάζουν την αποκάλυψη των πρώτων στίχων του Κορανίου στον Μωάμεθ μεταδόθηκε, μάλιστα, από την κρατική τηλεόραση της Τουρκίας.

H Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων ανήρτησε, μάλιστα, στο Twitter το βίντεο«σφραγίζοντας» την κάλυψη της τουρκικής κυβέρνησης στην προκλητική αυτή κίνηση.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι Τούρκοι προχωρούν στην ίδια
πρόκληση καθώς το ίδιο είχε συμβεί και το 2016 με τον τότε αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Νίκο Ξυδάκη να δηλώνει ότι «δεν είναι έλλειψη σεβασμού να διαβαστεί ένα θρησκευτικό κείμενο…».
Η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ έχει ως εξής:
«Καταδικάζουμε την ανάγνωση του Κορανίου και την τέλεση προσευχής παρουσία του επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της τουρκικής πρωθυπουργίας εντός της Αγίας Σοφίας, η οποία μεταδόθηκε τηλεοπτικά από την κρατική τηλεόραση της Τουρκίας.

Η Αγία Σοφία είναι ένα μνημείο που έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Η απόπειρα μετατροπής της σε τέμενος, μέσω της ανάγνωσης του κορανίου, της τέλεσης προσευχής και σειράς άλλων ενεργειών, προσβάλει τη διεθνή κοινότητα, η οποία οφείλει να κινητοποιηθεί δεόντως και να αντιδράσει.
Πρόκειται για μία καταφανώς απαράδεκτη πρόκληση στο θρησκευτικό συναίσθημα των απανταχού Χριστιανών και όσων τιμούν την πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας, η οποία σημειώνεται σε μία περίοδο που θα έπρεπε να προάγεται αντί να υπονομεύεται ο διαθρησκειακός διάλογος.
Καλούμε την Τουρκία να επιδείξει συμπεριφορά σύγχρονης και δημοκρατικής χώρας και να προστατεύσει τον οικουμενικό χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας, σεβόμενη την μακραίωνη παράδοση του πανανθρώπινου αυτού μνημείου».


Η ασέβεια του βασιλιά Βαλτάσαρ να πιεί κρασί στα σκεύη του Ναού
και το όραμα που εξήγησε ο προφ. Δανιήλ για την πτώση της Βαβυλώνος. 

Η αινιγματική γραφή στον τοίχο

Κάποτε ο βασιλιάς Βαλτάσαρ παρέθεσε μεγάλο δείπνο σε χίλιους μεγιστάνες του για να πιει μαζί τους κρασί. 2 Όταν άρχισε να πίνει, διέταξε να φέρουν ταχρυσά και τα ασημένια σκεύη, που ο πατέρας του ο Ναβουχοδονόοορ είχε αρπάξει από το ναό της Ιερουσαλήμ, για να πιουν μ' αυτά ο ίδιος, οι μεγιστάνες του, οι γυναίκες του και οι παλλακίδες του. 3 Έφεραν λοιπόν τα σκεύη που είχαν αφαιρεθεί από το ναό, από τον οίκο του θεού στην Ιερουσαλήμ· και έπιναν σ' αυτά ο βασιλιάς κι όλοι οι συνδαιτημόνες. 4 Έπιναν κρασί και υμνούσαν τους θεούς τους, τους καμωμένους από χρυσάφι, ασήμι, χαλκό, σίδερο, ξύλα και πέτρες.
5 Εκείνη την ώρα παρουσιάστηκε ένα ανθρώπινο χέρι πλάι στη λυχνία κι άρχισε κάτι να γράφει πάνω στην αμμοκονία του τοίχου του παλατιού. Όταν ο βασιλιάς είδε το χέρι που έγραφε, 6 το πρόσωπο του χλώμιασε και οι σκέψεις του τον κατατρόμαξαν παρέλυσε ολόκληρος και τα γόνατά του άρχισαν να τρέμουν. 7 Πανικόβλητος φώναξε να έρθουν όλοι οι σοφοί της 'Βαβυλώνας: οι εξορκιστές, οι μάντεις και οι αστρολόγοι και τους είπε: «Όποιος διαβάσει τη γραφή αυτή και μου την εξηγήσει, θα του φορέσουν πορφύρα και γύρω από το λαιμό του αλυσίδα χρυσή και θα εξουσιάζει σαν τρίτος άρχοντας στο βασίλειο». 8 Παρουσιάστηκαν τότε όλοι οι σοφοί του βασιλιά, αλλά δεν μπόρεσαν να διαβάσουν τη γραφή ούτε να του την εξηγήσουν. 9 Έτσι ο Βαλτάσαρ συνταράχθηκε ακόμα περισσότερο κι έγινε κάτωχρος οι μεγιστάνες του ταράχτηκαν κι αυτοί.

Ο Δανιήλ εξηγεί τη γραφή

13 Έτσι, ο Δανιήλ οδηγήθηκε μπροστά στο βασιλιά.
(Και του είπε): Προκάλεσες τον Κύριο του ουρανού και διέταξες να φέρουν μπροστά σου τα σκεύη του ναού του και ήπιατε απ' αυτά κρασί εσύ και οι μεγιστάνες σου, οι γυναίκες σου και οι παλλακίδες σου. Ύμνησες τους θεούς που είναι κατασκευασμένοι από ασήμι και χρυσάφι, από χαλκό, σίδερο, ξύλα και πέτρες, θεούς που δε βλέπουν, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν. Το θεό όμως, που στα χέρια του βρίσκεται η πνοή σου και το μέλλον σου, δεν τον δοξολόγησες. Γι’ αυτό, λοιπόν, έστειλε ο θεός το χέρι για να γράψει αυτά τα λόγια. 25 Οι λέξεις που γράφτηκαν είναι: "μενέ, μενέ, τεκέλ, ου-φαρ-σίν". 26 Η ερμηνεία τους είναι η ακόλουθη: "Μενέ", σημαίνει ότι μέτρησε ο θεός τη βασιλεία σου και την έφερε στο τέλος της. 27 "Τεκέλ": ζυγίστηκες στην πλάστιγγα και βρέθηκες λειψός. 28 "Περές", σημαίνει "διαίρεση". Διαιρέθηκε το βασίλειο σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες»...

30Την ίδια εκείνη νύχτα φονεύθηκε ο Βαλτάσαρ, βασιλιάς των Βαβυλωνίων…Δαρείος ο Μήδιος έγινε βασιλιάς στη θέση του Βαλτάσαρ, σε ηλικία εξήντα δύο ετών.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Φοβερὸ ἐπιτίμιο ὑπερηφανείας

. Ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἐπιτιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μεγάλη ὑπερηφάνειά του! 
Τὴν παιδαγωγία αὐτὴ διηγεῖται μὲ αἰσθήματα μετανοίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ σὲ διακήρυξή του πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς (βλ. Δαν. γ´ 31 – δ´):
. «…Ἤμουν στὸ ἀπόγειο τῆς δόξας μου. Καὶ εἶδα μιὰ νύχτα ἕνα φοβερὸ ὄνειρο ποὺ μὲ συντάραξε. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλώνας δὲν μπόρεσε νὰ μοῦ τὸ ἑρμηνεύσει.
. Τότε κάλεσα τὸν Δανιήλ, ποὺ ἔχει μέσα του Πνεῦμα Ἅγιο, καὶ τοῦ διηγήθηκα τὸ ὄνειρο: Εἶδα ἕνα δένδρο ποὺ μεγάλωσε πάρα πολὺ καὶ τὰ κλαδιά του ἁπλώθηκαν στὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ νά, ἕνας ἄγγελος κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Κόψτε καὶ μαδῆστε τὸ δένδρο καὶ δέστε το μὲ δεσμὰ σιδερένια, καὶ ἂς βρίσκεται ἔξω στὴ χλόη καὶ κάτω ἀπὸ τὴ δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἂς συναναστρέφεται τὰ ἄγρια θηρία, μέχρι νὰ περάσουν ἑπτὰ καιροί· ἀφῆστε μόνο τὴ ρίζα του».
. Ὁ Δανιὴλ ἔμεινε ἄφωνος γιὰ μία ὥρα περίπου. Καὶ τοῦ εἶπα: “Πές μου τὴ σημασία του καὶ μὴ διστάσεις”. Κι ἐκεῖνος: “Κύριε, τὸ ὄνειρο μακάρι νὰ ἐπαληθευθεῖ στοὺς ἐχθρούς σου. Τὸ δένδρο ποὺ εἶ­δες, εἶσαι ἐσύ, βασιλιά· διότι ἔγινες πρά­γματι μεγάλος καὶ ἰσχυρὸς καὶ ἡ ἐξουσία σου ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς γῆς.
. Τὰ λόγια τοῦ ἀγγέλου εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑψίστου γιὰ σένα. Δηλαδὴ θὰ σὲ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, θὰ κατοικεῖς μὲ τὰ ἄγρια θηρία· θὰ σὲ ταΐζουν μὲ χορτάρι ὅπως τὸ βόδι καὶ θὰ ζεῖς στὸ ὕπαιθρο. Σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση θὰ εἶσαι γιὰ ἑπτὰ χρονικὲς περιόδους (μᾶλλον 7 χρόνια). Ἀλλὰ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει καὶ θὰ ἐπιστρέψεις στὸ θρόνο σου, ἀφότου μάθεις καλὰ ὅτι κύριος τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ Αὐτὸν πηγάζει κάθε βασιλικὴ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτό, βασιλιά, ἂν θέλεις, κάνε ἐλεημοσύνες, μήπως βρεῖς ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου”».
. Τὸ ὄνειρο ἐκπληρώθηκε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ὁ Ναβουχοδονόσορ περπατοῦσε στὴν ταράτσα τοῦ παλατιοῦ του καὶ ἀτενίζοντας τὴν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του εἶπε γεμάτος καύχηση: «Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ποὺ ἐγὼ τὴν ἔχτισα μὲ τὴ μεγάλη μου δύναμη, γιὰ νὰ διακηρύττει τὴ δόξα τῆς μεγαλειότητάς μου;». Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει τὰ λόγια του αὐτά, καὶ ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Σ᾿ ἐσένα ἀναγγέλλεται, βασιλιά: Σοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ βασιλεία!».
. Πράγματι, ὁ βασιλιὰς τρελάθηκε καὶ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Ζοῦσε στὸ ὕπαιθρο σὲ ἄγρια ζωώδη κατάσταση. Τὸ δέρμα του ἄλλαξε χρῶ­­μα, οἱ τρίχες του ἔγιναν σὰν λιοντα­ριοῦ καὶ τὰ νύχια του σὰν τῶν ἁρπακτικῶν πουλιῶν.
. «Μετὰ τὴ συμπλήρωση τοῦ χρόνου τῆς παιδαγωγίας ξαναπέκτησα τὸ λογικό μου καὶ τὴν ἀνθρώπινη συμπεριφορά μου», συνεχίζει νὰ διηγεῖται ὁ αὐτοκράτορας, «καὶ ἐπανῆλθα στὸ θρόνο μου, μὲ περισσότερη τώρα δόξα καὶ μεγαλεῖο. Τώρα λοιπὸν δοξάζω τὸν Θεό. Ἀναγνωρίζω ὅτι ἡ ἐξουσία Του εἶναι αἰώνια καὶ ἀκατάλυτη· ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰν ἕνα μηδὲν μπροστά Του. Τὰ ἔργα Του εἶναι ἀληθινά, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργεῖ, δίκαιος· “καὶ πάντας τοὺς πορευομένους ἐν ὑπερ­ηφανίᾳ δύναται ταπεινῶσαι”».
. Ὁ Ναβουχοδονόσορ, ὁ πανίσχυρος βα­­σιλιὰς τῆς βαβυλωνιακῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία ἁπλωνόταν ἀπὸ τὴ Μεσόγειο θάλασσα μέχρι τὸν Περσικὸ κόλπο· αὐτὸς ποὺ ὑπέταξε τόσους βασιλεῖς καὶ κυριάρχησε σὲ ὅλο σχεδὸν τὸν τότε γνωστὸ κόσμο· αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὑπάκουαν μὲ τρόμο οἱ λαοί· μ᾿ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Θεοῦ ἔχασε τὴ δύναμη καὶ τὴ βασιλεία του καὶ ἐξέπεσε σὲ ζωὴ κατώτερη ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ τελευταίου ὑπηκόου του…
. Στὴν ἱστορία αὐτὴ λάμπει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ μας, ὁ Ὁ­­ποῖος μ᾿ ἕνα Του νεῦμα μπορεῖ ν᾿ ἀπογυμνώσει καὶ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ βασιλιὰ ἀπὸ τὴ δύναμή του. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλήθεια ποὺ δυναμώνει τὴν πίστη μας καὶ ἀποδιώκει κάθε σκιὰ φόβου καὶ ἀνησυχίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ γῆ μας, γιὰ τὴ συν­εχῶς αὐξανόμενη δύναμη τῶν μεγάλων τῆς γῆς, ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς λαούς.
. Ὡστόσο ἡ σημαντικότερη ἴσως ἀλήθεια ποὺ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὴ αὐτὴ διήγηση, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτιμᾶ αὐστηρὰ τοὺς ὑπερηφάνους·ὄχι μόνο κυβερνῆτες ἀλλὰ καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι πνευματικὸς νόμος ὅτι «πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις» (Παρ. ιϛ´ [16] 18). Πρὶν ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ καταστροφὴ προηγεῖται ἡ ἀλαζονεία. Ἡ ὑπερηφάνεια ἀπομακρύνει τὴ θεία Χάρη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔρχονται θλίψεις ποὺ ταπεινώνουν τὸν ὑπερήφανο, μέχρι νὰ ἐμέσει τὸ δηλητήριο τῆς ὑ­περηφανείας του. Κάποτε μάλιστα, σὲ περιπτώσεις σκληρῆς καὶ ἐπίμονης ἐπάρσεως, ὁ ἄνθρωπος τόσο πολὺ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ὥστε τρελαίνεται ἢ ὑποκύπτει σὲ πάθη ἀτιμίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξευτελίζεται καὶ πολὺ ταλαιπωρεῖται μέχρι νὰ ἀνανήψει, ἂν ἀνανήψει.
. Γιατί ὅμως ἐπιτιμᾶται τόσο αὐστηρὰ ἡ ὑ­περηφάνεια; Διότι εἶναι ἡ πιὸ σκληρὴ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, αὐθάδης προσβολὴ κατ᾿ εὐθείαν στὸ πρόσωπό Του, ἄρνηση τῆς θεότητός Του. Εἶναι ἡ πιὸ αὐτοκαταστροφικὴ ἐπιλογὴ γιὰ ἕνα λογικὸ δημιούργημά Του: ἀποξένωση ἀ­πὸ τὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ κάθε ἀγαθοῦ. Εἶναι ἡ αἰτία καὶ ρίζα ὅλων τῶν παθῶν. Μόνη αὐτὴ γκρέμισε τὸν τιμημένο ἄγγελο Ἑωσφόρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν παράδεισο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν πολλή Του εὐ­σπλαγχνία παιδαγωγεῖ τὸν ὑπερήφανο τό­σο ἐπιμελῶς.
. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφανείας καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειές του. Νὰ μᾶς φωτίζει ὥστε νὰ βλέπουμε τὴν ἀδυναμία καὶ μηδαμινότητά μας καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε εὐγνωμόνως ὅτι κάθε ἀγαθό, προσὸν καὶ ἀρετὴ ποὺ ἔχουμε, εἶναι ὅλα δῶρα τῆς ἀγάπης Του. Τότε θὰ μᾶς πλουτίζει μὲ ἀκόμη μεγαλύτερες εὐλογίες.

ΠΗΓΗ: osotir.org

Παγκόσμιες ημέρες ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΕΞΩ ΑΠ' ΔΩ

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΚΟΜΗ και στο Ορθόδοξο Συναξάρι έγινε πλέον της μόδας να προσθέτουνε και εορτές των παγκοσμίων ημερών, όπως η 1η Σεπτεμβρίου για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, και έπονται και άλλες.
Μάλιστα σαν μαϊντανός πετάχθηκε πρόσφατα και ο Πάπας, σε δείγμα καλής θελήσεως για την ψευδο-ένωση των Εκκλησιών, προκειμένου να δηλώσει και την συμμετοχή του Βατικανού στην επέτειο αυτή.
Ξεχνάνε όμως ότι μέσα στα ιερά πλαίσια της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας μας και της Ορθοδόξου πνευματικότητας είναι διάχυτα τα αιτήματα στον Ι. Χριστό «υπέρ υπέρ ευκρασιας αερίων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών»… Όλη η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας μυρίζει συμπόνια, ευσπλαχνία και συμπάθεια για τον άνθρωπο, τον κόσμο και όλη την θεική δημιουργία. Δεν έχουμε λοιπόν καμία ανάγκη να καθιερώνουμε ειδικές εορτές και ημέρες μνήμης που να ειδωλοποιούν την κτίση παρά τον Κτίσαντα .
Είμαι τόσα χρόνια κληρικός και από μικρό παιδί στην Εκκλησία ποτέ, μα ποτέ, δεν διάβασα σε Συναξάρι του μηναίου για παγκόσμιες ημέρες,αλλά για εορτές Μαρτύρων και Αγίων, κάποιες δε φορές για Θεοσωτήρια γεγονότα ύστερα από σεισμούς ή πυρκαγιές στην Βασιλεύουσα ή μνήμη θεικών γεγονότων και θαυμάτων.
Όλες τις αναφερόμενες συναξαρικές αναφορές, επί 2000 χρόνια Ορθόδοξης Παράδοσης, η Εκκλησίας μας τις θέτει συνεχώς στην μνήμη μας και στην Λειτουργική σύναξή μας (εξ’ου και «ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ») για να οδηγήσει τους πιστούς σε μετάνοια και στήριξη στην πνευματική ζωή, αφού σκοπός του αγώνα μας δεν είναι αυτός ο επίγειος και εφήμερος παράδεισος αλλά ο Ουράνιος.
Φοβάμε ότι σε λίγο θα εκδοθούν νέα Μηναία (12 βιβλία με τροπάρια ανα τον μήνα) όπου θα μνημονεύονται όλες οι εορτές των παγκοσμίων ημερών για να φανούμε πιο εκλογικευμένοι στον κόσμον τούτο, ακόλουθοι των επινοημάτων των υπανθρώπων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και ίσως έτσι εκδόσουμε και ειδικές ακολουθίες για την ημέρα της πεολειχίας( 14 Μαρτίου), της ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας, (27 Ιουνίου) της Αστρολογίας, (20 Μαρτίου) της Δημόσιας τουαλέτας και άλλων...
Γιαυτό και κάθομαι και οργίζομαι για την ανθρώπινη κατάντια να βάζει στο περιθώριο της ζωής τους Αγίους Του θεού και να στήνει ένα δικό του συναξάρι. Το συναξάρι του αντικείμενου και υπεραιρόμενου ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα κατά πως λέει ο Απ΄ Παύλος (Β Προς Θεσσ. Β’ 2-4)
Να λοιπόν που μετά από χιλιάδες χρόνια αληθεύει η προφητεία του Πρ. Δανιήλ για τον Αντίχριστο: ΅ καὶ λόγους πρὸς τὸν ῞Υψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους ῾Υψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον.΅ (Δανιήλ ζ', 25) 
Δηλαδή :
"Αυτός θα εκσφενδονίσει λόγους αλαζονικούς και υβριστικούς εναντίον του Υψίστου Θεού. Θα καταδιώξει και θα αχρηστεύσει τους αγίους του Υψίστου Θεού. Θα σχεδιάσει να αλλάξει τους καιρούς και τον νόμον του Θεού, να δημιουργήσει νέαν τάξιν πραγμάτων."
Έπειτα από χιλιάδες χρόνια Ορθόδοξης ζωής και ποταμούς αιμάτων των μαρτύρων της Εκκλησίας μας, πετάμε τους Αγίους στο χρονοντούλαπο της λησμοσύνης (λες και μας έχουνε οι Αγίοι ανάγκη)κάνοντας είδωλα και βωμούς τα ανθρώπινα στοιχειά και πάθη.

- ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΛΕΥΙΤΗΣ -


ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΝΑΒΟΛΗ - ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀμετανοησίας ἀπορρίπτουν τόν Χριστό γι᾽αὐτό δέν ἔχουν ἀνάπαυσι καί εἰρήνη. Ἔχουν νομιζομένην ἡσυχίαν. Ἡ στιγμή τῆς πραγματικῆς ἡσυχίας δέν εἶναι ἐκείνη πού κοιμώμεθα, ἀλλά ἐκείνη πού κοιμᾶται ἥσυχη ἡσυνείδησίς μας.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἀντί νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν γίνονται ἑαυτομάχοι- "αὐτοκτονοῦν". Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στή σωτηρία, ἡ δέ ἀναβολή αὐτῆς εἶναι ἐκ τοῦ διαβόλου καί ἔχει ὀλέθρια ἀποτελέσματα.
Νά μήν ἀπελπιζώμεθα, ἀλλά οὔτε νά ἀναπαυώμεθα καί νά ἀναβάλλωμε τήν μετάνοιάν μας. Εἶπε Γέρων: «Ἄν σοῦ πῇ ὁ λογισμός "ἔχεις χρόνο νά μετανοήσῃς, μπορεῖς ἀκόμη καί αὔριο", ἐσύ νά τοῦ πῇς" μετανοῶ, ἀμέσως τώρα, γιατί στή μετάνοια δέν ὑπάρχει αὔριο, ἀλλά χθές"».
Τό βιβλίον τοῦ Προφήτου Δανιήλ περιγράφει τό τέλος ἐκείνων πού ζοῦν στήν ἁμαρτία ἀλλά καί ἀναβάλλουν τήν μετάνοιά των: Ἐπάνω στό γεῦμα καί τό γλέντι, κατά τρόπον θαυμαστόν καί ἐνώπιον ὅλων τῶν συνδαιτυμόνων, ἐνεφανίσθησαν δάκτυλα ἀνθρωπίνης χειρός πού ἔγραψαν στόν τοῖχο τῆς αἰθούσης ἀνεξήγητες λέξεις: «Μανή, Θεκέλ, Φάρες». Δηλαδή "ἐμετρήθης, ἐζυγίσθης καί εὑρέθης ἐλλειπής". Τήν ἑρμηνείαν τήν ἔδωσε ὁ Προφήτης Δανιήλ, ὁ ὁποῖος καλεῖ τόν Βαλτάσαρ (Βασιλεύς τῆς Βαβυλῶνος) εἰς μετάνοιαν.
Τό τραγικόν ὅμως εἶναι, ὅτι ὁ Βαλτάσαρ παρ᾽ ὅ,τι ἐπίστευσε τόν Προφήτην, δέν μετενόησε. Ἐμπρός στό γλέντι ἀνέβαλε τίς ἀποφάσεις του διά τήν ἑπομένην. «Ἐς αὔριον τά σπουδαῖα» εἶπε εἰς παρομοίαν περίπτωσιν κάποιος ἄλλος. Ἀλλά τό αὔριον δέν ἦλθε ποτέ. Τήν ἰδίαν νύκτα ὁ Βαλτάσαρ ἐφονεύθη ὑπό τῶν Μήδων, οἱ ὁποῖοι κατέλαβον τήν Βαβυλῶνα.
Καί ἄν ἔχωμε χαθῆ λοιπόν στό θανάσιμο λαβύρινθο τῆς ἁμαρτίας, ἐπιβάλλεται δίχως ἀπελπισίαν ἀλλά καί δίχως ἀναβολήν νά ψάξωμε νά βροῦμε τήν ἔξοδον, πού ὁδηγεῖ στήν Ἀλήθειαν πού εἶναι ὁ Χριστός. 
Ὄχι ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια χάθηκε - οὐδέποτε ἡ Ἀλήθεια χάνεται -, ἀλλά διότι ἐμεῖς εἴμεθα χαμένοι.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

Πώς θα έλθη ο Θεός για να κρίνη την γη



Και τι θα μπορούσε να θεωρηθή ελεεινότερο από αυτήν την ψυχή; Αυτός ο βασιλιάς έρχεται να κρίνη την γη όχι με ζεύγος ημιόνων λευκών ή με χρυσή άμαξα ή με αλουργίδα και διάδημα. Αλλά πως; Άκουσε τους προφήτες τι λένε , όσο βέβαια μπορεί να το πη άνθρωπος. Ο ένας λέει∙ « Ο Θεός θα έλθη φανερά , ο Θεός μας και δεν θα αποσιωπηθή∙ πυρ θα καίεται ενώπιόν του και γύρω του δυνατή καταιγίδα∙ θα προσκαλέση τον ουρανό επάνω και την γη για να κρίνη τον λαό του» ( Ψαλμ. 49, 34 ) .
Ο Ησαΐας πάλι αυτήν την ίδια την κόλασι μας θέτει προ οφθαλμών, όταν λέη∙ «Να, ημέρα Κυρίου έρχεται με άπαυστο θυμό και οργή, να καταστήση την οικουμένη όλη έρημη και τους αμαρτωλούς να καταστρέψη από αυτήν. Οι αστέρες του ουρανού ο Ωρίων και όλος ο κόσμος του ουρανού δεν θα δώσουν το φως τους και θα σκοτισθή ο ήλιος κατά την έξοδό του, και η σελήνη δεν θα δώση το φέγγος αυτής. Θα δώσω εντολή να έλθουν συμφορές σε όλη την οικουμένη και στους ασεβείς τιμωρίες για τις αμαρτίες τους. Θα καταστρέψω την έπαρσι των παρανόμων και τον εγωισμό των υπερηφάνων θα ταπεινώσω και όσοι θα παραμείνουν θα είναι πολυτιμότεροι από τον φυσικό χρυσό και οι άνθρωποι θα είναι πολυτιμότεροι από τον λίθο από το Σουφείρ. Και αυτός ο ουρανός θα σαλευθή και η γη θα σεισθή εκ των θεμελίων εξ αιτίας του θυμού του Κυρίου Σαβαώθ , κατά την ημέρα , που θα επέλθη ο θυμός του» ( Ησ. 13, 9-13 ) .
Και πάλι∙ «Οι θυρίδες , λέει από τον ουρανό θα ανοιχθούν και θα πέση οργή του Θεού στους αμαρτωλούς ανθρώπους και θα σεισθούν τα θεμέλια της γης∙ θα συνταραχθή η γη, θα σαλευθή από τα θεμέλια σαν μεθυσμένη και σαν να είναι σε κραιπάλη∙ θα σεισθή σαν οπωροφυλάκιο η γη, θα πέση και δεν θα μπορή να σηκωθή, διότι υπερίσχυσε η ανομία. Και εκείνη την ημέρα θα επιφέρη ο Θεός την παντοδύναμη δεξιά του στο πλήθος των ουρανίων σωμάτων και στους βασιλείς της γης. Και θα τους συγκεντρώση σε δεσμωτήριο και θα τους κλείση σε φυλακή»( Ησ. 24, 18-22 ) .
Και ο προφήτης Μαλαχίας μιλώντας με παρόμοιο τρόπο έλεγε: «Να, έρχεται Κύριος ο Παντοκράτωρ , Ποιος όμως θα μπορέση να υπομείνει την ημέρα εκείνη της εισόδου αυτού, ή ποιος θα σταθή όρθιος κατά την ημέρα της ελεύσεώς του; Διότι αυτός θα πορευθή ενώπιον των ανθρώπων ως πυρ χωνευτήριο και ως στακτόνερο ,για να καθαρίση τους πάντες, όπως ο χρυσοχόος καθαρίζει το αργύριο και το χρυσίο στο καμίνι» ( Μαλ. 3., 1-3 ) . Και πάλι∙ «Να , λέει , ημέρα έρχεται Κυρίου καιομένη ως κλίβανος και θα κατακάψη αυτούς . Όλοι οι αλλογενείς και όλοι οι εργαζόμενοι την ανομία θα είναι σαν την καλαμιά και θα τους κατακαύση η ημέρα του Κυρίου που έρχεται, λέει ο Κύριος παντοκράτωρ, και δεν θα παραμείνη ούτε ρίζα ούτε κλάδος» ( Μαλ. 4, 1 ) .
Ο δε ανήρ των επιθυμιών, λέει∙ «Έβλεπα , έως ότου θρόνοι στήθηκαν και ο παλαιός των ημερών εκάθησε ∙ και το ένδυμα αυτού ήταν λευκό σαν χιόνι και η τρίχα της κεφαλής του σαν μαλλί καθαρό∙ ο θρόνος του φλόγα πυρός , οι τροχοί του σαν του θρόνου του, σαν πυρ, που εξέπεμπε φλόγες. Χίλιες χιλιάδες αγγέλων τον υπηρετούσαν και μύριες μυριάδες παραστέκονταν δίπλα του. Κριτήριο στήθηκε και βιβλία ανοίχθηκαν» ( Δαν. 7, 9-10 ) . Και λίγο παρακάτω λέει∙ « Έβλεπα με προσοχή στο όραμα της νυκτός και ιδού, κάποιος ως υιός ανθρώπου ερχόταν ενώπιον των νεφελών του ουρανού, έφθασε μπροστά στον παλαιό των ημερών και ωδηγήθηκε προς αυτόν. Σε αυτόν δόθηκε η αρχή και η τιμή και η βασιλεία , και όλοι οι άνθρωποι, λαοί, φυλές γλώσσες αυτόν θα υπηρετήσουν. Η εξουσία του θα είναι αιώνια, και η βασιλεία του ποτέ δεν θα καταστραφή και δεν θα σβήση. Έφριξε το πνεύμα μου μέσα μου, εγώ ο Δανιήλ το βεβαιώνω αυτό , και τα οράματα αυτά της κεφαλής μου με συνετάραξαν» ( Δαν. 7, 13-15 ) .
Τότε ανοίγουν διάπλατα όλες οι πύλες των ουρανίων αψίδων ή μάλλον και αυτός ο ουρανός θα φύγη από το μέσο «Θα εκτυλιχθή , λέει, ως βιβλίο ο ουρανός» ( Ησ. 34, 4 ) , συστελλόμενος σαν παραπέτασμα θεατρικής σκηνής, ώστε να αλλάξη για το καλύτερο. Τότε τα πάντα γεμίζουν από έκστασι, φρίκη και τρόμο∙ τότε και αυτοί οι άγγελοι διακατέχονται από πολύ φόβο και όχι μόνον αυτοί, αλλά και οι αρχάγγελοι και οι θρόνοι και οι κυριότητες και οι αρχές και οι εξουσίες . «Θα σεισθούν, λέει , οι δυνάμεις των ουρανών», διότι θα απαιτηθούν από τους ανθρώπους ευθύνες για την εδώ ζωή» ( Ματθ. 24, 29 ) . Και μη θαυμάσης.

«ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»
ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, 2013


Περὶ σωτηρίας ψυχῆς



Ἀγαπητοὶ,
ὅσοι τὰ τοῦ βίου μάταια καὶ ἀπολλύμενα πράγματα κατελίπετε, ἀγωνίσασθε, ἵνα μὴ πάλιν ἐπ' αὐτὰ τὸν ὑμέτερον νοῦν ἐπιστρέψητε.
Ὁ γὰρ πλοῦτος παρέρχεται, καὶ ἡ δόξα ἀπόλλυται, καὶ τὸ κάλλος μαραίνεται, καὶ πάντα ἀλλάσσονται, καὶ ὡς καπνὸς ἀπόλλυνται, καὶ ὡς σκιὰ παράγουσι, καὶ ὡς ἐνύπνιον ἐξαφανίζονται.
∆ιὰ τοῦτο ἔλεγεν ὁ Σολομών·
Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης· καὶ ὁ ∆αυῒδ λέγει· Ἐν εἰκόνι διαπορεύεται ἄνθρωπος.
Πλὴν μάτην ταράσσονται πάντες οἱ τὰ τοῦ παρόντος βίου πράγματα ἀγωνιῶντες·
ὄντως μάτην ταράσσονται, μάτην θορυβοῦνται,
μάτην χειμάζονται, ἐπισυνάγοντες καὶ θησαυρίζοντες τὰ μετ' ὀλίγον καταλειπόμενα·
ἅπερ λαβεῖν μεθ' ἑαυτῶν οὐ δυνάμεθα, ἀλλὰ πάντα καταλιπόντες, γυμνοὶ ὡς ἐγεννήθημεν πορευσόμεθα πρὸς τὸν φοβερὸν δικαστήν.
Κἂν πάντας τοὺς θησαυροὺς συνάξωμεν, γυμνοὶ, σκοτεινοὶ, ἐλεεινοὶ, σκυθρωποὶ, τετραχηλισμένοι, τεταπεινωμένοι, συντετριμμένοι, ἔμφοβοι, ἔντρομοι, κατηφεῖς, ὀδυνηροὶ, εἰς γῆν τὸ πρόσωπον ἔχοντες, καὶ τοῦτο μετ' αἰσχύνης συγκαλύπτοντες·
οὕτω πορευσόμεθα, οὕτως ἀναστησόμεθα, οὕτω παραστησόμεθα εἰς ἐκεῖνο τὸ φρικτὸν καὶ πικρὸν ἀπροσωπόληπτον δικαστήριον, ὅπου ἄγγελοι τρέμουσιν, ὅπου θρόνοι φοβεροὶ τίθενται, ὅπου αἱ βίβλοι τῶν πράξεων ἀνοίγονται, ὅπου ὁ ποταμὸς τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου,
ὅπου ὁ ἀνήμερος σκώληξ, ὅπου τὸ ἀφώτιστον σκότος, ὅπου ὁ ἀθέρμαντος τάρταρος, ὅπου ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, ὅπου τὸ ἀκατάπαυστον δάκρυον, ὅπου ὁ ἀσίγητος στεναγμὸς, ὅπου τὸ ἀπαραμύθητον πένθος, ὅπου οὐκ ἔστι γέλως, ἀλλὰ θρῆνος· ὅπου οὐκ ἔστι χαρμοσύνη, ἀλλὰ στεναγμός· ὅπου οὐκ ἔστι τρυφὴ, ἀλλὰ κρίσις· ὅπου οὐκ ἔστι φθόγγος, ἀλλὰ τρόμος.
Φοβερὸν ὄντως ἀκοῦσαι, ἀγαπητοὶ, φοβερώτερον δὲ τὸ ἰδέσθαι πᾶσαν τὴν κτίσιν ἱσταμένην, καὶ ἀπολογουμένην ὑπὲρ λόγου, ὑπὲρ ἔργου, ὑπὲρ ἐννοιῶν, τῶν ἐν νυκτὶ, τῶν ἐν ἡμέρᾳ, ὧν ἡμάρτομεν.
Μέγας ὁ φόβος, ἀδελφοὶ, τότε, μεγάλη ἡ ἀνάγκη, οἵα οὐδέποτε ἐγένετο οὐδὲ γενήσεται ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης.
Τότε ἄγγελοι περιτρέχουσιν, αἱ σάλπιγγες βοῶσι, τὰ ἄστρα πίπτουσιν, ὁ ἥλιος σκοτίζεται, οἱ οὐρανοὶ εἱλίσσονται, ἡ γῆ σαλεύεται, αἱ δυνάμεις προτρέχουσι, τὰ Σεραφὶμ βοῶσι, τὰ ἄνω, τὰ κάτω, τὰ ἐπίγεια, τὰ καταχθόνια ταράσσονται, τὰ μνημεῖα ἀνοίγονται, τὰ σώματα ἀνίστανται καὶ συνάγονται, τὸ κριτήριον εὐτρεπίζεται.
Πολὺς ὁ φόβος, ἀδιήγητος ὁ τρόμος, ἀκατάληπτος ἡ ἀνάγκη ἡ τότε γινομένη· μέγας ὁ χειμὼν ἐκεῖνος, μεγάλη ἡ ὀδύνη, χαλεπὴ ἡ περίστασις, ἀκατάπαυστος ὁ θόρυβος, μέγας ὁ ὀλολυγμός.
Ἄκουε οὖν τοῦ ∆ανιὴλ λέγοντος·
Ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς, ἕως οὗ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ Παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθισε.
Τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιὼν, ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ καθαρὸν ὡς ἔριον· ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον.
Ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ· τὸ κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν.
Ἔφριξε τότε τὸ πνεῦμά μου.
Ἐγὼ ∆ανιὴλ εἶδον, καὶ ἡ ὅρασις τῆς κεφαλῆς μου συνετάραξέ με. Βαβαί! ὁ προφήτης τὸ ὅραμα τῆς μελλούσης κρίσεως ἰδὼν ἔφριξε!
Καὶ τί ἄρα ἡμεῖς μέλλομεν ὑπομένειν, ὅταν εἰς αὐτὰ τὰ πράγματα ἔλθωμεν;
ὅταν ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι δυσμῶν ἐπισυναγόμενοι παριστώμεθα γυμνοὶ, καὶ τὸ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν ἐπὶ τοῦ τραχήλου πᾶσιν ἐπιδεικνύοντες;
Τότε τῶν βλασφήμων αἱ γλῶσσαι φλογίζονται, καὶ οὐκ ἔσται ὁ δροσίζων· τότε τῶν καταλαλούντων οἱ ὀδόντες συντρίβονται ὑπὸ ἀποτόμων ἀγγέλων· τότε τῶν φιλαργύρων αἱ χεῖρες κρεμάμεναι τρέμουσι, καὶ ξεόμεναι ὀδυνῶνται· τότε τῶν φλυάρων τὰ στόματα ὑπὸ τοῦ πυρὸς ἐμφράττονται· τότε τῶν διανευόντων οἱ ὀφθαλμοὶ ἐξορύττονται ἀνιλεῶς.
Ποῦ τότε γονεῖς, ποῦ ἀδελφοὶ, ποῦ πατὴρ, ποῦ μήτηρ, ποῦ οἱ συγγενεῖς, ποῦ οἱ φίλοι;
ποῦ ἡ τῶν βασιλέων φαντασία, ποῦ τῶν ἀρχόντων ἡ ἐξουσία, ποῦ ἡ τῶν τυράννων ἀπόνοια, ποῦ ἡ τῶν δικαστῶν ὑπερηφανία;
ποῦ οἱ δοῦλοι, ποῦ αἱ δοῦλαι; ποῦ ὁ καλλωπισμὸς τῶν ἱματίων, ποῦ αἱ χροαὶ τῶν μαργάρων, ποῦ ἡ φαντασία τοῦ χρυσίου, ποῦ ὁ κτύπος τοῦ ἀργυρίου;
ποῦ ἡ κόσμησις τῶν δακτυλίων, ποῦ τῶν ποδῶν τὸ περισφῖγγον ὑπόδημα,
ποῦ τὰ σηρικὰ ἱμάτια, ποῦ τὰ βύσσινα;
ποῦ τὰ κρέα, ποῦ τὰ μύρα καὶ τὰ μάταια καπνίσματα;
ποῦ οἱ φυλασσόμενοι θησαυροί;
ποῦ αἱ κεκοσμημέναι κλῖναι;
ποῦ οἱ παρορῶντες τοὺς πένητας;
ποῦ οἱ παραβλέποντες τοὺς ἐν ἀνάγκῃ;
ποῦ οἱ νομίζοντες εἶναι σοφοί;
ποῦ οἱ μετὰ τυμπάνων καὶ χορῶν τὸν οἶνον πίνοντες;
ποῦ οἱ διαπαντὸς γελῶντες, καὶ τοὺς εὐλαβεῖς ἐκμυκτηρίζοντες;
ποῦ οἱ τοὺς δούλους καταπονοῦντες, καὶ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ καταφρονοῦντες;
ποῦ εἰσὶν ἀπιστοῦντες τὴν κόλασιν, καὶ ὡς ἀθάνατοι διακείμενοι;
ποῦ εἰσὶν οἱ λέγοντες, Φάγωμεν καὶ πίωμεν·
αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν;
ποῦ εἰσὶν οἱ λέγοντες, ∆ός μοι τὴν σήμερον, καὶ λάβε τὴν αὔριον;
ποῦ εἰσὶν οἱ λέγοντες, Ἀπολαύσωμεν τῶν ὧδε, καὶ περὶ τῶν ἐκεῖ βλέπωμεν;
ποῦ εἰσὶν οἱ λέγοντες, Φιλάνθρωπός ἐστιν ὁ Θεὸς, καὶ οὐ κολάζει τοὺς ἁμαρτωλούς;
Ὢ πόσα μετανοήσουσιν οἱ τὰ τοιαῦτα λέγοντες!
πόσα κόψονται, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐλεῶν αὐτούς!
πόσα στενάξουσι, καὶ οὐδεὶς ὁ λυτρούμενος!
πόσα ἑαυτοὺς κατακόπτοντες εἴπωσιν, Οὐαὶ, οὐαὶ, ὅτι ἑαυτοὺς ἐχλευάσαμεν! οὐαὶ, ὅτι ἑαυτοὺς ἀπωλέσαμεν!
Ἐδιδασκόμεθα, καὶ οὐ προσείχομεν·
ἐνουθετούμεθα, καὶ κατεφρονοῦμεν· διεμαρτύραντο δὲ ἡμῖν, καὶ οὐκ ἐπιστεύομεν· τῶν Γραφῶν ἀκούοντες ἑαυτοὺς ἐπλανῶμεν.
∆ικαία ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν.
Οὐαὶ ἡμῖν, ὅτι διὰ πρόσκαιρον ἡδονὴν αἰωνίως κολαζόμεθα, διὰ μικροῦ χρόνου ἀμέλειαν τῷ αἰωνίῳ πυρὶ καταποντιζόμεθα, διὰ δόξαν ματαίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐξεπέσαμεν,
διὰ μικρὰν τρυφὴν τῆς τοῦ παραδείσου τρυφῆς ἐστερήθημεν, διὰ πλοῦτον ἀπολλύμενον τὸν πλοῦτον τῆς βασιλείας ἀπωλέσαμεν!
Ἐν τῷ ματαίῳ αἰῶνι ἡμεῖς ἀπηλαύσαμεν, ἀλλ' ἐν αὐτῷ οἱ μὴ ἀπολαύσαντες εὐφραίνονται.
Νῦν οἱ νηστεύοντες τρυφῶσιν, οἱ ἀγωνισάμενοι εἰς τὸν οὐράνιον νυμφῶνα χορεύουσιν, οἱ σκορπίσαντες τὸν πλοῦτον ἐν ἀγαλλιάσει θερίζουσιν, οἱ κλαύσαντες αἰωνίως ἀγάλλονται, οἱ καταφρονήσαντες τῶν ἐπιγείων ἀπέλαβον τὰ οὐράνια·
μόνοι δὲ ἡμεῖς οἱ ἄθλιοι τῇ κολάσει ἀξίως παρεδόθημεν· καὶ νῦν κράζομεν, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐλεῶν· στενάζομεν, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ σώζων.
Ἵνα οὖν μὴ καὶ ἡμεῖς μετ' ἐκείνων τῶν ἀφρόνων τὰ τοιαῦτα ῥήματα ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι εἴπωμεν, δεῦτε προφθάσωμεν τὸν κλέπτην τῶν ψυχῶν ἡμῶν· δράμωμεν, ἕως καιρὸν ἔχομεν·
στενάξωμεν, μετανοήσωμεν, ἐξυπνισθῶμεν, παρακαλῶ, ἐκ τοῦ ὕπνου τῆς ῥᾳθυμίας ἡμῶν, ἐκ τοῦ βάρους τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ἀμελείας ἡμῶν· ὑψώσωμεν χεῖρας πρὸς τὸν δυνάμενον σῶσαι ἡμᾶς, καὶ εἴπωμεν·
Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα.
Σπεύσωμεν μόνον πρὶν ἢ ἥλιος δύσῃ, πρὶν ἢ θύρα ἀποκλεισθῇ, πρὶν ἢ νὺξ καταλάβῃ.
Ἐπὰν γὰρ ἡ πανήγυρις λυθῇ, οὐδεὶς πραγματεύεται· ἐπὰν τὸ θέατρον λυθῇ, οὐδεὶς στεφανοῦται, οὐδεὶς ἀγωνίζεται.
∆ιὸ δράμωμεν· δρόμου γὰρ χρεία, ἀδελφοὶ, καὶ δρόμου σφοδροῦ, ἵνα φθάσωμεν, ἵνα μὴ καὶ ἡμεῖς κρούσαντες ἀκούσωμεν· Οὐκ οἶδα ὑμᾶς· ὀξυποδήσωμεν, μικρὸν αἰσχυνθῶμεν.
Πόσα τὸν ∆εσπότην ἀτιμάζομεν;
πόσα τὸν εὐεργέτην παροργίζομεν;
Αὐτὸς εὐεργετεῖ, καὶ ἡμεῖς καθ' ἑκάστην ἀγνοοῦμεν· αὐτὸς οἰκτείρει, καὶ ἡμεῖς ἀθετοῦμεν, αὐτὸς τρέφει, σκέπων προνοεῖται, καὶ ἡμεῖς τὰς αὐτοῦ ἐντολὰς καθ' ἑκάστην παραβαίνομεν, καὶ οὐκ αἰσχυνόμεθα.
Αἰσχυνθῶμεν λοιπόν·
ὁ γὰρ καιρὸς ἤγγικε, καὶ ἡ ἡμέρα ἔφθασε, καὶ δεῖ ἡμᾶς λόγον ἀποδοῦναι ὑπὲρ ὅλου τοῦ βίου ἡμῶν.
Παυσώμεθα οὖν λοιπὸν τῆς ἀμέτρου τρυφῆς, καὶ τοῦ αἰσχροῦ γέλωτος, ἵνα μὴ ἐκεῖ κλαύσωμεν πικρῶς· παυσώμεθα τοὺς ἀδελφοὺς λοιδοροῦντες καὶ μισοῦντες καὶ ἀδικοῦντες·
παυσώμεθα θησαυρίζοντες, σπαταλῶντες καὶ πορνεύοντες· σχολάζωμεν ταῖς εὐχαῖς, ταῖς δεήσεσι, ταῖς ἀναγνώσεσι, ταῖς νηστείαις, ταῖς μετανοίαις· ἐπιδειξώμεθα βίον νέον, ἐξομολογησώμεθα, ἐπιστρέψωμεν· ἐπιστροφῆς γὰρ ὁ καιρός.
Μετανοήσωμεν, δακρύσωμεν, ἐπιδειξώμεθα τῷ Θεῷ μετάνοιαν ἐμμέριμνον, καὶ ἁμαρτίαν μισήσωμεν· πονέσωμεν ὧδε, παρακαλῶ, μικρὸν, ἵνα μὴ κολασθῶμεν ἐκεῖ πολύ· ἀγωνισώμεθα πρὸ καιροῦ, ἀδελφοὶ, ἵνα μὴ βασανισθῶμεν αἰωνίως.
Ὁ χρόνος μικρὸς, ἡ δὲ κρίσις μακρὰ, καὶ τὸ τέλος ἐγγὺς, καὶ ὁ φόβος πολὺς, καὶ ὁ ἐλεῶν οὐδείς.
Ζητήσει γὰρ τὸν καιρὸν, ὃν κακῶς ἐδαπάνησεν ἕκαστος, καὶ οὐ μὴ εὕρῃ.
Οὐαὶ τῷ καταλαλοῦντι, ὅτι ζητήσει σταγόνας ὕδατος φλεγόμενος, καὶ οὐχ εὑρίσκει!
οὐαὶ τῷ ἀπιστοῦντι, ὅτι αἰωνίως κολασθήσεται!
οὐαὶ τῷ ἀμελοῦντι, ὅτι πρὸς αὐστηρὸν κριτὴν πορεύεται!
οὐαὶ τῷ μὴ ἀγωνιζομένῳ, ὅτι ἀποτόμοις ἀγγέλοις παραδίδοται,
Χρυσίον ὁ ἀπολλύων εὑρίσκει ἄλλο·
χρόνον δὲ μετανοίας ἄλλον εὑρεῖν οὐ δύναται.
Μὴ φεισώμεθα, ἀδελφοὶ, τῶν ἑαυτῶν σωμάτων, ἀλλὰ ταῦτα κατατρίψωμεν, ἐπειδὴ Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες, μακάριοι οἱ πενθοῦντες.
Τὸ γὰρ σῶμα πηλός ἐστι· καὶ ἐλεύσεται ὥρα καὶ ἡμέρα φοβερὰ καὶ πονηρὰ καὶ ἀπαραίτητος, καὶ εἰς γῆν ἡ γῆ πορεύσεται, καὶ ἡ κόνις πάλιν κόνις γίνεται.
Νήψωμεν, ἀγαπητοὶ, δυσωπῶ, ὁδοιπορήσωμεν, ἀνανεύσωμεν· ἐλεύσεται γὰρ ἡ ὥρα, καὶ ὄντως ἐλεύσεται, τῆς ἐξόδου ἡμῶν· καὶ μὴ ἑαυτοὺς ἀπατήσωμεν.
Ἔστω, ἀγαπητοὶ, κατατρυφῶμεν, ἔστω καὶ πλουτῶμεν πεντήκοντα ἢ καὶ ἑκατὸν ἔτη· καὶ μετὰ ταῦτα νόσος καὶ γῆρας, καὶ μετὰ ταῦτα τί;
Ἀδυναμία καὶ θάνατος, καὶ ἡ φρικτὴ ὥρα ἐκείνη ἡ προσδοκωμένη καὶ φριττομένη καὶ ἀμελουμένη.
Μέγας φόβος τότε γίνεται, ἀδελφοί· μέγα δὲ ἰδέσθαι ψυχὴν χωριζομένην τοῦ σώματος·
μεγάλη ἀνάγκη τῆς ὥρας ἐκείνης, ὅταν ἡ γλῶσσα καθαρῶς τὸν λόγον εἰπεῖν οὐ δύναται,
ὅταν στρέφωμεν τοὺς ὀφθαλμοὺς ὧδε καὶ ὧδε συνεχῶς, καὶ τοὺς παρεστῶτας ἡμῖν φίλους καὶ ἀδελφοὺς γνωρίζωμεν, καὶ πρὸς αὐτοὺς φθέγξασθαι οὐ δυνώμεθα.
Τῶν θρηνούντων ἡμᾶς ἀκούομεν, καὶ τούτους παραμυθήσασθαι οὐ δυνάμεθα· τὰ τέκνα ὀδυρόμενα καὶ δακρύοντα βλέπομεν καὶ τὸν πόνον αὐτῶν ἔχοντες πορευόμεθα.
Καὶ τί λέγω τέκνα;
Ἐν γὰρ τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ οὐκ ἔστι μεριμνῆσαι τέκνων, οὐκ ἀδελφῶν, οὐδὲ ἄλλη φροντὶς συνέχει ἡμᾶς, εἰ μὴ τῶν ἡμετέρων παραπτωμάτων ἔννοια, καὶ τὸ πῶς ἀπαντήσωμεν τῷ κριτῇ, καὶ ποίαν ἀπόφασιν λάβωμεν, καὶ ποῖος ἄρα τόπος δέξεται ἡμᾶς.
Εἶτα ὡς ταῦτα ἐνθυμούμεθα, ἐξαίφνης ἐφίστανται ἡμῖν ἄγγελοι ἀπότομοι.
Τότε ἡμεῖς τούτους θεωροῦντες, ἐὰν ἀνευτρέπιστοι εὑρεθῶμεν, πῶς μέλλομεν ταράττεσθαι,
καὶ τῆς κλίνης φεύγειν δοκιμάζοντες μὲν, μὴ δυνάμενοι δὲ, προσέχοντες πρὸς αὐτοὺς ἐλεεινοῖς ὀφθαλμοῖς, καὶ στυγνῷ τῷ προσώπῳ παρακαλοῦντες, δυσωποῦντες, ἱκετεύοντες καὶ λέγοντες·
Ἐλεήσατέ με, ἄγγελοι καὶ φοβεροὶ παραστάται τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, καὶ μή με ἄκαρπον καὶ ἀκάθαρτον πρὸς τὸν Κριτὴν ἀπενέγκητε· μή με ἁμαρτωλὸν τοῦ σώματος χωρίσητε· μὴ, δέομαι, παρακαλῶ, παρακλήθητε, δυσωπήθητε, καὶ ἐάσατέ με ὀλίγον χρόνον μετανοῆσαι, στενάξαι, πενθῆσαι, ἐλεημοσύνας ποιῆσαι, ἐπειδὴ κακῶς τὸν ἐμαυτοῦ βίον ἐδαπάνησα καὶ ἀνήλωσα.
Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ ἄγγελοι, λέγουσι πρὸς ἡμᾶς·
Ὦ ψυχὴ ταλαίπωρε, πάσας τὰς ἡμέρας σου ἐν ἀμελείᾳ ἔζησας, καὶ ἄρτι μετανοῆσαι θέλεις;
ὦ ἀθλία ψυχὴ, ὁ ἥλιός σου ἔδυνεν, ὁ χρόνος σου τετέλεσται· ὁ Θεὸς ἐκέλευσεν ἐκ τοῦ σώματός σου χωρίσαι σε.
∆εῦρο καὶ καταδικάζου ἐν πυρὶ αἰωνίῳ κατὰ τὰς πράξεις σου· οὐ γὰρ ἔστι σοι λοιπὸν ἐλπὶς σωτηρίας, ἀλλὰ αἰώνιος τιμωρία.
Ταῦτα ἀκούσαντες, ἀγαπητοὶ, καὶ πιστεύσαντες, ὅτι ἀληθῆ εἰσι καὶ οὐ μῦθοι, ἀγωνισώμεθα πρὸ τῆς ὥρας ἐκείνης· κἂν ἐσυνηθήσαμεν ἁμαρτάνειν, ἀλλ' ἐκκόψωμεν ταύτας διὰ τῆς μετανοίας.
Μὴ πλανηθῶμεν, ἀδελφοὶ, κρίσις ἐστὶ καὶ κόλασις αἰώνιος, πῦρ ἄσβεστον καὶ σκώληξ ἀτελεύτητος, σκότος ἐξώτερον καὶ τάρταρος, βρυγμὸς ὀδόντων καὶ κλαυθμὸς μέγας, ὡς ὁ Κύριος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις ἐμνημόνευσεν· ἀψευδὴς γάρ ἐστιν ὁ εἰπὼν, Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι.
∆ιὸ φοβηθῶμεν καὶ φρίξωμεν, πάντες οἱ ἐν ἁμαρτίαις ζήσαντες, καὶ σπουδάσωμεν μετὰ τῶν ἁγίων εὐρηθῆναι διὰ τῆς μετανοίας.
Μὴ εἴπῃς, Ἔκλεψα, ἐφόνευσα, ἐπόρνευσα, καὶ οὐ δέχεταί με ὁ Θεός· μηδὲν τούτων εἴπῃς· δέχεται γὰρ πάντας, ὡς τὸν λῃστὴν, ὡς τὸν τελώνην καὶ ὡς τὴν πόρνην· μόνον μὴ ἀπογνῶμεν, παρακαλῶ, μὴ ῥᾳθυμήσωμεν. Κρούσωμεν διὰ μετανοίας καὶ εἴπωμεν·
Ἄνοιξον ἡμῖν, Κύριε, τοῖς ἀναξίοις καὶ ἁμαρτωλοῖς· διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον μὴ ἀποστραφῇς ἡμᾶς, ἀλλὰ δυσωπήθητι, καὶ μὴ στερήσῃς ἡμᾶς τῆς βασιλείας σου.
Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς τῶν ἀπηλπισμένων, καὶ σωτηρία πάντων τῶν καταφευγόντων εἰς σέ· καὶ σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

«ΤΟΥ ΑΛΛΟΙΩΣΑΙ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ»



ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ (Δανιήλ ζ’, 25) =
 «Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» 
 «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ... 
...ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ...

«Καί λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καί ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον».

(Δανιήλ ζ’, 25)

Στήν ἐποχή, λίγο πρίν τήν ἔλευση καί κατά τήν διάρκεια τῆς παρουσίας τοῦ Ἀντιχρίστου, τά πάντα θά ἀλλάξουν, θά ἀλλοιωθοῦν, θά μεταμορφωθοῦν, θά γίνουν νέα, καινούργια καί τίποτε πλέον δέν θά θυμίζει καί δέν θά παραπέμπει στόν Θεόν ἤ τουλάχιστον στόν ἀληθινόν Θεόν.

Ἡ φύση, οἱ νόμοι της, ὁ καιρός, οἱ ἐποχές, οἱ θερμοκρασίες, τά λουλούδια, τά φυτά, τά δένδρα, οἱ καρποί, τά ζῶα, ὁ ἄνθρωπος καί τά δημιουργήματά του, οἱ νόμοι του, τά ἤθη, τά ἔθιμά του, οἱ παραδόσεις του, καί ὅ,τι δήποτε ἔχει σχέση μέ αυτόν, δηλαδή τά πάντα, ὅλα, θά ἀλλάξουν καί θά ἀλλοιωθοῦν.

Καί βέβαια ὅ,τι δήποτε ἀόριστο, ἀφηρημένο, ἄσχημο καί ἀκαλαίσθητο, θά ἀρέσει, θά ἐπικροτεῖται καί θά «πουλάει» ὅπως λένε οἱ «εἰδικοί», ἀρκεῖ νά εἶναι ἄσχετο μέ τήν πίστη καί τόν Θεό ἤ ἀρκεῖ νά κτυπάει ἔμμεσα ἤ ἄμεσα τήν πίστη μας καί τόν Θεόν.

Ἐάν ρίξουμε μιά ματιά στό τί διαφημίζεται μέσω τηλεοράσεως, περιοδικῶν, ἐντύπων, ἐφημερίδων ἤ στίς διάφορες διαφημιστικές ἀφίσσες πού ὑπάρχουν στούς δρόμους θά πειστοῦμε.

Παντοῦ ἄσχετα καί περίεργα πράγματα, διεστραμμένα, πονηρά, προκλητικά, διαβολικά, σατανικά. Τά πάντα μπορεῖ νά δεῖ κανείς ἐκτός ἀπό τό Θεόν καί ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν Θεόν.

Ὁ Προφήτης Δανιήλ, λοιπόν, ἐδῶ μᾶς προειδοποίησε σαφέστατα ὅτι ὁ Ἀντίχριστος καί τά ὄργανά του, «λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καί ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον» (Δανιήλ ζ’, 25).

Θά βλασφημοῦν δηλαδή γραπτά καί προφορικά ἔμμεσα καί ἄμεσα τόν Θεόν καί τή Πίστη μας, θά «παλαιώσουν» τόν Θεόν καί τούς Ἁγίους τοῦ Ὑψίστου, προσπαθώντας δηλαδή νά τούς θέσουν στό περιθώριο, νά τούς «ἀχρηστεύσουν», νά τούς «ξεπεράσουν» μέ καινούργιους «ἁγίους» καί ἑορτές, νά τούς διαγράψουν ἐντελῶς ἀπό τήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων καί νά «ἀλλοιώσουν καιρούς καί νόμους» νά ἀλλάξουν δηλαδή μέ μιά λέξη τά πάντα, ὅ,τι δήποτε ἔχει σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του.

Τοῦ «παλαιῶσαι τούς Ἁγίους Ὑψίστου»

Καί βέβαια δέν εἶναι καθόλου μά καθόλου τυχαῖο πού ξαφνικά γεμίσαμε μέ ἄγνωστες, ξενόφερτες καί ἀνύπαρκτες ἑορτές καί μάλιστα παγκόσμιες. (βλέπε πίνακα μέ Παγκόσμιες ἑορτές στό τέλος τοῦ ἄρθρου)

Καί νά τά ἀφιερώματα στίς τηλεοράσεις καί στά ραδιόφωνα καί νά δακρύβρεχτους, μεγαλόστομους καί σπουδαίους λόγους, ἀναλόγως τῆς περιπτώσεως, ἀπό τούς «μεγάλους» ὅλων τῶν κρατῶν τῆς ἤδη ἀνατέλλουσας «Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», καί νά ἀνταλλαγές δώρων καί εὐχές καί ἄνθη καί δέν συμμαζεύεται...

Οἱ ἑορτές πλέον τῆς ἐκκλησίας μας, τῶν Ἁγίων μας καί τοῦ Χριστοῦ μας, παραγκωνίστηκαν, παραμερίστηκαν, ξεχάστηκαν, ξεθώριασαν, ἀφοῦ ὅλοι πλέον ἀπό κοινοῦ, ἑορτάζουνε τήν «χ» Παγκόσμιο ἡμέρα.

Ὁ Ἀντίχριστος θέλει, ὅταν θά ἔλθει, οἱ ἄνθρωποι νά ἔχουν ξεχάσει τό Θεό καί τούς Ἁγίους Του. Τή θέση τους δέ νά ἔχουν πάρει ἄλλοι, σύγχρονοι «ἅγιοι», ψευτοάγιοι, τοῦ τύπου· «ἅγιος Βαλεντῖνος», «ἅγιος Φραγκῖσκος», «ἅγιος Βερνάρδος», «Μητέρα Τερέζα», «Ἅγιος Στέπινατς» πού σκότωσε 800.000 Σέρβους τό 1940, κ.ἄ.

Θά θέλει, ὄχι μόνο νά μήν ἑορτάζουμε τή μνήμη τῶν Ἁγίων μας, ἀλλά νά μήν ἀκούγονται πουθενά τά ὀνόματά τους. Δέν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε πού στήν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαίτερα οἱ νέοι μας, ἀλλάζουν καί μετατρέπουν τά χριστιανικά ὀνόματά τους σέ διάφορα ἄσχετα καί ἐν πολλοῖς ἀνούσια καί ἀστεῖα ὀνόματα, τοῦ τύπου:

Ρίτσα, Ρίτα, Ρίνα, Νίτσα, Βούλα, Κούλα, Ρούλα, Σούλα, Λούλα, Λίλα, Ρένα, Λένα, Σάσα, Νανά, Σία, Λία, Ρία, Λιλή, Φούλη, Πόπη κ.ἄ. καί Τάκης, Μάκης, Σάκης, Λάκης, Γάκης, Σούλης, Θούλης, Μήτσος, Κίτσος, Νάσος κ.ἄ. (*)

«Τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς»

Δέν εἶναι τυχαῖο ἀκόμη ἀγαπητοί μου πού τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἀνατραπεῖ παγκόσμια, οἱ νόμοι τῆς φύσεως ἀπό κάθε πλευρά καί ἄποψη.

Οἱ 4 ἐποχές τοῦ χρόνου, ἔπαψαν νά ὑπάρχουν πλέον. Ἔγιναν δύο ἤ τρεῖς.

Ἡ ἀτμόσφαιρα ἄλλαξε, «ἀλλοιώθηκε» μέ τήν τρύπα τοῦ ὄζοντος, τό φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου, μέ τήν ἀτμοσφαιρική ρύπανση, μέ τά χημικά ἀπόβλητα σέ ἀέρα, θάλασσα καί ξηρά, μέ τά φυτοφάρμακα καί τά χημικά λιπάσματα, μέ τό λιώσιμο τῶν πάγων, καί μέ ἄλλα πολλά.

Ξαφνικοί παγετῶνες καί καύσωνες ἐκεῖ πού ποτέ δέν γινόντουσαν καί ἐνῶ εἶναι κατακαλόκαιρο ξαφνικά βρέχει καταρακτωδῶς ἤ κάνει πολικό ψῦχος καί τό ἀνάποδο.

Ἐκεῖ πού σέ κάποιες περιοχές δέν ἔβρεχε ποτέ ἤ ἔβρεχε σπάνια, τώρα βρέχει συχνά καί δυνατά.

Ἐκεῖ πού σέ κάποιους τόπους δέν χιόνιζε ποτέ, ξαφνικά χιονίζει.

Ἔχουν ἔλθει πράγματι τά πάνω κάτω.

Μήπως ὅμως δέν προσπάθησαν νά ἀλλάξουν καί τόν χρόνο, μέσα ἀπό τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου –Παλαιό καί Νέο– ἀλλά καί τῆς θερινῆς καί χειμερινῆς ὥρας; Ξεχνᾶμε ὅτι τό Πάσχα π.χ., ὅταν τό ρολόϊ μας δείχνει 12 τά μεσάνυχτα καί σχεδόν ὅλοι οἱ Ναοί κάνουν Ἀνάσταση, κανονικά εἶναι ἀκόμη 11 ἡ ὥρα καί ἡ ἡμέρα, Σάββατο;

Οὐσιαστικά λοιπόν κάνουμε Ἀνάσταση ἀντί ἡμέρας Κυριακῆς, ἡμέρα Σάββατο, πού ἀπαγορεύεται ΡΗΤΑ καί ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ.

Μά γιά μία ὥρα, θά πεῖ κάποιος; Ναί, γιά μία ὥρα. Καί γιά μισή ὥρα καί γιά πέντε λεπτά, καί γιά ἕνα λεπτό. Ὅλα ἔχουν σημασία. Ἄλλο παρά ἕνα λεπτό πού εἶναι ἀκόμη Σάββατο καί ἄλλο καί ἕνα λεπτό, πού εἶναι πλέον ἡμέρα Κυριακή. Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως. Ἡ ἡμέρα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

«Τοῦ ἀλλοιῶσαι νόμον»
Ἀλλά μήπως στά τελευταῖα χρόνια δέν ἔχουν γίνει ἀλλαγές καί «ἀλλοιώσεις» σέ αἰωνόβιους θεσμούς καί νόμους μας, στά ἤθη, στά ἔθιμα, στίς παραδόσεις, στίς ἀξίες καί στά πιστεύω αἰώνων, πού μέσα σέ λίγα μόλις χρόνια, ἀνατράπησαν ἐκ θεμελίων; Γιατί ἄραγε;

Λέγει σχετικά ὁ Ἅγιος Νεῖλος:

«Ὅταν πλησιάση ὁ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου... θά ἀλλάξουν τά ἤθη καί αἱ παραδόσεις τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἐκκλησίας...» (Προφητεία Ἁγίου Νείλου).

Τί νά πρωτοθυμηθοῦμε;

-Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, πού δίχασε τόν ἑλληνικό λαό καί τίς οἰκογένειες σέ Παλαιοημερολογῖτες καί σέ Νεοημερολογῖτες;

-Τόν πόλεμο ἐναντίον τοῦ μοναχισμοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;

-Τήν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας;

-Τό αὐτόματο διαζύγιο;

-Τόν πολιτικό γάμο;

-Τόν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων;

-Τόν νόμο γιά τίς ἀμβλώσεις;

-Τήν σταδιακή κατάργηση τῆς προσευχῆς καί τοῦ τυπικοῦ πλέον ἐκκλησιασμοῦ τῶν μαθητῶν;

-Τήν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες;

-Τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς;

-Τήν καύση τῶν νεκρῶν;

Καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός καί πού ἐπειδή εἶναι γνωστά τά παραλείπω χάριν συντομίας.

Καί βέβαια τό ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν, θά εἶναι οἱ καταστροφές και τό κλείσιμο τῶν ἱερῶν Ναῶν, «οἱ ναοί τοῦ Θεοῦ ὡς οἶκοι ἔσονται καί καταστροφαί τῶν ἐκκλησιῶν πανταχοῦ γενήσονται» ὅπως μᾶς λένε οἱ Γραφές καί οἱ Ἅγιοί μας (Ἅγιος Ἱππολύτος ΒΕΠΕΣ 6, 278) ἡ κατάργηση τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς παντοτινῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας, ἡ δίωξη καί τά βασανιστήρια ὅσων ὁμολογοῦν τήν πίστη τους εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἄλλα πολλά. (Βλέπε Προφ. Δανιήλ ιβ’, 11-Ἀποκ. ιβ’, 6 καί ιζ’, 6).

Ὑπάρχει πλέον παγκοσμίως, ἕνα μεγάλο καί ἀσυγκράτητο ρεῦμα «προόδου», «ἐκσυγχρονισμοῦ», «ἐξελίξεως». Νά ἀλλάξουν ὅλα. Νά γίνουν καινούργια. Νά φύγουν ἀπό τή μέση ὅλα τά «παλαιά», ὅλα τά «ἀναχρονιστικά» καί «ξεπερασμένα» πράγματα. Νά φύγει καί νά μήν ξαναγυρίσει αὐτή ἡ παλαιά, παλαιομοδίτικη ἐποχή, ἡ ἐποχή τοῦ Ἰχθύος καί νά ἔλθει ἡ «New Age», ἡ Νέα Ἐποχή, ἡ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ἡ τόσα πολλά ὑποσχόμενη αὐτή Ἐποχή.

Τυχαῖα λοιπόν ὅλα αὐτά; Δέν νομίζω, ἀφοῦ 2600 π.Χ. ὁ Προφήτης Δανιήλ, σαφέστατα καί ρητά μᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὅτι, ὅταν θά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος «καί λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καί ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον» (Δανιήλ ζ’, 25)
.
ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν, γιατί καί αὐτή ἡ Προφητεία, καί «Σημεῖο τῶν Καιρῶν», ἐπαληθεύθηκε καί ἐπαληθεύεται στίς ἡμέρες μας καί δέν θά ὑπάρχει καμμιά δικαιολογία...
____________________________________

(*) Φυσικά, γιά νά μήν παρεξηγηθῶ, νά δηλώσω ὅτι δέν ἔχω τίποτε τό ἰδιαίτερο μέ αὐτά τά ὀνόματα πού τυχαῖα ἀνέφερα καί πολύ περισσότερο φυσικά, τίποτε τό προσωπικό μέ τούς φέροντες αὐτά. Σίγουρα μάλιστα, πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἔχουν αὐτά τά ὀνόματα, πού τυχαῖα ἀνέφερα, θά εἶναι καλοί καί εὐσεβεῖς ἄνθρωποι. Καί φυσικά, δέν ἀποκλείεται κιόλας ἐάν ἀγωνιστοῦν, νά φθάσουν στήν ἁγιότητα τιμώντας καί ἁγιάζοντας καί τό ὄνομά τους, ὅπως συνέβη στά πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ πού πολλοί εἰδωλολάτρες, ἔχοντας ὀνόματα τῶν θεῶν τους, στήν συνέχεια ἔγιναν Χριστιανοί, ἁγίασαν μέ τήν ζωή τους ἤ μαρτύρησαν καί ἔτσι ἔχουμε μέχρι καί σήμερα ἁγίους μέ εἰδωλολατρικά ὀνόματα ὅπως Δίας 19/7, Διονύσιος 6/9, Διόσκορος 13/10, Ἑρμῆς 8/3, Ἡλιόδωρος 20/8, Ἄρης 13/12, Ἀφροδίτη 1/9 καί ἄλλα πολλά. 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ-ΕΟΡΤΕΣ

14. ΦΕΒ. Τῶν Ἐρωτευμένων (Ἁγ. Βαλεντίνου)
21. ΦΕΒ. Τῆς Μητρικῆς γλώσσας
08. ΜΑΡ. Τῆς Γυναίκας
15. ΜΑΡ. Τοῦ Καταναλωτῆ
21. ΜΑΡ. Τῆς Δασοπονίας
22. ΜΑΡ. Τοῦ Νεροῦ
23. ΜΑΡ. Τῆς Μετεωρολογίας
24. ΜΑΡ. Τῆς Φυματίωσης
27. ΜΑΡ. Τοῦ Θεάτρου
30. ΜΑΡ. Τῆς Ἀντισύλληψης
02. ΑΠΡ. Τοῦ Παιδικοῦ Βιβλίου
07. ΑΠΡ. Τῆς Ὑγείας
22. ΑΠΡ. Τῆς Γῆς
23. ΑΠΡ. Τοῦ Βιβλίου καί τῶν Πνευματικῶν δικαιωμάτων
24. ΑΠΡ. Τῆς Κατάργησης τῶν Πειραμάτων στά Ζῶα
29. ΑΠΡ. Τοῦ Χοροῦ
03. ΜΑΙ. Τῆς Ἐλευθερίας τοῦ Τύπου
09. ΜΑΙ. Τῆς Εὐρώπης
08. ΜΑΙ. Τῆς Μητέρας
15. ΜΑΙ. Τῆς Οἰκογένειας
17. ΜΑΙ. Τῶν Τηλεπικοινωνιῶν
18. ΜΑΙ. Τῶν Μουσείων
21. ΜΑΙ. Τῆς Πολιτιστικῆς Ἀνάπτυξης
31. ΜΑΙ. Κατά τοῦ καπνίσματος
05. ΙΟΥΝ. Τῆς Προστασίας τοῦ Περιβάλλοντος
12. ΙΟΥΝ. Κατά τῆς Ἐργασίας Παιδιῶν
16. ΙΟΥΝ. Τοῦ Πατέρα
17. ΙΟΥΝ. Κατά τῆς Ἐρημοποίησης καί τῆς Ξηρασίας
20. ΙΟΥΝ. Τῶν Προσφύγων
21. ΙΟΥΝ. Τῆς Μουσικῆς
26. ΙΟΥΝ. Κατά τῶν Ναρκωτικῶν
03. ΙΟΥΛ. Τῶν Ἐρωτευμένων Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν
11. ΙΟΥΛ. Τῆς Ἡμέρας τῶν Πληθυσμῶν
09. ΑΥΓ. Τῶν Αὐτοχθόνων Λαῶν τοῦ Κόσμου
12. ΑΥΓ. Τῆς Νεότητας
23. ΑΥΓ. Θύμησης τοῦ Ἐμπορίου Σκλάβων καί τῆς Ἀπαγόρευσής του
08. ΣΕΠ. Ἐξάλειψης τοῦ Ἀναλφαβητισμοῦ
16. ΣΕΠ. Προστασία τῆς Ζώνης τοῦ Ὄζοντος
20. ΣΕΠ. ῾Ημέρα χωρίς Αὐτοκίνητο
21. ΣΕΠ. Τῆς Εἰρήνης
26. ΣΕΠ. Τῆς Ναυτιλίας
27. ΣΕΠ. Τοῦ Τουρισμού
01. ΟΚΤ. Τῶν Γηρατειῶν
04. ΟΚΤ. Τῶν Ζώων
05. ΟΚΤ. Τῶν Δασκάλων
09. ΟΚΤ. Τῶν Ταχυδρομείων
11. ΟΚΤ. Τῆς Μείωσης Ζημιῶν ἀπό τίς Φυσικές Καταστροφές
16. ΟΚΤ. Τῆς Διατροφῆς
17. ΟΚΤ. Ὑπέρ τῆς ἐξάλειψης τής Φτώχιας
20. ΟΚΤ. Κατά της Ὀστεοπώρωσης
31. ΟΚΤ. Τῆς Ἀποταμίευσης
01. ΔΕΚ. Κατά τοῦ AIDS
02. ΔΕΚ. Κατά τῆς Σκλαβιάς
03. ΔΕΚ. Τῶν ἀτόμων μέ Εἰδικές Ἀνάγκες
04. ΔΕΚ. Κατά τῶν Ναρκῶν
07. ΔΕΚ. Τῆς Πολιτικῆς Ἀεροπορίας
09. ΔΕΚ. Κατά τῆς Διαφθορᾶς
10. ΔΕΚ. Τῆς Διεθνοῦς Ἀμνηστίας
11. ΔΕΚ. Τοῦ Παιδιοῦ καί τῶν Βουνῶν
18. ΔΕΚ. Τῶν Μεταναστῶν