...όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί...

Καθώς και αυτός οπού λέει ότι δεν μπορεί κάποιος στην παρούσα γενιά να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτός που δυσφημεί τις ενέργειες του Πνεύματος και τις αποδίδει στο αντίθετο πνεύμα, εισάγει νέα αίρεση στην Εκκλησία του Θεού. Αγαπητοί μου αδελφοί το ιερότατο απόφθεγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού λέει, ότι « Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα» . 

Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. 

Βλασφημία λοιπόν κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το να αποδίδουμε τις ενέργειές του στον αντίθετο Πνεύμα, καθώς αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος. Πώς όμως το κάνει κάποιος αυτό; 

Όταν ή ενώ γίνονται θαύματα δια του Αγίου Πνεύματος, ή ενώ βλέπει κάποιο άλλο θείο χάρισμα σε έναν από τους αδελφούς του -εννοώ δηλαδή , κατάνυξη, δάκρυα, ταπείνωση, θεία γνώση, λόφο της άνωθεν σοφίας ή κάποιο άλλο που χαρίζεται από το Άγιο Πνεύμα σε όσους αγαπούν τον Θεό- ισχυρίζεται ότι αυτό προέρχεται από απάτη του διαβόλου . 

Αλλά και όποιος λέει ότι ότι πλανώνται από τους δαίμονες όσοι οδηγούνται από το θείο Πνεύμα ως υιοί του Θεού, και πράττουν τις εντολές του πατέρα τους και Θεού, και αυτός βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί σε αυτούς, όπως ακριβώς δηλαδή έπραξαν κάποτε και οι Ιουδαίοι στον Υιό του Θεού. Εκείνοι έβλεπαν δαίμονες να διώχνονται από τον Χριστό, και βλασφημούσαν κατά του Αγίου Πνεύματος κι έλεγαν οι αναιδείς με αναίδεια: «Δια του Βεελζεβούλ του άρχοντα των δαιμονίων , βγάζει τα δαιμόνια».

Αλλά μερικοί ενώ τα ακούνε αυτά, δεν τα ακούνε, και ενώ τα βλέπουν, και όλα τα έργα που αναφέρει η θεία Γραφή ότι γίνονται από το Άγιο Πνεύμα και από θεία ενέργεια- σαν να έχασαν τα λογικά τους και απέρριψαν όλη τη θεία Γραφή από την ψυχή τους και απέβαλαν τη γνώση της διανοίας τους που προέρχεται από αυτή -δεν φρίττουν να λένε ότι γίνονται από μέθη και δαιμονική ενέργεια. 

Όπως λοιπόν οι άπιστοι και τελείως αμύητοι στα θεία μυστήρια, κι αν ακόμη ακούσουν περί θείας έλλαμψης, κι αν περί φωτισμού της ψυχής και του νου, κι αν περί θεωρίας και απαθείας, κι αν περί ταπείνωσης και δακρύων που ρέουν με την ενέργεια και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αμέσως, σαν να μην μπορούν να αντέξουν την υπερβολική αίγλη και δύναμη των λόγων, επειδή μάλλον σκοτίζονται, παρά φωτίζονται τα μάτια της καρδιάς, αποφαίνονται με θράσος ότι αυτά προέρχονται από την πλάνη των δαιμόνων. 

Και δεν φρίττουν ούτε με την κρίση του Θεού, ούτε για την βλάβη που προκαλούν σε όσους την ακούν, αλλά οι θρασείς σε όλους με αναίδεια διακηρύσσουν ότι τίποτε τέτοιο δεν γίνεται από τον Θεό σε κανέναν από τους πιστούς. Αυτό είναι ασέβεια μάλλον παρά αίρεση. Αίρεση είναι μεν το να παρεκκλίνει ένας σε κάποιο από τα υπάρχοντα δόγματά μας σχετικά με την ορθή πίστη μας, το να λέει όμως ότι στα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αυτοί που αγαπούν τον Θεό, ούτε αξιώνονται να λάβουν το Άγιο Πνεύμα και να βαπτιστούν `από αυτό ως υιοί του Θεού, ώστε να γίνουν θεοί με γνώση και εμπειρία και θεωρία, ανατρέπει ολόκληρη την οικονομία του Θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού, και αρνείται φανερά την ανακαίνιση και ανάκληση της φθαρμένης; 

Και θανατωμένης εικόνας, που πλάστηκε για να μείνει άφθαρτη και να κληθεί στην αθανασία. Και όπως δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί εκείνος που δεν βαπτίσθηκε δι΄ύδατος και Πνεύματος, έτσι ούτε αυτός που μετά το βάπτισμα αμάρτησε, αν δεν βαπτισθεί άνωθεν και δεν αναγεννηθεί, καθώς ο Κύριος βεβαιώνοντας αυτό, είπε στον Νικόδημο: 

« Εάν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών» και προς τους αποστόλους πάλι: 

« ο Ιωάννης βάπτισε με νερό εσείς όμως θα βαπτισθείτε με το Άγιο Πνεύμα». 

Αυτός λοιπόν που αγνοεί και το βάπτισμα που έλαβε σε νηπιακή ηλικία μέσα στο νερό, και δεν γνωρίζει καν ότι βαπτίσθηκε, αλλά δέχθηκε με το βάπτισμα με την πίστη μόνο και το αποδυνάμωσε με μύριες αμαρτίες, και αρνείται το δεύτερο -εννοώ αυτό που δίνεται άνωθεν από το Πνεύμα με την φιλανθρωπία του Θεού σε όσους το ζητούν με μετάνοια-, με ποιόν άλλον τρόπο θα μπορέσει ποτέ να σωθεί; 

Με κανέναν. 

Για αυτό σας λέγω, και δεν θα πάψω να λέγω: «Όσοι μολύνατε το πρώτο βάπτισμα με την παράβαση των εντολών του Θεού, να μιμηθείτε την μετάνοια του Δαυίδ και των άλλων αγίων, και με κάθε προσπάθεια με ποικίλα έργα και λόγια να επιδείξετε άξια μετάνοια, ώστε να προσελκύσετε πάνω σας την χάρη του Πνεύματος». 

Διότι αυτό το Πνεύμα, αφού κατέλθει πάνω σας, θα γίνει για σας κολυμπήθρα φωτόμορφη, και αφού αγκαλιάσει όλους σας με ανείπωτο τρόπο, θα σας αναγεννήσει και θα σας καταστήσει, από φθαρτούς, άφθαρτους και από θνητούς αθάνατους, και από παιδιά ανθρώπων υιούς του Θεού και θεούς δια της υιοθεσίας και της χάριτος -αν βέβαια και θέλετε να αναδειχθείτε συγγενείς και συγκληρονόμοι των αγίων, και να εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους αυτούς. Όσα θαυμάσια του Θεού είδα, και γνώρισα έμπρακτα και με την πείρα, τα διακηρύσσω ως ευρισκόμενος ενώπιον του Θεού και φωνάζω με δυνατή φωνή: 

«Τρέξτε όλοι πριν κλειστεί για σας με το θάνατο η θύρα της μετανοίας. 

Τρέξτε για να προλάβετε πριν από το θάνατο. 

Βιαστείτε, για να λάβετε. 

Κτυπήστε ώστε, πριν πεθάνετε, να σας ανοίξει ο Δεσπότης τις πύλες του Παραδείσου και να σας εμφανιστεί.

Βιαστείτε να αποκτήσετε μέσα σας συνειδητά τη βασιλεία των ουρανών, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα, και να μη φύγετε από δω χωρίς αυτήν, και μάλιστα, όσοι φαντάζεστε ότι την έχετε μέσα σας χωρίς να το γνωρίζετε, ενώ δεν έχετε τίποτα εξαιτίας της υπερηφάνειας σας». Πώς λοιπόν, πες μου σε παρακαλώ, μπορεί να δει τον Πατέρα του Χριστού αυτός που δεν απέκτησε νου Χριστού; 

Διότι λέει: « Εμείς έχουμε νου Χριστού, και με τούτο ξέρουμε ότι ο χριστός είναι μέσα μας, από το Πνεύμα το οποίο μας έδωσε. Διότι δεν λάβαμε πνεύμα δουλείας που φέρει πάλι την κατάσταση του φόβου, αλλά πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου φωνάζουμε αββά, Πατέρα», και «ο Θεός που είπε να λάμψει φως από το σκοτάδι, αυτός έλαμψε μέσα μας».

Και πάλι «Αν ζητάτε απόδειξη για τον Χριστό ο οποίος μιλά δι' εμού» διότι όπως η γυναίκα δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί από άλλον ότι συνέλαβε στην κοιλιά της, αλλά αυτή η ίδια μέσα της αντιλαμβάνεται από το σταμάτημα των αιμάτων, από τα σκιρτήματα του βρέφους εντός της και από την ανορεξία για πολλές τροφές, ότι έχει συλλάβει, έτσι και η ψυχή, όταν ο Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος κατοικήσει μέσα της, δεν χρειάζεται να το πληροφορηθεί από άλλον. Η ίδια βλέπει ευθύς να σταματούν τα ακάθαρτα αίματα των συνηθισμένων της παθών και να κόβεται η όρεξη για πολλές τροφές και να μισεί υπερβολικά κάθε ηδονή. Τότε και αυτή που έγινε πνευματοφόρος, μαζί με τον προφήτη λέει στον Θεό: 

«Για τον φόβο σου Κύριε, συνελάβαμε και νιώσαμε τους πόνους του τοκετού και γεννήσαμε πνεύμα σωτηρίας σου πάνω στη γη.» 

Αυτός όμως που δεν βλέπει μέσα του τον Χριστό να λαλεί, δια μέσου ποιού ή πως θα πει «Αββά ο Πατήρ»; Και αυτός που δεν απέκτησε ενσυνείδητα μέσα του την βασιλεία των ουρανών, πως θα εισέλθει σε αυτήν μετά τον θάνατο;

Αυτός που δεν βλέπει να μένει μέσα του δια του Πνεύματος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα, πως είναι δυνατόν στον μέλλοντα αιώνα να βρεθεί μαζί τους, καθώς ο Κύριος είπε: 

«Πατέρα , θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι μαζί μου και εκείνοι που μου έδωσες», και πάλι 

«Δεν παρακαλώ μόνο για αυτούς αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν με το κήρυγμά τους σε μένα, για να είναι όλοι ένα, καθώς εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα κι εγώ με σένα, να είναι ενωμένοι και εκείνοι με εμάς. Κι εγώ τους έδωσα τη δόξα που μου έδωσες, για να είναι ένα μεταξύ τους, όπως είμαστε εμείς ένα. Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα, κι έτσι ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι με έστειλες εσύ και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα.» 

Απαντήστε μου, παρακαλώ στην ερώτηση: 

«Τι λοιπόν, ο Πατήρ αγαπά τον Υιό χωρίς να τον γνωρίζει και να τον βλέπει;» 

Ασφαλώς θα απαντούσατε «Όχι». Γιατί αν παραδεχθούμε αυτό και δογματίσουμε ότι ο πατέρας και ο υιός δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η πίστη μας εξαφανίζεται και χάνεται. Και αν εκείνοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι κι εμείς δεν τους γνωρίζουμε καθόλου. Αν συμβαίνει αυτό, τότε είμαστε άθεοι μη έχοντας γνώση. Εάν όμως -καθώς εκείνος λέει- «γνωρίζει ο Πατέρας τον υιό και ο Υιός γνωρίζει τον Πατέρα» και ως Θεός συνυπάρχει με τον Θεό και Πατέρα, και ο Πατέρας ομοίως συνυπάρχει με τον Υιό, όπως όταν λέει: « Όπως εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα και εγώ με εσένα, έτσι και αυτοί να μείνουν ενωμένοι μαζί μου και εγώ μαζί τους» δηλώνει ότι στη μεταξύ τους ένωση είναι καθ΄ όλα ίσοι. Με την διαφορά ότι η μεν ένωση του Υιού με τον πατέρα είναι φυσική και συνάναρχη, ενώ η δική μας ένωση με τον Υιό γίνεται δια της υιοθεσίας και της χάριτος, όμως όλοι είμαστε ενωμένοι με τον Θεό και αχώριστοι επί το αυτό, καθώς ο ίδιος πάλι λέει: «Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα» διατί; « για να γνωρίζει ο κόσμος ότι συ με έστειλες και ότι τους αγάπησα καθώς εσύ αγάπησες εμένα» και ο Παύλος λέει:

«Τώρα δεν υπάρχει πια Έλληνας και Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά ο Χριστός είναι τα πάντα και εις πάντας». Αυτά λοιπόν να τα ακούσετε όσοι νομίζετε ότι είστε πνευματικοί, και να πιστεύετε σε εκείνον που τα λέει, και εμένα που σας μιλώ με τα λόγια της χάριτος και τις δωρεές τις οποίες λαμβάνουν από τον Θεό όσοι με πίστη θερμή προστρέχουν σε αυτόν και πράττουν τις εντολές του, να με απαλλάξετε από κάθε κατηγορία. «Εάν όμως», λέει, « δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στους σημερινούς καιρούς, τι απαντάς;»

Γιατί δεν υπάρχει, πες μου; «Διότι, λέει «και να θέλει κάποιος δεν μπορεί να γίνει τέτοιος στους σημερινούς καιρούς, αλλά και εκείνος που δεν θέλει , δεν μπορεί να γίνει». Εάν λοιπόν ισχυρίζεται ότι και αν θέλει δεν μπορεί, τότε που θα αποδώσουμε το «Όσοι όμως τον δέχτηκαν, τους έδωσε την εξουσία να γίνουν υιοί του Θεού» και το «Εγώ είπα, είσαστε θεοί και υιοί του Υψίστου όλοι σας» και το « Να γίνεσθε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος»; 

Εάν όμως αυτός που δεν θέλει δεν γίνεται, βλέπε ότι συ καταδίκασες τον εαυτό σου, με το να μην θέλεις και να μην έχεις την προαίρεση να γίνεις. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να γίνεις. Κι αν εσύ δεν συγκαταλέγεσαι στους αγίους, όμως υπάρχουν πάρα πολλοί, Θεού θέλοντος, τους οποίους εσύ δεν γνωρίζεις. Γιατί αν στην εποχή του Ηλία ο Θεός είχε επτά χιλιάδες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, πολύ περισσότερο τώρα, που σκόρπισε πλουσιοπάροχα πάνω μας το Άγιο Πνεύμα του. 

Αν κάποιος δεν πετάξει από πάνω του, όλα όσα τον εμποδίζουν να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών και δεν προσέλθει γυμνός και δεν ζητήσει να λάβει, η αιτία έγκειται σε αυτόν που δεν θέλει κι όχι στον Θεό. Διότι όπως ακριβώς η φωτιά με σφοδρότητα και φυσιολογικά πλησιάζει τα ξύλα και τα ανάβει, με τον ίδιο τρόπο και η χάρις του Παναγίου και προσκυνητού Πνεύματος, ζητεί να αγγίξει τις ψυχές μας για να φωτίσει όσους βρίσκονται στον κόσμο και, δια μέσου των φωτιζόμενων, να κατευθύνει τα βήματα των πολλών, ώστε προχωρώντας και αυτοί καλά να πλησιάσουν στη φωτιά, και ένας ένας ή όλοι μαζί, εάν είναι δυνατόν, να ανάψουν μαζί και να λάμψουν ως θεοί ανάμεσά μας, για να ευλογείται και πληθύνεται το σπέρμα του Θεού του Ιακώβ και πάντα να υπάρχει ο θεοειδής άνθρωπος που θα λάμπει ως φως επάνω στη γη. 

Γι΄ αυτό λοιπόν, όπως βλέπετε, φωνάζω προς εσάς, χρησιμοποιώντας τα προφητικά λόγια: «Προσέλθετε προς αυτόν και φωτισθείτε και τα πρόσωπα των συνειδήσεων σας, δεν θα καταισχυνθούν». 

Γιατί αφού παραδώσατε τους εαυτούς σας στην ραθυμία και στην αμέλεια και στις επιθυμίες και ηδονές της σάρκας, ισχυρίζεστε ότι σας είναι αδύνατον να καθορισθείτε με την μετάνοια και να προσεγγίσετε τον Θεό; 

Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι τάχα δεν είναι δυνατόν να λάβετε τη χάρη του Πνεύματος του, και με αυτή να αναγεννηθείτε και να υιοθετηθείτε και να ομοιωθείτε με αυτόν; 

Δεν είναι αυτό αδύνατον, δεν είναι!

Ήταν βέβαια αδύνατον, πριν από την παρουσία του πάνω στη γη από τότε όμως που ευδόκησε να γίνει άνθρωπος και να εξομοιωθεί μαζί μας κατά πάντα εκτός της αμαρτίας ο δεσπότης των όλων Θεός τα έκανε αυτά δυνατά και εύκολα για μας, δίνοντας μας την εξουσία να γίνουμε παιδιά Θεού και συγκληρονόμοι του.

Ι. Ν. Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

http://1myblog.pblogs.gr

ΠΩΣ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΕΣ

Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα...ένα πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν. 

Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε: «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»

Και ο Γέροντας απάντησε:

«Τους λέω να τους κοινωνούν συχνά. Το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά όλον τον άνθρωπο. Αναζωογονείται η ψυχή και το σώμα. Γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος με άλλο χαρακτήρα και ψυχισμό. Αλλά και τα κύτταρα αναζωογονούνται. Βλέπω πως πολύ σύντομα βελτιώνονται».

(ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ σελ.357. 

εκδ.Ι, Ησυχ. Αγ.Ιωάννου Προδρ. Μεταμορφ.Χαλκιδικής)

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Η Εκκλησία, ως καθοδηγητής των ψυχών των ανθρώπων, κατέχει όλα τα μέσα που συντελούν στην σωτηρία τους.

Η Αγία μας Εκκλησία είναι το υπέρτατο, το αγιότερο, το αγαθότερο, το σοφότερο και το πιο απαραίτητο καθίδρυμα του Θεού πάνω στη γη. Είναι η σκηνή η αληθινή, «ην έπηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος» (Εβρ. Η΄2). 

Ούτε ο Λούθηρος, ούτε ο Καλβίνος, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε ο Βούδας ή ο Κομφούκιος ή οποιοδήποτε άλλος αμαρτωλός κι εμπαθής άνθρωπος δεν μπορεί να «πήξει» Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι σύναξη και ένωση ανθρώπων που πλάστηκαν από το Θεό και τους ενώνει η κοινή πίστη, το δόγμα η ιεραρχία και τα μυστήρια. Είναι ο πνευματικός στρατός του Χριστού, εφοδιασμένος με όπλα πνευματικά για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των αναρίθμητων ορδών του διαβόλου. «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦαἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Εφεσ. στ΄12).

Η Εκκλησία είναι πνευματικό ιατρείο

Εκεί οι άνθρωποι που υποφέρουν από τις ανοιχτές πληγές της αμαρτίας θεραπεύονται με τα θεοχαρίτωτα φάρμακα που χορηγεί ο Θεός. Και τα φάρμακα αυτά είναι η μετάνοια, η θεία ευχαριστία, ο λόγος του Θεού, η διδασκαλία, η καθοδήγηση κι η παρηγοριά των πνευματικών ποιμένων. Η Εκκλησία είναι ο πνευματικός και κοινός νιπτήρας που μας καθαρίζει, μας εξαγνίζει, μας αναγεννά και μας αγιάζει. Είναι ο ναός του Θεού, όπου όλοι οι πιστοί αγιάζονται από το Άγιο Πνεύμα με το βάπτισμα, το χρίσμα, τα άλλα μυστήρια και κυρίως με τη θεία λειτουργία. Είναι ο πνευματικός ήλιος του κόσμου που φωτίζει και δίνει ζωή σ’ όλους εκείνους που ζουν «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. δ΄16), σ’ όλους αυτούς που τους έχει νεκρώσει η αμαρτία.

Στη φύση υπάρχει ο νόμος που έλκει τα μικρότερα σώματα προς τα μεγαλύτερα, και κείνα πάλι προς τα ακόμα μεγαλύτερα. Υπάρχει επίσης ο νόμος της μοριακής έλξης (των διαφόρων μαλακών, σκληρών και ρευστών τμημάτων των οργανικών σωμάτων καθώς και των ανόργανων, όπως είναι οι βράχοι, τα μέταλλα, τα ορυκτά και τα πετρώματα). Από την έλξη αυτή εξαρτάται η ύπαρξη, το συμπαγές, η τάξη, η χρησιμότητα, το κάλλος, η αμοιβαία συνοχή και η ποικιλία όλων των δημιουργημάτων. Κι όλ’ αυτά τα έχει προνοήσει η δυσθεώρητη σοφία, η αγαθότητα και η άπειρη παντοδυναμία του Δημιουργού που έφτιαξε τέτοιον υπέροχο, μεγαλειώδη και πανέμορφο κόσμο με την τεράστια ποικιλία και το απερίγραπτο μέγεθος, έργο που μας παρουσιάζεται ως ένα αρμονικό κι αναλλοίωτο σύνολο.

Αλλά και στον πνευματικό κόσμο υπάρχει νόμος αμοιβαίας έλξης κι ενότητας

Ο κόσμος είναι ένας, ο Θεός είναι ένας, η πίστη είναι μία, η Εκκλησία του Θεού είναι μία. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο Θεός μας. Καθοδηγητής Της είναι το Πνεύμα το Άγιο, ο χορηγός της ζωής, που ζωογονεί ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας, αλλά και την οικουμένη ολόκληρη.

Με πόσο θαυμαστή και τρυφερή φροντίδα, με πόση αγάπη τίμησε ο ουράνιος πατέρας μας το ανθρώπινο γένος που η αμαρτία το οδήγησε στην απώλεια! Τι απίθανα μέσα έδωσε στους ανθρώπους για να σωθούν από την αμαρτία, από την κατάρα και την αιώνια καταδίκη τους! Έστειλε από τους ουρανούς τον Μονογενή Του Υιό για να πολεμήσει το μεγάλο εχθρό των ανθρώπων, τον πονηρό και παγκάκιστο διάβολο. Ίδρυσε στη γη την Εκκλησία Του που δεν μπορούν να την καταβάλουν όλες οι δυνάμεις του Άδη. Η Εκκλησία είναι ένα φρούριο ακατάλυτο, όπου όλοι οι αληθινοί κι αφοσιωμένοι πιστοί μπορούν να καταφύγουν για να μη διατρέχουν κανένα κίνδυνο από τον αντίδικο διάβολο.Χορήγησε σωστικά και θαυματουργά μυστήρια. Έδωσε πολλούς και θαυμάσιους κήρυκες του λόγου του Θεού για να υπηρετήσουν το λαό Του.

Τι πρέπει ν’ ανταποδώσει ο άνθρωπος τώρα στον Κύριο για τις μεγάλες και πολλές δωρεές Του, που συντελούν στη σωτηρία του;

Μόνο την πίστη του, τη μετάνοιά του, την αυταπάρνησή του, τον πρόθυμο αγώνα του εναντίον της αμαρτίας, την άσκηση για την απόκτηση των αρετών, την υποταγή του στον Κύριο και την Εκκλησία Του…

Η Εκκλησία είναι μία

Η κεφαλή της Εκκλησίας είναι μία. Το ποίμνιο είναι ένα. Το σώμα είναι ένα, αλλά έχει πολλά μέλη. Χωρίς την κεφαλή, το Χριστό, η Εκκλησία δεν είναι παρά μια συνηθισμένη σύναξη ανθρώπων. Τέτοιες συνάξεις έχουν οι λουθηρανοί, οι Ρώσοι παλαιόπιστοι, οι πασκοβίτες κι οι ακόλουθοι του Τολστόι.

«Μεθ' ὑµῶν εἰµι πάσας τὰς ἡµέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». ( Ματθ. κη΄20 ). Ο ίδιος ο Κύριος βρίσκεται πάντα μέσα στην Εκκλησία Του. Τί μας χρειάζεται τότε ένας βικάριος (αντιπρόσωπος), ο πάπας; Μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να πάρει τη θέση του Χριστού; Όχι, βέβαια. Μπορεί να υπάρχουν, κι αυτό γίνεται, αντιπρόσωποι του τσάρου, του πατριάρχη. Κανένας όμως δεν μπορεί να γίνει αντιπρόσωπος του Χριστού, να Τον υποκαταστήσει. Ο Χριστός είναι η αόρατη Κεφαλή της Εκκλησίας. Οι καθολικοί ξέφυγαν πραγματικά από την ορθή πίστη. Κύριε, φώτισέ τους να καταλάβουν πώς εκείνοι που πιστεύουν τέτοια πράγματα είναι ανόητοι και περιφέρουν την πλάνη τους με υπερηφάνεια, σαν περιδέραιο.

Ο πιο βλαβερός κι επιζήμιος θεσμός για την Εκκλησία, αυτήν την αποκεκαλυμμένη ουράνια θρησκεία, είναι να ‘χει για αρχηγό της έναν άνθρωπο, για παράδειγμα τον πάπα με το υποτιθέμενο αλάθητό του.

Σ’ αυτό ακριβώς το δόγμα του αλάθητου εμπεριέχεται η μεγαλύτερη πλάνη. Ο πάπας είναι άνθρωπος, αμαρτωλός κι αυτός . Επομένως δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά γι’ αυτόν, από το να φαντάζεται τον εαυτό του αλάθητο. Πόσα μεγάλα σφάλματα, πόσες πλάνες ολέθριες για τις ψυχές των ανθρώπων δεν έχει επινοήσει η καθολική Εκκλησία στα δόγματα, στα τυπικά, στους κανόνες ,στην εκκλησιαστική τάξη, στη θεία λειτουργία, στις σχέσεις της με την Ορθόδοξη Εκκλησία! Πόσες βλασφημίες και συκοφαντίες δεν έχει εκτοξεύσει εναντίον των ορθοδόξων! Και για όλ’ αυτά έχει ευθύνη κυριαρχική ο ανακηρυγμένος «αλάθητος» πάπας με τους Ιησουίτες και τις διδαχές τους, με το πνεύμα της πλάνης τους, με τη διψυχία τους και κάθε είδους άδικα μέσα. Κι όλ’ αυτά ad majorem Dei gloriam, για – την υποτιθέμενη- δόξα του Θεού.

Οι χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό και Φωτοδότη το Άγιο Πνεύμα. «ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος.» (Εφ. ε΄25-27) . Είστε το άγιο κι εκλεκτό ποίμνιο, είστε μέλη της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Σκεφτείτε λοιπόν, τί υποχρεώσεις έχετε! Πόση αγιότητα πρέπει να ‘χετε, πόση αλήθεια! Τί εγρήγορση, τί πνευματική θεωρία και πόση μυστική εργασία! Πόσες αρετές πρέπει να σας κοσμούν, πόση πίστη, ελπίδα κι αγάπη, πόση εγκράτεια, συμπάθεια, αμοιβαία φροντίδα. Πόσο πρέπει να στηρίζετε ο ένας τον άλλον στην απόκτηση της αρετής!

…Ο χριστιανός πρέπει να φροντίζει οπωσδήποτε για την πνευματική του υποδομή

Αναγεννήθηκε από το Άγιο Πνεύμα γι’ αυτό το σκοπό με το άγιο βάπτισμα, σφραγίστηκε με το άγιο χρίσμα, έλαβε σφραγίδα «δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Αξιώθηκε να κοινωνεί το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Θεός όρισε ώστε η αγία Εκκλησία να είναι ο πρώτος και κυριότερος παιδαγωγός της χριστιανικής ψυχής. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο έργο από εκείνο της χριστιανικής, της πνευματικής υποδομής. Προσπάθησε να καταλάβεις και κρίνε μόνος σου πόσο αγαπητές είναι στο Θεό οι λογικές κι αθάνατες ψυχές που λυτρώθηκαν με το αίμα του ίδιου του Υιού του Θεού∙ κλήθηκαν από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της γνώσης του Θεού από τον ίδιο τον Κύριο∙ενώθηκαν με τον Κύριο ως παρθένες αγνές και μνηστεύθηκαν τον ουράνιο νυμφίο. Πόσο πολύτιμη είναι η σωτηρία των ψυχών αυτών, για τις οποίες ο Νυμφίος προσφέρει το τίμιο σώμα και το τίμιο αίμα Του «εις βρώσιν και πόσιν». Ο ίδιος ανέλαβε να τις οικοδομήσει πνευματικά μ’ αυτά τα φοβερά, ζωοποιά και θεοποιά Του μυστήρια. Αφοσιωθείτε σε θείους λογισμούς, στην προσευχή, στην αυτογνωσία, στην αυτοκατάκριση και στη διόρθωσή σας με κάθε τρόπο. Ασκηθείτε στις αρετές της πραότητας, της ταπείνωσης, της υπακοής, της υπομονής, της συμπάθειας, της αγνείας, της απλότητας. Διώξτε μακριά σας κάθε αμαρτωλό λογισμό, κάθε λάγνα επιθυμία, κάθε πονηρή συνήθεια και κάθε πάθος.

Η αμέλεια, η αδιαφορία κι η οκνηρία για τη σωτηρία μας 

είναι κάτι πολύ σοβαρό και ολέθριο

Πόσα μέσα και πόσες δυνατότητες κι ευκολίες μας δόθηκαν για το σκοπό αυτό από τον πανάγαθο και πανεύσπλαχνο Κύριο! Μας δόθηκε αρχικά η δίψα για τη σωτηρία μας, την ειρήνη και τη μακαριότητα της ψυχής μας. Μας δόθηκε έπειτα το φως της γνώσης και η επιθυμία μας για δικαιοσύνη, για την αλήθεια, το καλό, το ωραίο, το αγνό, το θείο. Μας χάρισε ο Θεός πλούσια τη χάρη Του για τη σωτηρία μας, μια χάρη που ρέει σαν ποταμός μέσα στην Εκκλησία και ξεδιψάει τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Έχουμε τον Κύριο πάντα κοντά μας, πρόθυμο να μας σώσει κάθε ώρα και στιγμή. «Αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. η΄26). Έχουμε τη βοήθεια και την προστασία του φύλακα αγγέλου μας, την καθημερινή θεία λειτουργία στην εκκλησία, τα ζωοποιά μυστήρια, τις προσευχές, τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των αγίων Του. Είναι θαυμαστό, αν με τόσα πολλά μέσα που διαθέτουμε, είμαστε ακόμα ικανοί να μη σωθούμε, αλλά να οδηγηθούμε στην απώλεια.

Φαίνεται πως υπάρχουν πολλά πράγματα που εμποδίζουν τη σωτηρία μας. Έχουμε πρώτα τους πειρασμούς από την εμπαθή σάρκα μας, από τον αμαρτωλό και διεφθαρμένο κόσμο, από τον πονηρό που έχει σπείρει παντού τις παγίδες του για να μας σπρώξει στην απώλεια. Έχουμε τη φθαρτή φύση μας. Η σύλληψή μας έγινε «εν ανομίαις», η γέννησή μας «εν αμαρτίαις». Μας ενοχλούν και μας εμποδίζουν οι αμαρτωλές ροπές και έξεις μας.

Παρ’ όλα αυτά όμως, τα μέσα της σωτηρίας μας είναι πολύ ισχυρότερα από τα μέσα της απώλειας. «Μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω» (Α' Ιωάν. δ΄4). Όλοι οι άγιοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες, τις νίκησαν και σώθηκαν. Εμείς τι κάνουμε; Είμαστε ναρκωμένοι, κοιμόμαστε. Ντροπή, όνειδος, οδύνη, απώλεια! Η αμαρτίας μας έχει καταβάλει. Έχει φωλιάσει μέσα μας, έχει στήσει το θρόνο της στην καρδιά μας, στην εμπαθή σάρκα μας. Έχει στηριχθεί στα πάθη μας κι έχει φτιάξει κάστρο. Κι όλ’ αυτά λόγω της φιλαυτίας μας, της λαγνείας, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησής μας στην ύλη, της ακολασίας, της ολιγοπιστίας, της απιστίας, της υποκρισίας, της προσωποληψίας και της οκνηρίας. Με τα πάθη αυτά ο πονηρός στοχεύει εναντίον μας, τα χρησιμοποιεί σαν όπλα δυνατά και μας αποξενώνει από το Χριστό, που είναι η αληθινή Ζωή μας.

Γι’ αυτό όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του πρέπει να σκάψει βαθιά μέσα στην καρδιά του και να θέσει το θεμέλιό του στον Χριστό, το Σωτήρα μας. Πρέπει να στηριχθεί στη δυνατή κι ακλόνητη πίστη του στο Χριστό, στη δυνατή αγάπη του σ’ Αυτόν και τον πλησίον…

Θλίβομαι, θρηνώ και κλαίω πολύ όταν αναλογίζομαι την τρομερή πληγή της αμαρτίας που φθείρει το ανθρώπινο γένος, που το καθιστά ελεεινό πέρα από κάθε μέτρο. Τα θέλγητρα της αμαρτίας σκλαβώνουν τον άνθρωπο. Κι ύστερα αυτός μένει στην αμαρτία, φτάνει στο σημείο να κομπάζει για τα έργα της, νιώθει ανακούφιση όταν είναι βουτηγμένος μέσα της, λες και ωφελείται! Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι, ευφραίνομαι και σκιρτώ από χαρά όταν αναλογίζομαι τη θεία βοήθεια που μου παρέχεται με το θέλημα του Δημιουργού, που είναι σαν ένα δώρο από το μεγάλο Σωτήρα και Θεό μας σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Χαίρομαι για την ίδρυση στη γη της Εκκλησίας του Θεού που σώζει τους ανθρώπους με την παντοδύναμη χάρη Του.

Τι είναι αλήθεια η θεία Χάρη;

Είναι το αντίδωρο του Θεού στον άνθρωπο για την πίστη του στο Χριστό που τον οδηγεί στη σωτηρία του. Η θεία χάρη είναι μια δύναμη μεσολαβητική γεμάτη έλεος που φωτίζει, σώζει και οδηγεί σε κάθε αρετή.

Η θεία χάρη που έχει ενοικήσει μέσα σ’ έναν άνθρωπο πιστό και ζηλωτή για δικαιοσύνη και αγιότητα, απαλλάσσει διαρκώς την καρδιά, το σώμα κι όλη του την ύπαρξη από τη φθορά κι από κάθε αμαρτία. Τον προετοιμάζει για τη ζωή της αιώνιας αφθαρσίας, απομακρύνει τη δυσωδία των παθών κι εγκαθιστά μέσα του την ευωδία της αρετής. Οι άγιοι ευωδίαζαν από αγιότητα κι αφθαρσία από τότε που ζούσαν στον κόσμο. Ήταν αγνοί ναοί του Αγίου Πνεύματος κι έκαναν θαύματα. Ζήστε και σεις λοιπόν «εν Πνεύματι», και «της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» (Ρωμ . η΄14 ).

Μας έχει δοθεί η εντολή της αυταπάρνησης

Γνωρίζουμε τον τόπο των αγώνων και των αρετών για ν’ αποκτήσουμε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας. Ο Θεός μας έδωσε τη χάρη και τη δύναμή Του για να κατανικήσουμε όλα τα πάθη. Ο ίδιος ο Κύριος, ο αγωνοθέτης, βοηθάει τους αγωνιστές κι επιβραβεύει με τρόπαια και στεφάνια τους πολεμιστές του.

Κάθε αμαρτωλός που επιστρέφει με ειλικρίνεια κι αληθινή μετάνοια στο Θεό, πρέπει να εμπιστευτεί απόλυτα κάθε είδος θεϊκής βοήθειας που του παρέχεται στον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στην αμαρτία, τα πάθη και σε κάθε είδος αμαρτωλής έξης. Το μόνο που του χρειάζεται οπωσδήποτε είναι να πιστεύει ειλικρινά και χωρίς αμφιβολία στο Θεό, να επικαλείται μ’ όλη του την καρδιά τη βοήθειά Του, να περιφρονεί ολόψυχα την αμαρτία, να μετανοεί πρόθυμα και με σταθερή πρόθεση να μην ξαναμαρτήσει. Όλοι οι άγιοι, η ίδια η Μητέρα του Θεού, ο φύλακας άγγελος κι όλοι οι δούλοι του Θεού είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν στο έργο της σωτηρίας μας. Οι πνευματικοί πατέρες κι οι ποιμένες μας έχουν οριστεί από τον Θεό, για να βοηθήσουν και να οδηγήσουν εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία τους. Πρόσεξε τη συνείδηση του ανθρώπου, αυτόν τον αυστηρό, αμερόληπτο και δίκαιο κριτή. Πρέπει να τον υπακούς πάντα με προθυμία.

Ο ακάθαρτος διάβολος προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι που είναι αγνό, καθαρό, νόμιμο και άγιο ή αποπειράται να το παρουσιάσει μ’ έναν ακάθαρτο, διεστραμμένο κι αλλοιωμένο τρόπο. Πόσο πονηρός είναι, πόσο ανήθικος, άοκνος και δραστήριος στην κακία και τη μοχθηρία του! Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις παγίδες του; Μόνο εκείνος που πιστεύει σταθερά στο Χριστό και την Εκκλησία Του.

Για το καλό της λογικής Του δημιουργίας- του ανθρώπου- ο Κύριος θέλει να ενώσει όλους τους ανθρώπους σ’ ένα σώμα κι ο ίδιος να ενοικήσει μέσα τους. «ἵνα πάντες ἓνὦσι» (Ιωάν. ιζ΄21). Ο διάβολος όμως προσπαθεί να χωρίσει, να κομματιάσει, να διαιρέσει, να κάνει τους χριστιανούς να ζουν χώρια, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Στις οικογένειες σπέρνει έχθρα, διχόνοια, προσβολές. Στα χωριά και τις πόλεις ξεσηκώνει μερικούς εναντίον άλλων. Στα έθνη ξεσηκώνει τον ένα λαό εναντίον του άλλου, τη μια βασιλεία κατά της άλλης. Στις χριστιανικές κοινότητες προκαλεί τους οπαδούς μιας ομολογίας να ξεσηκωθούν εναντίον των οπαδών μιας άλλης. Ιδιαίτερα οξύς είναι εναντίον εκείνων που ομολογούν την ορθόδοξη πίστη , εναντίον της αληθινής Εκκλησίας του Θεού κι επινοεί διάφορους διωγμούς κατά των ορθοδόξων. Εμείς όμως πρέπει να παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία , της οποίας κεφαλή είναι ο Χριστός ο Θεός μας, που ενεργεί διαρκώς μέσα μας για την αναγέννηση και τη σωτηρία μας.

Ο διάβολος είναι εχθρός της σωτηρίας μας. Γνωρίζει όλη την σωστική δύναμη της ένωσής μας με το Θεό μέσω της πίστης της Εκκλησίας και της χάρης του Θεού. Γι’ αυτό κι αγωνίζεται με κάθε μέσο που διαθέτει να διαρρήξει το δεσμό που έχουμε με το Θεό. Όπλα του έχει την αμαρτία, τα σαρκικά πάθη και την προσκόλλησή μας στον κόσμο. Πρέπει όλοι να μένουμε σφιχτά ενωμένοι με το Θεό και την Εκκλησία Του και να τηρούμε τις εντολές Του.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄

Κεφάλαια περί Εκκλησίας από το Πνευματικό του Ημερολόγιο

Η Εκκλησία είναι η αιώνια αλήθεια, γιατί είναι ενωμένη με την αλήθεια, το Χριστό, ζωοποιείται από το Πνεύμα της Αληθείας. «Μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄20) . Κι ο απόστολος μας βεβαιώνει πως το σώμα του Χριστού «…εστιν η εκκλησία» (Κολ. α΄24) .

Η πίστη μας και η Εκκλησία μας είναι σαν μια τίμια, αγία, θεϊκή και σεβαστή γυναίκα που δε γερνάει ποτέ. Μέσα της κατοικεί πάντα ένα καινούριο και ζωντανό πνεύμα, που δίνει ζωή στα πραγματικά παιδιά της. Όπως συμπεριφερόμαστε πάντα με σεβασμό στους ηλικιωμένους και τιμούμε τ’ άσπρα μαλλιά και τη σοφία τους, τους καρπούς της εμπειρίας τους, εκτιμούμε ιδιαίτερα κάθε λόγο τους και προσπαθούμε να τον εφαρμόζουμε στη ζωή μας, έτσι πρέπει να τιμούμε και την Εκκλησία μας. Πρέπει να σεβόμαστε την αγιότητά της, την ακλόνητη σταθερότητά της, τη θεϊκή σοφία της, την πνευματική της εμπειρία, τις ψυχοσωτήριες εντολές και τα διδάγματά της, τις άγιες ακολουθίες, τα μυστήρια και τις τελετές της. Πώς μπορούμε να μη τη σεβόμαστε αφού στους κόλπους της διασώζει αμέτρητο πλήθος ανθρώπων, που τους προετοιμάζει για τα αιώνια σκηνώματα της χαράς και της ειρήνης, δεν τους ξεχνά ούτε μετά το θάνατό τους αλλά τους θυμάται συνέχεια κι εγκωμιάζει τις αρετές των πραγματικών παιδιών της; Πού θα βρεις πιο ευγνώμονα φίλο, πιο τρυφερή μητέρα; Γι’ αυτό οι χριστιανοί πρέπει να δίνονται μ’ όλη τους την ψυχή στην Εκκλησία και να στηρίζονται σ’ αυτήν ως το τέλος της πρόσκαιρης ζωής τους. Μακάρι να γίνουν όλοι ζηλωτές και να τηρούν τις εντολές και τα διδάγματά της, για να κερδίσουν την αιώνια σωτηρία τους με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

Όλα όσα η Εκκλησία μας βάζει στο στόμα και την ακοή μας είναι αλήθεια. Είναι η πνοή ή η διδαχή του Αγίου Πνεύματος. Να σέβεσαι κάθε λόγο της Εκκλησίας. Να θυμάσαι πως η κυριαρχία της σκέψης και του λόγου ανήκουν στον Θεό, όπως κι ολόκληρος ο ορατός κι αόρατος κόσμος. Τίποτα δεν έχεις δικό σου, ούτε μια σκέψη, ούτε ένα λόγο. Όλα είναι του Πατέρα μας, του Θεού μας. Μην είσαι φίλαυτος, μη ζεις χωριστά από τους άλλους, αλλά να γίνεις ένα μαζί τους.

Η Εκκλησία είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αιωνιότητα

Βάδιζε αυτόν τον δρόμο σταθερά, χωρίς να παρεκκλίνεις καθόλου. Έτσι θα κερδίσεις σίγουρα τη βασιλεία των ουρανών. Αν όμως ξεφύγεις απ’ αυτόν και βαδίζεις τους πονηρούς παράδρομους της σοφιστείας και της απιστίας σου, τότε θα ταλαιπωρηθείς και τελικά θα χαθείς. Και δε θα σου φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο ο πονηρός εαυτός σου. Ο Κύριος είπε∙ «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. Ιδ΄6).

«Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ιωάν. ιε΄5), είπε ο Κύριος. Αυτή είναι η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Όπως ο Κύριος είναι άγιος, έτσι είναι και η Εκκλησία αγία. Όπως ο Κύριος είναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ιωάν. ιδ΄6), το ίδιο είναι και η Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται απόλυτα με τον Κύριο. «Μέλη ἐσμὲν τοῦσώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέ-ων αὐτοῦ» (Εφεσ. ε΄30). Είμαστε τα κλήματα της αμπέλου, του Κυρίου, που μας ανατρέφει και μας αναπτύσσει. Μη σκέφτεσαι ποτέ την Εκκλησία χωριστά από τον Κύριο Ιησού Χριστό, από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Από το βιβλίο:«ΕΚΚΛΗΣΙΑ η ΚΙΒΩΤΟΣ της ΣΩΤΗΡΙΑΣ και η μακαριότητα των αγίων», 

Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης. 

Μετάφραση-Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ, 

Αθήνα 2012

http://www.paterikiorthodoxia.com

Νιώθεις μέσα σου ξηρότητα πνευματική;

Μην φοβάσαι αν παρατηρείς μέσα σου ξηρότητα πνευματική. Η ζωωγόνα βροχή έρχεται "άνωθεν", όχι από κάτω, δηλαδή απ'τη σκληρή γη της καρδιάς σου που "ανατέλλει ακάνθας και τριβόλους".

Μην περιμένεις γι'αυτό μερικές εξαιρετικές ευκαιρίες, όπως είναι η έκσταση και ο ενθουσιασμός ή άλλα ευάρεστα συναισθήματα.

Η προσευχή δεν είναι μέσο ικανοποίησής μας. Γνώρισε την αθλιότητά σου, "πένθησε και κλαύσε". Θυμήσου ότι είσαι θνητός και ζήτησε το έλεος του Κυρίου. Τα υπόλοιπα εξαρτιώνται από αυτόν...

Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

www.agioritikovima.gr

Τα τρία φόβητρα των δαιμόνων

Διάβασες κάπου την ιστορία από τη ζωή του αγίου Ιωάννου του Βόστρσκο. Μια φορά, όταν αυτός ο μακάριος Ιωάννης προσευχόταν, άνοιξε η πνευματική όρασή του και είδε τα δαιμόνια. Ούτε τολμούσαν να πλησιάσουν τον άνθρωπο του Θεού , ούτε ήθελαν να απομακρυνθούν μακριά απ’ αυτόν. Βλέποντάς τους πώς τους περιέβαλε ο φόβος, ο Ιωάννης τους ρώτησε τι είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο; Τα δαιμόνια απάντησαν «Τρία πράγματα : εκείνο που εσείς οι χριστιανοί φοράτε γύρω από το λαιμό , εκείνο που νίβεστε στην Εκκλησία και εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία». Πάλι ρώτησε ο άνθρωπος του Θεού: «Και απ’ αυτά τα τρία τι φοβάστε περισσότερο;». Του απάντησαν οι πολίτες της κόλασης: «Εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία».

Δεν σου είναι σαφές αυτό; Εκείνο που οι χριστιανοί φορούν γύρω από τον λαιμό είναι ο σταυρός. Εκείνο με το οποίο βαπτίζονται ή βρέχονται στην Εκκλησία είναι ο αγιασμός. Και εκείνο που τρώνε στην Εκκλησία είναι η αγία Μετάληψη. Ο σταυρός είναι σημάδι της νίκης μέσω του μαρτυρίου από αγάπη. Το αγιασμένο νερό καθαρίζει και επισημαίνει την πνευματική και τη σωματική καθαρότητα. Η Μετάληψη είναι το ουράνιο τραπέζι , που προσφέρεται στην ψυχή για τροφή με το σώμα και το αίμα του Θεού. Είναι, δηλαδή, παράξενο που οι δυνάμεις της κόλασης τρέμουν αυτά τα τρία; Αυτές ψιθυρίζουν στους ανθρώπους εντελώς αντίθετες συμβουλές , και είναι οι εξής:

Να αποφεύγουν οπωσδήποτε κάθε μαρτύριο , ώστε να ξεριζώσουν από τις ανθρώπινες καρδιές την αγάπη και τη φιλανθρωπία.

Να ζουν στην αμαρτωλή ακαθαρσία , με την οποία θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους υποταγμένους τους και κοντινούς συγγενείς , και να τους απομακρύνουν από τον πεντακάθαρο Θεό.

Να πεθαίνουν και να σκοτώνουν την ψυχή τους με την πείνα μη δίνοντάς της καμία θεϊκή τροφή (την οποία η ψυχή από τη φύση της λαχταρά) ∙ αλλά να τρέφονται μόνο με τη γήινη τροφή σαν τα ζώα. Και φοβούνται περισσότερο τη Μετάληψη τα πνεύματα της κόλασης, επειδή αυτό είναι το στέμμα της ανθρώπινης ανύψωσης προς τον Θεό και της ένωσης με τον Θεό.

Από τον Θεό ευλογία σε σένα και ειρήνη.

«ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά.

Μάθε να σιωπάς.

Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο.

Ας είναι και το έργο σου αόρατο.

Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.

Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.

Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:

Να ενεργείς με διάκριση.

Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι.

Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.

Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής.

Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος.

Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε.

Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.

Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.

Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου.

Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου.»

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ.Κολλιάντερ Ο δρόμος των ασκητών

www.pentapostagma.gr

OI ΛΕΓOMENOI ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ!

ΠΟΙΑ Η ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΟΞΟ;

ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΩΣ ΘΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ.

…Οἱ σύμμαχοί μας δὲν ἔχουν τὴν διάθεσιν νὰ ἐνεργήσουν ὑπὲρ της Ελλάδος. Ἕνα ἀρχαῖον ῥητὸν λέγει, ὅτι διὰ νὰ εὕρῃ κανεὶς τὸ δίκαιόν του χρειάζονται τρία πράγματα. Πρῶτον νὰ ἔχῃ δίκαιον. Δεύτερον νὰ ἠμπορῇ νὰ ὑποστηρίξῃ τὸ δίκαιόν του. Καὶ τρίτον νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τοῦ ἀποδώσῃ τὸ δίκαιον. Ἐν προκειμένῳ ἡ Ἑλλὰς καὶ δίκαιον ἔχει, καὶ ὑποστηρίζει αὐτὸ σθεναρῶς, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἐκεῖνος ποὺ θὰ τῆς ἀποδώσῃ τὸ δίκαιον. Ἂς εἴπωμεν τὴν πικρὰν ἀλήθειαν, ὅτι οἱ λεγόμενοι σύμμαχοι μᾶς ἐμπαίζουν! Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ποικιλοτρόπως ἐξοπλίζουν τὴν Τουρκίαν, ἡ ὁποία μισεῖ θανασίμως τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀφορμὴν ζητεῖ νὰ ἐπιτεθῇ κατ᾿ αὐτῆς πρὸς ἐπανίδρυσιν τῆς πάλαι ποτὲ μεγάλης τουρκικῆς αὐτοκρατορίας, ἥτις ἄλλοτε ἔφθασε μέχρι τῶν πυλῶν τῆς Βιέννης. Φόβος ὑπάρχει νὰ ἐπαναληφθοῦν τὰ θλιβερὰ γεγονότα τοῦ 1922, ὅτε εἰς τὸν λιμένα τῆς Σμύρνης τὰ θωρηκτὰ τῶν συμμάχων ἐθεῶντο ἀπαθῶς τὴν σφαγὴν τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῷ ὀλίγαι ὁμοβροντίαι θὰ ἠδύναντο νὰ δημιουργήσουν ἀσφαλὲς τρίγωνον, εἰς τὸ ὁποῖον νὰ κατέφευγον προσωρινῶς οἱ Ἕλληνες ἕως ὅτου ἀναχωρήσουν ἐκ τῆς Μ. Ἀσίας. 

Ὁ δὲ τότε Ἀμερικανὸς πρόξενος Χόρτον, βλέπων τὴν ἄδικον σφαγὴν τοῦ ἑλληνισμοῦ, εἶπε· «Αἰσχύνομαι διότι λέγομαι ἄνθρωπος». Τὸ ἰσλαμικὸν τόξον δυστυχῶς ἐνισχύεται, καὶ αἰτία αὐτοῦ εἰς τὸ βάθος εἶνε, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ὡς καὶ οἱ ἄλλοι βαλκανικοὶ λαοὶ (Σερβικός, Ῥουμανικὸς καὶ Βουλγαρικός) εἶνε λαοὶ ὀρθόδοξοι, ἐνῷ οἱ λεγόμενοι ἐν Δύσει σύμμαχοί μας ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸν παπικὸν ὁλοκληρωτισμόν, ὅστις ἐπιθυμεῖ νὰ ἴδῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐξαφανιζομένην καὶ τὴν Τουρκίαν ν᾿ ἀναδύεται ὡς φοβερὸν θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ἔσχατοι καιροί! Ν᾿ ἀπελπισθῶμεν; Ὄχι. Ἀλλ᾿ ἐνώπιον τοιούτου ἐθνικοῦ κινδύνου εἶνε ἀνάγκη ἡ Ἑλλὰς νὰ παρουσιασθῇ ἡνωμένη πολιτικῶς, νὰ ὑπάρξῃ ὁμόνοια καὶ ὁμοψυχία, καὶ νὰ καταβληθοῦν προσπάθειαι πρὸς δημιουργίαν τῆς Βαλκανιάδος κατὰ τὸ ὅραμα τοῦ Ῥήγα Φεραίου. Οὕτω μόνον θὰ δυνηθῶμεν ν᾿ ἀντεπεξέλθωμεν εἰς τὴν φοβερὰν ἀπομόνωσιν, εἰς τὴν ὁποίαν θέλουν νὰ καταδικάσουν τὴν Ἑλλάδα οἱ λεγόμενοι σύμμαχοί μας.

† Ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος

(Δηλώσεις του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, για το Σκοπιανό, τῆς 30-12-1992)

Προμαχοῦμεν τῆς πίστεως τῶν Πατέρων μας

Τί νά συζητήσωμεν μέ τούς Παπικούς; Ἄν εἶναι ἐν τάξει ἡ προσθήκη τους εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως; τό ὁποῖον τηροῦμεν ἡμεῖς ἀναλλοίωτον χάριτι Χριστοῦ… ἤ ἐπί τῆς μωρολογίας τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τό ὁποῖον οὐδέ χωρεῖ εἰς τόν νοῦν τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου...;

Οἱ ἁπλοῖ καί ἁγιορεῖται μοναχοί, νομίζομεν, ὅτι τοιοῦτοι διάλογοι ἐπιτρέπονται εἰς τά Πανεπιστήμια πρός ἱστορικήν καί ἀκαδημαϊκήν συζήτησιν. Πιστεύομεν δέ ἀκραδάντως, ὅτι συζήτησις περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος καί πίστεως εἶναι ἀπαράδεκτος. Μένομεν πιστοί εἰς τάς ἀποφάσεις τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τάς θεοπνεύστους ἀποφάσεις τῶνἉγίων Πατέρων. Ἔχομεν φανεράν τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καί δεχόμεθα φιλαδέλφως πάντα ἑτερόδοξον, ἀποδεχόμενον αὐτήν καί ἀποκῃρύσσοντα τάς κακοδόξους προσθήκας καί τά αὐθαίρετα καινοφανῆ δόγματα. Εὐχόμεθα "ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως"...

Ἄς εὐσταθήσουν οἱ διϊστάμενοι ἐπί τοῦ σταθεροῦ ἐπιπέδου τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἄς ἀποσείσουν τάς αὐθαιρέτους καινοτομίας των καί τότε οὐδεμία χρεία διαλόγων. Αὐτομάτως ἑνούμεθα δογματικῶς καί λατρευτικῶς καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ θά δοξάζωμεν τό Πανάγιον ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὠς ἐμπρέπει εἰς ἀδελφούς χριστιανούς. 

Δέν κατεχόμεθα ἀπό μισαλλοδοξίαν, ὡς θέλουν νά μᾶς χαρακτηρίζουν οἱ ἐπιπόλαιοι φιλενωτικοί· προμαχοῦμεν τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων μας (τῶν ἁγίων Πατέρων) καί κατά καθῆκον πνευματικόν φέρομεν εἰς γνῶσιν τοῦ χριστεπωνύμου Ὀρθοδόξου πληρώματος τά ἀνωτέρω, ἵνα προφυλάξωμεν αὐτό ἀπό τάς σατανικάς παγίδας τοῦ Οὐνιτισμοῦ.

Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτης (1886-1983)

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ποιό εἶναι τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας;..

Ποιό εἶναι τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας;..

Ἀλήθεια, καί ποιός δέν θά ἤθελε να γνωρίζει ποιό θά ἦταν τό καλύτερο "σενάριο" στήν ζωή του;!

Γιά νά βαδίσει πάνω σ' αὐτό, νά τό ζήσει, νά τό χαρεῖ, νά κερδίσει τά μεγαλύτερη ὀφέλη ἀπό αὐτό, μά προπαντός γιά νά ἔχει "happy end", "μακάριο τέλος"!

"Κύριε, δός μοι τέλος ἀγαθόν 

καί καρδίαν ἐπίπονον πρός ἀναζήτησίν Σου"

Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος 

Ἄς δοῦμε, ὅμως, ἀπό ποιούς "γράφονται τά σενάρια τῆς ζωῆς", ἀπό ποιόν "γράφονται τά καλύτερα σενάρια τῆς ζωῆς", πῶς καί γιατί!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καταστρώνουνε σχέδια (κάνουν σενάρια), λιγότεροι μποροῦν νά τά ἐκπληρώσουν κατά τά καταστρωθέντα καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό ποιό εἶναι τό δικό Του σχέδιο γιά αὐτούς!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἐπιθυμίες, λιγότεροι θά καταφέρουν νά τίς ἱκανοποιήσουν κατά τό ποθούμενον καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό τί ἐπιθυμεῖ Αὐτός γιά αὐτούς!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι θά πέσουν σέ ἀποτυχίες κατά τό μή προσδοκώμενον, λιγότεροι ἐπιτυγχάνουν καί πάντοτε οὐδείς, ἐλάχιστοι ρωτοῦν τόν Θεό τί θέλει νά ἐπιτύχει Αὐτός μέ αὐτούς!

"Κύριε· πρὸς Σὲ κατέφυγον· 

δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου, 

ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. 

Τὸ Πνεῦμα Σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει μὲ ἐν γῇ εὐθείᾳ· 

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με".

(Ψαλμ. 142)

Ἡ ζωή εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, μᾶς δίδεται.

Ἄς ὑποθέσουμε πώς ἡ ζωή μας εἶναι ἕνα βιβλίο.

Ἀρχικά οἱ σελίδες του εἶναι ἄγραφες, λευκές. 

Μετά τήν πρώτη πνοή μας, θά ἀρχίσουμε νά τίς γεμίζουμε μέ τά λόγια, τά ἔργα καί τίς προαιρέσεις μας.

Ἑπομένως, εἶναι ἕνα βιβλίο στό ὁποῖο ναί μέν πρωταγωνιστοῦμε σέ ἕναν "ρόλο" (μᾶς ἔφερε στήν ζωή ὁ Θεός σέ συγκεκριμένες συνθῆκες), ἀλλά ἐξακολουθοῦμε νά μήν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ συγγραφεῖς ὁλάκερου τοῦ βιβλίου!

Δέν εἶναι δικό μας (τό δῶρο τῆς ζωῆς).

Ἐμεῖς, γράφουμε μόνο τά λόγια, τά ἔργα καί τίς προαιρέσεις μας καί μέχρι ἐκεῖ!

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὅμως, δέν γράφει μόνος του οὔτε αὐτόν τόν ρόλο του.

Καταθέτει τόν κονδυλοφόρο τῆς ψυχῆς του, τά λόγια του, τά ἔργα του, τήν πρόθεσή του στόν Τέλειο καί Πάνσοφο Θεό, γιά νά γράψει Αὐτός μαζί του τό πιό τέλειο καί σωτήριο σενάριο γιά αὐτόν στήν ζωή πού τοῦ χάρισε.

Διότι καλύτερα γράφει ἕνας μαθητῆς τίς ἀσκήσεις στό τετράδιό του, ὅταν τοῦ ὑπαγορεύει τούς σωστούς κανόνες ὁ δάσκαλός του.

Καλύτερα ζεῖ κι ἕνας πιστός τήν ζωή του, ὅταν τοῦ ὑπαγορεύει τά σωστά καί σωτήρια, ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ τίς ἐντολές Του! 

Οἱ περισσότεροι κοσμικοί ἄνθρωποι, κρατοῦν σφιχτά τόν κονδυλοφόρο τῶν θελημάτων τους καί τῶν δικῶν τους "κανόνων" στό δικό τους χέρι καί ἐμπιστευόμενοι τήν δική τους σοφία (τήν μωρία τοῦ κόσμου), τό μόνο πού καταφέρνουν ὡς ἁτελεῖς και ἁμαρτωλοί εἶναι νά μουτζουρώνουν τό βιβλίο τῆς ζωῆς τους, νά μαυρίζουν καί νά κακοποιοῦν τίς σελίδες του καί νά γράφουν ἕνα καταστροφικό σενάριο, μέ ἕνα ἀποτυχημένο τέλος! 

Διότι:

"ἡ γὰρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου μωρία παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν·"

(Α' Κορ. 3, 19) 

Ποιός θέλει περισσότερο τήν ἐπιτυχία ἑνός βιβλίου;

Ὁ κάθε "ἥρωας" τῆς ἱστορίας του, στόν ὁποῖο δόθηκε ἕνας μόνο συγκεκριμένος ρόλος ἤ ὁ ἁπλός ἀναγνώστης του πού εἶναι ἔξω ἀπό τό βιβλίο καί τό κρατᾶ στά χέρια του;!...

Κανείς, ὅσο ὁ συγγραφέας του βέβαια!

Δέν μπορεῖ λοιπόν ἐμεῖς νά ὁραματιζόμαστε κάτι καλύτερο γιἀ τούς ἑαυτούς μας, ἀπό αὐτό πού ὁραματίζεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί Δημιουργός γιά ἐμᾶς!

Γιατί ἐμεῖς μέν, καλά καλά δέν "μάθαμε σωστά τόν δικό μας ρόλο" σέ αὐτήν τήν ζωή, οὔτε γνωρίζουμε ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ καί πῶς θά καταλήξει,  πολλῷ δέ μᾶλλον, δέν ἔχουμε ἰδέα γιά ὁλάκερο τό βιβλίο τῆς ζωῆς!

"Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή"

(Ἰωά. 14,6)

Ὁ καλός ἐπίγειος πατέρας, ἀφήνει μέ χαρά τήν κληρονομιά του στό παιδί του.

Ὁ Πανάγαθος Ἐπουράνιος Πατέρας, δέν θά ἀφήσει τήν δική Του ἀμύθητη περιουσία καί κληρονομιά στά παιδιά Του;

Ἄς ὑποθέσουμε πώς ἡ σωτηρία μας εἶναι μία ἐπιταγή.

Ἡ πιό ἔξυπνη, σοφή καί συνετή συμπεριφορά ἀπέναντι στό θεόσδοτο δῶρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι νά βάλουμε ἐν λευκῷ τήν ὑπογραφή μας καί νά τήν δώσουμε μέ κλειστά τά μάτια στόν Πατέρα Θεό.

Καί Αὐτός, θά συμπληρώσει τό μεγαλύτερο καί πιό κερδοφόρο ποσό γιά ἐμᾶς!

Γιατί ὁ ἐπίγειος πατέρας, ἀκόμη κι ἄν εἶχε ὑψηλό ἀξίωμα ἐν ζωῇ, μέ τόν θάνατό του ἔπαυσε μαζί του καί τό ἀξίωμά του μέ τά κέρδη καί τίς τιμές του.

Ὁ Ἐπουράνιος Πατέρας ὅμως, εἶναι Ἄπειρος κι Ἀθάνατος καί βασιλεύει ἐν δόξῃ στήν αἰώνιο Οὐράνια Βασιλεία Του!

Δέν θά πάψουν νά ὐπάρχουν ποτέ!

Τό καλύτερο σενάριο τῆς ζωῆς μας, λοιπόν, εἶναι αὐτό πού γράφει ὁ Θεός, ἄν Τόν ἀφήσουμε (αὐτεξούσιο)...

«ὅστις θέλει 

ὀπίσω μου ἐλθεῖν, 

ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν 

καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ 

καὶ ἀκολουθείτω μοι»

(Μαρκ. η΄ 34)

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι  νομίζουν πώς τό τέλειο σενάριο ζωῆς περιλαμβάνει:

χαρές, δόξες, τιμές, χρῆμα, καλοπέραση, ὑγεία...

Λιγότεροι κατάλαβαν πώς δέν ὑπάρχει ἀνθρωπίνως τέλειο σενάριο, ἀλλά μέσα σέ αὐτό παρεισφρύουν:

λύπες, ἀφάνεια, ἀδικίες, ἀδυναμίες, ἀτέλειες, φτώχεια, δυσκολίες, ἀρρώστειες...

Ἐλάχιστοι δέ, κατάλαβαν πώς στό τέλειο σενάριο τοῦ Θεοῦ ἡ οὐσία του δέν κρύβεται στό ἄσπρο ἤ στό μαῦρο, δηλαδή στό εὐχάριστο ἤ δυσάρεστο, ἀλλά στό σωτήριο καί μή σωτήριο

καί αὐτό τό σενάριο σοφά ἐπιλέγουν!

Διότι ἡ χαρά ἤ ἡ λύπη μιᾶς πορείας ζωῆς, δέν ἀξίζει τίποτε μπροστά στήν αἰώνια ἀπώλεια ἤ μακαριότητα!

Πῶς ἐπιλέγουν οἱ ἐλάχιστοι τόν σωτήριο δρόμο τῆς ζωῆς, τό καλύτερο σενάριο ζωῆς; 

Κύριε, «γεννηθήτω τό θέλημά Σου»! 

Λέγοντας αὐτήν τήν φράση πρίν καί μετά ἀπό κάθε ἀπόφαση καί πράξη, τότε, σταματᾶμε νά γράφουμε ἐμεῖς ἐπίφοβα σενάρια ζωῆς, τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ κατά τό θέλημά Του καί Αὐτός ἀναλαμβάνει τήν ἐργολαβία τῆς σωτηρίας μας σέ αὐτήν την ζωή γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν μακαρία καί αἰώνιο!

«Πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω ἀλλ' ὡς σύ Κύριε»!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!

Κείμενο ἀπό:

Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ ( http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)

Nτροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις, μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς

Kοίταξε τί σου έκανε ο διάβολος. Yπάρχουν δύο πράγματα η αμαρτία και η μετάνοια. H αμαρτία είναι τραύμα η μετάνοια φάρμακο. 'Οπως ακριβώς για τά σώματα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και γιά την ψυχή υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια.

H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή η μετάνοια έχει το θάρρος και τήν παρρησία. Θέλω να με ακούσεις, σε παρακαλώ, με προσοχή, μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων, και χάσεις έτσι την ωφέλεια. Πρόσεξε τί θα πώ! Yπάρχει το τραύμα υπάρχει και τό φάρμακο.

Yπάρχει η αμαρτία υπάρχει και η μετάνοια. Tο τραύμα είναι η αμαρτία το φάρμακο η μετάνοια. Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση υπάρχει ντροπή υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία το φάρμακο η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί. Στην αμαρτία υπάρχει μόλυνση υπάρχει ελευθερία υπάρχει καθαρισμός του αμαρτήματος. Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου!

Mετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία. 'Εδωσες προσοχή σ' αυτό που είπα; Aυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο διάβολος, και έδωσε στην αμαρτία παρρησία, και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.

O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και τήν ομορφιά μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τή δικαιοσύνη κι εκείνον που αμάρτησε, τον κάνει να 'ναι ίσος με αυτόν που δέν αμάρτησε.

Γατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό, αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε και στο παρελθόν. M' αυτόν τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει. Δεν υπάρχει πλέον ουλή δεν υπάρχει σημάδι δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή (...). Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια!

Γιατί για όλους είναι, όλους αφορούν και οδηγούν στη σωτηρία. Παρασκευάζω φάρμακα, που είναι πιο σπουδαία από τα φάρμακα των ιατρών (...). Στα χέρια της μετάνοιας σάς παραδίδω για να γνωρίσετε τη δύναμη που έχει για να γνωρίσετε τί είναι ικανή να κατορθώσει και για να μάθετε πώς δεν υπάρχει αμάρτημα που να μπορεί να τη νικήσει, ούτε παράβαση του νόμου που νά μπορεί να υπερισχύσει πάνω απ' τή δική της δύναμη (...). Γνωρίζοντας, λοιπόν, το φάρμακο αυτό της μετάνοιας, ας απευθύνουμε δοξολογία στο Θεό. Γιατί η δόξα και η δύναμη αιώνια είναι δική Tου. Aμήν.''

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://proskynitis.blogspot.gr

Γιατί εἴμαστε δυστυχισμένοι;

Ὅταν ἔχουμε τόν Χριστό στήν καρδιά μας, εἴμαστε εὐχαριστημένοι ἀπό τό κάθε τί.

Οἱ θλίψεις γίνονται γλυκιές, ἡ ἀνέχεια τῶν ὑλικῶν δέν μᾶς πειράζει, οἱ στενοχώριες μεταβάλλονται σέ χαρά. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστός εἶναι ἔξω ἀπό τήν καρδιά μας, τίποτε δέν μᾶς ἱκανοποιοεῖ, σέ τίποτε δέν βρίσκουμε ἀνάπαυσι καί παρηγορία. 

Οὔτε στήν ὑγεία τοῦ σώματος, οὔτε στίς ὑλικές ἀνέσεις, οὔτε στά κοινωνικά ἀξιώματα, οὔτε στίς διασκεδάσεις, οὔτε στά πολυτελῆ μέγαρα, οὔτε στά πλούσια τραπέζια, οὔτε σέ τίποτε ἄλλο. Ὤ πόσο ἀπαραίτητος εἶναι στόν καθένα ὁ Χριστός, ὁ Ζωοδότης καί Σωτήρ τῶν ψυχῶν μας!

Ὁ ἄσπονδος διώκτης τῶν ψυχῶν, ὁ Διάβολος, προσπαθεῖ κάθε στιγμή νά μᾶς ἐξοντώση. Ἀποπειρᾶται νά μᾶς ρίξη στήν ἀπώλεια μέ κάποιο ἁμάρτημα, μέ κάποιο ἀπό τά πάθη. Ἐπιζητεῖ να μᾶς δέση μέ κάποια κακή συνήθεια καί ἔτσι νά κάμη τή σωτηρία μας ὅσο τό δυνατόν πιό ἀπίθανο. 

Νά μᾶς ψυχράνη τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, τήν Ἐκκλησία, τά αἰώνια ἀγαθά. Ἄς φυλαχθοῦμε ἀπό ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο.

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Νά μήν πάθουμε οἱ Χριστιανοί ὅπως ὁ ἐλέφαντας...

Ξέρετε πῶς πιάνουν τούς ἄγριους ἐλέφαντες στήν ζούγκλα τῆς Βιαρμανίας; 

Οἱ κυνηγοί παίρνουν ἔναν γερό, ἐξημερωμένο, ἐλέφαντα καί δένουν στό σῶμα του ἕνα σχοινί, πού τό ἄλλο ἄκρο του καταλήγει σέ μιά θηλειά. Ὅταν οἱ κυνηγοί πλησιάσουν σέ ἀγέλη ἐλεφάντων, διαλέγουν ἕναν ἀπό αὐτούς, καί τοῦ πετοῦν τήν θηλειά…

Ὁ ἄγριος ἐλέφας, δεμένος πιά μέ τόν ἥμρερο, κάνει ἀπεγνωσμένες προσπάθειες, γιά νά ξεφύγη...Ὅταν κουρασθῆ πολύ, τόν πλησιάζουν καί τοῦ δένουν τά μπροστινά του πόδια. 

Μετά ἀρχίζει ἡ βασανιστική προσπάθεια γιά νά τόν "ἐξημερώσουν" (δηλαδή νά τόν ὑποδουλώσουν καί νά τόν βάλουν νά κουβουλάη σ' ὅλη του τήν ζωή ξύλα, πέτρες κλπ...).

Τήν ἴδια μέθοδο μεταχειρίζεται συχνά καί ὁ Σατανᾶς:

Προσπαθεῖ νά δέση ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ μ' ἕναν ἄλλο ὑποδουλωμένον στό πονηρό του θέλημα. Αὐτό τό ἐπιδιώκει μέ μιά φιλία, μ' ἕνα συνοικέσιο, μέ μιά συνεργασία, μ' ἕνα συνεταιρισμό, μέ μιά συγκατοίκησι κλπ. Ὅταν ἔτσι κατορθώση νά δέση τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τότε τοῦ εἶναι εὔκολο νά τόν ὑποτάξη. 

Ἄς ἀποφεύγουμε, λοιπόν, κάθε σύνδεσμο μέ ὑποδουλωμένους ἀνθρώπους (Β΄ Κορ. ς' 14). Καί ἄς προσπαθοῦμε, μέ τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου, ν' ἀντιμετωπίζουμε "τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου"(Ἐφεσ. ς' 11).

ΟΘΡΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Μας κλέβουν την ζωή και εμείς κοιμόμαστε

Κυριακή: Ημέρα του Κυρίου. 

Κυριακή: Ημέρα ανάπαυσης και αγιασμού.

Και όμως, 1700 χρόνια μετά την καθιέρωση της Κυριακής, ως ημέρας αργίας (επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αρχές 4ου αιώνα) και χωρίς να προηγηθεί ανάλογη λαϊκή απαίτηση, αποφασίζεται από την Πολιτεία η πλήρης κατάργησή της! 

Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν. Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό. Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Ο μεγάλος Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έδωσε το αίμα του για να σώσει την αργία της Κυριακής από τις ορέξεις των Οβραίων, σε μια από τις Διδαχές του, τονίζει: ''Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν''.

Οι πολιτικοί μας άρχοντες μπορεί να επικαλούνται επ' αυτού πολλές και διάφορες δικαιολογίες. Για εμάς, όμως, η κατάλυση της απ' αιώνων καθιερωμένης Κυριακάτικης αργίας συνιστά ύβρη βαρύτατη, διότι περιφρονεί ανενδοίαστα την ίδια την Ιστορία μας και πάνω απ' όλα την Ιερή Ορθόδοξη παρακαταθήκη μας.

Στην υπερχιλιόχρονηιστορική διαδρομή της Ρωμηοσύνης, οι αγορές των προγόνων μας κατά τις Κυριακές ήτανε πάντοτε κλειστές.

Την αργία της Κυριακής δεν την ακούμπησαν ούτε οι Τούρκοι στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς ούτε οι Γερμανοί του '41 ούτε οι Ιταλιάνοι και οι Βούλγαροι. Την καταργούν, όμως, σήμερα ''δικοί'' μας άνθρωποι και μάλιστα εκλεγμένοι από τα ίδια μας τα χέρια!

Στην περίπτωσή μας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: 

Ή ότι εμείς τρελαθήκαμε εντελώς και δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε και τι κάνουμε ή ότι οι εχθροί μας, με την δική μας δυστυχώς συγκατάθεση, βάλθηκαν να αφανίσουν από προσώπου γης κάθε τι, που θυμίζει Ελληνοπρέπεια και Ορθοδοξία. 

Επιτέλους, ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται τόσο πολύ από την λειτουργία της αγοράς ασταμάτητα 365 ημέρες τον χρόνο;

Μήπως είναι οι ήδη εξουθενωμένοι καταστηματάρχες;

Τα λειτουργικά τους έξοδα, με εβδομάδα έξι ημερών μέχρι τώρα, τους έχουνε γονατίσει προ πολλού. 

Από 'δω και μπρος, με εβδομάδα εφτά ημερών, πόσο ακόμα θα αντέξουνε;

Μήπως είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και οι αμέτρητοι ανασφάλιστοι;

Αυτοί έχουνε ξεχάσει τις πόρτες των μαγαζιών εδώ και καιρό. 

Τι να την κάνουνε και την Κυριακή;

Μήπως είναι οι συνταξιούχοι των 300-600 ευρώ;

Η ανημποριά των άνεργων παιδιών τους, κυριολεκτικά τους έχει στραγγίσει. Τι να απομείνει για να ξοδέψουνε και τις Κυριακές;

Μήπως είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις, οι σύζυγοι και τα παιδιά των καταστηματαρχών;

Αυτοί κι αν δεν είναι, που όχι μονάχα δεν ωφελούνται από το μέτρο, αλλά και έχουνε πάθει την μεγαλύτερη ζημιά: 

Τα εξαντλητικά ωράρια δοκιμάζουν πολύ σκληρά την συζυγία τους και τα παιδιά τους καταδικάζονται να ζούνε χωρίς γονείς εφτά ημέρες την εβδομάδα!

Για την απόφαση, την οπισθοδρομική και μισάνθρωπη, να καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία, δεν θα τα βάλλουμε αποκλειστικά και μόνον με τους κυβερνήτες μας ούτε και με την λεγόμενη ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική και οικονομική ελίτ της πολύπαθης Πατρίδας μας. Και δεν θα τα βάλλουμε μαζί τους, όχι γιατί είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά διότι το ήθος, η ηθική και τα πιστεύω των περισσοτέρων δεν μας αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε, από την πλευρά τους, για κάτι καλύτερο.

Η ευθύνη, για την απόφαση αυτή, βαρύνει πρωτίστως εμάς τους ίδιους, οι οποίοι και άρχοντες αντίχριστους εκλέγουμε και τις αντίχριστες και ανθελληνικές τους αποφάσεις τις αντιμετωπίζουμε νωχελικά, με φρόνημα δουλικό και διάθεση καθαρά μοιρολατρική.

Επειδή, όμως, η αργία της Κυριακής συνιστά θέσπισμα πνευματικής τάξεως, πάνω και πέρα από την προσωπική ευθύνη ενός εκάστου, προβάλλει υπερέχουσα η βαριά ευθύνη των ανθρώπων της Εκκλησίας. 

Ανθρώπων, οι οποίοι τάχθηκαν οικειοθελώς να φυλάνε ανύσταχτα την ακεραιότητα της Πίστεως και να προστατεύουν σύμπασα την πνευματική μας κληρονομιά από κάθε επίβουλο.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι κατ' εξοχήν θέμα Πίστεως. Και σε θέματα Πίστεως, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας στα πρόσωπα των Επισκόπων και των Μητροπολιτών είναι οι μοναδικές που μας απέμειναν.

Πάντως, μέχρι στιγμής, επί του θέματος, οι περισσότεροι άμβωνες παραμένουν βωβοί. 

Γι' αυτό και αναρωτιόμαστε: 

Μέχρι πότε θα εξακολουθούν να υπάρχουν Μητροπολίτες, οι οποίοι θα ανέχονται ή ακόμα και θα επικροτούν, με την σιωπή τους, αποφάσεις σαν κι αυτή, που θίγουν τον Πολιτισμό μας και προσβάλλουν βάναυσα την Πίστη μας;

Φώτης Μιχαήλ

http://aktines.blogspot.gr

Στηλίτες και άτιμοι

«...δήμος μεν εστίν όταν οι ελεύθεροι κύριοι ώσιν, 
ολιγαρχία δ’ όταν οι πλούσιοι» 
(Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1290b)

«Εσβέσθη ό,τι άγιον, δεσπόζει το χυδαίον

οσμή πτωμάτων έλαβε την θέση των ανθέων.

Αντί θρησκείας ο χρυσός, αντί οικογενείας

της Αφροδίτης ο ναός το αίσχος της νοθείας.

Κι έπεσαν, όλα έπεσαν. Το παν εις τέφραν κείται.

Υψούται μόνον τράπεζαι και μόνον τραπεζίται». 

(Το βρήκα στο βιβλίο του Βασιλείου Νικόπουλου, «αγαπημένο μου Σύνταγμα», στην θαυμάσια εισαγωγή που έγραψε ο ομότιμος καθηγητής Μαριανός Καράσης)

Αν δεν το πρόδιδε η καθαρεύουσα γλώσσα, θα πιστεύαμε ότι γράφτηκε στις μέρες μας. Είναι του 1881, το ποίημα γραμμένο από τον Αχιλλέα Παράσχο, τα χρόνια του «λαυρεωτικού» σκανδάλου, όταν τον δύσμοιρο τούτο τόπο κυβερνούσαν ο Δεληγιώργης και ο Βούλγαρης, ο επονομαζόμενος και «Τζουμπές».

Γι’ αυτόν ο δηκτικός Ροϊδης έγραψε το εξής εύστοχο και λίαν επίκαιρο: «Πτυόμενος σπογγίζεται· ουδόλως δε θεωρείται προσβεβλημένος αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κηρύττουσι περί αυτού, ως οι Γάλλοι περί του Μαζαρίνου, ότι γνωρίζει εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύεται χρήματα, εξ ων ο τιμιώτερος είναι η κλοπή».

(«Όνος πολιτικός», «Ασμοδαίος», 29 Ιουνίου 1875, από το βιβλίο «τα ανθελληνικά», εκδ. «Ροές»).

Εκείνη η εποχή με τους φαυλεπίφαυλους και ανίκανους κυβερνήτες, έχει πολλές ομοιότητες με την δική μας, η διαφορά έγκειται στην ιστορική εμπειρία. Τότε διανύαμε, ως λαός, τα πρώτα βήματα του λεγόμενου «ελεύθερου βίου» και βρισκόμαστε στο στάδιο της μαθητείας, ενώ τώρα γίναμε διδάσκαλοι άλλων στο πώς ο κομματισμός καταστρέφει πατρίδες. Όμως τα «πολτικά ήθη» δεν άλλαξαν...

Παράδειγμα οι ανεμιαίας συμπεριφοράς βουλευτές. Όσοι αλλάζουν, ωσάν τα πουκάμισά τους, κόμματα και αρχηγούς, όχι βέβαια από ιδεολογικά ψυχανεμίσματα και συνειδησιακά διλήμματα-αλλά μόνο και μόνο για να πετύχουν την πολυπόθητη επανεκλογή τους.

Βουλευτής: υπάρχει καλύτερο επάγγελμα! εις υγείαν των κορόιδων... Ασυλίες, μισθοί παχυλότατοι, προνόμια πρωτοφανή, πραγματικοί πριγκηπόπαιδες. (Να μην ξεχάσω και το τσούρμο των σφουγγοκωλάριων που τους δορυφορούν). Πίσω, λοιπόν, στην ιστορία...

Το 1874, κυβέρνηση Βούλγαρη που κατέκτησε την Αρχή με εκλογικό πραξικόπημα και τη συντηρούσε με αλλεπάλληλες συνταγματικές εκτροπές, δωροδόκησε βουλευτές και πέτυχε την αποστασία τους με χρηματικά εντάλματα του δημοσίου ταμείου και σωρεία χαριστικών παροχών. Επωφελήθηκαν τότε οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές και έσπευσαν να εκβιάσουν τους υπουργούς για να ικανοποιήσουν τις πιο ανήθικες ρουσφετολογικές αξιώσεις.

Ένας κυβερνητικός βουλευτής έλεγε με καμάρι: «Μέχρι τούδε δεν είχον αισθανθή την μεγαλειότητα του αξιώματός μου. Άλλοτε μετέβαινον μετά δέους παρά τοις υπουργοίς και προσελιπάρουν, ενώ νυν μετεβαίνω αγερώχως, απαιτώ, και άμα εύρω αντίστασιν λαμβάνω τον πίλον μου και χωρίς να αποχαιρετίσω τον υπουργόν, προσποιούμαι ότι αποχωρώ δυσαρεστημένος. Τότε ο υπουργός εγειρόμενος, με πλησιάζει, με θωπεύει και μου λέγει: Αφού το θέλεις θα γίνη. Εν τοις λόγοις του υπουργού απαντώ εγώ: Πρέπει να γίνη σήμερον, άλλως δεν θα προσέλθω εις την Βουλήν. Την φράσιν ταύτην ακούων ο υπουργός τρομάζει, αυθωρεί δε διατάζει και εκτελούνται αι αιτήσεις μου». (Κυρ. Σιμόπουλος, «Σαν Σήμερα», 7 Δεκ 1974, σελ. 2-3).

Τω καιρώ εκείνω οι αποστάτες συγκέντρωναν τη γενική καταφρόνηση. Κινδύνευσε ακόμα και η ζωή τους από τις βίαιες αντιδράσεις των πολιτών. Τον βουλευτή Πειραιώς Παπαγεωργίου, που προσχώρησε το 1875 στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αποκαλούσαν Ιούδα Ισκαριώτη και τον διαπόμπευαν στους δρόμους. Διαβάζουμε σε μία εφημερίδα της εποχής το εξής σπαρταριστό επεισόδιο:

«Περί ώραν 4μ.μ. του Σαββάτου, άνθρωπός τις πελιδνήν έχων την όψιν, τας τρίχας ανωρθωμένας, την γλώσσαν έξω του στόματος κρεμαμένην και το στόμα χαίνον και αφρίζον, διέσχιζε δρομαίως τρέχων τας οδούς του Πειραιώς. Φωναί μακρόθεν ερχόμεναι, «είναι λυσσασμένος, είναι λυσσασμένος», παρηκολούθουν τον φεύγοντα... Ιδού τι είχε συμβεί. Ο προδότης εισήλθεν εις το κατάστημα ζητών ν’ αγοράσει άλευρον, ότε εξαίφνης έξωθεν ηκούσθη:

Μη δίνετε αλεύρι στον Ιούδα! Αφήστεν τον να ψοφήσει από την πείνα! Είναι ο προδότης Παπαγεωργίου!

Ο στηλίτης, προδιατεθειμένος ως φαίνεται, να ίδη τοιαύτας υποδοχάς, δεν τα έχασε και απεφάσισε ν’ απαρνηθή εαυτόν.

Δεν είμαι εγώ, ρε παιδιά, ο Παπαγεωργίου. Αφήστε με, ρε παιδιά εμένα με λένε Χατζηκωστή!

Η θέα ανθρώπου απαρνουμένου εαυτόν και αλλάσσοντος όνομα, διότι το ιδικόν του κατέστη αφόρητον εις αυτόν τον ίδιον, εκίνησε εις οίκτον τους διώκτες του και τον άφησαν προς στιγμήν. Επωφεληθείς τότε ετράπη εις φυγήν και ακολουθούμενος υπό των φωνών και των αρών των συρρευσάντων πολιτών, διέσχισε δρομαίως τρέχων τας οδούς. Τι άραγε έγινε; Μήπως απελθών απήγξατο; Δεν το πιστεύομεν!». (εφ. «Νεολόγος», 29 Μαρτίου 1875).

Πέραν της διαπόμπευσης και του... κυνηγητού του «δρομαίως τρέχων» βουλευτού, ενδιαφέρων στο κείμενο, είναι και ο χαρακτηρισμός του ως «Στηλίτη». Καθόλου άσχημη ιδέα και για τους τωρινούς προσκυνημένους που υπογράφουν με χέρια και ποδάρια τα εθνοδολοφονικά Μνημόνια.

Γιατί όμως Στηλίτης; Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, οι πολίτες που απέφευγαν να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς το δημόσιο χαρακτηρίζονταν «άτιμοι». Και η ατιμία ισοδυναμούσε με ηθική εκμηδένιση παρεμφερή με τον θάνατο. Ο Ανδοκίδης εκθέτει αναλυτικά ποιοι πολίτες και για ποιες πράξεις στιγματίζονταν ως «άτιμοι». Στην ίδια μοίρα «οι αργύριον οφείλοντες τω δημοσίω» και οι καταδικαζόμενοι για δωροδοκία-σ’ αυτήν την περίπτωση η «ατιμία» συνοδεύει όχι μόνο τους δράστες αλλά και τα τέκνα τους, πράγμα που χαλιναγωγούσε τους φαύλους γεννήτορες-οι λιποτάκτες, οι ριψάσπιδες και εκείνοι που κακομεταχειρίζονταν τους γονείς τους. («Περί Μυστηρίων», 73-74).

Όσοι δε αναλάμβαναν δημόσιο αξίωμα, όταν τέλειωνε η θητεία τους, έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα, κυρίως εκείνοι που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα. Ήταν η περίφημη «εύθυνα». Και κατά τον Στοβαίο «δει τον αγαθόν άρχοντα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον αλλ’ ενδοξότερον γεγονέναι».

Για τους λωποδύτες, τα λαμόγια και τους καταχραστές, πέραν της «ατιμίας», υπήρχε και η εξευτελιστική ποινή της στηλίτευσης. Σε εμφανές σημείο, σε δημόσιο χώρο, αναγράφονταν τα ονόματά τους σε μία στήλη (εξου και στηλιτεύω). Όσοι έβλεπαν τα ονόματά τους στην στήλη αυτοί ονομάζονταν Στηλίτες και καλύτερα... να άνοιγε η γη να τους καταπιεί από την ντροπή...

Στις σύγχρονες... δημοπρασίες, οι «άτιμοι» τιμώνται με αξιώματα, τα αδικήματά τους παραγράφονται, απολαμβάνουν ασυλίες και... ασωτείες. Κάποιοι καμαρώνουν κιόλας, γιατί τα ονόματά τους βρίσκονται στην λίστα της Λαγκάρντ, η οποία παραμένει κλειδαμπαρωμένη σε «υψηλά» συρτάρια…

Δημήτριος Νατσιός

http://aktines.blogspot.gr

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος...

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθεικαμιὰ εὐθύνη. 

Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. 

Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός. 

Οἱ ἀδιάφοροι περνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν γιὰ "πιστεύω" τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις, κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε, 

ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας. 

Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία, σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή, 

κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος.

Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ. 

Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας. 

Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα. 

Περισσότερο ἀντιστάθηκε σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ὁ λαὸς καὶ βαστάξε καμπόσο, μὰ στὸ τέλος τὸν πῆρε τὸ ρεῦμα καὶ πάει καὶ αὐτός. 

Μάλιστα εἶναι χειρότερος ἀπὸ τοὺς γραμματισμένους. 

Τώρα μαϊμουδίζει τὰ φερσίματα καὶ τὶς κουβέντες ποὺ βλέπει στὸν κινηματογράφο, ἔγινε ἀφιλότιμος καὶ ἀδιάντροπος. 

Ἐνῷ πρῶτα ξεχώριζε ἀπὸ ἄλλες φυλές, γιατὶ ἦταν σεμνός, φιλότιμος, ντροπαλός, καλοδεκτικός, τώρα ἔγινε ἀγνώριστος. 

Τὰ ὄμορφα χαρακτηριστικά του, σβήνουνε μέρα μὲ τὴν μέρα. 

Καὶ οἱ λιγοστοὶ ποὺ διατηροῦνε ἀκόμη λίγα σημάδια ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, παρασέρνονται σὲ αὐτὴ τὴν παραμόρφωση ἀπὸ τοὺς πολλούς, ποὺ εἶναι οἱ ἔξυπνοι, οἱ συγχρονισμένοι, οἱ μοντέρνοι, ἀλλὰ ποὺ εἶναι στ᾿ ἀληθινὰ οἱ ἀναίσθητοι καὶ οἱ ἀποκτηνωμένοι. 

Οἱ καλοὶ ντρέπονται γιατὶ εἶναι καλοί, συμμαζεμένοι καὶ μὲ ἀνατροφή. Οἱ ἄλλοι τοὺς λένε καθυστερημένους. 

Συμπαθητικὸς ἄνθρωπος δύσκολα βρίσκεται πιὰ σήμερα στὸν τόπο μας. 

Ἡ μόδα εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς ἀντιπαθητικός, κρύος, ἄνοστος καὶ μάγκας. 

Μάλιστα ὅπως ὅλα φραγκέψανε, φράγκεψε καὶ ὁ μάγκας.

(Φ.Κόντογλου)