.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
ΚΟΙΜΟΥΜΕΘΑ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ! ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. ΤΩΡΑ, ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ, ΓΙ᾽ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ν᾽ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Σαλπιζω κ᾿ εγω, ενας μικρος σαλπιγκτης
μεσα στην Εκκλησια του Χριστου μου,
σαλπιζω και λεγω· Ξυπνατε Ελληνες, ξυπνατε!
Διάβασα κάποτε γιὰ ἕναν ποὺ πῆγε πάνω σ᾿ ἕνα βουνό. Τὸ βουνὸ ἦταν ὁ Βεζούβιος κ᾿ ἦταν οἱ παραμονὲς τῆς ἐκρήξεως τοῦ ἡφαιστείου. Πῆγε λοιπὸν καὶ κάθησε πάνω στὸ Βεζούβιο. Ἐδῶ, λέει, ὡραῖα εἶνε· χορταράκι ἄφθονο, δέντρα μὲ ὡραία σκιά… ῎Eβγαλε τὴν κάππα του, ξάπλωσε κάτω, καὶ πῆρε ἕναν θαυμάσιο ὕπνο. Ῥοχάλιζε ἐπάνω στὸ χορταράκι.
Ἀπὸ κάτω ὅμως τί ἤτανε; Δούλευε ὁ Βεζούβιος. Ποιός θὰ τοῦ τὸ ἔλεγε; Ἀπὸ κάτω ἤτανε κρατήρας. Σὲ λίγα λεπτά, ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν καὶ ῥοχάλιζε, ἄνοιξε ὁ κρατήρας, τὸν πέταξε καὶ ἡ λάβα τὸν ἔκανε κάρβουνο.
Kοιμούμεθα, ἀδέρφια μου! Κοιμούμεθα ἐπιμενίδειον ὕπνον, καὶ οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες καὶ οἱ πάντες· καὶ οἱ μικροὶ καὶ οἱ μεγάλοι, ὅλων τῶν χρωμάτων, καὶ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Ὀφείλω νὰ τὸ κηρύξω σήμερα καὶ νὰ πῶ· ὅτι κοιμούμεθα ἐπάνω σὲ ἕνα ἡφαίστειο. Ἂς γλεντοῦνε, ἂς διασκεδάζουν, ἂς χορεύουν, ἂς ὀργιάζουν· τὸ ἡφαίστειο λειτουργεῖ, καὶ μία ἡμέρα θὰ ἐκραγῇ. Οὐαί καὶ ἀλλοίμονον σὲ ὅλους μας. Θὰ μᾶς ἐκτινάξῃ ὁ Βεζούβιος τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Οὐαί τῷ κόσμῳ!
Kοιμᾶσαι λοιπόν; Κοιμᾶσαι ὅταν λειτουργάῃ ὁ ἱερεύς, κοιμᾶσαι ὅταν κηρύττῃ ὁ ἱεροκήρυκας, κοιμᾶσαι ὅταν γίνωνται μεγάλα γεγονότα;
Θὰ σαλπίσουν σάλπιγγες Ἀποκαλύψεως. Kαὶ τότε καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι καὶ μεγάλοι καὶ μικροὶ θὰ ξυπνήσουν. Θὰ εἶνε ὅμως πλέον ἀργά. Θὰ πᾶνε στὰ βουνὰ καὶ θὰ λένε· Βουνά, ἀνοίξατε γιὰ νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Κυρίου (πρβλ. Λουκ. 23,3. Ἀπ. 6,16).
Εἶνε ταῦτα παραμύθια;
Ὄχι, ἀδελφοί μου. Εἶνε γεγονότα, γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως. Γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔρχονται.
Λοιπὸν σαλπίζω κ᾿ ἐγώ, ἕνας μικρὸς σαλπιγκτὴς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μου, σαλπίζω κ᾿ ἐγὼ καὶ λέγω· Ξυπνᾶτε, ξυπνᾶτε!
«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…», λέει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ξύπνα ψυχή, ξύπνα ψυχή. «Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι…».
Ἂς μὴ κοιμώμεθα, ἀδελφοί μου, γιὰ ν᾿ ἀκούσωμε τὸ «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ἂς ξυπνήσωμε καὶ ἂς γρηγοροῦμε, γιὰ νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
N’ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας ἐναντίον τοῦ κακοῦ
Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα πολεμεῖται. Πολεμεῖται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά.
Καὶ οἱ Χριστιανοὶ κοιμοῦνται. Ἐγώ, λέει ὁ ψευτοχριστιανός, πάω στὴν ἐκκλησία, κάνω τὸ σταυρό μου, προσκυνῶ τὶς εἰκόνες, ἀνάβω τὸ κερί μου, ἀκούω, κοινωνῶ, καὶ τίποτα παραπάνω… Μέχρι ἐκεῖ σταματοῦν. Ἐνῷ τώρα οἱ δύσκολοι καιροί μας ἐπιβάλλουν, ὁ Χριστιανὸς νὰ εἶνε μαχητικὸς καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πίστι του.
Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. σελ. 139
ΜΗΝΥΜΑ ΕΝΟΤΗΤΟΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ & ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡOΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ,
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ,
ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ,
ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
Πρέπει νὰ ὑπάρχῃ ἀρμονία καὶ συνεργασία τοῦ λαϊκοῦ καὶ τοῦ μοναχικοῦ στοιχείου.
Καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση. Καὶ οἱ μοναχοὶ πρέπει νὰ σκέπτονται ταπεινά καὶ ἐμεῖς ποὺ βρισκόμαστε στὸν κόσμο πρέπει νὰ σκεπτόμεθα ταπεινά…
Καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται ὅταν ὑπάρχη ταπείνωση. Καὶ οἱ μοναχοὶ πρέπει νὰ σκέπτονται ταπεινά καὶ ἐμεῖς ποὺ βρισκόμαστε στὸν κόσμο πρέπει νὰ σκεπτόμεθα ταπεινά…
Νὰ μὴν ὑπάρχη τὸ φαρισαϊκὸ φρόνημα, ἔτσι ν᾽ἀγωνιζόμεθα…
ΑΚΟΥΣΤΕ ὁλόκληρο τὸ ἀπόσπασμα τῆς φλογερῆς ὁμιλίας, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν σεβάσμιο Γέροντα π. Αὐγουστῖνο. Ἔγινε στις 19(06)-8-1990 στὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸ ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, στὴν Ἱερα Μονη τοῦ Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου σήμερα διώκονται ὀρθόδοξοι μοναχοί!!!
H KATAΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ ΟΙΚΤΡΑ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΩΛΕΣΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ και εκληθη να γινη ο τελευταιος τροχος της κρατικης εξουσιας, υπηρετουσα πολιτικους σκοπους και ιδιοτελεις βλεψεις
ΖΗΤΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
«Η κατάστασις της Εκκλησίας ημών, της Μητρός Πάντων των Ελλήνων, είνε από πάσης επόψεως οικτρά. (…) Πας πιστός Ορθόδοξος αναστενάζει, λυγμοί τω έρχονται, καρδία και χείλη ψιθυρίζουν ακαταπαύστως: «Κύριε! Ανάστησον δι’ ων Συ γνωρίζεις μέσων την σκηνήν την πεπτωκυΐαν»
Τα αίτια της καταπτώσεως της εν Ελλάδι Εκκλησίας ημών είναι πολλά, κυρίως όμως δέον να τα αναζητήσωμεν εις την σκοτεινήν εκείνην περίοδον του Έθνους μας, κατά την οποίαν Βαυαροί (Η Βαυαρία είναι το νοτιότερο από τα δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια που απαρτίζουν τη Γερμανία… πρωτεύουσά της είναι το Μόναχο), σύμβουλοι του Όθωνος, ξένοι προς την Ελληνικήν Πατρίδα και θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας, εκυριάρχουν της Ελλάδος και εξέδωκαν τον Νόμον του 1852 δια του οποίου η Εκκλησία, η πρωτοπόρος του αγώνος του 1821, εσύρθη βιαίως, εγονυπέτησε, προσεκύνησε την Πολιτείαν και απώλεσε την πνευματικήν αυτής αυτοτέλειαν και ανεξαρτησίαν υπαχθείσα εις την αρμοδιότητα του Υπουργείου της παιδείας.
Το πνεύμα του Νόμου εκείνου επί μίαν εκατονταετίαν κατά το μάλλον και ήττον κυβερνά την Εκκλησίαν του Χριστού. Θρησκευτική ελευθερία δεν υπάρχει.
Η Εκκλησία είνε δούλη, μη δυναμένη να πράξη τι γενναίον και υψηλόν, διότι απαιτείται η υπογραφή του κ. Υπουργού και δια τον διορισμόν κλητήρος ακόμη της Μητροπόλεως. Συνεδρίασις Ιεράς Συνόδου δεν γίνεται άνευ παρουσίας Κυβερνητικού Επιτρόπου, κατασκόπου των κινήσεων της Εκκλησίας, ετοίμου να προβάλη το βέτο της εκάστοτε Κυβερνήσεως.
Αποτέλεσμα εικόνας για το Υπουργείο της Παιδείας ΕΚΚΛΗΣΙΑ Υπουργοί άθεοι, μασόνοι, υλισταί ανήλθον εις το Υπουργείον της Παιδείας και εξέδωκαν σωρείαν νόμων και διαταγμάτων, δια των οποίων εφονεύθη το πνεύμα της Ορθοδοξίας, και η Εκκλησία εκλήθη να γίνη ο τελευταίος τροχός της κρατικής εξουσίας, υπηρετούσα πολιτικούς σκοπούς και ιδιοτελείς βλέψεις.
Η περιουσία αυτής εξηνεμίσθη’ όχι ο πτωχός λαός, αλλά κομματάρχαι ως αδηφάγα όρνεα κατέφαγον τας σάρκας αυτής και τα σπλάχνα αυτής ερρίφθησαν βορά των θυρίων του δρυμού. Και ως μόνον αντιστάθμισμα της επαισχύντου δουλείας ήτο το ότι η Πολιτεία προσέφερεν εις τους επισκόπους το ξίφος δια να ίσταντο ούτοι όρθιοι εις τους θρόνους των, δεσπόζοντες του ποιμνίου δια του φόβου , καθ’ ην στιγμήν ο ευσεβής λαός διεμαρτύρετο εις τας αυλάς των αρχιερέων.
Πάσα φωνή δικαίου εφιμούτο. Επί των ξιφολογχών και μόνον επαναεπαύοντο μακαρίως οι αρχιερείς και δι’ αυτό είνε οι μόνοι εις τους οποίους αρέσει η δουλεία αύτη της Εκκλησίας, διότι εξασφαλίζει αυτοίς άνετον και απερίσπαστον την ζωήν μηδενός ενοχλούντος τας αβδηριτικάς των αυλάς.
Μεμονωμένα παραδείγματα υπερόχων αρχιερέων, ζητούντων χωρισμόν Εκκλησίας και Πολιτείας, δεν δύναται να καταργήσουν τον κανόνα.
Αλλ’ η δουλεία της Εκκλησίας εις την Πολιτείαν, η υποταγή γενικότερον του Πνεύματος εις τον κόσμον, κάμνει ν’ αναστενάζη όλον το πλήρωμα της Εκκλησίας. Διότι εκ της δουλείας αυτής προήλθον πλείστα όσα κακά εκ των οποίων τα κεφαλαιωδέστερα είνε τα εξής:
1. – Η υπό την πίεσιν της Πολιτείας αντικανονική ε ι σ α γ ω γ ή τ ο υ Γ ρ η γ ο ρ ι α ν ο ύ Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, η οποία διέσπασε την ενότητα της εν Ελλάδι Ορθοδόξου Εκκλησίας και εδημιούργησε σάλον τεράστιον, του οποίου τα κύμματα κλυδωνίζουν το σκάφος αυτής.
2. – Η υπό των Δικαστηρίων α θ ρ ό α έ κ δ ο σ ι ς δ ι α ζ υ γ ί ω ν. Ενώ ο Νόμος του κυρίου ημών Ιησού Χριστού κηρύττει’ «ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω», και ως μόνον λόγον διαζυγίου αναγνωρίζει την αθέτησιν της συζυγικής πίστεως, άθεοι υπουργοί εψήφισαν νόμους, δια των οποίων και δι’ ένα ακόμη πτάρνισμα που δημιουργεί το ασυμβίβαστον του χαρακτήρος, διαλύονται γάμοι, ο δε Επίσκοπος τυφλοίς όμμασι καλείται να προσυπογράψη την απόφασιν του πολιτικού Δικαστηρίου, του οποίου μέλη δεν αποκλείεται να είναι και μασσόνοι! Βάσει τοιούτων νόμων χιλιάδες γάμοι Ορθοδόξων Ελλήνων διελύθησαν, οι δε αρχιερείς εισέπραταν τα πλούσια δικαιώματα της εκδόσεως διαζυγίων και εθώπευαν τας γενειάδας των, καθ’ ην στιγμήν εκ του Άδου ακούονται οι αναστεναγμοί των πεπεδημένων, οι οποίοι κραυγάζουν, αλλά που αυτί αρχιερέως δια να ακούση την κραυγή των’ «κατάρα σε εκείνους που μας διέλυσαν».
Και μόνον δια την έκδοσιν τοιούτων διαζυγίων είνε άξιοι κολάσεως οι από του 1852 και εντεύθεν αρχιερατεύσαντες εν Ελλάδι.
Ουδείς εξ αυτών διεμαρτυρήθη ποτέ. Ουδείς είπεν εις τον δικαστικόν κλητήρα’ «δεν αναγνωρίζω την απόφασιν του Δικαστηρίου». Ουδείς έσχισεν εις μύρια τεμάχια την αντιχριστιανικήν απόφασιν. Σας ερωτώμεν’ Είνε ή δεν είνε δούλοι του κόσμου τούτου οι αρχιερείς;
Μεταβήτε εις την Αρχιεπισκοπήν Αθηνών και θα ίδετε εκεί μίαν ξύλινην σφραγίδα δια της οποίας καθημερινώς σφραγίζονται και διαλύονται οι γάμοι των Ορθοδόξων.
Αυτή η σφραγίς είνε η βούλα του Σατανά.
Κύριε! Γονυπετείς ενώπιόν Σου δεόμεθά Σου, βοήθησέ μας να καύσουμε την ξύλινην αυτήν σφραγίδα του αίσχους εν τη πλατεία του Συντάγματος, οι δε κώδωνες του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών να κρούωνται χαρμοσύνως.
3. – Η χ ρ ή σ ι ς τ η ς β ί α ς.
(Συνεχίζεται)
ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ»,
ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΑΘΗΝΑ 1969, Σελ. 191-194
«Οχι, φιλε μου! Προτιμω να τρωγω τσουκνιδες και να πεθανω της πεινας, παρα να φαγω τροφην προδοσιας!» – Προτιμοτερον θανατος παρα επαισχυντος επιβιωσις
Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 41
Προτιμοτερον θανατος παρα επαισχυντος επιβιωσις
ΤΑΥΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝ διὰ νὰ τονίσωμεν καὶ πάλιν ὅτι, ἐὰν ὁ κατέχων ἀντικείμενόν τι, ἀπὸ τὰ εὐτελέστερα ἕως τὰ ἀκριβώτερα, χαράξῃ ἐπʼ αὐτοῦ τὸν ἀριθμὸν 666 καὶ μᾶς εἴπῃ, «Δὲν θὰ σᾶς τὸ δώσω ἐὰν προηγουμένως δὲν ἀρνηθῆτε καὶ δὲν βλασφημήσετε τὸν Χριστόν», τότε εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν, ἄν εἴμεθα πιστοί, θὰ πρέπῃ νὰ προτιμήσωμεν νὰ στερηθῶμεν τοῦ τοιούτου ἀγαθοῦ, ἔστω καὶ ἄν αὐτὸ εἶνε ὁ ἐπιούσιος ἄρτος, καὶ νʼ ἀποθάνωμεν τὸν ἐκ τῆς ἀσιτίας θάνατον, παρὰ νʼ ἀρνηθῶμεν τὸν Χριστόν. Ἡ πίστις εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν πρέπει νὰ λάμπῃ ὡς ὁ ἥλιος.
Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο τοῦ λόγου θʼ ἀναφέρω ἕνα παραπλήσιον γεγονός, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα αὐτόπτης μάρτυς. Πρὸ 42 ἐτῶν ὡς ἱεροκῆρυξ εὑρισκόμην εἰς μίαν πόλιν τῆς μαρτυρικῆς μας Μακεδονίας, ἡ ὁποία διετέλει τότε κάτω ἀπὸ τὴν δυναστείαν στρατευμάτων κατοχῆς, ἐν οἶς καὶ βουλγαρικῶν, συνεργαζομένων στενῶς μετὰ τῶν ὀρδῶν τοῦ ἀπαισίας μνήμης Χίτλερ. Οἱ Βούλγαροι, διὰ νὰ προσελκύσουν ὀπαδούς, ἐμοίρασαν καρτέλλας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν νὰ προσχωρήσουν μὲ τὸ μέρος των, οἱ δὲ ἐφοδιασμένοι μὲ καρτέλλαν ἐπρομηθεύοντο ἐκλεκτὰ τρόφιμα δωρεὰν εἰς περίοδον φρικτῆς πείνης. Εἰς τὸν πειρασμὸν αὐτὸν ὑπέκυψαν οὐκ ὀλίγοι. Τότε συνήντησα Ἕλληνά τινα πατριώτην, πάμπτωχον οἰκογενειάρχην, ὅστις, εἰς τὴν προτροπὴν νὰ δεχθῇ τὴν κάρταν καὶ νὰ λάβῃ τρόφιμα, ἠκούσθη νὰ λέγῃ˙
«Ὄχι, φίλε μου! Προτιμῶ νὰ τρώγω τσουκνίδες καὶ νὰ πεθάνω τῆς πείνας, παρὰ νὰ φάγω βουλγάρικο καλαμπόκι, τροφὴν προδοσίας!».
Ἐὰν τοιοῦτον ὑψηλὸν λόγον εἶπεν ὁ φλογερὸς αὐτὸς πατριώτης, πόσω μάλλον οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θέτουν ὑπεράνω καὶ τῆς πατρίδος τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστόν, πρέπει νʼ ἀπαντήσουν οὕτω πως εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, κατέχοντες ὑλικὰ ἀγαθά, δὲν θὰ ἐννοοῦν νὰ δώσουν τι ἐξ αὐτῶν εἰς τοὺς πιστούς, ἐὰν προηγουμένως αὐτοὶ δὲν ἀρνηθοῦν τον Χριστόν!
Συνεπῶς, ἐὰν εἰς περίοδον ἀποστασίας μεγάλης τὰ ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου, σὺν τῷ ἀριθμῷ ἔχοντα εἰς τὴν ἀποκλειστικὴν δικαιοδοσίαν των καὶ τὸ πωλεῖν καὶ τὸ ἀγοράζειν μᾶς εἴπουν «Τότε μόνον θὰ σᾶς δώσωμεν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ διὰ νὰ ζήσετε, ἐὰν προηγουμένως πτύσετε τὸν Χριστὸν εἰς τὸ πρόσωπον», τότε δὲν χωρεῖ καμμία ἀμφοβολία, ὅτι πρέπει νὰ ἀπορρίψωμεν τὸν ὅρον τοῦτον τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ νὰ προτιμήσωμεν τὸν ἐξ ἀσιτίας ἔντιμον θάνατον ἤ τὴν ἄτιμον καὶ ἐπαίσχυντον ἐπιβίωσιν. Ἀλλὰ τοιοῦτόν τι σήμερον δὲν συμβαίνει.
Απάντηση στους Οικουμενιστές...
...απο το βαθύ παρελθόν
«Οἱ προσβληθέντες ἐκ τοῦ μιάσματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν πνευματικόν δαλτονισμόν. Δέν διακρίνουν τάς διαφοράς μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἑτεροδόξων, ἔτι δέ καί ἀλλοθρήσκων.
Οὗτοι βλέπουν μόνον ὁμοιότητας. Καί χάριν τῶν ὁμοιοτήτων καλοῦν ὅλους νά ἑνώσουν ὅλας τάς πίστεις καί νά γίνουν ἕν!Ὀργίζονται δε καί ἐξανίστανται ἐάν τίς τολμήσῃ καί ὑπενθυμίσῃ εἰς αὐτούς δογματικάς διαφοράς καί ὅτι χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξύ Ὀρθοδόξων, ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, καί ὅτι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνον νά ἐπιχειροῦν ἰλιγγιώδη ἅλματα.
Ἐντός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Ὀρθοδοξία χάνει τό χρῶμα καί τό ἄρωμά της, τό αἷμα καί τήν εὐωδίαν Χριστοῦ.
Νά γνωρίσουμε καλύτερα τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ὀρθοδοξία… Νά μείνουμε πιστοί καί ἀφωσιωμένοι στήν Ὀρθόδοξο Ἀνατολική Ἐκκλησία μας, νά κρατήσουμε σφιχτά, παντοτεινά, αἰώνια τήν Ὀρθόδοξο πίστι μας. ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας εἶναι θησαυρός πολύτιμος, καί δυστυχῶς δέν τήν γνωρίζουμε καλά…Χαίρετε, ἀδελφοί μας διότι ἀνήκετε στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία….
Ὁ Παπισμός εἶναι ἀνατροπή θεμελιωδῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου Χριστιανισμοῦ.
Ἡ Οὐνία εἶναι Δούρειος ἵππος, σατανικόν μηχάνημα τοῦ παπισμοῦ, πρός ἐκπόρθησιν τῆς ψυχῆς τῶν ὀρθοδόξων… Ἡ Οὐνία εἶναι ἕνα ἀπό τά ὅπλα πού χρησιμοποιοεῖ ἡ παπική προπαγάνδα διά νά ὑποτάξῃ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ὁ Πάπας εἶναι πηγή αἱρέσεων. Ἡμεῖς θά μείνωμεν ὀρθόδοξοι. Δέν θά προδώσωμεν τήν πίστιν μας…O πάπας ζητά να υποδουλώσει την Ελλάδα, μα δεν θα μπορέσει και ούτε η Ελλάς θα επιτρέψει ν’ αγγίσει την πίστη της. (Ελέχθη 11-3-2001)
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Θα δοκιμασετε θλιψεις, αλλα να μη φοβηθητε
Ὅλοι στὴ ζωὴ αὐτὴ δοκιμάζουμε θλίψεις. Οἱ θλίψεις εἶνε τὰ κύματα, ποὺ χτυποῦν τὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας καθημερινῶς. Ταξιδεύουμε σὲ τρικυμισμένη θάλασσα. Ἀλλὰ μὴ ἀπελπισθοῦμε· στὸ τέλος μᾶς περιμένει τὸ λιμάνι.
Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μας συνέβη θάνατος. Πέθανε ὄχι κάποιος γέρος ἀλλὰ μία νέα κοπέλλα εἴκοσι ἐτῶν, στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας της. Ἦρθε ὁ θάνατος καὶ πῆρε τὴν εὐλογημένη αὐτὴ κόρη, γιὰ τὴν ὁποία οἱ γονεῖς της ἔπλεκαν χρυσᾶ ὄνειρα· τὴν πῆρε, καὶ θλίβεται τώρα ὅλο τὸ χωριό. Θὰ πᾶμε νὰ ψάλουμε ἐκεῖ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία, τὴν κηδεία, καὶ νὰ παρηγορήσουμε τοὺς πενθοῦντας. Παρηγορία μας εἶνε ἡ πίστι στὴν κοινὴ ἀνάστασι.
Ὅσοι θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ἐδῶ σ᾽ αὐτὴ τὴ γῆ θὰ περάσουμε θλίψεις, πολλὲς θλίψεις. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ θεόπνευστος λόγος· «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22)· γιὰ ν᾽ ἀξιωθοῦμε δηλαδὴ τῆς οὐρανίου βασιλείας, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ θύελλα θλίψεων. Ἀλλ᾽ ἂς μὴ ἀπελπιζώμεθα. Ὅποιος ἀγαπᾷ τὸ Θεὸ καὶ μένει πιστὸς σ᾽ αὐτόν, στὸ τέλος καὶ ἀπὸ τὶς θλίψεις θὰ βγῇ ὠφελημένος.
Γι᾽ αὐτὸ ἂς ὑπομένουμε τὶς θλίψεις μὲ ἐλπίδα στὸ Θεὸ καὶ θάρρος στὴ νίκη. Ἕνας πιστὸς ποιητὴς ἔγραψε·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
Κι ἂν ὑποτεθῇ ὅτι μὲ ἐγκατέλειψαν ὅλοι, καὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι καὶ γνωστοί, καὶ βρίσκομαι σὲ δύσκολη θέσι καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ στηριχθῶ καὶ ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶνε ὁ Θεός μου, πῶς μπορῶ νὰ ἀπελπιστῶ;
Στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ λοιπόν, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας, νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα μας, τὴν πίστι μας, καὶ ὁ Θεὸς δὲ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ· ἀμήν.
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«ΩΣ ΠΙΣΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΩΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΘΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ», ΓΙΑΤΙ «ΕΧΟΥΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ. ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΘΕΣΗ Ν’ ΑΓΩΝΙΣΤΗΤΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ»
ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΩΡΩ ΑΚΡΟΑΤΑΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΑΣ
Ἔχετε κάποιο ἐνδιαφέρον θρησκευτικό, ποὺ εἶνε σπάνιο πρᾶγμα σήμερα, καὶ αἰσθάνεσθε ἕνα πόνο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο θέλω νὰ σᾶς ἀνακοινώσω τὰ ἑξῆς ἀναγκαῖα.
Ὡς στρατιῶται Χριστοῦ, ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε ζωηρὸν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶνε ἀγωνισταί. Καὶ ὅταν λέμε νὰ εἶνε ἀγωνισταί, δὲν ἐννοοῦμε νὰ πάρουν ῥόπαλα, τουφέκια, καραμπῖνες, ὅπλα. Ὄχι. Μακριὰ αὐτὰ ἀπὸ μᾶς.
Χρειαζόμεθα ὅπλα πνευματικά. Καὶ πνευματικά μας ὅπλα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· εἶνε ἡ διαμαρτυρία μας, εἶνε οἱ φωνές μας, τὸ «αἶσχος», ὅλο αὐτὸ τὸ κλίμα τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δημιουργήσωμε, ποὺ εἶνε τὸ φραγγέλλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπῃ νὰ ὑψώσουμε διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν ἀθλία κατάστασι τῆς κοινωνίας.
Στὰ μαρτυρολόγια μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας τὴν ἀνδρεία τῶν Χριστιανῶν. Ἐμφανίζονταν μπροστὰ στοὺς αὐτοκράτορας καὶ τοὺς τυράννους καὶ φωνάζανε· Αἶσχος, ντροπή σας, ἀπάνθρωποι καὶ σκληροί! Διαμαρτύροντο γιὰ τὴν σκληρότητά των.
Τοὺς πιάνανε κι αὐτοὺς καὶ τοὺς βασανίζανε. Τέτοιοι ζωντανοὶ Χριστιανοὶ ἦταν ἐκεῖνοι.
Ἔχουν σύστημα οἱ ἄθεοι νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπερασπίσουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια.
Νὰ μὴν ἀναπαυώμεθα στὸ «ἔχει ὁ Θεός» καὶ στὸ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18).
Ἀσφαλῶς δὲν θὰ σβήσῃ ἡ Ἐκκλησία· ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔσβησε καὶ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Ποῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; ποῦ εἶνε οἱ πενήντα μητροπόλεις της; ποῦ εἶνε οἱ ναοί της; ποῦ εἶνε τὰ μοναστήρια της; ποῦ εἶνε τὰ προσκυνήματά της; ποῦ εἶνε τὰ λείψανά της; ποῦ; ποῦ; ποῦ;
Ἂν ἔχετε διάθεσι ν’ ἀγωνιστῆτε, ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ νικήσωμε· ἂν δὲν ἔχετε διάθεσι, θὰ μᾶς σαρώσῃ τὸ κῦμα τῆς ἀπιστίας τῆς ἀθεΐας καὶ ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Ἐγὼ σήμερα – αὔριο φεύγω, γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Ἀλλὰ σᾶς προειδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω· Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς.
Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὅν παῖδες ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Πρόλογος του βιβλίου «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ· «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΔΙΕΛΘΗ ΔΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΛΙΨΕΩΣ, ΘΑ ΥΠΟΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ…! ΘΑ ΑΡΑΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ.., ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ…»
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
Ἠχητικὰ ὁλόκληρο τὸ ἀπόσπασμα ἐδῶ:
Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοση 2017, σελ. 68
Σας προειδοοποιῶ καὶ σᾶς λέγω:
«…Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ διέλθῃ διὰ μεγάλης θλίψεως. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ὑποστῇ μεγάλο κίνδυνο! Τὸ ἱερὸ αὐτὸ μαντρὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἀραιώσῃ! Θὰ ἀραιώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι…! Θὰ ἔρθῃ μέρα καὶ ἔρχεται μέρα, ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχῃ οὔτε ψάλτης νὰ ψάλλῃ, οὔτε παπᾶς νὰ λειτουργῇ, οὔτε διάκονος νὰ ἐκφωνῇ. Θὰ ἔρθῃ μέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἀραιώσουν τὰ θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὴ φοβηθῆτε. Ὁ ἀγώνας δὲν μετριέται μὲ τὰ κορμιά, δὲν μετριέται μὲ τὰ νούμερα, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὰ στήθη τῶν ἡρώων, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὴν πίστι!
Ἦταν ἐποχὴ, ποὺ ὀχτὼ (8) ἄνθρωποι ὑπῆρχαν ἐπάνω στὴ γῆ, ὁ Νῶε μὲ τὴν γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του. Καὶ ὁ Νῶε ἔγινε ἑκατομμύρια ὁλόκληρα.
Ἕνας ἤτανε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἔμεινε μόνος… καὶ ἔζη 3 ὁλόκληρα χρόνια μέσα σ᾽ἕνα τάφο, μέσα σ᾽ἕνα σπήλαιο μὲ τὰ ἄγρια θηρία. Ἕνας ἔμεινε, μόνος ἐναντίον κόσμου ὁλοκλήρου· καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας ἐνίκησε, διότι εἶχε τὴν ἀλήθεια μαζί του διότι εἶχε τὸν Θεὸ μαζί του…
Ἄς μὴ φοβηθῶμεν λοιπόν. Οὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξία στρατιῶται! Ἂν ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ καὶ ἂν οἱ θεολόγοι προδώσουμε τὴν πίστι μας καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν ὅτι ἡ πίστι τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε ἀληθινή…
Ἔχω ὅμως ὑποχρέωσι νὰ σᾶς εἰδοποιήσω τὴν ἱερὰν αὐτὴν στιγμήν, καὶ ἂς ἀκούσουν οἱ πάντες·
Πρέπει ὑμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ μικροί…, νὰ εὐρισκώμεθα εἰς ἐπιφυλακήν…
Ἔχουμε ὑποχωρήσει σὲ πολλὰ σημεῖα καὶ σᾶς προειδοποιῶ… Ἐὰν ἀντιληφθοῦμε ἀδελφοί μου, ὅτι γίνεται προδοσία θὰ κηρύξουμε ἐπανάστασι… Δὲν θὰ προσκυνήσουμε Πάπα, δὲν θὰ ὑποταχθοῦμε ποτέ, ἀλλὰ πιστοὶ εἰς τὸν ὅρκό μας μέχρι τελευταίας μας πνοῆς θὰ ἀποθάνωμεν, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ καύχημά μας, εἶνε ὁ θρίαμβός μας, εἶνε ἡ χαρά μας εἶνε ἡ ἀγαλλίασις μας, εἶνε ἡ ζωή μας.
Αν είστε δειλοί, θα επικρατήσουν οι άθεοι καὶ θα χάσουμε τα πάντα
Ἄν φοβᾶσαι, δὲν εἶσαι Χριστιανός. Χριστιανὸς καὶ φόβος δὲν συμβιβάζονται.
Τί φοβᾶσαι; τοὺς ἀνθρώπους, τὸν κόσμο, τὸν διάβολο, τὸν θάνατο;
Ὁ Χριστιανὸς δὲν φοβᾶται τίποτε, μόνο τὸ Θεὸ φοβᾶται, καὶ εἶνε σύντροφος τῶν γενναίων μαχητῶν.
Ἐὰν εἶστε δειλοί, νὰ τὸ θυμᾶστε καὶ γράψατέ το…· θὰ ἐπικρατήσουν οἱ ἄθεοι.
Ἐὰν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν ξυπνήσουμε καὶ δὲν γίνουμε ἥρωες, θὰ χάσουμε καὶ τὴν πατρίδα καὶ τὰ σπίτια καὶ τὰ πάντα. Ἀνδρεῖοι νὰ εἶστε καὶ νὰ κοιτᾶτε ψηλά, πρὸς τὸν οὐρανό.
Μόνο ἔτσι θὰ κατορθώσουμε νὰ κρατήσουμε τὸν τόπο, νὰ καθαρίσουμε τὴν ἐκκλησία ἀπὸ τὰ ἀνάξια στελέχη της, καὶ νὰ βαδίσουμε ψηλά, πρὸς ἕνα μεγάλο προορισμὸ ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ φυλή μας.
Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοσή 2016
Διαμαντια αθραυστα ειναι οι πραγματικοι Χριστιανοι. ΘΑ ΕΡΘΗ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
ΘΑ ΕΡΘΗ ΔΙΩΓΜΟΣ OΠΩΣ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ
«Έν πάσι τοις διωγμοίς υμών» (Β´ Θεσ. 1,4)
Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»,
ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 14-15
Κύριο γνώρισμα των χριστιανών ο διωγμός.
Εκεί πάμε. Θα επανέλθουμε στους αποστολικούς χρόνους. Αυτό θα γίνει ή μέσα από την Εκκλησία ή απ’ έξω με εξωτερικό διωγμό. Όπως στη Ρωσία ήταν εκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετά ήρθε το μεγάλο κόσκινο και κοσκινίστηκαν οι Χριστιανοί. Τώρα υπάρχουν λίγοι, αλλά πραγματικοί Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στη Μόσχα, που είναι 8 εκατομμύρια, να υπάρχουν 100-200 Χριστιανοί. Αλλά αυτοί έχουν μέσα τους δύναμη.
Ο βίος τους, το παράδειγμα τους, η αυτοθυσία τους το δείχνει. Εδώ εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Αν πιστεύαμε στο Θεό θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε άλλη κοσμική ασχολία. Τι να τα κάνεις τα άλλα, το Ευαγγέλιο ποιος εφαρμόζει.
Στη Θεσσαλονίκη όμως τότε ήταν πραγματικοί χριστιανοί. Και απόδειξις ότι δεν λυγίζανε στους διωγμούς. Εκείνα τα φτωχαδάκια πάλευαν με όλες τις αρχές και τις εξουσίες, που ήταν εχθρικές. Αυτοί οι λίγοι Χριστιανοί εθεωρούντο αμελητέοι, δεν τους υπολόγιζαν και όμως αυτοί ήρθαν σε ρήξη με όλους τους ισχυρούς της Θεσσαλονίκης και υπέστησαν πολλούς διωγμούς.
Αλλά και πάντοτε τα φτωχαδάκια διώκονται και μένουν κοντά στο Χριστό. Οι άλλοι που έχουν αξιώματα, ως επί το πλείστον πολεμούν το Χριστό.
Θα γίνει διωγμός. Θα τα δείτε εσείς που θα ζήσετε, εγώ γέρος άνθρωπος είμαι. Θα γίνει διωγμός και θα δείτε όλους τους δασκαλάκους να προσκυνάνε το κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες είναι όλοι οι δάσκαλοι, ζήτημα να μείνουν εκατό που να πουν, προτιμούμε να γίνουμε λούστροι στην πλατεία της πόλης, παρά να κηρύττουμε αθεΐα. Όλοι οι άλλοι, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Καραμανλή, με την ίδια ευκολία θα χειροκροτούνε και τον αντίχριστο. Θα τα δείτε αυτά. Συμφέρον και μόνο συμφέρον είναι σήμερα οι άνθρωποι και τίποτα περισσότερο.
Τέτοιοι είναι και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και οι αξιωματικοί, γιατί όχι και οι παπάδες και οι δεσποτάδες, δεν κάνω καμία διάκριση.
Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντίχριστου όταν θα έρθει, θα το δούμε. Μιλάει παρακάτω ο απόστολος για την ώρα του αντίχριστου.
Διαμάντια άθραυστα είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Στην Αμερική κόπιασαν πάρα πολύ για να κόψουν ένα διαμάντι να το χωρίσουν στα δύο. Δεν σπάει εύκολα το διαμάντι. Σπάει το σφυρί που το κτυπά αλλά το διαμάντι δεν σπάει. Έτσι είναι και ο αληθινός Χριστιανός. «Έν πάσι τοις διωγμοίς». Όχι ν’ αντέξουμε σε έναν μόνο διωγμό ή σε δύο αλλά σε όλους τους διωγμούς.
Υπέφεραν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης ήταν πραγματικοί ήρωες. Μακάρι να επανέλθουμε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Να έχουμε λίγους Χριστιανούς, αλλά ζωντανούς. Γιατί να ασχολούμεθα με όλους; Δεν πάει ν’ ανάβει αυτός φωτιές και να αγαπά την πυρολατρία; Δεν πάει να’ νε μασόνος και ροταριανός; Δεν θ’ ασχολούμεθα μ’ αυτούς. Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους.
Εάν υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μένουν εδώ στην πόλη 200 με 300 Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν « Θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά», δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι ότι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμία ευθύνη. Δε βλέπεις τις γιορτές που τις περνά ο πρωθυπουργός της χώρας αλλά και οι άλλοι; Στα ρεβεγιόν, όχι στην Εκκλησία!…
Λίγοι, λοιπόν ήταν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, αλλά ζωντανοί. Έχει αξία όχι το πόσον αλλά το ποιόν. Πότε θ’ αποκτήσει η Εκκλησία μας τέτοιους ζωντανούς Χριστιανούς;
Έτσι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί. Υπέφεραν από διωγμούς αλλά δεν λύγιζαν. Γι’ αυτό τους επαινεί ο απόστολος Παύλος.
Ἢ ΜΟΝΟΣ Ή ΜΕΤ᾽ ΑΛΛΩΝ ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΘΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΩ
Τὰ παλληκάρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος ἐπάνω στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν ὁρκιζόταν καὶ λέγανε:
"Ἤ μόνος μετ᾽ἄλλον τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ ὑπερασπιῶ. "
Καὶ ἐγὼ μικρός στρατιώτης τὸ δηλώνω παρησία ἢ μόνος ἢ μετ᾽ἄλλων τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τῆς πίστεως θὰ τὰ ὑπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἵματός μου.
Ἐσεῖς νὰ προσευχηθῆτε πολύ, γιατί οἱ ὀρθόδοξοι ἔμειναν ὀλίγοι καὶ ἡ μάχη ἐκτραχύνεται καὶ θὰ βρεθῶμεν πρὸ νέων γεγονότων, ὄχι μόνο στὴν μικρά μας Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ σ᾽ὅλα τὰ πλάτυ καὶ τὰ μήκη ὁ ἐωσφόρος ἔχει ἐκστρατεύσει καὶ λυσσάει, γιὰ νὰ ξεριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ἀνθρώπων τὴν Ὀρθόδοξι πίστι.
Δὲν ξέρω τί θὰ γίνῃ καὶ τί διωγμοὺς θὰ ὑποστοῦμε ποὺ κόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα…, ἀλλὰ ὅτι καὶ ἐὰν γίνῃ στὸ τέλος θὰ νικήσῃ ἡ Ὀρθοδοξία.
(Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, Ἀθήνα 1970)
TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ: ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΗ, ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗ ΣΚΛΗΡΑ, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΘΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΣΟΥΝ…»
Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο εἶνε «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἐκκλησία = Χριστός. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ συνεχίζεται δι᾽ αὐτῆς αἰωνίως· ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις ἐναντίον της δὲν θὰ λείψουν, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ ἰδίου στοὺς μαθητάς του· «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν…» (Ἰω. 15,20).
«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ὁ Χριστός (Λουκ. 2,34), «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Μόνο ἂν πάψῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ ὅπως ὁ Χριστός, τότε θὰ πάψῃ καὶ ἡ ἀντίδρασι τοῦ κόσμου ἐναντίον της. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγκρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μεγάλου ἀντιχρίστου·τὸ μικρὸ ποίμνιο θὰ δοκιμαστῇ σκληρά, οἱ πιστοὶ θὰ λιγοστέψουν πολύ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἡ ἐλευθέρα καὶ ζῶσα, ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ περισυλλέξῃ τὰ τέκνα της κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ μεγάλου Ἀετοῦ καὶ θὰ βγῇ στὴν ἔρημο, ὄχι μόνο τροπικὰ ἀλλὰ καὶ τοπικά, ἕως ὅτου ἔλθουν πάλι «καιροὶ ἀναψύξεως» (Πράξ. 3,20) γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοσή 2016, σελ.29
[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σπίθα» (φ. 344/Ἰούλ.-Σεπτ. 1971)Ο Φλωρίνης Θεόκλητος διδάσκει κακοδόξως ότι τα μυστήρια είναι έγκυρα μόνο όταν μνημονεύεται ο Επίσκοπος, αλλά τον διαψεύδει ο προκάτοχός του (Καντιώτης): Τούτο δεν ισχύει όταν ο Επίσκοπος αιρετίζει ή κοινωνεί με αιρετίζοντες
Διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου
Ὁ κ. Θεόκλητος ἐν ἀγαλιάσει ὑποδεχόμενος τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη!
(Ἀφιερωμένο στὸν μητρ. Θεόκλητο, ἀπὸ τὸν προκάτοχό του)
(Ἱστολόγιο "Αὐγουστίνος Καντιώτης")
Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.
Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια, ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς.
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
[Ἀπὸ βιβλίο «Ἀπαντήσεις ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων», Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50 καὶ «ΚΟΡΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ», ἐκδοση 2016, σελ. 51)
ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!
ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΗ ΑΘΟΡΥΒΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΙΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ!!!
ΔΕΙΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ
(Μητροπολιτης Φλωρινης Αυγουστινος)
«…Ὑποκριτὴς ἦτο ὁ ἀρχισυνάγωγος (Λουκ. 13,10-17).Ὑποκριταὶ ἦταν καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὴν ἀφρόκρεμα τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, οἱ ἡγέται, οἱ πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοί. Καὶ γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ὑποκριτάς, τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ὁ Χριστός, ὅπως ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Τρίτη, εἶπε τὰ «οὐαί» ἐκεῖνα, τὰ τρομερὰ· «Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…» (Ματθ. 23,13 κ.ἑ)….
ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ, ΜΑΣΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ, ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΟΥΝ ΑΘΟΡΥΒΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ!
ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΝΙΚΑΝΗ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ! ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΧΩΣΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΥΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ!!!
«Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…»
ΔΕΙΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗ
ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«…Ὡς κληρικός τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν φρικτὴν στιγμὴν τῆς χειροτονίας μου ἄκουσα καὶ ἐγώ· τὸ Λάβε τὴν Παρακαταθήκην καὶ φύλαξον ταύτην μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, θεωρῶ βαρὺ νὰ σιωπήσω ἐπὶ θέματος πίστεως.
Δειλὸν καὶ ἄναδρον καὶ προδότην θὰ μὲ κατηγορήση ἡ συνειδησίς μου ἐὰν σιωπήσω καὶ δὲν ὑπερασπίσω τὰ ὑψηλὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Καὶ τὸν ἔλεγχο τοῦτον τῆς συνειδήσεώς μου μὴ ἀνεχόμενος μετὰ πολλῆς συγκινήσεως γράφω τὸ παρόν, καὶ ἑλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ἀνιδιοτελῶς ὑπηρέτησα Πίστιν καὶ Πατρίδαν, διαμαρτύρομαι καὶ παρακαλῶ τὴν σεπτὴν ἱεραρχία, ἡ ὁποῖα κατ᾽ αὐτὰς τὰς ἡμέρας θὰ συνεδριάση, ἱνα ἐπιληφθῆ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος καὶ ἐπιδιώξη συντόμως τὴν κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας λύσιν τοῦ προβλήματος, μὴ ἐπηρεαζόμενη ἀπὸ τὰ σχόλια και τὶς κρίσεις τοῦ ψυχροῦ, ἀδιαφόρου καὶ ἀπίστου κόσμου, ὁ ὁποῖος τὰς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως φωνὰς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τέκνων ἀποκαλεῖ ἄκαρπον Βυζαντινολογίαν…
Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Ἄς σκεφθοῦμε τίνος εἴμεθα στρατιῶται, ὑπὸ ποίαν σημαίαν στρατευόμεθα, ποίους ἡρωϊκοὺς ἀγωνιστὰς εἴχε ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία, πῶς αὕτη ἐπολέμει καὶ ἐνίκα τὰς πλάνας καὶ τὰς αἰρέσεις καὶ ἐθριάμβευεν ἐπὶ πάντων, καὶ νὰ πράξωμεν ἀναλόγως. Ἀλλως θ᾽ἀποδειχθοῦμε ἀνάξιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ
''[...]Ὅπως πᾶμε ἀδέλφια μου, σὲ 50 χρόνια στὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχουν Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι''
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου.
Ὑπάρχει καὶ ηχητικὰ εδῶ https://youtu.be/zi010k3oAA4
(Ἀθήνα 6.2.1972)
Ὅπως πᾶμε ἀδέλφια μου, σὲ 50 χρόνια στὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχουν Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι
«…Ὅπως πᾶμε ἀδέλφια μου, παρ’ ὅλες τὶς διαμαρτυρίες τοῦ εὐσεβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ δυστυχῶς, εἶνε ἀδιοργάνωτος καὶ γι’ αὐτό δὲν φταίει ὁ λαός, φταῖνε οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες, ποὺ τὸν ἄφησαν ἀδιοργάνωτο, εἰς τρόπον ὧστε οἱ ἀρουραῖοι νὰ ροκανίζουν τὶς ρίζας τοῦ δένδρου τῆς Ὀρθοδοξίας…
Ὅπως πηγαίνουμε στὴν εὐλογημένη πατρίδα μας…σὲ 50 χρόνια καὶ λιγότερο, θὰ ὑπάρχουν ὅλων τῶν λογιῶν καρύδια, μόνο Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι δὲν θὰ ὑπάρχουν. Μάλιστα, αὐτοῦ θὰ καταντήσουμε ἐὰν δὲν δημιουργήσουμε ἕνα ρεῦμα ἀντιστάσεως…
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/
Τί; θεολόγοι, παπᾶδες, δεσποτάδες, πατριαρχᾶδες μᾶς λένε νὰ πᾶμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν Πάπα! Ὄχι, δὲν θὰ τὸ δεχθοῦμε'' (+επόσκοπος Αυγουστίνος καντιώτης)
ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΟΝΟ, ΜΑ ΠΑΠΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ
Καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα τὸ παύσαμε
Ἀπὸ νέο, ἐπίκαιρο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«ΚΟΡΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ», σελ. 13-14
Μεγάλο θηρίο ὁ Πάπας, ποὺ τόσα χρόνια βασανίζει τὸν κόσμο. Τί θὰ δοῦν τὰ ματάκιά μας!Ἔρχονται κακιές ἡμέρες, κακά σημάδια ἔχωμε. Ἄς γλεντᾶνε καὶ ἂς διασκεδάζουν καὶ ἂς βγάζουν τὰ μάτια τους, ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Χειρότερη απὸ ἐκείνη ποὺ ζήσαμε τὸ 1940. Θυμᾶστε τὴν πείνα, θυμᾶστε τὴν δυστυχία, θυμᾶστε τὴν σκλαβιά, θυμᾶστε τὶς κρεμάλλες, θυμᾶστε τὶς ἐξορίες, ποὺ τὶς ζήσαμε ὅλοι ὅσοι μείναμε πιστοὶ στὴν πατρίδα καὶ στὴν Θρησκεία; Ἔρχονται πάλι τέτοιες ἡμέρες. Τί; θεολόγοι, παπᾶδες, δεσποτάδες, πατριαρχᾶδες μᾶς λένε νὰ πᾶμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν Πάπα! Ὄχι, δὲν θὰ τὸ δεχθοῦμε. Εἴμεθα ἕνα, δύο, τρεῖς (ἐπίσκοποι), τὸ δηλώσαμε· Πέφτουμε ἀπὸ τὸν θρόνο μὰ Παπα δὲν προσκυνᾶμε. Καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα τὸ παύσαμε. Τρεῖς Μητροπόλεις, μία τῆς Ἐλευθερουπόλεως, ἡ δευτέρα τῆς Φλωρίνης ἡ τρίτη τῆς Παραμυθιᾶς παύσαμε τὸ μημόσυνο του, γιατί; Θέλει μὲ τὸ ζώρι νὰ μᾶς κάνῃ φράγκους! Δὲν θὰ γίνουμε φράγκοι.
Γράψαμε στὸν Ἀθηναγόρα ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ θρόνο καὶ τὴν ζωή μας νὰ χάσουμε παρὰ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Πάπα. Ἔρχονται τέτοιες ἡμέρες.Ὅλοι θέλουν νὰ πᾶμε στὸν Πάπα, ἐγώ νομίζω ὅτι πρέπει νὰ μείνουμε ὀρθόδοξοι. Ὀρθόδοξοι ὅπως οἱ Πατέρες μας ὅπως γενεαί, γεναιῶν, ὅπως φωνάζει ὁλόκληρος ἡ ἱστορία μας. Εἴμεθα παιδιά τοῦ Μᾶρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, τοῦ ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἁγίου Δημητρίου, εἴμεθα παιδιά τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ μείνουμε Ὀρθόδοξοι. Καὶ πιστεύω στὸν ἀγῶνα αὐτόν, ποὺ ἐγὼ ὁ μικρός ἐπίσκοπος Φλωρίνης δίδω στὴν πατρίδα μου θὰ εἴστε ὅλοι μαζί μου. Εἴθε ὁ Θεός νὰ μᾶς κρατήσῃ μέχρι τέλους (Ἅγιο Νικόλαο Φλωρινης 19.1.1971)
Προετοιμασία του πιστού λαού από τον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, και διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου, που δεν ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας 2. Ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση, για την διακοπή του Μνημοσύνου
Προετοιμασία του λαού και διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου
Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης παρακολουθεῖ τὶς ἐπικίνδυνες αἰρετικὲς κινήσεις τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν. Τὸ ὑλικὸ ποὺ βγαίνει στὴν δημοσιότητα εἶνε ἑλάχιστο καὶ ἐλεγχόμενο. Γι’ αὐτό, μὲ ἀνοικτές ἐπιστολές ποὺ δημοσιεύει κατὰ καιρούς, ἐνημερώνει τὸν πιστὸ λαό καὶ ζητᾶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πατριάρχη νὰ ἐπιβεβαιώσῃ ἢ νὰ διαψεύση τὶς φῆμες, Συγχρόνως, προετοίμαζε τὸ ποίμνιό του καὶ ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, για την διακοπή τοῦ μνημοσύνου.
Ἡ διακοπή ἀπὸ τὸν Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστῖνο ἔγινε τον Μάρτιο του 1970, λίγες ἡμέρες μετὰ ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἀμβρόσιο καὶ ἀκολούθησε ὁ Παραμυθίας Παῦλος. Στὴ «Σπίθα», φυλ. 322, Ἰανουαριος 1969, μὲ θέμα «οἱ αἰρέσεις» (ἀπόσπασμα):
Τι είναι αίρεση
Αἴρεσις εἶνε ἡ δηλητήριώδις τροφή τῆς ψυχῆς· εἶνε ἡ νοθεία τῶν σωτηρίων φαρμάκων· εἶνε ἡ ὑποκλοπὴ τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης· εἶνε ἡ παραχάραξις τῶν νομισμάτων τῆς ἀληθείας· εἶνε ἡ παραποίησις τοῦ τελείου· εἶνε ἡ παρέκκλισις ἐκ τῆς ὀρθῆς γραμμῆς τὴν ὁποίαν χαράσσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αἴρεσις εἶνε ἡ παραδοχὴ ξένων θρησκευτικῶν ἰδεῶν, τὰς ὁποίας καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἰδρυσεν ὡς στύλον καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.Ἀλλὰ ὁ κόσμος σήμερα δὲν δίδει σημασία εἰς τὴν σοβαρότητα τοῦ ἐκ τῆς αἰρέσεως κινδύνου.Ὦ κόσμε! Προσέχεις τὰ μικρὰ. Προσέχεις τὸ γάλα σου νὰ εἶνε γνήσιο, ἡ τροφή σου νὰ εἶνε καθαρά καὶ βιταμινοῦχος, τὰ φάρμακά σου νὰ μὴν εἶνε νοθευμένα, τὰ ἀρχαιολογικά σου καὶ τὰ χαρτονομίσματά σου νὰ μὴ εἶνε κίβδηλα, τὰ ἀρχαιολογικά σου μνημεῖα νὰ μὴ ὑποστοῦν τὴν παραμικρὴ φθορά, τὰ μέσα συγκοινωνίας, μὲ τὰ ὁποία κάμνεις τὰ ταξείδιά σου, νὰ μὴ παρεκλίνουν ἀπὸ τὰς γραμμάς των. Ὅλα τὰ προσέχεις. Ἐκτὸς ἑνός. Τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Αὐτὴ δὲν σὲ ἐνδιαφέρει. Ἀλλοίμονο, κόσμε, μὲ τὰς ἀντιλήψεις ποὺ ἔχεις καὶ μὲ τὴν ἀδιαφορία σου. Ἔτσι ἀδιαφορῶντας γιὰ τὰ μέγιστα καὶ ὕψιστα θὰ καταπέσῃς εἰς τὰ βάραθρα τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, τοῦ Ὑλισμοῦ τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀθεΐας και τότε θὰ καταλάβῃς τί εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία περιφρόνησες.Σεῖς δέ, πισταὶ ψυχαί, ὅσοι ὑπελείφθητε εἰς τὸν αἰῶνά μας, μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ τὰ μοντέρνα ρεύματα τοῦ κόσμου, μὴ πτοεῖσθε ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν ἐχθρῶν, τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων, ἀλλὰ μείνατε σταθεροί τῇ ΑΠΑΞ παραδοθείσα τοῖς ἁγίοις πίστει καὶ ἔστε ἕτοιμοι ν᾽ ἀγωνισθῆτε τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν. Ἡ Ὀρθοδοξία ζῇ καὶ ὁ τελικὸς θρίαμβος ἀνήκει εἰς αὐτήν.
«Σπίθα Ἰανουάριος 1969, φυλ. 322)
Καὶ μιὰ ὑποσημείωση στὸ τέλος
Ἡ Σπίθα ὄργανο μαχητικὸ τῆς στρατευομένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρ᾽᾽ὅλας τὰς δυσκολίας καὶ τὸ βάρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἔργου τοῦ συντάκτου αὐτῆς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ παραμένει ἡ ἴδια, ‘Υπεράσπισις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς ἔναντι τῶν ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν. Ἀνένδοτος ὁ ἀγών. Ἀλλ᾽᾽ὁ τρόπος τῆς διεξαγωγῆς τοῦ ἀγῶνος ποικίλλει ἀναλόγως κρισιμότητος τῶν καιρῶν, κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συμβιβασμοί, μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ , οὔτε ἔγιναν οὔτε θὰ γίνουν.
(Εἰσαγωγή)
Ἀπομαγνητοφωνήσαμε τὴν ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου, γιατὶ πρόκειται γιὰ ἕνα σημαντικὸ κείμενο ποὺ ἀσφαλῶς θὰ προβληματίσει καὶ ἐκείνους ποὺ στέκονται μὲ δισταγμὸ στὸ πρόβλημα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον σᾶς διένειμα αὐτὲς τὶς φωτοτυπίες ἀπὸ Κανόνες (ἀπὸ τὸ Πηδάλιον εἶναι), εἶναι διότι οἱ κανόνες αὐτοὶ ἔχουν σχέση μὲ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπασχολεῖ ὅλους τελευταῖα, μὲ τὸ θέμα τῆς διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων. Εἶναι ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα καὶ πολὺ σοβαρὸ θέμα τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν Ἐπισκόπων· τί σημαίνει; Σημαίνει ὅτι μέσα στὴν Θ. Λειτουργία πολλὲς φορὲς καὶ στὰ Εἰρηνικά, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Θ. Λειτουργία μνημονεύουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Θ. Λειτουργία “ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Ἀνθίμου”, αὐτὸ λέγεται τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου· μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἱ. ἀκολουθιῶν. Καὶ γιατί γίνεται ὁ λόγος γιὰ τὴν διακοπὴ αὐτὴ τοῦ μνημοσύνου, δηλαδὴ νὰ μὴ μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο μέσα στὴν Θ. Λειτουργία; —Παρακαλῶ, τὰ πράγματα εἶναι σοβαρά, δὲν εἶναι ἀστεῖα. Δὲν σηκώνουν συζητήσεις καί… Εἶναι πολὺ σοβαρὰ τὰ πράγματα. Ἔχουν σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας τὰ θέματα αὐτὰ καὶ μὲ τὴν αἵρεση—. Ὁ λόγος, λοιπόν, γιὰ τὸν ὁποῖον συζητοῦμε γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν Ἐπισκόπων εἶναι διότι ὑπάρχει ἕνας Κανόνας, ὁ ὁποῖος μὲ βάση τὴν ἐμπειρία τὴν προηγουμένη τῆς Ἐκκλησίας μας, λέει ὅτι ὅταν ὁ Πατριάρχης, ὁ Μητροπολίτης ἢ ὁ Ἐπίσκοπος κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τὴν αἵρεση, κι ὁ Κανόνας αὐτὸς εἶναι ὁ 15ος, ἂν γυρίστε τὴν σελίδα στὴν φωτοτυπία, λέει τῆς Α΄ καὶ Β΄ λεγομένης Συνόδο, τῆς Πρωτοδευτέρας… -δὲν θὰ τὸν ἀναλύσουμε, κάνουμε εἰσαγωγὴ στὸ μάθημα σήμερα-, αὐτὴ λοιπόν, ἡ Α΄ καὶ Β΄ Σύνοδος δηλ. ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος, ποὺ δὲν ἔχει σχέση οὔτε μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενική, οὔτε μὲ τὴν Β΄ Οἰκουμενική· ὀνομάστηκε αὐτὴ Πρωτοδευτέρα, διότι συνῆλθε τὸ 861, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Φωτίου, συνῆλθε σὲ δύο περιόδους. Αὐτὴ ἡ Σύνοδος ἐξέδωσε 17 Κανόνες κι ἀνάμεσα στοὺς 17 Κανόνες εἶναι κι αὐτὸς ὁ περίφημος, ὁ διαβόητος -ἔχει γίνει διαβόητος αὐτὸς ὁ Κανόνας τὸν τελευταῖο καιρὸ μὲ πολλὴ βιβλιογραφία. Ὅλοι γράφουν γιὰ τὸν Κανόνα αὐτό, ὁ καθένας τὸν ἑρμηνεύει, ὅπως τὸν καταλαβαίνει καὶ νὰ δοῦμε ποιά ἑρμηνεία εἶναι σωστή. Ἔχουν γραφτεῖ βιβλία ὁλόκληρα γι’ αὐτὸν τὸν Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καὶ τὸ κύριο θέμα στὸ ὁποῖο ἐρίζουν οἱ ἑρμηνευτὲς αὐτοῦ τοῦ Κανόνος (σᾶς τὸ λέω εἰσαγωγικὰ τώρα -θὰ τὸ δοῦμε- γιὰ νὰ σᾶς κινήσω τὸ ἐνδιαφέρον σας) εἶναι, ἂν αὐτὸ ποὺ λέει αὐτὸς ὁ Κανόνας, δηλ. ἡ Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεση Ἐπισκόπου (ὁ Κανόνας αὐτὸς λέει πώς, ἂν κάποιος Πατριάρχης, Μητροπολίτης ἢ Ἐπίσκοπος κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» -δηλ. παρρησία, φανερά, ξεδιάντροπα, ἀπὸ ἄμβωνος- κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τὴν αἵρεση, αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχου, Μητροπολίτου, Ἐπισκόπου μποροῦμε νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνο. Δέστε, λοιπόν, νὰ πάρετε μία ἰδέα, αὐτὸν τὸν Κανόνα, τὸν 15ο. Λέει:]
Τὰ ὁρισθέντα ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, [αὐτὰ εἶναι στοὺς προηγουμένους Κανόνας] πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσειεν ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον
πατριάρχην κοινωνίας καὶ μὴ ἀναφέρει τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει, [Μᾶς λέει λοιπόν ἐδῶ, στὴν ἀρχή, στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος, ὅτι ὅποιος πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσει νὰ μὴ ἔχει κοινωνία, νὰ πάρει ἀποστάσεις ἀπὸ τὸν Πατριάρχη του καὶ δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του στὴ Θ. Λειτουργία, πρὶν ἐπισήμως νὰ καταδικαστεῖ, τότε αὐτὸς ὁ πρεσβύτερος, ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ μητροπολίτης, ποὺ δὲν μνημονεύει, δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχου, πρὶν ὁ Πατριάρχης καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, αὐτὸς εἶναι σχισματικός, αὐτὸς κάνει σχίσμα.
Ἑπομένως, δέστε ἐδῶ, στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος ἔχουμε κάτι πολὺ φοβερό· δηλ. λέμε περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου, ἀλλὰ μπορεῖ αὐτὴ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου νὰ σημαίνει σχίσμα. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος ποὺ δὲν μᾶς ἀφορᾶ. Θὰ τὰ δοῦμε λεπτομερῶς στὰ μαθήματά μας.
Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα δεύτερο μέρος τὸ ὁποῖον μᾶς ἀφορᾶ. Τί λέει τὸ δεύτερο μέρος;] τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. [Αὐτὸν λοιπόν, ποὺ δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχη κ.τ.λπ., αὐτὸν ἡ Ἁγία Σύνοδος –αὐτὴ ἡ ΑΒ- ὥρισε νὰ εἶναι ξένος πρὸς τὴν ἱερωσύνη, δηλ. καθαιρεῖται· πρέπει γι’ αὐτὸ νὰ ἐλεγχθεῖ, νὰ τὸν καλέσουν σὲ δίκη καὶ νὰ τὸν ἐλέγξουν· μὴν τὸν καθαιρέσουν χωρὶς νὰ τὸν ἀκούσουν. Πρέπει νὰ γίνει ἔλεγχος, πρέπει νὰ γίνει ἀνάκρισις, νὰ τὸν καλέσει ἡ Σύνοδος νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ νὰ ἐλεγχεῖ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μέρος.
Τὸ δεύτερο μέρος ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως ἐμᾶς]. Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. [Αὐτά, ὅμως, τὰ ὁρίζουμε, ὅτι δηλ. εἶναι σχισματικοὶ καὶ καθαιροῦνται, γι’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόφαση κάποια ἁμαρτήματα τῶν Ἐπισκόπων δημιουργοῦν σχίσμα. Δηλ. ἂν νομίσουμε ὅτι ὁ Δεσπότης εἶναι κλέφτης, ἢ πόρνος, ἢ μοιχός, ἢ ἄδικος, γιὰ τέτοια ἁμαρτήματα ἠθικά, ἂν κάποιος δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχη πρὶν νὰ καταδικαστεῖ, αὐτὸς κάνει σχίσμα. Καὶ λέει στὴν συνέχεια]. Οἱ γὰρ [τώρα κάνει τὴν ἐξαίρεση· ὑπάρχει κι ἄλλη περίπτωση γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου· ποιά;] δι᾿ αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, [αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει] τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, [νά, καὶ ἡ λέξη ἀποτείχιση ποὺ τὴν λένε συχνά, ἀπὸ ἐδῶ τὴν παίρνουν] ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. [Τὸ πρῶτο, λοπόν, μέρος τοῦ Κανόνος τοῦ 15ου λέει, ὅσοι διακόπτουν τὸ ὄνομα, τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου…, γιὰ κάποια ἐγκλήματα, ἁμαρτίες, αὐτοὶ κάνουν σχίσμα καὶ καθαιροῦνται. Δὲν ἰσχύει ὅμως αὐτὸ καὶ γιὰ κείνους ποὺ γιὰ κάποια αἵρεση, ποὺ εἶναι καταδικασμένη ἀπὸ Συνόδους ἢ ἀπὸ Ἁγίους Πατέρες, αὐτοὶ δηλ. ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸν Ἐπίσκοπο, ὅταν αὐτὸς ὁ Πρόεδρος κηρύσσει, γράφει δημόσια γιὰ τὴν αἵρεση καὶ τὴν διδάσκει μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ παρρησία, αὐτοὶ δὲν ὑπάγονται στὸν προηγούμενο Κανόνα ποὺ καθαιροῦνται.
Δηλ. ἐδῶ δὲν περιμένουμε νὰ ἔρθει Σύνοδος καὶ νὰ καταδικάσει τὸν Ἐπίσκοπο γιὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἂν διαπιστώσουμε ὅτι ἔχει αἵρεση ὁ Ἐπίσκοπος καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πρὶν ἡ Σύνοδος τὸν καταδικάσει, μποροῦμε νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνό του. Καὶ αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν τιμωροῦνται καὶ δὲν καθαιροῦνται ὡς σχισματικοί, ἀλλὰ ἀντίθετα αὐτοὶ πρέπει νὰ τιμοῦνται, αὐτοὶ ποὺ κάνουν Διακοπὴ Μνημοσύνου. Καὶ δικαιολογεῖ γιατί πρέπει νὰ τιμοῦνται καὶ νὰ μὴν τιμωροῦνται]. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι. [Γιατὶ δὲν κατεδίκασαν Ἐπισκόπους ἀληθινούς -αὐτὸς ποὺ κηρύττει αἵρεση δὲν εἶναι Ἐπίσκοπος, ἀλλ’ εἶναι ψευδεπίσκοπος καὶ ψευτοδιδάσκαλος, ἑπομένως καλὰ κάνουν καὶ διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο. Αὐτοὶ δὲν ἔκαναν σχίσμα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ φρόντισαν νὰ γλυτώσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ σχίσματα, τὰ ὁποῖα προκαλοῦν αὐτοὶ ποὺ κηρύσσουν αἵρεση. Αὐτὸς ποὺ κηρύσσει αἵρεση, αὐτὸς κάνει σχίσμα στὴν Ἐκκλησία. Ἑπομένως αὐτὸς ποὺ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ κηρύσσοντος αἵρεση, ὄχι μόνον δὲν κάνει σχίσμα, ἀλλὰ ἀντίθετα γλυτώνει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίματα.
Αὐτὸς εἶναι ὁ περίφημος 15ος Κανών. Ἔγινε μία πρώτη του ἀνάγνωση. Θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μερικὰ μαθήματα μὲ τὸν Κανόνα αὐτόν, γιατὶ γίνεται χαμός. Καὶ νὰ σᾶς πῶ, ἐπειδὴ γίνεται χαμός, ὁ καθένας λέει ὅ,τι θέλει. Πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια –και νιώθω ἔνοχος– μὲ παρεκάλεσε ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ὁ Ἁγιορείτης –ποὺ τάχουν χάσει ὅλοι, ἄλλος λέει αὐτό, ἄλλος λέει ἐκεῖνο– πάτερ Θεόδωρε, σᾶς παρακαλῶ δέστε τὸν Κανόνα, πάρτε τί λέει ὁ ἕνας καὶ τί λέει ὁ ἄλλος καὶ κάντε μας μιὰ μελέτη, γράψτε, τελικῶς τί ἰσχύει γύρω ἀπὸ τὸν Κανόνα αὐτό. Ποιός ἔχει δίκιο; Ἔχει δίκιο ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ ὁποῖος δίνει μιὰ κάποια ἑρμηνεία στὸν Κανόνα αὐτόν; Ἔχει δίκιο ὁ Ἱερομόναχος Θεοδώρητος, λόγιος μοναχὸς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος ἀντέκρουσε τὶς θέσεις τοῦ π. Ἐπιφανίου; Ἔχει δίκιο ὁ π. Τρικαμηνᾶς ὁ Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει κι αὐτὸς ἕνα βιβλίο; Ἔχει δίκιο ἕνας Ἱερομόναχος Βασίλειος Παπαδάκης ποὺ ἔχει γράψει κι αὐτὸς ἕνα τεράστιο βιβλίο; Κι ἔχουν γράψει τοῦ κόσμου οἱ ἄνθρωποι ἑρμηνεύοντας τὸν Κανόνα αὐτόν. Καθῆστε π. Θεόδωρε, καὶ κάντε μας μία μελέτη νὰ δοῦμε τελικῶς τί ἰσχύει, τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἔχουμε προβλήματα μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ μὴν κάνουμε κανένα λάθος.
Ἀλλὰ ἐγώ, λόγῳ τοῦ ὅτι ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα ἑνάμισι μὲ δύο χρόνια ἦταν πολὺ φορτωμένα μὲ τὴ Σύνοδο, δὲν μοῦ ἔμενε καιρὸς νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸ θέμα αὐτό, κι ἀκόμα κι ἐγώ, ἔβλεπα ἐδῶ, ἔβλεπα ἐκεῖ κι ἀποφάσισα τώρα μὲ τὴν εὐκαιρία ποὺ θὰ κάνουμε τὰ μαθήματα αὐτά, νὰ ξαναδῶ κι ἐγὼ ὅλη τὴν σχετικὴ βιβλιογραφία καὶ νὰ ξαναδῶ τὰ κείμενα. Θὰ τὰ δοῦμε τὰ κείμενα ἐδῶ μαζί, καὶ θὰ δοῦμε τὶς βασικὲς θέσεις κι αὐτῶν τῶν πατέρων· τοῦ γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, μακαριστοῦ πλέον, ἑνὸς πολὺ λογίου καὶ ἐναρέτου κληρικοῦ, τοῦ γέροντος Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, ἁγιορείτης ζηλωτὴς μοναχός, ὁ ὁποῖος προσεχώρησε στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, λογιώτατος μοναχὸς καὶ πολὺ καλὸς γνώστης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς δικούς μας σήμερα· ἔγιναν καὶ συνέδρια γιὰ τὸ θέμα αὐτό, οἱ ὁποῖοι γράφουν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό.
Γιὰ νὰ καταλάβετε τώρα πόσο σημαντικὰ εἶναι τὰ θέματα αὐτά, ἔχω φέρει σήμερα μαζί μου ἐδῶ νὰ σᾶς διαβάσω δύο κείμενα, δύο Μητροπολιτῶν γνωστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν Διακοπὴ Μνημοσύνου παλαιότερα τοῦ Ἀθηναγόρα τὸ 1970. Νὰ δεῖτε πὼς τὸ τοποθετοῦν. Τώρα ἔχετε ἀκούσει τὸν Κανόνα, τὸν ἐπικαλοῦνται κι αὐτοὶ τὸν Κανόνα. Ἀκοῦστε λοιπὸν τί λένε. Πρόκειται περὶ τῶν Μητροπολιτῶν, μακαριστῶν, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἔκοψε τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ βάση τὸν Κανόνα αὐτόν, καὶ τοῦ Μητροπολίτη, ἐπίσης, Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἀκολουθώντας τὸν Ἐλευθερουπόλεως ἔκοψε κι αὐτὸς τὸ Μνημόσυνο, καὶ στὴν συνέχεια ἀκολούθησε (μακαριστὸς καὶ αὐτός) ὁ Παραμυθίας Παῦλος καὶ σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος. 1969 μὲ 1972-73 ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος μαζί καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα.
Δὲν εἶναι τὰ πράγματα ἁπλά. Καὶ τώρα ἀναλογικά, ἔπρεπε νὰ τὸ εἴχαμε κόψει χίλιες φορές, διότι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ Βαρθολομαῖος τώρα καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι πολὺ χειρότερα ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ ἔκανε τότε ὁ Ἀθηναγόρας καὶ πιὸ τολμηρά. Ἀλλὰ ποιός ξέρει; Ποιός ἐνημερώνεται γιὰ ὅλα αὐτά; Καὶ πῶς ἐμεῖς σήμερα ἐξακολουθοῦμε νὰ μὴν ἔχουμε τὴν εὐαισθησία ποὺ εἶχαν αὐτοί, οἱ Ἁγιορεῖτες τότε (καὶ λυπᾶται καὶ γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἁγιορεῖτες) οἱ ὁποῖοι ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ μικρότερα ἐκκλησιαστικὰ ἀνοίγματα καὶ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα.
Ἀκοῦστε λοιπόν, τί γράφει τὸ ἱστορικὸ τηλεγράφημα τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα. Γράφει λοιπόν πρὸς τὴν Σύνοδο, ἡ ὁποία Σύνοδος δὲν τόλμησε νὰ τοὺς τιμωρήσει. Γιατί τώρα μᾶς φοβίζουν ὅλους πὼς ἂν διακόψετε τὸ μνημόσυνο θὰ σᾶς καθαιρέσουν, εἶστε σχισματικοί, θὰ σᾶς διώξουνε! Γιατί δὲν καθαιρέσανε τότε κι αὐτούς; Γιατί δὲν ὑπάρχει Κανονικὸ ἔρεισμα, δὲν ὑπάρχει Κανονικὴ βάσις, καὶ πρέπει νὰ βροῦνε κατηγορίες ἄλλες ἀσύστατες γιὰ νὰ καθαιρέσουν. Ἀπειλοῦν καὶ τώρα τὸν Ἀρχιμανδρίτη τὸν Παΐσιο Παπαδόπουλο, ποὺ διέκοψε τὸ Μνημόσυνο (τοῦ Φλωρίνης Θεόκλητου), τὸν ἀπειλοῦν μὲ καθαίρεση. Γιατί δὲν τοὺς καθαίρεσαν τότε; Καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες ὅλους οἱ ὁποῖοι διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο; Καὶ φωνάζουν σχισματικοὶ εἶστε κ.τ.λπ. Ἀκοῦστε λοιπὸν τὸ τηλεγράφημα τοῦ Ἀμβροσίου.
Πρὸς τὴν Σύνοδο.
«Μετὰ πικρίας ἀνέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καταχωρησθείσας εἰς ἀπογευματινὴν ἐφημερίδα Ἀθηνῶν δι ὧν ἐδονήθησαν θεμέλια Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως. [Ἔνιωσε ὁ Ἐπίσκοπος πὼς δονοῦνται τὰ θεμέλια. Τώρα, σεισμὸς γίνεται, χαμπάρι δὲν παίρνουμε!]. Ἡ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπίθεσις καὶ δὴ ἀκριβῶς μίαν ἑβδομάδα πρὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς νηστειῶν, καθ’ ἣν τὰ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτάζουν τὸν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ πασῶν τῶν αἱρέσεων, ὑπῆρξε καθ’ ὅλας τὰς ἐνδείξεις προμελετημένη καὶ ἐπίβουλος.
Τὸ Φανάριον, ὅπερ μέχρι καὶ τῆς προχθὲς [τὄχω πεῖ αὐτὸ χιλιάδες φορὲς αὐτὸ καὶ τὄχω ἀποδείξει] ἀπετέλει ἔνδοξον ἔπαλξιν τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀτρύτων ἀγώνων, οἱ ἡγέται τοῦ ὁποίου σθεναρῶς ἠγωνίσθησαν καὶ ἐθυσιάσθησαν ὑπὲρ τῆς πανσέπτου Ὀρθοδοξίας, [μέχρι καὶ τοῦ 19ου αἰῶνος] σήμερον μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ τίνας εὐαρίθμους ὁμόφρονας αὐτῷ κληρικούς, ἐξεστράτευσε διὰ νὰ τὴν πλήξη θανασίμως. [Τὸ Φανάρι πλήττει θανασίμως τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπὶ Ἀθηναγόρα· τώρα χειρότερα].
Ἐφ’ ᾧ καὶ ἐπεστρατεύθη ἡ πρώτου μεγέθους, κατὰ τὴν πατριαρχικὴν ἔκφρασιν φυσιογνωμία, ὁ μητροπολίτης δηλονότι Χαλκηδόνος κ. Μελίτων, ἡ φωνὴ τοῦ Φαναρίου -κατὰ τὸν πατριάρχην- ὅμοιον τοῦ ὁποίου δὲν ἔχει πολλοὺς τὸ Φανάριον καὶ τὸν ὁποῖον ἀσφαλῶς θὰ ἀπεθαύμαζε τὴν Κυριακήν της Τυροφάγου, [ὁ Πατριάρχης] ὅταν ἡδέως ἤκουεν αὐτοῦ, ἐξ Ἀθηνῶν ὁμιλοῦντος περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων, περὶ μεταμορφώσεως τῆς Ἐκκλησίας, περὶ καρναβάλου, ἀλλὰ (ἄκουσον-ἄκουσον) καὶ περὶ ὑποκρισίας. [Τὴν Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου, αὐτὸς ὁ Μητροπολίτης, ὁ Χαλκηδόνος Μελίτων, ἔκανε μέσα στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν ἕνα κήρυγμα, τὸ ὁποῖο τοὺς κοσμικοὺς τοὺς ξετρέλανε, καὶ μιλοῦσαν ὅλοι γιὰ τὸ ὡραῖο κήρυγμα. Ἀλλὰ ἦταν ἕνα κήρυγμα φοβερό. Ἀντορθόδοξο].
Μὲ ποῖον ὅμως κύρος ὁ κ. Μελίτων ἐτόλμησε νὰ στηλιτεύση ὑποκριτὰς καὶ ὑποκρισίαν, ὅταν ὁ ἴδιος καὶ δὴ ἐν ὥρᾳ θείας λατρείας μυρίους ὑποκριτικοὺς φωνητικοὺς ἀττικισμοὺς μετελθῶν καὶ διὰ χειρονομιῶν καὶ ποικίλων του σώματος κινήσεων, ἥκιστα σοβαρῶν καὶ σεμνῶν, κατὰ τὰς μαρτυρίας ἀκηκοότων καὶ ἑωρακότων, οὐχὶ εἰς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου ἀλλ΄ εἰς ἠθοποιοὺς καὶ μίμους προσιδιαζουσῶν, [ἔχουμε καὶ τώρα κάποιους ἠθοποιούς, καὶ μάλιστα ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς· ἕνα δέ, δὲν τὸν ἀντέχω νὰ τὸν βλέπω, εἶναι σκέτος ἠθοποιός, φαντάζεστε ποιόν] ἐπέτυχε νὰ πείση τοὺς πάντας ὅτι ὄντως διαθέτει ἀξιόλογον τάλαντον ὑποκριτικῆς ἱκανότητος καὶ τέχνης.
[Διὰ ταῦτα].
Κατόπιν, λοιπόν, τῶν δημοσιευθεισῶν δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου δι ὧν οὗτος φέρεται προσχωρῶν ἀνεπιφυλάκτως εἰς αἵρεσιν, ἐξαντληθείσης τῆς ὑπομονῆς μου καὶ μὴ ὑπάρχοντος περαιτέρω περιθωρίου ἀναμονῆς, ἔπαυσα ἀπὸ σήμερον ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, [Μέχρι πότε; Ἔκανα ὑπομονή, ὁ Ἀθηναγόρας εἶπε ἐτοῦτο, εἶπε ἐκεῖνο, τὴν χρονιὰ ἐκείνη εἶπε κάτι γιὰ τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸ Ἀλάθητο ἀπαράδεκτα, καὶ λέει, δὲν τὸν ἀντέχω ἄλλο. Στὶς Νέες Χῶρες, στὴν Ἐλευθερούπολη, ὑποχρεωμένος νὰ λέει, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀθηναγόρου καὶ τῆς Ἱ. Ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Μέχει πότε;] κατ’ ἐφαρμογὴν ΙΕ΄ Κανόνος Πρωτοδευτέρας Συνόδου. [Ἐφαρμόζοντας λοιπὸν τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Συνόδου, αὐτὸν ποὺ σᾶς διάβασα, διακόπτω ἀπὸ σήμερα τὸ Μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου].
Τοῦ λοιποῦ θὰ μνημονεύωμεν ἁγίας καὶ ἱερᾶς ἡμῶν συνόδου, [διότι τῶν Νέων Χωρῶν κάνουν διπλὸ Μνημόσυνο· μνημονεύουν καὶ τὸν Πατριάρχη καὶ τὴν Ἱ. Σύνοδο. Λέει, ἐγὼ σταματῶ νὰ μνημονεύω τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ μνημονεύω μόνο τὴν Ἱ. Σύνοδο] ἐπιφυλασσόμενος ἐπαναλάβω μνημόσυνον αὐτοῦ, εὐθὺς ὡς οὗτος ἀποδοκιμάση ἢ διαψεύση ἀντορθοδόξους δηλώσεις του, καθ’ ἃς αἱ ἐκθεμελιωτικαὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ σατανικῆς ἐμπνεύσεως αἱρέσεις Πρωτείου καὶ Ἀλαθήτου ἀποτελοῦν ἁπλὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔθιμα καὶ ἀσημάντους διαφοράς. [Εἶπε λοιπόν, ὁ Ἀθηναγόρας, ὅτι τὸ Ἀλάθητο καὶ τὸ Πρωτεῖο εἶναι ἀσήμαντες διαφορές].
Σήμερον σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία γεραίρει τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, [1970] προχθὲς ἑώρτασεν τὴν ἱερὰν μνήμην τοῦ μεγάλου Φωτίου, [6 Φεβρουαρίου] ἐπανηγύρισεν ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. [19 Ἰανουαρίου].
Ἐὰν συνταχθῶμεν τοῖς ἀντορθοδόξοις φρονήμασι τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, θὰ πρέπει ἀμέσως [ἐγὼ τἄχω πεῖ πρὶν τὰ διαβάσω αὐτά] νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐ μόνον τὰ ὀνόματα τῶν διαληφθέντων ἁγίων ἀλλὰ καὶ ἁπάντων τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀγωνισθέντων καὶ ἀναιρεθέντων μαρτύρων. [Αὐτοὶ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ἐναντίον τοῦ Πρωτείου, ἐναντίον τοῦ Ἀλαθήτου, κι ἔρχεται τώρα ὁ Ἀθηναγόρας καὶ λέει νὰ τοὺς βγάλουμε αὐτοὺς ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες].
Λυποῦμαι βαθύτατα διὰ τὴν ἣν ἔλαβον αὐστηρὰν θέσιν, ἔναντι ἀνακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος,
Ἡ ἀρχιερατική μου συνείδησις μὲ ὑποχρεοῖ, ἵνα μὴ σιωπήσω περαιτέρω. Καιρὸς ὅπως ὑψωθοῦν φραγμοὶ ἰσχυροὶ καὶ ἀνυπέρβατοι κατὰ παπικοῦ δεσποτισμοῦ καὶ ἐπεκτατικῶν αὐτοῦ σχεδίων, ταπεινὸς ὑπηρέτης τῶν ὁποίων ἀνεδείχθη -ἀτυχῶς- ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἀσθενεῖς τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει Οἰκουμενισταί.
Πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας οὐ μόνον θὰ κατανοήση ἀπόφασίν μου, εἰς ἣν μὲ ὁδηγεῖ ἐπιταγὴ συνειδήσεώς μου, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐφαρμόση ἔναντι δογματικῶς ἐκτροχιασθέντος Πατριάρχου, ὅ,τι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὑποδεικνύουν καὶ ἐπιτάσσουν».
[Σὰν νὰ τοὺς λέει, ὄχι μόνον δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ τιμωρήσετε, ἀλλὰ πρέπει κι ἐσεῖς νὰ διακόψετε τὸ Μνημόσυνο, αὐτὸ ἐπιτάσσει ὁ ἱερὸς Κανών.
Αὐτὰ λοιπόν ὁ Ἀμβρόσιος τότε.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ δημοσιεύτηκαν στὸ διαδίκτυο κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ σχετικὲς δηλώσεις τοῦ μητροπολίτου Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε μετὰ τὸν Ἀμβρόσιο καὶ τὸ λέει. Εἶναι ἀπὸ διάφορα βιβλία τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ θὰ σᾶς διαβάσω καὶ αὐτὰ γιὰ νὰ δεῖτε πὼς δὲν εἶναι ἁπλὸ τὸ θέμα, διότι κάποια φορὰ ποὺ σᾶς ἄφηνα ἐνδεχομένως ἐδῶ τὴν ἐντύπωση ὅτι μπορεῖ κι ἐγὼ νὰ διακόψω τὸ μνημόσυνο -δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει τὴ σοβαρότητα τοῦ θέματος- καὶ λέγατε, ὄχι πάτερ, ὄχι πάτερ, ὄχι πάτερ, τί θὰ κάνουμε ἐμεῖς; Ὅλοι εἴμεθα ὑπεύθυνοι.
Ἡ συνείδησή μου, μοῦ τὸ ἐπιβάλλει, καὶ οἱ Κανόνες.
Λέει λοιπὸν ἐδῶ ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀπὸ διάφορα δημοσιεύματά του, ὑπάρχουν παραπομπές].
Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος [στὴ Φλώρινα, τὸ ’70] ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό. Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη. [Μία ἔνστασις. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐναντίον τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου, κι αὐτὴ τὴν ἔνσταση παρουσιάζει ἐδῶ κι ὁ Αὐγουστῖνος, σὲ πρώτη φάση, εἶναι· καλά, ὅταν λέμε στὴν Θ. Λειτουργία «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἢ τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀνθίμου ἢ Ἂθηναγόρα, …ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις… σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ἐκεῖνο τὸ «χάρισαι» εἶναι εὐκτική, μὲ -αι· δὲν λέμε ὅτι ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ λέμε ὅτι παρακαλοῦμε, Θεέ μου, νὰ ὀρθοτομεῖ· εὐχόμαστε νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἑπομένως δὲν τὸν παρουσιάζουμε ὅτι ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, λέει. Αὐτὸ εἶναι σωστό. Ἀλλὰ σὲ ἄλλες δύο περιπτώσεις τοὺς παρουσιάζουμε ὡς ὀρθοτομοῦντας· ὅταν στὴν Μεγάλη Εἴσοδο βγαίνει ὁ Ἐπίσκοπος καὶ λέει «τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀθηναγόρου, Βαρθολομαίου καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἐκεῖ λέμε ὅτι ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἐκεῖνο πρέπει νὰ κοπεῖ σίγουρα σὲ περίπτωση τέτοια. Παρακάτω.]
Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας [συνεχίζει ὁ Αὐγουστῖνος] χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του. [Μόλις ἔγινε Ἐπίσκοπος]. Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις Ἱ. Κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶναι ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. [κι ἐδῶ ἔχει λάθος ὁ μακαριστός, ὄχι ἡ Ἱεραρχία, ἀλλ’ ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου]. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο. [Δὲν δίκασε Σύνοδος τὸν Πατριάρχη. Δὲν εἶχε διαβάσει καλὰ τὸν Κανόνα ποὺ λέγει καὶ «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως. Δὲν εἶχε διαβάσει καλὰ τὸν Κανόνα, παρακάτω, μετά, τὸν διάβασε κι ἔκανε αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Ἀμβρόσιος, ποὺ ἤξερε τοὺς Κανόνες].
Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». [Εἶναι κάποιος «δυνάμει» καθηρημένος, ὅταν εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ καθίσταται «ἐνεργείᾳ» καθηρημένος, ὅταν τὸν καταδικάσει ἡ Σύνοδος]. Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. [Καὶ τὸ λέει αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης]. Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο «δυνάμει» καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ «ἐνεργείᾳ». Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. [Ἀλλάζει τώρα]. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, [ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ Βαρθολομαῖος δέκα φορὲς περσσότερο] δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, [ἑπομένως, ὅποιος κηρύσσει αἵρεση, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πρέπει νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί του. Ἐδῶ τὸ λέει πολὺ σκληρὰ ὁ Καντιώτης, «ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως», δὲν χρειάζεται νὰ τὸν καθαιρέσει Σύνοδος, εἶναι καθηρημένος, ὅταν κηρύσσει αἵρεση κατὰ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Καὶ λέει,] τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει [τὸν 15ο Κανόνα] καὶ εἶχα ζητήσει [ὡς ἱεροκῆρυξ, πρὶν γίνει Ἐπίσκοπος] ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη. [Φανταστεῖτε τώρα τὸν Καντιώτη, ὡς Ἱεροκήρυκα στὴν Ἀθήνα καὶ Ἀρχιμανδρίτη νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν καὶ νὰ λέει, γιατί δὲν διακόπτετε τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀφοῦ εἶναι αἱρετικός; Ἔ, ὅταν ἔρχεται κι αὐτὸς στὶς Νέες Χῶρες, ἐδῶ, Ἐπίσκοπος, τοῦ λένε οἱ ἄλλοι, μὰ ἐσὺ ἔλεγες αὐτά, στὴ Β. Ἑλλάδα εἶσαι κι ἐσύ, τώρα ἐσὺ γιατί δὲν τὸ κάνεις; Γιατί δὲν διακόπτεις τὸ Μνημόσυνο;]. Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ἴδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;
Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ Ἱ. Κανόνων. [Πράγματι πόσες φορὲς πῆγαν ἐκεῖ νὰ τὸν βγάλουν τρελλό, νὰ τὸν ἐκθρονίσουν, μὲ τὴ Χοῦντα τότε]. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, [ἐνῶ λέω μέσα μου, πρέπει νὰ τὸν ἐφαρμόσω] τρέμω [πόσο σοβαρὸ θέμα εἶναι] καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. [Κανονικὰ πρέπει νὰ τὴν ἐφαρμόσω, ἀλλὰ τρέμω καὶ δειλιῶ, γιατὶ ἂν κόψω τὸ Μνημόσυνο, αὐτὸ εἶναι ἕνας σεισμὸς μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία]. Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, [ὅ,τι κάνουμε κι ἐμεῖς] καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα. Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. [Τότε τὸ ’70. Τώρα; Φοβερό, φρίκη]. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, [τῆς «Σπίθας» κ.ἄ.]. γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἴθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Εἴθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας. [Καταλάβαινε ὅτι αὐτὸ τὸ θέλουν κι οἱ Οἰκουμενιστές]. Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, [ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ κάποιοι φανατικοὶ Παλαιοημερολογῖτες] ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας. [Τελικῶς ὅμως, ἔκαμε τὴν παύση λίγο ἀργότερα, μερικοὺς μῆνες μετὰ ἀπὸ αὐτά].
Ἐπικροτῶ [Μάρτιος τοῦ ΄70] τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας τῶν νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. [Ὁ Ἀθηναγόρας εἶπε, δὲν εἶναι τίποτε αὐτά, οὔτε τὸ φιλιόκβε, οὔτε τὸ Πρωτεῖο, οὔτε θὰ πᾶμε στὸ κοινὸ ποτήριο]. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.
Νά, τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶναι πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶναι ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ. [Ποτὲ δὲν ἤρθη αὐτὴ ἡ καταδίκη].
Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶναι ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ. Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, [Δέστε, «οἱ Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο»] ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας.
Μετὰ ἀπὸ τὴν διακοπή [τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1973 τὰ λέει αὐτά]. Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου. Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶναι τὸ τελείως ἀντίθετο. Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ., «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, [Ἀμβρόσιος, Αὐγουστῖνος καὶ Παῦλος Παραμυθίας] μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. [Ἀκοῦστε τώρα]. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. [Τώρα μᾶς ἀπειλοῦν. Ἤδη τὸ καλοκαίρι ἐμένα μὲ καθήρεσαν κάποιοι, μὲ τὸ μυαλό τους. Μᾶς ἀπειλοῦν τώρα]. Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς († ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος).
Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 11/11/2016
Ἡ Διακοπη του Μνημοσυνου Επισκοπων
-ΙΕ΄ Κανων Πρωτοδευτερας Συνοδου
(Εἰσαγωγή)
Ἀπομαγνητοφωνήσαμε τὴν ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου, γιατὶ πρόκειται γιὰ ἕνα σημαντικὸ κείμενο ποὺ ἀσφαλῶς θὰ προβληματίσει καὶ ἐκείνους ποὺ στέκονται μὲ δισταγμὸ στὸ πρόβλημα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον σᾶς διένειμα αὐτὲς τὶς φωτοτυπίες ἀπὸ Κανόνες (ἀπὸ τὸ Πηδάλιον εἶναι), εἶναι διότι οἱ κανόνες αὐτοὶ ἔχουν σχέση μὲ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπασχολεῖ ὅλους τελευταῖα, μὲ τὸ θέμα τῆς διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων. Εἶναι ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα καὶ πολὺ σοβαρὸ θέμα τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν Ἐπισκόπων· τί σημαίνει; Σημαίνει ὅτι μέσα στὴν Θ. Λειτουργία πολλὲς φορὲς καὶ στὰ Εἰρηνικά, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Θ. Λειτουργία μνημονεύουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Θ. Λειτουργία “ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν Ἀνθίμου”, αὐτὸ λέγεται τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου· μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἱ. ἀκολουθιῶν. Καὶ γιατί γίνεται ὁ λόγος γιὰ τὴν διακοπὴ αὐτὴ τοῦ μνημοσύνου, δηλαδὴ νὰ μὴ μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο μέσα στὴν Θ. Λειτουργία; —Παρακαλῶ, τὰ πράγματα εἶναι σοβαρά, δὲν εἶναι ἀστεῖα. Δὲν σηκώνουν συζητήσεις καί… Εἶναι πολὺ σοβαρὰ τὰ πράγματα. Ἔχουν σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας τὰ θέματα αὐτὰ καὶ μὲ τὴν αἵρεση—. Ὁ λόγος, λοιπόν, γιὰ τὸν ὁποῖον συζητοῦμε γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τῶν Ἐπισκόπων εἶναι διότι ὑπάρχει ἕνας Κανόνας, ὁ ὁποῖος μὲ βάση τὴν ἐμπειρία τὴν προηγουμένη τῆς Ἐκκλησίας μας, λέει ὅτι ὅταν ὁ Πατριάρχης, ὁ Μητροπολίτης ἢ ὁ Ἐπίσκοπος κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τὴν αἵρεση, κι ὁ Κανόνας αὐτὸς εἶναι ὁ 15ος, ἂν γυρίστε τὴν σελίδα στὴν φωτοτυπία, λέει τῆς Α΄ καὶ Β΄ λεγομένης Συνόδο, τῆς Πρωτοδευτέρας… -δὲν θὰ τὸν ἀναλύσουμε, κάνουμε εἰσαγωγὴ στὸ μάθημα σήμερα-, αὐτὴ λοιπόν, ἡ Α΄ καὶ Β΄ Σύνοδος δηλ. ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος, ποὺ δὲν ἔχει σχέση οὔτε μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενική, οὔτε μὲ τὴν Β΄ Οἰκουμενική· ὀνομάστηκε αὐτὴ Πρωτοδευτέρα, διότι συνῆλθε τὸ 861, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Φωτίου, συνῆλθε σὲ δύο περιόδους. Αὐτὴ ἡ Σύνοδος ἐξέδωσε 17 Κανόνες κι ἀνάμεσα στοὺς 17 Κανόνες εἶναι κι αὐτὸς ὁ περίφημος, ὁ διαβόητος -ἔχει γίνει διαβόητος αὐτὸς ὁ Κανόνας τὸν τελευταῖο καιρὸ μὲ πολλὴ βιβλιογραφία. Ὅλοι γράφουν γιὰ τὸν Κανόνα αὐτό, ὁ καθένας τὸν ἑρμηνεύει, ὅπως τὸν καταλαβαίνει καὶ νὰ δοῦμε ποιά ἑρμηνεία εἶναι σωστή. Ἔχουν γραφτεῖ βιβλία ὁλόκληρα γι’ αὐτὸν τὸν Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καὶ τὸ κύριο θέμα στὸ ὁποῖο ἐρίζουν οἱ ἑρμηνευτὲς αὐτοῦ τοῦ Κανόνος (σᾶς τὸ λέω εἰσαγωγικὰ τώρα -θὰ τὸ δοῦμε- γιὰ νὰ σᾶς κινήσω τὸ ἐνδιαφέρον σας) εἶναι, ἂν αὐτὸ ποὺ λέει αὐτὸς ὁ Κανόνας, δηλ. ἡ Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεση Ἐπισκόπου (ὁ Κανόνας αὐτὸς λέει πώς, ἂν κάποιος Πατριάρχης, Μητροπολίτης ἢ Ἐπίσκοπος κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» -δηλ. παρρησία, φανερά, ξεδιάντροπα, ἀπὸ ἄμβωνος- κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τὴν αἵρεση, αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχου, Μητροπολίτου, Ἐπισκόπου μποροῦμε νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνο. Δέστε, λοιπόν, νὰ πάρετε μία ἰδέα, αὐτὸν τὸν Κανόνα, τὸν 15ο. Λέει:]
Τὰ ὁρισθέντα ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, [αὐτὰ εἶναι στοὺς προηγουμένους Κανόνας] πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσειεν ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον
πατριάρχην κοινωνίας καὶ μὴ ἀναφέρει τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει, [Μᾶς λέει λοιπόν ἐδῶ, στὴν ἀρχή, στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος, ὅτι ὅποιος πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσει νὰ μὴ ἔχει κοινωνία, νὰ πάρει ἀποστάσεις ἀπὸ τὸν Πατριάρχη του καὶ δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του στὴ Θ. Λειτουργία, πρὶν ἐπισήμως νὰ καταδικαστεῖ, τότε αὐτὸς ὁ πρεσβύτερος, ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ μητροπολίτης, ποὺ δὲν μνημονεύει, δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχου, πρὶν ὁ Πατριάρχης καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, αὐτὸς εἶναι σχισματικός, αὐτὸς κάνει σχίσμα.
Ἑπομένως, δέστε ἐδῶ, στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος ἔχουμε κάτι πολὺ φοβερό· δηλ. λέμε περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου, ἀλλὰ μπορεῖ αὐτὴ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου νὰ σημαίνει σχίσμα. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ Κανόνος ποὺ δὲν μᾶς ἀφορᾶ. Θὰ τὰ δοῦμε λεπτομερῶς στὰ μαθήματά μας.
Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνα δεύτερο μέρος τὸ ὁποῖον μᾶς ἀφορᾶ. Τί λέει τὸ δεύτερο μέρος;] τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. [Αὐτὸν λοιπόν, ποὺ δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχη κ.τ.λπ., αὐτὸν ἡ Ἁγία Σύνοδος –αὐτὴ ἡ ΑΒ- ὥρισε νὰ εἶναι ξένος πρὸς τὴν ἱερωσύνη, δηλ. καθαιρεῖται· πρέπει γι’ αὐτὸ νὰ ἐλεγχθεῖ, νὰ τὸν καλέσουν σὲ δίκη καὶ νὰ τὸν ἐλέγξουν· μὴν τὸν καθαιρέσουν χωρὶς νὰ τὸν ἀκούσουν. Πρέπει νὰ γίνει ἔλεγχος, πρέπει νὰ γίνει ἀνάκρισις, νὰ τὸν καλέσει ἡ Σύνοδος νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ νὰ ἐλεγχεῖ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μέρος.
Τὸ δεύτερο μέρος ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως ἐμᾶς]. Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. [Αὐτά, ὅμως, τὰ ὁρίζουμε, ὅτι δηλ. εἶναι σχισματικοὶ καὶ καθαιροῦνται, γι’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόφαση κάποια ἁμαρτήματα τῶν Ἐπισκόπων δημιουργοῦν σχίσμα. Δηλ. ἂν νομίσουμε ὅτι ὁ Δεσπότης εἶναι κλέφτης, ἢ πόρνος, ἢ μοιχός, ἢ ἄδικος, γιὰ τέτοια ἁμαρτήματα ἠθικά, ἂν κάποιος δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχη πρὶν νὰ καταδικαστεῖ, αὐτὸς κάνει σχίσμα. Καὶ λέει στὴν συνέχεια]. Οἱ γὰρ [τώρα κάνει τὴν ἐξαίρεση· ὑπάρχει κι ἄλλη περίπτωση γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου· ποιά;] δι᾿ αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, [αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει] τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, [νά, καὶ ἡ λέξη ἀποτείχιση ποὺ τὴν λένε συχνά, ἀπὸ ἐδῶ τὴν παίρνουν] ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. [Τὸ πρῶτο, λοπόν, μέρος τοῦ Κανόνος τοῦ 15ου λέει, ὅσοι διακόπτουν τὸ ὄνομα, τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου…, γιὰ κάποια ἐγκλήματα, ἁμαρτίες, αὐτοὶ κάνουν σχίσμα καὶ καθαιροῦνται. Δὲν ἰσχύει ὅμως αὐτὸ καὶ γιὰ κείνους ποὺ γιὰ κάποια αἵρεση, ποὺ εἶναι καταδικασμένη ἀπὸ Συνόδους ἢ ἀπὸ Ἁγίους Πατέρες, αὐτοὶ δηλ. ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸν Ἐπίσκοπο, ὅταν αὐτὸς ὁ Πρόεδρος κηρύσσει, γράφει δημόσια γιὰ τὴν αἵρεση καὶ τὴν διδάσκει μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ παρρησία, αὐτοὶ δὲν ὑπάγονται στὸν προηγούμενο Κανόνα ποὺ καθαιροῦνται.
Δηλ. ἐδῶ δὲν περιμένουμε νὰ ἔρθει Σύνοδος καὶ νὰ καταδικάσει τὸν Ἐπίσκοπο γιὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ἂν διαπιστώσουμε ὅτι ἔχει αἵρεση ὁ Ἐπίσκοπος καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πρὶν ἡ Σύνοδος τὸν καταδικάσει, μποροῦμε νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνό του. Καὶ αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν τιμωροῦνται καὶ δὲν καθαιροῦνται ὡς σχισματικοί, ἀλλὰ ἀντίθετα αὐτοὶ πρέπει νὰ τιμοῦνται, αὐτοὶ ποὺ κάνουν Διακοπὴ Μνημοσύνου. Καὶ δικαιολογεῖ γιατί πρέπει νὰ τιμοῦνται καὶ νὰ μὴν τιμωροῦνται]. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι. [Γιατὶ δὲν κατεδίκασαν Ἐπισκόπους ἀληθινούς -αὐτὸς ποὺ κηρύττει αἵρεση δὲν εἶναι Ἐπίσκοπος, ἀλλ’ εἶναι ψευδεπίσκοπος καὶ ψευτοδιδάσκαλος, ἑπομένως καλὰ κάνουν καὶ διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο. Αὐτοὶ δὲν ἔκαναν σχίσμα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ φρόντισαν νὰ γλυτώσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ σχίσματα, τὰ ὁποῖα προκαλοῦν αὐτοὶ ποὺ κηρύσσουν αἵρεση. Αὐτὸς ποὺ κηρύσσει αἵρεση, αὐτὸς κάνει σχίσμα στὴν Ἐκκλησία. Ἑπομένως αὐτὸς ποὺ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ κηρύσσοντος αἵρεση, ὄχι μόνον δὲν κάνει σχίσμα, ἀλλὰ ἀντίθετα γλυτώνει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίματα.
Αὐτὸς εἶναι ὁ περίφημος 15ος Κανών. Ἔγινε μία πρώτη του ἀνάγνωση. Θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μερικὰ μαθήματα μὲ τὸν Κανόνα αὐτόν, γιατὶ γίνεται χαμός. Καὶ νὰ σᾶς πῶ, ἐπειδὴ γίνεται χαμός, ὁ καθένας λέει ὅ,τι θέλει. Πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια –και νιώθω ἔνοχος– μὲ παρεκάλεσε ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ὁ Ἁγιορείτης –ποὺ τάχουν χάσει ὅλοι, ἄλλος λέει αὐτό, ἄλλος λέει ἐκεῖνο– πάτερ Θεόδωρε, σᾶς παρακαλῶ δέστε τὸν Κανόνα, πάρτε τί λέει ὁ ἕνας καὶ τί λέει ὁ ἄλλος καὶ κάντε μας μιὰ μελέτη, γράψτε, τελικῶς τί ἰσχύει γύρω ἀπὸ τὸν Κανόνα αὐτό. Ποιός ἔχει δίκιο; Ἔχει δίκιο ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ ὁποῖος δίνει μιὰ κάποια ἑρμηνεία στὸν Κανόνα αὐτόν; Ἔχει δίκιο ὁ Ἱερομόναχος Θεοδώρητος, λόγιος μοναχὸς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ὁ ὁποῖος ἀντέκρουσε τὶς θέσεις τοῦ π. Ἐπιφανίου; Ἔχει δίκιο ὁ π. Τρικαμηνᾶς ὁ Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει κι αὐτὸς ἕνα βιβλίο; Ἔχει δίκιο ἕνας Ἱερομόναχος Βασίλειος Παπαδάκης ποὺ ἔχει γράψει κι αὐτὸς ἕνα τεράστιο βιβλίο; Κι ἔχουν γράψει τοῦ κόσμου οἱ ἄνθρωποι ἑρμηνεύοντας τὸν Κανόνα αὐτόν. Καθῆστε π. Θεόδωρε, καὶ κάντε μας μία μελέτη νὰ δοῦμε τελικῶς τί ἰσχύει, τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἔχουμε προβλήματα μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ μὴν κάνουμε κανένα λάθος.
Ἀλλὰ ἐγώ, λόγῳ τοῦ ὅτι ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα ἑνάμισι μὲ δύο χρόνια ἦταν πολὺ φορτωμένα μὲ τὴ Σύνοδο, δὲν μοῦ ἔμενε καιρὸς νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸ θέμα αὐτό, κι ἀκόμα κι ἐγώ, ἔβλεπα ἐδῶ, ἔβλεπα ἐκεῖ κι ἀποφάσισα τώρα μὲ τὴν εὐκαιρία ποὺ θὰ κάνουμε τὰ μαθήματα αὐτά, νὰ ξαναδῶ κι ἐγὼ ὅλη τὴν σχετικὴ βιβλιογραφία καὶ νὰ ξαναδῶ τὰ κείμενα. Θὰ τὰ δοῦμε τὰ κείμενα ἐδῶ μαζί, καὶ θὰ δοῦμε τὶς βασικὲς θέσεις κι αὐτῶν τῶν πατέρων· τοῦ γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, μακαριστοῦ πλέον, ἑνὸς πολὺ λογίου καὶ ἐναρέτου κληρικοῦ, τοῦ γέροντος Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, ἁγιορείτης ζηλωτὴς μοναχός, ὁ ὁποῖος προσεχώρησε στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, λογιώτατος μοναχὸς καὶ πολὺ καλὸς γνώστης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς δικούς μας σήμερα· ἔγιναν καὶ συνέδρια γιὰ τὸ θέμα αὐτό, οἱ ὁποῖοι γράφουν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό.
Γιὰ νὰ καταλάβετε τώρα πόσο σημαντικὰ εἶναι τὰ θέματα αὐτά, ἔχω φέρει σήμερα μαζί μου ἐδῶ νὰ σᾶς διαβάσω δύο κείμενα, δύο Μητροπολιτῶν γνωστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν Διακοπὴ Μνημοσύνου παλαιότερα τοῦ Ἀθηναγόρα τὸ 1970. Νὰ δεῖτε πὼς τὸ τοποθετοῦν. Τώρα ἔχετε ἀκούσει τὸν Κανόνα, τὸν ἐπικαλοῦνται κι αὐτοὶ τὸν Κανόνα. Ἀκοῦστε λοιπὸν τί λένε. Πρόκειται περὶ τῶν Μητροπολιτῶν, μακαριστῶν, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἔκοψε τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ βάση τὸν Κανόνα αὐτόν, καὶ τοῦ Μητροπολίτη, ἐπίσης, Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἀκολουθώντας τὸν Ἐλευθερουπόλεως ἔκοψε κι αὐτὸς τὸ Μνημόσυνο, καὶ στὴν συνέχεια ἀκολούθησε (μακαριστὸς καὶ αὐτός) ὁ Παραμυθίας Παῦλος καὶ σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος. 1969 μὲ 1972-73 ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὄρος μαζί καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα.
Δὲν εἶναι τὰ πράγματα ἁπλά. Καὶ τώρα ἀναλογικά, ἔπρεπε νὰ τὸ εἴχαμε κόψει χίλιες φορές, διότι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ Βαρθολομαῖος τώρα καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι πολὺ χειρότερα ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ ἔκανε τότε ὁ Ἀθηναγόρας καὶ πιὸ τολμηρά. Ἀλλὰ ποιός ξέρει; Ποιός ἐνημερώνεται γιὰ ὅλα αὐτά; Καὶ πῶς ἐμεῖς σήμερα ἐξακολουθοῦμε νὰ μὴν ἔχουμε τὴν εὐαισθησία ποὺ εἶχαν αὐτοί, οἱ Ἁγιορεῖτες τότε (καὶ λυπᾶται καὶ γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἁγιορεῖτες) οἱ ὁποῖοι ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ μικρότερα ἐκκλησιαστικὰ ἀνοίγματα καὶ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα.
Ἀκοῦστε λοιπόν, τί γράφει τὸ ἱστορικὸ τηλεγράφημα τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου γιὰ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα. Γράφει λοιπόν πρὸς τὴν Σύνοδο, ἡ ὁποία Σύνοδος δὲν τόλμησε νὰ τοὺς τιμωρήσει. Γιατί τώρα μᾶς φοβίζουν ὅλους πὼς ἂν διακόψετε τὸ μνημόσυνο θὰ σᾶς καθαιρέσουν, εἶστε σχισματικοί, θὰ σᾶς διώξουνε! Γιατί δὲν καθαιρέσανε τότε κι αὐτούς; Γιατί δὲν ὑπάρχει Κανονικὸ ἔρεισμα, δὲν ὑπάρχει Κανονικὴ βάσις, καὶ πρέπει νὰ βροῦνε κατηγορίες ἄλλες ἀσύστατες γιὰ νὰ καθαιρέσουν. Ἀπειλοῦν καὶ τώρα τὸν Ἀρχιμανδρίτη τὸν Παΐσιο Παπαδόπουλο, ποὺ διέκοψε τὸ Μνημόσυνο (τοῦ Φλωρίνης Θεόκλητου), τὸν ἀπειλοῦν μὲ καθαίρεση. Γιατί δὲν τοὺς καθαίρεσαν τότε; Καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες ὅλους οἱ ὁποῖοι διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο; Καὶ φωνάζουν σχισματικοὶ εἶστε κ.τ.λπ. Ἀκοῦστε λοιπὸν τὸ τηλεγράφημα τοῦ Ἀμβροσίου.
Πρὸς τὴν Σύνοδο.
«Μετὰ πικρίας ἀνέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καταχωρησθείσας εἰς ἀπογευματινὴν ἐφημερίδα Ἀθηνῶν δι ὧν ἐδονήθησαν θεμέλια Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως. [Ἔνιωσε ὁ Ἐπίσκοπος πὼς δονοῦνται τὰ θεμέλια. Τώρα, σεισμὸς γίνεται, χαμπάρι δὲν παίρνουμε!]. Ἡ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπίθεσις καὶ δὴ ἀκριβῶς μίαν ἑβδομάδα πρὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς νηστειῶν, καθ’ ἣν τὰ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτάζουν τὸν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ πασῶν τῶν αἱρέσεων, ὑπῆρξε καθ’ ὅλας τὰς ἐνδείξεις προμελετημένη καὶ ἐπίβουλος.
Τὸ Φανάριον, ὅπερ μέχρι καὶ τῆς προχθὲς [τὄχω πεῖ αὐτὸ χιλιάδες φορὲς αὐτὸ καὶ τὄχω ἀποδείξει] ἀπετέλει ἔνδοξον ἔπαλξιν τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀτρύτων ἀγώνων, οἱ ἡγέται τοῦ ὁποίου σθεναρῶς ἠγωνίσθησαν καὶ ἐθυσιάσθησαν ὑπὲρ τῆς πανσέπτου Ὀρθοδοξίας, [μέχρι καὶ τοῦ 19ου αἰῶνος] σήμερον μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ τίνας εὐαρίθμους ὁμόφρονας αὐτῷ κληρικούς, ἐξεστράτευσε διὰ νὰ τὴν πλήξη θανασίμως. [Τὸ Φανάρι πλήττει θανασίμως τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπὶ Ἀθηναγόρα· τώρα χειρότερα].
Ἐφ’ ᾧ καὶ ἐπεστρατεύθη ἡ πρώτου μεγέθους, κατὰ τὴν πατριαρχικὴν ἔκφρασιν φυσιογνωμία, ὁ μητροπολίτης δηλονότι Χαλκηδόνος κ. Μελίτων, ἡ φωνὴ τοῦ Φαναρίου -κατὰ τὸν πατριάρχην- ὅμοιον τοῦ ὁποίου δὲν ἔχει πολλοὺς τὸ Φανάριον καὶ τὸν ὁποῖον ἀσφαλῶς θὰ ἀπεθαύμαζε τὴν Κυριακήν της Τυροφάγου, [ὁ Πατριάρχης] ὅταν ἡδέως ἤκουεν αὐτοῦ, ἐξ Ἀθηνῶν ὁμιλοῦντος περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων, περὶ μεταμορφώσεως τῆς Ἐκκλησίας, περὶ καρναβάλου, ἀλλὰ (ἄκουσον-ἄκουσον) καὶ περὶ ὑποκρισίας. [Τὴν Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου, αὐτὸς ὁ Μητροπολίτης, ὁ Χαλκηδόνος Μελίτων, ἔκανε μέσα στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν ἕνα κήρυγμα, τὸ ὁποῖο τοὺς κοσμικοὺς τοὺς ξετρέλανε, καὶ μιλοῦσαν ὅλοι γιὰ τὸ ὡραῖο κήρυγμα. Ἀλλὰ ἦταν ἕνα κήρυγμα φοβερό. Ἀντορθόδοξο].
Μὲ ποῖον ὅμως κύρος ὁ κ. Μελίτων ἐτόλμησε νὰ στηλιτεύση ὑποκριτὰς καὶ ὑποκρισίαν, ὅταν ὁ ἴδιος καὶ δὴ ἐν ὥρᾳ θείας λατρείας μυρίους ὑποκριτικοὺς φωνητικοὺς ἀττικισμοὺς μετελθῶν καὶ διὰ χειρονομιῶν καὶ ποικίλων του σώματος κινήσεων, ἥκιστα σοβαρῶν καὶ σεμνῶν, κατὰ τὰς μαρτυρίας ἀκηκοότων καὶ ἑωρακότων, οὐχὶ εἰς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου ἀλλ΄ εἰς ἠθοποιοὺς καὶ μίμους προσιδιαζουσῶν, [ἔχουμε καὶ τώρα κάποιους ἠθοποιούς, καὶ μάλιστα ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς· ἕνα δέ, δὲν τὸν ἀντέχω νὰ τὸν βλέπω, εἶναι σκέτος ἠθοποιός, φαντάζεστε ποιόν] ἐπέτυχε νὰ πείση τοὺς πάντας ὅτι ὄντως διαθέτει ἀξιόλογον τάλαντον ὑποκριτικῆς ἱκανότητος καὶ τέχνης.
[Διὰ ταῦτα].
Κατόπιν, λοιπόν, τῶν δημοσιευθεισῶν δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου δι ὧν οὗτος φέρεται προσχωρῶν ἀνεπιφυλάκτως εἰς αἵρεσιν, ἐξαντληθείσης τῆς ὑπομονῆς μου καὶ μὴ ὑπάρχοντος περαιτέρω περιθωρίου ἀναμονῆς, ἔπαυσα ἀπὸ σήμερον ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, [Μέχρι πότε; Ἔκανα ὑπομονή, ὁ Ἀθηναγόρας εἶπε ἐτοῦτο, εἶπε ἐκεῖνο, τὴν χρονιὰ ἐκείνη εἶπε κάτι γιὰ τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸ Ἀλάθητο ἀπαράδεκτα, καὶ λέει, δὲν τὸν ἀντέχω ἄλλο. Στὶς Νέες Χῶρες, στὴν Ἐλευθερούπολη, ὑποχρεωμένος νὰ λέει, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀθηναγόρου καὶ τῆς Ἱ. Ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Μέχει πότε;] κατ’ ἐφαρμογὴν ΙΕ΄ Κανόνος Πρωτοδευτέρας Συνόδου. [Ἐφαρμόζοντας λοιπὸν τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Συνόδου, αὐτὸν ποὺ σᾶς διάβασα, διακόπτω ἀπὸ σήμερα τὸ Μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου].
Τοῦ λοιποῦ θὰ μνημονεύωμεν ἁγίας καὶ ἱερᾶς ἡμῶν συνόδου, [διότι τῶν Νέων Χωρῶν κάνουν διπλὸ Μνημόσυνο· μνημονεύουν καὶ τὸν Πατριάρχη καὶ τὴν Ἱ. Σύνοδο. Λέει, ἐγὼ σταματῶ νὰ μνημονεύω τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ μνημονεύω μόνο τὴν Ἱ. Σύνοδο] ἐπιφυλασσόμενος ἐπαναλάβω μνημόσυνον αὐτοῦ, εὐθὺς ὡς οὗτος ἀποδοκιμάση ἢ διαψεύση ἀντορθοδόξους δηλώσεις του, καθ’ ἃς αἱ ἐκθεμελιωτικαὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ σατανικῆς ἐμπνεύσεως αἱρέσεις Πρωτείου καὶ Ἀλαθήτου ἀποτελοῦν ἁπλὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔθιμα καὶ ἀσημάντους διαφοράς. [Εἶπε λοιπόν, ὁ Ἀθηναγόρας, ὅτι τὸ Ἀλάθητο καὶ τὸ Πρωτεῖο εἶναι ἀσήμαντες διαφορές].
Σήμερον σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία γεραίρει τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, [1970] προχθὲς ἑώρτασεν τὴν ἱερὰν μνήμην τοῦ μεγάλου Φωτίου, [6 Φεβρουαρίου] ἐπανηγύρισεν ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. [19 Ἰανουαρίου].
Ἐὰν συνταχθῶμεν τοῖς ἀντορθοδόξοις φρονήμασι τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, θὰ πρέπει ἀμέσως [ἐγὼ τἄχω πεῖ πρὶν τὰ διαβάσω αὐτά] νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐ μόνον τὰ ὀνόματα τῶν διαληφθέντων ἁγίων ἀλλὰ καὶ ἁπάντων τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀγωνισθέντων καὶ ἀναιρεθέντων μαρτύρων. [Αὐτοὶ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ἐναντίον τοῦ Πρωτείου, ἐναντίον τοῦ Ἀλαθήτου, κι ἔρχεται τώρα ὁ Ἀθηναγόρας καὶ λέει νὰ τοὺς βγάλουμε αὐτοὺς ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες].
Λυποῦμαι βαθύτατα διὰ τὴν ἣν ἔλαβον αὐστηρὰν θέσιν, ἔναντι ἀνακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος,
Ἡ ἀρχιερατική μου συνείδησις μὲ ὑποχρεοῖ, ἵνα μὴ σιωπήσω περαιτέρω. Καιρὸς ὅπως ὑψωθοῦν φραγμοὶ ἰσχυροὶ καὶ ἀνυπέρβατοι κατὰ παπικοῦ δεσποτισμοῦ καὶ ἐπεκτατικῶν αὐτοῦ σχεδίων, ταπεινὸς ὑπηρέτης τῶν ὁποίων ἀνεδείχθη -ἀτυχῶς- ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἀσθενεῖς τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει Οἰκουμενισταί.
Πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας οὐ μόνον θὰ κατανοήση ἀπόφασίν μου, εἰς ἣν μὲ ὁδηγεῖ ἐπιταγὴ συνειδήσεώς μου, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐφαρμόση ἔναντι δογματικῶς ἐκτροχιασθέντος Πατριάρχου, ὅ,τι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὑποδεικνύουν καὶ ἐπιτάσσουν».
[Σὰν νὰ τοὺς λέει, ὄχι μόνον δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ τιμωρήσετε, ἀλλὰ πρέπει κι ἐσεῖς νὰ διακόψετε τὸ Μνημόσυνο, αὐτὸ ἐπιτάσσει ὁ ἱερὸς Κανών.
Αὐτὰ λοιπόν ὁ Ἀμβρόσιος τότε.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ δημοσιεύτηκαν στὸ διαδίκτυο κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ σχετικὲς δηλώσεις τοῦ μητροπολίτου Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε μετὰ τὸν Ἀμβρόσιο καὶ τὸ λέει. Εἶναι ἀπὸ διάφορα βιβλία τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ θὰ σᾶς διαβάσω καὶ αὐτὰ γιὰ νὰ δεῖτε πὼς δὲν εἶναι ἁπλὸ τὸ θέμα, διότι κάποια φορὰ ποὺ σᾶς ἄφηνα ἐνδεχομένως ἐδῶ τὴν ἐντύπωση ὅτι μπορεῖ κι ἐγὼ νὰ διακόψω τὸ μνημόσυνο -δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει τὴ σοβαρότητα τοῦ θέματος- καὶ λέγατε, ὄχι πάτερ, ὄχι πάτερ, ὄχι πάτερ, τί θὰ κάνουμε ἐμεῖς; Ὅλοι εἴμεθα ὑπεύθυνοι.
Ἡ συνείδησή μου, μοῦ τὸ ἐπιβάλλει, καὶ οἱ Κανόνες.
Λέει λοιπὸν ἐδῶ ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀπὸ διάφορα δημοσιεύματά του, ὑπάρχουν παραπομπές].
Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος [στὴ Φλώρινα, τὸ ’70] ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό. Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη. [Μία ἔνστασις. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐναντίον τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου, κι αὐτὴ τὴν ἔνσταση παρουσιάζει ἐδῶ κι ὁ Αὐγουστῖνος, σὲ πρώτη φάση, εἶναι· καλά, ὅταν λέμε στὴν Θ. Λειτουργία «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἢ τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀνθίμου ἢ Ἂθηναγόρα, …ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις… σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ἐκεῖνο τὸ «χάρισαι» εἶναι εὐκτική, μὲ -αι· δὲν λέμε ὅτι ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ λέμε ὅτι παρακαλοῦμε, Θεέ μου, νὰ ὀρθοτομεῖ· εὐχόμαστε νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἑπομένως δὲν τὸν παρουσιάζουμε ὅτι ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, λέει. Αὐτὸ εἶναι σωστό. Ἀλλὰ σὲ ἄλλες δύο περιπτώσεις τοὺς παρουσιάζουμε ὡς ὀρθοτομοῦντας· ὅταν στὴν Μεγάλη Εἴσοδο βγαίνει ὁ Ἐπίσκοπος καὶ λέει «τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Ἀθηναγόρου, Βαρθολομαίου καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἐκεῖ λέμε ὅτι ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἐκεῖνο πρέπει νὰ κοπεῖ σίγουρα σὲ περίπτωση τέτοια. Παρακάτω.]
Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας [συνεχίζει ὁ Αὐγουστῖνος] χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του. [Μόλις ἔγινε Ἐπίσκοπος]. Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις Ἱ. Κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶναι ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. [κι ἐδῶ ἔχει λάθος ὁ μακαριστός, ὄχι ἡ Ἱεραρχία, ἀλλ’ ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου]. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο. [Δὲν δίκασε Σύνοδος τὸν Πατριάρχη. Δὲν εἶχε διαβάσει καλὰ τὸν Κανόνα ποὺ λέγει καὶ «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως. Δὲν εἶχε διαβάσει καλὰ τὸν Κανόνα, παρακάτω, μετά, τὸν διάβασε κι ἔκανε αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Ἀμβρόσιος, ποὺ ἤξερε τοὺς Κανόνες].
Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ». [Εἶναι κάποιος «δυνάμει» καθηρημένος, ὅταν εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ καθίσταται «ἐνεργείᾳ» καθηρημένος, ὅταν τὸν καταδικάσει ἡ Σύνοδος]. Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. [Καὶ τὸ λέει αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης]. Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο «δυνάμει» καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ «ἐνεργείᾳ». Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. [Ἀλλάζει τώρα]. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, [ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ Βαρθολομαῖος δέκα φορὲς περσσότερο] δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, [ἑπομένως, ὅποιος κηρύσσει αἵρεση, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πρέπει νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί του. Ἐδῶ τὸ λέει πολὺ σκληρὰ ὁ Καντιώτης, «ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως», δὲν χρειάζεται νὰ τὸν καθαιρέσει Σύνοδος, εἶναι καθηρημένος, ὅταν κηρύσσει αἵρεση κατὰ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Καὶ λέει,] τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει [τὸν 15ο Κανόνα] καὶ εἶχα ζητήσει [ὡς ἱεροκῆρυξ, πρὶν γίνει Ἐπίσκοπος] ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη. [Φανταστεῖτε τώρα τὸν Καντιώτη, ὡς Ἱεροκήρυκα στὴν Ἀθήνα καὶ Ἀρχιμανδρίτη νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν καὶ νὰ λέει, γιατί δὲν διακόπτετε τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀφοῦ εἶναι αἱρετικός; Ἔ, ὅταν ἔρχεται κι αὐτὸς στὶς Νέες Χῶρες, ἐδῶ, Ἐπίσκοπος, τοῦ λένε οἱ ἄλλοι, μὰ ἐσὺ ἔλεγες αὐτά, στὴ Β. Ἑλλάδα εἶσαι κι ἐσύ, τώρα ἐσὺ γιατί δὲν τὸ κάνεις; Γιατί δὲν διακόπτεις τὸ Μνημόσυνο;]. Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ἴδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;
Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ Ἱ. Κανόνων. [Πράγματι πόσες φορὲς πῆγαν ἐκεῖ νὰ τὸν βγάλουν τρελλό, νὰ τὸν ἐκθρονίσουν, μὲ τὴ Χοῦντα τότε]. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, [ἐνῶ λέω μέσα μου, πρέπει νὰ τὸν ἐφαρμόσω] τρέμω [πόσο σοβαρὸ θέμα εἶναι] καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. [Κανονικὰ πρέπει νὰ τὴν ἐφαρμόσω, ἀλλὰ τρέμω καὶ δειλιῶ, γιατὶ ἂν κόψω τὸ Μνημόσυνο, αὐτὸ εἶναι ἕνας σεισμὸς μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία]. Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, [ὅ,τι κάνουμε κι ἐμεῖς] καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα. Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. [Τότε τὸ ’70. Τώρα; Φοβερό, φρίκη]. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, [τῆς «Σπίθας» κ.ἄ.]. γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἴθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Εἴθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας. [Καταλάβαινε ὅτι αὐτὸ τὸ θέλουν κι οἱ Οἰκουμενιστές]. Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, [ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ κάποιοι φανατικοὶ Παλαιοημερολογῖτες] ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας. [Τελικῶς ὅμως, ἔκαμε τὴν παύση λίγο ἀργότερα, μερικοὺς μῆνες μετὰ ἀπὸ αὐτά].
Ἐπικροτῶ [Μάρτιος τοῦ ΄70] τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας τῶν νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. [Ὁ Ἀθηναγόρας εἶπε, δὲν εἶναι τίποτε αὐτά, οὔτε τὸ φιλιόκβε, οὔτε τὸ Πρωτεῖο, οὔτε θὰ πᾶμε στὸ κοινὸ ποτήριο]. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.
Νά, τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶναι πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶναι ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ. [Ποτὲ δὲν ἤρθη αὐτὴ ἡ καταδίκη].
Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶναι ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ. Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, [Δέστε, «οἱ Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο»] ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας.
Μετὰ ἀπὸ τὴν διακοπή [τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1973 τὰ λέει αὐτά]. Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου. Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶναι τὸ τελείως ἀντίθετο. Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ., «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, [Ἀμβρόσιος, Αὐγουστῖνος καὶ Παῦλος Παραμυθίας] μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. [Ἀκοῦστε τώρα]. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. [Τώρα μᾶς ἀπειλοῦν. Ἤδη τὸ καλοκαίρι ἐμένα μὲ καθήρεσαν κάποιοι, μὲ τὸ μυαλό τους. Μᾶς ἀπειλοῦν τώρα]. Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς († ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος).
Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 11/11/2016
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)