Ἕνας ἀρχιεπισκοπικός μῦλος πού ὅλα τ’ ἀλέθει…

(Κάποια σχόλια πάνω σέ μία τραγική συνέντευξη)

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Δέν χρειαζόμασταν ἀσφαλῶς τήν προχτεσινή συνέντευξη πού ἔδωσε ὁ φερόμενος ὡς Ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος, γιά νά καταλάβουμε τήν ἀπίστευτη πνευματική του κατάντια. Ὅλη του ἡ θητεία εἶναι ἕνα πραγματικό ὄνειδος καί ὅσο καί ἄν ψάξει κανείς, εἶναι πραγματικά ἀδύνατο νά βρεῖ μία ἔστω φορά πού νά ἔλαβε σωστή θέση, ὅταν βρέθηκε μπροστὰ σέ σοβαρά πνευματικά, ἐκκλησιολογικά ἀλλά καί ἐθνικά θέματα (ὡς πρός τά τελευταῖα θυμίζω ἐνδεικτικά τό Μακεδονικό καί τό λαθρεποικιστικό).

Εἰδικά ὅμως ἡ τελευταία τριετία – μέ τήν ψευτοπανδημία καί τό οὐκρανικό τερατούργημα – ἔριξε καί τίς τελευταῖες μάσκες, ἀποκαλύπτοντας μέ τόν πιό ἐφιαλτικό τρόπο ὅλη τή σήψη μέσα στή διοικοῦσα Ἐκκλησία καί συνάμα ὅλη τή ζοφερή τραγικότητα τῆς μορφῆς τοῦ προκαθημένου της. Ἡ πρόσφατη λοιπόν συνέντευξη, πού ἦταν κάτι σάν ἀπολογισμός τῆς (φεῦ) 15ετοῦς παρουσίας του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, ἀφαίρεσε ἕνα ἀκόμη κομμάτι ἀπό τή συνολική μάσκα – καί γι’ αὐτό εἶναι χρήσιμη ἡ ἀξιοποίησή της πρός περαιτέρω πληρέστερη κατανόηση τοῦ κατήφορου στόν ὁποῖο κουτρουβαλᾶμε.

Δέν σκοπεύω νά σχολιάσω φυσικά τα περί κοινωνικοῦ ἔργου, γιατί σέ καιρούς τέτοιας δαιμονικῆς ἀποστασίας πού ζοῦμε, εἶναι ἀπολύτως ἐκ τοῦ πονηροῦ ἀκόμη καί τό νά συζητᾶς σοβαρά μέ ὅποιον ἔχει συμβάλει στό νά θεωρεῖται σήμερα ἀπό κάποιους ἡ Ἐκκλησία ὄχι κιβωτός σωτηρίας, ἀλλά κάτι σάν ἐξελιγμένη ΜΚΟ κοινωνικῆς δράσης (τή σημασία τῆς ὁποίας δράσης δέν παραβλέπουμε, ἀλλά ὀφείλουμε νά καταλάβουμε ἐπιτέλους ὅτι εἶναι κάτι ἀπολύτως δευτερεῦον).

Δέν θά σχολιάσω οὔτε τή θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου ὅτι «τό κράτος δέν εἶναι ἐχθρικό πρός τήν Ἐκκλησία», γιατί ὄντως τό συγκεκριμένο ἀντίχριστο κράτος ἐχθρεύεται καί διώκει τήν πραγματική Ὀρθοδοξία, ἐνῶ ἀπέναντι στό νεοσεργιανικό καί ἐκκοσμικευμένο μαγαζί πού ἀντιλαμβάνεται καί κατονομάζει ὡς «Ἐκκλησία» ὁ ἴδιος ὁ Ἱερώνυμος καί τό εὐρύτερο δεσποτᾶτο τῆς ἀποστασίας, τῆς πλάνης καί τῆς μασονίας, πράγματι τό κράτος ὄχι μόνο δέν εἶναι ἐχθρικό, ἀλλά μαζί συναποτελοῦν μία μεγάλη καί ἀγαπημένη ἀγκαλιά. Προφανῶς θά σχολιάσω ὅμως ὅσα τόλμησε νά ξεστομίσει γιά τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων, στό ὁποῖο ἐγκατέλειψε ξεκάθαρα τήν πάγια ἐκκλησιαστική θέση. Δέν μίλησε φυσικά ἀκόμη expressis verbis ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων (δέν γίνονται ἔτσι αὐτά τά πράγματα, λίγο-λίγο καί μεθοδικά πραγματοποιοῦνται τά βήματα), ἀλλά λείανε τίς γωνίες καί ἄφησε ἀνοικτό τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς κύησης σέ ὁρισμένες περιπτώσεις καί μέ κάποιες προϋποθέσεις (ἀρνούμενος νά πεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος καί πράξη ἀπαράδεκτη ἐν πάσῃ περιπτώσει καί ἀπροϋποθέτως). «Εἶναι μέγα θέμα» εἶπε χαρακτηριστικά μεταξύ ἄλλων. «Αὐτά τά προβλήματα δέν δέχονται γενικές ἀπαντήσεις. Οὔτε κάντε αὐτό, κάντε ἐκεῖνο. Γι’ αὐτό λέμε ὅτι μᾶς χρειάζονται ἱκανοί ποιμένες»! Εννοὠντας προφανῶς μέ τόν ὅρο «ἱκανοί ποιμένες» κάποιους μεταπατερικούς ἑρμηνευτές τῶν θείων ἐντολῶν, πού θά κρίνουν κατά τό δοκοῦν (καί δῆθεν με…διάκριση), ἀλλά θα παραβλέπουν το ὅτι δέν χωρᾶ «οἰκονομία» στά πάντα καί ὑπάρχουν πράγματα, ὅπως αὐτό, πού δέν ἐπιδέχονται ἐναλλακτικές ἑρμηνεῖες καί παρερμηνεῖες.

Καί φυσικά ὀφείλω νά σχολιάσω ἐπίσης ὅσα εἶπε γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν, ὅπου ἄφησε καί ἐδῶ ἀνοικτό τό ἐνδεχόμενο μελλοντικῆς ἐπανεξέτασης. Σέ ἐρώτηση ἄν θά ἀρνιόταν τήν ὀρθόδοξη κηδεία σέ ἄνθρωπο πού εἶχε ἐπιλέξει νά ἀποτεφρωθεῖ, δήλωσε ἐπί λέξει: «Κοιτᾶξτε, εἶναι ἕνα θέμα πρωτόγνωρο. Κατ’ ἀρχάς ἀντιδρᾶμε αὐτόματα, γιατί δέν τό ἔχουμε συζητήσει καί δέν τό ἔχουμε μελετήσει ἀκόμα. Αὐτό εἶναι ἡ μία πλευρά. Τό ἄλλο εἶναι ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία δέν κάνει καθένας ὅ,τι θέλει. Ὁ Ὀργανισμός ἀποφασίζει. Ἑπομένως καθόλου ἀπίθανο δέν εἶναι κάποια στιγμή ἡ Ἐκκλησία νά τό δεῖ καί μέ ἕναν ἄλλο τρόπο. Ἐπειτα πρέπει νά σεβόμαστε καί τήν ἐπιθυμία τοῦ καθενός. Ἀλλά τό ἀφήνουμε σέ ἕνα συλλογικό ὄργανο νά πάρει μία ἀπόφαση εἴτε Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι αὐτή, εἴτε Ἱερά Σύνοδος»! Σέ νέα δέ ἐρώτηση ἄν ἀφήνει ἀνοιχτό τό ἐνδεχόμενο νά ἐπανεξετάσει τή θέση της ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀπάντησε καθαρά: «Ναί, ὡς συλλογικό ὄργανο». Νά καί πάλι τό λίγο-λίγο, τό σταδιακό νέρωμα τοῦ κρασιοῦ, ἡ γνωστή μέθοδος τῆς μεταπατερικῆς ἀχρειότητας, πού τελικά ὁδηγεῖ στήν ἀναίρεση καί τό ξεχαρβάλωμα ὅσων ἔχουν θεσπιστεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐδῶ καί αἰῶνες.

Κοντολογίς, ὅλα θά τά δοῦμε, ὅλα θά τά συζητήσουμε καί ὅλα ἴσως τά ἀναθεωρήσουμε. Ὁ καλός ὁ μῡλος ὅλα τ’ ἀλέθει. Καί ἀφοῦ τ’ ἀλέσει, τά ὡραιοποιεῖ καί στή συνέχεια τά θεσμοθετεῖ. Δυστυχῶς, ὁ κατήφορος τοῦ θλιβεροῦ ἀρχιεπισκόπου εἶναι κυριολεκτικά ἀτελεύτητος. Καί φυσικά δέν εἶναι μόνος του σέ αὐτόν, γιατί μαζί του κουτρουβαλάει καί ἡ συντριπτική πλειονότητα τῆς ἱεραρχίας, ἀλλά καί μέγα μέρος τοῦ ὑπόλοιπου κλήρου. Καί αὐτοί ὡς «λύκοι βαρεῖς» παρασέρνουν μαζί τους στήν ἀπώλεια καί ἕνα ποίμνιο ἤδη παραζαλισμένο καί ἀκατήχητο. Πού ὄχι μόνο εἶναι ἀπρόθυμοι νά τό βοηθήσουν, ἀλλά καί καθημερινά τό σπρώχνουν λόγοις καί ἔργοις ὅλο καί πιό βαθιά μέσα στόν βόρβορο…

https://agonasax.blogspot.com/

Ἡ παρακαταθήκη τοῦ Ἁγίου Γενναδίου Σχολαρίου

Στήν ὁμιλία του[1] κατά τήν ἔναρξη τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης», ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφέρθηκε στήν παρακαταθήκη πού τοῦ ἐκληροδότησε ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, καθώς καί σέ ὅσα ἐδιδάχθη σχετικά μέ «τόν ἀληθῆ τρόπον τοῦ διαλόγου»[2]. Πέραν τῆς κλασσικῆς φαναριώτικης διγλωσσίας τοῦ τύπου «λέγομεν τά ἁρμόδια καί πράττωμεν τά ἀναρμόδια», ἄς δοῦμε τή στάση τοῦ Ἁγίου Γενναδίου καί τί δέν ἐδιδάχθη ὁ Πατριάρχης. Μέ ἄλλα λόγια, ἄς διαπιστώσουμε ποίαν παρακαταθήκη ἔλαβε ὁ σημερινός Πατριάρχης, καθ’ ὅτι μία παρακαταθήκη παρέδωσε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἐφύλαξαν οἱ Πατέρες.

Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους πού δέν ὑπέγραψαν στήν ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Δέν λύγισε ἀπό τίς πιέσεις τοῦ αὐτοκράτορα, τῶν λατινιζόντων ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καί τίς βασανιστικές κακοπάθειες στίς ὁποῖες τούς ὑπέβαλλε ὁ Πάπας. Καί δέν ὑπέγραψε διότι ἀγαποῦσε τήν ἁγία Ὀρθοδοξία περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του, καί δέν ἤθελε νά ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἤθελε, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός (διότι ἀμφότεροι ἀγαποῦσαν καί τούς αἱρετικούς Λατίνους), «τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῇ βάσει τῶν Ὅρων αὐτῶν (σ.γρ. τῶν Ὅρων τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν συνόδων), μέ τήν ἐπιστροφή τῶν Λατίνων στήν πρό τοῦ σχίσματος παράδοση καί μέ τήν ἐγκατάλειψη τῆς καινοτομίας στό Σύμβολο τῆς πίστεως»[3]. Ἡ σημερινή Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἀγωνίζεται νά διασώσει τό Φανάρι, «...δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»[4]. Καί πῶς γίνονται οἱ ἑκατοντάχρονοι διάλογοι; Ἐπί ποιᾶς βάσεως; Μήπως τῆς Φερραρο-φλωρεντιανῆς: «κρατῆστε ἐσεῖς τά δικά σας, κρατοῦμε κι ἐμεῖς τά δικά μας καί ἡ ἕνωση ἔγινε»;!

«Ὅποιος θά μνημονεύση τόν Πάπα», λέγει ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, «ἤ θά ἔχη κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξήτασε τό λατινικό δόγμα καί κατεδίκασε ὅσους τό πίστευσαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονάς του. ... Οἱ σύνοδοι καί οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι: αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα πρέπει νά ἀποφεύγωμε καί τήν κοινωνία· καί ὅλα τά σχετικά πού γνωρίζετε ὅτι ὁρίζουν. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ὁ Κύριός μας λέγει: ‘‘Ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν»[5]. Καί ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης μας σπεύδει καί σπαζοκεφαλιάζει μαζί μέ τόν ἀδελφό του τόν «Ἁγιώτατο» Πάπα τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», γιά νά βρεῖ «...σύντομα τὴν ἀπαραίτητη λύση, ποὺ θὰ ἐπιτρέψει σὲ ὅλους τούς Χριστιανοὺς ὅλου τοῦ κόσμου νὰ ἑορτάσουν τὴν πιὸ σημαντικὴ ἑορτὴ τῆς πίστης μας τὴν ἴδια ἡμερομηνία»[6], δηλ. τό Πάσχα! «Ἂν δὲν μοιραζόμαστε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ λαχτάρα γιὰ πλήρη κοινωνία, τότε δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωση καὶ ἡ κοινωνία εἶναι ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος – τὴ νύχτα ποὺ προδόθηκε – προσευχήθηκε μὲ δάκρυα, ὥστε οἱ μαθητές του νὰ εἶναι ἕνα. Ὁ διάλογος καὶ ἡ συμφιλίωση δὲν εἶναι προαιρετικὲς γιὰ ἐμᾶς. Εἶναι ὁδηγίες καὶ ἐντολές.»[7]. Ἴσως εἶναι ἄσχετο, ἀλλά ὁδηγίες, καί μάλιστα πιστά, ἐκτελοῦσε καί ὁ μασῶνος προκάτοχός του Ἀθηναγόρας, τῆς CIA, ὅπως φαίνεται σέ δημοσίευμα[8], ὁ Θεός νά τόν συγχωρέσει! Τώρα δέ, πού ἔχει καί τό δικό του καύχημα, τή δική του «ἁγία καί μεγάλη σύνοδο», την ψευδοκολυμπάρεια, ἡ ὁποία ἐξαφάνισε τούς αἱρετικούς καί τούς «ἀλλοτρίους», ὅλα λειτουργοῦν σάν ἑλβετικό ρολόϊ. 

Ὁ Ἅγιος Πατριάρχης κατέστρεψε διά πυράς, ὡς βλάσφημο, τό «Περί Νόμων», τό κυριώτερο ἔργο τοῦ Γεωργίου Γεμιστοῦ ἤ Πλήθωνος, ἐκπροσώπου τῆς «ἐσώτερης ροπῆς τῶν ὑπερμάχων τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας πρός παγανιστικέςἰδέες»[9], τό ὁποῖο «περιεῖχε τίς βασικές ἀρχές του γιά τήν ἀναβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στή βυζαντινή κοινωνία»[10]. Κάτι παρόμοιο ἔπραξε καί ὁ ἅγιος Παΐσιος ὅταν φιλοξένησαν, μέ τήν ἀδελφή του, ἕναν Φαρασιώτη πού εἶχε παρασυρθῆ ἀπό Εὐαγγελικούς. «Ὁ Ἀρσένιος (σ.γρ. τό κοσμικό του ὄνομα) δέν τό ἤξερε αὐτό ἀλλά, ὅταν εἶδε τό στρατιωτικό του σακκίδιο γεμᾶτο ἀπό αἱρετικά φυλλάδια, τά πῆρε καί τά ἔκαψε. Στήν ἀδελφή του, πού τά εἶχε ζητήσει γιά προσάναμμα, εἶπε: ‘‘Τί λές πού θά προσανάβης μ’ αὐτά; Αὐτά ἔχουν δηλητήριο’’»[11]! Ὁ δικός μας Πατριάρχης διέπεται ἀπό πολιτισμικές εὐαισθησίες, καί προτιμᾶ νά ἐξυμνεῖ καί νά διανέμει τό βλάσφημο κοράνιο. Δέν θά τόν παροτρύναμε νά τό κάψει, ὅπως θά ἔπρατταν ἴσως οἱ ἅγιοι, ἀλλά νά μήν τό μοιράζει. Ἄν θέλει μάλιστα νά πρωτοτυπήσει, ἄς μοιράζει τήν Καινή Διαθήκη.

Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος κήρυξε στόν Πορθητή «αὐθεντικῶς περί τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί διδασκαλίας»[12] καί ὅταν ὁ Μωάμεθ ἐζήτησε «γραπτήν ἔκθεσιν περί αὐτῆς»[13], ὁ Ἅγιος «Πατριάρχης ὑπέβαλε κείμενον μέ τίτλον Περί τῆς μόνης ὁδοῦ πρός τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων»[14]! Τίποτε ἄλλο νά μήν ἔλεγε ὁ Ἅγιος, καί μόνο αὐτός ὁ τίτλος εἶναι ὁμολογία Πίστεως τῆς Μόνης Ὁδοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας, πρός τή σωτηρία! Σήμερα, ἀντί τῶν ὁμολογιῶν Πίστεως καί τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, γίνονται φιλοφρονήσεις, συμπόσια καί διδασκαλίες περί... ἑτέρων καί πολλῶν ὁδῶν.

«Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου», ὁμολογεῖ ὁ Ἱερός Σχολάριος «τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ Πάπα, ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ Ἐκκκλησία μας. Ὅποιος, λοιπόν, ὁμολογήσει ὅτι ἐκεῖνος (ὁ Πάπας) ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί. Ἡ γνώμη μου λοιπόν ἦταν καί θά εἶναι αὐτή. Καί θά εἶμαι ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος πρός τόν Πάπα καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νά μιμούμεθα τήν εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δέν ἔχομε τήν ἁγιωσύνη καί τήν σοφία τους»[15]. Ἑπόμενος τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, παραδίδει τήν σκυτάλη τῆς παρακαταθήκης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὅπως τήν παρέλαβε. Μήπως τελικά, κατά τόν Πατριάρχη μας, ἀνήκει κι αὐτός στήν μακρά χορεία τῶν «ἀτυχῶν θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως»[16] πού μᾶς κληροδότησε τό σχίσμα; Τελικά, ὁ Πατριάρχης μας ποιά σκυτάλη καί ἀπό ποιόν τήν παρέλαβε;

Ὁ Ἱερός Γεννάδιος ἔπραξε τό χρέος του πρός τήν «ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων», τήν Ἐκκλησία. «Ὁ ἀοίδημος οὗτος ἔσωσε τήν ὀρθοδοξίαν. Τό παράδειγμα τούτου ὅστις δέν ἐπτοήθη οὔτε ἀπό ἰσχυρούς οὔτε ἀπό βασιλεῖς καί Αὐτοκράτορας ἀπέναντι τῆς ὑποστηρίξεως τῆς Θρησκείας ἄς ἔχουσι πάντοτε ὑπ’ ὄψει οἱ διευθύνοντες τά τῆς Ἐκκλησίας.»[17]. Αὐτά διδάσκει λοιπόν ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος· αὐτά πού διδάσκουν ὅλοι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ καί αὐτά «ἄς ἔχουσι πάντοτε ὑπ’ ὄψει οἱ διευθύνοντες τά τῆς Ἐκκλησίας»ἐάν καί ἐφ’ ὅσον φυσικά, ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία!

Πορφυρίτης

………………………………………………..

[1] Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἔναρξιν τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης» (Χαλκηδών, 12 Σεπτεμβρίου 2022), https://ec-patr.org/%E1%BD%81%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%B1-%CE%B8-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CE%BF%E1%BC%B0-17/

[2] ὅ.π.

[3] ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄, Ἀπό τήν Εἰκονομαχία μέχρι τή Μεταρρύθμιση», ΑΘΗΝΑΙ 1994.

[4] Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, «Γένεσις καί ἐξέλιξις τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας» (6ον), βλ.«Καθολική», 22-7-2003, σελ.4 καί 5 καί ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀντιοικουμενιστικά, Ἀθῆναι 2004, σελ. 24-26, https://www.hristospanagia.gr/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%81-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B6%CE%AE%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%E1%BC%90-6/

[5] Ἱεροῦ Γενναδίου Σχολαρίου, «ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ», Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τ.21/1996.

[6] Δημήτριος Ἐμμανουηλίδης, «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΘΡΑΥΣΑΣ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», https://orthodoxostypos.gr/%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%83-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%B8%CF%81%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1%CF%83-%CF%84%CE%BF/

[7] ὅ.π.

[8] «Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας σέ προϊστάμενο τῆς CIA: ‘‘Οι οδηγίες σας θα εκτελεστούν πιστά’’», https://www.romfea.gr/diafora/35098-arxiepiskopos-athinagoras-se-proistameno-tis-cia-oi-odigies-sas-tha-ektelestoun-pista

[9] ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄, Ἀπό τήν Εἰκονομαχία μέχρι τή Μεταρρύθμιση», ΑΘΗΝΑΙ 1994, σελ. 314.

[10] ὅ.π.

[11] «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

[12] Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἔναρξιν τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης» (Χαλκηδών, 12 Σεπτεμβρίου 2022), https://ec-patr.org/%E1%BD%81%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%B1-%CE%B8-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CE%BF%E1%BC%B0-17/

[13] ὅ.π.

[14] ὅ.π.

[15] Ἱεροῦ Γενναδίου Σχολαρίου, «ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ», Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τ.21/1996.

[16] Περιοδικόν «Ἐπίσκεψις» τ.563/1998.

[17] ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΝΤ. ΚΑΡΑΒΙΑΣ, «Γεώργιος Σχολάριος (ἱστορικά σημειώματα), «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ», ΕΤΟΣ ΙΕ' ΑΘΗΝΑΙ, ΜΑΪΟΣ 1922, ΤΕΥΧΟΣ 175.

https://eugenikos.blogspot.com/

Έναν αιρετικό άνθρωπο ο διάβολος δεν τον πειράζει

«Εναν αιρετικό άνθρωπο ο διάβολος δεν τόν πειράζει. Δεν του βάζει επιθυμία χρήματος, γυναίκας, κόσμου κ.α. για να φαίνεται «άγιος» στά μάτια του κόσμου, ωστε... νά μπορεί νά πλανήσει, όσο το δυνατόν περισσότερους στην αίρεσή του.

Έτσι ακούς πολλούς αιρετικούς να λένε, ότι από τη στιγμή πού μπήκαν σέ μιά αίρεση, μπόρεσαν νά κόψουν κάποια πάθη τους π.χ χαρτοπαιξία, κάπνισμα, πορνεία κ.α. ΄

Εμ, ετσι είναι.

Γίνανε αιρετικοί και δεν τούς πολεμάει άλλο ο διάβολος με τα πάθη τους, αφού η αίρεση αρκεί να σέ κολάσει..».

Δημήτριος Παναγόπουλος -Ἱεροκήρυκας

http://www.exomologistetokirio.gr

Οἱ εὐσεβεῖς κληρικοὶ σὲ καιροὺς αἱρέσεως

Ό,τι δεν έχει μέχρι τώρα αναιρεθεί, πρέπει να επαναλαμβάνεται.

Συμπεράσματα ἀπὸ τὶς βιογραφίες τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Εἶναι εὐσεβεῖς οἱ κληρικοὶ ποὺ εἴτε σιωποῦν εἴτε, ἐνῶ μιλοῦν περὶ αἱρέσεως και σχίσματος, κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς καθὼς καὶ μὲ τοὺς ὑποστηρικτές τους;

Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

Κατὰ γενικὴ ὁμολογία βιώνουμε σήμερα στὴν Ἐκκλησία ἀπίστευτες συνθῆκες συγχύσεως καὶ ἀνατροπῆς κάθε ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ διδασκαλίας. Καὶ τὸ θλιβερὸ σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι ὁ κλῆρος ἔχει ἀφήσει τὸ ποίμνιο ἕρμαιο τῶν λυκοποιμένων καταργώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ὅτι καθῆκον τοῦ κλήρου εἶναι πρωτίστως ἡ φύλαξη καὶ προστασία τῶν προβάτων ἀπὸ τοὺς ψευδοποιμένες λύκους. 

Ἔτσι ἐλάχιστοι ἱερεῖς ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ διακόπτουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ναὶ μὲν ἀποτειχίστηκαν, συνεχίζουν ὅμως νὰ κοινωνοῦν μὲ κάποιους ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους, διότι, ὅπως λένε, παρόλο ποὺ αὐτοὶ κοινωνοῦν καὶ μνημονεύουν αἱρετικούς, δὲν συμμετέχουν στὴν αἵρεση καὶ κρατοῦν τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἔτσι τοὺς ὀνομάζουν «εὐσεβεῖς» καὶ συμβουλεύουν τὸ ποίμνιο νὰ ἔχει ἀνεπιφύλακτα ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους.

Εἶναι ὅμως πράγματι τέτοιου εἴδους κληρικοὶ «εὐσεβεῖς»; Ὑπῆρχαν πάντοτε τέτοιοι κληρικοὶ καὶ ἴσχυαν πάντοτε ὡς «εὐσεβεῖς», ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ πράξουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία; Θὰ προσπαθήσω νὰ προσεγγίσω τὸ θέμα καὶ νὰ ἀπαντήσω στὶς παραπάνω ἐρωτήσεις παρουσιάζοντας σχετικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τοὺς βίους τοῦ Μ. Βασιλείου («Ἡ ζωὴ ἑνὸς Μεγάλου» Ἀθήναι, 1988) καὶ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου («Ὁ πληγωμένος Ἀετός» Ἀθήνα, 2018) τοῦ καταξιωμένου καθηγητοῦ θεολογίας Στυλιανοῦ Παπαδόπουλου.

Ἀρχίζω μὲ τὸν βίο τοῦ Μ. Βασιλείου (ἀποσπάσματα μὲ κόκκινο, σχολιασμὸς μὲ μπλέ):

«Χαλάζι, καταιγίδα φοβερή, ἐπιδρομή βαρβαρική. Αὐτὰ ὅλα μαζὶ ἦταν ὁ Οὐάλης γιὰ τὴν Ἐκκλησία… Μὲ τοὺς συμβούλους του, ποὺ ἦταν ἀρειανόφρονες (Ἀνόμοιοι πρῶτα, Ὅμοιοι ἔπειτα), καὶ μὲ τὴν συμπαράσταση τῶν ἀδυνάτων καὶ χλιαρῶν “ὀρθοδόξων“ἐπισκόπων, ἐπιχείρησε νὰ νοθεύσει στ’ ἀλήθεια τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως νὰ θέσει σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων» (σελ 225). 

Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ ἀείμνηστος Στυλιανὸς Παπαδόπουλος, βαθὺς γνώστης τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας ὀνομάζει τοὺς συμπράττοντες δηλ. κοινωνοῦντες μὲ τὴν αἵρεση ἐπισκόπους ἀδύνατους καὶ χλιαροὺς (ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸ σχετικὸ χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως 3: 15-16, ὅπου ὁ Θεὸς κάνει ἐμετὸ τὸν χλιαρό) καὶ τὴν ὀνομασία ὀρθόδοξος τὴν βάζει σὲ εἰσαγωγικά. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὁρθόδοξοι ἦταν μόνο στὸ ὄνομα καὶ ὄχι στὴν οὐσία. Μάλιστα τοὺς καταλογίζει καὶ τὴν φοβερὴ κατηγορία, ὅτι συμπράττοντας/κοινωνώντας μὲ τὴν αἵρεση, συμπράττουν στὸν ἀποκλεισμὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν σωτηρία, πράγμα ποὺ ἔχει εἰπωθεῖ (καὶ δυστυχῶς χλευαστεῖ ἢ ὑποβιβασθεῖ ἀπὸ πολλούς) καὶ σήμερα. Ἡ ἐξήγηση ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι κατατοπιστικότατη καὶ ἀπολύτως ἐπίκαιρη:

«Γιατὶ ἐδῶ δὲν ἦταν ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος καὶ καλὸς θεολόγος· ἐδῶ σημασία εἶχε ἂν μποροῦσες νὰκαταπολεμήσεις τοὺς αἱρετικούς, νὰ βρίσκεις τὰ κατάλληλα ἐπιχειρήματα, νὰ τρέχεις, νὰ ἐνισχύεις μὲ ἐπιχειρήματα αὐτοὺς ποὺ κλονίζονται στὴν ὀρθὴ πίστη, νὰ ἀνατρέπεις ἀκόμη καὶ σὲ δημόσια συζήτηση τοὺς αἱρετικούς»(σελ. 228).

Ποιός ἀπὸ τοὺς σύγχρονους «εὐσεβεῖς» πράττει τὰ παραπάνω; Ποιός τρέχει νὰ ἐνισχύσει τὸ ποίμνιο; Ποιός βγάζει πύρινα κηρύγματα καταδικάζοντας τὴν αἵρεση καὶ όνομάζοντας τοὺς ὑπαίτιους αἱρετικοὺς ἐπισκόπους γιὰ νὰ προστατεύσει τὸ ποίμνιο. Κανείς. Μὰ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ὀνομάζουν αἱρετικοὺς αὐτούς, μὲ τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι συλλειτουργοῦν καὶ ἀλληλοευλογοῦνται. Ἀντιθέτως σιωποῦν καὶ μιλοῦν γιὰ ἄλλα πράγματα καταδικάζοντας μάλιστα ὅσους δὲν τοὺς ἀκολουθοῦν μιλώντας γιὰ πνευματικότητα, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἵρεση δὲν λένε κουβέντα. Ὅμως ὡς γνῶστες τῶν Πατέρων θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουν, ὅτι π.χ. κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο σκοπὸς τῶν πράγματι εὐσεβῶν ποιμένων εἶναι νὰ ξεσκεπάζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὄχι νὰ τοὺς συγκαλύπτουν συγκοινωνώντας καὶ μνημονεύοντας τους ὡς ὀρθοτομοῦντες (ἐδῶ). Ἀκολουθεῖ ἡαἰτιολογία, γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ τότε καὶ σήμερα:

«Ἡ αἱρεση ἐπικρατοῦσε καὶ μαζύ της ἡ ἐξαχρείωση τῶν προσώπων, τῶν κληρικῶν. Μὲ τὴν βοήθεια τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας ἔπαιρναν τὸ ἀξίωμα τοῦ κληρικοῦ, καὶ μάλιστα τοῦ ἐπισκόπου, ἄνθρωποι ἄξεστοι, φίλαρχοι, ἀπαίδευτοι, ἀσεβεῖς, ὅσοι ἐμφανίζονταν πιὸ θερμοὶ ὀπαδοὶ τῆς αἱρέσεως. Μὲτέτοιους ἐπισκόπους εἶχε γεμίσει ἡ Ἀνατολή. Αὐτοὶ ἀποτελοῦσαν τὴν πιὸ μεγάλη συμφορά. Γιατὶ μ’ αὐτοὺς δὲν μποροῦσε νὰ γίνει τίποτα. Πρῶτον, διότι δὲν εἶχαν τίποτα καλὸ νὰ δώσουν. Δεύτερον, διότι καὶ νὰ εἶχαν δὲν θὰ μποροῦσαν. Ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ λένε καὶ νὰ κάνουν, ὅ,τι ἤθελαν αὐτοὶ ποὺ χαριστικὰ τοὺς ἔκαναν ἐπισκόπους. Ἦσαν κυριολεκτικὰ δοῦλοι καὶ ὑπηρέτες τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων. Καὶ ὅταν ὁ ἐπίσκοπος, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, χάσει τὴν παρρησία του, τότε χρειάζονται πολλοὶ Ἱερεμίες γιὰ νὰ κλάψουν τὸ κατάντημά του… Τὰ δόγματα καὶ οἱ Κανόνες, ἡ Παράδοση δηλαδή, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ὑγείας τῆς Ἐκκλησίας, καταπατοῦνται. Καὶ τὸ πιὸ χειρότερο περιφρονοῦνται καὶ ἐξευτελίζονται γιὰ νὰ χαθεῖ τὸ αἰσθητήριο τοῦ γνησίου φρονήματος»(σελ. 345).

Στὸ δὲ βίο τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου διαβάζουμε:

«Μεγάλος ἀριθμὸς ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ἀπὸ δειλία, ὑπολογισμὸ καὶ ὀλιγοπιστία, ὑπέκυψε στὶς διαθέσεις τοῦ Κωνσταντίου. Δὲν ἀντιδροῦσε στὴν πολιτική του ἢ ἁπλῶς προσποιοῦταν νομιμοφροσύνη γιὰ νὰ ἀποφύγει διωγμοὺς κι ἐξορίες» (σελ. 29).

«Ποῦ εἶναι οἱ διαβασμένοι καὶ καθαροὶ στὴν καρδία παπάδες μας; Σὰν τὶς μῦγες τρέχουν καὶ σπρώχνονται στὸ ἱερὸ Βῆμα. Ὁ ἕνας γιὰ τὴν δόξα, ὁ ἅλλος γιὰ τὰ χρήματα, ὁ τρίτος γιὰ νὰ κρύψει τὶς πομπές του. Ποῦ ἔμαθαν νὰ ποιμαίνουν; Ποῦ ζήσανε ζωὴ ἀσκητική; Ἔγιναν οἱ περισσότεροι χριστέμποροι καὶ κομπογιαννίτες» (σελ 68).

Τὰ παραπάνω λόγια περιγράφουν μὲ τὸν πιὸ πειστικὸ τρόπο τὰ κακῶς κείμενα καὶ τὸ δράμα ποὺ ζεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς ποὺ παρὰ τοὺς τίτλους τους δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἄξεστοι, φίλαρχοι, ἀπαίδευτοι καὶ ἀσεβεῖς. Καὶ οἱ συμπορευτές τους «ὀρθόδοξοι» ποὺ δὲν πράττουν τίποτα, διότι ἢ εἶναι δειλοὶ ἢ εἶναι σκλάβοι τῆς ἐξουσίας, τῶν δώρων καὶ τῆς Σιμωνίας μὲ τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς πήραν τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα. Γι’ αὐτὸ γνωρίζουν πρῶτα οἱ ἐφημερίδες, ποιὸς θὰ ἐκλεγεῖ «Ἁγίῳ Πνεύματι» ἐπίσκοπος. Γι’ αὐτὸ συγκαλύπτονται τὰ τόσα σκάνδαλα. Γι’ αὐτὸ οἱ ἐπισκέψεις καὶ χαριτολογίες μὲ τοὺς ὅποιους διεφθαρμένους καὶ ἄθεους πολιτικούς. Καὶ φυσικὰ ἀκολουθεῖ τὸ λογικὸ ἐρώτημα: Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει ἕνας πράγματι εὐσεβὴς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος κοινωνία μὲ τέτοιους αἱρετικοὺς καὶ σκανδαλοποιούς ψευδοποιμένες; Μὰ φυσικὰ ὄχι! Εἶναι δυνατὸν νὰ συμβουλεύει ἕνας εὐσεβὴς ἐπίσκοπος νὰ ἔχει ἕνας πιστὸς κοινωνία μὲ ἕναν ἐπίσκοπο ποὺ καταργεῖ τοὺς Κανόνες, τοὺς Πατέρες, τοὺς Ἁγίους, τὰ δόγματα;

Ὅσοι τὸ πράττουν ἀκόμα κι ἂν δὲν τὸ πιστεύουν, ἀκόμα κι ἂν προσποιοῦνται, τὸ κάνουν ἀπὸ δειλία, ὑπολογισμὸ καὶ ὀλιγοπιστία γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν διωγμό. Αὐτὸ δὲν εἶναι χαρακτηριστικὸ εὐσεβείας! Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἀνικανότητας, φιλοδοξίας καὶ συμφέροντος! Κατ’ Οἰκονομία λένε ὅμως κάποιοι! Ὁ Κανόνας εἶναι προαιρετικὸς λένε ἄλλοι. Τί λέει ὁ Στυλιανὸς Παπαδόπουλος ἀποδίδοντας τὸ πνεῦμα πάλι ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Μ. Βασιλείου;

«Ὅταν καταπατεῖ κανεὶς τὸν Κανόνα εἶναι ἁπλῶς ἁμαρτωλός. Ὅταν τὸν περιφρονεῖ ἔχει χάσει καὶ τὸ αἴσθημα τῆς ἁμαρτίας» (σελ. 346).

Τόσο ἁπλὰ καὶ ξεκάθαρα. Κανεὶς δὲν κατηγορεῖ τὸν ἁμαρτωλό, ἀφοῦ εἴτε λίγο εἴτε πολὺ ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ὄχι ὅμως νὰ περιφρονοῦμε τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ κρύψουμε τὴν ἁμαρτία μας καὶ αὐτὸ νὰ τὸ ὀνομάζουμε μάλιστα εὐσέβεια! Ὄχι νὰ ἀποκρύβουμε τὴν δειλία μας καὶ νὰ τὴν βαπτίζουμε εὐσέβεια καὶ ταπεινότητα.

Τί έκαναν καὶ τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ Ὀρθόδοξοι;

«Οἱ διωγμοὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἦσαν καθημερινοί (ὅπως στὴν Οὐκρανία) . Τίς θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ἔπαιρναν αἱρετικοί. Τὸ ἴδιο γινόταν καὶ μὲ τοὺς ναούς. Οἱ αἱρετικοὶ παντοῦ… Κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ κήρυγμα, τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τῶν πιστῶν. Οἱ ὀρθόδοξοι πολλὲς φορὲς ἐκκλησιάζοντο ἔξω ἀπὸτὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, στὸ ὕπαιθρο. Διότι δὲν ἀνέχονταν νὰ συνεκκλησιάζονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ κατεῖχαν τοὺς ναούς. Προτιμοῦσαν νὰ κακουχοῦνται καὶ νὰ πολεμοῦν μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Ἐκεῖ, κάτω ἀπὸ τὴ βροχὴ καὶ τὸ κρύο, μέσα στὸν ἥλιο καὶ στὸ λίβα, λάτρευαν τουλάχιστον γνήσια τὸΘεὸ καὶ ἐνώνονταν ἀληθινὰ μὲ τὴν ἀλήθεια, τὸ Χριστό, τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἦταν παρήγορο καὶ συγκινητικὸ νὰ βλέπεις γέρους καὶ μικρὰ παιδιὰ νὰ κλαῖνε καὶ νὰ προσεύχονται στὶς ἐρημιές… ἩἘκκλησία δηλαδὴ ζοῦσε, μολονότι κλυδωνιζόταν καὶ κινδύνευε» (σελ. 346).

Τρομερό! Πόσο μακρυὰ εἴμαστε οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ καὶ πόσο ὑποκριτές! Καὶ ἀνακαλύπτουμε εὐσέβεια ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει δειλία καὶ ἰδιοτέλεια. Εἶναι δύσκολες λέμε οἱ καταστάσεις καὶ κάνουμε Οἰκονομία, ἐνῶ οὔτε καθημερινοὺς διωγμοὺς βιώνουμε, οὔτε βασανιστήρια, οὔτε δημεύσεις, οὔτε πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ κρύο καὶ στὴν βροχὴ γιὰ νὰ λειτουργηθοῦμε. Λέμε θὰ πολεμήσουμε «μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία». Δηλαδὴ οἱ πιστοί, οἱ πράγματι Χριστιανοί, τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Βασιλείου ἦταν ἐκτός; Τί θα πεῖ τώρα ὁ Μόρφου Νεόφυτος (καὶ οἱ ὑποστηρικτές του), ποὺ ἀκόμα καὶ τὴν τοποθέτηση τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Οἰκουμενιστοῦ ἀρχιεπ. Κύπρου ἀντὶ τῆς δικής του καὶ παρόλο ποὺ διαφωνοῦσε στὴν ἀναίρεση τοῦ δόγματος θέμα μὲ τρομερὲς συνέπειες στὸ Κολυμπάρι ἀνέχτηκε, γιὰ νὰ μὴν συγκρουστεῖ μαζί του. Ἂς φανταστοῦμε τὸν Μ. Βασίλειο νὰ ἀνεχόταν νὰ βάλει ὁ Μόδεστος ἀντὶ αὐτοῦ τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐπικύρωση ἑνὸς ἀρειανικοῦ ψηφίσματος! Γιατὶ ἂν ὅ,τι ἀποφασίστηκε στὸ Κολυμπάρι δὲν ἦταν αἱρετικό, γιατὶ ἀρνήθηκε ὁ Μόρφου νὰ ὑπογράψει;

Τὶ θὰ ποῦν οἱ «εὐσεβεῖς» ἐπίσκοποι (καὶ ἱερεῖς) ἐν Ἑλλάδι, ποὺ ἄλλα ψήφισαν στὴν σύνοδο καὶ ἄλλα ἀποδέχθηκε καὶ Ὑπόγραψε στὸ ὄνομά τους (!) ὁ Ἱερώνυμος στὸ Κολυμπάρι. Ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ οὐκρανικὸ σχίσμα μέγιστο ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα καὶ ὅταν οἱ συλλείτουργοί τους κοινωνοῦν καὶ ἀναγνωρίζουν τοὺς σχισματικούς, αὐτοὶ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ μακροθυμία.

Τὶ θὰ ποῦν οἱ τόσοι πρόσφατοι ρήτορες τῆς «εὐσεβείας», ποὺ εἶναι λαλίστατοι καὶ αὐστηρότατοι στὸ θέμα τοῦ ἐμβολίου μὲ βαρεῖς ὅρους γιὰ τοὺς ἐμβολιασμένους, ἀλλὰ γιὰ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὰ συλλείτουργα μὲ σχισματικοὺς εἶναι γεμάτοι «ἀγάπη»; Ποὺ καὶ τὴν Ἀποτείχιση καταδικάζουν καὶ τὴν θεωροῦν ἐκτὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας ἢ προϋποθέτουν γιὰ τὴν ἐφαρμογή της πληροφορία ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὑψηλὴ πνευματικὴ κατάσταση; Δηλαδὴ ὅλοι οἱ πιστοί, ὅλοι οἱ «γέροι καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ» τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν πληροφορία ἀπὸ τὸν Θεό καὶ εἶχαν φθάσει σὲ ὑψηλὰ πνευματικὰ ἐπίπεδα; Ὄχι! Τὶ εἶχαν; Εἶχαν λαμπρὰ παραδείγματα ποιμένων ποὺ βίωναν τὸν πόνο καὶ τὸν διωγμὸ μαζί τους, ὄχι τηλεαστέρες. Εἶχαν κατηχητὲς ποὺ δὲν ἀναζητοῦσαν τὴν ἀκροαματικότητα καὶ τὴν ἀναγνωσιμότητα, ἀλλὰ τὴν ἀλήθεια. Εἶχαν μπροστάρηδες ποὺ εἶχαν φόβο Θεοῦ καὶ ὄχι ἀνθρώπων. Εἶχαν κατηχηθεῖ μὲτὸ μέγιστο κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καὶ ὄχι μὲ αὐτὸ μίας προσαρμοσμένης στὸν κόσμο «πνευματικότητας». Διότι ὠραῖα εἶναι νὰ μιλᾶς ὀρθόδοξα ἀλλὰ στὴν πράξη;

Στὸ δὲ βίο τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου διαβάζουμε κάτι τρομερὰ σημαντικό:

«Οἱ Ἀρειανοὶ πήρανε μὲ τὴ βία καὶ τὴν κάλυψη τῆς αὐλῆς τοῦ αὐτοκράτορα ὅλους τοὺς ναούς. Οἱ ὀρθόδοξοι διαλυθήκανε. Ἄλλοι διωχθήκανε καὶ ἄλλοι λουφάξανε γιὰ νὰ σώσουνε τὴ ζωὴ καὶ τὰ ὑπάρχοντά τους. Καὶ οἱ ἐλάχιστοι ποὺ ἄντεξαν δὲν εἶχαν ἐπίσκοπο, δὲν εἶχαν πνευματικοὺς ὁδηγούς. Κυνηγημένοι ἀπὸ παντοῦ. Οὔτε παρεκκλήσι δὲν τοὺς ἀφήσανε… Ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, σὲ καλύβες καὶ σπηλιὲς τελούσανε τὴν Λειτουργία καὶ τὰ Μυστήρια» (σελ 132-133).

Καὶ πάλι ἐπιβεβαιώνεται ἡ ὑποκρισία μας, ἀφοῦ ἐμεῖς δὲν ὑποφέρουμε οὔτε κατὰ τὸ ἥμισυ αὐτὰ ποὺ ὑπέφεραν οἱ τότε Χριστιανοί. Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔκαναν οἱ τότε Χριστιανοί, ἀντιθέτως μάλιστα προσποιούμαστε ὅτι κάτι τέτοιο δὲν ἔγινε ποτὲ καὶ ἀποτελεῖ σχίσμα. Καὶ ὅμως, αὐτοὺς ποὺ μᾶς λένε νὰ συνεχίζουμε νὰ παραμείνουμε στὴν ὑποκρισία μας, τοὺς ὀνομάζουμε εὐσεβεῖς!

Ἐδῶ ὅμως πρέπει νὰ γίνει μία ἰδιαίτερη μνεία στὸ ἑξῆς: «Καὶ οἱ ἐλάχιστοι ποὺ ἄντεξαν δὲν εἶχαν ἐπίσκοπο, δὲν εἶχαν πνευματικοὺς ὁδηγούς». Ἀκούσαμε πρόσφατα μοναχὸ μάλιστα λόγιο νὰ ἰσχυρίζεται, ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται χωρὶς νὰ ἔχει ἐπίσκοπο εἶναι πρεσβυτεριανός. Ἄρα ἦταν καὶ οἱ τότε Χριστιανοί πρεσβυτεριανοί; Χωρὶς νὰ ἔχουν ἐπίσκοπο ἔπραξαν τὸ ὀρθὸ καὶ περίμεναν ὑπομονετικὰ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς χαρίζει κάποιον, ὃ καὶ ἔγινε μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Ἄλλος ὑποστηρίζει, ὅτι πρέπει νὰ πάρουμε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν πνευματικὸ γιὰ νὰ πράξουμε κάτι τέτοιο. Ἄρα οἱ τότε Χριστιανοὶ ἦταν πλανεμένοι; Ἄλλος ὑποστηρίζει ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχισθοῦμε γιατὶ δὲν ἔχουμε ἱερεῖς; Ἄρα οἱ τότε Χριστιανοὶ βιάστηκαν καὶ ὑπέπεσαν σὲ λάθος; Πόσες δικαιολογίες θὰ βροῦμε ἀκόμα γιὰ νὰ καλύψουμε τὴν ἀνικανότητα καὶ ἀπροθυμία μας; Πῶς εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰεἶναι εὐσεβὴς καὶ νὰ λέει καὶ νὰ πράττει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα μὲ τὴν εὐσέβεια;

Καὶ ὅποιος «εὐσεβὴς» κατηγορεῖ ὅσους ὑπερασπίζουν τὴν ἀλήθεια ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους, ἂς δεῖ τὰ παρακάτω πάλι ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, ὅταν ἐπίσκοποι προσπάθησαν νὰ χειροτονήσουν ἀρχιεπίσκοπο Κων/πόλεως τὸν ἀπατεώνα Μάξιμο:

«Κάποιος ὀρθόδοξος τοὺς εἶδε. Πῆγε κοντά, εἶδε τί κάνανε, κατάλαβε ποιοί ἤσανε. Βγῆκε στὴν πόλη, καὶ ἀστραπὴ εἰδοποίησε ἱερεῖς κι ὅσους ἄλλους γινότανε. Ὅταν αὐτοὶ γίνανε πολλοί, ὁρμήσανε στὸ ναὸ τῆς Ἀναστασίας. Μὲ φωνὲς καὶ σπρωξιὲς διώξανε τὸν Μάξιμο καὶ τοὺς δικούς του. Ἡ χειροτονία εὐτυχῶς δὲν εἶχε τελειώσει. Δὲν ἄφησαν οἱ ὀρθόδοξοι» (σελ. 132-133). 

Ἔτσι ἀντιδροῦσαν οἱ ἀληθινοὶ εὐσεβεῖς ἱερεῖς καὶ πιστοί.

Καὶ ἂν κανεὶς παραπονεθεῖ γιὰ τὴν ἔλλειψη ἑνότητας καὶ τὴν ὕπαρξη ὁμάδων ὡς δικαιολογία γιὰ νὰμὴν πολεμήσει, πάλι μᾶς δίνει τὴν ἀπάντηση ὁ βίος τοῦ Ἁγίου:

«Ἀσίγαστος ἀγώνας νὰ ἐνισχύονται οἱ ὀρθόδοξοι, νὰ προφυλάσσονται ἀπὸ τὴν ἐπιδημία τῆς κακοδοξίας… Ἡ ἑνότητα… ἔχει δύο ὄψεις. Ἡ μία εἶναι εὔκολη. Πρόκειται γιὰ τὴν συνενόηση τῶν ἰδίων τῶν ὀρθοδόξων ποὺ κρατοῦσαν ἀποστάσεις μεταξύ τους, γιατὶ μὲ τὰ σχίσματα καὶ τὶς ὁμάδες ποὺδημιούργησε ὁ Ἀρειανισμὸς ὅλοι ὑποπτεύονταν ὅλους… Παράλληλα ὅμως ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη δὲν ἔπρεπε νὰ ὁδηγήσει στὴν ἑνότητα, παραμερίζοντας καὶ προδίδοντας τὴν ὀρθὴ πίστη. Αὐτὸ κάνει τὸ Βασίλειο νὰ διατυπώνει μὲ σαφήνεια καὶ αὐστηρότητα τοὺς ὅρους τῆς ἐνώσεως» (σελ. 351-352).

Βλέπουμε ὅτι δυστυχῶς ἡ ἔλλειψη ἑνότητας παρουσιαζόταν πολλὲς φορὲς καὶ στὸ παρελθόν ἀποτέλεσμα τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν (κάτι ποὺ ἀποδεικνύει, ὅτι καὶ τότε δὲν εἶχαν ὅλοι οἱἀγωνιζόμενοι ὑψηλοῦ βαθμοῦ πνευματικότητα καὶ παρόλα αὐτὰ δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τὴν αἵρεση). Ἡ ἐποχή μας δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση. Ἡ ἑνότητα ὅμως μετὰ ἀπὸ πολλὲς θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις ἦρθε, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ κυρίως τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῆς προστασίας της. Αὐτὰεἶναι τὰ κριτήρια ποὺ πρέπει νὰ ληφθοῦν ὑπόψη.

Καὶ ὅσο γιὰ τὸ θέμα τοῦ πρωτείου, αὐτοῦ δηλ. ποὺ θὰ ἡγηθεῖ μία προσπάθειας ἑνότητας καὶ ἀγῶνος, διαβάζουμε πάλι στὸν βίο τοῦ Μ. Βασιλείου:

«Ὁ λαός, οἱ πιστοί, ὅσοι δὲν εἶχαν εἰδικὴ εὐθύνη στὴν Ἐκκλησία, ἔδειχναν τυφλὴ ἐμπιστοσύνη στὸ Βασίλειο. Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶχαν, ἀφοῦ αὐτὸ τοὺς βοήθησε νὰ αἰσθανθοῦν βεβαιότητα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν πίστη τους. Ὁ ἁπλὸς πιστὸς εἶναι στὸ σημεῖο τοῦτο ἀπόλυτα εἰλικρινὴς καὶ διαδηλώνει τὴν εὐγνωμοσύνη του (σσ. ὁ ἁπλὸς λαὸς διακρίνει ποιός εἶναι φίλαρχος καὶ ποιός ταπεινός: αὐτὸς ποὺ τὸν βοηθάει νὰ ἀποκτήσει σιγουριὰ καὶ αὐτοπεποίθηση στὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν πίστη καὶ ὄχι αὐτὸς ποὺ ζητάει ὑπακοὲς σὲ βάρος καὶ τοῦ πιστοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς πίστεως). Ἀντίθετα μὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ κάποιον ποὺ ἔχει εὐθύνη καὶ εἰδικὴ θέση στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸς δύσκολα ἀναγνωρίζει τὴν πνευματικὴ βοήθεια... Γι’ αὐτὸ εἶναι δύσκολο ἕνας ἄνθρωπος μὲ κάποια θέση νὰ ἀναγνωρίζει ἀνώτερό του κάποιον ποὺ ἔχει ἐπίσης θέση, ἀλλὰ προπάντων περισσότερο πνεῦμα».

«Τὸ πρωτεῖο λοιπόν, στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μὴν ὑπάρχει. Ἀλλὰ τὸ ἔχει ὅποιος ἀγαπάει περισσότερο τὴν Ἐκκλησία, ὅποιος παθαίνει γι’ αὐτὴν καὶ ὅποιος φωτίζεται περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὰ εἶναι τὰ σημάδια τοῦ πρωτείου καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ νόημά του... ἂν περιορίσουμε τὸ πρωτεῖο τῆς ἀλήθειας σὲ κάποιο τόπο σὲ μιὰ ἐπισκοπή περιορίζουμε βλάσφημα τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ προδίδουμε τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλιώτικο πρωτεῖο στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα» (σελ. 303).

Ἐδῶ τὰ σχόλια περιττεύουν.

Τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα εἶναι ξεκάθαρα σχετικὰ μὲ τὸ ποιός θεωροῦταν παλιὰ εὐσεβὴς καὶ ποιός σήμερα. Ποιά ἦταν τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς εὐσεβείας καὶ πῶς κατάντησαν σήμερα. Τί πρέπει νὰπεριμένουμε ἀπὸ ἕναν πράγματι εὐσεβὴ καὶ τί μᾶς προσφέρουν οἱ «εὐσεβεῖς» σήμερα. Ποιό εἶναι τὸτίμημα τῆς εὐσεβείας καὶ πῶς τὸ ἀποφεύγουμε σήμερα. 

Ὁ Μ. Βασίλειος ἦταν καὶ εἶναι ξεκάθαρος καὶ παραδόξως παρόλο ποὺ γνωρίζουμε τὸ χωρίο, τὸ προσπερνοῦμε ὡς μὴ ὑπάρχον: «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, κοινωνοῦν [μνημονεύουν] δὲ μὲ τοὺς ἑτερόφρονες, ἂν μετὰ ἀπὸ τὴν σύστασή σας δὲν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἔχετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζετε, διότι «εἰ γὰρ ὡς ὀρθοδόξοις κοινωνοῦσι, τίνος ἕνεκεν ὡς αἱρετικοῖς ἐπέρχονται; Εἰ δὲ αἱρετικοὺς ὑπειλήφασι, πῶς τὴν κοινωνίαν αὐτῶν οὐκ ἐκτρέπονται;».

Ὁ ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ὁ Διαφωτισμὸς ὡς ἡ πηγὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων είναι πονηρά

Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ φωτίζει ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου γιὰ νὰ ἑνωθοῦν 

(Ἔργο τοῦ Daniel Chodowiecki, 1791).

τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἂν θέλουμε νὰ βροῦμε τὴν πηγὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες, τότε δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ἐξετάσουμε λεπτομερῶς τὸν Διαφωτισμὸ καὶ κυρίως τὴν θρησκευτικὴ (διά)στασή του. Ὁ Διαφωτισμός, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται σήμερα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀπόδειξη δημοκρατίας καὶ ἐλευθερίας καθὼς καὶ προϋπόθεση ἀνάπτυξης, παρὰ τὰ ὅποια φιλάνθρωπα χαρακτηριστικά του δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ μία ξεκάθαρη ἐπανάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἐνάντια στὸν Θεό. 

Στὸν Διαφωτισμὸ βρίσκει τὴν ἔκφρασή της ἡ ἔπαρση τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κρυμμένη ἐπιδέξια κάτω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τῆς ἀνάγκης τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν φύση. Μὲ τὸν Διαφωτισμό, ὅπως πολὺ εὔστοχα παρατήρησε καὶ συμπέρανε ὁ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ, γεννήθηκε ὁ Μηδενισμὸς καὶ ξεκίνησε τὸ ξέφρενο ταξίδι του μέσα στὴν προσπάθεια τοῦ ἀπομακρυσμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνθρώπου νὰ γίνει Θεός. Μία προσπάθεια ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν ὀλέθρια συμβουλὴ τοῦ ὄφεως στὸν Παράδεισο νὰ φάει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀπαγορευμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καρπὸ καὶ κορυφώνεται στὴν Ἀποστασία ποὺ σήμερα ζοῦμε.

Δὲν θὰ κουράσω τὸν ἀναγνώστη μὲ πολλὲς πληροφορίες. Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ γράψει βιβλία ὁλόκληρα σχετικὰ μὲ τὴν σχέση Διαφωτισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ Ἅγιοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως π.χ. ὁ ἅγ. Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἶχαν διακρίνει καὶ προειδοποιήσει σαφέστατα τὸ ποίμνιο, τί ἐστι Διαφωτισμός. Ἔγραφε ὁ ἅγ. Ἀθανάσιος ὁ Πάριος στὴν "Ἀπολογία Χριστιανική":

"Ἡ μανία, ἡ λύσσα, ὁ ἐνθουσιασμὸς τῆς λιμπερτᾶς (σημ. μὲ λιμπερτὰ ὁ Ἅγιος ἐννοεῖ τὸ σύστημα τῆς ἀσυδοσίας, τοῦ πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ ὀρθολογισμοῦ), ἀποφασίζει τὴν ἀποστασία κάθε ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, ὄχι μόνο ἐπίγειας ἀλλὰ καὶ ἐπουράνιας. Καὶ λέει: Τί; Στέκεται ἐμπόδιο ἡ Γραφή; Δὲν ἀναγνωρίζουμε οὔτε Καίσαρα, οὔτε Θεό, οὔτε ἡγεμόνες, οὔτε Ἀποστόλους, οὔτε Γραφές, οὔτε Εὐαγγέλια. Ἔξω Προφῆτες, ἔξω Ἀπόστολοι, ἔξω Εὐαγγέλια. Ἔξω ὁ Χριστός, ἔξω ὁ Θεός. Στὴν θέση τους ἂς σταθοῦν στὸ μέσον ὁ σοφώτατος Βολταῖρος, ὁ συνενότατος Ρουσσώ,.... Λιμπερτά! Λιμπερτά!... Ἰδοῦ ποιὸ ὑπῆρξε τὸ τόσο σημαντικό, τὸ τόσο μεγάλο καὶ ἰσχυρὂ αἴτιο, τὸ ὁποῖο τόσο εὕκολα κατόρθωσε ἐκεῖνο ποὺ δὲν στάθηκε δυνατὸν νὰ κατορθώσουν οἱ Νέρωνες καὶ οἱ Τραϊανοί, οἱ Δέκιοι, οἱ Μαξιμιανοὶ καὶ οἱ Διοκλητιανοί, ὅλοι οἱ τύρανοι τοῦ κόσμου...Γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἀσέβεια, γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἀθεΐα, γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ".

Ἂς δοῦμε ἐπιγραμματικὰ κάποιες ἀπόψεις πασίγνωστων ἐκπροσώπων τοῦ Διαφωτισμοῦ (σχεδὸν ὅλοι Μασόνοι) γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ σύνδεσή του μὲ τὸν Οἰκουμενισμό.

Στὴν εἰκόνα ποὺ παρατίθεται παραπάνω βλέπουμε τὴν θεὰ Ἀθηνᾶ νὰ φωτίζει ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου γιὰ νὰ ἑνωθοῦν. Ὁ καλλιτέχνης Daniel Chodowiecki (1791), φίλος τοῦ Γκαῖτε, τοῦ Σίλλερ καὶ τοῦ Λέσσινγκ (ὅλοι Μασόνοι) δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδώσει καλύτερα τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Ὁ Baruch de Spinoza κήρυττε ἤδη τὸ 1670, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἕνα ξεπερασμένο κίνημα χωρὶς καμία ἐγκυρότητα καὶ ἀπολυτότητα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι σχετικὴ γι' αὐτὸ καὶ τὴν κατέχουν μερικῶς ὅλες οἱ θρησκεῖες.

Ὁ Ἰρλανδὸς John Toland ἐφηῦρε τὸ 1696 τὸν ὅρο Πανθεϊσμός καὶ κήρυττε ὅτι ἡ Βίβλος εἶναι ἀνθρώπινη ἐφεύρεση, προϊὸν φανατισμοῦ, ὁ δὲ Χριστός εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Μωάμεθ ὁ μεγαλύτερος ἀπατεώνας καὶ παραχαράκτης τῆς ἱστορίας.

Ὁ Charles-Louis de Secondat, Baron de La Brède et de Montesquieu, ὁ γνωστὸς Mοντεσκιέ, ἔγραψε τιμητικὰ σχόλια γιὰ τὸ Ἰσλάμ (Lettres Persanes) ἀσκώντας παράλληλα κριτικὴ στὸν Χριστιανισμό.

Ὁ γνωστὸς γερμανὸς μασόνος Gotthold Ephraim Lessing στὸ ἔργο του Nathan der Weise (1779) μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ ἀνοιχτὰ γιὰ τὴν διαθρησκευτικότητα καὶ τὴν διαθρησκευτικὴ ἀνεκτικότητα.

Ὁ δὲ σύγχρονός του Hermann Samuel Reimarus ἔγραψε τὴν "Ἀπολογία ὴ προστατευτικὸ ἔγγραφο γιὰ τοὺς λογικοὺς λάτρεις τοῦ Θεοῦ" ἡ ὁποία στὴν ἀρχὴ δημοσιεύτηκε ἀνώνυμα καὶ μόνο ἀποσπασματικὰ καὶ χαρακτηρίστηκε ὡς τὸ πιὸ ὀξὺ ἀντιχριστιανικὸ φυλλάδιο.

Φυσικὰ δὲν χρειάζεται νὰ ἀναφέρουμε τὸν Βολταῖρο, τὸν Ρουσσώ καὶ ἄλλους γνωστοὺς Διαφωτιστές. Θὰ ἀναφέρω μόνο πάλι ἕνα σχετικὸ μὲ ὅλους αὐτοὺς χωρίο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Παρίου:

"Μάθετε, λοιπόν, καὶ ἐξακριβώστε το, ὅτι ὅλοι οἱ καθηγητὲς στὶς Ἀκαδημίες (σημ. τῆς Δύσης, ποὺ ἵδρυσε ὁ Διαφωτισμός) είναι άθεοι! Σὲ τέτοιο βαθμὸ μάλιστα ἄθεοι, ὥστε τὸ θεωροῦν μεγάλη τους ντροπὴ νὰ φαίνονται, ὅτι εἶναι Χριστιανοί. Καὶ τί εἶναι; Φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημα καὶ ἡ δόξα τους. Προσέχετε, λοιπόν, αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση ἐν σχήματι φίλων καὶ ἀδελφῶν, γιατί στὴν πραγματικότητα συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων εἶναι πονηρά".

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

https://eugenikos.blogspot.com/

ANAΡΤΗΣΗ ΦΡΙΚΗΣ...

Ναι, αυτά είναι κάποια από τα νέα γραμματόσημα της "νέας εποχής"...

Ομοφυλοφιλικά ζευγάρια, μετανθρωπισμός (το "αυτό", αντί άνδρα, γυναίκας, τραβεστί κλπ), πολυφυλετισμός , κι "άγιος" ο εξ από δώ τους...

Η φρίκη όμως.. ακολουθεί πιο κάτω.

" Και γιατί όλα αυτά Κωτσόταυρε; .. Γιατί πρέπει με το σεξ να πονηρέψουν τα παιδάκια από 6 χρονών; "

Πολύ απλά: Όταν θα στέψουν τον Αντίχριστό τους, θα πρέπει να τον υποδεχτεί μια κοινωνία ισοπεδωμένη ηθικά και πνευματικά, μια κοινωνία πορνική.

Κ-Τ

Στην Κύπρο! Σύντομα και στην Ελλάδα...

«Όταν είμαστε ξαπλωμένοι με το μπαμπά σου, θέλω να μου βάζει το πουλάκι του στον κόλπο μου, αυτό αρέσει και τους δύο, είναι εύκολο επειδή ο κόλπος μου είναι μαλακός και υγρός!»!!!!. 

Χρυσηίδα Δημουλίδου Chrysiida Dimoulidou writer

1 Φεβρουαρίου στις 7:24 μ.μ. · 

SOFT PORNO στα Δημοτικά???

Μου έστειλαν ένα βιντεάκι από Κύπρο όπου με μεγάλη μου έκπληξη, μάλλον σοκαρισμένη -αν και έχουν δει πολλά τα ματάκια μου-, διαπίστωσα πως τα παιδάκια Δημοτικού στην Κύπρο έχουν ως διδακτέα ύλη και την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Μάλιστα.

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα που αφορά φυσικά τα παιδιά όμως πρέπει να γίνεται με ένα πολύ προσεκτικό και διακριτικό τρόπο ενημέρωσης ώστε να μη τα απενοχοποιεί από το προπατορικό αμάρτημα ούτε να τους ανοίγει διάπλατα πόρτες στον δρόμο της σεξουαλικής αγωγής και πράξης, κάτι που έκαναν παλαιότερα πολύ γνωστά διεθνή παραμυθάκια όπως η Κοκκινοσκουφίτσα που τουλάχιστον είχαν διακριτική η προσέγγιση. 

Τα παιδάκια λοιπόν του Δημοτικού, στην Κύπρο, θα έχουν τη χαρά να γνωρίζουν την σεξουαλική πράξη με κάθε λεπτομέρεια, να την θεωρούν «αθώα» εν ολίγοις να βρίσκεται και υπό δοκιμήν δίχως να θεωρείται κάτι κακό με όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί. Στην ηλικία αυτών των παιδιών η δική μου γενιά το μόνο που μάθαινε στο Δημοτικό ήταν «Λόλα να, ένα μήλο» και η σεξουαλική μας γνώση τελείωνε στο μήλο . Πάραυτα ήμασταν υποψιασμένα, τουλάχιστον εγω που για κάποιο λόγο αντιλαμβανόμουν τα πάντα και, θεωρούσα ότι όλα αυτά είναι αυστηρώς ακατάλληλα και απαγορευμένα όχι μόνο για τόσο μικρά παιδάκια αλλά για μεγαλύτερους. 

Ο τρόπος που έγινε η εικονογράφηση στο βιβλίο, διότι βεβαίως βεβαίως απεικονίζει με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα, είναι τουλάχιστον αισχρή, ωμή, αδιανόητη και για το δικό μου μυαλό, όταν μιλώντας πριν 20 χρόνια στο βιβλίο αυτογνωσίας «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ» για ενήλικες για σεξουαλική πράξη και τα γεννητικά όργανα- δίχως σκίτσα- αναρωτιόμουν αν θα σόκαρα κάποιους ενήλικες.

Αγαπητή γονείς από Κύπρο. Αυτό που θα μελετούν τα παιδάκια σας θα τα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το σεξ, είναι κάτι, απόλυτα φυσιολογικό, σε όλες τις ηλικίες, επομένως όταν ένας παιδεραστής τους ζητήσει να δει τα "απόκρυφα" τους και μετά να σας το βιάσει, δε θα ζητάτε τα ρέστα από τον θύτη αλλά πρώτα από εσας τους ιδίους που αποδεχτήκατε αδιαμαρτύρητα να διδάσκεται αυτό το βιβλίο και μετά από το Υπουργείο Παιδείας που βαδίζει επάνω σε σαθρά πρότυπα οργανωμένα από παιδόφιλους και παιδεραστές. 

Εγω ως συγγραφέας και παιδικών παραμυθιών όπου προσέχω την κάθε λέξη που γράφω, ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ όλους εκείνους που πρότειναν, αποδέχτηκαν και υπέγραψαν να διδάσκεται αυτό το αίσχος και ζητώ να αποσυρθεί άμεσα. Αν κάποιοι "κάφροι" δεν αντιλαμβάνονται τι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά αυτής της ηλικίας και τι όχι, οι γονείς πρέπει να ξεσηκωθούν άμεσα διότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων πέρα από δολοφόνοι/ εμ$$$$$όλια, είναι και διαφθορείς παιδικών Ψυχών και Σωμάτων. Αν πιστεύετε πως μέσω αυτών των βιβλίων τα παιδιά σας θα είναι προφυλαγμένα από την σεξουαλική κακοποίηση, κάνετε λάθος, το αντίθετο, τα οδηγείτε προς εκείνη την κατεύθυνση. Τα παιδιά είναι και πρέπει να παραμένουν αγνά και να ενδιαφέρονται μόνο για τα παιχνίδια τους και, όταν θα έρθει ο καιρός της γενετήσιας ορμής και αναζήτηση της σεξουαλικής ικανοποίησης, η Φύση θα τα οδηγήσει. Τότε καλό είναι να έχουν και κάποιες γνώσεις, πριν δεν χρειάζονται. 

Η όλη παρουσίαση και εικονογράφηση του βιβλίου παραπέμπει σε Soft Ρorno, με δόξα και τιμή από κρυμμένους παιδεραστές, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ετοιμάζουν τα παιδάκια ώστε να θεωρούν ότι το σεξ είναι απόλυτα φυσιολογικό από τα 6 τους.

Στο εικονογραφημένο βιβλίο π.χ. λέει η μητέρα στην 6χρονη κορούλα της

«Όταν είμαστε ξαπλωμένοι με το μπαμπά σου, θέλω να μου βάζει το πουλάκι του στον κόλπο μου, αυτό αρέσει και τους δύο, είναι εύκολο επειδή ο κόλπος μου είναι μαλακός και υγρός!»!!!!.

Και το κοριτσάκι αντιλαμβάνεται πως αν ο μπαμπάς ή ο νονός ή δάσκαλος ή ο οποιοσδήποτε θέλει να χώσει το πουλάκι του στον δικό της κόλπο, θα τον δεχτεί ευχάριστα επειδή είναι μαλακός και υγρός. Διότι ναι, αυτό αντιλαμβάνεται το παιδί και απενοχοποιεί τα πάντα

Και επειδή ακούω ότι συζητείται, να διδάσκεται και στην Ελλάδα, ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ αυτό το διαολοκατασκεύασμα και ζητώ να ξεσηκωθούν οι γονείς και αδιαφορώ αν άλλες χώρες το διδάσκουν ή όχι διότι είδα αγγλικά κείμενα. Τα παιδιά είναι η μόνη αγνή πλευρά αυτού του βρώμικου Κόσμου, όλα τα άλλα έχουν μολυνθεί απο την Νέα Τάξη Πραγμάτων που μετά τα εμ$$$$$ολια killers, τα προετοιμάζουν ώστε να γίνουν σκλάβοι του sex και αν δεν το έχετε αντιληφθεί, η παιδεραστία είναι η επόμενη τάση μόδας και ευχαρίστησης των διεφθαρμένων αυτού του κόσμου που δεν ικανοποιούνται με τίποτε και συνεχώς εξαπλώνονται μέσα από τον έλεγχο του μυαλού προσπαθώντας να μας πείσουν πως αυτό είναι το σωστό και πρέπον. Μυαλά όμως σαν τα δικά μου που βλέπουν πεντακάθαρα αυτό που έρχεται, αντιστέκονται και θα αντιστέκονται ως Αγγελιαφόροι του Πεπρωμένου ενάντια στην Σαπίλα.

Στα τσακίδια όλοι τους!!!!

ΔΕΙΤΕ το βιντεάκι που μου έστειλαν...

https://www.tiktok.com/@user.../video/7194170338681392385...

Χρυσηίδα Δημουλίδου

Συγγραφέας και παιδικών βιβλίων 

Παρακαλώ πολύ κοινοποιήστε το.

https://diodotos-k-t.blogspot.com/

ΝΤΡΟΠΗ γιά ΠΟΛΛΟΥΣ! Πάρα ΠΟΛΛΟΥΣ! Εκκλησιασμός των Τριών Ιεραρχών, μέ ....Υπεύθυνη Δήλωση των Γονέων!!!

Η υπεύθυνη δήλωση που εστάλη στους γονείς, για να επιτρέψουν στα παιδιά τους να ...κοινωνήσουν!

Εκκλησιασμός των Τριών Ιεραρχών με υπεύθυνη δήλωση των γονέων!!!

Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα 

Η Υπεύθυνη Δήλωση που υποχρεώθηκαν γονείς και κηδεμόνες να υπογράψουν για τα παιδιά τους εν όψει του σχολικού εκκλησιασμού για την εορτή των Τριών Ιεραρχών, μου εστάλη από φίλο κληρικό, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ. 

Αναρωτιέται ο πατήρ, πολύ σωστά και εύλογα, σε τι κόσμο φτάσαμε να ζούμε; 

Καλλιεργείται στα σχολεία, και όχι μόνο, η άποψη ότι με τον συνωστισμό στην Εκκλησία και την συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία ενέχει ο κίνδυνος να μεταδοθούν μικρόβια και ιοί, γι’ αυτό και ζητείται η άδεια από τους γονείς/κηδεμόνες για την συμμετοχή των παιδιών τους στο ιερό Μυστήριο!

Δια μέσου των αιώνων δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, χιλιάδες και μυριάδες κληρικών και λαϊκών ορθοδόξων χριστιανών, κοινωνούν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού και ουδείς ασθένησε και ουδεμία ασθένεια μεταδόθηκε από το Ποτήριο της Ζωής. 

Επειδή ακριβώς το Πανάχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού μας είναι η ίδια η Ζωή.

Το είπε η Εκκλησία δια των εκπροσώπων της αλλά η Πολιτεία δεν άκουσε τίποτα. Ή μάλλον δεν θέλει να ακούσει!

Όταν ήμασταν παιδιά, με χαρά οι δάσκαλοί μας, μας πήγαιναν στην εκκλησία χωρίς να ρωτούν με υπεύθυνες δηλώσεις τους γονείς μας και όχι μόνο των Τριών Ιεραρχών-Προστατών της Παιδείας. 

Και απαξάπαντες συμμετείχαμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. 

Εκπαιδευτικοί και εκπαιδευόμενοι παίρναμε δύναμη πνευματική για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας στις σχολικές αίθουσες.

Σήμερα; 

Σήμερα ζητούμε ειδική άδεια για τον εκκλησιασμό, άδεια για την συμμετοχή στα ιερά Μυστήρια! 

Πόση αλλοτρίωση πια! 

Πόσος σταγγαλισμός της ελληνορθοδόξου συνειδήσεώς μας! 

Πόση πολεμική εναντίον της αμώμου πίστεώς μας! 

Δεν θα ησυχάσουν αν δεν μας μετατρέψουν σε ένα ουδετερόθρησκο κράτος.

Λυσσούν όλοι οι δαίμονες της αβύσσου! 

Λυσσούν γιατί γνωρίζουν ότι η αποχή μας από την Θεία Κοινωνία ισούται με πνευματικό θάνατο και αυτό τους διευκολύνει για να περάσουν τα σκοτεινά σχέδιά τους.

Δεν θα τους περάσει όμως! 

Υπάρχει η μαγιά. 

Υπάρχει η μικρά ζύμη, αυτή που μας κράτησε σε χαλεπούς καιρούς.

Υπάρχουν οι ολίγοι, οι εκλεκτοί.

Ανθρωπίνως είμαστε ανάξιοι, όμως «τον ονειδισμόν του Χριστού φέροντες» θα προχωράμε σταθεροί και εδραίοι στα πιστεύω μας και θα ομολογούμε «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα». 

Μη πτοούμαστε! 

Έχουμε μαζί μας τον νικοποιό Χριστό, ο Οποίος έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία! Όσο και αν προσπαθήσουν οι Έλληνες όπου και αν ανήκουν πολιτικά- κομματικά έχουν μέσα στην ψυχή τους Χριστό και Ελλάδα. 

Με αυτό πορευόμαστε αιώνες και με αυτό θα ξεπεράσουμε και αυτές τις αναποδιές.

exapsalmos

http://aktines.blogspot.com/2023/02/blog-post_94.html

Νεκτάριος Δαπέργολας: Ἡ νέα βλασφημία καί τό χρέος μας…

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ ιστορίας

Ἐπειδή σύμφωνα μέ τούς Βαρθολομαίους, τούς Ἐλπιδοφόρους καί τούς λοιπά δαιμονικά ξεσαλωμένους θιασῶτες τῆς φρικώδους «θεολογίας τῶν κλάδων», ὅλες οἱ «Ἐκκλησίες» ἀλλά καί ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στόν Θεό καί ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι μονοπώλιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καμαρῶστε ἕνα ἀκόμη ἀπό τά ἐπιτεύγματα κάποιων πού βαδίζουν (ἤ μᾶλλον κουτρουβαλοῦν) σέ τέτοια μονοπάτια.

Ὁ λόγος γιά τήν Ἀγγλικανική «Ἐκκλησία», πού μετά τίς ... ἐπισκοπίνες μέ τίς ὁποῖες ἔχει ἀρχίσει νά στελεχώνεται ἐδῶ καί μερικά χρόνια (χαρακτηριστικές οἱ φωτογραφίες 3-8 της παρούσας ἀνάρτησης), ἐξετάζει πλέον, ὅπως διαβάζουμε, καί τό ἐνδεχόμενο νά ἐξαλείψει τήν φράση «Πάτερ ἡμῶν» ἀπό τήν ἀρχή τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς καί γενικότερα νά δώσει ὁδηγίες στούς κληρικούς νά ἀπέχουν ἀπό τήν χρήση λέξεων φυλετικοῦ προσδιορισμοῦ ὅταν μιλοῦν γιά τόν Θεό. 

Ἐμφανίστηκε μάλιστα καί κάποια «αἰδεσιμότατη», ὀνόματι Joanna Stobart, «ἐφημέριος» στήν ἐπισκοπή Guildford, πού ἔγραψε ὑπέρ τῆς ἀνάγκης νά ὑπάρξει «παροχή περισσότερων ἐπιλογῶν σέ ὅσους ἐπιθυμοῦν νά μιλήσουν γιά τόν Θεό μέ μή ἔμφυλο τρόπο καί ἐνῶ πολλές ἀπό τίς προσευχές ἀναφέρονται στόν Θεό χρησιμοποιῶντας ἀντωνυμίες ἀρσενικῶν». 

Ὁ δέ «ἐπίσκοπος» τοῦ Lichfield τόνισε ὅτι «μελετοῦμε τήν χρήση τῆς ἔμφυλης γλώσσας σέ σχέση μέ τόν Θεό ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, σέ συνεργασία μέ τήν Ἐπιτροπή Πίστης καί Τάξης».

Ναί, ΚΑΙ μέ αὐτούς (ὅπως καί μέ ἀπαξάπαν τό λοιπόν δαιμονισμένο σκυλολόϊ των ψευτοεκκλησιῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς) κατεπείγονται νά μᾶς ἑνώσουν οἱ δῆθεν ποιμένες μας, πού πλέον ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν γίνει χωρίς κἄν προσχήματα πλέον «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου». Στίς πρῶτες δύο φωτογραφίες ἄλλωστε μπορεῖτε νά καμαρώσετε τόν Φαναριώτη προεξάρχοντα τῶν «βαρέων λύκων» ἀφ' ἑνός σέ παλαιότερη συνάντησή του μέ τήν Σουηδέζα «ἀρχιεπίσκοπο» καί ἀφ' ἑτέρου συμπροσευχόμενο μέ ἑσμό αἱρετικῶν ἱερέων ἀλλά καί ἱερειῶν.

Τό δικό μας χρέος εἶναι νά ἀντισταθοῦμε σύν Θεῷ στά ζοφερά τους σχέδια...

«Πᾶνος»

https://agonasax.blogspot.com/

Ποτέ μά ποτέ, ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ! / Β Ι Ν Τ Ε Ο

Ποτέ μήν ξεχάσεις!!!

Χωρίς έλεος.............

Μήν ξεχάσεις ποτέ.

Δέν μπορεί νά υπάρξει συγχώρεση.

https://twitter.com/DavidWolfe/status/1625582761586339840?cxt=HHwWgMDRlZa6nY8tAAAA

https://odysseiatv.blogspot.com/

ΑΥΤΟ να κάνεις και εσύ ότι και ο Ιερός Χρυσόστομος για τους σεισμούς

Φώτο από fb και την Φίλιππα Βενετσάνου

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

...η Ελλάδα σε εκλογές τον Απρίλιο του 23 και το ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ φωνάζει "Χριστός μεθ’ ημών, στήτω Ελλάς" ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!

Γέροντας Μάξιμος ο Ιβηρίτης: Χριστός μεθ’ ημών, στήτω η Ελλάς

Προ εκατόν ετών οι Τούρκοι κατέστρεψαν τον απ’ αιώνων γηγενή Μικρασιατικόν Ελληνισμόν. Μετά εκατόν έτη οι πνευματικοί νόμοι μετέτρεψαν το επετειακόν έτος της Τουρκίας (1923-2023) εις έτος καταστροφής δι’ αυτούς, ενώ ητοιμάζοντο διά μεγαλοπρεπείς πανηγυρισμούς.

Ομολογουμένως, ο φονικός αρμαγεδδών των δύο φοβερών σεισμικών δονήσεων 7, 8 και 7, 7 ρίχτερ εις την Νοτιοανατολικήν Τουρκίαν εκ του μεγάλου ρήγματος της Ανατολικής Ανατολίας, δράσας κατά τας ορθρινάς και μεσημβρινάς ώρας της 6 Φεβρουαρίου 2023 με πολλάς χιλάδας θύματα και τεραστίας καταστροφάς εις μέγα τμήμα της μεγάλης παραγωγικής ζώνης της Τουρκίας και εις μικρότερον τμήμα της εμπολέμου Βορείου Συρίας, είναι εν βιβλικόν γεγονός, το οποίον! ασφαλώς ανάγεται εις τα ανεξερεύνητα κρίματα του Θεού, άνευ εντολής του οποίου ουδέν γίνεται.

Συμφώνως με την Αγίαν Γραφήν, ούτε εν στρουθίον δεν πίπτει εις την γην νεκρόν, δίχως να το επιτρέψη ο Θεός (Ματθ. ι ́, 30). Ο κυβερνών με αρμονίαν τα σύμπαντα Δημιουργός Θεός έχει θέσει πνευματικούς νόμους, οι οποίοι λειτουργούν δι’ όλους και δεν αποτελούν εξαίρεσιν δι’ ουδένα εξ ημών, αρκεί να λαμβάνωμεν τα άνωθεν μηνύματα και να διορθώνωμεν τα λάθη μας· διαφορετικώς, «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι ́, 31).

Δυστυχώς, οι πληγέντες και λίαν συμπαθείς εις την παρούσαν φάσιν εξ Ανατολών γείτονές μας, οι οποίοι κατά τους ιστορικούς έχουν αφομοιώσει διαχρονικώς με βίαιον και απάνθρωπον τρόπον 45 εθνότητας ή 75 κατά τον πρώην Πρόεδρον της Τουρκίας Οζάλ, αποτελούν παραφωνίαν εις άπαν το Αδαμιαίον γένος και ιδία το γένος του Ισμαήλ, υιού του Αβραάμ εκ της Άγαρ της Αιγύπτιας. 

Καθώς απεδείχθη διαχρονικώς, οι Τούρκοι έχουν αμετάθετον γνώμην και είναι σκληροκάρδιοι ακόμη και έναντι άλλων συγγενών μουσουλμανικών χωρών. Δεν είναι δε τυχαίον, ότι οι προφήται προέβλεψαν το διαμελισμόν της Τουρκίας, και βεβαίως την μελλοντικήν εξαφάνισιν αυτής από τον πολιτικόν χάρτην.

Από την Παλαιά Διαθήκην μανθάνομεν, ότι υπήρχον και δύο φυλαί γιγάντων εις τον κόσμον, οι οποίοι εθυσίαζον και τα τέκνα των ακόμη εις τα είδωλα και τους οποίους κατέστρεψεν ο Θεός από προσώπου γης, ένεκα της αθεραπεύτου ασεβείας αυτών (Δευτ. θ ́, 1-6). 

Πρόκειται διά τους Ενακίμ και Ραφαίν ( Ομμίν, Ζομζομμίν), τελευταίος αρχηγός των οποίων ήτο ο ψαλλόμενος εις τον Πολυέλεον των εορτών βασιλεύς της Βασάν Ωγ, θανατωθείς υπό του στρατού του Μωϋσέως: «… και τον Ωγ βασιλέα της Βασάν, Αλληλούια» (Ψαλμ. ρλε ́, 10).

Ο ακμάσας κατά τον 4ον αιώνα Άγιος Μεθόδιος Αρχιεπίσκοπος Πατάρων, λέγει διά τους Τούρκους καθαρώς και επί λέξει: «Τους δε Ισμαηλίτας μερίσει εις τρία μέρη· και την μεν πρώτην [= μερίδα] εν ρομφαία, την δε δευτέραν βαπτίσει, την τρίτην καταδουλώσει εν τη ανατολή» (βλ. Στεφανίτζη (Λευκαδίου, ιατρού),

Π.Δ., Συλλογή διαφόρων προρρήσεων, Αθήναι 1838, σελ. 48).

Οι γείτονες ημών Τούρκοι, τους οποίους ομολογουμένως συλλυπούμεθα νυν διά την δεινήν καταστροφήν, αμφισβητούν ευθέως την κυριαρχίαν μας επί των νήσων του Αιγαίου πελάγους, διά του επινοηθέντος δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας». Διά τούτο και μας απειλούν κατά το τελευταίον εξάμηνον απροκαλύπτως, λέγοντες ότι θα έλθουν μίαν νύκτα διά να μας πλήξουν και να μας κατασφάξουν, όπως έκαμον και εις την Σμύρνην το 1922 με την ανοχήν των Μεγάλων Συμμαχικών Δυνάμεων.

Σήμερον, συνεπικουρούμενοι και από την εις δεινήν θέσιν ευρισκομένην Ρωσίαν, η οποία ενοχλείται προφανώς από τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου και την στάσιν μας εις το Ουκρανικόν ζήτημα, επανέρχονται επικινδύνως. Χαρακτηριστικόν είναι, ότι την Σμύρνην, την οποίαν επυρπόλησαν και εσφαγίασαν τον πληθυσμόν της αι ορδαί του Κεμάλ, πάλιν διά Ρωσικού χρυσίου και εξοπλισμού, οι Τούρκοι την απεκάλουν φθονερώς «Γκιαούρ Ισμίρ» [= Σμύρνην των απίστων], επειδή κατώκει εν αυτή κατά πλειοψηφίαν Ελληνικόν στοιχείον.

Και ενώ σήμερον απειλούμεθα με όλεθρον και ίσταται βεβηλούμενον το σύμβολον του Ορθοδόξου Χριστιανικού κόσμου η Αγία Σοφία ΚΠόλεως, ημείς μετέβημεν εις την γείτονα χώραν ουχί την νύκτα, αλλά την μεσημβρίαν, διά να τους παράσχωμεν ένεκα της βιβλικής δοκιμασίας των βοήθειαν και αδελφικήν αγάπην, εκπηγάζουσαν από το Ευαγγέλιον του Χριστού. Καλώς επράξαμεν εις τούτο, και ο Θεός θα μας το ανταμείψη.

Εκείνοι όμως συντόμως θα το ξεχάσουν και θα επανέλθουν εν ευθέτω χρόνω εις τα ίδια, εφαρμόζοντες τα εναντίον ημών μελετώμενα σχέδιά των. Κάτι τι παρόμοιον συνέβη και τον Αύγουστον του 1999, ότε επλήγη η Τουρκία υπό αναλόγου σχεδόν εγκελάδου των 7, 6 ρίχτερ· εκ της τέφρας του οποίου ανεδείχθη ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας Αντύγων. 

Τότε οι Τούρκοι, έχοντες το πράσινον φως των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών, οίτινες είχον δυσαρεστηθή διά την βοήθειαν των Ελλήνων προς τους ομογαλάκτους εις το θρήσκευμα Σέρβους, μας ητοίμαζον επίθεσιν, ακόμη και μέσω της συμμάχου των Βουλγαρίας όπως και το 1974 με την εισβολήν εις την Κύπρον. Τας πληροφορίας ταύτας τας είχομεν τότε υπό Ελλήνων αξιωματικών του Πενταγώνου Αθηνών, προσκυνητών εις το Άγιον Όρος.

Αύται διασταυρωθείσαι αργότερον, απεδείχθησαν αληθείς. Κατά την επίσκεψίν μας επίσης εις την πληγείσαν περιοχήν της Νικομηδείας το 2009 ομού μετ’ άλλων εκδραμόντων, είδομεν εκ του σύνεγγυς την καταστροφήν ην υπέστη η περιοχή, και καθώς επληροφορήθημεν υφ’ ενός φιλέλληνος ξεναγού, κατά τον σεισμόν εκείνον εβυθίσθη περί τα δέκα μέτρα υπό την θάλασσαν ολόκληρος ναύσταθμος Τούρκων υπαξιωματικών 2.500 ατόμων, και εχάθη μετ’ αυτών και εις ανώτατος αξιωματικός. 

Οι ίδιοι είχον συγκεντρωθή κατ’ εκείνην την ημέραν διά τα εγκαίνια ενός πολεμικού σκάφους· και καθώς επληροφορήθημεν, μόνον εις τους Ισραηλινούς κομάντος επετράπη η εκεί παρουσία διά βοήθειαν, διά να αποκρυβή η ολική έκτασις της καταστροφής.

Αι γενικαί εκτιμήσεις περί του σεισμού εκείνου είναι, ότι κατεστράφη τότε το 45% της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής της Νικαίας και έφερε τους Τούρκους κατά 15-20 έτη οπίσω. Αλλ’ όπως και ο δυστυχής παράνομος Ιούδας «ουκ ηβουλήθη συνιέναι» {Υμνολογία Μεγάλης Παρασκευής}, εκείνοι μας ητοίμαζον και πάλιν μίαν νέαν επίθεσιν, με απεριγράπτους εξελίξεις και περιπετείας διά την Πατρίδα μας. Τούτο τελευταίως διεμήνυε καθημερινώς σχεδόν εις ημάς η πολιτική ηγεσία της γείτονος χώρας, και η κοινή Τουρκική γνώμη την ηκολούθει κατά πόδας.

Ως γνωστόν, από το Ματζικέρτ του 1071 ο Βυζαντινός Ελληνισμός απειλείται συνεχώς υπό των Τούρκων, και τούτο είχεν εμπεδοθή από τους προ ημών. Όμως μετά την τραγωδίαν του 1922, οι ημέτεροι ταγοί ανεδιπλώθησαν και εκυριάρχισεν η πολιτική της Ελληνοτουρκικής «φιλίας»· ήτοι η πολιτική του «ψευτορωμαίικου», διά το οποίον είχε προφητεύσει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λέγων: «Θάρθη πρώτα ένα ψευτορωμαίικο. Να μη το πιστέψετε. 

Θα φύγη πίσω». Όθεν, είναι καλόν εις την παρούσαν φάσιν, ομού με τα ανθρώπινα συναισθήματα, να εξετάσωμεν και την άλλην όψιν του νομίσματος, διότι η ιστορία ασφαλώς θα επαναληφθή. Άλλως τε, κατά τα τελευταία έτη έχομεν χάσει και ημείς πολύτιμα τέκνα εις τους αιθέρας και την «άσπρην θάλασσαν» [= το Αιγαίον], τα οποία τέκνα δεν μας περισσεύουν διά να αντιμετωπίζουν κάθε λίγο όλας τας προκλήσεις των Τούρκων.

Τα δάκρυά μας διά τους Έλληνας ήρωας δεν έχουν ακόμη στειρέψει. Με την ευκαιρίαν της ανωτέρω θεομηνείας ουχί μακράν των οικιών ημών, καλόν είναι να ανασυνταχθώμεν πνευματικώς και ημείς οι Έλληνες, διότι εις τον κανόνα δεν υπάρχουν αι επιθυμηταί εξαιρέσεις. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγη, ότι από τον καιρόν της Ελευθερίας μας από τον Οθωμανικόν ζυγόν, ημείς οι Έλληνες χρεωστούμεν εν Τάμα: την ανέγερσιν μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού του Ελευθερωτού Σωτήρος Χριστού εις το κλεινόν άστυ των Αθηνών.

Δυστυχώς, παρά τας προς πάσαν κατεύθυνσιν επιμόνους πολυετείς προσπαθείας του ιδρυθέντος «Σωματείου Φίλων του Τάματος του Έθνους», οι κυβερνώτες την Πατρίδα δεν παρεχώρησαν οικόπεδον εις τας Αθήνας διά την ανέγερσιν του Ιερού Ναού, ενώ αντιθέτως εύρον μετ’ ευκολίας και παρεχώρησαν οικόπεδον διά την

ανοικοδόμησιν μουσουλμανικού τζαμίου εις ακτίνα βολής τόξου εκ του Παρθενώνος. Καιρός όμως του ποιήσαι. Ας ευχηθώμεν να τελειώση ενωρίς το «ψευτορωμαίικον». 

Η υλοποίησις του πατρογονικού τούτου έργου, πέραν των άλλων, θα μας επιτρέψη να λέγωμεν μετά παρρησίας, ότε θα διασαλεύωνται υπό σεισμών και τα θεμέλια της ιδικής μας γης, το διαχρονικόν Χρυσοστομικόν εκείνο λόγιον προς τους Αντιοχείς: Χριστός μεθ’ ημών, στητό!

Πηγή ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ :«ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ»

Αυτό το γράμμα απευθύνεται στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, αλλά βγαίνει σαν κραυγή απελπισίας από τους Κελλιώτες Μοναχούς του Α.Ο. και θέλουμε να ακουστεί σε όλους τους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Τρόμος μας έχει καταλάβει από το φρικτό γεγονός που έγινε στο Α.Ο, αλλά μαθεύτηκε από ανακοίνωση της ψευδοεκκλησίας της Ουκρανίας.

Άγιοι Αντιπρόσωποι των 20 Ι. Μονών που διοικείται το Α.Ο., τι έχετε να πείτε γι’ αυτό που είδαν τα μάτια μας και συνεταράχθη η καρδία μας, την κομπαστική ανακοίνωση της μη αναγνωρισμένης “εκκλησίας” των αυτοχειροτονήτων και καθηρημένων ψευδοεπισκόπων;

Γράφουν ότι στο Α.Ο. πήραμε δικό μας κελλί και χειροτονήσαμε Ηγούμενο στο οποίο θα πηγαίνουν οι πιστοί μας για πνευματική κάθαρση και ενίσχυση. Πως το πήραν το κελλί και ποιος τους έδωσε την άδεια; Η Μονή Παντοκράτορος; 

Αν κάθε μοναστήρι μπορεί να κάνει ότι θέλει, τότε μπορεί το ένα μοναστήρι να βάλει γυναίκες, το άλλο Κόπτες, το άλλο Αρμένιους, το άλλο Παπικούς, το άλλο Προτεστάντες, το άλλο Αγγλικανούς και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Πως το επιτρέψατε αυτό; Δεν βλέπετε τι γίνεται στην Ουκρανία από την περιβόητη σχισματική ψευδοεκκλησία που δεν την έχουν αναγνωρίσει τα 14 Πατριαρχεία;

Σε ένα μήνα έσφαξαν 3 ιερείς, τόσα χρόνια μπαίνουν στις αναγνωρισμένες Ορθόδοξες εκκλησίες και πετάνε έξω τους ιερείς και τους πιστούς. Μπαίνουν στις Λαύρες και στα Μοναστήρια και τα καταλαμβάνουν. 

Κοινωνούν με τους Ουνίτες του Πάπα και ετοιμάζουν την ένωση. Σύντομα θα αλλάξουν το Βυζαντινό ημερολόγιο με το Παπικό. Τώρα καταργούν και τους αγίους της Ρωσίας βλασφημώντας το Άγιον Πνεύμα.

Αποφασίσατε για το κάθε μοναστήρι να είναι ελεύθερο να κοινωνεί ή να μη κοινωνεί με την σχισματική “εκκλησία”. Και παλαιότερα είχατε αποφασίσει ο κάθε μοναχός να είναι ελεύθερος να μνημονέυει ή να μη μνημονεύει τον Πατριάρχη, αλλά αυτό πλέον δεν ισχύει.

Τώρα πλέον μπορεί το κάθε μοναστήρι να βάζει σχισματικούς; Σε λίγο θα βάζουν και αιρετικούς; Μετά αλλόθρησκους και γυναίκες;

Που οδηγείτε το Άγιον Όρος; Αυτά είναι αποφασισμένα στο ΠΣΕ στο οποίο συμμετέχει το Πατριαρχείο μας. Τώρα τι βλέπουμε, ότι σιγά σιγά τα δέχεστε και εσείς; Εμείς κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου.

Το Άγιον Όρος δεν είναι κάτι τυχαίο. Είναι το κάστρο της Ορθοδοξίας, ο θεματοφύλακας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γι’ αυτό δεν πρέπει να κάνει εκπτώσεις στα θέματα της πίστεως, γι’ αυτό η Βυζαντινή Αυτοκρατορία το είχε αυτοδιοίκητο. 

Τώρα είναι αραγε αυτοδιοίκητο, η φοβόμαστε τις εξουσίες, εκκλησιαστικές και πολιτικές;

Είναι ορισμένες συνοδείες που ήρθαν από τον κόσμο και επάνδρωσαν μοναστήρια όπως την Μονή Παντοκράτορος. Παρακαλούμε να σεβαστούν την παράδοση του Αγίου Όρους και να μην εισάγουν καινά δαιμόνια. 

Αλλά και οι παραδοσιακές συνοδείες του Α.Ο. παρακαλούμε να μην επιτρέπουν τοιαύτες παρεκτροπές που ίσως δεν τις διαισθάνονται οι εν Χριστώ αδελφοί μας συμμοναστές.

Ευχόμαστε να σταματήσει εδώ το κακό και να επιστρέψει το Άγιον Όρος στο ομολογιακό πνεύμα των Πατέρων μας.

Κελλιώτες Αγιορείτες Πατέρες

«Τώρα απελευθερώθηκα, τώρα αναπαύθηκα, τώρα ησύχασα» Αυτοί που τον περίμεναν, τον παρέλαβαν ...

Οσάκις επέστρεφε ο Γέροντας από τον κόσμο, ο Γέρο Αυξέντιος, με βήμα βιαστικό επήγαινε να πάρη την ευχή του.

Αλλά και ο Γέροντάς μας στις ομιλίες και συμβουλές του προς όλη την Αδελφότητα, τα εξής περίπου έλεγε:

“Πρέπει να αγωνιζώμεθα κατά του εγωϊσμού μας και των λοιπών παθών μας. Βλέπετε τον Γέρο Αυξέντιο; Είναι τυφλός και ούτε ομιλεί κρατώντας την σιωπή. Αγωνίζεται με την ταπείνωσι, την μετάνοια, την σιωπή, την προσευχή και τον Κανόνα του.

Με την προσευχή του ο Γέρο Αυξέντιος αγιάζεται ο ίδιος, αγιάζει και την Αδελφότητα και όλο τον κόσμο. Η προσευχή του λυώνει τους πάγους της αμαρτίας. Έτσι, Πατέρες, κι εμείς πρέπει να αγωνισθούμε, οι παλαιοί αλλά και οι νέοι, διότι όλος ο κόσμος περιμένει πολλά από εμάς.

Ο πνευματικός του π. Π. μας παρέδωσε και την προσευχή που έλεγε ο παππούς πριν από τον ύπνο του το βράδυ.

Έλεγε το εξής: «Δι ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Κατόπιν εσταύρωνε το μέτωπό του, τον μυελό δεξιά και αριστερά, την κεφαλή, τους οφθαλμούς, την μύτη) και έλεγε:

«Σταυρέ του Χριστού φρούρησέ με, φύλαξέ με, σκέπασέ με, οδήγησέ με εις οδόν μετανοίας και σώσόν με. Σταυρέ, καθάρισέ με από πάσης φαντασίας. (αυτό το έλεγε τρεις φορές, και έτσι έφευγε η φαντασία). Λύσον μου το σκότος της διανοίας και ρύσαι με από παντός σκότους του πονηρού.

(Κατόπιν εσταύρωνε την κοιλιά του και τα γόνατά του) και έλεγε: “Σταυρέ του Χριστού, σώσόν με τη δυνάμει σου, φρούρησέ μου ταύτη την σάρκα την θνητήν, όπου φορώ και φύλαξέ την από παντός μολυσμού και πάσης ακαθαρσίας. Αμήν».

Στα τελευταία του υπέφερε από εξογκωμένη κήλη. Ο γιατρός του έδωσε ειδική προστατευτική ζώνη, αλλά δεν την φόρεσε, διότι τον εμπόδιζε στην προσευχή του. Όταν χειροτέρευσε η κατάστασίς του, μεταφέρθηκε στο νέο νοσοκομείο τη Μονής.

Ο μόνιμος καθετήρας του προκαλούσε πόνους, που δεν τούς εξωτερίκευε.

Το χρώμα του προσώπου του έδειχνε, ότι γρήγορα θα απέλθη των επιγείων. Ενώπιον δύο νέων Μοναχών παρέδωσε την ψυχή του, όταν στην εκκλησία ο χορός των Ψαλτών και των ιερέων, έψαλλον το «Φως ιλαρόν» στην αγρυπνία της Ορθοδοξίας.

Ο ένας από τούς δύο αδελφούς που στάθηκε κοντα του στις τελευταίες στιγμές, ευρισκόμενος σε κατάστασι Χάριτος, αξιώθηκε να ιδή υπερφυσικά πράγματα. Τον ακούμε να μας τα διηγηθή: «Η μορφή του πήρε το νεκρικό της χρώμα.

Ο Παππούς επήρε δύο-τρεις φορές μεγάλες εισπνοές, ενώ οι εκπνοές του εγένοντο μαλακά και ήσυχα. Ξαφνικά έστρεψε το πρόσωπό του απότομα προς τα δεξιά, ωσάν να ήθελε να αποφύγη κάτι ως αηδιαστικό και αποτρόπαιο. Πλησίασα, του έπιασα το χέρι και το φίλησα.

Παραξενεύτηκα, διότι ευωδίαζε. Ενώ ήταν νύκτα, αμέσως ακούω έξω βήματα πολλών ανθρώπων. Είχα την αίσθησι, ότι ήλθαν και στάθηκαν στα πόδια του Παππού. Βέβαια δεν τούς έβλεπα, αλλά ένοιωθα ότι ευρίσκοντο εκεί.

Έξαφνα βγήκε από το στόμα του Γεροντος, ένας ολόκληρος Γερο Αυξέντιος… Βγήκε με μία θριαμβευτική ιαχή, μ’ εκύτταξε τον εκύτταξα, και χωρίς να μου μιλήση, είπε τα εξής χαρακτηριστικά: «Τώρα απελευθερώθηκα, τώρα αναπαύθηκα, τώρα ησύχασα» Αυτοί που τον περίμεναν, τον παρέλαβαν και ανεχώρησαν.

Ο Γέροντας Αυξέντιος

-Γέρο Αυξέντιε, θα πάμε στο παράδεισο;

– Ο Θεός ξέρει.

-Τι πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε την Βασιλείαν των Ουρανών;

-Να λέμε συνεχώς την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ…» και προσέθεσε: «Πολλές φορές βλέπω προς το δεξιό μέρος Φως. Αυτό το βλέπω όταν κάνω τον κανόνα μου με κομποσχοίνι. Το βλέπω τακτικά και μετά πάλι φεύγει.

-Τι αισθάνεσαι, όταν το βλέπης, Γέρο Αυξέντιε;

-Αισθάνομαι πολλή χαρά και ειρήνη.

Είχε φθάσει στα μέτρα της αγιότητος από την παρούσα ζωή. Ο Χριστός με την παρουσία του ακτίστου Φωτός στην ψυχή του, εφανέρωνε την δική του παρουσία, η οποία τον ειρήνευε και τον χαροποιούσε.

Γεννήθηκε στη Μάνδρα Αττικής το 1892. Εκάρη μοναχός στην ιερά μονή Οσίου Μελετίου Κιθαιρώνος. Στη μονή Γρηγορίου ήλθε το 1920. Το 1921 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Υπάκουα διακόνησε τη μονή του ως εκκλησιαστικός, μυλωνάς, μάγειρας, μετοχιάρης και κη­πουρός. Παντού και πάντοτε ήταν φιλόθεος, φιλάδελφος, φιλόπονος και φιλότιμος. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μελέτη της Φιλοκαλίας. Φιλακόλουθος στο έπακρον. Ασθενής και ηλικιωμένος έτρεχε στο Καθολικό καθημερινά πριν αρχίσει η ακολουθία.

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/