Εὐχές γιά τό τριαντατριάρι κομποσχοίνι

Πρωί και βράδυ βγάζε το κομποσχοινάκι από το χέρι σου

και κάνε στον κάθε κόμπο μια από τις παρακάτω προσευχές.

01. Μνήσθητι Κύριε υπέρ ειρήνης του κόσμου. 

02. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την Εκκλησία μας και την Ορθοδοξία μας. 

03. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Επίσκοπο μας και την συνοδεία αυτού. 

04. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους απανταχού γης Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς. 

05. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Πνευματικό μας Πατέρα και την συνοδεία αυτού. 

06. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Ελληνικό Στρατό και τα Σώματα Προστασίας. 

07. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους άρχοντες του έθνους μας. 

08. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους μισούντας, αγαπώντας και προσευχομένους υπέρ ημών. 09. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους γονείς, αναδόχους και διδασκάλους μας. 

10. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους κατά σάρκα και κατά πνεύμα αδελφούς και συγγενείς μας. 

11. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τα γηρατειά και τους μοναχικούς ανθρώπους. 

12. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τα Βρέφη, τους απροστάτευτους και αδυνάτους. 

13. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την μαθητιώσα νεολαία μας. 

14. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους έφηβους νέους και νεανίδες μας. 

15. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ναρκομανείς, αλκοολικούς και καπνίζοντες. 

16. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τας συζυγίας των Ορθοδόξων οικογενειών. 

17. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τις κυοφορούσες αδελφές μας. 

18. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τις χήρες και τα ορφανά. 

19. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους εν διαστάσει συζύγους και πειραζομένους αδελφούς και αδελφές μας. 

20. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ασθενείς, ψυχής και σώματος. 

21. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ελεούντας και εργαζομένους των Ί. Μονών και ενοριών. 

22. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ευλαβείς προσκυνητάς των Ί. Μονών και Εκκλησιών. 23. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πλέοντας, οδοιπορούντας, ιπταμένους, αιχμαλώτους και απελπισμένους. 

24. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πενθούντας και θλιμένους αδελφούς μας. 

25. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους δικαστάς και πολιτικούς. 

26. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πλανεμένους και βλασφημούντας την Ορθοδοξία μας. 27. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας και δώρησε καιρόν ειρηνικόν. 

28. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από ασθένεια, οργή, κίνδυνο και φώτιζε τους γιατρούς και νοσοκόμους. 

29. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από πείνα, ανάγκη και δυστυχία. 

30. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από καύσωνα, φωτιά και σεισμό. 

31. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από κατακλυσμό, καταποντισμό και παγετό. 

32. Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε και τις ψυχές των πατέρων, μητέρων, αδελφών, συγγενών, πάπων προ πάπων. 

33. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

(Κάνε και μια μετάνοια με Σταυρό σου στο τέλος)

Ό Απόστολος Παύλος προτρέπει στην Α’ προς Θεσ/κείς 5, 17: ”Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε’

τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς”

http://ayioi-pantes.blogspot.gr

Πώς είναι ο Παράδεισος και η κόλαση

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει:

«Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

Βρέθηκε τότε σ’ ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στη μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μια πολύ μακριά κουτάλα∙ έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέει:

«Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

Βρέθηκε τότε σ’ ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι όμοιο με το προηγούμενο και στη μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλο. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;

Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

http://www.pentapostagma.gr

Ἡ μετάνοια εἰς τήν ζωήν μας

1. Η μετάνοια ως μόνιμος κατάστασις εις την ζωήν των πιστών

Είπομεν ότι με το βάπτισμα ο άνθρωπος εισέρχεται πλέον εις πνευματικήν παλαίστραν και καλείται ν' αγωνισθή εναντίον των δυνάμεων του σκότους αι όποιαι τον προσβάλλουν έξωθεν, με τας αισθήσεις του, αι όποιαι γεννούν τα πάθη.

Δια να μείνη νικητής εις τον αγώνα αυτόν εναντίον των παθών και της εγωιστικής του τάσεως, πρέπει να είναι πάντοτε άγρυπνος. Κάθε τι το οποίον απομακρύνει τον άνθρωπον από την αγάπην του Θεού και τον οδηγεί εις εγωιστικάς εκδηλώσεις αι όποιαι προσβάλλουν την αγάπην προς τον Θεόν και προς τους αδελφούς του, πρέπει να αποβληθή από τον αγωνιζόμενον Χριστιανόν.

Αυτή η διαρκής προσπάθεια να παραμερίζη τελείως τον εαυτόν του, να τον θεωρή πάντοτε οφειλέτην της αγάπης του Θεού και των αδελφών και να αγωνίζεται να ανταποκριθή εις την αγάπην αυτήν, οδηγεί τον άνθρωπον εις διαρκή μετάνοιαν και του ανοίγει τον δρόμον δια την χάριν του Θεού.

Δι’ αυτόν τον λόγον το κήρυγμα της μετανοίας του Ιωάννου του Προδρόμου ήτο το άνοιγμα του δρόμου δια να περάση «Εκείνος ο οποίος έρχεται κατόπιν από εμέ» (Ματθαίος 3,11). «Μετανοείτε», έλεγε, «διότι επλησίασεν η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 3,2).

Δια τον ίδιον λόγον αρχίζει και ο Κύριος το κήρυγμα Του με τας λέξεις: «Ο χρόνος έχει συμπληρωθή και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού. Μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον» (Μάρκος 1,15).

Η μετάνοια δεν είναι παροδική υπόθεσις εις την ζωήν του πιστού. Γίνεται μόνιμος κατάστασις, η οποία δεν έχει εις την ζωήν αυτήν τέλος.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει, ότι η μετάνοια «είναι απαραίτητος δι’ όλους όσοι επιθυμούν την σωτηρίαν δια τους αμαρτωλούς και δια τους δικαίους. Η τελειότης δεν γνωρίζει όρια, ώστε ακόμη και η τελειότης των τελείων να είναι ατελής. Δι’ αυτόν τον λόγον η μετάνοια μένει μέχρι της στιγμής του θανάτου ατελής και ως προς την διάρκειαν και ως προς τα έργα της».

Αυτήν την διαρκή κατάστασιν μετανοίας βλέπομεν εις την ζωήν των Αγίων της Εκκλησίας μας. Κανένας δεν ημπορούσε να διακρίνη εις αυτούς ίχνος φαρισαϊκής αυτοϊκανοποιήσεως δια προσωπικήν αγιότητα και προσωπικήν αρετή ν. Έζων πάντοτε εις κατάστασιν άγρυπνου ετοιμότητος και βαθείας μετανοίας.

Δια τον άγιον Αντώνιον διηγούνται ότι όταν έφθασεν εις βαθύ γήρας, έλεγε εις τους μαθητάς του:

«Είναι καιρός να αναχωρήσω και εγώ, διότι πλησιάζω τα 105 έτη. Εκείνοι, όταν ήκουσαν τους λόγους αυτούς, ήρχισαν να κλαίγουν, να εναγκαλίζωνται τον γέροντα και να τον καταφιλούν.

Αυτός, όμως, ως να έφευγε από μίαν ξένην πόλιν με σκοπόν να μεταβή εις την πατρίδα του, συνεζήτει χαρούμενος, και τους συνεβούλευε να μη παραμελούν τους κόπους και να μη εγκαταλείπουν την άσκησιν, αλλά να ζουν ως να πρόκειται να αποθνήσκουν κάθε ημέραν. Εγώ ακολουθώ τον δρόμον των πατέρων, τους έλεγε. Βλέπω να με καλή ο Κύριος. Σεις γρηγορείτε και να μη χάσετε την πολυχρόνιον άσκησίν σας, αλλά να αγωνισθήτε να διατηρήσετε τον ζήλον σας ως ν' αρχίζετε τώρα δια πρώτην φοράν. Γνωρίζετε τους δαίμονας οι οποίοι σας απειλούν. Γνωρίζετε πόσον άγριοι είναι αλλά και πόσον είναι ασθενικοί εις δύναμιν. Μη τους φοβάσθε αυτούς, αλλά περισσότερον να αναπνέετε τον Χριστόν και να πιστεύετε εις Αυτόν. Ζήσετε με τέτοιον τρόπον, ως να περιμένετε κάθε ημέραν να αποθάνετε (και ως καθ’ ημέραν αποθνήσκοντες ζήσατε)».

Το να ζη κανείς, λοιπόν, με τέτοιον τρόπον, ως να επρόκειτο να αποθάνη εις κάθε στιγμήν, αυτό είναι η ζωή της μετανοίας.

2. Το μυστήριον της εξομολογήσεω

Όταν ομιλώμεν δια μετάνοιαν, χρησιμοποιούμεν πολλάς φοράς αυτήν την λέξιν με στενωτέραν έννοιαν, δια να δηλώσωμεν το Ιερόν Μυστήριον της εξομολογήσεως.

Όταν ο άνθρωπος, μετά το βάπτισμα, υποκύψη εις τας επιθέσεις του διαβόλου και με συγκεκριμένον τρόπον με σκέψεις ή και με πράξεις, προσβάλη την αγάπην του Θεού και την αγάπην της Εκκλησίας, την αγάπην προς τα λοιπά μέλη του Χριστού, τότε, η πράξις του αυτή αποτελεί πληγήν η οποία ζημιώνει ολόκληρον το σώμα της Εκκλησίας.

Δι’ αυτόν τον λόγον, η Εκκλησία λαμβάνει τα μέτρα της και φροντίζει δια την άμεσον θεραπείαν ή, εάν τούτο δεν καταστή δυνατόν, δια την αποκοπήν του μέλους αυτού από την θείαν κοινωνίαν, έως ότου συνέλθη και αλλάξη πορείαν.

Δια τον σκοπόν αυτόν η Εκκλησία έχει το ιερόν μυστήριον της εξομολογήσεως. «Αλήθεια σας λέγω», ανέφερεν ο Κύριος προς τους μαθητάς Του, «ότι όσα δέσετε εις την γην, θα είναι δεμένα εις τον ουρανόν και όσα λύσετε εις την γην θα είναι λυμένα εις τον ουρανόν» (Ματθαίος 18,18. 16,19).

«Καθώς έστειλε εμέ ο Πατήρ και εγώ στέλλω σάς. Όταν είπεν αυτό τους ενεφύσησεν εις το πρόσωπον και τους λέγει: Λάβετε Πνεύμα άγιον, εάν συγχωρήσετε τας αμαρτίας κανενός να είναι συγχωρημέναι. Αν κανενός δεν τας συγχωρήσετε να μείνουν ασυγχώρητοι» (Τα>. 20,21-23).

Δεν είναι ο ιερεύς εκείνος ο οποίος εις την πραγματικότητα συγχωρεί, αλλά ο Χριστός μαζί με τον ιερέα και τα λοιπά μέλη του σώματος Του, ολόκληρος, δηλαδή, η Εκκλησία, η οποία δέχεται και πάλιν εις τους κόλπους της το ασθενές μέλος και το αποκαθιστά πλήρως με την συμμετοχήν του εις την θείαν ευχαριστίαν.

«Ας σου συγχώρηση ο Θεός δι’ εμού του αμαρτωλού όλα… Πήγαινε εις ειρήνην, χωρίς να έχης καμμίαν φροντίδα δια τα παραπτώματα, τα οποία μου εξωμολογήθης», αναφέρει μία ευχή της ιεράς εξομολογήσεως την οποίαν αναγινώσκει ο πνευματικός.

Και ο Απόστολος Ιωάννης υπογραμμίζει:

«Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας μας, αυτός είναι αξιόπιστος και δίκαιος, ώστε να μας συγχώρηση τας αμαρτίας και να μας καθαρίση από κάθε αδικίαν. Εάν είπωμεν ότι δεν έχομεν αμαρτήσει, τον κάμνομεν ψεύστην και ο λόγος του δεν είναι μέσα μας.

Παιδιά μου, αυτά σάς τα γράφω δια να μη αμαρτήσητε. Αλλ’ εάν κανείς αμαρτήση, έχομεν Παράκλητον προς τον Πατέρα Ιησούν Χριστόν δίκαιον. Αυτός είναι ιλασμός των αμαρτιών μας και όχι μόνον των ιδικών μας αλλά και όλου του κόσμου» (Α' Ιωάννης 1,9-2,2). Είναι δε φανερόν, ότι αυτή η «ομολογία των αμαρτιών» πρέπει να γίνεται ενώπιον των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι έλαβον το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος να συγχωρούν τας αμαρτίας εις το όνομα του Χριστού, συμφώνως προς την εντολήν του Ίδιου (Ιωάννης 20, 21-23).

3. Η γνήσια εξομολόγησις

Πώς πρέπει να εξομολογήται ο πιστός; την απάντησιν εις το ερώτημα αυτό την δίδει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:

«Φανέρωνε την πληγήν σου εις τον πνευματικόν ιατρόν. Λέγε του και μη εντραπής: ιδικόν μου είναι, πάτερ, το τραύμα, ιδική μου είναι αυτή η πληγή. Από την ιδικήν μου ραθυμίαν συνέβη και κανείς άλλος δεν είναι δι’ αυτό αίτιος· ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμων, ούτε σαρξ, ούτε τίποτε άλλο, μόνον η ιδική μου αμέλεια. Γίνε κατά την ώρα της εξομολογήσεως ωσάν κατάδικος και κατά την όψιν και εις τον λογισμόν. Σκύψε με εντροπήν το πρόσωπον εις την γην, βρέχε, αν δύνασαι, με θερμά δάκρυα τους πόδας του ιατρού, ωσάν να ήσαν οι πόδες του Χριστού… ».

Οι λόγοι αυτοί του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος μας φέρουν εις την μνήμην τον προφήτην Ιωήλ:

«Διαρρήξατε τας καρδίας υμών και μη τα ιμάτια υμών και επιστράφητε προς Κύριον τον Θεόν υμών, ότι ελεήμων και οικτίρμων εστί, μακρόθυμος και πολυέλεος… », μη σχίζετε τα ενδύματα σας, αλλά τας καρδίας σας, από τον πόνον της μετανοίας και την συναίσθησιν της ένοχης, επιστρέψατε προς τον Κύριον διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος (Ιωήλ 2,13).

«Ημάρτομεν, ησεβήσαμεν, ηδικήσαμεν, Κύριε ο Θεός ημών, επί πάσι τοις δικαιώμασί σου» (Βαρούχ 2,12). «Εγενήθημεν ως ακάθαρτοι πάντες ημείς, ως ράκος αποκαθημένης πάσα η δικαιοσύνη ημών» (Ησαΐας 64,5. Παράβαλλε Δανιήλ 9,5. Παροιμίες 20,9).

Η γνήσια εξομολόγησις χαρίζει εις τον μετανοούντα άνθρωπον την άφεσιν των αμαρτιών και τον αποκαθιστά, καθώς είπομεν, εις την Εκκλησίαν.

Ο άνθρωπος, όμως, εισέρχεται και πάλιν εις την πνευματικήν παλαίστραν και καλείται εις συνεχή προσπάθειαν να κατανίκηση τα πάθη, τα οποία ενισχύθησαν περισσότερον με την αμαρτίαν και ασκούν επάνω του μεγαλυτέραν δύναμιν. Πρέπει να επιστρέψη «από όλας τας αμαρτίας του, τας οποίας έπραξε» και να φυλάξη «πάσας τας εντολάς του Θεού» και να πράξη «δικαιοσύνην και έλεος» (Ιεζεκ. 18,21. Ιδέ και 18,23-32. 33,10-20).

Δια να υποβοηθηθή, λοιπόν, ο πιστός εις τον αγώνα του αυτόν εναντίον των παθών και δια να τα θεραπεύση πλήρως, του επιβάλλει ο πνευματικός μερικάς φοράς επιτίμια, τα οποία κρίνει απαραίτητα, ανάλογα με την κάθε περίπτωσιν. Τα επιτίμια αυτά δεν είναι ποιναί, αλλά απαραίτητα φάρμακα δια την αντιμετώπισιν του κίνδυνου, ο οποίος προέρχεται από τα πάθη.

Εφόδιον Ορθοδοξίας
Βασική Δογματική Διδασκαλία
Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19ο. Ἡ μετάνοια εἰς τήν ζωήν μας

http://www.oodegr.com

Η απανθρωπιά πλουσίων και μάλιστα πολιτικών

Ὁ Θεὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους δημιούργησε μὲ στομάχι καὶ μὲ ἀνάγκη τροφῆς. Tὸ στομάχι καὶ ἡ τροφὴ καταργοῦνται στὴν ἄλλη ζωή. «Tὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει» (A΄ Kορ. στ΄ 13). Oἱ τροφὲς εἶνε γιὰ τὴν κοιλία, τὸ στομάχι, καὶ ἡ κοιλία, τὸ στομάχι, εἶνε γιὰ τὶς τροφές. Γι' αὐτὴ τὴ ζωὴ ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἔπλασε τὸ στομάχι, ἔδωσε καὶ πλῆθος ἀγαθῶν, γέμισε τὴν ξηρὰ καὶ τὴ θάλασσα μὲ ἀγαθά, γιὰ νὰ γεμίζῃ καὶ τὸ στομάχι καὶ νὰ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπόλαυσι, χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. Ὁ Θεὸς εἶνε«ὁ παρέχων ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν» (A΄ Tιμ. στ΄17). Kαὶ ὁ πιστός, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ μετὰ τὸ φαγητὸ λέγει: «Eὔφρανας ἡμᾶς ἐν τοῖς ποιήμασί σου,Kύριε, καὶ ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν σου ἠγαλλιασάμεθα… Ἔδωκας εὐφροσύνηνεἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, ἀπὸ καρποῦ τῶν ἔργων σου ἐνεπλήσθημεν».

Σήμερα ὑπάρχουν στὴ γῆ ἑπτὰ δισεκατομμύρια ἄνθρωποι. Ἄνθρωποι δὲ τῆς λεγομένηςNέας Ἐποχῆς καὶ Nέας Tάξεως, ἄνθρωποι τοῦ Διαβόλου, «τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἀπ' ἀρχῆς» (Ἰωάν. η΄ 44), διαβολάνθρωποι, δηλώνουν, ὅτι μὲ διαφόρους τρόπους, κακουργηματικούς, φρικαλέους, θὰ μειώσουν τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ ἑπτὰ δισεκατομμύρια σὲ μισὸ δισεκατομμύριο! Γιατί; Γιὰ νὰ ζῇ τὸ μισὸ δισεκατομμύριο ἀνθρώπων πλουσιοπαρόχως; Ἀλλ' ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν πλανήτη, ξηρὰ καὶ θάλασσα, τόσο πολλὰ ἀγαθά, ὥστε νὰ δύνανται νὰ ζήσουν μὲ ἄνεσι πολλαπλάσιοι τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων, ἀρκεῖ νὰ ἀξιοποιοῦν τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγές, καὶ νὰ γίνεται δικαία κατανομὴ τοῦ πλούτου μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὡς πρὸς τὸ πρῶτον ὁ Δημιουργὸς εἶπε,«Kατακυριεύσατε αὐτῆς (τῆς γῆς)»(Γεν. α΄ 28), καὶ ὡς πρὸς τὸ δεύτερον εἶπε, «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς»(Ἡσ. κστ΄ 9). Ἀλλ' οὔτε πλήρης ἀξιοποίησι τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν γίνεται, οὔτε δικαιοσύνη ἐπικρατεῖ.

Ἂς ἑστιάσωμε τὸ λόγο στὴν Πατρίδα μας. Ἡ γεωργία, ἡ κτηνοτροφία καὶ ἡ ἁλιεία δὲν ἔχουν ἐν πολλοῖς παραμεληθῆ; Kαὶ ὁ ὑπόγειος καὶ ὁ ὑποθαλάσσιος πλοῦτος, μὲ τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλλάδα θὰ ἦταν πάμπλουτη, δὲν ἔχει μείνει ἀνεκμετάλλευτος; Kαὶ δὲν πρόκειται, γιὰ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἀρχόντων μας καὶ γιὰ τὴ βουλιμία καὶ τὴν ἀδικία ξένων, νὰ τὸν ἐκμεταλλευθοῦν ξένοι καὶ νὰ λάβουν τὴν μερίδα τοῦ λέοντος;

Ἰσχυροὶ ξένοι ἀδικοῦν τὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ καὶ Ἕλληνες ἀδικοῦν Ἕλληνες! Πολὺ μεγάλη οἰκονομικὴ κρίσι συμβαίνει αὐτὸ τὸν καιρὸ στὴν Πατρίδα μας, καὶ σὲ ἄλλες βεβαίως χῶρες. Ὁ ἀείμνηστος Mητροπολίτης Φλωρίνης Aὐγουστῖνος εἶχε προείπει: Ἔρχεται μεγάλη πεῖνα, πεῖνα ἐν καιρῷ εἰρήνης. Ὁ λόγος του βγῆκε ἀληθινός. Kαὶ ποία ἡ αἰτία τῆς σοβαρωτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως; Δὲν τὸ λέγουν οἰκονομολόγοι, τὸ λέγουν θεολόγοι καὶ ἄλλοι χριστιανοί, ποὺ πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ αἰτία τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως εἶνε ἡ πνευματικὴ κρίσι, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸ Θεό. Kανεὶς ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ἀπὸ τὰ χειραγωγούμενα καὶ σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία εὑρισκόμενα MME, κανεὶς δὲν ὁμιλεῖ γιὰ ἀποστασία ἀπὸ τὸ Θεό.

Στὴν ἔννοια τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεὸ περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἀπεμπόλησι τῆς δικαιοσύνης, τὴν ὁποία ζητεῖ ὁ Θεός, καὶ ἡ ἐπικράτησι τῆς ἀδικίας, τὴν ὁποία θέλει ὁ Σατανᾶς. Ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες πολλοὶ εἶνε πλούσιοι καὶ πάμπλουτοι, διότι ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀδυνάτους. Πλούσιοι δὲ καὶ πάμπλουτοι εἶνε καὶ πολιτικοὶ καὶ ἄνθρωποί τους, διότι ἐκμεταλλεύονται τὴν ἐξουσία, γιὰ νὰ πλουτήσουν καὶ νὰ θησαυρίσουν εἰς βάρος τοῦ λαοῦ. Mὴ ἔχοντας μέσα τους κανένα ἰδανικό, ἀλλὰ κοιλιὲς καὶ ἔντερα, ὅπως γιὰ τέτοιους ἀνθρώπους ἔλεγεν ὁ ΦλωρίνηςAὐγουστῖνος, μὲ καταχρήσεις τοῦ δημοσίου χρήματος, κομπῖνες, μίζες, κλοπὲς καὶ ἄλλες ἀτιμίες ρήμαξαν τὸ δημόσιο ταμεῖο, περιήγαγαν τὸ Kράτος σὲ χρεωκοπία, ὑποδούλωσαν τὴ χώρα σὲ ξένους δανειστὲς καὶ τοκογλύφους, καὶ μὲ ἀλλεπάλληλα φορομπηχτικὰ μέτρα στοὺς μικρομεσαίους, ἐνῷ οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες ἀφήνονται νὰ φοροδιαφεύγουν, περιήγαγαν τὸ ἕνα τρίτο τοῦ λαοῦ σὲ κατάστασι κάτω ἀπὸ τὸ ὅριο τῆς φτώχειας. Kαὶ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα ἄλλων τὰ στομάχια γεμίζουν καὶ ὑπεργεμίζουν, καὶ ἄλλων ἀδειάζουν. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος,«Ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει»(A΄ Kορ. ια΄ 21). Ἄλλος πεινάει, καὶ ἄλλος μεθάει. Kαὶ ὁ λαὸς λέγει: «Ὁ χορτᾶτος δὲν σκέπτεται τὸν πεινασμένο»… Xιλιάδες Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἔχουν πίστι καὶ ἐλπίδα στὸ Θεό, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως αὐτοκτονοῦν. Kαὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ πάμπλουτοι πολιτικοὶ καὶ ἄλλοι δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὸ δρᾶμα τῶν πτωχῶν καὶ τὶς χιλιάδες αὐτοκτονίες. Eἶνε σκληροί, εἶνε ἀναίσθητοι, ὅπως οἱ πέτρες, τὰ στουρνάρια. Nαί, κ. Στουρνάρα, ὑπουργὲ τῶν Oἰκονομικῶν, καὶ ἡ συνομοταξία σου!

Ἀναρίθμητες φορὲς οἱ κυβερνῶντες τὴν ταλαίπωρη Ἑλλάδα ὁμιλοῦν γιὰ θυσίες τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἐξοργιστικὸς ὁ λόγος τους. Διότι οἱ ἴδιοι θυσίες δὲν κάνουν, ἐνῷ πρῶτοι ἔπρεπε νὰ δίνουν τὸ παράδειγμα θυσίας. Θυσιάζουν τὸ λαό, σφαγιάζουν τοὺς μικρομεσαίους, ἐνῷ αὐτοὶ ἔχουν τεράστιες περιουσίες, λαμβάνουν μηνιαίως πολλὲς χιλιάδες εὐρὼ ἀποζημίωσι, ἔχουν σκανδαλώδη προνόμια, καὶ ζοῦν ἐν πάσῃ ἀνέσει καὶ χλιδῇ. Eἶνε πανθομολογούμενο, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶνε ἡ κορυφαία ἀρετή. Ἀλλ' ἂν ἡ ἀγάπη εἶνε ἡ κορυφαία ἀρετή, ἡ σκληρότης, ἡ ἀναισθησία, ἡ ἀσπλαγχνία εἶνε ἡ μεγαλύτερη κακία.

Ἡ δὲ κακία τιμωρεῖται ἀνοικτιρμόνως. Δύναται νὰ τιμωρηθῇ ἀπὸ ἀνθρώπους δικαίους, καὶ ἀνθρώπους ἀδικουμένους. Ἀδειανὰ στομάχια δύνανται νὰ προκαλέσουν ἐπανάστασι, νὰ καθίσουν στὸ σκαμνὶ τοὺς παλιανθρώπους καὶ ἀπανθρώπους, νὰ τοὺς στείλουν στὶς φυλακὲς ἢ νὰ τοὺς στείλουν στὰ νεκροταφεῖα. Ἡ ἱστορία γνωρίζει πολλὲς κοινωνικὲς ἐκρήξεις.

Kαὶ ἂν οἱ παλιάνθρωποι καὶ ἀπάνθρωποι δὲν τιμωρηθοῦν σ' αὐτὸ τὸν κόσμο ἀπὸ δικαίους καὶ ἀδικουμένους ἀνθρώπους, ὁπωσδήποτε θὰ τιμωρηθοῦν στὸν ἄλλο κόσμο ἀπὸ τὸν δίκαιο Θεό. Ἂς γνωρίζουν οἱ ἄπιστοι καὶ ἀμοραλιστές, ὅτι ἐκεῖνος, ποὺ δημιούργησε τὸν παρόντα κόσμο, δημιούργησε καὶ ἄλλο κόσμο. Ἐκεῖνος, ποὺ ἔδωσεν αὐτὴ τὴ ζωή, ἔδωσε καὶ ἄλλη ζωή, αἰώνια. Ἐπίσης ἐκεῖνος, ποὺ ἔδωσε συνείδησι στὸν ἄνθρωπο, θὰ τιμωρήσῃ στὴν αἰωνιότητα ὅσους ἐκρίζωσαν τὴ συνείδησι ἀπὸ μέσα τους καὶ κατάντησαν ἀσυνείδητοι. «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος», λέγει ὁ θεόπνευστος λόγος (Ἰακ. β΄ 13). Ἡ ἀσπλαγχνία καὶ σκληρότης ἀπὸ τὸν κριτὴ Θεὸ θ' ἀντιμετωπισθῇ χωρὶς ἔλεος, μὲ σκληρότητα. Λέγει ἐπίσης ὁ θεόπνευστος λόγος γιὰ τοὺς ἀδίκους καὶ ἀσπλάγχνους πλουσίους: «Ἄγε νῦν, οἱ πλούσιοι. Kλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπὶ ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις»(Ἰακ. ε΄ 1). Ἐλᾶτε τώρα σεῖς οἱ πλούσιοι. Kλαύσετε μὲ γοερὲς κραυγὲς γιὰ τὶς συμφορὲς ποὺ σᾶς ἔρχονται. Aὐτὸς ὁ λόγος γιὰ τοὺς πλουσίους καὶ ὑπερπλουσίους πολιτικοὺς ἰσχύει ἰδιαιτέρως. Δὲν εἶνε αὐτοὶ ἀξιοζήλευτοι γιὰ τὴν ἐξουσία καὶ τὰ πλούτη τους. Eἶνε ἀξιολύπητοι καὶ ἀξιοθρήνητοι γιὰ τὶς κραυγαλέες ἀδικίες, τὴν ἀπανθρωπία καὶ τὴν αἰώνια δυστυχία τους. Tὰ θαύματα, ὑπερβάσεις τῶν φυσικῶν δυνάμεων καὶ τῶν φυσικῶν νόμων, βεβαιώνουν τὸ λόγο τῆς Γραφῆς γιὰ μέλλουσα Kρίσι, ἀνταπόδοσι κατὰ τὰ ἔργα ἑκάστου, αἰώνια εὐτυχία καὶ αἰώνια δυστυχία. Ἀλλ' ἡ μωροφιλοδοξία καὶ ἡ πλουτομανία ποῦ ἀφήνουν καιρὸ στοὺς μωροφιλοδόξους καὶ πλουτομανεῖς γιὰ νὰ διαβάσουν τὴ Γραφή, καὶ νὰ ἐξετάσουν τὰ τεκμήρια τοῦ Xριστιανισμοῦ, καὶ νὰ γνωρίσουν καὶ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια, καὶ ν' ἀποβάλουν τὴν ἰδιοτέλεια καὶ ἀδικία καὶ ἀπανθρωπία, καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦν τὴν ἀγάπη, καὶ ν' ἀποφύγουν τὴν αἰώνια δυστυχία; Ὄντως ἀξιολύπητοι καὶ ἀξιοθρήνητοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἢ μᾶλλον ἀπάνθρωποι.Kαὶ πρῶτοι οἱ Ἱεράρχες ἀτομικῶς καὶ συνοδικῶς ἔπρεπε νὰ τοὺς ἐλέγχουν καὶ νὰ τοὺς στηλιτεύουν μὲ γλῶσσα Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Πατέρων. Ἀλλὰ κατὰ κανόνα οἱ Ἱεράρχες μας πάσχουν ἀπὸ ἀφωνία…

Πατέρες ἄφωνοι! Tρομερὴ ἡ εὐθύνη σας.

Tοῦ N. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου καὶ φιλολόγου

http://aktines.blogspot.gr

Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν' αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν' αγιάσει, αν το θέλει.

Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.

Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σάς καταπονούν.

Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν' ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.

 Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

1myblog.pblogs.gr

Ἡ μετάνοια

Τέτοιοι λογισμοί στριφογύριζαν στό νοῦ του, ὥσπου ἔφτασε τό σπίτι. Μπῆκε μέσα μέ τήν καρδιά πλακωμένη ἀπό τή θλίψη κι ἔπεσε στό κρεβάτι. Μά ποῦ νά τόν πάρει ὁ ὕπνος...

‟Ἄς κάνω καμιά προσευχή, μήπως μέ βοηθήσει ὁ Θεός’’, σκέφτηκε καί πῆγε νά σηκωθεῖ.

Μά ὁ διάβολος, καταλαβαίνοντας τό σκοπό του, θέλησε νά τόν ἐμποδίσει. Καί τί ἔκανε; Ἄρχισε νά σπέρνει στήν ψυχή του μεγάλο φόβο, τριβελίζοντάς του τό μυαλό μέ τήν ἑξῆς παράδοξη σκέψη:

‟Ἄν σηκωθεῖς τώρα, μέσα στή νύχτα, νά προσευχηθεῖς, θά πέσεις στά χέρια τοῦ διαβόλου. Καί ἀντί γιά καλό, θά σέ βρεῖ κακό μεγάλο. Θά τρελαθεῖς, θὰ δαιμονιστεῖς, κι ὅλοι θά γελᾶνε μαζί σου!’’.

Αὐτή ἡ σκέψη ἀρχικά ἀναστάτωσε καί φόβισε πολύ τό Νήφωνα. Σύντομα ὅμως κατώρθωσε νά κυριαρχήσει στόν πονηρό λογισμό, λέγοντας μέ τό νοῦ του:

‟Μά καλά, τότε πού ξενυχτοῦσα στίς ἀκολασίες, κανένα κακό δέν ἔπαθα. Καί θά πάθω τώρα, πού θέλω νά προσευχηθῶ στό Θεό; Ἀναθεμά σε, πνεῦμα πονηρό κι ἀκάθαρτο!’’. 

Κι ἐκεῖ, σωριασμένος στό κρεβάτι του, μέσα στό σκοτάδι, ἦρθε σέ συναίσθηση.... Τά μάτια του ἔγιναν βρύσες, ἀπ’ ὅπου ἔτρεχαν δάκρυα πικρά.

-Ὦ Θεέ μου, βογγοῦσε μέ πόνο ψυχῆς. Τί ἤμουνα καί ποῦ κατάντησα! Μακάρι νά ’χα πεθάνει τότε, πού ζοῦσα μέσα στήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή. Τώρα, νά, γέμισα τραύματα καί πληγές τήν ταλαίπωρη ψυχή μου. Ἀλλά, Κύριέ μου, «ἐπί σοὶ ἤλπισα· σῶσόν με ἐκ πάντων τῶν διωκόντων με καὶ ρῦσαί με, μὴ ποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τήν ψυχήν μου, μὴ ὄντος λυτρουμένου μηδὲ σῴζοντος!»6 .

Καί μ’αὐτή τήν ἱκετευτική κραυγή, πετάχτηκε ἀπό τό κρεβάτι του γεμάτος πόθο προσευχῆς. Μά μόλις στράφηκε στ’ ἀνατολικά, ἕνα μαῦρο σύννεφο τόν τύλιξε! Τρομοκρατήθηκε καί παρέλυσε. Δειλία καί φόβος κυρίεψαν πάλι τήν ψυχή του. Πήδησε πάνω στό κρεβάτι του κι ἔμεινε ἐκεῖ, πεσμένος μπρούμυτα, στενάζοντας ἀπό τή μιά γιά τίς ἁμαρτίες του καί συλλογιζέμενος ἀπό τήν ἄλλη τά ἐμπόδια πού τοῦ ἔφερνε ὁ διάβολος....

Μέ τό ξημέρωμα, ἔτρεξε στήν ἐκκλησία. Στάθηκε σέ μιά μισοσκότεινη γωνιά καί βυθίστηκε στήν προσευχή καί τήν ἱκεσία. Σέ μιά στιγμή σήκωσε ψηλά τά μάτια καί εἶδε πάνω ἀπό τό κεφάλι του τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας. Στέναξε βαθιά καί ψέλισσε:

-Ἐλέησόν με,

ἡ εὐωδία τῶν χριστιανῶν,

ἡ Κεχαριτωμένη,

ἡ Πανάχραντη,

καί βοήθησέ με,

δοξασμένη,

πλουσιόφωτη,

ἡ ἐλπίδα τῶν μετανοούντων,

«διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος».

Μ’ αὐτά τά λόγια, ἡ Θεοτόκος –παράδοξο!- τόν κοίταξε καί χαμογέλασε! Ὁ Νήφων ἔμεινε σάν ἐκστακτικός, ἐνῶ ἡ καρδιά του πλημμύρισε εὐφροσύνη κι ἄρχισε νά σκιρτάει γλυκά.

‟Τί φιλάνθρωπος πού εἶναι ὁ Θεός!’’, σκέφτηκε. ‟Πόσο μεγάλο τό ἔλεός Του! Πόση ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαχνία Του! Καί πόση ἡ στοργή κι ἡ φροντίδα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γιά τούς ἁμαρτωλούς πού μετανοοῦν!’’.

Ἤθελε νά καταφιλήσει αὐτή τήν ἁγία εἰκόνα, νά τή σφίξει μέσα στήν ἀγκαλιά του καί νά μήν τήν ἀποχωριστεῖ. Τόσος ἦταν ὁ ἱερός πόθος, πού εἶχε ἀνάψει γι’ αὐτήν μέσα στήν καρδιά του! 

Ὥρα πολλή προσευχήθηκε κι ἔκλαψε κι ἀπόλαυσε τῆς Θεοτόκου τήν αἰσθητή παρουσία. Ὕστερα βγῆκε καί κίνησε γιά τό σπίτι του.

Κάθησε στό κρεβάτι του καί μονολογοῦσε: ‟Εἶδες, ἄθλια ψυχή μου, πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός; Κι ἐμεῖς Τόν ἐγκαταλείψαμε!.... Καί ἡ Θεοτόκος; Πῶς μᾶς βοήθησε ἀμέσως κι ἐκείνη, ἡ προστασία ὅλων τῶν χριστιανῶν καί ἡ παρηγορία τῶν μετανοούντων;’’.

Ἀποκαμωμένος, καθώς ἦταν, τόν πῆρε γιά λίγο ὁ ὕπνος. Καί νά! Ὁ διάβολος μπροστά του, μεταμορφωμένος σέ κάποιο παιδί, πού μαζί του εἶχε συνηθίσει ν’ ἁμαρτάνει! 

Κάθησε καταντικρύ του καί, μέ τό σαγόνι στηριγμένο στό ἕνα του χέρι, τόν κοίταζε ἐπίμονα, μέ βλέμμα λυπημένο, σκυθρωπό, μά καί ὀργισμένο μαζί.

-Πές μου, γιατί εἶσαι ἔτσι θλιμμένος καί κατσούφης; Τόν ρώτησε ὁ Νήφων.

-Γιατί ἔχεις τρεῖς μέρες πού πῆγες στόν ἀγαπητό σου φίλο Νικόδημο, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος ξεφυσώντας. Τρεῖς μέρες.... Καί σέ ξανακέρδισε ἡ Ἐκκλησία... Αὐτό βλέπω, καί δέν μπορῶ νά τό ἀνεχθῶ. Νά γιατί εἶμαι σέ τέτοιο χάλι....

-Καί γιά τοῦτο ἔχεις πέσει σέ τόση θλίψη; Μά.... αὐτό δέν εἶναι κακό.

Ὁ ἄλλος γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του καί δέν εἶπε τίποτα. 

Τότε ὁ Νήφων ξύπνησε. Ἀμέσως κατάλαβε πώς ὁ διάβολος ἦταν πού τοῦ φανερώθηκε στόν ὕπνο, καί πώς τόν ἔκαιγε ἡ μετάνοιά του.

Τήν ἴδια στιγμή σηκώθηκε καί κίνησε πάλι γιά τήν ἐκκλησία. Πῆγε κατευθείαν τώρα στη σεβάσμια εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Μόλις ἔριξε πάνω της τά μάτια του, ἐκείνη ἀνταποκρίθηκε μέ τό γνωστό καί γλυκύτατο χαμόγελό της! Τί γλύκα ξεχύθηκε στά σπλάχνα του ἀπ’ τό χαμόγελο ἐκεῖνο! Αὐθόρμητα ἄρχισε νά κάνει ἐδαφιαῖες μετάνοιες, προσκυνώντας τή χάρη της. Μά, ὅποτε ἀνασκηκωνόταν καί τήν ἀτένιζε, τήν ἔβλεπε νά τοῦ χαμολγελάει σά νά ’ταν ζωντανή….

Μίαν ἄλλη μέρα, καθώς ἐρχόταν πάλι στήν ἐκκλησία, βλέπει στό δρόμο κάποιον ἄνθρωπο ν’ ἁμαρτάνει. Εὐθύς τόν κατέκρινε μέσα του γι’ αὐτό. Ὅταν ὅμως φτάνοντας στό ναό, πλησίασε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, εἶδε τήν Πανάχραντη νά τόν παρατηρεῖ πρῶτα βλοσυρά, κι ἔπειτα νά στρέψει τό βλέμμα της μακριά του.

Ὁ Νήφων συγκλονίστηκε. Τά πόδια του κόπηκαν. Γονάτισε καί εἶπε μέ τό νοῦ του:

‟Ἀλίμονό μου! Τί κακό ἔκανα;..... Φαίνεται πώς ἡ ἁμαρτία τόσο πολύ μέ κυρίεψε, πού δέν ἔχω συναίσθηση τῶν παραπτωμάτων μου. Σέ τί ἔφταιξα, καί μ’ ἀποστρέφεται ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μου;....’’.

Ἔστιβε τό μυαλό του γιά νά θυμηθεῖ σέ τί ἁμάρτησε. Ὥσπου τό θυμήθηκε. Εἶχε κατακρίνει μέ τό λογισμό του ἐκεῖνον τόν διαβάτη.

Στέναξε βαθιά.

-Θεέ μου, ἱκέτεψε μέ δάκρυα, ὁμολογώντας τήν ἁμαρτία του. Συγχώρεσέ με, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Μητέρας σου. Σοῦ ἅρπαξα, Κύριε, τή δόξα καί τήν ἀξία, κατακρίνοντας τόν πλησίον γιά τήν μικρή του ἁμαρτία. «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ἐλέησόν με, ὅτι ἐπὶ σοὶ πέποιθεν ἡ ψυχή μου!»7.

Μετά ἀπό πολλή προσευχή καί δάκρυα καί συντριβή, παρατηρεῖ πάλι τήν εἰκόνα, καί τή βλέπει χαμογελαστή ὅπως πρῶτα. Ἔτσι παρηγορημένος καί ἀνακουφισμένος, εὐχαρίστησε θερμά τή Θεοτόκο καί βγῆκε ἀπό τό ναό.

Ἀπό τότε πολλές φορές, ὅποτε ἔπεφτε σέ κάποιο ἀκούσιο σφάλμα, ἐλεγχόταν ἀπό τή Θεοτόκο μέ τόν ἴδιο τρόπο. Καί μετανοοῦσε, ἔπαιρνε συγχώρηση κι ἀγωνιζόταν νά διορθωθεῖ. 

6.Ψαλμ. 7:2-3.

7.Ψαλμ. 56:1

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

(σελ.26-26)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Θεῖος Ἔρως

Ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει, συνειδητοποιεῖται καί ἰσχυροποιεῖται, παράλληλα μέ τή γνώση καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως μιά σπίθα ἀνάβει φωτιές κι οἱ φωτιές φουντώνουν, κατά παρόμοιο τρόπο καί ἡ θεία τούτη ἀγάπη στήν ἀνθρώπινη καρδιά, γίνεται ἔρωτας θεῖος καί φλογερός πού θερμαίνει,καί ταυτόχρονα μεταγγίζει μιά ἐσωτερική καί ἄρρητη μυστική τοῦ Χριστοῦ εὐωδία.

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει:"Τό θεῖον οἱ θεολόγοι, ποτέ μέν ἔρωτα, ποτέ δέ ἀγάπην, ποτέ δέ ἐραστόν καί ἀγαπητόν καλοῦσι". Ἐκεῖνοι πού μελετοῦν καί γνωρίζουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ κι ἡ καρδιά τους εἶναι δοσμένη στό Θεό, τοῦτο τό ἀντικείμενο τῆς προσκόλλησής τους στό "θεῖο", ἄλλοτε τό λένε ἔρωτα, ἄλλοτε ἀγάπη καί ἄλλοτε "ἐραστόν", δηλαδή, ἄξιο νά τό ἀγαπήσεις.

Γιαυτό καί ὁ Ἰησοῦς εἶναι ταυτόχρονα καί θεῖος ἔρωτας, ἀλλά καί ἐραστής. Ἀγάπησε τόν κόσμο σέ ἄπειρο βαθμό, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ζητᾶ τήν ἀγάπη μας.

Μιλώντας κάποτε στούς μαθητές Του, τούς εἶπε: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε» (Ἰω. ΙΔ´ 15). Τόν δέ Πέτρο τρεῖς φορές τό ρώτησε μετά τήν Ἀνάσταση: "Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;... Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;... Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; Δηλαδή, μέ ἀγαπᾶς μ᾽ ὅλη σου τήν ψυχή;

Ὁ Θεός ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι, ἡ μεγαλύτερη καί βαθύτερη ὑπαρξιακή ἀπόλαυση.

Ὁ Ἰησοῦς -μεταφορικά- εἶναι ὁ "κεκρυμμένος θησαυρός" καί ὁ "πολύτιμος μαργαρίτης". Μονάχα τό Σταυρό σάν ἀτενίζεις, συγκλονίζεσαι ὁλόκληρος. «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται», γράφει στίς ἐπιστολές του ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος. Αὐτός πού μέ ἀγάπησε καί Τόν ἀγάπησα, ὁ μέγας καί θεῖος Ἔρωτας τῆς ζωῆς μου, ἀνέβηκε στό Σταυρό γιά μένα καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἔχυσε τό πανάγιο Αἷμα Του, γιά νά μᾶς χαρίσει τή λύτρωση.

Τό ὑπέροχο βιβλίο "Μίμηση τοῦ Χριστοῦ" γράφει: «Ὁ Κύριος εἶναι τό πᾶν γιά μένα. Τί μπορῶ πιό πολύ νά ἐπιθυμήσω, καί ποιά εὐτυχία μεγαλύτερη νά ποθήσω; Ὅταν εἶσαι κοντά μου, Κύριε, ὅλα εἶναι θελκτικά καί ὄμορφα, ἐάν ὅμως δέ σέ νιώθω κοντά μου, ὅλα εἶναι ἐνοχλητικά». Συμπληρώνοντας τίς σκέψεις του γιά τό θεῖο ἔρωτα, ὁ μέγας τῆςὈρθοδοξίας θεολόγος, ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, προσθέτει:«Ἔστι δέ καί ἐκστατικός ὁ θεῖος ἔρως, οὐκ ἐῶν ἑαυτῶν εἶναι τούς ἐραστάς, ἀλλά τῶν ἐρωμένων».

Ὁ θεῖος ἔρωτας, δηλαδή, εἶναι καί ἐκστατικός, μή ἐπιτρέποντας στούς ἐραστές νά ἀνήκουν στούς ἑαυτούς τους, ἀλλά σ᾽ ἐκείνους πού ἀγαποῦν. Παράδειγμα, λέγει, «Παῦλος ὁ Μέγας, ἐν κατοχῇ τοῦ θείου γεγονώς ἔρωτος καί τῆς ἐκστατικῆς δυνάμεως, ἐνθέῳ στόματι, ἔλεγε: “Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός” (Γαλ.Β´20)».

Ὁ ἐκστατικός θεῖος ἔρωτας, εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ἡ ἀπορρόφηση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἀπό τή θεία παρουσία.Ἤ ὁ ὑπέρτατος θαυμασμός τοῦ θείου μεγαλείου. Τό ἐρώτημα εἶναι: Πόσο ἀγαποῦμε τόν Κύριο;

 Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1994, 18 Ὀκτωβρίου 2013


http://anavaseis.blogspot.gr

"Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν."

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγης;

- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.

Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι , όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία » . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος ...; » . Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του , οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.

Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς . Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή ,γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς » , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.

Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται ,αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;

Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε , γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Δ

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr

Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

Η πίστη μας είναι σαν το μάτι. Δέχεται το μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Όχι! Όσο μικρή κι αν είναι το ενοχλεί, το μολύνει. Έτσι λοιπόν είναι και η πίστη μας. Δεν μπορεί να δεχτεί έστω και μία μικρή αλλοίωση, διότι αργά ή γρήγορα θα μολυνθεί και από τη μικρή αυτή αλλαγή, από τη μικρή αυτή "τριχούλα" μπορεί να χάσουμε ολόκληρο το μάτι, να αλλοιωθεί δηλαδή σιγά σιγά τόσο πολύ η Ορθόδοξη πίστη, η οποία πλέον να γίνει αιρετική.

Η Εκκλησία βεβαίως «προσαρμόζεται» στους καιρούς όμως δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά. Μπορεί π.χ. να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, τα τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο όμως αυτό δεν την επηρεάζει. Δεν χάνει την ορθότητα του δόγματος, την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων.

Λένε κάποιοι: «Η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί». Το θέμα όμως είναι τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό. Μήπως εννοούν να καταργηθούν οι νηστείες; Να καταργηθεί η λατρευτική ζωή; Οι ιερείς να βγάλουν τα ράσα; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ακολασία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ανωμαλία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την εγωπάθεια; Διότι εάν εννοούν σαν εκσυγχρονισμό όλα τα παραπάνω ή παρόμοια, μάλλον έχουν χάσει την αίσθηση της ορθότητας της πίστεως, έχουν εδώ και καιρό αποκοιμίσει τα πνευματικά τους αισθητήρια.

Η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία απλά για ποιμαντικούς λόγους χρησιμοποιεί κάποια μέσα του κόσμου προς ωφέλεια του κόσμου, χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτά. Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να αλλάξει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα πρέπει να ταπεινωθούν ώστε να αποδεχτούν τον δρόμο προς την τελείωση που προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.

«Η γλώσσα μέσα στην λατρεία είναι ακατανόητη» υποστηρίζουν κάποιοι. «Η ώρα που τελείται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία δεν μας βολεύει» λένε κάποιοι άλλοι. «Είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία το τάδε ή το τάδε; Που ζούμε;» λένε με αγανάκτηση μερικοί.

Η Εκκλησία αγαπητοί μου, δηλαδή ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει…». Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, ας εφαρμόσει αυτά που λέγω ώστε να γίνει και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.

Είναι όμως παράλογο οι άνθρωποι επειδή δεν θέλουν να μετανοήσουν, δεν θέλουν να βγουν από το βόλεμά τους, να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να βγάλουν -τρόπον τινα- άχρηστο ή και ατελή τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός μας προτείνει να ζήσουμε.

Ο άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να ταπεινωθεί, να κάνει δηλαδή υπακοή στον Χριστό, θα βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες ώστε να αυτοδικαιώνει τις λάθος επιλογές του και να βγάζει τον Χριστό λάθος.

Η Ορθόδοξη πίστη μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το στόμα και την γραφίδα των Θεοφόρων Πατέρων της ,μας δείχνει τον τρόπο και τα κριτήρια της ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εάν και εφόσον θέλουμε να προκόψουμε πνευματικά. Ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε λοιπόν την αμαρτία μας, πέφτοντας στην βλασφημία. Διότι είναι μεγαλύτερη αμαρτία να κατηγορούμε τον ίδιο τον Χριστό ότι δεν τα είπε "καλά", από το ίδιο μας το πάθος που ίσως θέλουμε να δικαιολογήσουμε δι' αυτού του τρόπου.

Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά τα οποία λέγει η Εκκλησία δεν τα είπε ο Χριστός, όμως δι' αυτου του τρόπου πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, μιας και με το συγκεκριμένο σκεπτικού υποστηριζεί ότι δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.

Κοντολογίς. Η Εκκλησία όχι απλά είναι εκσυγχρονισμένη, αλλά για σωτηριολογικούς λόγους μένει (αν μου επιτρέπεται να πω ) και πίσω από την «εποχή» της. Ο κόσμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και όχι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία ήδη κινείται στους χώρους της Ζωής μετά την ζωή, μέσα στην Καινή Δημιουργία, στην «εποχή» κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν εν Χριστώ… ενώ ο κόσμος σέρνεται ακόμα μέσα στην φθαρτότητα ενός πεπτωκότος παρόντος, τυφλωμένος να δει όχι μόνο το επίγειο μέλλον του αλλά ακόμα και να υποψιαστεί την αποτυχία των επιλογών του και να μετανοήσει.

Ο Χριστός έκανε "καινά τα πάντα" , γιατί επιμένουμε λοιπόν στα "παλαιά" τα οποία παρήλθαν; 

Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://imverias.blogspot.gr

Είναι ασφάλεια η προσευχή

- Πώς θα νιώσουμε, γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη;

- Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Στο στρατό, εν καιρώ πολέμου,όταν ήμασταν σε συνεχή επαφή και “εν διαρκεί ακροάσει” με το Κέντρο, είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μια ασφάλεια. Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δυο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι.

Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή…

Γέροντος Παισίου

κδ. Ι.Η.Ιω Θεολόγου Σουρωτής Θεσ/νίκης 

 aoratigonia.blogspot.gr

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος στον εαυτό μας

Μετά την πτώση του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τον εαυτό μας και παρόλο που η φύση μας είναι διεφθαρμένη και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα ψέμα, εμείς νομίζουμε με μια απατηλή εντύπωση ότι είμαστε κάποιοι. Αυτό είναι ένα ελάττωμα που δύσκολα αναγνωρίζεται και που δεν αρέσει στο Θεό... Χρειάζεται η γνώση μας να είναι χωρίς δόλο, δηλαδή να ξέρουμε ότι κάθε χάρη και αρετή που έχουμε προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι από εμάς δεν μπορεί να προέλθει κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός που να αρέσει σ’Αυτόν. Χωρίς το όπλο αυτό δηλαδή της αμφιβολίας του εαυτού μας, το να μην εμπιστευόμαστε καθόλου τον εαυτό μας, είναι αδύνατον να πετύχουμε την νίκη, αλλά ούτε και να αντισταθούμε στο παραμικρό. 

Τέσσερις τρόποι υπάρχουν για να πετύχει κανείς αυτή την αναγκαιότατη αλήθεια (το να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας).

α’ τρόπος: να γνωρίσουμε τηνμηδαμινότητά μας και να σκεφτούμε ότι κανένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.

β’ τρόπος: να ζητάμε ταπεινά και πολλές φορές να μας δωρίσει ο Θεός αυτό το χάρισμα. Οπωσδήποτε θα μας το παραχωρήσει όταν αυτός θελήσει, εξαιτίας του πελάγους της ευσπλαχνίας του, αρκεί εμείς να βλέπουμε τον εαυτό μας γυμνό από την γνώση αυτή (της μηδαμινότητάς μας).

γ’ τρόπος: Σταθερά και συστηματικά να φοβόμαστε τον εαυτό μας και τους αναρίθμητους εχθρούς (πάθη, συνήθειες) στους οποίους δεν μπορούμε να φέρουμε την παραμικρή αντίσταση.

δ’ τρόπος: Όταν τύχει να πέσουμε σε κανένα παράπτωμα να βλέπουμε καθαρά την απόλυτη αδυναμία μας. Και όχι μόνο όταν πέσουμε σε παράπτωμα -που το παραχωρεί ο Θεός εξαιτίας της περηφάνιας μας-, αλλά και όταν κατά παραχώρηση πάλι θεού μας βρίσκουν θλίψεις, ασθένειες, διάφορες δυστυχίες, κυρίως τότε οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας και να ταπεινωνόμαστε, γιατί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό παραχωρούνται. 

Η ευσπλαχνία του Θεού δίνει αυτή την γνώση στους υπερήφανους μέσα από τις πτώσεις τους, αφήνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κάποιο παράπτωμα (από το οποίο νομίζουν πως μπορούν να φυλαχθούν), για να γνωρίσουν την αδυναμία τους και να μην εμπιστεύονται πλέον καθόλου τον εαυτό τους.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

http://www.pentapostagma.gr

Ποτέ μην απελπίζεσαι.

Τα «απότομα» προκαλούν επικίνδυνους κραδασμούς. Αν βρεθεί κανείς από ένα πολύ παλιό ζεστό δωμάτιο έξω σε παγωνιά, υπάρχει περίπτωση να κρυολογήσει ή να αρπάξει καμιά πνευμονία.

Και στον πνευματικό χώρο οι απότομες αλλαγές είναι δύσκολες. Δεν μπορεί να γίνει κανείς μέσα σε μια στιγμή άγιος.

Όλα χρειάζονται χρόνο, κόπο, μέθοδο, αγωνία.

Κάποτε, ένας μοναχός πέφτει σε κάποιο σοβαρό σαρκικό αμάρτημα. Αμέσως θλίψη τον πνίγει, απελπισία ροκανίζει την ύπαρξή του. Σταματά τον «κανόνα» του και συλλογίζεται τί να κάνει.

- Ω! Χριστέ μου, φώτισέ με!

- Πηγαίνει στον γέροντά του, ανοίγει την καρδιά του. Φανερώνει όλη τη λύπη, την απελπισία που σφίγγει το είναι του , σα φοβερή μέγγενη!

Ο γέροντας του αναφέρει την παρακάτω διήγηση:

Μια φορά ένας γεωργός έχει ένα απόμακρο περιβόλι. ¨Όσο το περιποιείται, αυτό δίνει αρκετά προϊόντα. Επειδή όμως βρίσκεται αρκετά μακρυά από το χωριό, συχνά το παραμελεί. Έτσι το χωράφι σιγά-σιγά γεμίζει αγκάθια, άγρια βάτα, διάφορα αγριοχόρταρα.

Μια μέρα φωνάζει τον πρωτογυιό του:

- Παιδί μου, σε παρακαλώ, να πας να καθαρίσεις το περιβόλι μας, γιατί έχει γίνει αγνώριστο.

- Καλά, πατέρα, θα πάω!

Πρωί-πρωί ετοιμάζει τα σύνεργά του- (τσάπα, αξίνα, τσουγκράνα, φαγητό ) και με το γαϊδουράκι του φτάνει στο «χερσωμένο» χωράφι. Μόλις τ’ αντικρύζει, τα χάνει! Ζαλίζεται, απελπίζεται τέλεια.

- Χριστός και Παναγιά! Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Τι να κάνω; Το χωράφι δεν καθαρίζεται με τίποτε, συλλογίζεται. Πηγαίνει σε μιαν αχυροκαλύβα και ξαπλώνει. Η ώρα περνά, σαν νερό. Ο νεαρός εξακολουθεί να κοιμάται.

Η απελπισία ναρκώνει κάθε δύναμή του.

Βραδυάζει, επιστρέφει στο χωριό άπρακτος.

- Τι έγινε παιδί μου; Καθάρισες καθόλου το χωράφι;

- Καθόλου, πατέρα, δεν έκαμα τίποτε!

- Γιατί, παλληκάρι μου;

- Απελπίστηκα. Είδα πολλά βάτα, σχοίνα, αγριόχορτα. Δεν ήξερα τι να κάνω!

- Και τι έκανες όλη τη μέρα;

- Κοιμόμουνα!

- Καλά δεν ντρέπεσαι το μπόι σου; Κρίμα και σε είχα έξυπνο! Αύριο θα πας και θα καθαρίσεις μονάχα λίγο μέρος , να, όσο το μπόι σου! Καθάρισε το και ξάπλωσε έπειτα όλη τη μέρα.

Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, ο γυιός ξεκινά πάλι για το περιβόλι. Πριν ανατείλει ο ήλιος φτάνει. Αρπάζει το ξινάρι και τραβά στην άκρη μερικά χόρτα. Σε δέκα λεπτά έχει καθαρίσει διπλάσιο χώρο από το μπόι του!

Οι αρχαίοι έλεγαν: «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Ο γιος συνεχίζει τώρα να εργάζεται μ’ όρεξη και σβελτάδα.

Η απελπισία τώρα έχει εξαφανιστεί από την καρδιά του. Τρία … πέντε.. δέκα μέτρα!

Το βράδυ χαρούμενος επιστρέφει στο χωριό και φωνάζει:

- Πατέρα, πατέρα!

- Τι τρέχει , παιδί μου;

- Καθάρισα δέκα μέτρα! Σε λίγες μέρες θα ‘χω τελειώσει.

Είδες που στα ‘λεγα;

Η απελπισία παιδί μου κατατρώγει κάθε προσπάθεια, σαν ύπουλο σκουλήκι!

Πραγματικά το περιβόλι σε μερικές μέρες γίνεται πεντακάθαρο!

Ο γέροντας , σταματά λίγο:

- Κατάλαβες, παιδί μου, τι θέλω να πω;

- Κατάλαβα, γέροντα! Πρέπει ν’ αρχίσω να καθαρίζω την ψυχή μου. Μα από πού ν’ αρχίσω;

- Μα έχεις ήδη αρχίσει παιδί μου.

Η εξομολόγηση είναι η ευλογημένη αρχή. Ο Θεός την χαρίζει. Είναι δώρο θεόσταλτο.

Τώρα πρέπει να «κινήσεις» και συ την χείρα σου.

- Μάλιστα! Τι πρέπει να κάνω;

- Άρχισε πάλι τον μοναχικό σου κανόνα! Λέγε συνέχεια «Κύριε ελέησόν με», και ετοιμάσου να ..κοινωνήσεις.

Αστραποβολούν τα μάτια του αμαρτωλού.

- Να κοινωνήσω; Εγώ ο τρισάθλιος;

- Ναι, παιδί μου. Σύντομα θα κοινωνήσεις.

- Ξέρεις τι σου χρειάζεται, παιδί μου τώρα. Να σκοτώσεις το δαίμονα της απελπισίας.

- Δηλαδή μπορώ να ξαναγίνω και εγώ δόκιμος μοναχός;

- Βεβαιότατα παιδί μου! Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.

Ο νεαρός γρήγορα-γρήγορα σκύβει και φιλά τα πόδια του γέροντα.

- Σ’ ευχαριστώ γέροντα, από τα βάθη της ψυχής μου! Μου χαρίσατε τον ουρανό!

Όταν η ελπίδα τρυπώνει στην καρδιά, όλα γίνονται λαμπρά, φωτεινά, ουράνια, παραδεισένια!

Από το βιβλίο: «ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ  ΒΓΟΝΤΖΑΣ,ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΤΕΥΧΟΣ 7ον

http://fdathanasiou.wordpress.com

Η δύναμη της ευχής...

ΜAΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ: Σάς είπαν δηλαδή κάποιοι Άγιορείται πατέρες, ότι έχουν βιωματική εμπειρία αγγέλων και δαιμόνων;

Γ.ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ: Βεβαίως και πάλεψαν προς τούς δαίμονας! Μα και ό Γέρων Παίσιος τα λέει αυτά.

Ένας άλλος Γέροντας μου διηγήθηκε ότι βρέθηκε σε έκσταση. Καθώς διάβαζε ένα πατερικό βιβλίο κουράστηκε, μούδιασε το σώμα του κι έγειρε λίγο να ξεκουραστεί, βάζοντας το βιβλίο πού διάβαζε σαν μαξιλάρι. Ο νους του τότε αρπάγη και βρέθηκε στον ουρανό! Εκεί τον πλησίασαν δύο άγγελοι, όπως τους εικονίζει η Εκκλησία μας, με πρόσωπο όμορφο και χαρωπό. Ό Γέροντας έμεινε κατάπληκτος από το κάλλος των Αγγέλων και τούς λέει με θαυμασμό:

- Άγγελοι μου, τί ωραία είναι αυτή ή φορεσιά που φοράτε!

Οι άγγελοι -το διηγείτο αυτό πολύ συγκινημένος- πρόσχαρα του απήντησαν:

- Έτσι θα γίνει και ή δική σας φορεσιά στον άλλον αιώνα!

Τα έχασε εκείνος και σαν να έκανε, λέει, μία κίνηση να πάρει φωτογραφική μηχανή -ενώ δεν είχε ποτέ του μηχανή- να τούς φωτογραφίσει.

- Στάσου, του είπαν οι άγγελοι, αυτές οι μηχανές δεν μάς παίρνουν εμάς!

Έμεινε αποσβολωμένος. Πέρασαν από μπροστά του οι άγγελοι, του χαμογέλασαν και φεύγοντας του είπαν:

- Κατέβα τώρα να πάς να προσκυνήσεις την Παναγία.

Τα έχασε ό Γέροντας. Μόλις συνήλθε λίγο, αναρωτήθηκε ποιά Παναγία εννοούσαν;

Κατάλαβε όμως αμέσως! και πήγε στο μοναστήρι Της κι έβαλε μετάνοια, όπως του είπαν οι άγγελοι. Αυτός λοιπόν ό Γέροντας έζησε τον άγγελο από κοντά.

Το ίδιο ακριβώς, υπάρχουν και εμπειρίες δαιμόνων. Όχι μόνο μοναχοί, αλλά και πολλοί προσκυνηταί χριστιανοί μου έχουν διηγηθεί τέτοιες εμπειρίες τους. Γιατί πολλές φορές όταν ό χριστιανός αγωνίζεται σωστά, του κάνει επίθεση ό δαίμονας. Η πρώτη επίθεση πού θα σου κάνει, είναι το λεγόμενο «κοκκάλωμα». Σε αρπάζει σε σφίγγει και 'κοκαλώνει όλο το σώμα σου! "Όπως ένα μυρμήγκι που το πιάνουμε στα δάκτυλα.

Τίποτε δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν το αρπάξει το δαιμόνιο

Έχει τεραστία δύναμη, όπως βλέπουμε και στους δαιμονιζόμενους πού διαβάζουμε στα Ευαγγέλια. Τί γίνεται όμως; Επειδή μέσα στον μοναχό ή στον λαϊκό πιστό λειτουργεί συνέχεια η ευχή, λειτουργεί και την ώρα πού τον σφίγγει ό δαίμονας. 

Δουλεύει η ευχή και λέει το Όνομα αυτό, πού στο άκουσμα του ό δαίμονας δεν μπορεί ν' αντέξει! Το σώμα είναι «νεκρό», δεν έχει δύναμη, όμως η ψυχή παλεύει. Η ψυχή είναι πνεύμα και παλεύει με τον δαίμονα, πού και αυτός είναι πνεύμα. Τρία είναι τα πνεύματα: 

Η ψυχή, ο άγγελος και ο δαίμονας. Αυτά παλεύουν. Η ψυχή προφέροντας το όνομα του Ιησού Χριστού, κάνει τον διάβολο να μην αντέχει και να φεύγει. Αυτή η ευχή -θέλω να τονίσω- θα είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά κατά την ώρα της εξόδου της ψυχής, όταν θα ανεβαίνει προς τα ουράνια. Αυτή ή ευχή θα βοηθήσει την ψυχή να απομακρύνει τα δαιμόνια και θα δώσει την δύναμη στον άγγελο να την πάρει. Να φύγει δηλαδή όσο το δυνατόν ακίνδυνα και απολέμητα ή ψυχή προς τα ουράνια. Η ευχή θα είναι ο μεγαλύτερος βοηθός κι έπειτα ο άγγελος.

ΒΙΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΛΟΓΟΣ ΑΘΩΝΑΣ ΤΕΥΧΟΣ 10 ΠΕΙΡΑ ΠΑΤΕΡΩΝ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.

γέροντας Πορφύριος

http://1myblog.pblogs.gr