Ο πραγματικός σκοπός της ζωής.

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, 

ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο κτηματίας Νικόλαος Μοτοβίλωφ, πού τό 1831 θεραπεύθηκε θαυματουργικά από σοβαρή ασθένεια μέ τήν προσευχή του οσίου Σεραφείμ, απέκτησε τήν εύνοιά του καί αξιώθηκε νά συζητήση πολύ μαζί του γύρω από τό Άγιον Πνεύμα.

Τή συζήτησί του αυτή κατέγραψε σέ σημειώσεις, οι οποίες παρέμειναν στή μονή Ντιβέγιεβο περισσότερο από εξήντα χρόνια. Τό 1902 τίς παρέλαβε ο Σ. Α Νείλος από τήν γερόντισσα Ελενα Νικολάεβνα, χήρα του Μοτοβίλωφ, καί μέ τήν άδεια της ηγουμένης Μαρίας τίς έφερε στό φώς της δημοσιότητος τό 1903 στά « Μοσχοβίτικα χρονικά » του Ιουλίου μέ τόν τίτλο: 
« Τό Πνεύμα του Θεού αναπαυόταν φανερά στόν πατέρα Σεραφείμ του Σάρωφ, στή συζήτησί του γιά τόν σκοπό της χριστιανικής ζωής».

Αργότερα οι σημειώσεις αυτές αναδημοσιεύθηκαν από τόν Λ. Ντενίσωφ στό βιβλίο του 
« Ο βίος του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ » καί από τόν πατέρα Π. Φλορένσκυ στό έργο του 
« Στύλος καί εδραίωμα της αληθείας ».

Ο σκοπός της ζωής μας 

Ήταν Πέμπτη, γράφει ο Μοτοβίλωφ. Ημέρα συννεφιασμένη. Τό χιόνι στή γή είχε ανεβή στούς 25 πόντους, ενώ από τόν ουρανό εξακολουθούσαν νά πέφτουν πυκνές νιφάδες, όταν ο πατήρ Σεραφείμ άρχισε νά συζητά μαζί μου.

Μέ έβαλε νά καθήσω στόν κορμό ενός δένδρου πού μόλις είχε κόψει, καί ο ίδιος κάθησε απέναντί μου. Βρισκόμασταν μέσα στό δάσος, κοντά στό ερημητήριό του, πάνω στόν λόφο πού κατέληγε στίς όχθες του ποταμού Σάρωφκα.

-Ο Κύριος μου απεκάλυψε, είπε ο μεγάλος στάρετς, ότι από τά παιδικά σας χρόνια επιθυμούσατε πολύ νά μάθετε ποιός είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής, καί είχατε ρωτήσει πολλές φορές μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες. 

-Πράγματι, απάντησα, από τήν ηλικία των δώδεκα ετών μέ απασχολούσε επίμονα αυτός ο λογισμός καί είχα απευθυνθή σέ πολλούς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά οι απαντήσεις τους δέν μέ ικανοποιούσαν. 

-Μάλιστα, συνέχισε ο πατήρ Σεραφείμ. Κανείς δέν σας είχε δώσει οριστική απάντησι. Νά ποιός είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής, έλεγαν: Νά πηγαίνης στήν εκκλησία, νά προσεύχεσαι στόν Θεό, νά τηρής τίς εντολές Του, νά κάνης τό καλό. Ωρισμένοι δυσανασχετούσαν μαζί σας καί σας έλεγαν ότι ασχολείσθε μέ μία περιέργεια πού δέν αρέσει στόν Θεό. « Μή ζητάς πράγματα πάνω από τίς δυνάμεις σου », συμπήρωναν. 
Κανείς όμως δέν σας έδωσε τή σωστή απάντησι. Ορίστε λοιπόν, εγώ ο πτωχός Σεραφείμ θά σας εξηγήσω τώρα ποιός είναι πράγματι αυτός ο σκοπός: 
Η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία καί κάθε χριστιανικό έργο, όσο κι άν είναι καλό καθ’ εαυτό, δέν αποτελεί τόν σκοπό της χριστιανικής μας ζωής, αλλά χρησιμεύει σάν μέσο γιά τήν επιτυχία του. 
Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτησις του Αγίου Πνεύματος.

-Πρέπει νά γνωρίζετε, αγαπητέ, πως μόνο όταν γίνεται χάριν του Χριστού ένα καλό έργο φέρνει τούς καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Τό καλό έργο βέβαια, κι άν ακόμη δέν έχη γίνει γιά τόν Χριστό, δέν παύει νά είναι καλό. 
Η Γραφή λέει: « Εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν καί εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι » ( Πράξ. ι’ 35 ). 
Πόσο ευάρεστος είναι ο άνθρωπος πού εργάζεται τή δικαιοσύνη, φαίνεται στήν περίπτωσι του εκατοντάρχου Κορνηλίου στήν ευαγγελική ιστορία. Ο Κορνήλιος ήταν θεοφοβούμενος καί πολύ ελεήμων. Σ’ αυτόν λοιπόν, ενώ προσευχόταν, εμφανίσθηκε άγγελος Κυρίου καί του είπε: «Πέμψον εις Ιόππην καί μετακάλεσαι Σίμωνα ός επικαλείται Πέτρος˙ ούτος ξενίζεται εν οικία Σίμωνος βυρσέως... ός παραγενόμενος λαλήσει σοι » ( Πραξ. ι’ 32 ). 
Ο Πέτρος μίλησε στόν Κορνήλιο γιά τήν αιωνία ζωή καί πίστεψε κι αυτός καί όλη η οικογένειά του. Ο Κύριος χρησιμοποιεί όλα τά θεικά Του μέσα, γιά νά δώση τήν ευκαιρία σ’ ένα τέτοιον άνθρωπο, σάν αμοιβή γιά τά καλά του έργα, νά μή στερηθή τήν αιωνία μακαριότητα. Από τήν ευαγγελική αυτή διήγησι συμπεραίνουμε πώς ο Κύριος, όσον αφορά τά καλά έργα πού δέν γίνονται γι’ Αυτόν, περιορίζεται στό νά μας δώση τά μέσα γιά νά τά αξιοποιήσουμε. Καί από εμάς πλέον εξαρτάται, άν θά τά αξιοποιήσουμε. Καί από εμάς πλέον εξαρτάται, άν θά τά αξιοποιήσουμε ή όχι. 
Νά γιατί είπε ο Κύριος στούς Εβραίους: « Ει τυφλοί ήτε, ούκ άν είχετε αμαρτίαν˙ νύν δέ λέγετε ότι βλέπομεν˙ η ούν αμαρτία υμών μένει » ( Ιωάν. θ’ 41 ). Όταν λοιπόν κάποιος αγαθοεργή σάν τόν Κορνήλιο όχι γιά τόν Χριστό, αλλά κατόπιν πιστέψη σ’ Αυτόν, τότε τά καλά του έργα είναι σάν νά έγιναν γιά τόν Χριστό. Άν όμως δέν πιστέψη στόν Χριστό, δέν έχει δικαίωμα νά παραπονεθή ότι τά καλά του έργα δέν καρποφόρησαν. Γιατί τό καλό έργο αποβαίνει ωφέλιμο μόνο όταν γίνεται χάριν του Χριστού, οπότε καί στή μέλλουσα ζωή μας εξασφαλίζει τό στεφάνι της δικαιοσύνης, αλλά καί στήν παρούσα μας γεμίζει μέ τή χάρι του Αγίου Πνεύματος. 
Καί καθώς έχει γραφή: « Ου γάρ εκ μέτρου δίδωσιν ο Θεός τό Πνεύμα » ( Ιωάν. γ‘ 34 ). 
Έτσι είναι φιλόθεε. Ο σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτησις του Πνεύματος του Θεού. Η προσευχή, η αγρυπνία, η νηστεία, η ελεημοσύνη καί τά καλά έργα, πού γίνονται χάριν του Χριστού, είναι μόνο μέσα γιά τήν απόκτησι του Αγίου Πνεύματος.

-Τί σημαίνει απόκτησις; ρώτησα τόν στάρετς. Δέν μπορώ νά τό καταλάβω.

-Αποκτώ, σημαίνει μαζεύω, συγκεντρώνω, αποκρίθηκε εκείνος. Γνωρίζετε τί σημαίνει αποκτώ χρήματα. Τό ίδιο ισχύει καί γιά τήν απόκτησι του Πνεύματος του Θεού. Γνωρίζεις τή σημασία της λέξεως « αποκτώ » μέ τήν κοσμική έννοια; 
Ο σκοπός της ζωής των κοσμικών ανθρώπων είναι η απόκτησις χρημάτων, ενώ των ευγενών - εκτός από τά χρήματα - καί η απόκτησις τιμών, διακρίσεω, καί άλλων ανταμοιβών γιά τίς υπηρεσίες τους στό κράτος. Η απόκτησις του Αγίου Πνεύματος είναι κάτι παρόμοιο, μόνο πού είναι ευλογημένο καί αιώνιο. Αποκτάται μέ τούς ίδιους περίπου τρόπους, όπως τό χρηματικό κεφάλαιο ή τά διάφορα αξιώματα. Ο Θεός Λόγος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, παρωμοίασε τή ζωή μας μέ αγορά καί τά έργα μας μέ εμπορευόμενα πράγματα καί μας λέει: «Πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι » ( Λουκ. ιθ’ 13 ), « εξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι » ( Εφεσ. ε’ 16 ). 
Δηλαδή, εκμεταλλευθήτε τόν χρόνο σας, ώστε μέ τά επίγεια αγαθά νά αποκτήσετε τά ουράνια. Επίγεια εμπορεύματα είναι τά καλά έργα πού γίνονται γιά τόν Χριστό καί μας εξασφαλίζουν τή χάρι του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς Αυτό δέν υπάρχει σωτηρία. Τό Άγιον Πνεύμα εγκαθίσταται μόνο Του στίς ψυχές μας. Γιά νά κατοικήση όμως καί νά συμπαραμείνη μέ το δικό μας πνεύμα, πρέπει προηγουμένως νά αγωνισθούμε μέ όλες μας τίς δυνάμεις γιά νά τό αποκτήσουμε. Τότε εκείνο θά προετοιμάση στήν ψυχή καί στό σώμα μας τήν κατοικία Του, σύμφωνα μέ τόν αψευδή λόγο του Κυρίου: « Ενοικήσω εν υμίν καί εμπεριπατήσω καί έσομαι υμών Θεός , καί υμείς έσεσθέ μοι λαός »( πρβλ. Λευιτ. κστ’12). Κάθε αρετή πού γίνεται γιά τόν Χριστό μας δίνει τή χάρι του Αγίου Πνεύματος. Περισσότερο όμως απ’ όλες μας τή δίνει η προσευχή, γιατί αυτή τήν έχουμε πάντοτε στά χέρια μας σαν ένα εύχρηστο πνευματικό όπλο. Θά θέλατε π.χ νά πάτε στήν εκκλησία, αλλά εκκλησία δέν υπάρχει ή μπορεί ή ακολουθία νά έχη τελειώσει. Θά θέλατε νά δώσετε κάτι στόν επαίτη, αλλά επαίτης δέν υπάρχει ή μπορεί νά μήν έχετε νά του δώσετε. Θά θέλατε ίσως νά φυλάξετε παρθενία, αλλά είτε η ιδιοσυγκρασία σας είτε η πίεσις των τεχνασμάτων του εχθρού εν συνδυασμώ μέ τήν αδυναμία σας δέν σας αφήνουν νά αντισταθήτε καί νά εκπληρώσετε αυτή τήν επιθυμία σας. Θά θέλατε ακόμη νά κάνετε καί κάποια άλλη αρετή χάριν του Χριστού, αλλά δέν δυνάμεις ή δέν δίδεται η κατάλληλη ευκαιρία. Μέ τήν προσευχή όμως δέν συμβαίνει τό ίδιο. Γι’ αυτή υπάρχει πάντοτε καί γιά τόν καθένα η δυνατότης: γιά τόν πλούσιο καί τόν πτωχό, τόν ισχυρό καί τόν αδύνατο, τόν διάσημο καί τόν άσημο, τόν υγιή καί τόν ασθενή, τόν δίκαιο καί τόν αμαρτωλό. Μεγάλη είναι η δύναμις της προσευχής. 
Αυτή περισσότερο απ’ όλα μας παρέχει τό Πνεύμα του Θεού, καί αυτήν ευκολώτερα απ’ όλα μπορεί καθένας νά τήν επιτελέση. Μέ τήν προσευχή αξιωνόμαστε νά συζητάμε μέ τόν Πανάγαθο Θεό καί Σωτήρα μας. Πρέπει όμως νά προσευχώμαστε μόνο μέχρις ότου ο Θεός, τό Πνεύμα τό Άγιον μας επισκεφθή μέ τή χάρι Του στό μέτρο πού Αυτός γνωρίζει. Καί όταν Αυτός ευδοκήση νά μας επισκεφθή, τότε πρέπει νά σταματήσουμε τήν προσευχή. Γιατί νά του λέμε « ελθέ καί σκήνωσον εν ημίν », αφού ήδη βρίσκεται μέσα στίς ψυχές μας;

 -Μέχρι τώρα , μπατούσκα, μιλήσατε μόνο γιά τήν τήν προσευχή. Τί θά λέγατε γιά τίς άλλες αρετές πού γίνονται γιά τόν Χριστό καί τήν απόκτησι του Αγίου Πνεύματος;

 -Τή χάρι του Αγίου Πνεύματος μπορείτε νά τήν αποκτήσετε καί μέ όλες τίς άλλες αρετές, πού γίνονται χάριν του Χριστού. Εμπορευθήτε από τίς αρετές εκείνες πού σας δίνουν περισσότερο κέρδος. Συγκεντρώστε κεφάλαιο από τά ευλογημένα κέρδη της θείας χάριτος καί νά τά καταθέσετε στό αιώνιο ταμιευτήριο, πού θά σας αποφέρη τόκο σέ κάθε πνευματικό ρούβλι όχι 4% ή 6%, αλλά 100%, καί αναρίθμητες φορές περισσότερο. 
Άν π.χ. σας δίνη περισσότερη χάρι η προσευχή καί η αγρυπνία, αγρυπνείτε καί προσεύχεσθε. Άν σας δινη περισσότερη η νηστεία, νηστεύετε. Άν σας δίνη η ελεημοσύνη, δώστε ελεημοσύνη . Παρόμοια σκεφθήτε καί γιά κάθε άλλη αρετή πού γίνεται γιά τόν Χριστό. Έτσι νά εμπορεύεστε πνευματικά μέ τίς αρετές. Κι αφού αποκτήσετε μ’ αυτόν τόν τρόπο τή χάρι του Αγίου Πνεύματος, νά τή μοιράζετε σέ όσους έχουν ανάγκη, παίρνοντας παράδειγμα από τό αναμμένο κερί. Αυτό, άν καί είναι αναμμένο μέ γήινο φώς, ανάβει καί τά άλλα κεριά, φωτίζει καί άλλα μέρη, χωρίς νά λιγοστεύη τό δικό του φώς. Άν γίνεται έτσι μέ τό γήινο φώς, τί θά πούμε τότε γιά τό φώς της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος του Θεού; 

 -Μπατούσκα, μιλάτε διαρκώς γιά τήν απόκτησι της χάριτος του Αγίου Πνεύματος σάν τόν σκοπό της χριστιανικής ζωής. Πώς όμως καί πού μπορώ νά τό δώ; Τά καλά έργα φαίνονται. Θά μπορούσα άραγε νά δώ καί τό Άγιον Πνεύμα; Πώς μπορώ νά γνωρίζω, εάν τό Άγιον Πνεύμα είναι μαζί μου ή όχι; 

-Στίς ημέρες μας, αποκρίθηκε ο στάρετς, υπάρχει γενική ψυχρότης πρός τήν αγία πίστι του Χριστού καί αδιαφορία πρός όσα ενεργεί η θεία Πρόνοια γιά νά μας φέρη κοντά Του. Η ψυχρότης καί η αδιαφορία αυτή μπορούμε να πούμε ότι μας απεμάκρυναν σχεδόν εντελώς από τήν αληθινή χριστιανική ζωή. Μας φαίνονται τώρα κάπως παράξενα τά λόγια της Γραφής, όπως π.χ. εκείνα πού είπε ο προφήτης Μωυσής γιά τούς πρωτοπλάστους: 
« Ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω ... » ( Γεν. γ’ 8 ), ή τά λόγια του αποστόλου Παύλου: 
«Κωλυθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος λαλήσαι τόν λόγον εν τη Ασία εζητήσαμεν εξελθείν εις Μακεδονίαν, συμβιβάζοντες ότι προσκέκληται ημάς ο Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτούς » 
( Πραξ. ιστ’ 7-10 ). Συχνά αναφέρεται η εμφάνισις του Θεού στούς ανθρώπους καί σέ άλλα μέρη της Αγίας Γραφής. Αυτός είναι ο λόγος πού μερικοί υποστηρίζουν καί λένε: 
«Τά χωρία αυτά είναι ακατανόητα. Πως μπορούν οι άνθρωποι μέ τά ίδια τους τά μάτια νά δούν τόν Θεό; ». 
Τίποτε όμως ακατανόητο δέν υπάρχει εδώ. Η δυσκολία προέρχεται από τό ότι απομακρυνθήκαμε από τήν απλότητα της πρωταρχικής χριστιανικής γνώσεως, καί μέ τήν πρόφασι της επιστημονικής γνώσεως μπήκαμε σέ τέτοιο σκοτάδι αγνοίας, ώστε μας φαίνονται ακατανόητα εκείνα πού γιά τούς παλαιούς ήσαν τόσο κατανοητά. Καί στίς καθημερινές ακόμη συζητήσεις τους η έννοια της εμφανίσεως του Θεού δέν ήταν γι’ αυτούς κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι αυτοί δέν έβλεπαν τόν Θεό καί τή χάρι του Αγίου Του Πνεύματος στόν ύπνο καί στούς ρεμβασμούς τους ούτε σέ μία φανταστική καί αρρωστημένη έκστασι, αλλά φανερά καί αληθινά. Σήμερα δυστυχώς γίναμε πολύ αδιάφοροι γιά τή σωτηρία μας, μέ αποτέλεσμα νά δίνουμε λανθασμένη ερμηνεία σέ πολλά αγιογραφικά χωρία. Αυτό συμβαίνει γιατί δέν ζητάμε τή χάρι του Θεού, δέν της επιτρέπουμε εξ αιτίας του εγωισμού νά κατοικήση στήν ψυχή μας. Αυτός είναι ο λόγος πού δέν έχουμε τόν πραγματικό φωτισμό. Ο Κύριος στέλνει τόν φωτισμό Του μόνο στίς καρδιές πού μέ όλη τους τή δύναμι καρτερούν καί διψούν τήν αλήθεια. Τή χάρι του Αγίου Πνεύματος λαμβάνουν όλοι οι χριστιανοί στό μυστήριο του αγίου χρίσματος, όταν σφραγίζωνται στά κυριώτερα μέλη του σώματος, καθώς ορίζει η αγία μας εκκλησία, ο αιώνιος φύλακας αυτής της χάριτος. Στό μυστήριο του αγίου χρίσματος αναφέρεται: 
« Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου ». Εμείς οι χοικοί, φιλόθεθε, βάζουμε τή σφραγίδα μας σέ σκεύη πού κρύβουν κάτι πολύτιμο. Τί πολυτιμότερο όμως υπάρχει από τά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος πού μας δίνονται άνωθεν κατά τό μυστήριο του Αγίου βαπτίσματος; 
Άν δέν αμαρτάναμε ποτέ μετά τή βάπτισί μας, θά παραμέναμε αιωνίως άγιοι, άσπιλοι, απηλλαγμένοι από κάθε σωματικό καί ψυχικό μολυσμό καί ευάρεστοι στόν Θεό. Δυστυχώς όμως αυξανόμενοι στήν ηλικία δέν αυξανόμεθα καί στή χάρι καί στή σοφία όπως ο Ιησούς Χριστός. Αντιθέτως σιγά - σιγά διαφθειρόμεθα, χάνουμε τή θεία χάρι καί αμαρτάνουμε μέ ποικίλες καί βαρειές αμαρτίες. Άν παρακινηθή κάποιος από τή σοφία του Θεού καί αποφασίση νά αφιερώση τή ζωή του σ’ Αυτόν, πρέπει νά μετανοήση ειλικρινά γιά όλες τίς αμαρτίες του καί νά επιδοθή στίς αντίθετες αρετές. Μέ τήν εξάσκησι των αρετών αυτών θά αποκτήση τό Άγιον Πνεύμα, μέ τό οποίο ενεργεί μέσα μας καί θεμελιώνει τή βασιλεία του Θεού. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος, πού δίδεται κατά τό άγιο βάπτισμα εις τό όνομα της Αγίας Τριάδος, λάμπει στήν καρδιά μας σάν τό ανέσπερο φώς του Χριστού. Λάμπει παρ’ όλες τίς αμαρτωλές μας πτώσεις, παρ’ όλο τό σκοτάδι πού περιβάλλει τήν ψυχή μας. Τό Άγιον Πνεύμα, όταν ο αμαρτωλός ακολουθήση τόν δρόμο της μετανοίας, εξαλείφει εντελώς καί τά ίχνη ακόμη των αμαρτιών του καί ενδύει τόν πρώην ένοχο πάλι μέ τήν άφθαρτη στολή, τήν υφασμένη μέ τή χάρι Του, γιά τήν απόκτησι της οποίας - σάν σκοπό της χριστιανικής ζωής - σου μιλώ τόση ώρα. 
Όπως είπαμε προηγουμένως, η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι φώς πού φωτίζει τόν άνθρωπο. Ο Κύριος συχνά φανέρωνε ενώπιον πολλών μαρτύρων τήν ενέργεια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος σ’ εκείνους τούς ανθρώπους πού είχε αγιάσει καί φωτίσει. Θυμήσου τόν Μωυσή μετά τήν συζήτησι πού είχε στό Σινά μέ τόν Θεό. Οι άνθρωποι δέν μπορούσαν νά τόν αντικρύσουν, γιατί ακτινοβολούσε μέ ένα ασυνήθιστο φώς πού τόν περιέβαλλε. Αναγκαζόταν λοιπόν νά εμφανίζεται στούς Ισραηλίτες μέ τό πρόσωπο καλυμμένο. Θυμήσου ακόμη τή θεία Μεταμόρφωσι του Σωτήρος στό όρος Θαβώρ. 
« Καί τά ιμάτια αυτού εγένοντο στίλβοντα, λευκά λίαν ως χιών » ( Μαρκ. θ’ 3 ), καί 
« ακούσαντες οι μαθηταί έπεσον επί πρόσωπον αυτών καί εφοβήθησαν σφόδρα » ( Ματθ. ιζ’ 6 ). Όταν εμφανίσθηκαν κοντά στόν Κύριο ο Μωυσής καί ο Ηλίας, « επεσκίασεν αυτούς νεφέλη φωτεινή ». Η χάρις λοιπόν του Αγίου Πνεύματος φανερώνεται μέ ένα ανέκφραστο φώς.

-Πως είναι δυνατόν, ρώτησα τόν μπατούσκα, νά καταλάβω ότι βρίσκομαι στή χάρι του Αγίου Πνεύματος;

-Είναι κάτι πολύ απλό, μου απήντησε. Ο Κύριος λέει ότι όλα είναι απλά σ’ εκείνους πού αποκτούν τή γνώσι. Οι απόστολοι είχαν αυτή τή γνώσι, γι’ αυτό πάντοτε καταλαβαίναν άν βρισκόταν τό Πνεύμα του Θεού μαζί τους ή όχι. Ποτισμένοι λοιπόν μέ τή καί βλέποντας τήν παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα τους, έλεγαν μέ βεβαιότητα ότι τό έργο τους είναι άγιο καί κατά πάντα ευάρεστο στόν Θεό. Έτσι εξηγείται γιατί έγραφαν στίς επιστολές τους: 
« Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι καί ημίν » ( Πράξ. ιε’ 28 ), καί μόνο μέ αυτές τίς προυποθέσεις συνιστούσαν τίς επιστολές τους σάν αδιάψευστη αλήθεια γιά τήν ωφέλεια όλων των πιστών. Οι άγιοι Απόστολοι ένοιωθαν αισθητά μέσα τους τήν παρουσία του Πνεύματος του Θεού. Βλέπεις λοιπόν, αγαπητέ, ότι τό πράγμα είναι απλό;

-Παρ’ όλα ταύτα δέν καταλαβαίνω πως μπορώ νά είμαι απολύτως βέβαιος ότι βρίσκομαι στή χάρι του Αγίου Πνεύματος. Πως μπορώ νά αντιλαμβάνωμαι τήν πραγματική Του επιφοίτησι;

-Σας είπα ήδη, φιλόθεε, ότι είναι κάτι πολύ απλό καί σας διηγήθηκα λεπτομερώς πως οι άνθρωποι βρίσκονται εν Πνεύματι Αγίω καί πως πρέπει νά καταλαβαίνουμε τήν παρουσία Του μέσα μα. Τί άλλο θέλεις λοιπόν; -Θέλω νά τό κατανοήσω αυτό πολύ καλά, απήντησα.

-Τώρα βρισκόμαστε καί οι δύο μέσα στό Άγιον Πνεύμα. Γιατί δέν μέ κοιτάς;

-Δέν μπορώ νά κοιτάξω, γιατί από τά μάτια σας βγαίνουν λάμψεις. Τό πρόσωπο σας έγινε λαμπρότερο από τόν ήλιο καί τά μάτια μου πονούν.

-Μήν ταράζεσαι. Είσαι τώρα κι εσύ φωτεινός σάν κι εμένα. Βρίσκεσαι κι εσύ στήν πληρότητα του θείου Πνεύματος, διαφορετικά δέν θά μπορούσες νά μέ δής σ’ αυτή τήν κατάστασι.

-Ευχαρίστησε τόν Θεό γιά τό ανέκφραστο σ’ εσένα έλεός Του. Θά πρόσεξες ότι ούτε κάν σταυροκοπήθηκα, παρά μόνο προσευχήθηκα νοερά μέ τήν καρδιά μου καί είπα: 
« Κύριε, αξίωσέ τον νά δή φανερά καί μέ τά σωματικά του μάτια τήν επιφοίτησι του Πνεύματός Σου, μέ τήν οποία αξιώνεις τούς δούλους Σου, όταν ευδοκήσης νά τούς φανερωθής μέ τό φώς της μεγαλοπρεπούς δόξης Σου ». Καί νά, αγαπητέ, ο Κύριος ικανοποίησε αμέσως τήν ταπεινή παράκλησι του πτωχού Σεραφείμ. Πως νά μήν τόν ευγνωμονούμε καί οι δύο γιά τήν ανέκφραστη δωρεά Του! 
Μέ τή μορφή αυτή σπανίως φανερώνει ο Κύριος τό έλεος Του καί στούς μεγάλους ακόμη ερημίτες. Αυτή η θεία χάρις σάν φιλόστοργη μητέρα ευδόκησε νά παρηγορήση τή συντετριμμένη καρδιά σου ύστερα από τή μεσιτεία της ίδιας της Μητέρας του Θεού. Γιατί όμως, αγαπητέ μου, δέν μέ κοιτάς στά μάτια; Κοίταξέ με χωρίς νά φοβάσαι. 
Ο Κύριος είναι μαζί μας ! 

-Τί αισθάνεσαι τώρα; μέ ρώτησε ο πατήρ Σεραφείμ.

 -Πολύ ευχάριστα !

-Πές μου συγκεκριμένα τί νιώθεις.

-Νοιώθω τέτοια γαλήνη καί ειρήνη στήν ψυχή μου, πού μέ κανένα λόγο δέν μπορώ νά τήν εκφράσω!

-Αυτό, φιλόθεε, είναι εκείνη η ειρήνη γιά τήν οποία έκανε λόγο ο Κύριος στούς μαθητάς Του: « Ειρήνην τήν εμήν δίδωμι υμίν˙ ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν » ( Ιωάν. ιδ’ 27 ). « Ότι δέ εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος» ( Ιωάν.ιε’ 19 ). « Αλλά θαρσείτε , εγώ νενίκηκα τόν κόσμον » ( Ιωάν. ιστ’ 33 ). 
Σ’ αυτούς τούς ανθρώπους πού είναι μισητοί στόν κόσμο, αλλά εκλεκτοί από τόν Χριστό, δίνει ο Κύριος αυτή τήν ειρήνη πού νοιώθεις τώρα εσύ μέσα σου. Αυτή είναι « η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν » ( Φιλ. δ’ 7 ) σύμφωνα μέ τόν λόγο του Αποστόλου. Τί άλλο αισθάνεσαι;

-Ασυνήθιστη γλυκύτητα, απήντησα.

-Πρόκειται γιά τή γλυκύτητα πού αναφέρει ο Ψαλμωδός: «Μεθυσθήσονται από ποιότητος οίκου σου, καί τόν χειμάρρουν της τρυφής σου ποτιείς αυτούς » ( Ψαλμ. λε’ 8 ). 
Αυτή ακριβώς η γλυκύτης πλημμυρίζει τώρα όλες τις φλέβες μας μέ μία ανέκφραστη ευφροσύνη. Απ’ αυτή τή γλυκύτητα μοιάζουν οι καρδιές μας νά λειώνουν. 
Νοιώθουμε κι οι δυό μας τόση ευτυχία, πού καμμία γλώσσα δέν μπορεί νά εκφράση.

-Τί άλλο αισθάνεσαι ;

-Ασυνήθιστη χαρά σ’ όλη τήν καρδιά μου.

-Όταν τό Πνεύμα του Θεού, συνέχισε ο μπατούσκα, κατέρχεται στόν άνθρωπο καί τόν περιβάλλη μέ τήν πληρότητα της ενεργείας Του, τότε η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει μέ μία ανέκφραστη χαρά, γιατί τό Άγιον Πνεύμα κάνει τά πάντα χαροποιά, όπου κι άν εγγίση. Αυτή είναι η χαρά, γιά τήν οποία ο Κύριος λέει στό Ευαγγέλιο: « Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής˙ όταν δέ γεννήση τό παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως διά τήν χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τόν κόσμον. καί υμείς ούν λύπην μέν νύν έχετε˙ πάλιν δέ όψομαι υμάς καί χαρήσεται υμών η καρδία, καί τήν χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών » ( Ιωάν. ιστ’ 21-22 ). Μά όσο κι άν είναι παρήγορη η χαρά αυτή, πού τώρα νοιώθεις στήν καρδιά σου, δέν είναι τίποτε συγκριτικά μ’ εκείνη, τήν οποία ετοίμασε ο Κύριος « τοίς αγαπώσιν αυτόν », μαζί μέ όλα εκείνα « ά οφθαλμός ουκ είδε καί ούς ουκ ήκουσε καί επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη » ( Α’ Κορινθ. β’ 9 ). 
Τώρα σ’ εμάς δίδεται η πρόγευσις αυτής της χαράς. Κι άν τώρα νοιώθουμε τόση γλυκύτητα καί ευφροσύνη στήν καρδιά μας, τί νά πούμε τότε γιά τή χαρά εκείνη, πού έχει ετοιμασθή στόν ουρανό γι’ αυτούς πού κοπιάζουν εδώ στήν γή; Αλλά κι εσύ, αγαπητέ μου, αρκετά υπέφερες στή ζωή σου. Κοίταξε όμως τώρα μέ ποιά χαρά σέ παρηγορεί ο Κύριος στήν παρούσα ακόμη ζωή! 
Τί άλλο νοιώθεις;

 -Ασυνήθιστη θερμότητα, απήντησα.

-Μά πως αγαπητέ μου; Είμαστε καθισμένοι χειμώνα καιρό στήν αυλή του κελλιού μέσα στό δάσος, πατάμε στό χιόνι ,από τόν ουρανό συνεχίζουν νά πέφτουν νιφάδες καί μας έχουν σκεπάσει πάνω από ένα βερσόκ. 

-Τί θερμότητα μπορεί νά αισθάνεσαι;

-Αισθάνομαι τέτοια θερμότητα, σάν κι εκείνη πού δημιουργείται μέσα σ’ ένα λουτρό, όταν ρίξουν νερό στήν πέτσκα κι αρχίση νά βγαίνη σάν στύλος ο ατμός.

 -Μήπως αισθάνεσαι καί τή μυρωδιά του; ρώτησε ο στάρετς.

 -Όχι, απήντησα. Επάνω στή γή δέν υπάρχει παρόμοια ευωδία. Όταν ακόμη ζούσε η μητέρα μου, επειδή μου άρεσε ο χορός καί πήγαινα στίς χοροεσπερίδες, μέ ράντιζε μέ αρώματα, τά οποία αγόραζε από τά καλύτερα καταστήματα μόδας της πόλεως Καζάν. Αλλά κι εκείνα δέν ανέδιδαν τέτοια ευωδία.

-Τό γνωρίζω. 
Είναι έτσι, όπως ακριβώς τό λές. Σέ ρώτησα όμως επίτηδες γιά νά δώ άν αισθάνεσαι κι εσύ τό ίδιο. Πράγματι. Η πιό ευχάριστη ευωδία πάνω στή γή δέν μπορεί νά συγκριθή μ’ αυτή πού νοιώθουμε τώρα, γιατί μας πλημμυρίζει η ευωδία του Αγίου Πνεύματος του Θεού. 
Ποιά επίγεια ευωδία μπορεί νά συγκριθή μ’ αυτή; Μου είπες ότι γύρωμας υπάρχει θερμότης όπως καί στό λουτρό. Κοίταξε όμως! Τό χιόνι επάνω μας δέν έχει λειώσει, ενώ από τόν ουρανό εξακολουθεί νά πέφτη. Αυτό σημαίνει ότι η θερμότης δέν βρίσκεται στόν αέρα, αλλά μέσα μας. Είναι εκείνη η θερμότης, γιά τήν οποία μας προτρέπει τό Άγιον Πνεύμα νά αναφωνούμε πρός τόν Κύριο: « Μέ τή θερμότητα του Πνεύματός Σου του Αγίου θέρμανέ με! Μέ αυτή θερμαίνονταν οι ερημίτες, άνδρες καί γυναίκες, καί αψηφούσαν τήν παγωνιά του χειμώνος. Ένοιωθαν σάν νά ήταν ντυμένοι μέ ζεστές γούνες. Αυτό συμβαίνει τώρα καί σ’ εμάς, γιατί μέσα μας αναπαύεται η θεία χάρις, καθώς είπε ο Κύριος: « Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι » ( Λουκ. ιζ’ 21 ). Λέγοντας εδώ βασιλεία, υπονοεί ο Κύριος τή χάρι του Αγίου Πνεύματος. Νά λοιπόν ! Αυτή η βασιλεία του Θεού βρίσκεται τώρα μέσα μας καί μας φωτίζει εξωτερικά, μας θερμαίνει καί γεμίζει μέ κάθε είδους ευωδία τόν αέρα πού μας περιβάλλει. Επίσης ευφραίνει τίς αισθήσεις μας μέ τήν ουράνια ευφροσύνη καί γεμίζει τήν καρδιά μας μέ ανέκφραστη χαρά. 
Γιά τήν κατάστασι, στήν οποία βρισκόμαστε τώρα ο Απόστολος λέει: « Η βασιλεία του Θεού ου γάρ εστιν βρώσις καί πόσις, αλλά δικαιοσύνη καί ειρήνη καί χαρά εν Πνεύματι Αγίω » ( Ρωμ. ιδ’ 17 ). Η πίστις μας συνίσταται « ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος καί δυνάμεως » ( Α’ Κορινθ. β’ 4 ). Σ’ αυτήν ακριβώς τήν κατάστασι βρισκόμαστε τώρα κι εμείς. Γι’ αυτή κυρίως ο Χριστός είπε: « Εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μή γεύσωνται θανάτου έως άν ίδωσι τήν βασιλείαν του Θεού εληλυλυθυίαν εν δυνάμει » ( Μαρκ. θ’ 1 ). Νά λοιπόν, αγαπητέ μου, κοίταξε τί ανέκφραστη χαρά μας αξίωσε νά δοκιμάσουμε τώρα ο Κύριος!  Νά τί σημαίνει νά βρισκώμαστε στήν πληρότητα του Αγίου Πνεύματος. Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει κάπου τό εξής: « Βρισκόμουν ο ίδιος στήν πληρότητα του Αγίου Πνεύματος ». Μέ αυτή τήν πληρότητα του Αγίου Πνεύματος υπερπλήρωσε τώρα ο Κύριος κι εμάς τούς πτωχούς. Νομίζω λοιπόν πώς δέν υπάρχει πλέον λόγος νά ρωτάς περισσότερα γιά τό πως βρίσκονται οι άνθρωποι στή χάρι του Αγίου Πνεύματος! 
Θά θυμάσαι άραγε τό ανέκφραστο έλεος του Θεού πού φανερώθηκε σήμερα σ’ εμάς;

-Δέν γνωρίζω, μπατούσκα, άν θά μέ αξιώση ο Θεός νά τό θυμάμαι τόσο ζωντανά καί καθαρά, όπως τό αισθάνομαι τώρα.

-Εγώ νομίζω, παρετήρησε ο στάρετς, ότι ο Κύριος θά σέ βοηθήση νά συγκρατήσης γιά πάντα αυτή τή φανέρωσι στή μνήμη σου. Διαφορετικά, δέν θά απαντούσε η αγαθότης Του τόσο αστραπιαία στήν ταπεινή παράκληση του πτωχού Σεραφείμ. Πόλύ περισσότερο, γιατί η γνώσις αυτή δέν δόθηκε σ’ εσένα μόνο γιά τόν εαυτό σου, αλλά καί γιά όλο τόν κόσμο, ώστε κι εσύ νά στερεωθής στόν δρόμο του Θεού, καί τούς άλλους νά ωφελήσης. Όσον αναφορά τό γεγονός ότι εγώ είμαι μοναχός, ενώ εσύ λαικός , αυτό δέν πρέπει νά τό σκέπτεσαι. 
Ο Θεός ζητά ορθή πίστι σ’ Αυτόν καί στόν μονογενή Του Υιό. Καί τότε προσφέρει από τόν ουρανό πλούσια τή χάρι του Αγίου Πνεύματος . Ο Κύριος ζητά μία καρδιά γεμάτη αγάπη γιά τόν θεό καί τό πλησίον. Αυτή είναι ο τόπος, στόν οποίον Εκείνος αναπαύεται καί εμφανίζεται μέ τήν πληρότητα της επουρανίου δόξης Του. 
« Υιέ δός μοι σήν καρδίαν » ( Παροιμ. κγ’ 26 ), μας λέει ο Κύριος, κι Εκείνος υπόσχεται νά μας δώση τό κάθε τι. Ζητά τήν καρδιά μας ο Κύριος, γιατί μέσα σ’ αυτή θέλει νά εγκαθιδρύση τή βασιλεία Του. «Εγγύς Κύριος πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία » ( Ψαλμ. ρμδ’ 18 ). Ο Κύριος εισακούει εξ ίσου τόν μοναχό καί τόν λαικό, αρκεί νά είναι καί οι δύο ορθόδοξοι, νά αγαπούν τόν Θεό από τά βάθη της ψυχής τους καί νά έχουν πίστι σ’ Αυτόν, έστω σάν τό κόκκο του σιναπιού. Άν συμβαίνουν αυτά, τότε καί οι δύο θά μετακινήσουν όρη. « Διώξεται εις χιλίους καί οι δύο μετακινήσουσι μυριάδας » ( Δευτερ. λβ’ 30. Ο ίδιος ο Κύριος λέει: « Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι » ( Μάρκ. θ’ 23 ), ενώ ο απόστολος Παύλος αναφωνεί: « Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί μέ Χριστώ » ( Φιλιπ. δ’ 12 ). Ο Κύριος λέει γιά όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν: 
« Ο πιστεύων εις εμέ, τά έργα ά εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, καί μείζονα τούτων ποιήσει » 
( Ιωάν. ιδ’ 12 ). « Έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου˙ αιτείτε καί λήψεσθε, ίνα η χαρά ημών η πεπληρωμένη » ( Ιωάν. ιστ’ 24 ). Όσα λοιπόν, φιλόθεε, ζητήσης από τόν Κύριο, όλα θά τά λάβης, αρκεί μόνο αυτό πού θά ζητήσης νά είναι γιά τή δόξα του Θεού ή γιά τήν ωφέλεια του πλησίον, γιατί καί τήν ωφέλεια πρός τόν πλησίον ο Θεός πρός δόξαν Του τή δέχεται. Γι’ αυτό καί λέει: « Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε » ( Ματθ. κε’ 40 ). Μήν αμφιβάλλης καθόλου γιά τό άν ο Κύριος θά εκπληρώση τά αιτήματά σου, αρκεί, όπως είπαμε, νά γίνωνται πρός δόξαν Θεού καί ωφέλεια του πλησίον. Αλλά κι άν ακόμη ζητήσης κάτι γιά προσωπική σου ανάγκη η ωφέλεια, πολύ σύντομα καί πρόθυμα θά σου τό στείλη ο Κύριος, αρκεί νά σου είναι απολύτως αναγκαίο. Γιατί ο Κύριος αγαπά όσους τόν αγαπούν καί είναι αγαθός σέ όλους.  
« Θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει καί της δεήσεως αυτών επακούσεται » ( Ψαλμ. ρμδ’ 19 ).

Τότε ο πατήρ Σεραφείμ μέ έπιασε δυνατά από τούς ώμους και μου είπε :

Καί σκύβοντας αργά μου είπε στό αυτί: Ύστερα από τά λόγια αυτά έρριξα μία ματιά στό πρόσωπό του καί μέ κατέλαβε ακόμη μεγαλύτερο δέος. Φαντάσου πώς συζητάς μέ κάποιον τό μεσημέρι, εκτεθειμένος στίς πιό καυτερές ακτίνες του ηλίου, καί τόν κοιτάζεις στό πρόσωπο. Βλέπεις τά χείλη του νά κινούνται, βλέπεις τήν αλλοιωμένη έκφρασι των ματιών του, ακούς τήν φωνή του, αισθάνεσαι ότι κάποιος σέ κρατά από τούς ώμους, αλλά δέν βλέπεις ούτε τά χέρια ούτε τό σχήμα του, μά ούτε τόν ίδιο τόν εαυτό σου. Βλέπεις μόνο ένα εκτυφλωτικό φώς, πού ξεχύνεται μερικά βήματα τριγύρω καί χαρίζει τή λάμψι του στό πέπλο του χιονιού πού καλύπτει τό ξέφωτο, καί στίς νιφάδες πού πέφτουν πάνω σ’ εμένα καί τόν μεγάλο στάρετς. Είναι αδύνατον νά φαντασθή κανείς εκείνη τήν κατάστασι, στήν οποία βρισκόμουν τότε! 

Σύντομες Διδασκαλίες Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ , Ιερά Μονή Παρακλήτου , Ορωπός Αττικής 2007 , Δεκάτη έκδοσις .

Περί προσευχής.

Όσοι αληθινά απεφάσισαν νά υπηρετήσουν τόν Κύριο, πρέπει νά καταγίνωνται στήν μνήμη του Θεού καί στήν αδιάλειπτη καί νοερά επίκλησι του ονόματος Του: « Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τόν αμαρτωλόν ». Τίς ώρες πού ακολουθούν μετά τό γεύμα μπορεί κανείς νά προσεύχεται ως εξής: « Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, πρεσβείαις της Θεοτόκου ελέησόν με τόν αμαρτωλόν ».

Μπορεί επίσεις νά καταφεύγη ιδιαιτέρως στήν Θεοτόκο: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημας» ή νά λέη τόν αρχαγγελικό ασπασμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε καχαριτωμένη Μαρία...». Μέ αυτή τήν απασχόληση όχι μόνο διατηρούμε ειρηνική τή συνείδησί μας, αλλά μπορούμε νά πλησιάσουμε τόν Θεό καί νά ενωθούμε μαζί Του. Διότι, κατά τόν άγιο Ισαάκ τόν Σύρο, δέν μπορούμε νά πλησιάσουμε μέ άλλο τρόπο τόν Θεό, εκτός από τήν αδιάλειπτη προσευχή.

Τά είδη της προσευχής περιγράφει πολύ καλά ο άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος. Όσο γιά τήν αξία της ο ιερός Χρυσόστομος λέει: « Μέγα τό όπλο της προσευχής, θησαυρός ατίμητος, πλούτος αδαπάνητος, λιμήν αχείμαστος, πρόξενος της ησυχίας καί πλήθους καλών έργων ρίζα, πηγή καί μήτηρ εστί ».

Όταν προσεύχεσαι στόν ναό, νά στέκεσαι σέ στάσι προσοχής. Σ’ αυτό θά βοηθηθής άν έχεις τά μάτια κλειστά. Νά τά ανοίγης μόνο όταν σέ κυριεύη η νύστα καί η ακηδία. Τότε νά προσηλώνης τό βλέμμα σου σέ κάποια εικόνα καί στό κερί πού καίει μπροστά της.

Άν αιχμαλωτισθής τήν ώρα της προσευχής από λογισμούς, ταπεινώσου καί ζήτησε συγχώρησι λέγοντας: « Ημάρτησα, Κύριε, μέ τόν λόγο, τόν νού, τήν πράξι καί μέ όλες μου τις αισθήσεις ».

Αγωνίσου διαρκώς εναντίον της διασπάσεως του νού. Διαφορετικά η ψυχή σου, μέ τήν ενέργεια του διαβόλου, θά ξεφύγη από τή μνήμη καί τήν αγάπη του Θεού, καθώς λέει ο άγιος Μακάριος: « Όλη η φροντίδα του αντιπάλου μας έγκειται στό νά απομακρύνη τόν λογισμό μας από τήν μνήμη του Θεού, από φόβο καί τήν αγάπη μας πρός αυτόν ». 

Όταν ο νούς καί η καρδιά ενωθούν στήν προσευχή καί οι λογισμοί δέν διασκορπίζωνται, τότε η θεία χάρις φωτίζει καί θερμαίνει τήν ψυχή καί μία μυστική αγαλλίασις καί ειρήνη πλημμυρίζει όλο τόν εσωτερικό άνθρωπο. Οφείλουμε νά ευχαριστούμε γιά όλα τόν Θεό καί νά παραδίδουμε τόν εαυτό μας στό θέλημά Του.

Οφείλουμε επίσεις νά αναφέρουμε σ’ Αυτόν όλους τούς λογισμούς, τούς λόγους καί τίς πράξεις μας καί νά προσπαθούμε, ώστε νά υπηρετούν όλα μόνο τό θέλημά Του.

Σύντομες Διδασκαλίες Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, Ιερά Μονή Παρακλήτου, 

Ορωπός Αττικής 2007, Δεκάτη έκδοσις.

Ο Κύριος μεριμνά γιά τή σωτηρία μας.

« Υπάρχει απόγνωσις, κατά τόν άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, η οποία προέρχεται από τό πλήθος των αμαρτιών, τό βάρος της συνειδήσεως καί τήν αφόρητη λύπη.

Τότε η ψυχή γεμάτη τραύματα, καί δοκιμάζοντας αφόρητο πόνο απ‘ αυτά, καταποντίζεται στόν βυθό της απογνώσεως. Υπάρχει όμως καί άλλη απόγνωσις, η οποία προέρχεται από τήν υπερηφάνεια καί τήν οίησι, όταν δηλαδή αυτός πού αμάρτησε, επειδή έχει μεγάλη ιδέα γιά τόν εαυτό του, πιστεύει ότι δέν έπρεπε νά πέση σέ τέτοια αμαρτία. Η απελπισία μέ τήν πρώτη μορφή της ρίχνει τόν άνθρωπο σέ όλες τίς κακίες αδιακρίτως, ενώ μέ τή δεύτερη τόν σπρώχνει σέ υπερβολικές ασκήσεις, πράγμα επιζήμιο. Η πρώτη θεραπεύεται μέ τήν εγκράτεια καί τήν αγαθή επλίδα, ενώ η δεύτερη μέ τήν ταπείνωσι καί τήν αποφυγή της κατακρίσεως ».

Ο Κύριος μεριμνά γιά τή σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος αγωνίζεται νά φέρη τόν άνθρωπο στήν απόγνωσι .

Η δυνατή καί σταθερή ψυχή δέν απελπίζεται στίς δυσκολίες, όποιες κι άν είναι . 

Ο προδότης Ιούδας ήταν ολιγόψυχος καί αδόκιμος στόν πόλεμο. Βλέποντας ο εχθρός τήν απόγνωσί του τόν πολέμησε καί τόν ωδήγησε νά κρεμασθή. Ο Πέτρος όμως, η σταθερή πέτρα, ήταν δόκιμος στόν πόλεμο. Όταν έπεσε στήν αμαρτία δέν απογοητεύθηκε, αλλά έχυσε πικρά δάκρυα από τήν πληγωμένη καρδιά του.

Βλέποντάς τα ο εχθρός έφυγε μακριά του μέ κραυγές πόνου, σάν νά τόν έκαψε φωτιά στά μάτια.

« Λοιπόν αδελφοί, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, όταν μας επιτίθεται η απελπησία, νά μήν υποκύπτουμε, αλλά ενισχυόμενοι καί περιφρουρούμενοι μέ τό φώς της πίστεως νά λέμε μέ πολύ θάρρος στό πονηρό πνεύμα: ‘‘ Ποιά σχέσεις υπάρχει μεταξύ μας, αποξενωμένε από τόν Θεό, ξεπεσμένε από τόν ουρανό, πονηρέ δούλε;

Δέν μπορείς τίποτε νά μας κάνης. Επάνω σ‘ εμάς, καθώς καί σέ όλα τά κτίσματα, έχει εξουσία ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Ενώπιόν Του αμαρτήσαμε, ενώπιόν Του θά δικαιωθούμε. Εσύ ολέθριε, φύγε μακρία μας. Παίρνοντας δύναμι από τόν τίμιό Του Σταυρό συντρίβουμε τή φιδόμορφη κεφαλή σου ‘‘ ».

Άς προσευχώμεθα μέ ευλάβεια :

« Δέσποτα, Κύριε του ουρανού και της γης, Bασιλεύ των αιώνων, ευδόκησε να ανοιχθεί και για μένα η θύρα της μετανοίας, ώστε με πόνο καρδιάς να προσεύχομαι σ’ Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το φως του κόσμου. Δέξου, Πολυεύσπλαχνε, τη δέηση μου. Μη την απορρίψης. Συγχώρησε κάθε κακό πού έκανα νικημένος από την προαίρεση μου. Ζητώ ανάπαυσι και δεν τη βρίσκω, γιατί η συνείδησης με ελέγχει. Προσδοκώ ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν έχω εξ αιτίας του πλήθους των ανομιών μου. Άκουσε, Κύριε, μιά καρδιά πού Σε επικαλείται. Μη βλέπεις τα κακά μου έργα. Επίβλεψε στην ασθένεια της ψυχής μου και σπεύσε να με θεραπεύσεις από τα βαριά μου τραύματα. Δώσε μου καιρό μετανοίας με το έλεος της φιλανθρωπίας Σου. Ελευθέρωσέ με από τα πάθη. Μη με κρίνεις σύμφωνα με τη δικαιοσύνη Σου. Μη μου ανταποδώσεις κατά τα έργα μου, για να μη χαθώ εντελώς. Εισάκουσε με Κύριε, γιατί βρίσκομαι σε απόγνωση. Αφού έχασα κάθε ελπίδα και σκέψη για τη διόρθωση μου, προσπίπτω στους οικτιρμούς Σου. Ελέησε με τον ξεπεσμένο και κατάκριτο για τις αμαρτίες μου. Λυπήσου με, Δέσποτα, γιατί συνέχομαι από πλήθος ανομιών και μοιάζω αλυσοδεμένος μ΄ αυτές. Εσύ μόνο γνωρίζεις να ελευθερώνεις και να θεραπεύεις. Γι’ αυτό σε όλες τις φοβερές μου αρρώστιες επικαλούμαι μόνο Εσένα, τον ιατρό των ασθενούντων, τον οδηγό των πλανωμένων, το φως των εσκοτισμένων, τον ελευθερωτή των αιχμαλώτων. Επικαλούμαι Εσένα, πού πάντοτε μακροθυμείς και συγκρατείς την οργή Σου και δίνεις στους αμαρτωλούς καιρό μετανοίας. Καταύγασε, Δέσποτα, με το φως του προσώπου Σου εμένα τον αμαρτωλό, διότι είσαι ταχύς στο να ελεείς και βραδύς στο να τιμωρείς. Εσύ ο εύσπλαχνος άπλωσε το χέρι Σου και ανόρθωσέ με από την τάφρο των ανομιών μου. Εσύ δεν ευχαριστείσαι στην απώλεια του αμαρτωλού ούτε αποστρέφεις το πρόσωπό Σου από τον προσευχόμενο σ’ Εσένα με δάκρυα. Άκουσε, Κύριε, τη φωνή του δούλου Σου πού Σε επικαλείται και φανέρωσε το φως Σου σ’ εμένα τον στερημένο το φως. Δώρισε μου τη χάρη Σου, γιατί εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα και ελπίζω πάντοτε μόνο στη δική Σου βοήθεια και δύναμη. ‘‘Στρέψον, Κύριε, τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διάρρηξον τον σάκκον μου καί περίζωσόν με ευφροσύνην’’. Ευδόκησε, ώστε να καταπαύσω από τα εσπερινά μου έργα και να βρω ορθρινή ανάπαυσι όπως οι εκλεκτοί Σου, Κύριε, από τούς οποίους ‘’απέδρα οδύνη, λύπη καί στεναγμός’’. Κάνε νά ανοιχθεί για μένα η θύρα της βασιλείας Σου, ώστε να εισέλθω και να συγκαταριθμηθώ με τούς ευφραινομένους από το φως του προσώπου Σου και να κληρονομήσω την αιώνια ζωή ». 

Αμήν !

Καί ο Θεός θά εισακούση τήν προσευχή μας, γιατί είναι όλος αγάπη. Αυτή η αγάπη Του είναι ο βασικός λόγος πού τόν έκανε νά έρθη στόν κόσμο γιά τή σωτηρία του κόσμου: « Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον, ώστε τόν υιόν αυτού τόν μονογενή έδωκεν... ου γάρ απέστειλεν ο Θεός τόν υιόν αυτού εις τόν κόσμον ίνα κρίνη τόν κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού » ( Ιωάν. γ’ 16-17 ).

Επί πλέον ο Θεός μέ τήν ενανθρώπησί Του θέλησε νά αποκαταστήση στόν αμαρτωλό άνθρωπο τή φθαρμένη καί ξεπεσμένη θεία εικόνα καί ομοιότητα πρός Αυτόν, όπως τό ψάλλει η αγία μας Εκκλησία: « Ρεύσαντα εκ παραβάσεως Θεού τόν κατ’ εικόνα γενόμενον , όλον της φθοράς υπάρξαντα, κρείττονος επταικότα θείας ζωής, αύθις αναπλάττει ο σοφός δημιουργός » ( Α’ κανών Χριστουγέννων , α’ ωδή ).

Σύντομες Διδασκαλίες Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ,  Ιερά Μονή Παρακλήτου, 

Ορωπός Αττικής 2007, Δεκάτη έκδοσις

Μετάνοια

Αυτός πού θέλει νά σωθή πρέπει νά έχη τήν καρδιά του πάντοτε συντετριμμένη καί έτοιμη γιά μετάνοια . « Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει » ( Ψαλμ. ν’ 19 ) .

Μέ τέτοια συντριβή καρδίας μπορεί ο άνθρωπος εύκολα νά περάση χωρίς βλάβη τίς δόλιες παγίδες του διαβόλου . Όλες οι προσπάθειες του εχθρού συντείνουν στό πως νά ταράξη τό πνεύμα του ανθρώπου καί πως νά σπείρη μέσα στήν ταραχή τά ζιζάνιά του , καθώς λέει τό Ευαγγέλιο : « Κύριε, ουχί καλόν σπέρμα έσπειρας εν τω σω αργώ; πόθεν ουν έχει ζιζάνια; ο δέ έφη αυτοίς˙ εχθρός άνθρωπος τούτο εποίησεν » ( Ματθ. ιγ’ 27-28 ) .

Όταν όμως ο άνθρωπος προσπαθή νά έχη καρδιά ταπεινή καί νά διατηρή τή σκέψι του ειρηνική , τότε όλες οι παγίδες του εχθρού μένουν ανενέργητες . Πράγματι, όπου ειρήνη λογισμών , εκεί αναπαύεται ο ίδιος ο Θεός : « Εν ειρήνη ο τόπος αυτού » ( Ψαλμ. οε’ 3 ) .

Η αρχή της μετανοίας γεννάται από τόν φόβο του Θεού καί τήν επαγρύπνησι στόν εαυτό μας. Ο φόβος του Θεού γεννά τή νήψι καί η νήψις γεννά τήν εσωτερική ησυχία. Ο φόβος του Θεού ξυπνά τήν κοιμισμένη συνείδησι, πού κάνει τήν ψυχή νά βλέπη τήν ασχημοσύνη της σάν σέ ήρεμο καί καθαρό νερό . Έτσι γεννώνται οι αρχές καί στερεώνονται οι ρίζες της μετανοίας .

Κατά τή διάρκεια της ζωής μας προσβάλλουμε μέ τίς πτώσεις μας τό μεγαλείο του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει νά ζητάμε πάντοτε μέ ταπείνωσι από τόν Κύριο τήν άφεσι των αμαρτιών μας.

Μπορεί κάποιος πού έλαβε τή χάρι καί μετά έπεσε, νά αναστηθή μέ τή μετάνοια σύμφωνα μέ τό ψαλμικό: « Ωσθείς ανετράπην του πεσείν, καί ο Κύριος αντελάβετό μου » ( Ψαλμ. ριζ’ 13 ). Όταν ο προφήτης Ναθάν ήλεγξε τόν Δαβίδ γιά τήν αμαρτία του, εκείνος μετενόησε αμέσως καί έλαβε τή συγχώρησι.

Στήν ίδια κατηγορία ανήκει καί τό παράδειγμα του ερημίτου, πού καθώς πήγαινε γιά νερό έπεσε στήν αμαρτία κοντά στήν πηγή.

Όταν όμως γύρισε στό κελλί του, μετενόησε γιά τήν αμαρτία του καί άρχισε πάλι νά ζή όπως καί πρίν. Ο εχθρός του προξενούσε ταραχή. Του παρουσίαζε τό βάρος της αμαρτίας του καί του έλεγε πώς είναι αδύνατον νά συγχωρηθή, προσπαθώντας μέ τόν τρόπο αυτό νά τόν αποθαρρύνη καί νά τόν απομακρύνη από τήν άσκησι.

Εκείνος όμως έμεινε σταθερός. Αυτό τό περιστατικό τό φανερώσε ο Θεός σέ κάποιον άγιο γέροντα. Του παρήγγειλε μάλιστα νά επαινέση τόν αδελφό, πού είχε αμαρτήσει, γι’ αυτή τή νίκη του κατά του διαβόλου .

Όταν μετανοούμε ειλικρινά γιά τίς αμαρτίες μας καί επιστρέφουμε στόν Χριστό μέ όλη μας τήν καρδιά, Εκείνος τότε αγάλλεται, κάνει γιορτή καί συγκαλεί όλους τούς αγγέλους γιά νά τούς δείξη τή χαμένη δραχμή, δηλαδή τή βασιλική Του εικόνα.

Παίρνει στόν ώμο τό πλανεμένο πρόβατο καί τό φέρνει πίσω στόν Πατέρα Του.

Ο Θεός βάζει τήν ψυχή του μετανοούντος νά κατοικήση στήν κατοικία των εφραινομένων, μαζί μ’ εκείνους πού ποτέ δέν απομακρύνθηκαν απ’ Αυτόν.

Άς μήν αμελήσουμε λοιπόν νά στραφούμε γρήγορα στόν εύσπλαγχο Δεσπότη. Άς μήν απελπιζώμεθα γιά τίς βαρειές καί αναρίθμητες αμαρτίες μας. Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου. Είναι θανάσιμη αμαρτία σύμφωνα μέ τήν Αγία Γραφή. « Άν δέν σταθή εμπόδιο η χαυνότης καί αμέλειά σου, γράφει ο όσιος Βαρσανούφιος, έχεις νά θαυμάσης καί νά δοξάσης τόν Θεό γιά τό πώς από αμαρτωλό σέ έκανε δίκαιο ».

Μετάνοια είναι, μεταξύ άλλων, καί τό νά μήν επαναλαμβάνης τό αμάρτημα. Όπως γιά κάθε νόσημα υπάρχει θεραπεία, έτσι καί γιά κάθε αμαρτία υπάρχει η μετάνοια.

Πάρε λοιπόν τήν οδό της μετανοίας χωρίς αμφιβολίες. Αυτή θά μεσιτεύση γιά σένα ενώπιον του Θεού.

Σύντομες Διδασκαλίες Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, 

Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ορωπός Αττικής 2007, Δεκάτη έκδοσις .