Μίμησις ομολογίας των αγίων Πάντων

Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή : «Μιμημαί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ». Το ἴδιο φωνάζει σήμερα καί καθένας ἀπό τούς ἁγίους Πάντες σ’ἐμᾶς. Ἄν εἶστε Χριστιανοί, μιμηθῆτε μας! Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἑορτή ἁγίου, μίμησις ἁγίου». Ἄν ἑορτάζουμε τούς ἁγίους, πρέπει νά τούς μιμηθοῦμε. Σέ τί ὅμως νά τούς μιμηθοῦμε; Στά μαρτύρια; Στήν ἀσκητικότητα; Στά θαύματα; Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, σκουλήκια βρωμερά καί δέν μποροῦμε νά τούς φτάσουμε. Σέ τί, ὅμως, μποροῦμε νά τούς μοιάζουμε; Στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Ἄν δέν ἔχεις ὁμολογία πίστεως, Χριστιανός δέν εἶσαι, μᾶς εἶπε ὁ Κυριος στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅστις δ’ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν καγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Τί θά πεῖ ὁμολογία πίστεως; Αὐτό, πού πιστεύεις, νά μήν τό κρατᾶς κρυφό μές τήν καρδιά σου, ἀλλά νά ἔχεις τό θάρρος νά τό λες, νά τό ἐκφράζεις μέ τή γλῶσσα σου. Ἔτσι ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες.

Τί πρέπει νά ὀμολογήσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στή σύγχρονη ἐποχή, πού ζοῦμε;

Α) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον αὐτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική και Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως˙ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας, καί ὅτι ἐκτός αὐτῆς, δηλ. στά σχίσματα, στίς αἱρέσεις καί στίς παραθρησκεῖες, δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Β) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Μονοφυσιτισμός εἶναι αἱρετικές θρησκευτικές παρασυναγωγές, εἶναι αἱρέσεις και ὄχι «ἐκκλησίες» και ὅτι οἱ ἀρχηγοί τους εἶναι αἱρεσιάρχες.

Γ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί οἱ οἰκουμενιστές παναιρετικοί. Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει ὅτι «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὄλαι αἵ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις».

Δ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτη καί ἀπαράδεκτη ἡ συμμετοχή ἀρκετῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στόν παμπροτεσταντικό ὁμογενοποιητικό ὀργανισμό τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν λεγομένων «Ἐκκλησιῶν» μᾶλλον Αἱρέσεων. Εἶναι καυτά τά ἐρωτήματα τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς γιά τό ἐν λόγῳ θέμα : «Ἕως πότε θά ἐξευτελίζουμε δουλικῶς τήν Ἁγίαν μας Ὀρθόδοξον Ἀγιοπατερικήν Ἐκκλησίαν διά τῆς οἰκτρῶς καί φρικωδῶς ἀντι-ἁγιοπαραδοσιακῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»; 

Ἤταν ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό το Πανάχραντον Θεανθρώπινον Σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμα δέ καί Ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν «ὀργανικήν» μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον, κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, γίνεται εἰς νέος ἐκκλησιαστικός «ὀργανισμός», μία «νέα Ἐκκλησία» ὑπεράνω τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι καί μή Ὀρθόδοξοι ἐκκλησίαι ἀποτελοῦν μόνο «μέλη» («ὀργανικῶς μεταξύ των συνδεδεμένα»!); Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία»!

Ε) καί τελευταῖον, πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Διευρυμένη Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν 10 ἀπό τίς 14 Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού ἔλαβε χώρα στήν Κρήτη τήν περασμένη ἑβδομάδα, δέν εἶναι οὔτε Πανορθόδοξη, οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι μία σύναξη ἐπικίνδυνη καί προβληματική, ἐπειδή ἀπέκλεισε μεγάλη μερίδα Ἐπισκόπων καί κατέλυσε τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα˙ εἶναι μία σύναξη χωρίς τήν ἀντικειμενική ἐνημέρωση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, μέ θεολογικές ἀσυνέπειες καί ἀντιφάσεις καί μέ ἀποκλειστικό ρόλο «ἁρμοδίου καί ἐσχάτου κριτοῦ» σέ θέματα πίστεως. Εἶναι μία σύναξη, πού στηρίχθηκε καί ἐφάρμοσε βατικάνεια, παπικά, μασονικά καί ἀμερικανικά πρότυπα καί μεθόδους. Μέσω τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης ἐπιβλήθηκαν καί κατοχυρώθηκαν «ἀλάθητες» ἀποφάσεις, δημιουργήθηκε ἀλλοιωμένη ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, καθιερώθηκε ἡ μεταπατερική αἵρεση, νομιμοποιήθηκε θεσμικά ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις του Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Γιά τούς λόγους αὐτούς καί ἄλλους πολλούς ἡ ληστρική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύναξη τῆς Κρήτης καί οἱ ἀποφάσεις της δέν μποροῦν νά γίνουν ἀποδεκτές ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα καί τήν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστική συνείδηση.

Ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀρνήσεως τῆς πίστεως. Ὁ Χριστός, ὅμως, ζητάει καί σήμερα νά τόν ὁμολογοῦμε. Ἄς γίνουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς μικροί ὁμολογητές. Κι ἄν ἀκόμη ὅλοι ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, καί μείνεις ἕνας καί μόνος σου, ἐσύ νά ὁμολογεῖς τό πανάχραντο ὄνομά Του. Τότε θά μοιάζεις μέ τούς ἁγίους Πάντας. Τό εἶπε καθαρά ὁ Χριστός. Μέ ὁμολογεῖς; Θά σέ ὁμολογήσω. Μέ ἀρνεῖσαι; Θά σέ ἀρνηθῶ. Γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι παντοῦ καί πάντοτε, μέ λόγια, μέ ἔργα καί μέ αἷμα, νά ὁμολογεῖ τόν Χριστό, τόν Ὁποῖο ὑμνοῦν ἅγγελοι καί ἀρχάγγελοι εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν!

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ,ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

https://fdathanasiou.wordpress.com

Ποια είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Η Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία, η οποία οικοδομήθηκε «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ω πάσα οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφ. 2:20-21),

από την ίδρυσή της διατηρεί την ενότητα της πίστεως αδιάσπαστη, απαραχάρακτη, αναλλοίωτη, κατά πάντα σύμφωνη, όπως την παρέλαβε από τον Κύριο διά των Αποστόλων.

Η ακριβής θεολογία για την Αγία Τριάδα σε αυτή και μόνη τηρήθηκε αγνή και αμιγής από ανθρώπινα επινοήματα και πολύ περισσότερο από ασέβειες.

Το ακατάληπτο μυστήριο για την άκρα συγκατάβαση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού σε αυτή μόνη διευκρινίσθηκε και αναπτύχθηκε και τηρείται ευσεβώς.

Αυτή κατέχει τα επτά θεία μυστήρια όπως παρέλαβε από τον Χριστό διά των Αποστόλων, και τα τελεί όπως παρέδωσε η σεβάσμια και Αποστολική Παράδοση.

Κρατεί την Αγία Γραφή όπως λαλήθηκε και κηρύχθηκε από τον Κύριο και Σωτήρα μας και όπως γράφτηκε από τους αγίους Αποστόλους με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, και καμία λεξική μετάφραση ανθρώπινη δεν επιτρέπει ή παραδέχεται.

Την ιερή και σεβάσμια Παράδοση, όπως την παρέλαβε από τους Αποστόλους, έτσι τη διατηρεί και τη διασώζει αλώβητη και άμικτη από κάθε ανθρώπινη κιβδήλευση.

Το ιερό Σύμβολο της αγίας μας πίστεως και κάθε δόγμα που θεσπίστηκε από τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους και παραδόθηκε σε αυτή, αυτή και μόνη τηρεί και θα τηρήσει με τη Χάρη του Θεού αμείωτο και αμιγές.

Είτε στην Κωνσταντινούπολη πας, είτε στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια και στα Ιεροσόλυμα, είτε στη Ρωσία, στη Σερβία, στη Βουλγαρία, στο Μαυροβούνιο, στην Ουγκάντα και όπου αλλού εξαπλώθηκε η Ορθοδοξία, αμέσως θα βρεις την ίδια πίστη, το ίδιο Σύμβολο, τα ίδια Μυστήρια και τον ίδιο τρόπο τέλεσής τους.

Όλοι οι λαοί των διαφόρων αυτών φυλών τα ίδια πιστεύουν, τα ίδια φρονούν και όλοι ομοψυχα «εν ενί στόματι και μιά καρδία, εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» δοξάζουν και προσκυνούν την Παναγία και Μακαρία Τριάδα.

Αυτή και μόνη η Ορθόδοξη Εκκλησία, που εξαπλώθηκε σε όλη τη Οικουμένη, έχει απόλυτο το δικαίωμα να ονομάζεται Καθολική· επειδή διέπεται από τον Κύριο και εμπνέεται από το Πανάγιο Πνεύμα, ονομάζεται και είναι και θα είναιΑγία· επειδή στηρίζεται και παραμένει στη διδασκαλία του Κυρίου, που παραδόθηκε σε αυτή από τους αγίους Απόστολους, ονομάζεται Αποστολική· και καθώς αποτελεί ένα Σώμα και έχει ένα Πνεύμα, δίκαια και κανονικά λέγεται «Μία».

Σε αυτή εκπληρώνεται κυριολεκτικά το ρητό τού Αποστόλου «εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Εφ. 4:5), και μόνο οι Ορθόδοξοι λαοί της έχουν πλήρως το δικαίωμα να ομολογούν στο ιερό τους Σύμβολο της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», διότι πράγματι η Εκκλησία τους είναι «Μία», ενώ όλοι οι υπόλοιποι Αιρετικοί ψεύδονται φανερά, όταν διαβάζουν τα άρθρα αυτά.

Και επειδή η στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, έχει κατ’ ακολουθίαν συνεχή και άρρηκτη την επικοινωνία, από τότε που την ίδρυσε ο Χριστός, με τη θριαμβεύουσα ήδη στους Ουρανούς Εκκλησία των Πρωτοτόκων. Και αυτό διότι, αν ο Χριστός ερχόταν πάλι από τον ουρανό, σε αυτή και μόνη θα έβρισκε την παραδοθείσα από Αυτόν (και σε Αυτόν αναγομένη) πίστη άθικτη, αμόλυντη, αγνή. Αν επίσης οι Απόστολοι έρχονταν και αυτοί, θα έβλεπαν αυτά που κηρύχθηκαν από αυτούς και παραδόθηκαν ως θησαυρός πολύτιμος, να είναι σώα και να τηρούνται και να εκπληρώνονται. Αν επίσης έρχονταν οι Θεόμορφοι και Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν εν Αγίω Πνεύματι τις επτά άγιες Οικουμενικές Συνόδους και όλοι οι άγιοι Διδάσκαλοι, θα έβλεπαν σε αυτή και μόνη την Ορθόδοξη Εκκλησία να εφαρμόζονται οι Κανόνες τους, τους οποίους εμπνεόμενοι από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος εξέδωσαν, και οι διδασκαλίες τους.

Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο και δεν κυβερνήθηκε ποτέ από κανένα ανθρώπινο πνεύμα (όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες λεγόμενες εκκλησίες), αλλά πάντοτε καθοδηγείται και διακυβερνάται από Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα, που μένει σε αυτή στον αιώνα και την αποδεικνύει αλάθητο γνώμονα των Δογμάτων, «στύλο και εδραίωμα της αληθείας». Και παρά το ότι «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι» των μυρίων διωγμών και αιρέσεων και εναντίων φρονημάτων και έπεσαν επάνω της, καθόλου όμως δεν την έσεισαν ή πρόκειται να την σείσουν· «τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Ματθ. 7:25). Και αν ακόμη και τώρα πολεμείται από τους ξένους ή από δικούς της, αλλά και πάλι αυτοί θα ντροπιαστούν και θα κατακριθούν, ενώ η Εκκλησία ακόμη περισσότερο θα δοξαστεί· «πύλαι γαρ άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18)· διότι ο Νυμφίος της υποσχέθηκε, ότι θα μένει με αυτή στον αιώνα· «Και ιδού, φησίν, εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).

Δημήτριος Παναγόπουλος
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 19, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 37-40)

http://alopsis.gr/

Ὁ πόλεμος καὶ ἡ ἀπάτη ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος γιὰ ἐκείνους ποὺ κρατάει στὴν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας

Ὅταν ὁ διάβολος κρατά κάποιον στὴν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας, δὲν φροντίζει γιὰ τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ τὸν τυφλώνει περισσότερο καὶ νὰ τὸν βγάζει ἀπὸ κάθε καλὸ λογισμό, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν παρακινήσει στὸ νὰ γνωρίσει τὴν πολὺ δυστυχισμένη του ζωή·καὶ ὄχι μόνον τὸν βγάζει ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ τὸν καλοῦν στὴν ἐπιστροφὴ καὶ στὴν μετάνοια, βάζοντας στὸ νοῦ του ἄλλους λογισμοὺς κακοὺς καὶ ἀντίθετους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἕτοιμες καὶ γρήγορες ἀφορμές, τὸν κάνει ὁ τρισκατάρατος νὰ πέφτει συχνὰ στὴν ἴδια ἁμαρτία ἢ σὲ ἄλλες μεγαλύτερες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες βγαίνει ὁ ταλαίπωρος ἁμαρτωλός, περισσότερο σκοτισμένος καὶ τυφλός, ὥστε μὲ τὴν τυφλότητά του φτάνει καὶ γκρεμίζεται στὴν συνήθεια τῆς ἁμαρτίας καὶ ἔτσι τρέχοντας ὁ ἄθλιος ἀπὸ τὴν πρᾶξη τῆς ἁμαρτίας σὲ μεγαλύτερη τυφλότητα καὶ πάλι ἀπὸ τὴν τυφλότητα σὲ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, κυκλογυρίζει σχεδὸν ὅλη τὴν ταλαίπωρη ζωή του μέχρι θανάτου, ἂν ὁ Θεὸς δὲν οἰκονομήσει τὴν σωτηρία του μὲ τὴν χάρι του.

Λοιπόν, ὅποιος βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν πολὺδυστυχισμένη κατάστασι, ἂν ἀγαπᾷ νὰ θεραπευθῆ, πρέπει νὰ δεχθεί ἀμέσως τὸ γρηγορώτερο τὸν λογισμὸ ἐκεῖνον καὶ τὴν ἔμπνευση, ποὺ τὸν προσκαλεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴ μετάνοια καὶ πρέπει νὰ φωνάξει μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ στὸ Ποιητή του· 

«Κύριέ μου βοήθησέ με, βοήθησέ με γρήγορα καὶ μὴ μὲ ἀφήσεις πλέον σὲ αὐτὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας»· 

ἂς μὴ σταματήσει νὰ ξαναλέει πολλὲς φορὲς τὸ ἴδιο καὶ νὰ φωνάζει μὲ αὐτὸ καὶ παρόμοιο τρόπο· καὶ ἀμέσως, ἀμέσως, ἂν εἶναι δυνατόν, ἂς ζητήσει βοήθεια καὶ συμβουλή, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐλευθερωθει ἀπὸ τὸν ἐχθρό· ἐὰν ὅμως δὲν μπορεί νὰ πάει ἀμέσως, ἂς προστρέξει γρήγορα στὸν σταυρωμένο Ἰησοῦ καὶ ἂς προσπέσει στὰ Ἁγιά του πόδια μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ καὶ στὴ Θεοτόκο Μαρία, ζητώντας εὐσπλαγχνία καὶ βοήθεια· καὶ ἡ νίκη στέκεται σὲ αὐτὴ τὴν γρηγοράδα.

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Ήταν από τις εκφράσεις που δεν ξεχνάς, που μένουν στο μυαλό σου για να τις επεξεργαστείς στον ελεύθερό σου χρόνο. “Η σημερινή εποχή είναι σαν να ζούμε την εποχή του Νώε”.

Τότε ο Νώε έφτιαχνε την κιβωτό, ένα μεγάλοπλοίο το οποίο Ο Θεός ανέθεσε στοΝώε να κατασκευάσει λόγω του μεγάλου κατακλυσμού που επρόκειτο να φέρει, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη.

Ο Νώε με μεγάλη προθυμία και υπακοή άρχισε αμέσως να κατασκευάζει την κιβωτό. Όταν έλεγε το μήνυμα που έλαβε από τον Θεό δεν τον πίστευε κανείς . Κι ενώ αυτός συμμορφωνόταν με την εντολή του Θεού, οι άλλοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μένουν αμετανόητοι και να κάνουν κακές πράξεις. 

Μέσα σε αυτή τη κιβωτό ο Νώε έβαλε την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του (Σημ, Χαμ και Ιάφεθ) με τις γυναίκες τους καθώς και ζευγάρια από όλα τα ζώα της υφηλίου.

Είναι λοιπόν η σημερινή εποχή σαν την εποχή του Νώε; Πόσοι άνθρωποι μας έχουν μιλήσει για τον Χριστό ; Πόσα θαύματα έχουμε βιώσει στη ζωή μας και ακούμε καθημερινά να γίνονται ; Οι Αγιορείτες Πατέρες έχουν έρθει δίπλα μας αφήνοντας για λίγο τα κελιά τους για να μας συμβουλέψουν και να μας προστατέψουν από τις δυσκολίες που έρχονται. Η Εκκλησία χτυπάει τις καμπάνες τις και Ο Θεός μας καλεί για να μας δώσει την χάρη Του. Αν η σημερινή κιβωτός είναι η ορθόδοξη πίστη μας τι περιμένουμε για να ανέβουμε στο πλοίο και να σωθούμε από τις φουρτούνες που ήδη κλονίζουν την ανθρωπότητα ;

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ. Νιώθουμε ευτυχία που γεννηθήκαμε σε αυτή την χώρα και βαπτιστήκαμε χριστιανοί ορθόδοξοι. Που φωτιστήκαμε με το Άγιο Πνεύμα και μας έδωσαν ονόματα Αγίων. Έχουμε καταλάβει τελικά πόσο τυχεροί είμαστε ; Πώς Ο Ένας Τριαδικός Θεός έχει αγκαλιάσει τα παιδιά Του και τους δείχνει τον δρόμο της σωτηρίας ; Ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας, μας περιμένει στον παράδεισο που έφτιαξε για μας. Εμείς βουλιάζουμε στην αμαρτία και Εκείνος με την πραγματική μας μετάνοια μας δέχεται ξανά και ξανά ; Μας αγαπάει τόσο πολύ και θέλει να σωθεί κάθε ψυχή. Μπορεί να αλλάξει όλα του τα σχέδια για να σώσει έστω μία ψυχή. Όμως για πόσο θα μας ανέχεται ; Μας έδωσε ελευθερία και λογική και εμείς τα χειριστήκαμε με το χειρότερο τρόπο. Και ενώ ο «Νώε» μας καλεί να ανεβούμε στην κιβωτό και να σωθούμε εμείς βουλιάζουμε στα κύματα. Οι πνευματικοί μας πατέρες είναι δίπλα μας και μας περιμένουν να μας δώσουν το εισιτήριο του ταξιδιού με το πετραχήλι τους. Οι ορθόδοξοι πνευματικοί πατέρες που ακολουθούν πιστά το Ευαγγέλιο, το εφαρμόζουν στη ζωή τους και βοηθούν τα πνευματικά τους παιδιά να το εφαρμόσουν.

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΕΙ. ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗ ΓΗ.

Ελένη Παπαδοπούλου για την 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

«οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν ΚύριονἸησοῦν, 
εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». 

 Μόνο δηλαδή φωτιζόμενος από το πνεύμα το Άγιον ο άνθρωπος μπορεί να ομολογήσει τον Ιησούν Χριστόν δηλαδή Θεάνθρωπο απεσταλμένο από το Θεό για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Είναι λοιπόν θα λέγαμε αυτό που οδηγεί την Εκκλησία. 

Αυτό είναι εκείνο το οποίο χαρίζει στην Εκκλησία παραμένοντας σε αυτήν το αλάθητο. 

Το ότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός διαιωνιζόμενος δια μέσου των αιώνων και ότι φωτιζόμενη η Εκκλησία με το πνεύμα το Άγιο πορεύεται αλαθήτος. 

Όχι κάποιο πρόσωπο όχι κάποιος Πατριάρχης όχι κάποιος παπάς όχι αλλά το σύνολο της Εκκλησίας που είναι κλήρος και λαός. Μόνο τότε το σύνολο της Εκκλησίας πορεύεται εν πνεύματι Αγίω και είναι και αλάθητος η πορεία αυτή της Εκκλησίας. Αυτό εννοούμε όταν λέμε Εκκλησία Χριστού. Κλήρος και λαός όλοι οι βαφτισμένοι στο όνομα του Χριστού αποτελούμε την Εκκλησία αποτελούμε αυτό το μυστικό σώμα του οποίου κεφαλή είναι ο Χριστός και φωτίζει την Εκκλησία αυτή το πνεύμα το Άγιον.

Καταλαβαίνεται λοιπόν γι’ αυτό λέμε το πνεύμα το Άγιον οδηγήσει με εν γη ευθεία. Εις οδόν ευθεία. Σε πορεία ευθεία. Μόνο τότε ο άνθρωπος μπορεί να πορεύεται σωστά όταν μέσα του επικαλείται και φροντίζει και αγωνίζεται και υποφέρει για να κατοικεί μέσα του το πνεύμα το Άγιον. 

Θυμηθείτε μας είπε ο Χριστός σε κάποια στιγμή. Όταν λέει ο άνθρωπος μετανοήσει και ομολογήσει την αμαρτία του τότε λέει θα πάρω τον πατέρα και το πνεύμα το Άγιον και θα κατοικήσουμε μέσα στον άνθρωπο αυτόν. Μονήν παρ' αὐτῷ ποιήσωμεν. 

Το πνεύμα το Άγιον λοιπόν είναι εκείνο το οποίο κατευθύνει τη ζωή μας είναι εκείνο το οποίο μας μεταβάλει μας αλλοιώνει την Θεία αλλοίωση και η οποία αλλοίωση αυτή γίνεται από τους Αποστόλους τους μαθητάς εκείνους τους απλοϊκούς ψαράδες.

Βλέπεται λοιπόν ότι από τότε αρχίζει το πνεύμα το Άγιο να φωτίζει και μέχρι σήμερα και μέχρι της συντελείας των αιώνων όλοι εκείνοι οι οποίοι ποθούν τον Αγιασμό και το φωτισμό του Αγίου πνεύματος το δέχονται αρκεί να μετανοήσουν αρκεί να αγωνίζονται αρκεί να ζητούν με κατάνυξη και με αλήθεια «ελθέ παράκλητε αγαθέ, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». Και τότε ασφαλώς έρχεται το πνεύμα το Άγιο και σκηνώνει και μένει διά παντός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου αρκεί να μην ξαναπέσει σε αμαρτήματα και αν ξαναπέσει να ζητήσει μέσα από το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως και πάλι τη συγχώρηση των αμαρτημάτων του και την πορεία. Κανένας δεν είναι ικανός να μην πέσει και να μην αμαρτήσει, σύ γάρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις λέμε για τον Θεό.

Όμως υπάρχει η μετάνοια και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ομιλών περί μετανοίας λέει, ξερές με τι μοιάζει όλα τα αμαρτήματα που έχεις κάνει αδελφέ μου σαν μία σπίθα φωτιάς που πέφτει σε ένα πέλαγος. Μπορεί αυτή η σπίθα να ακουμπήσει την επιφάνεια του νερού στο πέλαγος να μείνει αναμμένη; Όχι τι γίνεται, αμέσως σβήνει. Έτσι και τα οποιαδήποτε και οσαδήποτε αμαρτήματα. Επομένως όταν πέσουν τα αμαρτήματά σου στο πέλαγος της ευσπλαχνίας τότε όλα σβήνουν τότε όλα χάνονται τότε όλα απαλείφονται, εξαφανίζονται και επικαλύπτονται. Γι’αυτό συμπληρώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και αν λέει δέκα χιλιάδες φορές την ημέρα αμαρτήσεις, αν μυριάδες αμάρτι μυριάδες μετανόησον και σωθήσει. Δηλαδή και αν δέκα χιλιάδες φορές την ημέρα αμαρτήσεις άλλες δέκα χιλιάδες φορές μετανόησε και θα σωθείς. 

Βλέπετε πόση μεγαλοσύνη έχει ο Θεός και πόση ανεκτικότητα έχει απέναντι μας. Χρειάζεται όμως αδελφοί μου να μην επαναπαυόμαστε σ’αυτό αλλά στην προσπάθειά μας να έχουμε πάντοτε αγωνιστικό φρόνημα, διάθεση μετανοίας να ζω συνεχώς σε ένα πνεύμα μετανοίας σε ένα πνεύμα επιστροφής σε ένα πνεύμα που ζητώ από το Θεό να έρθει και να σκηνώσει μέσα μου το πνεύμα το Άγιον. 

Πρωτ. Απόστολος Θεολόγος

www.exomologistetokirio.gr

Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;

Το ερώτημα δεν αφορά μόνο στους αλλόθρησκους, αλλά και σε όλους τους βαφτισμένους ορθόδοξους χριστιανούς, που παλαντζάρουν ανάμεσα στην αμφιβολία και την απιστία, καθώς και τους χιλιάδες συμπατριώτες μας, που συνειδητά έχουν αρνηθεί το ορθόδοξο βάφτισμα, που τους πρόσφεραν κάποτε οι γονείς τους, κι έχουν διαγράψει τον εαυτό τους από μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα τώρα πολεμούν κιόλας την Εκκλησία και τη χριστιανική πίστη ή τη διασκευάζουν τροποποιώντας την «κατά τις απόψεις τους».

Επίσης, το ερώτημα αφορά και τους λεγόμενους «χριστιανούς της ταυτότητας» (αν και τώρα ούτε η ταυτότητα γράφει κάτι τέτοιο), δηλ. εκείνους που τυπικά είναι χριστιανοί, αλλά στη ζωή τους δε σκέφτονται ποτέ το Χριστό, εκτός αν είναι να Τον βλαστημήσουν (και τότε ακόμα δε σκέφτονται), ούτε πάνε στην εκκλησία (εκτός για κανένα μνημόσυνο), ούτε προσεύχονται και φυσικά για νηστεία ή εξομολόγηση ούτε λόγος…

Όλους αυτούς δεν τους κρίνω, απλώς επισημαίνω ότι τους αφορά το ερώτημα «γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;».

Ένας λόγος λοιπόν, για να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, είναι ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη θρησκεία, που διδάσκει ένα Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος και άφησε τους ανθρώπους να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν φρικτά, για να δώσει σε όλους τους ανθρώπους – ακόμα και στους βασανιστές Του – τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν, να ενωθούν μαζί Του και να σωθούν στην αιωνιότητα.

Έγινε άνθρωπος και πέθανε ως άνθρωπος, για να καλέσει κοντά Του την ανθρωπότητα, που βασανιζόταν από το κακό, το θάνατο και το διάβολο, να την ενώσει σε ένα σώμα (την Εκκλησία*) και να της δώσει τη δυνατότητα απελευθέρωσης και αθανασίας. Το έκανε μάλιστα έτσι, με το να πεθάνει – αντί να επέμβει δυναμικά, ως παντοδύναμος, και να συντρίψει τους αμαρτωλούς – για να Τον πλησιάσει όποιος θέλει, ελεύθερα, χωρίς να επιβάλει σε κανέναν να Τον πιστεύει και να Τον λατρεύει. Και το έκανε από καθαρή και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς ο ίδιος να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Μετά απ’ αυτό, νομίζω πως είναι φανερό ότι η οργισμένη διαμαρτυρία των ανθρώπων «γιατί υπάρχει το κακό και ο θάνατος στον κόσμο» έχει πάρει την απάντησή της. Το κακό και ο θάνατος έχουν νικηθεί κατά κράτος από το Θεό που έγινε άνθρωπος. Μόνο που Εκείνος προσκαλεί τον καθένα μας να πάρει μερίδιο απ’ αυτή τη νίκη με το να γίνει μέλος του πανανθρώπινου Σώματος του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκεί που ο άνθρωπος γίνεται άγιος και ζει αιώνια ενωμένος όχι μόνο με το Θεό, αλλά και με τους συνανθρώπους του και με τους αγγέλους και ακόμη και με όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας.

Το κακό και ο θάνατος συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν δύναμη (όχι όμως ενάντια στους αληθινούς χριστιανούς), επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούμαστε αυτή την πρόσκληση. Όποιος τη δέχεται, μπαίνει στην αφετηρία για ένα δρόμο ανηφορικό μεν, αλλά γεμάτο Φως, Αγάπη και Χαρά – γεμάτο Χριστό.

Μόνο που, όποιος δεχτεί την πρόσκληση, πρέπει ν’ αρνηθεί τον εγωισμό του και τις εγωιστικές νίκες και χαρές που είχε ώς τώρα, το παράνομο κέρδος, την κακία, τις αμαρτίες του κι ένα σωρό άλλα που τον κρατάνε υποχείριο του κακού και του θανάτου. Ν’ αρνηθεί ακόμα και την υποτιθέμενη καλοσύνη του και να την αντικαταστήσει με μια άλλη ιδιότητα: τη συγχώρηση (ακόμα και εκείνων που, με ανθρώπινα κριτήρια, «δεν αξίζουν» συγχώρηση). Κι όλα αυτά χρειάζονται αγώνα και στην αρχή πονάνε. Γι’ αυτό, λίγοι δέχονται την πρόσκληση.

Εκείνοι που, ενώ κάποτε βαφτίστηκαν χριστιανοί, τώρα απορρίπτουν το βάφτισμά τους ή αμφιβάλλουν αν έπρεπε να τους έχουν βαφτίσει (και μάλιστα «χωρίς να τους ρωτήσουν» – το επόμενο βήμα είναι ότι πολλοί αγανακτούν γιατί τους γέννησαν χωρίς να τους ρωτήσουν, αφού καμιά αληθινή χαρά δε βρίσκουν στον κόσμο), αγνοούν μερικά βασικά πράγματα για την Ορθοδοξία. Σ’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι παπάδες, αλλά και ο καθένας από μας, γιατί σήμερα ακόμη και μέσω Ίντερνετ μπορείς να βρεις (εκτός από σαβούρα) και να μάθεις και μερικά σοβαρά πράγματα.

Αγνοούν ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης, εμποδίζουν τον άνθρωπο ν’ ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας. Στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.

Ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα – με προσπάθεια φυσικά – και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.

Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της. «Πίστη», στην ορολογία της Αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων (των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού), δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η υπόσχεση για την ανάσταση των νεκρών και τη βασιλεία Του είναι αληθινή.

Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του αδύναμου παραβάτη από τον παντοδύναμο νομοθέτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου – η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση. 

«Πρέπει να ξέρουμε», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του κατάλληλο για μετοχή στο Θεό [δηλ. ένωση με το Θεό]. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση». 

Όλα αυτά βέβαια έχουν κάποια αξία μόνο αν είναι αληθινά. Αν ο Θεός είναι κάτι υποκειμενικό και αναπόδεικτο, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά λόγια.

Όμως η ίδια η χριστιανική ζωή είναι η απόδειξη για όλ’ αυτά. Ζώντας αυτή τη ζωή, χιλιάδες άνθρωποι έχουν γίνει άγιοι, ακόμη και στην εποχή μας. Δε θέλεις να ψάξεις για τους γνωστούς σύγχρονους αγίους, π.χ.Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο της Εύβοιας, Ευμένιο από τα Ρούστικα κτλ; 

Πήγαινε στον παπά της ενορίας σου (δηλαδή της εκκλησίας που λειτουργεί κάθε Κυριακή κοντά στο σπίτι σου) ή σ’ ένα μοναχό ή μοναχή σε κάποιο μοναστήρι κοντά στον τόπο σου και ζήτησέ του / ζήτησέ της να σου μιλήσει για σύγχρονους αγίους, να σου πει εμπειρίες από σύγχρονους αγίους ή και να σου υποδείξει αγίους που έζησαν ή ζουν στον ίδιο τόπο με σένα.

Πρόσεξε, υπάρχει περίπτωση να βρεθείς μπροστά σ’ έναν ολόκληρο κόσμο που ούτε φανταζόσουν ότι υπάρχει. Αλλά μετά, θα έχεις κι εσύ υποχρεώσεις, γιατί δε θα έχεις πλέον πλήρη άγνοια – υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό σου και τους δικούς σου, εννοώ, όχι «απέναντι στο Θεό», γιατί το Θεό δε μπορούμε ούτε να Τον ωφελήσουμε ούτε να Τον βλάψουμε. Υποχρεώσεις για τον τρόπο ζωής σου, για τον τρόπο ζωής μας.

Θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, γιατί βλέπω τον κόσμο και είναι χάλια, βλέπω τον εαυτό μου και είναι χάλια, βλέπω το διπλανό μου και είναι χάλια, βλέπω τους έφηβους μαθητές μου και είναι χάλια, και όλοι εμείς / εσείς / αυτοί είμαστε «απελευθερωμένοι από τη θρησκεία του παππού μας» και ζούμε κυνηγώντας τις νέες «προσωπικές αξίες» που έφερε η προπαγάνδα της εποχής μας: το χρήμα, το σεξ, την «επιτυχία», την καριέρα, το «να κάνουμε ό,τι θέλουμε»… 

Όμως αυτά δεν έχουν κάνει τον κόσμο παράδεισο, αλλά τον έχουν παραδώσει στα χέρια των Πολυεθνικών, κάνοντας τους ανθρώπους σκλάβους τους. Μυρμηγκιές σκλάβων, καλωδιωμένων στους υπολογιστές και τα smartphones, που ψάχνουν παρηγοριά στο Facebook και τα σαββατιάτικα μπαρ ή στη γιόγκα και τα γυμναστήρια…

Ξέρω όμως ότι κανείς ινδουιστής γκουρού και κανείς «γκουρού της τεχνολογίας» δε θα δώσει τη λύση (μάλλον θα μας περιπλέξει ακόμη περισσότερο), για τον απλό λόγο ότι δε μας οδηγεί στο Χριστό. Και ότι ο Χριστός είναι η λύση – η νίκη κατά του θανάτου και κάθε δυστυχίας – το ξέρω πια, μετά από τόσους αιώνες χριστιανισμού στον τόπο μου, όπως το ξέρουν όλοι οι άγιοί μου και το ξέρανε και οι ταπεινές γιαγιάδες μας. Όπως το ξέρουν και σήμερα πολλοί άνθρωποι, ακόμη και καθηγητές πανεπιστημίου, που είναι πιστοί και ταπεινοί ορθόδοξοι χριστιανοί.

Να διευκρινίσουμε ότι χρειάζεται ταπείνωση για να εντάξει κάποιος τον εαυτό του στην Εκκλησία, την κατεξοχήν κοινωνία της ταπείνωσης, όπου στέκεσαι δίπλα στον εχθρό σου, κοινωνείς το ίδιο σώμα Χριστού και από το ίδιο Ποτήρι με τον εχθρό σου και προσεύχεσαι μαζί με τον εχθρό σου, και όπου εξομολογείσαι, δίνοντας τη μεγάλη μάχη κατά του εγωισμού και υπέρ της ταπείνωσης, που είναι το θεμέλιο ολόκληρης της πνευματικής προόδου.

Εδώ τελειώνω. Τα ’γραψα όλα αυτά – και συγχωρέστε με – γιατί «μέθυσα» απόψε από τον πόνο και την απελπισία που βλέπω στα δελτία ειδήσεων, στις ταινίες, στα σήριαλ, αλλά και στη ρηχότητα των πρωινάδικων και των δήθεν λύσεων μαζικής κατανάλωση που προτείνονται γύρω μου. Μέθυσα κι από το κρασί της Ανάστασης του Θεού μου, που προσφέρεται δωρεάν κάθε Κυριακή στις εκκλησιές μας, που έχουν ηλικία αιώνων και ένωσαν και ενώνουν το λαό μου εδώ και αιώνες.

Αλλά το κρασί αυτό δεν το πίνουμε ο καθένας μόνος του – προσφέρεται μέσα στην εκκλησία, όπου συναντιόμαστε όλοι μαζί, για να μάθουμε να συγχωρούμε, να συνυπάρχουμε και ν’ αγαπάμε.

Προσφέρεται μέσα από την εξομολόγηση και τη θεία μετάληψη, που είναι η αρχή της θεραπείας της ψυχής μας από κάθε εξάρτηση, κάθε πάθος και κάθε πόνο, και κάθε αμαρτία, για να ντυθεί στα λευκά, σα νεογέννητο.

Και τα λόγια ενός «μεθυσμένου» τι αξία έχουν; Εκτός αν, μέσα στο «μεθύσι» του, λέει λόγια που ένας ξεμέθυστος δεν έχει το θάρρος να ξεστομίσει.

Σημείωση:

(*) Εκκλησία σημαίνει συγκέντρωση, συνάντηση (π.χ. η «εκκλησία του δήμου» στην αρχαία Αθήνα, που ήταν η συνέλευση των πολιτών). Στο χριστιανισμό «Εκκλησία» λέμε το σύνολο των χριστιανών, στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο Χριστός είναι «η κεφαλή» της Εκκλησίας, που φροντίζει και υπερασπίζεται «τα μέλη», δηλ. όλους τους χριστιανούς – με αυτή την έννοια και ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ο άντρας είναι «κεφαλή της γυναίκας», επειδή «η κεφαλή φροντίζει και τρέφει το σώμα της» κι όχι με την έννοια της εξουσίας (επιστολή του Παύλου προς Εφεσίους, κεφ. 5, στίχ. 28-29).

Εκκλησία λοιπόν δεν είναι το κτήριο, όπου γίνονται οι χριστιανικές τελετές (λειτουργίες κ.τ.λ.). Αυτό ονομάζεται «ναός». Επειδή όμως οι χριστιανοί (δηλ. η Εκκλησία) συγκεντρωνόμαστε στο ναό, έχει επικρατήσει οι ναοί να ονομάζονται «εκκλησίες» (=συγκεντρώσεις).

ΥΓ. Θα ήθελα να διαβάσετε και το άρθρο "Οι αμαρτίες έχουν το δικό τους Θεό" του καθηγητή του πανεπιστημίου Βελιγραδίου και σύγχρονου αγίου της Σερβίας Ιουστίνου Πόποβιτς. Ευχαριστώ.

Θ. Ι. Ρηγινιώτης

http://proskynitis.blogspot.gr

π. Γεώργιος Σχοινᾶς: «Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγιοπνευμαντικὴ μὴ σώσει καὶ γίνει»!

«Κρατήστε την Πίστη στον Αναστάντα Χριστό Ζωντανή»!

π. Γεώργιος Σχοινᾶς:

«Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγιοπνευμαντικὴ

μὴ σώσει καὶ γίνει»! (Μετὰ τὸ 22:00)

ikonographics

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ»

Ο αείμνηστος Γέροντας Καλλίνικος ο Ησυχαστής, ο Έγκλειστος, ο Κατουνανιώτης (1853–1930), αυτός ο μεγάλος διδάσκαλος της Νοεράς Προσευχής, λίγο πριν την τελευτή του είδε σε όραμα τους Αγιορείτες Οσίους να τον προσμένουν στον ουρανό βαστώντας λαμπάδες. Έλαμψε όλος από χαρά.

Τα τελευταία του λόγια ήταν:

«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου που, αν και δεν έκανα τίποτε στη ζωή μου, πεθαίνω Ορθόδοξος».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΚΕΙΜ

(1893–1988)

[Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου

(1952–2014):

«Αγιορείτικες διηγήσεις

του Γέροντος Ιωακείμ»

(1893–1988),

κεφ. 45ο, σελ. 124,

Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», 

Θεσσαλονίκη 1998.]

http://toeilhtarion.blogspot.com

Σταχυολογήματα ἀντιαιρετικῶν ἐρωταποκρίσεων

Ἐρώτηση 1η:

-Εἶναι οἱ αἱρέσεις καί οἱ αἱρετικοί μολύσματα τῆς Πίστεως;

Ἀπόκριση:

-"Ἀλλοίμονο σέ ὅσους μολύνουν τήν Ἁγία Πίστη μέ αἱρέσεις ἤ συγκαταβαίνουν στούς αἱρετικούς". 

(Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, Λόγος εἰς τήν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ).

Ἐρώτηση 2η:

-Εἶναι τόσο κακό ἄν ἀλλάξουμε κάτι, ἔστω καί πολύ μικρό ἀπό τήν Πίστη μας;

Ἀπόκριση:

-"Ἐάν λοιπόν ἀπό τόν Νόμο ἕνα 'ἰῶτα καί μία κεραία δέν θά παρέλθη'(Ματθ. 5, 18) πῶς θά ἦταν δυνατόν σέ μᾶς νά παραβαίνουμε καί τό πιό μικρό;". 

(Μέγας Βασίλειος, Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 1, 2 PG, 32, 69C).

Ἐρώτηση 3η:

-Τί σχέση πρέπει νά ἔχουμε μέ ὅσους ἔχουν προβληματική πίστη;

Ἀπόκριση:

-"Οὔτε γιά λίγη ὥρα δέν δεχόμαστε σχέση μέ αὐτούς πού κουτσαίνουν στήν πίστη"…

(Ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης)

"ἀκόμα κι ἄν αὐτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι καί ἐπίσημοι, ἐμεῖς πρέπει νά τούς σιχαινόμαστε ὅσοι ἀγαπᾶμε τόν Κύριο".

(Μέγας Βασίλειος, Κεφάλαια τῶν Ὄρων κατ' ἐπιστομήν, ἐρώτ. ρδ΄).

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορ. ζ´ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; 

Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α ´ Ἰω. β´ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

https://christianvivliografia.wordpress.com

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει (Μαρίζα Κωχ)

Πιστεύετε στον Θεό;

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. 

Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω. 

Και μη σου φανεί μελοδραματικό. 

Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο. 

Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό! 

Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».

Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας; 

Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». 

Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι. 

Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω: 

«Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε». 

Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Γίνεται πάντα κάτι μετά; 

Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ", τ. 65, 3-9 Μαρτίου 2011

http://proskynitis.blogspot.gr

Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια, οὔτε κοπάδι οἱ Χριστιανοί. Τά θεολογικὰ κείμενα κρίνονται ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό, πού δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ

Ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Συνόδου

Κατηγοροῦν κάποιοι μεγαλόσχημοι τούς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάποιες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν ἐπικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ὅτι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν δείχνουν πειθαρχία. Καὶ ὅταν λέγουν Ἐκκλησία ἐννοοῦν αὐτάρεσκα καὶ ἀταπείνωτα τὸν ἑαυτό τους ἢ κάποια ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἀποφάσεων καὶ κάποια πρόσωπα ὑψηλὰ ἱστάμενα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία.

Δὲν ὑπάρχει ὅμως χειρότερο ἐπιχείρημα μέσα στὴν ἱστορία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνότητος γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ θεόσδοτου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς λογικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παραχάραξη τῆς Ἀλήθειας.

«Αὐτοῦ ἀκούετε» φωνάζει ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ θαβωρίου ὅρους τῆς… Μεταμορφώσεως. 

Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐχθροὺς διὰ τὸν Χριστόν». Δὲν ὑπηρετοῦμε λοιπὸν πρόσωπα οὔτε κολακεύουμε καὶ χαϊδεύουμε ἀξιώματα καὶ θρόνους χάριν τοῦ ὁποιουδήποτε δικοῦ μας συμφέροντος καὶ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸν Χριστὸ ὑπηρετοῦμε «πάση θυσία».

Δηλαδή, «Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» ἐπικριτὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, τί ἔπρεπε νὰ κάνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴ ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα μὲ τὴ δική σας σκέψη; Νὰ ὑπακούσει στὸν πατριάρχη καὶ στὸ βασιλιὰ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ὑπογράψει τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάση του, αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ὁ «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας».

Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπὸν τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο καὶ δεδομένο. Τί σημαίνει ὅτι κάποιος εἶναι Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἢ Θεολόγος; Πόσους τέτοιους ἔχει καταδικάσει καὶ ἀναθεματίσει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικούς; Ἀκόμη καὶ πολυπληθεῖς συνόδους ἀνακήρυξε ληστρικές. Ὅλοι κρίνονται στὴν Ὀρθοδοξία.

Πρωτίστως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Κλῆρος καὶ λαός. Εἴμαστε «ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς μέσα στοὺς αἰῶνες» ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Ἐκκλησία εἶναι Ὁ Χριστός, Τὸ Εὐαγγέλιο, Ἡ Ἀλήθεια, ὁ Ἐπίσκοπος, Τὸ Ἱερατεῖο, Τὸ Θυσιαστήριο καὶ Ὁ πιστὸς Λαός. Ὅλα μαζί. Ὄχι λαοκρατία οὔτε ὅμως καὶ κληρικοκρατία. Ὄχι ἀναρχία οὔτε ὅμως καὶ ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφία. Συνοδικότητα καὶ Ὁμοφωνία. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀλήθειας τελικὰ βρίσκεται στὸν πιστὸ λαό. Τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα τὸ 1848.

«...Ἔπειτα παρ΄ ἠμὶν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ο ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργω ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τὲ καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».

Ὁ Χριστός μας ἐπίσης ὅταν ἀπέστειλε τοὺς μαθητές Του στὰ ἔθνη, τοὺς εἶπε «διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμίν», δηλαδή: «δὲ θὰ λέτε ἄλλα ἀντ΄ ἄλλων καὶ δικά σας πράγματα, ἀλλὰ μόνο ὅλα ὅσα σᾶς ἔδωσα Ἐγὼ ὡς ἐντολές».

Λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ κρίνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζονται στὴ Μεγάλη Σύνοδο εἶναι μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση.

Ἔλεος! Καὶ αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ λόγου θὰ τὸ στερήσουν οἱ ἀρνητὲς τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς συνοδικότητος; Δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, ἐπίσκοποι, ἅγιο Ὅρος, ἀδελφότητες; Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;

Θεολογικὰ κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθὼς πρέπει νὰ γίνεται, ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα εὐσεβῆ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια οἱ ἄνθρωποι οὔτε ζαλισμένο κοπάδι οἱ Χριστιανοί.

Ποῦ φτάσαμε ἐπιτέλους; Νὰ ἀντιγράφωνται στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ παπικὲς ἰσοπεδωτικὲς πρακτικὲς καὶ νὰ μιμεῖται ἡ ἀνελεύθερη κομματικὴ πειθαρχία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν; Δυστυχῶς.

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσει σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο ὁ Πιστὸς Λαὸς οὔτε θὰ αὐτοκαταργηθεῖ ἐπειδὴ τὸ θέλουν μερικοί.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Οδηγός για Μετάνοια

Δεν γνωρίζω εσύ που διαβάζεις το παρών κείμενο ποιος είσαι, ποια είναι η ηλικία σου, ποια θέση κατέχεις στην κοινωνία και τι μόρφωση πήρες. 

Ένα μόνο γνωρίζω ότι όποιος και αν είσαι έχεις ανάγκη εξομολογήσεως. Είναι αδύνατον μα εντελώς αδύνατον να μην έχεις πιαστεί σε λίγα ή σε πολλά αμαρτήματα. 

«Ουκ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει». Και ένα αμάρτημα, αν διέπραξες πολύ είναι. Διότι κάθε αμαρτία είναι «ανομία» δηλαδή παράβαση του νόμου του Θεού. 

Η παράβαση δε αυτή θα έχει ως ποινή την ημέρα της Κρίσεως τον ψυχικό θάνατο, τον αιώνιο θάνατο. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». Και όταν πεθάνει κανείς είτε από πολλές ασθένειες είτε από μια το ίδιο είναι εφ’ όσον πέθανε. Πως θα γλυτώσεις όμως; Όπως και όταν πιείς θανατηφόρο δηλητήριο ή τραυματισθείς σοβαρά. Τι κάνεις τότε; Τρέχεις στο γιατρό για να κάνεις εμετό το δηλητήριο να σου κάνει εγχείρηση να σου βγάλει το κακό από μέσα σου. Το ίδιο θα κάνεις και τώρα. Τρέξε στον πνευματικό γιατρό. Εκεί θα πεις τα αμαρτήματά σου και θα σωθείς. Του έδωσε ο Θεός την χάρη αυτή. 

«Αν τινων αφητε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε κεκράτηνται». Το ακούς; Αν δεν τρέξεις να λυθείς χάθηκες για πάντα. Κανένας ούτε ο μεγαλύτερος Άγιος από όσους είναι εις την Βασιλεία του Θεού δεν σώζεται εάν δεν καταφύγει στο μυστήριο αυτό. Όλοι, όλοι πέρασαν από το ιατρείο αυτό.

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Προτού πας στον Πνευματικό γιατρό πρέπει να κάνεις μόνος σου τη διάγνωση. Θα κάνεις δηλαδή έναν αυτοέλεγχο μια αυτοανάκριση, μια εμβάθυνση στο εσωτερικό σου, μια πνευματική ανασκόπηση. Με άλλα λόγια πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τις παραβάσεις του Θείου Νόμου, τις κακίες σου, τα αμαρτήματά σου. 

Άρχισε να εξετάζεις με προσοχή:

α) Την γλώσσα σου

Και ο γιατρός δεν σου λέει να του δείξεις πρώτα την γλώσσα σου; Πόσα αμαρτήματα δεν διαπράττει η γλώσσα! Λέγει το ψεύδος, που πολλοί το έχουν για τίποτε στην ημερήσια διάταξη. Και όμως είναι αμάρτημα όχι μικρό. Το απαγορεύει ο Θεός δια της ενάτης εντολής. Σκέψου μήπως η γλώσσα σου κινήθηκε να διαβάλει και να συκοφαντήσει άλλον, οπότε του έβλαψες την τιμή και την υπόληψη, τον

πλήγωσες ηθικώς, του προξένησες κακό χειρότερο και από τον φόνο. Μήπως μολύνεται η γλώσσα σου με την κατάκριση; «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» είπε ο Κύριος. Πολύ περισσότερο, μήπως η γλώσσα σου κατέκρινε πρόσωπα ιερά; Μάθε ότι σε τέτοια γλώσσα κάθεται ο διάβολος. 

Εξέτασε τη γλώσσα σου επίσης μήπως ψευδόρκησε ή επιόρκησε. Βαρύ το αμάρτημα. Ορκίσθηκες εις τον Θεόν, ότι θα πεις την αλήθεια και είπες το ψέμα χωρίς να υπολογίσεις ότι επικαλέστηκες τον Θεό μάρτυρα ή έδωσες υπόσχεση ότι θα την τηρήσεις και όμως την παρέβης. Σε αυτό το αμάρτημα είναι ένοχοι και όσοι κάνουν όρκους τυχαίους έστω και αν είναι αληθινοί οι όρκοι. Για παράδειγμα (Μα τον Θεό.

Να μη χαρώ τα παιδιά μου κλπ.). Οι όρκοι αυτοί απαγορεύονται από τον Θεό στην Τρίτη εντολή. «Ου λήψη το όνομα Κυρίου του Θεού επί ματαίω».

Άλλο αμάρτημα της γλώσσας είναι η βλασφημία. Τρομερό αμάρτημα. Τόσο τρομερό που ούτε ο διάβολος ο οποίος όλα τα αμαρτήματα τα κάνει βλασφημεί: «Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσουσι». Ακόμα να εξετάσεις τη γλώσσα σου μήπως είναι ένοχη στα αμαρτήματα της αισχρολογίας, ανήθικων ασμάτων, της ευτραπελίας και αργολογίας. Η γλώσσα τότε αναδίδει δυσοσμία. Χάνεται και ο πολύτιμος χρόνος της ζωής μας, κατασπαταλάται κατά τον χειρότερο τρόπο. Ο Κύριος είπε ότι «Περί παντός λόγου αργού δύσωσι λόγο οι άνθρωποι εν ημέρα Κρίσεως». (Ματθαίου ιβ-36).

β) Τα χέρια σου να εξετάσεις

Ναι θα τα εξετάσεις εάν είναι καθαρά. Από τι; Από την κλοπή και από τις άλλες αδικίες που γίνονται με διάφορα μέσα. Όπως την νοθεία, την απάτη κ.λ.π. και εάν γίνονται σε βάρος είτε ενός είτε πολλών. Λέω πολλών γιατί στις μέρες μας πολλοί δεν θεωρούν αμαρτία να κλέψουν το Δημόσιο ή διάφορους οργανισμούς. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι το κάθε ξένο που έχεις είναι φωτιά που θα σε κάψει. Τι κάνεις όταν πέσουν κάρβουνα επάνω σου; Τα πετάς. Επίσης σκέψου μήπως τα χέρια σου έγραψαν ανώνυμες επιστολές για να προκαλέσεις ζημιά σε άλλο, μήπως έδειραν ή χρησιμοποιήθηκαν για απόπειρα αυτοκτονίας ή έγιναν αιτία φόνου κατά οποιονδήποτε τρόπο. Θα εξετάσεις ακόμα τα χέρια σου μήπως προκειμένου να ευεργετήσουν και να εργαστούν το καλό είναι σφικτά γιατί «ανίλεως η κρίσις τω μη ποιήσαντι έλεος». Και άλλη αμαρτία μπορεί να κάνουν τα χέρια σου. Να εργάζονται και την Κυριακή και να καταπατάς έτσι την Κυριακή αργία. «Εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου τη δε εβδόμη

σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου». Πρέπει όμως να προσέξεις ένα άλλο πράγμα. Πιθανόν να μην εργάζεσαι την Κυριακή αλλά να την βεβηλώνεις με αμαρτωλές διασκεδάσεις ή χαρτοπαιξίας ή μέθη, αλλά «μέθυσοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι».

γ) Τα πόδια σου

Πηγαίνουν τα πόδια σου τας Κυριακάς και τας μεγάλας εορτάς εις την Εκκλησίαν; Δεν γνωρίζεις, ότι το να μη προσεύχεται κανείς, είτε ατομικώς εις το σπίτι, είτε ομαδικώς εις την Εκκλησίαν είναι αμάρτημα;

Είναι αναγκαίος ο εκκλησιασμός. Τόσον αναγκαίος ώστε η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος επιβάλλει αφορισμόν, σε όποιον δεν εκκλησιάζεται, άνευ απολύτου ανάγκης, επι τρεις συνεχείς Κυριακάς.

δ) Τα μάτια σου

Αμαρτάνει ο άνθρωπος και με τα μάτια, όταν βλέπει άσεμνα πράγματα, διαβάζει μυθιστορήματα και ρυπαρογραφήματα, ή παρακολουθεί ανήθικα θεάματα. Δια του τρόπου αυτού επέρχεται θάνατος ψυχικώς.

«Ανέβη δια θυρίδων θάνατος». (Ιερεμίας Θ-20).

ε) Την καρδιά σου

Την καρδιά σου θα ερευνήσεις περισσότερο. Γιατί στην καρδιά φωλιάζουν τόσα και τόσα πάθη και αμαρτήματα. Γίνεται κέντρο κακών και έδρα παθών. Τοιαύτα πάθη είναι: Η μνησικακία και το μίσος. Ο Κύριος εδήλωσε καθαρά. «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ ημών αφήσει τα παραπτώματα υμών». Ο φθόνος και η ζηλοτυπία, φοβερά πάθη που βασανίζουν τον αμαρτωλόν και τον αποξενώνουν από τον Θεόν της αγάπης. Ο θυμός και η οργή, που στενοχωρούν τον άνθρωπον, τον τυφλώνουν και τον οδηγούν και εις τον φόνον. Η πλεονεξία η οποία είναι ειδωλολατρία. 

Η υπερηφάνεια και η κενοδοξία, αμαρτήματα τα οποία αποστρέφεται ο Θεός. Πάθος και μάλιστα φοβερώτατον είναι η ανιθηκότης, η οποία μαστίζει σήμερον την κοινωνίαν. Τα ανήθικα αμαρτήματα

απομακρύνουν τον δούλον των από τον Θεόν της αγάπης και φέρνουν την οργήν Του «επί τους υιούς της απειθείας». Αμαρτήματα σιχαμερά, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Πάθος της καρδίας ωσαύτως είναι και η απιστία, που τυφλώνει τον άνθρωπον και δεν βλέπει την αλήθειαν. Απιστεί ο άνθρωπος προς τον Θεόν, αρνείται τις χριστιανικές διδασκαλίες και το περίεργον είναι, ότι εμπιστεύεται εις τον σατανάν και καταφεύγει εις τας μαντείας, τας μαγείας (ξόρκια) τον πνευματισμόν και λοιπάς σατανικάς ενεργείας, δια τας οποίας η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος επιβάλλει επιτίμια όχι μικρά. Επίσης αμαρτία είναι η

ολιγοπιστία, η ανησυχία δια το μέλλον μας. Αυτό σημαίνει άρνησιν της Θείας Προνοίας. Να φροντίζωμεν, ναι χωρίς όμως να ανησυχώμεν.

Εκτός αυτών, χριστιανέ μου, είναι ενδεχόμενον να είναι και άλλα αμαρτήματα, εις τα οποία θα βρεθής ένοχος. Γι’ αυτό θα ερευνήσης προσεκτικά τον εαυτό σου, δια να ιδής πως φέρεσαι ως οικογενειάρχης, ως επαγγελματίας, ως άνθρωπος κατέχων μιαν θέσιν εις την κοινωνίαν. Το αξίωμα σου το χρησιμοποιείς δια την εξυπηρέτησιν και των άλλων; Είσαι εξυπηρετικός; Έχεις πνεύμα αγάπης; Αυτός ο Αρχηγός μας «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».

Θα εξετάσης όχι μόνον τι κακά έκαμες ή επεθύμησες ή εσκέφθης επί πολύ, αλλά και αν δεν έπραξες το καλόν. Και οι νεκροί δεν κάνουν κακόν, πλην όμως είναι νεκροί, διότι δεν εργάζονται το καλόν «Ειδότι καλόν ποιείν και μη ποιούντι αμαρτία αυτώ εστί».

Τι λες αναγνώστα; Τελείωσε το καθήκον σου με το διάβασμα που έκαμες; Δεν ετελείωσε. Αυτή ήταν μόνον διάγνωσις, αλλά διάγνωσις χωρίς θεραπεία, δεν προλαμβάνει τον θάνατον. Γι’ αυτό αφού εξετάσης τα βάθη της ψυχής σου, όχι με επιπολαιότητα αλλά με προσοχήν τρέξε να βρεις πνευματικό τώρα. Μη περιμένεις να έλθουν μεγάλες ημέρες να εξομολογηθείς, διότι δεν θα πας. Και να σου πω γιατί δεν θα πας. Ο Σατανάς, που σε έχει δεμένον μέχρι σήμερον θα σου φέρει χίλια εμπόδια για να μην του φύγης. Θα σου παρουσιάση τα αμαρτήματά σου τόσο εξογκωμένα και μεγάλα και θα σου σφυρίζη, ότι εσύ πλέον δε σώζεσαι. Μην τον ακούς. Όλα συγχωρούνται. Αρκεί να τα φανερώσεις στον πνευματικό. Και εδώ θα σε πολεμήση, Με την ντροπή. Πόσους δεν κρατεί με την ντροπή. Σκέψου όμως, ότι αυτά που ντρέπεσαι να τα πης μυστικά στον πνευματικό, θα φανερωθούν εν ημέρα Κρίσεως ενώπιον των Αγίων, των Αγγέλων του Θεού.

Που θα σταθής τότε; Μπορεί πάλιν ο διάβολος να σου τα παρουσιάσει μικρά και ανάξια λόγου. Είναι παγίδα δια να αναβάλης την εξομολόγηση. Για όνομα Θεού. Μην αναβάλης Σου παίρνει το παρόν ο Σατανάς, που είναι στο χέρι σου και σου υπόσχεται το μέλλον που δεν το εξουσιάζεις. Έχεις όμως συμβόλαιο, ότι θα ζήσεις έπειτα από μήνες; Πως τότε αναβάλεις; Πάτησε λοιπόν τον διάβολο και τρέξε να βρης πνευματικό. Ώ τότε! Τι χαρά! Χαρά σε σένα. Χαρά παντοτεινή. Χαρά και στον ουράνιο κόσμο. «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενι αμαρτωλώ μετανοούντι».

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την αμαρτία και τίποτε δεν είναι ανώτερο από την μετάνοια. 

«Μίλα όταν έχεις κάτι καλύτερο από την σιωπή».

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Το μυστήριο της μετανοίας ...

Το μυστήριο της μετανοίας είναι το μεγαλύτερο και το πιο ευλογημένο μυστήριο που μας προετοιμάζει άριστα για τον ουρανό. Κανένα αμάρτημα πάνω στη γη δεν είναι ασυγχώρητο για τον άνθρωπο που θα μετανοήσει και για τον Θεό της αγάπης που τον δέχεται. Ο Θεός ευχαριστιέται και αναπαύεται στον άνθρωπο που μετανοεί, όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Η μετάνοια είναι πάντα ανοιχτή για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός θέλει μόνο την ομολογία του σφάλματος. Από κει και πέρα τα πάντα τελειώνουν.Δια της ταπεινώσεως έρχεται η εξομολόγηση και η εξομολόγηση φέρνει την κάθαρση και η κάθαρση φέρνει την όραση του Θεού.

Τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, τον νου, το ψυχή, το σώμα, την ζωή, τον λόγο, αγνίζουν ακόμη και την κάθε έκφραση του ανθρώπου. Ποτέ μην χάσουμε την ελπίδα. Όσο και αν πέφτουμε και τραυματιζόμαστε να μην απελπιζόμαστε. Εφ’ όσον ο Θεός μας χαρίζει ζωή, αυτό αποτελεί μία εγγύηση του Θεού, ότι μας περιμένει. Εάν ο Θεός δεν ήταν απείρως εύσπλαχνος, κανείς δεν θα σωζόταν. Ο Χριστός μας περιμένει, δεν πρέπει να αργοπορούμε και να αναβάλλουμε…

από το βιβλίο: "Δοκιμασμένες πνευματικές νουθεσίες", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτη 

http://orahmas.blogspot.gr

«ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ» (Ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία μας πάνω στὴ γῆ)

. Παράξενος ἄνθρωπος! Τοὺς πλησίασε χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλάβουν! Τοὺς προσέγγισε χωρὶς νὰ τὸ πο­λυ­συνειδητοποιήσουν καὶ χωρὶς νὰ ἀμυνθοῦν. Τοὺς ξεκλείδωσε κυριολεκτικά, κι ἂς ἦταν βαθύτατα λυπημένοι. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἄκουσε τὸν πόνο τους καὶ τὴν αἰτία τῆς θλίψης τους, ἄρχισε μ’ ἕνα μοναδικὸ τρόπο νὰ τὰ ἀναχαιτίζει: μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα, μὲ ὑπομνήσεις προφητει­ῶν, μὰ περισσότερο μ’ αὐτὸ τὸν ὑπέροχο τρόπο Του.

. Τοὺς συνάντησε βαρύθυμους καὶ μετέτρεψε τὶς καρδιές τους σὲ καμίνια ποὺ φλέγονταν ἀπὸ τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης.

. Τοὺς βρῆκε παγωμένους ἀπὸ τὴν ἀ­πελπισία καὶ τοὺς ζέστανε μὲ τὴν ἐλπίδα. Ἡ θλίψη τους εἶχε ἐπικαλύψει κάθε ἐλπιδοφόρα ὑπόσχεση ποὺ τοὺς εἶχε δοθεῖ καὶ εἶχε ξεθωριάσει κάθε πληροφορία γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα. Ἔτσι τοὺς ἀντάμω­σε, χαμένους μέσα στὸν πόνο τους, καὶ τοὺς θύμισε προφητεῖες καὶ ὑποσχέσεις ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ εἶχαν λησμονήσει. Τοὺς ὑπενθύμισε. Τοὺς ζέστανε. Τοὺς ἀνέπαυσε. Καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἀλλιῶς, ἀφοῦ ἦταν Ἐκεῖνος! Αὐτὸς τὸν Ὁποῖο θρηνοῦσαν σὰν χαμένο. Αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ ἐλπίδα τους καὶ ἡ χαρά τους. Ὁ ἀγαπημένος τους Διδάσκαλος.

. Τί κι ἂν δὲν Τὸν ἀναγνώρισαν ἀμέσως; Τὸ αἰσθάνθηκαν ὅμως. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ ἄγνωστος Συνοδοιπόρος τους προσ­ποιήθηκε ὅτι θὰ συνέχιζε τὴν πορεία Του χωρὶς νὰ λοξοδρομήσει γιὰ Ἐμμαούς, ἐκεῖνοι ἐπέμειναν νὰ Τὸν παρακαλοῦν γιὰ νὰ Τὸν ἀναγκάσουν νὰ διανυκτερεύσει κοντά τους.

. Δὲν τὸ ἔκαναν ἀπὸ θερμὴ διάθεση φιλοξενίας. Οὔτε γιατὶ βράδιαζε καὶ δὲν ἤ­θελαν νὰ Τὸν ἀφήσουν νὰ Τὸν βρεῖ ἡ νύχτα στὸ δρόμο. Δὲν τὸ ἔκαναν γιὰ Ἐκεῖνον. Γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ ἔκαναν. Τὸ εἶχαν ἀνάγκη. Γιὰ τὸ δικό τους καλό. Γιὰ τὴ δική τους ἀνάπαυση. Δυὸ ἄνθρωποι αὐτοί, ὁ Λου­κᾶς καὶ ὁ Κλεόπας, ἐπιμένουν, παρακαλοῦν καὶ Τὸν ἀναγκάζουν τελικὰ διὰ τῶν συνεχῶν παρακλήσεών τους νὰ μείνει μαζί τους. «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν» (Λουκ. κδ´ [24] 29), ἐπαναλαμβάνουν, γιὰ νὰ κερδίσουν τελικὰ τὴ συγκατάθεσή Του.

. Κι ἀναρωτιέται κανεὶς ἔτσι ὅπως σκέπτεται τὰ γεγονότα: Τελικά, τίνος θέλημα ἦταν ἡ συνάντηση τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς δύο μαθητές Του στὴν πορεία πρὸς Ἐμμαούς; Δική Του; Ἢ τῆς δικῆς τους ἐπιμονῆς καὶ παρακλήσεως;

. Τὴν ἀρχὴ βέβαια τὴν κάνει ὁ Κύριος. Ἐκεῖνος «ἐγγίζει», πλησιάζει τοὺς δύο ἀ­μί­λητους ἀπὸ τὴ θλίψη μαθητές. Ἐκεῖνος ἀνοίγει διάλογο μαζί τους. Ἐκεῖνος ἀνα­τρέπει τὰ δεδομένα τους. Ἐκεῖνος θερμαίνει τὶς καρδιές τους.

. Αὐτοὶ μόνο Τὸν παρακαλοῦν νὰ μείνει κοντά τους, χωρὶς βέβαια νὰ εἶναι λίγο αὐτό.

. Ἔρχεται ἀπὸ μόνος Του κοντά μας ὁ Κύριος. Ἀπὸ ἀγάπη στὸ πλάσμα Του. Ἀπὸ κατανόηση στὴ δυσκολία μας καὶ στὴν περιπέτειά μας. Δὲν ἐπιβάλλει ὅμως τὴν παρουσία Του. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποια στιγμὴ προσποιεῖται ὅτι ἔχει ἄλλη κατεύθυνση ὁ δρόμος Του. Τότε ἀκριβῶς εἶναι ἡ δική μας ὥρα. Ἡ ὥρα, ποὺ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ Τὸν «παραβιάσουμε» νὰ μείνει μαζί μας ἢ θὰ Τὸν ἀφήσουμε νὰ φύγει.

. Ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστό, νὰ μένει μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς θερμαίνει μὲ τὴν παρουσία Του, θὰ πρέπει νὰ Τὸν προσκαλοῦμε. Νὰ Τὸν προσ­καλοῦμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ θερμὲς παρακλήσεις. Νὰ μὴ σταματᾶμε τὶς παρακλήσεις μας, ἕως ὅτου μὲ τὴν ἐπιμονή μας ἀνταποκριθεῖ στὸ αἴτημά μας.

. Κι ἂν Αὐτὸς φαίνεται ν’ ἀδιαφορεῖ στὶς παρακλήσεις μας καὶ νὰ προσποιεῖται ὅτι ἀπομακρύνεται, νὰ ἐπιμένουμε, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν οἱ δύο μαθητὲς στὴν Ἐμμαούς.

. Καὶ ὅσοι ἀπὸ μᾶς ἔχουμε ἐμπειρία τῆς ἀναπαύσεως καὶ τῆς ὠφέλειας ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν κοινωνία μας καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστό, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ Τοῦ ζητοῦμε διαρκῶς καὶ νὰ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μὴ χωρισθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν, νὰ εἴμαστε μαζί Του, ὄχι μόνο γιὰ λίγο ἀλλὰ γιὰ πάντα. Αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ διαρκὴς παράκλησή μας. Ἡ προσευχή μας: «Μεῖνε μαζί μας, Κύριε»!

. Τὰ πάντα νὰ προετοιμάζουμε γιὰ τὴν ἔλευση καὶ παραμονή Του ἐντός μας. Προπαντὸς νὰ καθαρίζουμε τὸ ἐσωτερικό μας καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν καθαρότεροι νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, καὶ περισσότερο διὰ τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Μεῖνε μαζί μας, Κύριε». Αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ παράκλησή μας. Αὐτὸς ὁ βαθύτερος πόθος μας καὶ ἡ πιὸ δυνατὴ προσδοκία μας. Αὐτὴ ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία μας πάνω στὴ γῆ.

«Μεῖνε μαζί μας, Κύριε»

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

https://christianvivliografia.wordpress.com

Θα γίνουν όλα όπως τα έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες μας

Αγαπητοί μου αδελφοί μη "μασάτε"! Είμαστε θεατές και συμμέτοχοι σε έναν πόλεμο που ο νικητής είναι προκαθορισμένος!

Και φυσικά είναι ο Δεσπότης Χριστός!

Το γήϊνο πεδίο είναι για μας τόπος άσκησης. Δεν μας ανήκει. Ο Κύριος το παραχώρησε και στον Σατανά για να μας παιδέψει, με στόχο να μας αναδείξει και να μας στεφανώσει.

Μην τρομάζετε και ούτε να προβληματίζεστε από τα γεγονότα. Θα γίνουν όλα όπως τα έχουν πει οι Άγιοι Πατέρες μας. 

Εάν υπήρχε πίστη στον κόσμο, ο Κύριος θα έστελνε έναν μόνο προφήτη και αυτός θα ήταν αρκετός. Επειδή όμως σήμερα δεν υπάρχει πίστη, γι αυτό και έστειλε τόσους και τόσους Πατέρες να μας προειδοποιήσουν. Μετάνοια όμως, όπως βλέπετε, δεν υπάρχει.

Προσωπικά πιστεύω ότι η μετάνοια θα έρθει "εξ' ανάγκης", αλλά τότε τι να το κάνεις;! Σημασία έχει να μετανούμε για να μην απογοητεύουμε τον γλυκύτακο Χριστό.

Ο Κύριος δεν θα μας αφήσει να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα. Θα δώσει αυτός τη μάχη με τους εχθρούς της Ορθοδοξίας! Εμείς πρέπει να δώσουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ μας μάχη με την αμαρτία!

Αγώνα πνευματικό να κάνουμε, με σκοπό να μην απογοητεύσουμε τον Κύριο! Τα άλλα όλα: πτώχευση, παγκόσμιοι πόλεμοι, ελληνοτουρκικά (προσωπικά νομίζω ότι θα γίνουν όλα) είναι μικρολεπτομέρειες. Και στον παράδεισο να μας βάλουν, εάν εκεί δεν είναι μαζί μας και ο Χριστός, να είστε σίγουροι ότι έπειτα από κάνα δύωρο θα σηκωθούμε να φύγουμε! Ο Χριστός είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! Στηριχθείτε πάνω του. Όλα θα τα οικονομήσει! και τώρα και πάντοτε!!!

Καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα. 

Ισαάκ

Από το forum του Έκτακτου Παραρτήματος 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

ΦΟΒΕΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ !!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Οι Ορθόδοξοι έναντι του Παπισμού († Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης)

Μετά την σύντομον αυτήν ανάλυσιν δυνάμεθα να κατανοήσωμεν διατί οι Ορθόδοξοι εξεδήλωσαν τόσον ζωηράν αντίθεσιν προς τας δυτικάς κακοδοξίας από της εμφανίσεώς των.

Ο Κύριος δεν έχυσε το Πανάγιον αίμα Του, δια να ιδρύση εν θρησκευτικόν ανθρωποκεντρικόν σύστημα, ένα θρησκευτικόν ολοκληρωτισμόν. Δια του παπισμού κατισχύει ο νόμος του ανθρώπου έναντι της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν και έτσι γίνεται μετάθεσις από της ελπίδος του ευαγγελίου εις έτερον ευαγγέλιον «κατ’ άνθρωπον».

Δι’ αυτό και όλοι οι άγιοι και θεολόγοι της Εκκλη­σίας μας ωμίλησαν με πολύ αυστηράν γλώσσαν δια τον παπισμόν αισθανόμενοι την ουσιώδη εκτροπήν ή και ανατροπήν του ευαγγελίου του Χριστού από τους δυτι­κούς.

Ο άγιος Φώτιος ηγωνίσθη σθεναρώς, ως γνωρίζομεν, κατά του το πρώτον επί των ημερών του επισήμως εμφανισθέντος Filioque και ωμίλησε πολύ αυστηρώς δι’ αυτό: «Ο Κύριος και ο Θεός ημών φησί, το Πνεύμα, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται· οι δε της καινής ταύτης δυσσεβείας πατέρες, το Πνεύμα, φησίν, ο παρά του Υιού εκπορεύεται. Τίς ου κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αύτη κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφεται Πατέρας, τον Μέγαν Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την Βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μέγαν Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Και τί λέγω τον δείνα ή τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προ­φητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των Δεσποτικών φωνών η βλάσφημος αύτη και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται».

Όταν ο πάπας Σέργιος ο Δ’ τω 1009 εις την ενθρονιστικήν επιστολήν του παρέθεσε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Filioque, ο σύγχρονός τουπατριάρχης Κων/λεως Σέργιος διέγραψε το όνομα του πάπα εκείνου εκ των διπτύχων, έκτοτε δε δεν ανεγράφη έτερον παπικόν όνομα εις τα δίπτυχα.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Θεολόγος των ακτίστων ενεργειών του Θεού, δια του μεγαλειώδους θε­ολογικού του έργου απεκάλυψε τον κίνδυνον των λατι­νικών δοξασιών περί «κτιστής χάριτος» και έμεινε εις την ιδίαν γραμμήν με τον ιερόν Φώτιον, όσον αφορά εις την κριτικήν κατά του Filioque, πιστεύων ότι τούτο υπο­βιβάζει το Αγιον Πνεύμα: «Ο λέγων δύο αρχάς επί Θε­ού, ότι ο Υιός εκ της αρχής αρχή εστί, ει μεν κατά το δημιουργικόν φησί, προς τω και άλλως μη συμβαίνειν τη καθ’ ημάς ομολογία, και το Πνεύμα το Αγιον εκβάλλει της δημιουργικής δυνάμεως, ταυτό δε ειπείν και της Θεότητος· το γαρ μη δημιουργικόν, ουδέ Θεός». Δια τον Βαρλαάμ λέγει ότι ελθών εις την Ορθοδοξίαν δεν εδέχθη «οντινούν σχεδόν αγιασμόν από της ημετέρας Εκκλησίας… τους εκείθεν απομάττοντα σπίλους».

Κατά των αντιευαγγελικών και αντιπαραδοσιακών παπικών πλανών ηγωνίσθησαν και έτεροι διαπρεπείς ιεράρχαι, ιερωμένοι, μοναχοί και λαϊκοί της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, εν οις ο Ιωσήφ Βρυέννιος, ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο όσιος Μελέ­τιος ο Γαλησιώτης ο ομολογητής και έτεροι πολλοί επισφραγίσαντες την ομολογίαν των και δια πολλών διωγμών, βασανιστηρίων, φυλακίσεων, εξοριών και θα­νάτων, τους οποίους υπέστησαν, χάριν της Αληθείας. Του οσίου Μελετίου ο λατινόφρων αυτοκράτωρ Μι­χαήλ Η’ ο Παλαιολόγος έκοψε την γλώσσαν, του δε οσίου Γαλακτίωνος του Γαλησιώτουεξώρυξε τους οφθαλμούς δια πεπυρακτωμένου σιδήρου λόγω της πεπαρρησιασμένης αντιπαπικής ομολογίας των.

Οι αγιορείται μοναχοί ακολουθούντες τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν ηγωνίσθησαν σθεναρώς κατά των λατινοφρόνων. Κατά τον Ιωάννην Μαμαλάκην: «Επειδή δε και ο ίδιος (Μιχαήλ VIII ο Παλαιολόγος) έβλεπεν, ότι τα υπέρ της ενώσεως επιχειρήματά του ήσαν ασθενή, ετόνιζεν εις την προς τους Αγιορείτας επιστολήν του, ότι από «οικονομίαν», δια να εξοικονομηθώσι δηλαδή αι περιστάσεις, έπρεπε να γίνη η ένωσις των εκκλησιών.

Οι Αγιορείται όμως, αίτινες υπέρ παν άλλο έθετον την πίστιν εις την διδασκαλίαν της ορθοδόξου εκκλη­σίας, εις τας αποφάσεις των συνόδων και εις τα υπό των πατέρων αυτής υποστηριζόμενα, αν και απήντησαν με άκρον σεβασμόν προς τον αυτοκράτορα, υπεστήριξαν όμως ευθαρσώς τας απόψεις αυτών, αι οποίαι διέφερον ριζικώς από τας του αυτοκράτορος. Με το βασικόν επι­χείρημα «ο… της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται», ζητούσι να αποδείξωσιν ότι και η χρησιμοποίησις αζύμων δια την θείαν μετάληψιν υπό των Δυτικών, έχουσα την πηγήν της από την Ιουδαϊκήν Θρησκείαν, και η προσθήκη εις το σύμβολον της πίστεως του «και εκ του υιού»ήσαν αντίθετα προς αυτήν την διδασκαλίαν του Ιησού Χριστού και προς τας αποφάσεις των συνόδων και προς την διδασκαλίαν των πατέρων και γενικά προς την παράδοσιν της Ορθο­δόξου Εκκλησίας. «Συ δε και των πατέρων και του μο­νογενούς αυτού, πλέον τι ιδείν και μυηθήναι εφρόνησας. Ούτως εξ απονοίας, και τω μη πειθαρχείν τω Χρι­στώ θεσπίζοντι, άνω και κάτω τίθης τα ιερά δόγματα, και νυν μεν την κάτω και περί ημας δεσποτική οικονο­μίαν, νυν δε την ανωτάτην και Θεαρχικήν θεολογίαν, ταις μειώσεσί τε και προσθήκη καταρρυπαίνων, την πί­στιν συγχέεις, μάλλον δε τίνα καινήν πίστιν εισάγεις και έτερον ευαγγέλιον». Κατηγορούντες ούτω δριμέως τον αυτοκράτορα, συνεχίζουσιν:

«Αλλ’ ουχί προφανώς τούτο το δόγμα του σατανά, διαρχίαν άθεον παρεισάγον, και το πνεύμα υποδιβάζων; …ει γαρ η του Πατρός μεν γονιμότης διττή, κατά τε γέννησιν και προβολήν, αύτη δε, ως φης, μη ιδίωμα της του Πατρός υποστάσεως, αλλά φύσεως, πώς τω υιώ μεν εξ ημισείας έσται, τω πνεύματι δε ουδόλως; είπερ όσα της φύσεως κοινά κοχί των τριών απαραλλάκτων Θεαρχικών υποστάσεων και υιώ και πνεύματι, μείωσις των επικοίνων εσείται ούτως… Ημείς δε δια ταύτα και ως αιρετικόν προφανώς θεωρούμεν σε, ότι μηδέ το σύμβολον της ορθοδόξου πίστεως έχεις απαραποίητον».

Υποστηρίζουσι δε εν συνεχεία ότι εις τα θεσπισθέ­ντα υπό της εν Τρούλλω έκτης συνόδου, «ενθεωρείται… και το εξ εναντίας ιέναι των της ευσεβείας δογμάτων των προτέρων πατέρων συνέδοξεν είναι ουκ άλλο ή το προστιθέναι τούτοις και αφαιρείν».

Ούτω δεν δύναταί τις να αμφισβητή ότι δι’ όσων εισήγαγον καινών, κατέστησαν αιρετικοί. «Εν όσοις γουν ούτοι εγκαλούμενοι υπό ευθύνας εισίν, τοις αυτοίς άπασι και ημείς, ει καταδεξοίμεθα…, υπόδικοι γινόμεθα» και τονίζουσιν: «Ουκ έστι τούτο θεμιτόν, ουκ έστιν».

«Ο αιρετικόν δεχόμενος, τοις αυτοίς εγκλήμασιν υπόκειται». Και πώς να μνημονεύωσι τον αιρετικόν πάπαν «εν Ναώ Θεού,… εν αυτοίς τοις αδύτοις, επί της μυ­στικής και φρικτής τραπέζης του Θεού»; «ει δε ο προκεί­μενος αυτός εστίν η αυτοαλήθεια, πώς αν το μέγα τούτο ψεύδος δέχηται… το συνάπτειν αυτόν ως ορθόδοξον πατριάρχην, μετά των λοιπών ορθοδόξων πατριαρχών, εν καιρώ φρικτών μυστηρίων; σκηνικών παίζομεν; και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή; και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλικεύοντας τα θεία τούτοις ηγήσεται;».

Ερχόμενοι δε εις το επιχείρημα «κατ’ οικονομίαν», γράφουσιν: «Αλλ’ ως οικονομίαν τούτο ποιήσωμεν και πώς δεχθήσεται οικονομία τα θεία βεβηλούσα και τον του Θεού ειρημένον λόγον, και εκ των θείων απωθούσα το Θεού πνεύμα, και της εντεύθεν αφέσεως των αμαρ­τιών, και της υιοθεσίας τους πιστούς αμέτοχους ποιούσα, και τί αν είη ταύτης της οικονομίας ζημιωδέστερον;».

Εις την απάντησιν ταύτην των Αγιορειτών γίνεται πα­σιφανές δια μίαν ακόμη φοράν, ότι δι’ αυτούς η σωτηρία της ψυχής και η εξύψωσις προς το Θείον είναι ο ύψιστος σκοπός και ότι κατ’ αυτούς μόνον δια της πίστεως εις την διδασκαλίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας δύναται να επιτευχθή τούτο. Είναι δε να θαυμάση τις την παρρησίαν με την οποίαν γράφουσι προς τον αυτοκράτορα. Τις όμως ο συντάξας την επιστολήν ταύτην δεν γνωρίζομεν…». (Ιωάννου Μαμαλάκη, Το Αγιον Όρος (Αθως) δια μέσου των αιώνων, Θεσ/νίκη 1971, σελ. 161-163).

Οι άγιοι και θεολόγοι της Τουρκοκρατίας ήσαν επί­σης αυστηροί στηλιτευταί των παπικών αιρέσεων.

Ο άγιος ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός, γνωστός δια τον αποστολικόν του ζήλον, την αγιότητα και τον μαρτυρικόν θάνατον δεν εδίστασε να χαρακτηρίση τον πάπαν ως «Αντίχριστον». «Ο αντίχριστος είνε· ο ένας είνε ο πάπας και ο έτερος είνε αυτός οπού είνε εις το κε­φάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του το καταλαβαίνε­τε, μα λυπηρόν είνε να σας ειπώ, διότι αυτοί οι αντίχρι­στοι είνε εις την απώλειαν». (Αυγ. Καντιώτου, Μητροπ. Φλώρ. «Κοσμάς ο Αιτωλός», Αθήναι, 1971, σελ. 270-271)

Ο εν Θεολόγοις όσιος και εν οσίοις Θεολόγος Νικό­δημος ο Αγιορείτης χαρακτηρίζει το βάπτισμα των πα­πικών ως «μόλυσμα». (Θεοκλ. Διονυσιάτου, «Ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης», Αθήναι 1959, σελ. 286)

Ο Ευγένιος Βούλγαρις χαρακτηρίζει την παπωσύνην ως Νέαν Βαβυλώνα:

«Η παπωσύνη διέστρεψε πολλά των αποκεκαλυμμένων δογμάτων, συνδιαστρέψασα αυτό το Πνεύμα του Χριστιανισμού, επενόησε δε άλλα νέα αντιευαγγελικά δόγματα, δι’ ών κατεπάτησε την συνείδησιν και την διάνοιαν, ενεφύσησε την μισαλλοδοξίαν, ενέβαλε διχόνοιαν μεταξύ λαών και βασιλέων και πραγματικώς απεδείχθη νέα κατά την αποκάλυψιν Βαβυλών» (Ευγενίου Βουλγάρεως, «Θεολογικόν», Βενετία 1872, σελ. λστ’)

Παρόμοια γράφουν ο Νικηφόρος Θεοτόκης, Αθανά­σιος Πάριος και άλλοι.

Επιγραμματικώς ομιλούν δια τας παπικάς πλάνας και αι ομολογίαι τουΜητροφάνους Κριτοπούλου και Δοσιθέου Ιεροσολύμων.

Κατά τον Κριτόπουλον «Ουδέποτε ηκούσθη άνθρωπον θνητόν και μυρίαις αμαρτίαις ένοχον κεφαλήν λέγεσθαι της Εκκλησίας. Εκείνος γαρ άνθρωπος ων θανάτω υπόκειται. Εν όσω δε άλλος εκλεχθή εις διαδοχήν εκείνου, ανάγκη εν τοσούτω την Εκκλησίαν ακέφαλον είναι. Αλλ’ ώσπερ σώμα δίχα κεφαλής ουδ’ εν ριπή γουν στήναι δυνατόν, ούτω την Εκκλησίαν δίχα της προση­κούσης αυτή κεφαλής μείναι κάν εν βραχεί αδύνατον. Τοιγαρούν αθανάτου κεφαλής χρεία τη Εκκλησία, ίνα πάντοτε ζώσα και ενεργής η, καθάπερ και η κεφαλή… Έστι δε τοιαύτη κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ος εστί η κεφαλή πάντων, εξ ου παν το σώμα συναρμολογείται…» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 560).

Κατά δε τον Δοσίθεον «Της Καθολικής Εκκλησίας, επειδή θνητός άνθρωπος καθόλου και αΐδιος κεφαλή είναι ου δύναται, αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστί κεφαλή και αυτός τους οίακας έχων εν τη της Εκκλησίας κυβερνήσει, πηδαλιουχεί δια των αγίων πα­τέρων» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 752).

Ο Πατριάρχης Κων/λεως Κύριλλος ΣΤ’ παρά την αντίδρασιν των επηρεαζομένων από την ισχυράν προπαγάνδαν των εν Κων/πόλει παπικών και εκπροσώπων των ξένων δυνάμεων αρχιερέων εξέδωσε εγκύκλιον, δι’ ής αφορίζει τους δεχομένους ως έγκυρα τα Μυστήρια των παπικών(Πρβλ.Timothy Ware, «Eustratios Argenti», σ. 74).

Είναι μνημειώδης η αξιοπρεπής αλλά και ευγενής στάσις του Πατριάρχου Κων/λεως Γρηγορίου ΣΤ’ προς τους παπικούς απεσταλμένους, οι οποίοι ήθελον να του επιδώσουν πρόσκλησιν του πάπα Πίου Θ’ δια συμμετοχήν εις την Α’ Σύνοδον του Βατικανού. Ο Πατριάρ­χης συμπεριεφέρθη λίαν φιλοφρόνως προς αυτούς, αλλ’ ηρνήθη να δεχθή εις τας χείρας του την πρόσκλησιν ειπών εκτός των άλλων και τα εξής: «Ω σεβάσμιοι αββάδες, περί Οικουμενικής Συνόδου όντως του λόγου, δεν διαφεύγει βεβαίως την μνήμην υμών, ότι αι Οικουμε­νικαί Σύνοδοι άλλως πως συνεκροτούντο, ή όπως διεκήρυξεν η Α. Μακαριότης. Εάν ο της Ρώμης Μακαριώτατος Πάπας ησπάζετο την αποστολικήν ισοτιμίαν και ισαδελφίαν, έπρεπεν, ως εν ίσοις την αξίαν και πρώτος τη της έδρας τάξει, κατά το κανονικόν δίκαιον, ν’ απευθύνη γράμμα ιδιαίτερον προς έκαστον των Πατριαρχών και των Συνόδων της Ανατολής, ουχί ίνα επιβάλη εγκυκλίως και δημοσιογραφικώς, ως πάντων άρχων και δε­σπότης, αλλ’ ίνα ερωτήση αδελφούς αδελφός, ισότιμός τε και ισοβάθμιος, ει συνεγκρίνουσι που και πως και οποίας Συνόδου την συγκρότησιν. Τούτων ούτως εχό­ντων, ή αναδραμείσθε και υμείς εις την ιστορίαν και εις τας Οικουμενικάς Συνόδους, ίνα ιστορικώς κατορθωθή η παρά πάντων ποθούμενη αληθής και χριστοσύλλεκτος ένωσις, ή πάλιν αρκεσθησόμεθα εις τας ημών διηνεκείς προσευχάς και δεήσειςυπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως. Εν δε τοιαύτη περιπτώ­σει μετά λύπης διαβεβαιούμεν υμίν, ότιπεριττήν και άκαρπον νομίζομεν την τε πρόσκλησιν και όπερ συνεπι­φέρετε επιστολιμαίον τούτο φυλλάδιον» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 929).

Όλην αυτήν την αγίαν ορθόδοξον παράδοσιν δια­μαρτυρίας και καταγγελίας των παπικών αιρέσεων συνοψίζει η περίφημος εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Κων/λεως εν έτει 1895, πατριαρχεύοντος Ανθίμου Ζ’ προς τον Ιερόν Κλήρον και το ευσεβές πλήρωμα του πατριαρχικού θρόνου Κων/λεως, εις απάντησιν εγκυκλίου επιστολής του πάπα Λέοντος ΙΓ’ προς τους ηγεμόνας και τους λαούς της οικουμένης προσκαλούντος αυτούς ως και την ορθόδοξον Εκκλησίαν εις την μετά του παπικού θρόνου ένωσιν «εννόων την ένωσιν ταύτην ως δυναμένην γενέσθαι μόνον δι’ αναγνωρίσεως αυτού ως άκρου αρχιερέως και υπερτά­του πνευματικού τε και κοσμικού άρχοντος της καθό­λου Εκκλησίας και μόνου αντιπροσώπου του Χριστού επί της γης και πάσης χάριτος διανομέως».

Η εγκύκλιος προτάσσει τους αποστολικούς λόγους «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού· ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν. Ιησούς Χρι­στός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη περιφέρεσθε» (Εβρ. ΙΓ’ 7-8).

Πράγματι το όλον πνεύμα της εγκυκλίου θεμελιούται εις τον μέχρι τούδε παρά «των Ηγουμένων» εν τη πίστει αγίων Πατέρων παραδοθέντα λόγον του Θε­ού. Ο παπισμός συγκαταλέγεται εις τα ανέκαθεν αναφανέντα «αιρετικά εν τη Εκκλησία του Θεού ζιζάνια, άπερ πολλαχώς ελυμήναντο και λυμαίνονται την εν Χρι­στώ σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους, και άπερ ως σπέρματα πονηρά και μέλη σεσηπότα δικαίως αποκό­πτονται από του υγιούς σώματος και ορθοδόξου καθο­λικής του Χριστού Εκκλησίας. Εν εσχάτοις δε χρόνοις ο πονηρός διέσπασεν από της ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και Έθνη ολόκληρα της δύσεως, εμφυσήσας τοις επισκόποις της Ρώμης φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς.

Και ου μόνον τούτο, αλλά δη και παντί τρόπω αγω­νίζονται οι κατά καιρόν πάπαι της Ρώμης, ίνα υποτάξωσιν εις τας εαυτών πλάνας την ακραδάντως ανά την Ανατολήν τη πατροπαραδότω της πίστεως στοιχούσαν καθολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, ενώσεις κατά την ιδίαν φαντασίαν επιδιώκοντες απλώς και αβασανίστως».

Κάθε ορθόδοξος, ο οποίος θέλει να μένη εις την παράδοσιν της Ορθοδοξίας αναγνωρίζει εις τους ευθαρ­σείς αυτούς λόγους του υπό τον στυγνόν τουρκικόν ζυγόν ευρισκομένου Πατριαρχείου την φωνήν της Ορθοδοξίας και διαπιστώνει την επικαιρότητα των λό­γων αυτών και δια τα σήμερον συμβαίνοντα.

Η ένωσις κατά την εγκύκλιον τυγχάνει ποθητή εις τους ορθοδόξους, αλλά δέον να βασίζεται εις τον ένα κανόνα της πίστεως, άνευ δε της «εν τη πίστει ενότητος αδύνατος αποβαίνει η ποθητή των Εκκλησιών ένωσις».

Εν συνεχεία καταγγέλλει τας αιρέσεις του παπι­σμού, εν αίς το Filioque, το Πρωτείον και Αλάθητον και αποδεικνύει το αντιευαγγελικόνκαιαντιπαραδοσιακόν αυτών.

Οι ορθόδοξοι εμμένοντες πιστοί εν τη αποστολική παραδόσει και τη πράξει της Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, «υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως εστήκαμεν αγωνιζόμενοι» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 243, Εγκύκλιος, σελ. 40).

Ανατρέχοντες εις τους Πατέρας και τας Οικουμενικάς Συνόδους -κατά την εγκύκλιον- πληροφορούμεθα ότι ουδέποτε εθεωρήθη ο επίσκοπος Ρώμης ως η ανωτάτη αρχή και αλάνθαστος κεφαλή της Εκκλη­σίας… μόνος δε και αιώνιος αρχηγός και κεφαλή αθάνα­τος της Εκκλησίας εστίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χρι­στός… (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 938, παρ. 4)

Η ορθόδοξος ανατολική και καθολική του Χριστού Εκκλησία, εκτός του αφράστως ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, ουδένα άλλον γινώσκει αλάθητον επί γης υπάρξαντα· και αυτός ο απόστολος Πέτρος, ούτι­νος διάδοχος οίεται είναι ο πάπας, τρις ηρνήθη τον Κύριον, και ηλέγχθη δις υπό του αποστόλου Παύλου ως μη ορθοποδών προς την αλήθειαν του Ευαγγελίου.

Πρόκειται περί αποστολικής ομολογίας της Χριστοκεντρικής – Θεανθρωποκεντρικής αρχής της Εκκλησίας ανταξίας της αποστολικότητος του Θρόνου της Κωνστα­ντινουπόλεως.

Αιωνία η μνήμη του μακαριστού Πατριάρχου Ανθί­μου Ζ’ και των Συνοδικών Αρχιερέων των αποστολικώς και πατερικώς ομολογησάντων τον Θεάνθρωπον Χριστόν ως μοναδικήν κεφαλήν, βάσιν, κριτήριον της Εκ­κλησίας εν αντιθέσει προς την εκπεσούσαν της αποστο­λικής πίστεως Εκκλησίαν της Ρώμης.

Ενώ η Ορθόδοξος Εκκλησία διατηρεί την ευαγγελικήν πίστιν ανόθευτον, «η νυν Ρωμαϊκή εστίν Εκκλη­σία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των όρων των αγίων Συνόδων διό και ευλόγως καιδικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσε­ται, εφ’ όσον αν εμμείνη εν τη πλάνη αυτής. «Κρείσσων γαρ επαινετός πόλεμος», λέγει και ο θείος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός «ειρήνης χωριζούσης Θεού» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 942, παρ. 20).

Αι καινοτομίαι του παπισμού περί την πίστιν και το διοικητικόν της Εκκλησίας πολίτευμα είναι «σπουδαίαι και αυθαίρετοι», αναφέρονται «εις ουσιώδη κεφάλαια της πίστεως και του διοικητικού συστήματος της Εκκλη­σίας και προφανώς αντικείμεναι εις το εκκλησιαστικόν καθεστώς των εννέα πρώτων αιώνων, ποιούσιν αδύνατον την ποθητήν ένωσιν των Εκκλησιών· αφάτου δε λύπης πληρούται πάσα ευσεβής και ορθόδοξος καρδία βλέπου­σα την παπικήν Εκκλησίαν εμμένουσαν υπεροπτικώς εν αυταίς και ήκιστα συντελούσαν εις τον ιερόν της ενώσε­ως σκοπόν δι’ αποπτύσεως των αιρετικών τούτων καινο­τομιών και επανόδου εις το αρχαίον καθεστώς της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλη­σίας, ης μέρος τότε και αυτή απετέλει» (Ι. Καρμίρη «Δογματικά και συμβολικά μνημεία», τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 942, παρ. 21).

Η θλιβερά αυτή διαπίστωσις ότι ο παπισμός εμποδί­ζει την ένωσιν δια της εμμονής του εις τας πλάνας ισχύει έτι μάλλον σήμερον, ότε πολλαί εκ των πλανών αυτών ενισχύθησαν δια της Β’ Βατικανείου Συνόδου, ως θα ίδωμεν περαιτέρω.

Καταλήγει δε η εγκύκλιος με έκκλησιν προς τους φιλοχρίστους λαούς της Δύσεως, «οΐτινες εξ αγνοίας της αλη­θούς και αδέκαστου των εκκλησιαστικών πραγμάτων ιστορίας εύπίστως παρασυρόμενοι, άκολουθοΰσι ταΐς άντευαγγελικαΐς και παναθέσμοις καινοτομίαις του πα­πισμού», να επιστρέψουνεις την Μίαν και αδιαίρετον Εκκλησίαν. «Αλλ’ εκκλίνατε από των τοιούτων διαστροφέων της ευαγγελικής αληθείας… και επανέλθετε το λοιπόν εις τους κόλπους της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Θεού Εκκλησίας, ήτις αποτελείται εκ του συνόλου των κατά μέρος ανά την ορθοδοξούσαν οικουμένην θεοφυτεύτων δίκην αμπέλων ευκληματουσών και αρρήκτως εν ενότητι της μιας εις Χριστόν σωτηρίου πίστεως και εν τω συνδέσμω της ειρήνης και τω πνεύματι συνημμένων αλλήλαις αγίων του Θεού Εκκλησιών, ίνα τύχητε της εν Χριστώ ποθουμένης σωτηρίας…».

Προτρέπει δε και τους ορθοδόξους να κρατώμεν «της πατρώας και αποστολοπαραδότου ευσεβείας. Προσέχωμεν πάντες από των ψευδαποστόλων, οίτινες ερχόμενοι εν σχήματι προβάτων πειρώνται δελεάζειν τους απλοϊκωτέρους εν ημίν δια ποικίλων και υπούλων υποσχέσεων, τα πάντα θεμιτά ηγούμενοι και επιτρέποντες προς ένωσιν, εάν μόνον αναγνωρισθή ο της Ρώμης πάπας ως υπέρτα­τος και αλάθητος άρχων και απόλυτος κυριάρχης της κα­θόλου Εκκλησίας και μόνος επί της γης αντιπρόσωπος του Χριστού και πηγή πάσης χάριτος».

Το πνεύμα της εγκυκλίου αυτής ενεστερνίσθησαν και όλοι σχεδόν οι νεώτεροι ορθόδοξοι Θεολόγοι (Πρβλ. σχετικά έργα Χ. Ανδρούτσου, Ιω. Καρμίρη, Κ. Μουρατίδου, Βλ. Λόσκι, κ.α.). Ο δε γνωστός πανορθοδόξως Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος Πόποβιτς με προφητικήν όντως γλώσσαν απεκάλυψε τον ορθόδοξον θεανθρωποκεντρισμόν και τον παπικόν και δυτικόν ανθρωποκεντρισμόν ένεκα του οποίου και ωμίλησε περί τριών πτώσεων του ανθρώπου. Της πτώσε­ως του Αδάμ, της πτώσεως του Ιούδα και της πτώσεως του πάπα.

Η αυστηρότης αυτή των Ορθοδόξων Πατέρων και Θεολόγων είναι φιλάνθρωπος, διότι υποδεικνύει την σο­βαρότητα της ασθενείας του παπισμού και δεν καθησυ­χάζει αυτόν με ανθρωπιστικά ηρεμιστικά. Όσοι πράγ­ματι αγαπούν, δεν φοβούνται να ειπούν την αλήθειαν, διότι μόνη η αλήθεια σώζει. Όσοι δεν αγαπούν ή αγα­πούν υποκριτικώς, κρύπτουν την αλήθειαν δι’ ιδιοτελείς σκοπούς.

Η αυστηρά αλλά φιλάνθρωπος αυτή γλώσσα των Ορθοδόξων υπαγορεύεται και από την επιθυμίαν των να μείνουν πιστοί εις το Ευαγγέλιον του Χριστού και τους θεοφόρους Πατέρας.

Είναι μεγάλη ευλογία και μέγα προνόμιον να είσαι Ορθόδοξος, αλλά συγχρόνως είναι και μεγάλη ευθύνη.

Αυτή η υψηλή συνείδησις ευθύνης έκαμε τους ορθο­δόξους ομολογητάς να μη παραιτούνται από τον σταυρόν της ορθοδόξου ομολογίας και όταν ακόμη εκινδύνευεν η ζωή των ή η πατρίς των.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ορθοδοξία και Παπισμός», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 1978)

http://alopsis.gr/