ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ πράγματα στο ΦΑΝΑΡΙ, που ξεχνούν, εκείνοι ακριβώς που έπρεπε να τα θυμούνται!

Μᾶς ἔστειλαν ὁλόκληρο τὸ βίντεο, στὸ ὁποῖο ἀκούγονται οἱ φρικτὲς προσφωνήσεις Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα, ἀλλὰ καὶ τὸ Πολυχρόνιο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. 

Ὁ πατριάρχης μιλάει γιὰ τὴν ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ στιγμή τῆς παρουσίας τοῦ παναιρετικοῦ Πάπα, "ἀδελφοῦ ἡμῶν", τοῦ "ἁγιοτάτου" Πάπα στὸν Ἱερὸ Ναό! Κατὰ τὸν αἱρεσιάρχη τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαῖο, ὁ Πάπας τῆς "Ἐκκλησίας" τῆς Ρώμης "ὀρθοτομεῖ τὸν λογον τῆς ἀληθειας"!!!

Τὸ ἀποκορύφωμα: Στὸ τέλος ψάλλονται τὰ Πολυχρόνια τῶν δύο Παπῶν (Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως), ἀλλὰ προηγεῖται ἐκεῖνο τοῦ Πάπα Ρώμης –ὡς τοῦ Πρώτου τῆς Χριστιανοσύνης!

Δεῖτε τα αὐτὰ στὸ 2:20:00 καὶ 2:50:00. Ἂς τὰ δοῦν κι ἐκεῖνοι ποὺ εἴτε μνημονεύουν, εἴτε κοινωνοῦν ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν Βαρθολομαῖο!

Τώρα δὲν μποροῦν νὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι δὲν ξέρουν! 

Τὸ βίντεο:

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος κατά των λατίνων και οικουμενιστών

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ 

ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ 

ΣΑΝ ΑΔΕΡΦΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΜΑΧΟΙ 

ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ

Το σκήνωμα του Αγίου Σάββα το είχαν πάρει οι σταυροφόροι, αλλά επέστρεψε θαυματουργικά στο μοναστήρι το 1965 μετά από εμφάνιση του αγίου στον Πάπα, στον οποίο είπε ότι ήθελε να γυρίσει σπίτι του.

"...ΚΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΑ ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΑΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΥΣΤΗΡΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΕΙ ΠΙΣΩ ΠΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ, ΣΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΑΓΑΠΗΤΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ. 

Ο ΠΑΠΠΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΕΘΑΝΕ. ΕΜΦΑΝΙΣΘΗ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ, ΠΙΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΝΑ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΜΗΝ ΤΟΝΕ ΒΡΕΙ ΙΔΙΑ ΣΥΜΦΟΡΑ.ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΟ.

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΦΥΓΑΝΕ ΑΠ'ΤΗ ΓΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΝΕ ΑΠΟΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ. ΣΤΙΣ 19 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ ΠΙΣΩ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΕΡΟ ΝΑΟ, ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΣΕΒΟΤΑΝ.

ΤΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΤΑ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ, Ω, ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ,ΛΥΓΙΖΕ ΣΑΝ ΝΤΥΝΟΤΑΝ.ΕΝΝΕΑ ΑΙΩΝΩΝ ΚΙ ΕΥΚΑΜΠΤΟ ΖΕΣΤΟ, ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ!ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΕ ΚΟΣΜΟΣ ΕΚΕΙ ΚΑΤΑΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΣ.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΕΡΕΣ 17 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟ 1965 ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ Τ0Υ ΑΥΤΟ,ΠΟΥ Η ΤΟΣΗ ΑΣΚΗΣΗ, Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ, Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΟΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ, ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΟΝΟΜΑΣΤΟ Σ'ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ…..

(Απόσπασμα απο το βιβλίο της πρεσβυτέρας Καλυψούς Δημητριάδη"Ο ΑΓΙΟΣ  ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ")

Περί τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου

Το σκήνωμα του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου ενδεδυμένο 

με ορθόδοξα άμφια καθ’οδόν γιά να παραδοθεί στην αντιπροσωπεία 

του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Βενετία 1965.

Το 1965 έγινε με πανηγυρικές τελετές η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στο μοναστήρι του. Το ιερό λείψανο το είχαν κλέψει οι σταυροφόροι της Α’ σταυροφορίας (1096 – 1099) μαζί με πολλά άλλα ιερά λείψανα και το μετέφεραν στη Βενετία όπου και το έθεσαν στον ναό του αγίου Αντωνίνου.

Εννέα αιώνες περίπου αργότερα έμελλε να επανέλθει και πάλι ο μεγάλος ασκητής της Ορθοδοξίας στο μοναστήρι που ο ίδιος έκτισε.

Πριν την παραλαβή του ιερού λειψάνου είχαν προηγηθεί μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Παύλου ΣΤ’ και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενέδικτου συνεννοήσεις για τον καθορισμό αντιπροσωπειών, ημερομηνιών, τελετών και άλλων θεμάτων σχετικών με την παράδοση και την παραλαβή.

Από πλευράς Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ορίσθηκε η αντιπροσωπεία στην οποία μετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ιορδάνου (νυν Μητροπολίτης Καισαρείας) κ. Βασίλειος, ο Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος ηγούμενος της Βηθανίας, ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ ηγούμενος της Λαύρας και ο ιεροδιάκονος (νυν Μητροπολίτης Ναζαρέτ) κ. Κυριακός.

Ο Γέρων Σεραφείμ είχε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον άγιο Σάββα. Εδιηγείτο στα καλογέρια του μετά την επανακομιδή του ιερού λειψάνου τα εξής: «Ο Πάπας», έλεγε «δεν μας έδωσε το ιερό λείψανο, γιατί μας αγαπούσε, αλλά γιατί συχνά εμφανιζόταν σ’ αυτόν και τον ενοχλούσε για να επιστρέψει στο μοναστήρι του. Όταν πέθανε ο Πάπας που δεν έλαβε υπ’ όψιν του τον Άγιο, εκείνος εμφανίστηκε και πάλι στον διάδοχό του. Αλλά και στον ναό που βρισκόταν το ιερό λείψανό του θησαυρισμένο μέσα σε γυάλινη λάρνακα χτυπούσε το τζάμι, έκανε φασαρίες, τάραζε τους φύλακες και τους Λατίνους μοναχούς».

Ο άγιος Σάββας, τον οποίο ο Γέρων Σεραφείμ εσέβετο πολύ, ανταπέδωσε την αγάπη του Γέροντος και τον αξίωσε να λάβει μέρος στην επανακομιδή του ιερού σκηνώματός του από τη Βενετία το 1965. Ο μακαριστός πατριάρχης Βενέδικτος είχε τότε αποφασίσει: « Ο ηγούμενος του αγίου Σάββα πρέπει να πάει οπωσδήποτε». Πειράζοντας δε ο πατριάρχης τον Γέροντα Σεραφείμ κάποτε είπε: «Επί της εποχής σου, πάτερ Σεραφείμ, επέστρεψεν ο άγιος Σάββας!», ο δε Γέρων Σεραφείμ αντικρούοντας και ανταποδίδοντας τη φιλοφρόνηση απάντησε: «Όχι, επί της εποχής σας, Μακαριώτατε!».

Παρά τις εκδηλώσεις τιμής και αγάπης εκ μέρους των Λατίνων τόσο στην αντιπροσωπεία όσο και στην Αγιοταφική Αδελφότητα υπήρχε διάχυτη η αμφιβολία εάν οι Δυτικοί απέδιδαν το πραγματικό άγιο λείψανο στην ορθόδοξη αντιπροσωπεία. Όταν η ορθόδοξη αντιπροσωπεία μετά από το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι έφθασε στον ναό του αγίου Αντωνίνου, ο Γέρων Σεραφείμ παρατηρούσε, προς έκπληξη των υπολοίπων, με ιδιαίτερη επιμονή το ιερό λείψανο, σαν να έψαχνε να βρει κάποιο σημάδι που να πιστοποιεί την αυθεντικότητά του. Κάποια στιγμή με έκδηλη χαρά φώναξε στους υπόλοιπους: «Πατέρες, είναι το πραγματικό λείψανο». Πιστοποίησε τη γνησιότητα από το γεγονός ότι έλειπε το ένα από τα δύο μάτια. Γνώριζε ο π. Σεραφείμ από παλαιά συναξάρια της Λαύρας ότι οι μονοφυσίτες στα χρόνια του αγίου Σάββα σε μια διαμάχη που είχαν μαζί του για την ορθή πίστη τού είχαν βγάλει το μάτι. Από εκείνη τη στιγμή δεν απομακρύνθηκε από αυτό. Ακόμη και όταν το αεροπλάνο διανυκτέρευσε στην Αθήνα, για να προσκυνήσουν επί του αεροπλάνου οι αναμένοντες αυτό πιστοί, ο Γέρων παρέμεινε μόνος όλη τη νύχτα φύλακας του ιερού λειψάνου, ενώ η υπόλοιπη συνοδεία λόγω του κόπου μετέβη στην Αθήνα για ανάπαυση.

Διηγείται ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ ότι καθ’ όλο το διάστημα που ο Γέρων Σεραφείμ στεκόταν φρουρός δίπλα στο άγιο λείψανο, έδιδε τόσο στον ίδιο όσο και στα υπόλοιπα μέλη της αντιπροσωπείας την αίσθηση ότι ανάμεσά τους γινόταν κάτι σαν μυστική συνομιλία, σε σημείο που να εντυπωσιάζονται και να θαυμάζουν το γεγονός.

Όμως δεν άργησε να παρουσιασθεί ο μεγάλος προβληματισμός: πως δηλαδή θα γινόταν η αλλαγή των ενδυμάτων του ιερού λειψάνου βάσει των συμφωνηθέντων.

Συγκεκριμένα μετά την αρπαγή του ιερού λειψάνου από το μοναστήρι, οι Λατίνοι στη Βενετία το έντυσαν με ενδύματα Λατίνου ιερέως, ενώ τα χέρια του αγίου Σάββα ήταν σταυροειδώς επί του στήθους του. Μετά από εννέα περίπου αιώνες, η ακαμψία του σώματος δεν επέτρεπε την αλλαγή της λατινικής περιβολής με τα ράσα του Ορθόδοξου κληρικού, με το πετραχήλι και το μοναχικό σχήμα που είχε φέρει μαζί της η αντιπροσωπεία για τον σκοπό αυτόν.

«Τότε είδαμε τον Γέροντα Σεραφείμ να γονατίζει μπροστά στο ιερό λείψανο και να προσεύχεται για πολύ ώρα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε έκαμε μετάνοιες στρωτές και σήκωσε με τα χέρια του τα χέρια του αγίου Σάββα σαν να ήταν χέρια ζωντανού ανθρώπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας», θυμάται με ακρίβεια μέχρι σήμερα και διηγείται ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ. Τότε άλλαξαν τα ενδύματα του αγίου Σάββα και αφού τελείωσαν οι τελετές εκ μέρους των Λατίνων, άρχισε το ταξίδι της επιστροφής.

Όταν το γυάλινο φέρετρο έφθασε στην πλατεία του αγίου Μάρκου, στο μώλο, υπήρχε μια γόνδολα η οποία το μετέφερε με συνοδεία σε χώρο κοντινό προς το αεροδρόμιο. Κατά μια δε περίεργη σύμπτωση στον ίδιο μώλο είχε αποβιβασθεί το ιερό λείψανο αιώνες πριν.

Θαυμαστό γεγονός που εντυπώθηκε στον νου όλων ήταν τα χιλιάδες περιστέρια της πλατείας του αγίου Μάρκου τα οποία όλα μαζί τη στιγμή που η γόνδολα με το ιερό λείψανο ξεκινούσε τον πλου της στα νερά των καναλιών σαν κύμα πέρασαν πάνω από αυτήν χαιρετώντας με τον τρόπο αυτό τον μεγάλο φιλοξενούμενο που πλέον αναχωρούσε για το μοναστήρι του.

Χρόνια μετά, κάθε φορά που αντάμωναν ο Γέρων Σεραφείμ με τον Μητροπολίτη Ναζαρέτ κ. Κυριακό, του θύμιζε: «Τα περιστέρια, τα περιστέρια», σαν υπόμνηση του ότι και η άλογη ακόμη φύση συμμετείχε ως μαρτυρία τη στιγμή της αναχώρησης από τη Βενετία με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Εκεί παρέμεινε στον πανίερο ναό της Αναστάσεως για μέρες χάριν προσκυνήσεως των γυναικών, λόγω του άβατου της Μονής του αγίου Σάββα.

Σημειώνουμε εδώ και ένα θαύμα το οποίο διηγήθηκε ο Γέρων Σεραφείμ σχετικά με το ιερό λείψανο του αγίου Σάββα που επανακομιζόταν στα Ιεροσόλυμα. Κάποια ορθόδοξη μοναχή, που περίμενε να προσκυνήσει το ιερό λείψανο, επολεμείτο από λογισμούς δυσπιστίας για το αν το ιερό λείψανο, που δόθηκε από τους Λατίνους, ανήκε πράγματι στον άγιο Σάββα. Είδε, μόνη αυτή, το ιερό λείψανο να ανασηκώνει λίγο την κεφαλή, να τη στρέφει προς αυτήν και έπειτα να επανέρχεται στην προτέρα θέση της κατακλίσεως, οπότε εν τρόμω και χαρά απέβαλε την αμφιβολία.

Πηγή: Ο ΓΕΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΑΒΒΑΪΤΗΣ, Νικηφόρου Καλαϊτζίδη Πρωτοπρεσβύτερου, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2004.

http://agiooros.org

Να ελπίζεις στον Ένα...

Είπε Γέρων: Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους, ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. 

Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές, και μεριμνά για σένα. 

Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα. 

Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό, αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές. 

Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή…

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΦΙΛΗΜΑ ΙΟΥΔΑ, ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

Episkopos Episkopos

...ένας Σκανδαλισμένος αγιορείτης Μοναχός αφηγείται για όσα συμβαίνουν

Οι προδοσίες των Ποιμένων και η εκ του ποιμνίου αντιμετώπισις.

Μετά τό φρικτό καί ανεπανάληπτο γεγονός τής συμπροσευχής τών «Κεφαλών» τού «Χριστιανισμού», δηλ. τού αντιχρίστου Πάπα,πού υποκρίνεται τόν παγκόσμιον καλόν Ποιμένα, αφού θέρισε κόσμο καί παπάδες στήν Αργεντινή μέ τόν δικτάτορα Πινοσέτ, ο οποίος συνεχώς βλασφημάει τόν Χριστό ότι δέν είναι Θεός, τού μονοφυσίτη Πατριάρχη πού επιμένει στήν αίρεση πού έχουν καταδικάσει οι άγιοι Πατέρες, η 4η Οικουμενική Σύνοδος,η αγία μεγαλομάρτυς Ευφημία καί πρόσφατα ο άγιος γέροντας Παϊσιος καί ο ηγούμενος Γεώργιος Καψάνης τής Μονής Γρηγορίου, τού «δικού μας» Πατριάρχη Κων/λεως, η ιστορική μορφή πού καταφρόνησε όλες τίς αρχές καί αξίες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μέ τίς αντίχριστες δηλώσεις του γιά τούς αγίους Πατέρες, τούς Ιερούς Κανόνες, τίς άλλες θρησκείες τό κοράνιο καί μέ τίς ατελείωτες αντικανονικές του ενέργειες, τού Πατριάρχη Αλεξανδρείας πού ώς φαίνεται δέν έχει νά παρουσιάσει καμμία ευαισθησία στήν πίστη του

καί τού εκπροσώπου τής Αντιοχειανής Εκκλησίας, πού ναί μέν δέν πήγαν στήν Σύνοδο τής Κρήτης γιά τό πλούσιο οικόπεδο τού Κατάρ, ενώ είναι ολοφάνερο ότι συμφωνεί καί συμμετέχει κατά πάντα σέ όσα αποφασίστηκαν εκεί.

Δέν τούς έφτανε αυτή η σατανική εκδήλωση ασέβειας καί αποστασίας από τό θέλημα τού Θεού πού είναι σαφώς τό νά κρατήσουμε ανόθευτη τήν πίστη Του καί νά τήν μεταδώσουμε στήν επόμενη γενεά, ήδη κανόνισε ο παναιρετικός Πατριάρχης νά πάει στόν Καρδινάλιο τής Μπολόνιας νά γιορτάσει τήν Ύψωση τού Τιμίου Σταυρού μέ τούς φίλους του τούς αιρετικούς. 

Άς πάει κι άς κάτσει εκεί, διότι εδώ μόνο κακό μάς κάνει.

Αλλ`όμως δείτε τί κάνουν καί οι Αγιορείτες Ηγούμενοι. 

Ο μέν Βατοπαιδινός πήγε στό Φανάρι καί εγκωμίασε τήν Σύνοδο καί κατηγόρησε όσους αντιδρούν, ξεσκεπάζωντας τά αιρετικά του φρονήματα καί ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Ελισαίος πήγε τήν Κυριακή τών Μυροφόρων στό Μπαλουκλί σέ Αρχιερατικό Συλλείτουργο πού ήταν εκτός από τόν Πατριάρχη, ο Περγάμου Ζηζιούλας, τό αιρετικό σφουγγάρι πού μαζεύει κάθε αιρετική βρωμιά από τούς δυτικούς ετεροδόξους καί τήν στίβει στήν Ορθόδοξη Εκκλησία μας καί είναι τό δεξί χέρι τού αθεολόγητου Πατριάρχη. Εκεί ο Ελισαίος έβγαλε λόγο έξ Αγίου Όρους καί τί είπε;

«Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ημών Δέσποτα Οικουμενικέ». 

Ερωτώ, είναι ή δέν είναι ασέβεια νά προσφέρεις τήν προσκύνησή σου σ΄ έναν Πατριάρχη ασεβή καί βλάσφημο καί με αμέτρητες καθαιρέσεις καί αναθεματισμούς από τούς Ιερούς Κανόνες; Είναι ή δέν είναι αυτό πνευματική κατάπτωση;

Αυτό είναι δικό του θέμα, αλλ΄ όμως τί λέει παρακάτω; «Εσκέφθημεν ότι η ευλογία τού Αρχιεπισκόπου ημών νά παρίσταμαι συμμέτοχος καί συγκοινωνός τής Ιεράς τάυτης πανηγύρεως, αισθητοποιεί τήν άρρηκτον ενότητα τού Σεπτού Κέντρου τού Φαναρίου καί τού Αγίου Όρους».

Ποιός σάς δίνει τό δικαίωμα νά εκφράζεστε γιά όλο τό Άγιον Όρος; 

Αυτή η έκπτωση πίστεως καί η επαίσχυντη φιλία μετά τών Οικουμενιστών, μόνο τό οικουμενιστικό κεφάλι σας βαραίνει καί όσους δυστυχείς σάς μιμούνται, όπως τού Βατοπαιδινού Πρωτεπιστάτη πού πήγε σέ Παπικό ναό καί συμμετείχε σέ Λειτουργία μέ Καρδινάλιους ή του Ηγουμένου τής Ιβήρων πού πήγε σέ χειροτονία τού Φαναρίου παρόντων Καρδιναλίων.

Καί συνεχίζει ο Ηγούμενος τό αδιάντροπο παραλήρημα, κατά μίμησην τού αρχηγού τού ψεύδους διαβόλου: «Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας διασφαλίζουν ανά τόν κόσμον τήν ενιαίαν φωνήν τής Εκκλησίας καί εκφράζουν τόν τεράστιον αγώνα διά τήν ενότητα τής Ορθοδοξίας μέ αποκορύφωμα διά συνεργίας ουρανού καί γής τήν επίτευξιν τής συγκλήσεως τής Αγίας καί Μεγάλης Συνόδου τών Ορθοδόξων».

Άγιε Καθηγούμενε ντροπή, πού τά είδες όλ΄ αυτά πού λές; Ολόκληρες Εκκλησίες δέν συμφωνούν μέ τήν Σύνοδο, Ιερείς διακόπτουν τό μνημόσυνο τών Μητροπολιτών πού συμφωνούν μέ τήν Σύνοδο, μοναχοί στό Άγιον Όρος διώκονται διότι η συνείδηση τούς απαγορεύει νά δεχθούν τόν αιρετικό πατριάρχη πού δέχεστε εσείς, Ιερείς στήν Ρουμανία καθαιρούνται καί μοναχές πετιούνται έξω από τά Μοναστήρια τους, διότι δέν θέλουν νά μνημονεύεται μητροπολίτης πού συμφωνεί μέ τήν Σύνοδο, αμέτρητος λαός δέν ξέρει τί νά κάνει κι εσύ ώς γνήσιος ψευδοδιδάσκαλος εγκωμιάζεις μέ χίλια δύο ολοφάνερα ψέματα τόν καταστροφέα τής Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Γι΄ αυτό καλοί μου χριστιανοί φεύγετε μακριά απ΄όλους αυτούς τούς ψευδόχριστους καί ψευδοποιμένες, αδειάστε τίς Εκκλησίες τών Οικουμενιστών καί πηγαίνετε όπου υπάρχει αληθινός Ιερέας τού Χριστού, αντιοικουμενιστής στά έργα καί όχι στά λόγια, πού δέν μνημονέυει τούς Οικουμενιστές, δηλ. όλους ανεξαιρέτως τούς μητροπολίτες πού δέχθηκαν τήν οικουμενιστική σύνοδο τής Κρήτης, διότι Εκκλησία τού Χριστού είναι αυτή πού κρατάει τήν αποστολική πίστη καί ακολουθεί τούς Ιερούς Κανόνες τών Οικουμενικών Συνόδων δηλ. η Ορθόδοξη, η ακαινοτόμητη πού δέν δέχεται νεωτερισμούς. Όταν κάποιος επίσκοπος παρεκλίνει από την ορθή πίστη καθίσταται καθαιρετέος. Εντός της Εκκλησίας παραμένουν αυτοί πού τού κόβουν τό μνημόσυνο, διότι αυτός είναι ο μόνος ενδεδειγμένος εκκλησιαστικός αγώνας έναντι της αιρέσεως, κατά τους αγίους Πατέρες.

ένας Σκανδαλισμένος αγιορείτης Μοναχός

http://opaidagogos.blogspot.gr

«Ἐπὶ τούτοις γελῶσιν οἱ ἄπιστοι, σαλεύονται οἱ ὀλιγόπιστοι»

Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας παρουσιάζει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες 
ἕνα σταθερὸ χαρακτηριστικό: 

Τὸν συνεχὴ πόλεμο ἐνάντια στὴν κάθε αἵρεση καὶ τὴν μὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο παράλληλη ὑπομονὴ στοὺς διωγμοὺς καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν μακροθυμία καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. 

Διότι ὅσο χειρότερη εἶναι ἡ αἵρεση τόσο ἐντονώτεροι καὶ σκληρότεροι εἶναι οἱ διωγμοί. Ἀνεξαρτήτως ὅμως τοῦ χαρακτῆρα τῶν διωγμῶν, ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας ἔμεινε σταθερὸ μέχρι σήμερα: 

Ἡ ἀντίσταση τῶν λίγων ἐνάντια στὴν αἵρεση μὲ βάση τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία. 

Γιατὶ ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ πτώση τῶν αἱρετιζόντων τόσο μεγαλύτερη καὶ ἀνακόλουθη τῆς ἁγιοπατερικῆς παράδοσης εἶναι καὶ ἡ στάση τῶν πολλῶν ποιμένων καὶ τῶν ποιμενομένων τους.

Ἰδιαίτερα σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς χειρότερης αἵρεσης στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐσχατολογικῆς πραγματικὰ αἵρεσης, τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ πτώση τοῦ ποιμνίου, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τῶν ποιμένων εἶναι πασιφανής. 

Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς αὐξάνονται καὶ οἱ ὀνομαζόμενοι «ἀντιοικουμενιστές», «οἱ πολεμιστὲς» τῆς δημοσιότητας, οἱ ἐθελοτυφλοῦντες καὶ συγχρόνως τὴν πατερικὴ διδασκαλία παραλλάσσοντες γιὰ λόγους προσωπικῆς ἀσφαλείας καὶ ἐγκοσμίων ἀξιωμάτων, ἀναγνωρίσεων καὶ ἀπολαύσεων.

Ἂς μὴν βιαστοῦν νὰ μὲ κατηγορήσουν οἱ ὑπερασπιστές τους γιὰ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις· εἶναι ἀναπόφευκτες, γιατὶ δὲν εἶναι δικές μου· εἶναι τῶν Ἁγίων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀναλύοντας τὴν κατάσταση στὴν Ἐκκλησία ἐπὶ Ἀρείου, δίνει τὸ στίγμα καὶ ἐπιτρέπει χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὴν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας σήμερα:

«Κεφάλαιον δέ τοῦ κακοῦ οἱ λαοί, τοὺς τῶν προσευχῶν καταλιπόντες οἴκους ἐν ταῖς ἐρήμοις συνάγονται θέαμα ἐλεεινόν, γυναῖκες καὶ παιδία καί γέροντες καὶ οἱ ἄλλως ἀσθενεῖς ἐν ὄμβροις λαβροτάτοις καὶ νιφετοῖς καί ἀνέμοις καὶ παγετῷ τοῦ χειμῶνος, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν θέρει ὑπὸ τὴν φλόγα τὴν τοῦ ἡλίου, ἐν τῷ ὑπαίθρῳ ταλαιπωροῦντες. 

Καὶ ταῦτα πάσχουσι διὰ τὸ τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μὴ καταδέχεσθαι» 

(Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 242, Τοῖς Δυτικοῖς, ΕΠΕ 2, 28).

Στὶς ἐρημιὲς λοιπὸν καὶ στὰ δάση, κάτω ἀπὸ τὴν βροχή, τὸν καύσωνα καὶ τὸν δυνατὸ ἄνεμο οἱ πιστοί, μεγάλοι καὶ μικροί, νέοι καὶ γέροι, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου καὶ ὁ Ἅγιος τοὺς ὑμνεῖ καὶ τοὺς ἀναγνωρίζει γιὰ τὴν ὁμολογία τους. Σήμερα, στέλνουν οἱ «ἀντιοικουμενιστὲς» τὸ ποίμνιο ὄχι στὰ δάση, ὄχι στὴν ἐρημιά, ἀλλὰ φεῦ, στοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν, ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι, εἴτε δὲν διακόπτουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους εἴτε τὴν διακόπτουν ἐπιλεκτικῶς χωρὶς νὰ συνεχίζουν ὅμως τὰ λειτουργικά τους καθήκοντα, χωρὶς νὰ εἶναι ἕτοιμοι οἱ ἴδιοι νὰ πᾶνε στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ δάση. «Ὁ λαός», φωνάζουν ἐπιδεικτικὰ ἀπὸ τὸ ἀναπαυτικὸ γραφεῖο τους, «θὰ ὑπερασπίσει τὴν Ἐκκλησία». 

Ποῦ ἀκούστηκε ποτὲ ἥρωας νὰ βάζει πρῶτα τοὺς ἄλλους μπροστά, νὰ σπρώχνει τοὺς ἄλλους χωρὶς νὰ εἶναι αὐτὸς πρῶτος; 

Ὁ λαός, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη, ἂν ἀκόμα τοῦ ἔχει μείνει ἀκόμα ζωντανή, ἀφοῦ τὸν ἀφήνουν ἀκατήχητο, πρέπει νὰ ὑπερασπίσει τὴν δουλειά του, νὰ πολεμήσει τὴν ἀνεργία του, νὰ πληρώσει τοὺς ἀβάστακτους φόρους, νὰ διδάξει τὰ παιδιά του, νὰ κάνει αὐτὰ ποὺ δὲν κάνουν, ὅλοι ὅσοι κατέχουν τίτλους καὶ ἀξιώματα. Αὐτὸς θὰ ὑπερασπίσει τὴν Ἐκκλησία χωρὶς τοὺς ἀνάλογους ποιμένες. Γι’ αὐτὸ καὶ ξέχασαν συνειδητὰ νὰ τοῦ ποῦν «χωρὶς ἐμᾶς».

Συνεχίζει ὁ Ἅγιος:

«Καταπεφρόνηται τὰ τῶν πατέρων δόγματα, ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται τεχνολογοῦσι λοιπόν, οὐ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ. Ποιμένες ἀπελαύνονται, ἀντεισάγονται δὲ λύκοι βαρεῖς διασπῶντες τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Οἶκοι εὐκτήριοι ἔρημοι τῶν ἐκκλησιαζόντων, αἱ ἐρημίαι πλήρεις τῶν ὀδυρομένων. 

Οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται, τὰ παλαιά συγκρίνοντες τοῖς παροῦσιν· οἱ νέοι ἐλεεινότεροι, μή εἰδότες οἵων ἐστέρηνται. Ταῦτα ἱκανά μὲν κινῆσαι εἰς συμπάθειαν τοὺς τὴν Χριστοῦ ἀγάπην πεπαιδευμένους, συγκρινόμενος δὲ τῇ ἀληθείᾳ τῶν πραγμάτων ὁ λόγος ἀξίας πολὺ τῆς αὐτῶν ἀπολείπεται»

(Μ. Βασιλείου, Τοῖς ἁγιωτάτοις ἀδελφοῖς καί ἐπισκόποις τοῖς ἐν τῇ Δύσει, ΕΠΕ 2, 20). 

Τεχνολογοῦν οἱ οἰκουμενιστές, τεχνολογοῦν καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές»· δὲν θεολογοῦν. 

Καὶ ἐνῶ τὰ δόγματα περιφρονοῦνται, οἱ παραδόσεις ἐξασθενοῦν στὴν μνήμη τοῦ κόσμου, τὰ πάντα, ὅσια καὶ ἱερά, καταπατοῦνται, αὐτοὶ ἀναζητοῦν κοσμικὰ πρωτεῖα καὶ ἀποποιοῦνται τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ, τὸ καύχημα τῶν ἀλυσίδων τοῦ Παύλου, ποὺ τόσο πόθησε καὶ ἀπόκτησε ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος. 

Μαζί τους παίρνουν τὶς ψυχές, οἱ γεροντότεροι ὀδύρονται καὶ οἱ νέοι γίνονται ὅλο καὶ χειρότεροι, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ κανονικὰ ἐντάλθηκαν νὰ τοὺς στηρίξουν καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν. 

Ἔτσι ἀναδεικνύονται καὶ αὐτοί, ὅπως καὶ οἰ οἰκουμενιστές, σὲ «λύκους βαρεῖς» μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, ἀλλὰ φειδόμενοι τῆς ἰδίας καταστάσεως.

Σέ ἄλλη ἐπιστολὴ ὁ ἅγιος ἀναφέρει: 

«Ἀνατέτραπται μὲν τὰ τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυνται δέ Ἐκκλησίας θεσμοί. Φιλαρχίαι δὲ τῶν μὴ φοβουμένων τὸν Κύριον ταῖς προστασίαις ἐπιπηδῶσι καὶ ἐκ τοῦ προφανοῦς λοιπὸν ἆθλον δυσσεβείας ἡ προεδρία πρόκειται, ὥστε ὁ τὰ χαλεπώτερα βλασφημήσας εἰς ἐπισκοπὴν λαοῦ προτιμότερος. Οἴχεται σεμνότης ἱερατική, ἐπιλελοίπασιν οἱ ποιμαίνοντες μετ’ ἐπιστήμης τό ποίμνιον τοῦ Κυρίου, οἰκονομίας πτωχῶν εἰς ἰδίας ἀπολαύσεις καί δώρων διανομάς παραναλισκόντων ἀεί τῶν φιλαρχούντων. 

Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή. Οἱ γάρ σπουδαῖς ἀνθρωπίναις παρελθόντες ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῆς σπουδῆς τὴν χάριν ἀνταναπληροῦσι τῷ πάντα πρός ἡδονήν ἐνδιδόναι τοῖς ἁμαρτάνουσιν. Ἀπόλωλε κρῖμα δίκαιον, πᾶς τις τῷ θελήματι τῆς καρδίας αὐτοῦ πορεύεται. 

Ἡ πονηρία ἄμετρος, οἱ λαοὶ ἀνουθέτητοι, οἱ προεστῶτες ἀπαρρησίαστοι. Δοῦλοι γάρ τῶν δεδωκότων τὴν χάριν οἱ δι’ ἀνθρώπων ἑαυτοῖς τὴν δυναστείαν κατακτησάμενοι… 

Ἐπί τούτοις γελῶσιν οἱ ἄπιστοι, σαλεύονται οἱ ὀλιγόπιστοι· ἀμφίβολος ἡ πίστις, ἄγνοια κατακέχυται τῶν ψυχῶν διὰ τὸ μιμεῖσθαι τήν ἀλήθειαν τοὺς δολοῦντας τὸν λόγον ἐν κακουργίᾳ. Σιγᾷ μέν γάρ τὰ τῶν εὐσεβούντων στόματα, ἀνεῖται δὲ πᾶσα βλάσφημος γλῶσσα· ἐβεβηλώθη τὰ ἅγια, φεύγουσι τοὺς εὐκτηρίους οἴκους οἱ ὑγιαίνοντες τῶν λαῶν ὡς ἀσεβείας διδασκαλεῖα, κατὰ δὲ τὰς ἐρημίας πρὸς τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Δεσπότην μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων τάς χεῖρας αἴρουσιν... »

(Μ. Βασιλείου, ἐπιστ. 92, Πρός Ἰταλούς καί Γάλλους Ἐπισκόπους, ΕΠΕ 3, 86· ΒΕΠΕΣ 55, 122).

Ἀδιάφοροι οἱ οἰκουμενιστές; Ἀδιάφοροι καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές»! Τὰ πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ, ἡ βλασφημία δὲν ἔχει τέλος, ἡ πονηρία δὲν μετριέται πιά, ἡ σεμνότητα τῶν ἱεραρχῶν ἐξαφανίσθηκε σχεδόν ἀπὸ προσώπου γῆς, οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καταπατήθηκαν. Μοναχοὶ διώκονται, ἱερεῖς ἐκβιάζονται ἢ ἀπειλοῦνται, πιστοὶ ὑβρίζονται, πέφτουν θύματα βίας, ἀνακηρύχθηκαν ἀποσυνάγωγοι ἢ ἀκόμη καὶ ἀφορίσθηκαν καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές» ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἄρχειν, μὲ τὴν ἀναγνώριση, μὲ τὴν δημοσιότητα. Ὀργανώνουν νέες ἡμερίδες, ποὺ ξεπέρασαν καὶ τὶς χολυγουντιανὲς ταινίες σὲ ἐπεισόδια καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια. 

Ὁ καθένας ἀκολουθεῖ τί λέει τὸ θέλημά του καὶ ὄχι τί λένε οἱ Πατέρες, τί λέει ἡ ὁμάδα του ἢ ἡ ὀργάνωσή του καὶ ὄχι τί λέει ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ Κανόνες Της.

Γελοῦν πιὰ μαζί τους καὶ μαζί μας οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ κατασκανδαλίζεται καὶ σαλεύεται τὸ ποίμνιο!

«Μόνον μὴ ἐξαπατηθῆτε ταῖς ψευδολογίαις αὐτῶν ἐπαγγελομένων ὀρθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γάρ οἱ τοιοῦτοι καὶ οὐ Χριστιανοί, τὸ ἀεί αὐτοῖς κατὰ τὸν βίον τοῦτον λυσιτελοῦν τοῦ κατ’ ἀλήθειαν ζῆν προτιμῶντες. Ὅτε ἐνόμισαν κτᾶσθαι τὴν κενὴν ταύτην ἀρχήν, προσέθεντο τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Χριστοῦ· ὅτε εἶδον τούς λαούς ἀγριαίνοντας, σχηματίζονται πάλιν τήν ὀρθότητα. Οὐκ οἶδα ἐπίσκοπον μηδέ ἀριθμήσαιμι ἐν ἱερεῦσι Χριστοῦ τὸν παράτῶν βεβήλων χειρῶν ἐπί καταλύσει τῆς πίστεως, εἰς προστασίαν προβεβλημένον. Αὕτη ἐστίν ἡ ἐμή κρίσις. Ὑμεῖς δέ εἴ τινα ἔχετε μεθ’ ἡμῶν μερίδα, ταὐτά ἡμῖν φρονήσετε δηλονότι· εἰ δέ ἐφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῷοι ἀπό τοῦ αἵματος τούτου. Ταῦτα δὲ ἔγραψα οὐχ ὑμῖν ἀπιστῶν, ἀλλά τὸ τινων ἀμφίβολον στηρίζων ἐκ τοῦ γνωρίσαι τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην, ὡς μή προσληφθῆναί τινας εἰς κοινωνίαν μηδέ τῆς χειρός αὐτῶν ἐπιβολήν δεξαμένους, μετά ταῦτα εἰρήνης γενομένης, βιάζεσθαι ἑαυτούς ἐναριθμεῖν τῷ ἱερατικῷ πληρώματι».

(Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 240, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, ΕΠΕ 3, 226).

Πέλεκυς βαρὺς ἡ κρίση τοῦ Ἁγίου: Χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ ὅσοι προτιμοῦν τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ ὄχι τὴν ἀλήθεια μὲ τὶς συνέπειες της. Χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ καὶ οἱ οἰκουμενιστές, χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές», ἐφ’ ὅσον ἔχουν μόνο ἔνδυμα εὐσεβείας καὶ δὲν ἀκολουθθοῦν τὴ στάση τῶν Πατέρων, ἀλλὰ τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν δική τους τακτική, τῆς οἰκονομίας. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ Οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν, αὐτὸ ποὺ ἀλλάζει εἶναι ὁ τρόπος πώλησης τοῦ ἐμπορεύματος. 

Τὸ κέρδος ὅμως εἶναι πάντα τὸ ἴδιο: τὸ προσωπικό.

«εἰ δέ ἐφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῷοι ἀπό τοῦ αἵματος τούτου».

Ἐμεῖς γέλωτας τῶν αἱρετικῶν καὶ σκάνδαλο τῶν πιστῶν δὲν θὰ γίνουμε. Ἔτσι προστάζουν ὄχι μόνο ὁ Μ. Βασίλειος ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας:

«τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ τοῦ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάτεσθαι» (Μ. Ἀθανάσιος, ΕΠΕ 10, 312).

«Ἐγὼ γὰρ οὺδὲ τούτων κοινωνῶ, ἀναφερομένων τῶν ἀναθεσματισμέντων» 

(Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).

«Μικρόν μοι το ποίμνιον; Ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ κρημνῶν φερόμενον. Στενή μοι ἡ μάνδρα, πλὴν λύκοις ἀνεπίβατος, πλὴν οὐ παραδεχομένη ληστήν, οὐδὲ ὑπερβαινομένη κλέπταις καὶ ξένοις» (Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).

Καὶ ὅπως εἶπε καὶ ὁ μακαριστὸς Ἰ. Κορναράκης στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὴν Γατζέα, ἐμεῖς ἔχουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ πῶς θὰ ἐμφανιστοῦμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε στὴν ὁδό τοῦ χαρτοπολέμου γιὰ τὸ θεαθῆναι.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ο Αδαμάντιος Τσακίρογλου για Έμφυλες ταυτότητες και Οικουμενισμό

Loizos Loizos

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΦΡΙΖΟΝΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;

Η εκκλησιαστική κατάσταση στην εποχή μας, όντως, δεν διαφέρει καθόλου εξ απόψεως επικρατήσεως της αιρέσεως του Οικουμενισμού από εκείνη, της εποχής του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Και ενώ επισήμως έχει εισαχθεί η αίρεση εν τη Εκκλησία, πολλοί αδελφοί μας συμπεριφέρονται ως να μην έχει συμβεί τίποτα. 

Οι επίσκοποι κατά κανόνα προσπαθούν να καλύψουν ότι στο Κολυμβάρι ουσιαστικά έγινε εκκλησιαστική αναγνώριση των ομολογιών εκείνων, οι οποίες ενώ στην πραγματικότητα είναι αιρέσεις, έγιναν αποδεκτές ως Εκκλησίες, παραχαράσσοντας το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως που ορίζει ότι πιστεύουμε «εις μίαν …Εκκλησίαν».

Παρεπιμπτόντως, να σας γνωστοποιήσω, ότι πριν από λίγες ημέρες μου τηλεφώνησε κάποια, άγνωστη, κυρία η οποία μου ανέφερε ότι, σε τραπέζι που αναγκάστηκε(;) να παραθέσει σε προτεσταντική οικογένεια λόγω σχέσεων, ενώ απέφευγε σκοπίμως κάθε συζήτηση για τα πνευματικά και εκκλησιαστικά πράγματα, στο τέλος, όταν σηκώθηκαν για να φύγουν οι συνδαιτυμόνες, ο παππούς προτεστάντης, της είπε ευχαριστημένος: «Ευτυχώς βρέθηκε και αυτός ο Πατριάρχης, ο Βαρθολομαίος, και μας αναγνώρισε ως Εκκλησία στη Σύνοδο στο Κολυμβάρι»! 

Μπορεί –οι τάχα ορθόδοξοι επίσκοποι μας–να ισχυρίζονται ότι δεν έγινε τίποτε το κακό στο Κολυμβάρι, όμως διαψεύδονται από τα γεγονότα και, κυρίως, από το τί μήνυμα βγήκε προς τα έξω και πως το εξέλαβαν οι άλλες ομολογίες που συνιστούν αιρέσεις. 

Δεν είναι κάτι καινούργιο θα μου πείτε, γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Το θέμα όμως, δεν είναι τι ορισμένοι γνωρίζετε, αλλά ότι προσπαθούν οι μητροπολίτες μας να μας παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Το πρόβλημα στην αντιμετώπιση του Οικουμενισμού ξεκινά από εκεί. Επιτείνεται το πρόβλημα από την αφελή έως και βλακώδη νοοτροπία ορισμένων πνευματικών πατέρων και γερόντων που νομίζουν ότι θα μείνουν εν τη Εκκλησία, αν δεν διακόψουν κοινωνία με τους επισκόπους που μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Μαθαίνουμε τι γίνεται στο άγιον Όρος και λυπούμαστε που, και αυτοί οι ηγούμενοι, δεν κράτησαν τίποτα από τους αγώνες των αγίων Πατέρων!

Κατώδυνος είναι ψυχή του ορθόδοξου πιστού, όταν διαπιστώνει ότι τα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο δεν βαίνουν καλώς, αλλά και ότι πρόσωπα της Εκκλησίας τα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο. Η εικόνα των εκκλησιαστικών εξελίξεων μας παραπέμπει στον πόνο του Μεγάλου Βασιλείου, και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτό που περιγράφει στην πραγματεία του «Περί του Αγίου Πνεύματος» προς τον Αμφιλόχιο επίσκοπο Ικονίου. Χρησιμοποιεί εκεί εικόνες που δίνουν την πραγματικότητα γι’ αυτά που συμβαίνουν και στον καιρό μας. Σύγχυση! Περί τίνος; Για το ορθό, το δέον που αφορά στην αντίδραση του συνειδητά πιστού πληρώματος της Εκκλησίας του Χριστού! 

Καθένας λέει ό,τι του βγεί από την σκοτισμένη διάνοια και όχι το θέλημα του Θεού. Και το άσχημο είναι πως νιώθει ότι σκέπτεται σωστά και με σοφία. Μόνο όμως σκέπτεται! Πραγματικά, σκέψεις αφώτιστες, χωρίς προσευχή, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς παραλληλισμό με την Αγία μας παρακαταθήκη, την ιερά μας Παράδοση που μας κληροδότησε η Εκκλησία για να είμαστε και «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν».

Αλλοι, πάλι, δεν σκέφτονται καθόλου, αλλά θεωρούν δεδομένο να συνεργαστούν με τους οικουμενιστές για να διώκουν τους πατέρες και, βέβαια, τραβούν κομποσχοίνι. 

Ο ένας τραβάει από εδώ και ο άλλος από εκεί. Και αυτό γιατί; Διότι κοιμούνται οι φύλακες. Αν όμως τους πει κανείς κάτι, απαντούν με στόμφο: «Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες!». Τρομάρα σας, μη βασκαθείτε!

Προσωπικά βιώνω βαθειά απογοήτευση από αυτά που μου εμπιστεύονται ψυχές που όντως αγαπούν την Ορθοδοξία, όταν ακούω λογής λογής θεολογικοφανείς ανοησίες. 

Οι οικουμενιστές ή οι οικουμενίζοντες από την μια υπερασπίζονται τον διάλογο και από την άλλη, όταν διατυπώνεται κάτι –το οποίο δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους– το θεωρούν αναρχία, ανυπακοή και πόλεμο. Από την μία υπερασπίζονται την συνοδικότητα και από την άλλη εξαίρουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη που στη Σύνοδο του Κολυμβαρίου κατέλυσε κάθε μορφή συνοδικότητας, όχι μόνο με την αποσπασματική εκπροσώπηση των τοπικών Εκκλησιών που συμμετείχαν, αλλά και με την στέρηση δυνατότητας ψήφου από τους παρόντες επισκόπους. Από την μία ομιλούν για στέρηση αγάπης και από την άλλη μας λοιδορούν με παραληρήματα πικρόχολων κειμένων που δείχνουν όχι μόνο ότι δεν υπάρχει χριστοήθεια, μα ούτε και στοιχειώδης αξιοπρέπεια. Τέτοιο επίπεδο που εκφράζεται επιτυχώς στα Τελεβάντεια κείμενα! 

Και για να μην περιορισθώ στα κείμενα, ενώ ομιλούν για ταπείνωση, ξυλώνουν τους πατέρες από τα μοναστήρια και τα κελλιά τους, που με προσωπικές θυσίες και πολύ αγώνα έκαναν και κάναμε με προσωπικά καταναλωτικά δάνεια, μαζί με συνεργάτες και φίλους ευτυχώς των ιδίων φρονημάτων στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Τί υποκρισία; 

Γνωρίζαμε την περιπέτεια την οποία θα υφιστάμεθα, μας την είχαν ανακοινώσει γεροντάδες πριν από μία δεκαπενταετία.

Από την άλλη μεριά των τάχα αντι-οικουμενιστών, ακούμε πολλά ευτράπελα. Ο ένας λέει: «Κάνουμε διακοπή μνημοσύνου και όχι διακοπή κοινωνίας». Ο άλλος λέει: «Αφήνω άλλους να πηγαίνουν μπροστά για να βλέπω τα λάθη τους να μην πράξω τα δικά τους», αλλά όταν κάνει και ο ίδιος διακοπή κοινωνίας, όχι απλώς κάνει λάθη, αλλά και κατηγορεί ως πλανεμένους ανθρώπους που αγωνίστηκαν πολύ νωρίτερα και, μάλιστα, περισσότερο από επισκόπους ενώ είναι λαϊκοί. Άλλος λέει: «Είμαι αδύνατος γι’ αυτό δεν κάνω διακοπή μνημοσύνου», ως να μη επιτάσσει ο κανών την διακοπή ως υποχρέωση, αλλά να προβάλλει την διακοπή κοινωνίας ο κανόνας ως έπαθλο μόνο για τους ισχυρούς. 

Κάποιος άλλος λέει: «Δεν είναι ακόμη καιρός, ούπω καιρός»· αλλά όταν θα περάσει ο καιρός θα πεί, «ουκέτι καιρός», δηλαδή, δεν υπάρχει πλέον καιρός, διότι την ώρα που ίδιος εκάθευδε οι Οικουμενιστές δούλευαν. Άλλος δίνει αντιοικουμενιστική(;) συνέντευξη, αλλά μπερδεύει και τους λίγους πιστούς που ξέρουν τί θέλουν, ώστε να χαρακτηρίζεται «τοξικό» το περιεχόμενό της. Άλλος λέει: «κάνω διακοπή μνημοσύνου» και εκκλησιάζεται εκεί που μνημονεύεται ο οικουμενιστής επίσκοπος, διότι δεν φρόντισε εγκαίρως να βρει ναό. 

Και επειδή δεν λειτουργεί, στην πραγματικότητα έκανε διακοπή λειτουργίας καί όχι μνημοσύνου!!! Άλλος πάλι λέει: «Τα μυστήρια των ιερέων που δεν διέκοψαν είναι άκυρα -ενώ θέλει να πει ότι είναι ανυπόστατα- και γι’ αυτό θεωρεί ότι δεν πρέπει ούτε η γιαγιά που ζει πάνω στα κατσάβραχα, και δεν έχει ιδέα τί είναι ο Οικουμενισμός, να πηγαίνει στην λειτουργία και να κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού. 

Άλλος λέει: «ανάθεμα στους αιρετικούς», αλλά μνημονεύει τους αιρετικούς! Και διερωτάται καθένας που έχει σώας τας φρένας: «Θέατρο παραλόγου;» 

Πάντως απ’ ό,τι φαίνεται δεν το λέγει η καρδούλα μας να αγωνιστούμε!

Όσοι όμως τελικά απομείνουμε για να αγωνισθούμε, για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε προκειμένου να φέρει αποτέλεσμα ο αγώνας μας, χρειάζεται να δείξουμε:

1. Αξιοπιστία, ήτοι να έχουμε ξεκαθαρισμένες απόψεις, οι οποίες θα στηρίζονται στην Ορθόδοξη Παράδοση και τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων. Απ’ αυτές δεν θα μετακινούμαστε επηρεασμένοι από φωνές δειλιόντων ή μετεωριζομένων, εκτός αν εμπεριστατωμένως –κι όχι λογικοφανώς– μας καταδείξουν ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες μας δίδαξαν άλλο δρόμο απ’ αυτόν που ακολουθούμε. Και η μέχρι τώρα αδολεσχία τους και αδυναμία τους να το αποδείξουν, δείχνει ότι βαδίζουμε –παρά τις προσωπικές αδυναμίες– την Ορθόδοξη οδό. (Τα δε περί Οικονομίας επιχειρήματα, δεν είναι δρόμος, αλλά παράδρομος, για ειδικές περιπτώσεις). Αυτές τις σταθερές θέσεις μας θα πρέπει να ανακοινώνουμε για να γνωρίζει και το ποίμνιο τί πρεσβεύουμε. 

2. Διαφάνεια στις συνεργασίες, να ενημερώνουμε δηλαδή για ενέργειές μας αυτούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Πρόσφατα συνέβησαν πράγματα και γνωρίσαμε προθέσεις και νοοτροπίες. Προσωπικά δεν θα στηρίξω ούτε τους αγιορείτες, αν διαπιστώσω παλινδρομήσεις, ότι δηλαδή κινούνται χωρίς να ενημερώνουν και εμάς για τάχα συνεργασίες που αφορούν πράγματα εκτός Αγίου όρους, οι οποίες το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα ήταν να μπλοκάρουν τον όλο αγώνα, να σκανδαλίσουν το μικρό ποίμνιο και, τελικά, το αποτέλεσμα που προέκυψε με την αυθαίρετη ηγεσία ανθρώπων, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν έκαναν αποτείχιση, προκάλεσε τόση ζημία που ο αγώνας, αν δεν επέμβει ο Θεός, βαίνει προς αποτυχία.

3. Συμμετοχή των λαϊκών, να μην αφήνουμε έξω, όχι μόνο από τις συνάξεις, τους πιστούς που στηρίζουν τον αγώνα, αλλά να τους έχουμε και στον ενεργό ρόλο του αντιοικουμενιστικού αγώνα.

4. Συνάξεις σε άλλα δεδομένα. Αν θα προκύψουν τελικά συνεργασίες -μετά από την σύμφωνη γνώμη κληρικών και λαϊκών που πραγματικά αγωνίστηκαν- θα καθορισθεί ομάδα συντονισμού του αγώνα που θα απαγκιστρωθεί από τα δεδομένα της Γατζέας. Κάποιοι ή θα μείνουν απ’ έξω ή θα μάθουν να ακούν και τον «μικρότερο» αδελφό. Νοοτροπίες αυθεντιών δεν θα γίνονται δεκτές εξ αρχής. Θα ορισθεί άλλο προεδρείο και άλλος τόπος συνάξεως με εκπροσώπους τουλάχιστον δύο από κάθε εκκλησιαστικό πεδίο. Δηλαδή, από το άγιον Όρος δύο πατέρες· αν είναι δυνατόν ένας από μονή και ένας κελλιώτης. Από τις έξω μονές ένας από οργανωμένο μοναστήρι και ένας μοναχός χωρίς συνοδεία. Από τους εγγάμους δύο πατέρες. Από τους λαϊκούς δύο. Από τους καθηγητές δύο, ένας κληρικός και ένας λαϊκός. Όλοι αυτοί για να συμμετέχουν θα έχουν αποδείξει ότι έκαναν όντως αποτείχιση. Διαφορετικά ούτε καν θα συμμετέχουν της συνάξεως. Η σύναξη θα είναι κλειστή σε πρόσωπα «ταχυδρόμους» και σε αφελείς. Συνεργασίες με άλλες συνάξεις, με πρόσωπα που δεν ξεκαθάρισαν την θέση τους δεν θα επιτρέπονται εφ’ όσον δεν παίρνονται αποφάσεις από την ολομέλεια.

5. Η προοπτική του αγώνα μας. Μετά από κάποιες καθαρά οργανωτικές συνάξεις, το πρώτο θέμα που θα απασχολήσει τους συμμετέχοντες είναι στο δια ταύτα, τί κάνουμε, ποιά θα είναι η προοπτική του αγώνα μας εφ’ όσον δεν στηριχθεί περαιτέρω από επισκόπους και περισσότερους κληρικούς έχοντας υπ’ όψιν το «χειρότερο σενάριο».

Όλοι όσοι παρέστησαν στην ημερίδα του Ωραιοκάστρου –για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην Κολυμβάρια Ψευτοσύνοδο που δίνει τα διαπιστευτήρια στην παναίρεση του Οικουμενισμού– ένοιωσαν να εμψυχώνονται και να ανανεώνονται στον κοινό αγώνα υπέρ της Ορθοδόξου αγίας μας πίστεως. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα κινήθηκε πηγαία έχοντας αίσθηση ψυχής ότι αυτό είναι το δέον. Είναι πολύ παρήγορο ότι υπήρξε μια σημαντική αντιπροσώπευση από πιστούς που δεν κολλούν σε πρόσωπα για να κάνουν αγώνα υπέρ της πίστεως. Οι προσωποληψίες αμαυρώνουν τους αγώνες γιατί στερούν από τους οπαδούς την κριτική ικανότητα για να διακρίνουν την αλήθεια από το ψεύδος και το ορθό από τα λάθη αλλά, κυρίως, διότι δεν επιτρέπουν την Χάρη του Θεού να ενεργήσει αφού δημιουργείται μεροληψία. Όταν δεν είναι κανείς αμερόληπτος, δεν κινείται πλέον στον χώρο του Πνεύματος του Θεού, αλλά του εγκοσμιοκρατικού χωροχρόνου, κρίνοντας ανθρωποκεντρικά και δημιουργώντας φατρίες που δικαιολογούν κάποιον που δεν βγαίνει στον αγώνα, κάποιον άλλο να κάνει αντιοικουμενιστικό αγώνα γύρω από το εγώ του και να μη θεωρεί το κοινό συμφέρον στην πίστη. Η τακτική, όχι απλώς του αποσύρομαι, αλλά σέρνω μαζί μου υποχρεωτικά και άλλους, χωρίς να επιτρέπω δυνατότητα επιλογής στα πνευματικά μου παιδιά να ενεργήσουν και κατά την κρίση τους, ανάγει σε μοντέλα γκουρουϊσμού που, όταν γίνεται με άδηλο κίνητρο του να δείξω την δύναμη και το κύρος μου σε όσους δεν συμφωνούν μαζί μου, συνιστά και ρεβανσισμό! 

Ας εστιάσουμε, λοιπόν, λίγο στα κίνητρά μας –γιατί κάνουμε κάτι;– ώστε να κρίνουμε ορθά τα πράγματα. Πέρα από τα πολλά θετικά που έλαβαν οι αγωνιστές από την εν λόγω ημερίδα έθεσαν υπ’ όψιν μας, την επομένη κιόλας ημέρα, αυτό το κάτι, για το οποίο θεωρώ ότι δεν αρκούσε ο χρόνος που όλοι είχαμε στην διάθεσή μας να αναπτύξουμε περισσότερο και με μεγαλύτερη σαφήνεια, καθώς ορισμένοι μετακινήθηκαν από μακρυά, υπήρχε κούραση αλλά και εκ των πραγμάτων η όλη σύγχυση που προέκυψε δεν βοήθησε να εξετασθούν επισταμένως ορισμένες πρακτικές πλευρές του αγώνα και να δοθούν απαντήσεις σε έναν ευρύ και γόνιμο διάλογο. Όλοι μαζί έχοντας ενότητα στην ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως μπορούμε να αγωνισθούμε για ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία.

Αρχιμανδρίτης Παϊσιος Παπαδόπουλος

http://agiooros.org

Στιγμιαία ή διαρκής καταφρόνηση του Ευαγγελίου από τους "αντι-Οικουμενιστές;

Αμετανόητος ο Πάπας Φραγκίσκος ζητάει απροκάλυπτα πλήρη ενότητα στην αίρεση!

Και οι "Ορθόδοξοι" κρατούν "Φανάρι"!!

Ξεκάθαρος ο Πάπας Φραγκίσκος, προχωρεί στην εφαρμογή της Οικουμενιστικής Ενώσεως που έχουν συμφωνήσει με όλους τους "Πατριάρχες"! Και οι μεν Οικουμενιστέςσυμπορεύονται! Οι «αντι-Οιουμενιστές», όμως, τί κάνουν; Συνεχίζουν τον χαρτοπόλεμο και συνεχίζουν να κοινωνούνμαζί τους! Εκτός από τρεις, που σταμάτησαν να λειτουργούν, αλλά δεν διέκοψαν την μετά των αιρετικών κοινωνία, όπως ανακριβώς διατυμπανίζουν!

Ο Πάπας Φραγκίσκος ζητάει απροκάλυπτα πλήρη ενότητα! Ποιος «παρακατιανός» θα μείνει έξω από την ένωση;;;

Του Μανώλη Κείου

Μετά το θεολογικό σεισμό που προκάλεσε στην Αίγυπτο ο Πάπας Φραγκίσκος λέγοντας πως είμαστε αδελφοί Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, αποκαλώντας παιδιά του και τους Ορθοδόξους και κυρίως με την κοινή δήλωση με τους Κόπτες πως αναγνωρίζουν κοινό βάπτισμα, πλέον οδεύει ολοταχώς προς το σχέδιο της πληρους ενότητας και το ζητάει απροκάλυπτα με βάση πάντα την θεωρία περί ενότητος του Αγίου Πνεύματος!

Και ξεκινάει με τους προθύμους Κόπτες…

Στο μήνυμά του προς τον Κόπτη Πατριάρχη Ταγουάρδο χθες 10 Μαΐου ημέρα αφιερωμένη στην φιλία μεταξύ των Κοπτών και των 

Ρ/Καθολικών, επαναλαμβάνει την επιθυμία του να συνεχίσει το ταξίδι προς την πλήρη ενότητα και εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για το καλωσόρισμα που έλαβε κατά την επίσκεψή του στο Κάιρο.

Κατά τη διάρκεια της παπικής επίσκεψης στην Αίγυπτο στις 28 και 29 Απριλίου, ο Πάπας μίλησε για τον «οικουμενισμό του αίματος» που ενώνει τους Χριστιανούς των δύο πλευρών.

Το μήνυμα του Φραγκίσκου προς τον Ταγουάρδο αναφέρει:

Προς την Αγιότητά του Τάγουάρδο Β Παπά Αλεξανδρείας και Πατριάρχη του Αγίου Μάρκου

Αγαπητέ αδελφέ,

Μετά την επίσκεψή μου στην Αίγυπτο και την ευλογημένη συνάντηση με την Αγιότητά σας στο Κάιρο και υπενθυμίζοντας την τέταρτη επέτειο της αδελφικής μας συνάντησης στη Ρώμη στις 10 Μαΐου 2013, επωφελούμαι της ευκαιρίας για να σας προσφέρω τις ευχές μου για ειρήνη και υγεία, καθώς και τη χαρά μου και την ευγνωμοσύνη μου για τους πνευματικούς δεσμούς που ενώνουν το Έθνος του Πέτρου και του Μάρκου.

Για άλλη μια φορά εκφράζω την βαθιά εκτίμησή μου για τη φιλοξενία σας και για την συγκινητική μας συνάντηση και την κοινή προσευχή ως αδελφοί εν Χριστώ. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που ενισχύσαμε τη βαπτιστική ενότητά μας στο σώμα του Χριστούδηλώνοντας μαζί ότι “εμείς, με ένα μυαλό και καρδιά, θα επιδιώξουμε ειλικρινά να μην επαναλάβουμε το βάπτισμα που έχει δοθεί σε καθεμία από τις Εκκλησίες μας για οποιοδήποτε πρόσωπο που επιθυμεί να ενταχθεί στην άλλη. «Οι δεσμοί αδελφοσύνης μας, μας προκαλούν να εντείνουμε τις κοινές μας προσπάθειες να επιμείνουμε στην αναζήτηση ορατής ενότητας στην ποικιλομορφία υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

Κατά μήκος αυτής της διαδρομής, διατηρούμε την ισχυρή μεσιτεία και το παράδειγμα των μαρτύρων. Μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωρούμε μαζί στο ταξίδι μας προς το ίδιο ευχαριστιακό τραπέζι και να μεγαλώνουμε στην αγάπη και στη συμφιλίωση.

Διαβεβαιώνω την Αγιότητά σας για τις συνεχείς προσευχές μου για σας και για την ειρήνη στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Σε αυτή την εποχή του Πάσχα θα προσευχηθώ το Άγιο Πνεύμα, η δύναμη και η τρυφερότητα του Θεού, να γεμίσουν τις καρδιές μας με τη χάρη Του και να ανάψουν μέσα τους τη φωτιά της αγάπης Του. Είθε το Πνεύμα της ειρήνης να μας χαρίζει μια αύξηση της ελπίδας, της φιλίας και της αρμονίας.

Με αυτά τα συναισθήματα, σε αυτή την ειδική περίσταση, η οποία δικαίως έγινε γνωστή ως η ημέρα φιλίας μεταξύ της Κοπτικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Καθολικής Εκκλησίας, ανταλλάσσω με την Αγιότητά σας μια αδελφική αγκαλιά ειρήνης στον Χριστό τον Κύριο μας”.

Όπως φαίνεται λοιπόν τα πράγματα με τους Κόπτες είναι δρομολογημένα. Και όταν ενωθεί το Βατικανό με τους μονοφυσίτες όποιος μείνει απέξω θα φαίνεται….παρακατιανός…. Άρα;;; 

Κοντά στο νου και η γνώση….

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Μικρόνοη, ανέντιμη και αισχή Οικουμενιστική προπαγάνδα από τον Εφραίμ Βατοπαιδίου!

Η προσβολή της μνήμης του παπά Εφραίμ Κατουνακιώτη

Γράφει ο Χαράλαμπος Βουρουτζίδης

«Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται

υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω. 

Γαλ.1,8»

Μετά την αθώωσή του, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ, περιφέρει πομπωδώς την πία ταπεινότητά του, σε διάφορα σαλόνια γραικολατίνων.

Ο άγευστος των μύχιων πόθων του Έλληνα, για τη Βασιλίδα των Πόλεων, Βατοπαιδινός ηγούμενος Εφραίμ, επισκέφθηκε το Φανάρι και εκεί, στην αίθουσα του θρόνου της επισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, κοινοποίησε στην ομήγυρη, σύμφωνα με απομαγνητοφωνημένο λογύδριό του, που δημοσιεύτηκε στην επ’ εσχάτων επαμφοτερίζουσα εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» ότι τάχα, ο «παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, του εξομολογήθηκε ότι εμνημόνευε μυστικά τον Αρχιεπίσκοπον Αθηναγόρα» φοβούμενος τους προκατειλημμένους αγιορείτες πατέρες! [σ.σ. "Π.Π.": Κι ἀφοῦ φανερὰ δὲν τὸν ἐμνημόνευε, παρὰ μόνο μυστικά, ποὺ τὸ μάθαιναν, ὥστε να "ἐξευμενισθοῦν" οἱ Πατέρες;].

Και συνεχίζει, ο ηγούμενος Εφραίμ πως, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, που τον αξίωσε ο «Θεός να βλέπει τη μεταβολή των θείων δώρων σε κάθε Λειτουργία», «όταν δεν μνημόνευε φανερά τον Αρχιεπίσκοπο η <θεία> χάρις ερχόταν μετ’ εμποδίων ενώ, όταν άρχισε να μνημονεύει κανονικά τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τότε ερχόταν άνευ εμποδίων»!!!

«Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου…», δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ηγούμενος Εφραίμ παρουσιάζει έναν από τους πρυτάνεις του Ορθόδοξου μοναχισμού, ως διχασμένη προσωπικότητα. Επίσημα, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης δεν μνημονεύει τον πατριάρχη Αθηναγόρα και, μυστικά και κατ’ ιδίαν, μνημονεύει έναν αιρετικό από φόβο!

Ο ηγούμενος της Ι.Μ.Βατοπαιδίου Εφραίμ, πέρα από το ότι θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του που, σαν πνευματικός, «καρφώνει» όσα του λεν εξομολογητικά οι άνθρωποι, πιθανότατα νομίζει ότι, μόνο αυτός γνώρισε τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.

Κατ’ αρχάς, είναι επαίσχυντη προσβολή της μνήμης του οσιακής τελευτής Γέροντα, είναι ντροπή, μεγάλη ντροπή, να παρουσιάζει ο Βατοπαιδινός ηγούμενος τον παπά Εφραίμ ως ένα φοβισμένο καλογεροπαίδι, ως έναν ασκητή χωρίς αυτοπεποίθηση, που άλλα ήθελε και άλλα έπραττε από τον φόβο των «ζηλωτών» πατέρων ή, αλλιώς, κατά τον ηγούμενο Εφραίμ, αναρχικών. Αυτό ξεπερνά τα όρια της ντροπής, είναι βλασφημία στο πρόσωπο του Γέροντα Εφραίμ, που έζησε ως στρατιώτης και αθλητής του Χριστού.

Πώς τολμά, ο Βατοπαιδινός ηγούμενος και προσβάλει τη μνήμη του «χαρισματούχου υποτακτικού»; Τι σόι «χαρισματούχος υποτακτικός» θα ήταν ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, εάν παράκουε το Γέροντά του Νικηφόρο, τον κατά γενική ομολογία απόλυτο στις Ορθόδοξες απόψεις του και σκληρό στην μοναχική άσκηση;

Είναι αλήθεια, ότι ο παπά Εφραίμ έτρεμε, μη τυχόν και γίνει σχίσμα επί των ημερών του λατινόφρωνα Αθηναγόρα, όπως αγωνιούσε και ο Άγιος Παΐσιος που, καρτερούσε «…τούς Μάρκους, τούς Ευγενικούς και τούς Γρηγορίους Παλαμάδες διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας Εκκλησίαν», συνιστώντας με επιστολή του, στις αρχές του 1969: «να μην αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά πού θα πταίη ο Πατριάρχης <Αθηναγόρας>» τον οποίο όμως, τελικώς, στο τέλος του 1969, με παρότρυνσή του οι αγιορείτες πατέρες έπαψαν να μνημονεύουν. Την ίδια αγωνία, με τους νεοφανείς στύλους της Ορθοδοξίας, Άγιο Παΐσιο και Εφραίμ Κατουνακιώτη έχουν και σήμερα, όσοι διέκοψαν το μνημόσυνο του ιερατικώς προϊσταμένου τους, που «γυμνή τη κεφαλή» διδάσκει την αίρεση του οικουμενισμού. Προβληματίζονται, όπως πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, όχι για την ορθότητα της αποφάσεώς τους αλλά για τον τρόπο προστασίας του χριστεπώνυμου πληρώματος και της Εκκλησίας από το σχίσμα, παρά το γεγονός πως, ο Άγιος Σωφρόνιος αποφαίνεται ότι όποιος αποτειχισθεί από τον αιρετικό προϊστάμενό του, πρέπει να τύχει τιμής και αποδοχής.

Δεν είναι προφανώς βέβαιο πως, ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου Εφραίμ, εξιστόρησε στον Επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο την δήθεν «εξομολόγηση» του μακαριστού γέροντα Εφραίμ, για να δείξει ότι όσοι Ορθόδοξοι αποτειχίζουν τον αιρετικό επίσκοπό τους, βρίσκονται σε πλάνη.

Όμως, το να καταγγέλλει ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου πως, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, μνημόνευε τάχα μυστικά και από φόβο τον αιρετικό Αθηναγόρα, είναι ύβρις! [σ.σ. "Π.Π.": Φαίνεται δὲν πρόλαβε (μοιράζοντας κοτόπουλα ὁ κ. Ἐφραὶμ Βατοπαιδίου) νὰ διαβάσει τὴν ἀποκάλυψη τοῦ καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδη: «"Ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός ἔ­χει πνεῦ­μα πο­νη­ρί­ας καί κυ­ρι­αρ­χεῖ­ται ἀ­πό ἀ­κά­θαρ­τα πνεύ­μα­τα", κα­τά τήν χα­ρι­σμα­τι­κή ἐμ­πει­ρί­α τοῦ μα­κα­ρι­στοῦ Γέ­ρον­τος Ἐ­φραίμ τοῦ Κα­του­να­κι­ώ­τη», γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ τὶς Ὀρθόδοξες θέσεις τοῦ π. Ἐφραίμ, ποὺ ὁ ἴδιος -ὡς συννόματος- ντροπιάζει].

Τάχα και, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακώτης, που είχε εντρυφήσει 

στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», δεν διάβασε ποτέ του τα όσα είπε ο Άγιος Κύριλλος, για τον αιρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, όταν ο τελευταίος δίδαξε τη βλασφημία του για την Υπεραγία Θεοτόκο. Δεν γνώριζε ο παπά Εφραίμ πως, ο Άγιος Κύριλλος, έκοψε κάθε κοινωνία με τον αιρετικό πατριάρχη Νεστόριο, διότι «ου γάρ ήθελον έτι κοινωνείν αυτοίς τοιαύτα φρονούσιν;».

Ούτε ανέγνωσε ποτέ του ο παπά Εφραίμ, τη συμβουλή του Αγίου Ιγνατίου στον Ήρωνα: «πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, κάν αξιόπιστος ή, κάν νηστεύη, κάν παρθενεύη, κάν σημεία ποιεί, κάν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω, εν προβάτου δορά προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος»;

Πόσο πιθανό είναι ο «φοβητσιάρης», για την πίστη του παπά Εφραίμ, κατά τον Βατοπαιδινό ηγούμενο, να μη γνώριζε τους κεραυνούς του Ιερού Χρυσοστόμου, για κάθε αιρετικό: «ει μέν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μή μόνον εάν άνθρωπος ή, αλλά κάν άγγελος εξ ουρανού κατιών»; 

Μα ούτε και την ορθόδοξη απάντηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, που όντας φυλακισμένος έλεγε στους μονοθελήτας όταν τον ρωτούσαν: «ου κοινωνείς τω θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως;» ότι: «ου κοινωνώ...ότι τας αγίας τέσσαρας συνόδους εξέβαλον», πόσο μάλλον τας εννέα, γνώριζε ο παπά Εφραίμ;

Φαίνεται πως, κατά τον Βατοπαιδινό ηγούμενο, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης δεν άκουσε ποτέ του τον Άγιο και Μεγάλο Φώτιο που συνιστούσε στους Ορθοδόξους «Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; Λύκος εστί...φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως».

Ας γίνει παραδεκτό ότι, ο παπά Εφραίμ, δεν διάβασε ποτέ του τα όσα είπαν οι άγιοι της Εκκλησίας για τους αιρετικούς. Δεν έμαθε ότι η Ι. Κοινότητα τού Αγίου Όρους, με έγγραφο της δήλωνε το 1969 ότι: «Η διακοπή του Μνημοσύνου αποτελεί άρνησιν και πράξιν αντιστάσεως, εν όψει διαγραφομένου κινδύνου»;

Ούτε άκουσε τον Άγιο Παΐσιο, τον ηγούμενο Βασίλειο Γοντικάκη και τον Ιερομ. Γρηγόριο να δηλώνουν πως: «η άρνησι προς τον Πατριάρχη δεν είναι άρνησι προς την αγάπην ούτε πρός την ενότητα. Είναι “όχι” πρός το ψεύδος και “ναι” πρός την Αλήθεια»;

Τελικά, για τον Βατοπαιδινό ηγούμενο Εφραίμ, φαίνεται ότι, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, αυτός ο πρύτανης του ασκητισμού είχε διαφορετική γνώμη από τον Άγιο Παΐσιο που έλεγε: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει!».

Εάν δεν υπήρχε η βεβαιότητα, για την εντιμότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης, μπορεί κάποιος να απέδιδε στον ηγούμενο της Ι. Μ. Βατοπαιδίου Εφραίμ, το ελαφρυντικό της ευγνωμοσύνης, προς το πρόσωπο κάποιου, που επηρέασε δικαστικές αποφάσεις υπέρ του. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει, οπότε, ποιος ο λόγος να προσβάλει τον όσιας βιοτής παπά Εφραίμ Κατουνακιώτη, στην έδρα του ανατολικού κέντρου της αίρεσης του οικουμενισμού;

Εάν ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου π. Εφραίμ βρισκόταν στους κύκλους όσων «ληξιαρχικώς μόνο ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία», θα υπήρχε μια κάποια εξήγηση της πράξης του, καθώς, οι οικουμενιστές, ενοχλημένοι από τις αποτειχίσεις, ψάχνουν και στρατολογούν υποστηρικτές των ολέθριων σχεδίων τους.

«Κάτι φοβερό εγκυμονούν οι καιροί μας. Συνεχώς προετοιμάζω την ψυχή μου», έλεγε ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, «προετοιμάζω το ποίμνιό μου, καθώς και τις ψυχές των φίλων, για την κρίσιμη ώρα της Ορθοδοξίας. Είθε ο Κύριος να αποτρέψη από μας το πικρό ποτήριο. Είθε να μη διασπασθή η ενότης δια της πραγματοποιήσεως ενδομύχων πόθων ωρισμένων οικουμενιστών ταγών της Εκκλησίας».

9/5/2017 ἐδῶ. Όμως, δυστυχώς, το πρόβλημα του σκανδαλισμού των πιστών από τη διδαχή της αίρεσης του οικουμενισμού κάθε μέρα διογκώνετε, και δεν αποκλείετε ακόμη και η συντεταγμένη αποτείχιση.

Μη γένοιτο! Τουλάχιστον έως ότου η υπουλώτερη από όλες τις αιρέσεις, ο Οικουμενισμός, «το κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης…», όπως έλεγε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, η έχουσα δια την Ορθόδοξη Εκκλησία «το κοινόν ευαγγελικόν άνομα παναίρεσις» αναθεματισθεί σε Σύνοδο.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Δεν μπορει ο διαβολος να πιασει οσους αγωνιζονται σ’ αυτες τις τεσσερις επαλξεις

Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:

-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.

Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.

Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.

Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.

Ο Μακάριος του απάντησε:... 

-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!

Θα πρόσθετα επίσης ότι:

δεν μπορείς να πεις την αλήθεια

δεν μπορείς να ταπεινωθείς και

δεν μπορείς να αγαπήσεις.

Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

http://agiameteora.net/

Ἡ Κυρία Θεοτόκος

Μέ κάθε δίκαιο χαιρόταν καί χαιρόταν καί μέ τό παρπάνω ἡ Ἁγία Τριάδα πρίν ἀπό τήν δημιουργία τοῦ κόσμου, γνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων, σύμφωνα μέ τή θεαρχική Της ἰδέα, τήν ἀειπάρθενο Μαριάμ. 

Γιατί εἶναι γνώμη μερικῶν θεολόγων, ὅτι ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλα τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων γκρεμίζονταν ἀπό τούς οὐρανούς καί γίνονταν δαίμονες, ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε ὁ κόσμος ἐγίνοντο κακοί καί πήγαιναν στην κόλασι χωρίς νά γλυτώσει κανείς, ἄν ὅλα τά κτίσματα οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά, ζῶα, ἀποστατοῦσαν ἀπό τόν Θεό καί ἔβγαιναν ἀπό τήν τάξι του καί πήγαιναν στήν ἀνυπαρξία, παρ’ ὅλα αὐτά ὅλες αὐτές οἱ κακίες τῶν κτισμάτων συγκρινόμενες μέ τό πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δέν μποροῦσαν νά λυπήσουν τόν Θεό, διότι μόνο ἡ Κυρία Θεοτόκος μποροῦσε νά Τόν εὐχαριστήση ὡς πρός ὅλα καί γιά ὅλα, καί νά μήν Τόν αφήσει νά λυπηθῆ τόσο πολύ γιά τόν χαμό καί τήν ἀπώλεια τῶν τόσων κτισμάτων Του, ὅσο θά τόν ἔκαμνε νά χαίρεται ὑπερβολικά γιά τήν ἴδια Της, διότι μόνον Αὐτή χωρίς καμμία σύγκρισι Τόν ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον, διότι Αὐτή περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ὑπάκουσε στό θέλημά Του, διότι μόνον Αὐτή μπόρεσε καί ἔγινε ἱκανή νά δεχθῆ ὅλα ἐκεῖνα τά φυσικά, ὑπερφυσικά καί προαιρετικά χαρίσματα πού ὁ Θεός διαμοίρασε σέ ὅλη τήν κτίση . Καί μέ ἕνα λόγο, γιατί Αὐτή ἔγινε ἕνας ἄλλος Δεύτερος Κόσμος ἀσύγκριτα΄καλύτερος ἀπό ὅλον τόν αἰσθητό καί νοητό κόσμο καί ἀρκετός καί μόνος Του νά δοξάζη αἰώνια τόν Ποιητή ἀπό τήν καλλονή καί ποικιλία τῶν χαρισμάτων του περισσότερο ἀπό ὅλη τήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος. Ἀπό αὐτά λοιπόν βγαίνει τό συμπέρασμα ὅτι, ἐπειδή καί ὁ Θεός προώρισε τήν Θεοτόκο σύμφωνα μέ τήν παροαιώνια εὐδοκία Του, πού εἶναι ὄχι ἑπόμενο καί κατ’ ἐπακολούθηση θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό προηγούμενο καί τό κύριο θέλημα Αὐτοῦ, ὅπως τό ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος (λογ. Α΄ εἰς τά Φῶτα καί λόγος εἰς τήν Χριστοῦ Γέννησιν). Ἀπό αὐτά λοιπόν βγαίνει λέγω τό συμπέρασμα ὅτι, ὅπως γίνεται τό περιβόλι γιά νά φυτευθῆ τό δένδρο καί πάλι τό δένδρο φυτεύεται γιά τόν καρπό, ἔτσι καί ὅλος ὁ αἰσθητός καί νοητός κόσμος ἔγινε γιά τόν σκοπό αὐτό, δηλαδή γιά τήν Κυρία Θεοτόκο, καί πάλι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε γιά τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί ἔτσι ἐξεπληρώθη ἡ ἀρχαία βουλή καί ὁ πρῶτος σκοπός τοῦ Θεοῦ, μέ τό ὅτι ἀνακεφαλαιώθηκαν ὅλα ἐν Χριστῷ καί ἑνώθηκε ἡ κτίσις μέ τόν Κτίστη, ὄχι φυσικά, ὄχι προαιρετικά καί κατά χάριν, ἀλλά κατά τήν ὑπόστασι. Αὐτός εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμός τῆς ἑνώσεως μετά ἀπό τόν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε βρέθηκε, οὔτε καί θά βρεθῆ.

Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Περί βασκανίας και βασκάνου

Βασκανία είναι άδικη έχθρα εναντίον αυτού που απολαμβάνει κάποιο αγαθό, έχθρα διηνεκής και ακατάλυτη. Η βασκανία είναι δύσκολο πάθος, που παρασύρει, ώστε να περιφρονήσει κανείς ακόμη και την δική του σωτηρία. Η βασκανία αμαυρώνει τα καλά. Ο θείος Χρυσόστομος λέει τα εξής για τη βασκανία: «Ένα ακόμη πάθος που κυβερνά τη ζωή των ανθρώπων, καταφθείροντας την καρδιά , όπως η σκουριά το σίδερο, είναι η βασκανία? έχει βέβαια πολλά κακά, αλλά σ’ ένα είναι χρήσιμο: ότι είναι κακό γι’ αυτόν που το κατέχει. 

Διότι ο βάσκανος λίγο βλάπτει αυτόν που ματιάζει, αλλά κατατρώει τον ίδιο του τον εαυτό με τη λύπη και τον στεναγμό από την καλοπέραση του πλησίον. Και τη μεν χαρά του γείτονά του δεν ελάττωσε, τον εαυτό του όμως τον κατέφαγε με τη βασκανία». 

Το να βασκάνεις είναι χειρότερο από το να πολεμάς;  γιατί αυτός που πολεμάει, όταν λυθεί η αιτία που γίνεται ο πόλεμος, διαλύεται και η έχθρα, ο δε βάσκανος δεν έχει καμιά άλλη αιτία πέρα από τη δική του μανία και τη σατανική του θέληση. Πάντοτε βασκάνει. Με τι να παρομοιάσει κανείς τέτοια ψυχή; Με ποιο φίδι; Με ποιο σκουλήκι; 

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο βδελυρό και πονηρό από μια τέτοια ψυχή. Διότι απ’ αυτό ανατράπηκαν εκκλησίες, γεννήθηκαν αιρέσεις και αυτό όπλισε το χέρι του αδελφού. Ο βάσκανος έχει πονηρό μάτι, που ματιάζει τα αγαθά. Είναι φθονερός, δεν νοιάζεται για την σωτηρία της ψυχής του, ένα μόνο τον νοιάζει: η καταστροφή του άλλου. Τον βάσκανο, ακόμη κι αν τον καλέσεις δαίμονα και θηρίο, δεν αμαρτάνεις. Οι βάσκανοι είναι χειρότεροι από τα θηρία, γιατί εκείνα μας επιτίθενται είτε για να βρουν τροφή είτε γιατί τα αγριέψαμε και φοβήθηκαν . 

Αυτοί δε, ακόμη κι όταν πολλές φορές ευεργετήθηκαν, αδίκησαν τους ευεργέτες τους και τους κυνήγησαν. Ο βάσκανος ένα μόνο κοιτάει, να εκπληρώσει την όποια επιθυμία του, είτε αυτή μέλλει να τον κολάσει είτε πρόκειται να τον καταστρέψει. Το μάτι του βάσκανου λιώνει από λύπη. Στο διηνεκές συγκατοικεί με τον θάνατο, πιστεύει ότι όλοι είναι εχθροί του , ακόμη και αυτοί που σε τίποτα δεν τον αδίκησαν. 

Άγιος Νεκτάριος

Από το βιβλίο: «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

ΚΟΙΜΟΥΜΕΘΑ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ! ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. ΤΩΡΑ, ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ, ΓΙ᾽ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ν᾽ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Σαλπιζω κ᾿ εγω, ενας μικρος σαλπιγκτης 

μεσα στην Εκκλησια του Χριστου μου, 

σαλπιζω και λεγω· Ξυπνατε Ελληνες, ξυπνατε!

Διάβασα κάποτε γιὰ ἕναν ποὺ πῆγε πάνω σ᾿ ἕνα βουνό. Τὸ βουνὸ ἦταν ὁ Βεζούβιος κ᾿ ἦταν οἱ παραμονὲς τῆς ἐκρήξεως τοῦ ἡφαιστείου. Πῆγε λοιπὸν καὶ κάθησε πάνω στὸ Βεζούβιο. Ἐδῶ, λέει, ὡραῖα εἶνε· χορταράκι ἄφθονο, δέντρα μὲ ὡραία σκιά… ῎Eβγαλε τὴν κάππα του, ξάπλωσε κάτω, καὶ πῆρε ἕναν θαυμάσιο ὕπνο. Ῥοχάλιζε ἐπάνω στὸ χορταράκι. 

Ἀπὸ κάτω ὅμως τί ἤτανε; Δούλευε ὁ Βεζούβιος. Ποιός θὰ τοῦ τὸ ἔλεγε; Ἀπὸ κάτω ἤτανε κρατήρας. Σὲ λίγα λεπτά, ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν καὶ ῥοχάλιζε, ἄνοιξε ὁ κρατήρας, τὸν πέταξε καὶ ἡ λάβα τὸν ἔκανε κάρβουνο.

Kοιμούμεθα, ἀδέρφια μου! Κοιμούμεθα ἐπιμενίδειον ὕπνον, καὶ οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες καὶ οἱ πάντες· καὶ οἱ μικροὶ καὶ οἱ μεγάλοι, ὅλων τῶν χρωμάτων, καὶ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Ὀφείλω νὰ τὸ κηρύξω σήμερα καὶ νὰ πῶ· ὅτι κοιμούμεθα ἐπάνω σὲ ἕνα ἡφαίστειο. Ἂς γλεντοῦνε, ἂς διασκεδάζουν, ἂς χορεύουν, ἂς ὀργιάζουν· τὸ ἡφαίστειο λειτουργεῖ, καὶ μία ἡμέρα θὰ ἐκραγῇ. Οὐαί καὶ ἀλλοίμονον σὲ ὅλους μας. Θὰ μᾶς ἐκτινάξῃ ὁ Βεζούβιος τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Οὐαί τῷ κόσμῳ!

Kοιμᾶσαι λοιπόν; Κοιμᾶσαι ὅταν λειτουργάῃ ὁ ἱερεύς, κοιμᾶσαι ὅταν κηρύττῃ ὁ ἱεροκήρυκας, κοιμᾶσαι ὅταν γίνωνται μεγάλα γεγονότα; 

Θὰ σαλπίσουν σάλπιγγες Ἀποκαλύψεως. Kαὶ τότε καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι καὶ μεγάλοι καὶ μικροὶ θὰ ξυπνήσουν. Θὰ εἶνε ὅμως πλέον ἀργά. Θὰ πᾶνε στὰ βουνὰ καὶ θὰ λένε· Βουνά, ἀνοίξατε γιὰ νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Κυρίου (πρβλ. Λουκ. 23,3. Ἀπ. 6,16).

Εἶνε ταῦτα παραμύθια;

Ὄχι, ἀδελφοί μου. Εἶνε γεγονότα, γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως. Γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔρχονται.

Λοιπὸν σαλπίζω κ᾿ ἐγώ, ἕνας μικρὸς σαλπιγκτὴς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μου, σαλπίζω κ᾿ ἐγὼ καὶ λέγω· Ξυπνᾶτε, ξυπνᾶτε!

«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…», λέει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ξύπνα ψυχή, ξύπνα ψυχή. «Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι…».

Ἂς μὴ κοιμώμεθα, ἀδελφοί μου, γιὰ ν᾿ ἀκούσωμε τὸ «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ἂς ξυπνήσωμε καὶ ἂς γρηγοροῦμε, γιὰ νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

N’ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας ἐναντίον τοῦ κακοῦ

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα πολεμεῖται. Πολεμεῖται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. 

Καὶ οἱ Χριστιανοὶ κοιμοῦνται. Ἐγώ, λέει ὁ ψευτοχριστιανός, πάω στὴν ἐκκλησία, κάνω τὸ σταυρό μου, προσκυνῶ τὶς εἰκόνες, ἀνάβω τὸ κερί μου, ἀκούω, κοινωνῶ, καὶ τίποτα παραπάνω… Μέχρι ἐκεῖ σταματοῦν. Ἐνῷ τώρα οἱ δύσκολοι καιροί μας ἐπιβάλλουν, ὁ Χριστιανὸς νὰ εἶνε μαχητικὸς καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πίστι του.

Aπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. σελ. 139

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

"Την ψυχήν μου Κύριε... δεινώς παραλελυμένην"...

https://paterikiparadosi.blogspot.gr