ΑΥΤΗ Η ΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΣΤΗΡΙΞΕ

Αυτή η πίστης των ορθόδοξων την Οικουμένη εστήριξε. Μοναχός Μονής Βορ. Δυτικής Ελλάδος

Αγαπημένη μου Ορθοδοξία δεν θα σε αρνηθώ ποτέ.

Ποτίστηκες και άνθισες με αίμα και δάκρυα, πώς να σιγήσω!

Στις μέρες αυτές τις πονηρές το αίμα μου θα χύσω.

Θα σε δοξάσω σε φίλους και εχθρούς και δεν θα κάνω πίσω.

Τα βιβλία της Κ. Διαθήκης άρχισαν να γράφονται είκοσι χρόνια μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, το δε τελευταίο από αυτά γράφτηκε το 90 μ.χ. Έως ότου γραφούν όλα τα βιβλία της Κ. Διαθήκης, η διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων παρεδίδετο από στόμα σε στόμα προφορικώς.

Όπως γράφει ο απόστολος Ιωάννης: «υπάρχουν και άλλα πολλά όσα εποίησε ο Ιησούς τα οποία εάν εγράφοντο θα εχρειάζοντο βιβλία που σε έκταση θα κάλυπταν τον κόσμο όλο» (Ιωάν. Κα΄25).

Σαφώς ο Απόστολος Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς τα εξής: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ως εδίδαξαν είτε δια λόγου (προφορικώς) είτε δια επιστολής (γραπτώς)» Β΄Θεσσαλ. β΄15.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμένων δογμάτων και κηρυγμάτων τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν (δηλ. εκ της Αγίας

Γραφής), τα δε εκ της των Αποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ημίν εν Μυστηρίω παραδεξόμεθα, όπερ αμφότερα την ιδίαν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν».

Στην Ιερά παράδοση αναφέρονται μερικά σημεία που η Αγία Γραφή δεν αναφέρει.

Πώς να κτίζουμε Εκκλησίες και να προσευχόμαστε κατά Ανατολάς, πώς να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, την τέλεση του Βαπτίσματος, πως γίνεται η ευλογία του ύδατος της Ιεράς κολυμβήθρας, ο νηπιοβαπτισμός, η χρήσις τους βαπτιζομένου με άγιον έλαιον, η τριπλή κατάδυσις στο νερό της κολυμβήθρας, η χρήσις και σφράγισης του βαπτισθέντος με το Άγιον Μύρον. Επίσης πως πρέπει να τελούνται οι Θείες Λειτουργίες όπως και οι διάφοροι λειτουργικοί τύποι, οι ευχές της αγίας Αναφοράς και του καθαγιασμού των τιμίων δώρων, ο τρόπος της θείας κοινωνίας των πιστών, όπως οι νεκρώσιμες ακολουθίες, τα μνημόσυνα, τα μνημονεύοντα ζώντων και νεκρών και άλλα πολλά.

Η έβδομη Οικουμενική Σύνοδος επισφράσισε τα ως άνω αναγραφόμενα ως εξής: «Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κυρήσσομεν. Αυτή η πίστις των Αποστόλων, αυτή η πίστις των Πατέρων, αυτή η πίστις των Ορθοδόξων, την Οικουμένη εστήριξε».

Την Ιερά αυτή παράδοση διαμόρφωσε οριστικώς και τελικώς και έκλεισε η εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος και μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει ως πηγή διδασκαλίας την γνησία και ισόκυρο της Αγίας Γραφής.

Οι προτεστάντες έχουν απορρίψει τελείως την Ιερά παράδοση και αρκούνται μόνο στην Αγία Γραφή. Οι παπικοί μετά την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο πρόσθεσαν νέα δόγματα τα οποία είναι σαφώς αντίθετα προς την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση (όπως το δόγμα του Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται και από του Υιού, το περίφημο Filioque).

Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει τις δύο αυτές θείες και ουράνιες πηγές διδασκαλίας δηλαδή την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση.

Ποια είναι όμως η Ορθόδοξος Εκκλησία που εμείς οι χριστιανοί πιστεύουμε; Το ένατο άρθρο του Πιστεύω μας λέει: «Πιστεύω εις μίαν αγίαν…. και Αποστολική Εκκλησίαν».

Μία λοιπόν είναι η Εκκλησία αυτή που ίδρυσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι μας. Μία είναι η νύμφη, μία η λογική και πνευματική, η ιερά και αγία ποίμνη της Παναγίας και Ζωαρχικής Τριάδος. Ένας είναι λοιπόν ο Κύριος και ιδρυτής και νυμφίος της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός που έχυσε όλο του αίμα Του γι΄αυτήν. Κάθε ένας που ξεφεύγει από τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας λέγεται αιρετικός. Από τα 6 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης μόνο 1 δις 200.000 εκατομμύρια είναι χριστιανοί και οι Ορθόδοξοι είναι περίπου 300 εκατομμύρια.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί εμείς σήμερα πρέπει να σταθούμε άξιοι συνεχιστές αυτής της Ιεράς Παρακαταθήκης, που μας άφησε, πρώτον ο Χριστός και οι Απόστολοι και ύστερα οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως μας.

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στις έσχατες αυτές προδοτικές μέρες τρεις μεγάλους κινδύνους που μας απειλούν.

α) Η χλιαρότητα, η σιωπή, η δειλία, η ατολμία ομολογίας και η ενδοτικότητα ορισμένων ορθοδόξων επισκόπων ή άλλων κληρικών και λαϊκών εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι οποίοι πέφτουν θύματα της νοσηρής, συναισθηματικής, κοσμικής και υποκριτικής αγαπολογίας σχετικά με την διατυμπανιζόμενη «ένωση των Εκκλησιών».

Β) Οι διπλωματικοί ελιγμοί του δολίου παπισμού, ο οποίος όπως ομολογεί σταθερά και όπως φανερώνουν τα γεγονότα δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί το σύμπλεγμα των αιρέσεων του.

Γ) Η εκκοσμίκευση της Ορθοδόξου θεολογίας λόγω της συνεχιζόμενης συμμετοχής στους θεολογικούς διαλόγους που δεν γίνονται με τις απαραίτητες και απαιτούμενες προϋποθέσεις και την άκαρπη συμμέτοχή της κρατούσας Εκκλησίας των Δεσποτάδων και του αιρεσιάρχη πατριάρχη μας στο παγκόσμιο συμβούλιο Εκκλησιών.

Tα γεγονότα σήμερα βοούν ότι η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας, οι λαϊκοί και υψηλόβαθμοι ρασοφόροι θεολόγοι που ασπάζονται ολέθρια συνθήματα της παγκοσμιοποίησης, έχασαν την Ορθόδοξη δογματική ευαισθησία. Γι΄αυτό όσοι ορθόδοξοι πιστεύουμε «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον» (Κορ.Β΄2) ας κρατάμε καλά την ομολογία της πίστεως μας προς Αυτόν και να δηλώσουμε καθαρά, ότι δεν υποκύπτουμε στις δόλιες μηχανορραφίες των παπικών, ούτε αποδεχόμεθα στο ελάχιστο τα κηρύγματα του πανθρησκειακού οικουμενισμού.

Είναι καιρός ομολογίας πίστεως. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια υγιή αντίσταση (χωρίς ακρότητες και υπερζηλωτισμούς,) αλλά με πνεύμα θυσίας, έναντι σε αυτούς που κηρύττουν ανορθόδοξα, με στόχο την διαφύλαξη της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων. Η πίστη ανήκει στο καθένα μας ξεχωριστά, ως να είναι ένα μέλος του σώματος που αν το χάσουμε θα αρρωστήσουμε ή θα πεθάνουμε.

Η προφητεία του Αγίου Κοσμά ότι «το κακό θα σας βρει από το διαβασμένους» έχει πλήρη εκπληρωθεί στις μέρες μας.

Η διάβρωση της Ορθοδοξίας έχει ξεκινήσει από τα χρόνια του Γερμανού Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα, τον οποίο μας στον φέρανε οι ψευτοσύμμαχοι Εγγλέζοι για να καθυποτάξουν την Ελλάδα. Φυσικά πίσω από τους Άγγλους και τους άλλους Ευρωπαίους πάντοτε εχθρούς της πατρίδας, κρύβονταν από τότε οι ήδη οργανωμένοι Εβραιοσιωνιστές. Αυτοί ήταν που σκοτώσανε τον Ιωάννη Καποδίστρια με χέρια Ελληνικά.

Αυτοί οι δαίμονες εχθροί του έθνους μας, ξέρουνε καλά ότι η δύναμη αυτού του λαού κρύβετε στην πίστη του. Στην Ορθή πίστη του και όχι στην σημερινή αλλοιωμένη και νοθευμένη στο συνονθύλευμα του οικουμενισμού.

Γι΄αυτό και οργανωμένα εδώ και 100 χρόνια προσπαθούν να την εκπορθήσουν εκ΄ των έσω και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Δεν τους νοιάζει πλέον να γκρεμίσουν Εκκλησίες και να σκοτώνουνε τους πιστούς, όπως κάνανε επί κουμμουνισμού στη Ρωσία. Είδαν ότι δεν απέφερε τίποτα ο φανερός διωγμός. Έτσι λοιπόν ύπουλα μηχανεύονται την διάβρωση, έτσι ώστε να μην ξέρουν οι Έλληνες την πίστη των Πατέρων τους. Ο Χριστός όμως αποκαλύπτεται και δίνει την Χάρη Του μόνο στους Ορθοδόξους, που ζουν μυστηριακή ζωή με όσα ανέφερα στη αρχή.

Στις 25 Μάρτη του 1821 ξεκίνησε η επανάσταση από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων με τις ευλογίες του Επισκόπου Παλαιών Πατρών, Γερμανού, εις το όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, με σημαία το Λάβαρο με το σταυρό, που ενδυνάμωνε την πίστη του Έλληνα πολεμιστή. Με την πίστη του Έλληνα, με την ευλογία της Εκκλησίας και την βοήθεια του Θεού η λευτεριά ήρθε, η Ελλάδα έγινε κράτος και μας έφεραν οι ξένες δυνάμεις και καθολικό βασιλιά και προτεστάντισσα Βασίλισσα. Και από τότε αρχίζει το μαρτύριο του Ορθόδοξου Έλληνα που συνεχίζετε και στις μέρες μας.

Γράφει ο Μακρυγιάννης: «Κύριε Παντοδύναμε! Εσύ, Κύριε θα σώσεις αυτόν το τόπο, αυτό το αθώο έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός. Ελέησέ μας, φώτισέ μας και κίνησε μας εναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Δεν μπορώ να βλέπω τοιούτους και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και τις νιες να τις βιάξουν για κομμάτι ψωμί εις τιμή τους, οι απατεώνες της πατρίδας. Γεμάτες οι φυλακές από αγωνιστάς και να διακονεύουν στα σοκάκια αυτοί που χύσανε το αίμα τους».

Λαός που αγνοεί την πίστη και την ιστορία του είναι καταδικασμένος να αφανιστεί.

Όσοι έχουμε αυτή την γνώση των πραγμάτων με την δύναμη της πίστης καλούμαστε να θυσιαστούμε, για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας μας και της Πατρίδας μας και οι πύλες του Ουρανού θα ανοίξουν διάπλατα.

http://www.ouraniaminimata.gr

Γερόντισσα Άννα μοναχή, Οι οικουμενιστές προσβάλουν τον αγ. Πορφύριο

Katerina Armoutsi

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΣΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Όταν του μοιάσουμε...

Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. «Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή. «Πώς είναι Γέροντα;» «Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός». «Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου. «Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου», ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. «Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν του μοιάσεις».

Αυτή η φράση, «Ο Χριστός έρχεται όταν του μοιάσουμε», σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσεις ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την "κόλαση" σου….

http://plibyos.blogspot.gr

Ένα ωραίο παραμύθι...και τώρα… τίποτα

Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνει γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα».

Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη της πίστης και να ρωτήσουμε την καρδιά μας αν βλέπει πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;

Καλά Χριστούγεννα σας εύχομαι μαζί με το Χριστό. Και, ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

http://orahmas.blogspot.gr

Ουδείς Επίσκοπος τόλμησε να κάνει νύξη στην Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιο για την Παναίρεση του Οικουμενισμού!

Συνεχίζουν νὰ ἀφήνουν τὸ λαὸ στὰ σκοτάδια· νὰ συναναστρέφεται, νὰ κοινωνεῖ 

καὶ νὰ ἔχει συμβούλους του αἱρετικούς-Οἰκουμενιστὲς ψευδεπισκόπους! 

Φέτος, ποὺ ὁ ἄρχοντας τοῦ Φαναρίου καὶ διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ὁ νέος Ἡρώδης, ἀ π ε ι λ ε ῖ νὰ «σκοτώσει» τὰ βρέφη-Ἐπισκόπους ποὺ θὰ τολμοῦσαν νὰ ἀρθρώσουν λέξη κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι λούφαξαν· "ἄλαλα" παρέμειναν τὰ χείλη τους· ἀπὸ κανέναν δὲν ἀκούστηκε μιὰ λέξη γιὰ τὴν παναίρεση!

Κι ὅμως, ἰδιαιτέρως ἐφέτος, οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ δὲν εἶχαν τὸ σθένος ἢ ποὺ δικαιολογοῦνται ὅτι χάριν οἰκονομίας σιώπησαν στὴν Ἱεραρχία καὶ δὲν μίλησαν κατὰ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου, περιμέναμε νὰ ἐκμεταλλεύονταν τὴν λαμπρὴ εὐκαιρία ποὺ τοὺς δινόταν. Νὰ μιλήσουν, δηλαδή, ἔστω καὶ χωρὶς νὰ ἀναφερθοῦν στὸν ἀρχιαιρεσιάρχη-φόβητρο, γιὰ τὴν Παναίρεση.

Ἰδιαιτέρως ἐφέτος, ποὺ Συνοδικὰ ἀναβαθμίστηκε ἡ Παναίρεση καὶἐπισημοποιήθηκε, ἂν εἶχαν τὸ ἐλάχιστο -ὄχι ὁμολογιακό- ἀλλὰ ἁπλῶς τυπικὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπενθυμίσουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους τὸ πραγματικὸ πρόβλημα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἐνῶ μίλησαν γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα (οἰκονομικά,πολιτειακά, δημοκρατικά, περὶ ἁμαρτίας κ.λπ.) δὲν βρῆκαν δυὸ λέξεις νὰ ποῦν γιὰ τὴν Παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό.

Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς παραθέτουμε τὶς διευθύνσεις ἱστολογίων καὶ Μητροπόλεων, στὶς ὁποῖες εἶναι ἀναρτημένες οἱ Χριστουγεννιάτικες Ἐγκύκλιοι. Σὲ καμία ἀπ’ αὐτές (περιλαμβάνονται καὶ οἱ διευθύνσεις τῶν λεγόμενων «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν») δὲν γίνεται καμία ἀναφορὰ στὸν Οἰκουμενισμό. 

Τὸ τραγικὸ δὲ εἶναι ὅτι ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, ἐφέτος ἔκανε τὴν ἔκπληξη: δὲν δημοσίευσε Χριστουγεννιάτικη Ἐγκύκλιο!!!

Ἀλλὰ καὶ ὁ «Σωτηρικὸς» Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ θεωρούμενος ὡς ἀντι-Οἰκουμενιστής, ὄχι μόνο δὲν μιλᾶ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ συνιστᾶ στοὺς πιστοὺς νὰ ἐμπιστεύονται ἀπόλυτα τοὺς Οἰκουμενιστὲς ψευδοποιμένες, ἀφοῦ συνιστοῦν τὴν μόνη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· τὴ "νέα ἐκκλησία" τοῦ Βαρθολομαίου, τοῦ Ἰγνατίου Δημητριάδος, τοῦ Σαββάτου Μεσσηνίας, τοῦ Αὐγουστίνου Γερμανίας, τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ Ζηζιούλα! (Ἔτσι, ὡς "νέα ἐκκλησία" χαρακτήριζε ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ὁ Καλόθετος -μαθητὴς τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ- τὴν "ἐκκλησία" τοῦ μὴ καταδικασμένου, ἀλλ' ἁπλῶς αἱρετίζοντος -ὡς ὁ Βαρθολομαῖος καὶ οἱ περὶ αὐτόν- πατριάρχη Καλέκα!

Γράφει ὁ κ. Κοσμᾶς:

«Ας ζούμε με συνέπεια μέσα στην μόνη εν κόσμω Εκκλησία μας, την ορθόδοξο»!

Διευθύνσεις:

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Καλαβρύτων & Αιγιαλείας

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ) 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Ελασσώνος Χαρίτων.Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Χρυσόστομος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2016. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος.

Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2016. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ιερεμία. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016. Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου, ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 2016. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Φθιώτιδος. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

Καστορίας Σεραφείμ: "Θα βρεθεί τόπος για κατάλυμα του Θεού;".Οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν Παναίρεση! (ἐδῶ)

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων

Ο Μέγας Βασίλειος θαυμάζοντας το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, θέτει στο στόμα της Παναγίας τα ακόλουθα λόγια:

«Πως να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος; 

Τι θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος; 

Να Σου προσφέρω θυμίαμα ή γάλα; 

Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες, ή να πέσω στα πόδια Σου και να Σε λατρεύω; Τι ανεξήγητη αντίθεση; 

O ουρανός είναι ο θρόνος Σου κι εγώ σε τοποθέτησα στα γόνατα μου. Σε βλέπω στην γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό. O ουρανός είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ».

Την απορία και την έκπληξη της Παναγίας συμμερίζεται και άγιος Βασίλειος. 

Και προσπαθώντας να βρει το μυστικό που πέτυχε την ένωση τόσο αντιθέτων πραγμάτων, καταλήγει ότι είναι  Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Από ταπείνωση ο Θεός έγινε άνθρωπος!

Από την ταπείνωση Του η γη έγινε ουρανός!

Δεν ανέβηκε ο άνθρωπος στον ουρανό. Κατέβηκε ο Θεός στην γη. Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα, πως μπορεί η γη, από τόπος εξορίας να γίνει παράδεισος. Από ζούγκλα, να γίνει Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό και οι πρώτοι, που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν, ήταν οι ταπεινοί ποιμένες. Και οι γεμάτοι ταπεινό και ειλικρινές φρόνημα αναζήτησης της αλήθειας, «μάγοι εξ ανατολών»

Αυτή η αρετή της Ταπείνωσης είναι το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων. Μόνο ο άνθρωπος που καλλιεργεί και αγαπάει αυτή την αρετή, μπορεί κάπως να νιώσει, τι έγινε εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. 

Και μόνο με αυτή την αρετή, μπορεί να αξιωθεί να δεχθεί στην καρδιά του τον Νεογέννητο Βασιλέα και Σωτήρα Χριστό.

Αγίου Εφραίμ του Σύρου

http://www.vimaorthodoxias.gr

Έρχονται Χριστούγεννα!

Στο Κολυμπάρι της Κρήτης, «οι ιερείς της αισχύνης, οι εσθίοντες την τράπεζα Ιεζάβελ»[1], γκρέμισαν την φάτνη του Ιησού και έστησαν την μιαρή του αντιχρίστου.

Οι ψευδεπίσκοποι ονόμασαν τους Μονοφυσίτες «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό ότι ο Χριστός δεν είναι Θεάνθρωπος άλλα είναι ή Θεός ή άνθρωπος.

Ονόμασαν τους Προτεστάντες «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό τι η Θεοτόκος δεν είναι η αειπάρθενος Παναγία άλλα μια …Μαρία και ότι δεν υπάρχουν άγιοι, κι ότι οι εικονομάχοι είχαν δίκαιο και ότι τα Μυστήρια δεν είναι επτά άλλα δύο.

Ονόμασαν τους Παπικούς «εκκλησία» που σώζει, κάνοντας αποδεκτό ότι ο αγιάζων την οικουμένη και κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι ο Χριστός άλλα ο πάπας.

Στο Κολυμπάρι αποκαλύφθηκαν οι ιερείς που «κρύβονται σαν τους ληστές»[2] από την Αλήθεια, που «σκοντάφτουν μέρα μεσημέρι», [3] «που εξαπατούν με ψεύτικες ζυγαριές».[4]

Όμως: «Αλλοίμονο σε όσους μολύνουν την Αγία Πίστη με αιρέσεις και συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς».[5]

Αποκαλύφθηκε το δόλιο ιερατείο που διδάσκει «εντολές ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθεια».[6] «Αυτό που λέει λόγια του αέρα, που λέει ψέματα».[7]

Οι αρχιερείς και ιερείς κατάφεραν μαχαιριές στο σώμα του Χριστού και τώρα «φέρονται σαν οι πληγές του λαού να είναι αμυχές.
Λένε στον λαό πως όλα πάνε καλά, μα τίποτα δεν πάει καλά».[8]

 Αποδέχτηκαν τις αιρέσεις ως «εκκλησίες» που σώζουν. Δίδαξαν ψέματα και πράγματα του μυαλού τους. «Διαβίβασαν στους ανθρώπους τις εντολές του Κυρίου νοθευμένες και τους παραπλάνησαν. Εξαπάτησαν τον Κύριο. Πρόδωσαν την αποστολή τους[9]… ο Κύριος θα τους ρίξει στον κοπρώνα».[10]

«Ενήργησαν σύμφωνα με την δική τους διδασκαλία, [δήθεν σοφοί] κι ο λαός όλα τα δέχτηκε».11]«Λαός ζει [πλέον] στην μοιχεία γιατί απαρνήθηκε τον Κύριο», [12]μολύνθηκε με τους απίστους, αγκάλιασε τους αιρετικούς, και ήπιε κρασί με τους διώκτες Του. «Αυτούς που ο Κύριος απέρριψε, αυτούς εμείς εμπιστευτήκαμε».[13]

«Το χελιδόνι και το τρυγόνι γνωρίζουν τον ορισμένο καιρό να αποδημήσουν, όμως ο λαός μου δεν έχει ιδέα από τις εντολές μου», λέει Κύριος Παντοκράτωρ.[14]

Όμως, «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία».[15]

Λέει ο Κύριος: «Είναι διεφθαρμένοι [οι ιερείς], τους έπιασα να ασεβούν μέσα στο ναό»[16]… «Με περιφρονούν και ρωτάνε· πώς σε περιφρονούμε; Με το να προσφέρετε στο θυσιαστήριο μου μιαρές θυσίες… δεν θα δεχτώ θυσίες από τα χέρια σας».[17]
Και οι μιαρές θυσίες δεν είναι άλλες από τις Λειτουργίες των κακοδόξων ιερέων.
Των διαστρεβλωτών της διδασκαλίας για την οποία ο Κύριος σταυρώθηκε.
Λειτουργίες με μια Πίστη «σε ξένο θεό»[18],
Λειτουργίες που δικαιώνουν την αίρεση, το ψέμα.
Αλλα «όποιος δικαιώνει αίρεση είναι αναθεματισμένος»[19]

Έρχονται Χριστούγεννα, μα όχι πλέον στη φάτνη που ξέραμε.

Η Εκκλησία (και η χώρα) ταύτισε την μοίρα της πλέον με το αρχαίο Ισραήλ, δηλαδή με την καταστροφή. Η όλη Εκκλησία δεν θα ναυαγήσει βέβαια ποτέ, αφού ήδη το ουράνιο τμήμα της θριαμβεύει από αιώνες εκεί που είναι ο Θεός και το επίγειο μπορεί να λάμπει κάπου αλλού στη γή ή σε ένα άγνωστο σπιτάκι δίπλα μας, όμως η Εκκλησία της Ελλάδας βούλιαξε στο Κολυμπάρι. «Είναι αδύνατο να ανήκει κανείς στους ευσεβείς όποιος κοινωνεί και δεν έχει αποχωριστεί από τον Καλέκα» [τον Λατινόφρονα πατριάρχη] γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς [20].

Έρχονται Χριστούγεννα…

«Με αηδιάζουν οι γιορτές σας και τις μισώ. Δεν μ΄ αγγίζουν τα πανηγύρια σας» λέει Κύριος Παντοκράτωρ.[21]

«Αν έρθω στον λαό μου σαν τρυγητής, σταφύλια δεν θα βρώ, ούτε σύκα, λέει ο Κύριος, ακόμα και τα φύλλα θα έχουνε μαραθεί.
Γι΄ αυτό θα παραδώσω το λαό μου στους ξένους και θα τον καταστρέψουν».[22]
«Οι προφήτες τους λένε ότι δεν θα έχουν πόλεμο, ούτε πείνα και τους υπόσχονται παντοτινή ειρήνη. Και ο Κύριος απαντά: οι προφήτες αυτοί λένε ψέματα.
Δεν είναι αλήθεια ότι προφητεύουν στο όνομα μου. Δεν τους έστειλα εγώ, ούτε τους πρόσταξα, ούτε τους μίλησα εγώ. Σας μιλάνε για ψεύτικα οράματα και χρησμούς.
Σας λένε ανώφελα πράγματα, παραπλανητικά επινοήματα της φαντασίας τους. Εγώ ο Κύριος προαναγγέλλω τι θα κάνω στους προφήτες που λένε ότι δεν θα έρθει πόλεμος στη χώρα. Με πόλεμο και πείνα θα τους θανατώσω. Το ίδιο και τον λαό που κάθεται και ακούει τις προφητείες τους».[23]

Και ο λαός θα πεί: «Ο Κύριος σαν εχθρός μας έγινε… κατέστρεψε τον Ισραήλ… ξήλωσε το ναό του σαν να ήταν παράγκα σε κήπο… κατεδάφισε το θυσιαστήριο του».[24] «Όλοι οι αμαρτωλοί μές στον λαό μου, αυτοί που λένε με αυτοπεποίθεση: ο Θεός δεν θα αφήσει να μας βρεί κακό, όλοι αυτοί απ΄ των εχθρών θα σκοτωθούν το ξίφος».[25]

«Αλίμονο στις καρδιές τις δειλές… και στον αμαρτωλό που βαδίζει δύο δρόμους».[26]

«Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ», [27] μαςπροτρέπει ο άγιος Μάρκος. 
«Η ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐντάσσει τὸν κοινωνοῦντα στὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ στὸν πυθμένα τοῦ ἅδη» γράφει ο όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος.[28]

Αν θέλουμε να σωθούμε, ας παρακαλέσουμε τον Θεό γονατιστοί στην γνήσια φάτνη του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων, να αξιωθούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι του Λώτ και συνεργάτες του Νώε, γνωρίζοντας ότι η συμπόρευση με την Αλήθεια γεννά πάντα την καταδίωξη από το αρχέκακο φίδι.

«Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι».[29]

[1] Γ΄Βασ. ιη΄ 21.

[2] Ωσηέ στ΄ 9.

[3] Ο.ά. δ΄5.

[4] Ό.ά. ιβ΄ 8.

[5] Ἁγ. Ἐφραὶμ τοῦΣύρου, Λόγος Εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦΧριστοῦ.

[6] Τιτ. α΄ 14.

[7] Μιχ. β΄ 11.

[8] Ιερ. στ΄ 14.

[9] Μαλαχ. γ΄ 8.

[10] Μαλαχ. β΄ 3.

[11] Ιερ. ε΄ 31.

[12] Ωσηέ α΄ 3.

[13] Ιερ. β΄ 36.

[14] Ιερ. η΄ 7.

[15] Ἰ. Χρυσοστόμου, Ἐκλογαὶ καὶ Ἀπανθίσματα, Λόγος ΚΔ΄, 40, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ.

[16] Ιερ. κγ΄ 11-12.

[17] Μαλαχ. α΄ 6,7,10.

[18] Μ. Ἀθανάσιος, Ε.Π.Ε. 9, κεφ. 80,27.

[19] Πρακτικά Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου , P.G. 13, 128.

[20] Ε.Π.Ε. 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα.

[21] Αμώς ε΄ 21.

[22] Ιερ. η΄ 13.

[23] Ιερ. ιδ΄14-16.

[24] Θρήνοι Ιερ. β΄ 5,6,7.

[25] Αμώς θ΄ 10.

[26] Σειρ. β΄12.

[27] Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰδογματικὰ καὶ συμβολικὰμνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καὶΚαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427

[28] Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, Συγγράμματα, τόμος β΄, Κατήχησις 31, 1, σ. 332.

[29] Ιω. ιε΄9.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

«ΤΙ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ, ΜΑΡΙΑΜ;»

Καθὼς φθάνουν τὰ Χριστούγεννα, ἡ μορφὴ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, τῆς Παναχράντου Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, καταλαμβάνει ξεχωριστὴ θέση στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἔκτακτο τὸ μεγαλεῖο της, διότι μόνην ἐκείνην ἐξέλεξε ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἐκλεκτὸ ὄργανο, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ Μονογενής Του Υἱὸς θὰ προσ­ελάμβανε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ θὰ ἐρχόταν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὡς Σω­­­­­τήρας καὶ Λυτρωτής.

Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας τὶς ἡμέρες αὐτὲς παρουσιάζει τὸ πανάγιο πρόσωπό της, τὴν τιμητικὴ θέση της καὶ τὴ στάση της στὸ Μυστήριο τῆς Γεννήσεως.

. Σ’ ἕνα τροπάριο – κάθισμα τοῦ Ὄρ­θρου τῶν Χριστουγέννων, ὁ ἱερὸς Ὑ­μνογράφος ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Παν­­αγία Θεοτόκο μ’ ἕνα ἐρώτημα:

«Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τὸ ἐν σοί;»· τί κοιτᾶς, θαυμάζεις καὶ ἀ­πορεῖς, Μαριάμ; Γιατί ἐκπλήττεσαι μ’ αὐ­­­­τὸ ποὺ Σοῦ συμβαίνει;

Τὴν ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς ὐμνωδός, καὶ ἐ­κείνη ἀπαντᾶ: «Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρό­νῳ ἐγέννησα, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα». Θαυμάζω καὶ ἀ­πορῶ, διότι τὸν ἄχρονο Υἱὸ τοῦ Θεοῦ τὸν γέννησα τώρα, σὲ ὁρισμένο χρόνο ὡς ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς ἔγινε ἡ σύλληψη! «Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται». Εἶμαι Παρθένος, δὲν ἔχω ἄνδρα. Πῶς θὰ γεν­νήσω παιδί; Ὅταν ὅμως θέλει ὁ Θεός, ἀλλάζει ἡ φυσικὴ ροὴ τῶν πραγμάτων, ἀλλάζουν οἱ φυσικοὶ νόμοι!

Προσπαθεῖ ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος στὸ τροπάριο αὐτὸ ν’ ἀποτυπώσει τὴν ἔκ­πληξη τῆς Παναγίας μας ἐνώπιον τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τὸ τροπάριο αὐτό, ἐκφράζει καὶ τὴν ἔκπληξη τοῦ κάθε ἀνθρώπου μπροστὰ στὸ θεϊκὸ Μυστήριο.

«Τί θαυμάζεις Μαριάμ;», εἶναι καὶ ἡ δική μας ἀπορία. Πῶς ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, πῶς ὁ ἀχώρητος Θεὸς χωράει στὰ σπλάχνα μιᾶς Παρθένου; Θαυ­μάζεις (ἀπορεῖς) γιὰ τὴν ταπείνωση, τὴ συγκατάβαση ποὺ βλέπεις νὰ ἔχει «ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων»; Ἐκπλήττεσαι ἀπὸ τὴν ἄγνοια, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ψυχρότητα τῶν ἀνθρώπων;

Ὅσο ὅμως καὶ ἂν ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος προσπαθεῖ νὰ παρουσιάσει τὴν ἀπορία – ἔκπληξη τῆς Θεοτόκου καὶ νὰ δώσει ὁ ἴδιος ἀπαντήσεις, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ πὼς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅλο αὐτὸ τὸ γεγονὸς τὸ διῆλθε μὲ σιωπὴ καὶ «πάντα συνετήρει… ἐν τῇ καρδίᾳ αὐ­­τῆς» (Λουκ. β´ 19)· συγκρατοῦσε ὅλα αὐτὰ μέσα στὴν καρδιά της.

Ἡ Παναγία μας σιωπηλὴ στέκεται δίπλα καὶ ἀτενίζει τὸ θεῖο Βρέφος. Ὑπηρετεῖ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ μέσα στὴ σιωπή της. Δὲν ἐκφράζεται γιὰ τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔζησε τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τὴ στιγμὴ τῆς θείας Γεννήσεως, τῆς προσ­κυνήσεως τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Μά­γων. Καμία λέξη στὰ χείλη της· ἕνα εἶναι τὸ φρόνημά της, πὼς αὐτὴ εἶναι δούλη τοῦ Κυρίου ἕτοιμη νὰ ἐκτελέσει τὸ θέλημά Του. Τὴν ὅποια ἔκπληξη – ἀπορία τὴν κρατᾶ μέσα της. Πιστεύει ἀκράδαντα πὼς Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Χριστούγεννα πλησιάζουν, καὶ ἡ σκέψη μας στρέφεται στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Χριστὸς γεννᾶται.

Ξεχωριστὴ ἡ θέση της Παναγίας μας. Θὰ τὴ δοῦμε κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων νὰ παραστέκει στὸν Υἱό της μέσα στὴ φτωχικὴ φάτνη Του. Σεμνὰ καὶ ταπεινὰ σκύβει ἐπάνω Του καὶ Τὸν φροντίζει. Θὰ ἀποθέσουμε εὐλαβικὸ ἀσπασμὸ στὸν Υἱό της καὶ θὰ τὴν ὑμνήσουμε. Τὸ παράδειγμα τῆς Θεοτόκου νὰ μᾶς διδάξει. Μὲ θαυμασμό, μὲ σιωπὴ νὰ πλησιάσουμε τὸ Μυστήριο, γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ πίστη μας.

Ἂς ἀφήσουμε τὴ σκέψη μας νὰ ἐμβαθύνει στό μεγάλο γεγονός, ἡ καρδιά μας ἂς συγκινηθεῖ μπροστὰ στὴ Φάτνη, ἡ ζωή μας νὰ ἀλλάξει.

Ἂς σιωπήσουμε καὶ ἂς θαυμάσουμε. Ὁ μεγάλος θαυμασμὸς ἀφήνει ἄφωνο τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει νὰ χάνει τὰ λόγια του, τὸν συγκλονίζει!

Μή μείνουμε ὅμως μόνο στὸ θαυμασμό· νὰ προχωρήσουμε καὶ σὲ γενναῖες ἀποφάσεις στὸν καθημερινό μας ἀγώνα. Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο, νὰ πιστέψουμε σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶ­­ναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου. Σ’ Αὐτὸν νὰ ἀναθέσουμε τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποθέσουμε τὶς ἐλπίδες μας.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,

ἀρ. τ. 2145, 15.12.16

https://christianvivliografia.wordpress.com

Τὰ Χριστούγεννα… γεννήθηκε ὁ Χριστός

«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται… Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα1. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.

Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!1

Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως… καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».

Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. 

Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ πραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση.»2 

Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος, καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ι. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας.3 Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθήναιο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...»4 Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. 

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.

Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.

Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!

Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο! 

Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!

Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ υπάρκτου βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιά) ἤ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). 

Ἡ μίμηση ἐξάλλου ποὺ ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως ποὺ «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων.5

Ἐν κατακλείδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. 

Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Ἀφρικὴ; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη.

Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. 

Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…

Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἄς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα, σκεπτόμενοι πὼς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!! 

1 Κ. Γ. Παπαδημητρακοπούλου «τὰ Χριστοῦγεννα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς»

2 π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό»

3 Δ. Λουκάτου, «Χριστουγεννιάτικα καὶ τῶν ἑορτῶν»

4 Καθημερινὴ 22/12/1996

5 ΕΣΤΙΑ 24/12/1896: «Πολλοὶ ἐκ τῶν εὐπορωτέρων, τοὺς Φράγκους μιμούμενοι, εἰσήγαγαν εἰς τὰς οἰκογένειας των, χωρὶς κανένα λόγον, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ φαίνονται ὅτι διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ρωμιούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἀρχὴν καὶ διακηρύττουν πρὸ παντὸς νεωτερισμοῦ, ὅ,τι αὐτοὶ ἐννοοῦν «ὅπως τἄβραν ἔτσι νὰ τὰ ἀφήσουν καὶ στὰ παιδιὰ των»

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Γεώργιος Ἔξαρχος,

φιλόλογος

Το θαύμα των Χριστουγέννων… (Αληθινή ιστορία)

Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια ανήμερα τα Χριστούγεννα κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για πρώτη φορά για το Περιβόλι της Παναγιάς.

Ήθελα να επισκεφθώ το γέροντα Παϊσιο, να δω από κοντά έναν άγιο της εποχής μας, να εξακριβώσω τις διαφορές, να εντρυφήσω στις παραινέσεις του. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ανθρώπινη περιέργεια, λίγο η ανθρώπινη αδυναμία που συνδέεται με τη προτέρα εξακρίβωση του τι πρόκειται να συμβεί ήταν οι πραγματικές αιτίες.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο. Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε ως επίγειος άγγελος να με καθοδηγήσει μέχρι την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί με ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη το μονοπάτι για την καλύβα του γέροντα στην Παναγούδα αμέσως μετά την ακολουθία του Εσπερινού.

Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του γέροντα. Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο. Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή. Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου. Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι…

Μια άλλη φωνή ωστόσο, άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε. Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε. Υπάρχει λύση, φώναξα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.

Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία. Το χιονισμένο τοπίο, τα πουλιά, ο ήχος από το νερό στο ποτάμι. Βούρκωσα χωρίς να κλαίω. Οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από την άγνωστη αυτή εσωτερική φωνή- παρόρμηση: «Υπάρχει λύση»!

«Καλώς τα καλόπαιδα». Με τη φωνή του γέροντα Παϊσίου επανήλθα στην πραγματικότητα.

Καθώς περνούσα το κατώφλι του Κελιού, μια ζεστασιά πρωτόγνωρη συγκλόνισε το είναι μου. Αληθινό άγγιγμα ψυχής. Ο γέροντας με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν αρκετό για να απομακρυνθούν όλες οι επιφυλάξεις και να ανοίξει η καρδιά.

Το μικρό διάστημα που έμεινα κοντά στον ταπεινό γέροντα Παϊσιο αρκούσε για να αναθεωρήσω σιγά – σιγά πολλά πράγματα. Η αντίληψή μου για τον κόσμο μεταβλήθηκε. Και για πρώτη φορά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα.

Η μικρή επικοινωνία με το γέροντα λειτούργησε μακροπρόθεσμα καταλυτικά. Εκεί στο Κελί της Παναγούδας βίωσα τη ζεστασιά των ποιμένων. Αφουγκράστηκα το άγγελμα των αγγέλων «επί γης ειρήνη». Έζησα τα Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα μακριά από τα φώτα, τα γλυκά, τις ψεύτικες ευχές για ειρήνη, τα υποκριτικά γέλια, την ιδιοτελή καλοσύνη και την ελεγχόμενη αγάπη που απευθύνεται σ’ αυτούς που επιδιώκουμε να μας αγαπούν. Μακριά από το θαύμα των θαυμάτων, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Μακριά από την αληθινή πορεία και το μοναδικό σκοπό του ανθρώπου, δηλαδή τη σωτηρία του.

Σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να φωνάξω πως ο Χριστός δύναται να γεννηθεί σε κάθε άνθρωπο. Τώρα ευθαρσώς μπορώ να διακηρύξω και να διαλαλήσω πως αρκεί να ανοίξουμε με ειλικρίνεια μια χαραμάδα στη ψυχή μας και τότε Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα. Μια μικρή χαραμάδα για να πλημμυρίσουμε ειρήνη, να γευθούμε καρπούς διαφορετικούς από αυτούς που μας σερβίρει εντέχνως η εκκοσμίκευση. Μια μικρή χαραμάδα για να αλλάξουν τα πάντα ριζικά. Μια μικρή χαραμάδα για να βροντοφωνάξουμε το…

«Χριστός γεννάται δοξάσατε».

http://orthognosia.blogspot.gr/

"Αγιασμένες μέρες"

Τοιχογραφία Φ.Κόντογλου, 

παρεκκλήσιο Οικ. Πεσμαζόγλου Κηφισιά

Η απλότητα της ψυχής του Κόντογλου του επιτρέπει να ζει και να μας περιγράφει την "πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση" των Χριστουγέννων. Ας τον ακούσουμε…

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει:

«Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται, καί καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως».

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ:

«Ἐξαπόστειλον, Κύριε, τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου· καί εἰσελεύσομαι πρός τό θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Θεόν τόν εὐφραίνοντα τήν νεότητά μου».

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ἡμῖν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. 

Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει, αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».

Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.

Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων». Ποιος λαός άλλος, παρεκτός από μας, έχει αυτή την ευλογία; Ποιο άλλο έθνος τέρπεται κ’ ευφραίνεται κι αγιάζεται με τέτοια ουράνια απηχήματα;

Και ποια είναι η αρχαγγελική σάλπιγγα που ακούγεται σήμερα που γεννιέται ο Χριστός; Είναι του Αγίου Κοσμά του Ποιητού. Κι από την άλλη μεριά, ακούγεται μια άλλη γλυκύτατη φωνή, η φωνή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Δυο κόρδες της ίδιας ουράνιας κιθάρας! Ο Κοσμάς έχει γράψει τον Κανόνα των Χριστουγέννων σε πιο απλή αρχαία γλώσσα, στο πεζό. Ο Δαμασκηνός έχει γράψει τον δεύτερο Κανόνα της ίδιας γιορτής σε πιο αρχαία γλώσσα και σε στίχο ιαμβικόν. Ο ενθουσιασμός του ενός συνταιριάζεται με τη μεγαλοπρέπεια του άλλου.

Λοιπόν, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο με χαροποιά δάκρυα, κι ας ψάλουμε με γλυκόφονα στόματα τον επινίκειον ύμνο:

«Ἔθνη τά πρόσθεν τῇ φθορᾷ βεβυσμένα,

ὄλεθρον ἄρδην δυσμενοῦς πεφευγότα,

ὑψοῦτε χεῖρας σύν κρότοις ἐφυμνίοις,

μόνον σέβοντα Χριστόν ὡς εὐεργέτην

ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς συμπαθῶς ἀφιγμένον».

«Ω έθνη, που είσαστε πριν βουτηγμένα στη φθορά και στον θάνατο, και που ξεφύγατε ολότελα από την καταστροφή του πονηρού διαβόλου, υψώσετε τα χέρια σας με χαρά και με αγαλλίαση, λατρεύοντας μοναχά τον Χριστό, τον ευεργέτη σας, που ήρθε στον κόσμο μας από συμπόνεση, για να μας σώσει». 

Φώτης Κόντογλου

(ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «Τὸ Ἀϊβαλὶ ἡ πατρίδα μου»)

http://paterikakeimena.blogspot.gr

«Φυλάξτε τα συνήθεια μας, γιορτάστε όπως οι πατεράδες σας, και μη ξεγελιώσαστε με τα ξένα κι άνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία.

Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά. Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ….

δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ…

τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια. Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται στὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στό παχνί!

Γιά τήν γέννηση τοῦ φτωχοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουνε οἱ φτωχοί σάν καί Κεῖνον, μά γιορτάζουνε οἱ πλούσιοι, πού παίρνουνε γιά ἀφορμή τήν πτωχεία του γιά νά δείξουνε τά πλούτη τους. Μά ἄραγε, ἀνάμεσα σέ δυστυχισμένους μπορεῖ νά νοιώσει κανένας εὐτυχισμένον τόν ἑαυτό του; Μοναχά ἕνας ἀναίσθητος μπορεῖ νά νοιώσει τέτοια εὐτυχία. Ὅσο γιά κεῖνον πού θέλει νά ἐπιδείξη στόν πεινασμένο καί στόν στερημένον τήν ἐλεεινή του αὐτή εὐτυχία, αὐτός εἶναι ἀληθινό κτῆνος. Καί μ’ ὅλα ταῦτα, ὑπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ἀνάμεσά μας, στά χρόνια μας, ἐνῶ ἤτανε σπάνιοι στά παλαιότερα. Εἶναι κι’ αὐτό ἕνα ἀπό τά ὡραῖα πού μᾶς ἔφερε ὁ μέγας πολιτισμός ἀπό τά μεγάλα κέντρα! Στήν Ἀνατολή εἴχανε τά ζεμπίλια, πού ἤτανε πλεχτά ἀπό ψάθα, κι’ ὅ,τι ἔβαζε μέσα κανένας δέν φαινότανε. Γι’ αὐτό, παίζοντας οἱ τουρκομερίτες, λέγανε πώς ἡ λέξη «ζεμπίλι» βγῆκε ἀπό τά λόγια «σέν μπίλ», πού θά πεῖ «ἐσύ νά ξέρης», δηλαδή ἐσύ νά ξέρης μοναχά τί ἔχει μέσα τό ζεμπίλι, ὥστε νά μή λιμάζουνε καί σέ φθονοῦνε οἱ φτωχοί, κεῖνοι πού δέν μποροῦνε ν’ ἀγοράσουνε τά καλά πού ἀγόρασες ἐσύ. Σίγουρα, κι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου καλό καί χριστιανικό, μά τουλάχιστο ἔλειπε ἡ ἁμαρτωλή ἐπίδειξη πού εἶναι τό πιό σατανικό ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κακά πού φαρμακώνουνε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας αὐτές τίς μέρες.

Ὅπως βλέπεις, μέ τήν κακομοιριά πού ἔχει σέ ὅλα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπόρεσε καί γύρισε τίς μέρες τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ μέρες σαρκικῆς καλοπέρασης γιά τόν ἑαυτό του, καί σέ μέρες πένθους καί δακρύων γιά πολλούς ἀπό τούς συντρόφους του στή ζωή.

Οἱ γιορτές οἱ δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, καί γι’ αὐτό εἴχανε κάποιον ἄλλο χαρακτῆρα ἀπό τίς γιορτές πού γιορτάζουνε ἄλλα ἔθνη, προπάντων σήμερα, πού εἶναι κάποιες αὐτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτές τίς ψευτογιορτές ξαμολιοῦνται ὅλα τά βάρβαρα καί ἐγωιστικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού κυττάζει μοναχά τήν εὐχαρίστηση τῆς σάρκας. Ἐνῶ οἱ δικές μας οἱ γιορτές, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, ἔχουνε τή ρίζα τους στή θρησκεία, ἤτανε σεμνές, πνευματικές, ὥστε νά μή σκανδαλίζουνε τούς φτωχούς, ὅσο εἶναι μπορετό σέ σαρκικούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι κι’ οἱ νοικοκυραῖοι ἀποφεύγανε νά πληγώσουνε τούς φτωχότερους, καί νοιώθανε τήν ἀνάγκη νά τούς ζεστάνουνε καί κείνους, στέλνοντας κρυφά στά σπίτια τους διάφορα δῶρα, μέ τρόπο, ὥστε νά μή τούς ταπεινώσουνε, κ’ ἔτσι ἡ διαφορά νά φαίνεται ὅσο μποροῦσε λιγώτερη.

Ἔτσι μορφωθήκανε τά ἔμορφα καί ἁγνά ἔθιμά μας, μέ ψαλμωδίες πού τίς λένε ἀκόμα τά παιδιά στούς δρόμους καί στά σπίτια, μέ καμπάνες, μέ ἔμορφα αἰσθήματα, μέ σεμνές διασκεδάσεις, μέ εὐχάριστη συναναστροφή, πού δένουνε μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους περισσότερο, παρά πού τούς χωρίζουνε. Μά ὁ ὑλισμός κι’ ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά-σιγά αὐτές τίς καλές γιορτές μας, πού πολύ ἔμορφα τίς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μέ σταθμούς γιά νά ξεκουραζόμαστε στόν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος», πού θά πῆ «Ζωή δίχως γιορτή, εἶναι σάν τόν μακρύ τόν δρόμο πού δέν ἔχει πανδοχεῖο νά ξεκουραστῆς».

Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τόν βαρύ καί τόν θετικό κύριο πού δέν ἔχει αἰσθηματολογίες, καί λένε πώς αὐτά εἶναι αναχρονισμοί κι’ ἀδιαφόρετα πράγματα. Αὐτοί γιά μένα εἶναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ἐρημιές, δίχως ἀγάπη, δίχως χαρά, μά καί δίχως πόνο. Γιατί χαρά καί πόνος εἶναι δεμένα. Οἱ τέτοιες ψυχές εἶναι πάντα νεκρά βουνά τοῦ φεγγαριοῦ. Ὡστόσο, κάτι τέτοιοι «ὀρθολογισταί» καί «θετικισταί», ξετρελλαίνουνται γιά κάποιες ἀνόητες ξενόφερτες φέστες καί γιά κάτι μοντέρνα γλέντια πού ρεζιλεύουνε τόν ἄνθρωπο, φτάνει πού γίνουνται κατά τό κοσμοπολιτικό μοντέλο πού βρίσκεται στά «μεγάλα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ». Αὐτοί δέν θέλουνε τίποτα ἀπό τά δικά μας, πού τά λένε ὅλα «βλάχικα, φτωχικά, ἀνάξια γιά ἀνθρώπους πού ξέρουνε τόν κόσμο». Τίποτα ἑλληνικό δέν βρίσκει ἔλεος στά μάτια αὐτῶν τῶν κουφιοκέφαλων, ἀκατάδεχτων κι’ ὅπως πρέπει κυρίων, πού χοροπηδᾶνε, ὡστόσο, σάν τρελλοί, μέ τά τσέρκια στό λαιμό, φτάνει πού ἤρθανε ἀπ’ ἔξω, ἀπό κεῖ «πού ξέρει ὁ κόσμος νά ἀπολαμβάνη τή ζωή»! Τί νά ποῦμε κ’ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, τά βλαχάκια, τά φτωχαδάκια, πού μᾶς νανούριζε ἡ μάνα μας μέ τά παραπονετικά τραγούδια της στήν κούνια μας, καί τώρα δακρύζουμε σάν ἀκοῦμε τά τροπάρια καί τά κάλαντα, πού μᾶς ἑνώνουνε μέ τούς ἀγαπημένους μας πού περάσανε ἀπό τόν τόπο μας πρίν ἀπό μᾶς;

Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες». Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δόστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις νά ὑστερῆται». Ἀθάνατη ἑλληνική φυλή! Φτωχή μά ἀρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο ἀπό τούς εὐτυχισμένους τῆς γῆς, πού τούς μαράζωσε ἡ καλοπέραση.

Ναί, ἀδελφοί μου Ἕλληνες, χαίρετε μαζί μέ κείνους πού χαίρουνται καί κλεῖτε μαζί μέ κείνους πού κλαῖνε. Αὐτή εἶναι ἡ παραγγελία τοῦ Χριστοῦ, καί σ’ αὐτή μονάχα θά βρῆτε ἀνακούφιση. Δίνετε στούς ἄλλους ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε. Τό παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔχει κανένας ἀνάγκη, τό κλέβει ἀπό τόν ἄλλον. «Μακάριον τό διδόναι μᾶλλον, ἤ λαμβάνειν».

Πολλοί ἀπό σᾶς θἄχουνε ἴσως περισσότερο ἀπό μένα τό δικαίωμα νά μοῦ ποῦνε αὐτά πού λέγω ἐγὼ σέ σᾶς. Δέν εἶμαι «ὁ ποιήσας καί διδάξας», ἀλλοίμονό μου! Μά γιά νά μή σκανδαλισθῆ κανένας πώς τά λόγια μου εἶναι ὁλότελα κούφια, στενεύομαι νά πῶ πώς προσπαθῶ νά μήν εἶμαι ὁλότελα «ὁ δάσκαλος πού δίδασκε καί νόμο δέν ἐκράτει».

28 Δεκεμβρίου 1958

(Φώτης Κόντογλου, Χριστοῦ Γέννησις: Τό φοβερόν Μυστήριον, Ἐκδ.Ἁρμός, 2001)

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ

Χριστούγεννα!

Κάθε φορὰ ποὺ γιορτάζουμε τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νὰ τὸ προσεγγίζουμε μὲ δέος καὶ συντριβὴ καρδιᾶς, διότι ὑπερβαίνει κάθε προσπάθεια λογικῆς ἑρμηνείας. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνη τοῦτο πάντες δοξάζομεν…» (Αἶνοι Χριστουγέννων).

Χριστούγεννα!

. Ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἡ Παναγία Παρθένος δέχτηκε στὰ σπλάγχνα της τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ· «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου», ἀπάντησε στὸ μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ (Λουκ. α´ 38), καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ στὰ σπλάγχνα της εἰσῆλθε τὸ πῦρ τῆς θεότητος. Συλλαμβάνει καὶ κυοφορεῖ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

«Θυγάτριον θεοπόθητον», ἡ παρθένος, «ὡσεὶ ἐλαία κατακαρπὸς πάσης ἀρετῆς καταγώγιον γέγονε»· σὰν τέλεια γεμάτη καρπούς, ἔγινε κατοικητήριο κάθε ἀρετῆς. «Τίς λαλήσει τὰ μεγαλεῖα σου, Παρθένε;», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καὶ προσθέτει: «Υἱὸν ἐποίησας Θεὸν ἀνθρώπου, καὶ τὸν ἄνθρωπον υἱὸν Θεοῦ»· ἔκανες τὸν Θεὸ υἱὸ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἄνθρωπο υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βοηθεῖ νὰ προσεγγίσουμε κάπως αὐτὸ τὸ ἀπροσπέλαστο στὴν διάνοιά μας μυστήριο: «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός», γράφει, «ἂν καὶ εἶχε τὴν ἴδια οὐσία καὶ φύση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, καὶ ὡς ἀπαράλλακτη καὶ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶχε τὴ μορφὴ καὶ τὴν φύση τοῦ Θεοῦ… κένωσε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν θεϊκή του δόξα καὶ πῆρε μορφὴ δούλου κι ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Κι ἐνῶ παρουσιάστηκε μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ὄψη τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, ὅπως φαινόταν, ἀλλὰ ἦταν συγχρόνως καὶ Θεὸς» (βλ. Φιλιπ. β´ 6-8). «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ» (Α´Τιμ. γ´16)· ὁ Θεὸς φανερώθηκε σαρκωμένος. «Ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ γ´ 38).

Χριστούγεννα!

Θαῦμα ἀσύλληπτο! Ὁ Θεὸς εἶναι πιὰ κοντά μας. Ἔχει ἑνωθεῖ μαζί μας, ἔχει γίνει ἕνας ἀπὸ μᾶς, γιὰ νὰ ποθήσουμε νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς ἕνα μαζί Του.

Λοιπόν, «εὐφραίνεσθε δίκαιοι· οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε τὰ ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος». Νὰ χαίρετε ἐσεῖς οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι, καὶ ἐσεῖς οἱ οὐράνιες δυνάμεις.
Ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες ψηλαφητὴ πραγματικότητα. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται καὶ ἡ γῆ εὐφραίνεται, πανηγυρίζει.

Ἂς χαιρόμαστε καὶ μεῖς καὶ ἂς γεμίζει ψυχή μας ἐλπίδα. Ἡ παντοδυναμία καὶ ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μὲ τὴν ἄπειρη συγκατάβαση καὶ ταπείνωσή του, προκειμένου νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Ἦλθε στὴν γῆ, ἀλλὰ δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι Θεός. «Ὃ γὰρ ἦν διέμεινε Θεὸς ὢν ἀληθινὸς καὶ ὃ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόμενος διὰ φιλανθρωπίαν»· αὐτὸ ποὺ ἦταν (δηλαδὴ Θεός), παρέμεινε, διότι ἦταν Θεὸς ἀληθινός. Καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, τὸ πῆρε μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη (Ἰδιόμελον Ἑσπερινοῦ Χριστουγέννων).

Γι᾽ αὐτὸ ἂς ψάλουμε μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ὅπως κάνει ὁ ὑμνωδός, δίνοντας παράλληλα σ᾽ Ἐκεῖνον καὶ τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». 

Νὰ ψάλουμε, διότι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν»· μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ σωτήρας μας ἀπὸ τὸ ἄπειρο ὕψος τῆς θεϊκῆς του δόξας. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος Χριστοῦ. Σήμερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε»· ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερα ἑνώθηκαν μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἔφθασε στὴν γῆ ὁ Θεός, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό.

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,

ἀρ. τ. 2145, 15.12.16

Ἠλ. στοιχειοθεσία: «Χριστιαν. Βιβλιογραφία»

https://christianvivliografia.wordpress.com

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ἀρχάγγελος τῆς Κ. Διαθήκης, ὁ ἀγαθὸς ἄγγελος τῆς εἰρήνης καὶ εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν εὐαγγελικῶν μηνυμάτων, ὁ προστάτης τῆς Παναγίας καὶ τῆς λεγομένης «ἁγίας Οἰκογενείας».

Ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Θεοτόκος καὶ Ἀειπάρθενος, ἡ ὑπάρχουσα καὶ ὑπομένουσα, ἡ Γραμματέας τῶν θείων Μυστηρίων καὶ ἀληθειῶν, ἡ θεόπνευστη ὑμνωδὸς τῶν Μεγαλείων τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀεὶ μένουσα καὶ ἀκούουσα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της, ἡ Μαθήτρια τοῦ Χριστοῦ καὶ Διδασκάλισσα τῶν Ἀποστόλων.

Ὁ Ἰωσήφ, ὁ δίκαιος καὶ ἅγιος καὶ σιωπηλὸς προστάτης τῆς Παναγίας καὶ τοῦ θείου βρέφους, ὁ ἐνάρετος καὶ ἀπονήρευτος, ὁ καλοκάγαθος καὶ εὐσπλαγχνικός, ὁ ὑπὸ ἁγίων ἀγγέλων χρηματιζόμενος.

Ἡ Ἐλισάβετ, ἡ γηραιὰ μητέρα τοῦ Προδρόμου, ἡ ἐμπνευσμένη Ὁμολογήτρια τοῦ Μεγαλείου τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν θείων δογμάτων τοῦ Χριστοῦ μυστικὴ ἀναφωνήτρια.

Ὁ Πρόδρομος, τὸ ἐμπνευσμένον δοξολογικὸ βρέφος, ὁ συγγενής τοῦ Κυρίου, ὁ μάρτυρας τῆς ἀληθείας ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ, ὁ μέγας ἀσκητὴς καὶ προφήτης, ὁ μείζων τῶν προφητῶν.

Ὁ Καίσαρας, ὁ αὐτοκράτορας τῆς ἀπογραφῆς καὶ τῆς φορολογίας, ὁ ἄρχοντας τῆς πολυαρχίας.

Οἱ Βηθλεεμίτες, οἱ συμφεροντολόγοι καὶ ἄσπλαγχνοι ἀφιλόξενοι τῶν ἐγκύων γυναικῶν καὶ παραδόπιστοι ξενοδόχοι.

Ὁ Χριστός, Ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Ἰησοῦς, Ὁ Κύριος, Ὁ Ναζωραῖος, ὁ Μεσσίας, ὁ ἀναμενόμενος, ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, τὸ Παιδίον, Ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Λυτρωτὴς τοῦ Κόσμου, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Ἄγγελοι, ἡ χορωδία καὶ ὀρχήστρα τοῦ Οὐρανοῦ, τὰ 9 τάγματα τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ θείου Φωτός, τὸ ἐναρμόνιο μέλος τῶν θείων ἀποκαλύψεων, οἱ ταχυδρόμοι καὶ οἱ ψάλτες τοῦ Θεοῦ, τὰ περιστέρια τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Ἡρώδης, ὁ μανείς, ὁ θηριώδης, ὁ σφαγέας, ὁ παιδοκτόνος, ὁ μέθυσος τῆς ἐξουσίας, ὁ ἀδίστακτος, ὁ ὑποκριτής, ὁ τελικὰ παιζόμενος καὶ ἐμπαιζόμενος, ὁ ψεύτης, ὁ φονέας.

Οἱ Μάγοι, οἱ ἀγαθοὶ ἐπιστήμονες, οἱ βασιλεῖς τῶν Περσῶν, οἱ φέροντες, χρυσὸν τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Βασιλέα, λίβανον τὴν προσευχὴν εἰς τὸν Θεὸν καὶ σμύρναν τὰ μύρα εἰς τὸν ἄνθρωπον, οἱ καλόπιστοι, οἱ ἀδιακόπως ἐρευνῶντες τὸν οὐρανὸν καὶ ἀναζητοῦντες τὸν ἀληθινὸν Θεόν, οἱ ἱεραποδημητὲς καὶ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων, οἱ ἀχθοφόροι τῶν θείων δώρων, οἱ συνεργαζόμενοι καὶ ὁμονοοῦντες, οἱ εὐλογημένοι.

Οἱ Ποιμένες, οἱ ἀθῶοι, οἱ καρδιακοί, οἱ πιστοί, οἱ τὸ θαῦμα θαυμάζοντες, προσκυνοῦντες καὶ κηρύττοντες, οἱ ἀποφασιστικοί, οἱ δρομεῖς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θείας ἀλήθειας, οἱ ἀγγελοπληροφορούμενοι, οἱ σεβαστικοί, οἱ φοβούμενοι τὸν Θεόν.

Ὁ ἀστήρ, ὁ προπορευόμενος ὁδηγός, ὁ ἄγγελος τῶν Μάγων, ὁ ἐμφανιζόμενος καὶ κρυπτόμενος, ὁ φαίνων καὶ σβεννύμενος, τὸ ἄλλο ὄνομα τῆς χάριτος, ἡ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ψυχῶν μας

Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, ὁ ἅγιος ἀσκητὴς τοῦ Σπηλαίου, ὁ ἑρμηνευτὴς τῆς Βίβλου καὶ προσευχόμενος ὑπὲρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ἔνδοθεν τοῦ σπηλαίου.

Ἐμεῖς ὅλοι, οἱ μετὰ Χριστὸν Βηθλεεμίτες, οἱ εὐλογημένοι ποιμένες καὶ προσκυνοῦντες μάγοι, οἱ ἐπίγειοι ἄγγελοι καὶ οὐράνιοι ἄνθρωποι, οἱ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸ θαῦμα κηρύττοντες, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ἀναγεννημένοι δι᾽ ὕδατος καὶ πνεύματος.

Τῆς «Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαμίας»

https://christianvivliografia.wordpress.com