.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητροπολίτου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητροπολίτου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«ΚΙ ΟΜΩΣ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ…»



«Πόσο με ξεκουράζει.
Ο Κύριος είναι μόνιμος συνομιλητής μου.
Τι όμορφη που είναι η προσευχή!
Ήλθε στιγμή που είπα:
“Δεν θέλω να τελειώσω, Κύριε!
Πώς να κατέβω απ’ το Θαβώρ;
Είναι τόσο ωραία κοντά Σου!”.
Κι όμως! Έπρεπε να κατέβω…».


ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΕΛΕΝΤΗΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
(1931–1975)

π. Δαμιανός.]

Ο λόγος του πόνου από τους ανθρώπους

Νομίζω πως όλοι μας θα δοκιμάσουμε τον πόνο από τους κοντινούς μας ανθρώπους, όταν δεν μας συμπεριφερθούν όπως περιμέναμε, όταν μας απογοητεύσουν, όταν μας κοροϊδεύουν. Είναι, αναμφίβολα, οδυνηρή εμπειρία. Μας βρίσκει απροετοίμαστους, δεν υπολογίζαμε σ’ αυτό το ενδεχόμενο.
Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος, ως ατελής και αναπτυσσόμενος, δεν έχει μια σταθερή συμπεριφορά. Πορεύεται, και αυτή η πορεία έχει διακυμάνσεις που τις γεύονται κυρίως οι γύρω του. Γι’ αυτό μπορεί να αναιρέσει το λόγο του, να κινηθεί συμφεροντολογικά, να γίνει σκληρός, να δείξει έναν άλλο εαυτό από ό,τι γνωρίζαμε.
Όλα αυτά προκαλούν απογοήτευση, σύγχυση, πόνο. Διερωτάσαι πώς γίνεται να συμβαίνουν και βέβαια χρειάζεται ο χρόνος για να ισορροπήσεις μέσα σου και να σταθείς στο πόδια σου.

Αν στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο και αν όλα όσα μας συμβαίνουν αποσκοπούν στην πνευματική μας ωριμότητα και ανάπτυξη, είναι κατανοητό το πόσο μπορεί να επηρεάσει η αρνητική συμπεριφορά αγαπημένων προσώπων. Όσο όμως και να προκαλεί αναστάτωση η απογοήτευση που μας έρχεται από τους γύρω μας κυρίως ανθρώπους, μπορεί να γίνει μια δυνατή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ο Χριστός μίλησε για την πρώτη και κύρια αγάπη που, ως χριστιανοί-μαθητές Του, θα πρέπει να έχουμε στο Θεό. Μπορεί η δική μας αδυναμία, όχι λίγες φορές, να μας οδήγησε στην εξάρτηση από άλλες αγάπες - ανθρώπινες. Η απογοήτευση, τότε, από τέτοιες αγάπες γίνεται σπρώξιμο προς την κυρίως αγάπη, που δεν απογοητεύει και δεν πονά. Όχι, βέβαια, πως δεν θα επιδιώκουμε τις ανθρώπινες αγάπες, αφού ως άνθρωποι τις χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Η εξάρτηση και η απολυτοποίηση όμως δεν δίνουν ζωή αλλά θλίψη, απογοήτευση, θάνατο, ψευδαίσθηση ζωής.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλέψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσή μου».

Τελικά, μέσα από τον πόνο που δημιουργεί η συμπεριφορά των ανθρώπων μπορεί, αν τον χειριστείς ταπεινά και με εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για σένα, να σου ανοιχτεί η όντως ζωή, ο ουρανός που θέλεις και αγνοείς. Η πείρα τόσων ανθρώπων του Θεού, παλαιοτέρων και συγχρόνων, βεβαιώνει για τη μεταποίηση του σταυρού σε ανάσταση, της θλίψης σε ανάπαυση, της λύπης σε χαρά. Και ακόμα, τα όσα θλιβερά μας συμβαίνουν δεν γίνονται μόνο σε μας αλλά σε όλους και κυρίως σ’ αυτούς που αγαπά ο Θεός γι’ αυτό και τους παιδαγωγεί με τις ποικίλες δοκιμασίες για να γίνουν δεκτικοί της πολλής χάριτός Του και των χαρισμάτων Του τα οποία ετοίμασε «τοις αγαπώσιν Αυτόν».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω πώς θέλω να ανήκω σε Σένα

Σου το ΄πα κι άλλες φορές. Το ξέχασα όμως αρκετές φορές από τότε.
Σήμερα με βοηθείς να Σου το ξαναζητήσω.
Σ΄ευχαριστώ και Σε παρακαλώ, αυτό το δώρο χάρισε το στο παιδί Σου.
Βοήθησέ με, μέχρι το βράδυ αυτό να σκέπτομαι.
Κύριε, Συ ξέρεις τις πληγές μου.
Ξέρεις όμως και την προσπάθειά μου.
Το όνομά Σου στα χείλη μου το έχω συχνά.
Και η επίκληση αυτή κάνει θαύματα.
Γλυκύτατε Ιησού, βοήθησέ με να Σου κουβεντιάζω πιο συχνά.
Όταν μου έρχεται το κύμα του κακού τότε να Σου κουβεντιάζω πιο πολύ για να περνά η μπόρα.
Κι αν τα κύματα με βρέξουν, και με βρέχουν συχνά, Συ μην αφήσεις τη βάρκα μου να τσακιστεί…

Μητροπολίτου Χαλκίδος (+) Νικολάου Σελέντη

Έλα, Παρθένε Θεοτόκε, μέσα στη καρδιά μου



Μεγάλη μου Μητέρα. Σένα που αγάπησα από τόσο μικρός.Σε που υπηρέτησα έστω με άγνοια τότε. Σε, Παναγία μου, και τώρα θέλω να Σ' έχω συντροφιά.

Έλα, Παρθένε Θεοτόκε, μέσα στη καρδιά μου. Συ είσαι η Θεοτόκος και η Πλατυτέρα που κρατείς Τον τα σύμπαντα κρατούντα.

Έλα μέσα μου,γίνε ο πρόδρομος Συ,για να έλθει και ο Υιός Σου με όλη την Παναγία Τριάδα μέσα μου.

Συ Παρθένε περιπατούσες με τον Ιησού Σου στα ακρογιάλια της Τιβεριάδος. Κάνε τον περίπατο αυτό και στη δική μου Τιβεριάδα.

Η παρουσία και των δυό σας πόσο απαραίτητη μου είναι.

Το ξέρω ότι μ' αγαπάς. Είδα την προστασία Σου τόσες φορές. Σ΄ευχαριστώ γιατί θα μου τη χαρίσεις και σήμερα και αύριο μέχρι τέλους.

Αμήν.


Μητροπολίτης Χαλκίδος

+ Νικόλαος Σελέντης

Μα Συ μπορείς και παρηγορείς

Αν με εκάλεις τώρα Κύριε, θα ερχόμουν. Μόνο την μητέρα μου σκέπτομαι που θα πονέσει πολύ. Μα Συ μπορείς και παρηγορείς. Εγώ μια εξομολόγηση και μια Θεία κοινωνία Σου ζητώ.Να, Κύριε, το εισιτήριο, το προωθητικό γέμισμα να πετάξει το σκάφος προς Σε.

Έχω εγωισμό. Ας μη με αποκλίσεις γι΄αυτόν. Ξεριζωσέ τον, Καλέ Γεωργέ.

Η προσευχή είναι γλυκιά. Η συζήτηση με τον Κυριό μας είναι παρηγοριά. Πόσο η συντροφιά Του απόψε με βοήθησε.

.....................................................................................................................................................

Οι τελείες που σημειώνονται παραπάνω σημαίνουν μια μυστική επαφή με τον Χριστό μου. Ηλθε. 

Πως να μην έλθει; Είναι πιστός. Εμείς είμαστε άπιστοι. Η δροσιά που μου εχάρισε,τα δάκρυα που μου έδωσε ας τα δεχτή σαν δώρο για την γλυκύτητα που νοιώθω από την συντροφιά Του.

Συναισθηματισμός; 

Έχω καρδιά, και πολύ μάλιστα. 

Μα αφού Εκείνος μου την έδωσε...κι΄εγώ προσπαθώ να διοχετεύω σ΄Αυτόν τα αισθήματά της. Κύριέ μου,φανερώσου στο παιδί Σου. Αποκάλυψε το πρόσωπό Σου στα παιδιά Σου.

Μητροπολίτου Χαλκίδος
+ Νικολάου Σελέντη

Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα



Σε ευχαριστώ Κύριε γι΄αυτόν τον χρόνο.
Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα. Με ελέησες τόσο που με συγκλονίζει η ελεημοσύνη Σου. Τα σφάλματά μου ήσαν αρκετά και σ’ αυτόν τον χρόνο.
Δεν τα κράτησα πολύ, Κύριέ μου. Κάθε ημέρα, κάθε φορά δεν τ’ άφηνα να ριζώσει το σφάλμα.
Μου έδωσες τον πνευματικό στην τσέπη μου. Σου το έλεγα και Συ μου έλεγες: Εχε θάρρος, παιδί μου. Το Αίμα μου σε λούζει.
Ω, αυτό το Αίμα, το Άγιο του Χριστού μου.
Και Συ, Μεγάλη Μου Μητέρα, δεν έφυγες από κοντά μου.Σε νοιώθω σιμά μου. Μην παύσεις να προστατεύεις το αδύνατο παιδί σου.
Η καλή Μητέρα τα αδύνατα παιδιά Της τα προσέχει. 

Μητροπολίτης Χαλκίδας
+ Νικόλαος Σελέντης

Πορεύου , Κύριε μαζί μου κάθε στιγμή !



« Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες.
Κάτι με τραβούσε κοντά Σου.
Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες, Σε άφησα.
Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σου έλεγα: δεν σε αγαπώ.
Και όμως Συ, Κύριε, “επέτασας χείρας” σ΄ ένα παιδί άτακτο και δύστροπο.
Έφτασα μέχρι το χείλος της αβύσσου.
Την τελευταία στιγμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή.
Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου, κι άλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, Παρηγοριά της ψυχής, πεφιλημένε μου και αγαπητικέ της καρδιάς μου, με δάκρυα και λυγμούς Σου έλεγα:
“Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω”.
Ελέησόν με . . . και με ελεούσες .
Δεν μπορούσα όμως ποτέ, Κύριέ μου, να φαντασθώ πώς τόσο πολύ θα μ΄ αγαπούσες.
Τι να πω; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄ όλους μας.
Οι αναστεναγμοί μου Σου τα λένε.
Κύριε, Κύριε, θα απαντήσω πως είσαι ο πόθος της καρδιάς μου.
Ναί, Κύριε , Σ΄ αγαπώ, παρ΄ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου.
Πορεύου , Κύριε μαζί μου κάθε στιγμή ! »

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ξεσπάσματα της καρδιάς μου”,
+ Μητροπολίτης Νικόλαος Σελέντης

www.diakonima.gr

Εξομολόγηση...το μοναδικό παυσίπονο



Χθες λούστηκα. Δοξασμένος ας είσαι Συ, Άσπιλε και Αμόλυντε Κύριε, που καταδέχεσαι να μας πλύνεις με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Πόση ανακούφιση νοιώθω ύστερα από κάθε εξομολόγηση! 
Πόσοι δυστυχείς, όσοι δεν ξέρουν ακόμη αυτό το μοναδικό παυσίπονο. 
Χθες εξομολογήθηκα. Μα μήπως σήμερα είμαι άγιος; 
Δυστυχώς κάθε λεπτό έχει και τη δική του μαυρίλα. Ένα με παρηγορεί, ότι υπάρχει η βάσις, η ελπίδα στον Ιησού, η εκζήτηση του Ελέους Του.
Τέτοιος ας μείνω για πάντα,έστω και αν είμαι τόσο άθλιος ηθοποιός, τόσο λασπωμένο σκουλήκι.

Μητροπολίτης Χαλκίδος + Νικόλαος Σελέντης

Ο επίσκοπος και η χαρισματική προσευχή μιας απλής γυναίκας



Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης ἀνέφερε: 
«Μ’ ἔμαθε νά προσεύχωμαι κατανυκτικά καί μέ δάκρυα μία ἁπλῆ γυναικούλα, πού κατοικοῦσε στό Πέραμα Πειραιῶς καί τήν ἀποκαλοῦσαν περιφρονητικά ὄχι μέ τ’ ὄνομά της, ἀλλά μέ τό παρατσούκλι “ἡ Αὐγουλοῦ”, γιατί πούλαγε φρέσκα αὐγά, νά ἐξοικονομήση τόν “ἄρτον τόν ἐπιούσιον”.
Ὡς περιοδεύων πέρασα μιά μέρα ἀπ’ τό φτωχικό της σπίτι, γιά νά εἰσπράξω μιά συνδρομή γιά τό περιοδικό ΖΩΗ. Ἡ ἴδια ἀπουσίαζε καί βρισκόταν ἐκεῖ τό παιδί της, πού διήρχετο τήν ἐφηβεία. Ἔκαιγε τό καντήλι στό εἰκονοστάσι κι ἔκανα στό παιδί τήν πρότασι ἄν ἤθελε μέχρι νά ᾽λθη ἡ μητέρα του νά προσευχηθοῦμε λιγάκι. Κάπως ἀδιάφορα κούνησε καταφατικά τό κεφάλι του καί εἶπε ἄς προσευχηθοῦμε. Ὅταν τελειώσαμε τήν προσευχή, μοῦ λέει κάπως χαριτολογώντας: Α, ἐσύ δέν ξέρεις νά προσευχηθῆς! Ἐγώ κατεπλάγην ἀπ’ τήν τολμηρή αὐτή παρατήρησι καί τόν ρώτησα νά μοῦ ἐξηγήση, πῶς κατά τή γνώμη του πρέπει νά προσεύχεται ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἐγώ, κύριε, μοῦ λέει δέν ξέρω Θεολογία, ἀλλά βλέπω τό παράδειγμα τῆς μητέρας μου, πού ὅταν προσεύχεται κραυγάζει συνεχῶς “Κύριε Ἐλέησον”, πέφτει συνεχῶς σέ μετάνοιες, κτυπάει τό στῆθος της καί τρέχουν ποτάμι τά δάκρυά της!
Μετά ἀπ’ αὐτή τήν ἀφήγησι, μεγάλωσε ἡ ἐπιθυμία μου νά γνωρίσω αὐτή τήν ὑπέροχη γυναῖκα καί νά διδαχθῶ κάτι ἀπ’ τή χαρισματική προσευχή της.
Ἐκείνη τή μέρα δέν ἦλθε κι ἀποχώρησα. Μιά ἄλλη μέρα πέρασα νά τή συναντήσω καί βρέθηκα μπροστά σέ μιά συγκλονιστική σκηνή προσευχομένου ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας της, ὅπως ἔμαθα, ἦταν ἕνας μέθυσος κι ἀχαΐρευτος, πού τῆς ἔπαιρνε ὅ,τι οἰκονομοῦσε ἀπ’ τά αὐγά καί μπεκρόπινε. Ἐκείνη τή μέρα κατά τήν ὁποία πῆγα, ἀπ’ τό μεθύσι του τήν εἶχε ξυλοκοπήσει, τῆς εἶχε πάρει τά χρήματα καί τῆς εἶχε πετάξει τήν Καινή Διαθήκη μέσα στό πηγάδι! Ἐγώ δέ, τή βρῆκα γονατιστή στό πηγάδι νά προσεύχεται καί νά λέη: Χριστέ μου καί Παναγία μου Μεγαλόχαρη, τό βιβλίο μέ τά ἱερά γράμματα, τό ὁποῖο ἔρριξε ὁ ἄνδρας μου στό πηγάδι δέν τό ἔκανε ἀπό ἀσέβεια, ἀλλά ἦταν μεθυσμένος. Κάνε Παναγία μου τά ἱερά αὐτά Γράμματα, πού θά λειώσουν καί θά γίνουν ἕνα μέ τό νερό, νά τά πιῆ ὁ ἄνδρας μου, νά μετανοήση, νά ἐξομολογηθῆ καί νά σωθῆ, νά μήν πάη στήν κόλασι, Χριστουλάκη μου, γιατί ὁ κόσμος μέ ἔχει γιά καλή, ἐνῶ ἐγώ ἡ τρισάθλια ἔχω πολλά ἀθεράπευτα πάθη κι ἁμαρτίες!

Ἰησοῦ μου…



Ιησού μου, Ιησού μου δώσε να σε γνωρίσω, να σε αγαπήσω, με την καρδιά μου όμως! …
Η ζωή κοντά στο Χριστό είναι ωραία. Πότε θα το νοιώσω βαθειά;
Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω πως θέλω να ανήκω σε Σένα. Σου το ΄πα κι άλλες φορές. Το ξέχασα όμως αρκετές φορές από τότε. Σήμερα με βοηθείς να Σου το ξαναζητήσω. Σ΄ ευχαριστώ και Σε παρακαλώ, αυτό το δώρο χάρισέ το στο παιδί Σου. Βοήθησέ με, μέχρι το βράδυ αυτό να σκέπτομαι. Κύριε, Σύ ξέρεις τις πληγές μου. Ξέρεις όμως και την προσπάθειά μου. Το όνομά Σου στα χείλη μου το έχω συχνά. Και η επίκληση αυτή κάνει θαύματα. Γλυκύτατε Ιησού, βοήθησέ με να Σου κουβεντιάζω πιο συχνά. Όταν μου έρχεται το κύμα του κακού τότε να Σου κουβεντιάζω πιο πολύ για να περνά η μπόρα. Κι αν τα κύματα με βρέξουν, και με βρέχουν συχνά, Σύ μην αφήσεις τη βάρκα μου να τσακιστεί.
Σοί μόνω αμαρτάνω καί Σοί μόνω προσπίπτω.
Ιησού μου, σε ικετεύω: έλα και κάνε ένα περίπατο μέσα στην ταραγμένη θάλσσα της καρδιάς μου.
Πές και πάλι ένα “πεφίμωσο”. Αμήν.

Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου…
Η βροχή γονιμοποιεί τα σπέρματα των καρπών στη γη και το δάκρυ τα σπέρματα των αρετών σην ψυχή.
Κύριε, δός μου το χάρισμα των δακρύων, γιατί Σύ μόνος ξέρεις πόση λάσπη κρύβω μέσα μου. Ναί, ακούω τη φωνή Σου να λέει: “Λούσου στα δάκρυά σου για να καθαρισθείς”.
Κύριε, πάρε την ελευθερία μου και οδήγησέ την όπου θέλεις.
Πάρε την μνήμη μου και σβήσε και χάραξε ό,τι θέλεις.
Πάρε τη βούλησή μου και εκπαίδευσέ την στις άγιες εντολές Σου.
Πάρε το πνεύμα και χαρίτωσέ το με το λόγο Σου.
Μίλησε Σύ, Κύριε, στη ζωή μου, την αδύνατη, την αμαρτωλή! …
Δείξον μοι, Κύριε.
Η καρδιά μου σφίγγεται τόσο δυνατά.
Τα μάτια μου γίνονται τόσο θαμπά.
Ο αναστεναγμός μου πιο βαθύς.
Κύριε, στις δύσκολες αυτές στιγμές μη μ΄ αφήνεις. Παρουσιάσου.
Μίλησέ μου μυστικά, όπως Σύ γνωρίζεις.
Σε θέλω, Ιησού μου, πολύ κοντά μου.
Κύριε, πρόφθασε Σύ τα σφάλματά μου…
Το έλεος Σου ας με καταδιώξει.
Ιησού! λένε τα χείλη -μου- και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, η καρδιά ηδύνεται, η ψυχή κατανύσσεται.
Μόνο το όνομα Ι η σ ο ύ ς απόψε μου γλύκανε την βραδιά. Τα χείλη χόρτασαν που τo είπαν τόσες φορές. Τα αυτιά ξεκουράστηκαν. Το πνεύμα ηυφράνθη που Τον σκέφτηκε. Τα μάτια έλαμψαν μέσα από τα υγρά που έρρευσαν τόσο αβίαστα. Ιησού, Ιησού, Ιησού… Το γλυκύτατον τέκνον του ουρανίου Πατρός. Ιησού, Ιησού, Ιησού. Η γλυκυτάτη μου προστασία. Ιησού, Ιησού, Ιησού… Με το όνομά Σου ας σταματήσουν τα χείλη μου να μιλούν, τα αυτιά μου να ακούνε, ο νους μου να σκέπτεται, τα μάτια μου να βλέπουν. Αμήν.
“Ου μη σε ανώ” μου λες, Κύριε. Πόσο παρήγορα είναι τα λόγια Σου. Ψυχή μου, μήν τα ξεχάσεις. Μην πεις: που εστι ο Θεός ημών; Ιδού ο Κύριος πάρεστι και φωνεί σε: “Ου μη σε ανώ”. Σ΄ ευχαριστώ, Κύριε, Αγία Τριάς ο Θεός. Δόξα Σοι!
Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες. Κάτι με τραβούσε κοντά Σου.
Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες, Σε άφησα. Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σου έλεγα: δεν σε αγαπώ. Και όμως Συ, Κύριε, “επέτασας χείρας” σ΄ ένα παιδί άτακτο και δύστροπο. Έφτασα μέχρι τοχείλος της αβύσσου. Την τελευταία στιγμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή. Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου, κι άλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, Παρηγοριά της ψυχής, πεφιλημένε μου και αγαπητικέ της καρδιάς μου, με δάκρυα και λυγμούς Σου έλεγα: “Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω”. Ελέησόν με. Και με ελεούσες. Δεν μπορούσα όμως ποτέ, Κύριέ μου, να φαντασθώ πώς τόσο πολύ θα μ΄ αγαπούσες. Τι να πω; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄ όλους μας. Οι αναστεναγμοί μου Σου τα λένε.
Κύριε, Κύριε, θα απαντήσω πως από αγάπη και πόθο κινούμενος ζητώ το μοναχικό και αγγελικό σχήμα. Ναί, Κύριε, Σ΄ αγαπώ, παρ΄ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου. Πιστεύω ότι θα πορεύεσαι Σύ την πορεία μου.
“Γίνου φιλόθεος ότι αληθώς φιλάνθρωπος ο σός Θεός εστί” (Μ. Βασίλειος εις μοναχόν).
Πόσο πλούσια είναι η ζωή κοντά στο Χριστό, μέσα στη θεωρία του Θεού…
Ο Χριστός να είναι η υπόθεσις της ζωής μου…
Η ζωή μας είναι ανάγκη να συνδυάζει τη χαρά με την λύπη. Πρέπει να εξοικειωθούμε με τον πόνο – δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτό θα πει στενή πύλη. Κι εγώ, Κύριέ μου, θέλω τις περισσότερες φορές έναν Χριστιανισμό ήσυχο, μια ιεραποστολή ανώδυνη. Συγχώρα με…
Να είσαι ευκολοπλησίαστος, άνθρωπος κανονικός, γλυκύς και συγχρόνως μακριά από τον κόσμο. Διπλό και δύσκολο το άθλημα. Κύριος βοηθός μου όμως και έχει ο Θεός.
Το εγώ μας τρώει. Το ΕΓΩ! με κεφαλαία γράμαμτα. Αυτό που κλείνει τον Παράδεισο, ενώ μπαίνουν μέσα οι αμαρτωλοί και αι πόρναι. Αυτό το ε γ ώ είναι ο κακός δαίμων. Κύριε, βγάλε αυτό το δαιμόνιο. Αμήν.
Κύριε, με πολεμά ο διάβολος. Μάθε με, βοήθησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου. Την αυτογνωσία. Αμήν.
Πρόσθες ημίν πίστιν, Κύριε.
Τι θα γίνει με το μέλλον; Η ανθρώπινη απάντησις είναι: Αβεβαιότης.
Η Χριστιανική: Ο Θεός κυβερνά τη ζωή μας.
Παντού κλείνουν οι πόρτες, οι γέφυρες σπάζουν. Ποια θα μείνει για μένα, Πατέρα;
Πρόσθες μοι πίστιν, Ιησού γλυκύτατε.
Αισθάνομαι ότι είμαι στα χέρια του Θεού. Απελπισία είναι οι άνθρωποι. Αστάθεια όλα τα ανθρώπινα. Εκείνο που μένει είναι μια ψυχή κι ένας Χριστός.
Πρέπει να ετοιμάζεται κανείς για πίκρες.
Θέλω τον Κύριόν μου, έστω αν Τον πίκρανα πάλιν και πολλάκις. Τι ανακούφιση που μας δίνει η σκέψη ότι μας αγαπά ο Κύριος, ότι για μας έχει ετοιμάσει τόπον…
Μου μίλησε πάλι ο Θεός διά των πραγμάτων. Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη Σου, Πατέρα, για μένα το παιδί Σου! Πόσο αισθητή η παρουσία Σου! Μου μιλάς με τα γεγονότα. Ας μεγαλώνει η υπομονή μου. Περίμενε ανυπόμονη ψυχή μου. Κύριε, ας σου δώσω την ψυχή μου. Πάρε την ύπαρξή μου. Ας μην αντιστέκομαι πια στο θέλημά Σου. Δόξα σε Σέ, Θεέ! …
Ήσυχος Χριστιανός δεν μπορείς να είσαι. Ο διάβολος βάλλει. Θα ματώσω, μα δεν θα παραδοθώ. Να μαρτυρείς απ΄ όλες τις μεριές και προπάντων με τον εαυτό σου που θέλει όλο να ξεφύγει. Μη μ΄ αφήσεις ποτέ μόνο στο βοριά, μείνε, μείνε Χριστέ πάντα στην καρδιά.
Τον βίο εύκολα τον βλέπει κανείς στον διπλανό του, μα στην πολιτεία του ποιος μπορεί να εισδύσει; Ό,τι γίνεται στα βάθη της καρδιάς, τους αναστεναγμούς, τα δάκρυα, τον εσωτερικό αγώνα, ποιος τον παρατηρεί; Μόνο ο Δίκαιος Κριτής!
Χθες Τον ικέτευα θερμά, εκοιμήθηκα στο πάτωμα και Του είπα: Νά, Κύριε, κοίταξε το παιδί Σου. Από Σένα περιμένει τη λύση των προβλημάτων του. Το κάνω αυτό όχι για να εκβιάσω μια λύση δική μου, αλλά για να Σου πω, Κύριέ μου, πώς μόνο σε Σένα ελπίζει το παιδί Σου, γι΄ αυτό μην αποστρέψεις το πρόσωπό Σου. Και ήλθε τόσο γρήγορα η παρηγοριά του Πνεύματός Του. Ας έχει δόξα!
Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλαίψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσίς μου.
Τίποτε ωραιότερο από την ηρεμία της ψυχής, τις στιγμές της γαλήνης, την κατά Θεόν μόνωση. Αγωνίζομαι σκληρά με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα είναι δυνατόν να κάνω τα τρομερώτερα πράγματα. Κι όμως ο Θεός κάνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή ένα θαύμα στη ζώη μου.
Πόσα Σου χρωστώ, Κύριε! Μα όλα Σου τα χρωστώ.



Αποσπάσματα από το βιβλίο “Ξεσπάσματα της καρδιάς μου”
+ Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr