Όταν ο Καντιώτης ψηλαφούσε και διέγραφε την τραγική πτώση των εκκοσμικευμένων Επισκόπων, που όδευαν προς τον Οικουμενισμό!

Φοβερη εικονα της συζευξεως της Διοικουσης Εκκλησιας μετα του θηριου της παναιρεσεως του Οικουμενισμου του Βαρθολομαιου ειναι: 

«ΜΙΣΘΩΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΝΗ…

 ΠΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Χριστιανική Σπίθα» του 1952, ἀρ. φυλ. 123-124

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

«Η εκκλησία ἐκείνη, η οποία προς ἀποφυγὴ ἐνοχλήσεων καὶαπολαβή εγκόσμιων αγαθών, ἔκρινε καλόν να συζευχθῆ καὶ να ενώση την τύχη της μετά του θηρίου της Αποκάλυψης…, συν τω χρόνω απώλεσε την ελευθερία της, τὴν αὐτονομίαν της καὶ τὴν αὐτοτελειάν της. Ἡδονικῶς ἐκάθησε καὶ ἐλικνίσθη ἐπὶ τῆς ράχεως τοῦ θηρίου, ἀλλὰ μὴ δυναμένη νὰ κυβερνᾶ τὸ θηρίο, κυβερνᾶται υπ΄ αυτού και περιφέρεται εἰς τας οδούς και τας ρύμας του κόσμου, ως μία μισθωτή θρησκευτική πόρνη, που εμπορεύεται τον Χριστόν, ἀναγκασμένη να κερνᾶ τα πλήθη από το χρυσοῦν ποτήριον, όχι τον καθαρόν οίνον της Καινῆς Διαθήκης, αλλά οίνον νοθευμένον, διδάγματα ξένα και αλλότρια προς το γνήσιο πνεῦμα του Χριστιανισμού».

Ὤ! Συμφορά! Ὤ! Θρῆνοι! Ἡ ἐλευθέρα κατήντησε δούλη, ἄθλιον θέαμα γέλως καὶ μυκτηρισμὸς ἀπίστων καὶ ἀθέων.

-Αὐτὴ εἶνε ἡ ἐπὶ τοῦ θηρίου καθημένη, ἡ ἐκκοσμικευθεῖσα ἡ κρατικοποιηθεῖσα Ἐκκλησία.

Ὑπερβολικη σᾶς φαίνεται ἡ πρὸς πόρνην παρομοίωσις τῆς Ἐκκλησίας; Ἀλλὰ οἱ ἀποδείξεις εἶνε πολλαί….

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Ὤ θεομπαῖκτες (δεσποτάδες), ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!…

Τὰ μεγάλα συλλείτουργα 

καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σημερινῶν δεσποτάδων 

δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση 

μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

https://youtu.be/EmPogy8beqQ

Θὰ μαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ μὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες μίτρες τους, θὰ μαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ. Ἔ, Χριστιανοί μου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαμπραὶ τῶν παπάδων μας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέμματα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.

Σᾶς κάνω μιὰ ὑπόθεσι μόνο. 

Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ μαζεμένοι ἐκεῖ,νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· μὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ μίτρες στὸ κεφάλι… 

Πώ πω! δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μία μίτρα, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε μιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερατείου μας.

Ἐὰν πραγματικῶς λοιπόν, μὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί μου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες μὲ τὰ λαμπρά τους ἄμφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ μόνον αὐτοί; Καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἀδελφοί μου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, μὲ τοὺς φτωχούς, μὲ τοὺς πλουσίους, μὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεμόνι, ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.

Ἄχ Χριστιανοί μου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτομαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα·ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐμεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώμισε. Πού, ἂν εἴχαμε Πνεῦμα Θεοῦ, θὰ εἴχαμε ἀνακαινίσει τὸν κόσμο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!

Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 μ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήμερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήμερα ἐχθρούς. 

Ἀλλὰ ἂς μὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι μέσα στὸ ἀκροατήριό μου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγμά μου, μιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ μὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα μέσα, στὴν Ἑλλάδα μέσα, οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί μου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.

Ὄχι ἀγαπητοί μου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι,οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστομο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ μερικούς). Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολμοῦσε.

Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνομοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουμε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ μεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ μποροῦσε να σταθῇ.

Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δημοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάμβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Ὤ θεομπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου μέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνομία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁμαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Κάθε τίμιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο, κάθε κληρικὸς μὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούμενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι.

Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος μας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν μέσῳ ἡμῶν. Παρηγόρησέ μας, ἐνίσχυσέ μας, δῶσε μας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἐπίλογος ὁμιλίας ποὺ ἔγινε στὴν Αθήνα το 1965)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

(†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης: Περὶ διακοπῆς μνημοσύνου σὲ Πατριάρχη

Πως φθάσαμε στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970

[Στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο·…

ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.]

Τί προηγήθηκε (Φεβρ. 1970). Μόλις ἔγινα ἐπίσκοπος ὡρισμένοι παλαιοημερολογῖται μὲ κατηγοροῦσαν, ὅτι δὲν ἔπαυσα τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ποὺ δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ δὲν τὸν ἀπεκήρυξα ὡς αἱρετικό.

Τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου στὴν θ. λειτουργία, τὸ «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, … ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια βεβαιώσεως ὅλων αὐτῶν· ἐκφράζει εὐχή, ὁ Κύριος νὰ χαρίζῃ στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸν πατριάρχη ψυχικὴ εἰρήνη, σωματικὴ ὑγεία, ἀγαθὴ φήμη, καὶ διδασκαλία κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.

Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας χωρὶς ἀμφιβολία εἶχε προβῆ σὲ ἐνέργειες, ποὺ τὸν ἔφεραν μακριὰ ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα· μοῦ ζητοῦσαν λοιπὸν νὰ τὸν κηρύξω γι᾿ αὐτὲς αἱρετικό, νὰ τὸν διαγράψω ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ νὰ παύσω τὸ μνημόσυνό του.

Τοὺς ἀπήντησα, ὅτι ὡρισμένες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου ἦταν παραβάσεις ἱ. κανόνων πού, ἂν ἀποδειχθοῦν ἀληθινές, συνεπάγονται καθαίρεσι. Ἀλλὰ ποιός θὰ τοῦ ἐπιβάλῃ τὴν καθαίρεσι; Τὸ ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ κληρικοὺς εἶνε ἡ Σύνοδος, καὶ γιὰ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν κατέστη ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτῆς, καὶ ἔτσι παρέμενε στὸ θρόνο.

Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἡ καθαίρεσι καὶ ὁ ἀφορισμὸς διακρίνονται σὲ «δυνάμει» καὶ σὲ «ἐνεργείᾳ».

Κληρικὸς ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθῇ ἀπὸ Σύνοδο, μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ δυνάμει καθῃρημένος· ἐνεργείᾳ καθῃρημένος καθίσταται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίσι. Τὸ ίδιο λέει καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο (Ἀθῆναι 19829, σ. 4-5).

Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου. Γιὰ παραβάσεις δηλαδὴ ἱ. κανόνων ἐθεωρεῖτο δυνάμει καθῃρημένος, δὲν ἦταν ὅμως καὶ ἐνεργείᾳ.

Ἀλλ᾿ ὑπῆρχαν καὶ ἐνέργειές του ποὺ ἔθιγαν δόγματα. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο· ἡ καθαίρεσις ἐπέρχεται αὐτομάτως κατὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τὸν ὁποῖο καὶ ἐγὼ ὡς ἱεροκῆρυξ εἶχα μνημονεύσει καὶ εἶχα ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Β. Ἑλλάδος νὰ τὸν ἐφαρμόσουν καὶ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη.

Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;

Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.

Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).

Διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου Αθηναγόρα

Ἡ παῦσις ἔγινε πλέον (Μάρτιο 1970). Ἐπικροτῶ τὴν πρᾶξι τοῦ μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξ αἰτίας καὶ νεωτέρων δηλώσεών του περὶ κοινοῦ ποτηρίου, πρωτείου, ἀλαθήτου καὶ φιλιόκβε. Ἡ παῦσις ὁπωσδήποτε θὰ ἐπεκταθῇ. Καὶ ἄλλοι ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Ἡ κατάστασι ἐκτραχύνεται. Τὸ σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Τὸ γόητρο τοῦ Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτικὴ διάσπασις τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου· θὰ ἐπακολουθήσῃ πνευματικὸς ὄλεθρος.

Νά τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ διαλόγου ποὺ ἄρχισαν πάπας καὶ πατριάρχης. Ὁ διάλογος εἶνε πονηρὴ παγίδα τοῦ παπισμοῦ γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ὅπως παρετήρησαν καὶ ἄλλοι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ τὴν κατάστασι. Εἶνε ἀνάγκη νὰ συγκληθῇ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία στὸ κεφαλαιῶδες τοῦτο ζήτημα εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ θαυμαστὴ ἑνότητα θὰ στηλιτεύσῃ τὶς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θ᾿ ἀπευθύνῃ διάγγελμα πρὸς ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶνε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἀντικανονικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἴσως ὁ πατριάρχης, πρὸ τοῦ κινδύνου καταδίκης του ἀπὸ ὅλη τὴν Ἱεραρχία, ν᾿ ἀνανήψῃ.

Ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος, ἀμέσως μετὰ τὴ δημοσίευσι τῶν φρικωδῶν δηλώσεων τοῦ πατριάρχου περὶ πρωτείου, ἀλαθήτου τοῦ πάπα καὶ φιλιόκβε, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκληθῇ σὲ ἔκτακτη συνεδρίασι, ν᾿ ἀπευθύνῃ ἐρώτημα στὸν πατριάρχη ἂν εἶνε ἀκριβεῖς ἢ ὄχι οἱ δηλώσεις, καὶ νὰ καθησυχάσῃ τὸν ὀρθοδόξου λαοῦ.

Ἱεράρχαι ποὺ διαμαρτυρήθηκαν ἢ καὶ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο ἀπαλλάσσονται ἀπὸ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἄξιοι ἐπαίνου, διότι ἑρμήνευσαν ὀρθὰ τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Δημιουργήθηκε σοβαρὸ ζήτημα πίστεως καὶ κρίσεως τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, τὸ ὁποῖο μόνο ἡ Ἱεραρχία μπορεῖ ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ. Τὶς τυχὸν ἐναντίον διαμαρτυρομένων ἱεραρχῶν φωνὲς ἀπίστων, ἀθέων, πνευματιστῶν, μασόνων, οἱ ὁποῖοι εἶνε ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ληξιαρχικῶς μόνο ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε σὰν γαυγίσματα μικρῶν σκύλων, ὅπως διδάσκουν ἀείμνηστοι πρόμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς ἀκούσουμε τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὁποῖα ἀπὸ κάθε σημεῖο τῆς Ἑλλάδος στρέφουν ἐναγωνίως τὰ βλέμματά τους πρὸς τοὺς ποιμένας, ζητώντας ῥωμαλέα ὑπεράσπισι τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας (Ἀπολογισμὸς μιᾶς 4ετίας, Ἀθῆναι 1971, σσ. 123-125).

Μετὰ τὴν διακοπή (Φεβρ. 1973). Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.

Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο.

Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. 

Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους.

Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας.

Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς (Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων, Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50).

† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

«Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής»: Αυτή την τροφή τρώνε όσοι κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και από τους Οικουμενιστές!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ;

ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:

«ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου».

... Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής· είναι η νοθεία των σωτηρίων φαρμάκων· είναι η υποκλοπή της ιεράς παρακαταθήκης· είναι η παραχάραξις των νομισμάτων της αληθείας· είναι η παραποίησις του τελείου· είναι η παρέκλισις εκ της ορθής γραμμής την οποίαν χαράσσει ο λόγος του Θεού. Αίρεσις είναι η παραδοχή θρησκευτικών ιδεών, τας οποίας η Εκκλησία καταδικάζει ως ψευδείς και αντικειμένας εις την ορθήν αυτής πίστιν. Αίρεσις είναι έγκλημα κατά του κύρους και της αυθεντίας της Εκκλησίας την οποίαν ο Χριστός ίδρυσεν ως στύλον και εδραίωμα της αληθείας.

Αλλ' ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου.

Σημείον και τούτο των καιρών.

Ω κόσμε! Προσέχεις τα μικρά. Προσέχεις το γάλα σου να είναι γνήσιον, η τροφή σου να είναι καθαρά και βιταμινούχος, τα φάρμακά σου να είναι δραστήρια, τα νομίσματά σου και τα χαρτονομίσματά σου να μη είναι κίβδηλα, τα αρχαιολογικά σου μνημεία να μην υποστούν την παραμικράν φθοράν, τα μέσα συγκοινωνίας, με τα οποία κάνεις τα ταξίδια σου, να μην παρεκκλίνουν από τας γραμμάς των.

Όλα τα προσέχεις. Εκτός ενός. Της Ορθοδόξου Πίστεως. Αυτή δεν σ' ενδιαφέρει. Αλλοίμονο, κόσμε, με τας αντιλήψεις που έχεις, και με την αδιαφορία σου. Έτσι αδιαφορών δια τα μέγιστα και ύψιστα, θα καταπέσης εις τα βάραθρα του ορθολογισμού, του υλισμού, της απιστίας και της αθεΐας και τότε θα καταλάβης τι είναι η Ορθοδοξία, την οποία περιφρόνησες.

Σεις δε, πισταί ψυχαί, όσαι υπελείφθητε εις τον αιώνα μας, μη παρασύρεσθε από τα μοντέρνα ρεύματα του κόσμου, μη πτοείσθε από τα πλήθη των εχθρών, των κύκλω συνεπιτιθεμένων, αλλά μείνατε σταθεροί τη ΑΠΑΞ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει και έστε έτοιμοι ν' αγωνισθήτε τον αγώνα τον καλόν. Η Ορθοδοξία ζη, και ο τελικός θρίαμβος ανήκει σ' αυτήν".

Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

"Χριστιανική Σπίθα", Ιαν. 1969

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Όμως οι "καλοί" ποιμένες μας παροτρύνουν, όχι ν' αδειάζουμε τις Εκκλησίες, αλλά να τιμούμε τους Οικουμενιστές, για να παίρνουμε ...ΜΟΛΥΣΜΟ!

ΤΙΜΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἔγινε στὴν Ἀθήνα το 1966.

Τιμώμεν τους επισκόπους, -τους αληθινούς επισκόπους-, υποκλινόμεθα, γονατίζουμε και φιλούμε τα κράσπεδά τους, δεν είμεθα άξιοι να φιλήσουμε ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων τους…

Αλλά ενώ αγαπητοί μου, υποκλινόμεθα ενώπιον παλαιών και νέων ιερών μορφών της σεπτής ιεραρχίας μας, δεν υποκλινόμεθα, δεν υποχρεούμεθα ούτε από το Ευαγγέλιο ούτε από τους Ιερούς Κανόνας, ούτε από την Ιστορία της Εκκλησίας να υποκλινόμεθα ενώπιον κακών επισκόπων· ενώπιον επισκόπων οι οποίοι αποτελούν την ανατροπήν του Ευαγγελικού κηρύγματος.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

"Προς το τέλος των αιώνων η σύγ­κρουσι αληθείας και ψεύδους θα είνε σφοδρότερη"!

Τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγ­κρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη

Μητροπολίτης Φλωρίνης

π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο εἶνε «ὁ Χριστὸς παρατεινόμε­νος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἐκκλησία = Χριστός. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ συ­νεχίζεται δι᾽ αὐτῆς αἰωνίως· ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις ἐ­ναντίον της δὲν θὰ λείψουν, σύμφω­να μὲ τὸ λόγο τοῦ ἰδίου στοὺς μαθητάς του· «Εἰ ἐμὲ ἐ­δίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν…» (Ἰω. 15,20).

«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ὁ Χριστός (Λουκ. 2,34), «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Μόνο ἂν πάψῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ ὅπως ὁ Χριστός, τότε θὰ πάψῃ καὶ ἡ ἀν­τίδρασι τοῦ κόσμου ἐναν­τίον της. Τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγ­κρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἡ­­μερῶν τοῦ μεγάλου ἀντιχρίστου· τὸ μικρὸ ποί­μνιο θὰ δοκιμαστῇ σκληρά, οἱ πιστοὶ θὰ λιγοστέψουν πολύ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἡ ἐλευ­θέρα καὶ ζῶσα, ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ περισυλλέξῃ τὰ τέ­κνα της κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ μεγάλου Ἀετοῦ καὶ θὰ βγῇ στὴν ἔρημο, ὄχι μόνο τροπι­κὰ ἀλλὰ καὶ τοπικά, ἕως ὅτου ἔλθουν πάλι «καιροὶ ἀναψύξεως» (Πράξ. 3,20) γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σπίθα» (φ. 344/Ἰούλ.-Σεπτ. 1971)

καὶ τὸ βιβλίο Σφενδόνη Β΄ (Ἀθῆναι 1989, σσ. 133)]

Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοσή 2016, σελ.29

Πηγή: π. Αυγουστίνος Καντιώτης

ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΑΚΟΜΗ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΗ ΘΑ ΓΙΝΗ ΔΙΩΓΜΟΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΖΩ ΤΟΤΕ. ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΔΗΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ! ΑΠΟ ΤΙΣ 30.000 ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΗΜΑ ΑΝ 100 ΠΟΥΝ: «ΕΜΕΙΣ ΛΟΥΣΤΡΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΑΘΕΪΑ»

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΘΑ ΓΙΝΗ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 30.000 ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΖΗΤΗΜΑ ΕΑΝ ΜΕΙΝΟΥΝ 100 ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΛΟΥΣΤΡΟΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΜΕ ΑΘΕΪΑ

Ἀπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 15

Πάντοτε τὰ πτωχαδάκια διώκονται, καὶ μένουν κοντὰ στὸ Χριστό. Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πολεμοῦν τὸ Χριστό.

Θὰ γίνῃ διωγμός. Θὰ τὰ δῆτε ἐσεῖς ποὺ θὰ ζήσετε, ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Θὰ γίνῃ διωγμός, καὶ θὰ δῆτε ὅλους τοὺς δασκαλάκους νὰ προσκυνᾶνε τὸ κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες εἶνε ὅλοι οἱ δάσκαλοι· ζήτημα νὰ μείνουν ἑκατὸ ποὺ νὰ ποῦν· Προτιμοῦμε νὰ γίνουμε λοῦστροι στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως, παρὰ νὰ κηρύττουμε ἀθεΐα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Παπαδόπουλο, μὲ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τὸν Καραμανλῆ, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία θὰ χειροκροτοῦνε καὶ τὸν ἀντίχριστο. Θὰ τὰ δῆτε αὐτά. Συμφέρον καὶ μόνο συμφέρον εἶνε σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καὶ τίποτε περισσότερο. 

Τέτοιοι εἶνε καὶ οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταὶ καὶ οἱ ἀξιωματικοί, γιατί ὄχι καὶ οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες – δὲν κάνω καμμία διάκρισι.

Δὲν ἦρθε ἀκόμη ἡ ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου· ὅταν θὰ ἔρθῃ, θὰ τὸ δοῦμε. Μιλάει παρακάτω ὁ ἀπόστολος γιὰ τὴν ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου.

Διαμάντια ἄθραυστα εἶνε οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί.

….Λίγοι, ἦταν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλὰ ζωντανοί. Ἔχει ἀξία ὄχι τὸ ποσὸν ἀλλὰ τὸ ποιόν. Πότε θ᾿ ἀποκτήσῃ ἡ Ἐκκλησία μας τέτοιους ζωντανοὺς Χριστιανούς;

(Εἶναι ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπο κύκλο Ἁγίας Γραφῆς ἀνδρῶν τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου στην Μητρόπολη, ἀπο τὸ 1975)

Για τα νέα βιβλία των θρησκευτικῶν, που έβγαλε το αθεο Ὑπουργεῖο παιδείας για τα Ὸρθόδοξα παιδιά τῶν Ἑλλήνων, ὑπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι, που θα πηδήξουν τις σελίδες που κηρύσσουν την πανθρησκεία και είναι άντίθετες ὰπό την Ὸρθόδοξη πίστη των Ἑλλήνων, που προστατεύεται από το Σύνταγμα.

Καλά είναι, οἱ γονείς να μιλήσουν με τους δασκάλους παιδιῶν τους και να δοῦν αν εκείνοι προστατεύσουν τα παιδια τους ὰπό το άθεο ὑπουργεῖο παιδείας και ανάλογα να πράξουν.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ!

"Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, 

αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, 

που δεν διώκεται… 

να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός 

δεν βαδίζει καλώς"

«Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι»

Αυγουστίνος Καντιώτης: Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι Επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη!

"Οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ποιμένες, όμως, ΞΕΡΟΥΝ και γι' αυτό … σιωπούν!"

Τα γνωρίσματα του Ορθόδοξου κληρικού:

Αγαπητοί, πρέπει να ομολογήσουμε μία πικρά αλήθεια. Οι πιστοί, που αγωνίζονται για να κρατήσουν την Ορθοδοξία, είναι ολίγοι.

Το ρεύμα το μεγάλο και το απέραντο είναι εκείνο που σιγά – σιγά έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξο πίστη.

Θα πω ένα λόγο, που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε εγωιστικό, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά, για να ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους.

Η ζυγαριά αυτή ποια είναι; Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά;

Να μαζεύει πρόσφορα;

Να κάνει ωραίες ακολουθίες;

Να κηρύττει χαριτωμένα και να χρηστολογεί από του άμβωνος και να δακρύζουν τα μάτια μερικών δεσποιναρίων για τους στοχαστικούς του λογισμούς;

Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά και του δεσπότη σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και του παπά είναι η μαχητικότης, η παρρησία.

Είναι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος, ότι «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται».

Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων, τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς. Ή αν λέγεται ορθόδοξος και δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, την χιονοστιβάδα αυτή που κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο.

Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα.

Ο Μέγας Αθανάσιος ένας ήτο, αλλά κράτησε στους ώμους του ως Άτλας ολόκληρη της Ορθοδοξία.

Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του ολόκληρη της Ορθοδοξία.

Ο ιερός Φώτιος τα ίδια.

Ολίγοι είναι, αλλά δεν νικάει με τα νούμερα, νικάει με την πίστη.

Γιατί όσο αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος, όσο αξίζει ένας λαϊκός και μία γυναίκα δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

Λοιπόν να μη πτοούμεθα διότι γίνεται αυτή η προδοσία της πίστεως μας δεξιά και αριστερά.

Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι Αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!…

Μέτρησε τον αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο, αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου).

Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας.

Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω:

Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας.

Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των, διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχομεν ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος επάνω από την Ακρόπολη ορκίζονταν και λέγανε, «Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά υπερασπιώ». Και εγώ, μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία. Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου.

Και εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίων, τα οποία ουδέν λέγουν, αντί επαίνων, να προσευχηθείτε πολύ.

Γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη επεκτείνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων.

Όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, αλλά και εις όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ο εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει μέσα από τα στήθη των ανθρώπων την ορθόδοξο πίστη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου και οι άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας.

Δεν ξέρω σε ποιο Άγιον Όρος θα καταφύγωμεν.

Ένα γνωρίζω πως ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηραθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω – το πιστεύω ακραδάντως, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Όταν θα έρθει η στιγμή του διωγμού των ορθοδόξων, τότε έχομε και ημείς το σχέδιο μας, όπως και πάς πιστός. Και εσείς όλοι – είστε εδώ 3.000;- αυτά που σας είπα να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο τέσσερις, οι τέσσερις οκτώ…

Να γίνει μεγάλο κύμα θαλάσσης, να ξεπλύνομε την πατρίδα μας εις τρόπον ώστε η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού, ορθόδοξος τόπος, παράδεισος της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, «Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς»

salpismazois.blogspot.gr

Προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

Πέμπτη 24 Αὐγούστου 2017

Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Προφητείες του Αγίου Κοσμά

Θὰ προσπαθήσω, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω ἁπλᾶ, ὥστε νὰ μὲ καταλάβῃ κ᾽ ἕνα παιδί.

Τὰ θέματα εἶνε πολλά. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ θέματα δια­λέγω, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ μερικὲς μόνο ἀπὸ τὶς προφητεῖες τοῦ ἁγίου.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, ὅσα γράμ­ματα κι ἂν μάθουμε, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνῃ ὕ­στερα ἀπὸ μιὰ ὥρα· εἴμαστε σὰν τοὺς τυφλο­πόντικες, δὲν βλέπουμε πιὸ πέρα. 

Ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς εἶχε μάτια πνευματικά. Πετοῦσε ψηλά, ἔβλεπε μακριὰ σὰν ἀετός, καὶ προεῖδε πράγμα­­τα, ποὺ ἔγιναν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια, πρά­γματα ποὺ γίνον­ται στὶς ἡμέρες μας. Ἦ­ταν πράγματι ἅγιος μὲ χάρισμα προφητικό.

Προεῖδε ὅτι θὰ ᾿ρθοῦν ἡμέρες δύσκολες, ὅ­τι θὰ ᾿ρθῇ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο. Καὶ ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ μεγάλο κακό· ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ πάψουν νὰ ἀγαποῦν τὸ Θεό. Καὶ πῶς θὰ γίνῃ αὐτό, πῶς οἱ ἄνθρωποι θὰ φύγουν ἀπὸ τὸ Θεό; ποιά θὰ εἶνε ἡ αἰτία;

Τὸ λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· «Τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρ­­­θῃ ἀπὸ τοὺς διαβασμένους» (ἐπισκ. Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ᾽Αθῆναι 201331, πρ. 54, σ. 308), ἀπὸ τὰ ἄθεα γράμματα. 

Καὶ τὸ εἴδαμε αὐτό. Δὲν κατηγορῶ τὰ σχολεῖα, ἀλλὰ μερικοὶ μάθαιναν λίγα γράμμα­τα καὶ κατόπιν γύριζαν στὰ χωριὰ κι ἄνοιγαν τὸ στόμα τους κ᾽ ἔλεγαν πὼς δὲν ὑπάρχει Θεὸς καὶ πὼς αὐ­τὸ τὸ ἀπέδειξε τάχα ἡ ἐπιστήμη. Μεγά­λο ψέμα. Οἱ ἀληθινοὶ ἐπιστήμονες πιστεύουν στὸ Θεό. Κάθε σπίτι ἔχει τὸν κατασκευα­στή του, καὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι τοῦ σύμπαντος τὸ κατασκεύασε ὁ Θεός· «Πᾶς οἶκος κατασκευά­ζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 3,4).

Εἶπε ἀκόμη ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι θὰ ᾽ρθῇ μεγά­λη πεῖνα· τέτοια πεῖνα, ποὺ γιὰ μιὰ φούχτα ἀλεύρι θὰ δίνῃς μιὰ φού­χτα χρυσάφι. «Μιὰ χού­­φτα μάλαμα μιὰ χούφτα ἀλεύρι» (ἔ.ἀ. πρ. 40, σ. 306). «Λυπη­ρὸν εἶνε νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ· σήμε­ρον αὔ­ρι­ον καρτεροῦμεν δίψες, πεῖνες μεγά­λες ποὺ νὰ δίδωμεν χιλιάδες φλουριὰ καὶ νὰ μὴν εὑρίσκω­μεν ὀλίγον ψωμί» (ἔ.ἀ. πρ. 75, σ. 312). «Ἂν βρίσκουν στὸ δρόμο ἀσήμι, δὲν θὰ σκύβουν νὰ τὸ πάρουν· γιὰ ἕνα ὅμως ἀστάχυ θὰ σκοτώνωνται ποιός νὰ τὸ πρωτοπάρῃ…» (πρ. 53, σ. 308). Καὶ τὰ εἴ­δαμε αὐτά, ἀδέρφια μου, στὰ χρόνια τῆς Κατο­χῆς· ἐγὼ εἶδα παιδὶ στὴν Κοζάνη, στὴν Ἑ­στία τῶν σισσιτίων, νὰ σαλιώνῃ τὸ δάχτυλο καὶ νὰ σκύβῃ νὰ μαζεύῃ ψίχουλα γιὰ νὰ χορτάσῃ. Πέρασε ἡ ἐποχὴ ἐκείνη, μὰ θὰ εἶμαι ψεύτης ἂν δὲν σᾶς πῶ μιὰ ἀλήθεια· ὅτι θὰ ᾿ρθῇ κάποια πεῖνα στὴν πατρίδα μας χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη τῆς Κατοχῆς. Καὶ θυμηθῆτε τὰ λόγια τοῦ ἁ­γίου Κοσμᾶ. Καλότυχοι δὲν θά ᾽νε αὐτοὶ ποὺ κάθονται στὶς μεγάλες πόλεις –μὴν τοὺς μακα­ρίζετε αὐτούς–, ἀλλὰ ὅσοι θὰ κάθωνται στὴν ὕπαιθρο. Οἱ πόλεις θὰ ἀδειάσουν, θὰ μείνουν ἔ­ρημες, μόνο σκυλιὰ θὰ ἀλυχτᾶνε μέσα στὴ Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀ­θήνα.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς πρὶν διακόσα χρόνια ἔκανε προφητεῖες γιὰ τὶς ἀνακαλύψεις τῶν ἡμε­ρῶν μας. Τί εἶπε· «Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρω­ποι θὰ ὁμιλοῦν ἀπὸ ἕνα μακρινὸ μέρος σὲ ἄλλο, σὰν νἆνε σὲ πλαγινὰ δωμάτια, π.χ. ἀπὸ τὴν Πό­λι στὴ Ρωσία» (πρ. 119, σ. 318)· ἐννοοῦσε τὰ τηλέφωνα καὶ τὸν ἀσύρματο, ποὺ τότε δὲν ὑπῆρχαν.

Εἶπε ἀκόμα ὁ ἅγιος· «Θὰ δῆτε στὸν κάμπο ἁ­­μάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀ­πὸ τὸν λαγό» (πρ. 117, σ. 318)· ἐννοοῦσε τὰ αὐ­τοκίνητα.

Εἶπε ἐπίσης ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι «Θὰ ἔρ­θῃ καιρὸς ποὺ θὰ διευθύνουν τὸν κόσμο τὰ ἄ­λαλα καὶ τὰ μπάλαλα» (πρ. 44, σ. 307)· τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων δὲν θά ᾿χουν ἀξία, γιατὶ θὰ κυβερ­νοῦν οἱ μηχανές, «τὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα».

Εἶπε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· «Θὰ δῆτε νὰ πετᾶνε ἄνθρωποι στὸν οὐρανὸ σὰν μαυροπούλια καὶ νὰ ρίχνουν φωτιὰ στὸν κόσμο…» (πρ. 120, σ. 318-9)· ἐννοοῦσε τὰ πολεμικὰ ἀ­εροπλάνα. Αὐτὰ δὲν γράφτηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων· τὰ εἶπε τότε καὶ βγήκανε τώρα.

Σπουδαῖα ἀκόμη εἶνε κι αὐτὰ ποὺ εἶπε γιὰ πολέμους καὶ ἐξοπλισμούς. «Θὰ ἔρ­θῃ καιρὸς ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ δι­ά­βολος μὲ τὸ κολοκύθι του» (πρ. 84, σ. 313)· καὶ πράγματι οἱ πύραυλοι καὶ τὰ διαστημόπλοια μοιάζουν μὲ κολοκύθι.

Προφήτευσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι θὰ γίνῃ ἕ­νας φοβερὸς πόλεμος, ὁ τελευταῖος, ποὺ «οἱ βράχοι καὶ οἱ λάκκοι θὰ εἶνε γεμᾶτοι κόσμο» (πρ. 73, σ. 312),«γεμᾶτοι φεύγοντας» (πρ. 28, σ. 305).

«Στὴν Πόλι θὰ χυθῇ αἷμα ποὺ τριχρονίτικο δα­­μάλι θὰ πλέξῃ (=πλεύσῃ)» (πρ. 58, σ. 308)· θὰ χυθῇ τόσο αἷμα, ὥστε θὰ κολυμπήσῃ τὸ μοσχάρι, θὰ φτάσῃ μέχρι τὰ χαλινάρια τοῦ ἀλόγου.

Καὶ εἶπε ἀκόμα, ὅτι ἡ γῆ θὰ ἀραιώσῃ. «Μετὰ τὸν πόλεμον οἱ ἄνθρωποι θὰ τρέχουν μισὴ ὥ­ρα δρόμο, γιὰ νὰ βρίσκουν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν κάμουν ἀδελφό» (πρ. 76, σ. 312). 

Θὰ σκοτωθοῦν τόσο πολλοὶ ἄνθρωποι, ὥστε θὰ περπατᾷς καὶ δὲν θὰ βρίσκῃς ἄνθρωπο.

Μὴ φοβηθῆτε, ἔλεγε στοὺς πιστοὺς ὁ ἅ­γι­ος Κοσμᾶς· στὸ τέλος δὲν θὰ νικήσῃ ὁ διάβο­λος, οἱ κακοὶ ἄνθρωποι θὰ τιμωρηθοῦν· θὰ νικήσῃ ὁ Χριστὸς καὶ αὐτὸς θὰ βασιλεύσῃ στὴ γῆ.

Κάπου ἔξω ἀπ᾽ τὰ Γιάννενα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς συνάντησε ἕνα παιδὶ 17 – 18 χρονῶν ποὺ ἔ­βοσκε πρόβατα. Πλησίασε τὸν ἅγιο καὶ τοῦ λέει· –Δὲ μοῦ λές, παππούλη, τί θὰ γίνω ἐ­­γώ; Τὸν κοίτα­ξε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, τὸν ζύ­γισε, καὶ τοῦ λέει· –«Θὰ γίνῃς μεγάλος ἄν­θρω­πος… 

Καὶ στὴν Πόλι θὰ πᾷς, μὰ μὲ κόκκινα γέ­νεια» (πρ. 115, σ. 317). Τὸ παιδὶ αὐτὸ ἦταν ὁ Ἀλῆ πα­σᾶς. Μεγάλωσε, ἔ­φυγε ἀπὸ τὰ βουνά, πῆγε κάτω, ἔγινε πασᾶς· τυράννησε, ἔσφαξε, ἔπνιξε, ἀτίμασε, ἔβαψε τὰ χέρια του στὸ αἷμα. Ἀ­πέ­κτησε πλοῦτο, γέμι­σε πιθάρια χρυσάφι, ἔ­κανε κάστρο στὸ νησὶ τῶν Ἰωαννίνων. Ἔγινε θηρίο μεγάλο, ὑπερηφανεύ­τηκε, ἕως ὅ­του ἐ­παναστάτησε κ᾽ ἐναντίον τοῦ σουλτά­­νου. Κι ὁ σουλτᾶνος διέταξε τὰ στρατεύματά του, τὸν πολέμησαν, τὸν ἔπιασαν, τὸν σκότωσαν, καὶ τοὺς εἶπε νὰ πᾶνε τὸ κεφάλι του κομμένο στὴν Πόλι. Τό ᾽βαλαν αἱμόφυρτο πάνω σ᾿ ἕ­να πάσσαλο νὰ τὸ βλέπῃ ὁ κόσμος, τὸ πέρασαν ἀπὸ τὰ Γιάννενα καὶ ἄλ­λες πολιτεῖες, καὶ τέλος ἔφτασε στὴν Πόλι μὲ κόκκινα τὰ γένεια. Ἔτσι καὶ αὐτὸς ὁ προφητι­κὸς λόγος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ ἔγινε πραγματικότης.

Εἶπε ἀκόμα ὁ ἅγιος κι αὐτὴ τὴν προφητεία· «Μετὰ τὸ γενικὸ πόλεμο θὰ ζήσῃ ὁ λύκος μὲ τ᾽ ἀρνί» (πρ. 60, σ. 308). Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ βοσκή­σῃ λύκος μὲ ἀρνὶ καὶ νὰ μὴν τὸ φάῃ; Τί ἐννοοῦσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Ὑπάρχουν δύο λογιῶν λύκοι. Ὑπάρχει ὁ λύκος ποὺ ξέρετε, στὰ βουνά· ὑπάρ­χει ὅμως κ᾽ ἕνας ἄλλος λύκος, ὁ κακὸς καὶ δι­εστραμμένος ἄνθρωπος· ὁ φονιᾶς ποὺ βάφει τὰ χέρια του στὸ αἷμα, αὐτὸς ποὺ παλαμίζει τὸ Εὐαγγέλιο στὰ δικαστήρια, αὐ­τὸς ποὺ βλαστημάει τὰ θεῖα, αὐτὸς ποὺ δὲν πατάει στὴν ἐκ­κλησία, αὐτὸς ποὺ δέρνει τὴ γυ­ναῖκα του καὶ τυ­ραννάει τὰ παιδιά του, ὁ χαρτοπαίκτης, ὁ ἄσω­τος, αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα του Θεό. Αὐτοὶ εἶνε τὰ θηρία τὰ μεγάλα· μὰ θὰ ᾿ρθῇ μέρα ποὺ κι αὐτοὶ θὰ γονατίσουν μπροστὰ στὸ Χριστό, ὅλοι αὐτοὶ οἱ λύκοι θὰ γίνουν ἀρνιά, καὶ ὅλος ὁ κόσμος θὰ γίνῃ ἕνα μαντρὶ μεγάλο μὲ πρόβα­τα ἥμερα, ποὺ θά ᾽χουν ἕνα ποιμένα, τὸ Χριστό.

Τελειώνοντας, ἀγαπητοί μου, τονίζω δύο πράγματα ποὺ ἀποδίδονται στὸν ἅγιο Κοσμᾶ.

Πρῶτον. Τὸν ρώτησαν κάποτε· –Πότε θὰ γί­νῃ τὸ μεγάλο κακό; Καὶ ἀπήντησε· –Ὅ­ταν θὰ δῆ­τε ν᾽ ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ νὰ γεμίζουν οἱ φυλακές. Στὴν τουρκοκρατία, χωρὶς καμπάνες γιατὶ οἱ Τοῦρκοι δὲν ἐ­πέτρε­παν, οἱ Χριστιανοὶ ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία· τώρα χτυπᾶνε καμπάνες μεγάλες, μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν πατᾶνε στὴν ἐκκλησιά, δὲν ὑ­πάρχει παιδὶ νὰ κρατήσῃ τὴ λαμπάδα. Ἄλλος εἶνε ξαπλωμένος στὸ κρεβά­τι του, ἄλλος παίρνει τὸ τουφέκι του καὶ πάει νὰ κυνηγήσῃ, ἄλλος κλείνεται σὲ κέντρα καὶ χαρτοπαίζει, ἄλλος πηγαίνει στὰ χωράφια του, καὶ ἄλλος ἀλλοῦ. Πραγματοποιήθηκε ὁ λόγος· ἄδειασαν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ γέμισαν οἱ φυλακές.

Καὶ δεύτερον. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε, ὅτι ὁ δι­άβολος θὰ μᾶς κοσκινίσῃ. Θὰ κατεβῇ στὴ γῆ, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (12,12)· κι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥ­ρα περιμένουμε τὸν ἀντίχριστο, ποὺ θὰ μᾶς κοσκινίσῃ ὅλους· τὰ παλάτια καὶ τὸ λαό, τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς φτωχούς, τοὺς ἐργοστασιάρχες καὶ τοὺς γεωργούς, τοὺς παπᾶδες καὶ δεσποτάδες καὶ πατριάρχες.

Θὰ μᾶς κοσκινίσῃ ὅλους ὁ διάβολος. Ἀλλά, ἀδέρφια μου, μὴ φοβηθῆτε· ὄχι. Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα εἶνε ὁ Κύριος! Κι ἂν δὲν πιστεύῃ ἡ μάνα κι ὁ πατέρας σου, κι ἂν μέσ᾽ στὸν κόσμο μεί­νῃς ἕνας, νὰ γονατίζῃς μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ νὰ λές· «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀ­πιστίᾳ» (Μᾶρκ. 9,24). Δὲν θὰ νικήσῃ ὁ διάβολος, δὲν θὰ νικήσουν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἄθεοι· θὰ νική­σῃ ὁ Χριστός, ποὺ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰ­ῶνας, θὰ νικήσῃ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστι. Κοντὰ στὸ Χριστό, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Στὰ ἅγιά μας χώματα νὰ παλέψουμε ἔναντι τοῦ διαβόλου.

Καὶ ὁ Χριστός, εὔχομαι ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλός, νὰ σᾶς φυλάῃ. Νὰ φυλάῃ τὸν τόπο σας, τὶς γυ­ναῖκες καὶ τὰ παιδιά σας. Νὰ εἶστε εὐλογημένοι καὶ τρισευλογημένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Κυπαρισσίου τῆς ἀρχιερατικῆς περιφερείας Καλλονῆς – Σιατίστης τὴν 23-8-196…; ἑσπέρας.

Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 24-7-2017.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

ΕΞΩ ΟΙ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ! Ο Χριστιανισμος βαλεται εκ των εσω. Ο σατα­νας εχει τοποθετησει τα οργανα του μεσα στο ι. θυσιαστηριο, βδελυγματα ερημωσεως. Ω σεις επισκοποι, ειστε φονιαδες, σφαζετε ψυχες «υπερ ων Χριστος απεθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)

Γαλη (=γατα) – νυμφη

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ὅταν σταμά­τησαν οἱ διωγμοί, κηρύχθηκε ἐ­πίσημη θρη­σκεία τοῦ κράτους τὸ ἔτος 313 μ.Χ. καὶ σιγὰ – σι­γὰ ἡ πίστις πῆρε νὰ προοδεύῃ. 

Χτίζονται να­οί, βαπτίζονται καὶ ἀξιωματοῦ­χοι…. Ἀλλὰ ἡ ἐξωτερικὴ αὐ­τὴ ἄνεσι καὶ ἡ λαμπρότητα ἔγιναν πειρασμοὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἄν­θρω­ποι ποὺ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν ἔμειναν μακριά, τώρα, ὄχι ἀ­πὸ ἁγνὴ πίστι ἀλλ᾽ ἀπὸ ταπει­νὴ συμφεροντολογία, εἶπαν· Θὰ γίνουμε Χριστι­ανοί, ἀ­κόμα καὶ κληρικοί, γιὰ νὰ ζήσουμε.

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ δὲν εἶχαν καμμιά σχέσι μὲ τὸν Θεῖο ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησί­ας. 

Ἦ­ταν λύκοι μὲ ἔνδυμα προβάτου, ἔκαναν μεγάλη ζημιά. Οἱ εὐ­σεβεῖς σκαν­δαλίζονταν, οἱ ἄπιστοι χαί­ρον­ταν. Τὴν σκανδαλώ­­δη ζωή τους συ­ζητοῦσαν καὶ διακωμῳδοῦσαν στὰ θέατρα. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐ­βάλλετο ἐκ τῶν ἔ­σω. Ὁ σατα­νᾶς εἶχε τοποθετήσει ὄργανά του μέ­σα στὸ ἱ. θυσιαστήριο, βδελύγματα ἐρημώσεως.

Ἀ­κούστηκαν διαμαρτυρίες· Ἔξω οἱ λυκο­ποι­μένες! Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀ­π᾽ τὸ ἐρημητήριό του ἔρριξε κεραυνούς· Προσ­έχετε, ἐ­πίσκοποι, στὶς χειροτονίες! ἄν­θρωποι ἀδοκί­μαστοι δὲν πρέπει νὰ προάγωνται. Γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος ὀρ­γανοπαίκτης ἀπαιτεῖται ἄσκησι, γιὰ νὰ γίνῃ ἀ­θλητὴς χρειάζεται προπόνησι, γιὰ νὰ γίνῃ καπετάνιος ναυτικὴ ἐκπαίδευσι, γιὰ νὰ γίνῃ στρατηγὸς γυμνά­σια καὶ μά­χες· καὶ γιὰ νὰ γίνῃ κληρικὸς καμμιά δοκιμασία; Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελή­σῃ κάποιος, καὶ θὰ βρεθοῦν ἐ­πίσκοποι νὰ τὸν χειροτονήσουν. Ὦ σεῖς ἐ­πί­σκοποι, εἶστε φονιᾶ­δες, σφάζετε ψυχὲς «ὑ­πὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» (῾Ρωμ. 14,15· πρβλ. Α΄ Κορ. 8,11)· γιὰ νὰ μὴ φέρετε λοιπὸν εὐθύνη γιὰ τέτοιους φόνους, σταθῆτε προσ­εκτικοὶ στὶς χειροτονίες. Καὶ γιὰ νὰ κάνῃ ζωηρότερη τὴν προτροπή του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἀ­ναφέρει τὸν ἀκόλουθο μῦθο τῆς γαλῆς (=γάτας).

Μιὰ γάτα, λέει, ἔγινε κάποτε νύφη. Στολισμέ­νη πήγαινε γιὰ τὴ στέψι. Ἀλλὰ ξαφνικά, πάνω στὴ σπουδαιότερη στιγμή, βλέπει ἀπὸ κάποια τρύ­­πα νὰ βγαίνῃ ἕνας ποντικός. Ἡ νύφη ἀναστα­τώ­νεται, τὸ ἔνστικτο τὴν κάνῃ νὰ ξεχάσῃ τὴν ἐ­πι­σημότητα καί, ὅπως εἶνε, μὲ τὰ πέπλα τῆς νυ­φι­κῆς στολῆς, ὁρμάει, χώνεται σὲ σχισμές, κυ­λιέ­ται, λασπώνεται, γιὰ νὰ συλλάβῃ τὸ θήραμα.

Μιὰ γάτα – νύφη· αὐτὴ εἶνε κατὰ τὸν Γρηγό­ριο τὸν θεολόγο ἡ εἰκόνα τοῦ νέου ἐκείνου ποὺ χωρὶς νὰ δοκιμασθῇ, χωρὶς νὰ ἐλεγχθῇ ἂν ἀπέ­βαλε τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9), ὁδηγεῖται νὰ τελέσῃ τοὺς πνευματικοὺς γάμους του μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ γίνῃ κληρικός.

Καὶ νάτον γίνεται. Μόλις ἔχει χειροτονηθῆ· ἀ­στρά­φτει ἡ ἱερατικὴ στολή. Ἀλλὰ κλάψτε τον! Ὁ νέος κληρικός, μὲ τὰ στιχάρια, τὰ ἐπικαλύμμαυχα, τὰ ἐγκόλπια καὶ τὶς μίτρες, ὅλη τὴ νυφι­κὴ στολὴ ποὺ τὸν ἔντυσε ἡ Ἐκ­κλησία, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας «παλαι­ὸς ἄν­θρω­­πος», μία γάτα. Εἶνε νὰ μὴ δῇ τὸν πον­τι­κό, τὸ ἀν­τικείμενο δηλαδὴ ἐκεῖνο, πρόσωπο ἢ πρᾶγμα, ποὺ θὰ ἐ­ρεθίσῃ τὸ πάθος ποὺ κρύβε­ται στὴν καρ­διά του. Τὸ εἶδε; ὁ ταλαίπωρος θὰ ζαλιστῇ, θὰ λησμονή­σῃ τοὺς φρικτοὺς ὅρκους, θὰ ὁρμήσῃ πρὸς ἱκα­νοποίησιν τοῦ πάθους του· καὶ ὁ λαός, ποὺ θὰ τὸν βλέπῃ νὰ κατρακυλᾷ στὰ βάραθρα τῆς ἀτιμίας, θὰ γε­λᾷ καὶ θὰ ἐλεεινολογῇ ἐκείνους ποὺ μὲ ἐλαφρὰ τὴ συνείδησι τὸν χειροτόνησαν· Μὰ δὲν τὸν βλέ­πατε; τόσο ἀνίδεοι ἀπὸ ψυχολογία εἶστε; ἦ­ταν γάτα, ἔτρωγε ποντίκια τῶν ὑπονόμων, κ᾽ ἐ­σεῖς θε­λήσατε νὰ τὸν παρουσιάσετε σὰν νύφη στὸν οἶ­κο τοῦ Κυρίου. Πόση εἶνε ἡ εὐ­θύνη σας!

Προσοχὴ στὶς χειροτονίες! αὐτὸ φω­νάζει στὰ ποιήματά του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεο­λόγος, αὐ­τὸ ἐπαναλαμβάνουν καὶ οἱ ἄλλοι δύο ἱεράρχαι, ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ θεόπνευστο ῥητὸ τοῦ ἀπ. Παύλου «Χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοι­νώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις» (Α΄ Τιμ. 5,22).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔλαβε μέτρα, γιὰ νὰ μὴ εἰσέρχωνται στὸ ἱ. θυσιαστήριο ἀνάξιοι ποὺ θὰ παίζουν τὴν κωμῳδία τῆς νύφης – γάτας. Σὲ τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Συνόδους ψήφισε ἱ. κανόνες, ὥρισε σωματικά, ἠθικὰ καὶ πνευματι­κὰ προσόντα ἐκείνων ποὺ θὰ χειροτονοῦνται. Κανένας νεόφυτος, ἀδοκίμαστος, ἀμύητος στὴν ὑψηλὴ θεωρία, νὰ μὴ εἰσέρχεται στὰ ἅγια τῶν ἁ­­γίων. Οἱ πατέρες, γνωρίζοντας τὴ φύσι τοῦ ἀνθρώ­που, πόσο ἡ νεανικὴ ἡλικία εἶνε ῥευστὴ μὲ μύρι­ες μεταπτώσεις, ὥρισαν ὡς κα­τώτερο ὅ­ριο ἡλικί­ας γιὰ μὲν τὸν διάκονο τὸ 25ο ἔτος συμ­πληρωμένο, γιὰ δὲ τὸν πρεσβύτε­ρο τὸ 30ὸ ἔτος. Καὶ τονίζουν ὅτι, καὶ ἂν ὑπάρχῃ κάποιος νέος ποὺ ἐμφανίζει ἐξαιρετι­κὰ ἠθικὰ προσόν­τα, νὰ μὴ χειροτονῆ­ται πρὶν τὰ κανονισμένα ὅρια ἡλικίας, ἀλλὰ νὰ περιμένῃ τὴν τελείωσι ποὺ φέρνει ὁ χρόνος.

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τί θὰ ἔλεγε καὶ τί θὰ ἔγραφε;

Σήμερα, ποὺ τὸ κῦμα τῆς διαφθορᾶς παφλά­ζει, ποὺ καὶ γέροι παρασύρονται καὶ πέφτουν, ποὺ ἀμφισβητεῖται ἡ ἠθικὴ ὑπόστασι ὅλων λό­γῳ ἐξογκώσεως σκανδάλων, ποὺ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας περιπατοῦν κύκλῳ, σήμερα ποὺ οἱ λεγεῶνες τοῦ ᾅδου βγῆ­καν γιὰ νὰ διαλύσουν τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα, σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀδαμαντίνων ψυχῶν, καὶ ἄρα χρει­άζεται μεγαλύτερη προσοχὴ στὶς χειροτονίες.

Καὶ ὅμως καμμία προσοχή. Ἱεράρχες, μὲ ἀβα­σάνιστες χειροτο­νίες, πλημμύρισαν τὴν Ἑλλάδα μὲ κληρικοὺς ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν πέτα­ξαν τὰ ῥάσα καὶ ἐ­τράπησαν εἰς θήραν ποντι­κῶν, ἄλλοι δὲ φέρον­τας τὰ ῥάσα ἔγιναν δημιουργοὶ σκανδά­λων συν­­ταρακτικῶν. Ἐν τούτοις καμμία τιμωρία, καμμία ἐπίπληξι δὲν τοὺς ἐπιβλήθηκε. Τὰ κατσου­λάκια τῶν μητροπολιτικῶν αὐ­λῶν ἔγιναν νύφες, φόρεσαν στολὲς διακόνων, πρεσβυτέρων, ἀρχιμανδριτῶν, καὶ ὁ διάβολος ἄ­ναψε φωτιὰ μεγάλη στὴν Ἐκκλησία.

Χειροτονοῦνται ἄγαμοι διάκονοι νεαροὶ σπου­δασταὶ 22-23 ἐτῶν. Γιατί, παρακαλῶ, τέτοια βια­­σύνη; Μή­πως εἴμαστε σὲ καιρὸ διωγμοῦ, ἐσφά­γησαν ὅ­λοι οἱ κληρικοὶ κ᾽ εἶνε ἀπόλυτη ἀνάγ­κη νὰ ἐ­πανδρωθοῦν τὰ κενά; Μήπως οἱ νεαροὶ πρό­κειται νὰ πᾶνε σὲ χωριὰ τῆς παραμεθορίου ποὺ ἔχουν χρόνια νὰ δοῦν παπᾶ; ἢ μήπως κάποιος ἀπ᾽ αὐτοὺς θὰ γίνῃ ἐφημέριος λεπροκομείου σὲ κάποιο ἀπομονωμένο νησί;

Ἡ βιασύνη εἶνε γιὰ ν᾽ ἀποφύγουν τὴ στράτευσι καὶ τὴ θητεία. Δυστυχισμένα πλάσματα! δὲν σᾶς δίδαξε κανείς, ὅτι τὸ βάρος τῆς ἱερω­σύ­­νης εἶνε χίλιες φορὲς μεγαλύτερο κι ἀπ᾽ τὴν πιὸ δύσκολη στρατιωτικὴ θητεία; Δὲν σᾶς τόνισε κανείς, ὅτι ὑπάρχουν ἀπαγορευτικοὶ κα­νόνες – νόμοι τῆς Ἐκκλησίας κι ὅτι δὲν μπορεῖ­τε ἀ­­τιμωρητὶ νὰ ἐγκαινιάζετε τὴ σταδιοδρομία σας μὲ ἀντικανονικὲς πράξεις; Δὲν σᾶς εἶ­πε καν­εὶς γιὰ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ πέσετε ἂν ὑ­ποσχεθῆτε πρὶν τὴν ὥρα σας ἐνώπιον Θεοῦ παρθενικὴ ζωή; Δὲν σᾶς ἀνέφερε κανεὶς τὸ ὄ­νομα κάποιου Θεοδώρου, τοῦ μετέ­πειτα ἐπι­σκόπου Μοψουεστίας, ποὺ λόγῳ μιᾶς Ἑρμιόνης ξέπεσε κι ἀγάπησε τὸν κόσμο, καὶ τὸν ὁ­ποῖο μετὰ βίας κατώρθωσε νὰ ἐπαναφέ­ρῃ στὴ μοναχικὴ ζωὴ ὁ ἱ. Χρυσόστομος; Εἶστε σεῖς ἀ­νώτεροί του; ἢ ὑπάρχουν σήμερα Χρυσόστο­μοι νὰ σᾶς ἐπαναφέρουν στὸ δρόμο σας;

Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ σᾶς χειροτόνησαν ἔχουν με­γαλύτερο κρίμα. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ ὀνό­ματά τους· ὅποιοι κι ἂν εἶνε, δὲν εἶ­νε ἀ­νώτεροι ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Καὶ νέα Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος ἂν κάποτε συνεκαλεῖτο, θὰ ἔπρεπε ὄχι μόνο νὰ μὴ μειώσῃ τὸ ὅριο ἡλικί­ας γιὰ ἱε­ρωσύνη, ἀλ­λὰ καὶ νὰ τὸ αὐξήσῃ, ἔ­χοντας ὑπ᾽ ὄ­ψιν τὴ διαφθορὰ τῶν ἐσχάτων ἡ­μερῶν. Ὅπως εἶπε κάποιος καθηγητής, τέτοιες χειροτονίες ἀ­ποτε­λοῦν ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας ἱερῶν θεσ­μῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλοῦν, ὅπως ἔ­λε­­γε ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους. Ἂς ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν συγγραφέα τοῦ Πηδαλίου ἅγ. Νικό­­δημο τὸν Ἁγιορείτη· «Ἵλεως γένοιτο ὁ Θεὸς διὰ τὴν τωρινὴν παράβασιν τῶν κανόνων τούτων».

Φοιτηταὶ τῆς θεολογίας, σπουδασταὶ τῶν ἱ­ερατικῶν σχολῶν, εὐέλπιδες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς πατρίδος, σ᾽ ἐσᾶς τώρα ἀ­πευθύνομαι. Ὅσοι ἔχετε ἐπιθυμία νὰ ντυθῆτε τὸ ῥάσο τοῦ κληρικοῦ, μὴ βιαστῆτε. Μὴ παρασυρθῆτε ἀπὸ προηγούμενα παραδεί­γματα. Σεβαστῆτε τὴν τά­ξι τῆς Ἐκκλησί­ας, νόμους ποὺ θέσπισαν ἅ­γιοι πατέρες «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύ­οντες» (῾Ρωμ. 12,11). Προτοῦ ν᾽ ἀποφασίσετε, πάρτε στὰ χέ­ρια σας τὴ Γραφή, τὸ Πηδάλιο, τοὺς Περὶ ἱε­ρωσύ­νης λόγους τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, τὸν Ἀ­πολογη­τικὸ καὶ τὰ Ἔπη τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ θε­ολόγου, τὰ Ἀσκητικὰ τοῦ Μ. Βασιλείου. Πάρ­τε φτε­ρὰ καὶ πετάξτε, ἀναζητῆστε μέρος ἀπο­μακρυσμένο – ἐρημικό, κ᾽ ἐκεῖ «ἑαυτοῖς καὶ τῇ ἁ­γίᾳ Τριάδι συστρεφόμενοι» μελετῆστε, γνωρίστε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τῆς τόσο ἀπατη­λῆς, κατα­ληφθῆτε ἀπὸ τὸ δέος τῆς θεότητος, καὶ ἀκούγοντας τὴ φωνὴ τῆς κλήσεως τρέμον­τας γιὰ τὶς εὐθῦνες βαδίστε, ἡγεμονεύοντας ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ σας καὶ τοῦ λαοῦ, σῴζοντας τοὺς ἑ­αυτούς σας καὶ τὴν ἀγαπητή μας πατρίδα.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Περιληπτικὴ μεταφορὰ ἄρθρου ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 122/Φεβρ. 1952, 

βλέπε καὶ βιβλίο Φλογέρα Α΄ σσ. 117κ.ἑ.). Μεταγλώττισις καὶ σύντμησις 22-12-2014.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

H ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν

καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν,

τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας,

τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν»

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως.

Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; 

Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. 

Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.

Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. 

Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. 

Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! 

Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. 

Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. 

Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν. Ἐμεῖς τί λέμε;

Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. 

Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. 

Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.

Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. 

Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; 

Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).

Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εἴχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.

Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.

Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἴμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.

Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.

Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. 

Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;… Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!

Εἴμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!

Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 10-8-1989

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Aν οι δεσποτάδες μας έχουν φθηνή αντίληψι για την Ορθοδοξία

ας μη λησμονούν ότι υπάρχει λαός, υπάρχει το λείμμα της ευσεβείας, κληρικοί & λαικοί, οι οποίοι πεθαίνουν για την Ορθοδοξία… & δεν θα επιτρέψουν στους νεωτεριστάς νεοορθόδοξους & νεοπάτορες να νοθεύσουν την πίστη & να υποτάξουν την Ορθοδοξία

«…Δὲν θα παύσωμε νὰ λαλοῦμε μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ἀληθείας, ἔστω καὶ ἂν διωχθοῦμε, ὅπως διωχθήκαμε στὸ παρελθόν. Ἐμεῖς πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὡς πολυτιμότερο ἀγαθὸ θεωροῦμε τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ τὴν διαφυλάξουμε ἀκεραία καὶ ἀλώβητη.

Ἂν κάποιοι κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ θέλουν νὰ τὴν προδώσουν καὶ νὰ τὴν παραδώσουν στὸν ἀντίχριστο πάπα, ὁ λαός, ὁ εὐσεβὴς λαός, ὁ πάντοτε σταθεὶς ἄγρυπνος ὡς φρουρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ τώρα θὰ ὑψώσῃ τὸ ἀνάστημά του καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ τέτοια προδοσία.

Ἐκφράζω βαθυτάτη λύπη, διότι τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ ὁποῖο θεωρεῖται πρόμαχος τῆς Ὀρ­θοδοξίας καὶ ὑπερασπιστὴς τῶν ἱερῶν παραδόσεων –κατ᾽ ἐμὲ δὲ καὶ ἀλεξικέραυνον τῆς ὀρθοδόξου Ἑλλάδος–, προδίδεται ἀπὸ μοναχοὺς οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν βλασφήμους ἱεράρχας… 

Εἶνε τοῦτο σημεῖον ἐσχάτης καταπτώσεως! Ἀλλ᾽ ἄν αὐτοὶ τόσο φθηνὴ ἀντίληψι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἔχουν ἂς μὴ λησμονοῦν ὅτι ὑπάρχει λαός, ὑπάρχει τὸ λεῖμμα τῆς εὐσεβείας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἔχουν ὡς σύνθημα «Ὀρθοδοξία ἢ θάνατος» καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψουν στοὺς νεωτεριστὰς νεορθοδόξους καὶ νεοπάτορες νὰ νοθεύσουν τὴν πίστι καὶ νὰ ὑποτάξουν τὴν Ὀρθοδοξία.

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

http://agonasax.blogspot.gr

Προφητικός ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Όταν οι επίσκοποι σιωπούν, μπορεί και ένας καλόγερος να κρατήσει την Ορθοδοξία!

«Παλιό το παραμύθι του διαβόλου με την ένωση των εκκλησιών», λέει ο μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης στην παρακάτω ομιλία του.

«Όταν οι επίσκοποι σιωπούν, μπορεί και ένας καλόγερος να κρατήσει την Ορθοδοξία!» λέει λίγο νωρίτερα και δίνει θάρρος στους πιστούς που απογοητεύονται από τη σημερινή στάση των Επισκόπων. Προφητικός και προορατικός περιγράφει τη σημερινή κατάσταση λες και έβλεπε μπροστά του όλα τα γεγονότα.

Ακούστε παρακάτω την ομιλία του, θα σας λυθούν πολλές απορίες.

Episkopos Episkopos

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Χειρότερη η εποχή μας από την εποχή του Αρείου...

Episkopos Episkopos

ΦΡΙΚΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ! ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΡΥΘΜΟ. ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΘΩΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ Ο ΙΩΒ (15,16). Για μας Ορθοδοξους, το να πεθανουμε εινε φυσικο πραγμα, το να προδωσουμε την πιστι εινε απαισιο & αποτροπαιο

«ἐβδελυγμένος καὶ ἀκάθαρτος ἀνήρ, πίνων ἀδικίας ἴσα ποτῷ» 

Ἰὼβ 15,16

«…Φρικτὴ εἶνε ἡ κατάστασι. Τὸ πνεῦμα πλάνης ἐξαπλώνεται μὲ καταπληκτικὸ ῥυθμό. 

Δὲν εἶνε τίποτε, σοῦ λέει, ἡ μοιχεία· δὲν εἶνε τίποτε ἡ πορνεία, δὲν εἶνε τίποτα…, δὲν εἶνε κακὰ πράγματα αὐτά. Τί κάθεσαι καὶ μοῦ λὲς ἐσύ;…

Τὸ προφήτευσε αὐτὸ ἡ ἁγία Γραφή. Λέει, ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡμέρα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι, ἐνῷ θὰ πορνεύωνται καὶ θὰ κάνουν τὰ αἴσχη, θὰ τὸ θεωροῦν κάτι ἀθῷο, σὰν νὰ πίνουν ἕνα ποτήρι νερό, ἕνα γλυκὸ πιοτό («ἐβδελυγμένος καὶ ἀκάθαρτος ἀνήρ, πίνων ἀδικίας ἴσα ποτῷ» Ἰὼβ 15,16). Αὐτὸ εἶνε τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης ποὺ θὰ ἔχῃ τεραστία διάδοσι. 

Καὶ αὐτὰ μὲν θὰ συμβαίνουν στὸν κόσμο, ποὺ θὰ πέφτῃ στὰ δίχτυα, ποὺ ἁπλώνει ἡ ἁμαρτία.

Φοβερώτερο ἀπὸ τὸν θάνατο

Ἐσεῖς ποὺ πιστεύετε στὸ Xριστό; Θὰ ἦτο φοβερώτερο ἀπὸ τὸ θάνατο, ἂν σᾶς ἔλεγαν ὅτι κάποιος ἀπὸ σᾶς θὰ προδώσῃ τὴν πίστι του. Τὸ νὰ πεθάνουμε εἶνε φυσικὸ πρᾶγμα, τὸ νὰ προδώσουμε τὴν πίστι εἶνε ἀπαίσιο καὶ ἀποτρόπαιο. «Kάποιος ἀπὸ σᾶς», εἶπε ὁ Xριστὸς στοὺς μαθητάς, «θὰ μὲ προδώσῃ», καὶ ἐγένετο διαταραχὴ μεταξὺ τῶν μαθητῶν (Ματθ. 26,21 κ.ἑ.).

Πῶς θ’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους;

Tί λέει ἡ Ἀποκάλυψις; Πουλῆστε τὸ πουκάμισό σας καὶ ἀγοράστε τὴν Ἀποκάλυψι. Aὐτὰ ποὺ εἶνε γραμμένα, ὅλα θὰ γίνουν. Ὁ οὐρανὸς καὶ τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, τὰ ποτάμια θὰ ξηρανθοῦν, θὰ λειώσῃ ἡ γῆ σὰν τὸ μολύβι, θὰ πέσουν θρόνοι καὶ καθεστῶτα· ἀλλὰ ὅ,τι λέει ἡ Ἀποκάλυψις, ὅλα θὰ γίνουν. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 24,35).

Aὐτὰ ποὺ λέγει ἡ Ἀποκάλυψις, αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος, αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Kοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, γίνονται στὶς ἡμέρας μας. K᾿ ἐμεῖς τί κάνουμε, ἀδελφοί μου;

Ἀπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 135

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΩΒ

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Συνελληνες και Φιλελληνες, ΣΤΑ ΟΠΛΑ, ΣΤΑ ΟΠΛΑ, ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Είναι μία έκφραση που εκστόμισε ο μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας π. Αυγουστίνος Καντιώτης πριν λίγα χρόνια, όταν είδε να απειλούνται τα ΄Οσια και Ιερά της Πίστεώς μας, η Φιλτάτη Πατρίδα μας, η Ιστορία, η Παράδοση και Ζωή μας.

ΣΤΑ ΟΠΛΑ πρώτα τα πνευματικά, ορθώνουμε τείχη νοερά για να μην διαπεράσουν μέσα στο νου της νεολαίας μας οι αρρωστημένες προπαγανδιστικές τάσεις της νεοταξικής εοσφορικής ελίτ, που αποσκοπούν στην λήθη της ιστορικής μας μνήμης. Ούτε επανάσταση του 1821 δεν θα διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, ούτε το έπος του 1940, χάριν δε της ανδρεία εκείνων των γενναίων Ελλήνων είναι ζωντανοί οι σημερινοί δυνάστες μας και μας επιβάλλουν μέτρα θανάτου, ούτε Μεσολόγγι, ούτε Ζάλογγος, ούτε γενοκτονίες Πόντου και Μ. Ασίας και ίσως στα ψιλά γράμματα θα γίνεται μία μικρή αναφορά στις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα και το Μαραθώνα.

Αντ΄αυτών, τη στιγμή μάλιστα που οι ελληνόφωνοι του Υπουργείου Παιδείας πρωτοστατούντος του κ. Παναγιώτη Λιάκου σκέφτονται να αντικαταστήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών, που είναι μάθημα ομολογιακό με ένα μάθημα Θρησκειολογίας, άρχισαν ήδη να προβάλλονται στα ελληνικά σχολεία ταινίες με προπαγανδιστικό περιεχόμενο αναφορικά με τη θανάτωση των Εβραίων από τους Ναζί. Αυτό θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον, αν προβάλλονταν ιστορικά γεγονότα και από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, από τον ηρωισμό των Ελλήνων στα χρόνια της επανάστασης του 1821 και το έπος του 1940, ώστε να δίνεται μία αντικειμενική διάσταση στη γνώση και πληροφόρηση των μαθητών.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΦΥΣΑΕΙ ΑΓΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΞΕΡΙΖΩΣΗ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ & ΠΑΤΡΙΔΑ & ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΠΡΟΣΕΞΤΕ

Episkopos Episkopos

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ; (Συμβουλες του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου). ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ΠΟΥ ΡΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ;

Συμβουλές ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη, Ἀθηνα 14.10.1962

Νὰ μάθουμε ποιοὶ εἶνε οἱ αἰρετικοί, ἀπὸ τὸ στόμα ὀρθοδόξου ἰεράρχου καὶ νὰ μὴ πιστεύουμε τὰ πρόσωπα ἐκείνα, ποὺ ὀνομάζουν ἀδελφὲς ἐκκλησίες τοὺς αἰρετικούς.

Νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας καὶ νὰ δοῦμε τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς οἰκουμενιστάς, ποὺ ἔγιναν Δούρειος ἴππος τῶν αἰρετικῶν. Τοὺς ἔμπασαν μέσα στὴ Μάντρα τοῦ Χριστοῦ καὶ ριμάζουν τὸ Ποίμνιο.

Νὰ κόψουμε κάθε σχέσι καὶ ἐπαφὴ μ᾽ αὐτούς, γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ σώσουμε τὴν Πατρίδα μας.

Οἱ κινήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου μὲ τοὺς αἰρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους γίνονται πλέον φανερά. Ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως δὲν κρύβεται. Κυκλοφοροῦν ἄφθονα βίντεο καὶ φωτογραφίες σὲ πατριαρχικές, ἀλλὰ καὶ σὲ Ἰταλικὲς ἰστοσελίδες. Ὁ σοφὸς λόγος τοῦ Γέροντα: Ν᾽ ἀνοίγουμε τὰ μάτια μας καὶ νὰ τὰ βλέπουμε, θὰ μᾶς προστατεύει. Ὁ ἐχθρός μπῆκε μέσα στὴν Μάντρα τοῦ Χριστοῦ, μ᾽ ὅλο τὸ αἰρετικὸ καὶ ἀλλόθρησκο συγγενολόι τους καὶ οἱ ἐπίσκοποι σιωποῦν! Τὰ δῆθεν ἅγια λείψανα, ποὺ ἔρχονται μὲ τοὺς καρδιναλίους ἀπὸ τὸ Βατικανὸ εἶναι ἀπάτη τοῦ Πάπα.

Ἀκοῦστε τὸ βίντεο: https://youtu.be/Fd-3se8OFM8

Ἂς μὴ κοιμόμαστε! Στὴν ἄγνοια τοῦ πιστοῦ λαοῦ 

ἐπενδύει ὁ πατριάρχης! 

Ἀλλὰ ἄγνοια σὲ θέματα πίστεως δὲν δικαιολογεῖται.

Ποιος ειναι αιρετικος…..

Ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας ἀπομαγνητοφωνημένο

Αἰρετικὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὴν ἐδίδαξαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, ὅπως ἐδίδαξαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅπως τὴν ἐρμήνευσαν οἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἐν Πνεύματι Ἁγίω.

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας λέγονται αἰρετικοί.

Καὶ ἄλλοι μὲν ἀπὸ τοὺς αἰρετικοὺς διαφωνοῦν μὲ τὴν διδασκαλία καὶ λέγουν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ἄλλοι λέγουν ὅ,τι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀλλοι ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστως μας καὶ κάθε ἕνας αἰρετικὸς κρατᾶ στὰ χέρια του μιὰ γκομολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ προσπαθεῖ νὰ σβήση ἀπὸ τὴν Πίστη μας, τὸ Πιστεύω μας, τὸ ἄλφα ἢ τὸ βητα σημεῖο τῆς διδασκαλίας μας.

Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς αἰρετικοὺς φωνάζουν κάτω οἱ εἰκόνες, ἄλλοι φωνάζουν κάτω οἱ ἱερεῖς, ἄλλοι κάτω τὰ μυστήρια, ἄλλοι κάτω ἡ ἐξομολόγηση…. Ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας τὰ προσβάλλουν οἱ αἰρετικοι….

Aὐτοὶ εἶνε οἱ αἰρετικοὶ ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι οἱ ποιμένες θὰ πρέπει νὰ καταβάλουν κάθε προσπάθεια γιὰ νὰ φυλάγουν τὴν ἱερά τον Ποίμνη. Θὰ μοῦ πῆτε εἶνε τόσο κακὸ νὰ ἀφαιρέση κανεὶς κάτι ἀπὸ τὴν διδασκαλία; Ἀσφαλῶς, γιατὶ λέει στὴν Ἀποκάλυψι, ὅτι ἡ Πίστις μας, ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη, δὲν δέχεται οὔτε πρόσθεση οὔτε ἀφαίρεσι. Ὅπως τὸ μάτι μέσα, δὲν δέχεται οὔτε μία μικρὰ τρίχα, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν δέχεται τίποτε ἁπολύτως, οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεσι. Ἡ Ὀρθόδοξος πίστι εἶνε τέλεια. Δὲν ὑπάρχει τίποτε, δὲν ὑπάρχουν κενά μέσα σ᾽ Αὐτήν καὶ λέει ἡ Ἀποκάλυψις ὅτι ὅποιος τολμήση νὰ προσθέση ἢ νὰ ἀφαιρέση ἕνα γιώτα ἀπὸ τὴν Πίστι μας νὰ εἶνε ἐπικατάρατος.

Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἔγινε ἡ Ἐκκλησία μας ὑπήρχαν αἰρετικοί, ἀλλὰ στὶς σημερινὲς μᾶς ἡμέρες -εἶνε καὶ αὐτὸ σημεῖο! Στὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε οἱ αἰρετικοὶ εἶναι σὰν τὶς ἀκρῖδες. Ὅπως οἱ ἀκριδες ποὺ πέφτουν στὸ χωράφι δὲν ἀφήνουν τίποτα, ξεφλουδίζουν ἀκόμη καὶ τὰ δένδρα, ἔτσι εἶνε καὶ οἱ αἰρετικοὶ. Σαν τὶς ἀκρῖδες ἔχουν πέσει στὸ περιβόλι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ριμάζουν τὴν Ἐκκλησία μας.

Ποιοί εἶνε οἱ αἰρετικοὶ αὐτοί; Ποῦ νὰ τοὺς μετρήσεις! Εἷνε παπικοί, εἶνε Εὐαγγελισταί, εἶνε Διαμαρτυρώμενοι, εἶνε Οὐνῖτες, εἶνε Αὐδεντισταί, εἶνε Πεντηκοστιανοί εἶνε…

Τώρα τελευταῖα παρουσιάστηκαν κάποιοι αἰρετικοὶ ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ ποὺ λέγονται «Τοῦ τετραγώνου ευαγγελίου»! Ἁνθρωποι διαφόρων καταστάσεων καὶ προελεύσεων μπῆκαν στὴν Ἑλλάδα! Γιατὶ μπῆκαν;

Γιατί δυστυχῶς ἡ Ἑλλάδα μας εἶνε ἕνα ξέφραγο ἀμπέλι καὶ ὅπως στὸ ξέφραγο ἀμπέλι μπαίνουν μέσα ὅλα τὰ ζῶα καὶ τὸ καταστρέφουν, ἔτσι καὶ ἡ Πατρίδα μας εἶνε ξέφραγο ἀμπέλι. Μπῆκαν μέσα στὴν Ἑλλάδα μας οἱ αἰρετικοὶ καὶ τὴν καταστρέφουν.

Καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε ἀγαπητοί μου; Ποιά εἶνε ἡ ὑποχρέωσις ὅλων ἡμῶν τῶν χριστιανῶν; Ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀδελφοί μου, πρέπει νὰ ἔχουμε τὰ μάτια ἀνοικτά καὶ νὰ προσέχουμε καὶ νὰ μὴν ἔχουμε σχέσεις καὶ ἐπαφὲς μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν Ὀρθόδοξον Πίστι.

Ἀγαπητοί μου, ἂν ὑπάρχει κάτι, ποὺ πρέπει ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νὰ καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε τὸ στήρηγμά μας….

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ 

ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,

ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ 

ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου

τοῦ ἐν οὐρανοῖς…» 

(Ματθ. 10, 32)

 

ΤΟΝ λόγο αὐτὸν τοῦ εὐαγγελίου θὰ προσπαθήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια νὰ ἑρμηνεύσω, ἀ­γαπητοί μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχουν αὐ­τιὰ ἕτοιμα νὰ δεχθοῦν τὸν οὐράνιο σπόρο.

Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, θὰ τὸν κηρύξῃς – θὰ τὸν ὁμολογή­σῃς. Καὶ ἂν τὸν ὁμολογῇς ἐσύ, θὰ σὲ ὁμολογήσῃ καὶ αὐτὸς μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα του· δι­αφορετικά, θὰ σὲ ἀρνηθῇ καὶ αὐτός.

Πότε εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός; Τὰ εἶπε στοὺς ἀποστόλους προτοῦ νὰ τοὺς στείλῃ στὸ κήρυγμα. Ἀφῆστε τὰ δίκτυα, εἶπε, καὶ πηγαίνετε παντοῦ νὰ κηρύξετε τὸ εὐαγγέλιο. Θὰ σᾶς καταδιώξουν, θὰ ὑπο­στῆτε μαρτύρια, θὰ εἶστε σὰν πρόβατα ἀνάμε­σα σὲ λύκους… 

Γιά φανταστῆτε δώδεκα ἀρ­νάκια μέσα σ᾽ ἕνα κοπάδι λύκων! Ποιός θὰ νικήσῃ; 

Καὶ ὅμως τὰ ἀρνάκια αὐτὰ ὄχι μόνο νίκη­σαν τοὺς λύκους, ἀλλὰ καὶ ἔκαναν τοὺς λύκους ἀρνιά! 

Πῶς ἔγινε αὐτό; Οἱ ἀπόστολοι δὲν εἶχαν ὅπλα. Μονα­δικὸ ὅπλο τους ἦταν ὁ λόγος. Κήρυ­ξαν καὶ ὡ­μολόγησαν τὸ Χριστὸ μπροστὰ σὲ ὅλους.

Ὁμολογία τῆς πίστεως! χρέος καὶ κα­θῆκον κάθε Χριστιανοῦ. Ὁ ἀ­πόστολος Πέτρος δείλιασε καὶ ἀρνήθηκε τὸ Χριστό. Δὲν ἔχω, λέει, καμμιά σχέσι μαζί του. 

Ἀπὸ φόβο τὸν ἀρνήθη­κε· ἀλλ᾽ ὅταν λάλησε ὁ πετεινὸς μετανόησε, ἔκλαψε, καὶ κατόπιν τὸν ὡμολογοῦσε δι­αρκῶς. Νὰ ὁμολογοῦμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς τὸ Χριστὸ ὅ­πως οἱ ἀπόστολοι. 

Μὴ κρατοῦμε τὴν πίστι μας κρυμμένη στὴν καρδιά μας. Εἶμαι Χριστιανός, λές. Πῶς ὅμως θὰ σὲ καταλάβω ὅ­­τι εἶ­σαι Χριστιανός; Ἐὰν ὁμολογῇς τὸ Χριστό.

Ποῦ νὰ τὸν ὁ­μολογοῦμε; «Ἔμπροσθεν τῶν ἀν­­­θρώπων», μπρο­στὰ στοὺς ἀνθρώπους (Ματθ. 10,32). Συγκεκριμένα σὲ τρεῖς περιπτώσεις·

Οἱ περισσότεροι σήμερα ὡς πρὸς τὴ θρησκεία εἶνε ἄπιστοι καὶ ἄθεοι, δὲν πιστεύουν τίποτα. Δὲν ὑπάρχει Θεός, σοῦ λένε, καὶ νομί­ζουν πὼς ἐπειδὴ ἔμαθαν μερικὰ γράμματα ἔγιναν καὶ ἐπιστήμονες. Τί κάνεις λοιπὸν ἐσὺ ὅ­ταν τοὺς ἀ­κοῦς; Ἂν σιωπᾷς, κάνεις ἁμαρτία! 

Ἂν εἶσαι Χριστιανός, θ᾽ ἀπαντήσῃς. Μὰ δὲν εἶμαι θεολόγος δὲν εἶμαι παπᾶς, θὰ πῇς. Λάθος κάνεις. Ὅσο ἀγράμματος καὶ νά ᾽σαι, μπορεῖς νὰ πῇς πέντε λόγια.

Σ᾽ ἕνα χωριὸ ἦταν ἕνας τσοπᾶ­νος. Πῆγε ἐ­κεῖ ἕνας μεγάλος τάχα ἐπιστήμονας κ᾽ ἔ­λεγε στοὺς χωριάτες, πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός. Οἱ ἄλλοι σιωποῦσαν. Τὴν ὥρα ἐκείνη περνοῦ­σε ὁ γέρο – τσοπᾶνος καὶ τοὺς εἶδε μαζεμέ­νους. Τοῦ λένε· ―Αὐτὸς ἐδῶ, ποὺ ξέρει γράμ­ματα, μᾶς λέει πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός. Πλησιάζει ὁ τσοπᾶνος καὶ τὸν ρωτάει· ―Τί τοὺς λὲς ἐ­δῶ πέρα; ―Λέω, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Ποιός τὸν εἶ­δε τὸ Θεό; Ὁ τσοπᾶνος δὲν τά ᾽χασε. Ἦταν Αὔγουστος, ὁ ἥλιος ἔκαιγε τὶς πέτρες. ―Ἔλα ᾽δῶ, τοῦ λέει καὶ τὸν ἀνεβάζει σ᾽ ἕνα βράχο. Γιά κοίταξε λίγο τὸν ἥλιο.

 ―Μὰ δὲ μπορῶ, θὰ τυφλωθῶ.

 ―Ἔ, τοῦ λέει ὁ τσοπᾶνος, τὸν ἥ­λιο δὲ μπορεῖς νὰ δῇς καὶ τὸ Θεὸ θέ᾽ς νὰ δῇς; Τὸν ἔκανε κ᾽ ἔφυγε ἀπὸ ᾽κεῖ. Ἔτσι ἕνας ἀ­γράμματος ἀπεστόμωσε ἕναν ἄθεο. Κ᾽ ἐσὺ λοιπὸν μιμήσου τὸν τσοπᾶνο. Μὴν κλείνεις τὸ στόμα σου, μὴν ἀφήνεις τοὺς ἀ­θέ­ους νὰ σπέρνουν ἀμφιβολία. Ὁμολόγησε τὸ Χριστό.

Σ᾽ ἕνα ἄλλο πάλι χωριὸ κάποιος μιλοῦσε στὸ καφενεῖο κι ἄρχισε νὰ λέῃ, ὅτι ὁ κόσμος – τὸ σύμπαν, ὅλα ἔγιναν μόνα τους. Τότε ἕ­νας ἀπὸ τοὺς θαμῶνες τὸν διέκοψε· Ἂν ἐσύ, τοῦ λέει, μοῦ ἀποδείξῃς ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κάθεσαι φύτρωσε ἔτσι μόνο του, χωρὶς μηχανικοὺς καὶ τεχνῖτες, τότε κ᾽ ἐγὼ θὰ παραδεχθῶ ὅτι ὁ κόσμος ἔγινε μόνος του. «Κάθε σπίτι κάποιος τὸ χτίζει, κ᾽ ἐκεῖνος ποὺ ἔφτειαξε τὸ σύμπαν (τὸ μεγάλο σπίτι) εἶνε ὁ Θεός» (Ἑβρ. 3,4).

Ἔτσι νὰ ὁμολογοῦμε τὸ Χριστὸ ἐμπρὸς σὲ ἀπίστους καὶ ἀθέους. Ἐκτὸς ἀπ᾽ αὐτοὺς ὅμως ὑπάρχουν καὶ οἱ αἱρετικοί. Αἱρετικοὶ λ.χ., ποὺ συχνὰ μπορεῖ νὰ συναντήσουμε, εἶνε οἱ λεγό­μενοι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἢ χιλιασταί. Κρατοῦν στὰ χέρια τὴ Γραφή, ἀλλὰ δὲν τὴν ἑρμηνεύουν ὅ­πως οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησί­ας. Τὴν ἑρμηνεύουν ὅπως θέλουν αὐ­τοὶ καὶ δι­­αστρεβλώνουν τὰ θεῖα νοήματα. Διδάσκουν πλανεμένα δόγματα· δὲν πιστεύουν στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, δὲν τιμοῦν τὴν Παν­αγία, δὲν κάνουν σταυρό, δὲν πιστεύουν στὰ μυστήρια, ἀθετοῦν τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας.

Καὶ τώρα, ἐκμεταλλευόμενοι τὶς νέες συνθῆκες, ἀναπτύσσουν μεγάλη δρᾶσι. Κινοῦν­ται ἐλεύθερα στὴν πατρίδα μας, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἄλλες χῶρες. Τὶς Κυριακὲς παίρνουν αὐ­το­κί­νη­τα καὶ κάνουν ἐξορμήσεις. Προχθὲς ἦταν στὴ Φλώρινα. Ἦρθε ἕνα πούλμαν μὲ 40 ἄτομα, σκορπίστηκαν στὶς γειτονιὲς καὶ μοίραζαν φυλλάδια. Εὕρισκαν γέρους γυναῖκες μικρὰ παιδιά, καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς ἑλκύσουν. Ἀλλὰ ἡ πόλις ξεσηκώθηκε καὶ τοὺς ἔδιωξε. Ἦταν μιὰ ὁμολογία Χριστοῦ. Αὐτὸ ὅμως εἶνε τὸ εὐκολώτερο, ὄχι καὶ τὸ καλύτερο. Τὸ καλύ­τερο εἶνε, νὰ μελετᾷς καὶ νὰ γνωρίζῃς τὴν ἁγία Γραφή, καὶ νὰ πολεμᾷς τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸ ὅπλο ποὺ ἐκεῖνοι μᾶς πολεμοῦν.

Ὁμολόγησε λοιπὸν τὸ Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἀθέους, ὁμολόγησέ τον μπροστὰ στοὺς αἱρετικούς. Ἀλλ᾽ ὑπάρχει καὶ τρίτη περίπτωσι. Κάποτε καλεῖσαι νὰ τὸν ὁμολογῇς καὶ μπροστὰ σὲ χριστι­ανούς! Μπᾶ, θὰ πῇς, τί λόγος εἶν᾽ αὐ­τός; Πρόκειται γιὰ χριστιανοὺς ἀ­συνεπεῖς, ψεύτικους. Λένε τώρα ὅτι πιστεύουν στὸ Χριστό, καὶ τὴν ἄλλη στιγμὴ τί κάνουν· ἀνοίγουν τὰ βρωμε­ρά τους στόματα καὶ βλαστη­μοῦν ἀ­κόμα καὶ τὰ θεῖα. Αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀνεχθῇς. Δι­ότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλὰ ἁ­μαρτάνεις κ᾽ ἐσὺ ποὺ τὸν ἀκοῦς καὶ σιωπᾷς. Ἡ σιωπή σου εἶνε ἔγκλημα. Πιστεύεις στὸ Χρι­στό; μὴν ἀφήνεις κανένα νὰ τὸν βλαστημάῃ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· ἂν τὸν συμβουλεύσῃς βλάστημο δυὸ – τρεῖς φο­ρὲς καὶ δὲν ἀκούσῃ, χτύπα τον· χέρι ποὺ θὰ χτυπήσῃ βλάστημο θ᾽ ἁγιάσῃ. Ἂν ὅμως τὸν ἀ­κοῦς νὰ βλαστημάῃ καὶ δὲ σοῦ καίγεται καρφί, αὐτὸ εἶνε μία ἄρνησις τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκοῦτε, σεῖς οἱ γυναῖκες, τὸν ἄντρα σας νὰ βλαστημάῃ καὶ γελᾶτε. Ἂχ ἐκεῖνο τὸ γέλιο! 

Ἂν εἶσαι Χριστιανή, ν᾽ ἀγαπᾷς τὸν ἄντρα σου. Ἀλ­λὰ ἂν ἀγαπᾷς μιὰ φορὰ τὸν ἄντρα σου, ἄ­πειρες φορὲς νὰ ἀγαπᾷς τὸ Χριστὸ καὶ νὰ πῇς· Ἄντρα, μὲ πίκρανες ἀπόψε, θὰ μείνω νηστικιά, δὲ θὰ φάω τίποτα. Ποιά γυ­ναίκα τὸ λέει αὐτό; Ἔρχονται στὴ μητρόπολι καὶ ζητοῦν διαζύγιο. ―Γιατί; ἐρωτῶ. ―Μοῦ ἔβρισε τὴ μάνα αὐ­τός. ―Τί τὴν εἶπε; ―Μιὰ αἰσχρὴ λέξι. Γι᾽ αὐτὸ δὲ θέλω νὰ τὸν βλέπω στὰ μάτια μου. ―Δὲ μοῦ λές, λέω, γιὰ τὴ μάνα σου εἶπε κακὸ λόγο· γιὰ τὸ Χριστὸ τί λέει; ―Καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημάει. ―Γιατί δὲ ζητᾷς διαζύγιο γι᾽ αὐτό; Τὸ ἕνα τὸ συγχωρεῖς, τὸ ἄλλο δὲν τὸ συγχωρεῖς…

Ἔπιασαν κάποιον στὴν Ἀθήνα ποὺ ἔγραψε τὴ νύχτα στὸν τοῖχο μιὰ κακὴ λέξι γιὰ τὸν πρω­θυπουργὸ κι ἀμέσως τὸν τιμώρησαν δυὸ χρόνια φυλακή. Ἄ, μεγάλος ὁ πρωθυπουργός, με­γάλοι ὅλοι οἱ ἄρχοντες, καὶ μικρὸς ὁ Χριστός, μικρὴ ἡ Παναγιά! 

Εἶνε κράτος αὐτό; Θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεός.

Τὸ Εὐαγγέλιο λοιπὸν λέει νὰ ὁμολογῇς τὸν Κύριο μπροστὰ σὲ ἀπίστους, σὲ αἱ­ρετικούς, ἀλλὰ καὶ σὲ βλαστήμους. Ἂν καθένας μας τὸ ἔκανε αὐτό, ἀλλιῶς θὰ ἦταν τὰ πράγματα.

Λοιπόν, ἀγαπητοί μου, νὰ ὁμολογοῦμε τὸ Χριστό, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν πιστεύουμε. Νὰ τὸν ἔχουμε ὄχι μόνο στὴν καρδιὰ ἀλλὰ καὶ στὸ στόμα. Χριστὸς στὴν καρδιά, Χριστὸς στὰ χείλη. Νὰ τὸν ὁμολογοῦμε καὶ μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ· τὸ πρωὶ μὲ τὸ ξύπνημα, στὴ δουλειά, στὸ τραπέζι, στὸ ταξίδι, στὸ δρόμο, παντοῦ.

Φθάσαμε δυστυχῶς στὸ κατάντημα, χριστι­ανοὶ νὰ ντρέπωνται νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους. Ἦρθε κάποιος καὶ μοῦ εἶπε· Ἔ­κανα ἁ­μαρτία· ἐνῷ στὸ σπίτι κάνω τὸ σταυρό μου, ὅταν βρέθηκα σ᾽ ἕνα μεγάλο σαλόνι καὶ κάθισα στὸ τρα­πέζι ντράπηκα… Μὴ ντρέπεσαι· σή­κω ὄρθιος, κάνε τὸ σταυρό σου, καὶ ἂς σὲ κοροϊδεύῃ ὁ κόσμος ὅλος. Αὐτὸ θὰ πῇ Χριστιανός. Ἔτσι ὡμολογοῦσαν οἱ ἅγιοι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Στὸν Πόντο καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία ὑπάρχουν οἱ λεγόμενοι κρυπτοχριστιανοί. Ἀναγκά­ζον­ται ἐκεῖ νὰ φαίνωνται σὰν Τοῦρκοι. Μὰ ἐδῶ δὲν ἔ­χουμε Τουρκιά· ἔχουμε πατρίδα ἐλεύθερη καὶ δημοκρατία. Ὁμολόγησε λοιπὸν τὴν πίστι σου, πὲς τὴ γνώμη σου, μὴν ἀφήνεις τὸν ἄπιστο, τὸν ἄθεο, τὸν αἱρετικὸ καὶ τὸ βλάστημο νὰ κυριαρ­χοῦν. 

Γι᾽ αὐτὸ σοῦ ᾽δωσε ὁ Θεὸς τὴ γλῶσσα· γιὰ νὰ τὴν κάνῃς κιθάρα, κι ὅπου σταθῇς κι ὅ­που βρεθῇς νὰ ὁμολογῇς Ἰησοῦν «Χριστὸν Θε­οῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν» (Α΄ Κορ. 1,24)· ἀμήν.

Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι τὰ πτωχὰ αὐτὰ λόγια δὲν ἔπεσαν στὸ δρόμο, δὲν ἔπεσαν στὰ ἀγκάθια, δὲν ἔπεσαν στὰ βράχια, ἀλλὰ ἔπεσαν σὲ ἐκλεκτὲς ψυχὲς καὶ θὰ ἀποδώσουν καρπό, πρὸς δόξαν Χριστοῦ· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Οι άγιοι Πάντες

«Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος» (Έβρ. 11,38)

ΣΗΜΕΡΆ, αγαπητοί μου, είναι εορτή και πανήγυρης. Δεν εορτάζει ένας άγιος, ούτε δύο ούτε δώδεκα ούτε σαράντα ούτε τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι σήμερα εορτάζουν πολλοί - αναρίθμητοι, όλοι οι άγιοι. είναι ή εορτή των αγίων Πάντων. Ποιοι είναι αυτοί; είναι εκείνοι πού γράφουν τα χαρτιά, τα συναξάρια, τα μηναία άλλα είναι και άλλοι, πού τα ονόματα τους τα γνωρίζει μόνο ό Θεός, άγιοι ανώνυμοι. είναι άγιοι απ' όλα τα έθνη, απ' όλες τις γλώσσες και τις φυλές, απ' όλες τις εποχές, απ' όλα τα επαγγέλματα, απ' όλες τις ηλικίες. Είναι νήπια όπως εκείνα πού έσφαξε ό Ηρώδης, μικρά παιδιά όπως ό άγιος Κήρυκος, γέροντες με άσπρα μαλλιά, γυναίκες, άντρες, ένας κόσμος ολόκληρος. Αν μπορείς να μέτρησης τα άστρα, τότε θα μπόρεσης να μέτρησης και τους αγίους Πάντας.

Σχηματίζουν σήμερα τρόπον τινά μία παρέλαση, εμπρός στην οποία οι παρελάσεις των εθνικών μας εορτών σβήνουν. Παρελαύνουν όλοι οι άγιοι μπροστά στον βασιλέα Χριστό. Πρώτη περνά ή ύπεραγία Θεοτόκος, μετά έρχονται οι άγγελοι και αρχάγγελοι, μετά οι πατριάρχαι, μετά οι προφήται, μετά οι απόστολοι, μετά οι μάρτυρες, μετά οι όσιοι, μετά οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, μετά οι όμολογηταί, όλος ό στρατός του Κυρίου. Και μπροστά απ' όλη την παράταξη σελαγίζει ή σημαία, ό τίμιος σταυρός. Όλοι αυτοί γονατίζουν μπροστά στο Χριστό και λένε με σεβασμό και ευλάβεια Χαίρε, ό Βασιλεύς ημών!

Στην εποχή μας ή άγιότης περιφρονείται. Άλλα μήπως κι όταν ζούσαν στη γη οί άγιοι γνώρισαν τιμή; Κάθε άλλο. Και τότε ό κόσμος άλλους θαύμαζε ζήλευε αυτούς πού διασκέδαζαν, οργίαζαν, κολυμπούσαν στο χρήμα, κατοικούσαν στα μέγαρα ενώ οι άγιοι έμεναν μακριά απ' όλα αυτά. Δέ' μπορούσαν να ζήσουν μέσα σε πολιτείες. Αναγκάζονταν να φεύγουν, να βγαίνουν έξω, να ζουν στα βουνά, να φορούν γιδοτόμαρα, να κρύβονται σε σπηλιές, για ν' αποφύγουν συμβιβασμούς και να κρατήσουν την πίστη και την καθαρότητα τους. Γι' αυτούς τους αγίους λέει σήμερα ό απόστολος• «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος» (Έ6ρ. 11,38). Τι θα πει αυτό; "Ας το κάνουμε λιανά.

Φαντασθείτε με το νου σας μια θεόρατη ζυγαριά. Στο ένα μέρος της βάλτε όλα τα πλούτη, όλο το χρυσάφι, όλο το ασήμι, όλα τα διαμάντια, όλα τα τιμαλφή της γης. Βάλτε ακόμη όλο τον ορυκτό πλούτο πού υπάρχει στο υπέδαφος. Ανοίξτε και τις τράπεζες και φέρτε όλο το χρήμα. Τέλος βάλτε πάνω και τα διάσημα των αξιωμάτων, κορώνες, σπαθιά, παράσημα, διπλώματα, βραβεία και επαίνους, ό,τι εκλεκτό και πολύτιμο έχε ιό κόσμος. Και στο άλλο μέρος της ζυγαριάς βάλτε - Τι; Ένα μάρτυρα, έναν ασκητή. Ή ζυγαριά δεν θα γείρει προς τα πλούτη θα γείρει προς το μέρος του αγίου! Τόση αξία έχει ή άγιότης.

Υπερβολικά θεωρούνται αυτά; 'Αλλ' αυτό ακριβώς λέει σήμερα ό απόστολος• ότι ό κόσμος δεν ήταν άξιος να έχη στις τάξεις του τέτοια διαμάντια, τέτοια αναστήματα• «ων ουκ ην άξιος ό κόσμος». Δεν είναι αυτό υπερβολή. Θα μπορούσα ν' αναφέρω πολλά παραδείγματα για να σας δείξω, ότι ένας άγιος αξίζει παραπάνω απ' όλο το ντουνιά. Αναφέρω ένα μόνο, για να δείτε πόσο αξίζει ένας άγιος.

Οχτακόσα χρόνια προτού να 'ρθη ό Χριστός στον κόσμο ζούσε ένας βασιλιάς άδικος. Είχε δε δίπλα του και μια βασίλισσα πού ήταν εκατό φορές πιο άδικη απ' αυτόν. Ζούσαν στα παλάτια ζωή τρυφηλή. Το δε χειρότερο ήταν, ότι παρέσυραν τον περιούσιο λαό του Θεού στην ειδωλολατρία και τη διαφθορά. Ό Θεός οργίστηκε και έξαφνα διατάζει, να σταματήσει ό ουρανός να βρέχει. Και σταμάτησε πράγματι επί τρεισήμισι χρόνια! Ξεράθηκαν τα πάντα. Τα πηγάδια και οί βρύσες στέρεψαν. Τα ζώα δέ' μπορούσαν πια να ζήσουν. Οί άνθρωποι πήγαιναν μέσα στις σπηλιές και κολλούσαν τη γλώσσα τους στα βράχια σαν το σκύλο, για να βρουν λίγη υγρασία. Είχε ανοίξει πια ή γη, είχε γίνει σκληρή σαν το κεραμίδι. Κινδύνευαν να πεθάνουν όλοι, να μη μείνει ούτε ένας. Τότε ποιος τούς έσωσε; Για διαβάστε. Τους έσωσε ό βασιλιάς; οί πλούσιοι; οί μεγάλοι; οί γραμματισμένοι; Κανείς απ' αυτούς. Τους έσωσε ένας πού δεν είχε σπίτι, δεν είχε χρήματα, δεν είχε ρούχα πολυτελείας. Φορούσε μια κάπα και μ' ένα ραβδί γύριζε ξυπόλητος βουνά - λαγκάδια, από ριζοβούνι σε ριζοβούνι κι από σπηλιά σε σπηλιά, και τον έτρεφαν τα κοράκια του ουρανού. Ποιος ειν' αυτός; Θα τον γιορτάσουμε στις 20 Ιουλίου• Είναι ό προφήτης Ηλίας - να 'χουμε την ευχή του. Αυτός γονάτισε και προσευχήθηκε...

Αν πούμε κ' εμείς πώς προσευχόμεθα, θα πούμε ψέματα. Συγχωρήστε με, μα ούτε σεις ό λαός ούτε εμείς οί παπάδες (βάζω και τον εαυτό μου) πού λειτουργούμε προσευχόμεθα. Πριν 100 - 200 χρόνια στο Μοριά, στη Θεσσαλία, στην Κρήτη, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Μικρά Ασία, από την ώρα πού έμπαιναν στην εκκλησία τα μάτια τους ήταν βουρκωμένα και τα δάκρυα πέφτανε κάτω στα πλακάκια κορόμηλο. 

Πού τώρα αυτά! Είμεθα θεομπαίκται. Θα μας τις κλείσει ό Θεός τις εκκλησίες• θα γίνουν αχούρια, κινηματογράφοι, θέατρα. Ποιος μπαίνει μέσα με φόβο Θεού;...

Έκανε, λοιπόν, ό Ηλίας την προσευχή του. Όχι πολλή ώρα. Άλλα μόλις ύψωσε τα χέρια, λες κ' ήτανε μαγνήτης, τράβηξε τα σύννεφα• γέμισε ό ουρανός, έβρεξε, και δροσίστηκε ή γη. 

Να λοιπόν ένας απόκοσμος ερημίτης έσωσε τον κόσμο, ολόκληρο βασίλειο. Αυτός είχε την αξία, όχι ό κόσμος. «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος»! Τέτοιο διαμάντι ήταν στην εποχή του, αλλά ποιος τον υπολόγιζε; Τον κυνηγούσαν, και αυτός ό κυνηγημένος ήρθε ώρα πού τους έσωσε. Να Τι αξίζει ένας άγιος.

Θα πείτε Αυτά «τω καιρώ εκείνο», σήμερα; Δεν έπαυσε, αδέρφια μου, ή Εκκλησία να γεννά αγίους εδώ στη γη. Όπως το χώμα βγάζει τριαντάφυλλα, έτσι και αύτη ή γη, και ή δική μας χώρα, δέ' θα παύση μέσ' στα αγκάθια τα πολλά να γεννά και κρίνα και τριαντάφυλλα Υπάρχουν και σήμερα άγιοι. Τα ονόματα τους δεν τα γράφουν οί εφημερίδες ούτε ακούγονται από τα ραδιόφωνα. Αυτοί Είναι άγνωστοι. Να σας δείξω μερικούς; Ένα κορίτσι πού ό πατέρας του πέθανε και το σπίτι έμεινε ορφανό και, ενώ άλλες πουλάνε την τιμή της και ζουν μπέικα μέσ' στον παλιόκοσμο, αυτή εργάζεται τίμια και βγάζει το ψωμί του σπιτιού, μια τέτοια κοπέλα, άγνωστη στον κόσμο, αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από τις άλλες. Και μια νοσοκόμος πόσο αξίζει! Σε λίγο, σας το λέω, τα νοσοκομεία δεν θα 'χουν νοσοκόμες. Γιατί μια κοπέλα να πάει να γίνη νοσοκόμος; Κορόιδο Είναι, να υπηρέτη όλη νύχτα και ν' αμείβεται ελάχιστα, την ώρα πού ή άλλη πουλάει το κορμί της και μαζεύει τόσα όσα δέ' μαζεύει αυτή όλο το χρόνο: Και μια πολύτεκνη μάνα, πού βαδίζει με το νόμο του Θεού και φροντίζει τον άντρα και τα παιδιά της, αξίζει παραπάνω από όλες τις άλλες πού κρατούν στην αγκαλιά τους όχι παιδιά αλλά σκυλιά. Κ' ένας εργάτης, πού δουλεύει τίμια κι ό ίδρωτας τρέχει από το μέτωπο του, αξίζει παραπάνω από εφοπλιστές και βιομηχάνους. 

Κ' ένας αγρότης πού δουλεύει τη γη κι όταν κτυπάει ή καμπάνα κάνει το σταυρό του, Είναι ανώτερος απ' όλους τους ασεβείς κυβερνήτες των λαών.

Αυτά διδάσκει το Ευαγγέλιο και αυτά τα κριτήρια πρέπει να 'χουμε, αδέρφια μου. Δέ' σας λέω περισσότερα, τούτο μόνο μην εκτιμάτε χρήμα, πλούτη, ηδονές. Να εκτιμάτε πίστη και αγιότητα. Ξεχάσαμε τα λόγια των προγόνων μας. Έλεγε ό Πλάτων «Πάς ό τ' επί γης και υπό γης χρυσός αρετής ουκ αντάξιος» (Νομ. 5.728Α), ότι όλο το χρυσάφι της γης δεν μπορεί ν' αντιστάθμιση την αξία της αρετής. Βγάζω δίσκο σήμερα, δίσκο αγγέλων, τον περιφέρω και ζητώ• δώστε μου, Χριστιανοί, ένα δάκρυ μετανοίας, δώστε μου ένα δράμι πίστεως, δώστε μου ένα γραμμάριο αγιότητας, και σας χαρίζω όλο τον κόσμο. Όσο αξίζουν αυτά, δεν αξίζει όλος ό πλούτος της γης.

Αδέρφια μου, μη μας θαμπώσουν τα εγκόσμια. Να ζήσουμε με το Χριστό. Μακάριοι - ευτυχείς αυτοί πού πιστεύουν στο Χριστό, αυτοί πού ζουν κατά Χριστόν, αυτοί πού ενώνονται με το Χριστό. Αυτοί μια μέρα, μαζί με τους μάρτυρας, τους οσίους, τους αγγέλους, μαζί με τους αγίους Πάντας, θα ψάλλουν και θα λένε• «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη της δόξης σου» (Ήσ. 6,3 και θ. Λευίτ.).

Επίσκοπος Αυγουστίνος

http://agonasax.blogspot.gr/