Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Ιστορίας
Κωνσταντίνος Βαθιώτης, τ. Αναπλ.
Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Δημήτριος Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Εδώ και πολλές δεκαετίες μαίνεται πάνω στον πλανήτη ένας λυσσαλέος υπόγειος πόλεμος. Το σχέδιο που τρέχουν τα παγκόσμια σκοτεινά διευθυντήρια (και που στη σημερινή μορφή του αρχίζει ορατά να λαμβάνει σάρκα και οστά μέσα στη δεκαετία του 1990) έχει φυσικά άμεση σχέση με την Παγκοσμιοποίηση, η πτώση όμως των οικονομικών συνόρων μεταξύ των κρατών και το άνοιγμα των αγορών δεν ήταν ο στόχος, αλλά απλώς το μέσο. Η οικονομική ενοποίηση του πλανήτη και ο ολοκληρωτικός έλεγχος της παγκόσμιας Οικονομίας από μία δράκα αχρείων υπήρξε απλά η απαραίτητη προϋπόθεση για το επόμενο βήμα, την κυοφορία ενός παγκόσμιου Πολιτισμού (μέσα από την υπονόμευση των βασικών χαρακτηριστικών των εθνικών πολιτισμών) και μίας παγκόσμιας Πανθρησκείας (που ήδη βρίσκεται προ των πυλών, μετά από τόσα χρόνια επέλασης του Οικουμενισμού αλλά και του ευρύτερου διαθρησκειακού συγκρητισμού).
Παράλληλα επινοήθηκε μία ολόκληρη σειρά «αναγκών», όπως ο «σεβασμός της διαφορετικότητας», η καταπολέμηση του ρατσισμού, η πολυπολιτισμικότητα, η καταδίκη της χριστιανικής πίστης αλλά και όλων των παραδοσιακών αξιών ως σκοταδιστικού φονταμενταλισμού, ο φεμιναζισμός, η διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας, ο δικαιωματισμός των ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ. (για τα παραπάνω βλ. ενδεικτικά Ν. Δαπέργολα, «Νεοεποχίτικες τελετές, προάγγελοι της παγκόσμιας Πανθρησκείας», 1-2-2021: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/neoepochitikes-teletes-proaggeloi-tis-pagkosmias-panthriskeias/https. – Του ίδιου, «Στα βρόγχια της νεοταξικής προπαγάνδας», 19-10-2019: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/nektarios-dapergolas-sta-vrochia-tis-n/).
Αυτές οι νέες «ανάγκες» καθόρισαν τη νεοταξική ατζέντα που βάλθηκε μέσα από την πλήρη διαστροφή της σημασίας ακόμη και των λέξεων, να χτίσει σταδιακά τον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του παγκοσμιοποιημένου Μετανθρώπου, στην ουσία δε τον «θαυμαστό ανάποδο κόσμο» μιας ολοκληρωτικά αντεστραμμένης πραγματικότητας σε σχέση με την αλήθεια.
Ο απώτερος σκοπός όλης αυτής της πορείας ήταν και παραμένει η πλήρης ποδηγέτηση της ανθρωπότητας και η μετατροπή της σε ανοϊκό κοπάδι από ευνουχισμένα ανδράποδα, που θα δεχθεί ευχαρίστως και θα προσκυνήσει ένα παγκόσμιο Ηγέτη. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αντίχριστο, για τον οποίο η Αποκάλυψη αλλά και πάμπολλοι παλαιοί και σύγχρονοι Άγιοι της Εκκλησίας μας μάς έχουν επανειλημμένα προειδοποιήσει. Η πορεία προς αυτήν την εξέλιξη είναι σαφής και μόνο τυφλοί είναι δυνατόν ακόμη, ειδικά στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, να την αγνοούν ή να τη χλευάζουν ως συνωμοσιολογικό σενάριο.
Φυσικά όμως για να γίνει αυτό, για να είναι δηλαδή έτοιμη η ανθρωπότητα να δεχθεί τον Αντίχριστο, δεν αρκεί η προσέγγιση των λαών μέσω της διάλυσης των ιδιαίτερων εθνικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών τους. Κύριο μέσο σε αυτή την πορεία είναι η ηθική αποκτήνωση των ανθρώπων, η παράδοσή τους σε κάθε αμαρτία, σε κάθε δαιμονική πλάνη και βλασφημία, σε κάθε σαρκική διαστροφή (πράγμα ήδη ολοφάνερο παγκοσμίως ειδικά τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες). Άλλο βασικό όμως μέσο είναι και ο φόβος, ένας φόβος που καλλιεργείται μεθοδικά ειδικά την τελευταία 20ετία. Αρχικά ήταν ο πόλεμος κατά της δήθεν τρομοκρατίας (με τις Αλ Κάιντες και τα λοιπά παραμύθια της Χαλιμάς), ακολούθως περάσαμε στη βιοτρομοκρατία με τους διάφορους ιούς τύπου Η1Ν1, που δεν πέτυχαν μεν τα αναμενόμενα, προσέθεσαν όμως εμπειρία στους επινοητές τους, ώστε να τα πετύχουν στην επόμενη «πίστα», με τα όσα ζούμε δηλαδή την τελευταία διετία: τώρα που απλώς η Νέα Τάξη άλλαξε προσωπείο και ονομάστηκε Μεγάλη Επανεκκίνηση.
Το πόση σχέση έχουν όλα αυτά τα γεγονότα μεταξύ τους, φαίνεται ακόμη και από την ορολογία που χρησιμοποιείται. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε εδώ το αίτημα για παγκόσμια (δήθεν δημοκρατική, στην πραγματικότητα δικτατορική) διακυβέρνηση που διατυπώνεται εδώ και αρκετά χρόνια (θυμίζουμε μάλιστα μεταξύ άλλων και τη χρήση του σχετικού όρου από την πρώην πρωθυπουργική μας νεοταξική μαριονέτα ονόματι ΓΑΠ), αλλά πλέον τους τελευταίους μήνες βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο.
Θα αναφέρουμε όμως βέβαια και την περίφημη φράση «πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού», τον οποίο κήρυξαν τον Μάρτιο του 2020 το νεοταξικό φερέφωνο Εμ. Μακρόν μαζί με την ημετέρα αντίχριστη νυν πρωθυπουργική μαριονέτα. «Αόρατος εχθρός» ήταν το παρατσούκλι που είχε προαποφασισθεί από την παγκόσμια ελίτ να δοθεί στον κορωνοϊό, προκειμένου να δικαιολογηθούν όλα τα απάνθρωπα μέτρα που θα εφαρμόζονταν για την εξολόθρευση του «φονικού ιού», ο οποίος θα αιματοκύλιζε την ανθρωπότητα. Οι απολύτως προβλέψιμοι διαχειριστές των παγκόσμιων κρίσεων αντέγραψαν για μία ακόμη φορά τον εαυτό τους, αφού επανέφεραν στο προσκήνιο τον κωδικό-παρατσούκλι του αόρατου εχθρού, τον οποίο είχαν αξιοποιήσει μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο πόλεμος κατά του τότε «αόρατου εχθρού» είχε κηρυχθεί εναντίον της Αλ Κάιντα και ακολούθησαν οι παγκόσμιοι περιορισμοί πολλών ελευθεριών που απολάμβαναν οι πολίτες στο ακέραιο μέχρι εκείνη την εποχή (για τη μιλιταριστική ορολογία ως κρατική συνταγή καταπάτησης των δικαιωμάτων του πολίτη βλ. Κ. Βαθιώτη, «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού», 2η έκδ., Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 45 επ.).
Και βέβαια η χρήση του συγκεκριμένου όρου αποτελεί μία ακόμη νοσηρή διαστροφή της αλήθειας. Γιατί απλούστατα «αόρατος εχθρός» στη γλώσσα των Ορθόδοξων Χριστιανών είναι ο διάβολος και αντιστοίχως «αόρατοι εχθροί» οι στρατιές των δαιμόνων που τον υπηρετούν. Μάλιστα, την ύπαρξη των αόρατων εχθρών την πληροφορούμαστε ήδη από τη βρεφική μας ηλικία, μέσα στην Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν». Πασίγνωστη είναι και η ιδιότητα που προσδίδεται στη Θεοτόκο, μέσα από τη φράση τής Β΄ Στάσης των Χαιρετισμών: «Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον» (για περισσότερες αναφορές βλ. Κ. Βαθιώτη, «Από την τρομοκρατία στην πανδημία», ό.π., σελ. 40 επ.). Ιδού λοιπόν άλλη μία ξεκάθαρη όψη του «θαυμαστού ανάποδου κόσμου», από τη στιγμή που ένας όρος που επί αιώνες ήταν απολύτως ταυτισμένος με τον διάβολο, χρησιμοποιείται πλέον εδώ και μερικά χρόνια στρεβλωτικά από τα όργανα του διαβόλου, δηλαδή το παγκόσμιο νεοταξικό ιερατείο και τις κατά τόπους μαριονέτες του. Και ο δήθεν πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού είναι στην πραγματικότητα πόλεμος που γίνεται από τον αόρατο εχθρό κατά του τελειότερου δημιουργήματος του Θεού, δηλ. κατά του ανθρώπου.
Αυτός ο πόλεμος όμως κατά του ανθρώπου και η πορεία προς την παγκόσμια ενοποίηση και τη διακυβέρνηση από τον προετοιμαζόμενο παγκόσμιο ηγέτη, δηλαδή τον Αντίχριστο, πέρα και από τα προαναφερθέντα (για τον φόβο και για την πνευματική αποκτήνωση της ανθρωπότητας), δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν χτυπηθεί το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο: η ορθόδοξη χριστιανική πίστη και λατρεία. Ζούμε λοιπόν ως εκ τούτου έναν ανίερο πόλεμο με στόχο να τεθεί ο Χριστός εντελώς έξω από τη ζωή μας, να πάψουμε να ασχολούμαστε, να πιστεύουμε και κυρίως να ελπίζουμε σε Εκείνον. Εξ ου και ο πόλεμος αυτός είναι πραγματικά λυσσαλέος ειδικά ενάντια στους Ορθοδόξους (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν αφορά και Χριστιανούς άλλων ομολογιών ή ακόμη και αλλοπίστους που έχουν καλή προαίρεση – ο στόχος είναι να βληθεί κάθε υπάρχουσα τωρινή ή και δυνητικά μελλοντική σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τον μόνο δυνάμενο σώζειν Κύριο της Ζωής και όλης της Δημιουργίας). Μόνο αν ξεχάσουν οι άνθρωποι τον Χριστό, θα είναι έτοιμοι να δεχθούν τον Αντίχριστο. Εξάλλου σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πατερική Γραμματεία (πρώτος τόμος της Φιλοκαλίας) η λήθη μνημονεύεται ως ένας από τους τρεις γίγαντες της κακίας με σκοπό ο άνθρωπος να μην διατηρεί εντός του μνήμη Θεού, ώστε να αμαρτάνει χωρίς συστολή.
Ο ανίερος αυτός πόλεμος κατά του Χριστού δεν διεξάγεται μόνο με τη χρήση μέτρων που πλήττουν την αξία του ανθρώπου και κυρίως το μέγιστο αγαθό που Εκείνος χάρισε στο πλάσμα Του: το αυτεξούσιο. Διεξάγεται και με την κλιμακούμενη απόπειρα να διαλυθεί η Ορθοδοξία συγχωνευόμενη με τις άλλες δήθεν Εκκλησίες, απόπειρα που δρομολογήθηκε εδώ και αιώνες αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Διεξάγεται ωστόσο και με τις βλάσφημες επιθέσεις, ρητές ή συμπερασματικά συναγόμενες, εναντίον της πίστης μας. Αυτές στοχεύουν στην ουσία της πίστης μας, η οποία βεβαίως δεν είναι άλλη από τη θεότητα του Χριστού. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι ειδικά την τελευταία 20ετία ζούμε μία κορύφωση της επίθεσης ενάντια στον Χριστό ως Θεάνθρωπο, που αν και μόνιμη, εντείνεται ωστόσο –για προφανείς θεωρούμε λόγους– κατά τις δύο μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης: το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Ταινίες (σαν τον αποτρόπαιο «Τελευταίο Πειρασμό» και πιο πρόσφατα τον ελεεινό «Κώδικα ντα Βίντσι»), άρθρα, διηγήματα, δήθεν επιστημονικές ανακαλύψεις και ψευδοϊστορικά ντοκιμαντέρ, παρελαύνουν στις μικρές οθόνες μας και στις σελίδες του διαδικτύου με ένα και μόνο σκοπό: να σπείρουν την αμφιβολία, να δυναμώσουν την απιστία, να υποβάλουν την ιδέα ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε (στη μία περίπτωση) ή δεν συνελήφθη και δεν γεννήθηκε υπερφυώς από την Αειπάρθενο Μαρία (στην άλλη). Όμως «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν» (Προς Κορινθίους Α΄ 15:17) και αν η γέννησή Του δεν ήταν «μυστήριον ξένον και παράδοξον», τότε επίσης όλη η πίστη μας είναι μία απάτη (βλ. ενδεικτικά Ν. Δαπέργολα, «Ποιος απορεί με τον Κώδικα ντα Βίντσι;», Εφημ. Μακεδονία, Ιούλιος 2006). Και ένας Χριστός που δεν είναι Θεός, δεν ενδιαφέρει κανέναν, δεν έχει σημασία για τον άνθρωπο, ο οποίος μέσα στην απόγνωση και την άλυτη μεταφυσική του αγωνία θα είναι πια έτοιμος να αναζητήσει ένα νέο Λυτρωτή, έναν καινοφανή Μεσσία.
Φέτος, η βλασφημία κατά του Χριστού και της Παναχράντου Μητέρας Του συνεχίσθηκε και κορυφώθηκε από νέους πρωταγωνιστές. Κατ’ αρχάς από τον ξακουστό καθηγητή Πολιτικής της Υγείας (sic), (δ)εμμονικό «σταυροφόρο της βελόνας» και νυν εξωτερικό συνεργάτη-επιστημονικό σύμβουλο των «Ελληνικών HOAXES» Ηλία Μόσιαλο, ένα μοσχαναθρεμμένο υπηρέτη της Νέας Τάξης και ειδικότερα της Μεγάλης Επανεκκίνησης, που ξεκίνησε την κομματική του σταδιοδρομία τη δεκαετία του 1980, όταν ανέλαβε, ως φοιτητής στη σχολή της Ιατρικής, το πόστο του επικεφαλής της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, εν συνεχεία ανδρώθηκε στα εωσφορικά κέντρα εξουσίας της Μ. Βρετανίας, για να αξιοποιηθεί τον Ιούνιο του 2011 ως Υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος από τον διαπρύσιο κήρυκα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» ΓΑΠ. Συνεχίσθηκε όμως η βλασφημία και με μία ακόμη αποτρόπαιη γελοιογραφία από τον σκιτσογράφο της νεοταξίτικης δημοσιογραφικής ναυαρχίδας ονόματι «Καθημερινής» Ανδρέα Πετρουλάκη και κορυφώθηκε με ένα ακόμη πολύ εκτενέστερο και απερινόητης βλασφημίας δήθεν διήγημα από τον γνωστό εκπρόσωπο της ψευτοπροοδευτικής νεοελληνέζικης χωματερής «λογοτέχνη» Χρήστο Χωμενίδη. Ένα χυδαιούργημα που φέρει τον Χριστό –μέσω ζοφερών λεπτομερειών– να είναι ο καρπός ερωτικής σχέσης της Μαρίας με ένα Ρωμαίο στρατιώτη. Όλα αυτά σε μία πλήρη αναβίωση των αισχροτήτων που γράφονται για τον Χριστό και την Παναγία μας στο Ταλμούδ και αναπαράγονται στις μασονικές, νεοπαγανιστικές και λοιπές σατανιστικές τελετές εδώ και αιώνες.
Βεβαίως, αν ο… προφητικός Έλληνας νομοθέτης δεν είχε καταργήσει το άρθρο 198 του παλαιού Ποινικού Κώδικα, με το οποίο ρυθμιζόταν η ποινική μεταχείριση του δράστη της αξιόποινης πράξης της “Κακόβουλης βλασφημίας”, ως εγκλήματος με ιδιάζουσα ηθικοκοινωνική απαξία (στην παρ. 2 προβλεπόταν ότι: «Όποιος… εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με κράτηση έως έξι μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες ευρώ»), σήμερα θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με το αν η επιλογή όλων αυτών των «κυρίων» να διακωμωδήσουν την άσπιλη σύλληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίο γέννησε η Θεοτόκος υπερφυώς, εκ Πνεύματος Αγίου, στοιχειοθετεί ποινική ευθύνη με βάση το εν λόγω κατηργημένο άρθρο.
Σήμερα, όμως, το μόνο έγκλημα που έχει ξεμείνει στο εξαϋλωμένο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα περί επιβουλής της θρησκευτικής ειρήνης είναι η διατάραξη θρησκευτικών συναθροίσεων! Στο πλαίσιο δηλ. της (υποτίθεται) εξορθολογιστικής φιλοσοφίας η οποία χαρακτηρίζει τον Έλληνα νομοθέτη αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες η κατάργηση των άρθρων 198 Π.Κ. (“Κακόβουλη βλασφημία”) και 199 Π.Κ. (“Καθύβριση θρησκευμάτων”), τα οποία κρίθηκαν από τους ολετήρες της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως εγκλήματα ήσσονος ηθικής και ποινικής απαξίας που δεν εναρμονίζονται με το δόγμα της πολιτικής ορθότητας και αντίκεινται στην υλοποίηση των σχεδίων της Πανθρησκείας.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, παρατηρείται η κατάργηση κάθε ποινής για την βλασφημία σε μία εποχή κατά την οποία ακριβώς εντείνεται η βλασφημία (πόσο τυχαίο άραγε;) και όπου πλέον κάθε «τσιράκι του Αντιχρίστου» μπορεί να εξαπολύει ανενόχλητο βλάσφημες βολές εναντίον της πίστης μας και να εξεμεί ασύδοτα πάνω σε όλα τα όσια και ιερά μας.
Μάλιστα, στον ανάποδο κόσμο της εποχής του κορωνοϊού, το πιθανότερο είναι τα εν λόγω «τσιράκια» να εφαρμόσουν πιστά την διαβολική τέχνη που διδάχθηκαν στα «εωσφορικά θρανία» τους, δηλ. να αναποδογυρίσουν την πραγματικότητα, διαμαρτυρόμενοι ότι αυτοί είναι που δέχθηκαν επίθεση από φανατικούς Ορθόδοξους Χριστιανούς για ένα χιουμοριστικό σκίτσο, σχολιασθέν ελεύθερα ως προϊόν Τέχνης σε μια «δημοκρατική» κοινωνία, όπως η ελληνική. Και από κάποια γνωστά γιουσουφάκια του ψευτοπροοδευτικού μας νεοφιλελέφτ υπονόμου το βλέπουμε πράγματι ήδη να συμβαίνει.
Είναι επίσης όμως εξαιρετικά εύγλωττο το ότι αποκλειστικά και μόνο τα πρόσωπα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου διεγείρουν την… χιουμοριστική έμπνευση κάποιων επίδοξων αστεϊστών, ενώ βεβαίως παρατηρείται παντελής έλλειψη φαντασίας και χάνεται κάθε σκωπτική διάθεση, όταν πρόκειται για ιερά πρόσωπα και μορφές άλλων θρησκειών. Και εκ του γεγονότος αυτού αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι αυτοί οιστρηλατούνται από αβυσσαλέο μίσος ειδικά κατά των ιερών θέσμιων της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο καλύπτουν υποκριτικά κάτω από τον μανδύα μιας «Τέχνης» που εξαχρειώνει αντί να εξευγενίζει. Και επιβεβαιώνεται ότι ο πόλεμός τους είναι αποκλειστικά εναντίον του Χριστού.
Ας αναλογισθούμε όμως πλέον και ποια οφείλει να είναι η δική μας θέση και στάση απέναντι σε όλα αυτά. Και για τη μεν στάση μας απέναντι στο ευρύτερο παγκόσμιο σχέδιο των ολετήρων έχουμε πολλάκις αναφερθεί, τονίζοντας την επιτακτική ανάγκη αντίστασης, κυρίως δε πνευματικού αγώνα και προσήλωσής μας στην ορθή πίστη, ως του μόνου δρόμου για να παραμείνουμε αλώβητοι μέσα στην εν εξελίξει λαίλαπα. Ειδικά δε ως προς το επίκαιρο θέμα της βλασφημίας το τι πρέπει να γίνει είναι επίσης σαφές. Και αυτό δυστυχώς δεν έχει γίνει. Η τρισάθλια ανάρτηση Μόσιαλου προκάλεσε μεν αντιδράσεις (λογικό σε ένα βαθμό, από τη στιγμή που πρόκειται για εκπρόσωπο της ελλαδικής υγειοναζιστικής κυβερνήσεως στο εξωτερικό, σε θέματα κορωνοϊού), ενώ καταδικάστηκε από επίσημη ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου αλλά και μεμονωμένους Ιεράρχες, καθώς και από ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους. Τα υπόλοιπα βλάσφημα κρούσματα ουσιαστικά αγνοήθηκαν (ως μη ωφείλετο). Αλλά και οι σημειωθείσες κατά Μόσιαλου αντιδράσεις δεν ήταν ασφαλώς κατά κανένα τρόπο οι δέουσες.
Γιατί εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Απλή, σύντομη, φραστική καταδίκη για ένα τόσο μεγάλο ατόπημα, όπως αυτό της κακόβουλης και εμπαθούς καθυβρίσεως του Πανσέπτου Προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου, μόνο ως «βελούδινο ράπισμα» μπορεί να εκληφθεί. Ωστόσο η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την μακραίωνη παράδοσή της διαθέτει την πνευματική εμπειρία καθώς και τα κατάλληλα θεραπευτικά μέσα, ώστε αφ’ ενός μεν να οδηγήσει σε μετάνοια το τέκνο της που έσφαλε και αφ’ ετέρου να προφυλάξει το ποίμνιό της από την ψυχοφθόρο δράση του. Η απλή φραστική καταδίκη δεν κρίνεται ως επαρκές θεραπευτικό μέσο, αφού δεν προσφέρεται για τον σωφρονισμό του υπαιτίου ενός τόσο μεγάλου ανοσιουργήματος, ενώ ταυτόχρονα δεν αποθαρρύνει κάθε μελλοντικό επίδοξο υβριστή της Παναγίας μας.
Και εγείρεται το ερώτημα: Ποιο είναι το κατάλληλο μέσο θεραπείας για την περίπτωση των όψιμων υβριστών; Όπως ορίζεται από τους Ιερούς Κανόνες, είναι τα πνευματικά επιτίμια για τους μετανοήσαντες, ενώ για τους εμμένοντες στη βλασφημία «ἀνάθεμα ἔστω». Θυμίζουμε μάλιστα και κάτι που έλεγε σχετικά ο Άγιος Παΐσιος: «Έχω υπόψιν μου έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφημο, που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Παναγία. Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίση μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζη η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική Αφύπνιση», Β΄ Έκδοση 2000, Ιερόν Ησυχαστήριον Ιωάννου του Θεολόγου, σελ. 35).
Επειδή όμως είναι σαφές πως δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτε πλέον από τη διοικούσα Εκκλησία (η στάση της κατά την εποχή της δήθεν πανδημίας έριξε οριστικά και τα τελευταία εναπομείναντα προσωπεία), ας επικεντρωθούμε τουλάχιστον στον δικό μας ρόλο. Επειδή η επόμενη βλάσφημη επίθεση από τα νεοεποχίτικα τσιράκια του Αντιχρίστου δεν είναι μακριά, εναπόκειται σε εμάς τους απλούς πιστούς να διαφυλάξουμε την πίστη και να αντιδράσουμε με πάθος απέναντι στους χυδαιολόγους και ρυπαρογράφους υβριστές. Όπως γενικότερα οφείλουμε να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στη νεοταξική επέλαση. Σιωπώντας γινόμαστε συνένοχοι και εμείς, σύμφωνα και με τους χαρακτηριστικούς λόγους του περίφημου μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου, που τόνιζε ότι όταν ένας λαός κατατρύχεται από αντίχριστες ηγεσίες (πολιτικές και πνευματικές), αν αντιδράσει στα έργα τους, οι πνευματικές ευθύνες βαραίνουν μόνο εκείνες, αλλά αν δεν αντιδράσει, είναι και αυτός συνυπεύθυνος. Το δε μέτρο της ορθής στάσης και συμπεριφοράς μας απέναντι σε κάθε βλάσφημο και υβριστή της πίστεώς μας το δίνει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που όταν άκουγε κάποιον να βλασφημεί κατά του Χριστού και της Παναγίας, τότε εξοργιζόταν και έλεγε: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφό μου, και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το δε να υβρίσει τον Χριστό μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».
Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε όμως καθίσταται βέβαια και ο αγιοπνευματικός λόγος του Αγίου Παϊσίου, που τόνιζε χαρακτηριστικά: «Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ό,τι γίνεται ανθρωπίνως, και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνη στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορέσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε για αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν θα το σκεφθούν. Αν η Εκκλησία δεν μιλάη, για να μην έρθη σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τα έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα Ιδρύματα κ.λπ., οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιος θα μιλήση;». (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική Αφύπνιση», ό.π., σελ. 36-37).
Η Παναγιά μας να μας φωτίζει και να μας δίνει δύναμη για να μιλούμε και να αντιστεκόμαστε ευρύτερα με κάθε τρόπο απέναντι στις βλάσφημες επιθέσεις και τις αντίχριστες επιβουλές που εξαπολύουν οι δαιμονικοί ταγοί της Νέας Τάξης και οι ανεκδιήγητες μαριονέτες τους. Τα περισσότερα βέβαια όντως ανήκουν στον Θεό. Ας κάνουμε όμως και εμείς αυτό που μπορεί να γίνει ανθρωπίνως. Με λίγα λόγια, ας κάνουμε το χρέος μας!
