Ο Άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λουγδούνου (της σημερινής Λυών της Γαλλίας), στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως», αναφερόμενος στους Γνωστικούς της εποχής του, γράφει: «(…) Και υπάρχουν εκείνοι που άκουσαν από αυτόν (δηλ. τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Σμύρνης) ότι ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου, στην Έφεσο, όταν μία φορά πήγε να λουσθεί και είδε μέσα τον Κήρινθο (ο οποίος είχε ηδονιστικές και συγκρητιστικές πεποιθήσεις από ιουδαϊκά και χριστιανικά στοιχεία), βγήκε αμέσως έξω από το λουτρό χωρίς να λουσθεί και μάλιστα είπε: «Ας φύγουμε, μήπως και το λουτρό καταπέσει, διότι είναι μέσα ο Κήρινθος, ο εχθρός της αληθείας». Και ο ίδιος, πάλι, ο Πολύκαρπος, όταν κάποτε τον συνάντησε ο Μαρκίων (ο οποίος είχε συγκρητιστικές πεποιθήσεις από ιουδαϊκά, χριστιανικά και βουδιστικά στοιχεία) και του είπε: «Μας αναγνωρίζεις;», απάντησε: «Αναγνωρίζω τον πρωτότοκο του Σατανά». Τόσο πολύ πρόσεχαν οι Απόστολοι και οι μαθητές τους, ώστε ούτε συζητούσαν με κάποιον που παραχάρασσε την Αλήθεια, όπως είπε και ο Παύλος «Αιρετικό άνθρωπο μετά πρώτη και δεύτερη νουθεσία άφηνέ τον, γνωρίζοντας ότι ένας τέτοιος έχει διαστραφεί και έτσι καταδικάζει ο ίδιος τον εαυτό του» (Τιτ., 3, 10-11) [Αγίου Ειρηναίου, Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως, κεφ. 3, παρ. 4, Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια, υπό Αρχιμ. Ειρηναίου Χατζηεφραιμίδη, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 193).
Ο Συγκρητιστικός Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, αποτελεί διαχρονική θρησκευτική διδασκαλία του Σατανισμού και της Θεοσοφίας, που είναι παρακλάδι του και η οποία αποτελεί την πνευματικότητα του ΟΗΕ (
http://www.bibliotecapleyades.net/sociopolitica/esp_sociopol_lucytrust04.htm,
http://green-agenda.com/spiritualunitednations.html). Δηλ. δεν αποτελεί νέο προϊόν της εποχής μας, αλλά αποτελεί διαχρονικό προϊόν του Σατανισμού, του Γνωστικισμού και της Μαγείας, δηλ. του Αποκρυφισμού, με γνωστότερο εκπρόσωπο τον Σίμωνα τον Μάγο. Μάλιστα ο γνωστικός Μάνης είχε χρησιμοποιήσει τον συγκρητιστικό διαθρησκειακό οικουμενισμό στην ανάμειξη του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Βουδισμού (βλέπετε Παν. Χρήστου,
Ο Γνωστικισμός, Σίμων ο Μάγος, και Μανιχαϊσμός, σε: Πατρολογία, τομ. Β΄, σελ. 105-115, 136-137 και 188-194). Ως γνωστόν, ο Διαχριστιανικός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με τον Αιρετικό Παπισμό και τον Αιρετικό Προτεσταντισμό σε ενιαίο θρησκευτικό οργανισμό, τη Χριστιανική Θρησκεία, με αρχηγό του τον Αιρεσιάρχη Πάπα.
Ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός είναι η κίνηση που έχει σκοπό την ένωση του ενιαίου Χριστιανισμού με τις άλλες θρησκείες, Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Βουδισμό, Ινδουϊσμό κλπ., σε ενιαίο θρησκευτικό οργανισμό, την Πράσινη Παγκόσμια Θρησκεία, της οποίας τα δόγματα είναι ο Σατανισμός, η Νεο-ειδωλολατρεία (ή λατρεία της λεγόμενης θεάς γης)
Ο Οικουμενισμός, ως γνωστόν, αλλιώς λέγεται θρησκευτική παγκοσμιοποίηση, η οποία αποτελεί μια από τις τρεις (3) μορφές της παγκοσμιοποίησης. Οι άλλες δύο μορφές της είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση και η πολιτική παγκοσμιοποίηση, οι οποίες επιβάλλονται από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Όπως οι παλαιοί Γνωστικοί που ήταν οπαδοί του εωσφορικού θρησκευτικού συγκρητισμού (δηλαδή της ανάμειξης πεποιθήσεων διαφόρων θρησκευμάτων ή και φιλοσοφικών συστημάτων) [βλ. Παν. Χρήστου, Ο Γνωστικισμός, Ελληνική Πατρολογία, τομ. Β΄, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 10-5-120, Κωνσταντίνου Σκουτέρη, Το σύστημα της Γνώσεως, σελ. 294-323), έτσι και οι σύγχρονοι Γνωστικοί που ακολουθούν την Παναίρεση του Εωσφορικού Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, δεν ακολουθούν απλώς κάποια αίρεση η οποία αλλοιώνει επί μέρους στοιχεία της Ορθόδοξης πίστης, αλλά ανατρέπουν σταδιακά όλη την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της δαιμονικής αντιστροφής (ή νοθεύσεως) του συνόλου των Ορθόδοξων εννοιών των θεολογικών όρων της Πίστης.
Ότι ο Γνωστικισμός - Gnosis ή Εωσφορικός Θρησκευτικός Συγκρητισμός αποσκοπεί στην ανατροπή όλης της Ορθόδοξης πίστης, μέσω της δαιμονικής αντιστροφής (ή νοθεύσεως) του συνόλου των Ορθόδοξων εννοιών των θεολογικών όρων, είχε ήδη επισημανθεί από τους Αποστόλους. Δύο από τους Αποστόλους κατέστησαν ιδιαίτερα προσεκτικούς τους μαθητές τους ως προς αυτόν. Ο μεν Απόστολος Παύλος γράφει: «Προσέχετε μήπως σας εξαπατήσει κάποιος και λεηλατήσει τον θησαυρό της πίστεώς σας με την ψευδή φιλοσοφία και την κούφια απάτη, η οποία βασίζεται στην ψευδή παράδοση των ανθρώπων, κατά τη μωρή αντίληψη για τα στοιχεία του κόσμου (δηλ. με τον Γνωστικισμό – Gnosis), και όχι σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού». Ο δε Απόστολος Ιάκωβος γράφει: «Αυτή η σοφία δεν είναι η θεία Σοφία που κατεβαίνει από τον ουρανό, αλλά είναι σοφία επίγεια, εμπαθής, δαιμονική (ο Γνωστικισμός – Gnosis)» (Ιακ., 3, 15) [Παν. Χρήστου, ο.π., σελ. 112).
Ο σημερινός εωσφορικός θρησκευτικός συγκρητισμός αποσκοπεί στην ανατροπή όλης της Ορθόδοξης πίστης, μέσω της δαιμονικής αντιστροφής (ή νοθεύσεως) του συνόλου των Ορθόδοξων εννοιών των θεολογικών όρων, δηλαδή στη μετάλλαξη (ή παραχάραξη) της Ορθόδοξης πίστης ως όλου, μέσω της νοθεύσεως της Αλήθειας, δηλαδή 1) της Ορθόδοξης έννοιας του Θεανθρώπινου Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας (με τη Γνωστική ή Συγκρητιστική αντίληψη ότι ο Χριστός δεν είναι τίποτε περισσότερα από ένας Μύστης της ανθρωπότητας, όπως οι ιδρυτές των ψευδών θρησκειών), και 2) της Ορθόδοξης έννοιας της Εκκλησίας, η οποία είναι το Σώμα του Χριστού (με τη Γνωστική ή Συγκρητιστική αντίληψη ότι η Εκκλησία του Χριστού δήθεν δεν ταυτίζεται μόνο με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δήθεν επεκτείνεται και στις αιρετικές ομάδες και ακόμη στα ψευδή θρησκεύματα, τα οποία και αυτά δήθεν σώζουν). Αυτή η Γνωστική (ή Συγκρητιστική) μετάλλαξη της Ορθόδοξης πίστης έχει ως αποτέλεσμα οι θεσμικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες που αποδέχονται επίσημα τον Γνωστικισμό – Gnosis, να φαίνονται εξωτερικά ως Ορθόδοξες, αλλά εσωτερικά να μεταβάλλονται σταδιακά σε Γνωστικές, δηλαδή να ελέγχονται από τον Σατανά.
Με αυτήν τη μέθοδο, από ακαδημαϊκούς και άλλους θεολόγους, καθώς και από κληρικούς, οι οποίοι είναι οπαδοί της Παναίρεσης του Οικουμενισμού (ή Γνωστικισμού – Gnosis, ή Εωσφορικού Θρησκευτικού Συγκρητισμού), νομιμοποιούνται όλες οι αιρέσεις, οι οποίες είχαν καταδικαστεί από τις Οικουμενικές Συνόδους,
υποστηρίζεται, για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η εκκλησιολογική αίρεση, δηλαδή ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν ταυτίζεται μόνο με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά επεκτείνεται και στις αιρετικές ομάδες που δεν έχουν την Ορθόδοξη πίστη,
υποστηρίζεται, επίσης για πρώτη φορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η σωτηριολογική αίρεση, δηλαδή ότι σώζει - δηλαδή παρέχει τη Θεία Χάρη, με την οποία ενώνεται ο πιστός με τον Άγιο Τριαδικό Θεό – όχι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και οι αιρετικές ομάδες, οι οποίες δεν έχουν την Ορθόδοξη πίστη, καθώς και τα άλλα θρησκεύματα, τα οποία δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό.
Φαινόμενη εξωτερικά ως Ορθόδοξη αλλά μεταβαλλόμενη εσωτερικά σε Γνωστική – Συγκρητιστική ή Σατανική, οι θεσμικές Αυτοκέφαλες «Εκκλησίες» που αποδέχονται τον Γνωστικισμό, παύουν να ταυτίζονται με την αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία (δηλαδή με το Σώμα του Χριστού, το οποίο είναι οι πραγματικοί πιστοί οι ενωμένοι οργανικά με τον Χριστό – την Κεφαλή της Εκκλησίας, μέσω α) της ακριβούς Ορθόδοξης πίστης, β) της ορθής πνευματικής ζωής, γ) της εν μετανοία προσέλευσης στα μυστήρια και μάλιστα στη Θεία Ευχαριστία, στην οποία είτε μνημονεύεται ο οικείος επιχώριος Αρχιερέας, εφόσον ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας και δεν ακολουθεί την Παναίρεση του Οικουμενισμού στο φρόνημά του ή δεν συμβιβάζεται με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, οπότε ταυτίζεται κατ’ ουσίαν με εκείνους που έχουν το φρόνημα του Παναιρετικού Οικουμενισμού, είτε μνημονεύεται «πάσης επισκοπής Ορθοδόξων» από Αρχιερέα ή Ιερέα, που έχει διακόψει κοινωνία καθένας από αυτούς με την Προϊσταμένη του Αρχή, η οποία ακολουθεί την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και δ) της διαρκούς μελέτης και θεωρίας του Λόγου του Θεού, δηλαδή της Αγίας Γραφής, όπως ερμηνεύεται ορθά από τους Πατέρες της Εκκλησίας) και άρα οι θεσμικές Αυτοκέφαλες «Εκκλησίες» που αποδέχονται τον Γνωστικισμό, ως ετερόδοξες, παύουν να σώζουν πράγματι, δηλαδή παύουν να παρέχουν τη Θεία Χάρη μέσω της οποίας ενώνεται ο πιστός με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ακριβώς διότι ακολούθησαν την Παναίρεση του Οικουμενισμού (ή Γνωστικισμού – Gnosis ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού) (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενισμός, Ορθόδοξη Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 228-233. Ιωαν. Καρμίρη, Πώς δει δέχεσθαι τους προσιόντας τη Ορθοδοξία ετεροδόξους, εκδ. Αποστολική Διακονία, εν Αθήναις 1954).
Οι τρόποι παραχάραξης της Ορθόδοξης πίστης, μέσω του Γνωστικισμού ή Συγκρητισμού, είναι οι εξής: Η Ορθόδοξη Εκκλησία: να ενωθεί συγκρητιστικά, δηλαδή χωρίς ταυτότητα στην Ορθόδοξη Πίστη της Αδιαίρετης Εκκλησίας της Πρώτης Χιλιετηρίδας, με τον Παπισμό, ο οποίος έχει ήδη αποδεχθεί τον θρησκευτικό συγκρητισμό με τη Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (1962-1965), και μέσω του Παπισμού, να ενωθεί, επίσης συγκρητιστικά, δηλαδή αυτονόητα χωρίς καμία ταυτότητα Ορθόδοξης Πίστης, με τα λοιπά θρησκεύματα σε μια παγκόσμια θρησκεία, η οποία θα προσκυνήσει τον Αντίχριστο. Ως γνωστόν, ο Αντίχριστος κατά τον Απόστολο Παύλο, θα εξυψώσει τον εαυτό του και θα τον θέσει πάνω από κάθε άλλον που ονομάζεται Θεός ή σέβασμα τόσο πολύ, ώστε θα καθίσει ως Θεός στο Ναό του Θεού (δηλαδή στο Ναό του Σολομώντα που θα ανεγερθεί, αλλά και σε χριστιανικούς Ναούς που θα είναι υποταγμένοι στον Αντίχριστο) και θα προσπαθεί με δόλια τεχνάσματα να αποδείξει τον εαυτό του ότι είναι δήθεν Θεός (Β΄ Θεσ. 2, 4).
Επισημαίνεται ότι, ενώ οι προηγούμενες αιρέσεις ήταν φανερές ευθύς εξ αρχής, η Παναίρεση του Οικουμενισμού (ή Γνωστικισμού – Gnosis ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού) εκδιπλώνεται και φανερώνεται σταδιακά. Μάλιστα χρειάστηκαν 115 χρόνια από την εισαγωγή της στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το 1901 μέχρι το 2016, έτος σύγκλησης του Συνεδρίου της Αποστασίας των Χανίων, μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο δεν έγινε αντιληπτή επαρκώς από τους Ορθοδόξους πιστούς, Επισκόπους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, η ανάπτυξη και εδραίωσή της, αλλά και όσες φορές γινόταν και σε όποια έκταση γινόταν αντιληπτή, δεν υπήρχε διάθεση από αυτούς να πολεμήσουν την Παναίρεση αυτή, πριν να προχωρήσουν οι καρκινικές μεταστάσεις της στις θεσμικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, προτιμώντας, σε αντίθεση με την Αγία Γραφή και την Πατερική διδασκαλία, να συμβιβάζονται με την ίδια Παναίρεση, για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με το Φανάρι.
Ο πρώτος που διέγνωσε την Παναίρεση του Οικουμενισμού ήταν ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενισμός, μετάφραση: ιερομονάχων Αμφιλοχίου Ράντοβιτς και Αθανασίου Γιέβτιτς, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974)
