Για την κακογλωσσιά

Φιλοσοφημένες ἐμπειρικές ἀλήθειες, τοῦ ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου.

Αναφορικώς με την κακογλωσσιά, που τόσο είμεθα ένοχοι οι πάντες, αναφέρω το εξής διήγημα: Μακρυά από κάθε θόρυβο ανθρώπινο, επάνω σε μια πλαγιά απόμερη, ένα απλοϊκό σπιτάκι, δέχεται καθημερινά κόσμο και κόσμο, κουρασμένο από την ζωή. Σαν το λιμάνι είναι το σπίτι ενός Πνευματικού.

Μέσα ένας Εσταυρωμένος στον τοίχο ανατολικά και μπρος του ένα κανδηλάκι ακοίμητο, και από το λιβανιστήρι ανεβαίνουν ακατάπαυστα τα μυρωμένα του μοσχολιβάνου κύματα.

Μπρος εκεί γίνεται η ευχαριστία, καρδιές βαρημένες από την αμαρτία ξεκουράζονται. Άνθρωποι τρέχουν καθημερινά, άλλοι με συναίσθησι βαθειά και άλλοι έτσι για τον τύπο, από συνήθεια, όπως κάνουμε εμείς δυστυχώς στις μεγάλες εορτές που εξομολογούμεθα για να κοινωνήσουμε χωρίς μετάνοια όμως, για να ξανακάνουμε τα ίδια μετά την εορτή.

Τι δράματα ξετυλίγονται μέσα εκεί στο φτωχικό κελλάκι; Ο Γέρο Πνευματικός στερεωμένος καλά στην πίστη και φωτισμένος δυνατά με την Χάρι του Θεού, έχει μια ξέχωρη δύναμη να ξεκλειδώνη τις ανθρώπινες καρδιές, να μπαίνη μέσα σαν κυρίαρχος, να γιατρεύει όσες γιατρεύονται πληγές και να γλυκαίνη όσες δεν γιατρεύονται.

Ο αμαρτωλός ανακουφισμένος χύνει δάκρυα και ο πνευματικός σφογγίζοντάς τα με στοργή, κλειδώνει πάλι την καρδιά του. Μεγάλη ανακούφιση αυτό το αποτέλεσμα για τον Πνευματικό.

Μα μερικές φορές, έρχονται και μερικοί από απλή συνήθεια, με χωρίς συναίσθησι. Πόσο τότε κοπιάζει εκείνος; Ιδρώνει, υποφέρει, ικετεύει τον Θεόν να φθάση η χάρις του, είναι μαρτύριο σωστό για τον Πνευματικό κάτι τέτοιες ψυχές.

Μια τέτοια γυναίκα παρουσιάσθηκε μια μέρα στον Πνευματικό να εξομολογηθή και με λόγια πολλά και ζωηρά άρχισε να του λέη πως νηστεύει, πως κάνει ψυχικά πολλά, πως έχει αρετές πολλές, και μόνο για την αμαρτία δεν έκανε κουβέντα, δηλ. ήλθε να πάρη συγχαρητήριον ευχήν και ουχί συγχωρητήριον.

Ο Γέρων με την δυνατή ματιά του ερεύνησε τα βάθη της και είδε πως κάποιο πάθος δυνατό την έχει δαγκωμένη, το πάθος της κακογλωσσιάς, το να ομιλή καθημερινώς για τους άλλους, να κατηγορή τους πάντας και τα πάντα, γνωρίζοντας ή μη γνωρίζοντας και άρχισε να της μιλάη γι’ αυτό και να της δείχνη πως η κακογλωσσιά σπίτια ολόκληρα σαλεύει από τα θεμέλια, οικογένειες ρημάζει και άτομα ρίχνει στην δυστυχία, ακόμη και στον θάνατο και την καταστροφή.

Εκείνη τον κύτταξε με περιέργεια και του είπε τι λες Γέροντα; Με λίγα λόγια που θα πούμε δεν χάθηκε ο κόσμος, δηλ. ζήτησε να πείση και εκείνον πως δεν είναι τίποτα.

Ο Γέρων στάθηκε αμίλητος ολίγον και έσκυψε το κεφάλι, έπειτα έριξε ένα βλέμμα επάνω της και της είπε: καλά, πήγαινε παιδί μου έξω στην αυλή, πιάσε ένα περιστέρι και φέρε μου το εδώ.

Η γυναίκα βγήκε στην αυλή αμέσως, λίγες όρνιθες σκάλιζαν ήσυχες στο χώμα ζητώντας την τροφή τους και καμιά δεκαριά περιστεράκια παίζανε χαρούμενα κάτω από το δένδρο. Ήτανε όλα αγαπημένα το ένα κοντά στο άλλο.

Έτρεξε εκείνη και άπλωσε απότομα τα χέρια της στα περιστέρια και έπιασε ένα, ενώ τα άλλα εφτερούγισαν τρομαγμένα πάνω στο δένδρο. Το αιχμάλωτο περιστεράκι στα χέρια της γυναίκας, ένα ολόλευκο χαριτωμένο, προσπαθούσε με άσκοπα φτερουγίσματα και απελπιστικές κινήσεις να ξεφύγη απ’ τα χέρια της, μα εκείνη το κρατούσε δυνατά και μόνον μερικά φτερά ξετινάχθηκαν και χάθηκαν μακριά από τον αέρα που φυσούσε εκείνη τη στιγμή.

Σε λίγο το έφερε στον πνευματικό και εκείνος το πήρε στα χέρια του το χάιδεψε με στοργή, και το έδωσε πάλι στη γυναίκα και της είπε:

– Ανέβα στην ταράτσα του κελιού και μάδησέ το ζωντανό, εκείνη τον κοίταξε με απορία. Να το μαδήσω ζωντανό; Ναι! μάδησέ το ζωντανό της ξαναείπε επιτακτικά ο Γέρων και εκείνη ανέβηκε στο δώμα και άρχισε να το μαδά.

Το άμοιρο πουλί, ως ήτο φυσικόν, πονούσε και έτρεμε σε κάθε ξερίζωμα των φτερών του, που τα άρπαζε ο άνεμος και τα σκόρπιζε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος.

Σε λίγο το όμορφο περιστέρι μαδημένο και γυμνό μέσα στα χέρια της γυναίκας, είναι να το λυπάται κανείς όσο το βλέπει.

Ω! ταλαίπωρο πουλί είπε ο Γέρων όταν το έφερε η γυναίκα και το χάιδεψε με στοργή και πόνο.

Πήγαινέ το παιδί μου της είπε, πήγαινέ το μέσα στην αυλή και ρίξε το να ζήση μαζί με τα άλλα περιστέρια.

Εκείνη το έφερε και το έριξε, και εκείνο το άμοιρο έτρεξε να φθάση τα άλλα περιστέρια και δοκίμασε να πετάξει μα ανώφελα, δεν είχε φτερά, σαν ντροπιασμένο τώρα, ζάρωσε σε μια γωνιά και στεκόταν σαν κομένο, ενώ τα άλλα περιστέρια, που προ ολίγου παίζανε όλα μαζί χαρούμενα με αγάπη, αγρίεψαν μόλις το είδαν έτσι γυμνό, χύμηξαν επάνω του και άρχισαν να το τσιμπούν με απονιά.

Εκείνο το άμοιρο φώναζε σπαρακτικά σε κάθε τσίμπημα, προσπαθώντας να σωθή, αλλά εξακολουθούν να το τσιμπούν τα άλλα και να τώρα το γέμισαν πληγές και άρχισαν τα αίματα να τρέχουν.

Ω! δυστυχία, είπε με οίκτο η γυναίκα στο καημένο το περιστέρι, Γέροντα το ξέσχισαν, το περιστέρι θα ψοφήση δεν είναι κρίμα;

Πήγαινε και πάρτο γρήγορα, είπε ο Γέρων, να δούμε τι θα κάνουμε. Έτρεξε εκείνη τότε και πήρε το μαδημένο περιστέρι, ενώ τα χέρια της γέμισαν από αίματα.

Το καημένο τι θα απογίνη τώρα Γέροντα, μάτωσε η καρδιά μου που το είδα έτσι, τι θα γίνη, είπε με αληθινή συμπόνοια εκείνη και ο Γέρων, παίρνοντάς το στα χέρια του, της είπε αυστηρά: Βλέπεις τι έκαμες; τι θα απογίνη τώρα το περιστέρι; πώς θα ζήση;

Μα εγώ φταίω; Γέροντα, εσύ δεν μου είπες να το μαδήσω ζωντανό; Ναι εγώ σου είπα είναι αλήθεια, μα τέλος πάντων ανέβα και πάλι στο δώμα και μάζεψε τα φτερά που έβγαλες από πάνω του και εγώ θα τα κολλήσω πάλι και θα ξαναζήση το πουλί.

Τα φτερά; είπε εκείνη με απορία, τα φτερά; Τα πήρε όλα ο άνεμος, στο πέρασμά του σείονταν σύγκορμα τα δένδρα και θα έμεναν κάτω τα φτερά πάτερ; όχι θα τα βρης τα φτερά της είπε, γι’ αυτό πήγαινε στο δώμα να τα μαζέψης, θα τα βρης.

Εκείνη ανέβηκε στο δώμα βιαστικά, μα ούτε ένα φτερό δεν βρήκε και αμέσως κατέβηκε μονολογώντας, θάμεναν φτερά με τέτοιον άνεμο δεν σου το είπα Γέροντα, ούτε ένα δεν βρήκα, τα σκόρπισε όλα ο άνεμος.

Τώρα λοιπόν παιδί μου, είπε με πόνο ο Γέρων, πες μου τι θα απογίνη, έκανες ένα κακούργημα· αφήρεσες όλα τα φτερά από ένα άμοιρο περιστέρι και το έκανες ανίκανο για να ζήση, τώρα και συ πονάς γι’ αυτή την κατάντια του και θέλεις να το σώσης, μα τα φτερά τα πήρε ο άνεμος και δεν μπορείς να κάμης τίποτα, έκαμες το κακό, και τώρα θέλεις να βοηθήσης, μα δεν έχεις τη δύναμη να το επανορθώσης.

Εγώ φταίω πάτερ; είπε με ταραχή η γυναίκα, εσύ δεν μου είπες να το μαδήσω, και ο Γέρων με συγκίνησι βαθειά και με πόνο απήντησε:

Ναι εγώ σου είπα, είναι αλήθεια, μα σου είπα για να σου αποδείξω πόσο κακό μεγάλο, πόσο κακούργημα μεγάλο είναι να μιλάς για τον απόντα αδελφόν σου.

Με την κακογλωσσιά, έτσι σαν το περιστέρι αφαιρείς από τον αδελφό σου την τιμή, την υπόληψι και κάθε άλλο εφόδιο απαραίτητο για τη ζωή και τότε πώς θα ζήση; πονείς σαν τον δης σ’ αυτό το χάλι και προσπαθείς να επανορθώσης το κακό που έκανες, μα τα λόγια σαν τα φτερά τα πήρε ο άνεμος, που να τα βρης, που να τα μαζέψης, που ενθυμείσαι τι είπες για τον απόντα αδελφόν σου;

Το κατάλαβες παιδί μου; ποτέ σου λοιπόν μην ανοίξεις το στόμα σου να πης κακό.

Η γυναίκα έσκυψε το κεφάλι μετανοημένη, ταπεινωμένη και δάκρυα αληθινής μετάνοιας κύλησαν από τα μάτια της. Είχε συνέλθει και είπε, ναι πάτερ μου έχω καταξεσχίσει σάρκες, έχω μιλήσει εναντίον απόντων αδελφών μου, έχω ρυτιδώσει υπολήψεις, έχω μολύνει ονόματα, τώρα το καταλαβαίνω, ότι εξεγύμνωσα πολλές ψυχές απούσες.

Γι’ αυτό αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σας μην ανοίξετε το στόμα σας να πείτε κακό για τον απόντα αδελφό σας, ούτε για αστείο. Κάμνετε κακόν ανεπανόρθωτο.

Αν μια ημέρα τον λυπηθείτε για το κατάντημά του, δεν θα έχετε την δύναμη να επανορθώσετε και θα μείνη μέσα στην καρδιά σας ο πόνος ο αγιάτρευτος, μην το κάμνετε, μην πείτε κακό για τον αδελφό σας.

(ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 100ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ 35 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗ)

http://alopsis.gr/

«Μια ευχή για να κοινωνήσω», Εξομολόγηση-χωρίς εξομολόγηση

Παρουσιάζονται κατά διαστήματα στους Πνευματικούς άνθρωποι μεγάλης συνήθως ηλικίας, σε σπάνιες περιπτώσεις στις πόλεις, αλλά πολύ συχνότερα στα χωριά και ζητούν να τους διαβάσουν (οι Εξομολόγοι) μια ευχή για να κοινωνήσουν.

Είναι προφανώς προκατειλημμένοι από μακροχρόνια επικρατούσα συνήθεια, η οποία εμφανίζεται μάλιστα και ως «παράδοση»!

Από αμνημονεύτων χρόνων, και μάλλον από της τουρκοκρατίας, λόγω απαιδευσίας κλήρου και λαού, διέφυγε το στοιχείο της εξομολογήσεως από το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και ο λαός συνήθισε να «εξομολογείται» χωρίς να εξαγορεύει τα αμαρτήματά του, δηλ. στην ουσία χωρίς να εξομολογείται.

Προσέρχονταν στον Ιερέα και αυτός, χωρίς να τους συστήνει την εξομολόγηση, τους διάβαζε τη συγχωρητική ευχή, ή ατομικώς ή και ομαδικώς. Μετά κοινωνούσαν έχοντας προφανώς και ήρεμη τη συνείδησή τους!

Και επειδή οι άνθρωποι πάντοτε ρέπουν προς τα εύκολα, θέλουν δηλαδή λύση των προβλημάτων τους και στην προκειμένη περίπτωση των αμαρτημάτων τους, χωρίς μετάνοια και εξομολόγηση, χωρίς κόπο και θυσία, όσοι είναι αυτής της νοοτροπίας, συνεχίζουν την… «παράδοση»!

Αυτή η άγνοια και παρεξήγηση πρέπει να εκλείψει. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι, διάγοντες τον 21ον αιώνα, δεν είναι επιτρεπτό και τιμητικό οι Ιερείς να δέχονται και οι «πιστοί» να ζητούν εξομολόγηση χωρίς εξαγόρευση των αμαρτιών. Αυτός που θέλει να κοινωνήσει, πρέπει να υποδεχτεί τον Χριστό στο καθαρό «σαλόνι» της ψυχής του· και η κάθαρση της ψυχής, γίνεται με την εξομολόγηση.

Για να υποδεχτούμε στην ονομαστική μας γιορτή τους επισκέπτες μας, καθαρίζουμε μέρες το σπίτι μας και στολίζουμε ιδιαίτερα το σαλόνι μας. Εάν αυτά τα προσέχουμε για τους ανθρώπους, πώς θα υποδεχτούμε τον Χριστό με τη Θ. Κοινωνία στην καρδιά μας, χωρίς να την καθαρίσουμε από τις ποικίλες αμαρτίες που καθημερινά κάνουμε, χωρίς να εξομολογηθούμε; Γίνεται να βάλουμε τον επισκέπτη μας να καθίσει σε κάθισμα λερωμένο; Όταν δεν συμμετέχουμε σωστά στο μυστήριο της Μετανοίας – Εξομολογήσεως μοιάζει σαν να μη νοιώθουμε πού βάζουμε να «καθίσει» ο Χριστός.

Έκτος αυτών πρέπει να γνωρίζουμε ότι η εξαγόρευση των αμαρτιών μας είναι τελείως απαραίτητη για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διότι (η εξαγόρευση) αποτελεί ένα από τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου και χωρίς αυτό δεν υπάρχει Μυστήριο. Δεύτερον, διότι ο Εξομολόγος όταν διαβάζει τη σχετική ευχή μετά την εξομολόγηση του εξομολογουμένου, λέει ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες που ήδη έχει πει ο εξομολογούμενος (και όχι αυτές που δεν είπε).

Επομένως, ποτέ ξανά να μη πει κανείς: «Μια ευχή για να κοινωνήσω». Αλλά όταν θέλω να κοινωνήσω προετοιμάζομαι για την εξομολόγησή μου με τη βοήθεια κάποιου βοηθήματος και πάω να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου μετανοιωμένος και αποφασισμένος να διορθωθώ.

Δεν εξομολογούμαι από φόβο ή από συνήθεια, ούτε για να φύγει το βάρος που έχω μέσα μου. Δεν εξομολογούμαι δύο – τρεις μόνο αμαρτίες για να αναπαύσω τη συνείδησή μου ή για να απαλλαγώ από τις ενοχές που με βαραίνουν.

Εξομολογούμαι γνωρίζοντας ότι, όποιες αμαρτίες μου αποκρύπτω ή «τις ξεχνώ», όποιες παρουσιάζω συγκεκαλυμμένες για να μη φανεί το μέγεθος ή το είδος της αμαρτίας μου και όποιες ωραιοποιώ από ντροπή, μένουν αθεράπευτες και οι πληγές των αμαρτιών μου με μολύνουν. Στη Θεία Κοινωνία που ακολουθεί, η Θεία χάρη μένει ανενέργητη, διότι ο Χριστός δεν αναπαύεται μέσα μου, επειδή είμαι «ακάθαρτος». Εξομολογούμαι διότι αμάρτησα· προς τον Θεό, προς τον πλησίον μου (τον οποιονδήποτε) και προς τον εαυτό μου.

Εξομολογούμαι διότι ανακαλύπτω και αναγνωρίζω όλες τις αμαρτίες που έκανα, διότι μετανοιώνω γι’ αυτές και τις καταθέτω χωρίς ντροπή στον Πνευματικό μου. (Όσες τυχόν τις ξέχασα και τις θυμήθηκα καθυστερημένα τις σημειώνω, για να μη τις ξεχάσω πάλι και τις λέω στην επόμενη εξομολόγησή μου).

Εξομολογούμαι, διότι θέλω να λάβω τη συγχώρηση και την ευλογία του Θεού, ώστε να ζήσω από δω και μπρος, όπως θέλει ο Θεός εν μετάνοια και υπακοή στο νόμο Του.

http://orahmas.blogspot.gr

Τά πονήρα πνεύματα δέν γνωρίζουν τή φυσή τῆς ψυχῆς μας οὔτε μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της

Τά πονήρα πνεύματα δέν γνωρίζουν τή φυσή τῆς ψυχῆς μας οὔτε μποροῦν νά εἰσχωρήσουν μέσα της. Μποροῦν, ὅμως, νά διακρίνουν ποιά εἶναι ή κατάστασή της ἀπό τά ἔργα μας, τά λόγια μας, τίς ἐνέργειές μας, τίς κλίσεις μας. Τίς σκέψεις, πού δέν ἔχουν βγεί ποτέ ἀπό τά βαθή τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ἀδύνατο νά τίς ἀντιληφθοῦν. Ἀκόμα καί τούς πονήρους λογισμούς, πού οἱ ἴδιοι μᾶς ὑποβάλλουν, δέν γνωρίζουν ἄν τους ἀποδεχθήκαμε ἤ ὅχι. Μποροῦν μόνο νά τό συμπεράνουν, παρατηρώντας προσεκτικά ὁρισμένες ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις ἤ σωματικές κινήσεις μας. Μᾶς προσβάλλουν, γιά παράδειγμα, μέ λογισμούς θυμοῦ καί ὀργῆς. Ἄν ή προσβολή τους πλήξει τήν καρδιά μας, τό διακρίνουν ἀπό μιά σιωπηλή ταραχή, ἀπό ἕναν ἀγανακτισμένο ἀναστεναγμό, ἀπό τή σύσπαση, τή χλωμάδα ἤ τό κοκκίνισμα τοῦ προσώπου μας. Αὐτά εἶναι τά μέσα, μέ τά ὁποῖα ἡ λεπτή νοημοσύνη τους διακρίνει ποιός ἄνθρωπος ἔχει παραδοθεῖ σ' ἕνα πάθος καί σέ ποιό ἀκριβῶς πάθος. Καί δέν εἶναι παράδοξο αὐτό, ἐφόσον τήν ἴδια δυνατότητα μπορεῖ νά ἔχει κι ἕνας ἔξυπνος ἄνθρωπος. Βλέποντας, δηλαδή, τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση ἤ συμπεριφορά κάποιου συνανθρώπου του, μπορεῖ νά συμπεράνει μέ ἀκρίβεια τήν ἐσωτερική του κατάσταση! Πόσο, λοιπόν, περισσότερο θά μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ὡς πνεύματα εἶναι πολύ πιό εὐαίσθητοι καί πολύ πιό ὀξυδερκεῖς ἀπό τούς ἀνθρώπους;

Ἀββᾶ Κασσιανοῦ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους

Ουράνια μηνύματα από τον Μοναχό Μονής Βορ. Δυτικής Ελλάδος Ν.8. 

Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους

“ Επίκειται διωγμός των Μοναχών του Αγίου Όρους…” Μοναχός: Μέσα στο περιβόλι της Παναγίας θα βγάλουν “μαχαίρια” !!!

Θα δείτε σύντομα, ότι μέσα στο περιβόλι της Μητέρας μου, θα βγάλουν μαχαίρια. Δεν θα συμφωνήσουν σε πολλά και θα γίνουν οι 14 Μονές σε πολλά κομμάτια! Και θα δείτε εκεί αδελφό εναντίον αδελφού και πατέρα εναντίον πατρός. Πήρανε μεγάλη ευθύνη στην πλάτη τους με το να καταπατήσουν τον νόμο αυτού του περιβολιού!

(Έχει υπογραφεί στο Παγκόσμιο συμβούλιο των Εκκλησιών, η άρση του αβάτου του Αγίου Όρους με την υπογραφή Ορθοδόξων Αρχιερέων).

Σε αυτό το περιβόλι θα πέση μεγάλη πείνα και δεν εννοώ σωματική.

Τους πραγματικούς δικούς μου, θα τους πετάξουν στον δρόμο.

Ως ζητιάνοι θα περιφέρονται για ένα κομμάτι ψωμί που με μεγάλη λύσσα θα τους το δώσουν. Θα τους περιγελάσουν και θα τους καθαιρέσουν από την Ιεροσύνη τους.

Θα ακούσουν οι δικοί μου τα πλέον χειρότερα λόγια που δεν τα αντέχει η ψυχή! 

Ότι δηλαδή πήγαν εκεί για να φάνε! Και άλλα πολλά άσχημα θα τους πουν, γιατί “ξένο φλουρί” θα πέση ανάμεσά τους.

Και όταν εκεί μέσα κάποιοι θα τρώνε με χρυσό κουτάλι, οι άλλοι, οι δικοί μου, μέσα στο δάκρυ το δικό μου θα βουτήξουν τον άρτο, για να τον φάνε!

-Πολύ σύντομα θα ακούσετε, ότι πρέπει να έχουν και σύνδεση με τον έξω κόσμο και αυτοί και δεν πειράζει να έχουν και μια τηλεόραση. Και άλλα πολλά θα ακούσετε!

Όμως με θρίαμβο, όταν εγώ έλθω να κατοικήσω εκεί, θα έλθουν οι δικοί μου και θα ψέλνουν Ουράνιους Ύμνους μαζί μου.

-Βεβαίως, δεν είναι όλοι οι μοναχοί το ίδιο. Εγώ τους έχω ξεχωρίσει από πριν, γιατί αυτή την εντολή ψυχής έχουν από Εμένα.

-Αυτά ήθελα να τα προσθέσω, ώστε να μην εκπλαγείτε, όταν θα τα ακούσετε.

-Χτίστε γερά θεμέλια της Εκκλησίας παιδιά μου. Το υλικό αυτών των θεμελίων να αποτελείται από αίμα και ψυχή! Το αίμα το δικό μου μέσα στο αίμα σας να είναι και η ψυχή μου μέσα στην δική σας ψυχή. Έτσι γίνονται γερές οι βάσεις.

Τότε κανείς δεν θα μπορή να πλησιάση για να χαλάση αυτά τα θεμέλια.

-Για την νέα Διαθήκη. Σας αποκαλύπτω, λοιπόν, ότι θα είναι η Καινή Διαθήκη των Καθολικών, αλλά φτιαγμένη εκ νέου στα δικά τους μέτρα, όπως αυτοί θα θέλουν να την παρουσιάσουν.

-Και θα αλλάξουν ακόμα και την Θεία Λειτουργία.

Θα τα παραποιήσουν όλα. Θα πάρουν ένα καθαρό πράγμα και 10 βρώμικα. Το ένα καθαρό θα το πάρουν από την Καινή Διαθήκη, που είναι καθαρή όπως τα κρύσταλλα και τα 10 (δέκα) θα τα πάρουν από τους παγκοσμιοποιητές, οι οποίοι θα αποφασίσουν και θα διαμορφώσουν τη νέα θρησκεία.

Επί κεφαλής αυτών των παγκοσμιοποιητών θα είναι ο Πάπας και αυτό το δήθεν “Ευαγγέλιο” που θα ονομάσουν Βίβλο, θα πουν ότι το βρήκαν με την άδεια αυτού του “καλού ποιμένος” του Πάπα, στα άδυτα του Βατικανού, που το είχαν δήθεν κρύψει οι προηγούμενοι.

Αυτά θα τα παρουσιάσουν θεαματικά και ο κόσμος θα τα πιστέψη.

Και θα τα βάλουν εναντίον των “ασεβών κληρικών” επειδή αυτοί έκρυψαν την “αλήθεια”.

-Ο Θεός δεν θα ονομάζεται πλέον παντοκράτωρ, αλλά θεός της ελεημοσύνης, της γνώσεως και της σοφίας.

Για αγάπη θα μιλήσουν πολύ λίγο, γιατί δεν την θέλουν αυτήν την λέξη και το νόημα της!

-Δεν θα μιλήσουν για Θεό Παντοκράτορα, αλλά για έναν θεό πολύ ισχυρό πάνω στη γη. 

Θα εννοούν δήθεν Εμένα, αλλά θα μνημονεύουν κάποιον άλλον θεό, τον δικό τους.

-Ο Ισχυρός Θεός επάνω στην γη, λέγεται: Αγία Τριάς! Ο Ουράνιος Πατήρ, ο Ιησούς Χριστός και το Άγιον Πνεύμα! Έχει όνομα ο Ισχυρός Θεός και είναι συγκεκριμένος! Δεν λέγεται αορίστως “ένας ισχυρός Θεός”. Δεν υπάρχει όνομα γι’ αυτόν;

-Η Βίβλος αυτή η δική τους θα βγη με εικόνες ωραίες, αλλά όχι βυζαντινές! Θα μιλάη και για αγίους, για πρόσωπα όμως άγνωστα σε εσάς.

-Θα δείτε το πρόσωπο του “δήθεν ουράνιου πατέρα” αλλά μόνο για Ουράνιο Πατέρα δεν θα μιλάνε. Το πρόσωπο αυτό δεν θα το αναγνωρίσετε. Θα προέρχεται από μια μεγάλη οικογένεια που κυριαρχεί στην γη. Θα είναι το πρόσωπο που γέννησε τον Πάπα.

-Αυτός ο θεός δεν κρατάει την γη στα χέρια του, αλλά θα έχει τα πόδια του πάνω στην γη.

-Στο δεξί του χέρι θα κρατάει σκήπτρο και στο αριστερό ένα αρνί.

Αυτές τις εικόνες που θα δείτε στην “Βίβλο” θα ομοιάζουν με τις εικόνες του Ουράνιου Πατέρα, αλλά μόνος εκείνος δεν θα είναι!

Μην πλανηθείτε. Βλέπετε, ότι στην Αγία Τριάδα, το τριαδικό σύμβολο, το τρίγωνο, είναι πάνω από το κεφάλι. Στις εικόνες που θα σας δείξουν, θα δείτε ότι θα είναι στο στήθος ή σε άλλες στο μέτωπο.

Όλα αυτά θα τα δείξουν με ένα μεγαλειώδη τρόπο, που οι ευσεβείς θα χάσουν τα λογικά τους και οι ασεβείς θα πλανηθούν και μ’ αυτήν την βίβλο θα “κοιμηθούν”.

Αυτές είναι λεπτομέρειες που θα τις δείτε αργότερα. Τέτοιες εικόνες, όμως, θα δείτε δειλά – δειλά να έρχονται και από τα χέρια των πιστών.

-Αυτά που σας είπα παραπάνω και άλλα πολλά, να μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι θα γίνουν και ότι θα τα δείτε. Είναι η γενιά σας, που θα τα δη όλα, η γενιά σας που θα κριθή και θα θυσιασθή για την πίστη της.

http://www.ouraniaminimata.gr

Ρουμάνοι γέροντες προειδοποιούν για την παναίρεση του Οικουμενισμού

serreosoo8

Αποτείχιση από την παναίρεση του Οικουμενισμού • Οί αφορισμένοι άλυωτοι μοναχοί τού Αγίου Όρους...

Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες ( πιθανόν σκαρίφημα ) δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνσ/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132... 

Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...

Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…

Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…

Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί στην φωτιά από σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…

ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…

Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…

Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.

Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,

«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…

Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,

«εδώ είναι », 

Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω

«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει, 

« τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:

Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,

«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»

Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».

(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)

ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:

« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…

Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !

Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…

Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…

Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…

Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος…

http://agiooros.org

ΛΟΓΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Σύμφωνα με τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο η μετάνοια είναι η υψηλότερη αρετή όλων των αρετών και δεν δύναται να τελειώσει παρά μόνο την ώρα της εξόδου μας απ΄αυτήν τη ζωή.

Η μετάνοια αποκατέστησε τον Προφήτη Δαυίδ, τον Απόστολο Πέτρο, την Αγία Μαρία την Αιγυπτία, τον Άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα και τόσους επώνυμους και ανώνυμους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Και ο Χριστός και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν κήρυκες της μετανοίας και της προσευχής.

Με την μετάνοια θεραπεύεται ο άνθρωπος, λυτρώνεται, βιώνει την αγάπη του Θεού, αποκτά πείρα της παρουσίας Του, αγαπά τον εχθρό του, αγαπά όλο τον κόσμο, πονάει στον πόνο του άλλου και κλαίει την αμετανοησία του συνανθρώπου του.

Η σωτηρία μας ή η απώλεια μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε. Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του, μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριο, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματα μας. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, ως αίτια, λόγω των αμαρτιών μας.

Η μετάνοια έσωσε τους Νινευίτες και απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων. Έσωσε τον Βασιλιά του Ισραήλ Μανασσή από τον Άδη, που επί 55 χρόνια είχε οδηγήσει τον λαό του στην μεγαλύτερη αμαρτία σύμφωνα με τον νόμο της Π. Διαθήκης, την ειδωλολατρία. Έσωσε τον ληστή τον εκ΄δεξιών του Χριστού χωρίς καν έργα μετανοίας. Ήταν αρκετή για τον εύσπλαχνο Κύριο η επίγνωση ότι «δίκαια πάσχει».

Αιτία της συμφοράς που υφιστάμεθα ως έθνος είμαι «εγώ». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε μεγαλύτερη συμφορά παρά μόνο η βαθιά συναίσθηση ότι δίκαια πάσχω. Το να πιστέψω ότι ανέβηκα στο σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. 

Η αναγνώριση της κακής χρήσης της ελευθερίας που μας χάρισε ο αγαθός Θεός, της θεληματικής μας απομάκρυνσης από την πηγή της ζωής.

Όσα καταχθόνια και μοχθηρά να επιβουλεύονται αυτοί, οι εχθροί της πίστεως και του έθνους, δεν θα μπορέσουν να τα ολοκληρώσουν, εάν εμείς αλλάξουμε στάση ζωής. 

 Η δική τους ασχημοσύνη υποδηλώνει την δική μου αποστασία. Ο ανθελληνισμός τους και η αθεΐα τους, είναι αποτέλεσμα της αμετανόητης αμαρτίας μας. Δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε το ποτήρι των θλίψεων που όλο και θα ξεχειλίζει παρά με την επιστροφή μας στον Χριστό.

Γυρίστε σ΄αυτόν που μας αγάπησε περισσότερο απ΄τον εαυτό του. Προδώσατε αυτήν την αγάπη, μοιχεύοντάς την με τα ξυλοκέρατα και την σαπίλα της ύλης που τρέφει μόνο το σώμα που αχόρταγο είναι και στο χώμα θα καταλήξει. Επιστρέψτε στο Πατέρα όπως ο άσωτος υιός, που η αγκαλιά του είναι πάντα ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό. Ξεχάσατε ότι έχετε ψυχή αθάνατη, ως δώρο άνωθεν κατεβαίνων, που δεν σας ανήκει, γιατί το δώρο είναι άλλου. Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας αδερφοί μου αλλά σ΄αυτόν που μας χάρισε την ζωή και σταυρώθηκε για μας. Γιατί περιφρονείτε τον ευεργέτη σας; 

Γιατί τον ξανασταυρώνετε με τις βλασφημίες σας, τις πορνείες, τις μοιχείες, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την μνησικακία και τόσα άλλα.

Ο μεγαλύτερος πόνος του Χριστού δεν ήταν πάνω στο σταυρό, αλλά στον κήπο της Γεσθημανής, σε εκείνη την προσευχή που ο ιδρώτας του έτρεχε ως κόκκοι πηχτού αίματος, πράγμα παράδοξο. Και ήταν αυτό η αβάστακτη θλίψη του επειδή έβλεπε ως Θεός, ότι τα παιδιά του δεν θα αναγνώριζαν τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και θεληματικά θα χανόντουσαν. Η αχαριστία μας συνέτριψε την τρυφερή Του ψυχή.

Ποιος πατέρας και ποια μάνα δεν πονάει και δεν κλαίει όταν τα παιδιά τους δεν τους αγαπάνε.

Σας ξεγέλασαν, ότι μπορεί η ύλη να θρέψει το πνεύμα. Η ύλη παιδιά μου τρέφει μόνο την ύλη και το πνεύμα το πνεύμα, δηλαδή την ψυχή. Πιστέψατε στα ψέματα ότι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένους το χαρτί, δηλαδή το χρήμα. Πιστέψατε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ηδονή που κρατάει μια στιγμή και μετά φέρνει οδύνη γιατί τρέφει μόνο την σάρκα και όχι την ψυχή που είναι ανώτερη από το σώμα. Την σάρκα την πήρατε από τους γονείς σας, την αθάνατη ψυχή από τον Ουράνιο Πατέρα. Παρά ταύτα ο Θεός δεν σας έγινε εμπόδιο στην ελευθερία που σας χάρισε. Εσείς αυτή την ελευθερία την καταχραστήκατε, σε λάθους δρόμους προς ικανοποίηση των σαρκικών σας επιθυμιών που δεν χορταίνουν ποτέ μα ποτέ. Ο άνθρωπος είναι πάνω απ΄όλα ψυχή και η ψυχή έχει ανάγκη από τον Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας.

Επιστρέψτε σ΄αυτόν που πονάει περισσότερο για σας απ΄ότι εσείς για τον εαυτό σας. 

Σ΄ Αυτόν που θέλει να ακούσει δυο λόγια μετανοίας μέσα από την καρδιά σας. «Κύριε συγχωρέσε με». Και τότε θα αλλάξει τη ζωή σας. Αν το κάνετε όλοι αυτό, ή έστω οι περισσότεροι, τότε θα πέσουν όλες οι αντίχριστες δυνάμεις που καταδυναστεύουν την πατρίδα και τη ζωή μας. Η ιστορία, αλλά και η γνώση του Θεού, μάς έχει διδάξει για του λόγου το αληθές. Ο Λόγος του Θεού που θα αγγίξει τις καρδιές σας προς μετάνοια είναι ανώτερος από τα όπλα και την επανάσταση. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνετε και αυτό στην ώρα του. Χωρίς όμως μετάνοια και αγάπη μεταξύ μας, είναι αποτυχημένη κάθε ανθρώπινη εξέγερση.

Ο Κύριος σας ικετεύει να επιστρέψετε στον εαυτό σας μέσω της προσευχής, της μετάνοιας, της αγάπης στον συνάνθρωπο σας. Γιατί Αυτός είναι μέσα σας, περιμένει να του ανοίξετε, και εσείς δεν το κάνετε. Κλάψτε για τις αμαρτίες σας που είναι η αιτία των συμφορών που περνάτε και όχι οι άλλοι και τότε θα σας αποκαλυφθεί ο Θεός. Ακόμα και όταν δεν φταίμε ή επίγνωση ότι στο παρελθόν έχουμε λυπήσει πολλούς και πολύ τον Θεό μας λυτρώνει από νέες πτώσεις και μας οδηγεί σε κατανυκτική προσευχή. Θα πρέπει σ΄αυτή τη ζωή να πληρώσουμε το 1|10 του αντιτίμου των αμαρτιών μας. Το άλλο υπόλοιπο μας χαρίζεται.

Πιστέψτε με, όσο μετανοούμε, τόσο καθαριζόμαστε και τότε μπορούμε να δούμε καθαρά ότι πριν δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε, ότι ο γλυκύτατος Χριστός είναι μέσα μας. 

Όσο μετανοώ, τόσο τον βλέπω, όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου, ενώπιον Του, και όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μου την καταργεί ο Χριστός!

Αν μπορώ να κάνω κάτι για σας είναι να κλάψω την αμαρτία μου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι για τον πάσχοντα και καταδιωκόμενο Έλληνα είναι να κλάψετε τον εαυτό σας. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον πολύς για να πούμε ότι δεν πειράζει, είμαστε ακόμη καλά, όσοι νομίζετε ότι είστε. Το αύριο δεν σας ανήκει. Αν σας βρει μετανοημένους θα σας οδηγήσει στην επόμενη ημέρα, αν όχι τότε τι άλλο να σας πω, παρά μόνο, μετανοήστε και ο Χριστός θα τα αλλάξει όλα.

Η έμπρακτη αυτή μετάνοια εκδηλώνετε με την νηστεία, τις εδαφιαίες μετάνοιες, την αποχή απ΄αυτά που σας αρέσουν και είναι εφ΄άμαρτα, με την προσευχή, τις αγρυπνίες και το κάθε καλό έργο για τον έχοντα ανάγκη σήμερα αδερφός μας.

Με την εξομολόγηση συγχωρούνται αμαρτίες με την έμπρακτη μετάνοια και το πένθος καθαρίζει η ψυχή μας.

Και θα γίνει αυτή η μετάνοια ασπίδα και σκέπη σε όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν. Έχει δε και την δύναμη όταν είναι βαθιά και από ένα μεγάλο μέρος του λαού να αναστείλει ή να μετριάσει ή και να καταργήσει αποφάσεις του Θεού.

Ο Κύριος μακάρισε τους πενθούν τες και υποσχέθηκε ότι θα τους παρηγορήσει. 

Αντίθετα στους χορτασμένους από υλικά αγαθά και αμαρτίες ξεφώνισε το «αλλοίμονο».

http://www.ouraniaminimata.gr

Ἐκεῖ εἰς τὴν ΕΡΤ ποῖος κάνει "κουμάντο";

Ποῖοι κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ κανάλι; Παπικοί, Σιωνισταί, ἀνόητοι ἢ ἄνθρωποι ποὺ νομίζουν ὅτι ὅσοι τοὺς παρακολουθοῦν τρώγουν κουτόχορτον; 

Ἀναφέρονται εἰς τὰ Χριστούγεννα καὶ ὄπισθεν τῆς ἐκφωνητρίας φαίνεται ὁτιδήποτε ἐκτὸς ἀπὸ ὅ,τι ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ! 

Φαίνεται ὁ αἱρεσιάρχης καὶ σφετεριστὴς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ θρόνου τῆς Ῥώμης Φραγκῖσκος, τὸ ἐθνικὸν σύμβολον τῶν Ἑβραίων καὶ ἐκεῖνο τὸ ξωτικὸν μὲ τὰ ἐρυθρὰ ἐνδύματα! 

Ἂν δὲ κάποιος ἔχῃ τὴν ὑπομονὴν νὰ παρακολουθήσῃ καὶ τὴν εἴδησιν, τότε θὰ ἀκούσῃ καὶ ἐξωφρενικὰς ἀνακριβείας! 

Μᾶς λέγει ὅτι ἑορτάσθησαν τὰ Χριστούγεννα καὶ εἰς τὴν Βασιλικὴν τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεὲμ καὶ μᾶς δείχνει τὸνΛατινικὸν ναὸν καὶ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους νὰ πραγματοποιοῦν ἐκεῖ τήν ... φιέστα τους! 

Ἔχει κανένα Ὀρθόδοξον Χριστιανὸν ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, εἰς τὸ ὁποῖον ὑπάγεται ἡ Βασιλικὴ τῆς Γεννήσεως, ἀκολουθεῖ τὸ λεγόμενον παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ Χριστούγεννα ἐκεῖ ἑορτάζονται 13 ἡμέρας ἀργότερον; 

Διατί ἆρά γε προσπαθοῦν συνεχῶς νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώνουν, ὅταν τὰ ἀποκαλοῦμε "βρωμοκάναλα"; 

Τόσον πολὺ εὐφραίνονται μὲ αὐτὸ τὸ ἐπίθετον ποὺ τοὺς ἀποδίδεται;

Ludmilla Simone

http://opaidagogos.blogspot.gr

Μοναχός Παίσιος Ἁγιορείτης: Τίς αἱρέσεις πάντα τίς ἀκολουθοῦν διωγμοί

Πόσα δεινά ἔχουν ἔλθει στόν κόσμο; Οἰκονομική κρίση, φτώχεια καί πεῖνα, μετανάστευση λαῶν, τρομοκρατικές ἐνέργειες, πόλεμοι σφαγές καί ἐγκλήματα, νόμοι ἀντίχριστοι ἀσεβεῖς καί ἀνήθικοι, ἐξάπλωση τῆς διαστροφῆς τῶν ἀνθρώπων, ἀγωνιώδης προσμονή παγκόσμιου πυρηνικοῦ πολέμου, ἐξαγγελίες κυβερνητῶν, προετοιμασίες ἐθνῶν, μετακινήσεις στρατῶν, χρεοκοπίες κρατῶν, καταστροφή τῆς χώρας μας ἀπό ἀντεθνικές κυβερνήσεις, ἐξαθλίωση τοῦ λαοῦ μας μέ ἐντολές ἐξωτερικῶν δυνάμεων, εἰσροή φανατικῶν μωαμεθανῶν στήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, ἀπειλές γειτονικῶν κρατῶν γιά τήν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα κ.ἄ.π.πού ξαφνικά ἐμφανίζονται καί δέν ξέρουμε πού θά ὁδηγήσουν τήν ζωή μας.

Καί σάν νά μή μας ἔφταναν αὐτά, ξεκινᾶμε ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο, χωρίς ὅπλα πού ἀφαιροῦν τήν ζωή, ἀλλά πού κλονίζουν τήν ψυχή καί σαλεύουν τήν πίστη.

Ὅπως ὅταν ἐμφανίζονταν οἱ αἱρέσεις καί ὅταν ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο καί διχάζονταν οἱ χριστιανοί, ἔτσι καί τώρα μ΄αὐτή τήν μυστήρια Σύνοδο τῆς Κρήτης,Ἐκκλησίες χωρίζονται, Μητροπολίτες διχάζονται, οἱ λαϊκοί ἀποροῦν καί στό Ἅγιον Ὄρος, Πατέρες διώκουν καί διώκονται.

Ὅλες τίς Συνόδους γιά νά ἐπικυρωθοῦν, ἔπρεπε πρῶτα νά τίς ἀποδεχθοῦν οἱ χριστιανοί, ἐνῶ αὐτήν τήν Σύνοδο ὁποῖος δέν τήν ἀποδέχεται διώκεται. Καί μόνο αὐτό φτάνει γιά νά καταλάβει κι ἕνας ἁπλός χριστιανός ὅτι δέν εἶναι θεϊκή ἀλλά ληστρική.

Τόσα χρόνια ζούσαμε μαζί ἀγαπημένοι καί ὑμνούσαμε τόν Θεό «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» καί τώρα ξαφνικά γίναμε ἐχθροί;

Σχεδόν ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἰδικά οἱ Ἕλληνες καί οἱ Σλάβοι βρίσκονται σέ ἀναταραχή καί ἀντιδροῦν στίς ἀλλαγές πού βλέπουν, ὅπως ἡ ἀναγνώριση -ἐμμέσως πλήν σαφῶς-τῶν ἑτερόδοξων ὡς ἱστορικῶν ἐκκλησιῶν, τοῦ Προτεσταντικοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν, τοῦ γάμου μετά τῶν αἱρετικῶν, τῶν διαχριστιανικών διαλόγων μετά συμπροσευχών καί τελετῶν πού ἀπαγορεύονται κ.ἄ.π. ὅπως, ἡ ὑποβάθμιση τῶν Ποιμένων δηλ. τῶν Ἐπισκοπῶν στήν Σύνοδο, ἡ ἐγκαθίδρυση πρωτείων στήν Σύνοδο δηλ. οἱ πρῶτοι πού ἀποφασίζουν, οἱ δεύτεροι πού ψηφίζουν, οἱ τρίτοι πού συνυπογράφουν, οἱ τέταρτοι πού δέν συμμετέχουν, οἱ παρόντες αἱρετικοί πού συγχαίρουν καί οἱ ὀρθόδοξοι πού ὑποχρεωτικά ἀποδέχονται, ἡ παρουσία τοποτηρητῶν ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις καί συμπροσευχές μέ αὐτούς, ἡ συμμετοχή γυναικός πράκτορος τῆς CIA στήν Σύνοδο κ.λ.π. πού εἶναι ἀτελείωτα καί ἀνεκδιήγητα.

Ἄς προσευχηθοῦμε νά μᾶς δείξει ὁ Θεός τί νά κάνουμε. Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ Ἐκκλησία μας, ἔχει ἀφήσει Κανόνες πού μᾶς λένε τί μποροῦμε καί τί πρέπει νά κάνουμε. Ἄς μή βιαστοῦμε νά βγάλουμε συμπεράσματα καί ἀποφάσεις.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει μέ Κανόνες νά μή μνημονεύουμε ἕναν Ἐπίσκοπο πού ἀλλάζει τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, διότι πῶς μπορεῖ χριστιανός πού πιστεύει καί ἀγαπάει τόν Χριστό, ν΄ἀποδέχεται ἕναν βλάσφημο ἐχθρό του Χριστοῦ ὅπως τό εἶπε ἡ Παναγία στήν Μονή Ζωγράφου «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ Μου καί ἐμοῦ» καί ἐννοοῦσε τούς Παπικούς καί τούς Φιλενωτικούς.

Ὡστόσο δέν ἐπιτρέπει νά κάνουμε σχίσμα, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Σχίσμα δέν κάνει αὐτός πού ἀποτρέπει τήν δημιουργία σχίσματος πολεμώντας τά ἀλλότρια δόγματα διακόπτοντας ἐπικοινωνία μετά τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου.

Σχίσμα γίνεται ὅταν κάποιος χωρίζεται ἀπό τήν μία ἁγία καί ἀποστολική Ἐκκλησία καί κάνει δική του ἐκκλησία, ἐπίσης ὅταν κάποιος βγάζει ἀλλότρια δόγματα, ὅπως ἔκαναν οἱ αἱρετικοί καί οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές πού ἀποδέχονται τούς αἱρετικούς καί μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση» ὁδηγοῦν αὐθαίρετα τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ ἕνωση μέ αὐτούς πού οἱ ἅγιοι Πατέρες μας καί οἱ Οἰκουμενικές μας Σύνοδοι τούς καταδίκασαν καί τούς ἀναθεμάτισαν καί παραμένουν ἀδιόρθωτοι καί προκόπτοντες εἰς τά χείρω.

Συμμέτοχοι γίνονται καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν γιά ὁποιοδήποτε λόγο, διότι οἱ πιστοί δέν κάνουν συμβιβασμούς στήν πίστη, ἐνῶ οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ διωγμούς.

Δυστυχῶς ἕνα τέτοιο φαινόμενο ἐμφανίζεται στό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο φαίνεται ὅτι εἶναι ἐντολή ἄπ΄ἔξω καί εἶναι κρίμα νά συμβαίνει αὐτό ἐδῶ μέσα στήν Ἀθωνική πολιτεία καί οἰκογένεια.

Νά διωχθεῖς ἀπό ἕναν ἀλλόπιστο ἢ αἱρετικό, ναί εἶναι εὐλογία, ἀλλά ἀπό τόν πατέρα σου ἢ τόν ἀδελφό σου εἶναι κρίμα γι΄αὐτόν.

Ἄς προσευχηθοῦμε νά μᾶς φωτίσει ὁ Θεός νά κάνουμε τό καλό μέ καλόν τρόπο χωρίς ν΄ἀφήσουμε νά μειωθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη πουθενά καί σέ τίποτα.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον ἡμᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς Σου, καί τόν κόσμον ἅπαντα φώτισον.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς τούς Ἁγιορεῖτες Μοναχούς τοῦ Περιβολιοῦ σου.

Μοναχός Παίσιος Ἁγιορείτης.

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

Η διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου περί της αιρέσεως του παπσιμού

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης ο Νάξιος, ο εξαίρετος και σοφώτατος αυτός Μοναχός, ο οποίος υπήρξε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υψηλό υπόδειγμα μοναχικής αγιότητος και κορωνίδα της μορφωτικής συμβολής και της πολυποικίλου και ευρυτάτης συγγραφικής επιδόσεως του ορθοδόξου μοναχισμού, γεννήθηκε στη νήσο Νάξο των Κυκλάδων το 1749. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος Καλλιβούρτσης.

Έχοντας εκ νεαράς ηλικίας την μεγάλη κλίση προς τον μοναχικό βίο, αφού εκπαιδεύθηκε καταλλήλως από οσίους άνδρες, κατέληξε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή του Διονυσίου, όπου εκάρη Μοναχός και έλαβε το όνομα Νικόδημος. 

Εκεί επεδόθη στη συγγραφή παμπόλλων θαυμασίων και ψυχοφελεστάτων συγγραμμάτων. Αφού έζησε βίο θεάρεστο, εξεδήμησε εις Κύριον την 14ην Ιουλίου 1809.

Η πληθώρα των έργων, που συνέγραψε και εξέδωσε, τον κατατάσσει μεταξύ των πολυγραφωτάτων διδασκάλων της Ορθοδόξου Θεολογίας και ηθικής, όπως επίσης και της εκκλησιαστικής υμνολογίας, της αγιολογίας και του κανονικού δικαίου.

Τα πολυπληθή έργα του συνετέλεσαν και συντελούν πάντοτε σε ψυχική ωφέλεια, σε ηθική τόνωση και σε πνευματική μεταρσίωση˙ σε κατάνυξη προς μίμηση Χριστού και προς επιστροφή και μετάνοια˙ σε πνευματική άσκηση για τελειοποίηση˙ σε πραγματικά πνευματικά γυμνάσματα, ώστε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της πνευματικής δράσεως προς άνοδο.

Τα έργα του εν συνόψει είναι τα εξής:

α) «Φιλοκαλία», β) «Ευεργετινός», γ) «Περί συνεχούς Μεταλήψεως», δ) «Αλφαβηταλφάβητος», ε) «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον», στ) «Άπαντα Συμεών του Νέου Θεολόγου», ζ) «Εξομολογητάριον», η) «Αόρατος Πόλεμος», θ) «Νέον Μαρτυρολόγιον», ι) «Πνευματικά Γυμνάσματα», ια) «Νέον Εκλόγιον», ιβ)«Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τα σωζόμενα», ιγ) «Πηδάλιον», ιδ) «Εγκώμια Επιταφίου», ιε) «Νέον Θεοτοκάριον», ιστ) «Χρηστοήθεια των Χριστιανών», ιζ) «Ευχολόγιον», ιη)«Ερμηνεία των Καθολικών Επιστολών», ιθ)«Ερμηνεία των Επιστολών του Αποστόλου Παύλου», κ) «Ερμηνεία ε[ις τούς ΡΝ΄ Ψαλμούς του προφητάνακτος Δαβίδ», κα) «Κήπος Χαρίτων», κβ) «Βίβλος Βαρσανουφίου», κγ) «Υπομνήματα Αγίων Ανδρών Αγιορειτών», κδ) «Νέος Συναξαριστής», κε) «Ομολογία της εαυτού Πίστεως», κστ) «Εορτοδρόμιον», κζ) «Νέα Κλίμαξ» κ.α.[1]

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος αναγνωρίσθηκε επισήμως τον Ιανουάριο του 1995 κατατασσόμενος στη χορεία των Οσίων υπό της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου, η οποία προσηκόντως εξετίμησε «την πάγκοινον αγιορειτικήν ομολογίαν περί της έργω μεμαρτυρημένης και εκ των συγγραφών αυτού βεβαιωμένης βαθείας πίστεως, πλήρους ταπεινώσεως και αξιομιμήτου βιοτής» και εντάχθηκε στο Συναξάριο των Αγίων και Οσίων ανδρών της Εκκλησίας, όπως πολλοί άλλοι νεομάρτυρες και Όσιοι.

Η Εκκλησία ανέδειξε πολλούς νέους Αγίους και για να έχουμε πλήρη επίγνωση της εννοίας, η οποία αποδίδεται στη λέξη «νέοι Άγιοι», τονίζουμε ότι μόνο χρονολογικώς κατατάσσουμε τους Αγίους σε «παλαιούς» και «νέους»˙ «παλαιοί» ονομάζονται οι Άγιοι, που μαρτύρησαν από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια μέχρι πριν την Τουρκοκρατία, (1ος - α΄μισό 15ου αιώ.) ενώ «νέοι» ονομάζονται οι Άγιοι, που μαρτύρησαν από την περίοδο της Τουρκοκρατίας (β΄ μισό 15ου αιώ.) και επέκεινα. Με την έννοια, όμως, της διαβαθμίσεως η Εκκλησία διδάσκει ότι οι Άγιοι όλων των εποχών είναι ίσοι απέναντι του Θεού και κατατάσσονται στους ουρανίους χορούς των Αποστόλων ή Μαρτύρων ή Προφητών ή Ιεραρχών ή Οσίων ή Δικαίων ανάλογα με την πίστη και τη ζωή τους. 

Αλλά, επειδή κάποιοι ενίοτε δεν παραδέχονται ότι υπάρχουν άγιοι πάντοτε στον κόσμο είναι χρήσιμο να παρατηρήσουμε τα εξής :

Άγιοι καθίστανται όσοι ζουν Χάριτι Θεού κατά Θεόν, όσοι, δηλαδή, εν ζωή πολιτεύονται με Ορθοδοξία και Ορθοπραξία και μετά θάνατον αφθαρτίζονται, μυροβλύζουν και θαυματουργούν. Καθόλου δεν έχουν τεθεί χρονικά όρια για την εμφάνιση των Αγίων, γιατί το ίδιο το Πνεύμα το Άγιον δεν έχει όρια ως Θεός και γιατί οι Άγιοι αποτελούν τον καρπό της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος και την επιβεβαίωσή Του. Αφού το Πνεύμα το Άγιον δεν έπαυσε να υπάρχει, αλλά θα παραμένει «έως της συντελείας του αιώνος», κατ’ αντιστοιχίαν ούτε οι Άγιοι έπαυσαν να υπάρχουν, αλλά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε. Η Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία είναι μία «μηχανή» - ας μας επιτραπεί ο όρος - παραγωγής Αγίων. Στην Ορθόδοξο Εκκλησία τους Αγίους τους αναδεικνύει ο Θεός και η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, σε αντίθεση με την αίρεση του Παπισμού, όπου εκεί τους ανακηρύττει ένας κτιστός, ατελής, υπερήφανος και αμετανόητος άνθρωπος, ο αιρετικός Πάπας[2].

Ο Όσιος Νικόδημος, ως Πατήρ της Εκκλησίας και ως κατεξοχήν φορεύς του θεολογικού πνεύματος, δεν έλεγε τίποτα δικό του, τόσο επί των δογματικών ζητημάτων όσο και επί των πνευματικών. Δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να πει δικά του πράγματα. Του αρκούσε η οικείωση του απεράντου θεολογικού θησαυρού και η βίωση της ζωής των θείων Πατέρων. Αφού απέμαξε πολλές γνώσεις από τους Πατερικούς θησαυρούς και εναρμόνισε την αγία ζωή του με αυτή των Πατέρων, διδάχθηκε κι αυτός από το ίδιο Πνεύμα, από το οποίο διδάχθηκαν και οι Πατέρες. Έγινε διδακτός Θεού και αυθεντικός Θεολόγος, δηλαδή θεόπτης και έπασχε τα θεία. Τότε οι γνώσεις έγιναν κτήμα του και ο νους του δεν είχε περιθώρια να παράγει κάτι νέο, αφ’ ενός μεν διότι έβλεπε και κατανοούσε το ασφαλές, το έγκυρο και το αλάνθαστο της Πατερικής σοφίας, αφού αυτή αποτελεί αγιοπνευματικό καρπό, αφ’ ετέρου δε εξαιτίας της άκρας και υψοποιού ταπεινώσεώς του. Έτσι, συνετώς και ταπεινώς φρονών, καταφεύγει διαρκώς στους Πατέρες και με τον τρόπο αυτό τα έργα του αποτελούν την συμπύκνωση των προγενεστέρων Πατέρων.

Σ’ αυτή την κατάσταση βρισκόταν ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, επικαλούμενος πάντοτε τους Πατέρες, ενώ αυτός ήταν όλος εκτός κόσμου και εντός της θεωρίας του Θεού.

Μεγίστη, επίσης, υπήρξε η συμβολή του και στην πνευματική ανόρθωση του Γένους στην κρίσιμη τότε εποχή της Τουρκοκρατίας, αφού αναδείχθηκε ο μοναδικός εκλαϊκευτής της Ορθοδόξου Θεολογίας σε όλους τους επιμέρους τομείς της˙ ασκητική, θεωρητική, μυστική, λειτουργική, ηθική, φιλολογία, υμνολογία, δογματική, Κανονικό Δίκαιο και εξομολογητική[3]. 

Δικαίως, λοιπόν, τιμάται ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος, όπως οι μεγάλοι Άγιοι της αρχαίας Εκκλησίας και αποτελεί, όπως εκείνοι, καύχημα της Ορθοδοξίας. Δείγμα της ευαρεστήσεως του Αγίου Τριαδικού Θεού προς το πρόσωπό του είναι και η αφθαρσία της Τιμίας Κάρας του, η οποία βρίσκεται αποτεθησαυρισμένη στο κελλί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Αγίου Όρους.

Ας μας επιτραπεί στη συνέχεια να αντλήσουμε σήμερα λίγο «ύδωρ ζων» από την αγιοπνευματική πηγή του Οσίου Νικοδήμου και να λάβουμε μία γεύση αυτής της άνωθεν κατερχομένης σοφίας, αναφερόμενοι συνοπτικά σ’ ένα πολύ επίκαιρο και καυτό θέμα ˙ «Η αίρεση του παπισμού κατά τον Όσιο Νικόδημο», δεδομένου ότι στις αποκαλυπτικές και έσχατες αυτές ημέρες, που ζούμε, η Αγία Ορθοδοξία, ακόμη κι εδώ στην αγιοτόκο και ηρωοτόκο Ορθόδοξη Ελλάδα μας, υφίσταται καίρια πλήγματα από την παναίρεση του Οικουμενισμού, ο οποίος προωθείται από Ορθοδόξους λαϊκούς θεολόγους και από Ορθοδόξους κληρικούς, ιερείς, αρχιμανδρίτες, επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες, οι οποίοι κανονικά πρέπει να ονομάζονται οικουμενιστές και οι οποίοι θέλουν να υποτάξουν την Ορθοδοξία στην αίρεση του Παπισμού. Γι’ αυτό και τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την «ένωση των Εκκλησιών» χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι τεράστιες και ανυπέρβλητες δογματικές διαφορές, αν και ο όρος αυτός είναι θεολογικά αδόκιμος, αφού η Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία ποτέ δεν διασπάσθηκε, για να ενωθεί τώρα, αλλά οι Παπικοί και όλοι οι αιρετικοί, παραχαράττοντας την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστη, αποσχίσθηκαν από την Ορθόδοξο Εκκλησία και τοποθέτησαν τον εαυτό τους εκτός αυτής και βεβαίως δεν αποτελούν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές παρασυναγωγές.

Ποιά είναι, λοιπόν, η θέση του Οσίου Νικοδήμου έναντι του Παπισμού και των Λατίνων ή Φράγκων;

Ο Όσιος Νικόδημος, πρωταγωνιστής του κινήματος των Κολλυβάδων, ανανέωσε την θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά μαζί με τους άλλους Αγίους Κολλυβάδες (Άγιο Αθανάσιο Πάριο και Άγιο Μακάριο Κορίνθου) τον 180 αιώ., μόνο και μόνο για να μη περάσει ο επικινδύνως εισαγόμενος τότε δυτικός Διαφωτισμός ή μάλλον σκοταδισμός και εργάσθηκε για να αποτραπούν εξ ίσου τόσο οι εξισλαμισμοί όσο και οι εκλατινισμοί. Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας, μεγάλος θεολόγος και ομολογητής των καιρών μας, μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης στην κλασική και μοναδική για την πληρότητά της μονογραφία «Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του», γράφει σχετικώς: «Ο Άγιος Πατήρ γινώσκων και εξ ιδίας πείρας εκ της κατ’ ανάγκην αναστροφής του εν Νάξω, ποίον κίνδυνον διέτρεχον οι Ορθόδοξοι εκ του προσυλητισμού των, γράφει ταύτα : ‘...οι Ορθόδοξοι εκείνοι όπου συναναστρέφονται με τους Λατίνους και ακούουν τας ψευδολογίας των και τα άλλα απατηλά τους λόγια, δύνανται να ωφεληθούν μεγάλως εις αυτήν την πίστιν και την ευσέβειαν, το κεφάλαιον των καλών, από τον ενταύθα βίον του θείου Μελετίου του Ομολογητού, διατί θέλουν καταλάβει εξ αυτού, πόσον μισητή και βλάσφημος είναι η τούτων αίρεσις, ώστε οπού ο ίδιος ο Θεός έδειξεν εις έλεγχον αυτών και κατηγορίαν μεγάλα και αναντίρρητα θαύματα, τα οποία ο φιλευσεβής αναγνώστης πρέπει να αναγινώσκη, διά να γνωρίζη το φως της ιδικής μας Ορθοδοξίας και το σκότος της εκείνων κακοδόξου αιρέσεως...»[4].

Σε άλλο σημείο παραθέτει ο μακαριστός μοναχός Θεόκλητος γράμμα του Οσίου Νικοδήμου προς τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, που εφησύχαζε τότε στην Ι. Μ. Ιβήρων, σχετικά με την επιθυμία Λατίνου μοναχού να γίνει Ορθόδοξος, το οποίο έχει ως εξής : «Παναγιώτατε, Θειότατε και προσκυνητέ μου Αυθέντα και Δέσποτα και Οικουμενικέ Πατριάρχα. Ο του παρόντος διακομιστής, καταγόμενος εκ της Ουγγαρίας και βαπτισμένος ή μάλλον ειπείν, καταβαπτισμένος ων και μεμολυσμένος τω των Λατίνων μολύσματι, προσέρχεται δι’ εμού τη Παναγία Υμών Κορυφή, ζητών θερμώς, όπως βαπτισθή τω της καθ’ ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας ορθοδόξω βαπτίσματι. Παρακαλούμεν ουν αυτός και εγώ την χριστομίμητον και αποστολικήν καρδίαν υμών, ίνα διά διστίχου σας επιταγής αποστείλητε τον ρηθέντα αμόναχον και αμύητον μοναχόν, προς τον τη του Παντοκράτορος Μονή Βλάχον Παπα-Γρηγόριον τον πνευματικόν, ίνα εκείνος ως ομογενής και ομόγλωσσος μυήση και αναγεννήση αυτόν διά του καθ’ ημάς βαπτίσματος, όπως και αυτός και εγώ εκτενέστερον δεώμεθα του Θεού, ίνα μετά των άλλων σωτηριωδών καταθυμίων και πλοός αισίου απολαύση και προς τον Οικουμενικόν Αυτής θρόνον κατευοδωθείη και δράση του αγαθού μιμήματα εις κοινήν παντός του χριστεπωνύμου λαού ωφέλειαν. Ης και τας ευχάς εξαιτούμενος, μένω κηρυττόμενος. Ελάχιστος υμών δούλος, Νικόδημος»[5].

Βλέπουμε, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζει ο Όσιος Νικόδημος «την μισητήν και βλάσφημον αίρεσιν των Λατίνων» και πώς αποκαλεί το βάπτισμα των Λατίνων μόλυσμα και μεμολυσμένους όσοι βαπτίσθηκαν μ’αυτό;

Για να μην υπάρχει πάντως καμμία αμφιβολία για το τί πίστευε ο Όσιος Νικόδημος για τους Λατίνους και για το βάπτισμά τους, μεταφέρουμε εδώ όσα σχετικά λέγει στο Πηδάλιο: «Όλη τούτη η θεωρία, όπου έως τώρα εκάμαμεν εδώ, δεν είναι περιττή, μάλιστα είναι αναγκαιοτάτη, απλώς μεν διά κάθε καιρόν, μάλιστα δε την σήμερον διά την μεγάλην λογοτριβήν και αμφισβήτησιν, όπου γίνεται διά το των Λατίνων βάπτισμα, όχι μοναχά αναμεταξύ ημών και των Λατίνων, αλλά και μεταξύ ημών και των Λατινοφρόνων. Λοιπόν, ακολουθούντες εις τα ειρημένα, επειδή ο τύπος του αποστολικού κανόνος το απαιτεί, λέγομεν ότι το των Λατίνων βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα και διά τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας. Δεν είναι δεκτόν κατά τον λόγον της ακριβείας, α΄ διατί είναι αιρετικοί. Ότι δε οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, δεν είναι καμμία χρεία επί του παρόντος να κάμωμεν καμμίαν απόδειξιν. Αυτό γάρ τούτο, όπου τόσον μίσος και τόσην αποστροφήν έχομεν ήδη τόσους αιώνας προς αυτούς είναι μία φανερά απόδειξις, ότι ως αιρετικούς τους βδελυττόμεθα, ότι λογής δηλαδή και τους Αρειανούς, ή Σαβελλιανούς, ή πνευματομάχους Μακεδονιανούς... β΄ οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι, διατί δεν φυλάττουσι τας τρεις καταδύσεις εις τον βαπτιζόμενον, καθώς άνωθεν η Ορθόδοξος Εκκλησία παρά των Αγίων Αποστόλων παρέλαβεν». 

Από αυτήν την τοποθέτηση προκύπτει ότι στην Ορθόδοξη Παράδοση τους αιρετικούς δεν τους τιμούμε και ότι ο πάπας και οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι και επομένως όχι μόνο κάποια εκκλησία δεν εκπροσωπούν, αλλά πρέπει να τους βάλλουμε στην τάξη των κατηχουμένων. Άρα χωρίς βάπτισμα ούτε Ιερωσύνη μπορούν να έχουν, ούτε αποστολική διαδοχή και ούτε να αποτελούν «αδελφή εκκλησία», όπως προσπαθούν να μας παραπλανήσουν μερικοί μεγαλόσχημοι οικουμενιστές.

Επισφραγιστική των ανωτέρω είναι και η κατωτέρω θέση του Οσίου Νικοδήμου, με την οποία αποσαφηνίζει τη στάση των ορθοδόξων έναντι των παπικών, όπως την βρίσκουμε στο «Εορτοδρόμιον», όπου ο Όσιος ερμηνεύει τον ιαμβικό κανόνα της Πεντηκοστής: «Τα κακόδοξα φρονήματα και τα παράνομα έθη των Λατίνων και των άλλων αιρετικών πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφόμεθα˙ ει τι δε ευρίσκεται εν αυτοίς ορθώς έχον και υπό των Κανόνων των Ιερών Συνόδων βεβαιούμενον, τούτο δεν πρέπει να μισώμεν»[6]. 

Επίσης, βασικές και πάγιες θέσεις του Οσίου Νικοδήμου περί της αιρέσεως του Παπισμού είναι και οι εξής : Η ιερωσύνη τους λογίζεται ως μιαροσύνη και τα μυστήριά τους είναι κοινά και άμοιρα αγιαστικής Χάριτος, άρα άκυρα. Η προσθήκη της αιρέσεως του Filioque, δηλ. η και εκ του Υιού εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος είναι παράνομη και υπό ανάθεμα, και αποτελεί το πρώτο και έσχατο των κακών και το προκαταρκτικότατο αίτιο του σχίσματος. Όσον αφορά το Πάσχα οι Λατίνοι είναι σχισματικοί, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο και γι’ αυτό χωρίσθηκαν από την Εκκλησία. Τα πρωτεία και πρεσβεία του Ρώμης και το ειδικό προνόμιο εξουσίας στην καθόλου Εκκλησία, δηλ. το μοναρχικό και αναμάρτητο αξίωμα, δεν στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο σε μύθους και θρύλους, όπως το θρυλούμενο θέσπισμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τον Σίλβεστρο Ρώμης (ψευδοκωνσταντίνειες-ψευδοϊσιδώριες δωρεές.

Ο Όσιος αποκαλεί τον Πάπα Δίκερο Γίγα της Ρώμης, και μίξη άμικτη και τέρας αλλόκοτο την συγκέντρωση στο πρόσωπό του τόσο της κοσμικής όσο και της πνευματικής εξουσίας. Οι ιδιότητες του Πάπα ως εσχάτου κριτού της Εκκλησίας, ως αυθεντίας, ως μονάρχου, ως εκκλήτου όλης της οικουμένης, ως αναμαρτήτου και ως άκρου αρχιερέως είναι ψευδεπίπλαστες φαντασιοπληξίες και εδράζονται μόνο στην οφρύ και το γαυρίαμα του Πάπα. Η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου αντιβαίνει στην ίδια την πράξη του Χριστού, που ευλόγησε τον γάμο, όσο και στα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου και των Ιερών Κανόνων. Η κατάντια των Παπικών και του Πάπα αποδεικνύεται και από την εξωτερική τους εμφάνιση, οι οποίοι, κουρεμένοι και ξυρισμένοι, μοιάζουν με καλούς γαμπρούς με την διαφορά ότι φορούν πετραχήλι και ωμόφορο, ενώ η παπαλήθρα, δηλ. η στρογγυλοειδής κουρά των τριχών της κορυφής της κεφαλής τους, παρομοιάζεται με πορνικό στέφανο. Η κατασκευή αγαλμάτων αντίκειται στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και η ευχή αγιασμού, που διαβάζεται στις εικόνες είναι νεωτερικής παπικής και όχι ορθοδόξου προελεύσεως. Ο δίκερως Πάπας της Ρώμης πράττει αντίχριστα, όταν τυπώνει κάτω στο πόδι του τον Ζωοποιό Σταυρό και τον δίνει στους προσερχομένους να τον ασπάζονται. 

Οι Λατίνοι τρώνε πνικτά ή θηριάλωτα ή θνησιμαία και κρέας με αίμα και το χείριστο, μόνο αίμα, ενώ οι μοναχοί τους κρεωφαγούν. Οι Παπιστές σφάλλουν, επίσης, και σε λειτουργικά θέματα, όταν λειτουργούν δύο φορές την ίδια ημέρα, όταν χρησιμοποιούν άζυμα, όταν δεν θερμαίνουν το ζέον, όταν κοινωνούν τους πιστούς τους μόνο από το Σώμα του Χριστού, αλλά και όταν ισχυρίζονται ότι τα Τίμια Δώρα μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού με τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού και όχι με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Σφάλλουν, ακόμη, υποστηρίζοντας την ήδη γενομένη απόλαυση των αγαθών και κακών και αδίκως κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία ότι είναι στείρα αγίων μετά το σχίσμα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατεθεί ένα περιστατικό σχετικά με τους αγώνες του Οσίου κατά των αιρετικών, όπως αυτό διασώζεται στο βίο του.

Καλέστηκε κάποτε ο Όσιος από την Ιερά Κοινότητα για να συζητήσει δογματικά θέματα με παπικούς, οι οποίοι είχαν έλθει γι’ αυτόν τον σκοπό στο Άγιον Όρος. Όπως πάντοτε, όμως, ο Όσιος ήταν ρακένδυτος και φορούσε τσαρούχια. Οι παπικοί προσεβλήθησαν και διαμαρτυρήθηκαν. Αφού δόθηκαν εξηγήσεις, άρχισε η συζήτηση. Οι παπικοί, κλονισθέντες από τον πλούτο και την δύναμη των λόγων του, ρώτησαν εάν υπάρχουν κι άλλοι στον Άθω όμοιοι με τον συνομιλητή τους. Και ο Όσιος Πατήρ τούς έδωσε την εξής απάντηση : «Είναι πλήθος, κι εγώ είμαι ο τελευταίος»[7].

Τέλος, κρίνεται πολύ αναγκαίο να παρατεθεί και η γνώμη του Οσίου Νικοδήμου σχετικά με το θέμα της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων, ως αρνητική απάντηση στους υποστηρικτές αυτής. Σημειώνει, λοιπόν, ο Όσιος : «Φυλαχθείτε ακόμη, αδελφοί, και από τον λογισμό αυτόν, που βάζει σε κάποιους ο διάβολος και τους λέει ˙ εσύ είσαι αγράμματος και αμαθής και δεν καταλαβαίνεις εκείνα που λέγονται στην Εκκλησία. Και λοιπόν γιατί να πας στην Εκκλησία; Σας αποκρίνεται, αδελφοί, ένας αββάς στο «Γεροντικό» και σας λέει ότι αν και εσείς δεν καταλαβαίνετε εκείνα που λέγονται στην Εκκλησία, όμως ο διάβολος τα καταλαβαίνει και γι’ αυτό τρομάζει και φοβάται και φεύγει από σας. Αφήνω να λέω ότι και εσείς, αν και δεν καταλαβαίνετε όλα τα λόγια, που λέγονται στην Εκκλησία, αλλ’ όμως πολλά λόγια απ’ αυτά τα καταλαβαίνετε και με εκείνα ωφελείσθε. Προσθέτω δε κι αυτό, ότι αν εσείς συχνά πηγαίνετε στην Εκκλησία και ακούτε τα θεία λόγια, η συνέχεια εκείνη έχει να σας κάνει με τον καιρόν να καταλαβαίνετε εκείνα, που προηγουμένως δεν καταλαβαίνατε, όπως λέει ο Χρυσόστομος, διότι ο Θεός, βλέποντας την προθυμία σας, ανοίγει το νου σας και τον φωτίζει στο να τα καταλαβαίνει»[8]. 

Σήμερα, λοιπόν, που εορτάζουμε πανηγυρικώς την μνήμη αυτού του στύλου της Ορθοδοξίας, ας μιμηθούμε την σταθερά και ακλόνητο πίστη του Οσίου στα παραδεδομένα δόγματα της Ορθοδοξίας, ας είμαστε πλήρεις γνώστες των Ορθοδόξων δογμάτων, ασυμβίβαστοι σε κάθε νόθευση και παραχάραξή τους από τον οποιονδήποτε, έτσι ώστε, ακολουθώντας την πλούσια δογματική, λειτουργική, ασκητική, ησυχαστική, νηπτική, πατερική και ιεροκανονική θεολογία και παράδοση της Εκκλησίας μας, να έχουμε καλήν απολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού, πρεσβείαις του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς

Εν Πειραιεί 3-7-2012

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, τ. Α΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1989, σσ. 25-26.

[2] Του ιδίου, Πνευματικά Γυμνάσματα, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/νίκη 2004, σσ. 4-5.

[3] ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1990, σσ. 17-19.

[4] Ό.π., σ. 234. 

[5] ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης˙ ο βίος και τα έργα του, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1990, σ. 286. 

[6] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Εορτοδρόμιον ήτοι ερμηνεία εις τους ασματικούς κανόνας των Δεσποτικών και Θεομητορικών εορτών, τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1987, σ. 220.

[7] Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου στη σειρά Βίοι Αγίων, Αθήνα 1993, σσ. 19-20.

[8] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Χρηστοήθεια των Χριστιανών˙ Λόγος ΙΒ’, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1999, σ.305.

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

AΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ: Η ΖΗΖΙΟΥΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (Βίντεο)

Στὸ βίντεο ποὺ ἀκολουθεῖ ἀκούγονται καὶ οἱ παρακάτω θέσεις:

Ὁ Ζηζιούλας ἔχει προσχωρήσει σὲ μιὰ Εὐνομιανική θεολογία.Δηλ. ἔχουμε μὰ ἐπαναφορὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Εὐνομίου, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἀρειανιστής. Καὶ τί λέει αὐτὴ ἡ νέα θεολογία; Ὅτι στὴν πραγματικότητα τὸ κάθε Ἅγιο Πρόσωπο δρᾶ ἀνεξάρτητα, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει: Ὅπου λέμε Ἅγιο Πνεῦμα, ἐννοοῦμε τὴν κοινὴ Ἁγιοτριαδικὴ ἐνέργεια. Ἄρα ἐδῶ ἔχουμε αἱρετικὴ Τριαδολογία.

Καὶ δυστυχῶς ἡ Ζηζιουλικὴ "θεολογία" διδάσκεται σὲ ὅλες τὶς θεολογικὲς σχολές, σὰν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία! Καὶ ἄρα, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παραδόξως, σὲ κοινὸ κείμενο τῶν Γ.Ο.Χ. συναντᾶται πλήρη Ζηζιουλικὴ θεολογία! Γιατί; Γιατὶ αὐτοὶ ποὺ συγγράψανε τὸ κείμενο, εἶναι παιδιὰ αὐτῶν τῶν θεολογικῶν σχολῶν. Γιὰ νὰ καταλάβουμε πόσο ἔχει βαθύνει τὸ πρόβλημα καὶ σ' αὐτούς, ποὺ εἶναι ἀντι-Οἰκουμενιστές.

Kωνσταντίνος

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΜΟΝΑΧΟΣ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

Ο Άγγελος του Θεού Παπουλάκος δεν ήταν γνώστης βαθύς της αλάνθαστης ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά είχε καταλάβει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ίδρυση του Ελληνικού Ορθοδόξου Κράτους, ότι η δυτική Θεολογία ήταν λανθασμένης διανόησης και κακοδαιμονίας. 

Η Θεολογία της δύσης ενεθάρρυνε την ανθρωπιστική αλαζονεία και έφτιαχνε θεολογικές ρωγμές για να εισχωρήσουν εκεί τα αθεϊστικά ρεύματα και στη συνέχεια καλλιεργούσαν τους ανθρωποκεντρικούς ανθρωποκτόνους καρπούς του Βολταιρισμού, του Δαρβινισμού, του Κοραικισμού.

Την εποχή του 1833-1860 Εβραίοι εξ΄Ευρώπης χρησιμοποίησαν την Βαυαρική και Προτεσταντική στρατοκρατορία που εκμεταλλεύτηκε με σατανική μεθοδικότητα την διοικητική και οργανωτική κατάρρευση της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του έθνους. Ο Παπουλάκος γνώριζε καλά, με Θεία φώτιση βέβαια, τον άξονα περιστροφής του γένους μας μετά την απελευθέρωση από την Τουρκοκρατία. Κατηγορώντας τον αδίστακτο πάπα που χρησιμοποιούσε όλα τα τυχοδιωκτικά μέσα, συγχρόνως προστάτευε τον Ελληνισμό από τα ύπουλα ευρωπαϊκά ρεύματα και συγκροτούσε τάχα το γένος στο χώρο της Ορθοδοξίας με αλλοθρήσκους και αιρετικούς Κυβερνήτες.

Ο Παπουλάκος λοιπόν αφού αρματώθηκε στο μοναστήρι του, με θεία φώτιση πήρε την απόφαση να συγκρουστεί με τους δυτικόφερτους δαίμονες κατά πρόσωπο, αψηφώντας τους κινδύνους των γραικύλων. Ο Παπουλάκος άρχισε τις περιοδείες του αψηφώντας τους κινδύνους και η ιεραποστολική του πορεία μέσα σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου κράτησε αρκετούς μήνες. Ο Βασιλιάς Όθωνας είχε φοβηθεί τόσο πολύ από τα πύρινα κηρύγματα του, που αφυπνούσουν

και λιοντάροναν τον λαό, που έστειλε ολόκληρο στόλο και τρεις χιλιάδες στρατιώτες για να συλλάβουν ένα άοπλο χριστιανό επαναστάτη. Δεν το κατόρθωσαν με αυτή την περιβόητη εκστρατεία και χρησιμοποίησαν το σχέδιο της προδοσίας. Τον Ιούδα Παπαβασίλαρο και 6.000 αργύρια. Ο Παπουλάκος με δόλιο τρόπο έπεσε στα χέρια των αντίχριστων Παπικών-Βαυαρών. Δεν απέκαμε βέβαια ποτέ και μέσα από τα κελιά του στις φυλακές της Σαντορίνης και της Άνδρου έδινε τη δική του μάχη με όποιες δυνάμεις του είχαν απομείνει μιλώντας παντοτινά για την αλήθεια και χωρίς φόβο, για αυτό που ονόμαζε Χριστοβασιλεία επί της γης και του ουρανού.

Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, βλέπουμε να συμβαίνουν ταυτόσημα γεγονότα τόσο στην Ελλαδικό χώρο όσο και στην Αγγλοκρατούμενη πολιτεία των Ιονίων Νήσων.

Υποταγή της Ελλαδικής εκκλησίας στους Γραικύλους και τη Βαυαροκρατία, υποταγή των Ιονίων Νήσων στην Αγγλοκρατεία. Διασυρμός του Κλήρου εκεί, διασυρμός του Κλήρου εδώ. Ξένος ηγεμών εκεί, ξένος ηγεμών εδώ. Ανθελληνική φράγκικη παιδεία εκεί, ανθελληνική φράγκικη και εδώ. Τα ανθελληνικά σχολικά βιβλία της εποχής, η γελοιοποίηση του Κλήρου, η ανταρσία κατά των θεσμών, αθεϊστικά συμπτώματα, ακόμα και φράγκικο ημερολόγιο που επεβλήθη αργότερα, άρχισαν να δηλητηριάζουν τη ζωή του έθνους.

Έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Μας έβγαλαν το τούρκικο φακιόλι και μας φόρεσαν την πάπικη τιάρα». Εναντίον αυτής της καταστάσεως εξεγέρθηκαν τα ασθενή και τα μωρά του κόσμου. Ο Κοσμάς φλαμιάτος, ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος), ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, οι φιλοκαλικοί πατέρες, όπως ο Ιγνάτιος, καλόγερος του Μ. Σπηλαίου. Μπροστά σε αυτό το έγκλημα πήραν στο ταγάρι τους ένα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί και άρχισαν τον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Όταν λοιπόν τον Απρίλη του 1852 ξεψυχούσε ο Φλαμιάτος στις φυλακές μπουντρούμια του Ρίου, τότε φούντωσε δια του Χριστοφόρου Παπουλάκου (Παναγιωτόπουλου) το φιλοκαλικό κίνημα του Παπουλάκου- τα Παπουλικά- που η Ιερά Σύνοδος τον καταγγέλλει ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου (τα ακούμε και σήμερα αυτά για τους λίγους μοναχούς που αντιστέκονται άχρι θανάτου έναντι των καινοτόμων οικουμενιστών). Ας μη μας φαίνεται παράξενο σήμερα μετά από 150 χρόνια πως έχει ξεπέσει σε ανάλογες ανορθόδοξες αποφάσεις και καταστάσεις η Κρατούσα Εκκλησία των Οικουμενιστών ρασοφόρων. Το Παπικό δηλητήριο έχει ποτίσει από τότε εις βάθος και τα πλέον υγειά κύτταρα της Εκκλησίας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποια που παραμένουν ανεπηρέαστα. Αυτά συμβαίνουν τον Μάιο του 1852.

Όταν ο Παπουλάκος αρχίζει περιοδείες στα διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με στόχο τον καθολικό Βασιλέα Όθωνα και την προτεστάντισσα Βασίλισσα Αμαλία. Έλεγε συχνά: «Ότι υπάρχουν δύο λογιών γράμματα, το θεοτικά και τα άθεα. Τα άθεα γράμματα είναι ρίζα κάθε συμφοράς χριστιανοί μου. Μιλιούνια άνθρωποι – Έλληνες και μη πλανήθηκαν από αυτή την ξεγελάστρα μάθηση και ακούμπησαν επάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως, αλλά ούτε και

θα το καταφέρουν, έλεγε. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού που στέλνει ολόισα στην κόλαση».

Μήπως και σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο αδερφοί μου; Αυτοί πάνε να μας αποκόψουν από το Χριστό και να μας ρίξουν στην σκλαβιά άλλων αφεντάδων που είναι δαιμονισμένοι.

Ο Αντιβασιλέας του Όθωνα Μάουερ κάλεσε κοντά του τον φαρμακίδη ο οποίος είχε εμπεδωθεί στην Κοραική Θεολογία. Ήταν κληρικός και είχε ασχοληθεί με την δογματική θεολογία του Θεοφάνους Προκοποβικίου. Ο Θεοφάνης Προκόποβιτς περιφρονούσε τον κλήρο και δεν έκρυβε την αποστροφή του για το τυπικό της λατρείας, τα θαύματα, τον ασκητισμό και την ιεραρχία. Ο Μάουερ δεν μπορούσε να επιλέξει συγγενέστερο ομοϊδεάτη για οδηγό στην θεολογική του διδασκαλία. Από την Αίγινα που ήταν τον καλεί στην πρωτεύουσα ο Μάουερ ως συνεργάτη για την Θεολογική στήριξη και πρακτική εμπέδωση μιας μεταρρύθμισης της Ελληνικής Εκκλησίας.

α) Τη δημιουργία μιας εθνικής κρατικής εκκλησίας αυτοκέφαλης και αποσπασμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Β) Την κατάλυση της επιρροής που ασκούσε ο μοναχισμός στην παράδοση και λαϊκή ευσέβεια και

γ) Την θεμελίωση μιας εκσυγχρονισμένης θεολογικής παιδείας προσαρμοσμένης στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Τον Ιούνιο του 1833 όλοι οι επίσκοποι του Ελλαδικού χώρου και οι πρόσφυγες από τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές, 22 τον αριθμό, συνεδρίασαν για οκτώ ώρες με γραμματέα τον Φαρμακίδη- πρακτικά δεν κρατήθηκαν-, ελάχιστοι έφεραν αντιρρήσεις γιατί υπήρχε κλίμα συγκεκαλυμένης τρομοκρατίας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας υπογράφτηκε από όλους έγκριση των προτάσεων της επιτροπής με ελάχιστες τροποποιήσεις. Ο Μάουερ και ο Φαρμακίδης, είχαν θριαμβεύσει. Ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας ήταν έτοιμος και δημοσιεύτηκε με Βασιλικό Διάταγμα 23 Ιουνίου 1833. Η Ελληνική Εκκλησία γίνεται αυτοκέφαλος αποσχισθείσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο τότε ορθοφρονούσε.

Μετά την απόσχιση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, έχασε όλα τα προνόμια και δικαιώματα που είχε επί Τουρκοκρατίας και επί Βαυαροκρατίας κατέστη δούλη και αιχμάλωτη των ξένων.

Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει σε αυτήν δικαιώματα νομίμου κυριαρχίας. Μετά το 1833 η εξαρτώμενη από τον Βασιλέα Όθωνα Ελλαδική Εκκλησία περιήλθε στα Βαυαρικά χέρια και ο Καίσαρας Όθωνας πήρε ακόμη και αυτό που ανήκει στο Θεό (Ματθ. 21-22) και έτσι έγινε σωματείο. Ψυχρότης και αδιαφορία για την ευσέβεια. Σε γενικές γραμμές η Εκκλησία βρέθηκε αποκομμένη από τον φυσικό της χώρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα πολιτικά ήθη εγένεντο και κάθε μέρα ελεεινά.

Αλογιστία προς τους ανθρώπους, αυθάδεια, ασχημοσύνη προς τους γεννήτορας και πρεσβυτέρους και σοφότερους, απαγωγές συγγενών, απιστίες, κακουργίες, ομότης στους πάσχοντες.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο Α΄ αποκάλυψε στον Καλλέργη ότι είχε πάρει απόφαση να αφορίσει την Εκκλησία της Ελλάδος αλλά εμποδίσθηκε από την Ρωσία. Η Ελλάδα έγινε πεδίο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων, Άγγλων και Ρώσων. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν ο πράκτορας των Δυτικών Μάουερ και ο συνεργάτης του Κοραή Θ. Φαρμακίδης. Ο Μάουερ απειργάσθη την αποδιοργάνωση της Εκκλησίας και ο Φαρμακίδης έπαιρνε δικτατορικά από την διορισμένη Ιερά Σύνοδο τις αποφάσεις που ήθελαν οι παπικοί και προτεστάντες.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1837 με βασιλικό διάταγμα διατάσσεται το κλείσιμο των Μοναστηριών. Το υποχρεωτικό αποσχηματισμό όλων των μοναζουσών που ήταν κάτω από 40 ετών. Την δέσμευση της κτηματικής περιουσίας των ιερών σκευών λατρείας, των εικόνων, βιβλίων, επίπλων κ.λ.π. Η εφαρμογή του διατάγματος ανετίθετο στους νομάρχες. Από τα ανδρικά μοναστήρια διαλύθηκαν 412 και από τα 18 γυναικεία έμειναν μόνο 3. Άθικτα έμειναν τα Ρωμαιοκαθολικά.

Δεν έφταναν όλα αυτά στην εικοσαετία 1830- 1850 παρατηρείται πραγματική παντοδυναμία των προτεσταντών μισσιοναρίων στο χώρο της παιδείας, τόσο στην ελεύθερη Ελλάδα όσο και στα Επτάνησα. Η μισσιονάριοι των Βαυαρών πήραν στα χέρια τους όλη την Ελληνική παιδεία διορίζοντας τον Κorck Διευθυντή και Επιθεωρητή όλων γενικά των Σχολείων του Κράτους. Επικρατεί χάος και στην παιδεία.

Στην εποχή του ο Μακρυγιάννης προσθέτει: «Ήφεραν οι φωτισμένοι άνθρωποι της Ευρώπης το κοπάδι για να κόψουν τους άγριους Έλληνες. Έπρεπε ο Βασιλέας της Μπαυαρίας να κόψει το κεφάλι του Τούρκου. Οι Τούρκοι δεν πείραξαν ούτε πέτρα από τα μοναστήρια.

Βλέποντας ο Χριστόφορος Παπουλάκος αυτή την άλωση της πίστεως μας άφησε το ασκητήριο και ρίχνεται στον αγώνα του κηρύγματος υπερ της αληθείας του Ευαγγελίου. Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Είχε Πνεύμα Άγιον παρόμοιο με το κήρυγμα του Αιτωλού. Το θέλημα του Θεού κήρυττε. Πρόσωπο ανθρώπου δεν ελάμβανε υπόψη του. Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση να μαρτυρήσει υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπο.

Ας παραλληλίσουμε τα τότε τεκτενόμενα με τη σημερινή εποχή θα καταλάβουμε γιατί υφιστάμεθα την ίδια σκλαβιά και προδοσία από τους γενίτσαρους Έλληνες που μας διαφεντεύουν.

Εύχομαι να αναδείξει ο Θεός και νέους Παπουλάκους και Αγιο Κοσμάδες να λυτρώσουν τούτο το δύσμερο γένος που πάντοτε προδομένο χαροπαλεύει να κρατήσει την πίστη του για να μη χαθεί και σαν έθνος. Και τώρα πνέει τα λοίσθια. Αλλά την τελευταία λέξη γι΄αυτό το γένος την έχει ο Χριστός που μας αγαπάει

περισσότερο (επειδή ανταποδώσαμε αυτή την αγάπη Του, με τα αμέτρητα εκατομμύρια μαρτύρων και ομολογητών) από τους άλλους Ευρωπαίους που τόσο εύκολα αντικατέστησαν την Ορθοδοξία με τον ευδαιμονισμό και τον Ορθολογισμό.

http://www.ouraniaminimata.gr

Απάντηση στον π. Πέτρο Χίρς για τον άγιο Σεραφείμ Ρόουζ από το Ν, Χειλαδάκη

Τελευταία ο γνωστός πατήρ, Πήτερ Χιρς, επικαλέστηκε τον Αμερικανό Άγιο, Σεραφείμ Ρόουζ, για να υποτίθεται νουθετήσει τους αντιοικουμενιστές να μην προχωρήσουν σε «άτοπες» ενέργειες παρά του ότι τη θύελλα του Οικουμενισμού ήδη σαρώνει τα πάντα, ενώ αρχίζουν οι διώξεις αντιοικουμενιστών κληρικών που μας πάνε σε παλαιότερες σκοτεινές εποχές.

Θα ήθελα μονό αφού του ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα, να του θυμίσω το άρθρο μου που έγραψα στις 20 Ιουνίου 2016 με τον χαρακτηριστικό τίτλο:

«Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ».

«Ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της σύγχρονης εποχής είναι ο Αμερικανός Σεραφείμ Ρόουζ, (+1982) που ασχολήθηκε εκτενώς αλλά και προφήτεψε από την δεκαετία του εβδομήντα την σημερινή θρησκευτική αποστασία της Ορθοδοξίας.

Στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του που συνέγραψε ο σύντροφος του, ιερομόναχος Δαμασκηνός, κάνει εκτενή αναφορά για την εποχή εκείνη που ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές οι οικουμενιστικές παρεκτροπές και η θρησκευτική αποστασία με επίκεντρο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, που πρώτος άνοιξε τις πύλες της αποστασίας και όπως τονίζει ο Σεραφείμ Ρόουζ, τις πύλες για την εποχή του Αντίχριστου.

Όπως αναφέρει ο άγιος, η λέξη Οικουμένη είχε χρησιμοποιηθεί για να βεβαιώσει ότι η πληρότητα και η καθαρότητα της αλήθειας απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους. 

Όμως στην σύγχρονη εποχή η έννοια αυτή αντιστράφηκε και αλλοιώθηκε, (Οικουμενισμός), χάριν της φαινομενικής ένωσης με τους μη Ορθοδόξους. Αυτό στην πραγματικότητα, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ, αποτελεί την προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο, εξέλιξη για την οποία με σαφήνεια είχαν επισημάνει και κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου οι άγιοι Πατέρες.

Ο Σεραφείμ Ρόουζ κάνει εκτενή αφορά στον πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα, με τα γεγονότα του 1965 όταν ήρε το ανάθεμα του Πάπα και αναφέρει τις τότε σκανδαλώδεις δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα Κοκκινάκη, ότι, «το σχίσμα του 1054 το οποίος διαχώρισε την Ορθόδοξη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ισχύει πλέον. 

Σβήστηκε από την ιστορική πορεία και την ζωή των δυο εκκλησιών με την αμοιβαία συμφωνία και τις υπογραφές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα του Α και του Πατριάρχου της Δυτικής Εκκλησίας Πάπα Παύλου του Στ΄».

Τον Δεκέμβριο του 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακοίνωνε ότι έβαλε το όνομα του Πάπα Παύλου του Στ΄ στα Δίπτυχα, που σημαίνει ότι ο Πάπας ήταν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σε αυτό το σημείο ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επαινεί με θερμά λόγια τους πρώτους Ιεράρχες που αντιτάχτηκαν σε αυτή την διαβολική παρεκτροπή, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ελλάδας, Χρυσόστομο, τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, (που ακόμα περιμένει την αγιοποίηση του) και το Σέρβο θεολόγο, Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά ότι αυτή η κίνηση του Πατριάρχη ήταν η επίσημη έναρξη της έλευσης της Νέας Εποχής του Αντίχριστου και όλοι αυτοί, όπως γίνεται και σήμερα, υπηρετούν ακριβώς αυτήν την Νέα Εποχή, δηλαδή την εποχή του Αντίχριστου και της επικράτησης του Διαβόλου.

Σε ένα άλλο σημείο του δευτέρου τόμου ο Σεραφείμ αναφέρεται για τις εξελίξεις σαν να ζει στο σήμερα και στις θέσεις των Οικουμενιστών.

Η Ορθοδοξία, λέει ο άγιος, δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη ή από τον ένα αιώνα στον άλλο για να συμβαδίζει με τον εκσυγχρονισμό. Εξετάζοντας τον προτεσταντικό και τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο μπορούμε να δούμε ότι ορισμένα πνευματικά κείμενα γίνονται ανεπίκαιρα, (μη σύγχρονα). 

Μερικές φόρες επιστρέφουν πάλι στη επικαιρότητα, μερικές φόρες αποσύρονται. Είναι προφανές ότι συνδέονται με τα κοσμικά πράγματα, ότι απευθύνονται στους σύγχρονους ανθρώπους, ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής. 

Αυτό δεν συμβαίνει με τα ορθόδοξα κείμενα που είναι διαχρονικά και αιώνια θεόπνευστα. Μόλις αποκτήσουμε ολόκληρη την ορθόδοξη χριστιανική οπτική, την απλή χριστιανική οπτική που έχει παραδοθεί από τον Χριστό στους Αποστόλους, τότε όλα γίνονται σύγχρονα από μόνα τους.

Αν διαβάσετε αναφέρει ο άγιος, τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, θα δείτε ότι οι συνθήκες στις οποίες αναφέρεται είναι λίγο διαφορετικές από τις σημερινές αλλά μιλά με αμεσότητα σαν να ζει στο σήμερα, χρησιμοποιεί την ίδια σκέψη, έχει τους ίδιους πειρασμούς και τις ίδιες πτώσεις και δεν υπάρχει τίποτα το «ξένο» σε αυτόν από την σύγχρονη εποχή παρά του ότι έζησε αιώνες πριν. 

Το ίδιο ισχύει με τους άλλους Πατέρες. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, μια γλώσσα διαχρονική σαν να απευθύνονται στη εποχή μας.

Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι ο άγιος παραθέτει τις παρακάτω δυο βιβλικές παραπομπές για να παρουσιάσει τη σημερινή Οικουμενιστική παρεκτροπή:

Β Τιμ. 4,3 "ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν",

Β Τιμ. 4,3: Διότι θα έλθη καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχωνται την υγιά και αγίαν διδασκαλίαν, αλλά σύμφωνα με τας κλίσεις και τας επιθυμίας της αμαρτωλής καρδίας των θα επισωρεύουν στον εαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ώστε να ακούουν από αυτούς διάφορα και παράδοξα, που θα τέρπουν τα αυτιά των.

Ματθαιον 24:24: "ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς".

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

https://paterikiparadosi.blogspot.gr