.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Έτη καλά και διστειχισμένα(!). Αδελφοί εν' Χριστώ, καλή χρονιά, καλή δύμναμη, καλή ομολογία και να μας φυλάξει ο Θεός και την πατρίδα μας...

Παρακολουθείστε το βίντεο που ακολουθεί, ειδικά από το 1:24:00 και μετά




Σχόλιο: Για τον αρχιεπίσκοπο και κάποιους δεσποτάδες που ποτέ δεν είχαμε ακούσει την φωνούλα τους, στους οποίους ταιριάζει απόλυτα "οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός" (Αποκ. 3,15), δεν θα σχολιάσουμε. 
Αντιλαμβανόμαστε τώρα γιατί "ξύπνησαν" αυτοί που τόσες δεκαετίες παρίσταναν τους δεσποτάδες. 

Αντιλαμβανόμαστε επίσης γιατί παρίσταναν για 1-2 μήνες ότι τάχα διαμαρτυρόταν για τα θρησκευτικά: για να ασχολείται ο κόσμος με αυτό το θέμα, να ασχοληθούν μόνον με αυτό στην Σύνοδο (της Ιεραρχίας) του Οκτωβρίου, να στραφεί η οργή του πιστού λαού στην αριστερή κυβέρνηση και να αποφύγουν το επίμαχο θέμα της ψευδοσυνόδου της Κρήτης.

Στο τέλος του βίντεο αναγγέλλεται η ομιλία του μητροπολίτη Πειραιώς για "τα Θρησκευτικά"!

Κουτοί δεν είμαστε "Άγιε" Πειραιώς.

Όσο για τον μητροπολίτη Γόρτυνος, υπάρξει μια σοφή παροιμία, την οποία έχουμε δει πολλές φορές να επαληθεύεται : 
"ΑΠΑΞ ΠΡΟΔΟΤΗΣ, ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΟΤΗΣ".

Ήταν αυτός που απέσυρε την υπογραφή του από την Ομολογία Πίστεως και ορκιζόταν δημόσια στον Βαρθολομαίο ότι θα του είναι "πρόθυμον εἰς τά κελεύσματά Σας μέχρι θυσίας".


"Στό κείμενό μου αὐτό ζητῶ συγγνώμη ἀπό τόν Πατριάρχη μας γιά τήν πικρία πού τοῦ ἐπροξένησα, ἐξηγῶ ὅτι ὑπέγραψα τό κείμενο νομίσας ὅτι θά ὑπογραφεῖ ἀπό πολλούς Ἱεράρχες καί ὄχι μόνο ἀπό τρεῖς". Καμαρώστε σθένος!!! Το υπέγραψε λέει επειδή νόμιζε ότι θα το υπογράψουν και άλλοι!
Και μετά αυτοί οι δεσποτάδες μας ζητάνε να τους έχουμε εμπιστοσύνη!

Για όσους δεν γνωρίζετε για την κολοτούμπα του μητροπολίτη Γόρτυνος, διαβάστε εδώ.

Ομάδα εκαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"


Ἀπάντηση στὸν Δεσπότη Κορίνθου κ. Διονύσιο 

Ἀγαπητέ ἐν Χριστώ Δέσποτα κ. Διονύσιε, 

σᾶς στέλνω μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἀπάντηση μου στὰ σχόλια ποὺ κάνατε στὴν συνάντηση ποὺ πρὶν λίγες μέρες διοργανώσατε μὲ τὸν Γόρτυνος κ. Ἱερεμία, γιατὶ λόγω τῶν φωνῶν σας δὲν ἦταν δυνατὸ ἐκεῖ νὰ γίνει ἀντίλογος, πόσῳ μᾶλλον διάλογος. Ἀλλὰ σᾶς καταλαβαίνω· ἄνθρωπος εἶστε καὶ ἐσεῖς καὶ πρέπει νὰ ξεθυμάνετε. Μιᾶς ὅμως καὶ ἡ Κόρινθος εἶναι ἡ γῆ ποὺ φιλοξένησε τοὺς παποῦδες μου, ὅταν διώχθηκαν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία (ξέρουμε ἀπὸ διωγμοὺς ἐμεῖς οἱ Μικρασιᾶτες) μὲ μόνη περιουσία μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (ἔτσι τιμοῦσαν παλιὰ τοὺς Ἁγίους, καλύτερα νὰ πεινάσουν παρὰ νὰ τοὺς ἀφήσουν), ἐπιτρέψτε μου νὰ σχολιάσω μερικὰ σημεῖα τῆς ὁμιλίας σας, ἡ ὁποία καθὼς δημοσιεύθηκε, ὀφείλει καὶ δημοσίως νὰ σχολιαστεῖ. 

Λέτε, ὅτι χωρὶς μνημόνευση Ἐπισκόπου δὲν ἀνήκει κάποιος στὴν Ἐκκλησία. Παραβλέψατε ὅμως νὰ τονίσετε, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ ὀρθοτομεῖ «μνήσθητι Κύριε τοῦ Ἐπισκόπου ἡμῶν... τοῦ ὀρθοτομοῦντος τὴν Σὴν Ἀληθείαν». Κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ὅταν δὲν ὀρθοτομεῖ ὁ Ἐπίσκοπος δὲν πρέπει νὰ μνημονεύεται. Γιὰ σᾶς λοιπὸν, ὅσοι Ἅγιοι σταμάτησαν τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου τους ἦταν ἐκτὸς Εκκλησίας. 
Συμφωνήσατε μάλιστα μὲ τὸν Γόρτυνος, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος θὰ ἐπιτρέπει πότε, θὰ ὁμολογεῖ ὁ πιστὸς καὶ πότε ὄχι. Γιὰ σᾶς λοιπόν, ὁ Εὐσέβιος, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Δορυλαίου, ὅταν ἀντέδρασε σὰν λαϊκὸς ἐνάντια στὰ αἱρετικὰ καὶ βλάσφημα λόγια τοῦ Νεστορίου, χωρὶς νὰ πάρει πρῶτα εὐλογία ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του, ἔπραξε λάθος. Ὅπως καὶ λάθος ἔπραξαν οἱ σύγχρονοί του, ποὺ ὡς ἀναγνώριση τῆς ὁμολογίας του τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο. Κρίμα ποὺ δὲν εἴσασταν ἐσεῖς ἐκεῖ, νὰ τοὺς δείξετε, πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ πράξουν. 

Μιλᾶτε γιὰ μία πρακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ποὺ ἐσεῖς τὴν καταδικάζετε. Μὰ αὐτὴ εἶναι ἡ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας. δὲν τὴν ἐφεῦραν οἱ πιστοί, ἁπλῶς τὴν ἐφαρμόζουν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δεσποσύνη σας ποὺ τολμᾶ νὰ τὴν καταδικάζει! Στὴν πρώτη Ἀποστολικὴ Σύνοδο, λοιπόν, τὴν ὁποίαν ἐσεῖς ἐλλιπῶς ἀναφέρετε, οἱ πιστοὶ ἄσκησαν ἔντονο ἔλεγχο στον Πέτρο. Αὐτὸς ὅμως δὲν μίλησε γιὰ πρακτικές, ἀλλὰ τοὺς μίλησε καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔπεισε, αὐτοί, γράφει ὁ ἀπ. Λουκάς, ἡσύχασαν. Μιλῆστε καὶ ἐσεῖς ὅπως ὁ Πέτρος, μιλῆστε ἁγιοπατερικὰ καὶ ὄχι δεσποτοκρατικὰ καταδικάστε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι πάντες γιὰ τὶς αἱρέσεις- καὶ θὰ ἡσυχάσει τὸ ποίμνιο. 

Χρησιμοποιεῖτε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο γιὰ νὰ στηρίξετε τὶς θέσεις σας. 
Μὰ ὁ Χρυσόστομος δὲν σιώπησε ποτέ, ὅπως σιωπᾶτε ἐσεῖς, οὔτε συμβιβάστηκεκατὰ τῶν βλασφήμων καὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅπως συμβιβάζεσθε ἐσεῖς. Καὶ -σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ δικά σας λόγια- εἶπε, ὅτι «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι». 

Μετὰ λέτε: «Ἔχετε δεῖ πρόβατα νὰ λένε στὸν ποιμένα δὲν θέλουμε νὰ μᾶς πᾶτε ἐκεῖ». Ναί, ἔχουμε δεῖ, χιλιάδες πρόβατα νὰ ἐφαρμόζουν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸν διατυπώνει στο κατὰ Ἰω. Εὐαγγέλιο: «ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ' ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν». Καὶ ἔχουμε δεῖ ἑκατοντάδες πρόβατα (ὅπως τὴν δεσποσύνη σας -ἀφοῦ ἀπέναντι στὸν Κύριο εἶστε κι ἐσεῖς ἕνα πρόβατο- «νὰ λένε στὸν ποιμένα δὲν θέλουμε νὰ μᾶς πᾶτε ἐκεῖ» (Καὶ ξέρετε τέτοια προβατα καταλήγουν νὰ γίνονται λύκοι!). Θὰ ἔπρεπε νὰ χαίρεσθε, ποὺ τὰ πρόβατα ἀκολουθοῦνΘὰ ἔπρεπε νὰ χαίρεσθε, ποὺ τὰ πρόβατα ἀκολουθοῦν τὸν μοναδικὸ πραγματικὸ ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστό. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴμαστε τέκνα Του, καθένας ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη. 

Εἴπατε· ὅταν ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία, τὸ ποίμνιο ἀκολουθεῖ. Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία; Γιατὶ καὶ ἐπὶ Ἀρείου, ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐπὶ Νεστορίου, καὶ ἐπὶ Βέκκου, καὶ ἐπὶ Εἰκονομαχίας κλπ. Συνοδικὰ μάλιστα! Δὲν ἔχετε διαβάσει τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»! 
Καὶ συμβουλεύει: «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δέ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...» 

Ὀνομάζετε τὴν ἀποτείχιση αἵρεση καὶ τοὺς ἀποτειχισμένους αἱρετικούς. Ὥστε αἱρετικοὶ ἦσαν οἱ χιλιάδες Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅταν γιὰ πολὺ λιγότερες κακόδοξες ἐνέργειες τοῦ Ἀθαναγόρα ἀποτειχίστηκαν;Γιὰ σᾶς λοιπὸν εἶναι καὶ οἱ Πατέρες τῆς 8ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου αἱρετικοὶ καὶ ὁ Μέγας Φώτιος αἱρετικός, ἀφοῦ θέσπισαν στὸν 15ο Κανόνα: «Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». Θὰ ὀνομάσετε τοὺς πάντες αἱρετικούς, γιὰ νὰ ὑποστηρίξετε τὴν θέση σας; 

«Μᾶς ἔπρηξαν» λέτε μὲ τὴν Σύνοδο. Ὡραία ἔκφραση, ποιμαντική καὶ ὠφέλιμη. Σᾶς ἔπρηξε, ὁ ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, , ὁ ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, , ὁ ἅγ. Παΐσιος ποὺ δὲν ἤθελαν τὴν Σύνοδο καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ποὺ προφήτευσαν καὶ καταδίκασαν τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁπότε νὰ σταματήσουμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν ἀντιαιρετικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νᾶ σᾶς φύγει τὸ πρήξιμο. 

Εἴπατε ὅμως καὶ σωστὰ πράγματα. Εἴπατε, ὅτι Σύνοδος χωρὶς Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι Σύνοδος. Τὸ Κολυμπάρι λοιπόν, κατὰ τὰ λεγόμενά σας, δὲν ἦταν Σύνοδος. Γιατὶ σὲ Σύνοδο μὲ μπράβους, συναυλίες, ἐδέσματα, μὲ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας –καὶ μάλιστα αἱρετικούς–, παρατηρητές, μὲ κατάργηση τῆς ξεχωριστῆς ψήφου τοῦ κάθεἘπισκόπου δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα. Πήγατε, -μᾶς εἴπατε-, στὴν Ἱεραρχία, καὶ ἀποφασίσατε, ὅτι θὰ ἀποφασίσετε, ὅταν μελετήσετε τὰ κείμενα τῆς «Συνόδου». Μὰ καλά, τόσο καιρό, τί κάνετε; Ὅλη ἡ Δύση ξέρει τὰ κείμενα καὶ πανηγυρίζει γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ λαϊκοὶ ξέρουν τὰ κείμενα, ἡ Ἐκκλησία συγκλονίζεται, καὶ ἐσεῖς ἀκόμα δὲν τὰ μελετήσατε; Μήπως τυρβάζετε περὶ πολλῶν, ἐνῶ ἑνός ἐστι χρεία; 

Χαρακτηρίζετε τοὺς ὁμολογητὲς Πατέρες, ὑποτιμητικὰ «καλόγερους», ζηλωτές, λαοπλάνους, λέτε, ὅτι δὲν τοὺς γνωρίζετε. Καὶ ὅμως τοὺς γνωρίζετε. 
Ὅλη ἡ Ἑλλάδα τοὺς ξέρει. Γιατὶ αὐτοὶ ἄφησαν τὴν ἀσφάλεια τοῦ χώρου τους καὶ γυρίζουν τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἀφυπνίσουν τὸ ποίμνιο. Καὶ ὁ μισθός τους: Ὕβρεις, διωγμοί, ἀπειλές, ἀπομόνωση. Ἐσεῖς θὰ τὸ κάνατε αὐτὸ γιὰ τὸ ποίμνιο σας; Τόσο πολὺ τιμᾶτε τὸν μοναχισμό; Δὲν γνωρίζετε, ὅτι χωρὶς τέτοιους Μοναχούς, δὲν θὰ ὑπῆρχε Ὀρθοδοξία; Δὲν γνωρίζετε, ὅτι τέτοια ἔλεγαν καὶ γιὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸν ἅγ. Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη καὶ τὸν Μακάριο τῆς Κορίνθου, τὸν Παπουλᾶκο, τὸν ἅγ. Γερμανὸ τῆς Ἀλάσκας καὶ τόσους ἄλλους; Ἐσεῖς εἴπατε δὲν μιλᾶτε. Αφῆστε ἄλλους νὰ μιλήσουν. Ἐκτὸς ἂν σᾶς φοβίζουν, τί θὰ ποῦν. Πάντως σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτήρισε τὴν σιωπὴ σὲ θέματα πίστεως ὡς τὴν τρίτη μορφὴ ἀθεΐας. 
Καὶ ἂν δὲν μιλήσουν καὶ αὐτοὶ οἱ μοναχοί, θὰ μιλήσουν οἱ πέτρες, κατὰ τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη. 

Τέλος εἴπατε, ὅτι στὸ τέλος ὅλοι αὐτοὶ θὰ κλάψουν. Δὲν ξέρω ἂν αὐτὸ εἶναι ἀπειλή, ἐγὼ γνωρίζω, ὅτι στὸ τέλος ὅλοι θὰ κλάψουμε καὶ ἐσεῖς μαζί. Μὴν σᾶς ξεγελοῦν τὰ χειροφιλήματα καὶ οἱ ὀσφυοκαμψίες. Ἐκείνη τὴν φριχτὴ ὥρα δὲν θὰ ἔχετε ἀπέναντί σας κάποια Σύναξη μὲ φίλους καὶ συλλειτουργοὺς στὴν σύνθεση της, ἀλλὰ τὰ ἐκατομμύρια τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν ποὺ μαρτύρησαν γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς τὰ ὀνομάζετε «ἀρλοῦμπες» (ἄλλο κόσμημα πνευματικοῦ ξεπεσμοῦ καὶ “ποιμαντικῆς” ρητορικῆς) καὶ τὰ ξεπουλᾶτε δωρεάν. 

Ἕνας πιστὸς τῆς Κορίνθου

πατηρ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ''Πως θά ελθει ο αντίχριστος στόν κόσμο;''

Τα ΣΚΥΛΙΑ και οι ΛΥΚΟΙ. Μια πολύ ενδιαφέρουσα επίκαιρη ιστορία

Οι λύκοι κάποτε είπαν στα σκυλιά:

Τι λόγο έχουμε να μαλώνουμε αδιάκοπα; Μοιάζουμε τόσο, που μπορούμε θαυμάσια να μονιάσουμε πια σαν αδέρφια. Στο μόνο που διαφέρουμε, είναι στη γνώμη. Σ’ εμάς αρέσει η ελεύθερη ζωή, ενώ εσείς είστε δούλοι των ανθρώπων. Κάθεστε να σας δέρνουν και να σας δένουν με το λουρί και σεις τους φυλάτε τα πρόβατα και τους γλείφετε τα χέρια. Ύστερα αυτοί, για το ευχαριστώ, σας πετούν τα κόκαλα που δεν μπορούνε να φάνε οι ίδιοι. 
Αν, λοιπόν, θελήσετε ν’ αλλάξετε γνώμη, παραδώστε μας τα κοπάδια. Θα τα ‘χουμε συντροφικά και θα τρώμε ώσπου να χορτάσουμε.

Οι σκύλοι παραδέχτηκαν πως όλ’ αυτά ήταν πολύ σωστά.
Παράδωκαν λοιπόν τη στάνη στους λύκους, και περίμεναν.


Οι λύκοι όμως, όταν βρέθηκαν στη στάνη, πρώτα τα σκυλιά σκότωσαν, για να τρώνε τα πρόβατα ανεμπόδιστοι.
(Αλίμονο σ’ εκείνους που τους πλανεύουν τα λόγια του εχθρού, και τον αφήνουν να πατήσει τη χώρα τους. Πρώτοι αυτοί θα πληρώσουν, γιατί η προδοσία ωφελεί τον εχθρό, μα ο εχθρός δε συμπαθεί τους προδότες)

Σχόλιο:

Θα αναρωτιέστε τώρα ποιοι είναι τα σκυλιά και ποιοι οι λύκοι!
Πάντως εμείς βλέπουμε να ισλαμοποιείται η Ευρώπη και να επιβάλλεται η αίρεση του Οικουμενισμού στην εκκλησία μας.




επιλογή φωτογραφιών: Ιστολόγιο "Ο Παιδαγωγός"

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ



ΣΧΟΛΙΟ: Άς γίνουμε λοιπόν μέτοχοι της ομολογίας αυτών των Αγίων Πατέρων.

Και στις τρεις περιπτώσεις της αποτειχίσεώς του (μοιχειανική αίρεση και εικονομαχική) ο Όσιος και οι υπόλοιποι ομολογητές Πατέρες διετήρησαν τα ίδια στοιχεία στον αγώνα των και ετήρησαν την ίδια τακτική. Η οδός την οποία ακολούθησαν ήτο αφ’ ενός μεν να είναι τόσο κοντά στην αιρετική εκκλησιαστική ηγεσία, ώστε με την ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως και την καταδίκη της αιρέσεως εκ μέρους της, αμέσως να ενσωματωθούν μαζί της, και συγχρόνως να είναι τόσο μακριά, ώστε να μην μολύνονται από την αίρεση και μην συμφύρονται με αυτήν.
Η γραμμή αυτή τους απηγόρευε κάθε εκκλησιαστική επικοινωνία μετά των αιρετικών και συγχρόνως τους εμπόδιζε να κάνουν μια ιδική των Σύνοδο και μία νέα Εκκλησία.
...Εζούσαν μέσα στον διωγμό και το μαρτύριο… 
Από φυλακή σε φυλακή και από εξορία σε εξορία, εκήρυττον παντού την Ορθοδοξία με έργα, με λόγια, με επιστολές και με τον προσωπικό κίνδυνο της ζωής των. ...........
...Οι Πατέρες όμως αυτοί, ενώ ήσαν αποκομμένοι από την εκκλησιαστική ηγεσία, ήσαν συγχρόνως ενσωματωμένοι με την διαχρονική Εκκλησία και έφυγαν βιώνοντας την Ορθοδοξία στην ιδανική της μορφή, η οποία είναι το μαρτύριο.

Από το βιβλίου του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά ‘’Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ’’ , σελ. 59-60

H ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ !!

Λόγος περί ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων

Τους αφιερώνω λοιπόν ολόκληρο τον λόγο του Ιερού Χρυσόστομου 
 τον οποίο βρήκα ολόκληρο εδώ κι αξίζει καποιος να τον διαβασει


Παραθέτω καποια ενδεικτικα χωρία:
…Βλέπω όμως μεγάλη διαφορά των τότε ποιμένων με τους τωρινούς. Εκείνοι ήταν αγωνιστές, τούτοι φυγόμαχοι. Εκείνοι ενδιαφέρονταν για τα δόγματα και τα ιερά βιβλία, τούτοι για τα ιμάτια και τα διαδήματα. Αυτοί αφήνουν τα πρόβατα και φεύγουν ως μισθωτοί˙ εκείνοι έθεταν και την ψυχή τους υπέρ των προβάτων, μιμούμενοι τον Καλό Ποιμένα. Πόσο άξιοι θαυμασμού οι μακάριοι εκείνοι άνδρες, των οποίων τα ονόματα έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ζωής˙ τους οποίους φοβήθηκαν οι δαίμονες και τρόμαξαν οι αιρετικοί˙ και «Ἐφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα» (Ψαλμ. 62.12).
…Και μη θαυμάζεις αν οι ποιμένες γίνονται λύκοι, διότι προς τους ποιμένες και τους πρεσβυτέρους απευθυνόμενος ο Παύλος έλεγε, ότι «Ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πραξ. 20.30). 
…..Έλα κι εσύ Παύλε, το σκεύος της εκλογής, και πες μας ο ίδιος κατά την δοθείσα σσε σένα χάρη του Θεού, μίλησέ μας για τον παρόντα πονηρό αιώνα. Φανέρωσε τους κρυφούς λύκους, στηλίτευσε και νίκησε τους κλέφτες της αγίας ποίμνης του Θεού. Ο Παύλος είπε, «Οἶδα ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς͵ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πραξ. 20.29). 
Βλέπεις παντού τους θεολόγους που συμφωνούν με τον Διδάσκαλο σχετικά με τους άθεους αιρετικούς, ονομάζοντάς τους σκύλους και λύκους; Όπως και αλλού λέγει ο Παύλος, «Βλέπετε τοὺς κύνας͵ βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας͵ βλέπετε τὴν κατατομήν. Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης. Βλέπετε ἀκριβῶς πῶς περιπατεῖτε͵ ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Φιλ. 3.2). 
Ποιος θα δικαιολογηθεί ότι δεν ήξερε, όταν ακούει τέτοιες προειδοποιήσεις; Και αλλού πάλι, «Μὴ παραδέχεσθε αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν» (Τιτ. 3.10). Και πάλι, «Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε» (Εβρ. 13.9), και πάλι, «Αἱρετικοὶ ἄνθρωποι προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον͵ πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3.13), και αλλού, «Τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν» (Τιτ. 1.15). 
Ακούστε τα αυτά εσείς που κάνετε αγάπες μαζί τους˙ πως θα ξεφύγετε από την τιμωρία που έρχεται πάνω σας, όσοι μολύνεστε μαζί μ’ αυτούς τρώγοντας και πίνοντας; Πως τολμάτε να προσέρχεστε στα θεία και φρικτά μυστήρια του Χριστού; Ή μήπως δεν ακούσατε τον μακάριο Παύλο που βοά, ότι «Οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πιεῖν͵ καὶ ποτήριον δαιμόνων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν͵ καὶ τραπέζης δαιμονίων» (Α’ Κορ. 10.21). 
Φύγετε μακριά από αυτούς και μη έχετε επαφή με την ακαθαρσία. Άραγε θα σας πείσουμε; ή μήπως μάταια κοπιάζουμε και μιλάμε στον αέρα; Πλην όμως γι’ αυτούς που θελουν και ενδιαφέρονται να μάθουν τον λόγο και να τον εφαρμόσουν, δεν θα ραθυμήσω, ούτε θ’ απομακρυνθούμε από τα λόγια του Παύλου. Θα τα ξαναπώ και ακούστε, «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» (Β’ Κορ. 6.14). 
Που είναι εκείνοι οι αθυρόστομοι, που λένε ότι δεν αναφέρονται αυτά στην Αγία Γραφή; [Αυτοί για τους οποίους ισχύει]« Ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία͵ καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν͵ οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες»( Φιλ. 3.19); Αυτά ο Παύλος παρακαλεί και διδάσκει και προτρέπει˙ ο Παύλος, το σκεύος της εκλογής, το περιτείχισμα της Εκκλησίας, ο πολύαθλος και γενναίος, η θεόφθογγος λύρα, ο κήρυκας του Χριστού, ο καταγραφέας των δογμάτων, η σάλπιγγα του Λόγου, ο ρήτορας της ευσεβείας, η σαγήνη των εθνών.

Σταύρος

Κείμενου του Μοναχού Μωυσή, εκδιωχθέντα εκ Πρεβέζης

ΑΥΤΗ Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΣΤΗΡΙΞΕ 

Αγαπημένη μου Ορθοδοξία δεν θα σε αρνηθώ ποτέ.
Ποτίστηκες και άνθισες με αίμα και δάκρυα, πώς να σιγήσω!
Στις μέρες αυτές τις πονηρές το αίμα μου θα χύσω.
Θα σε δοξάσω σε φίλους και εχθρούς και δεν θα κάνω πίσω.

Τα βιβλία της Κ. Διαθήκης άρχισαν να γράφονται είκοσι χρόνια μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, το δε τελευταίο από αυτά γράφτηκε το 90 μ.χ. Έως ότου γραφούν όλα τα βιβλία της Κ. Διαθήκης, η διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων παρεδίδετο από στόμα σε στόμα προφορικώς.

Όπως γράφει ο απόστολος Ιωάννης: «υπάρχουν και άλλα πολλά όσα εποίησε ο Ιησούς τα οποία εάν εγράφοντο θα εχρειάζοντο βιβλία που σε έκταση θα κάλυπταν τον κόσμο όλο» (Ιωάν. Κα΄25).

Σαφώς ο Απόστολος Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς τα εξής: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ως εδίδαξαν είτε δια λόγου (προφορικώς) είτε δια επιστολής (γραπτώς)» Β΄Θεσσαλ. β΄15.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμένων δογμάτων και κηρυγμάτων τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν (δηλ. εκ της Αγίας Γραφής), τα δε εκ της των Αποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ημίν εν Μυστηρίω παραδεξόμεθα, όπερ αμφότερα την ιδίαν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν».

Στην Ιερά παράδοση αναφέρονται μερικά σημεία που η Αγία Γραφή δεν αναφέρει.

Πώς να κτίζουμε Εκκλησίες και να προσευχόμαστε κατά Ανατολάς, πώς να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, την τέλεση του Βαπτίσματος, πως γίνεται η ευλογία του ύδατος της Ιεράς κολυμβήθρας, ο νηπιοβαπτισμός, η χρήσις τους βαπτιζομένου με άγιον έλαιον, η τριπλή κατάδυσις στο νερό της κολυμβήθρας, η χρήσις και σφράγισης του βαπτισθέντος με το Άγιον Μύρον. Επίσης πως πρέπει να τελούνται οι Θείες Λειτουργίες όπως και οι διάφοροι λειτουργικοί τύποι, οι ευχές της αγίας Αναφοράς και του καθαγιασμού των τιμίων δώρων, ο τρόπος της θείας κοινωνίας των πιστών, όπως οι νεκρώσιμες ακολουθίες, τα μνημόσυνα, τα μνημονεύοντα ζώντων και νεκρών και άλλα πολλά.

Η έβδομη Οικουμενική Σύνοδος επισφράσισε τα ως άνω αναγραφόμενα ως εξής: «Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κυρήσσομεν. Αυτή η πίστις των Αποστόλων, αυτή η πίστις των Πατέρων, αυτή η πίστις των Ορθοδόξων, την Οικουμένη εστήριξε».

Την Ιερά αυτή παράδοση διαμόρφωσε οριστικώς και τελικώς και έκλεισε η εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος και μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει ως πηγή διδασκαλίας την γνησία και ισόκυρο της Αγίας Γραφής.

Οι προτεστάντες έχουν απορρίψει τελείως την Ιερά παράδοση και αρκούνται μόνο στην Αγία Γραφή. Οι παπικοί μετά την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο πρόσθεσαν νέα δόγματα τα οποία είναι σαφώς αντίθετα προς την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση (όπως το δόγμα του Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται και από του Υιού, το περίφημο Filioque).

Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει τις δύο αυτές θείες και ουράνιες πηγές διδασκαλίας δηλαδή την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση.

Ποια είναι όμως η Ορθόδοξος Εκκλησία που εμείς οι χριστιανοί πιστεύουμε; Το ένατο άρθρο του Πιστεύω μας λέει: «Πιστεύω εις μίαν αγίαν…. και Αποστολική Εκκλησίαν».

Μία λοιπόν είναι η Εκκλησία αυτή που ίδρυσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι μας. Μία είναι η νύμφη, μία η λογική και πνευματική, η ιερά και αγία ποίμνη της Παναγίας και Ζωαρχικής Τριάδος. Ένας είναι λοιπόν ο Κύριος και ιδρυτής και νυμφίος της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός που έχυσε όλο του αίμα Του γι΄αυτήν. Κάθε ένας που ξεφεύγει από τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας λέγεται αιρετικός. Από τα 6 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης μόνο 1 δις 200.000 εκατομμύρια είναι χριστιανοί και οι Ορθόδοξοι είναι περίπου 300 εκατομμύρια.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί εμείς σήμερα πρέπει να σταθούμε άξιοι συνεχιστές αυτής της Ιεράς Παρακαταθήκης, που μας άφησε, πρώτον ο Χριστός και οι Απόστολοι και ύστερα οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως μας.

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στις έσχατες αυτές προδοτικές μέρες τρεις μεγάλους κινδύνους που μας απειλούν:

α) Η χλιαρότητα, η σιωπή, η δειλία, η ατολμία ομολογίας και η ενδοτικότητα ορισμένων ορθοδόξων επισκόπων ή άλλων κληρικών και λαϊκών εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι οποίοι πέφτουν θύματα της νοσηρής, συναισθηματικής, κοσμικής και υποκριτικής αγαπολογίας σχετικά με την διατυμπανιζόμενη «ένωση των Εκκλησιών».

Β) Οι διπλωματικοί ελιγμοί του δολίου παπισμού, ο οποίος όπως ομολογεί σταθερά και όπως φανερώνουν τα γεγονότα δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί το σύμπλεγμα των αιρέσεων του.

Γ) Η εκκοσμίκευση της Ορθοδόξου θεολογίας λόγω της συνεχιζόμενης συμμετοχής στους θεολογικούς διαλόγους που δεν γίνονται με τις απαραίτητες και απαιτούμενες προϋποθέσεις και την άκαρπη συμμέτοχή της κρατούσας Εκκλησίας των Δεσποτάδων και του αιρεσιάρχη πατριάρχη μας στο παγκόσμιο συμβούλιο «Εκκλησιών».

Tα γεγονότα σήμερα βοούν ότι η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας, οι λαϊκοί και υψηλόβαθμοι ρασοφόροι θεολόγοι που ασπάζονται ολέθρια συνθήματα της παγκοσμιοποίησης, έχασαν την Ορθόδοξη δογματική ευαισθησία. Γι΄αυτό όσοι ορθόδοξοι πιστεύουμε «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον» (Κορ.Β΄2) ας κρατάμε καλά την ομολογία της πίστεως μας προς Αυτόν και να δηλώσουμε καθαρά, ότι δεν υποκύπτουμε στις δόλιες μηχανορραφίες των παπικών, ούτε αποδεχόμεθα στο ελάχιστο τα κηρύγματα του πανθρησκειακού οικουμενισμού.

Είναι καιρός ομολογίας πίστεως. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια υγιή αντίσταση (χωρίς ακρότητες και υπερζηλωτισμούς,) αλλά με πνεύμα θυσίας, έναντι σε αυτούς που κηρύττουν ανορθόδοξα, με στόχο την διαφύλαξη της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων.Η πίστη ανήκει στο καθένα μας ξεχωριστά, ως να είναι ένα μέλος του σώματος που αν το χάσουμε θα αρρωστήσουμε ή θα πεθάνουμε.

Η προφητεία του Αγίου Κοσμά ότι «το κακό θα σας βρει από το διαβασμένους»
έχει πλήρη εκπληρωθεί στις μέρες μας.

Η διάβρωση της Ορθοδοξίας έχει ξεκινήσει από τα χρόνια του Γερμανού Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα, τον οποίο μας στον φέρανε οι ψευτοσύμμαχοι Εγγλέζοι για να καθυποτάξουν την Ελλάδα. Φυσικά πίσω από τους Άγγλους και τους άλλους Ευρωπαίους πάντοτε εχθρούς της πατρίδας, κρύβονταν από τότε οι ήδη οργανωμένοι Εβραιοσιωνιστές. Αυτοί ήταν που σκοτώσανε τον Ιωάννη Καποδίστρια με χέρια Ελληνικά.

Αυτοί οι δαίμονες εχθροί του έθνους μας, ξέρουνε καλά ότι η δύναμη αυτού του λαού κρύβετε στην πίστη του. Στην Ορθή πίστη του και όχι στην σημερινή αλλοιωμένη και νοθευμένη στο συνονθύλευμα του οικουμενισμού.

Γι΄αυτό και οργανωμένα εδώ και 100 χρόνια προσπαθούν να την εκπορθήσουν εκ΄ των έσω και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Δεν τους νοιάζει πλέον να γκρεμίσουν Εκκλησίες και να σκοτώνουνε τους πιστούς, όπως κάνανε επί κουμμουνισμού στη Ρωσία. Είδαν ότι δεν απέφερε τίποτα ο φανερός διωγμός. Έτσι λοιπόν ύπουλα μηχανεύονται την διάβρωση, έτσι ώστε να μην ξέρουν οι Έλληνες την πίστη των Πατέρων τους. Ο Χριστός όμως αποκαλύπτεται και δίνει την Χάρη Του μόνο στους Ορθοδόξους, που ζουν μυστηριακή ζωή με όσα ανέφερα στη αρχή.

Στις 25 Μάρτη του 1821 ξεκίνησε η επανάσταση από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων με τις ευλογίες του Επισκόπου Παλαιών Πατρών, Γερμανού, εις το όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, με σημαία το Λάβαρο με το σταυρό, που ενδυνάμωνε την πίστη του Έλληνα πολεμιστή. Με την πίστη του Έλληνα, με την ευλογία της Εκκλησίας και την βοήθεια του Θεού η λευτεριά ήρθε, η Ελλάδα έγινε κράτος και μας έφεραν οι ξένες δυνάμεις και καθολικό βασιλιά και προτεστάντισσα Βασίλισσα. Και από τότε αρχίζει το μαρτύριο του Ορθόδοξου Έλληνα που συνεχίζετε και στις μέρες μας.

Γράφει ο Μακρυγιάννης: «Κύριε Παντοδύναμε! Εσύ, Κύριε θα σώσεις αυτόν το τόπο, αυτό το αθώο έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός. Ελέησέ μας, φώτισέ μας και κίνησε μας εναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Δεν μπορώ να βλέπω τοιούτους και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και τις νιες να τις βιάξουν για κομμάτι ψωμί εις τιμή τους, οι απατεώνες της πατρίδας. Γεμάτες οι φυλακές από αγωνιστάς και να διακονεύουν στα σοκάκια αυτοί που χύσανε το αίμα τους».

Λαός που αγνοεί την πίστη και την ιστορία του είναι καταδικασμένος να αφανιστεί.

Όσοι έχουμε αυτή την γνώση των πραγμάτων με την δύναμη της πίστης καλούμαστε να θυσιαστούμε, για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας μας και της Πατρίδας μας και οι πύλες του Ουρανού θα ανοίξουν διάπλατα.

Μοναχός Μωυσής εκδιωχθείς εκ Πρεβέζης

Ποιος άνθρωπος είναι ελεύθερος;

Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του.

Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται...

Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο.
Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό.
Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση τῶν ὅρων, δοῦλος εἶναι ὅποιος συνήθως δὲν κάνει τὸ δικό του θέλημα, ἀλλὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν ἄλλων· ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ σπανιότερα τὸ θέλημα τῶν ἄλλων.
Κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ λιγότερο συχνὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἐνῶ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πιὸ συχνὰ ἀπ’ ὅ,τι τὸ δικό του.
Τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ ἀξίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ μόνη ἀληθινή· ἐνῶ τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μόνη μοιραία σκλαβιά.

Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ, ἀναλογιζόμενος τοὺς βασιλιάδες στὸ θρόνο τους, νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πιὸ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτοὺς σ’ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, πολλοὶ βασιλιάδες ἦταν οἱ πιὸ ποταποὶ καὶ οἱ πιὸ ἀνάξιοι δοῦλοι στὴ γῆ!
Γιὰ τοὺς ἁλυσοδέσμιους χριστιανοὺς στὰ μπουντρούμια, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν σκλάβοι πιὸ δυστυχισμένοι ἀπ’ αὐτοὺς σὲ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μάρτυρες στὶς φυλακὲς ἔνιωθαν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ἔσφυζαν ἀπὸ πνευματικὴ χαρά! Ἔψαλλαν ψαλμοὺς καὶ ἀνέπεμπαν προσευχὲς δοξολογίας κι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό.
Ἡ ἐλευθερία ποὺ εἶναι συνυφασμένη, μὲ τὴ λύπη, καὶ τὴ δυστυχία, δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ δουλεία. Μόνον ἡ ἐλευθερία ἐν Χριστῷ συνυφαίνεται μὲ τὴν ἀνεκλάλητη χαρά. Ἡ ἄληκτη χαρά: αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.

Κύριε Ἰησοῦ, ὁ Μόνος Ἀγαθὸς Κύριος, ποὺ χορηγεῖς τὴν ἐλευθερία ὅταν μᾶς κάνεις δέσμιους σὲ Σένα, κάνε μας δούλους Σου τὸ ταχύτερο δυνατόν, ὥστε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι σὲ ἀδυσώπητους καὶ ἀνελεήμονες ἀφέντες.
Γιατί σὲ σένα ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

Για την κακογλωσσιά



Φιλοσοφημένες ἐμπειρικές ἀλήθειες, τοῦ ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου.

Αναφορικώς με την κακογλωσσιά, που τόσο είμεθα ένοχοι οι πάντες, αναφέρω το εξής διήγημα: Μακρυά από κάθε θόρυβο ανθρώπινο, επάνω σε μια πλαγιά απόμερη, ένα απλοϊκό σπιτάκι, δέχεται καθημερινά κόσμο και κόσμο, κουρασμένο από την ζωή. Σαν το λιμάνι είναι το σπίτι ενός Πνευματικού.

Μέσα ένας Εσταυρωμένος στον τοίχο ανατολικά και μπρος του ένα κανδηλάκι ακοίμητο, και από το λιβανιστήρι ανεβαίνουν ακατάπαυστα τα μυρωμένα του μοσχολιβάνου κύματα.

Μπρος εκεί γίνεται η ευχαριστία, καρδιές βαρημένες από την αμαρτία ξεκουράζονται. Άνθρωποι τρέχουν καθημερινά, άλλοι με συναίσθησι βαθειά και άλλοι έτσι για τον τύπο, από συνήθεια, όπως κάνουμε εμείς δυστυχώς στις μεγάλες εορτές που εξομολογούμεθα για να κοινωνήσουμε χωρίς μετάνοια όμως, για να ξανακάνουμε τα ίδια μετά την εορτή.

Τι δράματα ξετυλίγονται μέσα εκεί στο φτωχικό κελλάκι; Ο Γέρο Πνευματικός στερεωμένος καλά στην πίστη και φωτισμένος δυνατά με την Χάρι του Θεού, έχει μια ξέχωρη δύναμη να ξεκλειδώνη τις ανθρώπινες καρδιές, να μπαίνη μέσα σαν κυρίαρχος, να γιατρεύει όσες γιατρεύονται πληγές και να γλυκαίνη όσες δεν γιατρεύονται.

Ο αμαρτωλός ανακουφισμένος χύνει δάκρυα και ο πνευματικός σφογγίζοντάς τα με στοργή, κλειδώνει πάλι την καρδιά του. Μεγάλη ανακούφιση αυτό το αποτέλεσμα για τον Πνευματικό.

Μα μερικές φορές, έρχονται και μερικοί από απλή συνήθεια, με χωρίς συναίσθησι. Πόσο τότε κοπιάζει εκείνος; Ιδρώνει, υποφέρει, ικετεύει τον Θεόν να φθάση η χάρις του, είναι μαρτύριο σωστό για τον Πνευματικό κάτι τέτοιες ψυχές.

Μια τέτοια γυναίκα παρουσιάσθηκε μια μέρα στον Πνευματικό να εξομολογηθή και με λόγια πολλά και ζωηρά άρχισε να του λέη πως νηστεύει, πως κάνει ψυχικά πολλά, πως έχει αρετές πολλές, και μόνο για την αμαρτία δεν έκανε κουβέντα, δηλ. ήλθε να πάρη συγχαρητήριον ευχήν και ουχί συγχωρητήριον.

Ο Γέρων με την δυνατή ματιά του ερεύνησε τα βάθη της και είδε πως κάποιο πάθος δυνατό την έχει δαγκωμένη, το πάθος της κακογλωσσιάς, το να ομιλή καθημερινώς για τους άλλους, να κατηγορή τους πάντας και τα πάντα, γνωρίζοντας ή μη γνωρίζοντας και άρχισε να της μιλάη γι’ αυτό και να της δείχνη πως η κακογλωσσιά σπίτια ολόκληρα σαλεύει από τα θεμέλια, οικογένειες ρημάζει και άτομα ρίχνει στην δυστυχία, ακόμη και στον θάνατο και την καταστροφή.

Εκείνη τον κύτταξε με περιέργεια και του είπε τι λες Γέροντα; Με λίγα λόγια που θα πούμε δεν χάθηκε ο κόσμος, δηλ. ζήτησε να πείση και εκείνον πως δεν είναι τίποτα.

Ο Γέρων στάθηκε αμίλητος ολίγον και έσκυψε το κεφάλι, έπειτα έριξε ένα βλέμμα επάνω της και της είπε: καλά, πήγαινε παιδί μου έξω στην αυλή, πιάσε ένα περιστέρι και φέρε μου το εδώ.

Η γυναίκα βγήκε στην αυλή αμέσως, λίγες όρνιθες σκάλιζαν ήσυχες στο χώμα ζητώντας την τροφή τους και καμιά δεκαριά περιστεράκια παίζανε χαρούμενα κάτω από το δένδρο. Ήτανε όλα αγαπημένα το ένα κοντά στο άλλο.

Έτρεξε εκείνη και άπλωσε απότομα τα χέρια της στα περιστέρια και έπιασε ένα, ενώ τα άλλα εφτερούγισαν τρομαγμένα πάνω στο δένδρο. Το αιχμάλωτο περιστεράκι στα χέρια της γυναίκας, ένα ολόλευκο χαριτωμένο, προσπαθούσε με άσκοπα φτερουγίσματα και απελπιστικές κινήσεις να ξεφύγη απ’ τα χέρια της, μα εκείνη το κρατούσε δυνατά και μόνον μερικά φτερά ξετινάχθηκαν και χάθηκαν μακριά από τον αέρα που φυσούσε εκείνη τη στιγμή.

Σε λίγο το έφερε στον πνευματικό και εκείνος το πήρε στα χέρια του το χάιδεψε με στοργή, και το έδωσε πάλι στη γυναίκα και της είπε:

– Ανέβα στην ταράτσα του κελιού και μάδησέ το ζωντανό, εκείνη τον κοίταξε με απορία. Να το μαδήσω ζωντανό; Ναι! μάδησέ το ζωντανό της ξαναείπε επιτακτικά ο Γέρων και εκείνη ανέβηκε στο δώμα και άρχισε να το μαδά.

Το άμοιρο πουλί, ως ήτο φυσικόν, πονούσε και έτρεμε σε κάθε ξερίζωμα των φτερών του, που τα άρπαζε ο άνεμος και τα σκόρπιζε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος.

Σε λίγο το όμορφο περιστέρι μαδημένο και γυμνό μέσα στα χέρια της γυναίκας, είναι να το λυπάται κανείς όσο το βλέπει.

Ω! ταλαίπωρο πουλί είπε ο Γέρων όταν το έφερε η γυναίκα και το χάιδεψε με στοργή και πόνο.

Πήγαινέ το παιδί μου της είπε, πήγαινέ το μέσα στην αυλή και ρίξε το να ζήση μαζί με τα άλλα περιστέρια.

Εκείνη το έφερε και το έριξε, και εκείνο το άμοιρο έτρεξε να φθάση τα άλλα περιστέρια και δοκίμασε να πετάξει μα ανώφελα, δεν είχε φτερά, σαν ντροπιασμένο τώρα, ζάρωσε σε μια γωνιά και στεκόταν σαν κομένο, ενώ τα άλλα περιστέρια, που προ ολίγου παίζανε όλα μαζί χαρούμενα με αγάπη, αγρίεψαν μόλις το είδαν έτσι γυμνό, χύμηξαν επάνω του και άρχισαν να το τσιμπούν με απονιά.

Εκείνο το άμοιρο φώναζε σπαρακτικά σε κάθε τσίμπημα, προσπαθώντας να σωθή, αλλά εξακολουθούν να το τσιμπούν τα άλλα και να τώρα το γέμισαν πληγές και άρχισαν τα αίματα να τρέχουν.

Ω! δυστυχία, είπε με οίκτο η γυναίκα στο καημένο το περιστέρι, Γέροντα το ξέσχισαν, το περιστέρι θα ψοφήση δεν είναι κρίμα;

Πήγαινε και πάρτο γρήγορα, είπε ο Γέρων, να δούμε τι θα κάνουμε. Έτρεξε εκείνη τότε και πήρε το μαδημένο περιστέρι, ενώ τα χέρια της γέμισαν από αίματα.

Το καημένο τι θα απογίνη τώρα Γέροντα, μάτωσε η καρδιά μου που το είδα έτσι, τι θα γίνη, είπε με αληθινή συμπόνοια εκείνη και ο Γέρων, παίρνοντάς το στα χέρια του, της είπε αυστηρά: Βλέπεις τι έκαμες; τι θα απογίνη τώρα το περιστέρι; πώς θα ζήση;

Μα εγώ φταίω; Γέροντα, εσύ δεν μου είπες να το μαδήσω ζωντανό; Ναι εγώ σου είπα είναι αλήθεια, μα τέλος πάντων ανέβα και πάλι στο δώμα και μάζεψε τα φτερά που έβγαλες από πάνω του και εγώ θα τα κολλήσω πάλι και θα ξαναζήση το πουλί.

Τα φτερά; είπε εκείνη με απορία, τα φτερά; Τα πήρε όλα ο άνεμος, στο πέρασμά του σείονταν σύγκορμα τα δένδρα και θα έμεναν κάτω τα φτερά πάτερ; όχι θα τα βρης τα φτερά της είπε, γι’ αυτό πήγαινε στο δώμα να τα μαζέψης, θα τα βρης.

Εκείνη ανέβηκε στο δώμα βιαστικά, μα ούτε ένα φτερό δεν βρήκε και αμέσως κατέβηκε μονολογώντας, θάμεναν φτερά με τέτοιον άνεμο δεν σου το είπα Γέροντα, ούτε ένα δεν βρήκα, τα σκόρπισε όλα ο άνεμος.

Τώρα λοιπόν παιδί μου, είπε με πόνο ο Γέρων, πες μου τι θα απογίνη, έκανες ένα κακούργημα· αφήρεσες όλα τα φτερά από ένα άμοιρο περιστέρι και το έκανες ανίκανο για να ζήση, τώρα και συ πονάς γι’ αυτή την κατάντια του και θέλεις να το σώσης, μα τα φτερά τα πήρε ο άνεμος και δεν μπορείς να κάμης τίποτα, έκαμες το κακό, και τώρα θέλεις να βοηθήσης, μα δεν έχεις τη δύναμη να το επανορθώσης.

Εγώ φταίω πάτερ; είπε με ταραχή η γυναίκα, εσύ δεν μου είπες να το μαδήσω, και ο Γέρων με συγκίνησι βαθειά και με πόνο απήντησε:

Ναι εγώ σου είπα, είναι αλήθεια, μα σου είπα για να σου αποδείξω πόσο κακό μεγάλο, πόσο κακούργημα μεγάλο είναι να μιλάς για τον απόντα αδελφόν σου.

Με την κακογλωσσιά, έτσι σαν το περιστέρι αφαιρείς από τον αδελφό σου την τιμή, την υπόληψι και κάθε άλλο εφόδιο απαραίτητο για τη ζωή και τότε πώς θα ζήση; πονείς σαν τον δης σ’ αυτό το χάλι και προσπαθείς να επανορθώσης το κακό που έκανες, μα τα λόγια σαν τα φτερά τα πήρε ο άνεμος, που να τα βρης, που να τα μαζέψης, που ενθυμείσαι τι είπες για τον απόντα αδελφόν σου;

Το κατάλαβες παιδί μου; ποτέ σου λοιπόν μην ανοίξεις το στόμα σου να πης κακό.

Η γυναίκα έσκυψε το κεφάλι μετανοημένη, ταπεινωμένη και δάκρυα αληθινής μετάνοιας κύλησαν από τα μάτια της. Είχε συνέλθει και είπε, ναι πάτερ μου έχω καταξεσχίσει σάρκες, έχω μιλήσει εναντίον απόντων αδελφών μου, έχω ρυτιδώσει υπολήψεις, έχω μολύνει ονόματα, τώρα το καταλαβαίνω, ότι εξεγύμνωσα πολλές ψυχές απούσες.

Γι’ αυτό αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σας μην ανοίξετε το στόμα σας να πείτε κακό για τον απόντα αδελφό σας, ούτε για αστείο. Κάμνετε κακόν ανεπανόρθωτο.

Αν μια ημέρα τον λυπηθείτε για το κατάντημά του, δεν θα έχετε την δύναμη να επανορθώσετε και θα μείνη μέσα στην καρδιά σας ο πόνος ο αγιάτρευτος, μην το κάμνετε, μην πείτε κακό για τον αδελφό σας.

(ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 100ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ 35 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗ)

«Μια ευχή για να κοινωνήσω», Εξομολόγηση-χωρίς εξομολόγηση

Παρουσιάζονται κατά διαστήματα στους Πνευματικούς άνθρωποι μεγάλης συνήθως ηλικίας, σε σπάνιες περιπτώσεις στις πόλεις, αλλά πολύ συχνότερα στα χωριά και ζητούν να τους διαβάσουν (οι Εξομολόγοι) μια ευχή για να κοινωνήσουν.
Είναι προφανώς προκατειλημμένοι από μακροχρόνια επικρατούσα συνήθεια, η οποία εμφανίζεται μάλιστα και ως «παράδοση»!
Από αμνημονεύτων χρόνων, και μάλλον από της τουρκοκρατίας, λόγω απαιδευσίας κλήρου και λαού, διέφυγε το στοιχείο της εξομολογήσεως από το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και ο λαός συνήθισε να «εξομολογείται» χωρίς να εξαγορεύει τα αμαρτήματά του, δηλ. στην ουσία χωρίς να εξομολογείται.
Προσέρχονταν στον Ιερέα και αυτός, χωρίς να τους συστήνει την εξομολόγηση, τους διάβαζε τη συγχωρητική ευχή, ή ατομικώς ή και ομαδικώς. Μετά κοινωνούσαν έχοντας προφανώς και ήρεμη τη συνείδησή τους!
Και επειδή οι άνθρωποι πάντοτε ρέπουν προς τα εύκολα, θέλουν δηλαδή λύση των προβλημάτων τους και στην προκειμένη περίπτωση των αμαρτημάτων τους, χωρίς μετάνοια και εξομολόγηση, χωρίς κόπο και θυσία, όσοι είναι αυτής της νοοτροπίας, συνεχίζουν την… «παράδοση»!
Αυτή η άγνοια και παρεξήγηση πρέπει να εκλείψει. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι, διάγοντες τον 21ον αιώνα, δεν είναι επιτρεπτό και τιμητικό οι Ιερείς να δέχονται και οι «πιστοί» να ζητούν εξομολόγηση χωρίς εξαγόρευση των αμαρτιών. Αυτός που θέλει να κοινωνήσει, πρέπει να υποδεχτεί τον Χριστό στο καθαρό «σαλόνι» της ψυχής του· και η κάθαρση της ψυχής, γίνεται με την εξομολόγηση.
Για να υποδεχτούμε στην ονομαστική μας γιορτή τους επισκέπτες μας, καθαρίζουμε μέρες το σπίτι μας και στολίζουμε ιδιαίτερα το σαλόνι μας. Εάν αυτά τα προσέχουμε για τους ανθρώπους, πώς θα υποδεχτούμε τον Χριστό με τη Θ. Κοινωνία στην καρδιά μας, χωρίς να την καθαρίσουμε από τις ποικίλες αμαρτίες που καθημερινά κάνουμε, χωρίς να εξομολογηθούμε; Γίνεται να βάλουμε τον επισκέπτη μας να καθίσει σε κάθισμα λερωμένο; Όταν δεν συμμετέχουμε σωστά στο μυστήριο της Μετανοίας – Εξομολογήσεως μοιάζει σαν να μη νοιώθουμε πού βάζουμε να «καθίσει» ο Χριστός.
Έκτος αυτών πρέπει να γνωρίζουμε ότι η εξαγόρευση των αμαρτιών μας είναι τελείως απαραίτητη για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διότι (η εξαγόρευση) αποτελεί ένα από τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου και χωρίς αυτό δεν υπάρχει Μυστήριο. Δεύτερον, διότι ο Εξομολόγος όταν διαβάζει τη σχετική ευχή μετά την εξομολόγηση του εξομολογουμένου, λέει ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες που ήδη έχει πει ο εξομολογούμενος (και όχι αυτές που δεν είπε).
Επομένως, ποτέ ξανά να μη πει κανείς: «Μια ευχή για να κοινωνήσω». Αλλά όταν θέλω να κοινωνήσω προετοιμάζομαι για την εξομολόγησή μου με τη βοήθεια κάποιου βοηθήματος και πάω να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου μετανοιωμένος και αποφασισμένος να διορθωθώ.
Δεν εξομολογούμαι από φόβο ή από συνήθεια, ούτε για να φύγει το βάρος που έχω μέσα μου. Δεν εξομολογούμαι δύο – τρεις μόνο αμαρτίες για να αναπαύσω τη συνείδησή μου ή για να απαλλαγώ από τις ενοχές που με βαραίνουν.
Εξομολογούμαι γνωρίζοντας ότι, όποιες αμαρτίες μου αποκρύπτω ή «τις ξεχνώ», όποιες παρουσιάζω συγκεκαλυμμένες για να μη φανεί το μέγεθος ή το είδος της αμαρτίας μου και όποιες ωραιοποιώ από ντροπή, μένουν αθεράπευτες και οι πληγές των αμαρτιών μου με μολύνουν. Στη Θεία Κοινωνία που ακολουθεί, η Θεία χάρη μένει ανενέργητη, διότι ο Χριστός δεν αναπαύεται μέσα μου, επειδή είμαι «ακάθαρτος». Εξομολογούμαι διότι αμάρτησα· προς τον Θεό, προς τον πλησίον μου (τον οποιονδήποτε) και προς τον εαυτό μου.
Εξομολογούμαι διότι ανακαλύπτω και αναγνωρίζω όλες τις αμαρτίες που έκανα, διότι μετανοιώνω γι’ αυτές και τις καταθέτω χωρίς ντροπή στον Πνευματικό μου. (Όσες τυχόν τις ξέχασα και τις θυμήθηκα καθυστερημένα τις σημειώνω, για να μη τις ξεχάσω πάλι και τις λέω στην επόμενη εξομολόγησή μου).
Εξομολογούμαι, διότι θέλω να λάβω τη συγχώρηση και την ευλογία του Θεού, ώστε να ζήσω από δω και μπρος, όπως θέλει ο Θεός εν μετάνοια και υπακοή στο νόμο Του.

Τά πονήρα πνεύματα δέν γνωρίζουν τή φυσή τῆς ψυχῆς μας οὔτε μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της



Τά πονήρα πνεύματα δέν γνωρίζουν τή φυσή τῆς ψυχῆς μας οὔτε μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της. Μποροῦν, ὅμως, νά διακρίνουν ποιά εἶναι ή κατάστασή της ἀπό τά ἔργα μας, τά λόγια μας, τίς ἐνέργειές μας, τίς κλίσεις μας. Τίς σκέψεις, πού δέν ἔχουν βγεί ποτέ ἀπό τά βαθή τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ἀδύνατο νά τίς ἀντιληφθοῦν. Ἀκόμα καί τούς πονήρους λογισμούς, πού οἱ ἴδιοι μᾶς ὑποβάλλουν, δέν γνωρίζουν ἄν τους ἀποδεχθήκαμε ἤ ὅχι. Μποροῦν μόνο νά τό συμπεράνουν, παρατηρώντας προσεκτικά ὁρισμένες ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις ἤ σωματικές κινήσεις μας. Μᾶς προσβάλλουν, γιά παράδειγμα, μέ λογισμούς θυμοῦ καί ὀργῆς. Ἄν ή προσβολή τους πλήξει τήν καρδιά μας, τό διακρίνουν ἀπό μιά σιωπηλή ταραχή, ἀπό ἕναν ἀγανακτισμένο ἀναστεναγμό, ἀπό τή σύσπαση, τή χλωμάδα ἤ τό κοκκίνισμα τοῦ προσώπου μας. Αὐτά εἶναι τά μέσα, μέ τά ὁποῖα ἡ λεπτή νοημοσύνη τους διακρίνει ποιός ἄνθρωπος ἔχει παραδοθεῖ σ' ἕνα πάθος καί σέ ποιό ἀκριβῶς πάθος. Καί δέν εἶναι παράδοξο αὐτό, ἐφόσον τήν ἴδια δυνατότητα μπορεῖ νά ἔχει κι ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος. Βλέποντας, δηλαδή, τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση ἤ συμπεριφορά κάποιου συνανθρώπου του, μπορεῖ νά συμπεράνει μέ ἀκρίβεια τήν ἐσωτερική του κατάσταση! Πόσο, λοιπόν, περισσότερο θά μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ὡς πνεύματα εἶναι πολύ πιό εὐαίσθητοι καί πολύ πιό ὀξυδερκεῖς ἀπό τούς ἀνθρώπους;

Ἀββᾶ Κασσιανοῦ

Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους



Ουράνια μηνύματα από τον Μοναχό Μονής Βορ. Δυτικής Ελλάδος Ν.8. 
Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους

“ Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους…” Μοναχός: Μέσα στο περιβόλι της Παναγίας θα βγάλουν “μαχαίρια” !!!

Θα δείτε σύντομα, ότι μέσα στο περιβόλι της Μητέρας μου, θα βγάλουν μαχαίρια. Δεν θα συμφωνήσουν σε πολλά και θα γίνουν οι 14 Μονές σε πολλά κομμάτια! Και θα δείτε εκεί αδελφό εναντίον αδελφού και πατέρα εναντίον πατρός. Πήρανε μεγάλη ευθύνη στην πλάτη τους με το να καταπατήσουν τον νόμο αυτού του περιβολιού!

(Έχει υπογραφεί στο Παγκόσμιο συμβούλιο των Εκκλησιών, η άρση του αβάτου του Αγίου Όρους με την υπογραφή Ορθοδόξων Αρχιερέων).

Σε αυτό το περιβόλι θα πέση μεγάλη πείνα και δεν εννοώ σωματική.

Τους πραγματικούς δικούς μου, θα τους πετάξουν στον δρόμο.

Ως ζητιάνοι θα περιφέρονται για ένα κομμάτι ψωμί που με μεγάλη λύσσα θα τους το δώσουν. Θα τους περιγελάσουν και θα τους καθαιρέσουν από την Ιεροσύνη τους.

Θα ακούσουν οι δικοί μου τα πλέον χειρότερα λόγια που δεν τα αντέχει η ψυχή! 
Ότι δηλαδή πήγαν εκεί για να φάνε! Και άλλα πολλά άσχημα θα τους πουν, γιατί “ξένο φλουρί” θα πέση ανάμεσά τους.

Και όταν εκεί μέσα κάποιοι θα τρώνε με χρυσό κουτάλι, οι άλλοι, οι δικοί μου, μέσα στο δάκρυ το δικό μου θα βουτήξουν τον άρτο, για να τον φάνε!

-Πολύ σύντομα θα ακούσετε, ότι πρέπει να έχουν και σύνδεση με τον έξω κόσμο και αυτοί και δεν πειράζει να έχουν και μια τηλεόραση. Και άλλα πολλά θα ακούσετε!

Όμως με θρίαμβο, όταν εγώ έλθω να κατοικήσω εκεί, θα έλθουν οι δικοί μου και θα ψέλνουν Ουράνιους Ύμνους μαζί μου.

-Βεβαίως, δεν είναι όλοι οι μοναχοί το ίδιο. Εγώ τους έχω ξεχωρίσει από πριν, γιατί αυτή την εντολή ψυχής έχουν από Εμένα.

-Αυτά ήθελα να τα προσθέσω, ώστε να μην εκπλαγείτε, όταν θα τα ακούσετε.

-Χτίστε γερά θεμέλια της Εκκλησίας παιδιά μου. Το υλικό αυτών των θεμελίων να αποτελείται από αίμα και ψυχή! Το αίμα το δικό μου μέσα στο αίμα σας να είναι και η ψυχή μου μέσα στην δική σας ψυχή. Έτσι γίνονται γερές οι βάσεις.

Τότε κανείς δεν θα μπορή να πλησιάση για να χαλάση αυτά τα θεμέλια.

-Για την νέα Διαθήκη. Σας αποκαλύπτω, λοιπόν, ότι θα είναι η Καινή Διαθήκη των Καθολικών, αλλά φτιαγμένη εκ νέου στα δικά τους μέτρα, όπως αυτοί θα θέλουν να την παρουσιάσουν.

-Και θα αλλάξουν ακόμα και την Θεία Λειτουργία.

Θα τα παραποιήσουν όλα. Θα πάρουν ένα καθαρό πράγμα και 10 βρώμικα. Το ένα καθαρό θα το πάρουν από την Καινή Διαθήκη, που είναι καθαρή όπως τα κρύσταλλα και τα 10 (δέκα) θα τα πάρουν από τους παγκοσμιοποιητές, οι οποίοι θα αποφασίσουν και θα διαμορφώσουν τη νέα θρησκεία.

Επί κεφαλής αυτών των παγκοσμιοποιητών θα είναι ο Πάπας και αυτό το δήθεν “Ευαγγέλιο” που θα ονομάσουν Βίβλο, θα πουν ότι το βρήκαν με την άδεια αυτού του “καλού ποιμένος” του Πάπα, στα άδυτα του Βατικανού, που το είχαν δήθεν κρύψει οι προηγούμενοι.

Αυτά θα τα παρουσιάσουν θεαματικά και ο κόσμος θα τα πιστέψη.

Και θα τα βάλουν εναντίον των “ασεβών κληρικών” επειδή αυτοί έκρυψαν την “αλήθεια”.

-Ο Θεός δεν θα ονομάζεται πλέον παντοκράτωρ, αλλά θεός της ελεημοσύνης, της γνώσεως και της σοφίας.

Για αγάπη θα μιλήσουν πολύ λίγο, γιατί δεν την θέλουν αυτήν την λέξη και το νόημα της!

-Δεν θα μιλήσουν για Θεό Παντοκράτορα, αλλά για έναν θεό πολύ ισχυρό πάνω στη γη. 
Θα εννοούν δήθεν Εμένα, αλλά θα μνημονεύουν κάποιον άλλον θεό, τον δικό τους.

-Ο Ισχυρός Θεός επάνω στην γη, λέγεται: Αγία Τριάς! Ο Ουράνιος Πατήρ, ο Ιησούς Χριστός και το Άγιον Πνεύμα! Έχει όνομα ο Ισχυρός Θεός και είναι συγκεκριμένος! Δεν λέγεται αορίστως “ένας ισχυρός Θεός”. Δεν υπάρχει όνομα γι’ αυτόν;

-Η Βίβλος αυτή η δική τους θα βγη με εικόνες ωραίες, αλλά όχι βυζαντινές! Θα μιλάη και για αγίους, για πρόσωπα όμως άγνωστα σε εσάς.

-Θα δείτε το πρόσωπο του “δήθεν ουράνιου πατέρα” αλλά μόνο για Ουράνιο Πατέρα δεν θα μιλάνε. Το πρόσωπο αυτό δεν θα το αναγνωρίσετε. Θα προέρχεται από μια μεγάλη οικογένεια που κυριαρχεί στην γη. Θα είναι το πρόσωπο που γέννησε τον Πάπα.

-Αυτός ο θεός δεν κρατάει την γη στα χέρια του, αλλά θα έχει τα πόδια του πάνω στην γη.

-Στο δεξί του χέρι θα κρατάει σκήπτρο και στο αριστερό ένα αρνί.

Αυτές τις εικόνες που θα δείτε στην “Βίβλο” θα ομοιάζουν με τις εικόνες του Ουράνιου Πατέρα, αλλά μόνος εκείνος δεν θα είναι!

Μην πλανηθείτε. Βλέπετε, ότι στην Αγία Τριάδα, το τριαδικό σύμβολο, το τρίγωνο, είναι πάνω από το κεφάλι. Στις εικόνες που θα σας δείξουν, θα δείτε ότι θα είναι στο στήθος ή σε άλλες στο μέτωπο.

Όλα αυτά θα τα δείξουν με ένα μεγαλειώδη τρόπο, που οι ευσεβείς θα χάσουν τα λογικά τους και οι ασεβείς θα πλανηθούν και μ’ αυτήν την βίβλο θα “κοιμηθούν”.

Αυτές είναι λεπτομέρειες που θα τις δείτε αργότερα. Τέτοιες εικόνες, όμως, θα δείτε δειλά – δειλά να έρχονται και από τα χέρια των πιστών.

-Αυτά που σας είπα παραπάνω και άλλα πολλά, να μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι θα γίνουν και ότι θα τα δείτε. Είναι η γενιά σας, που θα τα δη όλα, η γενιά σας που θα κριθή και θα θυσιασθή για την πίστη της.

Ρουμάνοι γέροντες προειδοποιούν για την παναίρεση του Οικουμενισμού

Αποτείχιση από την παναίρεση του Οικουμενισμού • Οί αφορισμένοι άλυωτοι μοναχοί τού Αγίου Όρους...



Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες ( πιθανόν σκαρίφημα ) δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνσ/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132... 

Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...

Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…

Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…

Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί στην φωτιά από σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…

ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…

Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…

Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.

Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,

«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…

Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,

«εδώ είναι », 

Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω

«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει, 

« τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:

Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,

«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»

Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».

(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)

ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:

« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…

Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !

Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…

Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…

Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…

Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος…

ΛΟΓΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ



Σύμφωνα με τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο η μετάνοια είναι η υψηλότερη αρετή όλων των αρετών και δεν δύναται να τελειώσει παρά μόνο την ώρα της εξόδου μας απ΄αυτήν τη ζωή.

Η μετάνοια αποκατέστησε τον Προφήτη Δαυίδ, τον Απόστολο Πέτρο, την Αγία Μαρία την Αιγυπτία, τον Άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα και τόσους επώνυμους και ανώνυμους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Και ο Χριστός και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν κήρυκες της μετανοίας και της προσευχής.

Με την μετάνοια θεραπεύεται ο άνθρωπος, λυτρώνεται, βιώνει την αγάπη του Θεού, αποκτά πείρα της παρουσίας Του, αγαπά τον εχθρό του, αγαπά όλο τον κόσμο, πονάει στον πόνο του άλλου και κλαίει την αμετανοησία του συνανθρώπου του.

Η σωτηρία μας ή η απώλεια μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε. Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του, μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριο, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματα μας. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, ως αίτια, λόγω των αμαρτιών μας.

Η μετάνοια έσωσε τους Νινευίτες και απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων. Έσωσε τον Βασιλιά του Ισραήλ Μανασσή από τον Άδη, που επί 55 χρόνια είχε οδηγήσει τον λαό του στην μεγαλύτερη αμαρτία σύμφωνα με τον νόμο της Π. Διαθήκης, την ειδωλολατρία. Έσωσε τον ληστή τον εκ΄δεξιών του Χριστού χωρίς καν έργα μετανοίας. Ήταν αρκετή για τον εύσπλαχνο Κύριο η επίγνωση ότι «δίκαια πάσχει».

Αιτία της συμφοράς που υφιστάμεθα ως έθνος είμαι «εγώ». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε μεγαλύτερη συμφορά παρά μόνο η βαθιά συναίσθηση ότι δίκαια πάσχω. Το να πιστέψω ότι ανέβηκα στο σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. 
Η αναγνώριση της κακής χρήσης της ελευθερίας που μας χάρισε ο αγαθός Θεός, της θεληματικής μας απομάκρυνσης από την πηγή της ζωής.

Όσα καταχθόνια και μοχθηρά να επιβουλεύονται αυτοί, οι εχθροί της πίστεως και του έθνους, δεν θα μπορέσουν να τα ολοκληρώσουν, εάν εμείς αλλάξουμε στάση ζωής. 
 Η δική τους ασχημοσύνη υποδηλώνει την δική μου αποστασία. Ο ανθελληνισμός τους και η αθεΐα τους, είναι αποτέλεσμα της αμετανόητης αμαρτίας μας. Δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε το ποτήρι των θλίψεων που όλο και θα ξεχειλίζει παρά με την επιστροφή μας στον Χριστό.

Γυρίστε σ΄αυτόν που μας αγάπησε περισσότερο απ΄τον εαυτό του. Προδώσατε αυτήν την αγάπη, μοιχεύοντάς την με τα ξυλοκέρατα και την σαπίλα της ύλης που τρέφει μόνο το σώμα που αχόρταγο είναι και στο χώμα θα καταλήξει. Επιστρέψτε στο Πατέρα όπως ο άσωτος υιός, που η αγκαλιά του είναι πάντα ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό. Ξεχάσατε ότι έχετε ψυχή αθάνατη, ως δώρο άνωθεν κατεβαίνων, που δεν σας ανήκει, γιατί το δώρο είναι άλλου. Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας αδερφοί μου αλλά σ΄αυτόν που μας χάρισε την ζωή και σταυρώθηκε για μας. Γιατί περιφρονείτε τον ευεργέτη σας; 
Γιατί τον ξανασταυρώνετε με τις βλασφημίες σας, τις πορνείες, τις μοιχείες, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την μνησικακία και τόσα άλλα.

Ο μεγαλύτερος πόνος του Χριστού δεν ήταν πάνω στο σταυρό, αλλά στον κήπο της Γεσθημανής, σε εκείνη την προσευχή που ο ιδρώτας του έτρεχε ως κόκκοι πηχτού αίματος, πράγμα παράδοξο. Και ήταν αυτό η αβάστακτη θλίψη του επειδή έβλεπε ως Θεός, ότι τα παιδιά του δεν θα αναγνώριζαν τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και θεληματικά θα χανόντουσαν. Η αχαριστία μας συνέτριψε την τρυφερή Του ψυχή.

Ποιος πατέρας και ποια μάνα δεν πονάει και δεν κλαίει όταν τα παιδιά τους δεν τους αγαπάνε.

Σας ξεγέλασαν, ότι μπορεί η ύλη να θρέψει το πνεύμα. Η ύλη παιδιά μου τρέφει μόνο την ύλη και το πνεύμα το πνεύμα, δηλαδή την ψυχή. Πιστέψατε στα ψέματα ότι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένους το χαρτί, δηλαδή το χρήμα. Πιστέψατε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ηδονή που κρατάει μια στιγμή και μετά φέρνει οδύνη γιατί τρέφει μόνο την σάρκα και όχι την ψυχή που είναι ανώτερη από το σώμα. Την σάρκα την πήρατε από τους γονείς σας, την αθάνατη ψυχή από τον Ουράνιο Πατέρα. Παρά ταύτα ο Θεός δεν σας έγινε εμπόδιο στην ελευθερία που σας χάρισε. Εσείς αυτή την ελευθερία την καταχραστήκατε, σε λάθους δρόμους προς ικανοποίηση των σαρκικών σας επιθυμιών που δεν χορταίνουν ποτέ μα ποτέ. Ο άνθρωπος είναι πάνω απ΄όλα ψυχή και η ψυχή έχει ανάγκη από τον Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας.

Επιστρέψτε σ΄αυτόν που πονάει περισσότερο για σας απ΄ότι εσείς για τον εαυτό σας. 
Σ΄ Αυτόν που θέλει να ακούσει δυο λόγια μετανοίας μέσα από την καρδιά σας. «Κύριε συγχωρέσε με». Και τότε θα αλλάξει τη ζωή σας. Αν το κάνετε όλοι αυτό, ή έστω οι περισσότεροι, τότε θα πέσουν όλες οι αντίχριστες δυνάμεις που καταδυναστεύουν την πατρίδα και τη ζωή μας. Η ιστορία, αλλά και η γνώση του Θεού, μάς έχει διδάξει για του λόγου το αληθές. Ο Λόγος του Θεού που θα αγγίξει τις καρδιές σας προς μετάνοια είναι ανώτερος από τα όπλα και την επανάσταση. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνετε και αυτό στην ώρα του. Χωρίς όμως μετάνοια και αγάπη μεταξύ μας, είναι αποτυχημένη κάθε ανθρώπινη εξέγερση.

Ο Κύριος σας ικετεύει να επιστρέψετε στον εαυτό σας μέσω της προσευχής, της μετάνοιας, της αγάπης στον συνάνθρωπο σας. Γιατί Αυτός είναι μέσα σας, περιμένει να του ανοίξετε, και εσείς δεν το κάνετε. Κλάψτε για τις αμαρτίες σας που είναι η αιτία των συμφορών που περνάτε και όχι οι άλλοι και τότε θα σας αποκαλυφθεί ο Θεός. Ακόμα και όταν δεν φταίμε ή επίγνωση ότι στο παρελθόν έχουμε λυπήσει πολλούς και πολύ τον Θεό μας λυτρώνει από νέες πτώσεις και μας οδηγεί σε κατανυκτική προσευχή. Θα πρέπει σ΄αυτή τη ζωή να πληρώσουμε το 1|10 του αντιτίμου των αμαρτιών μας. Το άλλο υπόλοιπο μας χαρίζεται.

Πιστέψτε με, όσο μετανοούμε, τόσο καθαριζόμαστε και τότε μπορούμε να δούμε καθαρά ότι πριν δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε, ότι ο γλυκύτατος Χριστός είναι μέσα μας. 
Όσο μετανοώ, τόσο τον βλέπω, όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου, ενώπιον Του, και όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μου την καταργεί ο Χριστός!

Αν μπορώ να κάνω κάτι για σας είναι να κλάψω την αμαρτία μου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι για τον πάσχοντα και καταδιωκόμενο Έλληνα είναι να κλάψετε τον εαυτό σας. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον πολύς για να πούμε ότι δεν πειράζει, είμαστε ακόμη καλά, όσοι νομίζετε ότι είστε. Το αύριο δεν σας ανήκει. Αν σας βρει μετανοημένους θα σας οδηγήσει στην επόμενη ημέρα, αν όχι τότε τι άλλο να σας πω, παρά μόνο, μετανοήστε και ο Χριστός θα τα αλλάξει όλα.

Η έμπρακτη αυτή μετάνοια εκδηλώνετε με την νηστεία, τις εδαφιαίες μετάνοιες, την αποχή απ΄αυτά που σας αρέσουν και είναι εφ΄άμαρτα, με την προσευχή, τις αγρυπνίες και το κάθε καλό έργο για τον έχοντα ανάγκη σήμερα αδερφός μας.

Με την εξομολόγηση συγχωρούνται αμαρτίες με την έμπρακτη μετάνοια και το πένθος καθαρίζει η ψυχή μας.

Και θα γίνει αυτή η μετάνοια ασπίδα και σκέπη σε όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν. Έχει δε και την δύναμη όταν είναι βαθιά και από ένα μεγάλο μέρος του λαού να αναστείλει ή να μετριάσει ή και να καταργήσει αποφάσεις του Θεού.

Ο Κύριος μακάρισε τους πενθούν τες και υποσχέθηκε ότι θα τους παρηγορήσει. 
Αντίθετα στους χορτασμένους από υλικά αγαθά και αμαρτίες ξεφώνισε το «αλλοίμονο».

Ἐκεῖ εἰς τὴν ΕΡΤ ποῖος κάνει "κουμάντο";

Ποῖοι κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ κανάλι; Παπικοί, Σιωνισταί, ἀνόητοι ἢ ἄνθρωποι ποὺ νομίζουν ὅτι ὅσοι τοὺς παρακολουθοῦν τρώγουν κουτόχορτον; 
Ἀναφέρονται εἰς τὰ Χριστούγεννα καὶ ὄπισθεν τῆς ἐκφωνητρίας φαίνεται ὁτιδήποτε ἐκτὸς ἀπὸ ὅ,τι ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ! 


Φαίνεται ὁ αἱρεσιάρχης καὶ σφετεριστὴς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ θρόνου τῆς Ῥώμης Φραγκῖσκος, τὸ ἐθνικὸν σύμβολον τῶν Ἑβραίων καὶ ἐκεῖνο τὸ ξωτικὸν μὲ τὰ ἐρυθρὰ ἐνδύματα! 

Ἂν δὲ κάποιος ἔχῃ τὴν ὑπομονὴν νὰ παρακολουθήσῃ καὶ τὴν εἴδησιν, τότε θὰ ἀκούσῃ καὶ ἐξωφρενικὰς ἀνακριβείας! 

Μᾶς λέγει ὅτι ἑορτάσθησαν τὰ Χριστούγεννα καὶ εἰς τὴν Βασιλικὴν τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεὲμ καὶ μᾶς δείχνει τὸνΛατινικὸν ναὸν καὶ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους νὰ πραγματοποιοῦν ἐκεῖ τήν ... φιέστα τους! 

Ἔχει κανένα Ὀρθόδοξον Χριστιανὸν ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, εἰς τὸ ὁποῖον ὑπάγεται ἡ Βασιλικὴ τῆς Γεννήσεως, ἀκολουθεῖ τὸ λεγόμενον παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ Χριστούγεννα ἐκεῖ ἑορτάζονται 13 ἡμέρας ἀργότερον; 
Διατί ἆρά γε προσπαθοῦν συνεχῶς νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώνουν, ὅταν τὰ ἀποκαλοῦμε "βρωμοκάναλα"; 
Τόσον πολὺ εὐφραίνονται μὲ αὐτὸ τὸ ἐπίθετον ποὺ τοὺς ἀποδίδεται;

Ludmilla Simone

Μοναχός Παίσιος Ἁγιορείτης: Τίς αἱρέσεις πάντα τίς ἀκολουθοῦν διωγμοί



Πόσα δεινά ἔχουν ἔλθει στόν κόσμο; Οἰκονομική κρίση, φτώχεια καί πεῖνα, μετανάστευση λαῶν, τρομοκρατικές ἐνέργειες, πόλεμοι σφαγές καί ἐγκλήματα, νόμοι ἀντίχριστοι ἀσεβεῖς καί ἀνήθικοι, ἐξάπλωση τῆς διαστροφῆς τῶν ἀνθρώπων, ἀγωνιώδης προσμονή παγκόσμιου πυρηνικοῦ πολέμου, ἐξαγγελίες κυβερνητῶν, προετοιμασίες ἐθνῶν, μετακινήσεις στρατῶν, χρεοκοπίες κρατῶν, καταστροφή τῆς χώρας μας ἀπό ἀντεθνικές κυβερνήσεις, ἐξαθλίωση τοῦ λαοῦ μας μέ ἐντολές ἐξωτερικῶν δυνάμεων, εἰσροή φανατικῶν μωαμεθανῶν στήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, ἀπειλές γειτονικῶν κρατῶν γιά τήν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα κ.ἄ.π.πού ξαφνικά ἐμφανίζονται καί δέν ξέρουμε πού θά ὁδηγήσουν τήν ζωή μας.

Καί σάν νά μή μας ἔφταναν αὐτά, ξεκινᾶμε ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο, χωρίς ὅπλα πού ἀφαιροῦν τήν ζωή, ἀλλά πού κλονίζουν τήν ψυχή καί σαλεύουν τήν πίστη.
Ὅπως ὅταν ἐμφανίζονταν οἱ αἱρέσεις καί ὅταν ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο καί διχάζονταν οἱ χριστιανοί, ἔτσι καί τώρα μ΄αὐτή τήν μυστήρια Σύνοδο τῆς Κρήτης,Ἐκκλησίες χωρίζονται, Μητροπολίτες διχάζονται, οἱ λαϊκοί ἀποροῦν καί στό Ἅγιον Ὄρος, Πατέρες διώκουν καί διώκονται.

Ὅλες τίς Συνόδους γιά νά ἐπικυρωθοῦν, ἔπρεπε πρῶτα νά τίς ἀποδεχθοῦν οἱ χριστιανοί, ἐνῶ αὐτήν τήν Σύνοδο ὁποῖος δέν τήν ἀποδέχεται διώκεται. Καί μόνο αὐτό φτάνει γιά νά καταλάβει κι ἕνας ἁπλός χριστιανός ὅτι δέν εἶναι θεϊκή ἀλλά ληστρική.

Τόσα χρόνια ζούσαμε μαζί ἀγαπημένοι καί ὑμνούσαμε τόν Θεό «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» καί τώρα ξαφνικά γίναμε ἐχθροί;
Σχεδόν ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἰδικά οἱ Ἕλληνες καί οἱ Σλάβοι βρίσκονται σέ ἀναταραχή καί ἀντιδροῦν στίς ἀλλαγές πού βλέπουν, ὅπως ἡ ἀναγνώριση -ἐμμέσως πλήν σαφῶς-τῶν ἑτερόδοξων ὡς ἱστορικῶν ἐκκλησιῶν, τοῦ Προτεσταντικοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν, τοῦ γάμου μετά τῶν αἱρετικῶν, τῶν διαχριστιανικών διαλόγων μετά συμπροσευχών καί τελετῶν πού ἀπαγορεύονται κ.ἄ.π. ὅπως, ἡ ὑποβάθμιση τῶν Ποιμένων δηλ. τῶν Ἐπισκοπῶν στήν Σύνοδο, ἡ ἐγκαθίδρυση πρωτείων στήν Σύνοδο δηλ. οἱ πρῶτοι πού ἀποφασίζουν, οἱ δεύτεροι πού ψηφίζουν, οἱ τρίτοι πού συνυπογράφουν, οἱ τέταρτοι πού δέν συμμετέχουν, οἱ παρόντες αἱρετικοί πού συγχαίρουν καί οἱ ὀρθόδοξοι πού ὑποχρεωτικά ἀποδέχονται, ἡ παρουσία τοποτηρητῶν ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις καί συμπροσευχές μέ αὐτούς, ἡ συμμετοχή γυναικός πράκτορος τῆς CIA στήν Σύνοδο κ.λ.π. πού εἶναι ἀτελείωτα καί ἀνεκδιήγητα.

Ἄς προσευχηθοῦμε νά μᾶς δείξει ὁ Θεός τί νά κάνουμε. Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ Ἐκκλησία μας, ἔχει ἀφήσει Κανόνες πού μᾶς λένε τί μποροῦμε καί τί πρέπει νά κάνουμε. Ἄς μή βιαστοῦμε νά βγάλουμε συμπεράσματα καί ἀποφάσεις.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει μέ Κανόνες νά μή μνημονεύουμε ἕναν Ἐπίσκοπο πού ἀλλάζει τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, διότι πῶς μπορεῖ χριστιανός πού πιστεύει καί ἀγαπάει τόν Χριστό, ν΄ἀποδέχεται ἕναν βλάσφημο ἐχθρό του Χριστοῦ ὅπως τό εἶπε ἡ Παναγία στήν Μονή Ζωγράφου «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ Μου καί ἐμοῦ» καί ἐννοοῦσε τούς Παπικούς καί τούς Φιλενωτικούς.

Ὡστόσο δέν ἐπιτρέπει νά κάνουμε σχίσμα, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Σχίσμα δέν κάνει αὐτός πού ἀποτρέπει τήν δημιουργία σχίσματος πολεμώντας τά ἀλλότρια δόγματα διακόπτοντας ἐπικοινωνία μετά τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου.

Σχίσμα γίνεται ὅταν κάποιος χωρίζεται ἀπό τήν μία ἁγία καί ἀποστολική Ἐκκλησία καί κάνει δική του ἐκκλησία, ἐπίσης ὅταν κάποιος βγάζει ἀλλότρια δόγματα, ὅπως ἔκαναν οἱ αἱρετικοί καί οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές πού ἀποδέχονται τούς αἱρετικούς καί μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση» ὁδηγοῦν αὐθαίρετα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ ἕνωση μέ αὐτούς πού οἱ ἅγιοι Πατέρες μας καί οἱ Οἰκουμενικές μας Σύνοδοι τούς καταδίκασαν καί τούς ἀναθεμάτισαν καί παραμένουν ἀδιόρθωτοι καί προκόπτοντες εἰς τά χείρω.

Συμμέτοχοι γίνονται καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν γιά ὁποιοδήποτε λόγο, διότι οἱ πιστοί δέν κάνουν συμβιβασμούς στήν πίστη, ἐνῶ οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ διωγμούς.
Δυστυχῶς ἕνα τέτοιο φαινόμενο ἐμφανίζεται στό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο φαίνεται ὅτι εἶναι ἐντολή ἄπ΄ἔξω καί εἶναι κρίμα νά συμβαίνει αὐτό ἐδῶ μέσα στήν Ἀθωνική πολιτεία καί οἰκογένεια.

Νά διωχθεῖς ἀπό ἕναν ἀλλόπιστο ἢ αἱρετικό, ναί εἶναι εὐλογία, ἀλλά ἀπό τόν πατέρα σου ἢ τόν ἀδελφό σου εἶναι κρίμα γι΄αὐτόν.

Ἄς προσευχηθοῦμε νά μᾶς φωτίσει ὁ Θεός νά κάνουμε τό καλό μέ καλόν τρόπο χωρίς ν΄ἀφήσουμε νά μειωθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη πουθενά καί σέ τίποτα.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον ἡμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς Σου, καί τόν κόσμον ἅπαντα φώτισον.
Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς τούς Ἁγιορεῖτες Μοναχούς τοῦ Περιβολιοῦ σου.

Μοναχός Παίσιος Ἁγιορείτης.