Γιώργος Θαλάσσης
Αν κανείς διαβάσει, τί προηγήθηκε πριν την απόλυτη καταστροφή του 1204 στην Κωνσταντινούπολη από τους προγόνους των σημερινών δυτικοευρωπαίων, θα ανατριχιάσει από τις ομοιότητες του σήμερα...
Μέσα από την έρευνα του
Έκτακτου Παραρτήματος εντοπίσαμε ομοιότητες, που μόνο τυχαίες δεν είναι. Πραγματικά οι εχθροί του Γένους μας στερούνται φαντασίας, αφού το ίδιο ακριβώς σχέδιο των προγόνων τους εφαρμόζουν για τον αφανισμό μας.
Την ώρα, που αυτοί εκτελούν επιτυχώς τα σχέδιά τους, εμείς κακώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη των Βυζαντινών πατέρων μας του 1204.
Τότε, οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) πρόγονοί μας, προκειμένου να λυτρωθούν από την τυρρανική εξουσία του πρωτοσέβαστου Αλεξίου, έστρεψαν τις ελπίδες τους στον λάθος άνθρωπο, που κατέστρεψε το Βυζάντιο και που ο βίος του ταιριάζει τρομακτικά με αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Ανδρόνικος Κομνηνός εκμεταλεύτηκε την οργή του λαού κατά των πλουσίων, της αριστοκρατίας και του κρατικού (δεξιού θα λέγαμε στη εποχή του παπανδρέου) κατεστημένου και με λαϊκιστικά συνθήματα και υποσχέσεις πρωτόγνωρες στα Βυζαντινά χρονικά υπέρ του λαού και κατά της Δύσης (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ θα λέγαμε στην εποχή του παπανδρέου), πήρε την εξουσία και μέσα σε 2 χρόνια αποσάθρωσε την κρατική, στρατιωτική και κοινωνική δομή του Βυζαντίου. Μία - μία οι Βυζαντινές επαρχίες άρχισαν να ανεξαρτητοποιούνται και άλλες να χάνονται από τους εχθρούς (Θεσσαλονίκη), αφού οι ένδοξοι Βυζαντινοί στρατηγοί, που θα μπορούσαν να αμυνθούν με αποτελεσματικότητα, είχαν δολοφονηθεί ή φυλακιστεί από τον Ανδρόνικο, που φοβόταν μην τυχόν και χάσει το θρόνο από τον στρατό.
Όταν τελικά ο λαός εξεγέρθηκε απηυδισμένος από τις εθνικές συμφορές και τις πολιτικές δολοφονίες για παραδειγματισμό (δεν χρειαζόταν η 17Ν ή άλλα προσχήματα για να υπάρχει φόβος στους πολιτικούς αντιπάλους) και η βασιλεία του Ανδόνικου Κομνηνού έλαβε τέλος φρικτότερο από του Καντάφι, ο λαός έκανε το ίδιο λάθος ξανά και σαν τους σημερινούς νεοέλληνες της μεταπολίτευσης, που μία πίστευαν το πασοκ μία τη νδ, στήριξαν τις ελπίδες τους και έστεψαν Αυτοκράτορα τον πρώτο, που βρήκαν διαθέσιμο αντίπαλο του Ανδόνικου, χωρίς να αναρωτηθούν τί άνθρωπος είναι ή αν έστω είναι κατ' ελάχιστο ικανός.
Ο Ισαάκ Άγγελος, ο νέος Αυτοκράτορας, αποδείχτηκε άσχετος και παντελώς ανίκανος. Στις μέρες του η καταστροφή, που είχε επιφέρει ο προκάτοχός του, έφερε καρπούς (ό,τι ακριβώς συνέβει στην σημερινή μας δεκαετία του '90 και την μετά Ανδρέα εποχή). Οι Ρωμιοί άλλαξαν, ο στρατός το ίδιο. Τώρα πια δεν υπήρχε η μαχητικότητα, η αγωνιστικότητα και η γενναιότητα στον λαό και στον στρατό. Επιπλέον ο λαός με τα παραδείγματα των αρχόντων του κυλίστηκε στην αμαρτία, μιμούμενος την ανηθικότητά τους (ο Ανδρόνικος, όπως και Ανδρέας, ήταν τρομερά γυναικάς) και μέσα σε λίγα χρόνια μεταμορφώθηκε στην χειρότερη ίσως ποιότητα λαού, που γέννησε το Έθνος μας.
Η ανικανότητα του Ισαάκ Άγγέλου έδωσε την αφορμή στον ίδιο τον αδερφό του, τον Αλέξιο Άγγελο, να κλέψει τον θρόνο και αφού τυφλώσει τον αδερφό του Ισαάκ να τον κλείσει στην φυλακή μαζί με τον μικρό του γιο και διάδοχο του θρόνου.
Αν ο Ισαάκ υπήρξε άσχετος, ο Αλέξιος Γ' Άγγελος, ο νέος Αυτοκράτορας, αποδείχτηκε ο χειρότερος Βυζαντινός βασιλιάς όλων των εποχών. Στην εποχή του τα σκάνδαλα και η αποδόμηση του πριν από λίγο ισχυρότερου κράτους του κόσμου γιγαντώθηκαν. Τώρα πια το μόνο, που ενδιέφερε τους κρατικούς αξιωματούχους και την αλλοτριωμένη (εκσυγχρονισμένη θα λέγαμε) κοινωνία, ήταν η υλική ευμάρεια, ο πλουτισμός και οι αρπαχτές απο τα σκάνδαλα.
Όπως έλεγε και ο αγαπημένος μας Γέροντας Παΐσιος... Θέλετε να χαλάσετε έναν λαό; Δώστε στο λαό πλούσια τα υλικά αγαθά και θα ξεχάσουν και τον Θεό και τα πάντα...
Τί και αν φώναζαν οι λιγοστοί και οι ικανοί Πατριώτες της εποχής εκείνης για τον επερχόμενο κίνδυνο, η κρατική εξουσία της εποχής εκείνης (όπως και αυτή της μεταπολίτευσης) θεωρούσε τις φωνές αυτές γραφικές... Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντίδραση του Αλεξίου Γ' Αγγέλου στις ικεσίες ενός πατριώτη αξιωματικού, που τον παρακαλούσε να δοθεί άδεια ξυλείας προκειμένου να φτιαχτούν μεγάλα πολεμικά πλοία για την άμυνα της Πόλης. Ο εγκληματικός αυτός Αυτοκράτορας με δυσκολία έδωσε τελικά την άδεια, αλλά την πήρε πίσω, όταν ο δασάρχης της περιοχής διαμαρτυρήθηκε, ότι θα ζημιωθεί το κυνήγι της περιοχής!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οικονομικού σκανδάλου, που θα το ζήλευε και ο τσοχατζόπουλος και που ταιριάζει με το σύγχρονο σκάνδαλο των υποβρυχίων, είναι αυτό του Βυζαντινού αρχιναύαρχου, που παίρνοντας την εντολή (μετά από πιέσεις στον Αλέξιο των λίγων πατριωτών) να σουλουπώσει κάπως τα εναπομείνατα μεγάλα πολεμικά του άλλοτε πανίσχυρου στόλου, κατάκλεψε το κράτος αποδομώντας τα εξαρτήματα από διάφορα πλοία με σκοπό να τα αναπληρώσει σε άλλα.
Το αποτέλεσμα ήταν:
1ον. Να απομείνουμε μόνο με δυο-τρία αξιόπλοα πλοία, που παρατημένα στα ναυπηγεία του Κεράτιου (σαν και τα σημερινά υποβρύχια) δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν σε καμμία περίπτωση τα πολυάριθμα και νεότερα βενετσιάνικα.
2ον. Οι τσέπες του τσοχατζόπουλου της εποχής εκείνης να φουσκώσουν απότομα, αφού κάποια εξαρτήματα πλοίων πουλήθηκαν κρυφά επιφέροντας στον αρχιναύαρχο παράνομο πλουτισμό εις βάρος της Πατρίδος.
Πέφτει η Ανατολή απ' τους σελτζούκους, πέφτει ο Βορράς από τους βούλγαρους.
Οι εγγονοί του σφαγιασμένου Αυτοκράτορα Ανδρόνικου καταλαμβάνουν την Βυζαντινή επαρχία της Τραπεζούντας και ιδρύουν ξεχωριστό βασίλειο.
Η σφαγές των Ρωμιών και η διάλυση της Αυτοκρατορίας αφήνουν ασυγκίνητο τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο.
Η μέχρι πρότινος ισχυρότερη χώρα του κόσμου καταρρέει και η εχθροί μας από όλα τα σημεία του ορίζοντα κινούνται προς την Νέα Ρώμη για τον αφανισμό μας.
Η εμφάνιση του Jeffrey παπανδρέου του Βυζαντίου
Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος εκθρονισμένος και προδομένος από τον ίδιο του τον αδερφό βρίσκεται φυλακισμένος μαζί με τον ανήλικο γιο του. Η καταστροφική του βασιλεία έδωσε την αφορμή στον φθονερό αδερφό του Αλέξιο να τον φυλακίσει, να τον τυφλώσει και να του κλέψει τον θρόνο.
Δεν έχει πει όμως την τελευταία του λέξη. Ο μικρός γιος του Ισαακίου, ο Αλέξιος, καταφέρνει και δραπετεύει από την φυλακή και σπεύδει προς την Δύση και το σκοτεινό βατικανό με σκοπό να πάρει πίσω τον θρόνο και να εκθρονίσει τον συνονόματο θείο του.
Φτάνοντας στην Φραγκιά προσκυνάει τον φράγκο βασιλιά και αργότερα τον πάπα κάνοντας μαζί τους την πιο επαίσχυντη συμφωνία... να προδώσει δηλαδή την Πατρίδα του με το να την κάνει προτεκτοράτο της δύσης και να προδώσει και την Αγία Πίστη με το να την υποτάξει στο σκοτεινό πάπα. Η λατίνοι δεν έμειναν μόνο σε αυτά, το παιδί προσφερόταν να τους εξυπηρετήσει σε ό,τι και αν του ζητούσαν προκειμένου να το βοηθήσουν να επανέλθει στο θρόνο μαζί με τον πατέρα του Ισαάκιο. Έτσι λοιπόν συμφώνησαν ότι για τις πολεμικές υπηρεσίες, που θα του προσέφεραν εναντίον της Πατρίδος του, θα όφειλε το Βυζάντιο να πληρώσει όλα τα έξοδα και με το παραπάνω, αφού το ποσό ήταν πραγματικά υπέρογκο. Χωρίς λοιπόν παραποίηση των στατιστικών στοιχείων για το πραγματικό έλλειμμα, που έκανε ο ακατανόμαστος σημερινός δοσίλογος, ο τότε προδότης, ο μικρός Αλέξιος Δ' Άγγελος, έφερε στην Πατρίδα και στους προγόνους μας ένα δυσβάστακτο χρέος, που μόνο με την ολοκληρωτική μας καταστροφή μπορούσε να ξεπληρωθεί!
Επιπλέον μέρος της συμφωνίας ήταν και να συνδράμουμε στο σταυροφορικό τους στρατό (στο ΝΑΤΟ της εποχής) με Ρωμιούς στρατιώτες για τις πολεμικές τους επιχειρήσεις κατά των μουσουλμάνων (όχι στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Ιράν κλπ, αλλά στην Μέση Ανατολή και τα σταυροφορικά τους βασίλεια).
Φορώντας λατινικά ενδύματα, μιμούμενος τους τρόπους και τις συνήθειές τους (το τότε "αμερικανάκι") ξεκίνησε με τα αφεντικά του για την μεγάλη του ιδιοτελή αποστολή.
Αυτό, που αιώνες περίμενε η σκοτεινή δύση από την εποχή του
καρλομάγνου, σε λίγο θα γινόταν πραγματικότητα.
Η Πόλη του Κωνσταντίνου, αυτού που ποτέ δεν συγχώρησαν για την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή, σε λίγο θα πλήρωνε ένα ...κόμπλεξ αιώνων πολύ εύκολα, αφού η μαριονέτα (μικρός Αλέξιος) είχε δώσει νόμιμο ρόλο και λόγο στην λησταρχική τους εκστρατεία και επιπλέον ο αλλοτριωμένος λαός και ο διαλυμένος στρατός (δες
πρώτο μέρος) θα ήταν ανίκανος να αντισταθεί και αντιδράσει (όπως και σήμερα).
Ενώ λοιπόν οι Ρωμιοί πρόγονοί μας ήταν πολύ περισσότεροι αριθμητικά (επτακόσιες με οκτακόσιες χιλιάδες πολίτες) και μια πέτρα να πέταγε ο καθένας θα τους διώχναμε και θα τους στέλναμε στις βρωμερές πόλεις τους από όπου μας ήρθαν, κατάφεραν και έχασαν τα πάντα από τριάντα χιλιάδες λατίνους στρατιώτες.
Οι λίγοι Πατριώτες, που αντιστάθηκαν (αυτοί οι λίγοι που προειδοποιούσαν και τους έλεγαν γραφικούς τα προηγούμενα χρόνια) και οι μισθοφόροι Βάραγγοι ήταν οι μόνοι που προσπάθησαν και τα έδωσαν όλα για όλα.
Ένας από τους λίγους Πατριώτες, που αντιστάθηκαν, ήταν ο Θεόδωρος Λάσκαρης.
Τα μεγάλα βενετσιάνικα πλοία κάποτε έφτασαν στην Βασιλεύουσα και αποβίβασαν τους φράγκους στο Πέραν. Ο ανίκανος και εγκληματικός Αυτοκράτορας Αλέξιος Γ' Άγγελος την ώρα της αποβίβασης, αντί να επιτεθεί κοιτούσε συνεπαρμένος τον σταυροφορικό στρατό, τα πλοία και τα λάβαρα των φράγκων και όταν η αποβίβαση είχε σχεδόν ολοκληρωθεί και το Βυζαντινό πλεονέκτημα είχε χαθεί διέταξε επίθεση. Οι Ρωμιοί όρμησαν, όχι όμως σαν άλλοτε... Το θάρρος, η γενναιότητα, η αυτοθυσία δεν υπήρχαν σε αυτή την (εκσυγχρονισμένη) γενιά και έτσι στα πρώτα βέλη που δέχτηκαν κοκάλωσαν και το έβαλαν στα πόδια με πρώτο τον ανίκανο και δειλό αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο. Όλες σχεδόν οι μάχες, που ακολούθησαν τον επόμενο καιρό της πολιορκίας, είχαν την ίδια πορεία και κατάληξη με τους αλλοτριωμένους εκείνους Έλληνες να ορμάνε και λίγα μέτρα πριν τον εχθρό να το βάζουν στα πόδια παρατώντας στο πεδίο της μάχης τα αυτοκρατορικά λάβαρα, τις σημαίες, τις θαυματουργές εικόνες, τα σπαθιά... μέχρι και το στέμμα του ο αυτοκράτορας!
Μετά από μια σειρά τέτοιων ταπεινωτικών αποτελεσμάτων και ενώ οι βενετοί κατάφεραν προς στιγμήν να ανέβουν από τα κατάρτια τους στα παραθαλάσσια τείχη του Κεράτιου κόλπου... ο δειλός και ανίκανος αυτοκράτορας έκλεψε ό,τι είχε απομείνει από το ταμείο του κράτους, αλλά και χρυσό από της ταφικές πλάκες Αυτοκρατόρων και έφυγε από το παλάτι και την Κωνσταντινούπολη ένα βράδυ στα κρυφά! (σαν άλλος Ντε λα Ρούα).
Η ώρα του (τότε Jeffrey) Αλεξίου Δ' Αγγέλου και του πατέρα του Ισαακίου είχε έρθει. Ο λαός μην ξέροντας τί να κάνει και που να στραφεί απελευθέρωσε τον τυφλό Ισαάκ Άγγελο και ανακήρυξε τον μικρό δυτικοθρεμένο (σαν να λέμε σήμερα αμερικανοθρεμένο) νέο αυτοκράτορα. Οι πύλες άνοιξαν και οι σύμμαχοί μας πλέον σταυροφόροι ικανοποιημένοι που ο άνθρωπός τους, η μικρή μαριονέτα, ανέλαβε την διακυβέρνηση υπενθύμισαν τα συμφωνηθέντα.
Η τρόικα της εποχής λοιπόν μέσω του jeffrey της εποχής ανακοίνωσε στο λαό τα εξής:
Το βαρύ και δυσβάστακτο χρέος, (που όμοιο με το σημερινό ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί).
Την υποταγή της Ορθόδοξης εκκλησίας στον πάπα (προσπάθησαν να τους επιβάλλουν να προδώσουν την Ορθοδοξία, όπως σήμερα προσπαθούν να μας επιβάλλουν τις ηλεκτρονικές τους κάρτες με τα τσιπάκια για να προδώσουμε την Αγία μας Πίστη).
Την συνδρομή των Ρωμιών στο σταυροφορικό στρατό (όπως σήμερα το ΝΑΤΟ στους δημοκρατικούς του πολέμους).
Όταν στην συνέχεια ο μικρός Αλέξιος διαπίστωσε ότι λεφτά δεν υπάρχουν(όπως ο άλλος μικρός, ο giorgakis) και ότι το να δίνεις υποσχέσεις σε τοκογλύφους χωρίς να σε πολυνοιάζει, αν στα αλήθεια μπορείς να τις τηρήσεις, είναι επικίνδυνο, επέβαλε στο λαό φορολογία βαριά και μεγάλη καταληστεύοντας ταυτόχρονα την εκκλησία και ξεπουλώντας μέχρι και τα ιερά της σκεύη.
Μπορεί στην εποχή μας ο jeffrey να μην έπραξε ή να μην πρόλαβε να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά μην ξεχνάμε ποια είναι η στάση του απέναντι στην εκκλησία και επιπλέον να μην ξεχνάμε ότι το 96 % της εκκλησιαστικής περιουσίας έχει καταληστευτεί από το ψευτορωμαίικο ελλαδικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια.
Όσο για την πνευματική δοκιμασία της εποχής εκείνης (το αντίστοιχο εκβιαστικό δίλημμα με τις ηλεκτρονικές τους κάρτες και τσιπάκια) και την ένωσή μας με τον πάπα, δυστυχώς ο τότε Πατριάρχης, Ιωάννης Ι' Καματηρός, υπέκυψε μετά από τις πιέσεις του Αλεξίου και του πατέρα του και δέχτηκε την ομολογία πίστεως στον πάπα αναγνωρίζοντάς τον ως τον πρώτο επί της γης επίτροπο του Σωτήρα.
Το υποχείριο των λατίνων, ο Αλέξιος, προσπάθησε να ικανοποιήσει τα αφεντικά του, το μεγάλο όμως χρέος και οι αντιδράσεις του λαού δεν του το επέτρεπαν. Λίγο πριν το τέλος προσπάθησε να αντισταθεί, έκλεισε τις πύλες στους λατίνους και η σχέση του μαζί τους ψυχράνθηκε επικίνδυνα (όπως στην εποχή μας η σχέση του Jeffrey με την ΤΡΟΙΚΑ και τους ευρωπαίους λίγο πριν το προτεινόμενο δημοψήφισμα). Η συνεχιζόμενη οικονομική εξάντληση του πληθυσμού τελικά ξέσπασε σε ΕΞΕΓΕΡΣΗ, που εκμεταλεύτηκε ένας άνθρωπος, που το αρνητικό παράδειγμά του πρέπει να μας διδάξει πολλά...
Ο Αλέξιος Ε' Δούκας Μούρτζουφλος, ένας γενναίος υπερπατριώτης, αντιδυτικός, δραστήριος και επαναστατικός, χωρίς όμως ηθική, κατάφερε με την ΕΞΕΓΕΡΣΗ, να ανατραπούν από τον λαό ο Αλέξιος Δ' Άγγελος και ο πατέρας του Ισάακιος.
Για μερικές μέρες επικράτησε χάος και ΑΚΥΒΕΝΗΣΙΑ, αφού ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης έμοιαζε με ηλεκτρική καρέκλα, που κανείς δεν ήθελε να κάτσει. Η ασυμφωνία μεταξύ λαού, πατριωτών, αρχόντων κλπ έφερε σαν αποτέλεσμα να ενθρονιστεί Αυτοκράτορας ο πατριώτης Νικόλαος Κανναβός, ο οποίος μετά από 10 ημέρες δολοφονήθηκε από τον Μούρτζουφλο προκειμένου να του κλέψει τον θρόνο. Οι εναλλασσόμενοι Αυτοκράτορες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θυμίζουν πραγματικά το σήμερα με τους εναλλασσόμενους πρωθυπουργούς (τέσσερις σε ένα χρόνο).
Ο Αλέξιος Ε' Δούκας Μούρτζουφλος τα είχε καταφέρει, είχε βρεθεί στο θρόνο και ήταν επιτέλους Αυτοκράτορας βάφοντας όμως τα χέρια του με αίμα, αφού μετά τον Νικόλαο Κανναβό στραγγάλισε και τον φυλακισμένο μικρό Αλέξιο Δ' Άγγελο.
Η περίπτωση του Μούρτζουφλου, νομίζω, ότι πρέπει να μας διδάξει για το σήμερα, ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος πατριώτης ή υπερπατριώτης, αν δεν έχει μέσα του Χριστό, οπότε και ηθική. Ο Μούρτζουφλος ήταν δημοφιλής και οι πατριώτες της εποχής του σαγηνεύονταν από τις ιδέες και την επαναστατικότητά του.
Άθελά του τελικά έφερε την καταστροφή, αφού η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έδωσε στους ευρωπαίους δανειστές τού χθες την αφορμή που έψαχναν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και χωρίς εξέγερση θα έπρατταν αλλιώς. Για κάθε περίπτωση, οι τότε ευρωπαίοι είχαν τα σχέδιά τους, όπως και σήμερα οι τωρινοί.
Η πολιορκία τελικά ξεκίνησε και τρεις μήνες περίπου αργότερα οι βενετοί και οι φράγκοι σκαρφάλωσαν ξανά από τα κατάρτια των πλοίων τους και ανέβηκαν στα παραθαλάσσια τείχη του Κεράτιου παρά την λυσσαλαία αντίσταση των ελάχιστων Πατριωτών και των Βαράγγων. Ο δειλός λαός, που μόνο με τον σημερινό αλλοτριωμένο μπορεί να συγκριθεί, δεν αντιστάθηκε και μοιρολατρικά στάθηκε άπραγος, φοβισμένος και ηττοπαθής. Πραγματικά μια πέτρα να πέταγε ο καθένας από τους 700 - 800 χιλιάδες Ρωμιούς, θα είχανε σωθεί.
Κομμάτι από το τείχος του Κερατίου
Όταν λοιπόν η υποτυπώδης άμυνα της Πόλης έπεσε, οι διαβολικοί σταυροφόροι εισήλθαν στο βόρειο κομμάτι της Κωνσταντινούπολης και διανυκτέρευσαν εκεί πανηγυρίζοντας και έχοντας ήδη σχεδιάσει και χωρίσει, ποιο κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας θα πάρει ο καθένας. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τον σημερινό διαμελισμό της Πατρίδας, που προωθούν και ονειρεύονται οι εχθροί μας, με τις ανεξάρτητες Θράκη, Κρήτη, Ήπειρο, Μακεδονία κλπ.
Την ίδια ώρα, που οι λατίνοι διανυκτέρευαν στο Βόρειο κομμάτι της Πόλης, οι Ρωμιοί είχαν συμπιεστεί στο ελεύθερο Νότιο, γύρω από την Αγιά Σοφιά και τον ιππόδρομο και πανικόβλητοι περίμεναν κάποιος να τους σώσει. Ο Μούρτζουφλος είχε ήδη εγκαταλείψει την Πόλη και τώρα οι ακυβέρνητοι Ρωμιοί άρχισαν πανικόβλητοι να διερευνούν, ποιον θα στέψουν Αυτοκράτοραγια να τους σώσει...
"Τον Λάσκαρη!", ακούστηκε μία φωνή στην Αγιά Σοφιά, που αμέσως έγινε απεγνωσμένη ζητωκραυγή.
Χωρίς να τον ρωτήσουν, ξεκρέμασαν το στέμμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που βρισκόταν πάνω από την Αγία Τράπεζα της Μεγάλης Εκκλησίας και του το φόρεσαν στο κεφάλι.
"Του εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλέως Αυτοκράτορος Θεοδώρου πολλά τα έτη !!!"
φώναξαν με απόγνωση και ελπίδα και λίγο μετά, όταν ο γενναίος Πατριώτης σήκωσε το ξίφος του και τους κάλεσε να τα δώσουν όλα για όλα και να διώξουν τους διαβολοφόρους της δύσης, εκείνοι έσκυψαν το κεφάλι και κιότεψαν. Ο Θεόδωρος προσπάθησε να τους εμψυχώσει και να τους δώσει να καταλάβουν ότι, αν δεν αμύνονταν, αυτό που θα ακολουθούσε, θα ήταν φρικτό... Προσπάθησε, αλλά οι τότε αλλοτριωμένοι σκύβαν το κεφάλι.
Τότε, βγάζοντας το στέμμα τού Πρώτου Αυτοκράτορα από το κεφάλι του και ακουμπώντας το πάνω στην Αγία Τράπεζα της Μεγάλης Εκκλησίας, βγήκε έξω και με την προσωπική του ολιγομελή φρουρά έφυγε από την Πόλη των ζωντανών νεκρών με κατεύθυνση την Νίκαια χωρίς να κοιτάξει ούτε μια στιγμή πίσω.
Το επόμενο πρωί οι διαβολοφόροι κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της Πόλης έτοιμοι για μάχη, αλλά ανταυτού βρήκαν ένα τρομοκρατημένο λαό, που περίμενε μοιρολατρικά, τι θα αποφασίσει ο κατακτητής για αυτόν.
Αυτό, που ακολούθησε, είναι σύμφωνα με τον Μεγάλο ιστορικό Στίβεν Ράνσιμαν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όλων των εποχών.
Μερικά από τα λιγότερο γνωστά φρικτά γεγονότα:
-Πολύτιμοι πάπυροι πανάρχαιοι κάηκαν από τους διαβολοφόρους, προκειμένου οι τελευταίοι να ψήσουν κρεατικά.
-Όλες οι γυναίκες της Πόλης βιάστηκαν.
-Εκατοντάδες κειμήλια, ιερά λείψανα, θησαυροί λεηλατήθηκαν και στάλθηκαν στην δύση.
- Διοργανώθηκαν παρελάσεις, που κορόιδευαν τους Ρωμιούς, προκειμένου να ταπεινώσουν τους κατοίκους της Πόλης.
- Το Αυτοκρατορικό νεκροταφείο λεηλατήθηκε από τους διαβολοφόρους, οι οποίοι έψαχναν μέσα στους τάφους χρυσά στέμματα, δακτυλίδια κλπ. Ο πρώτος τάφος που ανοίχτηκε ήταν του Ιουστινιανού. Οι διαβολοφόροι έπαιρναν τους θησαυρούς και σκορπούσαν τα λέιψανα των Αυτοκρατόρων. Στο τάφο του ένδοξου Ηράκλειου, οι λατίνοι βγάζοντας το στέμμα από το κεφάλι του νεκρού Αυτοκράτορα τράβηξαν και τα μαλλιά. Στου ανυπέρβλητουΒασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου τοποθέτησαν μια φλογέρα στα χέρια του κοροϊδευτικά.
Ο ένας από τους τρεις αρχηγούς των σταυροφόρων, που τώρα σφάζαν και βιάζαν, αυτός που στα νιάτα του ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ως απεσταλμένος αξιωματούχος της βενετίας και που ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός είχε τυφλώσει, χαιρόταν την εκδίκησή του.
Ο ερρίκο ντάντολο, ο τυφλός υπέργηρος δόγης και σημαντικότερος αρχηγός της σταυροφορίας, θα έβλεπε 57 χρόνια μετά... από τον ουρανό ή την κόλαση... μια άλλη γενιά γενναίων Ρωμιών να παίρνουν πίσω την Κωνσταντινούπολη και να ανοίγουν τον τάφο του, που ήταν μέσα στην Αγιά Σοφιά και να σκορπάνε τα λείψανά του στην πλατεία του Μ.Κωνσταντίνου για να τα φάνε τα σκυλιά.
Η πλάκα του τάφου του ντάντολο στην Αγιά Σοφιά
Η χρησιμοποίηση των τούρκων, όπως και σήμερα...
Μέσα από τις στάχτες της καταστροφής οι λίγοι και αδύναμοι Πατριώτες του Θεόδωρου Λάσκαρη, που είχαν καταφύγει στην απέναντι ακτή, ξεκίνησαν από την Νίκαια μια νέα προσπάθεια να αναγεννήσουν και οργανώσουν μια υποτυπώδη άμυνα για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί και κάποτε να πάρουν πίσω την Βασιλεύουσα.
Ο Θεόδωρος Λάσκαρης αποτελούσε πλέον τον πρώτο στόχο των λατίνων, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να τον βγάλουν από την μέση όπως και δήποτε, επειδή ήταν γενναίος Πατριώτης (άρα και επικίνδυνος) και επιπλέον ήταν πολύ κοντά...
Στην προσπάθειά τους αυτή οι λατίνοι χρησιμοποίησαν τους τούρκους και συμμαχώντας μαζί τους τούς παρότρυναν να μας πολεμήσουν.
Η δύση λοιπόν έσπρωξε τους τούρκους να μας επιτεθούν και τους χρησιμοποίησε με παρόμοιο τρόπο, που οι απόγονοί της σημερινοί ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους τούρκους, είτε για να πάρουμε τους πανάκριβους εξοπλισμούς τους, είτε για να μας πιέσουν και να μην φανούν αυτοί οι ίδιοι ως κακοί.
Προς απογοήτευσή τους δεν τα κατάφεραν, ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρης έμεινε ζωντανός, νίκησε τους σελτζούκους σε μια συγκλονιστική μάχη, νίκησε και τους υπόλοιπους εχθρούς και το κράτος του μεγάλωσε. Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε ο Βατάτζης, ήρθε ο Θεόδωρος Β', ήρθε ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ήρθε και η Κωνσταντινούπολη.
Οι Παλαιολόγοι προσπάθησαν και κάπου στην αρχή φάνηκε μια ηλιαχτίδαανασύστασης της Αυτοκρατορίας.
Για 193 χρόνια με νύχια και με δόντια κρατηθήκαμε ζωντανοί μέχρι την μαύρη Τρίτη του 1453.
Σήμερα το νέο Ελληνικό κράτος, που μετράει 192 χρόνια ζωής - και που στο
Έκτακτο Παράρτημα ονομάζουμε ψευτορωμαίικο - και που κόντεψε κάποτε να αγγίξει το όνειρο των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, μοιάζει να ακολουθεί πορεία προδιαγεγραμένου τέλους, αφού οι νεοέλληνες δεν λένε να μάθουν από τα πατρογονικά λάθη.
Η διαφοροποίηση με το σήμερα και η μόνη ελπίδα για να μην ζήσουμε τα ίδια.
Οι περίεργες ομοιότητες του χθες με το σήμερα αποδεικνύουν, ότι η ιστορία πραγματικά επαναλαμβάνεται και ότι όποιος μελετήσει το παρελθόν του, εκτός του ότι θα γίνει σοφότερος, θα δει κατά κάποιον τρόπο, τί του επιφυλάσει το μέλλον. Εμείς οι Χριστιανοί δεν πιστεύουμε στη μοίρα και στο "γραμμένο", έχουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και την πορεία της Πατρίδος επίσης.
Πραγματικά, αν δεν είχανε μιλήσει οι Άγιοι της Πίστης μας για τις καλύτερες μέρες και κυρίως ο αγαπημένος μας Γέροντας Παΐσιος, που τόσα είπε για την αναγέννηση του Ελληνισμού και την επιστροφή στην Κωνσταντινούπολη, οι ελπίδες για καλύτερο μέλλον θα φάνταζαν λιγοστές.
Αν λοιπόν επιθυμούμε η γενιά μας να είναι αυτή, που θα ζήσει την δοξασμένη μέρα της επιστροφής στην Πόλη, αντί του τέλους που μας έχουν ετοιμάσει, οφείλουμε να αλλάξουμε κάποια αρνητικά πράγματα και να γίνουμε καλύτεροι.
Αν μεταβάλουμε τον τρόπο ζωής, μεταβάλουμε τον νου, μετανοήσουμε δηλαδή και γίνουμε από νεοέλληνες Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τότε θα αξίζουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά και θα αντιληφθούμε το θαύμα σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Για αυτό λοιπόν, μην χάνουμε χρόνο, αδέρφια,
η λύσις είναι μία...
Μετάνοια, Προσευχή, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!
Γιώργος Θαλάσσης
