Τα «Μυστήρια» των Παλαιοημερολογιτών

Όχι μόνο η ερευνητική αλλά κυρίως η χριστιανική ηθική, μας προτρέπει να εξετάσουμε το παραπάνω ζήτημα με έναν δίκαιο διαχωρισμό.

Aπό το 1948 που η Εκκλησία της Ελλάδος έπεσε στην βαρύτατη προδοσία της Πίστεως, συνιδρύοντας και συμμετέχοντας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών -κάτι που προϋπόθετε την εκ μέρους της αποδοχή της θεωρίας των κλάδων- της στέρησε εν πολλοίς το αξίωμα της να εμφανίζεται ως προστάτης και φορέας ορθόδοξων θέσεων. Έτσι δεν θα ήταν αβάσιμο να εξετάσουμε το παραπάνω ζήτημα απορρίπτοντας τις καταδικαστικές κατά των παλαιοημερολογιτών αποφάσεις της Ελλαδικής Εκκλησίας από το 1948 και μετά ως αμφίβολου κύρους.

Τα δεδομένα που έχουμε λοιπόν για την περίοδο 1924 έως το 1948 είναι εν συντομία τα παρακάτω:

1. Το πρώτο έτος της ημερολογιακής μεταβολής, ιδρύονται θρησκευτικοί σύλλογοι οι οποίοι οργανώνουν το παλαιοημερολογίτικο «κίνημα». Πίσω τους κρύβονται αγιορείτες Μοναχοί κυρίως ο Ματθαίος Καρπαθάκης και ο Αρσένιος Κοττέα (Ρουμάνος),αλλά και πολλοί ιερείς και λαϊκοί απανταχού στην Ελλάδα. Οι παλαιοημερολογίτες μέσω αυτών των συλλόγων, προτρέπουν τον λαό σε απείθεια κατά της Εκκλησίας, διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας,[1] άρνηση της Θείας Κοινωνίας[2] και τουβαπτίσματος των Νεοημερολογιτών[3] κηρύττοντας την απόσχιση από Αυτήν γιατι «εναυάγησε».[4] Έτσι διέκοψαν σιωπηρά, άτυπα αλλά άμεσα ήδη από το 1924 τις σχέσεις τους με την Εκκλησία της Ελλάδος.

2. Στις 28-10-1924, η Σύνοδος της ελλαδικής Εκκλησίας επαναλαβάνει «την εμμονήν Αυτής εις τας ληφθείσας ανεκκλήτους αποφάσεις». Η κατάσταση αυτή διατηρείται μέχρι το 1935.

3. Το 1935 οι παλαιοημερολογίτες ισχυρίσθηκαν ότι έχουν νέα «Εκκλησίαν» αφού τότε απέκτησαν δικούς τους Αρχιερείς.[5] Συγκεκριμένα, την Κυριακή 13/26 Mαΐου 1935) οι τρείς Μητροπολίτες που τους καθοδηγούν πλέον,δηλώνουν επίσημα –επ΄εκκλησίας[6]- ότι αποκόπτουν οριστικά κάθε σχέση και εκκλησιαστική κοινωνία με την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος ως «εμμενούσης εις την ημερολογιακήν καινοτομίαν».[7] 

Οι τρείς Επίσκοποι ταυτόχρονα εξέδοσαν διάγγελμα «προς τον ευσεβή ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν» που εκθέτουν τους λόγους, «δι' ους απεσχίσθησαν της Εκκλησίας …καλούντες τους νεοημερολογίτας όπως αποκηρύξωσι το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον ως αντορθόδοξον [ότι]διακόπτουσι πάσαν σχέσιν και εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά της Εκκλησίας», την οποία εκήρυτταν σχισματική.[8]

4. Την επομένη 26-5-1935, με έγγραφο τους που επιδίδουν με δικαστικό κλητήρα στην Ι. Σύνοδο,οι τρείς Επίσκοποι, της γνωστοποιούν την απόφασιν τους, «ότι διακόπτουσι του λοιπού πάσαν σχέσιν και εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετ' Αυτής εμμενούσης εις την ημερολογιακήν καινοτομίαν και αναλαμβάνουσι «την πνευματικήν ηγεσίαν και ποιμαντορίαν του αποκηρύξαντος την διοικούσαν Εκκλησίαν». 

5. Στις 31 Μαΐου/13 Ιουνίου 1935 οι τρεις επίσκοποι με έγγραφο τουςεμφανίζονται πλέον ως «Σύνοδος» με Πρόεδρο τον Δημητριάδος Γερμανό, που υπέγραψε έγγραφο προς την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με το οποίο, επαναλαμβάνει την υπό των 3 Μητροπολιτών αποκήρυξη της Διοικούσας Εκκλησίας ως σχισματικής (26-5-35 ), και αρνείται κάθε δικαιοδοσία αυτής (της Συνόδου) σε αυτούς.

6. Εν τω μεταξύ οι τρεις Μητροπολίτες -αρχηγοί του παλαιοημερολογίτικου κινήματος-, προέβησαν στην χειροτονία τεσσάρων Επισκόπων, των Κυκλάδων Γερμανού Βαρυκοπούλου (5-6-1935), Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζή (6-6-1935), Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη (7-6-1935) και Διαυλείας Πολυκάρπου Λιώση (7-6-1935) , κι έτσι συγκρότησαν 7 μελή Σύνοδο.

7. Την 14η Ιουνίου 1935 οι 3 πρωταίτιοι καθαιρούνται κατηγορουμένοι «επί φατρία, τυρεία, παρασυναγωγή, αποσχίσει και καταφρονήσει της κανονικής και νομίμου Εκκλησίας της Ελλάδος και παροτρύνσει του Ιερού Κλήρου και λαού όπως αποκηρύξωσι την κανονικήν και νόμιμον Εκκλησίαν της Ελλάδος, απεπειραθέντες να εξεγείρωσι τον λαόν κατ' αυτής και να μειώσωσι το γόητρον αυτής και απέκοψαν εαυτούς από του σώματος της Ιεραρχίας, πήξαντες αντικανονικώς και παρανόμως ιδίαν θρησκευτικήν κοινότητα, ιδρύσαντες 7μελή Σύνοδον υπό τον τίτλον «Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας της ακολουθούσης το πάτριον Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον», καταπατήσαντες προς τοις Ι. Κανόσι και τους Νόμους του Κράτους, ενεργήσαντες εκ συστάσεως κατά της κανονικής και νομίμου Εκκλησίας και της Ιεραρχίας αυτής, ην απεκήρυξαν ως σχισματικήν».

Για τους 4 νεοχειροτονηθέντες επισκόπους επίσης, με την υπ' αριθμ. 3/3-7-1935 απόφαση, η Ι. Σύνοδος τους κήρυξε ενόχους, «Παρανόμου και αντικανονικής χειροτονίας εις Επισκόπους, προσχωρήσεως εις το σχίσμα το δημιουργηθέν υπό των τ. Μητροπολιτών Δημητριάδος Γερμανού, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου και Ζακύνθου Χρυσοστόμου, αντιποιήσεως αρχής διά συμπήξεως παρασυναγωγής, φατρίας και τυρείας» και τους επέβαλε, «την ποινήν της καθαιρέσεως» και της επαναφοράς εις την των μοναχών τάξιν. 

8. Τέλος η Ι. Σύνοδος κήρυξε αντικανονικά και παρανόμως από τους παλαιοημερολογίτες τελούμενα Μυστήρια ώς: «άκυρα και μηδέποτε γενόμενα».[9]

“Και τας υπό των παλαιοημερολογιτών «Αρχιερέων» τελουμένας χειροτονίας η ΔΙΣ εθεώρησεν ωσαύτως αντικανονικάς και παρανόμους, εφ' όσον ετελέσθησαν μετά την καθαίρεσιν αυτών».

Ίσως κάποιοι να αμφισβητούν ότι και η Σύνοδος πρίν το 1948 ήταν Ορθόδοξη και ίσως να θεωρούν ότι η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έγινε αιρετική –προδίδουσα την Πίστη– από το 1924. Άν υιοθετήσουν αυτή τη θέση θα πρέπει παράλληλα να μας δικαιολογήσουν επαρκώς το πώς οι τρείς Μητροπολίτες που ηγήθηκαν του παλαιοημερολογίτικου αγώνα συμμετείχαν σε μια αιρετική Σύνοδο επι 11 χρόνια η οποία καταδίκαζε, καθαιρούσε, αποσχημάτιζε, φυλάκιζε και δίωκε παλαιοημερολογίτες. 

Του Ιωάννου Ρίζου

[1] Χρυσοστόμου (Α'), Αρχιεπισκόπου Αθηνών..., Ημερολογιακά Β' 1929 σ. 4-5.

[2] Ό.ά. σ. 4-5. και Αθ. Δανιηλίδου, Η διόρθωσις του Ημερολογίου ή η μετακίνησις του Εορτολογίου. Αθήναι 1926 σ. 11-13, 71. «Κατηγγέλθη επίσης ότι οι εν Θεσσαλονίκη παλαιοημερολογίται, βδελυττόμενοι τους Ι. Ναούς της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετέβαινον εις τον αυτόθι σερβικόν ναόν, όστις ελειτούργει κατά το παλ. ημερολόγιον, και ότι οι σέρβοι ιερείς εφωτογράφησαν το πολυπληθές εκκλησίασμα ίνα ενισχύσωσι τας βλέψεις αυτών, προς δημιουργίαν ζητήματος σερβικής εν Θεσσαλονίκη μειονότητας. Διά τον Ματθαίον Καρπαθάκην κατηγγέλθη ότι εφωράθη πέμπων εξ Αγίου Όρους ταχυδρομικώς εις Αθήνας εντός φακέλλου γνησίαν Θ. Ευχαριστίαν προς μετάληψιν των παλαιοημερολογιτών. Έτεροι παλ/ται συνίστων τοις οπαδοίς αυτών να θέτωσιν αφ' εσπέρας, τεμάχιον άρτου επί της εικόνος και την επιούσαν ημέραν να μεταλαμβάνωσιν αυτού ως Θ. Κοινωνίας, ενώ έτεροι συνίστων χωρισμόν από κοίτης εις ανδρόγυνα ακολουθούντα διάφορον έκαστον μέλος ημερολόγιον. Εν τη «Εκκλησία» ωσαύτως εδημοσιεύθη η είδησις ότι οι παλ/ται «λειτουργούσι χωρίς να μνημονεύωσι (του oικείου Ιεράρχου) αναβαπτίζουσι παιδία βεβαπτισμένα εν τη Ορθ. Εκκλησία διότι δήθεν εβαπτίσθησαν με το Νέον Ημερολόγιον»(Εκκλησία 1933 σ. 113).

[3] Ό.ά.. σ. 5. Πρβλ. περί αναβαπτισμών παιδίων εν Τήνω, εν: «Ανάπλασις» 1932 σ. 300.

[4] «Εκκλησία» 1934 σ. 10.

[5] Βλ. Χρ. Νασλίμη, Η ημερολογιακή καινοτομία εξ επόψεως εκκλησιαστικής: «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 86 σ. 3. Πρβλ. και «Η πανηγυρική δικαίωσις του αγώνος μας»: «Η Φ.Ο.» 1949 φ. 67 σ. 3. 

[6] «Ούτοι εξετράπησαν εις ύβρεις και αράς κατά της Εκκλησίας και της Ι. Συνόδου ζητήσαντες την αποκήρυξιν του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου και την επαναφοράν του παλαιού ημερολογίου. («Εκκλησία» 1935 σ. 193). «Εφημερίδα των Ελλήνων» της 28-5-1935 Βλ. και «Καθημερινήν» 28-5-35.

[7] «Εκκλησία» 1935 σ. 175.

[8] Βλ. εφημερίδα «Ο Τύπος» 28-5-1935.

[9] ΚώΔΙΣ 1939-1941 σ. 234. Ως προς τα μυστήρια. βλ. απόφασιν ΙΣΙ της 3-8-1946, εν: ΚώΙΣΙ 1946, σ. 15. Κατά την λήψιν της αποφάσεως ταύτης επιφυλάξεις διετύπωσεν ο Μητροπολίτης Σερρών Κων/νος (ΚωΙΣΙ 1946 σ. 17).

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό...

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. 

Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. 

«Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού». 

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε έναν ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: 

«Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Σημερινή πνευματική κατάστασις στην Ελλάδα ~ π. Ιωάννου Ρωμανίδου (†)

Τώρα συμβαίνει να βρισκώμαστε σε μία καμπή στην ιστορία της Εκκλησίας, που ο ίδιος ο κομπογιαννίτης γιατρός (δηλαδή ο μη δυνάμενος να θεραπεύση ή να καθοδηγήση σωστά πνευματικός πατήρ) δεν έχει επίγνωσι ότι είναι κομπογιαννίτης. 

Ο κομπογιαννίτης όμως είναι σε θέση να αναγνωρίση έναν πραγματικό γιατρό, όταν συναντηθή με αυτόν ή όχι;

Η απάντησις είναι, ότι, αν έχη πορρωμένη συνείδησι, δεν θα τον αναγνωρίση. Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, ο οποίος εγνώρισε μεν τον Χριστόν, αλλά όχι όπως οι άλλοι Απόστολοι. 

Ο Ιούδας δεν κατάλαβε ποιος ήταν ο Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικά δεν ήταν εν τάξει. Δηλαδή ο Ιούδας απεδείχθη κομπογιαννίτης και ούτε τον εαυτό του μπόρεσε να σώση.

Σήμερα δίνει η Ορθόδοξη Θεολογία την δυνατότητα σε κάποιον να ανιχνεύση τον πραγματικό γιατρό και να τον διακρίνη από έναν κομπογιαννίτη;

Δηλαδή μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον αληθινό πνευματικό πατέρα, εκείνον που είναι σε θέσι να θεραπεύη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Ή αλλιώς μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον άγιο μέσα στο πλήθος; 

Δύσκολο φαίνεται... 

Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες.

Και φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάστασι, διότι αντικαταστήσαμε την Πατερική Θεολογία με Δυτικού τύπου Θεολογία, με Θεολογία των δογμάτων,

με Θεολογία του βιβλίου δηλαδή και όχι εμπειρική, η οποία δεν οδηγεί στην κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη.

Καταδιώξαμε την Ησυχαστική παράδοσι και την αντικαταστήσαμε με τα δόγματα ή με την ηθική (ευσεβισμό)...

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†) Καθηγητού Πανεπιστημίου 

Πατερική Θεολογία σελ 46.

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/

Αυτός είναι ο Χριστός, κι όποιος αντέξει...

Σήμερα γιόρταζε ο άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός, από την Γεωργία. Διάβασα τον βίο του. Είδα ότι είχε περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, έκανε σε φυλακές, νοσοκομεία, ψυχιατρεία, «λέω μέσα μου, καλώς τον, δικός μας είναι αυτός….» 

Έτσι…. Άγιοι τσαλακωμένοι, «λερωμένοι», στιγματισμένοι, περιθωριοποιημένοι. Ο κόσμος τους είχε για βλαμμένους, για χαζούς και τρελούς, στα σκουπίδια του καθωσπρεπισμού τους ήταν. Κι αυτοί; Γυμνοί, από κάθε υπεράσπιση, από κάθε εξουσία, από δύναμη και επιβολή. Μόνοι μόνο με τον Χριστό.

Εκείνοι βέβαια οι και καλά άνθρωποι της "θρησκείας", που μετράνε την αρετή με την μεζούρα και μοιράζουν μεταφυσικά οικόπεδα παραδείσου, δεν τα αντέχουν αυτά τα συναξάρια και την «τρέλα» αυτών των αγίων. Βασικά τους αγχώνει η ελευθερία. Τα θέλουν όλα, συγκεκριμένα, ορισμένα, καθορισμένα, περιορισμένα, τακτοποιημένα. 

Αλλιώς καταρρέουν. Αλλά ο Θεός δεν είναι έτσι. Ο Θεός «πουλάει» τρέλα απέναντι στην "λογική" μας, και κοινωνεί μαζί μας, με τους πλέον παράδοξους τρόπους και δρόμους. Το ίδιο και οι άγιοι Του.

Θα έρθει λοιπόν μια μέρα, τότε που θα πάμε εκεί στο Αλλού, που θα τρίβουν τα μάτια τους όλοι αυτοί που στην ζωή τους μέσα απο τον νόμο ενοχοποιούσαν, επέκριναν, και απειλούσαν τις ψυχές των ανθρώπων.

Γιατί ότι πετάξαμε, επικρίναμε, κακομεταχειριστήκαμε, πονέσαμε, λοιδορήσαμε, συκοφαντήσαμε και σταυρώσαμε, το μάζεψε ο Χριστός. Αυτός είναι ο Χριστός και όποιος αντέξει….

"Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Να μην περιφρονείτε κανέναν,ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι,μέθυσοι και βλάσφημοι είναι.Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ’αυτούς κάπου, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν...." Αγιος Γαβριήλ

http://www.diakonima.gr

Οι Επίσκοποι αντιδρούν, οι ψευδεπίσκοποι συμβιβάζονται!

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ἔζησε τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ. τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Λεόντου τοῦ Ε΄. Ὁ Γρηγόριος ἀγάπησε τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία καὶ τήρησε στὸν ἑαυτό του ὅλες τὶς ἀρετὲς τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας χειροτονήθηκε, ἀπὸ τοὺς συγκεντρωθέντες ἐκεῖ ἐπισκόπους, Πατριάρχης. Ἡ ἐκλογή του καὶ χειροτονία του ἦταν ἀποδεκτὴ ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἱεράρχες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Χριστιανικὸ Λαό.

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ἀποδείχθηκε ἄξιος δάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπῆρξε ταπεινὸς καὶ ἤρεμος καὶ ἔφερε σὲ πέρας ἄξια ἕνα μεγάλο φιλανθρωπικὸ καὶ ἀνθρωπιστικὸ ἔργο.

Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας, Λέοντας ὁ Ε΄, ἀναζωπύρωσε τὴν εἰκονομαχία ὁ Γρηγόριος ἀντέδρασε. Ἔτσι ὁ ἄρχοντας διέταξε νὰ πᾶνε τὸν Ὅσιο δέσμιο στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Γρηγόριος μεταφέρθηκε μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα καὶ ἐκεῖ χωρὶς νὰ δειλιάσει τὸν κατηγόρησε ὡς αἱρετικό, ἄθεο καὶ ἀσεβή. Ὁ Λέοντας ἐξοργισμένος ἀπὸ τὶς κατηγορίες τοῦ Ὁσίου διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὸν κλείσουν στὴν φυλακή. Παρόλα αὐτὰ ὁ Γρηγόριος ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑμνεῖ τὸν Κύριο. 

Μαθαίνοντάς το ὁ αὐτοκράτορας πρόσταξε νὰ τὸν ἐξορίσουν.

Ἔτσι ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁδηγήθηκε στὴν ἐξορία του, ὅπου καὶ μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

http://agonasax.blogspot.gr

Αντίχριστος έρχεται, από τον ανοιγμένο ουρανό: Αυτή είναι η εικόνα του Αντιχρίστου που υπάρχει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών;

Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (ΠΣΕ), δηλαδή στο Kέντρο το οποίο εργάζεται και συντονίζει την ενoποίηση όλων των εκκλησιών, υπάρχει τεραστίων διαστάσεων ταπισερί με την εικόνα του Αντιχρίστου, ο οποίος θα έρθει για να ενώσει τους πάντες και τα πάντα.

Πριν αναλυθεί η εικόνα του Αντιχρίστου, ας δούμε το έμβλημα του ΠΣΕ το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και αυτό γιατί το τροποποίησαν. Στο προηγούμενο έμβλημα ήταν σχεδιασμένη μια βάρκα στο νερό η οποία για κατάρτι είχε τον σταυρό, και στην κορυφή της παράστασης υπήρχε η λέξη “OIKOUMENE” που είναι η ελληνική «ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ». 

Τώρα, η βάρκα με το νερό αντικαταστάθηκαν από το φίδι. Το φίδι αναπαριστά η τεθλασμένη γραμμή, όπως φαίνεται καθαρά στα δύο άκρα της, που είναι το κεφάλι και η ουρά. Η κυρίαρχη ελληνική λέξη OIKOUMENE – ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ, η οποία υπονοεί τον οικουμενισμό και την πανθρησκεία, παρέμεινε σταθερή.

Στο τεραστίων διαστάσεων χαλί τώρα, η εικόνα είναι υφαντή και όχι ζωγραφισμένη, που φέρει την μορφή του Αντιχρίστου, υπάρχει στην αριστερή πλευρά η άμπελος και στην δεξιά η συκιά. Σ’ ένα καταπράσινο κομμάτι γης το οποίο κυκλώνεται από νερό (το φίδι που τρώει την ουρά του), υπάρχουν όλες οι εκκλησίες οι οποίες χαρακτηρίζονται από ναούς που είναι σχεδιασμένοι με το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σχήμα του καθενός.

Στο επάνω μέρος της ταπισερί, η οποία είναι εμβαδού περίπου 50 τετραγωνικών μέτρων, δεξιά και αριστερά του Αντιχρίστου, σχηματίζονται δύο γράμματα. Το «Χ» και το «C». Τα δύο αυτά γράμματα είναι το όνομα του Χριστού όπως αυτό γράφεται στις εικόνες. 

Ο Αντίχριστος ξεπροβάλει ανάμεσά τους διαλύοντας το όνομα του Χριστού. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο κείμενο της Αποκαλύψεως του Ιωάννου όπου το όνομα του θηρίου είναι «χξς». Το «ξ», που συμβολίζει οπτικά το φίδι, χωρίζει το όνομα του Χριστού, «χς».

Ο Αντίχριστος, ως αντί του Χριστού, θα τα κάνει όλα αντίθετα! Επομένως και οι άγγελοί του αντίθετα θα συμβολίζονται. Στην ταπισερί υπάρχουν δύο άγγελοι. Ο ένας είναι άνδρας και ο άλλος γυναίκα. Αριστερά είναι ο άνδρας και δεξιά η γυναίκα διότι ο δεξιά κείμενος έχει μικρότερο κεφάλι από τον αριστερά, έχει επίσης και προεξέχων στήθος. Τα δε δάκτυλα των ποδιών των αγγέλων είναι φυσιολογικά, ενώ τα αντίστοιχα του Αντιχρίστου, όπως θα δειχθεί παρακάτω, δεν είναι.

Στο κέντρο των εικονιζομένων εκκλησιών είναι γραμμένο στα ελληνικά «ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ».

Η φράση είναι παρμένη από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη Κεφ. ΙΖ΄,21, και το «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» σημαίνει «για να είναι όλοι ένα». Δηλαδή, παγκοσμιοποίηση με έναν παγκόσμιο άρχοντα, που θέλει να πάρει την θέση του Χριστού στην πίστη των ανθρώπων, τον Αντίχριστο.

Συνεχίζω την περιγραφή της εικόνος, και στο τέλος θα περιγράψω το σώμα του Αντιχρίστου, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φαίνεται στην ταπισερί ότι ο Αντίχριστος έρχεται, από τον ανοιγμένο ουρανό. Δεν έρχεται από τον ουρανό, εμείς το νομίζουμε αυτό επειδή έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα του Χριστού, αλλά από κάτι άλλο πιο κοινό. Αν ήταν ουρανός, ο ουρανός από πίσω του θα ήταν καθαρός και φωτεινός και όχι με σκιές. Το σχήμα από το οποίο ξεπροβάλει ο Αντίχριστος είναι… 

Θα το περιγράψω όπως το περιγράφει ο D. Brown. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει την «θηλυκότητα, τη γυναικεία φύση και τη γονιμότητα». Διότι η ΝΤΠ θέλει να «αναστήσει» το Ιερό Θηλυκό, την Μεγάλη Θεά, την Θεά των Ιχθύων , την Σεκινά, και όλα όσα άλλα ονόματα έχει. Γι αυτό και η κεντρική είσοδος των καθολικών καθεδρικών ναών έχει το σχήμα αυτό. Αυτά τα γράφει ο D. Brown που ξέρει τι γράφει. Ακόμη και σήμερα, για μην φαίνεται γελοίο κάτι τέτοιο, υπάρχουν θρησκείες που τιμούν ιδιαίτερα το τμήμα αυτό του γυναικείου σώματος τιμώντας έτσι την παλιά θεά, όπως π.χ. στην Ινδία.

Ο Αντίχριστος, που θα τα κάνει όλα αντίθετα, θα έχει μητέρα, επειδή ο Χριστός έχει Πατέρα.

Βλέπουμε επίσης στην ταπισερί ένα πτηνό, πάνω από τον Αντίχριστο, το οποίο κατέρχεται με ταχύτητα «μπηχτοκέφαλα» (όπως φαίνεται και στον σταυρό του Πάπα), που παραπέμπει στο περιστέρι που είναι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Στην προκειμένη εικόνα όμως το πτηνό δεν είναι περιστέρι, διότι τα περιστέρια δεν έχουν ψαλιδωτή ουρά. Περισσότερο με ψάρι με φτερά μοιάζει παρά με περιστέρι. Στο στόμα του το «περιστέρι» κρατάει κάτι το οποίο είναι η Λίλιθ, ο Νιμπίρου ή ποιός ξέρει τι άλλο; Αυτό προκύπτει συνειρμικά διότι αυτό που φαίνεται ως φωτοστέφανο στο κεφάλι του Αντιχρίστου δεν είναι φωτοστέφανο αλλά είναι δύο μισά τμήματα του Ηλίου και της Σελήνης. Ο γνωστός διπολικός συμβολισμός που υπάρχει σε κάποιες αίθουσες. Τίποτα δεν προκύπτει κατά τύχη.

Τώρα, θα δούμε τα χαρακτηριστικά του σώματος του Αντιχρίστου. Ο Αντίχριστος είναι ερμαφρόδιτος, αρσενικοθήλυκος, όπως άλλωστε ερμαφρόδιτος είναι και ο Γιαχβέ. Τυχαία νομίζετε ότι η ΝΤΠ καταστρέφει την φυσιολογική εμφάνιση των ανθρώπων μέσω του συρμού (μόδα, στα ελληνικά) επιστρατεύοντας διαφόρους «λεχρέμπιτις»; 

Η εξωτερική εμφάνιση, η ενδυμασία, οι συμπεριφορές, οι πλαστικές επεμβάσεις, που αλλοιώνουν την φυσιολογική εμφάνιση των ανθρώπων γίνονται βάσει σχεδίου με σκοπό την «κατ’ εικόνα και ομοίωση» προς τον νέο θεό.

Το βασικό χαρακτηριστικό του σώματος του Αντιχρίστου είναι ότι είναι ασύμμετρο, έχοντας αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά. Μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνεται συμμετρικό, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ας δούμε τα χαρακτηριστικά αυτά ξεκινώντας από τα πόδια και πηγαίνοντας προς τα πάνω.

Στο πόδι που προβάλει πρώτο, το δεξί, τα τρία μεσαία δάκτυλα προεξέχουν των δύο ακριανών. Είναι μεγαλύτερα. Δεν υπάρχει άνθρωπος με τέτοιου είδους πόδια. Στην δε τέχνη τα πόδια των ανθρώπων είναι συγκεκριμένα και τέτοιου είδους πόδια πρώτη φορά εμφανίζονται. Άρα πρόκειται για κάποιον μοναδικό άνθρωπο.

Στην περιοχή του ισχίου η δεξιά του πλευρά παρουσιάζει σχετικά οξεία εξοχή λίγο πιο κάτω από την μέση. Στην αριστερή πλευρά το ισχίο παρουσιάζει πιο αμβλυμμένη, πιο καμπυλωτή, αλλά ογκωδέστερη εξοχή, η οποία βρίσκεται χαμηλότερα από αυτήν της δεξιάς πλευράς, στοιχείο που παραπέμπει σε θηλυκό σώμα. Στην δεξιά του πλευρά είναι το αρσενικό σώμα και στην αριστερή του το θηλυκό.

Στον κορμό, οι καμπύλες του γυμνού σώματος από την μασχάλη και κάτω, μέχρι το ισχίο, διαφέρουν ως προς την καμπυλότητά τους. Δεξιά είναι η ανδρική πλευρά και αριστερά η θηλυκή. Αυτό γίνεται για να υποστηριχθούν και οι μαστοί. Στην δεξιά πλευρά είναι ο ανδρικός μαστός και στην αριστερή ο γυναικείος.

Οι ώμοι είναι επίσης διαφορετικοί. Ο δεξιός είναι καμπυλωτός που σημαίνει είναι γυναικείος, ενώ ο αριστερός είναι περισσότερο διογκωμένος και δυνατός όπως συμβαίνει στους άνδρες. Τα δε δάκτυλα αριστερού χεριού, του ανδρικού, είναι μεγαλύτερα και στιβαρότερα του άλλου χεριού. Η κοτσίδα των κυματιστών μαλλιών, που παραπέμπουν σε συγκεκριμένη φυλή, βρίσκεται στην πλευρά της Σελήνης και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση.

Τα μάτια του τώρα… Τα μάτια του Αντιχρίστου διαφέρουν το ένα από το άλλο (όπως συμβαίνει και στον εικονιζόμενο στον σταυρό του Πάπα). Το δεξί μάτι είναι στρογγυλό εν αντιθέσει με το άλλο που είναι επίμηκες. Η διαφορετικότητα των ματιών είναι από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της εμφάνισης του Αντιχρίστου. Ο προφήτης Έσδρας μας κατατοπίζει σχετικά με την εμφάνιση του Αντιχρίστου, σε βιβλίο που δεν πρέπει να γνωρίζουμε, γράφοντας ότι το δεξιό μάτι του Αντιχρίστου θα είναι όπως το αστέρι που ανατέλλει το πρωί και το άλλο ασάλευτο, δηλαδή παγερό.

«Ως αστήρ το πρωί ανατέλλων» έγραψε ο προφήτης. Ο ισχυρός αυτός συμβολισμός βρίσκεται μπροστά μας σχεδόν κάθε μέρα. Οι Καθολικοί ονομάζουν το Πάσχα “Εaster” και “East” είναι η ανατολή, το μάτι των illuminati, Χρυσή Αυγή, φωτογραφίες διασήμων που κρύβουν το ένα τους μάτι, κλπ κλπ.

Είναι απορίας άξιον. Τι να αισθάνονται άραγε οι ιερωμένοι λειτουργοί των Εκκλησιών του Χριστού όταν πάνε στο ΠΣΕ και βλέπουν αυτήν την εικόνα;

Χρήστος Μαντζιάρης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ὤ θεομπαῖκτες (δεσποτάδες), ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!…

Τὰ μεγάλα συλλείτουργα 

καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σημερινῶν δεσποτάδων 

δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση 

μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

https://youtu.be/EmPogy8beqQ

Θὰ μαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ μὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες μίτρες τους, θὰ μαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ. Ἔ, Χριστιανοί μου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαμπραὶ τῶν παπάδων μας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέμματα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.

Σᾶς κάνω μιὰ ὑπόθεσι μόνο. 

Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ μαζεμένοι ἐκεῖ,νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· μὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ μίτρες στὸ κεφάλι… 

Πώ πω! δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μία μίτρα, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε μιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερατείου μας.

Ἐὰν πραγματικῶς λοιπόν, μὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί μου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες μὲ τὰ λαμπρά τους ἄμφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ μόνον αὐτοί; Καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἀδελφοί μου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, μὲ τοὺς φτωχούς, μὲ τοὺς πλουσίους, μὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεμόνι, ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.

Ἄχ Χριστιανοί μου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτομαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα·ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐμεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώμισε. Πού, ἂν εἴχαμε Πνεῦμα Θεοῦ, θὰ εἴχαμε ἀνακαινίσει τὸν κόσμο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!

Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 μ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήμερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήμερα ἐχθρούς. 

Ἀλλὰ ἂς μὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι μέσα στὸ ἀκροατήριό μου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγμά μου, μιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ μὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα μέσα, στὴν Ἑλλάδα μέσα, οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί μου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.

Ὄχι ἀγαπητοί μου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι,οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστομο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ μερικούς). Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολμοῦσε.

Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνομοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουμε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ μεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ μποροῦσε να σταθῇ.

Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δημοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάμβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Ὤ θεομπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου μέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνομία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁμαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Κάθε τίμιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο, κάθε κληρικὸς μὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούμενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι.

Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος μας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν μέσῳ ἡμῶν. Παρηγόρησέ μας, ἐνίσχυσέ μας, δῶσε μας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἐπίλογος ὁμιλίας ποὺ ἔγινε στὴν Αθήνα το 1965)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Η "ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ"

Για όλους αυτούς που στις πονηρές τούτες ημέρες που ζούμε κατεφεύγουν στην αντίχριστη και βλάσφημη Οικουμενιστική θεωρία αλλά συγχρόνως και πρακτική της "ψυχολογίας του πλήθους", με σκοπό να πείσουν τους Χριστιανούς και προπάντων τους εαυτούς τους ότι κατέχουν την αλήθεια, εμείς θα παραθέσουμε προς καταισχύνη όλων αυτών, αλλά προπάντων για στήριξη και νουθεσία όλων των Χριστιανών, την Ιερά Διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας δια της τιμίας Επιστολής του Πανοσίου Θεοδώρου του Στουδίτου,

"Και μη απορήσεις, αν μια λέξη γεννά αίρεση, ακούοντας τον Κύριο που λέγει·

«Ιώτα εν ή μια κεραία ού μη παρέλθη από του νόμου, έως αν πάντα γένηται».

Ούτε να θελήσεις να λες· γιατί πρέπει να πολυεξετάζω το πράγμα και με μια λέξη να επαναφέρω τις γνωστικές θεωρίες και να συμπεραίνω αυτό και εκείνο;

Για να μη πέσεις στη λεγόμενη αίρεση των Γνωσιμάχων, για την οποία ο συγγραφέας λέγει·

γνωσινομάχοι είναι εκείνοι που αντιδρούν σε κάθε γνώση του Χριστιανισμού, λέγοντας οτι κάνουν κάτι περιττό αυτοί που αναζητούν κάποιες γνώσεις στις αγίες Γραφές.

Γιατί ο Θεός δεν ζητεί τίποτε άλλο απο τον Χριστιανό, παρά μόνο καλές πράξεις.

Είναι επομένως καλό να πορεύεται κανείς μάλλον έτσι απλά και να μη πολυασχολείται με κανένα δόγμα γνωστικής σημασίας.

Έτσι λοιπόν πιστεύουν οι Γνωσιμάχοι.

Παρουσίασε μου λοιπόν συ, αν βέβαια έχεις, από ιερά κείμενα, ότι δεν είναι αίρεση - ο Οικουμενισμός - και μη μου προβάλλεις πολλά, ούτε να καυχιέσαι για τους νυχτερινούς θεοσεβείς, αυτούς που ονομάζεις γνωστικούς και απλοϊκούς και φίλους.

Γιατί, αν είναι θεοσεβείς, που είναι το θάρρος τους;

Αν πάλι είναι γνωστικοί (και δεν λέγω ότι δεν είναι, γιατί ομολογώ πολλούς ανώτερους και από εμένα τον απλοϊκό αλλά εφόσον ακολουθούν την αλήθεια), να δείξουν με γνώση από την ίδια την αλήθεια και μάλιστα και με παραδείγματα, που να ταιριάζουν βέβαια και να μη είναι ασυμβίβαστα και αντίθετα προς την αλήθεια και τους αποστολικούς και πατερικούς κανόνες.

Και αν είναι φίλοι όπως θέλει ο Θεός, γιατί κοινωνούν με τους αλλόδοξους;

Γιατί αυτοί δεν είναι φίλοι αληθινοί και πιστοί.

Πρόσεχε λοιπόν, αδελφέ, τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος σ' εκείνους που κρίνουν την αλήθεια από το πλήθος.

«Αυτός που δεν τολμά», λέγει, «να φέρει λόγο για τη συζήτηση που γίνεται, ούτε έχει να παρουσιάσει αποδείξεις και εξαιτίας αυτού καταφεύγει στο πλήθος, ομολογεί την ήττα του, επειδή δεν έχει κανένα εφόδιο θάρρους».

Και μετά από άλλα· «Ας μου δείξει την ομορφιά της αλήθειας, έστω και ένας, και πολύ σύντομα θα πεισθώ.

Όμως πλήθος πολύ χωρίς αποδείξεις, είναι βέβαια ικανό να απειλήσει, αλλά να πείσει καθόλου.

Ή πόσες μυριάδες θα με πείσουν να πιστέψω ότι η ημέρα είναι νύχτα, ή το χάλκινο νόμισμα να το θεωρήσω χρυσό και έτσι να το δεχθώ, ή να γευθώ ολοφάνερο δηλητήριο, αντί για κατάλληλη τροφή;»

Έπειτα, εξαιτίας γήινων πραγμάτων δεν θα φοβηθούμε τους πολλούς που ψεύδονται και για χάρη των-Οικουμενιστικων- δογμάτων θα ακολουθήσω με νεύματα αναπόδεικτα, εγκαταλείποντας εκείνα που παραδόθηκαν από παλιά και από μακρό χρόνο με πολλή συμφωνία και τις μαρτυρίες των αγίων Γραφών;

Δεν ακούσαμε τον Κύριο που λέγει,

«Πολλοί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί;» και πάλιν, «Στενή και τεθλιμμένη ή οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν;».

Ποιός λοιπόν λογικός δεν εύχεται να είναι μεταξύ των λίγων, που μέσα απο την στενή πύλη μπαίνουν στην σωτηρία, παρά μεταξύ των πολλών, οι οποίοι μέσω της πλατείας οδού σπρώχνονται προς την απώλεια;

Και ποιος δεν θα επιθυμούσε, αν ζούσε κατά την εποχή του μαρτυρίου του μακαρίου Στεφάνου, να βρίσκεται με το μέρος εκείνου, που ήταν ο μόνος που δεχόταν τους λίθους και ήταν ο περίγελος όλων, παρά με τους πολλούς που νόμιζαν πως έχουν την αληθινή πίστη από την κακή εξουσία;

Ένας άνθρωπος που προκόβει κατά Θεόν, είναι προτιμότερος απο μυριάδες που καμαρώνουν με αυθάδεια.

Όπως βλέπουμε και στην Παλαιά Διαθήκη, όπου χιλιάδες από τον λαό έπεφταν χτυπημένοι από Θεϊκή οργή και «Μόνος ο Φινεές στάθηκε και εξευμένισε τον Θεό και κόπασε η καταστροφή».

Αν όμως εκείνος έλεγε, πως να τολμήσω να ζητήσω εξιλέωση ύστερα απο τα τόσα που έγιναν;

Πώς να καταψηφίσω αυτούς που αποφάσισαν να ζουν με τον τρόπο αυτόν;

Ούτε αυτός θα αρίστευε, ούτε το κακό θα σταματούσε, ούτε οι υπόλοιποι θα σώζονταν, ούτε ο Θεός θα τους χάριζε την εύνοια του.

Είναι λοιπόν καλό, είναι καλό και ο ένας να μιλάει με παρρησία και να ακυρώνει την άδικη απόφαση των πολλών.

Συ όμως, αν σου αρέσει, προτίμησε αντί του Νώε που σώζεται, το πλήθος που πνίγηκε και εμένα επίτρεψέ μου να τρέξω στους λίγους που είναι μέσα στην κιβωτό.

Αν πάλι θέλεις κατάταξε τον εαυτό σου μαζί με τους πολλούς στα Σόδομα, εγώ όμως θα συνοδέψω τον Λωτ, έστω και αν μόνος του αποχωρίζεται από τα πλήθη επιδιώκοντας το συμφέρον του.

Ωστόσο για μένα και το πλήθος είναι σεβαστό, όχι όμως εκείνο που αποφεύγει την εξέταση, αλλά εκείνο που παρέχει απόδειξη· ή εκείνο που αμύνεται με κακία, αλλά εκείνο που διορθώνεται με τρόπο πατρικό· ή εκείνο που χαίρεται με την καινοτομία, αλλά αυτό που φυλάγει την πατρική κληρονομιά.

Και για ποιό πλήθος μου μιλάς;

Αυτό που πληρώθηκε με κολακεία και δώρα;

Αυτό που εξαπατήθηκε από αμάθεια και άγνοια;

Αυτό που έπεσε απο δειλία και φόβο;

Αυτό που προτίμησε την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας, απο την αιώνια ζωή;

Αυτά που πολλοί ομολογήσαν φανερά.

Με το πλήθος ενισχύεις το ψέμα;

Έδειξες το μέγεθος του κακού.

Γιατί, όσοι περισσότεροι βρίσκονται στο κακό, τόσο μεγαλύτερη είναι η συμφορά ".

(Αγίου Θεόδωρου Στουδίτου, Επιστολή ΜΗ'-

Αθανασίω τέκνω).

Εύχεστε και για εμένα

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός.

http://agiooros.org

Σε αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπάνε τρώνε "βρώμικο ψωμί"...

Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. 

Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. 

Αυτό αρκεί. "Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί.." 

Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σου πικραίνει σπιλώντοντας και αμαυρώνοντας το όνομα σου, ο Θεός γλυκαίνει την καρδιά σου. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό και σε "δοξάζει". 

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας, με αυτά τα απίστευτα κωμικοτραγικά κριτήρια μας.....

plibyos.blogspot.gr

«Δυσωπείτω σε ἡ παράδοσις». Ἂς σὲ κάνει νὰ ἐντραπεῖς ἡ Παράδοση

Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες εἶχαν ἕναν κοινὸ στόχο: Νὰ διαστρέψουν τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ νὰ καταργήσουν τὴν Ἱ. Παράδοση: «Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι, ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι» (Μ. Βασίλειος, Περὶ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, 10, 25, 9). 

Γιὰ νὰ πετύχουν μάλιστα τὸν σκοπό τους δὲν διστάζουν νὰ ἐξαπατήσουν τὸ ποίμνιο, ἐπικαλούμενοι κι αὐτοὶ τὴν Ἱ. Παράδοση, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα διαστρέφοντάς την. Τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ εἶναι φυσικὰ ἐπιτυχές, μόνο ὅταν οἱ Ποιμένες δὲν ἀγρυπνοῦν καὶ δὲν κατηχοῦν ὀρθόδοξα τοὺς πιστοὺς καί, ὡς ἐκ τούτου, ὅταν τὸ ποίμνιο ἀγνοεῖ, τί εἶναι Ἱ. Παράδοση.

Ὁ ὅρος «Παράδοση» εἶναι παράγωγο τοῦ ρήματος «παραδίδωμι», ποὺ σημαίνει: δίνω κάτι στὰ χέρια κάποιου, ἐμπιστεύομαι κάτι σὲ κάποιον, ἐπιτρέπω. Σημαίνει ὅτι οἱ προγενέστεροί μας, ἀνακάλυψαν καὶ ἐκτίμησαν τὸ ἀληθινό, τὸ οὐσιῶδες, τὸ σωτήριο καὶ μᾶς ἐπέτρεψαν —ἀπόδειξη τοῦ προνομίου καὶ τοῦ καθήκοντος ποὺ ἔχουμε— μέσῳ θυσιῶν καὶ ἀγώνων νὰ τὸ παραλάβουμε καὶ νὰ τὸ διατηρήσουμε ἀναλλοίωτο: «Φυλάξεις, λέγει, ἃ παρέλαβες μήτε προστιθεὶς μήτε ἀφαιρῶν» (Βαρνάβα, Ἠθικ. Καθηκ. κεφ. 19). 

Ἡ Ἱ. Παράδοση λοιπὸν εἶναι τὸ σύνολο τῶν παρακαταθηκῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὸν θεανθρώπινο χαρακτῆρα της ἕνα ἐνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σύνολο ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της, τὴν Πεντηκοστή, μέχρι σήμερα. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν γραπτῶν καὶ προφορικῶν διδαχῶν καὶ ἐντολῶν, εἶναι τὸ σύνολο τῶν δογμάτων, ποὺ μᾶς παραδόθηκαν πρῶτα μέσῳ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μετὰ μέσῳ τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκε» (Συνοδικὸ τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ἡ Ἱ. Παράδοση δὲν ἐκσυγχρονίζεται, δὲν συμβιβάζεται, δὲν προσαρμόζεται, δὲν ὑποτάσσεται, ἀλλὰ παραμένει ὡς ἡ ἔκφραση τοῦ Λόγου, ζωντανὴ εἰς τὸν αἰῶνα (Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως). 

Ἐὰν ἀφαιρέσουμε ἢ θίξουμε ὁποιοδήποτε στοιχεῖο ἢ γράμμα, ἔστω καὶ «ἰῶτα ἕν» ἀπὸ τὴν οὐσία, καταστρέφουμε καὶ ἀναιροῦμε, κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸ ὅλο. Κι ἂν ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἱστορικοῦ καὶ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι ὁδηγεῖ σὲ κάποια ἀναγκαστικὴ ἢ ἀναγκαία ἀλλαγή, αὐτὸ θὰ ἔχει σχέση μὲ κάποια ἐξωτερικὰ στοιχεῖα καὶ ζητήματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας κι ὄχι μὲ τὴν οὐσία τῆς παραδόσεως, τὸ δόγμα καὶ τὴν πίστη π.χ. στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία οἱ Ἐπίσκοποι παντρεύονταν, οἱ ἱερεῖς εἶχαν κοντὰ μαλλιὰ καὶ παπαλήθρα κλπ.

Ἡ Παράδοση δὲν εἶναι νεκρή, δὲν εἶναι ἀπαίτηση ἀρρωστημένης λατρείας ἢ αὐτοσκοπός. Τὸ κέντρο της εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ μαρτυρία, ὁμολογία καὶ κοινωνία μὲ Αὐτὸν τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Διατηρώντας τὴν Ἱ. Παράδοση γινόμαστε κι ἐμεῖς ἄμεσοι κοινωνοὶ μαζί του. Εἶναι μία ζωντανὴ ἐμπειρία, ἡ ὁποία διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μὲ τὴν ἴδια μας τὴν ζωή. Μᾶς ἐπιτρέπει νὰ προχωροῦμε στὴν ζωή μας μὲ σίγουρες βάσεις, ἀσφαλῆ δρόμο καὶ ἐφικτὸ προσδιορισμό. Μᾶς δίνει τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ὡς μέσο ἀποφυγῆς ἢ καὶ ἀντιμετώπισης σφαλμάτων, ὡς μέσο αὐτογνωσίας, ἔμπνευσης καὶ ὁλοκλήρωσης. Εἶναι ἡ ἁλυσίδα ποὺ ἀναδεικνύει τὸν ζωντανὸ Λόγο, ποὺ συνδέει, κρατάει ἑνωμένη καὶ στηρίζει τὴν Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων· «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν» (βλ. Συνοδικό). Ὅποιος κατέχει, διατηρεῖ καὶ βιώνει τὴν Ἱ. Παράδοση, δὲν ἐπιζητᾶ κάτι ἄλλο «Παράδοσις ἐστί, μηδὲν πλέον ζήτει» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Β' Θεσσ. Λόγ. στ'). Τὰ κατέχει ὅλα.

Ἡ παράδοση δὲν ἀπειλεῖται κυρίως ἀπὸ κάτι τὸ ξενόφερτο, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν προβάλλουν καὶ ἀπὸ τὸ πῶς τὴν προβάλλουν, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐπικαλοῦνται ἐπιφανειακῶς, ἀλλὰ στὴν πράξη τὴν ἀρνοῦνται. Οἱ αἱρετικοὶ προσπάθησαν νὰ ἀφαιρέσουν, νὰ προσαρμόσουν, νὰ ἀναιρέσουν, νὰ ἐκσυγχρονίσουν, νὰ μεταλλάξουν καὶ ἀποκόπησαν ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔμειναν ἐκτὸς Αὐτῆς καὶ αὐτομάτως χωρὶς Ἱ. Παράδοση, ἀφοῦ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκανε, αὐτοὶ τὰ ἀπόρριψαν. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀπόρριψης τους εἶναι εἶναι ἡ δημιουργία ὄχι ἑνὸς θεανθρωπίνου, ἀλλὰ ἑνὸς ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, μὲ ἔλλειψη Παραδόσεως, μὲ ἔλλειψη ἀλήθειας, μὲ ἔλλειψη ἀληθινῆς ζωῆς. 

Αὐτὸ προσπαθοῦν νὰ πράξουν καὶ σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές, ἡ αἵρεση τῶν αἱρέσεων, ἡ παναίρεση τῶν ἐσχάτων χρόνων. Ἡ Ἱ. Παράδοση τοὺς ἐλέγχει, τοὺς ἀποκαλύπτει, τοὺς ἀναδεικνύει ὡς αἱρετικούς. Ἔτσι προσπαθοῦν μὲ κάθε μέσο νὰ ἀλλοτριώσουν, νὰ διασπάσουν τὸν συνδετικό, διαχρονικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἱ. Παραδόσεως καὶ ἔτσι, ὑπονομεύοντας τὰ προστατευτικά της πλαίσια, νὰ στηρίξουν τὴν αἱρετική τους ψευτοδιδασκαλία μὲ ὅλα τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της. Γι’ αὐτό τους τὸν σκοπὸ μεταχειρίζονται πολλὰ μέσα:

Παρουσιάζονται ἐπιφανειακὰ ὑποστηρικτὲς τῆς Παράδοσης, π.χ. τηρώντας αὐστηρὰ τὸ λειτουργικό της τυπικό, καταργώντας ὅμως τοὺς Κανόνες καὶ τὴν διαχρονικότητα ποὺ τὴν διέπουν.

Χρησιμοποιοῦν τὴν γλώσσα τῆς Ἱ. Παράδοσης, ἀφαιρώντας της ὅμως τὴν ἁπλότητα καὶ σαφήνεια τοῦ λόγου ποὺ τὴν διακατέχει καὶ χρησιμοποιώντας τεχνολογικὰ σοφίσματα καὶ σχολαστικὲς μεθόδους, ποὺ προκαλοῦν σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό.

Ὑμνοῦν ἐπιφανειακὰ τοὺς Ἀποστόλους, τὶς Συνόδους καὶ τοὺς Πατέρες ποὺ διασαφήνισαν τὰ δόγματα καὶ τὸν ἱερὸ χαρακτῆρα τῆς Ἱ. Παράδοσης, ἀμφισβητώντας τους ὅμως στὴν πραγματικότητα καὶ παρουσίαζοντας τὴν δική τους δοκισησοφία ὡς πραγματικὴ «αὐθεντία».

Ὑπερασπίζουν ἐπιφανειακὰ τὴν Ἱ. Παράδοση ἔχοντας κοινωνία καὶ δεσμοὺς ἀγάπης μὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν κατήργησαν καὶ αὐτοανακηρύχθηκαν ἐχθροί της.

Μιλοῦν γιὰ τὴν Ἱ. Παράδοση καινοτομώντας, ὡς τεράστο ὀξύμωρον, ἀσύστολα καὶ ἀπροκάλυπτα, κατηγορώντας τοὺς ἀγωνιζομένους ὑπέρ της, ὡς φανατικοὺς παραδοσιολάτρες, χαρακτηρίζοντας παράλληλα τοὺς προοδόπληκτους ἀρνητές της, ὡς ἐκφραστές της.

Κηρύττουν στοὺς Ἱ. Ναοὺς τὴν σημασία τῆς Ἱ. Παράδοσης ἀποκηρύττοντάς την παράλληλα στὰ διεθνὴ συνέδρια ὡς τροχοπέδη, ὡς δεσμὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀπελευθερωθοῦμε στὸν σύγχρονο κόσμο ποὺ ζοῦμε.

Ἰσχυρίζονται, ὅτι ὑπερασπίζονται τὴν Ἱ. Παράδοση, παραδίδοντας την ὡς θυσία στὸν βωμὸ τῆς ἀντίχριστης καὶ ἀντιπατερικῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Οἱ καιροὶ ποὺ ζοῦμε εἶναι καιροὶ σύγχυσης, προδοσίας καὶ ἀποστασίας καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως, οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἱ. Παράδοσης πρέπει νὰ κατονομάζονται καὶ νὰ ἀναδεικνύονται. Οἱ Οἰκουμενιστὲς πολεμώντας τὴν Ἱ. Παράδοση, πολεμοῦν τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Σὲ αὐτὴν τὴν προσπάθεια ποὺ κάνουν οἱ Οἰκουμενιστὲς βρῆκαν συμμάχους καὶ τοὺς ὑποτιθέμενους «ἀντιοικουμενιστές», οἱ ὁποῖοι μιλοῦν καὶ καταδεικνύουν μὲν τὴν καταπάτηση καὶ ἀναίρεση τῆς Ἱ. Παράδοσης, δὲν κάνουν ὅμως τίποτα γιὰ νὰ τὴν σταματήσουν γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων καὶ γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν ἐπίγεια δόξα τους καὶ τὰ ὀφέλη ποὺ αὐτὴ ἐπιφέρει. 

Ἀκολουθοῦν μάλιστα κι αὐτοὶ τὴν ἴδια μέθοδο διαστρέβλωσης τῆς Ἱ. Παράδοσης, παραχαράσσοντας τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων γιὰ τὸν ὀρθόδοξο, ἁγιοπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν δειλία τους, τὴν ἐμπορεία τους, τὴν συγκάλυψη καὶ συνεργεία ποὺ διαπράττουν. Αὐτοὺς τοὺς ἀσυνεπεῖς «ἀντιοικουμενιστές» ρωτάει ὁ Παῦλος: «λογίζῃ δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε, ὁ κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας καὶ ποιῶν αὐτά, ὅτι σὺ ἐκφεύξῃ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ;» (Πρὸς Ρωμ. 2, 3).

Σὲ ὅλους αὐτοὺς βοᾶ ὁ Μ. Βασίλειος ὡς τέλειος ἐκφραστὴς καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς Ἱ. Παράδοσης ἀντὶ ἡμῶν: «Οὐ φοβῇ τὴν ἀσυγχώρητον ἁμαρτίαν;... δυσωπείτω σε ἡ παράδοσις»· Δὲν φοβᾶσαι τὴν ἀσυγχώρητη ἁμαρτία; Ἂς σὲ κάνει νὰ ἐντραπεῖς ἡ Παράδοση (σσ. ἂν σοῦ ἔχει μείνει καθόλου ἴχνος ντροπῆς) (Ὁμιλία Κ∆ʹ. Κατὰ Σαβελλιανῶν, καὶ Ἀρείου, καὶ τῶν Ἀνομοίων).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ (ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) (και απαντήσεις σε διάφορες συκοφαντίες)

Πολύ όμορφο το κείμενο (έγραψε και μας το έστειλε αποτειχισμένος αδερφός). 

Ξεχωρίσαμε 6-7 παραγράφους που μας άρεσαν και παραθέτουμε στην αρχή, και ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. 

Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. (...) 

Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου,διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει.(...)

Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”),υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 

Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! 

(...) Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς (απαιτείς) να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 

Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 

Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας.

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. 

Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. 

Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. 

Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. 

Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει.

Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά.

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ 

(ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ

ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) 

Παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν και αναγνωρίζοντας τον πόλεμο που ξεσπάει εναντίον της Αποτείχισης, έναν πόλεμο λυσσαλέο, ένιωσα την ανάγκη να ξανασκύψω μέσα μου, να δω που στέκομαι και αν είναι προφυλαγμένη η ύπαρξή μου από τον πόλεμό αυτό… 

Πήρα, λοιπόν, αγκαλιά την Αγία Γραφή –την ασφάλεια και σιγουριά μου– και άνοιξα όσο μπορώ τα μάτια και τ’ αυτία μου να δω και να ακούσω τι ο Κύριος μου λέει. Να δω και να ακούσω Εκείνον, μακριά από τις φωνές των ανθρώπων, μακριά από κάθε τι που θα μπορούσε να επηρεάσει ή και να γκρεμίσει την ασθενική μου ύπαρξη.

Διαβάζω Κύριε και Σε ακούω να καλείς· να δίνεις σαφή και ξεκάθαρη οδηγία και εντολή, να φεύγουν δηλαδή μακριά τα δικά Σου Πρόβατα από φωνές ξένες (Ιωάν. 10,5)… Και έγιναν τόσο ξένες οι φωνές, Κύριε, των ανθρώπων στη εποχή μας!

Καθώς βαθαίνω τη σκέψη μου, ένα ερώτημα έρχεται μπροστά μου: Γιατί έκανα Αποτείχιση; (Ποιος ήταν δηλαδή ο λόγος και η αιτία που με οδήγησε εκεί). Και η απάντηση γλυκιά ξεχύνεται απ’ την καρδιά μου:

Διότι οι φωνές που ακούγονται δεν είναι των εργατών του Κυρίου μου, εφόσον ο Κύριός μου με καλεί να φύγω μακριά από όσους λυμαίνονται την Ποίμνη Του· με καλεί να φύγω μακριά από “κακούς εργάτες” και “λύκους” που είναι έτοιμοι να με κατασπαράξουν!

Ο χρόνος που πέρασε από τη στιγμή που συνειδητοποίησα το τι γίνεται, μέχρι τη στιγμή της Αποτείχισής μου, ήταν πολύτιμος για εμένα. Ήταν καιρός αναζήτησης και προσεκτικής μελέτης. Ήταν ο καιρός που έψαξα να βρω και να δω το τι λένε οι Άγιοι Πατέρες, τι λένε οι Σύνοδοι(Οικουμενικές και Τοπικές)· τι Ορίζει εν τέλει η Εκκλησία μου.

Ήταν, με απλά λόγια, καιρός κατήχησης. Της κατήχησης που επιμελώς μου στέρησαν όλοι εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να με κατηχήσουν ως Ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας. Μιας κατήχησης που αποκρύπτουν σκοπίμως από όλα τα αδέλφια μου· μιας κατήχησης που οφείλουμε όλοι να αποκτήσουμε.

Στην πραγματικότητα δεν έκανα τίποτα περισσότερο από αυτό που για κάθε πιστό όλων των προηγούμενων αιώνων, ήταν απαραίτητη και αυτονόητη κατάσταση το να γνωρίζουν την Πίστη και να αγωνίζονται συνειδητά να καθαρθούν, ώστε –με τη Χάρη του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι– να φωτιστούν και από εκεί να φθάσουν στη μακαρία θέωση (Αγιότητα)!

Ουσιαστικά να μάθουμε και να κατανοήσουμε τι είναι η Πίστη μας και ποιες είναι οι βάσεις Της· τι και ποια είναι τα Δόγματα και οι Αρχές που διέπουν την Ορθοδοξία. Το οποίο και πρέπει να αποτελεί βίωμα για κάθε πιστό.

Με απλά λόγια να κατανοήσουν το τι θα πει Ορθόδοξη Πίστη. Να νιώσουν το μεγαλείο και την αγάπη του Κυρίου και της Θυσίας Του και να Τον αγαπήσουν ολοκληρωτικά και απόλυτα χωρίς συμβιβασμούς και προϋποθέσεις. 

Έπιασα ξανά το δρόμο των Γραφών, μια που δεν μπορούσα να εμπιστευθώ ούτε τους σημερινούς Ταγούς της “εκκλησίας”, αλλά ούτε την κρίση μου αφού γνωρίζω πως είναι αδύναμη η πίστη μου και αμαρτωλή η ύπαρξή μου. 

Όμως μέσα στα αναγνώσματά μου πρόσθεσα και Βίους Αγίων. Εκείνοι θα μπορούσαν να μου πουν και να μου δείξουν καλύτερα από πολλούς –άγευστους Χάριτος– θεολόγους, το δρόμο που όφειλα να ακολουθήσω αν ήθελα να βρίσκομαι μέσα στην Εκκλησία. Εκείνοι είναι που θα μπορούσαν να μου δείξουν αυτόν το δρόμο, μια που τον ακολούθησαν και μάλιστα τις περισσότερες φορές πότισαν το δρόμο αυτό με το άγιο αίμα Τους.

Όλο αυτό το διάστημα της προεργασίας μέσα μου, θέλησα να κατανοήσω πλήρως το ποια θα ήταν η πορεία μου μετά την Αποτείχιση. Τι έπρεπε να περιμένω και ποιες καταστάσεις καλούμουν να αντιμετωπίσω.

Μελέτησα, λοιπόν, τη ζωή και τη στάση που ακολούθησαν όλοι αυτοί οι Άγιοι και Μάρτυρες της Πίστεως και είδα πως όλοι Τους είχαν ως “πυξίδα” τους Θείους και Ιερούς Κανόνες και τις εντολές που Όρισαν πριν από Αυτούς οι Θεοφόροι Πατέρες και οι Σύνοδοι (Οικουμενικές και Τοπικές), αλλά και πιο πίσω οι Θείοι Απόστολοι, φτάνοντας μέχρι την αρχή· τον ίδιο τον Κύριο! 

Όλοι Τους είχαν την ίδια στάση απέναντι στα ζητήματα της Πίστεως. Δεν είχαν καμία ανοχή, δεν δεχόταν παντελώς καμία αλλοίωση και καμία ακύρωση του παραμικρού πράγματος στα παραδεδομένα Δόγματα της Πίστης. Τήρησαν κατά γράμμα αυτό που ο Κύριος προστάζει. Ούτε ένα κόμμα, ούτε έναν τόνο δεν δέχονταν να αλλάξει ή να διαγραφεί και δεν επέτρεψαν σε κανέναν να το επιχειρήσει. Και όταν λέμε σε κανέναν, εννοούμε τον οποιονδήποτε, ακόμη και αν αυτοί ήταν Πατριάρχες, Επίσκοποι, Κληρικοί, Μοναχοί/-ές, Θεολόγοι, Βασιλιάδες, λαϊκοί και γενικώς δεν πάει να ήταν και ο κόσμος όλος! “Φυλούσαν Θερμοπύλες” και έτσι διασώθηκε η Ορθοδοξία από κάθε αντίχριστο επίβουλο εχθρό. 

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή ο Διάβολος στη προσπάθειά του να διαλύσει την πίστη των ανθρώπων, πολεμάει πιο πολύ τους Ταγούς, Φρουρούς και Θεματοφύλακες της Εκκλησίας. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. Συνεπώς διαστρέβλωσαν μέσα τους την έννοια της διαφύλαξης και νόμιζαν πως είχαν την εξουσία να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τις δικές τους διαστρεβλωμένες απόψεις και ιδέες. 

Εν πάση περιπτώσει όλοι αυτοί έπεσαν σε πλάνες (κατά κύριο λόγο εκ δεξιών) και δημιούργησαν Αιρέσεις. Όμως, όλες αυτές οι καταστάσεις τι αποτέλεσμα είχαν; Δυστυχώς απλώς να χαθούν όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι, μαζί με τους ακόλουθούς τους, στην αιώνια κόλαση, ενώ επί της ουσίας η Εκκλησία του Κυρίου πάντα έβγαινε ακέραιη, πιο δυνατή και απαστράπτουσα μέσα από αυτές τις μάχες. Πάντα αναδεικνύονταν νέοι Ομολογητές και Μάρτυρες και όλο και προστίθεντο νέοι Άγιοι στη χωρία των ήδη υπαρχόντων με μόνο τους αρχικούς αιώνες της ιδρύσεως Της, η Εκκλησία να μετράει έντεκα (11) εκατομμύρια Αγίους Μάρτυρες! 

Το σίγουρο είναι, πως μέσα από όλη αυτή την δισχιλετή πορεία της Εκκλησίας, άφησε σε όλους εμάς σαφέστατες οδηγίες για το πως και τι πρέπει να κάνουμε σε καιρούς που η Πίστη κινδυνεύει, και ιδιαίτερα στον δικό μας καιρό καθίσταται επιτακτική ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε λόγω Εσχάτων χρόνων, και αυτό δεν είναι άλλο από το να αντιδράσουμε υγιώς και ορθοδόξως με το νόμιμα κατοχυρωμένο Εκκλησιαστικώς δικαίωμα της Αποτειχίσεως (Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας), αντιδρώντας κατ’ αυτόν το τρόπο στις κακοδοξίες της Παναίρεσης του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, υπερασπιζόμενοι έτσι πλήρως την α/Αλήθεια, αλλά θα πρέπει να είμαστε –συν Θεώ- έτοιμοι να υποστούμε τους όποιους διωγμούς και μαρτύρια, και εν γένει οποιαδήποτε ταλαιπωρία για την αγάπη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και την αλήθειά Του! Διότι να είστε βέβαιοι πως ο μισόκαλος και ανθρωποκτόνος αντίδικος δε θα καθίσει φρόνιμα και θα δεχθούμε πολέμους και διωγμούς ένεκεν της Αληθείας (Κ.η.Ι.Χ.) και αυτό διότι σύμφωνα με τον Αγιογραφικό λόγο, αυτοί που θέλουν να ζήσουν ευσεβώς (εν αληθεία) θα διωχθούν οπωσδήποτε· είναι πνευματικός Νόμος μια και αυτή είναι και η φυσική κατάσταση της Εκκλησιάς συνεχώς διωκόμενη, συνεχώς μαρτυρική. Το λένε πολύ όμορφα οι Πατέρες ότι Ευαγγέλιο –και κατ’ επέκταση Εκκλησία– που δεν διώκεται, δεν είναι ευαγγέλιο, ούτε εκκλησία, αλλά ανήκει στο κοσμικό φρόνημα οπότε και θα μείνει, μια και δια παντός, έξω του Νυμφώνος Χριστού. 

Μετά, λοιπόν, από όλη αυτή τη μελέτη (που η αλήθεια είναι πως με διαφώτισε, αλλά ταυτοχρόνως με έκανε να συνειδητοποιήσω πως στην πραγματικότητα, η ουσία των πραγμάτων είναι πως δεν είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός παρά μονάχα κατ’ όνομα, αλλά μάλλον ανήκω στην τάξη των μετανοούντων και κλαιόντων)· μέσα μου ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα και –Θεού θέλοντος– κατανόησα πλήρως ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μου από εδώ και πέρα, αν θα ήθελα να ανήκω στο Πλήρωμα της Εκκλησίας του Κυρίου, μια που η Εκκλησία σήμερα είναι σε διωγμό και μάλιστα τον πιο ύπουλο που έγινε ποτέ από το ξεκίνημά Της. 

Ένας δρόμος μονάχα υπήρχε (και υπάρχει): Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ! 

Έτσι με τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού προχώρησα σε αυτήν. Ακολουθώντας το δρόμο της Αποτειχίσεως, γνώριζα εκ των προτέρων πως πολλά πράγματα θα άλλαζαν και ότι ο πόλεμος μέσα μου και γύρω μου, θα ήταν μεγάλος. Θα έπρεπε να παλέψω με τις όποιες απόψεις και θεωρίες είχαν παγιωθεί εδώ και χρόνια μέσα στο μυαλό μου και είχαν να κάνουν με θέματα όπως ο εκκλησιασμός, τα Μυστήρια και γενικά η εντύπωση πως χωρίς εκκλησιαστική ζωή –έτσι όπως την εννοούν σήμερα όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί– θα ήμουν κυριολεκτικά ένας άνθρωπος καταδικασμένος στην απώλεια εάν θα ξέκοβα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας. 

Όμως παρ’ όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τις φοβίες που μέσα μου προέβαλαν, άλλοτε σαν απειλές και άλλοτε σαν ανησυχίες και άγχος, με βοήθησαν πάλι η Αγία Γραφή και οι Εντολές, αλλά και οι ζωές των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, να τους πολεμήσω κατανοώντας ακόμη πιο ξεκάθαρα πως όχι η “εκκλησία” –και πάλι έτσι όπως τη εννοούν οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί – αλλά ο Κύριος σώζει! 

Πολλοί, κυρίως εκκλησιαστικοί παράγοντες, θέλησαν να μου κλείσουν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο της Αποτειχίσεως, και συγχρόνως να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση, η οποία είναι παθητική και καθόλα δουλοπρεπής απέναντι στις ενέργειες των ψευτο-ορθόδοξων “επισκόπων”, οι οποίοι έχουν προδώσει απολύτως συνειδητά την αληθινή και μόνη σώζουσα Πίστη, αυτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταπατώντας παράφορα τους Ιερούς Κανόνες και τα Δόγματα της αμωμήτου Πίστεως. 

Είναι απολύτως βέβαιο πως η Μυστηριακή ζωή μας είναι απαραίτητη, αλλά για ποια Μυστηριακή ζωή μιλάμε; Η ορθή και μόνο αυτή είναι που μας βοηθάει να γίνουμε σωστά Μέλη του Σώματος του Χριστού. Διότι απλά οι τελετουργίες που γίνονται στους ναούς χωρίς τη ορθή Πίστη, δεν μας ωφελούν σε τίποτα αλλά ίσα-ίσα, αντιθέτως μας βλάπτουν πνευματικά και συν τοις άλλοις αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις μας, καθώς νομίζουμε πως εκτελούμε τα λεγόμενα θρησκευτικά μας “καθήκοντα” και άρα ότι είμαστε και εντάξει. Λάθος! Μέγα λάθος, διότι η Πίστη δεν είναι καθήκον· είναι βίωμα καθημερινό. Ούτε η σχέση με τον Άγιο Τριαδικό Θεό είναι σχέση εργοδότη-εργαζόμενου (έκανα τη δουλεία μου [=υποχρέωση], δώσε μου τον μισθό μου). Όχι και πάλι όχι! Αλλά η σχέση μας με τον Τρισυπόστατο Θεό είναι κυριολεκτικώς σχέση γονεϊκή· είναι σχέση βιωματικής Αγάπης! Δεν μπορεί και δεν πρέπει τι στιγμή που καταπατώνται τα πάντα μέσα στην Ορθοδοξία και δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο, υγιές και Ορθόδοξο, εμείς να κλείνουμε τα μάτια και να πηγαίνουμε στους ναούς για να “κλέψουμε” τα Μυστήρια, την ίδια ώρα που αυτοί που μου Τα προσφέρουν, ξαναστασταυρώνουν τον ίδιο τον Κύριο. Δεν μπορούμε και δεν γίνεται επ’ ουδενί να δεχθούμε απολύτως τίποτε από όλους αυτούς που αρνούνται με τα λόγια, τα έργα ή ακόμη και τη σιωπή τους τον Χριστό. Άλλωστε, γνωρίζοντας πως ο Κύριος είναι Θεός Αγάπης και Δικαιοσύνης, ξέρω πως αν αύριο φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο για την άλλη ζωή, δε θα με ελέγξει για το ότι λόγω της αναγκαστικής και επιβαλλόμενης Αποτείχισης δεν έχω συχνή Μυστηριακή ζωή, ούτε θα μου προσάψει την κατηγορία πως δεν πήγαινα στο ναό της ενορίας μου κάθε Κυριακή. Όχι, αυτό δεν θα το κάνει διότι γνωρίζει πάνω και από απόλυτα ότι δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ακολουθήσω την δική του Εντολή-Φωνή. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου, διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει. Ω, της βλασφημίας! Πόσο τυφλοί και μωροί είναι, με παχυλές αντιλήψεις και αναίτιες αγκυλώσεις διαστρέφοντας εξολοκλήρου την αλήθεια, άλλοι από άγνοια και άλλοι εξ αυτών εσκεμμένα (δυστυχώς για όλους αυτούς) ταγμένοι σε αντίχριστες παρατάξεις (ο νοών, νοείτω!) μίας συστημικής και ανέντιμης εξουσίας. Και όλα αυτά τα έλεγαν άνθρωποι που έχουν στενή σχέση με την εκκλησία· Κληρικοί και λαϊκοί!

Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”), υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 

Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!(;) Εκκλησία είμαστε όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά ως ζωντανός ναός του Κυρίου! Θυμιατήρια είναι οι προσευχές και κανδήλια η στάση ζωής που κρατάμε. Δεν εγκατέλειψα, λοιπόν, την Εκκλησία, αλλά ακριβώς για να μην Την χάσω, για να μην Την προδώσω, έφυγα μακριά από τους κακούς-μισθωτούς εργάτες. 

Όλοι αυτοί αρνούνται τον Χριστό μας (αρνησίχριστοι) και ακολουθούν τον όποιο επίσκοπο μετατρέποντας έτσι την Εκκλησία του Χριστού από Χριστοκεντρική σε Επισκοποκεντρική δηλ. ανθρωποκεντρική κατά το αντίθεο και αντίχριστο “Παπικό” πρότυπο (Παποκαισαρισμός/Καισαροπαπισμός), που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό της αιώνιας απώλειας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους εφόσον έχουμε όλοι ελεύθερη βούληση (αυτεξούσιο). Σαφώς όμως είναι και αναφαίρετο δικαίωμα μου (και δικαίωμά σας) να ακολουθήσω τον Χριστό. 

Μου έλεγαν κάποιοι πως δεν είναι δυνατόν μόνο εγώ και οι –σχετικά– ελάχιστοι αποτειχισμένοι αδελφοί (Κληρικοί, Μοναχοί/-ες και λαϊκοί) που για τους πολλούς είμαστε γραφικοί και “μωροί” (ας μας επιτρέψει ο Κύριος να είμαστε “μωροί κατά Θεόν”!), να γνωρίζουμε το σωστό και όχι εκείνοι που είναι (καλύτερα να πω ότι θα έπρεπε να είναι) Λειτουργοί του Υψίστου δηλ. η λεγόμενη “Επίσημη Εκκλησία”. Κι’ όμως, αν ανατρέξουν πίσω στην Ιστορία, θα δουν ότι πάντοτε οι λίγοι κρατούσαν την α/Αλήθεια και οι πολλοί πολέμησαν την Πίστη, οι πολλοί αρνήθηκαν τον Τριαδικό Θεό, και πάλι οι πολλοί (όχλος) είναι που Σταύρωσαν τον Κύριο! 

Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως θα σώσω την Πίστη. Όχι φυσικά! Τον εαυτό μου θέλω να σώσω και να μην αρνηθώ τον Κύριο μου και Θεό μου κατά το “σώζων, σώζε την σεαυτού ψυχήν” (ή/και: “ο σώζων εαυτώ σωθήτω”). Όχι από ιδιοτελές συμφέρον αλλά από αγάπη, έστω και αν η αγάπη μου είναι αναιμική και τόσο χοϊκή. Παρά τα όποια πάθη και ελαττώματά μου, αγαπώ τον Κύριό μου και επιθυμώ διακαώς να είμαι μαζί Του. Μα και ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από εμένα. Ούτε θα προσθέσω, ούτε και θα αφαιρέσω κάτι στη Θεότητά Του με την στάση μου. Έχω όμως απόλυτη ανάγκη τον Κύριο, γι’ αυτό και περπατώ στο στενό δρόμο της Αποτείχισης και προσβλέπω μόνο στο έλεός Του. Το τι κάνουν οι πολλοί δε με αφορά (κατά το πρότυπο των Αγίων Τριών Παίδων στην Βαβυλώνια Κάμινο και του Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων, αλλά και την απάντηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού). Θα δώσω λόγο μόνο για τη δική μου ζωή. Υπήρξαν αρκετοί που είπαν πως πλανήθηκα και έπεσα σε αίρεση. Εφόσον όμως αυτό που κάνω δεν το κάνω αφ εαυτού μου, αλλά απλώς βαδίζω ακολουθώντας τα χνάρια στον ήδη προδιαγεγραμμένο και ασφαλή δρόμο που χάραξαν οι Θεοφόροι και Πνευματοφόροι Άγιοι Πατέρες, δηλαδή ακολουθώ τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, οπότε και δεν πτοήθηκα από αυτές τις κακόβουλες κουβέντες. Άλλωστε, σημασία δεν έχει το τι θα πουν οι άνθρωποι, αλλά το τι θα πει ο Άγιος Τριαδικός Θεός! 

Περπατώντας στον ασφαλή δρόμο της Αποτείχισης, γρήγορα κατάλαβα πως ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και ακανθωτός από πολλές πλευρές. Αναγκάστηκα να φύγω έξω από την πρώην μάνδρα ή το πρώην σπίτι μου (όπως θες πες το) και νυν λυκοφωλιά, διότι ο κίνδυνος είχε μπει μέσα, (διότι οι λύκοι βαρείς και προβατόσχημοι μπήκαν μέσα και κατατρώγουν τα λογικά πρόβατα ή αλλιώς, διότι αν έμενα στο σπίτι μου που πήρε φωτιά, θα καιγόμουν), όμως βγαίνοντας από εκεί, βρέθηκα σε δρόμο δύσκολο και γεμάτο κινδύνους που σε κάθε βήμα με απειλούν. Στην πραγματικότητα η ουσία είναι ότι σχοινοβατώ πάνω από ένα χαώδη νοητό γκρεμό. Αυτό σημαίνει πως κάθε μου βήμα (θα) πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό, εάν θέλω φυσικά να σωθώ. 

Όμως ο Κύριος που είναι ο απόλυτος Οδηγός και Προστάτης των λογικών προβάτων Του· αυτός ο ίδιος ο Κύριος που Θυσιάστηκε για την δική μας σωτηρία, δε θα μπορούσε να μας αφήσει χωρίς εφόδια και δίχως την προστασία Του σε αυτόν τον πραγματικά δύσκολο δρόμο. Τώρα, όπως είναι φυσικό, για να μπορέσω να προχωρήσω, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να ενισχύσω την πίστη μου, να εμπιστευθώ απόλυτα τον Κύριο και να ελέγχω πολύ προσεκτικά το κάθε μου βήμα με οδηγό και ασφάλειά μου τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, τις παραδεδομένες Εντολές του Ιερού Αγίου Ευαγγελίου και των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Μόνο έτσι ο δρόμος μου θα είναι πλήρως ασφαλής και τα βήματά μου σταθερά. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως εάν στον δρόμο μου και κατά τη διαδρομή μου, βρεθούν άνθρωποι να αναλάβουν τον ρόλο του οδηγού, θα πρέπει να τους ελέγξω (τις θέσεις και στάση τους) και να συνεχίζω διαρκώς να ελέγχω το τι πρεσβεύουν, ώστε να διαπιστώνω αν βαδίζουν την ορθή (Ορθόδοξη) γραμμή ακολουθώντας πιστά και απαρασάλευτα τα Δόγματα και την απλανή οδό των Αγίων Πατέρων μας. Μονάχα έτσι θα μπορέσω να τους εμπιστευθώ πως με οδηγούν με ασφάλεια στην σωτηρία αντί στην απώλειά μου. 

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει. 

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! Δεν μπορεί να θέλεις –κατά το κοινώς λεγόμενο– «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», αυτό δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει επ’ ουδενί! 

Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 

Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 

Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας. 

Αδελφέ/-ή, εάν πήρες τη σωτήρια και ευλογημένη απόφαση να βαδίσεις ή εάν ήδη βαδίζεις τον δρόμο αυτό της Αποτείχισης, να ξέρεις πως πράττεις το σωστό και Θεάρεστο. Όμως, να θυμάσαι πολύ καλά, πως αυτό που κάνουμε είναι –απλώς και μόνο– το αυτονόητο· είναι η υποχρέωσή μας και τίποτα παραπάνω. Να ξέρεις πως ο πόλεμος μέσα σου και γύρω σου θα είναι ακόμα πιο μεγάλος από ότι ήταν πριν. Θα θεριέψει και θα γίνει λυσσαλέος, με σκοπό του να σε συντρίψει. Ότι και αν γίνει, όμως, κράτα γερά την πίστη σου αδελφέ/-η και πολέμα (Ή ταν ή επί τας!!!), μην παραιτείσαι. Θα πέφτεις, είναι σίγουρο αυτό, όμως κρατώντας την Αγία Γραφή στα χέρια σου και την αγάπη για τον Κύριο στην καρδία σου, πρέπει να ξανασηκώνεσαι και να προχωράς. Να μην ξεχάσεις ποτέ σου πως στον αγώνα σου αυτό δεν είσαι μόνος (αν και φαινομενικά, εκ πρώτης όψεως, μπορεί έτσι να φαίνεται). Δίπλα σου είναι ο Κύριος που τόσο σε αγάπησε και αγαπά, ώστε Σταυρώθηκε στη θέση σου. Δίπλα σου είναι και εκεί που θα γονατίζεις, θα σε παίρνει Εκείνος στη αγκαλιά Του, θα σε κλείνει μέσα στα ματωμένα για εσένα Χέρια του και θα σε παρηγορεί, θα σε δυναμώνει. Μη φοβάσαι, λοιπόν, απλά προχώρα! 

Όμως σε κάθε περίπτωση εάν αποτειχιστείς, θα πρέπει ο αγώνας σου να ενταθεί και εντατικοποιηθεί· η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων να γίνουν πιο εντατικά και σε κάθε περίπτωση να είσαι σε ετοιμότητα και να ελέγχεις όσους αποτειχισμένους βρεις στο δρόμο σου για να βλέπεις εάν κρατούν πιστά και αναλλοίωτα τα παραδεδομένα, εάν δηλαδή βαδίζουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. Ακόμη, αδελφέ/-ή, θα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ελέγχεις εσένα, μια και όπως προανέφερα, ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει αδυσώπητα, μανιωδώς και λυσσωδώς πάντα και μόνο την α/Αλήθεια. 

Αδελφέ/-η, εάν αποτειχιστείς ή έχεις ήδη αποτειχιστεί, μην ξεχνάς γιατί και για Ποιον προχώρησες σε αυτόν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο. Μην αφεθείς σε ανθρώπους· στον Κύριο μονάχα να στηρίζεσαι. Τους ανθρώπους (όποιοι και αν είναι αυτοί, μικροί ή μεγάλοι σε αξιώματα και ηλικία) να τους αγαπάς, αλλά να μην τους εμπιστεύεσαι για οδηγούς τυφλά και απροϋπόθετα και αυτό στο τονίζω διότι μέσα στο δρόμο αυτό πολλοί έπεσαν και πολλοί ακόμη θα πέσουν και θα πλανηθούν. Είναι και αυτό αναμενόμενο και έχει ξαναγίνει μέσα στην Εκκλησιαστική –δισχιλιόχρονη– Ιστορία. Δες τους καημένους τους Γ.Ο.Χ. των πολλαπλών παράλληλα ζηλωτικών ομάδων-παρασυναγωγών (διότι περί ομάδων πρόκειται με οπαδούς) και θα καταλάβεις τι εννοώ. 

Σε τελική ανάλυση αδελφέ/-ή μου, αρχηγό σου μη βάλεις κανέναν άνθρωπο. Αρχηγός σου είναι μόνον ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο και Δεσπότης των απάντων· “ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων ”! Δεν είμαστε “ούτε του Παύλου, ούτε του Απολλώ, ούτε του Κηφά” αλλά του Χριστού, ο Οποίος από άπειρη αγάπη Ενανθρώπησε, Έπαθε και Σταυρώθηκε έως θανάτου για εμάς και ουδείς άλλος (το μέγα αυτό Μυστήριο της Θείας Οικονομίας!). Δεν είμαστε παρατάξεις και δεν πρέπει να ανήκουμε σε ομάδες. Είμαστε τα λογικά πρόβατα του Κυρίου και μόνο. Ο οποιοσδήποτε πει, γράψει ή κάνει κάτι ενάντια στους Θείους Νόμους της Εκκλησίας του Δεσπότη Χριστού, πρέπει –καθηκόντως– να μας βρει απέναντι διότι από τη μία μόνο έτσι μπορούμε να προφυλαχθούμε αλλά και να προφυλάξουμε την αλήθεια και από την άλλη μόνο έτσι μπορεί να καταλάβουν (αν ποτέ φυσικά καταλάβουν) και αυτοί που ξεφεύγουν ότι έκαναν λάθος και να επιστρέψουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. 

Αδελφέ/ή, μην αφήσεις κανέναν (και εννοώ κανέναν) να αλλάξει έστω και ένα ιώτα, ένα κόμμα ή ένα τόνο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Μην ξεχνάς πως για αυτό το λόγο φεύγεις, άλλωστε, από τους κόλπους της νεωτερίζουσας –εντός πολλών εισαγωγικών η λέξη– “εκκλησίας”. Μην αφήσεις, λοιπόν, κανέναν άλλον (αποτειχισμένο) να διαστρεβλώνει το παραμικρό από τα Δόγματα. Και για να γίνει αυτό, εσύ θα πρέπει καθημερινά να μελετάς την Αγία Γραφή και βιβλία των Αγίων Πατέρων. 

Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά. Αδελφέ/-η, ο Κύριος, ο ίδιος ο Θεός, Σαρκώθηκε και Σταυρώθηκε για εμάς· για όλους μας μαζί και για τον καθένα ξεχωριστά. Αδελφέ/-η, Εκείνος έκανε την απόλυτη πράξη αγάπης για εμάς και μας περιμένει να επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκουμε, εκεί από όπου φύγαμε, (από το Πατρικό μας σπίτι, από την Πατρική αγκαλιά), μας περιμένει υπομονετικά κοντά Του. 

Και κάνε το, διότι στην εποχή μας είναι ο μοναδικός γνήσιος τρόπος να δουν και να καταλάβουν πως ο αληθής πιστός λαός του Κυρίου, όσο μικρός και αν είναι σε ποσότητα (το αληθές Μικρό Ποίμνιο δια στόματος του Κυρίου! Εξάλλου δεν θέλουμε ποσότητα, αλλα ποιότητα!) δεν καθεύδει (κοιμάται), αλλά αγρυπνά και αντιδρά (νοούμενο πάντοτε στα νόμιμα εκκλησιαστικά πλαίσια, υγιώς και Ορθοδόξως!). Διότι στις προγενέστερες από την δική μας εποχές, το πνευματικό αισθητήριο του λαού του Κυρίου ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένο και υπήρχε ομοψυχία και ομοβρωντία και εξοβέλιζαν τους αποστάτες που δίδασκαν αλλότρια και καινοτομίες, ενώ την σήμερον φρόντισαν επιμελώς εν κρυπτώ αυτοί που θα έπρεπε να φυλάνε σκοπιά και “Θερμοπύλες” για να μην μπουν στο μανδρί λύκοι-αιρετικοί με δορά προβάτου (Επισκοπος= επί σκοπού = αυτός που φυλάει σκοπιά!) ούτως ώστε μας άφησαν ακατήχητους, οπότε φυσικό επακόλουθο είναι πως το πνευματικό αισθητήριό μας είναι εξαιρετικά χαμηλό έως και ανύπαρκτο και μόνο δια γραπτής επιστολής καθίσταται φανερή η Ομολογία της Αποτειχίσεώς μας. Σημειωτέον πως είναι, η δεύτερη ανώτερη Ομολογία (με πρώτη το μαρτύριο αίματος) αυτή της Αποτειχίσεως, σύμφωνα και με τον Αγιογραφικό λόγο: “Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι’ Εγω μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου και στους Αγίους Αγγέλους” [εννοείται και όλο το Χορό των Αγίων, Μαρτύρων Όμολογητών κ.λπ.] (τάδε έφη: Ο Κύριος! – Ματθ. 10,32). 

Αδελφέ/-ή μου, ζούμε σε καιρούς που η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, μονάχα που ο διωγμός αυτός για την ώρα είναι ύπουλος, υπόγειος και πονηρός. Οι διώκτες, φανεροί και κρυφοί, ως πονηροί φοράνε “μάσκες ευσεβείας” (αν και μετά την ληστρική ψευδο-“σύνοδο” της Κρήτης [Κολυμπάρι, Ιούνιος 2016] και επέκεινα, έπεσαν και οι μέχρι πρότινος εναπομείνουσες “μάσκες”), με σκοπό την εξαπάτηση για την εξαφάνιση των Ορθοδόξων Πιστών και της α/Αλήθειας, αν και ματαιοπονούν. Τα επίγεια όργανα του μισόκαλου και μισάνθρωπου Διαβόλου μετασχηματίζονται σε (δήθεν) “υπηρέτες” του Κυρίου και αλωνίζουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Τώρα, αδελφέ/-ή είναι ή ώρα!!! Τώρα είναι καιρός Ομολογίας και αγώνος!!! Στάσου, λοιπόν, άγρυπνος φρουρός με παρρησία, θάρρος και τόλμη, αλλά πάντοτε με τον απαραίτητο φόβο Θεού και αγάπη Χριστού, και Ομολόγησε σεμνά αλλά με σθένος (στεντορεία τη φωνή!) την Πίστη σου όπου και σε όποιον χρειαστεί. Κάνε γνωστή την Ομολογιακή σου θέση-στάση γραπτώς δια επιστολής στον κατά τόπους οικείο “επίσκοπό” σου που –ως άλλος Αρχιερεύς και Φαρισαίος– αρνήθηκε ουσιαστικώς τον Κύριο και την Πίστη του. 

Αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση που δεν κάνουμε καθαρή-ξεκάθαρη την Ομολογιακή μας θέση-στάση, εφησυχαζόμενοι έτσι πως μόνο με το να μην πηγαίνουμε σε ναούς των Παναιρετικών Οικουμενιστών, και να πηγαίνουμε μόνο σε Ι. Ναούς Αποτειχισμένων, πως είμαστε και εντάξει. Δεν είναι καθόλου έτσι, διότι σε αυτή τη περίπτωση την όποια ομολογία μας την ξέρουμε εμείς και άντε 2-3 ακόμη, αλλά αυτός που ειναι ο πρώτος και καθήν αρμόδιος για να το μάθει και τον αφορά πέραν και από άμεσα είναι ο οικείος “επίσκοπός” μας, εφόσον σε αυτόν ανήκουμε πνευματικά και με την Αποτείχισή μας κόβουμε πλέον πνευματικούς δεσμούς μαζί του και με τους όποιους εκκλησιαστικούς και εξωεκκλησιαστικούς παράγοντες που διατηρούν σχέση με αυτόν (κατ’ επέκταση και με τους “ιερείς” που τον μνημονεύουν) και τον αναγνωρίζουν σαν όντως “εις τύπον και τόπον Χριστού” και “τρόπον μέτοχο” των Αγίων Αποστόλων, ενώ στην πράξη καθαυτού έχει γίνει λυκοποιμένας, ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδάσκαλος και για αυτόν ακριβώς το λόγο κάνουμε και Αποτείχιση. 

Φτάνοντας στο τέλος και κλείνοντας τις ταπεινές αυτές σκέψεις, να αναφερθεί πως με την Αποτείχισή μας, το λιγότερο, δεν βρισκόμαστε μαζί με τους ανασταυρωτές του Κυρίου (δηλ. αυτούς που ξανασταυρώνουν τον Κύριο). Θα κριθούμε ούτως ή άλλως για τα λάθη και τις αστοχίες (αμαρτίες) μας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, ας μην καταμετρηθούμεμε όλους αυτούς που Τον αρνήθηκαν και συνεχίζουν Τον αρνούνται συστηματικά και με δαιμονικό πείσμα… 

Για να το κάνω κάπως πιο ξεκάθαρο και κατανοητό, είναι δηλαδή σα να μην υπήρχε πρόβλημα στην Εκκλησία, (εν προκειμένω η Παναίρεση του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας), και κάποιος είτε να γινόταν αιρετικός και η Εκκλησία δεν θα λάμβανε γνώση αυτού του γεγονότος, διότι στην εποχή μας είναι αδύνατον ο ιερέας μιας ενορίας να ξέρει τον καθένα ξεχωριστά (αν και αυτό θα ήταν το πρέπον) –πλήν των επαρχιακών χωριών– και το τι κάνει κάποιος για το αν λόγου χάρη έγινε αιρετικός εξωμότης ή αλλόθρησκος, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπως στην Αθήνα και γενικότερα στο λεκανοπέδιο Αττικής κ.λπ. Ούτε επί παραδείγματι εάν κάποιος βαρέθηκε –κατ’ αυτόν– την όποια εκκλησιαστική και πνευματική ζωή είχε μέχρι πρότινος και αποφάσισε να αφεθεί στην κοσμική ζωή και αντί για εκκλησιασμό, εκείνος να κάνει το δικό του ανίερο “εκκλησιασμό” σε μπαρ και κλαμπ. Και ερωτώ λοιπόν: Ποιος θα το ήξερε από τους εκκλησιαστικούς Ταγούς της περιοχής του, και δη μήπως ο Επίσκοπός του;;; Και ευθύς αμέσως ακολουθεί η αυτονόητη απάντηση: ουδείς! Πολύ περισσότερο ο τοπικός Μητροπολίτης του και ειδικά αν δεν είχε και επαφές με εκκλησιαστικούς παράγοντες και τον ιερέα της ενορίας του (αν φυσικά εκκλησιαζόταν στην ενορία της περιοχής του και όχι κάπου αλλού!). Το να μην πηγαίνουμε απλώς και ως έχει στους Οικουμενιστικούς μιαρούς ναούς, σαφώς δεν είναι καθαρή θέση και στάση Ομολογίας αλλά μεσοβέζικες (δήθεν) “λύσεις” που μας εφησυχάζουν ότι πράξαμε άριστα το καθήκον μας ως οφείλαμε, ενώ αντ’ αυτού καλύψαμε πρόχειρα όπως-όπως κάτω από το χαλί την δική μας ντροπή της αληθινής Ομολογίας κάνοντας όμως έτσι το ευάρεστο (εαυτούλης μου!) και όχι το Θεάρεστο που είναι, όπως αναφέρθηκε, η καθαρή-ξεκάθαρη Ομολογία που μας ζητάει ο Κύριος. Τα υπόλοιπα εκ του πονηρού πηγάζουν (ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!). Αδελφέ/ή να θυμάσαι κάτι τελευταίο, μα εξίσου πολύ σημαντικό: Η Αποτείχιση είναι η αρχή του δίκαιου και νομίμως αθλήσαντως πνευματικού αγώνος και όχι το τέλος του! Είναι πύρινο βέλος στην πνευματική φαρέτρα του αληθώς Ορθοδόξου Χριστιανού που βρίσκεται στην (για την ώρα νοητή) αρένα γαι την καταπολέμηση των αιρέσεων και των πλανών και την αποκατάσταση της αληθούς και ευσεβους Πίστεως! (Αμήν, γένοιτο!) 

Καλή Αποτείχιση και καλό Ομολογιακό αγώνα αδελφέ/-ή! 

(το παραπάνω κείμενο έγραψε και μας κοινοποίησε αδερφός που έχει αποτειχιστεί) 

για την αντιγραφή, 

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

http://opaidagogos.blogspot.gr