Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις.

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Αλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής. Γι' αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.

Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού. Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας;

Με πόσους τρόπους, αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας! Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες και τις αδικίες μας. Λύπη μας προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας.

Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία. Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.

Τί κάνεις, άνθρωπε μου; Ζητάς από το Θεό να σε σπλαχνιστεί, κι εσύ καταριέσαι τον άλλο; Μη γελιέσαι. Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το ξέρεις. Και όμως, όχι μόνο δεν συγχωρείς, αλλά παρακαλάς και το Θεό να μη συγχωρήσει! Αν, όμως, δεν συγχωρείται εκείνος που δεν συγχωρεί, πώς θα συγχωρηθεί εκείνος, που και τον Κύριο παρακαλάει να μη συγχωρήσει; Αν είναι κακό να έχεις εχθρούς, σκέψου πόσο χειρότερο είναι να τους κατηγορείς και να τους καταριέσαι. Εσύ πρέπει να δώσεις λόγο για το ότι έχεις εχθρούς, και κατηγορείς εκείνους; Πώς θα σου δώσει άφεση ο Θεός, όταν Του ζητάς να βλάψει άλλους, την ώρα που Τον παρακαλάς για τα δικά σου αμαρτήματα κι έχεις ανάγκη από μεγάλο έλεος;

Όταν μάλιστα, προσεύχεσαι για τον εαυτό σου, γυρίζεις τη ματιά σου δεξιά κι αριστερά, χασμουριέσαι και φέρνεις στο νου σου χίλιους δυο λογισμούς. Όταν, όμως, προσεύχεσαι εναντίον των εχθρών σου, το κάνεις με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και διαύγεια σκέψεως. Γνωρίζει, βλέπεις, ο διάβολος πως, όταν ζητάμε το κακό των άλλων, στρέφουμε το ξίφος εναντίον μας, γι' αυτό τότε δεν διασπά την προσοχή μας και δεν τραβάει το νου μας εδώ κι εκεί.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

"Πάρε λοιπόν θάρρος καί προσευχήσου. Προσευχήσου θερμά στόν Κύριο, πού πάντοτε ἐργάζεται γιά τή σωτηρία μας..."

Ἄκουσε! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέει γιά τόν ἄνθρωπο που ἐμπιστεύεται τόν ἑαυτό του στην θεία πρόνοια: «Ἐπ΄ ἐμέ ἤλπισε, καί ρύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αυτόν, ὅτι ἔγνω τό ὄνομά μου. Κεκράξεται πρός με, καί ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ' αὐτοῦ εἰμί ἐν θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν καί δοξάσω αὐτόν»(Ψαλμ. 90: 14-15).

Οἱ θλίψεις καί τά βάσανα ἑδραιώνουν τήν πίστη μέσα μας, καί μᾶς διδάσκουν νά περιφρονοῦμε τόν κόσμο καί τή δόξα του. Πίστευε πάντοτε ὅτι κανένα κακό, καμιά λύπη δέν μπορεῖ νά μᾶς βρεῖ-οὔτε μιά τρίχα δέν μπορεῖ νά πέσει ἀπό τό κεφάλι μας-χωρίς νά τό παραχωρήσει ὁ Θεός.

Τίποτα δέν γίνεται, λέει ὁ ἀββάς Δωρόθεος, χωρίς τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπου ὑπάρχει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁπωσδήποτε αὐτό πού συμβαίνει, ὅσο πικρό κι ἄν εἶναῖ, θά φέρει ὠφέλεια στήν ψυχή. Μή λυπᾶσαι λοιπόν καί μή μικροψυχεῖς γιά τούς πειρασμούς σου. Νά τούς δέχεσαι ἀτάραχα, μέ ταπεινοφροσύνη καί ἐλπίδα στό Θεό. Πίστεψέ το: Ποτέ δέν εἶναι δυνατό νά πάρουν τά πράγματα καλύτερη ἐξέλικη, παρά μόνο ἔτσι ὅπως τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός μέσα στό έλεός Του. Γι' αὐτό δόξαζέ Τον γιά ὅλα.

Καί μή ρίχνεις τίς εὐθύνες, γιά ὅ, τι σοῦ συμβαίνει, σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Ἄν καί ἔχουμε πάντα τήν τάση ν' ἀποδίδουμε τά προβλήματά μας στούς ἄλλους, στήν κακία ἤ τήν ἀνικανότητά τους, στήν πραγματικότητα αὐτοί δέν εἶναι παρά ἐργαλεῖα στά χέρια τοῦ Θεού. Ἐργαλεία, πού τά χρησιμοποιεί γιά νά οἰκονομήσει τή σωτηρία μας.

Πάρε λοιπόν θάρρος καί προσευχήσου. Προσευχήσου θερμά στόν Κύριο, πού πάντοτε ἐργάζεται γιά τή σωτηρία μας, χρησιμοποιώντας γι' αὐτό τό σκοπό καί τά δυό μέσα: Καί ό, τι ἐμείς αποκαλοῦμε εὐτυχία, καί ό, τι ἐμείς ἀποκαλοῦμε εὐτυχία, καί ὅ, τι ἐμεῖς ἀποκαλοὺμε εὐτυχία,καί ὅ, τι ἐμεῖς ἀποκαλοῦμε δυστυχία.

Γιά μᾶς, πού σταθερά καί ἀκλόνητα πιστεύουμε στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καί ἡ χειρότερη ἀναποδιά δέν εἶναι παρά μιά κίνηση τοῦ χεριοῦ Ἐκείνου, τοῦ Κυρίου μας, πού δέν κουράζεται ποτέ νά ἑλκύει τόν ἄνθρωπο στό δικό Του δρόμο πρός τήν αἰωνιότητα. Καί δέν κουράζεται ποτέ νά δείχνει αὐτό τό δρόμο.

Ἀλλά γι' αὐτούς πού δέν ἔχουν τήν πίστη μας, οἱ θλίψεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι πραγματικές πικρές, πικρότατες. Τούς λείπει, βλέπεις, ἡ ἐλπίδα.

Ἡ ἐλπίδα πού, ὅπως εἶπε κάποιος ἅγιος, γεννιέται ἀπό τή γεύση καί τήν ἐμπειρία τῶν δώρων τοῦ Κυρίου.

Εἶναι μετά ν' ἀπορεί κανείς, ὅταν ὁ θάνατος κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου τούς ἀφήνει απαρηγόρητους καί τούς γεμίζει ἀπελπισία;

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

http://proskynitis.blogspot.gr

Ἐπίκαιρο ντοκουμέντο γιά τήν Συρία ἀπό τό 1981(!)

Λάβαμε από τον Στράτο το παρακάτω ντοκουμέντο και δημοσιεύουμε :

Καλημερα αδελφε,

Δεν γνωριζω αν τυχει να διαβασεις ενα βιβλιο που αναφερετε στον Γεροντα Θεοφυλακτο τον Νεοσκητιωτη (+ 15/28 Ιουλίου 1986).

Προκειται για χαρισματικο Γεροντα που αξιωθηκε να δει τους Αγιους Αναργυρους μεταξυ των αλλων.

Σε καποια σελιδα στο βιβλιο εχει ενα επικαιρο και συγκλονιστικο ντοκουμεντο

ο Γεροντας καπου στο 1981 στελνει στην ανηψια του ενα γραμμα στο οποιο της αναφερει σε καποιο σημειο:

"Εβλεπον οτι μια τεραστια λογχη ερχοτανε απο την Συρια στον ουρανον και η μυτη εφθανεν επανω στην Ιερουσαλημ, εις δε το ακρον της λοχγης ητο ενα ρουχον κοκκινον βουτηγμενον στο αιμα! Το ειπον σε εναν πνευματικον, και μου ειπε οτι η λοχγη ειναι αιμα. Ο Θεος να κανει ελεος...

ο θείος ο Θεοφυλακτος"

Σχολιο δικο μου: Αυτες τις ημερες που ειναι επικαιρο το θεμα της Συριας και της προφητευομενης επιθεσης που επικειται, παιρνει την δικη του ξεχωριστη αξια το συγκεκριμενο ντοκουμεντο που μετρα 32 ετη, εχω επισυναψει σε φωτο το επιμαχο αποσπασμα απο το βιβλιο και στο στελνω μαζι με το email αυτο, να εισαι καλα, καλη συνεχεια στον πνευματικο αγωνα

http://hggiken.pblogs.gr

«Θα ελεήσω κάθε άνθρωπο πού επικαλέσθηκε τον Θεό έστω και μια φορά στη ζωή του...».

«Πολλά χρόνια πονούσε η ψυχή μου από το λογισμό, πώς να, εμείς οι μοναχοί απαρνηθήκαμε τον κόσμο, αφήσαμε και συγγενείς και πατρίδα, εγκαταλείψαμε το πάν, όσα συνήθως αποτελούν τη ζωή των ανθρώπων· δώσαμε υποσχέσεις ενώπιον Θεού και αγίων αγγέλων και ανθρώπων να ζούμε σύμφωνα με το νόμο του Χριστού· απαρνηθήκαμε το θέλημά μας και περνάμε ουσιαστικά μαρτυρική ζωή και παρόλα αυτά δεν ευδοκιμούμε στο καλό. Άραγε είναι πολλοί από μας πού σώζονται; Εγώ πρώτος χάνομαι. Παρατηρώ και τους άλλους, τους κατέχουν τα πάθη. Όταν, όμως, συναντώ τους κοσμικούς, βλέπω ότι αυτοί ζουν σε μεγάλη άγνοια και αμέλεια και δεν μετανοούν. Και να που σιγά-σιγά, χωρίς να καταλάβω πώς, έμαθα να προσεύχομαι για τον κόσμο. Έχυσα πολλά δάκρυα με τη σκέψη ότι, αν εμείς οι μοναχοί που απαρνηθήκαμε τον κόσμο δεν σωζόμαστε, τότε τι γίνεται γενικότερα στον κόσμο; Έτσι βαθμηδόν μεγάλωνε η θλίψη μου και άρχισα να χύνω δάκρυα απογνώσεως. Και να, πέρυσι ενώ βρισκόμουν στην απελπισία αυτή, εξαντλημένος από το κλάμα, ξαπλωμένος καταγής, εμφανίσθηκε ο Κύριος και με ρώτησε:

«Γιατί θρηνείς έτσι...»;

Εγώ σιώπησα μην μπορώντας να ατενίσω Τον εμφανισθέντα...

«Δεν γνωρίζεις ότι Εγώ θα κρίνω τον κόσμο»;...

Εγώ πάλι σιώπησα παραμένοντας πρηνής... Ο Κύριος μου λέει:

«Θα ελεήσω κάθε άνθρωπο πού επικαλέσθηκε τον Θεό έστω και μια φορά στη ζωή του...».

Μου ήρθε τότε η σκέψη:

«Τότε, γιατί εμείς πάσχουμε έτσι καθημερινά»;

Ο Κύριος στην κίνηση αυτή της σκέψεώς μου απήντησε:

«Εκείνοι που πάσχουν για την εντολή Μου, στη Βασιλεία των Ουρανών θα είναι φίλοι Μου, ενώ τους άλλους μόνο θα τους ελεήσω».

Και ο Κύριος έφυγε».

Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr

«Πᾶσα φυτεία, ἥν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ μου ὁ οὐράνιος, ἐκριζωθήσεται» (Ματθ. 15,13)

Το έργο που ήλθε να κάμει ο Χριστός στον κόσμο, μοιάζει με μία φυτεία. Απεσταλμένος από τον Θεό γεωργό, ανέλαβε να καλλιεργήσει τις ψυχές και να φυτεύσει σ' αυτές το σπόρο της αλήθειας, τη δικαιοσύνης, της αγιότητος. Αλλά συγχρόνως ο εχθρός της αλήθειας διάβολος εργάζεται και αυτός, για να καλλιεργήσει μεταξύ των ανθρώπων την πλάνη, την απιστία, την διχόνοια, την φαυλότητα, την έχθρα και το μίσος και άλλα κακά. Με την προσπάθεια αυτή, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και σε κάθε εποχή, φυτρώνουν διάφορα προϊόντα. Αφενός μεν παρουσιάζονται άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια, πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, ακολουθούν τη χριστιανική ζωή και αποδίδουν καρπούς αρετής και είναι ενάρετοι. Αλλά συγχρόνως παρουσιάζονται και άνθρωποι πονηροί, εργάτες της αδικίας, εχθροί της ενάρετης ζωής και γίνονται αιτία τόσων κακών μεταξύ των ανθρώπων. Η φυτεία όμως αυτή, όπως βεβαιώνει ο Κύριος, θα έλθει καιρός που θα ξεριζωθεί και θα λείψει, για να βασιλεύσει η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αληθείας»

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr

Τὰ τρία καρφιὰ ἐμπόδια, τὸ 2013 καὶ ὁ τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος.

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Τί δουλειὰ ἔχει ἡ τούρκικη ἀλεποῦ μέσα στὸ παζάρι τοῦ ΝΑΤΟ;

Μήπως ἔχει πάλι πλιάτσικο καὶ μοιρασιὰ καὶ τὸ μυρίσθηκαν οἱ Ἀγαρηνοί;

Γιατί τὴν μουσούδα της τὴν ἔχει στραμμένη στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Θράκη; Τὰ μπροστινά της πόδια στὸ Καστελλόριζο καὶ τὴν Κύπρο καὶ μὲ τὰ ὀπίσθιά της θέλει νὰ στηριχθεῖ στὴν Ἀλεξανδρέττα τῆς Συρίας;

Τί εἴδους παγίδα στήνουν στὴν Συρία οἱ Ξανθοὶ στοὺς δυτικούς;

Γιατί οἱ δυτικοὶ μὲ τοὺς πυραύλους τους θὰ ἀνοίξουν στοὺς Ξανθοὺς διαδρόμους διέλευσης γιὰ τὴν πιθανὴ κατεβασιά τους στὸ Σουέζ;

Πόσα ἐπίπεδα γεωπολιτικῶν ἀποφάσεων ἤδη ἐνεργοῦνται ἐρήμην τῆς ἀνθρωπότητας;

Ἔρημε ἄνθρωπε, τί σου ἔμελλε νὰ πάθεις τὴν δεκάτη Τρίτη χρονιὰ τῆς δεύτερης χιλιετίας…;

"Να ξέρατε πόσες φορὲς τύλιξε ὁ πονηρὸς μὲ τὴν οὐρὰ του ὁλόκληρο τὸν πλανήτη μὲ σκοπὸ νὰ τὸν καταστρέψει καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀπέτρεψε".Γέροντας Παΐσιος.

Ἄραγε τὰ πυρηνικὰ ὑποβρύχια μὲ τὸ πυρηνικό τους φορτίο δὲν εἶναι ἡ οὐρὰ τοῦ πονηροῦ ποῦ σφίγγει μὲ κεφαλοκλείδωμα θανάτου τὴν πλάση ὁλάκερη;

Ὁ φαρμακερὸς λογαριασμὸς ἔρχεται μετὰ τὴν Γιουγκοσλαβία καὶ τὸ Ἰρὰκ καὶ εἶναι ὁ ἀστάθμητος παράγοντας ποὺ λέγεται θάλασσα τῆς Μεσογείου.

Ἐδῶ λοιπὸν στὴν Μέση τῆς Ὑδρογείου ἡ ἀνθρωπότητα θὰ δώσει ἐξετάσεις ἀπέναντι στὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ καὶ θὰ λάβει τὰ ἀντίστοιχα ἐπιτίμια τῶν βάρβαρων πράξεών της.

Σύντομα ὁ κομπασμὸς τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ἀετοῦ θὰ σιγήσει καὶ θὰ ἀνατείλει πρόσκαιρα ἡ δύναμη τῆς...Ἀρκούδας τῶν Ρῶς.

Γιατί ὅλα θὰ ὁδηγοῦν στὴν ματαιότητα τῆς πλανητικῆς ὑπερεξουσίας κόντρα στὸ ΘΕΛΗΜΑ τοῦ πραγματικοῦ ΚΥΡΙΟΥ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου γιὰ νὰ γίνει τελικὰ "ἡ Παλαιστίνη γήπεδο ποδοσφαίρου καὶ ἡ Νεκρὰ Θάλασσα ὁ Τάφος τους" αὐτῶν δηλ. τῶν σημερινῶν ἐπικυριάρχων ὅπως πρὶν χρόνους σημείωνε ὁ πνευματοκίνητος Γέροντας Παΐσιος.

Καὶ μὲ ἐμᾶς ΚΥΡΙΕ τί θὰ γίνει;

Ἂν οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου ἀποφάσισαν νὰ αὐτοκαταστραφοῦν, ἐμεῖς σὰν Ἕλληνες καὶ σὰν Ἑλλάδα τί κάνουμε;

Ἐμεῖς οὔτε τάσεις μεγαλοϊδεατισμοὺ ἔχουμε, οὔτε τάσεις αὐτοκαταστροφῆς. Γιατί λοιπὸν νὰ πηδήξουμε στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους τρελούς; Μήπως γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τοὺς ἡγέτες μας "ποὺ δὲν μᾶς χαλνοῦν τὰ χατίρια καὶ φροντίζουν τὰ τελευταίους χρόνους νὰ μᾶς ἑξαθλιώνουν";

Σὲ λίγες ὧρες καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν προσεύχονται θὰ προσεύχονται!! ἐκλιπαρώντας νὰ βρεθοῦν διέξοδοι ἀνάμεσα στὰ τσιμεντένια ἀδιέξοδα ποὺ μᾶς ἐγκλώβισαν, μὲ τὴν μόνη διαφορὰ ὅτι τώρα θὰ θέλουμε ἐδῶ καὶ τώρα νὰ δραπετεύσουμε ἀπὸ τὰ στρατόπεδα τῶν καταναγκαστικῶν δυσβάστακτων οἰκονομικῶν καὶ ἄλλων μέτρων ποὺ μᾶς ἐπέβαλλαν παρὰ τὴν θέλησή μας.

Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα σὲ ἄθλια κατάσταση ἀπὸ οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς κ.α. πλευρᾶς εἰσέρχεται μέσα στὸ παγκόσμιο καμίνι τῶν δοκιμασιῶν ἑνὸς προαποφασισμένου πολέμου ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ ἀλλάξει τὴν ρότα τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καὶ νὰ τὸν φέρει κοντὰ στὰ γοῦστα τῶν κατεξοχὴν πολιτισμικῶν δολοφόνων.

Ἂν οἱ κατ΄ ἐπίφαση ἐπικυρίαρχοι θέλουν νὰ φτιάξουν ἕνα νέο πολιτισμὸ πάνω σὲ ἑκατόμβες θυμάτων ἀθώων γυναικόπαιδων καὶ ἀμάχων… τοὺς τὸν χαρίζουμε αὐτὸν τὸν δῆθεν νέο πολιτισμὸ τῆς νέας φασιστικῆς τάξης γιατί δὲν ἐπιθυμοῦμαι νὰ γίνουμε ἠθικοὶ συναυτουργοὶ τῶν εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων τους.

Καὶ ἐρχόμασθε στὸ διὰ ταῦτα. Αὐτὸς ὁ νέος πόλεμος δὲν γίνεται γιὰ τὶς ἐνεργειακὲς πηγὲς καὶ τοὺς ἐνεργειακοὺς γεωπολιτικοὺς διαδρόμους, οὔτε λόγω τῆς ἀντιπαράθεσης θρησκειῶν καὶ κουλτούρας. Ὅλα αὐτὰ εἶναι οἱ κατ΄ ἐπίφαση δικαιολογίες τῶν στρατηγικῶν ἀποβλήτων τῶν δεξαμενῶν σκέψης ποὺ βάλθηκαν ἄμεσα νὰ τελειώνουν μὲ τὰ τρία μοναδικὰ ἐμπόδια ποὺ καθυστεροῦν τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀσεβείας καὶ ἀνομίας ποὺ ἤδη ἐνεργεῖται.

Ποιὰ εἶναι τὰ τρία αὐτὰ ἐμπόδια ποῦ τοὺς ἀναβάλλουν τὰ δολοφονικὰ σχέδια τους;;;

1. ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

2. Η ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καὶ τῶν Μαρτύρων μας.

3. Καὶ ὁ στυλοβάτης τῆς Παγκόσμιας Εἰρήνης ὁ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Ἄραγε θὰ τὰ καταφέρουν;

Τὰ συμπεράσματα εἶναι δικά σας. Προσωπικὰ πιστεύω οἱ ἐπικυρίαρχοι ἤδη κλωτσοῦν καὶ ματώνουν τὰ ὁλόγυμνα πόδια τους πάνω σὲ αὐτὰ τὰ τρία καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ φρόντισε καὶ στερέωσε τὴν Οἰκουμένη στὸ Φιλάνθρωπο σχέδιο τῆς οἰκονομίας τῆς ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ γιὰ τὸ ἀθῶο πλάσμα του!!!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Πού παραδινόμαστε...

Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παιχνίδι· όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό. Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τον σκοπό της ζωής μας, τον παραμελούμε και ασχολούμαστε με μάταια και άσκοπα ζητήματα. 

Παραδινόμαστε στην απόλαυση των ενδυμάτων, αντί να σκεπάζουμε άνετα και ευπρεπώς το σώμα μας και έτσι να το προστατεύουμε από επιβλαβείς επιδράσεις. 

Παραδινόμαστε στην απόλαυση του χρυσού και του αργύρου, θαυμάζοντάς τα στα θησαυροφυλάκια. Αντί να το χρησιμοποιούμε μόνον για τις πραγματικές μας ανάγκες και να δίνουμε τα τυχόν περισσεύματα σε όσους έχουν ανάγκη. 

Παραδινόμαστε στην απόλαυση των κατοικιών μας. Αντί να έχουμε απλώς ασφαλή, άνετη και ευπρεπή στέγη για την προστασία μας από τα στοιχεία της φύσης. 

Παραδιδόμαστε στην απόλαυση των διανοητικών μας χαρισμάτων, του νου και της φαντασίας και τα μεταχειριζόμαστε για να υπηρετήσουμε απλώς την αμαρτία και την ματαιότητα του κόσμου τούτου. Αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτά, προ παντός, για να γνωρίσουμε τον Πάνσοφο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου για προσευχή· για ικεσία για δοξολογία του Θεού· και για να εσωτερικεύσουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό. 

Παραδινόμαστε στην απόλαυση της γνώσεως της κοσμικής ματαιότητας και για την απόκτηση της γνώσεως αυτής δαπανούμε πολύτιμο καιρό, ο οποίος μας δόθηκε για να ετοιμασθούμε για την αιωνιότητα. 

Παραδινόμαστε στην απόλαυση ωραίων ανθρωπίνων προσώπων και πολλές φορές τα μεταχειριζόμαστε για ικανοποίηση των παθών μας.

Παραδινόμαστε, τέλος, στην απόλαυση των εαυτών μας, με το να θεωρούμε είδωλα τους εαυτούς μας, ενώπιον των οποίων υποκλινόμαστε (και θαυμάζουμε!). Και, επιπλέον, περιμένουμε (και κάποτε απαιτούμε!) και οι άλλοι να υποκλίνονται). Ποιός μπορεί, με τρόπο ικανοποιητικό, να περιγράψει και να θρηνήσει τη μεγάλη ματαιότητα και αθλιότητα, στις οποίες εκούσια ρίχνουμε τους εαυτούς μας; 

Ποιά απάντηση θα δώσουμε στον αθάνατο Βασιλέα Χριστό, τον Θεό μας, ο Οποίος θα έλθει πάλι για να κρίνει ζώντες και νεκρούς; Και να αποκαλύψει τις κρυμμένες σκέψεις όλων των καρδιών και να λάβει από μας απάντηση και απολογία για κάθε λόγο και έργο μας; Αλλοίμονο σε μας, οι οποίοι φέρομε το όνομα του Χριστού, δεν ακολουθούμε όμως την διδασκαλία του Ευαγγελίου! Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος μας προσκαλεί συνεχώς κοντά του και μας ενισχύει ποικιλοτρόπως σε αυτή μας την πορεία.

(Από το βιβλίο του: «Η εν Χριστώ ζωή») Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης

http://1myblog.pblogs.gr

Μην απελπίζεσαι. Όταν αμαρτάνεις, να μην απελπίζεσαι.

Ο γέροντας Πορφύριος έχει πει: «Μην απελπίζεσαι. Όταν αμαρτάνεις, να μην απελπίζεσαι. Με θάρρος και ελπίδα στο Θεό να μετανοείς και να πηγαίνεις στον Πνευματικό που σου έχω υποδείξει, αν δεν μπορώ εγώ, και να τα εξομολογείσαι. Έτσι μόνο θα σωθείς». [Τζ. 142]

Εκείνο που έλεγε, κυρίως, ήτανε για τη σημασία της εξομολογήσεως. Έλεγε: «Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. 

Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση –τόνιζε πάρα πολύ τη σημασία του Ιερέα, το χέρι του παπά... ήταν σαν να έβγαινε από εκεί η Θεία Χάρη- σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας»...

«Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις... αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία ότι: "Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί κατά βαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων;" [Κ 111]

Από το βιβλίο "Ανθολόγιο Συμβουλών" Γέροντος Πορφυρίου ιερομονάχου


http://www.agioritikovima.gr

Τί είναι η προσευχή για εμάς τους χριστιανούς;

Η προσευχή συνειδητά ή υποσυνείδητα, έμμεσα ή άμεσα, πλήρως ή ατελώς, έχει την κεντρικώτερη θέση στα θρησκευτικά βιώματα του ανθρώπου και απολετεί «την λυδίαν λίθον» της γνησιότητος και πληρότητος αυτών.

Στον εξωχριστιανικό, αλλά και στο χριστιανικό θρησκευτικό κόσμο, πολλοί αντιμετωπίζουν την προσευχή ως αναζήτηση, ως ανάγκη, ως πρόβλημα, ως ασκητική επιδίωξη, ως μαγική πράξη, ως ηθική μεταρσίωση, ως γνήσιο προσωπικό διάλογο με τον Θεό ή το θείο, ως λατρευτική πληθωρικότητα ή ως εκστατική μυστικότητα.

Η προσευχή, όχι μόνον ως πανανθρώπινος ιστορικός θρίαμβος κατά του δεϊσμού και του υλιστικού θετικισμού, αλλά και ως απαύγασμα του πνευματικού είναι του ανθρώπου, ιδιαίτερα για το χριστιανό, αποτελεί την ευγενεστέρα έκφραση των επιδόσεών του και είναι συνάμα το σωσίβιο των αμαρτανόντων, το πύρινο άρμα των αγίων, το Προδρομικό δώμα της Πεντηκοστής, η δόξα των Αγγέλων, η μυστική προσπέλαση των αρρήτων μυστηρίων της Θείας Οικονομίας, ο μυστικός θάλαμος όπου συναντάται ο πεσμένος άνθρωπος με τον Λυτρωτή του.

από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι" 

πρόλογος του αρχιμ. Αντωνίου Ρωμαίου

εκδ. "Έλαφος" 1973

Archbishop Antony Bloom

http://imverias.blogspot.gr

Επιστολή του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή σε φοιτητή (Ιούνιος 1959)

Πρός Ἰωάννη,

φοιτητή Θεολογικῆς Σχολῆς

Τιμίου Σταυροῦ, Μπρούκλιν Βοστώνης.

Ἅγιον Ὄρος, τῇ 5/6/1959.

Εἰς τόν ἀγαπητόν Ἰωάννην μου

εὔχομαι ὑγείαν μακράν καί Θεοῦ φώτισιν.

Νά σοῦ ἀνοίξῃ τόν νοῦν τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ τo ἀγαθῶ,ὅπως ἐξαπέστειλε εἰς τούς ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς.

Λοιπόν, υἱέ ἀγαθέ, φοβοῦ τόν Θεόν καί πράττε τάςἐντολάς Του καί εὖ σοι γένηται.

Σήμερον ἔλαβον τήν ἐπιστολήν σου καί εἶδον τά ἐν αὐτῇ, καί πολύ ἐχάρην ὅπου ζητεῖς τροφήν διά τήν ψυχήν σου. Βιάζου λοιπόν, ἀγαθό μου παιδί, καί πρῶτον νά λές τήν εὐχήν. Μνημόνευε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, διά νά σοῦ μνημονεύσῃ καί ὁ Θεός ἐν καιρῶ πειρασμοῦ.

Ὅ,τι κάμνεις νοῶν καί φρονῶν, λέγε σέ κάθε στιγμήν: «Ἰωάννη, πρόσεχε σέ βλέπει ὁ Θεός· εἶναι παρών, εἶναι δίπλα σου. Ὅλα τά βλέπει καί παραβλέπει· δέν δύνασαι νά τόν λανθάνῃς σέ τίποτα. Εἶσαι ἕνα σκουλήκι κοντά Του, ἕνα μυρμήγκι».

Μά ὁ Θεός εἶναι Θεός πολυόμματος, ὅπου βλέπει παντοῦ. Ὁ νοῦς σου πρίν κινηθεῖ νά σχηματίσῃτόν λογισμόν, ὁ Θεός τό ἠξεύρει. Διατί λοιπόν ἐσύ δέν τό βλέπεις; Ἡ ὅρασις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡγνῶσις περί Θεοῦ.

Λοιπόν, ὅταν ἐσύ δέν ἁμαρτάνῃς, δέν ψεύδεσαι, δέν κατακρίνῃς, δέν πονηρεύεσαι κατά τοῦπλησίον σου, τότε ἔχεις φόβον Θεοῦ. Τότε εἶσαι σοφός καί κατανοεῖς τόν Θεόν, καί διά νά μήν Τόν λυπήσῃς δέν ἁμαρτάνεις. Καί αὐτή εἶναι ἡ ὅρασις τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός ὁ βλέπων τά πάντα σέ σκεπάζει ἀπό τάς παγίδας τοῦ σατανᾶ.

Ἰδού ὁ τρόπος πῶς νά φυλάγεσαι, υἱέ μου ἀγαπητέ, ἀπό τάς παγίδας τοῦ σατανᾶ. Ἀρκοῦσι πρός τό παρόν. Σᾶς εὔχομαι.

Ταπεινός π. Ἰωσήφ.

Πηγή: Θείας Χάριτος Εμπειρίες

http://www.diakonima.gr

Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε!

Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε. Αυτό λέγω και τώρα: Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία.Γι' αυτό ο Παύλος, για ν' ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε: 

«Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας προσέχει μήπως πέσει» (Α' Κορ. 10, 12). Και πάλι: «Φοβάμαι μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ ο ίδιος βρεθώ ανάξιος» (Β' Κορ. 11, 3). Ανορθώνοντας πάλι τους πεσμένους και διεγείροντάς τους σε μεγαλύτερη προθυμία διακήρυττε έντονα στους Κορινθίους γράφοντας τα εξής: 

«Μήπως πενθήσω πολλούς που αμάρτησαν προηγουμένως και δεν μετανόησαν» (Β' Κορ. 12, 21). Για να δείξει ότι είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Και ο προφήτης πάλι λέγει: «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, η εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: 

«Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, 8).

Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε, αλλ' έχοντας ελπίδα προς τον Κύριο και έχοντας κατά νουν το πέλαγος της φιλανθρωπίας Του, αφού αποτινάξουμε κάθε τι το πονηρό από τη σκέψη μας, ας ασκούμε με πολλή προθυμία και ελπίδα την αρετή, και ας επιδείξουμε μετάνοια με όλη τη δύναμή μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

«Αὐτοί πού μᾶς κυβερνοῦν δυστυχῶς Θεό δέν ἔχουν!».

Ἔχουμε καλό λαό, καλή πάστα. Ἀλλ᾿ αὐτοί πού μᾶς κυβερνοῦν δυστυχῶς -τό λέω μέ παρρησία- Θεό δέν ἔχουν! Ψηφίζουν νόμους πού διαλύουν τήν οἰκογένεια κι ἀφήνουν τά παιδιά στό σκοτάδι. Καί ὁ λαός; Φαίνεται νά κοιμᾶται. Ἀλλά θά ᾿ ρθῃ ὥρα πού θά ξυπνήσῃ καί θά ζητήσῃ κυβερνήτας Χριστιανούς, νά πιστεύουν στό Εὐαγγέλιο. Τότε καί τά παιδιά θά προστατευθοῦν καί καλύτερες ἡμέρες θά δοῦμε.

Δέν ἀνήκω σέ κόμματα. Πενήντα χρόνια δουλεύω στό ἔθνος. Δύο πράγματα ἀγαπῶ· τήν Ἑλλάδα, καί παραπάνω ἀπ᾿ τήν Ἑλλάδα τόΧριστό. Καί θέλω τήν πατρίδα μου νά εἵναι ἄστρο φωτεινό, νά λάμπῃ, νά εἵναι ὑπόδειγμα, καί ὄχι σκύβαλο καί καταπάτημα τῶν ἐθνῶν.

Ματαίως κοπιάζουν οἱ ἄθεοι.

Ἡ πίστι στό Χριστό δέν ξερριζώνεται. 

Ὁ Χριστός ζῇ καί βασιλεύει εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Ποῦ καταντήσαμε! Καί ποιοί φταῖνε; Φταῖνε ἡ μάνα, ὁ πατέρας, ὁ δάσκαλος, ὁ παπάς, ὁ δεσπότης, φταῖμε ὅλοι οἱ μεγαλύτεροι, πού δέ δίνουμε καλά παραδείγματα στά παιδιά μας. Φταίει προπαντός τό κράτος, γιατί μποροῦσε πολλά νά κάνῃ, ὅπως γίνεται ἀλλοῦ. Ἐδῶ; Ἕνα μασονικό - ἄθεο κράτος ἔχει ἀφήσει τά παιδιά νά διαφθαροῦν καί νά καταστραφοῦν. Στά ἑκατό παιδιά ζήτημα ἄν παρουσιαστῇ ἕνα πού νά μένῃ ἔξω ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων.

Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἀπό τό βιβλίο: "Αἰσιόδοξα μηνύματα γιά διέξοδο στά ἀδιέξοδά μας καί ἀσφάλεια στίς ἀνασφάλειές μας"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ « ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

http://hristospanagia3.blogspot.gr

"Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά"

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…».

Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Δ’ Οικογενειακή ζωή”

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr

Ἐκεῖνος ποὺ ζητάει καὶ χτυπάει τὴ θύρα...

1. Ἐκεῖνος ποὺ ζητάει καὶ χτυπάει τὴ θύρα καὶ ζητάει μέχρι τέλους, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου, ἐπιτυγχάνει τὰ αἰτήματά του. Γιατὶ εἶναι ἀψευδὴς Ἐκεῖνος, ποὺ εἶπε• «Κάθε τι ποὺ θὰ μοῦ ζητήσετε στὴν προσευχὴ μὲ πίστη, θὰ τὸ λάβετε». Ἄν, ἀκόμη καὶ ἕνα ποτήρι νερὸ κρῦο ποὺ δίνουμε, δὲν μένει χωρὶς μισθό, πόσο περισσότερο δὲν θὰ δώσει ὁ Θεὸς ὅ,τι ὑποσχέθηκε σ' ἐκείνους, ποὺ εἶναι προσηλωμένοι σ' Αὐτὸν μέρα καὶ νύκτα καὶ Τὸν παρακαλοῦν; 

2. Σ' ἐκείνους ποὺ λένε ὅτι "ἔρχεται μέρα ποὺ καὶ μῖσος ἔχω κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ μου κ.ἀ.π. χωρὶς νὰ τὸ θέλω", πρέπει νὰ εἰπωθοῦν τὰ ἑξῆς: Ὅλος ὁ ἀγώνας καὶ ἡ ἐπιμέλεια τοῦ ἀνθρώπου ἄς εἶναι ν' ἀντιστέκεται στὸν πονηρὸ καὶ στοὺς πονηροὺς λογισμούς. Καὶ ὅπως τὸ σίδερο καθαρίζεται ὅταν πυρώνεται καὶ σφυροκοπιέται, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ καθαρίζεται ἀπὸ κάθε πάθος καὶ κάθε ἁμαρτία ὅταν πυρώνεται καὶ χτυπιέται ἀπὸ τὸ ἀγαθὸ Πνεῦμα μὲ τ' Ἄχραντα Μυστήρια. 

3. Ὅπως τὸ σιτάρι, ποὺ εἶναι σπαρμένο στὸ ἴδιο χωράφι, δίνει διαφορετικοῦ μεγέθους στάχυα. Μαζεύεται ὅμως κι' ἀποθηκεύεται στὴν ἴδια ἀποθήκη. Ἔτσι καὶ στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν θὰ ὑπάρχει διαφορὰ στὴ δόξα ἐκείνων ποὺ θ' ἀναστηθοῦν, ἀνάλογα μὲ τὴ μέθεξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ἔχει κατοικήσει σ' αὐτοὺς ἀπὸ τούτη τὴ ζωή. Αὐτὸ φανερώνει καὶ τὸ «Ἀστέρι ἀπὸ ἀστέρι διαφέρει στὴ λάμψη», ποὺ γράφει ὁ Ἀπόστολος. 

4. Τοῦτο μόνο νὰ φροντίζει ὁ καθένας μας, ἀφοῦ γεννηθεῖ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ ξεπλυθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ποὺ βρίσκεται μέσα του. Καὶ ἐν συνεχεία νὰ προχωρεῖ πρὸς τὴν τελειότητα μὲ συνεργὸ πάντοτε τὴ χάρη τοῦ Κυρίου. 

5. Ὁ Κύριος δὲν δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴ χάρη του γιὰ νὰ περιπέσει κανεὶς σὲ ἁμαρτίες. Οἱ ἄνθρωποι μόνοι τους γίνονται αἴτιοι τῶν κακῶν στοὺς ἑαυτούς τους, γιατί δὲν ἀκολουθοῦν τὴ Χάρη καὶ κυριεύονται ἀπὸ τὸν σατανᾶ. Έξ ἄλλου, ἄν δὲ δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀφορμὴ στὸ σατανᾶ, δὲν μπορεῖ αὐτὸς νὰ κυριαρχήσει πάνω του μὲ τὴ βία. Γι' αὐτὸ τὸ λόγο κανεὶς δὲν εἶναι μὲ βεβαιότητα τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ σατανᾶ. Ἀλλά, ἄν παραμείνει μὲ τὴ χάρη ὥς τὸ τέλος, πηγαίνει μὲ τὸ μέρος τοῦ Χριστοῦ, διαφορετικὰ πηγαίνει μὲ τὸ σατανά. Γιατί, ἄν εἴτε ὁ Κύριος εἴτε ὁ σατανᾶς ἐπαίρναν μαζὶ τους τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴ βία, αὐτὸς δὲ θὰ ἦταν αἴτιος οὔτε στὴν κόλαση νὰ ριχτεῖ, οὔτε τὸν Παράδεισο νὰ κερδίσει. 

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

http://www.orthodoxfathers.com

Τί δεν πρέπει να ζητά ο προσευχόμενος;

Ο κοινός Κύριος μας παρέδωσε υπόδειγμα προσευχής λέγοντας: « Όταν προσεύχεσθε μη φλυαρήτε όπως οι ειδωλολάτρες˙ διότι νομίζουν ότι θα εισακουσθούν με την πολυλογία τους» ( Ματθ. 6,7 ) , ονομάζοντας βαττολογία την φλυαρία, που λέγεται με πολλά λόγια, αλλ’ είναι στερημένη από κάθε ωφέλεια.

Όταν λοιπόν ο Κύριος απαγορεύη την φλυαρία, με αυτό που λέγει υπαινίσσεται ότι δεν πρέπει οι προσευχόμενοι να ζητούν αυτά που φεύγουν και χάνονται, ούτε την ομορφιά του σώματος, που μαραίνεται από το χρόνο και καταστρέφεται από την αρρώστεια και σκεπάζεται από τον θάνατο˙ διότι τέτοιο είναι το σωματικό κάλλος˙ είναι άνθος που ζει λίγο χρόνο, που φαίνεται για λίγο κατά την άνοιξι της νεότητος και που ύστερα από λίγο καταστρέφεται από την παλαιότητα του χρόνου. Αν όμως κάποιος θέλη να εξετάση και την υπόστασί του, τότε θα μπορέση να το περιφρονήση περισσότερο. Διότι τίποτε άλλο δεν είναι, παρά φλέγμα και αίμα και ρεύμα και χυλός μασημένης τροφής. Διότι από αυτόν και τα μάτια και οι παρειές και οι μύτες και τα φρύδια και τα χείλη και όλο το σώμα ποτίζεται˙ και αν σταματήση κάποτε το πότισμά τους, οπωσδήποτε με αυτά θα λείψη και η ομορφιά του σώματος.

Ούτε να επιζητούν τον πλούτο των χρημάτων , που σαν τα νερά των ποταμών ρέει σε κάποια κατεύθυνσι και μετά προς άλλη και μεταβαίνει άλλοτε σ’ αυτόν και άλλοτε σ’ εκείνον, και φεύγει από αυτούς που τον έχουν και δεν ανέχεται να παραμένη σ’ αυτούς που τον αγαπούν και έχει αμέτρητους εχθρούς και σκόρους και ληστές και συκοφάντες και ναυάγια και πολεμικές επιθέσεις και επαναστάσεις λαών και κακουργίες υπηρετών και αφαιρέσεις εγγράφων και προσθήκες και μειώσεις και τα άλλα δεινά, όσα γεννιούνται σε όσους αγαπούν τα χρήματα από την φιλοπλουτία τους.

Ούτε να επιζητούν την δύναμι των αξιωμάτων˙ διότι και σ’ αυτήν γεννιούνται πολλές θλίψεις, φροντίδες που καταστρέφουν, συνεχείς αγρυπνίες, επιβουλές από τους φθονερούς , δολιότητες από αυτούς που μισούν, πολυλογία ρητόρων, που με τα πολύ πειστικά λόγια υποκλέπτει την αλήθεια και προξενεί μεγάλο κίνδυνο στους δικαστές.

Διότι υπάρχουν, πράγματι υπάρχουν μερικοί που είναι φλύαροι και λέγουν ανόητα, που ζητούν αυτά και τα παρόμοια από τον Θεό των όλων, δεν κάνουν όμως κανένα λόγο για τα αληθινά αγαθά.

Και οι άρρωστοι βέβαια δεν διδάσκουν στο γιατρό τη χρήσι των φαρμάκων, αλλά μόνο ανέχονται όσα τους προσφέρει, έστω κι αν η μέθοδος της θεραπείας είναι επίπονη.

Ούτε όσοι ταξιδεύουν συμβουλεύουν τον κυβερνήτη πώς να κρατά το πηδάλιο και να κατευθύνη το σκάφος, αλλά κάθονται πάνω στα καταστρώματα και ανέχονται την δική του τέχνη, όχι μόνον όταν οδηγούνται από ευνοϊκούς ανέμους, αλλά και όταν βρίσκωνται στον έσχατο κίνδυνο.

Και μόνο στο Θεό, που γνωρίζει πάρα πολύ καλά να μας δίνη ό,τι ακριβώς μας συμφέρει, δεν ανέχονται οι ανόητοι να παραχωρούν την ψυχή τους, αλλά ζητούν ως ωφέλιμα τα ολέθρια, κάνοντας όπως ο άρρωστος , που παρακαλεί το γιατρό να του δώση όχι εκείνα που τον απαλλάσσουν από την αρρώστεια, αλλ’ όσα τρέφουν την ύλη, την μητέρα της αρρώστειας. Και βέβαια ο γιατρός δε θα ανεχθή την παράκλησι του αρρώστου, αλλά και αν ακόμη τον δη να χύνη δάκρυα και να θρηνή, θα ακολουθήση την επιταγή της επιστήμης του περισσότερο και δεν θα λυγίση από τα δάκρυά του˙ και την απείθεια αυτή δεν την ονομάζουμε απανθρωπιά, αλλά φιλανθρωπία. Διότι όταν υπακούη στον ασθενή και του χορηγή όσα τον ευχαριστούν, του συμπεριφέρεται όπως οι εχθροί του˙ όταν όμως του αντιστέκεται και πολεμά την επιθυμία του, συμπεριφέρεται με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία. Έτσι και ο γιατρός των ψυχών μας, δεν δέχεται να δώση σ’ εκείνους που του ζητούν εκείνα που θα τους βλάψουν.

Ούτε πάλι οι φιλόστοργοι πατέρες δέχονται να δώσουν μαχαίρια ή κάρβουνα αναμμένα στα πολύ μικρά παιδιά τους που τα επιζητούν, διότι γνωρίζουν καλά ότι μία τέτοια ενέργεια θα τα βλάψη.

Μερικοί μάλιστα από αυτούς που δεν ξέρουν τι ζητούν στην προσευχή , έπεσαν στη χειρότερη ανοησία και δε ζητούν από τον Θεό στην προσευχή τους μόνο ομορφιά σώματος και πλούτο και εξουσία και όλα τα παρόμοια, αλλά και καταριώνται τους εχθρούς τους και παρακαλούν να πέση πάνω τους κάποια τιμωρία και Εκείνον που με την προσευχή τους ζητούν για τον εαυτό τους να γίνη ήρεμος και φιλάνθρωπος, θέλουν Αυτόν με την προσευχή τους να Τον κάνουν για τους εχθρούς τους σκληρό και απάνθρωπο.

( Περί του κατά Θεόν … . ΕΠΕ 26, 124-128. PG 51, 26-27 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Τα νεύρα της ψυχής»

http://enoriakonstantinouelenis.blogspot.gr