.
"Ἀντιμέτωποι μὲ τὴν Κατάθλιψη"
Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του.
Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σε ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο.
Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιο πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου να ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις.
Ἀπό τίς διάφορες ὑπάρχουσες μορφές ψυχοθεραπείας οἱ σύγχρονες ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ γνωσιακή θεραπεία ἐπιφέρει καλύτερα ἀποτελέσματα, καί σέ σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό θά περιοριστῶ ἐδῶ ν’ ἀναφερθῶ μόνο σ’ αὐτήν.
Ἡ γνωσιακή θεραπεία βασίζεται στή θεωρία ὅτι τό ἄγχος μας ἤ ἡ κατάθλιψή μας ὀφείλονται σέ λανθασμένες, ἀρνητικές ἀντιλήψεις σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας, τό περιβάλλον μας καί τό μέλλον μας, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν καί τή συναισθηματική μας κατάσταση (Κλεφτάρας, 1998). Ὁποιοδήποτε σημαντικό ἤ καί ἀσήμαντο γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι ἀφορμή γιά κάποιες «αὐτόματες σκέψεις», οἱ ὁποῖες ἐνεργοποιοῦν αὐτές τίς ἀρνητικές ἀντιλήψεις (Beck, 2004). Τέτοιες σκέψεις μπορεῖ νά εἶναι π.χ. ὅτι «κανείς δέν μ’ ἀγαπάει» ἤ «ποτέ δέν καταφέρνω τίποτα». Ὅταν δεχθεῖ κανείς μιά τέτοιου εἴδους «αὐτόματη σκέψη», ἀρχίζει νά τον «παίρνει ἀπό κάτω» καί νά τον φέρνει σέ κατάσταση ἀπελπισίας καί κατάθλιψης.
Ἡ γνωσιακή θεραπεία ἀποσκοπεῖ στό νά βοηθήσει τό ἄτομο σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο νά μάθει νά ἀναγνωρίζει ἄμεσα τίς «αὐτόματες σκέψεις» του καί νά μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, καί σέ ἕνα πιο προχωρημένο ἐπίπεδο νά καταλάβει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του αὐτές εἶναι ἐσφαλμένες, ὅτι δέν τόν ἐξυπηρετοῦν, καί νά μπορέσει ἔτσι νά τις ἀλλάξει καί νά τίς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλες πιό «ὑγιεῖς», πού θά τον ὁδηγήσουν σέ μεγαλύτερη αὐτοεκτίμηση καί αὐτοαποδοχή.
Ἡ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά ἔχει ἕνα ἀποτέλεσμα παρόμοιο μέ τήν ψυχοθεραπεία, ἄν καί λιγότερο μόνιμο. Μάλιστα νευροεπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ θεραπεία μέ φάρμακα καί ἡ ψυχοθεραπεία ἐπιφέρουν παρόμοιες ἀλλαγές στήν ἐγκεφαλική λειτουργία.
Μέ αὐτές ὅμως τίς μεθόδους το ἄτομο παραμένει τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου του. Ἰδιαίτερα ἡ γνωσιακή θεραπεία «διδάσκει», θά λέγαμε, τό ἄτομο πῶς νά καλλιεργήσει την ἀνεξαρτησία του καί τήν αὐτονομία του, πῶς νά μή ἐξαρτᾶται ἀπό την ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐπίσης νά μή ἐξαρτᾶ την ἀξία του ἀπό τίς προσωπικές και ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες.
Ἡ φιλοσοφία πίσω ἀπό τίς σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους εἶναι ὅτι ναί μέν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει κανείς δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα στή ζωή του, μπορεῖ ὅμως νά μάθει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του καί νά τά ἀντιμετωπίζει μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ἠρεμία καί αἰσιοδοξία.
Ὅμως παρ’ ὅλη τήν αἰσιόδοξη ἄποψη ψυχιάτρων καί ψυχοθεραπευτῶν ὅτι ἡ κατάθλιψη εἶναι μια ἀρρώστια πού ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικά, ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ποσοστό καταθλιπτικῶν, πού εἴτε ἀρνοῦνται νά περάσουν τό κατώφλι τοῦ γραφείου ἑνός «εἰδικοῦ», εἴτε τό ἔχουν περάσει καί ἔχουν φύγει ἀπογοητευμένοι.
Ἔχοντας αὐτά τά προηγούμενα ὑπόψη μου, σέ μιά συζήτηση σχετικά μέ τά ἀντικαταθλιπτικά ἄκουσα μέ ἔκπληξη μιά μοναχή νά λέει μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ : «Ἄς ποῦνε γιά μισή ὥρα τήν εὐχή, καί να δοῦνε γιά πότε τούς περνάει ἡ κατάθλιψη». Ἡ πρώτη μου σκέψη ἦταν ὅτι μᾶλλον δέν ξέρει τί λέει. Προφανῶς, σκέφτηκα, δέν ἔχει βιώσει ποτέ κατάθλιψη, καί τῆς εὔχομαι ποτέ νά μή βιώσει, ἀλλά εἶναι πολύ ἀμφίβολο, ἄν ἕνα καταθλιπτικό ἄτομο μπορεῖ νά ἑστιάσει γιά μισή ὥρα τό νοῦ του στήν εὐχή. Μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει μηχανικά ἐπί μισή ὥρα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀλλά ὁ νοῦς του θα εἶναι μᾶλλον στήν κατάθλιψή του. Ἴσως νά σκέφτεται: «μᾶλλον σέ μισή ὥρα δέν θά μοῦ ἔχει περάσει, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς, τίποτα δέν με βοηθάει ἐμένα».
Ὅμως, καθώς εἶχα ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον νά δῶ ἄν καί πῶς καί με ποιές προϋποθέσεις ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός δρόμος μπορεῖ νά λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, δεν ξέχασα τήν κουβέντα ἐκείνης τῆς μοναχῆς, ἀλλά ξεκίνησα νά διερευνῶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη. Ὡς πολύ ἀρχάρια στόν ὀρθόδοξο δρόμο, ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε γιά το θράσος μου νά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Γιά τή διερεύνησή μου αὐτή βασίστηκα σέ κάποια βιβλία πού ἔτυχε νά «πέσουν στά χέρια μου», σ΄ ἕνα CD μέ μιά ὁμιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου γιά τήν κατάθλιψη, καθώς καί σέ συνομιλίες με τόν πνευματικό μου.
Δέν ἄργησα νά καταλάβω ὅτι διερωτώμενη, πῶς ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη, δεν ἔθετα σωστά τό ἐρώτημα. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δέν ἀντιμετωπίζει κλινικά μιά ὁρισμένη νόσο. Ἀντιλαμβάνεται τόν ἄνθρωπο σάν μια ἑνότητα σώματος, ψυχῆς καί πνεύματος. Γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἕνα σαφές νόημα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στοχεύει στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ πορεία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου πρός τό καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά θεραπευτική διαδικασία. Πρόκειται γιά μιά πραγματικά ὁλιστική θεραπεία, πού ἔχει σαν πρῶτο στάδιο τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη.
Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ κατάθλιψη εἶναι ἕνα πάθος ἀπό τό ὁποῖο ἡ ψυχή πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ. Αὐτό το πάθος οἱ νηπτικοί πατέρες τό ὀνόμαζαν «ἀκηδία». Κατά τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί την πνευματική ζωή» (σ. 187).
Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη ἀπαιτεῖ ἕναν πνευματικό ἀγώνα για ἀλλαγή τοῦ νοῦ. Αὐτή εἶναι ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐτυμολογική ἔννοια τῆς λέξης μετάνοια (μετα-νοῶ = ἀλλάζω νοῦ). Δέν πρόκειται ὅμως γιά ἕναν ἀγώνα, πού κάνει κανείς μόνος του, στηριζόμενος στίς δικές του δυνάμεις. Ξεκινώντας κανείς ἕναν τέτοιο ἀγώνα μόνος του, πέφτει ξανά καί ξανά στά ἴδια λάθη, ἤ ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅ μισῶ, τοῦτο ποιῶ»[1], καί συνειδητοποιεῖ σιγά-σιγά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[2]. Ἡ μετάνοια σημαίνει μιά συνολική ἀλλαγή στάση ζωῆς, πού συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πάνω στόν ἄνθρωπο.
Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλλαγή στη στάση ζωῆς; Εἶναι ἡ ἀλλαγή ἀπό τή ζωή τοῦ ἀτόμου, τοῦ περιχαρακωμένου πίσω ἀπό τά τείχη πού το περιβάλλουν ἤ πού αὐτό τό ἴδιο το ἄτομο ἔχει χτίσει γιά τόν ἑαυτό του, πρός τή ζωή τοῦ προσώπου, πού βρίσκεται σέ μιά διαρκή σχέση, σέ μιά κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τόν πλησίον του πρός μια ζωή στραμμένη πρός τόν Χριστό, ἀναφερόμενη σ’ Αὐτόν. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πάθος ἤ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία καί μᾶς ἀπομονώνει, κάθαρση ἤ μετάνοια εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐπανασυνδέει.
Ὅταν προσπαθοῦμε νά ἀνέλθουμε βασιζόμενοι στίς δικές μας δυνάμεις, στόν ἐγωϊσμό μας καί την κενοδοξία μας, τότε κινδυνεύουμε ἡ κάθε ἀποτυχία νά μᾶς ρίξει σέ κατάθλιψη. Ὅταν συνειδητοποιοῦμε τή δική μας ἀναξιότητα μπροστά στή μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς νά παραιτούμαστε ἀπό τό δικό μας ἀγώνα, προσβλέπουμε μέ πίστη, δηλαδή μέ ἐμπιστοσύνη, στο ἔλεος καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε δέν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας. Παραδόξως, ὅσο ταπεινώνουμε τον ἑαυτό μας, ἀποκτᾶμε ἕνα βαθύτερο, γνήσιο αὐτοσεβασμό καί αὐτοεκτίμηση. Συνειδητοποιοῦμε την πραγματική μας ἀξία ὡς εἰκόνες και ναοί τοῦ Θεοῦ.
Ἄν ἔχει κανείς μιά τέτοια ἐσωτερική στάση, τότε εἶχε δίκιο ἐκείνη ἡ μοναχή: ἀρκεῖ νά λέει τήν εὐχή για μισή ὥρα καί ἡ κατάθλιψη διαλύεται μέσα στά δάκρυα τῆς χαρμολύπης. Γιατί οἱ δαίμονες εἶναι ἀνίσχυροι μπροστά σέ μιά γνήσια ταπείνωση.
Τότε τό ἐπίκεντρο δέν εἶναι πιά ὁ ἑαυτός, ἀλλά ὁ Χριστός. Τό ἐνδιαφέρον μετατίθεται ἀπό τό Ἐγώ πρός τό Ἐσύ, ἀπό τόν ἑαυτό προς τόν ἄλλο, πρός τόν Θεό καί προς τόν πλησίον. Ἀντί νά μεριμνᾶ κανείς γιά τό πῶς θά κερδίσει το ἐνδιαφέρον, τό σεβασμό, τήν ἐκτίμηση καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ἀρχίζει νά ἐνδιαφέρεται ὁ ἴδιος για τούς ἄλλους, νά τούς σέβεται, να τούς ἐκτιμᾶ καί νά τούς ἀγαπᾶ.
Ὁ γέρων Πορφύριος ἔδινε πολύ ἁπλές καί συγκεκριμένες ὁδηγίες γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κατάθλιψης:
«Οἱ ἅγιοί μας εἶχαν βρεῖ τόν τρόπο νά μεταβάλλουν τήν κατάθλιψη σέ χαρά. Καί αὐτός ὁ τρόπος ἦταν ἔτσι: ξέρανε πῶς νά δοθοῦν στον Θεό: μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, μέ τήν προσευχή… Ἡ ἀγάπη προς τόν Θεό εἶναι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα πού «αἰχμαλωτίζει» τήν ψυχή, διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἀλλά τό σημαντικό εἶναι ὅτι εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει ἔπειτα την ψυχή καί τήν κάνει «ἄλλο»…. Λοιπόν, αὐτό εἶναι τό μυστικό. Πῶς θα μπορέσει κανείς νά γυρίσει, ἐκεῖ πού τόν ἔχει καταλάβει κάτι κακό, νά σκεφτεῖ κάτι ἄλλο.»
Σέ ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν τις συμβουλές του, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν κατάθλιψη, τούς συνιστοῦσε νά ἀσχοληθοῦν μέ κάτι ἐνδιαφέρον καί δημιουργικό:
«Ἡ ἐργασία, τό ἐνδιαφέρον για τή ζωή. Ἡ τέχνη, ὁ κῆπος, τά λουλούδια… πολύ σπουδαῖα πράγματα. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, το ἐνδιαφέρον πρός τή θρησκεία, πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ».
Πολλούς αἰῶνες πρίν οἱ γνωσιακοί θεραπευτές κάνουν λόγο για ἀρνητικές «αὐτόματες σκέψεις» καί ἀντίστοιχα συναισθήματα, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν μελετήσει αὐτά τά φαινόμενα, τά ὁποῖα ὀνόμαζαν «λογισμούς». Ὅπως γιά τή σύγχρονη γνωσιακή θεραπεία εἶναι σημαντικό σαν πρῶτο στάδιο νά ἀναγνωρίζει κανείς τίς αὐτόματες σκέψεις καί να μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, οἱ νηπτικοί πατέρες μιλοῦσαν γιά ἐπαγρύπνηση, ὥστε μόλις ἔρχεται στο νοῦ ἕνας κακός λογισμός νά μη «συγκατατεθοῦμε» πρός αὐτόν, να μή ὑποκύψουμε σ’ αὐτόν μέ τό θέλημά μας, γιατί στή συνέχεια μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, χωρίς ἐμεῖς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν κατάσταση. Τότε καταλαμβανόμαστε ἀπό τό ἀντίστοιχο «πάθος».
Ὁ γέρων Πορφύριος τό ἐκφράζει αὐτό μέ πολύ ἁπλά λόγια:
«Τό μυστικό εἶναι νά τό προλαβαίνεις. Ἅμα τό ἀφήσεις καί σέ πιάσει, πάει, σ’ ἔπιασε».
Σάν καλός ἀνατόμος τῆς ψυχῆς, ἀναγνωρίζει τά δευτερογενῆ ὀφέλη ἀπό τήν κατάθλιψη, πού μπαίνουν ἐμπόδιο στή θεραπεία καί δημιουργοῦν ἀντιδραστικότητα (ἀντίσταση στή θεραπεία θα ἔλεγε κάποιος ψυχοθεραπευτής).
«Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν αὐτά τά ἀντιδραστικά, τούς ἀνθρώπους πού γνωρίζουν ἐννοοῦν νά τούς παιδεύουν μέ διάφορα καμώματα».
Μέ αὐτά τά «διάφορα καμώματα» πετυχαίνουν νά ἑλκύουν την προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τῶν γύρω τους. Καί τίς περισσότερες φορές τό κάνουν αὐτό ἀσυνείδητα.
«Γίνεται χωρίς νά τό καταλαβαίνουν», λέει ὁ γέρων Πορφύριος «ὁ διάβολος τό ἐνεργεῖ…δηλαδή αὐτά γίνονται μ΄ ἕναν τρόπο μυστηριώδη».
Γιά νά παραιτηθεῖ κάποιος ἀπό τά δευτερογενῆ ὀφέλη τῆς κατάθλιψης, χρειάζεται νά ἀφήσει κατά μέρος τόν ἐγωϊσμό του καί νά ταπεινωθεῖ, ὥστε νά πάψει νά παιδεύει τούς γύρω του μέ διάφορα καμώματα. Ὁ γέρων Πορφύριος τόνιζε ξανά καί ξανά τή σημασία τῆς ταπείνωσης.
«Τό μεγάλο μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση», ἔλεγε.
Τό ἄτομο, πού λειτουργεῖ ἐγωϊστικά, ἐμμένει πεισματικά νά χρησιμοποιεῖ τήν κατάθλιψή του, με τήν ἔννοια τῆς κλινικῆς νόσου, ὡς πρόσχημα, γιά νά μή κάνει τίποτα. «Ὅταν τοῦ πεῖς κάτι, γιά νά κόψει τό θέλημά του, ἀντιδρᾶ… “Δεν μπορῶ, τό λέει ἡ ἐπιστήμη”». Σέ αὐτό ὁ γέρων Πορφύριος ἀπαντᾶ: «Πές: “ἄς τό λέει ἡ ἐπιστήμη, ἐγώ θά κάνω ὑπακοή στό γέροντα”».
Μιά τέτοια στάση θά δήλωνε μιά μεταβολή ἀπό τό ἄτομο στό πρόσωπο, γιατί ἡ ὑπακοή προϋποθέτει μια προσωπική σχέση μέ τό γέροντα. «Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα: πρέπει νά ἔχεις καί τή δύναμη, νά ἀποσπάσεις καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.…Τό πιό μεγάλο εἶναι νά δοθεῖς στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, στήν προσευχή, ἀλλά ὅ,τι κι ἄν κάνεις, ἄν δέν κατορθώσεις νά ἀποκτήσεις ταπείνωση, τίποτα δέν κάνεις».
Τό νά ἀσχοληθεῖ κανείς εἴτε μέ κάτι εὐχάριστο καί δημιουργικό, εἴτε μέ τήν προσευχή, ἔπειτα ἀπό συμβουλή τοῦ γέροντα, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μιά ἁπλή τεχνική τοῦ τύπου «νά τό ρίξει κανείς ἔξω» ἤ νά «σκέφτεται θετικά».
Εἶναι κάτι, πού προϋποθέτει μια σχέση ἐμπιστοσύνης πρός τόν γέροντα, καί κατ΄ἐπέκταση μιά σχέση πίστης καί ἀγάπης πρός τόν Θεό. Συνδέεται στενά μέ τήν ταπείνωση, τήν ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος και τήν ὑπακοή στό γέροντα, μέ τά ἱερά μυστήρια τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς θείας μετάληψης, καί γενικώτερα μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει ἕνα νέο νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ συμμετοχή στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καί στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀμοιβαία συγχώρεση και κατανόηση, εἶναι ὅ,τι γκρεμίζει τά τείχη, πού μᾶς περιχαρακώνουν καί κτίζει γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ μας. Ἔτσι ὁ πόνος μας γίνεται πιό ἐλαφρύς καί ἡ χαρά μας μεγαλύτερη, γιατί τά μοιραζόμαστε μεταξύ μας.
Αὐτά συνοψίζονται στίς δύο κύριες ἐντολές, πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός: ἀγάπη πρός τόν Θεό, και ἀγάπη πρός τόν πλησίον[3]. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τον πλησίον, εἶναι αὐτό πού κάνει την καρδιά νά μαλακώνει καί διαλύει το ἀσήκωτο βάρος τῆς κατάθλιψης.
Ειρήνης Μοναχής
Παραπομπές:
1) Ρωμ. (7,15)
2) Ἰωαν. (15,5)
3) Ματθ. (22, 37-39)
Βιβλιογραφία:
Beck, Judith: Εἰσαγωγή στη Γνωστική Θεραπεία. Ἀθήνα, Πατάκης, 2004.
Βιγγοπούλου Μυρσίνης: ᾽Από τήν ᾽Εγώπολη στήν ᾽Εσύπολη. Ἀθήνα, Ἀκρίτας, Στ΄ ἔκδοση, 2007.
Γέροντος Πορφυρίου, ἱερομονάχου: Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη. Ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι.
Κλεφτάρα Ἰ.: Ἡ κατάθλιψη σήμερα. Ἀθήνα, Ἑλληνικά Γράμματα,
1998.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου: “Θεραπευτική Ἀγωγή. Προεκτάσεις στην «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία»”. Λειβαδιά, Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) Ε´ ἔκδοση, 2003.
Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου: Ἀνθρωπολογίας Σιτομέτριον. Ἐπιμέλεια ὕλης καί ἐκδόσεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος, Καθηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων. Μέγαρα, Εὐεργέτις (ὑπό ἔκδοση).
Μπλούμφιλντ, Χάρολντ Χ. καί Μάκ Γουίλλιαμς, Πῆτερ: Θεραπεύοντας τήν κατάθλιψη. Ἐπιμέλεια: Νέστορος Ἰωάννη. Ἀθήνα, Θυμάρι, 2003.
π. Ἰωάννη Ρωμανίδη: Πατερική Θεολογία, Θεσσαλονίκη, Παρακαταθήκη, 2004.
Λιγότερη στεναχώρια, περισσότερη πίστη
«...μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ»
(ὁ Κύριος, Μαρ. 1,15)
Ὅσο λιγότερη πίστη ἔχουμε, τόσο περισσότερη εἶναι ἡ στεναχώρια μας. Μιά ἀπό τίς σπουδαιότερες ὠφέλειες τῆς πίστης εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς πολλές στεναχώριες. Ὅσο τό παιδί γνωρίζει πώς ὑπάρχει ὁ πατέρας, πού φροντίζει γιά τό σπίτι καί γιά ὅλες τίς δουλιές τοῦ σπιτιοῦ, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα μέ τραγούδι. Μόλις ὅμως χαθεῖ αὐτή ἡ αἴσθηση, σωπαίνει τό τραγούδι! Τότε τό παιδί αἰσθάνεται ὀρφανό καί μόνο, περιτριγυρισμένο ἀπό στεναχώριες, αἰσθάνεται περιτριγυρισμένο ἀπό ἕνα σμῆνος σφίγγες.
Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ μόνος του, μέ τίς δικές του δυνάμεις νά «ξεφορτώσει» τίς στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στά δίχτυά τους.Ἡ χαρά σβήνει, τά μαλλιά ἀσπρίζουν, τό σῶμα «ἐξατμίζεται», ὁ θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ὁ ἄνθρωπος καταλήγει σάν μία τσάντα ξηροῦ δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω ἀπό τόν τάφο.
Γιά ποιό λόγο ἔχετε τόσες στεναχώριες;
Αὐτό εἶναι τό ἐρώτημα, πού θέτει ὁ Σωτήρας στήν ἀνθρωπότητα πού εἶναι ταραγμένη καί διαμελισμένη σέ κομμάτια ἀπό τίς πολλές στεναχώριες.
- Ποιός ἀπό σᾶς μπορεῖ μέ τό ἄγχος του νά προσθέσει ἕναν πήχη στό ἀνάστημά του; (Ματθ. 6, 27).- Γιά ποιό λόγο ἔχετε τόσες στεναχώριες; Ἐνδέχεται αὔριο τό πρωί ὁ ἥλιος νά μήν ἀνατείλει;
Ἐκεῖνος πού ἀρχίζει νά κατακτᾶ τή σοφία, συνεχίζει, κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του. Ὁ σοφός ὅμως εἶναι ἄνθρωπος πού δέν κατηγορεῖ οὔτε τόν ἑαυτό του, οὔτε τούς ἄλλους ἀνθρώπους. «Σοφός ἄνθρωπος», σύμφωνα μέ τόν φιλόσοφο, «εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πλήρως παραδόθηκε στά χέρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Νοῦ».
Ὁ Ἠσαΐας ἐξηγεῖ σαφέστερα τήν ἀνθρώπινη πορεία: Ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δέ κεκράξεσθε διά τόν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καί ἀπό συντριβῆς πνεύματος ὑμῶν ὁλολύξετε (Ἠσαΐας ΞΕ΄, 14). Δηλαδή: - Κοιτάξτε οἱ δοῦλοι μου θά ὑμνοῦν ἀπό τή χαρά πού θά ἔχουν στήν καρδιά καί ἐσεῖς (πού ἐγκαταλείψατε τόν Κύριο), θά κραυγάζετε ἀπό τή λύπη πού θά ἔχετε στήν καρδιά καί θά θρηνεῖτε ἀπό τήν συντριβή τοῦ πνεύματος σας.
Δοῦλος τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τόν προφήτη Ἠσαΐα, εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Κυρίου χωρίς νά γογγύζει, χωρίς νά στεναχωριέται καί χωρίς νά φοβᾶται.
Τόν ὡραιότερο λόγο λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς:
- Μάρθα, Μάρθα ἀσχολεῖσαι κι ἀγωνιᾶς γιά τόσα πολλά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο χρειάζεσαι.
- Ποιό εἶναι αὐτό τό ἕνα πού χρειάζομαι;
- Πίστη ὅτι ὁ Πατέρας ζεῖ.
Πώς Αὐτός φροντίζει τά πάντα γιά τόν καθένα.
Πώς ὁ γιός (ὁ ἄνθρωπος) δέν μπορεῖ νά καταφέρει τίποτε ἀπό μόνος του.
Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δέν γίνεται τραγούδι;
Γιατί, ἄν πράγματι πιστεύετε στόν Ἀληθινό, Ἄγρυπνο Πατέρα, τότε θά καταλάβετε πώς ὅλες οἱ κοσμικές στεναχώριες σας εἶναι παράλογες καί ἀνόητες.
Μέ τίς ἀτέλειωτες στεναχώριες σας τό μόνο πού κάνετε εἶναι νά ἀποδεικνύετε τήν ἀπιστία σας στό Θεό.Ἄν ἰσχυρίζεστε ὅτι πιστεύετε στό Θεό καί πάλι τρικλίζετε στά σκοτεινά ἀπό τό φορτίο τῆς στεναχώριας σας, τότε ἡ πίστη σας εἶναι λίγη.
Ἡ ἀπιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ὅτι ὁ Οἰκοδεσπότης δέν μπορεῖ ἤ δέν θέλει ἤ δέν ξέρει νά φροντίσει τό σπίτι Του καί ἀφήνει τήν φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ του στούς δούλους Του. Μέ ποιό τρόπο οἱ δοῦλοι θά σώσουν τό σπίτι, ἄν δέν μπορεῖ νά τό σώσει ὁ Οἰκοδεσπότης;
Πιθανόν θά θελήσετε νά μέ διορθώσετε καί θά πεῖτε: τά παιδιά καί ὄχι οἱ δοῦλοι. Ὅμως ἀληθινά παιδιά εἶναι μόνον ὅσα ἀφήνουν ὅλες τίς στεναχώριες τους, ὅλη τους τή θέληση, ὅλες τους τίς σκέψεις, ὅλη τους τήν καρδιά στόν Πατέρα καί ὑπακοῦν μέ ἀμεριμνησία στή θέλησή Του. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι εἶναι δοῦλοι χωρίς ἴχνος σοφίας, γιατί δέν μπορεῖ νά ὀνομαστεῖ σοφός αὐτός πού δέν αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πού δέν ὑπακοῦν στό θέλημα τοῦ Κυρίου, βρίσκονται στό σκοτάδι καί εἶναι γεμάτοι στεναχώριες.
Ἡ πίστη εἶναι ἕνα χέρι δροσιᾶς καί ἀνακούφισης πού ἁπλώνεται στούς κατοίκους τῆς κόλασης. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἐκτόςς ἀπό αὐτό τό χέρι εἶναι πυρακτωμένη φωτιά. Οἱ ἄμυαλοι ἄνθρωποι φορτώνοντας τόν ἑαυτό τους μέ στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σέ λιωμένο μόλυβδο. Μέ τή φλόγα ὅμως δέν σβήνεται ἡ φλόγα. Γιατί οἱ στεναχώριες εἶναι σάν νά καίγεσαι πάνω σέ λιωμένο μέταλλο. Μονό ἡ πίστη μπορεῖ νά σβήσει αὐτή τή φωτιά.
Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.
Τέλεια πίστη-τέλεια ἀμεριμνησία.
Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά.
- Νά αἰσθάνεστε χαρά καί ἀγαλλίαση. (Ματθ. 5, 12).
- Σᾶς τά εἵπα αὐτά, ὥστε ἡ χαρά ἡ δική μου νά εἶναι μέσα σας κι ἡ χαρά σας νά εἶναι ὁλοκληρωμένη (Ἰωάν. 15, 11).
Ὁ Μωυσῆς ἀκολουθοῦσε τόν Θεό ὅπως τό παιδί τόν πατέρα. Τό ἴδιο καί ὁ Ἀβραάμ καί ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ. Τό ἴδιο καί ὁ Σαμουήλ καί ὁ Δαβίδ. Θυμηθεῖτε πότε δυσκολεύονταν ὁ Μωυσῆς καί ὁ Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού ἔχαναν τήν ἐμπιστοσύνη τους στόν Κύριο καί «φορτώνονταν» ἀτέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στόν ἑαυτό τους καί στίς δυνάμεις τους. Καί ὁ Ἰησοῦς; Δέν ἥταν τό τελειότερο παιδί πού εἵχε πλήρη ἀφοσίωση, ὑπακοή καί ἐμπιστοσύνη στόν Πατέρα;
Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαρά καί ὄχι λύπη! Ἀνακούφιση καί ὄχι στεναχώρια.
Ἕνα γραμμάριο πίστης ἀξίζει περισσότερο ἀπό ἕνα ὁλόκληρο φορτίο μέ στεναχώριες!
Ὁ χριστιανός πού δέν τό συνειδητοποίησε αὐτό καί δέν τό ἀποδέχτηκε, εἶναι βαπτισμένος μόνο μέ νερό καί ὄχι μέ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ ἱερέας πού δέν τό ἀντιλήφθηκε καί δέν τό υἱοθέτησε ὡς ἀρχή «κατρακυλᾶ» σάν πέτρα ἀπό βουνό, γιατί αὐτός εἶναι πού πρέπει νά στηρίζει, νά ἐνθαρρύνει ἄλλους ἀνθρώπους νά σηκωθοῦν.
Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰρήνη, ἡ ὑγεία ἀκολουθοῦν τόν δοῦλο τοῦ Χριστοῦ πού ἔχει τή δύναμη νά φωνάξει μέ ὅλη τήν ψυχή του:
- Ἀληθινά, περισσότερα καταφέρνει κανείς μέ τήν πίστη παρά μέ τήν στεναχώρια!
«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,
φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου».
Ἀπό τό βιβλίο: «ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος
Θα έρθει καιρός που θα δοθούν από τον Κύριο όλες οι απαντήσεις...
Μια ομάδα φοιτητών επισκέφθηκε έναν άγιο ασκητή κάπου στο Άγιο Όρος. Εκεί που συζητούσαν μαζί του, κάποιος απ' την ομάδα του υπέβαλε την παρακάτω ερώτηση:
"Ήταν κάποτε δυο άνθρωποι. Ο ένας ήταν πολύ αμαρτωλός και άσωτος, ενώ ο άλλος πολύ προσεκτικός και αφιερωμένος στον Θεό. Ο πρώτος μέσα σε μια νύχτα πήρε την απόφαση ν' αλλάξει ζωή: Μόλις θα ξημέρωνε θα πήγαινε σε κάποιο μοναστήρι να αφιερωθεί στον Θεό.
Ο δεύτερος, το ίδιο βράδυ, πήρε την απόφαση να σταματήσει να βασανίζεται με όλα αυτά: την επόμενη μέρα, με το ξημέρωμα, θα ξεκινούσε μια ζωή μακριά από τον Χριστό.
Πριν προλάβουν όμως να πραγματοποιήσουν τις αποφάσεις τους, έτυχε να πεθάνουν και οι δυο εκείνο το μοιραίο βράδυ. Τι άραγε συνάντησαν στην άλλη ζωή;".
Ο γέροντας έσκυψε για λίγο το κεφάλι του σκεφτικός και κατόπιν απάντησε:
"Ήθελα να' ξερα, που πάτε και βρίσκετε τέτοιες χαζές ερωτήσεις...".
Αφού σταμάτησαν όλοι να γελάνε, ο γέροντας είπε:
"Μα γιατί να παιδεύετε το μυαλουδάκι σας, προσπαθώντας να ανακαλύψετε πως σκέφτεται ο Θεός; Ο Θεός κρίνει με βάση την άπειρη αγάπη Του, την άπειρη δικαιοσύνη Του, την άπειρη γνώση Του και την άπειρη ύπαρξη Του, πέρα από το χρόνο και το χώρο. Εμείς διαθέτουμε περιορισμένη αντίληψη -σχεδόν μηδαμινή!- όλων αυτών των ιδιωμάτων του Θεού. Και φυσικά, αγνοούμε ολότελα πως μπορούν αυτά τα άπειρα ιδιώματα να συνδυάζονται μεταξύ τους, ώστε ο Θεός να "αποφασίζει" (αν μπορούμε να λέμε τέτοιες λέξεις για το Θεό). Κατά συνέπεια, πως είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τις απαντήσεις τέτοιων ερωτήσεων; Κι αν υπάρχει τρόπος πρόσβασης σε τέτοιες απαντήσεις, τότε σίγουρα αυτός θα είναι τρόπος άρρητος, μυστικός και βαθιά εσωτερικός, τέτοιος που θα είναι αδύνατον να μεταδοθεί ως λεκτική απάντηση.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε οι άνθρωποι είναι να διαβάζουμε και να αναζητούμε στη Γραφή και την ίδια τη ζωή μας τις εντολές του Θεού. Οι θεωρητικές αναζητήσεις είναι καλές και άγιες, αλλά πρέπει πάντοτε να έχουμε συναίσθηση των ορίων και των περιορισμών τους...Θα έρθει καιρός, όταν κλείσουμε τα μάτια μας σ' αυτό τον κόσμο, που θα δοθούν από τον Κύριο όλες οι απαντήσεις. Και σ' αυτά που ρωτήσαμε και στα άπειρα εκείνα που δεν διανοηθήκαμε καν να ρωτήσουμε...(...)".
Βασίλης Αργυριάδης,
Όσο μπορείς: Μικρό Γεροντικό Πόλεων, εκδόσεις Εν πλώ, Αθήνα 2013, σελ.82-85.
Νά εἶσαι , ὄχι νά φαίνεσαι!
Καλοί μου φίλοι, δὲν ξέρω, ἂν τὸ ἔχετε προσέξει. Σήμερα δίνεται πολὺ μεγάλη σημασία στὸ «φαίνεσθαι» καὶ ἐλάχιστη ἢ καὶ καθόλου στὸ «εἶναι». Δηλαδὴ στὸ ποιὸς εἶσαι ἐξωτερικὰ καὶ καθόλου στὸ ποιὸς εἶσαι ἐσωτερικά! Αὐτὸ ποὺ μετράει, εἶναι ἡ ἐξωτερική σου εἰκόνα καὶ καθόλου ἡ ἐσωτερική.
Ἢ μὲ ἄλλα λόγια δίνεται βάση στὸ περιτύλιγμα καὶ καθόλου στὸ περιεχόμενο, ποὺ ἀσφαλῶς εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων.
Βλέπετε ἡ κοινωνία μας σήμερα δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὸ λεγόμενο «πρεστίζ», ἀκόμη δὲ καὶ σʼ ἐκεῖνο τὸ καπιταλιστικὸ «ἔχειν» καὶ σχεδὸν καθόλου στὸ ποιοὶ εἴμαστε πραγματικά. Δηλαδὴ δίνει βάση στὸ προσωπεῖο καὶ τὴ μάσκα, ποὺ φορᾶς κι ὄχι στὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο κι αὐτὸ ποὺ ὄντως εἶσαι!
Κι ἐμεῖς ἐνεργώντας σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτὴ τί κάνουμε; Μὰ τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω!
Κι ὄχι μόνο δὲν κάνουμε κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἴδια μας τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ τὰ θυσιάζουμε κιόλας αὐτὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τούτη τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλα μᾶς παρασύρουν στὸ νὰ μὴ ἐξετάζουμε καὶ νὰ μὴ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων.
Ζοῦμε μόνο γιὰ τοὺς γύρω μας, γιὰ τὸ τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι γιὰ μᾶς. Ὁπότε «φαίνεσαι» πρὸς τὰ ἔξω ὅτι «εἶσαι» κάποιος, ὅταν οὐσιαστικὰ δὲν εἶσαι τίποτα!
Ἀλλʼ αὐτὸ δὲν εἶναι κι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς ἁμαρτίας; Δηλαδή, νὰ κομπάζει καὶ νὰ δείχνει πὼς μονάχα αὐτὴ ὑπάρχει τάχα καὶ κανένας ἄλλος! Τῆς δὲ ἀρετῆς τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς! Ὅτι δηλαδὴ πὼς αὐτὴ δὲν ὑπάρχει! Εἴδατε ποτὲ ἕναν ἐνάρετο νὰ λέει πὼς εἶναι κάποιος σπουδαῖος; Μάλιστα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὸ κάνει αὐτό, τότε πραγματικὰ μὲ τίποτα δὲν εἶναι. Τί διαφορὰ λοιπόν!
Ὁ Χριστὸς σὲ κανένα δὲν εἶπε «οὐαί», δηλαδὴ «ἀλλοίμονο». Οὔτε στοὺς τελῶνες οὔτε στὶς πόρνες οὔτε καὶ στὴν ὁποιοδήποτε ἄλλο ἁμαρτωλό. Μάλιστα σὲ ὅλους αὐτοὺς ἔδειξε ἰδιαίτερη συμπάθεια κι ἔφαγε μαζί τους. Καὶ ὅλους τοὺς μετέβαλε τὸ «εἶναι» καὶ τοὺς ἔκανε Ἁγίους. Ποῦ εἶπε τὰ τόσα «οὐαὶ» καὶ δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς μεταβάλλει; Μὰ στοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Γραμματεῖς. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔξω «φαίνονταν» ὡραῖοι, δηλαδὴ ἅγιοι τάχα καὶ εὐσεβεῖς, ἐνῶ στὸ βάθος ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο! Ὑποκριτὲς ὅλοι τους…
Αὐτὴ δὲ ἡ κατάστασή τους, τοὺς ἐμπόδισε καὶ νὰ Τὸν προσεγγίσουν καὶ νὰ βελτιωθοῦν. Καὶ πῶς τοὺς παρομοίασε; Σὰν τοὺς καλλιμάρμαρους καὶ ὡραιότατους τάφους, ποὺ ἐξωτερικὰ μὲν εἶναι ὁλόλαμπροι, μέσα ὅμως; Ἀκριβῶς αὐτὸ κάνει καὶ ἡ ἐποχή μας ποικιλοτρόπως. Μᾶς αὐξάνει πολὺ τὴν ἐξωτερικὴ «ὡραιότητα» καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐσωτερική μας σήψη! Κι ὅταν γνωρίσουμε καλύτερα ἕνα ἄνθρωπο, μὲ πολὺ θελκτικὴ ἐξωτερικὴ ὀμορφιά, πόσο ἀπογοητευόμαστε γιὰ τὸν ψεύτικο ἑαυτό, ποὺ ἔδειχνε καὶ μᾶς καταγοήτευε!
Καὶ τί παράξενο! Ὅλοι τοῦτοι, οἱ ἐξωτερικὰ ὡραῖοι, αὐτοὶ μὲ τὴν μεγάλη φήμη καὶ δόξα, ὅσο πιὸ πολὺ «φαίνονται» καὶ «ἀκούγονται», τόσο πιὸ ἄδειοι εἶναι! Συμβαίνει δηλαδὴ αὐτὸ ἀκριβῶς, ποὺ λέει ἡ παροιμία: «Οἱ ἄδειοι τενεκέδες κάνουν τὸν πολὺ θόρυβο, οἱ γεμάτοι κανένα»! Ὁπότε, ἐνεργώντας κανεὶς σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτή, κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω. Κι ὄχι μόνο δὲν κάνει κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ τὴν ἴδια του τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ τὰ θυσιάζει κιόλας αὐτά, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τούτη τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω!
Τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Δὲν θέλω πολλά, ἀλλὰ πολὺ νʼ ἀξίζω ὁ ἴδιος». Καὶ νὰ πῶς τὸ ἐξηγεῖ αὐτό. «Τί ἀξία ἔχει, ἂν ἔχεις πίθηκο, ἀνθρωπόμορφη ντροπή, μὲ τὸ λαιμὸ γεμάτο χρυσὰ περιδέραια; Γιατί τὰ στολίδια δὲν ἀλλάζουν τὴν κούφια καὶ γελοία ὄψη. Καὶ τί ἀξία ἔχει γιὰ τὸ γάϊδαρο νὰ σηκώνει δεκάδες χρυσάφι; Ὁ γάϊδαρος καὶ βουτηγμένος νὰ εἶναι στὸ χρυσάφι θὰ γκαρίζει πάλι. Οὔτε ἔχει ἀξία ξίφη καμωμένα ἀπὸ μολύβι νὰ τὰ κρύβεις σὲ ἀσημένιες θῆκες, ἀφοῦ εἶναι στὸν πόλεμο ἄχρηστα. Τέτοιος εἶναι ὁ θνητός, ὅταν ξεχωρίζει μόνο ἀπʼ ἔξω». Σοφότατο!
Τί νὰ πρωτοαναφέρει κανεὶς ὡς παράδειγμα; Τοὺς «στὰρ» ὅλων τῶν εἰδῶν, δηλαδὴ τῆς πολιτικῆς, τῆς μουσικῆς, τοῦ θεάτρου, τοῦ ἀθλητισμοῦ, τοῦ κινηματογράφου; Τὴν τόσο καλοστημένη παγίδα τῆς μόδας καὶ τῆς ἐξωτερικῆς ὀμορφιᾶς; Ἢ τὸν «κόσμο» τοῦ διαδικτύου, ἰδιαίτερα δὲ τῆς λεγόμενης «κοινωνικῆς δικτύωσης»; Ἐκεῖ ὅλα τους καταλάμπουν, διακατέχονται ἀπὸ ἐξωπραγματικὴ ὡραιότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι καὶ τίποτε ἀπολύτως!
Μάλιστα στὴν λεγόμενη «κοινωνικὴ δικτύωση», γιὰ νὰ σταθοῦμε σ᾽ αὐτὴν λίγο, προβάλλεις ὅσο τίποτε ἄλλο τὸν ἑαυτό σου, τὸ πόσο σπουδαῖος εἶσαι, καὶ τὸ πόσο καλὰ περνᾶς, ὅταν ὄχι μόνο δὲν εἶσαι τίποτε, ἀλλ᾽ εἶσαι καὶ μοναχικός, καταθλιπτικὸς καὶ πνευματικὰ πολὺ πεσμένος!
Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς «φίλους». Τὸ ὅλο «σύστημα» σὲ βοηθάει πολὺ στὴν παραγωγὴ πολλῶν, μὰ πάρα πολλῶν, προκειμένου νὰ φαίνεσαι ὅτι τάχα εἶσαι δημοφιλής, ὅτι δῆθεν ἔχεις μεγάλη κοινωνικὴ ἀξία, ἐκεῖ ποὺ γνωρίζεις πολὺ καλὰ πὼς δὲν ἔχεις κανένα φίλο πραγματικό! Πῶς φαίνεται ἀπʼ αὐτὸ πεντακάθαρα πὼς ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ «εἶναι», ἀλλ᾽ ὅλα γίνονται γιὰ τὸ «θεαθῆναι»!
Ἔγραψε κάποιος σὲ ἱστοσελίδα τοῦτα τὰ ὑπέροχα: «Δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω πῶς τὸ 90% τῶν χρηστῶν τοῦ διαδικτύου, ποὺ γνωρίζω, εἶναι ψαγμένοι, μορφωμένοι, ἰδεολόγοι, προβληματισμένοι, ὡραῖοι σὰν χαρακτῆρες, πρότυπα πολιτῶν (σύμφωνα πάντα μὲ ὅσα γράφουν) κι ὅταν περπατάω στοὺς δρόμους διαπιστώνω πὼς εἴμαστε ὅλοι ἕνα μάτσο χάλια»! Ἀκριβῶς σʼ αὐτὴ τὴν ἄθλια κατάσταση δὲν εἶναι στημένη ὅλη ἡ βιομηχανία τῆς ὀμορφιᾶς; Καλλιεργεῖ μ᾽ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο κι αὐτή, τούτη τὴν κυριαρχία τοῦ «φαίνεσθαι».
Ἀκόμη δὲ καὶ οἱ πωλήσεις τῶν πανάκριβων πολυτελῶν ἐπωνύμων προϊόντων μόδας καὶ ὀμορφιᾶς, ἐπ᾽ αὐτοῦ στηρίζονται. Γιατί οἱ περισσότεροι θέλουν νὰ «φαίνονται» ἀκόμη καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη ἐτικέτα τῆς μάρκας, ποὺ φοροῦν! Ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν γένει καταναλωτικὰ προϊόντα πῶς προωθοῦνται στὴν ἀγορά, μέσα ἀπὸ τὶς διάφορες διαφημιστικὲς καμπάνιες; Μὰ μὲ τὴν λογικὴ πὼς σὲ κάνουν «ξεχωριστὸ» ἀπὸ τοὺς ἄλλους!
Στὴν ἴδια βάση εἶναι χτισμένη καὶ ἡ ἐπιτυχία στὴ ζωή. Ἐπιτυχία δὲν εἶναι τὸ πνευματικό σου ἀνέβασμα, ἀλλὰ τὸ ἐξωτερικό σου «προφίλ». Τὸ σπίτι, τὸ αὐτοκίνητο, ἡ ἐνδυμασία, οἱ διασκεδάσεις σου… Τέτοια! Τί ματαιότητες! Τί κατάπτωση!
Παιδιά, θὰ τὸ πῶ καθαρὰ καὶ μὲ δυὸ λέξεις: Ὅσο θὰ δίνουμε βάση στὸ «φαίνεσθαι», τόσο θὰ χάνουμε στὸ «εἶναι». Σκεφτεῖτε το…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985 26 Ἰουλίου 2013
ΒΙΟΤΙΚΑΙ ΜΕΡΙΜΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ χριστιανοί, πιεζόμενοι πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες, δυσανασχετοῦν, γιατὶ δὲν τοὺς μένει ἐλεύθερος χρόνος γιὰ προσευχή, μελέτη, περισυλλογή, ἐκκλησιασμὸ κ.λπ. Στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ὅλες τὶς ὑποχρεώσεις τους, καταπονοῦνται ὑπερβολικὰ καὶ ὅταν πᾶνε νὰ προσευχηθοῦν, εἶναι πλήρως ἐξαντλημένοι καὶ αὐτὸ τοὺς ἐνοχλεῖ. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὴ λογική, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα.
Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ προσέχει ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστής, εἶναι τὸ εὖρος τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξανοίγεται σὲ πολλὲς ἐπαγγελματικὲς δραστηριότητες. Νὰ ὑπολογίζει τὰ πράγματα καὶ νὰ βλέπει, ἐὰν μπορεῖ μὲ τὶς δυνάμεις του νὰ ἐπαρκέσει, χωρὶς νὰ ἐξουθενωθεῖ. Ἐδῶ συχνὰ κρύβεται τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας. Θέλει συνεχῶς νὰ δουλεύει καὶ νὰ συγκεντρώνει πλοῦτο. Σκοπός του εἶναι νὰ ἀποκτήσει ἀκίνητη περιουσία, γιὰ νὰ ζήσουν καλύτερα τὰ παιδιά του καὶ τὰ ἐγγόνια του, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος νὰ μὴ στερεῖται τίποτα στὴ ζωή.
Καὶ ὅλα αὐτὰ θέλει νὰ φαίνονται καὶ νὰ ἀποσπᾶ τὸ θαυμασμὸ τῶν συνανθρώπων του.
Ἡ νοοτροπία αὐτὴ προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή. Χρειάζεται νὰ βάλει προτεραιότητες στὶς μέριμνές του, ἀπορρίπτοντας τὶς περιττὲς καὶ μάταιες. Διαφορετικὰ μάταια θὰ δυσανασχετεῖ γιὰ τὸν ἐλεύθερο χρόνο, ποὺ τοῦ λείπει.
Ἡ τακτοποίηση αὐτὴ εἶναι προσωπική του ὑπόθεση καὶ κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτή.
Βέβαια, πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες δὲν εἶναι ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ εἰδικότερα στὴν προσευχή. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐργάζεται καὶ συγχρόνως νὰ προσεύχεται.
Τὸ σῶμα του νὰ κάνει ὅτι ἀπαιτεῖ ἡ ἐργασία καὶ ὁ νοῦς του νὰ βρίσκεται στὸ Θεὸ μέσῳ τῆς προσευχῆς. Τὴν τακτικὴ αὐτὴ τηροῦν οἱ μοναχοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο καὶ ἐργάζονται. Ὅταν ὑπάρχει ἡ δίψα τῆς προσευχῆς, πολλὰ μποροῦν νὰ γίνουν.
Ἕνας ἐρημίτης τῆς ρωσικῆς γῆς, ὁ π. Βασιλίσκος, νουθετοῦσε τὸν ἀρχάριο π. Ζωσιμᾶ, ὁ ὁποῖος δὲν δεχόταν νὰ ἔχουν οἱ ἡσυχαστὲς τὶς στοιχειώδεις βιοτικὲς μέριμνες, ὡς ἑξῆς:
«Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεύχεται νοερὰ καὶ νὰ κρατάει τὸ νοῦ του στὸ Θεὸ ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα, ποὺ μαζεύει βατόμουρα. Δὲν εἶναι μόνο τὸ κελὶ γιὰ προσευχή, μὰ καὶ τὸ δάσος καὶ τὸ χωράφι, ὅπου ἐργαζόμαστε.
Ὅταν τελειώσουμε τὴν ἐργασία μας, κλεινόμαστε πάλι στὸ κελί μας καὶ συνεχίζουμε ἐκεῖ τὴν προσευχὴ μὲ περισσότερο ζῆλο, μετὰ τὸ ὠφέλιμο διάλειμμα τοῦ σωματικοῦ κόπου».
Ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἔχουν ἐλεύθερο χρόνο γιὰ τὰ πνευματικά, δὲν εἶναι πάντα εἰλικρινεῖς. Δὲν λένε ὅτι τὸν ἐλεύθερο χρόνο τὸν ξοδεύουν σὲ κοσμικὰ πράγματα καὶ σὲ «ἀθῶες» διασκεδάσεις, ὅτι εἶναι πολλὲς οἱ ὧρες κάθε ἑβδομάδα, ποὺ ἀφιερώνουν σὲ ταξιδάκια, σὲ κοινωνικὲς σχέσεις, σὲ ποικίλες ἐκδηλώσεις, σὲ περιηγήσεις, σὲ ἐκδρομές, ἀλλὰ καὶ στὴν τηλεόραση, τὸν κινηματογράφο, τὸ θέατρο κ.ἄ. Ἐνῶ θὰ μποροῦσαν αὐτὰ νὰ περιοριστοῦν ἢ καὶ νὰ καταργηθοῦν. Ὅμως κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει, γιατὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα ὑπάρχει μέσα τους καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀξιοποιήσουν πνευματικὰ τὸ χρόνο τους.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος, 2/08/2013
Μιά βραδυά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους (συζήτηση μέ ἐρημίτη γιά τήν εὐχή)
''Ευχή'' για τους άλλους.
- Να σας κάνω μια ερώτηση. Είπατε προ ολίγου ότι η ''ευχή'' πρέπει να γίνεται αφάνταστα. Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους άλλους, που έχουν τόσα προβλήματα. Μήπως όμως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται αιτία να δραπετεύσει ο νους, που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά;
- Καλά έκανες, που μου έθεσες αυτή την ερώτηση. Γιατί η επεξήγηση είναι αναγκαία.
Όταν προσευχόμαστε για τους άλλους, να το κάνουμε εξωτερικά.
Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα ''ευχή'' για μερικούς, που έχουν ανάγκη, να λέμε την πρώτη φορά το ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου'' ή ''τον δούλον σου''
(και μνημονεύουμε τα ονόματά τους), αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου , χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνει σ`αυτούς ο νους μας
(χωρίς να τους σκεπτόμαστε).
Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιον εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτόμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλει την Χάρη Του. Κι αν είναι άξιος να την δεχθεί, θα ενεργήσει κατά την περίπτωσή του. Η Χάρη του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δέντρο, ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στη Θεία Λειτουργία;
Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα και ο λαός απαντά με το ''Κύριε ελέησον''.
Γιατί. όταν έλθει το έλεος του Θεού, δίνει στον άνθρωπο, ό,τι έχει πραγματική ανάγκη.
http://eorakamen.blogspot.gr
Οι διανοούμενοι απόντες από τα δρώμενα στην Ελλάδα!..
“….. οι κήρυκες του πολυπολιτισμού στην Ελλάδα καταργούν το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών. Στη θέση του οι μαθητές του Γυμνασίου θα μαθαίνουν περί των ανατολικών θρησκειών και άλλων δοξασιών, με ελάχιστες αναφορές στην Ορθοδοξία!....”
Οι διανοούμενοι απόντες από τα δρώμενα στην Ελλάδα!..
Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
* Πριν δύο χρόνια 32 διανοούμενοι και επιστήμονες παρουσίασαν ένα κείμενο με το οποίο προέτρεπαν τους Έλληνες να μη φέρουν αντιρρήσεις στις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περιορίστηκαν δηλαδή μόνο σε οικονομικά κοινωνικά θέματα. Είναι ακριβώς εκείνα που ενδιαφέρουν τη Νέα Τάξη.
Οι πνευματικοί άνθρωποι θα έπρεπε κατά πρώτον να ενδιαφέρονται για θέματα όπως η διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Για τον εξοβελισμό των μεγάλων λογοτεχνών μας από τα σχολικά βιβλία.
Δεν μίλησαν, όταν από τηλεοπτικές εκπομπές λοιδορήθηκαν οι ήρωες του 1821 και αμφισβητήθηκε η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.
Πολλοί από αυτούς υπέγραψαν πριν από λίγα χρόνια αντίστοιχο κείμενο υπέρ του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. Προσπάθησαν να φοβήσουν τους Ελληνοκυπρίους ότι θα συμβούν φοβερά και τρομερά αν υπερισχύσει το ΟΧΙ. Τελικά το σχέδιο καταψηφίστηκε, η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κορυφαίοι ξένοι συνταγματολόγοι έκριναν το σχέδιο ως αντιδημοκρατικό και αντιευρωπαϊκό.
Αλλά, πέρα από όλα αυτά τελευταία υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο χώρο της παιδείας και οι διανοούμενοι και επιστήμονες είναι άφαντοι. Από τα σχολικά βιβλία Δημοτικού και Γυμνασίου εξοβελίστηκαν οι μεγάλοι λογοτέχνες μας και τη θέση τους πήραν κείμενα, τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα κατάθλιψη. Καλλιεργείται έντονα ο αισθησιασμός. Βάλλονται ευθέως και απροκάλυπτα η πίστη και η πατρίδα με σκοπό την επιβολή στο ελληνικό σχολείο του θολού ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Γι’ αυτά και πολλά άλλα οι διανοούμενοι της χώρας δεν γνωρίζουν τίποτε. Η απουσία τους είναι εκκωφαντική.
Σήμερα όλος ο λαός στρέφεται κατά των πολιτικών, γιατί τους θεωρεί υπεύθυνους για τη δεινή οικονομική θέση που μας οδήγησαν. Στην προκειμένη περίπτωση θα περίμενε κανείς να προβάλουν ένα πρότυπο ενάρετου πολιτικού για παράδειγμα προς μίμηση. Άριστο υπόδειγμα είναι ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Και πολύ ορθώς γιατί, όχι μόνο δεν δέχτηκε να πάρει μισθό – χορηγία, αλλά πρόσφερε και όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος.
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα για μίμηση στα νέα παιδιά. Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ τάξης του Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε την περιουσία του στο φτωχότατο κράτος; Τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιωάννη Καποδίστρια;
Αυτά και πολλά άλλα εξίσου απαράδεκτα που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία δεν ενοχλούν τους διανοούμενούς μας; Γιατί, αν δεν υψώσουν φωνή οι πνευματικοί άνθρωποι, ποιος θα το κάμει;
Το πρόβλημα της Παιδείας μας έχει και άλλες παραμέτρους. Η πολιτική της πολυπολιτισμικότητας που υποστηρίζουν κάποιοι επηρεάζει επικίνδυνα την παιδεία.
Για να μη θίξουμε τα παιδιά των μεταναστών που υπάρχουν στην τάξη γκρεμίζουμε την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα για την οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας το 1821. Στο όνομα μιας ψεύτικης ευρωπαϊκότητας αλλάζουμε τον χαρακτήρα των θρησκευτικών για να μη θιγεί κάποιος μουσουλμάνος ή άλλος μετανάστης μέσα στην τάξη.
Την ώρα που σύσσωμη η Ιταλία, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, ζήτησε να υπάρχει ο Εσταυρωμένος στα σχολεία και ανάγκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε αλλαγή στάσης, οι κήρυκες του πολυπολιτισμού στην Ελλάδα καταργούν το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών. Στη θέση του οι μαθητές του Γυμνασίου θα μαθαίνουν περί των ανατολικών θρησκειών και άλλων δοξασιών, με ελάχιστες αναφορές στην Ορθοδοξία!
Ενώ σε όλη την Ευρώπη τα θρησκευτικά βασίζονται στην επικρατούσα θρησκεία, εμείς θέλουμε να πρωτοπορούμε… Για να μη θίξουμε τους μετανάστες και την πολυπολιτισμικότητα διώχνουμε τον Χριστό και την Ορθοδοξία από τα σχολεία και βάζουμε ένα συνονθύλευμα θρησκευμάτων αποκομμένο από την παράδοση του λαού μας και την πίστη μας.
Η χριστιανοσύνη και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία σέβονται όλες τις άλλες θρησκείες. Ουδέποτε συμπεριφέρθηκαν εχθρικά σε αλλοθρήσκους. Οι Μουσουλμάνοι, όμως, από την πρώτη εμφάνισή τους εκδηλώνουν έχθρα, που φθάνει στο μίσος κατά των Χριστιανών. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η λεγόμενη «αραβική άνοιξη», μοιάζει να έχει γίνει βαρύς χειμώνας. Στον αθηναϊκό Τύπο διαβάζουμε φοβερά πράγματα.
Ομάδες φανατικών ισλαμιστών δολοφονούν πιστούς ιερείς, πρόσφατα δολοφόνησαν δύο Μητροπολίτες καίνε εκκλησίες και επιδιώκουν να ξεριζώσουν τους χριστιανούς από περιοχές όπου έχουν ρίζες αιώνων. Και στην Ελλάδα ξεκίνησαν ήδη οι διαδικασίες για την ανέγερση τεμένους για να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι Μουσουλμάνοι που μένουν στην χώρα νόμιμα ή παράνομα…
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα της ιστορίας. Η ένδοξη Ελληνική ιστορία δεν έχει την θέση που θα έπρεπε να έχει στα σχολικά βιβλία. Η ιστορία διαστρεβλώνεται ή περιορίζεται σε γενικούς και αόριστους αφορισμούς. Εξωραΐζουν τις θηριωδίες και τις γενοκτονίες των Τούρκων και προετοιμάζουν το έδαφος για το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας γενιάς, το οποίο θα ταυτίζεται με αυτό της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, γραμμένα, δυστυχώς, από Έλληνες…
Κλασικό παράδειγμα η μάχη του Μαραθώνα, η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας, που καλύπτουν τον χώρο τριών γραμμών όλες μαζί. Έτσι, διαβάζουμε: «Η πρώτη οργανωμένη περσική εκστρατεία είχε χαρακτήρα ναυτικής επιχείρησης και στόχευε στην τιμωρία των Ερετριέων και των Αθηναίων επειδή είχαν βοηθήσει τους Έλληνες της Ιωνίας στην εξέγερσή τους. Τελείωσε με τη μάχη στον Μαραθώνα, όπου οι Πέρσες νικήθηκαν από τους Αθηναίους και τους Πλαταιείς (490 π.Χ.). Καθοριστικής σημασίας ήταν η συμβολή του Μιλτιάδη».
Και ένας που δεν έχει σχέση με αυτά τα πράγματα, εύκολα καταλαβαίνει ότι δεν μαθαίνεται η ιστορία γραμμένη σαν επίγραμμα. Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια «πληρότητα» γράφονται και τα υπόλοιπα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα των περσικών πολέμων και του Χρυσού Αιώνα…
Για όλα αυτά και πολλά άλλα οι διανοούμενοι της χώρας σιωπούν. Είναι απόντες. Τα βλέπουν όλα ρόδινα. Αυτοί που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες δεν έχουν φωνή. Μάλλον έχουν φωνή επιλεκτικά…
Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε ένα κείμενο γεμάτο εθνική αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και ιστορική τεκμηρίωση. Πρόκειται για την «Επιστολή των γηγενών Μακεδόνων στον ΟΗΕ», την οποία υπογράφουν οι Παμμακεδονικές Ενώσεις ΗΠΑ, Καναδά, Ευρώπης, Αυστραλίας και Αφρικής, καθώς και δεκάδες σωματεία Μακεδόνων από τον ελλαδικό χώρο.
Το κείμενο, μεταξύ άλλων, αναφέρει: Δεν δεχόμαστε να παραχωρήσουμε το προγονικό μας όνομα «Μακεδόνας» και την ιστορική και πολιτιστική ταυτότητά μας στον πολυεθνικό πληθυσμό της ΠΓΔΜ. Δεν δεχόμαστε να ονομαστεί Μακεδονία η περιοχή των Σκοπίων, για να εξυπηρετήσουμε τα επεκτατικά σχέδια των κυβερνήσεων της ΠΓΔΜ εις βάρος της Ελλάδας.
Δεν νομιμοποιούμε κανέναν πολιτικό της Ελλάδας να παραχωρήσει το όνομά μας «Μακεδόνας» στον σλαβικό πολιτισμό της ΠΓΔΜ, αποδεχόμενος σύνθετο όνομα ή γεωγραφικό προσδιορισμό που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγό του στην οριστική ονομασία της ΠΓΔΜ.
Οι διανοούμενοι που έπρεπε πρώτοι να στηρίξουν αυτή τη διακήρυξη των γηγενών Μακεδόνων εσιώπησαν. Και το ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι αγνοήθηκε από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυά μας…
ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,2/08/2013
Η προσευχή απομακρύνει τα πονηρά πνεύματα...
Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα…
Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.
Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:
- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.
Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια καί θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακούφιση.
Απόρησε ο Αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι.
Δεν είμαι άξιος, Αββά, να προσεύχομαι εγώ για, σένα, του είπε συνεσταλμένα.
Δεν φεύγω από δω, επέμενε ο Όσιος, αν δε μου δώσεις υπόσχεση πως θα κάνεις κάθε βράδυ μια προσευχή για μένα.
Έτσι τον ανάγκασε να υποσχεθεί. Το ίδιο βράδυ κιόλας προσευχήθηκε για τον Γέροντα. Ύστερα συλλογίστηκε:
- Παρακάλεσες, ταλαίπωρε, για ένα τέτοιον άγιο και για ιόν εαυτό σου δεν ζήτησες τίποτε.
Πρόσθεσε έτσι άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του. Το ίδιο έκανε και το άλλο βράδυ καί το επόμενο. Ώσπου συνήθισε να λέει δυο προσευχές όλη την εβδομάδα.
Την Κυριακή πέρασε πάλι έξω από την καλύβα του ο Όσιος. Οι δαίμονες βρίσκονταν εκεί, αλλά δυσαρεστημένοι. Κατάλαβε αμέσως πως η προσευχή του Αδελφού είχε αρχίσει να ενεργεί αποτελεσματικά. Μπήκε μέσα καί τον παρακάλεσε να προσθέσει άλλη μια προσευχή για χάρη του. Εκείνος δέχθηκε με προθυμία. Κοντά στις δύο προσευχές πού έκανε τώρα για τον Γέροντα, πρόσθεσε δυο ακόμη για τον εαυτό του. Πέρασε άλλη μια εβδομάδα πού ο Αδελφός έλεγε τέσσερες προσευχές.
Όταν πήγε την Κυριακή να τον ιδεί ο Όσιος, βρήκε τους δαίμονες αμίλητους καί σκυθρωπούς. Ευχαρίστησε τον Θεό και παρακάλεσε τον Αδελφό να προσθέσει καί τρίτη προσευχή για χάρη του.
Βλέπω μεγάλη ωφέλεια από τις προσευχές σου, Αδελφέ, του είπε, για να τον ενθαρρύνει.
Τώρα ο πρώην αμελής Μοναχός προσευχόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας, γιατί κοντά στις τρεις προσευχές, πού έλεγε για τον Όσιο, πρόσθεσε άλλες τρεις για τον εαυτό του.
Την Κυριακή πηγαίνοντας πάλι στην εκκλησία ο Αββάς Μακάριος, δέχτηκε την επίθεση των πονηρών πνευμάτων. Τον απειλούσαν και τον έβριζαν, γιατί έγινε αφορμή να διορθωθεί ο Μοναχός. Είχαν όμως απομακρυνθεί πολύ από την καλύβα του. Η προσευχή του τα εμπόδιζε να πλησιάσουν.
Ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό ο Όσιος για τη μεταβολή του Αδελφού. Ύστερα τον συμβούλευσε να μη παραμελεί ποτέ την προσευχή του, για να μην πέφτει εύκολα στις παγίδες πού στήνει ο διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στην απώλεια.
Από το Γεροντικό
http://kotsarikos.com
Αυτό πού συμβαίνει σήμερα με την περιφρόνηση τής Αγίας Κοινωνίας είναι φοβερό!
Σπανίως, καί ειδικώς στά χωριά, να δείς ανθρώπους να πλησιάζουν το Άγιο Ποτήριο. Θα έλεγε κανείς ότι τό φοβούνται λές καί μέσα του βρίσκεται δραστικό δηλητήριο καί όχι ο ίδιος ο Χριστός πού μεταδίδει ζωή, χαρά, καί υγεία...
Ηλικιωμένοι καί μεσήλικες, γέροντες καί γριούλες, μέ το ένα πόδι στόν τάφο πού αύριο μπορεί να φύγουν από την ζωή αυτή παραμένουν γιά δεκάδες χρόνια ανεξομολόγητοι καί ακοινώνητοι περιμένοντας το δρεπάνι τού χάρου πού θα δώσει τέλος στήν επίγεια παρουσία τους...
Άλλοι πάλι, δέν πατάνε ποτέ στόν ιερό χώρο περιμένοντας να τούς πάνε οί συγκεκριμένοι "τέσσαρες" σηκωτούς στήν Εκκλησία καί μετά στόν τάφο, είς κρίμα καί είς κατάκριμα καί είς Κόλαση αιώνιο...
Στά πρῶτα Χριστιανικά χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν κατακομβῶν, οἱ χριστιανοί ἦσαν ἀληθινό χρυσάφι. Ὅσο περνοῦσαν όμως τά χρόνια, ἔχαναν αυτή τήν πνευματική τους λαμπρότητα καί θερμότητα, λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς χαλάρωσης τῶν ἰδεῶν καί τῆς χριστιανικῆς τους Πίστης.
Αὐτό συμβαίνει καί θά συμβαίνει πάντοτε, παρά τίς ἀποστολικές προτροπές: «Μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν» (Ρωμ. ΙΒ´ 2), καί «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» (Β´ Κορ. Στ´ 14).
Τή χλιαρότητα τῆς Πίστης τήν καταδικάζει ὁ Κύριος, μέ τό γνωστό καί σκληρό λόγο τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο, δηλαδή τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας: «οἶδά σου τὰ ἔργα… ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀπ. Γ´ 15-16).
Οἱ χλιαροί καί ἀδιάφοροι εἶναι χειρότεροι καί ἀπ᾽ τούς ἄπιστους καί τούς ἄθεους.
Ὅσοι χωρίς κανένα λόγο δέν ἐκκλησιάζονται καί δέ λειτουργοῦνται, θεωροῦνται ἀφορισμένοι. Ἤ μᾶλλον, εἶναι αὐτοαφορισμένοι. Οἰ ἴδιοι ἀποκόβουν τόν ἑαυτό τους ἀπ᾽ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς σωτηρία.
Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος: Γιατί δέν ὑπάρχει σωτηρία;
Ἡ ἀπάντηση: Ἀφοῦ θεληματικά οὔτε προσεύχονται μέ τούς ἀδελφούς τους, οὔτε παρίστανται στό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προπάντων, οὔτε κοινωνοῦν τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποκλείονται τῆς σωτηρίας, σύμφωνα μάλιστα, μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου:
«Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ( Ἰω. Στ´ 53).
Αὐτό ἀκριβῶς θέλει καί ἐπιδιώκει ὁ διάβολος: Τήν αἰώνια καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου.
Πολύ σημαντικά τά ὅσα γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ διάβολος καί ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, καί ἐκδικητής. Πείθων ἡμῶν τήν προαίρεσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, προκρίνειν τά πρόσκαιρα… Οὐδέν γάρ οὕτω φίλον τῷ διαβόλῳ καθέστηκεν, ὡς ἄνθρωπος τιμωρούμενος».
Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερη ὅμως εἶναι ἡ χαρά του, νά βλέπει τόν ἄνθρωπο νά τιμωρεῖται. Κι ἡ παγίδα πού τοῦ στήνει, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος, εἶναι ἡ προσπάθειά του νά τόν κάμει ν’ ἀγαπήσει καί προτιμήσει τά πρόσκαιρα παρά τά οὐράνια.
Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ν᾽ ἀναπτυχθεῖ ὀρθόδοξη πνευματική ζωή, χωρίς ἐκκλησιασμό (Θεία Λειτουργία) καί Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νά προσέξουν ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, τά παιδιά. Κλειστά τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κακοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Οἱ δαίμονες τοῦ σκότους ἑτοιμάζουν τόν Ἀντίχριστο. Ὅπου καί νά ῾ναι, ἔρχεται!
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμβολίζεται καί παρομοιάζεται μέ τήν Κιβωτό τοῦ Νῶε. Ἄλλοι σώζονται καί ἄλλοι καταποντίζονται καί πνίγονται.
Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1983, 12 Ἰουλίου 2013
Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς…
Ο ένας λέει:
«Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».
Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.
Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».
Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου:...
Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος.
Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.
Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα».
Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».
Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος.
Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.
(Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Τὸ κούρεμα τῶν ψευτοθεῶν καὶ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Ἔθνους στὴν Ἀσκητική τῆς Ῥωμαίικης Παράδοσης.
Ἡ ὑποδοχὴ τοῦ «Ἄξιόν Ἐστι» σὲ λίγο καιρὸ στὶς ζωές μας.
Ἑπταετία - Κυπριακὴ τραγωδία Μεταπολίτευση ἦταν ἄραγε χρόνια ἐθνικοῦ προβληματισμοῦ καὶ κοινωνικῆς ἀναβάθμισης; Καὶ φυσικὰ δὲν ἦταν, φτάνοντας μάλιστα στὶς μέρες μας βαθμιαία στὴν σκοτεινὴ πλευρὰ τῆς ἐθνικῆς ἀποχαύνωσης καὶ τῆς κοινωνικῆς διάλυσης.
Τὶς φταίει; ΤΟ ΞΕΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ἀναμφίβολα.
Τὴν περίοδο τῶν παχέων ἀγελάδων τῶν οἰκονομικῶν πακέτων τῆς ΕΕ τὸ Ἔθνος μὲ πρώτους τὴν κουστωδία τῶν πνευματικῶν Ταγῶν του σὲ μία πρωτόγνωρη διαπλοκὴ ὅλων τῶν κοινωνικῶν- κομματικῶν τάξεων ζοῦσε σὰν τὶς παχιὲς μύγιες ποὺ σκορπούσανε τὶς ἀκαθαρσίες τους ἐδῶ καὶ ἐκεῖ ἀπολαμβάνοντας τὴν δυσωδία τῶν πράξεών τους καὶ ἀδιάντροπα διαφήμιζαν αὐτὸ σὰν ἀνάπτυξη καὶ ἐκσυγχρονισμό.
Μάλιστα ὑπῆρχαν καὶ δῆθεν Χριστιανοὶ ποὺ ἔλεγαν ὅτι πίστευαν σὲ Χριστὸ καὶ Πατρίδα καὶ χειροκροτοῦσαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀνάπτυξη πηγαίνοντας κάθε πρωὶ "νὰ ἀνάψουν τὸ κεράκι τους" στὶς ἐνημερώσεις τῶν τραπεζικῶν λογαριασμῶν τους!! Καὶ παλαιότερα γιὰ νὰ "θυμιάσουνε" τὶς χρηματιστηριακὲς συναλλαγές τους!! Προβάλλοντας μάλιστα καὶ κοινωνικὸ προφὶλ μὲ ἔργα εὐποιίας γιὰ νὰ δοξασθεῖ ἡ μούρη τους στὰ πρόθυμα τηλεοπτικὰ παράθυρα.
Ἔτσι, ὁ καθημερινὸς Ἑλληναρᾶς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν εἶχε...
ξεπεράσει τὶς ἠθικὲς ἀναστολὲς καὶ ἀναγόρευσε μέσα του τόσους ψευτοθεοὺς ποὺ ξεπερνοῦσαν καὶ αὐτὸ τὸ δωδεκάθεο.
Ποιὰ νέοειδωλα λάτρευε; Μὰ φυσικά τούς παχυλοὺς τραπεζικοὺς λογαριασμούς του, τὰ πολύπλοκα χρηματιστηριακὰ προϊόντα, τὰ κυβικὰ στὸ τετράτροχο, τὴν κραιπάλη, τὶς βίλλες, τὰ κότερα καὶ τὰ συναφῆ ἀλλὰ καὶ τὶς διακοπές του σὲ ξωτικὰ μέρη κυρίως μάλιστα τὴν περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἐπικυρώνοντας μάλιστα ἔτσι τὴν πλάνη τῆς ὑλικῆς πολυθεΐας του.
Καὶ φυσικὰ, αὐτοὶ οἱ ψευτοθεοὶ τὸν γέμιζαν μὲ πλούσιες "ἀρετές" καὶ πάθη δηλ. τὴν μισάνθρωπη ἀπληστία μὲ τὸ γνήσιο τέκνο της τὴν πλεονεξία, τὴν σκληροκαρδία ἀπέναντι στὸν ἀνήμπορο πλησίον, τὴν κενοδοξία, τὴν ψυχανώμαλη ἐγωπάθεια, τὴν διαστροφή, τὴν ἀδιαφορία γιὰ ὁποιοδήποτε σοβαρὸ ἐθνικὸ τεκταινόμενο καὶ ἄλλα πλεῖστα ἀνήθικα καλούδια μὲ τὰ ὁποῖα "φρόντισαν" οἱ γενιὲς τοῦ Πολυτεχνείου νὰ "νουθετήσουν" τὶς ζωὲς τῶν νέων παιδιῶν μὲ τὸ μοδάτο σύνθημα "φᾶτε, πιέτε Ω ρὲ ἀδέλφια τώρα ποὺ μᾶς ρίχνουν τὸν παρὰ τὸν πολὺ ἀπ΄ ἔξω". Τόση λύσσα εἶχαν "οἱ ἐπαίοντες" τοῦ Ἔθνους ποὺ μάζωξαν τόσα πάθη καὶ τόσο χρῆμα ποὺ μόλυναν μὲ τὴν παρουσία τους τὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ νὰ τὸ καταντήσουν σὲ λίγα χρόνια ἕνα ἀπέραντο τρελοκομεῖο καὶ πνευματικὸ νεκροταφεῖο. Δὲν τοὺς ἔφταναν ὅμως αὐτά, ἀλλὰ ἄνοιξαν καὶ τὶς κερκόπορτες τῆς προδοσίας σέρνοντας ἴδια βουλήσει τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ στὰ σκλαβοπάζαρα τῶν διεθνῶν ἀγορῶν γιὰ νὰ τὸν σώσουν δῆθεν ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ βουλιμία ποὺ τὸν ἔπιασε τὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως σήμερα τὰ ξέρουμε καὶ θὰ μοῦ ἔλεγε κάποιος γιατί μᾶς ζαλίσεις μὲ τὶς ἁμαρτίες μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτιῶν σήμερα θὰ μᾶς σώσει! Διότι εἶναι ὁ μόνος αὐθεντικὸς δρόμος γιὰ νὰ ἐπανακάμψουμε στὴν καθημερινὴ ἰσορροπημένη ἐθνικὴ ζωή.
"Πάσα παρακοὴ ἔλαβε ἔνδικο μισθαποδοσία" καὶ ἔτσι συμβαίνει σήμερα ἐνώπιόν μας, οἱ ψευτοθεοὶ νὰ κουρεύονται στὰ ὁμόλογα, στὶς καταθέσεις, στὸν φουσκωμένο ἐγωϊσμό, στὰ ψηλὰ κυβικά, στὶς βίλλες καὶ στὰ κότερα.
Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ὁ τσαμπουκὰς τοῦ νέο-Ἕλληνα νὰ μεταλλαχθεῖ σὲ κατάθλιψη καὶ ἀπελπισία. Πολλὲς φορὲς ὁ Ρωμηὸς στὴ ἱστορία του βροντοφώναζε ἱστορικὰ- ἡρωικὰ ΟΧΙ. Σήμερα καὶ σὲ αὐτοὺς τοὺς χρόνους ποὺ διάγουμε ἀκούσαμε σὲ τηλεοπτικὲς συνδέσεις τὶς πλειοψηφίες τῶν κοινοβουλευτικῶν ἐκπροσώπων μας νὰ ἀλαλάζουν ἀνερυθρίαστα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ καταλάβαμε μετὰ ἀπὸ σύντομο καιρὸ εἶναι ὅτι ἔλεγαν στοὺς ξένους τοκογλύφους ἐλᾶτε νὰ τὰ πάρετε ὅλα!!
Ὅμως οἱ ἀτιμίες καὶ οἱ προδοσίες κτύπησαν τὴν "πόρτα τοῦ οὐρανού" καὶ ἤδη βλέπουμε τὰ σύννεφα τῆς πνευματικῆς μπόρας νὰ πυκνώνουν γύρω ἀπὸ τὴ πατρίδα μας.
Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Οἱ ψευτοθεοὶ θὰ κουρεύονται. Οἱ παχιὲς μύγιες τοῦ Αὐγούστου θὰ ἀνακεφαλοποιηθοῦν μὲ κοινωνικὴ ἀνακύκλωση καὶ τὰ ἐθνικὰ λαμόγια θὰ φαντάζουν πλέον σὰν σκιὲς μέσα στὴν ἱστορία .
Αὐτοὶ ποὺ ἐφήρμοσαν πρῶτοι τὴν κοινωνικὴ μηχανική, αὐτὴ ἡ μηχανικὴ θὰ τοὺς πολτοποιήσει γιατί ξεπέρασαν τὶς κόκκινες γραμμὲς ποὺ προσδιορίζουν τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση.
Ἤδη οἱ βασανιστὲς ψάχνουν τρόπους γιὰ νὰ φύγουν γιατί κατανοοῦν πλέον ὅτι οἱ διεθνεῖς πάτρωνές τους θὰ τοὺς παραδώσουν σύντομα στὰ χέρια τοῦ λαοῦ ποὺ καθήμαξαν μὲ πρωτόγνωρη μανία. Τὸ παρακάτω εἶναι ἕνα σημεῖο τῶν τεκταινομένων.
«Οἱ πολίτες ἔχουν δίκιο νὰ μὴν ἐμπιστεύονται τὴν τρόικα», καθὼς «ριζικὲς ἀποφάσεις, ὅπως ἡ ἀπόλυση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων ὑπαλλήλων, δὲν μπορεῖ νὰ λαμβάνονται πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες», τονίζει ἡ ἀντιπρόεδρος τῆς Κομισιὸν Βίβιαν Ρέντινγκ...
Σὲ συνέντευξή της στὴν «Καθημερινή τῆς Κυριακῆς», ἡ κα Ρέντινγκ, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἐπίτροπος τῆς Ε.Ε. γιὰ θέματα Δικαιοσύνης, Θεμελιωδῶν Δικαιωμάτων καὶ Ἰθαγένειας, ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ πὼς «ὁ καιρὸς τῆς τρόικας τελείωσε». Πηγὴ: naftemporiki.gr
Καὶ τώρα προσεγγίζουμε ἕνα θέμα ποὺ μᾶς πονάει ὅλους ἀλλὰ καὶ εἶναι κοινὴ διαπίστωση ὅτι ἡ λουστραρισμένη βιτρίνα τῆς προηγούμενης ζωῆς τῶν χρόνων τῆς μεταπολίτευσης διέλυσε τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ ἀφήνοντας τὴν ἀνομία καὶ τὴν διαστροφὴ νὰ τὸν σημαδέψει μὲ συμπεριφορὲς ἔντονης ψυχοπάθειας. Καὶ αὐτὸ σήμερα τὸ βλέπουμε. Καὶ ἀναρωτιώμασθε τί θὰ μᾶς σώσει; Ποιὸς θὰ μᾶς σώσει; Τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλα σκιάζονται μέσα στὸ σκοτάδι.
Τριάντα χρόνια πρὶν ὁ πνευματοκίνητος Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε:
"περνᾶμε δύσκολα χρόνια καὶ τί δύσκολα χρόνια, θὰ περάσουμε ἕνα τράνταγμα καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ζοῦνε πνευματικὰ θὰ ἀναγκασθοῦν ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ ζήσουν πνευματικὰ".
Δηλαδὴ τί ξεκαθάριζε ὁ Γέροντας ποὺ ἤδη φαίνεται στὶς μέρες μας;
ΨΑΛΜΟΣ 2ος
«Ἰνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν».
Ἤδη οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν συνήχθησαν κατὰ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καὶ θέλουν νὰ καταργήσουν τὴν Ἀργία τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ. Θὰ μοῦ πεῖτε μὰ εἶναι αὐτὸ τόσο σοβαρὸ πράγμα;
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ!!! Γιατί τολμοῦν νὰ προσβάλουν τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ μέσα στὴν μήτρα τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ εἶναι ἡ Ἁγιοτόκος Ἑλλάς.
Τὸ μαρτύριο τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ καθαγίασε ὁμολογιακὰ τὴν Ἀργία τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ σὲ πεῖσμα τῶν ἀντίχριστων δυνάμεων ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ σήμερα οἱ ἐγκληματίες τῶν ἐθνῶν ἐπιστρέφουν στὸ τόπο τοῦ ἐγκλήματος γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἀνοσιούργημά τους μὲ διάφορες προφάσεις καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ταγῶν μας!!
Νὰ γιατί ἔρχεται πολὺ δυνατὸ χαστούκι-τράνταγμα. Οἱ μεθυσμένοι πνευματικὰ νεο-Ἕλληνες μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ξυπνήσουν, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ μετάνοια γιὰ αὐτοὺς φαντάζει γραφικότητα καὶ παρωχημένη διαδικασία γιὰ καθυστερημένα μυαλά.
Μόλις ὁ μεθυσμένος ξυπνήσει θὰ προσπαθήσει νὰ καταλάβει ποὺ βρίσκεται, δηλ. θὰ ἔρθει σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας. Μετὰ θὰ θελήσει νὰ ἀποτοξινωθεῖ ἀπὸ τὰ δηλητήρια ποὺ τὸν ποτίζανε τόσα χρόνια γιατί μέσα σὲ αὐτὰ τοῦ ἔριχναν τὴν δῆθεν ζάχαρη τῆς καλοζωΐας.
Ἔτσι, ἀρχίζει ἡ μεταστροφὴ καὶ ἀνοίγει ἔμπροσθέν του ἕνας ἄλλος κόσμος ποὺ κάποιοι τοῦ τὸν στερήσανε γιὰ τὸν ἔχουν εὔκολο ὑποχείριό τους. Καὶ αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι ἡ ἀπὸ αἰώνων ἰσορροπημένη βιωτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Παράδοσης ποὺ συνδύαζε "τὸ πᾶν μέτρον ἄριστον" μὲ τὶς πραγματικὲς χαρὲς τῆς ζωῆς ποὺ δίνει ἁπλόχερα ἡ Ἑλληνικὴ φύση. Ὅταν ὁ Ἕλληνας ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδεχθεῖ οἰκειοθελῶς αὐτὸ τὸν τρόπο διαβίωσης, θὰ κατανοήσει ἄμεσα τὴν ἀσκητικὴ πνευματικότητα "τοῦ φιλοσοφεῖν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ματαιότητα τῶν πολύπλοκων ἀνέσεων αὐτής" καὶ τότε θὰ ἀναδειχθεῖ σὰν ἄτομο καὶ σὰν Ἔθνος στὸ ψηλὸ σκαλοπάτι ποὺ πάντα τοῦ ταιρίαζε γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ψάλλει καὶ αὐτὸς δοξολογικὰ μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρχαγγέλους τό "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ" στὴν πραγματικὴ μητέρα του τὴν ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ποὺ νοιάζεται πραγματικὰ γὶ αὐτὸν καὶ παρακαλεῖ σήμερα ἱκετευτικὰ γιὰ τὴν Ἐθνικὴ μεταστροφὴ καὶ τὴν Σωτηρία μας ἐνόψει τῶν ραγδαίων γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων ποὺ ἄρχισαν νὰ συμβαίνουν στὸν πλανήτη. Μία τέτοια Ἐθνικὴ Πορεία θὰ ἀναγορεύσει τὴν μικρὴ Ἑλλάδα ΑΞΙΑ γιὰ νὰ γίνει τὸ πνευματικὸ προζύμι καὶ νὰ θρέψει τὴν πεινασμένη πνευματικὰ ἀνθρωπότητα. Ὀψόμεθα...
ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
Υ.Γ.: Θὰ σᾶς ἔλεγα καλὸ καλοκαίρι καὶ εὔχομαι, ἀλλὰ φέτος τὸ καλοκαίρι μυρίζει διαφορετικὰ καὶ φέρνει μία εὐωδία ἀπὸ παλιὰ γνωστὰ μέρη ἐκεῖ στὴν καθ΄ ἠμᾶς Ἀνατολὴ ποὺ μᾶς δροσίζει ἀπὸ τὸν πνευματικὸ καύσωνα τῶν ἡμερῶν μας.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
Λόγος περί μνήμης θανάτου
Ο μοναχός Χρυσόστομος Διονυσιάτης
έγραφε στο τραπεζάκι του κελλιού του:
-Μετ’ ολίγον αποθνήσκω.
Τι οφείλω να κάνω;
2)Να ζητήσω συγχώρεση απ’ όλους .
3)Και κατόπιν;
Κατόπιν να αφήσω τον εαυτό μου εις το έλεος του Θεού.
απ’το βιβλίο του π.Ιωαννικίου Κοτσώνη ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ
http://iliaxtida.wordpress.com
http://iliaxtida.wordpress.com
Με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο αυτοί ας κοινωνούν πάντα.
Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι περισσότερες.
Ποιους απ' αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Ούτε τους μία ούτε τις πολλές ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα. Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη, ετοιμάζουν για τον εαυτό τους.
Ο άγιος απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.
Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι.
Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή.
Γι' αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)