Οι Επίσκοποι εφαρμόζουν σχέδιο φίμωσης όσων αντιδρούν κατά των Οικουμενιστών!

Μὲ αὐτὴν τὴν ἀνάρτηση:

1. Δίνουμε τὴν πληροφορία ὅτι σὲ Μητροπόλεις ἐφαρμόζεται ἢ προωθεῖται τὸσχέδιο τῆς φίμωσης τῶν πιστῶν, μὲ δεσποτικὲς Ἐντολὲς στοὺς ἱερεῖς νὰ μὴ συζητᾶνε ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὸν Οἰκουμενισμό! Πέρα ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες Ἐντολὲς ὑπάρχει καὶ τὸ ἴδιο τὸ παράδειγμα τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ ἡ «καθοδήγηση» ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς νὰ μὴ «ἀνακατεύονται» οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ μιλοῦν γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ἀφοῦ αὐτά …ὑπάγονται(!) στὴν ἁρμοδιότητα τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν ὁρισμένων θεολόγων!

Τοῦτο πληροφορηθήκαμε ὅτι συμβαίνει στὴν Μητρόπολη τῆςΒέροιας, ἀφοῦ ἐκεῖ ἔχουν δοθεῖ τέτοιες Ἐντολές, εἶναι γνωστὸ δὲ ὅτι ἤδη ἔχουν «ἐκδιωχθεῖ» δύο ἱερεῖς, ἐπειδὴ ὁμιλοῦσαν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἐπίσης, κάτι παρόμοιο συμβαίνει στὴν ΜητρόποληΘεσσαλονίκης, ὅπου ὁ μητροπολίτης ἔχει τιμωρήσει καὶ ἀπειλεῖ μὲ μεγαλύτερες τιμωρίες τοὺς πρωτοπρεσβύτερους π. Νικόλαο Μανώλη καὶ π. Θεόδωρο Ζήση.

Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἔχει δηλώσει -χωρὶς νὰ ντρέπεται- ὅτι οὐδόλως τὸν ἐνδιαφέρει ἂν κυκλοφορεῖ καὶ δηλητηριάζει ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦτοὺς πιστοὺς τῆς Μητροπόλεως στὴν ὁποία εἶναι μοιχεποιβάτης καὶ τὴν ὁποία κακοποιμαίνει ὡς μισθωτὸς Ποιμένας! (τουλάχιστον στὸ θέμα τῆς Παναιρέσεως). Διαβάζουμε σὲ Δήλωση τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ποὺ δημοσιεύτηκε μὲ Ἐντολή του:

«Όπως καλώς γνωρίζετε, ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος έχει συμπληρώσει 41 χρόνια αρχιερατείας στις Ιερὲς Μητροπόλεις Αλεξανδρουπόλεως και Θεσσαλονίκης και… ουδέποτε ησχολήθη με το θέμα του Οικουμενισμού, ούτε του Αντιοικουμενισμού…»!!! (ἐδῶ)

2. Στὴ συνέχεια παραθέτουμε λίγα στοιχεῖα γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ παρόμοιων μέτρωνἀπὸ τοὺς αὐτοκράτορες Ζήνωνα, Ἡράκλειο καὶ Κώνστα τὸν Β΄.

3. Τέλος παραθέτουμε ἕνα κείμενο ἀπὸ μελέτη τοῦ π.Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, στὸ ὁποῖο παρουσιάζεται ἡ στάση τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ στὸ θέμα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἡ ἄρνησή του δηλαδή, νὰ κοινωνήσει μαζί τους καὶ τὰ θεόπνευστα ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοποιεῖ.

Δυστυχῶς οἱ σύγχρονοι Ποιμένες ἀποδεικνύονται «ὁδηγοὶ τυφλοί». Τόσο ξεκάθαρα, πατέρες, τὰ λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος. Γιατί δὲν τὰ ἐφαρμόζετε; Γιατί δὲν τὸν ἀκολουθεῖτε; 

Ἐφαρμογὴ παρόμοιων μέτρων ἀπὸ τοὺς αὐτοκράτορες Ζήνωνα, Ἡράκλειο καὶ Κώνστα τὸν Β΄.

Ο αυτοκράτορας Ζήνων (474-491), απέφευγε να συναριθμήσει τη σύνοδο της Χαλκηδόνας στις προγενέστερες τρεις Οικουμενικές συνόδους και τελικά παραμέρισε δια διαταγμάτων την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο η οποία πλέον δεν μνημονευόταν ως υποχρεωτική. Έτσι, προσπάθησε να ενώσει τους Ορθοδόξους και τους Μονοφυσίτες με διάταγμα, το γνωστό ως «Ενωτικόν». Ο Πάπας Φήλιξ όμως δε δέχτηκε και έτσι άρχισαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στις δυο Εκκλησίες.

Αργότερα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641), άρχισε συνεννοήσεις με τους Μονοφυσίτες επισκόπους των ανατολικών επαρχιών, για να πετύχει ένα είδος εκκλησιαστικής ενότητας,κάνοντας ορισμένες παραχωρήσεις στα δογματικά ζητήματα. Φαινόταν ότι η ενότητα θα μπορούσε να επιτευχθεί αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συμφωνούσε να αποδεχθεί δύο μεν φύσεις αλλά μια ενέργεια και ένα θέλημα του Ιησού. Η Αντιόχεια και η Αλεξάνδρεια, που αντιπροσωπεύονταν από τους Μονοφυσίτες Πατριάρχες τους που διόρισε ο Ηράκλειος, ήθελαν να εργαστούν για την επίτευξη μιας συμφωνίας. Εναντίον όμως του Μονοθελητισμού εξεγέρθηκε ο μοναχός Σωφρόνιος από την Παλαιστίνη. Προβλέποντας ο Ηράκλειος μεγάλες θεολογικές διαμάχες εξέδωσε την «Έκθεση», τη διατύπωση δηλαδή της διδασκαλίας περί μιας θέλησης του Χριστού. Το χριστολογικό μέρος του κειμένου αυτού το συνέθεσε ο Πατριάρχης Σέργιος. Ο αυτοκράτορας έλπιζε ότι η Έκθεση θα συντελούσε πολύ στησυνδιαλλαγή των Μονοφυσιτών με τους Ορθοδόξους, αλλά οι ελπίδες του διαψεύσθηκαν.

Τέλος, ο αυτοκράτορας Κώνστας ο Β΄ (642-668), παρέμενε ακόμα οπαδός του Μονοθελητισμού, αν και η κίνηση αυτή είχε χάσει την πολιτική της σημασία. Μετά την απώλεια της Αιγύπτου, που καταλήφθηκε από τους Άραβες, ο αυτοκράτορας έκανε αρκετές προσπάθειες για να συμβιβασθεί με τον Πάπα, και προσφέρθηκε να κάνει αρκετές μεταβολές των δογμάτων του Μονοθελητισμού. Έχοντας σκοπό τη συμφιλίωση, ο Κώνστας Β' εξέδωσε το 648 τον «Τύπο», ο ποίος απαγόρευε κάθε συζήτηση σχετική με τις δύο ενέργειες ή θελήσεις του Χριστού. Εκτός από την απαγόρευση αυτή, ο Τύπος διέταζε την εξαφάνιση των εγγράφων συζητήσεων επί του θέματος, δηλαδή τηνΈκθεση του Ηρακλείου, που είχε τοποθετηθεί στο νάρθηκα της Αγίας Σοφίας. Το μέτρο όμως αυτό του Κώνστα δεν πέτυχε την ποθητή θρησκευτική ειρήνη. Μπροστά στους αντιπροσώπους του ελληνικού κλήρου, στη Σύνοδο του Λατερανού, (649), της οποίας κύριο πρόσωπο ήταν ο άγιος Μάξιμος, ο Πάπας Μαρτίνος καταδίκασε το Μονοθελητισμό και «την πολύ ασεβή Έκθεση (impiissima Ecthesis)» και «τον φαύλο Τύπο (scelerosus Typus)» και κήρυξε όλους εκείνους, που τα ονόματά τους συνδέονταν με τη σύνταξη των δύο διαταγμάτων, ένοχους αίρεσης. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, που αντιμετώπισε αποφασιστικά τόσο τον Τύπο όσο και τον Μονοθελητισμό γενικά, συνελήφθη από τον έξαρχο της Ιταλίας Θεοδόσιο, οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους δύο Αναστασίους, τον μαθητή του και τον αποκρισάριο του Πάπα. Αφού κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήση τον εξορίζουν μαζί με τους άλλους δυο στην Βιζύη της Θράκης (655).

Τους ανακαλούν στην Κωνσταντινούπολη, για νέα ανάκριση και μετά την άρνησή τους να υπογράψουν τον Τύπο τους στέλνουν εξορία στα Πέρβερα (656). Μετά έξη χρόνια τους καλούν πάλι στη Κωνσταντινούπολη για μια τρίτη προσπάθεια να τους πάρουν με το μέρους τους. Αφού και οι τρεις αρνήθηκαν να υποκύψουν, αναθεματίσθηκαν, κακοποιήθηκαν και διαπομπεύθηκαν, “γλώσσαν ένδον από του φάρυγγος και της παραψαυούσης επιγλωττίδος παρανόμως εκτέμνουσιν” και “σμίλη και σφύρα την δεξιάν των χειρών εκκόπτουσιν”.

Αν και απλός μοναχός (ὁ ἅγιος Μάξιμος) για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της ορθόδοξης πίστης.

Πηγή: http://www.romanity.org/htm/00_ag_max.htm και ἀπὸ wikipedia

Κείμενο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

καὶ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου 

Αναφερόμενοι στή συνέχεια στήν διαχρονική ἐφαρμογή τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου θά παρουσιάσωμε τόν ἅγ. Μάξιμο τόν ὁμολογητή, σύμφωνο ἀπόλυτα καί αὐτόν μέ τόν ἐν λόγῳ Κανόνα.

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας του νά μή δεχθῆ νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως ἡ ὁποία εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου καί τό ὅτι δέν ἤθελε καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πατριάρχη καί τή Σύνοδο ἦτο κάτι πού ἐξόργιζε το ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, διότι μέ τήν στάσι του αὐτή παρέσυρε πολλούς νά τόν μιμηθοῦν καί νά μήν ὑποταχθοῦν στήν αἵρεσι καί τοιουτοτρόπως ἐγίνετο ὁδηγός 

τῶν Ὀρθοδόξων ἐν λόγοις καί ἔργοις. Αὐτό εἰπώθηκε καθαρά ἀπό τούς ἄρχοντες στή συζήτησί των μέ τόν ὅσιο προσπαθῶντας νά τόν πείσουν νά ἀλλάξη γνώμη:

«Ὁ δέ κῦρις Σέργιος εἶπεν αὐτῷ ὅτι πολλάκις ἦλθον εἰς τό κελλίον σου εἰς Βέββας καί ἠκροασάμην τῆς διδασκαλίας σου, καί ὁ Χριστός ἔχει βοηθῆσαί σοι καί μή ἀγωνιάσῃς. Εἰς ἕν δέ μόνον λυπεῖς πάντας, ὅτι πολλούς ποιεῖς χωρισθῆναι τῆς κοινωνίας τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας.

»Ἔστι τις ὁ λέγων, εἶπεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶπον, Μή κοινωνήσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Βυζαντίων;

»Ἀπεκρίθη ὁ κῦρις Σέργιος· αὐτό τοῦτο, τό σε μή κοινωνεῖν, μεγάλη πρός πάντας ἐστί φωνή, μή κοινωνῆσαι.

»Καί εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος· Οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος, καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον» (ΕΠΕ Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί Ἀσκητικῶν 15Γ, 96).

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μόνη ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου ἦτο παράδειγμα πρός μίμησι καί χαλινός τῆς αἱρέσεως, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος, ὅπως ἀναφέρει, δέν τό ἔλεγε μέ τά λόγια. Σέ ἄλλη συζήτησι προσπαθώντας οἱ ἄρχοντες νά τόν μεταπείσουν κάνουν μέ τόν ὅσιο τήν ἑξῆς συζήτησι:

«Τότε λέγει πρός αὐτόν ὁ ἔπαρχος· Κοινωνεῖς τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν ὧδε, ἤ οὐ κοινωνεῖς;

»Ἀπεκρίθη καί εἶπεν · Οὐ κοινωνῶ.

»Λέγει αὐτῷ· Διά τί;

»Ἀπεκρίθη· Ὅτι ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους.

»Καί εἶπεν· Ἐάν ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους, πῶς εἰς τά

δίπτυχα ἀναφέρονται;

»Καί λέγει· Καί τίς ὄνησις ὀνομάτων, τῶν δογμάτων

ἐκβεβλημένων;

»Καί δύνασαι, ἔφη, τοῦτο δεῖξαι;

»Καί εἶπεν· Ἐάν λάβω ἄδεια καί κελεύετε, δειχθῆναι ἔχω τοῦτο πάνυ εὐχερῶς.

»Καί σιωπησάντων αὐτῶν, λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος· Διατί ἀγαπᾷς τούς Ρωμαίους, καί τούς Γραικούς μισεῖς;

»Ἀποκριθείς ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος, εἶπε· Παραγγελίαν ἔχομεν, τοῦ μή μισῆσαί τινα. Ἀγαπῶ τούς Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους, τούς δέ Γραικούς ὡς ὁμογλώσσους.

»Καί πάλιν λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος· Πόσων ἐτῶν λέγεις ἑαυτόν;

»Ἀπεκρίθη: Ἑβδομήκοντα πέντε» (Φιλοκαλία 15Γ, 102).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος ἐξηγεῖ μέ παρρησία γιατί δέν ἔχει ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀλλά μέ τῆς Ρώμης. Ὁ λόγος λοιπόν ἦτο ὅτι εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσους διατηροῦσαν τήν ὀρθόδοξο πίστι. Ἡ ἀποτείχισις αὐτή τοῦ ὁσίου ἐγίνετο πρό συνοδικῆς κρίσεως, δηλαδή πρίν καταδικασθοῦν οἱ αἱρετικοί Πατριάρχες καί Ἐπίσκοποι ἀπό Σύνοδο.

Οἱ συζητήσεις αὐτές μέ τούς αἱρετικούς πού προαναφέραμε ἐγίνοντο εἰς τά ἀνάκτορα εἰς τά ὁποῖα μετέφερον κάθε τόσο τόν ὅσιο ἀπό τήν φυλακή, μετά δηλαδή τήν πρώτη ἐπάνοδό του ἀπό τήν ἐξορία. Ἀπό τήν ἐξορία τόν μετέφεραν διά νά ἰδοῦν ἄν ἐπείσθη νά ὑπακούση στίς βασιλικές καί πατριαρχικές ἐντολές. Θά μεταφέρωμε μία ἀκόμη πολύ χαρακτηριστική συζήτησι τοῦ ὁσίου ἀπό αὐτήν τήν περίοδο, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ «ὡς δρόσος Ἀερμών» γιά τίς ἡμέρες μας, ἄν βεβαίως εἴχαμε κάτι ἐλάχιστο ἀπό τό φρόνημα τοῦ ἁγίου:

«Kαί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ περί τήν αὐτήν ἀφήν τοῦ λύχνου, Τρώϊλος ὁ πατρίκιος καί Σέργιος ὁ Εὐκρατᾶς, ὁ ἐπί τῆς τραπέζης τῆς βασιλικῆς, παρεγένοντο πρός τόν δοῦλον Θεοῦ τόν γέροντα, καί καθίσαντες ἐκέλευσαν καί αὐτόν καθίσαι, καί εἶπον πρός αὐτόν· 

Εἰπέ ἡμῖν, κῦρι ἀββᾶ, τήν μεταξύ σοῦ καί Πύρρου γενομένην ἐν Ἀφρικῇ καί Ρώμῃ περί τῶν δογμάτων κίνησιν, καί ποίοις αὐτόν ἔπεισας ἀναθεματίσαι τό δόγμα τό ἴδιον, καί τῷ σῷ συνθέσθαι. Καί ἀφηγήσατο αὐτοῖς πάντα καθεξῆς, ὅσα ἡ μνήμη ἀνέσωσε.

»Καί τοῦτο εἶπεν, ὅτι Ἐγώ δόγμα ἴδιον οὐκ ἔχω, ἀλλά τό κοινόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς καθολικῆς. Οὐ γάρ ἐκίνησα φωνήν τήν οἱανοῦν, ἵνα ἴδιόν μου λέγηται δόγμα.

»Καί μετά τήν ἀφήγησιν λέγουσιν αὐτῷ· Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως;

»Καί εἶπεν· Οὐ κοινωνῶ.

»Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν; εἶπον. Ἀπεκρίθη· Ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων, καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου, καί ὅτι, ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν· καί ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῆς Ἐκθέσεως, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν, καί καθεῖλαν ἑαυτούς τοσαυτάκις. Οἱ τοίνυν ὑφ’ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων, καί τῆς μετά ταῦτα ἐπί τῆς ὀγδόης ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσι μυσταγωγίαν· ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾷ;

»Καί λέγουσιν αὐτῷ· Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;

»Καί εἶπεν· Οὐδένα κατέκριναν οἱ τρεῖς παῖδες μή προσκυνήσαντες τῇ εἰκόνι, πάντων ἀνθρώπων προσκυνούντων. Οὐ γάρ ἐσκόπουν τά τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ἐσκόπων ὅπως ἄν αὐτοί μή ἐκπέσωσι τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας.Οὕτω καί Δανιήλ βληθείς εἰς τόν λάκκον τῶν λεόντων, οὐ κατέκρινέ τινα τῶν μή προσευξαμένων τῷ Θεῷ κατά τό θέσπισμα Δαρείου, ἀλλά τό ἴδιον ἐσκόπησε· καί εἵλετο ἀποθανεῖν καί μή παραπεσεῖν τῷ Θεῷ καί ὑπό τῆς ἰδίας μαστιγωθῆναι συνειδήσεως, ἐπί τῇ παραβάσει τῶν φύσει νομίμων. Κἀμοί οὖν μή δῷ ὁ Θεός κατακρῖναι τινα, ἤ εἰπεῖν, ὅτι ἐγώ μόνος σώζομαι. Αἱροῦμαι δέ ἀποθανεῖν, ἤ θρόησιν ἔχειν κατά τό συνειδός ὅτι περί τήν εἰς Θεόν πίστιν παρεσφάλην καθ’ οἱονδήποτε τρόπον.

»Λέγουσιν αὐτῷ · Καί τί ἔχεις ποιῆσαι, τῶν Ρωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις; Ἰδού γάρ χθές ἦλθον οἱ ἀποκρισιάριοι Ρώμης, καί αὔριον τῇ Κυριακῇ κοινωνοῦσι τῷ πατριάρχῃ, καί πᾶσι δῆλον γίνεται, ὅτι σύ διέστρεφες τούς Ρωμαίους· ἀμέλει, σοῦ ἀπαρθέντος ἐκεῖθεν, συνέθεντο τοῖς ἐνταῦθα.

»Καί εἶπε πρός αὐτούς· Οἱ ἐλθόντες, οἱονδήποτε πρόκριμα τῷ θρόνῳ Ρώμης, κἄν κοινωνήσωσιν, ἐπάν οὐκ ἤγαγον πρός τόν πατριάρχην ἐπιστολήν, οὐ ποιοῦσι· καί οὐ πείθομαι πάντως ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα, εἰ μή ὁμολογήσωσι τόν Κύριον ἡμῶν καί Θεόν, καθ’ ἑκατέραν τῶν ἐξ ὧν, ἐν οἷς τε καί ἅπερ ἐστίν, εἶναι φύσει θελητικόν τε καί ἐνεργητικόν τῆς ἡμῶν σωτηρίας.

»Καί λέγουσιν· Εἰ δέ συμβιβασθῶσι τοῖς ἐνταῦθα οἱ Ρωμαῖοι, τί ποιεῖς;

»Καί εἶπε· Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμα τι νομοθετοῦντας» (ΕΠΕ Φιλοκαλία 15Γ, σελ. 88).

Ἐδῶ ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι ὅτι μετά τήν ἐμμονή τοῦ ὁσίου νά μήν ἔχη ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς Πατριαρχικούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ἄρχοντες τοῦ ὑποβάλλουν τήν ἐρώτησι: «Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;». Εἶναι ὄντως πολύ ὕπουλη ἡ ἐρώτησις καί τίθεται κατά κόρον καί σήμερα. Ὁ ὅσιος ἀπαντᾶ ὅτι ἡ κρίσις δέν εἶναι ἰδική του ὑπόθεσις ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἰδική του εὐθύνη εἶναι νά ἀποθάνη χάριν τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί νά μήν προδώση. Στήν ἐρώτησι, ἐπίσης, διά τό τί θά κάνη ὁ ὅσιος ἐάν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης συμβιβασθῆ μέ τόν λεγόμενο «Τύπο» καί προσχωρήση εἰς τόν Μονοθελητισμό, ὁ ὅσιος δίδει μεγαλοπρεπῆ ἀπάντησι, χωρίς νά ἀναφέρη τίποτε ἰδικό του: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας». Δηλαδή καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης μέ τήν ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως θά εἶναι ἀναθεματισμένη καί ὁ ἴδιος φυσικά δέν θά ἔχη καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί της.

Στήν ἀναφορά μας στόν ἅγ. Μάξιμο τόν ὁμολογητή εἶναι ἀναγκαῖο νά μεταφέρωμε καί κάποιες συζητήσεις πού ἐγίνοντο ἀπό τόν ὅσιο στήν ἐξορία τῆς Βιζύης, ἀπό τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Πατριάρχη καί τοῦ αὐτοκράτορος:

«ΘΕΟΔ. Παρακαλεῖ ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης δι’ ἡμῶν, μαθεῖν παρά σοῦ, διά ποίαν αἰτίαν οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως...

ΜΑΞ. Οἱῳδήποτε τρόπῳ ἤλθατε πρός τόν δοῦλον ἡμῶν, ἐγώ χωρίς πάσης ὑποστολῆς λέγω τήν αἰτίαν δι’ ἥν οὐ κοινωνῶ τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως. Πλήν κἄν ἄλλων ἦν τό ἐρωτᾷν με διά ποίαν αἰτίαν, ὑμῶν οὐκ ἔστι, τῶν γινωσκόντων ἀσφαλῶς πλεῖον ἐμοῦ τήν αἰτίαν. Γινώσκετε τάς γενομένας καινοτομίας ἀπό τῆς ἕκτης ἐπινεμήσεως τοῦ διελθόντος κύκλου ἀρξαμένας ἀπό Ἀλεξανδρείας διά τῶν ἐκτεθέντων ἐννέα κεφαλαίων παρά Κύρου, τοῦ οὐκ οἶδα πῶς γεγονότος ἐκεῖσε προέδρου, τῶν βεβαιωθέντων ὑπό τοῦ θρόνου Κωνσταντινουπόλεως · καί τάς ἄλλας ἀλλοιώσεις, προσθήκας τε καί μειώσεις, τάς γενομένας συνοδικῶς ὑπό τῶν προεδρευσάντων τῆς τῶν Βυζαντίων Ἐκκλησίας, Σεργίου λέγω καί Πύρρου καί Παύλου, ἅτινας καινοτομίας πᾶσα γινώσκει ἡ οἰκουμένη. 

Διά ταύτην τήν αἰτίαν οὐ κοινωνῶ, ὁ δοῦλος ὑμῶν, τῇ Ἐκκλησίᾳ Κωνσταντινουπόλεως. Ἀρθῶσι τά προσκόμματα τά τεθέντα ὑπό τῶν εἰρημένων ἀνδρῶν, μετ’ αὐτῶν ἐκείνων τῶν θεμένων αὐτά, καθώς εἶπεν ὁ Θεός· “Καί τούς λίθους ἐκ τῆς ὁδοῦ διαρρίψατε”, καί τήν λείαν καί τετριμμένην καί πάσης ἀκανθώδους αἱρετικῆς κακίας ἐλευθέραν ὁδόν τοῦ Εὐαγγελίου, καθάπερ καί ἦν εὑρίσκων, ὁδεύω πάσης δίχα προτροπῆς ἀνθρωπίνης. Ἕως δέ ἄν τοῖς τεθεῖσι προσκόμμασι καί τοῖς τεθεικόσιν αὐτά σεμνύνωνται οἱ πρόεδροι Κωνσταντινουπόλεως,οὐδείς ἐστιν ὁ πείθων με λόγος ἤ τρόπος κοινωνεῖν αὐτοῖς.

»ΘΕΟΔ. Τί κακόν ὁμολογοῦμεν, ἵνα χωρισθῇς τῆς κοινωνίας ἡμῶν;

»ΜΑΞ. Ὅτι, μίαν ἐνέργειαν λέγοντες θεότητος καί ἀνθρωπότητος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συγχέετε τόν τε τῆς θεολογίας καί τῆς οἰκονομίας λόγον. Εἰ γάρ πεισθῆναι δεῖ τοῖς ἁγίοις Πατράσι λέγουσιν, Ὧν ἡ ἐνέργεια μία, τούτων καί ἡ οὐσία μία· τετράδα ποιεῖτε τήν ἁγίαν Τριάδα, ὡς ὁμοφυοῦς τῷ Λόγῳ γενομένης τῆς αὐτοῦ σαρκός, καί ἐκστάσης τῆς πρός ἡμᾶς καί τῆς αὐτόν τεκούσης συγγενοῦς κατά φύσιν ταυτότητος» (ΕΠΕ 15Γ, 18).

Ὁ ἅγιος λοιπόν διαβεβαιώνει τούς ἀπεσταλμένους ὅτι ὁ μόνος τρόπος διά νά ἐπικοινωνήση μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ἡ ἄρσις τῶν προσκομμάτων, δηλαδή τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ἀναφέρει «οὐδείς ἐστίν ὁ πείθων με λόγος ἤ τρόπος κοινωνεῖν αὐτοῖς». Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ ἀκρίβεια καί ἡ ἐμμονή τοῦ ὁσίου στήν ὀρθόδοξο πίστι. Ἡ βάσις καί τό θεμέλιο εἰς τό ὁποῖο ἑνούμεθα καί ἐπικοινωνοῦμε ἐκκλησιαστικῶς δέν εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος, ἡ Σύνοδος ἤ ὁ Πατριάρχης ἀλλά ἡ ἀληθής ὀρθόδοξος πίστις.

Στή συνέχεια αὐτῆς τῆς συζητήσεως θέτουν οἱ ἀντιπρόσωποι στόν ὅσιο τόν ἑξῆς προβληματισμό: «Τό δι’ οἰκονομίαν γενόμενον μή λάβῃς ὡς κύριον δόγμα» (Φιλοκαλία ΕΠΕ15Γ, σελ. 22). Δηλαδή ἀναφέρουν ὅτι ὁ λεγόμενος «Τύπος» ἔγινε διά νά συναντηθοῦν καί ἑνωθοῦν τά ἀντιμαχόμενα μέρη, οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Μονοθελῆται καί ὡς ἐκ τούτου ἐχρησιμοποιήθη ἡ οἰκονομία, ἡ ὁποία δέν ἀναιρεῖ οὔτε ἐπηρεάζει τό δόγμα. 

Ὁ ὅσιος ὅμως ἀνυποχώρητος, δέν τό δέχεται αὐτό καί διδάσκει ὅτι εἰς τά τῆς πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβασις καί οἰκονομία. «Καί ποῖος πιστός δέχεται οἰκονομίαν κατασιγάζουσαν φωνάς, ἅσπερ λαλεῖσθαι δι’ Ἀποστόλων καί Προφητῶν καί Διδασκάλων ὁ τῶν ὅλων Θεός ᾠκονόμησε;» (ΕΠΕ 15Γ, 24). Ἐπεκτείνει δέ τήν διδασκαλία του ἀναφέροντας τά ἑξῆς:

«Καί ἄλλο δέ σκοπήσωμεν· ὁ Θεός ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν Ἀποστόλους καί Προφήτας καί Διδασκάλους πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων, ὁ δέ διάβολος ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους κατά τῆς εὐσεβείας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρε, ὥστε καί τόν παλαιόν πολεμηθῆναι νόμον καί τόν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δέ καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς, ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσίν. Ὥσπερ οὖν ὁ τούς ἀληθεῖς Ἀποστόλους καί Προφήτας καί Διδασκάλους δεχόμενος Θεόν δέχεται, οὕτω καί ὁ τούς ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος τόν διάβολον δέχεται» (ΕΠΕ 15Γ, 24).

Εἶναι φοβερό τό σημεῖο αὐτό καί πρέπει νά προβληματίση κάθε ὀρθόδοξο. Ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι, ὅπως ὁ Θεός ἐξέλεξε καί ἔθεσε εἰς τήν Ἐκκλησία Ἀποστόλους, Προφήτας καί διδασκάλους, ἔτσι καί ὁ διάβολος ἐξέλεξε καί ἔθεσε «κατά τῆς εὐσεβείας ψευδαποστόλους, ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους».

Πλέον συγκεκριμένα καί μέ ἀπαράμιλλη διαύγεια ἀναφέρει, ποῖοι εἶναι αὐτοί. «Ψευδαποστόλους δέ καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς, ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσί».

Ἐδῶ ὁ ἅγιος δηλώνει ὅτι οἱ αἱρετικοί ἔχουν, θά λέγαμε, μία διαβολική τέχνη καί ἱκανότητα νά παρουσιάζωνται ὡς Ἐπίσκοποι καί διδάσκαλοι τῆς ἀληθείας καί νά ἐνδύουν τήν πλάνη μέ ἔνδυμα εὐσεβείας. Καταλήγει δέ ὁ ὅσιος, ὅτι ὅποιος τούς δέχεται καί τούς ἀναγνωρίζει ὡς ἀληθινούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, δέχεται καί ἀναγνωρίζει τόν διάβολο.

Ἀναφέρομε ἐν συνεχείᾳ καί τήν ἀπόφασι καί ἐμμονή τοῦ ὁσίου νά διατηρήση τήν ἀποτείχισί του καί τήν μόνιμη διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ἐφ’ ὅσον δέν ἀπεκαθίστατο ἡ ὀρθόδοξος πίστις: «Εἰ τοίνυν γυμνάζοντες τάς γενομένας καινοτομίας ἐν τοῖς ἡμετέροις χρόνοις, εἰς τοῦτο καταντούσας αὐτάς εὑρίσκομεν τό ἀκρότατον κακόν, ὁρᾶτε μήπως, εἰρήνην προφασιζόμενοι, τήν ἀποστασίαν εὑρεθῶμεν νοσήσαντες καί κηρύττοντες, ἥν πρόδρομον εἶπεν ἔσεσθαι τῆς τοῦ Ἀντιχρίστου παρουσίας ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Ταῦτα χωρίς ὑποστολῆς εἶπον ὑμῖν, δεσπόται μου, ἵνα φείσησθε ἑαυτῶν τε καί ἡμῶν.Κελεύετε ἵνα ταῦτα γεγραμμένα ἔχων ἐν τῇ βίβλῳ τῆς καρδίας, ἔλθω κοινωνήσων ἐν ᾖ ταῦτα κηρύττεται Ἐκκλησίᾳ, καί γένωμαι κοινωνός τῶν ἀληθῶς μέν τόν Θεόν, δῆθεν δέ τόν διάβολον τῷ Θεῷ συνεκβαλλόντων;Μή γένοιτόμοι παρά τοῦ Θεοῦ, τοῦ δι’ ἐμέ γενομένου χωρίς ἁμαρτίας. Καί βαλών μετάνοιαν εἶπεν· Ἐγώ, εἴ τι κελεύετε εἰς τόν δοῦλον ἡμῶν ποιῆσαι, ποιήσατε· ἐγώ τοῖς ταῦτα δεχομένοις οὐδέποτε γένωμαι συγκοινωνός» (ΕΠΕ 15Γ, 26).

Ἄν θά ἔπρεπε νά παρουσιάσωμε ὅλη τήν ἀρετή τῆς ὁμολογίας καί ἀποτειχίσεως τοῦ ὁσίου Μαξίμου, θά ἦτο ἀναγκαῖον νά καταγράψωμε ὅλες τίς συνομιλίες του μέ τούς ἀπεσταλμένους στήν ἐξορία ἤ καλύτερα νά ἀναφερθῶμε λεπτομερῶς σέ ὅλον τόν βίο του. Διότι παντοῦ ἀνακαλύπτει κανείς στοιχεῖα ὁμολογίας καί ἐκκλησιαστικῆς ἀποτειχίσεως, ἀπολύτως σύμφωνα μέ τόν 15ο ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Θά ἦταν ἴσως μεγάλη παράλειψις ἄν δέν ἀνεφέρετο καί αὐτό τό σημεῖο τῆς συζητήσεως τοῦ ὁσίου μέ τούς ἀπεσταλμένους εἰς τήν ἐξορία τῆς Βιζύης, τό ὁποῖο ἔχει σχέσι μέ τήν μνημόνευσι εἰς τήν Θεία Λειτουργία.

Σέ μία λοιπόν ἔνστασι τοῦ Ἐπισκόπου Θεοδοσίου, ὅτι δηλαδή ἀποδέχεται ὅσα διδάσκουν οἱ Πατέρες, ὁ ὅσιος ἀνέγνωσε τά πρακτικά τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τά ἀναθέματα τά ὁποῖα ἐπέβαλε εἰς τούς αἱρετικούς: «Καί λαβών εὐθέως ὁ ἀββᾶς Μάξιμος τήν βίβλον τῶν πεπραγμένων τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς συνόδου, ἔδειξε τούς ἁγίους Πατέρας τάς δύο θελήσεις καί ἐνεργείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διαρρήδην λέγοντας, ἥν λαβών βίβλον τῶν πεπραγμένων ἐξ αὐτοῦ Θεοδόσιος ὁ ὕπατος, ἀνέγνω καί αὐτός πάσας τάς χρήσεις τῶν Πατέρων» (Φιλοκ. ΕΠΕ 15Γ, 38).

Ὁ Ἐπίσκοπος Θεοδόσιος τότε ἀντέδρασε καί εἶπε ὅτι θά ἐδέχετο τήν Σύνοδο αὐτή ἄν δέν ἀνέφερε ἀναθέματα σέ συγκεκριμένα πρόσωπα. Αὐτό τό ἀνέφερε διότι οἱ Μονοθεληταί τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐμνημόνευον τούς αἱρετικούς στή Θεία Λειτουργία, ἐφ’ ὅσον δέν ἀπεδέχοντο τήν ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.

«Καί τότε ἀποκριθείς Θεοδόσιος ἐπίσκοπος εἶπεν· ΘΕΟΔ. Ὁ Θεός οἶδεν, εἰ μή προσωπικῶς τά ἀναθέματα ἔθηκεν ἡ σύνοδος αὕτη, πλεῖον παντός ἀνθρώπου ἐδεχόμην αὐτήν· ἀλλ’ ἵνα μή χρονοτριβῶμεν ἐνταῦθα, εἴ τι εἶπαν οἱ Πατέρες, λέγω, καί ἐγγράφως εὐθέως ποιῶ, δύο φύσεις, καί δύο θελήματα καί δύο ἐνεργείας· καί εἴσελθε μεθ’ ἡμῶν κοινωνήσων, καί γενέσθω ἕνωσις» (ΕΠΕ 15Γ, 38). Τελικῶς, ὅπως βλέπομε, ὁ Ἐπίσκοπος Θεοδόσιος ἀποδέχεται τό ὀρθόδοξο δόγμα ἐγγράφως περί τῶν ἐν Χριστῷ δύο φύσεων καί θελήσεων καί ἐνεργειῶν καί προτείνει ὡς ἀντιπρόσωπος νά κοινωνήση ἐκκλησιαστικά ὁ ὅσιος μέ αὐτούς καί νά γίνη ἡ ἕνωσις.

Ὁ ὅσιος ὅμως δέν ἀποδέχεται αὐτήν τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία, ἀναφέροντας τά ἑξῆς:

«ΜΑΞ. Δέσποτα, ἐγώ οὐ τολμῶ δέξασθαι συγκατάθεσιν παρ’ ἡμῶν ἔγγραφον περί τοιούτου πράγματος, ψιλός ὑπάρχων μοναχός· ἀλλ’ ἐάν κατένυξεν ὑμᾶς ὁ Θεός, τάς τῶν ἁγίων Πατέρων δέξασθαι φωνάς, καθώς ἀπαιτεῖ ὁ Κανών, πρός τόν Ρώμης περί τούτου ἐγγράφως ἀποστείλατε, ἤγουν ὁ βασιλεύς καί ὁ πατριάρχης καί ἡ κατ’ αὐτόν σύνοδος. Ἐγώ γάρ οὐδέ τούτων γενομένων κοινωνῶ, ἀναφερομένων τῶν ἀναθεματισθέντων ἐπί τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς. Φοβοῦμαι γάρ τό κατάκριμα τοῦ ἀναθέματος»(ΕΠΕ, 15Γ, 40).

Ὁ λόγος λοιπόν πού δέν δέχεται τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία εἶναι, ὅπως ἀναφέρει: «Ἐγώ γάρ οὐδέ τούτων γενομένων κοινωνῶ, ἀναφερομένων τῶν ἀναθεματισθέντων ἐπί τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς». Δηλαδή καί μόνη ἡ μνημόνευσις στή Θεία Λειτουργία κάποιων αἱρετικῶν, κεκοιμημένων ἤδη πρό πολλοῦ, ἦτο αἰτία διά τόν ὅσιο ἀποτειχίσεως καί ἀκοινωνησίας. Τί θά λέγαμε ἄραγε διά τήν μνημόνευσι τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ἐφ’ ὅσον αὐτός εἶναι αἱρετικός, ἡ ὁποία σαφῶς ἔχει ξεχωριστή θέσι στίς ἀκολουθίες καί τά μυστήρια; Ἐν κατακλεῖδι ὁ ὅσιος τούς παραπέμπει στήν Ρώμη, ἡ ὁποία εἰς τό θέμα αὐτό εἶχε διατηρήσει ὀρθόδοξον στάσι, προκειμένου δι’ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα πίστεως, νά γίνη δημοσία καί συνοδική ἀποκατάστασις:

«ΜΑΞ. Ὑπάγετε, ψηλαφήσατε ἐάν τι τοιοῦτον γέγονέ ποτε, καί μετά θάνατον ἀπελύθη τις τοῦ περί τήν πίστιν ἐγκλήματος καί τοῦ ἐξενεχθέντος κατ’ αὐτοῦ κατακρίματος, καί καταδέξηται ὁ βασιλεύς καί ὁ πατριάρχης μιμήσασθαι τοῦ Θεοῦ τήν συγκατάβασιν, καί ποιήσωσιν, ὁ μέν κέλευσιν παρακλητικήν, ὁ δέ συνοδικήν δέησιν πρός τόν πάπαν Ρώμης, καί πάντως, εἴπερ εὑρεθείη τρόπος ἐκκλησιαστικός τοῦτο ἐπιτρέπων διά τήν ὀρθήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως, συμβιβάζεται ὑμῖν περί τούτου» (ΕΠΕ 15Γ, 40). Ἐδῶ ὁ ὅσιος μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρει ὅτι οὔτε ὁ θάνατος κάποιου αἱρετικοῦ ἐμποδίζει νά καταδικασθῆ αὐτός διά τά ἐγκλήματα πού διέπραξε εἰς τήν πίστι, ὅσο ζοῦσε.

Θά ἀναφέρωμε ἕνα ἀκόμη περιστατικό ἀπό τά πραχθέντα εἰς τήν ἐξορία τοῦ ἁγίου εἰς τήν Βιζύη διά νά ἰδοῦμε, ἀφ’ ἑνός μέν τόν δόλο τῶν αἱρετικῶν, ἀφ’ ἑτέρου τήν παρρησία καί ἀκρίβεια τοῦ ὁσίου εἰς τά θέματα τῆς πίστεως:

«Τότε Ἐπιφάνιος ὁ πατρίκιος εἶπε·

»ΕΠΙΦ. Τοῦτό σοι δηλοῖ δι’ ἡμῶν ὁ βασιλεύς, λέγων· Ἐπειδή πᾶσα ἡ Δύσις καί οἱ ἐν τῇ Ἀνατολῇ διαστρέφοντες εἰς σέ θεωροῦσι, καί ἅπαντες διά σέ στασιάζουσι, μή θέλοντες συμβιβασθῆναι ἡμῖν διά τήν πίστιν,κατανύξοι σε ὁ Θεός κοινωνῆσαι ἡμῖν ἐπί τῷ παρ’ ἡμῖν ἐκτεθέντι Τύπῳ,καί ἐξερχόμεθα ἡμεῖς δι’ ἑαυτῶν εἰς τήν Χαλκῆν, καί ἀσπαζόμεθά σε καί ὑποτιθέμεθα ὑμῖν τήν χεῖρα ἡμῶν, καί μετά πάσης τιμῆς καί δόξης εἰσάγομεν ὑμᾶς εἰς τήν μεγάλην Ἐκκλησίαν, καί μεθ’ ἑαυτῶν ἱστῶμεν ἐν ᾧ κατά συνήθειαν οἱ βασιλεῖς ἵστανται, καί ποιοῦμεν ἅμα τήν σύναξιν, καί κοινωνοῦμεν ἅμα τῶν ἀχράντων καί ζωοποιῶν μυστηρίων τοῦ ζωοποιοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί ἀνακηρύττομέν σε Πατέρα ἡμῶν, καί γίνεται χαρά οὐ μόνον τῇ φιλοχρίστῳ καί βασιλίδι ἡμῶν πόλει, ἀλλά καί πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ. Οἴδαμεν γάρ ἀσφαλῶς, ὅτι σοῦ κοινωνοῦντος τῷ ἁγίῳ τῶν ἐνταῦθα θρόνῳ, πάντες ἑνοῦνται ἡμῖν οἱ διά σέ καί τήν σήν διδασκαλίαν ἀποσχίσαντες τῆς κοινωνίας ἡμῶν» (Φιλοκ. ΕΠΕ 15Γ, 52).

Ἐδῶ οἱ ἀπεσταλμένοι κληρικοί καί ἄρχοντες ὑπόσχονται δόξες καί τιμές στόν ὅσιο ἐάν ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά μέ βάσι τόν ἐκτεθέντα «Τύπο». Τοῦ ἀναφέρουν ὅτι θά ἐξέλθουν ἐν πομπῇ εἰς τήν μεγάλη Ἐκκλησία (τήν ἁγ. Σοφία), θά τόν βάλουν νά σταθῆ ἐκεῖ ὅπου στέκονται οἱ βασιλεῖς, θά τόν ἀνακηρύξουν πατέρα των κλπ. Χαρακτηριστικό εἶναι τό σημεῖο πού ἀναφέρει ὁ Πατρίκιος Ἐπιφάνιος ὅτι: «Οἴδαμεν γάρ ἀσφαλῶς, ὅτι σοῦ κοινωνοῦντος τῷ ἁγίῳ τῶν ἐνταῦθα θρόνῳ, πάντες ἑνοῦνται ἡμῖν οἱ διά σέ καί τήν σήν διδασκαλίαν ἀποσχίσαντες τῆς κοινωνίας ἡμῶν». Αὐτή εἶναι ἀκριβῶς ἡ διαχρονική μέθοδος ἐξαπατήσεως καί ὑποταγῆς τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν. 

Δηλαδή μέ οἱονδήποτε τρόπο νά ὑποτάξουν τούς ἀρχηγούς καί πρωτοστάτας τῆς ὁμολογίας, ὥστε μή ὑπαρχόντων αὐτῶν, νά ὑποταχθοῦν καί οἱ ὑπόλοιποι ἀντιδρῶντες καί ἀνησυχοῦντες.

Σέ ὅλα αὐτά ὁ μέγας Μάξιμος μεταξύ τῶν ἄλλων ἀπεκρίθη: «Ὄντως πᾶσα ἡ δύναμις τῶν οὐρανῶν τοῦτο οὐ πείθει με ποιῆσαι. Τί γάρ ἀπολογήσομαι, οὐ λέγω τῷ Θεῷ, ἀλλά τῷ ἐμῷ συνειδότι, ὅτι διά δόξαν ἀνθρώπων, τῷ κατ’ αὐτήν λόγῳ μηδεμίαν ἔχουσαν ὕπαρξιν, τήν σώζουσαν τούς στέργοντας αὐτήν πίστιν ἐξωμοσάμην;» (ΕΠΕ 15Γ, 54).

Δέν ἀποδέχεται, ἀναφέρει, τήν πρότασί του περί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί δέν πείθεται πρός τοῦτο, ἔστω καί ἄν ὅλη ἡ δύναμις τῶν οὐρανῶν συνεργήση. Ἡ ἀπολογία του, προσθέτει, δέν ἔχει νά κάνη μόνο μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μέ τήν συνείδησί του, τή στιγμή πού διά δόξα ἀνθρώπινη ἀπαρνήθηκε τήν «σώζουσα πίστι». Τά ἑπόμενα αὐτῆς τῆς ὁμολογιακῆς ἀπαντήσεως δύναται εὔκολα ὁ οἱοσδήποτε νά κατανοήση.

«Καί ἐπί τῷ λόγῳ τούτῳ ἀναστάντες, θυμοῦ στρατηγήσαντος πᾶσιν αὐτοῖς, τιλμοῖς καί ὠθισμοῖς καί σφαιρισμοῖς παρέλυσαν αὐτόν, ἀπό κεφαλῆς ἕως ὀνύχων κατακλύσαντες αὐτόν πτύσμασιν, ὧνπερ, μέχρις ἄν ἐπλύνθησαν ἅπερ ἐβέβλητο ἱμάτια, διεπνέετο ὁ βρόμος» (ΕΠΕ 15Γ, 54). Τόν ἐκτύπησαν λοιπόν μέχρι πού παρέλυσε καί τόν κατέπτυσαν καί ἀπέδειξαν μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅτι ἡ τιμή, πού τοῦ ὑπέσχοντο πρίν, ἦτο ἐπίπλαστος καί εἶχε συγκεκριμένο σκοπό.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐνεργοῦν πάντοτε οἱ αἱρετικοί.

Πρέπει, πρίν κλείσομε τήν παρουσίασι τῆς ὁμολογίας καί ἀποτειχίσεως τοῦ ὁσίου Μαξίμου, νά ἀναφέρωμε καί τό γεγονός τῆς ἀπολογίας του στήν Κωνσταντινούπολι μετά τήν ἐπάνοδο ἐκ τῆς πρώτης ἐξορίας του. Αὐτό τό περιγράφει ὁ ἴδιος σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Ἀναστάσιο:

«Χθές ὀκτωκαιδεκάτῃ τοῦ μηνός, ἥτις ἦν ἡ ἁγία Πεντηκοστή, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων· Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου; Ρώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως, ξένην ὁδόν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾷς.

»Πρός οὕς εἶπον· Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας ἐφ’ οἷς αὐτόν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο. Πλήν μάθω τήν ὁμολογίαν, ἐφ’ ἥν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις, καί τοῦ γενομένου καλῶς, οὐκ ἀλλοτριοῦμαι» (Φιλοκαλία, ΕΠΕ 15Β, 450).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος ὀνομάζει «Καθολική Ἐκκλησία τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν». Συνεπῶς ὅποιος δέν ἔχει αὐτήν τήν ὁμολογία δέν δύναται νά ἀνήκη εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.

Ἐδῶ χαρακτηριστικά ἀναφέρουν εἰς τόν ὅσιο τήν ἕνωσι ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά ὄχι μέ βάσι τήν ὀρθόδοξον πίστι. Ὁ ὅσιος προτιμᾶ ἀπερίφραστα τήν ὀρθόδοξον πίστι καί ὄχι τήν ἐκκλησιαστική ἕνωσι ἄνευ αὐτῆς τῆς πίστεως. 

Εἶναι πολύ σημαντική αὐτή ἡ θέσις τοῦ ὁσίου καί δεικνύει ὅτι ἡ μόνη ἀληθής ἕνωσις συντελεῖται ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι τεχνάσματα τοῦ διαβόλου. Τελικῶς οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πατριάρχου τοῦ λέγουν:

«Οὐκοῦν ἄκουσον, ἔφησαν· Ἔδοξε τῷ δεσπότῃ καί τῷ πατριάρχῃ, διά πραικέπτου τοῦ πάππα Ρώμης, ἀναθεματισθῆναί σε μή πειθόμενον, καί τόν ὁριζόμενον αὐτοῖς ἀπενέγκασθαι θάνατον. Τό τῷ Θεῷ πρό παντός αἰῶνος ὁρισθέν ἐν ἐμοί δέξοιτο πέρας, φέρον αὐτῷ δόξαν πρό παντός ἐγνωσμένην αἰῶνος, αὐτοῖς τοῦτο ἀκούσας ἀπεκρινάμην» (ΕΠΕ 15Β, 452).

Ὁ ὅσιος λοιπόν, ἀνυποχώρητος στίς θέσεις του, προτιμᾶ τόν ἀναθεματισμό καί τόν μαρτυρικό θάνατο, παρά νά ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά μέ ὅλα τά Πατριαρχεῖα τά ὁποῖα δέν εἶχαν ὀρθόδοξο φρόνημα. Ἡ ἀποτείχισις λοιπόν ἐκλαμβάνεται ἀπό τόν ὅσιο ὡς ὁδός σωτηρίας, ἐφ’ ὅσον αὐτή μόνη διεσφάλιζε τήν ἀληθινή πίστι ἀνόθευτον ἀπό τήν ἐπικοινωνία μέ τήν αἵρεσι.

Πρίν κλείσουμε τήν μικρή ἀναφορά μας εἰς τόν Μέγα ὁμολογητή ὅσιο Μάξιμο, πρέπει νά ἀναφερθοῦμε καί σέ κάποια ἔνστασι ὁρισμένων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποδέκτες τῆς θεωρίας ὅτι, διά θέματα τῆς πίστεως, πρέπει ἡ Σύνοδος πρωτίστως νά καταδικάση κάποιον Ἐπίσκοπο ὡς αἱρετικό καί κατόπιν νά διακόψωμε τήν μνηνόνευσί του καί τρόπον τινά νά ἀποτειχισθοῦμε ἀπό αὐτόν.

Ἴσως αὐτοί θεωροῦν καί ἐξετάζουν τό θέμα νομικῶς καί ὄχι πνευματικῶς. Κρίνοντας νομικῶς σημαίνει ὅτι πρέπει τό ἁρμόδιο θεσμικό ὄργανο νά ἐπιληφθῆ τοῦ θέματος καί νά ἀποφασίση περί τοῦ πρακτέου. Πνευματικῶς σημαίνει ὅτι, ἡ ἐπικοινωνία μέ τήν αἵρεσι, μολύνει τούς ἔχοντας ὑγιές φρόνημα καί τούς συγκαταριθμεῖ μέ τούς αἱρετικούς. 

Δι’ αὐτό οἱ Πατέρες ὅλα τά ἄλλα θέματα τά ἀνέθεσαν νά τά ρυθμίζη ἡ ὀρθοδοξοῦσα καί ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας Σύνοδος, ἐπειδή ἀκριβῶς εἰς αὐτά δέν ὑφίσταται μολυσμός καί συμμετοχή τῶν πιστῶν. Διά τά θέματα ὅμως τῆς πίστεως ἐθεωρήθη ἀνέκαθεν ὑπεύθυνος ἕκαστος πιστός, εἰς τρόπον ὥστε, μέ τήν ὑπαγωγή στόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο ἤ τήν ἀποτείχισί του, νά ὁμολογῆ τήν πίστι του, νάπολεμᾶ τήν αἵρεσι ἤ νά τήν ἀνέχεται καί ὑποθάλπη καί γενικῶς νά τοποθετῆται αὐτοβούλως καί νά συντάσσεται μέ τήν Ὀρθοδοξία ἤ τήν αἵρεσι.

Διά νά καταδείξουν, λοιπόν, σύμφωνο τόν ὅσιο Μάξιμο μέ αὐτήν τή νομική θεώρησι, ἐπικαλοῦνται τό ἐπιχείρημα, ὅτι ὁ ὅσιος δέν διέκοψε τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία καί δέν ἀποτειχίσθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, πρίν συγκληθῆ στήν Ρώμη Σύνοδος, ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Μονοθελητισμό. Δηλαδή πρίν τήν Σύνοδο τῆς Ρώμης ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς καί μετά ἀποτειχίσθηκε. Αὐτό βεβαίως δέν εὐσταθεῖ διά τούς ἑξῆς λόγους:

α) Στίς συζητήσεις μέ τούς ἀντιπροσώπους τοῦ αὐτοκράτορος καί τοῦ Πατριάρχου, στήν ἐξορία καί στήν Κωνσταντινούπολι, οὐδόλως ἀνέφερε ὁ ὅσιος τήν Σύνοδο τῆς Ρώμης, ἀλλά πάντοτε προέβαλε τό ὀρθόδοξο δόγμα σέ ἀντιπαράθεσι μέ τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἔλεγε δηλαδή ὅτι, δέν ὑπέγραφε τόν «Τύπον», διά τίς αἱρέσεις πού περιεῖχε καί ὄχι ἐπειδή δέν συμφωνοῦσε πρός αὐτόν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης. Οἱ ἀναφορές τοῦ ὁσίου ἐγίνοντο πάντοτε εἰς τήν αἵρεσι καί ὄχι εἰς τήν καταδίκη των ἀπό τήν Ρώμη.

β) Ὅταν τοῦ ἀνέφεραν οἱ ἀπεσταλμένοι ὅτι ὅλα τά Πατριαρχεῖα συμφώνησαν,ἀκόμη καί ἡ Ρώμη, ὁ ὅσιος πάλι δέν ἐδέχθη νά ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά, ἀλλά προτίμησε νά ὑπερασπισθῆ τήν Ὀρθοδοξία καί τήν ἀλήθεια, ἔστω καί μόνος του. 

Αὐτό εἶναι τρανή ἀπόδειξις, ὅτι δέν ἐνδιαφέρετο διά τίς Συνόδους καί τήν συμφωνία τῶν Πατριαρχῶν, ἀλλά τοποθετοῦσε ἀνεπιφύλακτα τόν ἑαυτόν του μέ τήν ἀληθινή πίστι καί τήν Ὀρθοδοξία.

γ) Ὁ ὅσιος δέν ἐδέχθη νά ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ Πατριάρχη, ἔστω καί ὅταν τοῦ ἀνέφεραν ὅτι συμφωνοῦν μαζί του στό ὀρθόδοξο δόγμα περί δύο θελήσεων καί ἐνεργειῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ λόγος ἦτο ὅτι ἐμνημόνευον τούς αἱρετικούς Μονοφυσίτας στή Θεία Λειτουργία. Καί ἀπό αὐτό συμπεραίνομε ὅτι ὁ ὅσιος εἶχε προσωπικά κριτήρια καί ἐφ’ ὅσον ἔκρινε ὅτι ὑπῆρχε πρόβλημα πίστεως στόν Πατριάρχη, δέν ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικά μαζί του.

δ) Τέλος, σέ μία τῶν συζητήσεων μετά τῶν ἀντιπροσώπων, τοῦ ἀνέφερον αὐτοί ὑποθετικῶς τά ἑξῆς: «Καί λέγουσιν (οἱ ἀπεσταλμένοι). Εἰ δέ συμβιβασθῶσι τοῖς ἐνταῦθα οἱ Ρωμαῖοι, τί ποιεῖς; Καί εἶπε (ὁ ὅσιος). Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας» (τό Ἅγιον Πνεῦμα δηλαδή ἀναθεματίζει, ὅσους νομοθετοῦν ἀντίθετα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας). 

Ἀπό ὅλα αὐτά καταδεικνύεται ὅτι τόν ὅσιο δέν τόν ἐνδιέφερε τί θά πράξη ἡ Ρώμη ἤ καί ὅλοι οἱ Πατριάρχες, ἀλλά ἐδήλωνε ἀπερίφραστα καί μετά παρρησίας ὅτι, θά ἐπικοινωνοῦσε ἐκκλησιαστικά μετ’ αὐτῶν, μόνον καί ἐφ’ ὅσον ὁμολογοῦσαν διά λόγων καί ἔργων τήν ἀληθινή πίστι. Ἀκόμη καί ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό νά τοῦ ἔλεγε κάτι ἀντίθετο δέν θά ἐπείθετο.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Παρά τις κακοδοξιες σας, σας μνημονεύουν κάνοντας υπομονή, κι εσείς τους διώκετε;

ΑΠΕΣΤΑΛΗ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΠΟ Κωνσταντίνο Δημητρόπουλο

Προς Σεβασμιώτατο

Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης 

κ. Άνθιμο

Σεβασμιώτατε,

αν και απλός λαϊκός παίρνω το θάρρος να σας στείλω αυτή την επιστολή διαμαρτυρίας για την άδικη δίωξή σας προς 2 άξιους κληρικούς της Μητροπόλεώς σας. Αναφέρομαι στο σεβαστό καθηγητή π. Θεόδωρο Ζήση και στον π. Νικόλαο Μανώλη. 

Αλήθεια Σεβασμιώτατε από πότε είναι έντιμο και σωστό να διώκουμε την Ορθοδοξία και όσους υπερασπίζουν αυτήν; 

Αλήθεια Σεβασμιώτατε τι σας έκαναν οι άξιοι Ιερείς της Μητροπόλεως σας που κάνουν έργο υπέρ της Ορθοδοξίας και ενάντια στην παναίρεση του οικουμενισμού; 

Αντί να τους επαινείτε τους διώκετε; 

Αντί να βλέπετε ότι παρά τον διωγμό και όσα συμβαίνουν εκείνοι σας μνημονεύουν ως Επίσκοπό τους κάνοντας υπομονή αν και θα έπρεπε να έχουν κόψει το μνημόσυνό σας εδώ και πολλά έτη λόγο της Εκκλησιαστικής σας Επικοινωνίας με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και λόγο της αίρεσης του οικουμενισμού, εσείς τους υποβάλετε σε δοκιμασίες;

Η ψευδοσύνοδος στην Κρήτη δεν σας ενόχλησε και σας ενόχλησαν οι 2 αυτοί κληρικοί; 

Ο Πατριάρχης δεν σας ενοχλεί με τις συμπροσευχές του;

Οι βλασφημίες του ενάντια στους αγίους και τους κανόνες της Εκκλησίας δεν σας ενόχλησαν για να του αποστείλετε επιστολή και να τον ελέγξετε δημόσια; 

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών δεν σας ενόχλησε;

Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που απαιτήσατε με βροντερή καιδημόσια φωνή να αποχωρήσει άμεσα η Εκκλησία της Ελλάδος από το παναιρετικό Π.Σ.Ε.; 

Για ποιό λόγο γίνατε Επίσκοπος; Δεν είναι το έργο σας να φυλάτε την Εκκλησία από τους αιρετικούς; Δεν είναι αιρετικό το Π.Σ.Ε.; Δεν είναι Ληστρική η Σύνοδος της Κρήτης; Δεν είναι αιρετικός οικουμενιστής ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος; 

Ποιός είναι ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Σεβασμιώτατε; Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, η Ληστρική Σύνοδος και το Π.Σ.Ε με όλη την παναίρεση του οικουμενισμού, ή οι 2 άξιοι κληρικοί σας που ενημερώνουν το ποίμνιο για την παναίρεση του Οικουμενισμού;

Να αφήσετε στην ησυχία τους να κάνουν το έργο τους ο π. Θεόδωρος Ζήσης και ο π. Νικόλαος Μανώλης ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ.

Τέλος να γνωρίζετε ότι προσωπικά τους προτρέπω να κόψουν το μνημόσυνό σας λόγο της κοινωνίας σας με τον αιρετικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και όλους τους Ιεράρχες που υπέγραψαν τη Ληστρική Σύνοδο στη Κρήτη αλλά και επειδή προσωπικά εσείς δεν αντιδράτε καθόλου για τα θέματα της πίστεως αλλά κρατάτε στάση σιωπής. 

Η διακοπή της μνημονεύσεως του ονόματος σας είναι απαραίτητη και φυσικά αν τους διώξετε και αν τους καθαιρέσετε η καθαίρεση δεν ισχύει αφού το ίδιο έκαναν και στο παρελθόν στους αγίους μας οι ψευδεπίσκοποι της εποχής τους.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«Εχθρούς γάρ του Θεου, Χρυσόστομος λέγει, ού μόνον τούς αιρετικούς, αλλά καί τούς τοις τοιούτοις κοινωνούντας». (P.G. 99. 1049 Α).

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας:

«Εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Σ Υ Μ Φ Ε Ρ Ο Ν γάρ ανευ αυτων συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οικον η μετ’ αυτων εμβληθυναι ως μετά Αννα καί Καϊάφα εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, εκ του κατα αιρέσεων, P.G. 35, 33 και ΒΕΠΕΣ 33, 199)·

και «ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει Φ Ε Υ Γ Ε Ι Ν» ( βλ. Μ. Αθανασίου, Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι P.G. 26, 1188ΒC).

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης για την αποτείχιση από τους ψευδεπισκόπους:

«“Οι της την κοινωνίαν εαυτούς διαστέλλοντες”, οι χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά ΤΙΜΗΣ της ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ, ως ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, είναι ΑΞΙΟΙ, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Ορα και τον λα΄αποστολικόν» (Ιερόν Πηδάλιον, έκδ.Παπαδημητρίου 1970κ, σελ. 358κ).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: «Η σιωπή είναι η τρίτη μορφή αθείας».

«Πρώτη, η διά λόγου άρνηση».

«Δεύτερη, η διά της πράξης (άρνηση)».

«Τρίτη δε, η σιωπή που παραπέμπει στη

συνενοχή και συνέργεια».

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Της σιωπής το κρίμα φοβερόν εστί».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προσθέτει: «Ο μη λέγων την Θείαν Αλήθειαν υπεύθυνος εστί του αίματος τουτέστι της σφαγής των ψυχών των πλανομένων».

Ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης λέγει: «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε, ότε περί πίστεως ο λόγος εστίν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;… Ουά οι λίθοι κεκράξουσι και συ σιωπηλός και αφροντίς;»

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Το να εφησυχάζει κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η πίστις, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχει είναι ομολογία ειλικρινής».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «Το μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, περί βίου εστίν, ου περί πίστεως».

Με βαθιά λύπη για το κατάντημα των Επισκόπων και για το πως το άσπρο το λέμε μαύρο και το μαύρο άσπρο στις ημέρες μας.

Πολεμήστε τον Οικουμενισμό Σεβασμιώτατε.

Απαιτήστε να ακυρωθούν οι αποφάσεις της Ληστρικής Συνόδου της Κρήτης.

Απαιτήστε να αποχωρήσει η Εκκλησία της Ελλάδος από το Π.Σ.Ε ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ 

π. ΝΙΚΟΛΑΟ ΜΑΝΩΛΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Κλειδώστε την πόρτα...

Βάλτε μέσα στη καρδιά σας τον Χριστό και την Παναγιά μας και κλειδώστε τη πόρτα να μην φύγουν από μέσα...

Ξέρετε ποιό είναι το κλειδί για να κλειδώσετε τη πόρτα; 

Ο τρόπος ζωής σας! 

Κολλήστε την ψυχή σας στο Σταυρό και στην Ανάσταση του Χριστού μας…

http://orahmas.blogspot.gr

Όσιος Παπουλάκος: «Σε τούτο τον πόλεμο που κτυπάμε τον σατανά, δεν είμαστε μοναχοί μας»

Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1852 στή Μονεμπασιά κιόλας, τήν πρώτη μέρα, ὁ γέροντας εἶπε στό κήρυγμά του μπροστά στό δεσπότη Ἀσήνης, στό ἱερατεῖο καί στό λαό.

Μέρες σκοτεινές θά πλακώσουν καί τά ὄργανα τοῦ σατανᾶ θά ξαπολύσουνμεγάλο διωγμό πρός ἀφανισμό μου. Πασχίζουνε νά μέ πιάσουνε, ἀλλά δέν θάτό πετύχουνε, γιατί δέν ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα μου. Καί ἡ ὥρα μου θάρθει, μονάχα ἅμα τό θελήσει ὁ Κύριος καί Θεός μου.

Ἔργο μου εἶναι νά βάλω πυρωμένο σίδερο στό χαλασμένο κρέας τοῦ Ἔθνους, γιά νά μή μολευτοῦμε ὅλοι μας κι ἀφανιστοῦμε ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς. Καί μάθετε ἀπό μένα πώς σέ τοῦτοτόν πόλεμο πού χτυπᾶμε τό σατανά, δέν εἴμαστε μοναχοί μας.Πιό τρανοί ἀπότό δικό μας τό γένος θά μποῦνε τήν κρίσιμη ὥρα στή μάχη καί ἡ παλάντζα θά γύρει πρός τή μεριά τῆς ἀλήθειας, πρός αἰώνια δόξα τῆς ὀρθοδοξίας.

Καί τοῦ λόγου σας κι οἱ ἀρχόντοι καί γώ, ξέρουμε πώς οἱ δουλειές σας δέν πᾶνε καλά.Σᾶς λέω ὅμως πώς ἡ ἐξουσία εἶν᾿ ἀνήμπορη ν᾿ ἀβγατίσει τό βιός σας. Κι ἀκόμα μάθετε πώς δέν εἶναι χρειζούμενο νά γίνετε πλούσιοι, γιατί ὁ πλοῦτος εἶναι πράμα περιττό, πού πάει νά πεῖ πονηρό.

Σᾶς λεω ἀκόμα πώς ὁ πλοῦτος εἶναι κρίμα, γιατί μέ τόν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ κανένας δέν ἔγινε πλούσιος.Ἤ κάποιον ἀδίκησεν, ἤ ὅλους μαζί καί γιά τοῦτο ὁ Χριστός λογαριάζει κριματισμένον τόν πλούσιον καί κλειστή γι᾿ αὐτόν τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μή ζητᾶτε λοιπόν τό κρίμα καί τήν ἀνομία γιά νά φᾶτε πλουσιώτερ᾿ ἀπ᾿ τόν διπλανό σας, νά πιῆτε καί νά χορτᾶστε, ἤ νά ντυθῆτε πιό πλούσια. Ἐγώ, ὁ πιό ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, πού μοιράζω ὅ,τι κι ἄν ἔχω καί δέ μούλειψε τό χρειαζούμενο ψωμί γιά νά ζήσω καί τό νερό γιά νά ποτιστῶ.

Κι᾿ ὅταν ὁ Χριστιανός ἔχει αὐτά τά δυό κι ἕνα κομμάτι ροῦχο γιά νά σκεπάσει τή γύμνια του καί νά προστατευτεῖ ἀπό τό κρύο, τό παραπάνω εἶναι τό χάρισμα τοῦ σατανᾶ. Χαρῆτε λοιπόν τή φτώχεια σας καί μήν βαρυγγομᾶτε, γιατί βλάστημο στόμα, βαρειά καρδιά καί δίψα γιά τ᾿ ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, ἔχουνε μόνο ὅσοι χάσανε ἀπ’ τά μάτια τους τήν εἰκόνα τοὐρανοῦ.

Αὐτά τούς εἶπε καί στή Μονεμπασιά καί στό Γύθειο καί στήν Κότρωνα καί στόν Κάβαλο καί σ᾿ ὅλη τήν ἐπαρχία τοῦ Οἰτύλου κι ἔγινε κορμιά καί ψυχές πού τίς κατάτρωγε τό σαράκι τῆς λύπης. Φούντωσε τήν ἐλπίδα στά σπλάχνα τῶν φτωχῶν κι ἔδωσε νόημα στή ζωή τῶν ἄκληρων καί τῶν καταφρονεμένων. Γιά τοῦτο τόν ἄκουγαν καί τόν πίστευαν καί τρέχανε ξωπίσω του…..

Στίς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1861, ὅπως σημειώσαμε καί στήν ἀρχή ὁ καλός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου Χριστόφορος μοναχός, ὁ γνωστός Παπουλάκος, ἐκοιμήθη ὁσίως στήν Ἱερά Μονή Παναχράντου τῆς Ἄνδρου. Τό εὐλογημένο ὁμολογιακό παράδειγμα τῆς ἀγάπης του στόν Χριστό, στήν πατρίδα καί τό λαό τοῦ Θεοῦ ἄς μᾶς ἐμπνέη, ὥστε νά πράξουμε καί ἐμεῖς τό χρέος μας στήν θεόσδοτο πίστι καί τήν πατρίδα μας Ἑλλάδα, πού χρεωστᾶ τήν ἐλευθερία της στόν Σωτήρα Χριστόν.

Ὁ Θεάνθρωπος καί Σωτήρ μας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀγαπᾶ, προστατεύει, εὐλογεῖ καί σώζει τήν εὐλογημένη πατρίδα μας Ἑλλάδα. Ἀπό φιλότιμο καί εὐγνωμοσύνη ἄς τόν ἀγαπήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν ὑπακοή μας στόν τέλειο εὐαγγελικό Του Νόμο. Μᾶς συμφέρει καί γιά τό παρόν καί γιά τό μέλλον, ὑλικῶς καί πνευματικῶς νά μείνουμε κοντά Του διά τήν προστασία, ἀσφάλισι, εὐτυχία καί σωτηρία μας.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό “Φυλάδιο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἀφυπνιστικές πικρές ἀλήθειες” σταχυολογημένες ἀπό τό βιβλίο ὁ Παπουλάκος τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά φυλλάδια πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

https://paraklisi.blogspot.gr

Η προσευχή του ανυπάκουου Αγίου Ευστρατίου

Τον Ευστράτιο που έδειξε ανυπακοή στις προσταγές των βασιλέων και του οποίου η σιδηρά ψυχή δεν επείσθη στο πρόσταγμα των αυτοκρατόρων, και τους θεούς δεν θέλησε να προσκυνήσει, προστάζω να καταφλεχθεί στη φωτιά και έτσι να τελειώσει η ζωή του .

Όταν ο άγιος πήρε την απόφαση, στάθηκε, ύψωσε το βλέμμα και τα χέρια στον ουρανό και μεγαλόφωνα είπε:

Μεγαλύνων μεγαλύνω σε, Κύριε, ότι επείδες επί την ταπείνωσίν μου, και ου σννέκλεισάς με εις χείρας εχθρών, αλλ’ έσωσας εκ των αναγκών την ψυχήν μου. Και νυν Δέσποτα, σκεπασάτω με η χειρ σου και έλθοι επ’ εμέ το έλεός Σου, ότι τετάρακται η ψυχή μου και κατώδυνός έστιν, εν τω εκπορεύεσθαι αυτήν εκ του αθλίου μου και ρυπαρού σώματος τούτου, μήποτε η πονηρά του αντικειμένου βουλή συναντήση και παρεμπόδιση αυτήν, διά τας εν αγνοία και γνώσει εν τω βίω τούτω γενομένας μοι αμαρτίας. 

Ίλεως γενού μοι, Δέσποτα, και μη ιδέτω η ψυχή μου την ζοφεράν και σκοτεινήν όψιν των πονηρών δαιμόνων αλλά παραλαβέτωσαν αυτήν Άγγελοι σου φαιδροί και φωτεινοί. Δός δόξαν τω ονόματί σου τω Αγίω και τη ση δυναμει άναγαγέ με εις το θείον σου βήμα.

Εν τώ κρίνεσθαί με μή καταλάβοι με η χειρ του άρχοντος του κόσμου τούτου εις το κατασπάσαι με τον αμαρτωλόν εις βυθόν άδου- αλλά παράστηθί μοι και γενού μοι Σωτήρ και αντιλήπτωρ. Ελέησον, Κύριε, την ρυπωθείσαν τοις πάθεσι του βίου ψυχήν μου και καθαράν αυτήν διά μετανοίας και εξομολογήσεως πρόσδεξαι, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(μτφρ)Σεμνυνόμενος σε δοξάζω, Κύριε, διότι με ευμένεια είδες την ταπεινότητα μου και δεν συγκατένευσες να βρίσκομαι στα χέρια των εχθρών μου, αλλ’ έσωσες απ’ τις ανάγκες την ψυχήν μου. Και τώρα, Κύριε, ας με προστατέψει το χέρι Σου κι ας έλθει σε μένα η καλοσύνη σου, διότι είναι ταραγμένη και λυπημένη η ψυχή μου καθώς πρόκειται να φύγει από το άθλιο και ακάθαρτο σώμα μου, μη τυχόν και η πονηρή θέληση του διαβόλου τη συναντήσει και την παρεμποδίσει για τις εν γνώσει και άγνοια αμαρτίες μου που διέπραξα στη ζωή μου αυτή. Σπλαγχνικά ας μου φερθείς, Κύριε, κι ας μην αξιωθεί η ψυχή μου να δει τη σκοτεινή και απαίσια μορφή των δαιμόνων. Αλλά ας παραλάβουν αυτήν, οι λαμπροί και φωτεινοί σου άγγελοι. Ας είναι δοξασμένο το όνομά σου το άγιο και με τη δύναμη σου οδήγησε με στο θείο σου Βήμα. Κατά την ώρα της κρίσεώς μου, ας μη με κυριέψει το χέρι του άρχοντα του κόσμου τούτου στο να με σύρει τον αμαρτωλό στο βυθό του Άδη, αλλά τοποθέτησε με κοντά σου και γίνε σωτήρας μου και βοηθός. Σπλαχνίσου, Κύριε, την ακάθαρτη από τα πάθη του βίου ψυχή μου και καθάρισε την με τη μετάνοια και την ομολογία και ας τη δεχθείς, καθ’ ότι είσαι ευλογημένος στους αιώνες των αιώνων.

Αφού προσευχήθηκε με την υπέροχη κατανυκτική και μεστή νοημάτων αυτή προσευχή, η οποία, ας σημειωθεί, έχει συμπεριληφθεί από την Εκκλησία μας να διαβάζεται στο Μεσονυκτικό του Σαββάτου, και βλέποντας ότι οι υπηρέτες είχαν ήδη ανάψει τη φωτιά, κάμνοντας το σημείο του Σταυρού εισήλθεν εις αυτήν ψάλλων και αγαλλιώμενος και ούτω παρέδωκεν το πνεύμα.

Ετελειώθη δε ο άγιος Ευστράτιος τη τρισκαιδεκάτη του Δεκεμβρίου μηνός.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ἢ ΜΟΝΟΣ Ή ΜΕΤ᾽ ΑΛΛΩΝ ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΘΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΩ

Τὰ παλληκάρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος ἐπάνω στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν ὁρκιζόταν καὶ λέγανε:

"Ἤ μόνος μετ᾽ἄλλον τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ ὑπερασπιῶ. "

Καὶ ἐγὼ μικρός στρατιώτης τὸ δηλώνω παρησία ἢ μόνος ἢ μετ᾽ἄλλων τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ τῆς πίστεως θὰ τὰ ὑπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἵματός μου. 

Ἐσεῖς νὰ προσευχηθῆτε πολύ, γιατί οἱ ὀρθόδοξοι ἔμειναν ὀλίγοι καὶ ἡ μάχη ἐκτραχύνεται καὶ θὰ βρεθῶμεν πρὸ νέων γεγονότων, ὄχι μόνο στὴν μικρά μας Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ σ᾽ὅλα τὰ πλάτυ καὶ τὰ μήκη ὁ ἐωσφόρος ἔχει ἐκστρατεύσει καὶ λυσσάει, γιὰ νὰ ξεριζώσῃ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ἀνθρώπων τὴν Ὀρθόδοξι πίστι.

Δὲν ξέρω τί θὰ γίνῃ καὶ τί διωγμοὺς θὰ ὑποστοῦμε ποὺ κόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα…, ἀλλὰ ὅτι καὶ ἐὰν γίνῃ στὸ τέλος θὰ νικήσῃ ἡ Ὀρθοδοξία.

(Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, Ἀθήνα 1970)

TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ

http://opaidagogos.blogspot.gr

Το μυστικό της εξουσίας των «επισκόπων»

Στο Σαραντάριο όρος ο διάβολος είπε στον Χριστόν:

«Εάν με προσκυνήσεις θα σου χαρίσω όλα τα βασίλεια»

Σ’ αυτήν την πρόταση του διαβόλου κρύβεται το μυστικό της ΕΞΟΥΣΙΑΣ σε όλους τους αιώνες και τις εποχές.

Προσκυνώντας τον διάβολο, σου δίνει την Εξουσία της γης. Η Μασονία λοιπόν είναι ακραιφνώς, η «εκκλησία» του Σατανά στην γη. Εκεί μέσα μοιράζεται η εξουσία και η δόξα της γης, πουλώντας την ψυχή τους στον διάβολο. Γι’ αυτό και βλέπουμε διεφθαρμένους και δαιμονισμένους ανθρώπους στην Εξουσία και στον κλήρο, διότι μόνο με τέτοιους ανθρώπους μπορεί να συνεργαστεί ο διάβολος. 

Ειδικά με τους επισκόπους που έκλεψαν την αρχιεροσύνη σιμωνιακά με φατρίες και εκβιασμούς. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν αυτοί οι διαβολοεπίσκοποι που εργάζονται για το χρήμα και τον πατέρα τους τον Διάβολο να κηρύξουν ορθοδοξία;;;

Ο Χρυσόστομος λέγει: 

«ο πονηρός βίος γεννά τα πονηρά δόγματα»

Μερικές φωτό για του λόγου του αληθές:

Ο Βαρθολομαίος φορά το 666 στο κεφάλι του – CERN

Ρωτώ:

Είναι ποτέ δυνατόν να κατεβαίνει το Αγιο Πνεύμα στους εργάτες του Διαβόλου;;;

Από πότε ο Χριστός και Διάβολος συνεργάζονται;;;;

https://pmgrigorios.wordpress.com/

Δεν είμαι Χριστιανός αλλά θα γίνω όταν βαπτιστώ, μυρωθώ και πάρω την Θεία Κοινωνία

Ένας Μουσουλμάνος

που έγινε Χριστιανός

Alipios Kapsala

Γεννήθηκε το 1926 σ΄ ένα νησί της Δωδεκανήσου. Όλη την παιδική ηλικία την έζησε παίζοντας με τα χριστιανόπαιδα, ενώ ο ίδιος ήταν Μουσουλμάνος. Τις παραμονές των χριστιανικών γιορτών μαζί με τα παιδιά του χωριού έτρεχε στα κάλαντα παίζοντας με την φλογέρα του. Το σπίτι πού έμεναν ήταν ένας στάβλος.

 Εκεί τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων -μετά τα κάλαντα- και αφού είχε ξαπλώσει για να κοιμηθεί, αισθάνεται να ανοίγει η πόρτα και μπροστά του να εμφανίζεται ο Χριστός. Φορούσε άσπρο χιτώνα, το πρόσωπο του ήταν χαμογελαστό και του είπε:

«Ήρθα για σένα, είσαι δικό μου παιδί» και εξαφανίστηκε.

Το ίδιο επαναλήφθηκε τις επόμενες δυο νύχτες. Ο μικρός ήταν τότε περίπου δεκατριών χρόνων. Βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα, αν θα το πει ή όχι και σε ποιόν. Ύστερα από σκέψη αποφάσισε να το 

πει στον πρόεδρο του χωριού, ένα σεβάσμιο ηλικιωμένο άνδρα, τον μπάρμπα-Νικόλα. 

Πήγε στο σπίτι του, του διηγήθηκε όλη την ιστορία και αμέσως ζήτησε να τον βαφτίσουν.

Ο πρόεδρος με χαμόγελο του απάντησε: «Το σκέφτηκες, παιδί μου, καλά;».

Ο μικρός του απάντησε: «Ναι, το σκέφτηκα, θέλω να με βαφτίσετε».

Ο πρόεδρος τότε του εξήγησε ότι αυτό θα ήταν δύσκολο λόγω του ότι ήταν ανήλικος και οι γονείς του θα μπορούσαν να αντιδράσουν. Στο τέλος του είπε: «Αν, παιδί μου, σε έχει φωτίσει τόσο ο Χριστός και το επιθυμείς τόσο πολύ, κάνε υπομονή να φτάσεις στη νόμιμη ηλικία. Τότε να το ζήτησης και θα το απολαύσεις».

Δούλευε κυρίως στις ψαρόβαρκες, οι όποιες εκείνα τα χρόνια ήταν με κουπιά και πανιά. Συχνά τότε πήγαιναν στις απέναντι ακτές ιδιαίτερα στον κόλπο ανατολικά της Κώ.

Κάποια φορά καθώς έρχονταν προς το νησί από τον κόλπο γεμάτοι ψάρια, ήταν τρεις στην βάρκα, έρχεται ξαφνικά μία φοβερή κακοκαιρία. Η βάρκα πλημμύρισε και εκείνος με ενα τενεκέ προσπαθούσε να αδειάζει τα νερά. Καθώς έβγαζε τα νερά βρέθηκε ένα μικρό εικονισματάκι του Αγίου Νικολάου μέσα στον τενεκέ. Αμέσως μία φωνή μέσα του φωνάζει: «Μη με πετάξεις!». Πιάνει το Εικόνισμα, το σηκώνει ψηλά και λέει: «Άγιε μου Νικόλα, σώσε μας και αν έρθει η ώρα να βαφτιστώ θα πάρω το όνομά Σου». Σε λίγη ώρα βρέθηκαν σε κάποια ακτή της Κω.

Αργότερα πήγε στην Μικρασία. Ένα χρονικό διάστημα δούλευε σε εργοστάσιο-υφαντουργείο. Κάποια στιγμή με άλλους Κώους πηγαίνει για να γνωρίσει την Σμύρνη και τον Τσεσμέ. Εκεί του άρεσε και έμεινε για να δούλεψη στα καπνά. Το βράδυ κοιμήθηκαν σε μία αποθήκη, η όποια όμως ήταν παλιά Εκκλησία του Χριστού. Οι άλλοι δύο, αδελφή και αδελφός -μουσουλμάνοι- δεν μπορούσαν να ησυχάσουν μέχρι πού αποφάσισαν να βγουν από την Εκκλησία και να κοιμηθούν στο χωράφι. Έτσι εκείνος έμεινε μόνος μέσα στο σκοτάδι. Αφού κοιμήθηκε για λίγη ώρα, ανοίγει τα μάτια του και βλέπει ένα φως να βγαίνει μέσα από το Ιερό. Κοιτάζει έξω, ήταν σκοτεινά, η Εκκλησία όμως έλαμπε. Την επόμενη βραδιά το ίδιο. Την τρίτη βραδιά μαζί με το φως ακούει μία φωνή:

«Μη ξεχάσεις την υπόσχεση σου. Είσαι δικό Μου παιδί».

Μετά από αυτό μέχρι το πρωί σκεφτόταν πώς θα γίνει Χριστιανός μέσα στην Τουρκία. 

Όταν ξημέρωσε είδε ότι η φωνή έβγαινε από μία σκαλιστή μαρμάρινη εικόνα του Κυρίου, η οποία ήταν και η μόνη πού είχε μείνει, χτισμένη πάνω από το Ιερό.

Την ίδια μέρα μετά από μία – δυό ώρες ήρθε διαταγή να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στις πατρίδες τους. Ήταν τότε το έτος 1945. Έτσι επέστρεψε στην Κω σκεπτόμενος μέσα του ότι τώρα θα μπορέσει να βαπτιστεί.

Μέχρι τότε δεν είχε πει σε κανέναν από τους δικούς του τίποτε. Τα Δωδεκάνησα τότε μετά την Ιταλική κατοχή τα κατείχαν οι Άγγλοι. Εκείνος δούλεψε στην Αγγλική Χωροφυλακή μέχρι την απελευθέρωση το 1947. Αργότερα το 1949-1950, την ημέρα μάλιστα που οι Μουσουλμάνοι γιόρταζαν το Μπαϊράμι, του λέει η μητέρα του: «Σήκω και συ να πας κάτω. Έγινες πια σκέτος Χριστιανός». Τότε εκείνος πήρε την αφορμή και απήντησε:

«Δεν είμαι Χριστιανός αλλά θα γίνω όταν βαπτιστώ, μυρωθώ και πάρω την Θεία Κοινωνία».

Το ίδιο βράδυ βλέπει στον ύπνο του ότι ανοίγει η στέγη του σπιτιού του, τρεις Άγγελοι κατεβαίνουν στο δωμάτιό του και τού λένε πώς θέλουν να τον πάρουν μαζί τους. Εκείνος τους ρώτησε αν μπορεί να πετάξει μαζί τους και τότε είδε ότι άρχισε να πετάει ανάμεσα στους Αγγέλους μέχρι την ακρογιαλιά. Στην συνέχεια ο μπροστινός Άγγελος, μετά ο δεξιός και τέλος ο αριστερός του, τον βούτηξαν από μία φορά στην θάλασσα και επέστρεψαν όλοι στο σπίτι. Το πρωί κατάλαβε πλέον ότι είχε έρθει η ώρα για να βαφτιστεί.

Κατέβηκε στο λιμάνι, βρήκε ενα γνωστό του ναυτικό και αφού του εξήγησε τον σκοπό του, εκείνος τον πήρε σαν βοηθό του στο καράβι και έφτασαν στην Κάλυμνο, στην Μητρόπολη. Ύστερα έρχεται στην Ι.Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο αναζητώντας τον γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή. Μαζί του ήρθε και ο Νικόλαος Νικολαΐδης ο οποίος και έγινε στην συνέχεια νονός του.

Μετά την πρώτη επαφή με τον π. Αμφιλόχιο και τον π. Μελέτιο, ορίστηκε να γίνει η βάπτιση στο ιερό Σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Πράγματι την επομένη το πρωί έγινε η βάπτιση από τον π. Ιερεμία κάτω από το τριπλό σχίσιμο του βράχου εντός του Ι. Σπηλαίου και πήρε το όνομα Νικόλαος. Όταν επανήλθε στην Ι.Μ. Αγίου Ιωάννου πήγε να προσκύνηση το ιερό Λείψανο του Οσίου Χριστοδούλου, το οποίο ευωδίαζε, ενώ την προηγούμενη ημέρα, πριν βαπτιστή, δεν ένιωσε τίποτε όταν το είχε προσκυνήσει.

Αφού πήραν την ευλογία του π. Αμφιλοχίου, του π. Μελετίου και του π. Ιερεμία, επέστρεψαν στην Κάλυμνο. Εκεί έμεινε στο σπίτι του π. Κυρίλλου, όπου την τρίτη νύχτα αφότου βαπτίστηκε συνέβη το εξής: Ο νεαρός Νικόλαος φορούσε ακόμη τον βαπτιστικό χιτώνα και είχε ξαπλώσει για να κοιμηθεί σ’ ένα δωμάτιο πού χρησιμοποιούσε ο π. Κύριλλος για να αγιογραφεί, δίπλα στην θάλασσα. Η πόρτα του δωματίου πού έβλεπε στην θάλασσα ήταν λίγο ανοιχτή. Ξαφνικά άκουσε την φωνή της μάνας του, άνοιξε τα μάτια του και της λέει στα Τούρκικα:

«Μητέρα, πώς βρέθηκες εδώ, τί θέλεις;»

Και εκείνη άπαντα: «Ήρθα να σε πάρω μαζί μου».

«Μητέρα, είμαι βαφτισμένος και μυρωμένος, φύγε δεν μπορώ να έρθω μαζί σου», της λέει ο Νικόλαος.

Όμως εκείνη με δυνατή φωνή του λέει: «Σήκω, θα σε πάρω» και πέφτει αμέσως πάνω του, τον πιάνει από τους ώμους για να τον σηκώσει.

Εκείνος την σπρώχνει φωνάζοντας: «Μάνα, μη με λερώσεις», και το βλέμμα του πέφτει σε μία εικόνα του Χριστού. Τότε φωνάζει κάνοντας το σημείο του Σταυρού: «Χριστέ μου, σώσε με».

Εκείνη τότε σηκώθηκε όρθια, και του είπε: «Με νίκησες» και βγαίνοντας από την πόρτα πέφτει στην θάλασσα, βρέχοντας μάλιστα την πόρτα. Καθώς όμως έβγαινε η μητέρα του, βλέπει πίσω της μία ουρά ζώου και όταν εξαφανίστηκε στην θάλασσα, τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν η μητέρα του.

Το πρωί ο π. Κύριλλος πού είχε ακούσει τις φωνές, ρώτησε και έμαθε τί του συνέβη. 

Τότε του λέει: «Μη στενοχωριέσαι, Νικόλα παιδί μου. Ήταν ο διάβολος και ήρθε να σε πειράξει».

Ο νεοφώτιστος Νικόλαος παρέμεινε για ένα διάστημα στην Κάλυμνο όπου νυμφεύθηκε και αργότερα επέστρεψε στην Κω. Ο Νικόλαος είχε πολλές επεμβάσεις του Θεού στην ζωή του και αντιλήψεις από την θεία Χάρι. Με απλότητα και πίστη στις δυσκολίες του ζητούσε βοήθεια από τον Θεό και την λάμβανε.

Στην Κω του συνέβη το εξής: Ήταν Μεγάλη Τρίτη, είχε κακοκαιρία τις προηγούμενες μέρες και ο Νικόλαος που τότε ασχολιόταν με το πλέξιμο καλαθιών, αλλά και την χρήση δυναμιτών για το ψάρεμα, είχε έρθει σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε το πασχαλινό αρνί και εναγωνίως ήθελε να πιάσει λίγα ψάρια για να περάσουν το Πάσχα. Αποβραδίς στην προσευχή του παρακάλεσε τον Κύριο:

«Χριστέ μου, δεν έχω κανέναν άλλο να πω τον πόνο μου, μόνο Εσύ θα με βοηθήσεις, Χριστέ μου», και κοιμήθηκε.

Τότε είδε ότι βρισκόταν σε μία περιοχή με θάμνους και ένα Φως ερχόταν προς το μέρος του. Εμφανίζεται ο Χριστός φορώντας Χιτώνα και ένα Ακάνθινο Στεφάνι, ενώ έσταζε Αίμα στο Πρόσωπό Του. Ο Νικόλαος τρέχει προς το μέρος Του έτοιμος να πέσει να Τον προσκύνηση και ο Χριστός τον ευλογεί. Εκείνος αμέσως γονατίζει κάνοντας τον σταυρό του και του λέει:

«Χριστέ μου, βοήθησε με να πιάσω μερικά ψάρια να περάσω το Πάσχα», και τότε ακούει τον Χριστό με μία γλυκεία φωνή να του λέει: «Να πας, παιδί μου, στο Καρτέρι» και εξαφανίσθηκε.

Ξαφνικά αισθάνθηκε να τον ξυπνά η γυναίκα του λέγοντας του: «Τι έχεις; Κοιμάσαι και κάνεις τον σταυρό σου;»

«Δεν ξέρω, όνειρο έβλεπα», της απαντά εκείνος, χωρίς να πη τίποτε άλλο.

Ξημέρωσε η Μεγάλη Τετάρτη και μέσα σε δυνατή βροχή πήρε δυο δυναμίτες και προχωρούσε προς το σημείο που του υπέδειξε ο Κύριος, περισσότερο από μία ώρα πορεία. Στον δρόμο συχνά μονολογούσε, κάνοντας τον σταυρό του, «Χριστέ μου, έρχομαι, βοήθησέ με». Περίπου 200 μέτρα προτού φτάσει στο Καρτέρι είδε τρία ψάρια να γυαλίζουν. Ο Νικόλαος έτρεξε εκεί φωνάζοντας: «Ευχαριστώ, Χριστέ μου», έριξε τους δύο μικρούς δυναμίτες και η θάλασσα γέμισε ψάρια. Εκείνος συνέχισε να ευχαριστεί τον Κύριο γεμίζοντας επανειλημμένα το μοναδικό του τσουβαλάκι και με την βοήθεια δυο ζώων πού του έδωσαν, τα μετέφερε και τα πούλησε.

Αρκετά χρόνια αργότερα συνέβη και το εξής: Ο πατέρας του ήταν βαριά άρρωστος στο νοσοκομείο της Κω και κατά την διαπίστωση των γιατρών ετοιμοθάνατος. 

Ο Νικόλαος στενοχωρημένος κατεβαίνοντας τα σκαλιά αντίκρισε την Εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος, σταμάτησε και από την καρδιά του τον παρακάλεσε:

«Άγιέ μου Παντελεήμονα, δώσε του δύο – τρία χρόνια ζωής ακόμα».

Την επόμενη, πρωί-πρωί, πριν πάει στην δουλειά -εργαζόταν τότε στον Δήμο- πήγε στο Νοσοκομείο και είδε τον πατέρα του να κάθεται και να του λέει: «Ευχαριστώ, παιδί μου, που έστειλες το γιατρό. Ήρθε σε μένα ένας νέος γιατρός και με ρώτησε: – Πώς πάς;

– Δεν είμαι καλά του λέω.

Τότε εκείνος έπιασε το κεφάλι μου και μου λέει:

– Άνοιξε καλά το στόμα σου και βγάλε την γλώσσα σου.

Αμέσως την άγγιξε και μου λέει:

– Δεν έχεις τίποτα, είσαι καλά.

Φεύγοντας μού λέει:

-Με έστειλε ο γιός σου ο Νικόλαος να σε δω. Μετά από λίγο ήμουν καλά, παιδί μου».

Ο Νικόλαος κατάλαβε ότι ήταν ο Άγιος και τον ρώτησε: «Θα τον αναγνωρίσεις αν τον δεις;» Έφερε, λοιπόν, την Εικόνα μπροστά στον πατέρα του και εκείνος αναγνώρισε τον γιατρό στο πρόσωπο του Αγίου Παντελεήμονος.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ - Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος:

«Ἡ μετάνοια ἡμῶν διὰ τὸ παρελθὸν εἶναι ἀπαραίτητος. Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζήτησιν εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον αὐτοῦ, ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων»,(*) (!!!) ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998, σχετικά με το θέμα του Παπισμού και τις σχέσεις που πρέπει να έχουμε μαζί τους.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης:

«Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού.

Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

http://www.agioskosmas.gr

'''[...]όταν αναγνωρίζουν τον παπισμό ως Εκκλησία καταλύουν όλη την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Οπότε, δεν θα ακολουθήσουμε και θα πηγαίνουμε να εκκλησιαζόμαστε στους ιερείς που έχουν ορθό φρόνημα και δεν ακολουθούν αυτούς τους ποιμένες''

π. Σάββας Λαυριώτης: 

ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΙ 

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

Απόσπασμα ομιλίας του π. Σάββα Λαυριώτη στην Καρδίτσα 5/6/2016

Απάντηση σε ερώτηση για το αν θα πρέπει να μεταλαβαίνουμε από επίσκοπο που συμφωνεί με τις οικουμενιστικές θέσεις [της Συνόδου εννοείται].

π. Σάββας Λαυριώτης: Εμείς αυτό είπαμε προηγουμένως, σαν Αγιορείτες βγάλαμε κι αυτήν την ανακοίνωση και την έχουμε δώσει εδώ και περίπου ένα μήνα τώρα, ότι δεν θα ακολουθήσουμε τους επισκόπους ή κληρικούς οι οποίοι θα συμπράξουν με αυτήν την αιρετική Σύνοδο. Διότι, όταν αναγνωρίζουν τον παπισμό ως Εκκλησία καταλύουν όλη την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Οπότε, δεν θα ακολουθήσουμε και θα πηγαίνουμε να εκκλησιαζόμαστε στους ιερείς που έχουν ορθό φρόνημα και δεν ακολουθούν αυτούς τους ποιμένες.

Ερώτηση: Δεν γίνεται σχίσμα έτσι; Δηλαδή με την έννοια ότι θα μοιραστεί ο λαός .. σχίσμα εσωτερικό εννοώ ..

π. Σάββας Λαυριώτης: Δεν γίνεται σχίσμα. Το σχίσμα, προσέξτε, δεν το δημιουργούν οι άνθρωποι οι οποίοι κοιμούνται Ορθόδοξοι και ξυπνούν Ορθόδοξοι. Γιατί εμείς μπορεί να κοιμηθούμε Ορθόδοξοι και την επόμενη ημέρα που θα ξυπνήσουμε δεν θέλουμε να έρθει κάποιος να πει ότι έχεις αλλάξει τώρα, τώρα πιστεύεις σε άλλα πράγματα. Από που κι ως που; .. Προσέξτε, η Εκκλησία δεν σχίζεται. Από την Εκκλησία αποσχίζονται αυτοί που φεύγουν εκτός. Δηλαδή,όταν το 1054 έγινε το λεγόμενο Σχίσμα, το λέμε Σχίσμα γιατί; Αποσχίστηκαν οι παπικοί από την Εκκλησία την Ορθόδοξη, την Καθολική Εκκλησία του Χριστού, την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αυτό δεν πάει να πει ότι η Εκκλησία σχίστηκε απλώς αυτοί φύγανε. Η Εκκλησία δεν σχίζεται γιατί είναι ο ίδιος ο Χριστός. .. Εμείς απλώς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε κανέναν επίσκοπο ο οποίος κηρύσσει αιρετικά. Τώρα φυσικά, δεν είναι απλώς ότι κηρύσσουμε αιρετικά, τώρα το υπογράφουμε με στάμπα.

Ερώτηση: Ανεξάρτητα αν θα επιτρέψει ο Θεός για να γίνει αυτή η Πανορθόδοξη η λεγομένη ‘Πανορθόσοξη Σύνοδος’, δεν υφίσταται ήδη η αίρεση του οικουμενισμού; Δηλαδή, με τις αποφάσεις που έχουνε ήδη παρθεί στο Σαμπεζύ, στο Πόρτο Αλέγκρε .. στο Μπουσάν της Κορέας .. ήδη η αίρεση είναι υφιστάμενη, άρα θα πρέπει να νομιμοποιηθεί για να προσχωρήσετε όσοι αποφασίσετε, Αγιορείτες, Κληρικοί στην διακοπή του μνημοσύνου; ..

π. Σάββας Λαυριώτης: Πολύ καλή ερώτηση αυτή. Κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη η διακοπή του μνημοσύνου, διότι όταν η Εκκλησία μας, οι επίσκοποί της, παραδέχονται τέτοια προδοτικά κείμενα όπως είναι του Μπουσάν, όπως είναι του Πόρτο Αλέγκρε, του Σαμπεζύ και κηρύσσεται .. όχι αίρεση αλλά παναίρεση και γίνεται ένας αχταρμάς στα πάντα, οπωσδήποτε έπρεπε να υπάρχει διακοπή του μνημοσύνου εδώ και πάρα πολύ καιρό. Όμως βλέπουμε ότι -όπως είπαμε και στον χαιρετισμό μας ως Αγιορείτες στο Συνέδριο του Πειραιώς που έγινε στον Πειραιά στις 23 Μαρτίου- αυτή η ψευδεπίγραφη οικονομία έχει αμβλύνει το Ορθόδοξο κριτήριο του λαού και δεν καταλαβαίνει και δεν ξέρει και για την διακοπή του μνημοσύνου. Λοιπόν, έπρεπε να είχε γίνει όντως, διότι αυτά είναι προδοτικά κείμενα και τα δέχεται η εκκλησία, δεν τα δέχεται ο λαός. Τώρα, επειδή έχουμε φτάσει εδώ και έχουμε φάει το γάιδαρο και μένει μόνο η ουρά λέμε ότι, ας αφήσουμε μια τελευταία ευκαιρία, μια τελευταία κόκκινη διαχωριστική γραμμή που ήδη την έχουμε περάσει κατά πολύ .. για να δούμε αν θα γίνει τελικά αυτό αλλά εκεί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παρά πέρα, διότι .. κατοχυρώνεται ο οικουμενισμός επίσημα.

Γι’ αυτό είπαμε ότι μια Σύνοδος, και το ξαναλέμε και θα το πούμε πολλές φορές, γίνεται σύγκληση μιας Συνόδου για να καταδικαστούν οι αιρέσεις, όχι για να νομιμοποιηθούν. Τώρα γίνεται νομιμοποίηση επίσημα, καταλάβατε; .. οπότε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Όχι πως δεν έπρεπε να γίνει διακοπή του μνημοσύνου, διότι αν θα γινότανε διακοπή του μνημοσύνου πιο πριν δεν θα είχαμε φτάσει εδώ πέρα. Θα υπήρχε φρένο. Θα τους βάζαμε φρένο και θα τους λέγαμε, τι κάνετε; Τους δώσαμε όμως το δικαίωμα να προχωρούνε, να προχωρούνε, άντε δεν πειράζει, ε κάνουμε μια οικονομία. ..Στα δόγματα δεν γίνεται οικονομία. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης για έναν γάμο παράνομο που τέλεσε ο Αυτοκράτωρ διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία, όχι μόνο το μνημόσυνο. .. Εμείς τι να πούμε που καταλύεται όλο το Ορθόδοξο Δόγμα τώρα; .. Κάνουμε μια παραχώρηση για την ενότητα των χριστιανών και για να ενημερωθούν οι χριστιανοί τι γίνεται, αλλά εδώ πέρα δεν μπορούμε πια να προχωρήσουμε.

Ερώτηση: Το λέτε για δεύτερη φορά, για να ενημερωθούν, αλλά δεν γίνεται ενημέρωση γίνεται άμβλυνση του φρονήματος των χριστιανών. Αυτό παρακολουθήσαμε τώρα τόσα χρόνια, από τότε που κάνουμε αυτές τις οικονομίες, από τότε που γίνονται αυτές οι οικονομίες. .. Είπατε προς ενημέρωση αυτού του λαού θα έπρεπε να γίνει αυτή η οικονομία και νομίζω ότι αυτή η οικονομία δεν έφερε κάποια καλυτέρευση, περισσότερο άμβλυνε το φρόνημα των χριστιανών, τόσο ούτως ώστε να είμαστε τελείως αναίσθητοι ή μάλλον να βρισκόμαστε σε μία ύπνωση.

π. Σάββας Λαυριώτης: Αυτό ήταν το σχέδιο. Κρατήθηκε δυστυχώς για να φανούμε ότι είμαστε διαλεκτικοί. Φυσικά αυτό είχε γίνει πολύ πιο πριν και εμένα όταν με ρωτήσανε γιατί δεν το είχατε κόψε εσείς πάτερ; Τους είπα ότι ήμουν απολίτικος δεν ασχολιόμουν με αυτά αλλά έπρεπε να είχε γίνει ήδη από τους επισκόπους και από τους ιερείς. Δεν είχε γίνει, κακώς δεν είχε γίνει, τώρα έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση όπως έχει τώρα. Συμφωνώ απόλυτα.

Ερώτηση: Και δυστυχώς πάτερ, δεν μιλάνε οι αντι-οικουμενιστές, αυτό είναι το παράπονο και η πικρία μας και ο προβληματισμός μας. Δεν μιλάνε αυτοί οι λεγόμενοι αντι-οικουμενιστές πατέρες όπως μιλήσατε εσείς ξεκάθαρα για τη διακοπή του μνημόσυνου, ούτε και τώρα. Οι αρχιερείς και οι ιερείς που είναι ας πούμε, οι λεγόμενοι αντι-οικουμενιστές;

π. Σάββας Λαυριώτης: Οι πρώτοι που έπρεπε να μιλάνε είναι οι επίσκοποι. Να μιλήσουνε και για την κάρτα του πολίτη, να μιλήσουμε και για την εποχή του αντιχρίστου,. Φοβούνται να πουν τη λέξη αντίχριστος. Φοβούνται να επικαλεστούν την Αποκάλυψη. Φοβούνται να έρθουν σε σύγκρουση με τους ισχυρούς. ..

Εδώ θα σας καταθέσω και μια μαρτυρία. Όταν είχαμε βγάλει το περιοδικό με τους άλλους πατέρες, Διαχρονική Μαρτυρία, αυτό εδώ το οποίο κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο, πήγαμε σε διάφορους ηγουμένους για να ζητήσουμε τη γνώμη τους, τις τυχών παραλείψεις, λάθη που έχουνε γίνει και πως να συνεχίσουμε. Ένας από αυτούς, δεν θα πω όνομα, ένας απ’ αυτούς -γιατί μας το είπαν δύο σ’ αυτούς που πήγαμε- .. ήτανε πολύ ειλικρινής, μας είπε:

– Πατέρες συγχαρητήρια είναι πάρα πολύ καλό, συνεχίστε τον αγώνα, εμείς σας ακολουθούμε.

– Και του είπαμε εμείς: Γέροντα εμείς δε θέλουμε να τραβάμε μπροστά, ας τραβήξτε εσείς που είστε ηγούμενοι και εμείς θα ακολουθήσουμε.

– Όχι πάτερ, εμείς φοβόμαστε.

– Λέω, τι φοβάστε;

– Κοίταξε, θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Φοβόμαστε τις θέσεις μας και φοβόμαστε και το μοναστήρι και να μην έρθουμε σε κόντρα ..

Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς κάποιοι άνθρωποι αλλά εμείς δεν μπορούμε να φοβόμαστε παρ’ όλες τις κατηγορίες που μας επισυνάπτουν και τις απαγορεύσεις, γιατί εμένα μου απαγόρευσαν να κατέβω κάτω στην Κρήτη, είμαι ανεπιθύμητος.

Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε σε αυτήν την προδοσία που γίνεται. Πρέπει ο πιστός λαός να ενημερωθεί διότι Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αναλλοίωτο ανά τους αιώνες.Δεν μπορούμε να αλλάζουμε ούτε ένα ιώτα ούτε μια κεραία από αυτό που έχουμε παραλάβει από τους Αγίους Πατέρες μας. Και να ξέρετε ότι ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΣΤΕ [ΑΥΤΟΙ] ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ, διότι αν ο λαός -φυσικά κι εμείς γι’ αυτό και βγαίνουμε μπροστά με την ευλογία του Θεού- αλλά, αν ο λαός δεν πάει στις εκκλησίες που θα συμπράξουν με αυτή τη ‘Σύνοδο’ και αδειάσουν οι εκκλησίες, τι νομίζετε πως θα κάνουν οι άλλοι; Θα γυρίσουνε πίσω με εσάς.. ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΑΣΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ποιος είναι η Εκκλησία;

Ακροάτρια: Δεν θα πάμε πάτερ, δεν θα πάμε.

π. Σάββας Λαυριώτης: Δεν πρέπει να πάμε, κανένας δεν πρέπει να πάει. .. Δεν κάνουμε τίποτε με εμπάθεια, δεν κάνουμε τίποτε με μίσος, έχουμε αγάπη για όλους και αυτή είναι η πραγματική αγάπη. Έχουμε ακούσει τους οικουμενιστές και μας έχουνε φλομώσει με την αγάπη. Αγάπη, αγάπη, αγάπη, εντάξει. Αγάπη τι είναι; Να είναι ο παπικός και να του λες ότι σώζεσαι, μην φοβάσαι, κάτσε εκεί που είσαι; Αυτό είναι αγάπη; .. Χωρίς Αλήθεια είναι αγάπη; Δεν πρέπει να του πεις την Αλήθεια αν τον αγαπάς; Να του πεις ότι, ξέρεις εκεί που βρίσκεσαι δεν σώζεσαι, θα πας στην κόλαση. Δεν σώζονται οι Παπικοί, δεν σώζονται οι Οικουμενιστές, δεν σώζονται οι Βουδιστές, σώζονται μόνο οι Ορθόδοξοι.

Έρχονται και μας λένε ότι είμαστε φανατικοί που τα λέμε αυτά, ότι έχουμε μίσος, είμαστε φονταμενταλιστές, ακραίοι. Ε, ας κατηγορήσουνε τους Αγίους Πατέρες ότι είναι ακραίοι, ότι είναι φανατικοί που μας τα παρέδωσαν, τους Αγίους Αποστόλους και στο τέλος ας κατηγορήσουνε και τον Χριστό.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

averoph.wordpress.com

Ψευδεπίσκοποι – κάλαμοι ὑπό ἀνεμου σαλευόμενοι

ΜΙΑ ΑΡΕΤΗ πού πρέπει νά κοσμεῖ τούς κληρικούς εἶναι ἡ σταθερότητα στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας, τόσο στό περιεχόμενο τῶν δογμάτων ὅσο καί στήν ὑπεράσπιση τῆς ἠθικῆς. 

Μέ ἄλλα λόγια χρειάζεται ὁ ἱερός ζῆλος. Ὅμως βλέπουμε ὅτι πολλοί κληρικοί στίς μέρες μας εἶναι σχεδόν ἀδιάφοροι γιά τό τί συμβαίνει στήν Ἐκκλησία καί τήν κοινωνία. 

Εἶναι κυριευμένοι ἀπό τό κοσμικό φρόνημα καί τόν ἐπαγγελματισμό. Τό ἴδιο φαινόμενο παρατηρεῖται καί σέ μερικούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν μιαν ἀνωριμότητα πνευματική, πού δεν ταιριάζει στην ἡλικία τους. Ἡ μεγάλη τους ἀδυναμία το εὐμετάβλητον τοῦ χαρακτῆρος. Τά ὅσα λένε δεν ἔχουν καμιά ἀξιοπιστία. Ἄλλα ἔλεγαν χθές, ἄλλα λένε σήμερα και ἐντελῶς ἀντίθετα θα ὑποστηρίξουν αὔριο. Ἀνάλογα με τις περιστάσεις και την ἐπικαιρότητα, ἀλλάζουν γνώμη και γίνονται ἀγνώριστοι. 

Ὅταν δε ἡ τακτική τους αὐτή προκαλεῖ ἀντιδράσεις στους ἐχέφρονες, προσπαθοῦν μέ διάφορα ἀνόητα και παιδαριώδη ἐπιχειρήματα να ἐξηγήσουν ὅτι δικαίως μεταβάλλονται και οἱ προθέσεις τους πάντα εἶναι ἀγαθές! Την τακτική αὐτή την εἴδαμε σε ὅλο της το μεγαλεῖο στην περίπτωση ἑνός μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε την «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» και μετά ἀπό τις ἀντιδράσεις τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου ἀπέσυρε την ὑπογραφή του, ἐπικαλούμενος λόγους πού μόνο θυμηδία προκαλοῦν. Προσωπικά δεν ἔχω τίποτα μέ τον συγκεκριμένο μητροπολίτη. Θα ἔλεγα ὅτι τον ἐκτιμοῦσα, γιατί ἡ πνευματική του ρίζα ὀφείλεται στον πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, παρόλο πού ἐπακολούθησαν πολλά ἄλλα γεγονότα, τά ὁποῖα κατά καιρούς σκανδάλισαν ἐκείνους πού ἔχουν γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Μένω ὅμως στο εὐμετάβλητον τοῦ χαρακτῆρος του και στο ἀλλοπρόσαλλον τῶν πράξεών του. 

Δεν εἶναι δυνατόν ἕνας μητροπολίτης να μη εἶναι ἀξιόπιστος στα ὅσα ὑποστηρίζει και διδάσκει. Εἶναι προτιμότερο να ἐμμένει στην ἀρχική του ἄποψη και ἄς μη εἶναι ἐντελῶς ὀρθή, παρά να ἀλλάζει συνεχῶς γνώμη και νά μη ξέρεις ἐπιτέλους τι ὑποστηρίζει για ἕνα συγκεκριμένο θέμα. Στη δύσκολη ἐποχή μας, πού σχεδόν ὅλα εἶναι ἀντιχριστιανικά, εἶναι ἀνάγκη οἱ μητροπολίτες και οἱ κληρικοί να ἔχουν ἱερό ζῆλο και να ὑπερασπίζονται τά τῆς Ἐκκλησίας με παρρησία και σταθερότητα. Να εἶναι πάντα οἱ ἴδιοι. Να μη ἀναθεωροῦν ἀπό φόβο και δειλία. Να μη εἶναι κάλαμοι ὑπό ἀνεμου σαλευόμενοι.

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ορθόδοξη φωνή

Σχόλιο δικό μας: αυτό συμβαίνει διότι οι μεν επίσκοποι έκλεψαν την αρχιεροσύνη σιμωνιακά και με στεγνές ανταλλαγές… οι δε Παπάδες τους διάγουν έναν άνετο βιοπορισμό…. γι’ αυτό και δεν έχουν την χάρη του αγίου Πνεύματος, αλλά την χάρη του πατέρα τους, – διαβόλου

https://pmgrigorios.wordpress.com

Ένα τέχνασμα των αιρετικών...

Είναι αυτονόητο σε κάθε ορθόδοξο χριστιανό ότι η ορθόδοξη πίστη μας είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός, που έχουμε. Είναι η διαχρονική, ακατάλυτη και αμετάβλητη διδασκαλία του Κυρίου και των αγίων αποστόλων, που παραδόθηκε «άπαξ» (Ιούδα, 3), αυτή διαφυλάττει, αυτή παραδίδει και με αυτή ζει το σώμα Του, που είναι η Εκκλησία.

Δεν είναι, δηλαδή, κάποια διδασκαλία ανθρώπινη και εντάλματα ανθρώπων (Ματθ. 15, 9), δεν έχει καμμία σχέση με «διδαχές ποικίλες και ξένες» (Εβρ. 13, 9), που παραμορφώνουν και ακρωτηριάζουν το πρόσωπο του Χριστού και το ευαγγέλιό Του.

Σχετικά με αυτό το γεγονός συνδέεται ένα από τα πολλά τεχνάσματα των διαφόρων αιρετικών. Συζητώντας με διάφορους αιρετικούς ή ακούγοντάς τους σε διάφορες ευαγγελιστικές εκδηλώσεις τους, όπως τις ονομάζουν, αν θα προκληθούν να απαντήσουν σε ερωτήσεις, που δεν εξυπηρετούν την «ιεραποστολική» του προσπάθεια ή που αποκαλύπτουν το προσωπείο τους στις συνήθεις τακτικές τους ανήκει ένα τέχνασμα.

Ποιο είναι αυτό; Μεταθέτουν το κέντρο της συζήτησης και επιχειρούν να απαξιώσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με το να ταυτίζουν σκοπίμως την Εκκλησία και την Ορθόδοξη πίστη με επιλήψιμες συμπεριφορές ορισμένων κληρικών.

Με το τέχνασμα αυτό προσπαθούν να μεταθέσουν τη συζήτηση αν κάτι ανατρέπει το σχεδιασμό τους. Χρησιμοποιούν σε επίπεδο επιχειρηματολογίας μια μορφή εντυπωσιασμού, ένα είδος ψυχολογικής τακτικής. Πρόκειται για μεθόδευση, που πάσχει από λογική τεκμηρίωση. Δεν στηρίζεται σε απαντήσεις, αλλά σε ψυχολογικό μηχανισμό προπαγάνδας θεμελιωμένο πάνω σε αληθοφάνεια συλλογιστικών σχημάτων.

Είναι προφανές ότι με το τέχνασμα αυτό επιχειρείται μία εξισωτική και ανομοιογενής ταύτιση διαφορετικών μεγεθών και δεδομένων, που σε τελική ανάλυση αποτελεί μηχανισμό υπεκφυγής.

Πόσο επίκαιρος είναι ο ιερός Χρυσόστομος, όταν υποστηρίζει για τους αιρετικούς ότι: ἑαυτούς, ἐπειδάν δέ πολλήν λάβωσι παρρησίαν καί λόγου τίς αὐτοῖς μεταδῷ τότε τόν ἰόν ἐκχέουσιν» (PG 58, 477).

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 1997, 8 Νοέμβρίου 2013.

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

π.Θεόδωρος Ζήσης, Νεώτερες εξελίξεις για το ψευδές Δελτίο Τύπου της Ιεραρχίας

Katihisis

Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Ἡ συντροφιὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά»

Ἀν εἴμαστε πνευματικὰ ἀδύναμοι καὶ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου μᾶς ἐπηρεάζει ἀρνητικά, τότε πρέπει νὰ μὴ τὸν κατηγοροῦμε, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποφεύγουμε καὶ νὰ μὴν ἔχουμε μαζί του συναναστροφὲς καὶ συνέπειες. Καὶ ἂν εἶναι αἱρετικὸς τότε νὰ τὸν ἀποφεύγουμε τελείως καὶ νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε. Γιατί ἡ συντροφιὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνη, μπορεῖ νὰ μᾶς...

δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά.

Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr