«ΕΑΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΥΜΕ, ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΗΘΟΥΜΕ», ΑΝ ΟΧΙ...

Στα χρόνια των διωγμών υπήρχε ένας ιερεύς, ο οποίος λεγόταν Σαπρίκιος. Αυτός ο ιερεύς είχε φίλο ένα λαϊκό χριστιανό, που τον βοηθούσε πολύ. Ήταν πολύ πλησίον του και λεγόταν Νικηφόρος. Ίσως από την πολλή παρρησία, που είχαν μεταξύ τους, ξεπήδησε ένας πειρασμός κι ο ιερεύς σκανδαλίσθηκε πολύ με τον αδελφό και δεν τον συγχωρούσε με τιποτα. Ο Νικηφόρος πήγαινε κατ’ επανάληψιν και του ζητούσε συγγνώμη, αλλά δεν την έπαιρνε από τον ιερέα. Ήταν ο πειρασμός που δεν τον άφηνε.

Κάποια στιγμή συνέλαβε ο ηγεμόνας της επαρχίας εκείνης τον Σαπρίκιο, ως ιερέα του Θεού και Χριστιανό. Τον καλεί ενώπιόν του και τον απειλεί να αρνηθή την πίστι του. Αυτός ωμολογούσε κι έλεγε ότι σε καμμιά περίπτωσι δεν αρνούμαι τον Χριστό μου. Ο τύραννος επέμενε, επέμενε και ο ιερεύς Σαπρίκιος. Άρχισαν τα βασανιστήρια. Ο καλός Νικηφόρος γνωρίζοντας ότι μήτε η ομολογία της πίστεως δεν μπορεί να απαλλάξη τον άνθρωπο από την κόλασι, εάν δεν έχη αγάπη και συγχωρητικότητα, βλέποντας ότι προχωρεί στο μαρτύριο και συγγνώμη δεν παρέχει κατά το Ευαγγέλιο, φοβήθηκε ότι δεν πρόκειται το αίμα του να τον σώση κι έτρεξε στη φυλακή κι έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας και ζητώντας συγγνώμη.

- Συγχώρησέ με, πάτερ, σε ό,τι σου έκανα. εγώ φταίω.

- Δεν σε συγχωρώ.

Διαβολική ενέργεια εντελώς. Συνέχιζε ο αγαθός αυτός άνθρωπος, ο Νικηφόρος να ζητή συγγνώμη μετά δακρύων και να φιλάη τα πόδια του ιερέως.

- Πάτερ, δεν θα σε σώση το μαρτύριο. χύνεις το αίμα σου, σε λίγο αποκεφαλίζεσαι. δεν θα στεφανωθής, εάν δεν με συγχωρέσης.

Αυτός δεν του έδινε παντελώς σημασία. Προχωρώντας στον τόπο της θανατώσεως, ο ταπεινός Νικηφόρος ακολουθούσε πίσω από τους δημίους επαναλαμβάνοντας τις παρακλήσεις του μετά δακρύων. Ο Σαπρίκιος συνέχιζε να είναι άκαμπτος. Τότε συνέβη κάτι το τρομακτικό. Την ώρα του αποκεφαλισμού, κατά παραχώρησιν Θεού, η θεία Χάρις εγκατέλειψε τον ιερέα Σαπρίκιο, σκοτισθηκε το μυαλό του και αρνήθηκε τον Χριστό. Την τελευταία στιγμή έχασε το στεφάνι του μαρτυρίου εξ αιτιας της μνησικακίας του. Και στη θέσι του αποκεφαλίζεται ο καλός Νικηφόρος, ο οποίος τώρα συγκαταλέγεται μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας μας. ενώ ο Σαπρίκιος τιμωρήθηκε με αιώνια κόλασι.

Τόσο δύσκολο ήταν να πη: «Αδελφέ μου, εντάξει, ο Χριστός ας σε συγχωρέση»; Μα, το Ευαγγέλιο δίδασκε ως ιερεύς. δεν ήξερε ότι πρέπει να δώση συγχώρεσι, δεν ήξερε ότι ούτε το μαρτύριο δεν σώζει τον άνθρωπο, χωρίς την αγάπη; Κι όμως κατά διαβολική ενέργεια δεν την έδωσε κι έχασε τη Βασιλεία του Θεού.

Πηγή

Ὅσιος Παΐσιος: «Ὁ Θεὸς οἰκονομάει γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ἕναν σταυρὸ ἀνάλογο μὲ τὴν ἀντοχή του, ὄχι γιὰ νὰ βασανιστῆ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνεβῆ ἀπὸ τὸν σταυρὸ στὸν Οὐρανὸ»

Οἱ σταυροὶ τῶν δοκιμασιῶν

– Γέροντα, τὸ σταυρουδάκι ποὺ μοῦ δώσατε τὸ φορῶ συνέχεια καὶ μὲ βοηθάει στὶς δυσκολίες μου.

– Νά, τέτοια σταυρουδάκια εἶναι οἱ δικοί μας σταυροί, σὰν αὐτὰ ποὺ κρεμοῦμε στὸν λαιμό μας καὶ μᾶς προστατεύουν στὴν ζωή μας. Τί νομίζεις, ἔχουμε μεγάλο σταυρὸ ἐμεῖς; Μόνον ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας ἦταν πολὺ βαρύς, γιατὶ ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἀγάπη πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους δὲν θέλησε νὰ χρησιμοποιήση γιὰ τὸν ἑαυτό Του τὴν θεϊκή Του δύναμη. Καὶ στὴν συνέχεια σηκώνει τὸ βάρος τῶν σταυρῶν ὅλου τοῦ κόσμου καὶ μᾶς ἐλαφρώνει ἀπὸ τοὺς πόνους τῶν δοκιμασιῶν μὲ τὴν θεία Του βοήθεια καὶ μὲ τὴν… γλυκειά Του παρηγοριά.

Ὁ Καλὸς Θεὸς οἰκονομάει γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ἕναν σταυρὸ ἀνάλογο μὲ τὴν ἀντοχή του, ὄχι γιὰ νὰ βασανιστῆ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνεβῆ ἀπὸ τὸν σταυρὸ στὸν Οὐρανὸ – γιατὶ στὴν οὐσία ὁ σταυρὸς εἶναι σκάλα πρὸς τὸν Οὐρανό. Ἂν καταλάβουμε τί θησαυρὸ ἀποταμιεύουμε ἀπὸ τὸν πόνο τῶν δοκιμασιῶν, δὲν θὰ γογγύζουμε, ἀλλὰ θὰ δοξολογοῦμε τὸν Θεὸ σηκώνοντας τὸ σταυρουδάκι ποὺ μᾶς χάρισε, ὁπότε καὶ σὲ τούτη τὴν ζωὴ θὰ χαιρώμαστε, καὶ στὴν ἄλλη θὰ ἔχουμε νὰ λάβουμε καὶ σύνταξη καὶ «ἐφάπαξ». Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει ἐξασφαλισμένα κτήματα ἐκεῖ στὸν Οὐρανό. Ὅταν ὅμως ζητοῦμε νὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ μιὰ δοκιμασία, δίνει αὐτὰ τὰ κτήματα σὲ ἄλλους καὶ τὰ χάνουμε. Ἐνῶ, ἂν κάνουμε ὑπομονή, θὰ μᾶς δώση καὶ τόκο.

Εἶναι μακάριος αὐτὸς ποὺ βασανίζεται ἐδῶ, γιατί, ὅσο πιὸ πολὺ παιδεύεται σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται γιὰ τὴν ἄλλη, ἐπειδὴ ἐξοφλᾶ ἁμαρτίες. Οἱ σταυροὶ τῶν δοκιμασιῶν εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὰ «τάλαντα», ἀπὸ τὰ χαρίσματα, ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός. Εἶναι μακάριος ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὄχι ἕναν σταυρὸ ἀλλὰ πέντε. Μιὰ ταλαιπωρία ἢ ἕνας θάνατος μαρτυρικὸς εἶναι καὶ καθαρὸς μισθός. Γι᾿ αὐτὸ σὲ κάθε δοκιμασία νὰ λέμε: «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, γιατὶ αὐτὸ χρειαζόταν γιὰ τὴν σωτηρία μου».

Ἀπό τό Βιβλίο Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου

ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οἰκογενειακή Ζωή»

ἐκδόσεις ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ὁ ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

https://eugenikos.blogspot.com/

Μή ζητάς τίποτε άλλο στήν προσευχή σου, εκτός από τήν μ ε τ ά ν ο ι α. Ούτε φώτα, ούτε θαύματα, ούτε προφητείες...

Για αυτό αδερφέ μου, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου εκτός από τη μετάνοια. 

Ούτε φώτα ούτε θαύματα ούτε προφητείες, ούτε χαρίσματα καθόλου παρά μετάνοια.

Η μετάνοια θα σου φέρει την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σου φέρει τη χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχει μέσα στη χάρη Του ότι χρειάζεται για τη δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειαστεί, για να βοηθήσεις μία άλλη ψυχή..

Από επιστολή Αγίου Παισΐου του Αγιορείτου

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εάν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς, ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον “αγιορείτη”, τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. 

Τίποτε από αυτά. 

Έναν παπά που νά ζει Τόν Χριστό στήν καρδιά καί τήν ζωή του.

Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά! 

Καρδιά ανθρώπου!

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, “μην αναζητάτε προγνώστας, μά ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”.

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το ότι ζεις και αναπνέεις. 

Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά.

Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια “το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι.

Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται…''

Άγιος Εφραίμ ο Κολωνακιώτης

https://odysseiatv.blogspot.com/

Πως ζουν οι άγιοι πριν γίνουν Άγιοι…

«Ύστερα θα αρχίσεις να τον νοιώθεις μέσα στην καρδιά σου..»

Ο Χριστός δέχεται τα εκατό, 

δέχεται και τα τριάντα, 

δέχεται και τα πενήντα που θα του δώσεις.

Αν δεν μπορείς να τον θυμηθείς 

χίλιες φορές, 

εκατό φορές, 

πενήντα φορές την ημέρα, 

θυμήσου τον δέκα φορές 

και πες του με αγάπη: 

«Χριστέ μου!»

Όχι να τον παρακαλέσεις 

για την φτώχεια σου, 

για τη μάννα σου, 

για την αρρώστια σου, 

για την επιτυχία σου.

Όχι!

Να τον παρακαλέσεις να μπεί στην καρδιά σου.

Δεν μπορείς δέκα φορές την ημέρα;

Πέντε φορές δεν μπορείς;

Άν το νοιώσεις και τον καλείς 

έστω δυο φορές την ημέρα, 

ύστερα από έναν μήνα θα γλυκαθείς 

και θα τον ζητάς δέκα φορές, 

ύστερα είκοσι φορές, 

ύστερα θα αρχίσεις να τον νοιώθεις μέσα στην καρδιά σου…

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://www.exomologistetokirio.gr

Τό πηδάλιον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι “σπασμένο”

Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου

Τό ἱερό Εὐαγγέλιο ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁδηγήθηκε στό πραιτώριο, βρισκόμενος ἐνώπιον τοῦ Ποντίου Πιλάτου, αὐτός τοῦ εἶπε ὅτι «τό ἔθνος τό σόν καί οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί». Μέ τούς λόγους αὐτούς ἐπικυρώνεται ὅτι τό μεγάλο ἔγκλημα τῆς ἱστορίας τό σκηνοθέτησαν καί τό πραγματοποίησαν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ λειτουργοί τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐθύνη νά μελετοῦν τόν Νόμο καί νά προβάλλωνται στόν λαό ὡς ὑποδείγματα πιστότητος τῶν θείων ἐντολῶν καί ἐντιμότητος στήν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας τους. 

Αὐτοί κυριευμένοι ἀπό τό πάθος τῆς ζήλιας καί τῆς μανίας, βλέποντας τόν λαό νά τρέχη πίσω ἀπό τό ἄκακον Ἀρνίον, πραγματοποίησαν τό μεγάλο ἔγκλημα. Ἀφοῦ αὐτοί εἶναι πού συνεδρίασαν καί μεθόδευσαν τήν σύλληψή του, αὐτοί χρημάτισαν τόν Προδότη, αὐτοί ἔστειλαν τούς στρατιῶτες νά συλλάβουν τόν Διδάσκαλο, αὐτοί προώθησαν τούς ψευδομάρτυρες, αὐτοί ὑπέγραψαν τήν καταδικαστική ἀπόφαση, αὐτοί ὁδήγησαν τόν Κύριο στόν Πιλᾶτο, αὐτοί ἦσαν τέλος πού κραύγασαν «ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν».

Οἱ Ἀρχιερεῖς ἐγκληματοῦν

Καί ἐνῶ ὁ λαός ἤθελε καί θέλει τούς ἀρχιερεῖς του ἔντιμους καί ἀφοσιωμένους στήν τήρηση τοῦ θείου Νόμου καί τῶν ἀρχιερατικῶν τους ὑπουργημάτων, μέ καθαρά τόσο τά χέρια ὅσο καί τήν καρδία, χωρίς πάθη γιά πρωτοκαθεδρίες καί ἐπήγειες ἐξουσίες, χωρίς πονηρά καί ὑπόγεια μηχανεύματα, ἐκεῖνοι ἐχθές καί σήμερα συν­εχίζουν νά προδίδουν τό ἀξίωμα καί τήν ἀποστολή τους. Καί ἔτσι ἐγκλημάτισαν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καί συνεχίζουν νά ἐγκληματοῦν ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας του.

Ὁ Προκαθήμενος τῆς Πολωνικῆς Ἐκκλησίας Σάββας σέ συνέντευξη πού παραχώρησε προσφάτως ἐπανέλαβε γιά ἄλλη μία φορά ὅτι ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος τῆς Οὐκρανίας στερεῖται τῆς ἱερωσύνης καί μάλιστα ὅτι «στήν Οὐκρανία, λόγῳ τῆς πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς κατάστασης, ὁ μή κανονικός Ἐπιφάνιος χρησιμοποιεῖται γιά τήν ἕνωση μέ τούς Οὐνίτες», ὅπως δημοσίευσε ἡ ἱστοσελίδα spzh.news στίς 16/8.

Καί ἐνῶ ὁ Πολωνός Προκαθήμενος ἀλλά καί τά τρία τέταρτα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καταγγέλλουν ὅτι ὁ ἀχειροτόνητος Ἐπιφάνιος στερεῖται ἱερωσύνης, πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή 4/9/22 θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου τῶν Σεβασμιωτάτων Καστορίας, Διδυμοτείχου καὶ Ἐλευθερουπόλεως καί τοῦ μή κανονικοῦ μητροπολίτου Ἐπιφανίου στόν ἱερό ναό τῆς Παναγίας τῆς Θάσου. Ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος προσφωνώντας τούς Προκαθημένους καί τόν τοπικό Μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως καί Θάσου εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι «μαρτυροῦμε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὅλοι ἐδῶ μαζί». Ἀναφερόμενος μάλιστα στήν στάση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στόν πόλεμο, σημείωσε ὅτι : «Κάποιοι ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία γιά χάρη τῆς ἐξουσίας. Ἐπιδιώκουν τήν κοσμική δύναμη καί τά πλούτη», γιά νά συμπληρώση πώς «πρέπει νά ἐγκαταλείψουν τά πείσματα καί νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια καί τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας».

«Στρέβλωση τῆς ἀληθείας» καί «πλάνη πού ἐξυπηρετεῖ μόνον σκοπιμότητες»

Δέν γνωρίζουμε πῶς τήν ἐννοεῖ ὁ ἀχειροτόνητος μητροπολίτης Ἐπιφάνιος τήν χριστιανική ἑνότητα, ὅμως οἱ λόγοι του δέν ταυτίζονται μέ τίς πράξεις του, ἀφοῦ οἱ πράξεις του βρίσκονται σέ πλήρη ἀντίθεση πρός τό ἦθος καί τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διότι, ἐνῶ βρισκόμενος στήν Θάσο στίς 4/9 ἀναφερόταν στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, σέ ἐπιστολή του πρός τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο στίς 27/7 ζητοῦσε «τήν στέρηση τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου ἀπό τόν Πατριάρχη Κύριλλο τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γιά τήν διάδοση τῆς αἱρετικῆς ἐθνοφυλετικῆς διδασκαλίας»! Δηλαδή, ὁ ἀχειροτόνητος, οὐνίτης ψευδομητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, ζητᾶ τό περαιτέρω σχίσιμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀποπομπή τοῦ Προκαθημένου τῆς πολυπληθέστερης σέ ἐνορίες Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἴσως τῆς πνευματικότερης, ὅταν αὐτός ἀποτελεῖ τήν πέτρα τοῦ σκανδάλου, γιά τήν κρίση, τούς διχασμούς, τίς διαιρέσεις, τόν ἀνηλεῆ ἐσωτερικό πόλεμο πού ἔχει ξεσπάσει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιά νά ἱκανοποιήση τούς σκοτεινούς στόχους, ἀλλά καί τίς προσωπικές φιλοδοξίες τόσο τοῦ ἰδίου ὅσο καί τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Ὁ κ. Ἐπιφάνιος στήν προσφώνησή του εὐχαρίστησε τήν ἑλληνική κυβέρνηση γιά τήν στήριξη πού παρέχει στήν Οὐκρανία, λέγοντας ὅτι «Ἐμεῖς οἱ Οὐκρανοί ἀγωνιζόμαστε γιά τό κράτος, γιά τήν Ἐκκλησία μας καί γιά τόν λαό μας». Δέν γνωρίζουμε τί ἐννοεῖ λέγοντας ὅτι ἀγωνίζεται γιά τήν «Ἐκκλησία μας», τήν στιγμή πού κατηγορεῖ τήν Ρωσική Ἐκκλησία γιά ἐθνοφυλετισμό, ὅμως τό πῶς ἀντιλαμβάνεται τό ναζιστικό καθεστώς τοῦ Κιέβου τήν ἑλληνική φιλία ἀποτυπώθηκε μέ τόν νόμο πού ψηφίσθηκε ἀπό τό οὐκρανικό κοινοβούλιο καί στέρησε ἀπό τούς Ἕλληνες πού κατοικοῦν ἐπί αἰῶνες στήν περιοχή τῆς ἑλληνικῆς Μαριούπολης τήν δυνατότητα νά χαρακτηρίζωνται «ἐθνική γηγενής μειονότητα».

Στήν ὁμιλία του ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόνισε ὅτι στήν μακραίωνη πορεία τῆς Ἐκκλησίας παρά τά προβλήματα καί τίς δύσκολες συνθῆκες πάντα καταφέρνει νά βρῆ στό τέλος τόν ὀρθό δρόμο καί νά ἀντιμετωπίση μέ ἐπιτυχία ὅλα τά προβλήματα. Γιά τό θέμα τῆς ἐγκυρότητας τῶν χειροτονιῶν τά χαρακτήρισε «στρέβλωση τῆς ἀληθείας» καί «πλάνη πού ἐξυπηρετεῖ μόνον σκοπιμότητες», γιά νά συμπληρώση ὅτι ὅλα αὐτά πού διακινοῦνται «εἶναι μυθεύματα, προϊόντα στοχευμένης προπαγάνδας καί ὁρισμένοι γνωρίζουν καλά ἀπό τήν προπαγάνδα». Ἀναφορά ἔκανε καί στήν στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ὁ Ἀρχ. Ἱερώνυμος προτάσσουν πάντα τό μεῖζον συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας.

Ὄντως ἡ μακραίωνη πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει καταδείξει ὅτι συμμερίζοντας ὁ Κύριος τούς ἀγῶνες καί τούς πόνους τῶν ἁγίων του ἐπιτρέπει, παρά τά ὅποια δυσεπίλυτα προβλήματα καί τίς δύσ­κολες συνθῆκες, τελικά ἡ αἵρεση νά καταισχυνθῆ ἡ δέ ὀρθή πίστη νά κραταιωθῆ. Ἔτσι καί στόν σύγχρονο πειρασμό τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ταλανίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐδῶ καί ἕνα αἰώνα, στό τέλος μέ τούς ἀγῶνες καί τούς κόπους τῶν συγχρόνων ἁγίων της, τελικά ἡ Ἀλήθεια θά λάμψη.

Τήν ἰδίαν ἀδράνειαν θά ἐκδηλώσουν, ὅταν ἐπιχειρηθῆ ἡ ἕνωσις τῶν «ἐκκλησιῶν»;

Δέν θά ἀσχοληθοῦμε στό κείμενο αὐτό οὔτε μέ τό ἐάν εἶναι μυθεύματα καί στρεύλωση τῆς ἀληθείας τό θέμα τῆς ἐγκυρότητας τῶν χειροτονιῶν, ὅπως χαρακτηριστικά ἀνέφερε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, οὔτε ἐάν εἶναι ἀχειροτόνητος καί αἱρετικός ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος, οὔτε μέ τόν πολιτικό παράγοντα πού κρύβεται πίσω ἀπό τό οὐκρανικό ζήτημα, οὔτε βέβαια μέ τίς πιέσεις πού δέχονται οἱ Προκαθήμενοι, γιά νά ἐνδώσουν στούς θρησκευτικούς καί πολιτικούς σχεδιασμούς καί τήν ἀμβλυμένη ὀρθόδοξη συνείδησή τους, οὔτε ὅτι ἀπαγορεύεται αὐστηρά, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ κοινωνία μέ τούς σχισματικούς καί ἀχειροτόνητος, ἰδιαίτερα ἡ προσευχητική καί ἀκόμα περισσότερο ἡ λειτουργική, καθιστώντας «τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι», διότι ὅλα τά παραπάνω ζητήματα ἔχουν ἐρευνηθῆ καί ἀναλυθῆ τά τελευταῖα τρία χρόνια εἰς βάθος καί ἔχει καταδειχθῆ ποία εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ποῖο εἶναι τό ψεῦ­δος. Θά θέλαμε ὅμως νά παραθέσουμε ἕνα προβληματισμό.

Μέ τήν συνέντευξη πού εἶχε δώσει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόν Φεβρουάριο 2021 στήν ἰταλική ἐφημερίδα avvenire.it εἶχε ἐπισημοποιηθῆ ἡ εἴδηση ὅτι μέ πρόσχημα τόν ἑορτασμό τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο πρόκειται νά ἐπιχειρηθῆ τό 2025 στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καί τόν Πάπα τῆς Ρώμης ἡ ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν». Εἶχε δηλώσει στήν συνέντευξη τότε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος χαρακτηριστικά: «Ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νίκαιας εἶναι ἕνα σύμβολο, ἕνας σταθμός, ἕνα σημεῖο καμπῆς στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ Νίκαια προσ¬φέρει μία μοναδική εὐκαιρία γιά τήν ἐκτίμηση τῆς κοινῆς μας κανονικῆς κληρονομιᾶς τῆς πρώτης χιλιετίας καί γιά τήν ἐξέταση τῆς σημασίας τοῦ κανόνα, τοῦ νόμου ὡς μέσου γιά τήν προώθηση τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου».

Μέ ἀφορμή τό συλλείτουργο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καί τόν ψευδομητροπολίτη Ἐπιφάνιο διερωτώμεθα: τήν πλήρη ἀφωνία καί ἀπραξία, πού ἔχει διαπιστωθῆ ἐδῶ καί χρόνια ἐκ μέρους τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν χλιαρότητα πού ἐπιδεικνύουν στά θέματα τῆς πίστεως, τήν ἴδια ἀδράνεια ἆραγε θά ἐκδηλώσουν σέ περίπτωση πού ἐπιχειρηθῆ τό 2025 ἡ ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», τήν ἴδια σιωπή, τήν ἴδια ἀδιαφορία καί ἀνοχή θά φανερώσουν, αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἔχουν ταχθῆ νά προστατεύουν τό ποίμνιο;

Θεωροῦμε ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀλλά καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἔνοχοι ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς βάναυσες παραβιάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, γιά αὐτό κάθε ἀντίδραση εἶναι ἐπιβεβλημένη. «Εὐλογημένα τά στόματα» ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ πατήρ Ἐπιφάνιος «τά διαμαρτυρόμενα κατά τῶν ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ Πατριάρχου καί εὐλογημέναι αἱ γραφίδες αἱ στηλιτεύουσαι τάς ἐν τῇ Πίστει ἀκροβασίας αὐτοῦ. Ἀγών συνεχής καί ἀκατάπαυστος κατά τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Πατριάρχου, ΝΑΙ! Σχίσμα ὅμως, ΟΧΙ!».

Ἄν εἶναι «ἀνεπίστροφος» ἡ πορεία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου πρός τήν ἀπόκλιση ἀπό τό ὀρθόδοξο δόγμα καί ἡ ἕνωσή του μέ τήν αἵρεση, τό ἴδιο «ἀνεπίστροφος» ὀφείλει νά εἶναι καί ἡ δική μας πιστότητα καί προσήλωση στίς παρακαταθῆκες καί τούς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Μέ αὐτούς ἔχουμε ὑποχρέωση νά στοιχηθοῦμε καί αὐτούς νά ἀκολουθήσουμε.

Ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος σφράγισε μέ τήν πνευματικότητά του καί τά ἔργα του τήν νεώτερη ἐκκλησιαστική ἱστορία, τιτλοφορεῖ τήν Συλλογή καί ἑρμηνεία τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας «Πηδάλιον». Ὁ ὅσιος Πατήρ θέλησε μέ τόν τίτλο αὐτό νά μᾶς ὑποδείξη ὅτι οἱ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί οἱ Κανόνες τῶν τοπικῶν Συνόδων ἀποτελοῦν στό σύνολό τους τό πηδάλιο τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό πηδάλιο προσδιορίζει τήν κατεύθυνση, αὐτό διασώζει ἀπό κάθε παραπλάνηση, αὐτό ἐξασφαλίζει τήν ἀσφαλῆ πορεία πρός τόν λιμένα τόν ἀγαθό, πού εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιά αὐτό στίς ἡμέρες μας τό σκάφος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατεῖ νά ἐξασφαλίση ἀσφαλῆ πορεία στά τεράστια ἐκκλησιαστικά καί κοινωνικά προβλήματα πού ταλανίζουν τόσο τήν Ἐκκλησία ὅσο καί τήν Πατρίδα, διότι τό πηδάλιο της, ὑπαιτιότι τῶν ἐπισκόπων της, εἶναι σπασμένο.

Ορθόδοξος Τύπος

Παράδοξος τρόπος νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ ἀληθινός: Ὁ ἐκούσιος Σταυρὸς καὶ ἡ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων

«Διότι εάν δεν σε πείθει να προστρέξεις η φύση του πράγματος, ούτε να λάβεις είσαι άξιος, αλλά ούτε και εάν λάβεις, θα γνωρίσεις καλώς εκείνο που έλαβες» Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Πάλι ἔχει γίνει ἐπίκαιρο τὸ ἐρώτημα, ἂν ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ δυνητική. Πάλι ἔχει διχασθεῖ τὸ ποίμνιο σ’ αὐτοὺς ποὺ τὴν θεωροῦν δυνητικὴ καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ τὴν θεωροῦν ὑποχρεωτική. Καὶ ἡ διαμάχη συνεχίζεται εἰς βάρος τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, διότι τὸ ἐρώτημα εἶναι λάθος καὶ τίθεται λανθασμένα.

Τὸ ἐρώτημα, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τίθεται, δὲν εἶναι, ἂν εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ τηρήσω τὸν ἑκάστοτε Κανόνα, ἀλλὰ ἂν θέλω νὰ εἶμαι Χριστιανός, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἐλευθερία: Δικαίωμα ἐπιλογῆς ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωση ἐφαρμογῆς καὶ ὑπεράσπισης αὐτοῦ ποὺ ἐπέλεξα. Τὴν σημερινὴ Κυριακὴ μετὰ τὴν Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀκοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς λέει:

« Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ´, 24). Καὶ ὁ Τρεμπέλας μεταφράζει (ἐδῶ):

« Ἐάν κάποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἁπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ ἀκόμη καὶ θάνατο σταυρικὸ καὶ βίαιο. Κι ἂς μὲ ἀκολουθήσει μιμούμενος σὲ ὅλα τὸ παράδειγμά μου· καὶ νὰ μὴ διστάσει νὰ προβεῖ στὶς ἀποφάσεις καὶ τὶς θυσίες αὐτές».

Τὸ μόνο ποὺ ἔχει δυνητικὸ ἢ ἀκόμα, ἂν θέλει κανείς, καὶ προτρεπτικὸ χαρακτῆρα στὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Ὁ Χριστὸς σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας μᾶς ἀφήνει τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὸ δυνητικὸ ποὺ τὸ συνοδεύει. Δὲν χρειάζεται φυσικὰ νὰ ποῦμε, τί συμβαίνει μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Γι’ αὐτοὺς ὅμως ποὺ ἀποφασίζουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, ὁ λόγος Του εἶναι ξεκάθαρος: Θέλεις νὰ σώσεις τὴν ψυχή σου, σήκωσε τὸν σταυρό σου καὶ ἀκολούθησέ με. Δὲν λέει, ἂν μπορεῖς, δὲν λέει ἂν θέλεις, ἀλλὰ σήκωσε, προστακτική· καὶ τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ θὰ προσπαθήσεις μὲ κόπο νὰ σηκώσεις τὸ σταυρό σου, θὰ ἔλθει καὶ θὰ στὸν κάνει -ἀνάλογα μὲ τὸ Θέλημά Του- «ἐλαφρὸ» ἡ Θ. Χάρη. Κάθε ἀντικατάσταση τῆς προστακτικῆς μὲ δυνητικοῦ χαρακτῆρα ἑρμηνεῖες ἢ ἄλλες δικαιολογίες, ἀποτελεῖ συμβιβασμό, ἐπικάλυψη τῶν ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν μας.

Θεωρώντας τὸν κάθε Ἱ. Κανόνα ὡς τὸν ὑποχρεωτικὸ Σταυρὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Κύριο ἀπαρνούμαστε τὴν δουλεία τῶν παθῶν καὶ τῶν αἱρέσεων καὶ καλούμαστε οἰκειοθελῶς στὴν ἄλλη δουλεία, στὴν «ἐν Χριστῷ» δουλεία.

Παράδοξος τρόπος νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ ἀληθινός.

Καλούμαστε νά ὑπομείνουμε μέσω τῆς μετανοίας καὶ τῆς τήρησης τῶν Κανόνων τὴν ἐξόντωση τῶν ἀδυναμιῶν μας, τήν ὑπαρξιακή μας, ὅσον εἶναι γιὰ τὸν καθένα δυνατόν, ἐξόντωση χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του, ὡς τήν μοναδικὴ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἂν δὲν μποροῦμε, ἂν δὲν νιώθουμε ἱκανοὶ νὰ τὸ πράξουμε, ὁμολογοῦμε στὸν Κύριο τὴν ἀδυναμία μας, δὲν βρίσκουμε δικαιολογίες καὶ ζητοῦμε τὴν βοήθειά του. Ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τηροῦμε, προσπαθοῦμε, πέφτουμε καὶ σηκωνόμαστε, κάνουμε λάθη καὶ μετανοοῦμε, πολεμώντας νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές.

« «Ἄκουσα καὶ δὲν τήρησα... Δὲν τήρησες; Καταδίκασες τὸν ἑαυτό σου κατὰ τὸ ἥμισυ˙ [δηλ. ἐπειδὴ νιώθεις ὅτι δὲν τήρησες τὸν νόμο]. Διότι αὐτὸς ποὺ καταδικάζει τὸν ἑαυτό του ὅτι δὲν τηρεῖ, προσπαθεῖ νὰ τηρήσει»(Χρυσοστόμου, λόγος 4ος περὶ μετανοίας).

Μήπως δὲν ξέρει μόνο Αὐτὸς ὅλα μας τὰ πάθη καὶ ὅλες μας τὶς ἀδυναμίες; Θέλει ὅμως νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα σὲ αὐτὸν καὶ ὄχι στὶς ὑποτιθέμενες δυνάμεις μας. Ὀρθὰ κοφτά, ξεκάθαρα ἀπαιτεῖ τὴν πλήρη ἔνταξη τῆς ζωῆς μας στὴ ζωή Του, στὴ δόξα Του, τὴν ὁποία συμβολίζει ὁ Σταυρός Του. Ὁ Σταυρὸς ποὺ σηκώνει καὶ ὁ κάθε πιστὸς ἐφαρμόζοντας ἐλευθέρως καὶ πιστὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.

Σχολιάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τὸ παραπάνω εὐαγγελικὸ ἀπόσπασμα (ἐδῶ):

« Και πρόσεχε ότι δεν ομιλεί κατά τρόπο καταναγκαστικό· διότι δεν είπε ότι "και αν θέλετε, και αν δεν θέλετε, πρέπει να πάθετε εσείς αυτό"· αλλά τι είπε; "Εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει". "Δεν εκβιάζω, δεν εξαναγκάζω, αλλά τον καθένα αφήνω κύριο της προαιρέσεώς του…"· διότι εάν δεν σε πείθει να προστρέξεις η φύση του πράγματος, ούτε να λάβεις είσαι άξιος, αλλά ούτε και εάν λάβεις, θα γνωρίσεις καλώς εκείνο που έλαβες… Είναι ανάγκη να υπομείνετε πολλούς κόπους, πολλούς κινδύνους εάν έχετε σκοπό να με ακολουθήσετε. Δεν πρέπει λοιπόν, Πέτρε, επειδή τώρα με ομολόγησες Υιό του Θεού, να περιμένεις για τον λόγο αυτό και μόνο στεφάνους και να νομίζεις ότι είναι αρκετό αυτό για σένα για τη σωτηρία σου, και να αισθάνεσαι λοιπόν τον εαυτό σου ασφαλή και αναπαυμένο, διότι τάχα πραγματοποίησες το παν με το να με ομολογήσεις απλά με τα λόγια… έτσι και ο Χριστός αυτούς τους οποίους ιδιαιτέρως αγαπά, αυτούς κατεξοχήν θέλει να προκόπτουν, και με τη δική τους προαίρεση και όχι μόνο από τη βοήθειά Του… "Για να μη συμβαίνει λοιπόν αυτό και σε σας", λέγει, "πρέπει εσείς να είστε παρατεταγμένοι συνεχώς προς θάνατον· καθόσον και τώρα πρόκειται να ανάψει εκ νέου πόλεμος φοβερός". Μην καθίσεις λοιπόν μέσα, αλλά ας εξέρχεσαι και ας πολεμάς· και αν πέσεις στην παράταξη της μάχης, τότε έζησες».

Δὲν τηροῦμε λοιπὸν ἕναν Κανόνα, διότι ἐπιφέρει ἢ δὲν ἐπιφέρει ἐπιτίμιο, πράγμα ποὺ δείχνει τὸν δοῦλο, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ τήρηση αὐτὴ μᾶς φέρνει σὲ συμφωνία-κοινωνία μὲ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας, πράγμα ποὺ δείχνει ἀγάπη, ἀγάπη ἐλευθερίας: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε»(Ἰωαν. ιδ’,15). Αὐτὸς εἶναι ὁ χαρακτήρας τῶν Ἱ. Κανόνων. Ἡ μὴ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων ἐπιφέρει στὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο τύψεις, στὸν συμβιβασμένο ἀνάπαυση. 

« Πολλοὶ εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν, λίγοι ὅμως αὐτοὶ ποὺ πράττουν. Καὶ ὅμως κανεὶς δὲν ἔπρεπε νὰ νοθεύει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ λόγῳ τῆς δικῆς του ἀμέλειας, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μία νὰ ὁμολογεῖ τὴν δική του ἀσθένεια καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ μὴν ἀποκρύπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μὴν γίνουμε ὑπόδικοι λόγω τῆς παράβασης τῶν ἐντολῶν Του καὶ τῆς τοῦ λόγου "τοῦ Θεοῦ παρεξηγήσεως"» (Ἁγ. Μαξίμου, κεφ. 85 τῆς 4ης ἑκατοντ. τῶν περὶ ἀγάπης, σελ. 329 τῆς Φιλοκαλίας).

Ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μᾶς διδάσκει, ὅτι ὁ Χριστὸς εὐλόγησε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀσυμβίβαστη μαρτυρία καὶ ὁμολογία, τὴν ὑποχρεωτικὴ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του καὶ ὄχι τὸν συμβιβασμὸ καὶ τὴν μεσότητα. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Β' Κορ. 6, 17-18). Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο εἶναι ὑποχρεωτικὸς καὶ ὁ 15ος Κανόνας καὶ ὁ κάθε Κανόνας. Διότι δείχνει, τὴν ἐλεύθερη βούληση μας να συνταχθοῦμε, πιστοὶ στὴν ὁμολογία τῆς Βαπτίσεώς μας, μὲ τὸν Χριστό, ὡς πραγματικὰ τέκνα Του, μὴ φοβούμενοι ἐπιτίμια, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἀκλόνητη πεποίθηση, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια, ἡ Μία Πίστη. Ἐφαρμόζοντας τον Ἱ. Κανόνα ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἀξιώσει στὸ τέλος τοῦ συντόμου βίου μας, νὰ ἔχουμε στὸν νοῦ μας, νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε, ὅπου καὶ ὅπως πρέπει, ὡς ἐλεύθερα τέκνα Του τὰ περίφημα λόγια Του, λόγια μίας ἐλεύθερης ἐπιλογῆς:

« Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν» (Ματθ.10,16-18).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Στη Μάνη κάποτε, για τον Χριστοφόρο τον Παπουλάκο, δεν μνημόνευαν ούτε τον βασιλιά, ούτε και τον δεσπότη!

Σήμερα όμως τέτοιους πιστούς τους ονομάζουν ακραίους και μία τέτοια στάση σχίσμα.

«Παπουλάκος», Κωστή Μπαστιά, 7η έκδοση, εκδοτική Αθηνών 1984, σελ. 299

https://eugenikos.blogspot.com/

«Αντι-Οικουμενιστικές» ...ταχυδακτυλουργίες!

Ἱεροκανονικὴ ἢ ἀλλότρια τῶν Ἁγίων διακοπὴ μνημονεύσεως;

Του Παναγιώτη Σημάτη

Νομίζω, εἶναι κατανοητὸ στοὺς πολλούς, ὅτι ἡ κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖται σὲ ἀδελφοὺς καὶ πατέρες γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν ἔχει σκοπὸ οὔτε νὰ διχάσει οὔτε νὰ καταδικάσει. Ἀντιθέτως σκοπὸ ἔχει νὰ ἐπισημάνει τὴν ἀπόκλισή τους ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση καὶ ἔτσι ‒ἂν δὲν θελήσουν νά τὸ κατανοήσουν καὶ νὰ τὸ διορθώσουν‒ νὰ ἀποτρέψει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἐσφαλμένη διδασκαλία τους.

Μακάρι, ὅπως σημειώθηκε, νὰ ἐλάμβαναν τὴν κριτικὴ καὶ αὐτοὶ οἱ πατέρες ὑπ' ὄψιν. Ἀλλὰ ἡ μέχρι τώρα ἐμπειρία καταδεικνύει, ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὴν λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν, ὄχι μόνο δὲν δέχονται τὴν ἰδέα γιὰ μιὰ Σύναξη τῶν ἀποτειχισμένων ‒στάση ἀκατανόητη καὶ ξένη στὴν ἐκκλησία‒ γιὰ διευθέτηση τῶν διαφορῶν, ἀλλὰ ἀντίθετα σκληραίνουν τίς θέσεις τους καὶ ἐφευρίσκουν νέες ἀντιπατερικὲς θέσεις, κατασκευάσματα τοῦ μυαλοῦ τους. Καὶ ἔτσι, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ παρακάτω, ἐνῶ θέλουν νὰ κρατοῦν ἀνοιχτὲς γέφυρες μὲ τοὺς μή ἀποτειχισμένους, κλείνουν κάθε γέφυρα ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἀποτειχισμένους! 

Πρόσφατα παρουσιάσαμε τὶς ἐξωφρενικὲς θέσεις τοῦ π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου (ἐδῶ κι ἐδῶ). Σήμερα θὰ δοῦμε τὶς θέσεις τοῦ μ. Σεραφεὶμ Ζήση. Πρόκειται γιὰ παρέμβασή του κατὰ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Θ. Ζήση (ἐδῶ/), γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικαιρότητα, ὁ ὁποῖος συμφώνησε μὲ ὅσα εἶπε ὁ μ. Σεραφεὶμ. Ξεκίνησε μὲ μιὰ ὀρθὴ παρατήρηση ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν πέρασε σὲ ὀρθολογικὰ ἐπιχειρήματα. Εἶπε:

μ. Σεραφεὶμ Ζήσης: «Ἄν τὰ μυστήρια τῶν αἱρετιζόντων, αὐτῶν ποὺ διατυπώνουν αἵρεση πρὶν τὴν καταδίκη τους, ἦταν ἤδηἄκυρα λόγῳ τῆς αἱρέσεως τῆς διατυπουμένης, τότε ἡ Ἐκκλησίαθὰ ἐπέβαλε τὴν ἀκοινωνησία μὲ αὐτούς, ἀκόμα καὶ πρὸ συνοδικῆς τους καταδίκης. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν κάνει αὐτό.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει διὰ τοῦ 31ου ἀποστολικοῦ ἱ. κανόνος καὶ ἐπαινεῖ διὰ τοῦ 15ου τῆς ΑΒ΄, ὅσους ἀποτειχίζονται καὶ παύουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετίζοντες, ἀλλὰ δὲν ὑποχρεώνει κανένα. Καὶ δὲν κατανοῶ πῶς κάποιοι, μετὰ ἀπὸ 5 χρόνια (τί νὰ πῶ, ἢ περίεργοι ἢ ἀλλοιῶς θὰ ἦταν θέμα διανοητικό), ποὺ νὰ μὴν καταλαβαίνουν ὅτι δὲν ὑπάρχει Κανόνας ὁ ὁποῖος νὰ τιμωρεῖ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι δὲν ἀποτειχίζονται». 

Πάτερ Σεραφείμ, εἴμαστε κι ἐμεῖς ‒ἀνάμεσα σ' αὐτοὺς τοὺς «κάποιους», «περίεργους» ἢ ποὺ «ἔχουν διανοητικὴ ἀνεπάρκεια»‒, ποὺ ἀρνοῦνται τὴν δυνητικὴ κακοθεωρία σας καὶ δὲν θὰ ἀφήσουμε αὐτὸ τὸ ἀφελές, ἐλαφρὸ καὶ παραπλανητικὸ ἐπιχείρημα, νὰ ἐπισκιάσει τὴν διδασκαλία καὶ πρακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων· τὸ ὅτι δηλαδή, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἱ. Κανόνας ποὺ νὰ τιμωρεῖ τοὺς μὴ ἀποτειχισμένους, ἡ ἀποτείχιση εἶναι δυνητική(*).

Δὲν θὰ σᾶς ἀνταποδώσουμε τὰ ἴσα, γιατί ἐσεῖς οὔτε «περίεργος» εἶστε, οὔτε ἔχετε «διανοητικὴ ἀνεπάρκεια», ἀντίθετα ἔχετε πανεπιστημιακὴ στόφα. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ παράξενο· τὸ ὅτι παρὰ τὴν «διανοητικὴ» ἐπάρκεια δὲν ἀντιλαμβάνεστε πὼς λίγη σημασία ἔχει ἡ διαπίστωσή σας «ὅτι δὲν ὑπάρχει Κανόνας ὁ ὁποῖος νὰ τιμωρεῖ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι δὲν ἀποτειχίζονται».

1ον. Διότι ὑπάρχουν δεκάδες παραγγέλματα καὶ Ἐντολὲς στὴν Κ. Διαθήκη καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ δὲν ἀκολουθοῦνται ἀπὸ τιμωρίες καί, πιστεύω, δὲν θὰ τολμήσετε νὰ τὰ ξεχωρίστε ἀπὸ τὰ ὑποχρεωτικὰ παραγγέλματα καὶ Ἐντολές. Π.χ. ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγει: «Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου» (Παροιμ. 22, 28). Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει τιμωρία. Ὅμως ὅλοι γνωρίζουμε τί συμβαίνει μὲ αὐτοὺς ποὺ μετακινοῦν τὰ ὅρια τῶν Πατέρων. Ἔτσι ρωτᾶμε τὸν μ. Σεραφείμ: Εἶναι ἡ ἐντολὴαὐτὴ προαιρετική; 

2ον. Διότι ὁ Χριστιανὸς δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τοὺς Ι. Κανόνες ἐπειδὴ φοβᾶται τὴν τιμωρία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀγαπάει καὶ ὑπακούει τὸν Κύριο. Καὶ ὅπως (ἀντιθέτως μὲ ἐσᾶς) μᾶς διδάσκει ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν περιγραφή τῶν κυριοτέρων ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου: «Ἂν μ᾽ ἀγαπᾶτε, τηρῆστε τὶς ἐντολές μου (Ἰω. 14, 15). Ὅποιος ἐγκολπώθηκε τὶς ἐντολές μου καὶ τὶς ἐκτελεῖ, ἐκεῖνος εἶναι ποὺ μ᾽ ἀγαπᾶ. Καὶ ὅποιος ἀγαπᾶ ἐμένα, θ᾽ ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα μου... (Ἰω. 14, 21)». Ὅποιος δὲν μ᾽ ἀγαπᾶ, δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολές μου (Ἰω. 14, 24). Τί λέτε, ἀρκοῦν αὐτὰ ἢ πρέπει νὰ ἀναφέρει καὶ τιμωρία ὁ Κύριος; 

3ον Διότι (ἀφοῦ ἐπιμένετε στὴν τιμωρία) ὑπάρχουν δεκάδες παραγγέλματα καὶ Ἐντολὲς στὴν Κ. Διαθήκη καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ δὲν ἀκολουθοῦνται ἀπὸ τιμωρίες, ἀλλὰ σὲ ἄλλο σημεῖο σκιαγραφεῖται ἡ ἀνταπόδοση καὶ ἡ τιμωρία, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἱ. Κανόνες. Γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «Ὅτι ἐκεῖνο, ὁποῦ οἱ κανόνες φανερῶς οὐ γράφουσι, τοῦτο ἐκ τῶν ὁμοίων τῶν ἐν τοῖς κανόσι γεγραμμένων, πρέπει νὰ κρίνεται καὶ νὰ συμπεραίνεται» (Πηδάλιον, σελ. λθ'). Τέτοιοι πιὸ αὐστηροὶ Κανόνες π.χ. εἶναι ὁ Λα΄ καὶ ὁ Κλγ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. 

4ον. Ὁ ΙΕ΄ Κανόνας δὲν εἶναι Κανόνας ποὺ ἐξαντλεῖ τὰ περὶ ἀποτειχίσεως. Ἀντίθετα, ἐτέθη ὡς ἐξαίρεση ἀνάμεσα σὲ τρεῖς (3) Κανόνες πού ...ἀπαγορεύουν τὴν ἀποτείχιση καὶ ἐπιβάλλουν τιμωρίες στοὺς ἀποτειχισμένους γιὰ ἄλλους λόγους πλὴν τῆς αἱρέσεως. Οἱ ἀποτειχιζόμενοι λόγῳ αἱρέσεως ἐπαινοῦνται, γιατί «ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων». Καὶ οἱ μὴ ἀποτειχιζόμενοι; Αὐτοὶ δὲν ἐπαινοῦνται. Γιατί; Γιατί μὲ τὴν παθητική τους στάση δὲν βοηθοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ψευδεπισκόπων, ἀντίθετα συντελοῦν στὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως. Δὲν εἶναι αὐτὴ πνευματικὴ τιμωρία;Γιατί ποτὲ δὲν ἐπισημαίνει ὁ μ. Σεραφεὶμ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ μὴ ἀποτειχισμένοι δὲν ἐπαινοῦνται ἀπὸ τὸν Κανόνα; Γιατί δὲν βγάζει τὸ λογικὸ συμπέρασμα, ὅτι ἀφοῦ μόνο οἱ ἀποτειχισμένοι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται (γιὰ τοὺς ἄλλους ὁ Κανὼν σιωπεῖ), αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα στὴν στάση τῶν μὴ ἀποτειχισμένων. 

Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλες τιμωρίες. Ἂς τὸ ἐξηγήσουμε. Ἡ ἀποτείχιση διδάσκεται ὄχι μόνο ἀπὸ δύο ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ γραπτῶς καὶ ἐμπράκτως, ὅπως διδάσκονται καὶ οἱ συνέπειες ἐκ τῆς αἱρέσεως. Αὐτὸ ὄχι μόνο τὸ γνωρίζει ὁ μ. Σεραφεὶμ καὶ ὁ π. Θ. Ζήσης, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς στηρίχτηκαν στοὺς Πατέρες γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν ἀποτείχιση. Οἱ Πατέρες λοιπὸν ὁμιλοῦν, ὄχι μόνο γιὰ «δικανικὴ» τιμωρία, ἀλλὰ γιὰ οὐσιαστικὴ τιμωρία! Οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν γιὰ μολυσμὸ ἐκ τῆς αἱρέσεως. Ὁ μολυσμὸς δὲν εἶναι πνευματικὴ τιμωρία;Ξαναρωτοῦμε: Γιατί τὸν ἀποκρύπτει ὁ μ. Σεραφεὶμ Ζήσης; 

Οἱ Ἅγιοι λέγουν ὅτι ἔχουν μεγάλη εὐθύνη ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αἱρετίζοντες, γιατὶ δίνουν κακὸ παράδειγμα. Ξαναρωτοῦμε: Γιατί τὸ ἀποκρύπτει ὁ μ. μ. Σεραφείμ; Οἱ Ἅγιοι λέγουν ὅτι χάνουν τὴν Θ. Χάρη καὶ καθίστανται ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ οἱ αἱρετικοί. Καὶ πάλι θὰ ρωτήσουμε: Δὲν εἶναι πνευματικὴ τιμωρία νὰ κοινωνεῖ ὁ πιστὸς μ' αὐτούς; Καὶ πόση εὐθύνη ἔχει ποὺ δὲν τοὺς ἀποτρέπει ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ αὐτούς;

Παραθέτω στὴν ὑποσημείωση 1 μερικὲς θέσεις τῶν Ἁγίων ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ τὸν μολυσμὸ αὐτῶν τῶν «εὐσεβῶν» ὀρθοδόξων ποὺ ἀπὸ φόβο ἢ δειλία ἢ σκοπιμότητες δὲν διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετίζοντες, τὴν μολυσματικὴ νόσο καὶ γάγγραινα τῆς αἱρέσεως, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀπώλεια Θ. Χάριτος. Καὶ τονίζω πάλι καὶ πάλι. Δὲν καταδικάζω ἐγὼ κανέναν. Τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων παρουσιάζω, ἡ ὁποία καυτηριάζει τὴν στάση τῶν κοινωνούντων μὲ τὴν αἵρεση. 

Καὶ συνεχίζει ὁ μ. Σεραφείμ: «Διότι μπαίνουν πάρα πολλοὶ παράγοντες. Μπορεῖ νὰ μετανοήσει ὁ αἱρετίζων. Μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει ἕνα λάθος καὶ χρειάζεται τὴν δέουσα ἀπὸ κάποια Σύνοδοκαὶ κάποιο προϊστάμενό του ἐπίπληξη καὶ ἀνάλυση τοῦ θέματος καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι παράγοντες».

Τί τὸ εὐτυχέστερο ἀπὸ τοῦ «νὰ μετανοήσει ὁ αἰρετίζων»; Ἡ ἀποτείχιση γίνεται καὶ γι' αὐτὴ τὴν μετάνοια. Γιὰ νὰ καταλάβει τὸ λάθος του. Καὶ νὰ τὸν ἔχουμε κοινωνό, μακριὰ ἀπὸ τὴν αἵρεση. Ὥσπου νὰ μετανοήσει ὅμως τὸν ἀγαποῦμε, ἀλλὰ τὸν ἔχουμε ἀκοινώνητο. Διαφορετικά, τί χρειάζεται ἡ ἀποτείχιση; Ἂς συνεχίσουμε τὸν χαρτοπόλεμο κι ἂς περιμένουμε δεκάδες χρόνια ὥσπου νὰ μετανοήσει. Βέβαια μιὰ πίστωση χρόνου(Οἰκονομία) ἀπαιτεῖται. Ἀλλὰ ὄχι προγραμματικὴ Οἰκονομία. Ὄχι μία Οἰκονομία ποὺ παρουσιάζεται ὡς προϋπόθεση ὀρθῆς ἀποτείχισης.Ὄχι ἡ Οἰκονομία νὰ μετατραπεῖ σὲ Ἀκρίβεια, ὅπως διδάσκει ἡ ὁμάδα τοῦ π. Ζήση. 

Κι ἄλλη φορὰ τὸ γράψαμε: Ἐφαρμόστε σεῖς τὴν Ἀκρίβεια καὶ μετὰ κατὰ περίπτωση ἐφαρμόστε Οἰκονομία στοὺς πιστοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ἄγνοια, σύγχυση ἢ φοβοῦνται. Καὶ ἂς μὴν ξεχνοῦμε: Ὁ μ. Σεραφεὶμ καὶ ὁ κύκλος του τονίζουν κάθε τόσο ὅτι ἡ Ἀκρίβεια εἶναι τὸ σωστό, ἀλλὰ καταδικάζουν ὡς μή ὀρθῶς ἀποτειχισμένους, σχισματικούς, ἀκραίους κ.λ.π. ὅσους τηροῦν τὴν ἀκρίβεια αὐτή. 

Ἀλλὰ τοῦ ...ξέφυγε τοῦ μ. Σεραφεὶμ καὶ χρησιμοποίησε ἕνα παράδειγμα ἐναντίον τῆς θεωρίας τους. Εἶπε: «Ὁ ἅγιος Γαβριὴλ τῆς Γεωργίας λέει ...ὅτι αὐτὸς ποὺ εἶναι ὀρθόδοξος ὀρθὰ πιστὸς καὶ δὲν γνώριζε ὅτι ἐκεῖ ποὺ πάει νὰ μεταλάβει ὁ ἱερεὺς εἶναι αἱρετίζων, θὰ ἔχει ὠφέλεια ἀπὸ τὰ μυστήρια αὐτοῦ τοῦ ἱερέως, ποὺ δὲν ἔχει καταδικαστεῖ. Αὐτὸ γιὰ τὴν πρώτη φορά». Ὁ Ἅγιος λοιπὸν ποὺ μᾶς φέρατε ὡς παράδειγμα, κάνει Οἰκονομία γιὰ μόνο ...«μία φορά»! Ἐσεῖς κάνετε Οἰκονομία γιὰ 6 χρόνια (γιὰ νὰ μετρήσουμε ἀπὸ τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο) καὶ βάλε! 

Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γαβριὴλ συνεχίζει ἐκεῖ ποὺ σταμάτησε τεχνηέντως ὁ μ. Σεραφείμ: «Ὅμως, ἂν ὁ ἱερέας κηρύττει λανθασμένα σὲ δογματικὰ θέματα, τότε ἀπομακρυνθεῖτε ἀπ' αὐτόν. Εἶναιἐχθρὸς καὶ προδότης» (ἐδῶ). Ποῦ μιλάει γιὰ Οἰκονομία ὁ Ἅγιος; Ἀντιθέτως διατηρεῖ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία. Μὲ τέτοιες λαθροχειρίες, πάτερ, στηρίζετε τὴν ἀντιπατερικὴ θεωρία σας;

Κι ἄλλη ταχυδακτυλουργία. Εἶπε ὁ μ. Σεραφείμ: «Μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει ἕνα λάθος καὶ χρειάζεται τὴν δέουσα ἀπὸ κάποια Σύνοδοκαὶ κάποιο προϊστάμενό του ἐπίπληξη καὶ ἀνάλυση τοῦ θέματος». Ἐν μέσῳ αἱρέσεως περιμένει Σύνοδο Οἰκουμενιστικὴγιὰ «νὰ ἐπιπλήξει» ὅποιον ...δὲν ἀποτειχίζεται!!! Ἄν ὑπῆρχε τέτοια Σύνοδος δὲν θὰ χρειαζόταν ἡ ἀποτείχιση!

«Ἐπαινεῖται λοιπὸν ἡ ἀποτείχιση καὶ δὲν ἐπιβάλλεται, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὰ μυστήρια εἶναι ἔγκυρα». Τότε ἐσεῖς γιατί ἀποτειχιστήκατε καὶ μιλᾶτε γιὰ μαρτύριο, διωγμὸ καὶ ζητᾶτε ἐπαίνους καὶ ἀναγνώριση τους ἀγῶνος σας; Αὐτὸ ποὺ λέτε θὰ ἦταν καλὸ ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς θεωρίας σας, ἂν δὲν μᾶς δίδασκαν οἱ Ἅγιοι γιὰ μολυσμὸ κι ὅσα παραπάνω ἀναφέρθηκαν.

Συνεχίζει ὁ μ. Σεραφείμ: «...Καὶ βέβαια γίνεται διαχωρισμὸς μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὀρθοδοξοῦν καὶ μνημονεύουν κι αὐτῶν ποὺ εἶναι μὲ τὴν καρδιά τους μὲ τὴν αἵρεση. Λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι προτιμοῦμε νὰ μὴν ἐκκλησιαζόμαστε μὲ αὐτοὺς γιὰ νὰ ἐλεγχθοῦν... (ἅγιος Θ. Στουδίτης καὶ ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός) καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ τὸ πρᾶγμα σὲ καταδίκη τους... 

Ὁ ἅγιος Γαβριὴλ τῆς Γεωργίας λέει ἀκριβῶς γιὰ τὶς καταστάσεις τῶν ἐσχάτων χρόνων ὅτι οἱ κληρικοὶ θὰ εἶναι αἱρετικοὶ οἱ περισσότεροι καὶ ὅτι θὰ διδάσκουν διεστραμμένα. Καὶ λέει ὅτι αὐτὸς ποὺ εἶναι ὀρθόδοξος ὀρθὰ πιστὸς καὶ δὲν γνώριζε ὅτι ἐκεῖ ποὺ πάει νὰ μεταλάβει ὁ ἱερεὺς εἶναι αἰρετίζων, θὰ ἔχει ὠφέλεια ἀπὸ τὰ μυστήρια αὐτοῦ τοῦ ἱερέως, ποὺ δὲν ἔχει καταδικαστεῖ. Αὐτὸ γιὰ τὴν πρώτη φορά.

Καὶ τώρα στὸ φλέγον καὶ πάρα πολὺ μεγάλο θέμα τῆς Οἰκονομίας καὶ τῆς Ἀκριβείας. Ἡ Οἰκονομία τὴν ὁποία τηροῦμε αὐτὴ τὴν στιγμή, γιατί γίνεται; Γιὰ νὰ μὴν διακόψουμε τίς γέφυρες μὲ Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἐνδεχομένως σὲ κάποια στιγμὴ στὸ μέλλον πολὺ σύντομα, ἢ ἴσως λίγο ἀργότερα, μέ το ρυθμὸ τῆς κατηφόρας ποὺ ἔχουν πάρει τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, θὰ ἀποφασίσουν νὰ κάνουν αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶναι ἐκκλησιαστικὰ δέον, νὰ διαχωρίσουν τὴν θέση τους καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι νὰ συγκροτηθοῦν Συνοδικὰ καὶ νὰ ὀργανωθοῦν διοικητικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἔναντι πλέον μιᾶς αἱρετικῆς διοικητικῆς καταστάσεως. Γιὰ νὰ διατηρηθοῦν αὐτὲς οἱ γέφυρες, πρέπει νὰ διατηρηθεῖ ἡ Οἰκονομία. 

Τὸ κριτήριο γι' αὐτοὺς ποὺ τηροῦν τὴν Ἀκρίβεια εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἄν στὸ μέλλον οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ τώρα δὲν ἀποτειχίζονται, αποτειχἱστοὺν καὶ συγκροτήσουν Σύνοδο Ὀρθόδοξη καὶ ὀρθοτομήσουν, θὰ ἑνωθοῦν μὲ αὐτούς; Ἢ τὴν Ἀκρίβεια θὰ τὴν πᾶνε σὲ ἕνα ἄκρο καὶ θὰ ποῦν: Ἄ, ἀργήσατε, τώρα δὲν σᾶς ἀναγνωρίζουμε ἐμεῖς».

Ἀλήθεια, ποιός Ἅγιος δίδαξε αὐτὴ τὴν ἀντιπατερικὴ καὶ ἐξωφρενικὴ δικαιολογία-θεωρία; Ὅτι δηλαδὴ ἐμεῖς θὰ διατηροῦμε κοινωνία μὲ αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους μὲ τὴν ἐλπίδαὅτι αὐτοὶ «ἐνδεχομένως σὲ κάποια στιγμὴ στὸ μέλλον ἴσως» θὰ ἀποφασίσουν «νὰ διαχωρίσουν τὴν θέση τους καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι νὰ συγκροτηθοῦν Συνοδικά» ἐναντίον τῆς αἱρέσεως;Οὔτε ὁ Ἅγιος Γαβριήλ, ὅπως εἴδαμε, δίδαξε κάτι τέτοιο, οὔτεκανεὶς ἄλλος. Μὲ αὐτὴ τὴν θεωρία ἀπέτρεψαν τὴν ἀποτείχιση οἱ τῆς Γατζέας καὶ μιλοῦσαν (τὸ 2008) γιὰ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιοι Ἐπίσκοποι εὐσεβεῖς θὰ αποτειχιστοῦν. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ «λέοντος» Ἐπισκόπου Σεραφεὶμ Πειραιῶς, παρότι μὲ δημοσιεύματα εἶχε ἀποδειχθεῖ τὸ διπρόσωπο τοῦ ἀνδρός. Θὰ ἐπαναλάβω πώς, ἂν οἱ πατέρες τῆς Γατζέας ἀκολουθοῦσαν τὴν πρακτικὴ τῶν Ἁγίων, διακόπτοντες τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, θὰ συσπειρώνατε τοὺς πιστοὺς καὶ θὰ ἀποτρεπόταν ἡ διεξαγωγὴ τῆς Κολυμπάριας Συνόδου (ἴσως καὶ ἄλλων γεωπολιτικῶν γεγονότων ποὺ συνδέονται μὲ αὐτὴ στὰ Νεοταξικὰ σχέδια, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος τοῖς ἀγωνιζομένοις).

Ἡ ἐλπίδα αὐτὴ λοιπόν, νὰ μένουμε σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση καὶ νὰ περιμένουμε μήπως «ἐνδεχομένως σὲ κάποια στιγμὴ στὸ μέλλον ἴσως» θὰ ἀποφασίσουν «νὰ διαχωρίσουν τὴν θέση τους καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι» εἶναι «βούτυρο στὸ ψωμὶ» τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀλλὰ καὶ ὅσων ἀντιοικουμενιστῶν διστάζουν ἢ φοβοῦνται τὶς συνέπειες τῆς ἀποτειχίσεως.

Καὶ κάτι σημαντικὸ ὅσον ἀφορᾶ τὸ καθόλου ἀγαθὸ ἐπιχείρημα τοῦ μ. Σεραφείμ. Αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι, ὅταν διακόψουν τὸ μνημόσυνο τῶν Οἰκουμενιστῶν, θὰ γίνουν φυσικὰ δεκτοὶ μὲ χαρὰ ἀπὸ τοὺς ἀποτειχισμένους, ὅπως γινόταν πάντα στὴν Ἐκκλησία. Ἐξάλλου πόσοι ἀποτειχιστήκαμε ἐγκαίρως, ὥστε νὰ μὴν ἀποδεχτοῦμε τὴν ἀποτείχιση ἀδελφῶν; Ποιό ἄλλο σκοπὸ ἐξυπηρετοῦν λοιπὸν οἱ «γέφυρες», παρὰ νὰ ἀναστείλουν ἢ νὰ ἐπιβραδύνουν τὴν ἀποτείχιση; [Ἄν γνωρίζει κάποιους «καθαροὺς» ποὺ δὲν θὰ δεχθοῦν τοὺς νεοαποτειχισμένους, ἂς τοὺς ὀνοματίσει γιὰ νὰ μὴν σπιλώνει ὅλους τοὺς ἀποτειχισμένους ..."πλὴν Λακεδαιμονίων"!].

Ὁ μ. Σεραφεὶμ ἔχει μελετήσει τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη. Νὰ τοῦ θυμίσουμε τὰ ἀντίθετα αὐτοῦ ποὺ διδάσκει ὁ Ἅγιος γιὰ τὸ θέμα στὴν ὑποσημείωση (2).

Τέλος, ἐνῶ προηγουμένως προβάλλει τὴ γνώμη τοῦ ἁγίου Γαβριὴλ τῆς Γεωργίας «ὅτι οἱ κληρικοὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων θὰ εἶναι αἱρετικοὶ οἱ περισσότεροι», ἐδῶ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν θεωρία του, λέγει τὸ ἀντίθετο:

«Λοιπόν, κρατᾶμε τὶς γέφυρες ἢ ὄχι;... Κάποια στιγμὴ τὸ μεγάλοσῶμα τῶν Ὀρθοδόξων, ἔστω κι ἂν αὐτὴ τὴ στιγμὴ μνημονεύουν αἱρετίζοντες, θὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀλήθεια καὶ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σὲ κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους. Νὰ διατηρήσουμε τὶς γέφυρες, παρακαλῶ, μὲ αὐτούς».

Τὸ πνεῦμα τῶν ἁγίων Πατέρων περὶ τῆς ἀποφυγῆς ἐκείνων ποὺ κακοδοξοῦν εἶναι σαφές. Ἡ νόσος καὶ ὁ μολυσμὸς τῆς αἱρέσεως δὲν κάνει διακρίσεις, ἀλλὰ ἀντίθετα ἡ μέχρι τὴν καταδίκη της περίοδο εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνη, ἐφ' ὅσον δὲν ἔχουν ἐπισήμως καταδικασθεῖ καὶ ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια οἱ αἱρετίζοντες. «Ταῦτα ὁ τοῦ Θεοῦ θεράπων Νικηφόρος… παρεκάλει τῇ ζύμῃ μὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων, ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. "οὐ γάρ", ἔλεγε, "σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖς ἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν…"» (Βίος ἁγίου Νικηφόρου Κων/πόλεως, ὑπὸ Ἰγνατίου, p. 166, l. 27 - p 167, l. 7).

‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒‒ 

(*) Δυὸ βασικὲς δικαιολογίες, νομίζω, θὰ μποροῦσαν νὰ διατυπωθοῦν ἐδῶ:

Ἡ ἄγνοιά μας γιὰ τὸ θέμα (μεγάλη εὐθύνη γι' αὐτὸ ἔχουν κυρίως οἱ Ποιμένες) καὶ ἡ συναίσθηση ὅτι ὁ σύνδεσμος μὲ τὶς «τοῦ κόσμου πραγματεῖες», μᾶς δυσκολεύουν νὰ κακοπαθήσουμε γιὰ τὸν Χριστό, νὰ ἀπομονωθοῦμε, νὰ στερηθοῦμε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ‒αὐτὲς ποὺ τελοῦνται ἀπὸ ἱερεῖς ποὺ κοινωνοῦν μὲ Οἰκουμενιστές‒ ἡ συναίσθηση δηλαδὴ ὅτι δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι γι' αὐτὸ τὸ ἀγώνισμα.

Αὐτὸ ὅμως δὲν μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ χαρακτηρίσουμε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς πράξη δυνητική. Ὀφείλουμε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἁγιοπατερικῆς ἀποτείχισης καὶ τὴν δυσκολία ἐφαρμογῆς της. Αὐτὴ ἡ ταπεινὴ τοποθέτηση μᾶς κάνει εἰλικρινεῖς ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Υποσημείωση (1): 

Ὁ ἅγιος Νικόδημος σχολιάζων το 2Τιμ. 2, 17 «Καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει», γράφει: «Οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινακαὶ εἶναι ἀδιόρθωτοι· γάγγραινα δὲ εἶναι ἕνα πάθος καὶ μία πληγή, ὅπου προξενεῖ σαπήλαν εἰς τὸ σῶμα…, καὶ κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος». Καὶ «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή… Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς… ἀπωλεσθοῦν· διὰ τοῦτο παραγγέλει ὁ Σολομών· “ἔκβαλε ἐκ συνεδρίου λοιμόν”…, καὶ ὁ Δαβὶδ ὁ πατήρ του, μακαρίζει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, ὁποῦ δὲν ἐκάθισε μαζὶ μὲ τοὺς λοιμούς· ”μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐπὶ καθέδρα λοιμῶν οὐκ ἐκάθισε” (Ψαλμ. α΄ 1)».

Ἡ Ἑβδομη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787) στὸν δογματικὸ Ὅρο της, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει: «Τοὺς οὖν τολμῶντας ἑτέρως φρονεῖν ἢ διδάσκειν ἢ κατὰ τοὺς ἐναγεῖς αἱρετικοὺς τὰς ἐκκλησιαστικὰς παραδόσεις ἀθετεῖν καὶ καινοτομίαν τινα ἐπινοεῖν ἢ ἀποβάλλεσθαι τί ἐκ τῶν ἀνατεθειμένων τῇ ἐκκλησίᾳ εὐαγγέλιον ἢ τύπον τοῦ σταυροῦ ἢ εἰκονικὴν ἀναζωγράφησιν ἢ ἅγιον λείψανον μάρτυρος, ἢ ἐπεινοεῖν σκολιῶς καὶ πανούργως πρὸς τὸ ἀνατρέψαι ἔν τι τῶν ἐνθέσμων παραδόσεων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἔτι γε μὴν ὡς κοινοῖς χρῆσθαι τοῖς ἱεροῖς κειμηλίοις ἢ τοῖς εὐαγέσι μοναστηρίοις, ἐπισκόπους μὲν ὄντας ἢ κληρικοὺς καθαιρεῖσθαι προστάττομεν, μονάζοντας δὲ ἢ λαϊκοὺς τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι».

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος διδάσκει ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἔχετε ἐπικοινωνία καὶ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, γιατὶ ὅσοι ἐσᾶς βλέπουν τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συγκεντρώνεστε καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖτε ἄνετα μαζί τους, θὰ ἀποκομίσουν τὴν ἐντύπωση ὅτι τοῦτο εἶναι ἀκίνδυνο καὶ θὰ κάνουν κι αὐτοὶ τὸ ἴδιο, καὶ ἔτσι, θὰ περιπέσουν στὸ βόρβορο τῆς αἱρετικῆς ἀσεβείας: «τινές δέ εἰσιν οἱ διαβεβαιοῦντες μὲν τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, συγκαταβαίνοντες δέ, καὶ μετ’ αὐτῶν εὐχόμενοι ἐπὶ τὸ αὐτό... Ὅταν γάρ τινες ὑμᾶς τοὺς ἐν Χριστῷ πιστοὺς θεωρήσαντες μετ’ αὐτῶν συνερχομένους καὶ κοινωνοῦντας, πάντως ὑπονοήσαντες ἀδιάφορονεἶναι τὸ τοιοῦτον, εἰς τὸν τῆς ἀσεβείας ἐμπεσοῦνται βόρβορον».

Καὶ παρακάτω γράφει: Γιὰ νὰ μὴ συμβεῖ αὐτό, νὰ ἀποφεύγετε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ ὅσους φανερὰ συμμερίζονται καὶ πιστεύουν τὰ ἀσεβῆ δόγματα τοῦ Ἀρείου, ἐκείνους δὲ ποὺ νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν ἀποδεχτεῖ τὴν ἀρειανικὴ διδασκαλία, ἀλλ’ ὅμως ἐπικοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν ἀρειανῶν, ἀπ’ αὐτοὺς ἀρχικὰ να φυλάγεσθε. Καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐμεῖς ποὺ ὀρθοφρονοῦμε, πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, μὲ ἐκείνους, τῶν ὁποίων τὸ φρόνημα ὡς κακόδοξο ἀπορρίπτουμε. «Ἵν’ οὖν μὴ τοῦτο γένηται, θελήσατε …τοὺς μὲν φανερῶς φρονοῦντας τὰ τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι· καὶ μάλιστα ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν».

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός: «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς» γράφει, «ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας» (Ν. Βασιλειάδη, Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, σελ. 201).

Καὶ ἐν συνεχείᾳ: Ἐὰν λοιπόν, κάποιος, ἀπὸ τὴν μία μεριὰ προσποιεῖται ὅτι ἀποδέχεται καὶ ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστη, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, ἐπικοινωνεῖ φανερὰ μὲ τοὺς ἀρειανούς, αὐτὸν νὰ τὸν προτρέψετε νὰ σταματήσει αὐτὴν τὴν διπλοπρόσωπη συνήθεια. Καὶ ἐὰν μὲν ἀκούσει τὴν προτροπή σας καὶ τὸ ὑποσχεθεῖ, νὰ τὸν ἔχετε σὰν ἀδελφό· ἐὰν ὅμως, ἐπιμένει σ’ αὐτὴ τὴν ἀσεβῆ συμπεριφορά του, καὶ μὲ ἐριστικότητα ἐπιχειρηματολογεῖ ὑπὲρ τῶν θέσεών του, ἀφῆστε τον καὶ ἀπομακρυνθεῖτε ἀπ’ αὐτόν. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον συμπεριφερόμενοι, ἐσεῖς μὲν θὰ διατηρήσετε καθαρὴ τὴν πιστή, καὶ ἐκεῖνοι, βλέποντας τὴν στάση σας θὰ ὠφεληθούν, γιατὶ θὰ φοβηθοῦν μήπως θεωρηθοῦν ὡς ἀσεβεῖς καὶ ὡς ἔχοντες τὰ αὐτὰ φρονήματα μὲ τοὺς αἱρετικούς: «Εἰ δέ τις προσποιεῖται μὲν ὁμολογεῖν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις, τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· ἐὰν δὲ φιλονείκως ἐπιμένῃ, τὸν τοιοῦτον παραιτεῖσθε. Οὕτω γὰρ διατελοῦντες καθαρὰν τὴν πίστιν διατηρήσετε· κακεῖνοι βλέποντες ὑμᾶς ὠφεληθήσονται, φοβηθέντες μὴ ἄρα ὡς ἀσεβεῖς καὶ τὰ ἐκείνων φρονοῦντες νομισθῶσιν».

Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος: «Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως). 

Οἱ αἱρετικοὶ «γράφουσιν…, πρὸς ἀπάτην τῶν ἀνθρώπων, ἵνα…ἔχωσι χώραν ἐπεκτεῖναι τὴν αἵρεσιν, ὡς γάγγραιναν, ἔχουσαν νομὴν πανταχοῦ» (Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, Κατὰ Ἀρειανῶν). «Οἷς τὸ μνημόσυνον καὶ ἡ κοινωνία ἀπωλείας πρόξενα, τούτοις ἡ παῦσις καὶ ἡ διάστασις γίνεται σωτηρίας ὑπόθεσις». (Ἰωσὴφ Βρυέννιος) 

Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, μᾶς διδάσκει τό ἴδιο: Εἶναι«ἑνωμένος μὲ τὸν Θεόν» ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπό ὅσους κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς. Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος: Ὁ κανονικός τότε πατριάρχης Καλέκας (ὅπως ὁ Βαρθολομαῖος σήμερα), ἐπειδή διαστρέφει τὸν Τόμον τῆς Ἐκκλησίας «εἶναι ἀποκεκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρον τὸ πλήρωμα τῶν ὀρθοδόξων». Διὰ τοῦτο «εἶναι ἀδύνατον νὰ εὑρίσκεται μεταξὺ τῶν εὐσεβῶν ὁ μὴ ἀποχωρισμένος ἀπὸ αὐτόν, ἐνῶ ὅποιος διὰ τοὺς λόγους τούτους εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ αὐτὸν ἀνήκει πράγματι εἰς τὸν κατάλογον τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸν κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστιν» (Χρήστου Π., Γρ. Παλαμᾶ, Ἔργα 3, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρ. ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 693).

Ὁ Μ. Βασίλειος τονίζει, πὼς πράγματι, ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι’ αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ).

Ἀλλά καί στήν «Ἐπιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον» διαβάζουμε: «πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων”. καὶ ὁ Θεὸς τοῦτο ἐσήμανεν οὕτως εἰπών· “ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου, καὶ ἐβεβήλουν τὰ ἅγιά μου”· πῶς; ὅτι βεβήλοις καὶ ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά (Ἰεζεκιήλ 22,26)».

«Ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα». (Ἁγίου Νεκτάριου Αἰγίνης, Περὶ σχέσεως μὲ αἱρετικοὺς, ἔκδ. Παναγόπουλος)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς εἶναι διαφωτιστικὸς ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ σημεῖο: «Βλαβεραὶ αἱ πρὸς τοὺς κακοὺς συνουσίαι, ἐπειδὴ νόμος αὐτὸς φιλίας, δι’ ὁμοιότητος πεφυκέναι τοῖς συναπτομένοις ἐγγίνεσθαι. Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις, ὁ κατὰ μέρος ἀναπεμπόμενος ἀήρ, λανθάνουσαν νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν, κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ. Φασὶ τὸν λοιμὸν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, ἐπειδὰν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἢ κτήνους ἅψηται, κατανέμεσθαι ἐπὶ πάντας τοὺς ἐγγίζοντας. Φύσιν γὰρ εἶναι τῆς νόσου ταύτης, τὸ ἐξ ἀλλήλων πάντας ἀναπιμπλάναι τῆς ἀρρωστίας. Τοιοῦτοι δή τινές εἰσι καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. Ἄλλος γὰρ ἄλλῳ τῆς νόσου μεταδιδόντες, συννοσοῦσιν ἀλλήλοις καὶ συναπόλλυνται. Φεῦγε τὰς μιμήσεις τῶν κατεγνωσμένων. Ρᾷον κακίας μεταλαβεῖν, ἢ ἀρετῆς μεταδοῦναι· ἐπεὶ καὶ νόσου μετασχεῖν μᾶλλον ἢ ὑγείαν χαρίσασθαι» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Εἰς τὰ ἱερὰ παράλληλα, Τίτλ. ιζʹ, P.G. 96, 353C).

«Διττὸς ἐν ἡμῖν ὁ μολυσμός, ὦ Παλλάδιε, σαρκός τε καὶ πνεύματος. Καὶ κατασπιλοῖ μὲν τὴν σάρκα τὰ ταύτης ἔκτοπά τε καὶ ἀνόσια πάθη, ψυχήν τε καὶ νοῦν· μάλιστα μὲν οὖν τῶν ἄλλων ἡ ἐξ ὀρθότητος τῆς δογματικῆς ἐπὶ τὰ χείρω παραφορά, καὶ τῆς ὑγιοῦς πίστεως ἡ παραφθορά· καὶ προσέτι δὲ δόλοι καὶ ἀπάται, ψευδορκίαι, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ἔριδες, ζῆλοι… καὶ ἰσομοιροῦσαν ἔχει τὴν ἐπὶ φαυλότητα καταβοήν» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Περὶ τῆς ἐν Πνεύματι καὶ Ἀλήθεια Προσκυνήσεως καὶ Λατρείας, Λόγος Πεντεκαιδέκατος, V. 68, p. 989, l. 37-46.

«Οἱ μὲν αἱρετικοὶ τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δὲ εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεμποτίσθηκαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, P.G. 99, 1116A).

Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει ὅτι ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ ἀδιαφορία στὰ θέματα ἐπικοινωνίας μαζί τους «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ»: «Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν …νὰ ἀπέχετε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ γνωρίζετε ὅτι ἡ εἰς αὐτὰ ἀδιαφορία μᾶς στερεῖ τὴν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ» (Οὐρβικίῳ μονάζοντι, ἐπιστ. σξβ΄).

Περισσότερα ἐδῶ:

Υποσημείωση (2)

«Διά τί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένῃ παρά Θεῷ ἐπίσκοπος; καί εἰσίν αὐτοῦ δεκταί αἱ χειροτονίαι αὐτίκα. Ἤ διά τί προκειμένης τῆς αἱρέσεως εἰς χειροτονίαν ὁ ἡγούμενος προήγαγε τούς ἀδελφούς αἱρετικήν; ἄν οὖν ὁ χειροτονήσας ὤρθωσεν, ἦν αὐτοῖς εὐθύς ἱερουργεῖν ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγοι ἔχειν ὑγιές· οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς Θεοῦ.(P.G.99,1056/57)

«Ταῦτα οὖν σύν τῇ προσηγορίᾳ ἀναγκαῖον ἐνόμισα ὑπομνῆσαι τήν πατρωσύνην σου, ὅπως εἰδυῖα ὅτι αἵρεσις, φεύγῃ τήν αἵρεσιν, ἤγουν τούς αἱρετικούς, τοῦ μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς μήτε ἀναφέρειν ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ αὐτῆς μονῇ ἐπί τῆς θείας λειτουργίας˙ ὅτι μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτοῖς μέχρι καί ἑστιάσεως...

Ἐπεί δέ ἐξῆλθεν εἰς προῦπτον ἡ αἱρετική ἀσέβεια διά συνόδου εἰς τοὐμφανές, δεῖ ἄρτι καί τήν σήν εὐλάβειαν σύν πᾶσιν ὀρθοδόξοις παρρησιάζεσθαι διά τοῦ μή κοινωνεῖν τοῖς κακοδόξοις μηδέ ἀναφέρειν τινά τῶν ἐν τῇ μοιχοσυνόδῳ εὑρεθέντων ἤ ὁμοφρονούντων αὑτῇ...

Ἐχθρούς γάρ θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο... ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην. καὶ τί περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καθορῶ, πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». (ΛΘ Θεοφίλῳ ἡγουμένῳ P.G. 99, 1048D). 

«Εἰ δὲ διακρίνεται αὖ πάλιν δι' αἵρεσιν, τοῦτο ἀναγκαῖον τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριοῖ θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ.

Διά τί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένῃ παρά Θεῷ ἐπίσκοπος; (P.G. 99, 1056D). 

https://eugenikos.blogspot.com/

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ (ΚΡΙΤΙΚΗ) ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ «Για την αλλοίωση του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου» (Σε μελέτη του κ. Ευαγγέλου Λέκκου – τ. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας)

Στο βιβλίο «Μέγας Φώτιος» που έγραψε ο κ. Ευάγγελος Λέκκος (εκδ. Σαΐτης), στο πλαίσιο αφιερώματος (Βίος και Έργο – συγγράματα και απάνθισμα κειμένων του Μ. Φωτίου), στη σελ. 34 διαβάζουμε, ως «ερμηνεία» του ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου: «καθαιρούνται οι κληρικοί που παύουν να μνημονεύουν το όνομα του επισκόπου τους, αν αυτός τύχει και κατηγορηθεί, προτού εκδοθεί οριστική σε βάρος του συνοδική απόφαση, ενώ οι μοναχοί και λαϊκοί αφορίζονται∙ το ίδιο ισχύει και για τους επισκόπους που αποσχίζονται από τους οικείους μητροπολίτες, αλλά και για τους μητροπολίτες σε σχέση με τους πατριάρχες».

Απουσιάζει – παραλείπεται η συνολική εκκλησιολογική – κανονική εποπτεία του Κανόνα από τον κ. Ευάγγελο Λέκκο.

Η εκκλησιολογική εστίασή του αφορά το πρώτο τμήμα του Ι. Κανόνος, όπου οι πιστοί (παλαιότερα) διέκοπταν την κοινωνία με τους επισκόπους τους για λόγους μη δογματικούς, αλλά «δια εγκλήματα τινά, πορνείαν θετέον, ιεροσυλίαν και άλλα» (Βλέπε ερμηνεία του Ι. Πηδαλίου).

Παρέλειψε (;) ο κ. Λέκκος το δεύτερο ουσιώδες τμήμα του 15ου Κανόνα, που ομιλεί «περί αιρέσεων».

Πήρε έναν Κανόνα (ΙΕ΄) με μέγιστο εκκλησιολογικό – θεολογικό βεληνεκές, αφαίρεσε το τμήμα του Κανόνα που αφορά τις αιρέσεις και τους αιρετικούς ποιμένες – επισκόπους και τον οριοθέτησε (τον Κανόνα) επί ενός στενότερου εκκλησιολογικού πεδίου, που εξυπηρετεί τους οικουμενιστές (εξ ορθοδόξων) επισκόπους.

Στην ερμηνεία του Πηδαλίου, διαβάζουμε: «Εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα΄ Αποστολικόν».

Το δεύτερο αυτό τμήμα του ΙΕ΄ Κανόνος (περί αιρετικών επισκόπων) αποτελεί, κ. Λέκκο, φραγή πνευματική στην ποικιλόμορφη «Δυνητική» καλλιέργεια του πληρώματος και στις διαστροφές του Κανόνα υπό των οικουμενιστών επισκόπων, κληρικών, λαϊκών και μοναχών.

Δεν εννοήσατε ότι, το δεύτερο αυτό τμήμα, φανερώνει την διαχρονική ποιμαντική καθοδήγηση της Α- Β Συνόδου στο ορθόδοξο πλήρωμα ενώ, ταυτόχρονα, θεμελιώνει (και συνοδικά) την Αποτείχιση, ως το αναδυόμενο αποτελεσματικό μέσο κατά της αιρετικής «ορθολογικότητας»;

Δυστυχώς, τα χρόνια που πέρασαν άφησαν νωπά τα σημάδια της πιο ωμής, πιο ακραίας επίδρασης της «ποιμαντικής» εξουσίας στο λόγο – νόημα και την συνοδική εικόνα του Ι. Κανόνος, ως «Δυνητικού» δηλ. και όχι υποχρεωτικού.

Δεν εφαρμόσθηκε ο 15ος Κανόνας (απ’ αρχής) έναντι του οικουμενισμού, γι’ αυτό και μεγάλωσε η αίρεση από δεκαετία σε δεκαετία, ως ποτάμι που θέλει να πνίξει την Ορθοδοξία. Ένα ποτάμι θολό, που αδυνατεί να καθρεφτίσει την πραγματικότητα – ιερότητα της Εκκλησίας.

Από μια αξιόλογη εργασία παραθέτω (δανείζομαι) το νόημα της Αποτειχίσεως: «Αποτείχιση είναι η απομάκρυνση από κάτι νόθο, επιβλαβές και ξένο προς την υγιή Πίστη της Εκκλησίας. Είναι το (πνευματικό) τείχος που σηκώνει ο πιστός ώστε να περιφρουρήσει την Ορθόδοξη Πίστη και να προφυλαχθεί ο ίδιος από την πλάνη των αιρετικών παραμένοντας μέσα στην διαχρονική Αποστολική Εκκλησία και ταυτόχρονα το μέσο πίεσης που χρησιμοποιεί ώστε να δρομολογηθεί σύνοδος που θα καταδικάσει τους αιρετικούς. Η αποτείχιση επιτελείται δια της διακοπής μνημονεύσεως του αιρετικού επισκόπου».

Να θυμηθούμε, κ. Λέκκο, τον Άγιο Γενάδιο Σχολάριο, που τόνισε: «η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τέλεια υποταγή στους γνήσιους ποιμένες εκφράζεται με το μνημόσυνο (μνημόνευση)». Αυτή ακριβώς η μνημόνευση του επισκόπου στη Θεία Λειτουργία δηλώνει, δίκην συγχρόνου «Υπευθύνου δηλώσεως», ότι υπάρχει ταυτότητα Πίστεως επισκόπου και λαού, γι’ αυτό όταν ο επίσκοπος είναι αιρετικός δηλώνει (η μνημόνευση) και συμμετοχή στην αίρεση.

Η διαλεκτική του Ι. Κανόνα στην εφαρμογή του προϋποθέτει μια διπολικότητα, δυο στοιχεία, που συμβαδίζουν συνήθως, δηλ.:

Α) Η αίρεση να είναι «κατεγνωσμένη» και Β) Ο επίσκοπος να κηρύττει τις αιρετικές του απόψεις δημοσία και «γυμνή τη κεφαλή».

Στη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα, κ. Λέκκο, αυτά τα δυο στοιχεία υφίστανται και έχουν επισημανθεί από γνήσιους Ορθοδόξους ποιμένες εδώ και πολλά χρόνια.

Η παραγνώριση αυτών των δύο προϋποθέσεων χαρακτηρίζει τα σημερινά ρεύματα της «Δυνητικής» ερμηνείας του Κανόνος, δυστυχώς!

Ο οικουμενισμός δεν έχει χαλιναγωγηθεί, διότι οι «ορθόδοξοι» που βλέπουν προαιρετική την εφαρμογή του 15ου Κανόνα, συμπλέουν με τους αιρετικούς επισκόπους.

Συμπερασματικά θα λέγαμε, ότι η αναφορά του κ. Λέκκου στον 15ο Κανόνα διαμορφώθηκε – εκδιπλώθηκε ως αυτοαναφορικότητα, νομικά, μα όχι Πατερικά. Σύγχρονες ερμηνευτικές Πατερικές προσεγγίσεις του Κανόνα υπάρχουν σε μελέτες Μοναχών, Ιερομονάχων, όπως του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά και στο τηλεγράφημα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη (προς Ι. Σύνοδο, 30-3-70), όπου γράφει:

«Ιεράρχαι, διαμαρτυρηθέντες ή και παύσαντες μνημόσυνο Πατριάρχου (Αθηναγόρα), όχι μόνο απαλλάσονται ευθύνης, αλλ’ είναι άξιοι επαίνου, ως ορθώς ερμηνεύοντες και εφαρμόζοντες τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, του οποίου η ισχύς Κανονικώς παραμένει ακλόνητος»

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

https://fdimathan.wordpress.com

π. Σπυρίδων Μπέϊλυ. Π ρ ο φ η τ ε ί α καί Αντίχριστος. ('β ί ν τ ε ο')

Γινόμαστε μάρτυρες της διολίσθησης σε μία ενιαία παγκόσμια κουλτούρα. Σε έναν κόσμο όπου οι αξίες, οι νόμοι, οι συμφωνίες που υπογράφονται, υπερβαίνουν τις αποφάσεις των εθνικών κυβερνήσεων. 

Υπερβαίνουν τις επιθυμίες, τις παραδόσεις, τις πεποιθήσεις των λαών των εθνικών κρατών, του οποιουδήποτε έθνους.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ουγγαρίας, η οποία αντιστάθηκε στην επιβολή της ατζέντας ΛΟΑΤΚΙ στο εσωτερικό της. 

Δεν ήθελε αυτό που αποκαλείται γάμος ομοφιλοφύλων. 

Η ΕΕ, έσυρε την Ουγγαρία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. 

Η ΕΕ, απέσυρε την χρηματοδότηση για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Ουγγαρία για να την αναγκάσει να δεχθεί αυτό το κομμάτι της ομοφυλοφιλικής ατζέντας. 

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Η υποβόσκουσα αυτή διολίσθηση σε μία ενιαία κουλτούρα είναι σκόπιμη επιβολή της φιλοσοφίας και των πεποιθήσεων εκείνων που έχουν τον έλεγχο της εξουσίας, του πλούτου και της επιρροής σε όλον τον πλανήτη.

Όλες οι επαναστάσεις, όλα τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα μέσα στην ιστορία είχαν έναν εκφραστή, κάποιον που προσωποποιούσε τις πεποιθήσεις, τις φιλοσοφίες αυτού του κινήματος. 

Σκεφτόμαστε τον Ναπολέοντα στην Γαλλική Επανάσταση. 

Σκεφτόμαστε τον Χίτλερ στην Γερμανία την δεκαετία του 1930. 

Ακόμη και στην Αμερική ο Τζώρτζ Ουάσινγκτον έγινε ο εκφραστής για την επανάστασή τους. Και συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι η παγκοσμιοποίηση θα έχει επίσης τον εκφραστή της. 

Ένας άνθρωπος θα εμφανισθεί ο οποίος θα προσωποποιεί την φιλοσοφία, τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης.

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.

Ο Αντίχριστος θα εμφανισθεί για να εκπληρώσει τις επιθυμίες και τις ελπίδες όλων των γκλομπαλιστών. Αυτός θα ενώσει τους απελπισμένους φιλοσόφους.

Όταν αρχίσουμε να μιλάμε για τον Αντίχριστο κάνουμε πολύ συχνά υποθέσεις και η συζήτηση μπορεί να ανάψει, ίσως να γίνει και υστερική. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε μία νηφαλιότητα στην σκέψη όταν προσεγγίζουμε αυτό το θέμα. Είναι αναγκαίο.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει κάτι πολύ σημαντικό.

Μην αναζητάς σαφήνεια στις προφητείες όπου υπάρχουν σκιές και αινίγματα, όπως στις αστραπές δεν βλέπεις ένα συνεχές φως αλλά ικανοποιείσαι που φωτίζει για λίγο.

[σ.σ. Απ’ ότι είδα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει το παραπάνω σχόλιο στο σημείο που ερμηνεύει τον Παλαιό των Ημερών στο όραμα του Προφήτη Δανιήλ. 

Πολύ θα το εκτιμούσα αν κάποιος αδελφός έχει εύκολη πρόσβαση στο συγκεκριμένο χωρίο να με παραπέμψει για να αντικαταστήσω την άθλια νεο-Ελληνική μετάφραση]

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι η προφητεία δεν δίνεται για να την εφαρμόσουμε σαν ένα προσχέδιο, να υπολογίσουμε ένα χρονοδιάγραμμα για το ποιός θα είναι ο Αντίχριστος, πότε θα έλθει, που θα εμφανιστεί κτλ. 

Πρέπει να απορρίψουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης, ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε ένα χρονοδιάγραμμα. 

Δεν κοιτάμε τις ακριβείς σημερινές συνθήκες και τα γεγονότα στον κόσμο για να πούμε… ‘να, δες πως εκπληρώνεται αυτή η προφητεία’. 

Δεν είναι αυτός ο σκοπός της προφητείας. Ιδιαιτέρως όσον αφορά τον Αντίχριστο.

Πρέπει να δούμε την προφητεία σαν ένα δώρο από τον Θεό. Ο Θεός μας δίνει τις προφητείες, όχι για να φτιάξουμε ένα χρονοδιάγραμμα, αλλά για να παρηγορηθούμε. 

Έτσι ώστε, όταν αρχίσουν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και αρχίζουν οι δοκιμασίες, οι ταλαιπωρίες, οι δυσκολίες, όταν διώκεται η Εκκλησία να κοιτάξουμε αυτές τις προφητείες και να θυμηθούμε ότι ο Θεός είδε, ο Θεός γνώριζε και όλα τα πράγματα συμβαίνουν μέσα στην πρόνοιά Του. 

Όλα βρίσκονται στα χέρια Του και όταν στον κόσμο επικρατεί το χάος και μας απειλεί, εμείς δεν πρέπει να φοβούμαστε. Πρέπει να εμπιστευθούμε τον Θεό. Γι΄ αυτό ο Θεός μας έδωσε αυτήν την προφητεία.

Έχουμε προφητείες για τον Αντίχριστο και υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά πριν φθάσουμε σε αυτό ας σταματήσουμε για λίγο κι ας διαβάσουμε ξανά αυτό το χωρίο από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και μετά θα συνεχίσουμε.

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος μας προειδοποιεί εδώ να μην εφαρμόζουμε (σ.σ. την προφητεία) αυστηρά και με ακρίβεια, ωστόσο έχουμε πολλές προφητείες μέσα στην ιστορία, και από πρόσφατους Αγίους, για τον Αντίχριστο. Για να μην παρασυρθούμε και ξεγελαστούμε είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ακριβώς τί μας έχει αποκαλυφθεί, έτσι ώστε όταν εμφανισθεί ο Αντίχριστος, είτε αυτό γίνει στην δική μας εποχή είτε όχι -ίσως γίνει μετά από 500 χρόνια, ίσως στα επόμενα 30 με 40 χρόνια-, αλλά όταν αυτό συμβεί να γνωρίζουμε αρκετά έτσι ώστε να αρνηθούμε την λατρεία του κόσμου προς τον Αντίχριστο. Διότι αυτό μας λένε οι προφητείες ότι θα συμβεί.

Ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί λίγο πριν την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, λίγο πριν το τέλος του κόσμου και την Κρίση όλων των ανθρώπων. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής μας λέει ότι όλος ο κόσμος θα σαγηνευθεί από αυτόν. Αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε. Όλος ο κόσμος γύρω μας, η συντριπτική, συντριπτικότατη πλειοψηφία των ανθρώπων, τα μέσα ενημέρωσης, οι άνθρωποι στην οικογένειά μας, οι συνάδελφοί μας στην δουλειά θα σαγηνευθούν από τον Αντίχριστο και το μήνυμά του.

Εάν αντισταθούμε και αρνηθούμε να τον προσκυνήσουμε, θα νοιώσουμε σαν μια φωνή στην έρημο. Οι άνθρωποι θα νομίσουν ότι είμαστε τρελλοί. 

Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει ότι ο κόσμος θα γοητευθεί από τα καταπληκτικά έργα που θα κάνει για την ανθρωπότητα. Θα έχει εξουσία πάνω σε όλον τον κόσμο και ο κόσμος θα του δώσει αυτήν την εξουσία, πιστεύοντας ότι είναι καλός.

Ο Χριστός δεν θα επιτρέψει κανείς από εμάς να λατρέψουμε τον Αντίχριστο χωρίς την θέλησή μας. 

Γι’ αυτό ο σατανάς θα χρησιμοποιήσει τον δόλο. 

Όπως ο σατανάς χρησιμοποίησε τον δόλο στον κήπο της Εδέμ, έτσι θα τον ξαναχρησιμοποιήσει για να εξαπατήσει τους ανθρώπους να τον πιστέψουν. Διότι δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει. 

Ο σατανάς θα χρησιμοποιήσει τον δόλο για να εξαπατήσει τα έθνη. Θα κάνει ψεύτικα θαύματα. Σημάδια μας ψεύτικης καλοσύνης. 

Σημάδια τόσο πειστικά που θα τον πιστέψουν όλα τα έθνη στη γη. Στην αρχή δεν θα εμφανιστεί ως τύραννος. 

Αν ψάξουμε για κάποιον κακό, για κάποιον τόσο διεφθαρμένο που θα προκαλεί πόνο και οδύνες δεν θα εντοπίσουμε τον Αντίχριστο. 

Δεν θα καταφέρουμε να τον αναγνωρίσουμε διότι θα εμφανιστεί σαν ένας αληθινός Χριστιανός. Θα δείχνει στα έθνη της γης δίκαιος. 

Θα αντιτίθεται σε όλες τις μορφές της αδικίας.

Θα δείχνει γεμάτος τρυφερότητα, καλοσύνη, συγχωρητικότητα. 

Θα φαίνεται ότι έχει απεριόριστη συμπόνοια για τον κόσμο και τους ανθρώπους του, και για το περιβάλλον και για όλες αυτές τις κοινωνικές ανησυχίες που λένε στους ανθρώπους ότι είναι σημαντικές.

Υπάρχουνε πολλοί Αντίχριστοι, αυτοί που αντιτάσσονται στον Χριστό. Αλλά ο τίτλος «Αντίχριστος» όταν φτάνουμε στον Αντίχριστο σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Σημαίνει ‘στην θέση του Χριστού’.

Ο Αντίχριστος θα έλθει στη θέση του Χριστού. Θα αυτοανακηρυχθεί Χριστός, και θα ανακηρυχθεί Μεσσίας από εκείνους που αρνήθηκαν τον αληθινό Μεσσία. 

Ολόκληρη η ανθρωπότητα θα τον δεχθεί ως Χριστό. Θα αυτοανακηρυχθεί θεός και ότι αξίζει να τον λατρεύουν ως θεό. Έτσι θα έλθει ο Αντίχριστος στον κόσμο.

Και όπως ήλθε ο Χριστός και εδραίωσε την αληθινή Του Εκκλησία στη γη για την σωτηρία της ανθρωπότητας, έτσι και ο Αντίχριστος θα εδραιώσει μία ψεύτικη «Εκκλησία». 

Μία ψευτοεκκλησία, τα χαρακτηριστικά της οποίας θα πρέπει να αναγνωρίζουμε. 

Που ανέχεται όλα τα δόγματα. Που είναι κοινή για όλες τις πεποιθήσεις και όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως τί πιστεύουν. Και βλέπουμε την προετοιμασία γι’ αυτό στην οικουμενική κίνηση. 

Ο οικουμενισμός ετοιμάζει τον δρόμο για τον Αντίχριστο.

Το βλέπουμε επίσης στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» όπου το δόγμα περιθωριοποιείται και η Χριστιανική Πίστη μειώνεται στο επίπεδο κάποιων βασικών στοιχείων. 

Διότι γνωρίζουν φυσικά τί είναι σημαντικό· ότι αρκούν αυτά τα λίγα βασικά και όχι η καθολικότητα της αποκαλυφθείσας Πίστης του Χριστού για να είναι κανείς «Χριστιανός».

Ο Αντίχριστος δεν θα είναι ο Σατανάς. Υπάρχουνε πολλές παρανοήσεις σχετικά με αυτόν, με την ταυτότητά του. Δεν θα είναι ο ίδιος o Σατανάς αλλά ένας άνθρωπος πλήρως κυριευμένος από το κακό. Ένας άνθρωπος από τους ανθρώπους της γης, όπως ο Χριστός ήλθε να γίνει ένας από εμάς. Ο Αντίχριστος θα γεννηθεί από άνθρωπο αλλά θα κυριευθεί από το κακό. Μας έχουν πει ότι στη νεαρή του ηλικία θα είναι στην αφάνεια, αλλά και μετέπειτα, τα έργα του θα είναι κρυφά μέχρι να εμφανιστεί ξαφνικά πάνω στην παγκόσμια σκηνή. Θα εμφανιστεί, μας έχουν πει, στην ίδια ηλικία περίπου που είχε ο Χριστός όταν εμφανίστηκε για τo σωτηριώδες έργο Του στη γη. Έτσι και ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί στην ίδια περίπου ηλικία. Και μετά είναι η τελική φάση της ηγεμονίας του Αντιχρίστου· τότε θα αποκαλύψει το πραγματικό μίσος του για την ανθρωπότητα αλλά ιδιαιτέρως για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αντίχριστος θα στρέψει το μίσος του, την περιφρόνηση, την οργή του ειδικά εναντίων των Ορθοδόξων Χριστιανών. Αυτή η τελική φάση της ηγεμονίας του θα κρατήσει το πολύ τρεισήμισι χρόνια, αν και αρκετοί Άγιοι έχουν προφητεύσει ότι ο Ελεήμων Θεός ίσως να μην επιτρέψει να διαρκέσει ούτε τόσο.

Η τελική φάση της ηγεμονίας του θα είναι μίσος προς την Ορθοδοξία, αλλά μας έχουν πει ότι θα πλανηθούν πολλοί ακόμη και μέσα από την Εκκλησία. Θα αποστατήσουν πολλοί. Θα εγκαταλείψουν την Πίστη τους πολλοί διότι η γενιά που ψάχνει για ενδείξεις, αποδείξεις, θεάματα, που αναζητεί απόδειξη για το λογικό μυαλό, θα πιστέψει στα μεγάλα σημεία, στα θαύματα που θα κάνει ο Αντίχριστος αντιγράφοντας τον Χριστό. Θα πιστέψουν πολλοί. Μας έχουν πει ότι θα εμφανιστεί να ανασταίνει και νεκρούς ακόμη. Θα ανασταίνει νεκρούς μέσα από έναν συνδυασμό δαιμονικής ενέργειας και γήινης τεχνολογίας.

Γνωρίζουμε ότι θα καθίσει και θα ανακηρυχθεί θεός στο Ναό των Ιεροσολύμων. Ή θα χτίσει ξανά το ναό εκείνος, ή ο ναός θα χτιστεί ξανά πριν από αυτόν. Και θα καθίσει εκεί δείχνοντας την εξουσία του πάνω σε όλα τα έθνη. Είναι εκεί στα Ιεροσόλυμα στον ίδιο ναό που χτίστηκε αρχικά για την δόξα του Θεού, και που θα χρησιμοποιηθεί για τον Αντίχριστο για την δόξα του Κακού. Θα καθίσει εκεί ως θεός.

Και με την γήινη εξουσία του θα εγκαθιδρύσει ένα χάραγμα χωρίς το οποίο ο άνθρωπος δεν θα μπορεί ούτε να αγοράσει, ούτε να πουλήσει. Οι πιστοί που θα το αρνηθούν θα πεινάσουν. Θα περάσουν δύσκολα. 

Ο Άγιος Παΐσιος είπε αν είναι δυνατόν καλλιεργείστε ένα χωραφάκι, βάλετε λίγες πατάτες, λίγα λαχανικά. Το να μαζεύουμε κονσέρβες και φαγητό δεν είναι αρκετό γιατί αυτά τα πράγματα τελειώνουν. 

Πρέπει να μάθουμε να θρέφουμε τις οικογένειές μας, να φροντίζουμε τους εαυτούς μας.

Και έχουμε δει ακόμα και στα τελευταία χρόνια πόσο γρήγορα οι άνθρωποι θα βάλουν διάφορα στο σώμα τους για να κρατήσουν τις δουλειές τους, ακόμη και για να ταξιδέψουν ή να κάνουν διακοπές. Δεν θα προσθέσουμε κάτι άλλο σ’ αυτό.

Έχουμε προειδοποιηθεί ότι αυτοί που θα ακολουθήσουν τον Αντίχριστο, θα θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς, θα θεωρούν ότι είναι στην Εκκλησία.

Και ο Αντίχριστος δεν θα κυβερνήσει εις το όνομα της αθεΐας αλλά εις το όνομα του χριστιανισμού.

Ενός χριστιανισμού ψεύτικου, εύκολου. Ενός εκκοσμικευμένου χριστιανισμού που έχει χάσει το άλας του, τις απαιτήσεις του, την δοκιμασία.

Η Αλήθεια του Χριστού διχάζει τους ανθρώπους διότι πολλοί δεν είναι σε θέση να την δεχθούν. Τα ψέματα όμως του Αντίχριστου θα φτιάξουν μία ψεύτικη ένωση, μία επιφανειακή, επίγεια, εγκόσμια ένωση. 

Μία ανοιχτή σε όλους ένωση που δεν έχει βάθος, που δεν θα έχει αληθινή πνευματικότητα. Δεν θα βασίζεται στην μία αληθινή Πίστη. 

Θα είναι μία ρηχή, εγκόσμια ένωση που θα δοξάσουν τα έθνη του κόσμου ως το τέλος των διαιρέσεων, το τέλος ακόμη και των συγκρούσεων.

Η λαχτάρα για μια ουτοπία που ίσως έχουν πολλοί άνθρωποι στις καρδιές τους. 

Η επιθυμία για ανθρώπινες λύσεις στις ανησυχίες και στα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους. Σε αυτά ο Αντίχριστος θα προσφέρει λύσεις. 

Όλοι όσοι λαχταρούν για αυτές τις επίγειες, ουτοπικές ιδέες θα ικανοποιηθούν με όσα έχει να προσφέρει ο Αντίχριστος. 

Διότι θα έλθει και θα προτείνει λύσεις για όλα όσα μας λένε ότι είναι σημαντικά. Για όλα όσα μας έχουν πει ότι συνιστούν απειλή. Απειλές στην οικονομία, στον τρόπο που ζούμε, στο περιβάλλον γύρω μας. 

Ο Αντίχριστος θα έχει τις απαντήσεις και όσοι αναζητούν επίγειες ουτοπίες θα ικανοποιηθούν με όλα όσα έχει να προσφέρει.

Όσοι όμως κρατούν ακόμη την Αλήθεια του Χριστού, την Αλήθεια της Ορθοδοξίας, θα γνωρίζουν ότι η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται μόνο στην Εκκλησία, όχι στα έργα του ανθρώπου, όχι στις κυβερνήσεις, όχι στους ανθρώπινους κοινωνικούς οργανισμούς, ούτε στους φιλοσόφους, ούτε στις κοινωνικές ανακατατάξεις είτε αυτές είναι καπιταλισμός, κομμουνισμός. 

Ό,τι και αν προσφέρει ο άνθρωπος θα αποτύχει. 

Και αν επενδύσουμε την εμπιστοσύνη μας και την ελπίδα μας σε αυτά τα πράγματα τότε θα είμαστε έτοιμοι για τον Αντίχριστο και θα τον δεχτούμε.

Ο χρόνος κινείται συνεχώς προς το τέλος του. Βιάζεται. Το τέλος αυτό πλησιάζει όλο και περισσότερο. 

Κανείς μας δεν γνωρίζει πόσο κοντά είναι τώρα, και πράγματι για όλους μας θα έλθει ο θάνατος. 

Το τέλος αυτό έρχεται για τον καθένα μας, τρέχει κατά πάνω μας. Και πριν φτάσει αυτό το τέλος εμείς πρέπει να φυλάξουμε τους εαυτούς μας.

Ο Θεός μας δίνει όλα αυτά τα πράγματα για να γνωρίζουμε αλλά δεν είναι αρκετό το να γνωρίζουμε μέσα στο μυαλό μας ότι έρχεται ο Αντίχριστος. Πρέπει να βιώσουμε την Πίστη που μας έδωσε ο Θεός. 

Πρώτα πρέπει να φυλάξουμε τους εαυτούς μας. Δεν πρέπει να ανταλλάξουμε την Βασιλεία του Θεού για τα γήινα. 

Δεν πρέπει ούτε και τούτη την ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο να την βλέπουμε σαν κάποιο στόχο… μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, περισσότερη άνεση, καλύτερα χρόνια εδώ στη γη. 

Ως Χριστιανοί δεν πρέπει να έχουμε αυτούς τους στόχους.

Μόνο μέσα στην αμετάβλητη Αλήθεια του Χριστού μπορούμε να φυλαχθούμε και μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία θα βρούμε αυτές τις αναλλοίωτες αλήθειες. 

Την ώρα που στροβιλίζουν διάφορες φιλοσοφίες και το χάος χτυπάει τις ζωές μας, μόνο μέσα στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας μπορούμε να βρούμε αυτές τις αναλλοίωτες αξίες, τις αμετάβλητες αλήθειες, τον ίδιο τον Χριστό.

Μόνο εάν εναποθέσουμε την ελπίδα μας στον Χριστό και προσπαθήσουμε να είμαστε υπάκουοι σε όλα όσα μας παραδόθηκαν και έμειναν αναλλοίωτα για δύο χιλιάδες χρόνια, μόνο τότε θα αντέξουμε, θα αντισταθούμε, θα αναγνωρίσουμε και θα αρνηθούμε να λατρέψουμε τον Αντίχριστο.

Δεν είναι κάτι που συνηθίζω να κάνω αλλά θα ήθελα να σας συστήσω ανεπιφύλακτα ένα βιβλίο που λέγεται «Αντίχριστος: Η Εκπλήρωση της Παγκοσμιοποίησης.. [Antichrist: The Fulfillment of Globalization] του G. M. Davis. Ο Τζέραλντ έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο. 

Πολλές ιδέες σε αυτό το βίντεο πάρθηκαν απευθείας από αυτό το βιβλίο. Εάν θέλετε να διαβάσετε και να γνωρίσετε περισσότερα για το τί λέει η Εκκλησία για τον Αντίχριστο, για την παγκοσμιοποίηση, για τα σημεία που δείχνουν την διολίσθηση σε μία ενιαία κουλτούρα, τότε σας συστήνω ανεπιφύλακτα και με όλη την καρδιά μου αυτό το βιβλίο.

«Όλα σε αυτή τη ζωή φεύγουν – μένει μόνο ο Θεός, μόνο για Αυτόν αξίζει να γίνει αγώνας. Έχουμε μία επιλογή: να ακολουθήσουμε τον δρόμο αυτού του κόσμου, της κοινωνίας που μας περιβάλλει, και συνεπώς να βρεθούμε έξω από τον Θεό, ή να επιλέξουμε τον δρόμο της ζωής, να επιλέξουμε τον Θεό, ο Οποίος μας καλεί και τον Οποίο η καρδιά μας γυρεύει».

[Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρουζ]

https://odysseiatv.blogspot.com/