.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας θα πρέπει να…
Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξη, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.
Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε ζωντανεύει το πνευματικό χορτάρι, δηλαδή τον αγωνιστικό ζήλο για τη μεγάλη σωτηρία, για την απόκτησι της βασιλείας του Θεού...
Ο σπόρος σπείρεται και ανάλογα με την γη που θα τον δεχθή και θα τον συλλάβη, ανάλογη θα είναι και η γέννησις του φυτού και η ποιότητα και η ποσότητα του καρπού. Έτσι και ο λόγος του Θεού που σπείρεται∙ ανάλογα με το πώς θα τον πάρουν οι καρδιές μας και το πώς θα τον επεξεργασθούν , θα αποδώση την μεγάλη ευλογία να επιτύχουμε την άλλη ζωή.
Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας. Διότι όπου τάξις, εκεί και ειρήνη, εκεί και ο Θεός∙ όπου αταξία, εκεί και σύγχυσις∙ όπου σύγχυσις, εκεί και ο διάβολος. Για να έχουμε όμως τάξι, θα πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες του πνευματικού πατρός. Ο κάθε αμαρτωλός,που έτυχε της μεγάλης ευλογίας να προσέλθη στο άμισθον ιατρείον που λέγεται Ιερά Εξομολόγησις, θα πρέπει να τηρήση τις οδηγίες και τους κανόνες του πνευματικού, ώστε να διορθωθή ,να διατηρηθή ή και να αυξηθή η ψυχική του υγεία.
Πηγή: Από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίας τόμος Α’, σελ.142
Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού...
«Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατο του αμαρτωλού, όσο το να επιστρέψει και να σωθεί. Ας μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου, επειδή βρίσκεσαι σε βάθος κακών.
Είναι ευκαιρία ανοχής, είναι καιρός μακροθυμίας, είναι καιρός να γιατρευτείς, είναι καιρός να διορθωθείς.
Γλίστρησες, σήκω! Αμάρτησες, ησύχασε!
Μη στέκεσαι στον δρόμο των αμαρτωλών, αλλά φύγε από εκεί. Γιατί, όταν φύγεις και θρηνήσεις, τότε θα σωθείς. Καθ’ όσον η υγεία προέρχεται από τους κόπους και η σωτηρία απ’ τους ιδρώτες».
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος
Ο Κύριος είναι σπλαχνικός
καί δίνει τή χάρη Του σ’ αὐτούς
πού τή ζητᾶνε μ’ ἐπιμονή.
Τόν μισθό τόν δίνει ὄχι ἀνάλογα
μέ τή δουλειά πού κάναμε,
ἀλλά μέ τήν προθυμία πού δείξαμε...
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Οι Άγιοι Απόστολοι
Ας πάρουμε παράδειγμα τους αγίους Αποστόλους.
Ο καθένας από τους αγίους Αποστόλους είχε διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Κύριος, επειδή γνώριζε τις αδυναμίες μας, μας έδωσε Αποστόλους με διαφορετικό χαρακτήρα έτσι ώστε ο καθένας τους να είναι παράδειγμα για μας.
Για παράδειγμα ο απόστολος Πέτρος είχε δυνατή πίστη. Για την πίστη του μίλησε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας γι’ αυτόν: «Σ’ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία». Παρόλο όμως πού είχε τόση δυνατή πίστη αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριο. Η άρνηση του Πέτρου αποτελεί για μας τούς αδύναμους ανθρώπους δίδαγμα. Όπως βέβαια είναι γνωστό ο απόστολος Πέτρος στη συνέχεια μετάνιωσε.
Ο Χριστός θα συγχωρούσε και τον Ιούδα, αν μετάνιωνε…
Ο Ιούδας διέπραξε μεγάλη αμαρτία, όταν πρόδωσε τον Χριστό. Το έκανε, γιατί δεν είχε δυνατή πίστη και συνέχεια σκεφτόταν για τα υλικά.
Ο Ιούδας συνεχώς σκεφτόταν πώς ο Χριστός θα γινόταν ένας κοσμικός αυτοκράτορας και πώς ο ίδιος θα γινόταν δικαστής σέ κοσμικό δικαστήριο. Ακόμη πίστευε πώς θα υπερασπιζόταν τον Χριστό, επειδή είχε επαφές με το συνέδριο. Η εξέλιξη βέβαια ήταν διαφορετική.
Έτσι πάντα συμβαίνει με όλους όσους ελπίζουν σέ κοσμικά γεγονότα και κοσμικά πράγματα.
Μερικοί άνθρωποι φτάνουν σέ ένα σημείο από το οποίο μετά δεν μπορούν να επιστρέψουν, όταν ο στόχος της ζωής τους είναι αυτός ο κόσμος και όχι η αιωνιότητα.
Ο απόστολος Πέτρος, όταν αρνήθηκε τον Κύριο, βλέποντας τί έκανε, μετάνιωσε πραγματικά, με όλη του την καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση. Ενώ ο Ιούδας ελπίζοντας συνεχώς πώς θα αποκτήσει κοσμικά πλούτη και κοσμική δόξα, μετά την προδοσία του ένιωσε πώς χάθηκαν όλα. Τον έπιασαν απαισιόδοξες σκέψεις, μεγάλη απελπισία και γι’ αυτό το λόγο κρεμάστηκε.
Αν και ο Ιούδας ερχόταν στον Κύριο, τον Σωτήρα και του έλεγε: «Αμάρτησα, συγχώρεσέ με», είναι σίγουρο πως ο Κύριος θα τον συγχωρούσε.
Τα πνεύματα κάτω από τον ουρανό κυρίευσαν απόλυτα τον Ιούδα και δεν του επέτρεψαν να μετανιώσει και να ζητήσει συγχώρεση από τον Κύριο. Η συνείδησή του παραμορφώθηκε από την απελπισία. Έπεσε ηθικά, γιατί ήταν περήφανος και γιατί επεδίωκε να είναι ο πρώτος ανάμεσα στους μαθητές του Κυρίου. Αγωνίστηκε να είναι πολύ σημαντικός. Αγωνίστηκε να προστατεύσει τον Κύριο από τούς φαρισαίους. Διακρινόταν σχεδόν παντού, αλλά η σκέψη του ήταν λανθασμένη, επειδή ήταν δεμένος με την γη. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς το βασίλειο του Κυρίου δεν ήταν από αυτό τον κόσμο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το βασίλειο του Κυρίου βρίσκεται μέσα μας, στην ψυχή μας. Γι’ αυτό το λόγο έμεινε δέσμιος αυτού του κόσμου.
Όπως είναι γνωστό ο απόστολος Παύλος υπερβολικά καταδίωξε την εκκλησία και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο θάνατο. Τα έργα του ήταν πολύ λυπηρά αλλά μετάνιωσε ειλικρινά. Όταν αργότερα ό Κύριος τον φώτισε έγινε ο πιο πρόθυμος Απόστολος.
Όλα τα παραδείγματα που έχουμε από τους Αποστόλους έμειναν για μας, για να δούμε τί μπορεί να μας συμβεί, αν δεν προφυλάσσουμε τον εαυτό μας.
Τέτοια παραδείγματα έχουμε και σήμερα, δηλαδή κάποιον άνθρωπο που οδηγείται στα άκρα και κυνηγά την εκκλησία… Συμβαίνει όμως ο τέτοιου είδους άνθρωπος να συνέρχεται, να χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο και να λέει στον εαυτό του: «Θέλω ειλικρινά να μετανιώσω…» και στη συνέχεια να μετανιώνει ειλικρινά…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, σε αυτόν τον κόσμο, από την εσωτερική γαλήνη.
Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, Εκδόσεις ” Ορθόδοξος Κυψέλη ”.
«Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπ᾿ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση»
«Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο πράγμα ἀπ᾿ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση.
Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο.
Μέ αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ᾿ τό κακό...
Πήγαίνομε, ἐξομολογούμαστε, αἰσθανόμαστε τήν συνδιαλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή.
Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο.
Δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρι νά συγχωρεῖ.
Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός!
Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης
Ζητάς χάρη από τον Θεό;
Αντί χάριτος σου αφήνει πειρασμό.
Δεν αντέχεις τον πόλεμο, πέφτεις;
Δεν σου δίνεται προσθήκη της χάριτος.
Πάλι ζητάς; Πάλι ο πειρασμός.
Πάλι ήττα; Πάλι στέρηση εφ’ όρου ζωής.
Πρέπει λοιπόν να βγεις νικητής.
Άντεξε τον πειρασμό μέχρι θανάτου.
Πέσε πτώμα στη μάχη, φωνάζοντας κάτω παράλυτος:
“Δεν θα σε αφήσω, γλυκύτατε Ιησού!
Ούτε θα σε εγκαταλείψω!
Αχώριστος θα μείνω στον αιώνα, και για την αγάπην Σου ξεψυχώ στη μάχη”.
Πῶς νὰ νικήσης τοὺς κακοὺς λογισμούς
Ἀπὸ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς ποὺ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο, τρεῖς εἶναι
οἱ πιὸ σκληροί: τῆς ἀπιστίας, τῆς βλασφημίας καὶ τῆς πορνείας.
…Πρόσεξε, καὶ θὰ διαπιστώσης ὅτι καὶ τὰ τρία εἴδη τῶν λογισμῶν γεννιοῦνται συχνὰ ἀπὸ τὴν κατάκρισι. Μὴν κατακρίνης τὸν ἀδελφό σου καὶ θὰ καταφέρης γενναῖο πλῆγμα στοὺς πονηροὺς λογισμούς. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ πόλεμος τῶν λογισμῶν ταλαιπωρεῖ συνήθως τοὺς ὑπερηφάνους καὶ φθονερούς, ὁ πιὸ σίγουρος τρόπος γιὰ ν’ ἀπαλλαγῆς ἀπ’ αὐτὸν εἶναι νὰ καλλιεργήσης μέσα σου τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν ἀκακία.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν καὶ ὑποδεικνύουν τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους ποὺ θὰ χρησιμοποιήσης γιὰ νὰ νικήσης τοὺς λογισμοὺς καὶ νὰ καταισχύνης τοὺς δαίμονες ποὺ τοὺς σπέρνουν μέσα σου:
Νὰ τοὺς φανερώνης στὸν πνευματικό σου μὲ τὴν ἐξομολόγησι.
Νὰ προσεύχεσαι στὸν Κύριο μὲ θέρμη, ἀναθέτοντας σ’ Ἐκεῖνον τὴν ἀσθένειά σου καὶ ὁμολογώντας τὴν ἀδυναμία σου.
Νὰ καλλιεργῆς μέσα σου τὴ συντριβὴ τοῦ νοῦ, τὴν αὐτομεμψία καί, γενικά, ταπεινὸ φρόνημα.
Ν΄ ἀγαπήσης τὴ νηστεία, ποὺ θανατώνει πρὸ παντὸς τοὺς σαρκικοὺς λογισμούς.
Ν’ ἀγαπήσης τοὺς σωματικοὺς κόπους καὶ μόχθους, ποὺ ταπεινώνουν τὸ σῶμα καὶ πνίγουν μέσα στὸν ἱδρώτα σου τὶς πανουργίες τῶν δαιμόνων.
Νὰ ζῆς συνέχεια μὲ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ τῆς φοβερῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ.
Ν’ ἀντιπαραθέτης στοὺς ρυπαροὺς λογισμοὺς ἄλλους λογισμούς, ὑγιεῖς καὶ θεαρέστους.
Τέλος, ἂν εἶσαι δυνατός, περιφρόνησε καὶ περιγέλασε τοὺς λογισμούς, κι ὕστερα προσπέρασέ τους ἀδιάφορα.
Ὁ τελευταῖος αὐτὸς τρόπος ἐξευτελίζει τελείως τοὺς δαίμονες.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
«Πνευματικὸ Ἀλφάβητο», Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστὼφ.
Ἔκδοσις Εἰκοστὴ.
Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττική, 2004 .
Ο γογγυσμός κατά του Θεού
Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να αποκαλύψω το μεγαλείο και το βάθος του λόγου του αποστόλου Παύλου που τον εαυτό του ονομάζει σπονδή στη θυσία.
Σας έλεγα για τις αμέτρητες συμφορές και τα βάσανα που υπέφερε σ’ όλη την ζωή του για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος προσφέρθηκε θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αυτά που σας έλεγα τότε για τα παθήματα του μεγάλου αυτού αποστόλου, θα σας πω τώρα και τι υπέφερε σε μία πόλη της Μακεδονίας, στους Φιλίππους, για το κήρυγμά του. Με την καταγγελία κάποιων, που δεν τους άρεσε το κήρυγμά του, οι άρχοντες της πόλεως έδωσαν διαταγή να τον ραβδίσουν και μετά τον έριξαν στη φυλακή και έσφιξαν τα πόδια του στο τιμωρητικό ξύλο.
Έχασε τότε το θάρρος του ο απόστολος;
Άρχισε να κλαίει; Ασφαλώς όχι. Κατά τα μεσάνυχτα ο Παύλος μαζί με τον συνεργάτη του, τον Σίλα, έψαλλαν ψαλμούς, δοξολογώντας τον Θεό...
Θα μπορούσε ο Παύλος με μία μόνο λέξη να αποφύγει τους ραβδισμούς, να βγει από τη φυλακή και ακόμα και να τρομάξει τους άρχοντες, αρκεί να τους έλεγε ότι είναι Ρωμαίος πολίτης. Όμως δεν το έκανε. Προτίμησε τον εξευτελισμό για το όνομα του Χριστού και χαιρόταν με όλη την καρδιά του για τις μαστιγώσεις και τις πληγές, διότι αυτά συνέβαλαν στην επιστροφή του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του στην πίστη στον Χριστό.
Να θυμόμαστε πάντα πόσο εμείς φοβόμαστε τις μαστιγώσεις και τις πληγές, ενώ αντίθετα πόσο ο μεγάλος αυτός διάκονος του Θεού χαιρόταν γι’ αυτά.
Χαιρόταν κάθε φορά που μπορούσε να γίνει σπονδή στη θυσία.
Και στην αποστολική περικοπή διαβάζουμε ακόμα πιο παράξενο λόγο του αποστόλου Παύλου από την επιστολή του Προς Κολοσσαείς; «Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ υμών και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, ο εστιν η Εκκλησία» (Κολ. 1:24).
Ακούτε πώς χτυπά η καρδιά του μεγάλου αποστόλου; Ακούτε πώς αυτός θεωρεί ότι υστερεί σε παθήματα που υπομένει για την Εκκλησία του Χριστού, που είναι το Σώμα Του;
Όχι όμως, χωρίς καθόλου να γογγύζει, υπομένει όλα τα αμέτρητα παθήματα, αλλά διψά και για περισσότερα. Ω, Κύριε! Και εμείς, οι αδύνατοι χριστιανοί, πόσο φοβόμαστε τους ονειδισμούς, τις θλίψεις και τα παθήματα! Είναι δυνατόν να βρεθεί έστω και ένας μεταξύ μας που θα ζητούσε να πληθυνθούν αυτά; Εκείνος όμως διψούσε γι’ αυτά τα παθήματα, για να μορφωθεί ο Χριστός στις καρδιές των εθνικών, στους οποίους κήρυττε ακούραστα το Ευαγγέλιο.
Ας θυμηθούμε και ένα άλλο λόγο του μεγάλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Xριστού» (Α’ Κορ. 11:1). Να μιμηθούν τον απόστολο Παύλο στη δίψα του για τα παθήματα του Χριστού μπορούν, βέβαια, πολύ λίγοι άνθρωποι, αυτοί που έλαβαν τα πλούσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Οι απλοί χριστιανοί όμως μπορούν να ευαρεστήσουν και αυτοί τον Θεό και να έχουν μισθό απ’ Αυτόν αλλά μόνο με την αγόγγυστη υπομονή των θλίψεων που τους στέλνονται από τον Θεό.
Να θυμόμαστε όλοι μας τα λόγια του μεγάλου αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς Εβραίους (12:5-8) «Υιέ, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος· ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστίν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί».
Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, ο Κύριος ο Θεός τούς στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μας αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τις οδούς μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στον Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.
Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους. Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο: τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα, το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει. Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού, είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.
Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά; Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη την ζωή του βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ’ αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους. Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ’ αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από την φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από την σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.
Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ» (Α’ Πετρ. 5:6). Αν δεν μπορούμε, παρ’ όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μας στέλνονται από τον Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τις οδούς του, με τις οποίες μας οδηγεί σ’ αυτόν τον σκοπό.
Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις που μας στέλνονται από τον Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ’ αυτά ο Θεός μάς κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή του.
Διότι ο ίδιος διά του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ’ αυτό οργισμένος» (Ησ. 27:4).
Ενώ εμείς συνήθως νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι’ αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στον Θεό δεν υπάρχει οργή.
«Ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4:8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.
Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα διά του οποίου μας ταπεινώνει για να μας υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε όμως πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού;
Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μας φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μας φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε τον Θεό για αδικία και να τον συκοφαντούμε;
Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι’ αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α’ Πετρ. 1:17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς την Βασιλεία των Ουρανών.
Αλλά περισσότερο απ’ όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7:1).
Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.
Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ’ εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι.
Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου», τ. 4, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 6.)
koinoniaorthodoxias.org
Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Θεό
Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς, καὶ δίνει τὴ λαμπρότητά Του σ΄ ἐκείνους πού καθαρίζουν τὴ σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους κι’ ἑνώνονται μὲ τὸ «Θεῖον πῦρ».
Θαῦμα παράδοξο! Ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καὶ σωματικά. Ἄνθρωπος καὶ Θεὸς νὰ γίνονται ἕνα, ὅπως ἕνα εἶναι καὶ τὸ ζωντανὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τὴν ψυχή.
Μὲ τὴν ἕνωση αὐτή ὁ ἄνθρωπος γίνεται «κατὰ χάριν Θεός», ὅπως λέει ὁ ψαλμωδὸς Δαβίδ: «Ἐγώ εἶπα, θεοὶ ἐστε καὶ υἱοί Ὑψίστου πάντες».
Ὁ Χριστὸς βεβαίωσε: «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὸν καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι. Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν».
Πῶς ὅμως μένουμε ἐμεῖς στὸν Χριστὸ κι’ Αὐτός σέ μᾶς;
Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Ἴδιος, ὅταν, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του, προσευχήθηκε στὸν Πατέρα: «Σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοί ἐν ἡμῖν ὦσιν…κἀγώ τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν, ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν…».
Ἀλλά καί στούς μαθητές Του μέ σαφήνεια εἶπε: «Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί … ἐγώ ἐν τῷ πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν».
Ἐναργέστατα εἶναι τὰ θεϊκὰ κι’ ἀλάθητα λόγια τοῦ Κυρίου.
Ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Υἱό Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ὁ Πατέρας μένει «κατὰ φύσιν ἐν τῷ Υἱῷ», ἔτσι καὶ ὅσοι πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ ἀναγεννήθηκαν «διὰ Πνεύματος Ἁγίου», μένουν «κατὰ χάριν ἐν τῷ Θεῷ» καὶ ὁ Θεὸς μένει σ’ αὐτούς ὡς «κατὰ χάριν υἱούς» Του.
Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ἕνωση!
Ἡ ἕνωση ὅμως Πατέρα καὶ Υἱοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἕνωση ἄπειρης καὶ ἄφατης ἀγάπης.
Καὶ ἡ ἀγαπη τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μὲ τὴν «ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσῃ» ἄρνηση τοῦ θελήματός Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ πατρός.
Αὐτό ἀκριβῶς χαρακτηρίζει πρωταρχικὰ τὴν Θεία Ἕνωση.
Αὐτό ὅμως πρέπει νὰ χαρακτηρίζει καὶ τὴ δική μας ἀγαπητική ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ εἶναι γνήσια: ἡ ταπεινή ἐκπλήρωση τοῦ ἁγίου θελήματός Του, δηλαδή ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Τό εἶπε ὁ ἴδιος: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τά ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε…
Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσῃ αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσωμεν».
Ὁ Θεός ἔρχεται καί «ποιεῖ μονήν παρ’ ἡμῖν», -μέ ἄλλα λόγια: ἑνώνεται μαζί μας- μόνον ἄν Τόν ἀγαπᾶμε ἔμπρακτα, τηρώντας τό νόμο Του. Τότε ζοῦμε τήν παρουσία Του μέσα μας. Τότε πραγματοποιεῖται ὁ λόγος Του: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Τότε προγευόμαστε τή μυστική καί ἀπερίγραπτη γλυκύτητα τῆς βασιλείας Του, τήν ἄρρητη ἀπό τό φθαρτό σῶμα. Γιατί, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘Κύριε, Κύριε’ εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Μέ ὅλα ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, δείξαμε τόν ἕνα τρόπο ἑνώσεώς μας μέ τόν Θεό: τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλος, παράλληλος, πού συμπληρώνει καί ἐνισχύει τόν πρῶτο. Αὐτός εἶναι ἡ συχνή συμμετοχή μας στό μυστικό δεῖπνο Του, ἡ μετάληψη τῶν ἀχράντων μυστηρίων Του.
Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός πάλι εἶπε: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ… Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσει εἰς τόν αἰώνα… Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα».
Γιά νά εἴμαστε λοιπόν ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο καί νά ἔχουμε ζωή αἰώνια, πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Ἐκείνου, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς ζωῆς. Ἀλλιῶς, ὄχι μόνον εἴμαστε χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, ἀλλά καί νεκροί: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς».
Ἄς προσέξουμε ὅμως, νά μήν κοινωνοῦμε χωρίς βαθειά μετάνοια, συντριβή καρδιᾶς, καθαρή ζωή καί πνευματική προετοιμασία, γιατί τότε ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δέν συντελεῖ στήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, ἀλλά, ἀντίθετα, μᾶς καταδικάζει καί μᾶς κατακαίει.
«Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει». Γι’ αὐτό«δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω».
Ἂς φυλάξουμε λοιπὸν μὲ προθυμία καὶ ἐπιμέλεια τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσερχόμαστε μέ συναίσθηση καί ἀκατάκριτη συνείδηση στά πανάγια μυστήριά Του, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του· γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια βασιλεία Του· γιά νά μήν ὑποστοῦμε στήν παρούσα ζωή ὅ,τι λέει ὁ Τίμιος Πρόδρομος:
«Ὁ ἀπειθών τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν». Γιά νά μήν ἀκούσουμε στήν ἄλλη ζωή τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἀπέλθετε ἀπ’ ἐμοῦ… Οὐκ οἷδα ὑμᾶς!…». Γιά νά δεχθοῦμε, τέλος, τήν πανευφρόσυνη πρόσκληση: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».
Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
Ἐκδόσεις ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Ο τόπος και ο τρόπος της σωτηρίας
Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε:
«Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν! Αλλά, να! Όσοι είναι κενόδοξοι και ανθρωπάρεσκοι, μένουν στον κόσμο για ν’ απολαύσουν τη δόξα των ανθρώπων».
– Δεν είναι, παιδί μου, ο τόπος που σώζει, αλλά ο τρόπος, η επιμέλεια, η προθυμία και η εγρήγορση του καθενός. Πρόσεξε, και θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα: Πρώτα-πρώτα ο Ενώχ, όπως μαρτυρεί και η Γραφή, ευαρέστησε τον Θεό, μολονότι και στον κόσμο ήταν και οικογένεια είχε και – το πιο αξιοθαύμαστο – ανάμεσα σε ασεβείς ανθρώπους ζούσε...
Θυμήσου έπειτα τον Αβραάμ. Τι φίλος του Θεού αναδείχθηκε! Και να σκεφτείς ότι κι αυτός είχε γυναίκα και τριακόσιους δεκαοκτώ συγγενείς και δούλους και κοπάδια και χρυσάφι και ασήμι πολύ. Ωστόσο, τίποτε απ’ αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην ευλάβειά του και στην αγάπη του στον Θεό και, τελικά, στη σωτηρία του. Τι να πούμε όμως και για τον Λωτ; Πού κατοικούσε;
Μέσα στα σκάνδαλα του διαβόλου, ανάμεσα στους Σοδομίτες! Και μολονότι τους έβλεπε ο δίκαιος ν’ αμαρτάνουν συχνά μπροστά στα μάτια του, ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Γι’ αυτό τον αγάπησε ο Θεός και δεν του στέρησε τη βασιλεία Του. Για σκέψου και τον Ιώβ, που ήταν «εὐγενὴς τῶν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν» (Ιώβ α’ 3).
Και πλούτη είχε και δόξα ασύγκριτη και γυναίκα και παιδιά και δούλους και δούλες. Μα πέτυχε κι αυτός τη σωτηρία του, όπως οι άλλοι. Το ίδιο και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ και αναρίθμητοι άλλοι, που ευαρέστησαν τον Θεό με τη ζωή τους. Ο Μωυσής πάλι, σε ποιον τόπο επικαλέστηκε τον Θεό; Εκεί, στην Ερυθρά θάλασσα. Και ο Θεός αμέσως του απάντησε: «Μωυσή, Μωυσή, τι με φωνάζεις;» Ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες πού προσευχήθηκαν;
Ο ένας στον λάκκο, οι άλλοι στο καμίνι. Και ο Θεός τούς άκουσε και έστειλε τον άγγελό Του και τους έσωσε. Κοίταξε και τον Ιωνά, που εισακούστηκε μέσ’ από την κοιλιά του κήτους, και τον ληστή, που από τον σταυρό του άνοιξε με δυο μονάχα λόγια προσευχής τον παράδεισο. Αφήνω από την Παλαιά Διαθήκη τον Εζεκία, τον Μανασσή, τον Δαβίδ, τη Ραάβ και τόσους άλλους. Βλέπεις, λοιπόν, αδελφέ μου, πώς ευαρέστησαν τον Θεό όλοι αυτοί σε διάφορους τόπους, λάμποντας με ποικίλες αρετές; Α, και ο μακάριος Παύλος τι έκανε; Καθόταν στο εργαστήρι του κι έραβε σκηνές.
Ξέρεις όμως ποιος ήταν, πώς κήρυξε και τι έγραψε! Αλλά νομίζω πως είπα ήδη αρκετά. Πιστεύω να έχεις πια πεισθεί, ότι σε κάθε τόπο μπορεί να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό. Παντού υπάρχει σωτηρία γι’ αυτόν που προσέχει. Γιατί και ο Θεός παντού είναι παρών.
Πηγή: Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής
Μη λυπάσαι και μην πικραίνεσαι ο Χριστός είναι εδώ
Να γνωρίζεις ότι πολλές φορές θα αισθανθείς τον εαυτό σου να ενοχλείται και να λείπει από μέσα του αυτή η αγία ειρήνη και γλυκιά μοναξιά και αγαπητή ελευθερία, και μερικές φορές μπορεί να σηκωθεί από τις κινήσεις της καρδιάς σου μία σκόνη, που θα σε ενοχλήσει στην πορεία που πρόκειται να εκτελέσεις...
Και αυτό σου το παραχωρεί ο Θεός για μεγαλύτερο καλό σου. Θυμήσου ότι αυτός είναι ο πόλεμος από τον οποίον οι άγιοι έλαβαν τα στεφάνια των μεγάλων μισθών. Σε όλα εκείνα που σε συγχίζουν πρέπει να πείς: «Κύριέ μου, βλέπεις εδώ τον δούλο σου, ας γίνει σε μένα το θέλημά σου.
Γνωρίζω και το ομολογώ ότι η αλήθεια των λόγων σου παραμένει πάντοτε σταθερή και οι υποσχέσεις σου είναι αψευδείς και σ αυτές ελπίζω. Εγώ παραμένω μόνον για σένα». Ευτυχισμένη, βέβαια, είναι η ψυχή εκείνη που προσφέρεται με τον τρόπο αυτό στον Κύριό της, κάθε φορά που ενοχληθεί ή συγχισθεί. Και αν παραμείνει ο πόλεμος αυτός και δεν μπορέσεις έτσι γρήγορα, όπως θέλεις να ενώσεις το θέλημά σου με το θέλημα του Θεού, μην δειλιάσεις γι αυτό ούτε να λυπηθείς.
Αλλά συνέχισε να προσφέρεις τον εαυτό σου και να προσκυνάς και θα νικήσεις.
Ρίξε μία ματιά και στον κήπο που ήταν ο Χριστός σου και που τον αποστρεφόταν η ανθρωπότητα λέγοντας: «Πατέρα, αν είναι δυνατό, ας παρέλθει το ποτήριο αυτό από εμένα». Αλλά αμέσως διέταξε να βάλει την ψυχή του σε μοναξιά και με ένα θέλημα απλό και ελεύθερο έλεγε με πολύ βαθειά ταπείνωση: «αλλά όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως Εσύ» (Ματθ. 26,39).
Όταν βρίσκεσαι σε κάποια δυσκολία, μην υποχωρήσεις καθόλου, αν δεν υψώσεις πρώτα τα μάτια σου στο Χριστό, πάνω στο σταυρό, και θα δεις τυπωμένο εκεί με μεγάλα γράμματα ότι κι εσύ πρόκειται να οδηγηθείς στην θλίψη εκείνη και τον τύπο αυτόν αντέγραψέ τον με τα έργα στον εαυτό σου, και όταν καμμιά φορά ενοχληθείς από την αγάπη του εαυτού σου, μην δειλιάσεις, ούτε να χωρισθείς από το σταυρό, αλλά τρέξε σε προσευχή και δείξε υπομονή στην ταπείνωση, μέχρις ότου νικήσεις την θέλησή σου και θελήσεις να γίνει σε σένα το θέλημα του Θεού.
Και αφού αναχωρήσεις από την προσευχή, συγκεντρώνοντας μόνον τον καρπόν αυτόν, να σταθείς χαρούμενος. Αλλά αν δεν έφθασε σ αυτό η ψυχή σου, ακόμη παραμένει νηστική και χωρίς την τροφή της. Αγωνίζου ώστε να μην κατοικήσει στην ψυχή σου κανένα άλλο πράγμα, ούτε για λίγο χρονικό διάστημα, παρά μόνον ο Θεός.
Μή λυπάσαι και μην πικραίνεσαι για κανένα πράγα, ούτε να παρατηρείς τις πονηριές και τα κακά παραδείγματα των άλλων, αλλά ας είσαι σαν ένα μικρό παιδί, που δεν υποφέρει από καμμία από τις πικρίες αυτές, αλλά τα ξεπερνά όλα χωρίς καμμία βλάβη.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Μέχρι πότε θά σπρώχνουμε τούς ἑαυτούς μας στούς γκρεμούς;»
«Την ευγένεια συνήθως δεν την κάνει η λάμψη του πλούτου ούτε η αφθονία των χρημάτων, αλλά η ευγένεια των τρόπων, ενώ αντίθετα εκείνοι που στερούνται αυτήν και υπερηφανεύονται από τη δόξα των γονέων τους, στολίζονται μόνο με το απλό όνομα της ευγένειας και όχι με την ουσία του πράγματος, ή καλύτερα το ίδιο αυτό το όνομα αποκαλύπτεται πολλές φορές χωρίς σημασία αν κανείς ανατρέξει στους παλαιότερους προγόνους αυτών των ευγενών...
Ο Παύλος ζητούσε την ευγένεια της ψυχής και δίδασκε τους άλλους αυτήν να θαυμάζουν.
Δεν είναι λοιπόν μικρό αυτό που τώρα κερδίζουμε από δω, δηλαδή το να μην ντρεπόμαστε για κανέναν από τους ασήμαντους, το να επιζητούμε την αρετή της ψυχής, το να θεωρούμε περιττά και ανώφελα όλα τα πράγματα που μας περιβάλλουν.»
«Να είσαι φίλος με όλους, να είσαι επιεικής, να αγαπιέσαι από όλους, να μη φιλονικείς με κανένα άδικα και μάταια, τίμα τον πατέρα σου, τίμα τη μητέρα σου, απολάμβανε αγαθή φήμη, γίνε όχι άνθρωπος, αλλά άγγελος, μη πεις τίποτε το αδιάντροπο, τίποτε το ψεύτικο, αλλά ούτε και να το σκεφθείς, βοήθα εκείνους που έχουν ανάγκη, να μην έχεις αρπαγμένα πράγματα, να μην είσαι υβριστής, ούτε θρασύς και κανένας δεν ακούει…
Μέχρι πότε θα σπρώχνουμε τους εαυτούς μας στους γκρεμούς;
Μέχρι πότε θα βαδίζουμε στα αγκάθια;
Μέχρι πότε θα πληγώνουμε τους εαυτούς μας με καρφιά και θα ομολογούμε και χάρη;
Ἄς ἀφυπνισθοῦμε κάποτε, ἄς μετατρέψουμε τούς ἑαυτούς μας, ἄς τούς συγκροτήσουμε, ἄς ἀγαπήσουμε τό Θεό ὅπως πρέπει, γιά νά ἀξιωθοῦμε τά ἀγαθά πού ὑποσχέθηκε σέ ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν, μέ τή χάρη καί φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ”.
Σ᾿εκείνους που έχουν δυνατούς πειρασμούς
Το πρόσωπο του ντροπαλού ανθρώπου μιμείται την ταπείνωση του Χριστού. Τίποτε άλλο δε μας χωρίζει περισσότερον από τη Θεία Σοφία, όσο ο χλευασμός, τα γέλια, η παρρησία και τ΄ αστεία.
Ας αγιάζουμε με προσευχές και καλές πράξεις το σώμα μας, για να έλθει να κατοικήσει σ᾿ αυτό ο Χριστός με τη Θεία Κοινωνία!…
Ποιο φίλο απόκτησες στον Ουρανό, για να σε υποδεχθεί, όταν φύγεις απ᾿ αυτόν τον κόσμο; Σε ποιού το χωράφι δούλεψες, για να σού πληρώσει το μισθό σου; Κλάψε πολύ, για ν᾿ αναπαυθεί σε σένα το Άγιο Πνεύμα, καθαρίζοντας το ρύπο της καρδιάς.
Σε εγκατέλειψα, Κύριε, μη μ᾿ εγκαταλείψεις, εισάγαγέ με στις νομές Σου, θρέψε με με τη χλόη των Θείων σου Μυστηρίων, παρηγόρησέ με, γλύκανέ με με τη θεική σου χαρά!…
Ούτε οι δαίμονες, ούτε τα στοιχεία της φύσεως, ούτε οι κακοί άνθρωποι και τα θηρία, μπορούν να μας βλάψουν χωρίς τη θέληση του Θεού. Διότι, αν δεν εδέσμευεν αυτά ο Θεός, δε θα ζούσε κανείς άνθρωπος.
Σ᾿ εκείνους, που έχουν δυνατούς πειρασμούς, μέλλει ο Θεός να δώσει σοφία και τη χάρη Του!…
Όποιος ποθεί τον κόσμο, δεν αγαπά το Θεό. Όποιος συναναστρέφεται τον κόσμο, δεν μπορεί να συναναστρέφεται το Θεό. Όποιος φροντίζει τα του κόσμου, δεν φροντίζει τα του Θεού!…
Όποιος φροντίζει υπέρ το δέον τα σωματικά, εκπίπτει της αγάπης του Θεού.
Γίνεται κοινωνός των παθημάτων του Χριστού, όποιος πάσχει για δικαιοσύνη.
Γνώριζε ότι χωρίς πειρασμούς ευρίσκεσαι μακριά από το δρόμο του Θεού και ότι δεν περπατείς στα ίχνη των αγίων.
Από τις αγιοπνευματικές εμπειρίες
του αββά Ισαάκ του Σύρου
Ο μύθος του Γιαχβέ και το ΑΛΗΘΙΝΟ όνομα του Θεού...
Γιαχβέ η Ιεχωβά δεν είναι όνομα αλλά φράση στα Εβραϊκά που στην Π.Διαθήκη ειπώθηκε στον Μωϋσή από τον Θεό την ώρα που θα του έδινε τις 2 πλάκες με τις 10 εντολές στο όρος Σινά, όταν ο Μωυσής ρώτησε τον Θεό "και όταν κατέβω, στους Ισραηλίτες, στον λαό μου, τι θα πω, ποιός Θεός μου έδωσε αυτούς τους νόμους για να υπακούν;". Και ο Θεός απάντησε: Γι άχ βε έχ= Είμαι αυτός που είμαι, ο Ών... όπως... πολύ σωστά το απόδωσαν οι εβδομήκοντα. Οι Εβραίοι επειδή δεν χρησιμοποιούσαν φωνήεντα αλλά μόνο σύμφωνα, την φράση "γι-αχ-βε-εχ" την έγραφαν με 4 σύμφωνα (YHWH) το μετονομαζόμενο αργότερα και τετραγράμματο του Θεού. Με το πέρασμα των χρόνων ξεχάστηκε η προφορά. Κάποιοι από τους Εβραίους το εγραφαν και το πρόφεραν νομίζοντας ότι είχε και μαγικές ιδιότητες. Μεταξύ των απλών ανθρώπων των Εβραίων άρχισε να καλλιεργείται μια δεισιδαιμονία. Νόμιζαν ότι λέγοντας και γράφοντας "Γιαχβέ" (YHWH) θα τους προστάτευε σαν φυλαχτό. Οι ραββίνοι των Εβραίων και οι Γραμματείς που είχαν ξεχάσει την προφορά, απαγόρεψαν να χρησιμοποιείται η αναφορά του "Γιαχβέ" για να προστατέψουν τον λαό από την δεισιδαιμονία και την κακιά ερμηνεία. Ο απλός λαός την απαγόρεψη την θεώρησε κάτι σαν ιερό. Ότι δηλαδή, το "όνομα" του Θεού, το "Γιαχβέ" ειναι τόσο ιερό που δεν πρέπει να το ομιλούν. Η πίστη στην κακιά ερμηνεία είχε συμβεί. Και άρχιζαν να το πιστεύουν πολλοί και να το μεταδιδουν στις επόμενες γενιές. Μεταξύ των ραββίνων Εβραίων όμως δεν υπήρχε καμιά παρανόηση ούτε υπάρχει και σήμερα. Ο Θεός στην Π.Διαθήκη αναφέρεται με πολλά "ονόματα" που όμως είναι επίθετα και δείχνουν χαρακτηριστικά του. Όπως τα Σαβαώθ, Αδωνάι, Ελωίμ κ.λ.π. Ειδικά το Ελωίμ (που λανθασμένα πολλοί από άγνοια το γράφουν και το προφέρουν "Ελοχίμ") στα Εβραϊκά είναι ο πληθυντικός του "Ελωί" που σημαίνει Θεός. "Ελωίμ" σημαίνει "Θεοί" και υποδηλώνει την τριαδικότητα (τα τρία πρόσωπα της Αγ.Τριάδας) του Θεού, που υπάρχει και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. "Ελωί" δεν φώναξε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο Σταυρό; τι είπε; "Ελωί, Ελωί, λαμά σαβαχθανί" που σημαίνει "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;" και αυτο το γράφουν οι ίδιοι οι Ευαγγελιστές που ήταν Ιουδαίοι. Οπότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία τι σημαίνει το "Ελωί" και τι το "Ελωίμ". Για τους αγράμματους οπαδούς όμως του κάθε Λιακόπουλου και του κάθε απατεώνα που με πείσμα, λύσσα και επιμονή θέλει να πουλήσει τα δικά του αλλάζοντας τα νοήματα της Βίβλου, υποστηρίζουν το "Γιαχβέ" σαν όνομα του Θεού και το "Ελοχίμ" σαν τους αγγέλους που κατέβηκαν από τον Ουρανό. Ρωτήστε ένα Εβραίο ραββίνο, τι σημαίνει το "γιαχβέ" και τι, τα "Ελωί", "Ελωίμ"... και αφήστε τον κάθε Λιακόπουλο να πουλάει τα σαβουροπακέτα του ή συνεχίστε να είστε υποχείρια του κάθε απατεώνα και της κάθε τρελής Αντιχριστιανικής θεωρίας του. Ας σταματήσει επιτέλους όλη αυτή η παραφιλολογία και μυθολογία περί "γιαχβέ", "ελοχίμ", "νεφελίμ" και παπαρίμ... και πάρτε το και, από την λογική πλευρά... Είναι δυνατόν ο Θεός (ο Πατήρ) που είναι Άπειρος, Άχρονος, Άκτιστος, Αιώνιος, Ακόρεστος να έχει συγκεκριμένο όνομα; Ο Θεός δεν είναι συγκεκριμένος, δεν έχει όνομα... δεν έχει Αρχή ούτε Τέλος... είναι ο Δημιουργός κι εμείς οι άνθρωποι, τα δημιουργήματα του. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τον φανταστούμε, πως μπορεί να είναι, τι μορφή μπορεί να έχει... γιατί δεν έχει... είναι Ασύλληπτος για το δημιούργημα του, τον άνθρωπο. Εμείς, όπως και όλη πλάση, η Δημιουργία, φτιαχτήκαμε από την Αγάπη του Θεού και έργο μας είναι να τον Δοξολογούμε. Όλα τα άλλα είναι πλάνες και εκ του Πονηρού. Ο Πονηρός, ο Σατανάς, μετά το προπατορικό αμάρτημα, την δίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την πτώση τους στην Γη, κοροΐδευε τον άνθρωπο με ένα σωρό ειδωλολατρικούς θεούς και με άνα σωρό ονόματα, μορφές και ιδιότητες. Ο Θεός είναι ένας και τριαδικός, όπως μας αποκαλύφθηκε. Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να ψάχνει να βρει τι είναι ή ποιός είναι ο Θεός. Σκοπός του ανθρώπου είναι να μετανοήσει, να ζητήσει συγχώρεση για τις αμαρτίες, να επιστρέψει στον παράδεισο και με όλα τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας να υμνολογεί και να δοξάζει τον Θεό, τον Δημιουργό.
Οι μικρές θυσίες για χάρη του Χριστού μας
Κάποιος νέος ἔκανε κάποτε παράπονα στὸν Γέροντά του γιατὶ ἡ καρδιά του ἦταν τόσο σκληρή, ποὺ καὶ στὶς προσευχές του ἀκόμη δὲν μποροῦσε νὰ κλάψη. - Ἔχω μέρα-νύχτα πτώσεις, ἀλλὰ δὲν κλαίω, ἔλεγε. Κάθε μέρα πάω ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Θέλω νὰ μετανοήσω, νὰ κλάψω, ἀλλὰ δὲν μπορῶ. Δὲν κατανύσσομαι σχεδὸν ποτέ. Γιατὶ εἶμαι μέσα μου σὰν πέτρα; Τί μοῦ συμβαίνει; Τί μοῦ λείπει;... Στὰ τραγικὰ αὐτὰ καὶ γεμᾶτα ἀγωνία ἐρωτηματικά, ὁ Γέροντας ἀπήντησε: - Σοῦ λείπει ἡ αὐτομεμψία καὶ τὸ πένθος. Ἔτσι, ἂν τρώγης πολὺ καὶ κοιμᾶσαι περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πρέπει, τὸ πένθος μαραίνεται, ὁ νοῦς σκοτίζεται, τὰ πάθη φουντώνουν. Ἂν καθημερινὰ κατα- κρίνης καὶ πολυλογῆς, ὑψηλοφρονῆς καὶ κενοδοξῆς, τότε τὸ πένθος ἐξαφανίζεται ὁλοκληρωτικὰ καὶ διὰ παντός.
Γι᾿ αὐτὸ χρειάζεται νὰ κάνης κάθε μέρα μικροθυσίες γιὰ χάρι τοῦ Χριστοῦ. - Τί εἴδους θυσίες; ἐρώτησε ὁ νέος μὲ ἀπορία. - Νά…
...Μικρὲς-μικρὲς θυσίες πού, σὰν τὶς ἀκοῦμε, δὲν μᾶς κά- νουν καμμία ἐντύπωσι, κι ὅμως δημιουργοῦν καὶ σφυρηλατοῦν χαρακτῆρα ὅμοιο μὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ παράδειγμα: ● στὸ τραπέζι ὑπάρχει φρέσκο ψωμί· ἄφησέ το καὶ πάρε τὸ ξερὸ καὶ τὸ «μπαγιάτικο» γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. 2 ● Φάγε χθεσινὸ φαῒ καὶ ὄχι τὸ σημερινὸ καὶ μυρωδᾶτο. ● Ἂν σοῦ φέρουν καλὸ καὶ ἐξαί- ρετο κρασί, νέρωσέ το ἢ ρῖξε μέσα ξίδι γιὰ τὸ χατήρι Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ποτίσθηκε μὲ χολὴ καὶ ξίδι. ● Ἀπὸ τὰ φροῦτα πάνω στὸ τραπέζι, διάλεξε τὸ χειρότερο καὶ τὸ χαλασμένο. ● Πότε-πό- τε, στὸ προσκεφάλι σου νὰ βάζης σκληρὸ μαξιλάρι ἢ καθόλου, γιὰ νὰ θυμᾶσαι ὅτι ὁ Σωτήρας σου Χριστὸς δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ». ● Ἂν κρυώνης τὴν νύχτα, μὴν παραπονεθῆς ποτέ, γιατὶ καὶ ὁ Χριστός μας ἐπάνω στὸν Σταυρὸ γυμνὸς ἐκρύωνε γιὰ χάρι σου. ● Πεινᾶς καὶ διψᾶς;... Κάνε ὑπομονὴ καὶ μὴ διαμαρτύρεσαι, μὴν ἀδημονῆς, σκέψου ὅτι καὶ γιὰ σένα ὁ Χριστός μας στὴν ἔρημο καὶ πείνασε καὶ δίψασε.
Ἔτσι, ἂν ἀναμιγνύης ὅ,τι κάνεις κάθε φορὰ μὲ λίγη θλῖψι, μὲ λίγη στέρησι καὶ λίγο πόνο, καὶ τὸ κάνης μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, τότε νὰ ᾿σαι βέβαιος πὼς θὰ ἀποκτήσης συντριβὴ καὶ πένθος. Ὁ μεγάλος αὐτὸς Πνευματικὸς καὶ Γέροντας, μὲ τὴν σοφία καὶ τὴν πεῖρα του, μᾶς ἄφησε θαυμαστὲς ὑποθῆκες γιὰ τὸ πῶς κα- τακτᾶται, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς καὶ Ἐρημῖτες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγωνιζομένους Χριστιανοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, τὸ κατὰ Χριστὸν μακάριο πένθος.
πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
thesvitis.blogspot.com
Τι είναι αίρεση
Από την αρχή της ιδρύσεως της Εκκλησίας εμφανίσθηκαν διάφορες αιρέσεις, τις οποίες αντιμετώπισε η Εκκλησία συνοδικώς. Η αίρεση διατυπώνεται από
κάποιον ή από κάποιους ανθρώπους. Οι οποίοι διδάσκουν μια ετεροδιδασκαλία και σχηματίζουν διάφορες αιρετικές ομάδες, οι οποίες κατ’ αρχάς δρουν μέσα στην Εκκλησία και στην συνέχεια εξέρχονται από αυτήν και δραστηριοποιούνται εκτός της Εκκλησίας, πολεμούν όμως ποικιλοτρόπως την αποκεκαλυμμένη πίστη.
Η λέξη «αίρεση» δηλώνει μια άποψη που αποκλίνει από την επιστήμη διδασκαλία μιας θρησκείας και της Εκκλησίας, πρόκειται, δηλαδή, για μια ετεροδιδασκαλία. Ο Απόστολος Παύλος, στην ομιλία του προς τους Πρεσβυτέρους της Εφέσου, αναφέρθηκε στους αιρετικούς, που θα προέλθουν από τους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας. «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πράξεις Κ', 29-30).
Σε μια επιστολή του ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στις αιρέσεις που αναπτύχθηκαν ακόμη και στην πρώτη Εκκλησία: «δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν» (Α Κορινθίους ια', 19). Η εμφάνιση των αιρέσεων αποδεικνύει δοκίμους τους Χριστιανούς, γιατί φανερώνει την σταθερότητά τους. Σε άλλη επιστολή του κάνει λόγο για το πώς πρέπει να αντίμετωπίζουν τον αιρετικό: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τίτ. Γ΄ 10-11).
Η πρώτη Εκκλησία αντιμετώπιζε τις αιρέσεις και προσωπικώς και συνοδικώς. Ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του αντιμετωπίζει πολλές τέτοιες ετεροδιδασκαλίες, άλλα και η Εκκλησία συνεκάλεσε την Αποστολική Σύνοδο στα Ιεροσόλυμα, για να αντιμετωπίσει τον τρόπο εισελεύσεως στην Εκκλησία των Ιουδαίων που ήθελαν να βαπτισθούν (Πράξεις ιε΄, 6-29). Η πρώτη αυτή Αποστολική Σύνοδος έγινε πρότυπο όλων των άλλων Συνόδων που συνεκλήθησαν μεταγενέστερα στην Εκκλησία. Στην συνέχεια, θα δούμε τα περί αιρέσεων και Συνόδων.
Συνήθως η αίρεση σε σχέση με την δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μια ετεροδιδασκαλία, που διαρθρώνεται και διατυπώνεται με έτερα δόγματα. Αλλά επειδή τα δόγματα, οι θεωρητικές διδασκαλίες, συνδέονται με την πρακτική ζωή, γι' αυτό και η αίρεση έχει σχέση με τον τρόπο ζωής αυτών που την κηρύττουν. Για παράδειγμα, η άποψη ότι ο Λόγος είναι κτίσμα του Θεού Πατρός, δείχνει ότι αυτός που την κηρύσσει δεν έχει αληθινή πνευματική γνώση του Θεού, γιατί, αν ήταν πραγματικός θεολόγος-θεόπτης, θα ήξερε ότι ο Χριστός ως Θεός είναι άκτιστος, η δόξα της θείας φύσεως είναι άκτιστη. Οπότε είναι φιλόσοφος-στοχαστής και όχι θεόπτης.
Συνήθως, η αίρεση περιορίζεται στην θεωρητική διδασκαλία και θεωρείται αιρετικός αυτός που αποκλίνει από τα θεσπισθέντα δόγματα της Εκκλησίας. Θα πρέπει, όμως, να δούμε την αίρεση ως προς την εσωτερική της διάσταση. Γιατί, όπως τα δόγματα είναι έκφραση της αποκαλύψεως, και η εφαρμογή των δογμάτων οδηγεί στην εμπειρία, έτσι και η αίρεση είναι απόκλιση από την αποκάλυψη, αλλά συγχρόνως καταστρέφει τον δρόμο προς την θέωση. Είναι σαν να υπάρχει ένα νοσοκομείο που δεν μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο.
«Όταν η Εκκλησία αντιμετωπίζει μία αίρεση, το κριτήριο ότι είναι αίρεση, είναι ότι ανατρέπει την εμπειρία της Πεντηκοστής που απεκαλύφθη η πάσα αλήθεια και ανακόπτει την πορεία των ανθρώπων προς την θέωση. Γι' αυτό είναι η αίρεση επικίνδυνη».
Η ανατροπή της εμπειρίας της Πεντηκοστής γίνεται γιατί οι αιρετικοί αρνούνται την διδασκαλία των θεουμένων Πατέρων της Εκκλησίας, εγκαταλείποντας, δηλαδή, την αποκαλυπτική αλήθεια στηρίζονται, κυρίως, στην λογική τους, τον στοχασμό τους.
«Αλλάζουν την παράδοση εξ αιτίας λογικών σχημάτων που κάνουν, έχουν πιο πολλή εμπιστοσύνη στην λογική τους, παρά στην εμπειρία των θεουμένων, γι' αυτό συλλαμβάνουν κάτι με την λογική τους και ταυτίζουν αυτό με την πραγματικότητα περί Θεού. Όλες οι αιρέσεις προέρχονται από τέτοια εσφαλμένη βάση»
Αυτό σημαίνει ότι οι αιρετικοί στηρίζονται περισσότερο στην φιλοσοφία που είναι γεμάτη από λογισμούς, στοχασμούς και φαντασίες και δεν στηρίζονται στις αποκαλύψεις του Θεού.Επειδή στηρίζονται σε φιλοσοφικές αρχές, στην πραγματικότητα αρνούνται και την διδασκαλία που οδηγεί στην θεοπτία.
«Ο αρειανισμός δεν είναι αίρεση εξ επόψεως θεωρητικής επιστήμης και κακών στοχασμών απλώς. Ο αρειανισμός είναι αίρεση, διότι καταστρέφει την διδασκαλία της Θεώσεως. Δεν καταλαβαίνει το θέμα της Θεώσεως, τις σχέσεις μεταξύ κτιστού και ακτίστου κλπ. Και δεν μπορεί ποτέ μια αίρεση να μεταβάλλει το δόγμα σε βίωμα, διότι πάντοτε το δόγμα της παραμένει ένα κακό βίωμα και δεν θα είναι το βίωμα της Θεώσεως. Και αν δείτε όλες τις αιρέσεις, θα δείτε πάντοτε ότι τα κριτήρια των αιρέσεων είναι πνευματικά. Οι αιρέσεις είναι αιρέσεις, γιατί δεν οδηγούν εκεί που πρέπει να οδηγήσουν. Και δεν μπορεί η αίρεση να οδηγήσει στην σωστή πνευματική ζωή».
«Η αίρεση προέρχεται από έλλειψη καθάρσεως και φωτισμού.Όταν κανείς δεν έχει φωτισμό, διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει σε αιρέσεις, διότι συγχέει την σκέψη του περί του Θεού με τον Θεό».
Ο αιρετικός δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό, γιατί δεν γνωρίζει την μέθοδο θεογνωσίας. Κάθε επιστήμη έχει την θεωρία και αυτή επιβεβαιώνεται με πείραμα και κάθε επαλήθευση του πειράματος οδηγεί στην ίδια θεωρία.
«Ο αιρετικός δεν κατέχει την μέθοδο καθάρσεως, φωτισμού και Θεώσεως, γι' αυτό και είναι αδύνατον να μάθει κανείς από αυτόν την μέθοδο της Θεώσεως».
«Η αίρεση συνίσταται στην αδυναμία να διακρίνει κανείς μεταξύ κτιστών και ακτίστων ενεργειών και ότι η αίρεση προέρχεται από το ότι είναι σκοτισμένος ο νους. Και επειδή είναι σκοτισμένος ο νους, ο άνθρωπος θεολογεί κατά φαντασία και στοχαστικά. Ενώ η πατερική θεολογία δεν είναι στοχαστική. Οι Πνευματικοί Πατέρες δεν στοχάζονται, διότι, εάν εστοχάζοντο, δεν θα υπήρχε αιτία κανένας να ξεφύγει από τον διάβολο. Και μπορεί κανείς να ξεφύγει από τα τεχνάσματα του διαβόλου».
Η αίρεση δεν αναφέρεται μόνον σε δογματικά θέματα, αλλά και στην πνευματική ζωή. Για παράδειγμα ο χωρισμός της Χριστιανικής ζωής σε θεωρητική (δόγμα) και πρακτική (ασκητική) είναι πλάνη. Μερικοί δέχονται τα δόγματα και αρνούνται τις προϋποθέσεις των δογμάτων.
Συμπερασματικά:
Αίρεση είναι η θρησκευτική διδασκαλία που παρεκκλίνει από τη γνήσια και αυθεντική Χριστιανική Πίστη και επομένως πλανεμένη, αντορθόδοξη και αντιχριστιανική.
π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Γέροντας Παΐσιος:... Το Άγιο Πνεύμα θα κινήσει γη και ουρανό...
Ο Θεός τις έσχατες μέρες θ’ απλώσει το πνεύμα Του κι εκτός της επίσημης εκκλησιαστικής δομής. Απλοί άνθρωποι θα μπορούν να λένε ουράνια πράγματα, σ’ αντικατάσταση κι εξισορρόπηση της φτώχειας των γερόντων και των λοιπών πνευματικών καθοδηγητών. Όσο θ’ αυξάνει η ανομία κι η αποστασία, κι η επίσημη Εκκλησία θα γίνεται ανεπαρκής και δεν θα πείθει, τότε θα πλουτίζονται κάποιες καρδιές με την παρουσία και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Κι αυτή θα είναι η λύση από δω και πέρα.
Η Θεία Πρόνοια θα φροντίσει με πολλή προσοχή κι αγάπη όλες τις δύσκολες κι αποφασιστικές στιγμές της ζωής σου. Κι αν χρειαστεί, δεν θα διστάσει και εκ των λίθων να εγείρει τέκνα τω Αβραάμ, εφ’ όσον απολιθώθηκαν αυτοί που έπρεπε να διδάσκουν τα μυστικά της πνευματικής ζωής, υγιώς, στον λαό του Θεού.
Θα σου πω ένα γεγονός, τι σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα θα εγείρει τέκνα τω Αβραάμ εκ των λίθων. Όταν συζητήσαμε με τον γέρο-Σωφρόνιο και του μετέφερα το ερώτημα κάποιων πατέρων, ότι στο Σινά υπάρχει βαθιά πνευματική ορφάνια και τέλεια εγκατάλειψη των παιδιών, αυτός πόνεσε πολύ και μου απάντησε: “Αδελφός υπ’ αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά εστί. Κι ο Θεός έχει υποχρέωση να καλύψει τα υπόλοιπα”.
Τότε αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα, να δω αν λειτουργεί αυτό το φαινόμενο. Σε κάποιο Μοναστήρι στην Ελλάδα, υπήρχε ένα ησυχαστήριο όπου ζούσε γέροντας και υποτακτικός. Ο γέροντας αυτός μούστειλε μήνυμα στο Σινά ότι θέλει να με δει. Όταν έφθασε η ώρα που θα πήγαινα στην Ελλάδα, αντιμετώπισα ένα ηθικό δίλημμα. Στο Μοναστήρι αυτό είχαμε διαφωνήσει με τον ηγούμενο και προφανώς η παρουσία μου εκεί, θα δημιουργούσε ένταση. Απ’ την άλλη, κάποιοι μοναχοί αυτού του Μοναστηριού, απλά παιδιά, μούστειλαν το δικό τους μήνυμα μ’ ένα μου γνωστό: “Πληγωθήκαμε που πέρασες και δεν ήρθες να μας δεις. Μη το ξανακάνεις”.
Δηλαδή το θέμα ήταν πολύ απλό: Ο μεν άγιος Καθηγούμενος και 2-3 μοναχοί του που αποτελούσαν την κάστα του, φοβόντουσαν ότι ετούτος είναι επαναστάτης και θα χαλάσει τα καλογέρια του (και με το δίκιο του βέβαια φοβόταν). Αλλά τα καλογέρια αγαπούσαν τον επαναστάτη, διότι είναι πανανθρώπινο φαινόμενο αυτό· ο επαναστάτης ν’ αγαπιέται σχεδόν απ’ όλους.
Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το δίλημμα, πήγα σ’ ένα μοναχό που τάτσουζε συχνά· κι εκείνη τη στιγμή τάχε τσούξει λίγο παραπάνω. Όταν άκουσε το πρόβλημά μου, έκανε το κεφάλι του μερικές κινήσεις πέρα-δώθε σαν εκκρεμές, ψάχνοντας το κέντρο για να σταθεροποιηθεί· κι αφού το κατόρθωσε, μου απάντησε:
– Άκου δω Μιχαήλ. Θα πρέπει ν’ ανεξαρτοποιηθείς από τέτοια φαινόμενα. Έχεις δουλειά σ’ αυτό το ησυχαστήριο; Τράβα να κάνεις τη δουλειά σου. Και μετά, δες μέσα σου· εάν σου πάει να περάσεις για καφέ απ’ το Μοναστήρι, μην υπολογίζεις κανένα. Τράβα και στρώσου στο αρχονταρίκι και πιες τον καφέ σου άνετα και γράψτους όλους. Αν όμως η καρδιά σου σφίγγεται, μην πας. Όσο δε για τον τρόπο σου, είναι υπερβάλλοντες συναισθηματισμοί όλ’ αυτά και δεν είναι για μας τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό γινόμαστε και μοναχοί, να ζούμε αδέσμευτοι κι ελεύθεροι σαν τα πουλιά.
Άπλωσε το χέρι του κι έπιασε ένα μπουκάλι και συνέχισε:
– Να σε κεράσω ένα κονιάκ πριν φύγεις.
Συμπέρασμα: Εάν πραγματικά το θέλεις και χρειάζεσαι κάτι πνευματικό, από μια απλή συμβουλή μέχρι καθοδήγηση κι επεξήγηση σε υψηλή προσευχητική κατάσταση, τότε το Άγιο Πνεύμα θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει τον κατάλληλο που σου χρειάζεται. Κι αν δεν υπάρχει αυτός, τότε θα σου στείλει άγγελο για να κάνει τη δουλειά Του. Αρκεί μόνο να λαχταράς πραγματικά μέσα σου το Θεό.
Ρήματα ζωής
Επειδή είναι γενική εξαχρείωσις δεν μπορούν οι άνθρωποι να καταλάβουν, ότι υπάρχει πνευματική αγάπη.
Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής
Η αγιωτάτη ταπείνωσις είναι το σωτηριωδέστατο φάρμακο των θλίψεων. Ταπεινώσου σε όλα και χωρίς ελάχιστη αμφιβολία θα τύχης οπωσδήποτε της ικανοποιητικής ελευθερίας των παθών.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Ο άνθρωπος πιο εύκολα μπορεί να κρυφτεί απ' τον αέρα, παρά από το βλέμμα του Θεού. Όλα τα μυστικά της ανθρωπότητας -τα καλά και τα κακά- είναι ενώπιον του Θεού αποκεκαλυμμένα. Αναρίθμητα τέτοια μυστικά αποκαλύπτει ο Θεός, κατά την πρόνοιά του, σε ολόκληρο τον κόσμο. Όσοι μπορούν να κατανοήσουν αυτήν την αλήθεια, προφυλάσσονται στα βάθη της καρδιάς τους από κακές σκέψεις και ιδιαιτέρως από κακές πράξεις.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
Όταν κάνουμε συνέχεια προσευχή, θα μας φωτίζει ο Θεός τι να κάνουμε κάθε φορά και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Θα το λέει ο Θεός μέσα μας. Θα βρίσκει τρόπους ο Θεός.
Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Αυτός που αμάρτησε βλέπει συνολικά το μεγάλο κακό που ο ίδιος προκάλεσε, τις συνέπειές του, και μεταμελείται. Η μεταμέλεια είναι διάθεση επιστροφής προς τον Θεό, από τον οποίο είχε απομακρυνθεί. Ζητά με αυτό τον τρόπο, την κοινωνία μαζί του και το έλεός Του.
Η φιλανθρωπία του Θεού, που δεν θέλει να χαθεί κανείς, αλλά θέλει όλοι να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας και να σωθούν, όχι μόνο δέχεται την μετάνοια εκείνων που με τη θέλησή τους μετανόησαν μετά τη συναίσθηση των αμαρτημάτων τους, αλλά και προσκαλεί σε μετάνοια αυτούς που από αναισθησία και πώρωση έχουν κυλιστεί στην αμαρτία, με σκοπό να τους σώσει.
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Καμιά νηστεία φαγητών δεν ωφελεί αυτούς που δεν νηστεύουν και στις υπόλοιπες αισθήσεις, γιατί ο αγωνιζόμενος εγκρατεύεται σε όλα.
Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης
Είναι στη φύση της αμαρτίας να σκοτίζει το νου μας, να μας δένει χειροπόδαρα. Ο χρόνος και ο τόπος της ενέργειας της Χάριτος του Θεού είναι εδώ μόνο. Μετά τον θάνατο ισχύουν μόνο οι προσευχές της Εκκλησίας, μα και αυτές μόνο για τους μετανοημένους αμαρτωλούς, δηλ. για εκείνους που έχουν κάνει τη ψυχή τους δεκτική του θείου ελέους.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Η προσευχή χωρίς μετάνοια δεν βοηθάει καθόλου! Αλλά μόλις η προσευχή συνδεθεί με την μετάνοια, τότε εισακούεται από τον Θεό.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
Απ' τη στιγμή που θα μπει στο μυαλό μας ένας χοϊκός λογισμός, ο Θεός αμέσως μας στέλλει και μια προειδοποίηση. Εμείς αντί να έρθουμε στα συγκαλά μας και να αντικρούσουμε τέτοιους λογισμούς και επιθυμίες, τους καλλιεργούμε και τους λαχταράμε και κατόπιν αναρωτιόμαστε γιατί μας συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Αυτά τα ίχνη προειδοποίησης έρχονται με την μορφή των πειρασμών.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Μόνο η Χάρις του Θεού όταν έλθει, τότε στέκει στα πόδια του ο άνθρωπος. Αλλιώς χωρίς Χάρη πάντοτε μεταβάλλεται και πάντοτε πέφτει.
Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής
Ο πόνος στέλνεται από τα ύψη προς σωτηρία, για δοκιμασία, για τη συγχώρηση αμαρτιών και για πνευματική πρόοδο.
Γέροντας Κλεόπας Ηλίε
Γιατί ο Θεός δεν λέει στον καθένα μας ότι μοιάζει με έμπορο που αναζητά σπάνια μαργαριτάρια; Διότι πολλοί δεν αναζητούμε μαργαριτάρια· απεναντίας, θάβουμε τους εαυτούς μας κάτω από βαριά στρώματα σκόνης, που δεν έχει καμία αξία. Όλα όσα ανασύρει το δίχτυ από το βυθό της θάλασσας δεν είναι μαργαριτάρια! Μερικές φορές είναι μονάχα άμμος και λάσπη. Οι μη γνωρίζοντες συναγωνίζονται γι' αυτήν, σαν να ήταν μαργαριτάρια.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
Εσείς στενοχωρείσθε, όταν οι άλλοι δεν είναι καλοί, ενώ πρέπει να επιδίδεσθε σε προσευχές, για να έρθει το ποθούμενο με την χάρη του Θεού. Αυτό που εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε, θα το κάνει η χάρις Του.
Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Nα μείνουμε στην σκέπη της μετάνοιας
Αν απαρνήθηκες τον κόσμο και έδωσες τον εαυτό σου στον Θεό, για να ζήσεις με μετάνοια, μην αφήσεις τον λογισμό σου να σε λυπήσει για τα προηγούμενα αμαρτήματά σου, ότι δεν συγχωρούνται. Ούτε πάλι να καταφρονήσεις τις εντολές του Κυρίου, επειδή έτσι ούτε τα προηγούμενα αμαρτήματά σου συγχωρεί.
Να είσαι άγρυπνος, αδελφέ, απέναντι στο πνεύμα που φέρνει τη λύπη στον άνθρωπο, γιατί με πολλούς τρόπους προσπαθεί να σε αιχμαλωτίσει, μέχρι που να σε κάνει ανίσχυρο.
Γιατί η λύπη, όταν είναι όπως τη θέλει ο Θεός, είναι χαρά, καθώς βλέπεις τον εαυτό σου να στέκεται στο θέλημα του Θεού· ενώ ο λογισμός που σου λέει: «Πού θα ξεφύγεις;
Δεν έχεις μετάνοια» προέρχεται από τον εχθρό (διάβολο) με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να αφήσει την εγκράτεια.
Αντίθετα, η λύπη η σύμφωνη με το θέλημα του Θεού δεν έρχεται επιθετικά στον άνθρωπο, αλλά του λέει: «Μη φοβάσαι. Προσπάθησε πάλι». Ξέρει δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος και τον ενδυναμώνει.
Να αντιμετωπίζεις τους λογισμούς σου με σύνεση, και θα τους δεις να ελαφρύνονται· γιατί αυτόν που τους φοβάται, τον κάνουν να παραλύσει από το βάρος τους.
Αυτή είναι η δύναμη εκείνων που θέλουν να αποκτήσουν τις αρετές: όταν πέσουν, να μη λιγοψυχήσουν, αλλά πάλι να φροντίσουν.
Αυτή είναι η αγαθότητα του Θεού: όποια ώρα αφήσει ο άνθρωπος τις αμαρτίες του, τον δέχεται με χαρά και δεν λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα αμαρτήματά του, όπως λέει η αγία Γραφή για τον άσωτο γιό (Λουκ. 15:17-22).
Αυτός δηλαδή άφησε την τροφή των γουρουνιών, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε με ταπείνωση στον Πατέρα του· γι’ αυτό και ο Πατέρας τον δέχτηκε και πρόσταξε αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητας και το δαχτυλίδι της υιοθεσίας, την οποία χαρίζει το άγιο Πνεύμα.
Γιατί βέβαια ο Κύριός μας είναι σπλαχνικός και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, όπως είπε: «Αλήθεια σας λέω, γίνεται χαρά στον ουρανό για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού» (Λουκ. 15:7).
Όσο λοιπόν έχουμε στη διάθεσή μας, αδελφοί, τη μεγάλη του ευσπλαχνία και τους πλούσιους οικτιρμούς του, ας επιστρέψουμε με όλη μας την καρδιά σε αυτόν, και αυτός θα μας δεχτεί με αγάπη και θα μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής.
Όταν λοιπόν επιστρέψεις, φύλαγε την καρδιά σου και μην πέσεις σε ακηδία λέγοντας: «Πώς μπορώ εγώ, αμαρτωλός άνθρωπος, να φυλάξω όλες τις αρετές;»
Γιατί ούτε η μετάνοια απαιτεί κάτι τέτοιο από εσένα· αλλά, όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στον Θεό αφήνοντας τις αμαρτίες του, αμέσως η μετάνοιά του τον αναγεννά και σαν να είναι βρέφος τού δίνει γάλα από τους άγιους μαστούς της και τον ανατρέφει σαν στοργική μητέρα.
Όσον καιρό είναι το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του, αυτή συνεχώς το φυλάει από κάθε κακό· και όταν κλάψει, αμέσως του δίνει τον μαστό της· καμιά φορά το χαστουκίζει ελαφρά, όσο σηκώνει, για να το φοβερίσει να θηλάζει το γάλα της με φόβο και να μην είναι δύστροπο· αν όμως κλάψει, το σπλαχνίζεται, γιατί βγήκε από τα σπλάχνα της· το καλοπιάνει, το φιλά, το χαϊδεύει, ωσότου να δεχτεί τον μαστό της.
Αν δείξουν στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή όποιο άλλο σκεύος του κόσμου, αυτό τα κοιτάζει βέβαια, αλλά, καθώς είναι στην αγκαλιά της μητέρας του, όλα τα παραβλέπει, για να θηλάσει από τον μαστό της. Δεν το μαλώνει ο πατέρας του, που δεν δουλεύει ή που δεν πάει να πολεμήσει τους εχθρούς του. Ξέρει ότι είναι μικρό και δεν μπορεί· έχει πόδια, αλλά δεν μπορεί να στηριχτεί σε αυτά· έχει χέρια, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει όπλα. Περιμένουν λοιπόν με υπομονή οι γονείς του, ώσπου να μεγαλώσει.
Όταν μεγαλώσει λίγο και γίνει παιδάκι, και πάει να παλέψει με κάποιον και εκείνος το ρίξει κάτω, δεν του θυμώνει γι’ αυτό ο πατέρας του, γιατί ξέρει ότι ακόμη είναι παιδί.
Όταν όμως γίνει άντρας, τότε φαίνεται η προθυμία του, αν έχει έχθρα προς τους εχθρούς του πατέρα του, και τότε και ο πατέρας του εμπιστεύεται σε αυτόν τα υπάρχοντά του, γιατί είναι γιός του.
Αν όμως, μετά από τόσους κόπους που πέρασαν γι’ αυτό οι γονείς του, γίνει, όταν μεγαλώσει, ένας παλιάνθρωπος και μισήσει τους καλούς γονείς του και δεν υπακούει σε αυτούς και γίνει φίλος με τους εχθρούς τους, αυτοί παύουν να το αγαπούν, το διώχνουν από το σπίτι τους και το αποκληρώνουν.
Και εμείς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τον εαυτό μας, να μείνουμε στη σκέπη της μετάνοιας, και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της, για να μας θρέψει· και ας υπομείνουμε τον ζυγό της καθώς θα μας παιδαγωγεί, ώσπου να αναγεννηθούμε πνευματικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να γίνουμε ώριμοι, φτάνοντας στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός (Εφ. 4:13).
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Α’, σελ. 40. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.
theomitoros.blogspot.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)