Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα έθεσε ο Κύριος προς τους μαθητάς του και ιδιαίτερα σήμερα προς όλους μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκ.18,8).

Δεν συγκλονίζεται λοιπόν η Ιεραρχία μας;

Με πόνο και οδύνη γράφονται οι γραμμές, που ακολουθούν. Δεν έχουμε την πρόθεση να ασκήσουμε κριτική και έλεγχο προς τους Ιεράρχες μας στο σύντομο αυτό σχόλιό μας, ποιοί άλλωστε είμαστε εμείς; Μόνο μια έκκληση προς την Ιεραρχία μας ας θεωρηθούν, όσα επακολουθούν, μιά κραυγή πόνου και αγωνίας ενός τελευταίου και αναξίου κληρικού της πολύπαθης πατρίδος μας.

Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα έθεσε ο Κύριος προς τους μαθητάς του και ιδιαίτερα σήμερα προς όλους μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκ.18,8). Όταν ο Υιός του ανθρώπου έλθει κατά την Δευτέρα του Παρουσία, για να κρίνη τον κόσμο θα εύρη άραγε επί της γής ανθρώπους, που θα κρατούν και θα ομολογούν την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη και απαραχάρακτη από κάθε αίρεση και πλάνη; Και ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος σ’ ένα λόγο του στην Δευτέρα Παρουσία, προσθέτει: «Ουαί τοις μιαίνουσι την αγίαν πίστιν ή τοις αιρετικοίς συγκαταβαίνουσιν».[1] Αλλοίμονο σ’ εκείνους που μολύνουν την αγία πίστη με αιρέσεις, ή συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς. 

Το παρά πάνω ερώτημα του Κυρίου καθώς και τον λόγο του οσίου Εφραίμ νομίζω, ότι συνεχώς θα πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών εμείς οι κληρικοί, ιδιαιτέρως όμως οι Ιεράρχες μας, που είναι οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι για την καταπολέμηση και εξουδετέρωση των αιρέσεων. Θα πρέπει να αποτελούν αφορμή αυτοκριτικής, ένα καθρέφτη, μέσα στον οποίον θα καθρεφτίζουμε συνεχώς την πορεία της ποιμαντικής μας διακονίας, εάν και κατά πόσον μιμούμεθα και ακολουθούμε την ζωή και την διαγωγή των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας, στους αγώνες και τις θυσίες που εκείνοι έκαναν, για να καταπολεμήσουν τις αιρέσεις της εποχής των και να διαφυλάξουν ανόθευτη την Ορθόδοξη πίστη. Την πίστη δηλαδή αυτή, την οποία με καύχηση, φορώντας τα επίσημα άμφιά μας μέσα σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, ομολογήσαμε πριν από λίγες ημέρες την Κυριακή της Ορθοδοξίας: «Οι Προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η Χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρρύσωμεν…». 

Εκείνοι για να διαφυλάξουν αυτή την πίστη θυσίασαν θέσεις και εκκλησιαστικά αξιώματα, μητροπολιτικούς και πατριαρχικούς θρόνους, υπέστησαν εξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ή ακόμη θυσίασαν και την ίδια την ζωή τους.

Εκείνοι τότε έπραξαν το χρέος τους. Εμείς άραγε σήμερα πράττουμε το χρέος μας; Μιμούμεθα το παράδειγμά τους απέναντι στη σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού, την φοβερότερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, την φοβερή αυτή θύελλα, που έχει σαρώσει τα πάντα, μη υπαρχόντων ικανών αντιστάσεων και απειλεί να κατεδαφίσει τα πάντα; Ή μήπως καθ’ όν χρόνον το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται επικίνδυνα, καθ’ ον χρόνον η θύελλα μαίνεται, καθ’ όν χρόνον η αίρεση επεκτείνεται καλπάζοντας, εμείς κοιμώμαστε αμέριμνοι, (εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων), μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά επουσιώδη και δευτερεύοντα και παραθεωρούμε το πρώτο και αναγκαιότερο «ου εστί χρεία», δηλαδή την αποτελεσματική καταπολέμηση και εξουδετέρωση της αιρέσεως με την επίσημη συνοδική καταδίκη της, αλλά και εκείνων που την προωθούν; 

Δεν θα σχολιάσω τα πλείστα όσα αντορθόδοξα και βλάσφημα, σωρηδόν και επί καθημερινής βάσεως λέγονται και πράττονται επισήμως και γυμνή τη κεφαλή από την πλευρά των Οικουμενιστών, για τα οποία θα ήταν αρκετό και ένα μόνον από αυτά να προκαλέση την οργή και την αγανάκτηση των αγίων Πατέρων μας, αν ζούσαν σήμερα στην εποχή μας! Ναί, ας μην αμφιβάλουμε, Σεβασμιώτατοι αρχιερείς, ότι αν ζούσαν σήμερα οι άγιοι Πατέρες μας, προ πολλού θα είχαν συγκροτήσει, όχι μία και δύο, αλλά πολλές Συνόδους, στις οποίες θα είχαν καταδικάσει την παναίρεση αυτή και τα παρακλάδια της, καθώς και εκείνους που την εκφράζουν. Εγώ θα επισημάνω μια άλλη πλευρά του θέματος, εξ’ ίσου σημαντική και αξία, νομίζω, πολλής προσοχής. Το γεγονός δηλαδή, ότι ο πιστός λαός του Θεού και ικανός αριθμός ακαδημαϊκών διδασκάλων της Θεολογίας καθώς και μοναστικών αδελφοτήτων, έχουν ήδη αφυπνισθή και κινητοποιηθή εδώ και δεκαετίες και αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις των κατά της αιρέσεως. Θα παραθέσω ελάχιστα μόνον γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, γεγονότα ιστορικής σημασίας, τα οποία μαρτυρούν την αγωνία του πιστού λαού του Θεού. Γεγονότα, τα οποία θα έπρεπε να αφυπνίσουν και να κινητοποιήσουν έστω και τώρα, να συγκλονίσουν κυριολεκτικά την Ιεραρχία μας και να την θέσουν πρό των ευθυνών της.

Τον Σεπτέμβριο του 2004 διοργάνωσε το τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και η «Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών» μεγάλο (πενταήμερο) Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο στην αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ. με τίτλο: «Οικουμενισμός, Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις». 

Οι 57 εισηγήσεις των εκλεκτών ομιλητών του Συνεδρίου, μάς έδωσαν μιά πανοραμική εικόνα της αιρέσεως με όλες τις πλευρές και τις πτυχές της και με όλα τα διαδοχικά στάδια εξελίξεώς της, από την γένεσή της μέχρι των ημερών μας. Τα πολύτιμα συμπεράσματα και πορίσματα καθώς και τα Πρακτικά του Συνεδρίου έχουν εκδοθή σε ένα μεγάλο δίτομο έργο (1030 σελίδων) από τις εκδόσεις «Θεοδρομία» το 2008. Ωστόσο το ιστορικό αυτό γεγονός, το οποίο έχει ήδη καταγραφή στην νεότερη εκκλησιαστική μας ιστορία, δυστυχώς δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα στην Ιεραρχία μας. Διότι ενώ θα έπρεπε κυριολεκτικά να συγκλονίση τους Ιεράρχες μας, να τους προβληματίση και να τους πείση να ασχοληθούν επί τέλους συνοδικά και να πάρουν θέση απέναντι στην αίρεση, αυτοί το προσπέρασαν αδιάφοροι. Όπως με λύπη και απογοήτευση σημειώνει ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης στα προλεγόμενα των Πρακτικών: «Λυπούμαστε, γιατί η δυνατή φωνή του Συνεδρίου, που ακούστηκε τον Σεπτέμβριο του 2004 στην Θεσσαλονίκη, ενώ έφθασε στα αυτιά των εκκλησιαστικών ηγετών, δεν επέδρασε θετικά στο νου και στις καρδιές τους, ώστε να αλλάξουν την καταστροφική οικουμενιστική τους πορεία. Εξακολουθούν προκλητικά να συγχρωτίζονται και να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, να τους εγκωμιάζουν και να τους ευλογούν μέσα σε Ορθόδοξους ναούς, να συνθέτουν ακόμη και εκκλησιαστικούς ύμνους, για να τους τιμήσουν, με θεολογικά δε κείμενα και δηλώσεις, αλλά και με την συγκρητιστική ασεβή συμπεριφορά τους, να αθετούν και να προσβάλλουν τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους όμως μετά ζήλου και αυστηρότητος επικαλούνται και εφαρμόζουν, για να στηρίξουν θρόνους και δικαιοδοσίες, ή για να τιμωρήσουν ζηλωτάς και ομολογητάς κληρικούς, μοναχούς και λαϊκους»[2].

Ένα άλλο σημαντικότατο γεγονός, που αποτελεί εξ’ ίσου μεγάλο σταθμό στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού, αποτελεί η έκδοση και κυκλοφόρηση του κειμένου «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», που συνέταξε η «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών» το 2009. 

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο», σε διάφορες ιστοσελίδες του διαδικτύου και στην «Θεοδρομία», μεταφράσθηκε στην Αγγλική, Σερβική και Ρουμανική, τυπώθηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και μοιράσθηκε δωρεάν στον ελληνικό λαό, ο οποίος έσπευσε όχι απλώς πρόθυμα, αλλά με ενθουσιασμό και με αισθήματα ανακουφίσεως να προσυπογράψη το περιεχόμενό της. Κυριολεκτικά το Ορθόδοξο πλήρωμα αγκάλιασε το ομολογητικό αυτό κείμενο, όπως αγκάλιασε στο γνωστό θαύμα η Αγία Ευφημία τον τόμο των Ορθοδόξων Πατέρων της Δ´ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου και πέταξε στα πόδια της τον τόμο των Μονοφυσιτών. «Λίαν ηύφρανε τους Ορθοδόξους και κατήσχυνε τους κακοδόξους». Δεν ευφράνθηκαν όμως οι του Φαναρίου και οι οικουμενιστικοί κύκλοι της ελλαδικής Εκκλησίας από την «Ομολογία», αλλά ενοχλήθηκαν, εστενοχωρήθηκαν, καταισχύνθηκαν. Την «Ομολογία» υπέγραψαν περίπου 25.000 κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, πολλοί ηγούμενοι αγιορειτικών Μονών, πολλοί αρχιμανδρίτες ηγούμενοι Ιερών Μονών, πρωτοπρεσβύτεροι, ιερομόναχοι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, θεολόγοι κ.ά. Δυστυχώς από τους επισκόπους της ελλαδικής Εκκλησίας μόνον τρεις μαχητές και ομολογητές Ιεράρχες, μπροστάρηδες στον αντιαιρετικό αγώνα υπέ- γραψαν, οι Σεβασμιώτατοι Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμάς και Κυθήρων κ. Σεραφείμ. Με την υπογραφή τους οι παρά πάνω Ιεράρχες ταυτόχρονα επεσήμαναν την ανάγκη Συνοδικής καταδίκης του Οικουμενισμού. Δυστυχώς και πάλι η Ιεραρχία μας εκώφευσε στην κραυγή αγωνίας του κλήρου και του πιστού λαού του Θεού. 

Και ενώ τόσος θόρυβος έγινε και συνεχίζει να γίνεται γύρω από την αίρεση, τόσα άρθρα εγράφησαν, ημερίδες διοργανώθηκαν, βιβλία εκδόθηκαν κ.λ.π., η Ιεραρχία μας αρνείται πεισματικά να ασχοληθή Συνοδικά και να καταδικάση την αίρεση. Μόνο ένα σύντομο ανακοινωθέν περιορίσθηκε να εκδώση στην πέμπτη τακτική Συνεδρία της στις 16 Οκτωβρίου 2009, στην οποία συζήτησε το θέμα του Διάλογου με τους Παπικούς (για πρώτη φορά μετά 30 σχεδόν χρόνια Διαλόγου) και την «Ομολογία Πίστεως», πιεζόμενη από τα γεγονότα και ιδίως από επιστολή, που απέστειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, στην οποία ο Πατριάρχης μέμφεται με πολύ σοβαρές εκ- φράσεις την προσυπογραφή της Ομολογίας από πολλούς Αρχιερείς, ηγουμένους, κληρικούς και λαϊκούς της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μεταξύ άλλων ο Πατριάρχης «συνοδική διαγνώμη» εκφράζει «τον έντονον προβληματισμόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και καταγγέλλει την «Ομολογία Πίστεως» ότι «παραπλανά μέρος του πιστού λαού», οδηγεί σε «σχίσμα» όχι μόνο τους πιστούς, αλλά και την ίδια την Ιεραρχία και επιπλέον δημιουργεί προβλήματα στη επικοινωνία της Εκκλησίας της Ελλάδος με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες! Ο Οικουμενικός κατακλύει την επι- στολή του με την πρόσκληση στην Ιεραρχία «το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν» και να καταδικάσει την «Ομολογία» και τους κληρικούς, που την υπέγραψαν «αναλογιζομένη τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί διά την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή ή, ως αποδείκνυται, και υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών». Στην ανακοίνωσή της η Ιεραρχία έσπευσε να καθησυχάση τον λαό, (ουσιαστικά έκλεισε το θέμα), ότι «οι Ιεράρχες είναι φύλακες της Ορθοδόξου Παραδόσεως, όπως ομολόγησαν κατά την εις επί- σκοπον χειροτονία τους» το δε κείμενο «Ομολογία Πίστεως» εχαρακτήρισε «ως εκ περισσού».

Θα κλείσω (παραλείποντας πολλά άλλα για να μην μακρύνω τον λόγο), με ένα τρίτο πολύ θλιβερό και εξ’ ίσου συγκλονιστικό γεγονός. Γεγονός, το οποίο θα έπρεπε τουλάχιστον αυτή τη φορά να αφυπνίση και να προβληματίση επί τέλους την Ιεραρχία μας. Πρόκειται για την αποτείχιση ικανού αριθμού, λαϊκών κυρίως, πι- στών, οι οποίοι με δήλωσή τους εγνωστοποίησαν την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2011 την αποτείχισή τους «από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εξ’ αιτίας και πάλιν του Οικουμενισμού. Όπως γράφουν στην δήλωσή τους: «Η παναίρεση (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που οι επίσκοποί μας αρνούνται να εξετάσουν και να καταδικάσουν συνοδικά. Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλη- σίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση. Ως φυσική συνέπεια έρχεται η ραγδαία επικράτηση του Οικουμενισμού, η οποία αλλοιώνει τα Ορθόδοξα αισθητήρια του λαού, διαγράφοντας από τις συνει- δήσεις των χριστιανών-διά καθημερινών λόγων και πράξεών της-την Ορθόδοξη πα- ράδοση και εισάγοντας «νέα» δήθεν «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…Γνωστοποιούμε λοιπόν την απόφασή μας, να αποτειχιστούμε από τους κατά τόπους αιρετίζοντες επισκόπους και να μην έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, έως ότου καταδικάσουν Συνοδικά με λόγια και με έργα την αίρεση του Οικουμενισμού και τους αιρετικούς, που την υπηρετούν και την προωθούν».[3] Δεν πονά λοιπόν και δεν οδύρεται η Ιεραρχία μας πρό αυτού του τραγικού φαινομένου, δεν σπαράσσεται να βλέπη τα λογικά της πρόβατα να αποσχίζονται και να αποχωρίζονται από την μάνδρα της, σκανδαλιζόμενα από την στάση της; Πως προσπερνά το οδυνηρό και συγκλονιστικό αυτό γεγονός, σφυρίζοντας αδιάφορα; Πως αμελεί να πράξη το καθήκον της, το οποίον ας σημειωθή, προβλέπεται από τους ίδιους τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας; Συγκεκριμένα ο 37ος Αποστολικός Κανών λέγει τα εξής: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλη- σιαστικάς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν…».[4] Δηλαδή δύο φορές τον χρόνο να συγ- κροτείται Σύνοδος σε επίπεδο τοπικών Εκκλησιών, και να γίνεται λεπτομερής ανά- κρισις και εξέτασις μεταξύ των επισκόπων, των δογμάτων της πίστεως, έτσι ώστε να διαλύονται οι μεταξύ αυτών τυχόν παρουσιαζόμενες εκκλησιαστικές αντιλογίες, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ειρήνη και η ενότητα της πίστεως. Εάν λοιπόν για απλές εκκλησιαστικές αντιλογίες προβλέπει ο Κανόνας Σύνοδο, σκεφθείτε τι θα προέβλεπαν οι συντάκτες του Κανόνος αυτού προκειμένου περί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, η οποία χρονίζει εδώ και πολλές δεκαετίες. Η εν ΚΠόλει Σύνο- δος του 1836 επί των αειμνήστων Πατριαρχών ΚΠόλεως Γρηγορίου ΣΤ΄ και Ιερο- σολύμων Αθανασίου με συνοδική της απόφαση ορίζει τα εξής σχετικά με το θέμα αυτό: «Ταύτα εισίν [τα αντιαιρετικά μέτρα], άπερ εντόνως διορίζομεν εις τους αρχιερείς, τους υπό τω καθ’ ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ, και οικουμενικώ θρόνω υποκειμένους, εντελλόμενοι εκκλησιαστικώς, ίνα επιμελώς και αγρύπνως εκτελεσθώσι, θεωρούντες ως έγκλημα καθοσιώσεως πάσαν περί τα τοιαύτα αμέλειαν ή αδιαφορίαν. Πολλώ δή μάλλον ο τοιούτος αρχιερεύς δεν θέλει αποφύγει την οργήν του Θεού και της Εκκλησίας, ως αμελών των ουσιωδεστέρων χρεών της ποιμαντορίας και γινόμενος εκουσίως και αναπολογήτως ένοχος της φθοράς της Ορθοδοξίας και του έθνους και της απωλείας του ποιμνίου του».[5] 

Ο δε Μέγας Αθανάσιος προσθέτει: «…οὐδὲ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος ἐξέτασιν τῆς περὶ πίστεως ἐξετάσεως. Χρὴ γὰρ πρώτον πάσαν περὶ τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καὶ τότε τὴν περὶ τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι».[6] Δηλαδή εδώ ο άγιος θεωρεί τα θέματα της πίστεως ως θέματα πρώτης προτεραιότητος, των οποίων η εξέτασις και επίλυσις θα πρέπει απαραιτήτως, να προηγείται οποιουδήποτε άλλου ζητήματος.

Κατόπιν των ανωτέρω αμείλικτο τίθεται το ερώτημα: Ποιά άραγε απολογία θα δώσουμε, Σεβασμιώτατοι αρχιερείς, την ημέρα της κρίσεως προ του φοβερού βήματος του Χριστού για την αμέλειά μας αυτή; Τι έχουμε να φοβηθούμε; Μήπως μας καθαιρέσουν κάποια εκκλησιαστικά ρετιρέ; Τιμή και καύχημά μας, γιατί έτσι αξιωνόμαστε, να μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο τους αγίους Πατέρες μας. Ανά- δειξε Κύριε στους εσχάτους καιρούς, που μας επεφύλαξες να ζήσουμε, αξίους και αγίους και ομολογητές Ιεράρχες προς καταισχύνην της πλάνης και δόξαν της αγίας Σου Εκκλησίας, «ην περιεποιήσω διά του ιδίου Σου αίματος». Αμήν.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

Πρ. Ιερού Ναού Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

[1] Αγίου Εφραίμ του Σύρου, Λόγος εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εν: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τομ Δ΄, Εκδ. «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1992,σελ.26.

[2] Πρωτ. π. Θεοδώρου Ζήση, Εισαγωγικά προλεγόμενα, εν: «Οικουμενισμός, Γένεση, προσδοκίες διαψεύσεις», Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Εκδ. «Θεοδρομία», τομ΄. Α΄, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 12.

[3] «Η αποτείχιση Ορθοδόξων πιστών από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δήλωση αποτειχίσεως», Μάρτιος 2011, σελ.5,9.

[4] Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.41.

[5] Της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1836 εγκύκλιος κατά των Διαμαρτυρομένων Ιεραποστόλων & 8 εν: Ιω. Ρωμανίδου, «Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνίας, Balamand, Λίβανος 1993», σελ. 525.

[6] ΕΠΕ 9,284

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ: ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ… ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΜΕ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΤΕ

ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

ΜΕ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΤΕ…

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ 1963

Τὸ 1438 ἔφυγαν μὲ καράβια ἀπὸ τὴν Πόλι ἑκατό ἀτομα, μεταξύ αὐτῶν ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ καὶ ὁ αὐτοκράτορας, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν Ἰταλία. Πῆγαν στὴν Φλωρεντία, τοὺς προσκαλοῦσε ὁ Πάπας γιὰ νὰ κάνουν τὴν ἑνωση τῶν ἐκκλησιῶν! Παλαιό παραμύθι τοῦ διαβόλου αὐτό! Ὑπάρχει ἑνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν Θεό καὶ ἑνωση τῶν ἐκκλησιῶν μὲ τὸν διάβολο. Ἐμεῖς εἴμεθα ἑνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.
Καὶ ὄχι ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν μὲ θυσία τῆς Ὀρθοδοξίας ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ…

Σε ποιες περιπτωσεις δεν υπακουμε στοὺς πνευματικούς μας, 

στοὺς ἐπισκόπους στὸν πατριάρχη

Ἔχουμε πολλά ἄσxημα ἀδέλφια μας. Πετᾶνε ἐπάνω ἀπό τὰ κεφάλια μας ἀεροπλάνα.
Μᾶς ἔρχεται ὁ τάδε ἀρχιεπίσκοπος, ὁ τάδε ἀρχιεπίσκοπος! Δυστυχῶς καὶ ὁ πατριάρχης δὲν ἐβάδισε τὴν ὀδόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐμεῖς διαμαρτυρήθημεν ἐνώπιον λαοῦ, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ ἐδημοσιεύσαμε ἀνοικτή ἐπιστολὴ καὶ ἐπισημάναμε τὸν τεράστιο κίνδυνο ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία μας, ὑποχωροῦσα διαρκῶς εἰς τὰς ἀπαιτήσεις προτεσταντῶν καὶ ἄλλων αἰρετικῶν…

Στὴν Φλωρεντία δυὸ χρόνια τοὺς ἐβασάνιζε ὁ Πάπας καὶ ἐπιτέλους εἴτε ἀπὸ τὴν πείνα εἴτε ἀπὸ ταλαιπωρία εἴτε ἀπὸ τὴν βία, εἴτε ἀπὸ ἀνθρωπινη ἀδυναμία ὑπέκυψαν καὶ μιὰ μέρα κατηραμένη, ὑπέγραψαν ὅρον ἑνώσεως μὲ τὸν Πάπα καὶ ὑποχρεώθησαν νὰ φιλήσουν τὴν παντοῦφλα του, τὸ πόδι τοῦ πάπα καὶ μόνον ἕνας εἶπε ὄχι! Καὶ ὁ ἕνας ποὺ ἀντεστάθηκε ἦταν ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἐπίσκοπος Ἐφέσου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη εἶναι ἀθάνατος στὴν Ἐκκλησία… Καὶ ὁ ἕνας αὐτὸς ἐκάλεσε τὸν λαό σὲ ἀντίσταση καὶ ἐσάρωσε τοὺς πάντας, γι’ αὐτὸ λέει τὸ τροπάριό του «ὡς ἄλλος ἀτλας κρατᾶς τὴν Ὀρθοδοξία…

Ἀπήντησα, νομίζω, σὲ ποιές περιπτώσεις δὲν πρέπει νὰ ὑπακοῦμε στοὺς πνευματικούς πατέρας.

Συμπέρασμα

Οἱ 5 ἅγιες καλόγριες ποὺ ἐσφάγησαν μὲ τὸ χέρι τοῦ πνευματικοῦ τους, γιατί δὲν προσέφεραν λιβάνι καὶ θυσία στὸ διάβολο· ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ποὺ ἐπροτίμησε νὰ τοῦ ξεριζώσουν τὴν γλώσσα, καὶ νὰ κόψουν τὰ χέρια του, ἀλλὰ νὰ παραμείνει πιστός στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ποὺ ἀντεστάθηκε ἐναντίον παρανομούσης σύνοδου καὶ ἐφάνη ἡρωας πραγματικός, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ποὺ κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἄλλα παραδείγματα ἀκόμη, μᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ, νὰ ἔχουν τα μάτια μας 14 καὶ νὰ ἐξετάζομε ἀν τὰ πνεύματα εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Ὑπακουή στοὺς πνευματικούς μας, ὑπακοὴ στοὺς ἱεροκήρυκας, ὑπακουὴ στοὺς θεολόγους, ὑπακουὴ στοὺς ἐπισκόπους, ὑπακοή στὴν ἱεραρχία, ἀλλὰ ὅταν ἀντιληφθοῦμε ὅτι δὲν πνέει ἀεράκι δροσερό, δὲν πνέει ὁ ἄνεμος Ὀρθοδοξία εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντισταθοῦμε ἐναντίον ἀποφάσεων ποὺ παρεκλείνουν ἀπὸ τὴν τροχιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τί εἶπα; Διαβᾶστε Γαλάτας (1,8), λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, -σὰν νὰ τὰ πρόβλεπε ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ γίνονταν στὶς μέρες, καὶ λέει· Ὄχι παπᾶς, ὄχι ἐπισκοπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ἀκόμα νὰ κατεβῆ στὴν γῆ καὶ νὰ σᾶς κηρύξη διαφορετικό Εὐαγγέλιο, ἀπὸ αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἐρμήνευσν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ὑπακούσετε. Δὲν θὰ ὑπακούσουμε οὔτε καὶ στὸν ἄγγελον, που ὑποδίεται τὸν διάβολον.

Ὅποιος κηρύττει ἄλλο εὐαγγέλιο, τὸ ἀντιευαγγέλιο, διαφορετικό ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω ἀνάθεμα. Δὲν τὸ λέω ἐγώ ὁ ἁμαρτωλος ἱερομόναχος, δὲν εἶμαι ἰκανὸς νὰ τὸ πῶ ἐγώ, τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «…ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Κἂν ἱερεύς, κἂν ἐπισκοπος, κἂν πατριάρχης κἂν ἄγγελος δὲν θὰ τὸν ὑποκούσομε.

Καὶ στρατιῶται γενναῖοι καὶ ὑψηλοὶ πρέπει νὰ εἴμεθα, διότι δὲν ἀποκλείεται σήμερα -αὔριο νὰ κληθοῦμε ὅλοι μας νὰ δώσουμε τὴν μαρτυρία. Μή γένοιτο Χριστέ, μὴ γένοιτο Παναγία, μὴ γένοιτο ἅγιοι… νὰ ἔρθη τέτοια ἡμέρα, ἀλλὰ ἐὰν ἔρθη, θὰ εἴμαι εὐτυχής, νὰ μποῦμε μπροστὰ ὅλοι μας καὶ ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου καὶ καλόγεροι καὶ πάσα ψυχή καὶ νὰ ποῦμε ἄλτ…, δὲν θὰ προχωρήσετε! Θὰ πέσουμε μέχρι ἑνός, ἀγωνιζόμενοι ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο γλυκήτερο εἰς τὴν γῆ.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟ ΑΓΟΡΙ ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Ερευνάτες τας Γραφάς

(Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιον Κεφ.5, στ.37-39)

"καὶ ὁ πέμψας με πατήρ, αὐτὸς μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἀκηκόατε πώποτε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε,

"δηλαδή: "και ο Πατέρας, που με έστειλε έχει από πολύ καιρό μαρτυρήσει για μένα μέσα στα βιβλία της Αγίας Γραφής. Αλλά εσείς ούτε την φωνή Αυτού έχετε ποτέ έως τώρα ακούσει ούτε την μορφή Του είδατε"

"καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ οὐκ ἔχετε μένοντα ἐν ὑμῖν, ὅτι ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος, τούτῳ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε."

δηλαδή: "και το Λόγο του Θεού, που περιέχεται στις Γραφές δεν τον έχετε δεχθεί με όλη σας την καρδιά, ώστε να μένει μέσα σας. Και απόδειξη ότι δεν πιστεύετε σε Εκείνον, τον οποίο ο Πατέρας έστειλε στον κόσμο."

"ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ."

δηλαδή: "λοιπόν, εσείς πρέπει να ερευνάτε τις Γραφές και να συλλαμβάνετε τα βαθύτερα αυτών νοήματα, διότι κι εσείς οι ίδιοι πιστεύετε ότι με την έρευνα και την πίστη σε αυτές θα έχετε ζωή αιώνια. Και αυτές ακριβώς οι Γραφές είναι που μαρτυρούν για μένα."

http://dromosorthodoxias.blogspot.gr

Η ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΛΑΓΑΝΑ.

ΣΕ ΛΙΓΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΧΑΛΒΑΣ !

http://proskinitesargolidas.blogspot.gr

Θὰ ἔπαιρνε ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος τὸ φραγγέλιο ;

Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης

ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου (μέχρι καὶ Γαλλικὰ εἶχε μάθει στὴν Σμύρνη ὅπου φοίτησε ) ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύχωρης καρδιᾶς καὶ σκέψης του, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὅλη τὴν κτίση, μέχρι καὶ αὐτὰ τὰ ταλαιπωρημένα γαϊδουράκια, γιαυτὸ καὶ ποτὲ δὲν ἀνέβηκε σὲ αὐτὰ προτιμώντας νὰ ὑποφέρει ἀπὸ τὶς πεζοπορίες.

Παρὰ λοιπὸν τὰ ἀνωτέρω, ἦταν ἀπόλυτος διώκτης κάθε ξενόφερτου πνεύματος καὶ ἤθους ποὺ ξεστράτιζε τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν λιβανοκαπνισμένη Ὀρθοδοξία.

Στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου, γράφει ὁ Ἅγιος Παίσιος ὁ Ἁγιορείτης, πὼς κάποτε μία κοπέλα, ἡ Ὁσία Καραμουρατίδου, ὅταν ἦταν νεόνυμφη φοροῦσε μία μαντήλα παρδαλὴ Σμυρνιώτικη. Παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες παρατηρήσεις τοῦ Αγ. Ἀρσενίου νὰ μὴν τὴν φοράει ἀλλὰ νὰ…. εἶναι σεμνὴ ἐκείνη δὲν ἄκουγε.

Τότε τῆς λέει αὐστηρά: Φράγκικες ἀρρώστιες στὰ Φάρασα δὲν θέλω. 

Ἐὰν δὲν συμμορφωθεῖς τότε θὰ λειτουργήσουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ γεννᾶς ἀφοῦ βαπτίζονται θὰ φεύγουν ἀγγελούδια γιὰ τὸν Οὐρανό.

Πράγμα τὸ ὁποῖο ἔγινε, ἀφοῦ ἔφυγαν ἔτσι δύο της παιδιά.

Τότε πέταξε τὴν παρδαλὴ μαντήλα καὶ ἀφοῦ ζήτησε συγχώρεση ἀπὸ τὸ Ἅγιο γέννησε κατόπιν κατὰ πρόρρηση τοῦ Ὁσίου ἄλλα δύο παιδιά.

(«Ὁ Πατὴρ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης»ἔκδ. Ι. Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1975, σέλ. 94-95)

Φανταστεῖτε συνεπῶς ἂν ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ζοῦσε στὴν ἐποχή μας καὶ ἔβλεπε ὅλες αὐτὲς τὶς ἀξιολύπητες Οἰκουμενιστικὲς διαχύσεις: Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ Κληρικοὶ νὰ συμπροσεύχονται χέρι-χέρι μὲ περήφανους αἱρετικούς τῶν «ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν», Δεσποτίνες, Παστορίνες καὶ ἄλλους ποὺ πρὶν λίγο τα χέρια τους εὐλόγησαν Γάμους ἀρσενοκοιτῶν καὶ λεσβιῶν ἢ ἀκόμη μὲ ἀλλόθρησκους Μουσουλμάνους, βουδιστὲς κ.α. ἄραγε ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ἀντίδρασή του;

Τελικὰ δὲν εἶναι τυχαῖο το πότε καὶ σὲ ποιὰ ἐποχὴ ἔρχεται ὁ κάθε ἄνθρωπος στὸν κόσμο. Ἀφοῦ ἐὰν ζοῦσε σήμερα ὁ Ὅσιος θὰ εἶχε πάρει σίγουρά το φραγγέλιο καὶ δὲν θὰ εἶχε ἀφήσει τίποτα τὸ κάλπικο καὶ πλάνο ὄρθιο.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

«Εντολή Κυρίου να μη σιωπούμε κάθε φορά που κινδυνεύει η πίστις». Αλοίμονο σ' αυτούς πού σιωπούν με πρόφαση ότι τάχα δεν είναι αρμόδιοι!

Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη

Ἐπιστολὴ ΠΑ'. Πανταλέοντι Λογοθέτη. (ΦΗ') ΡG 99, 1321 Α.

(Ἀπὸ ἀνέκδοτο ἔργο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ)

Ἑρμηνεία.

Αὐτά λέγει ὁ Κύριος. Ἄνοιξε τό στόμα σου διά νά ὁμιλήσης κι ἐγώ θά τό γεμίσω ἀπό τή χάρι μου. Ἐπειδή ἔκανες ὑπακοή στήν ἐντολή μου. Διότι εἶναι ἐντολή τοῦ Κυρίου νά μή σιωποῦμε κάθε φορά πού κινδυνεύει ἡ πίστις. Ἐπειδή λέγει νά ὁμιλῆς καί νά μή σιωπαίνης. Καί λέγει ἐπίσης ἡ Γραφή·ἐάν ὑποχωρήσης ἀπό φόβο, δέν ἀναπαύεται τό πνεῦμα μου σέ σένα. Καί σέ ἄλλο σημεῖο λέγει· ἐάν σιωπήσετε ἐσεῖς θά φωνάξουν δυνατά οἱ πέτρες.

Ὥστε ὅταν πρόκειται διά ζητήματα πίστεως δέν ἐπιτρέπεται κάποιος νά πῆ. Ἐγώ ποιός εἶμαι διά νά ὁμιλήσω; Εἶμαι ἱερεύς; φυσικά ὄχι. Μήπως εἶμαι ἀξιωματοῦχος; οὔτε κι αὐτό βέβαια. Στρατιώτης; ἀπό ποῦ; Μήπως εἶμαι γεωργός; οὔτε καί αὐτό τό τελευταῖο. Εἶμαι ἕνας πτωχός πού μέ δυσκολία βγάζω τήν καθημερινή τροφή μου. Ἄρα λοιπόν δέν ὑπάρχει λόγος νά φροντίσω ἐγώ δι' αὐτήν τήν ὑπόθεσι.

Ἀλοίμονο σέ σένα πού σκέπτεσαι ἔτσι. Οἱ πέτρες θά φωνάξουν δυνατά καί σύ μένεις σιωπηλός καί ἀμέριμνος; Ἡ ἀναίσθητος φύσις ὑπάκουσε στόν Θεό καί σύ γίνεσαι φυγάς; Αὐτή ἡ φύσις, ἡ ὁποία δέν ἔχει ζωή, οὔτε θά κριθῆ ἀπό τόν Θεό, σάν νά φοβῆται τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ φωνάζει δυνατά, καί σύ ἄνθρωπε, ὁ ὁποῖος φέρεις εὐθύνη καί θά κριθῆς κατά τήν δευτέρα παρουσία καί δι' ἕνα ἀργό λόγο, ἔστω καί ἄν εἶσαι ζητιάνος λέγεις μέ παραλογισμό. Ποιά φροντίδα πρέπει νά ἔχω ἐγώ δι' αὐτό τό θέμα;

Αὐτά δέσποτά μου, λέγει ὁ Παῦλος, τά μετέφερα στόν ἑαυτό μου καί στόν Ἀπολλώ γιά χάρι σας, ὥστε ἀπό ἐμᾶς νά μάθετε νά μήν ἔχετε φρόνημα διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ἔχει γραφῆ. Ὥστε καί αὐτός ὁ πτωχός θά εἶναι ἀναπολόγητος κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἐάν τώρα δέν ὁμιλεῖ διά τά θέματα τῆς πίστεως, καί μάλιστα θά κατακριθῆ καί μόνο δι' αὐτό. Καί βέβαια δέν θά ξεφύγη ἀπό τήν κρίσι καθένας ἀπό τούς ἀνωτέρους στά ἀξιώματα, μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ βασιλέως. Σ' αὐτόν βέβαια θά εἶναι πολύ αὐστηρότερη ἡ κρίσις. Ἐπειδή ἔχει γραφῆ ὅτι οἱ ἄρχοντες θά ἐξετασθοῦν αὐστηρότερα. Καί ἀλλοῦ πάλι. Κρίσις αὐστηρά θά γίνη στούς ἰσχυρούς.

Νά ὁμιλῆς λοιπόν, κύριέ μου, νά ὁμιλῆς. Δι' αὐτόν τόν λόγο καί ἐγώ ὁ ταλαίπωρος ἐπειδή φοβοῦμαι τήν κρίσι ὁμιλῶ. Ὡμίλησε δέ τόσο ὥστε νά σέ ἀκούση καί ὁ βασιλεύς, ἐπειδή ἀκριβῶς ἀνήκεις σ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀξιώματα.

ΚΕΙΜΕΝΟ:

Τάδε λέγει Κύριος· Ἄνοιξον τό στόμα σου, καί πληρώσω αὐτό· ἀνθ' ὧν ὑπήκουσας φωνῆς μου. Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καί μή σιώπα. Καί· Ἐάν ὑποστέλληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ. Καί· Ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται. Ὥστεὅτε περί πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, Ἐγώ τίς εἰμί; Ἱερεύς; ἀλλ'οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καί οὐδ' οὕτως. Στρατιώτης; καί ποῦ; Γεωργός; καί οὐδ' αὐτό τοῦτο. Πένης, μόνον τήν ἐφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Οὐδείς μοι λόγος καί φροντίς περί τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καί σύ σιωπηλός καί ἄφροντις; ἡ ἀναίσθητος φύσις Θεοῦ ἐπακήκοε, καί αὐτός λαιλαπιστής; ὅ μή ἐψύχωται, μηδέ ἐν κριτηρίῳ λελογοθέτηται, δεδοικός οἱονεί τό πρόσταγμα φωνοβολεῖ· καί σύ ὁ μέλλων εὐθύνεσθαι ὑπό Θεοῦ ἐν καιρῷ ἐτάσεως, καί περί ἀργοῦ ῥήματος, κἄν ἐπαίτης εἶ, διδόναι λόγον· λέγεις ἀλογῶν· Τίς μοι ἐν τούτῳ φροντίς; Ταῦτα, ὦ δέσποτα, φησίν ὁ Παῦλος, μετεσχημάτισα εἰς ἐμαυτόν· καί Ἀπολλώ δι' ὑμᾶς· ἵνα ἐν ἡμῖν μάθητε τό μή ὑπέρ ὅ γέγραπται φρονεῖν. Ὥστε καί αὐτός ὁ πένης πάσης ἀπολογίας ἐστέρηται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, μή τανῦν λαλῶν ὡς κριθησόμενος καί διά τοῦτο μόνον· μή ὅτι γέ τις τῶν ἐφεξῆς καθ'ὑπεροχήν, μέχρις αὐτοῦ τοῦ τό διάδημα περικειμένου· ᾧ καί ἀνυπέρβλητον τό κρῖμα· Δυνατοί γάρ δυνατῶς ἐτασθήσονται, φησί. Καί· Κρίσις ἀπότομος ἐν τοῖς ὑπερέχουσι. Λάλει οὖν κύριέ μου, λάλει. Διά τοῦτο κἀγώ ὁ τάλας δεδοικώς τό κριτήριον λαλῶ. Φθέγξαι ἕως τῶν θεοηχῶν ὤτων τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν βασιλέως· ἐπείπερ εἶ τῶν ὑπερεχόντων.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Η ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ! ''Έφηβος ακόμη, άφησε την καριέρα του ανώτερου κρατικού υπαλλήλου και αποσύρθηκε το 781 σε μοναστήρι στην Προύσα της Μ. Ασίας, όπου ηγούμενος ήταν ο θείος του Πλάτων...."

 Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: 

Ο ασυμβίβαστος ομολογητής της Εκκλησίας μας

Μια από τις πιο σεβαστές τάξεις των αγίων της Εκκλησίας μας είναι οι ομολογητές. Σε αυτή την τάξη ανήκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έδωσαν τη μαρτυρία της πίστεώς τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες της ομολογίας τους αυτής. Δε θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε πως η Εκκλησία μας είναι απόλυτα στηριγμένη στους αγώνες των αγίων ομολογητών Της, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της στην ιστορία.

Ένας από τους μεγάλους ομολογητές της Ορθοδοξίας είναι και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος έδρασε σε μια πολύ ταραγμένη για την Εκκλησία ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την φοβερή εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε τη βυζαντινή κοινωνία για περισσότερο από έναν αιώνα, με αφόρητες διώξεις των ορθοδόξων από τους εικονομάχους αυτοκράτορες (726-843). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 από ευγενείς και ευσεβείς γονείς, οι οποίοι φρόντισαν να του δώσουν εκτός από την ευσέβεια και κατά κόσμον παιδεία, την οποία ο ίδιος αργότερα την χρησιμοποίησε για την Εκκλησία. Σπούδασε με επιμέλεια την ελληνική φιλοσοφία και τους Πατέρες της Εκκλησίας. 

Από μικρός αγαπούσε το Χριστό και λαχταρούσε να προσφέρει σε Αυτόν τη ζωή του. Έφηβος ακόμη, άφησε την καριέρα του ανώτερου κρατικού υπαλλήλου και αποσύρθηκε το 781 σε μοναστήρι στην Προύσα της Μ. Ασίας, όπου ηγούμενος ήταν ο θείος του Πλάτων. Αυτός τον μύησε στην ορθόδοξη πνευματικότητα και τον ενέπνευσε να αφιερώσει τη ζωή του για την προάσπιση της αλήθεια και της αυθεντικότητας της Εκκλησίας. Το 789 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον πατριάρχη Ταράσιο και το 794 ανέλαβε τη θέση του ηγουμένου της Μονής.

Δεν πρόλαβε να χαρεί την ηγουμενία του, διότι δύο χρόνια μετά ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ (780-797) χώρισε τη σεμνή σύζυγό του Μαρία για χάρη μιας άλλης γυναίκας της Θεοδότης. Αφού έκλεισε σε μοναστήρι τη Μαρία, νυμφεύτηκε το ίδιο βράδυ κρυφά στα ανάκτορα τη Θεοδότη. Το μυστήριο τέλεσε ο ιερέας της Αγίας Σοφίας Ιωσήφ. Την επόμενη ημέρα έγινε η στέψη της ως βασίλισσα!

Η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του αγίου Θεοδώρου. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ελέγξει την παρανομία του αυτοκράτορα και τη γελοιοποίηση του ιερού μυστηρίου του γάμου. 

Ζήτησε εξηγήσεις από τον πατριάρχη Ταράσιο γιατί δεν τιμώρησε τον ιερέα Ιωσήφ, και επειδή δεν πήρε επαρκείς εξηγήσεις διέκοψε το μνημόσυνό του. 

Οι κολακείες του αυτοκρατορικού ζεύγους δεν απέδωσαν και για τούτο άρχισαν οι διώξεις εναντίον του. Εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη ως το 797, όπου ο Κωνσταντίνος εκθρονίστηκε και τυφλώθηκε από τη μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία (797-802). Το 798 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε ηγούμενος της περίφημης Μονής του Στουδίου. Ευτύχησε να έχει στην ηγουμενία του περισσότερους από χίλιους μοναχούς. Μετέβαλλε τη Μονή σε κέντρο κοινωνικής ευποιΐας και πνευματικής ακτινοβολίας. Μεταξύ των άλλων στη Μονή γινόταν και αντιγραφή αρχαίων κωδίκων. Τότε αντιγράφηκαν και έφτασαν ως εμάς τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

Αλλά και πάλι το 808 αναγκάστηκε να έρθει σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Νικηφόρο, ο οποίος αποκατέστησε τον Ιωσήφ, κατ’ απαίτηση του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α΄ (86-815) και διότι θεώρησε την εκλογή του αντικανονική. Εξορίστηκε αυτή τη φορά στη Χάλκη και διαλύθηκε η περίφημη Μονή του Στουδίου και αναστάλθηκε το κολοσσιαίο πνευματικό της έργο.

Το 811 επέστρεψε από την εξορία, αλλά τέσσερα χρόνια μετά, το 815 ανέβηκε στο αυτοκρατορικό θρόνο ο Λέων Ε΄ ο Αρμένιος, ο οποίος εγκαινίασε τη δεύτερη εικονομαχική περίοδο. Στις 25 Μαρτίου του 815, Κυριακή των Βαΐων, ο άγιος Θεόδωρος αψηφώντας το διάταγμα για την καθήλωση και καταστροφή των Ιερών Εικόνων, μαζί με ιερείς, μοναχούς και ευσεβείς λαϊκούς, πήραν τις Ιερές Εικόνες και τις περιέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι για μια κόμη φορά ο άγιος Θεόδωρος θα αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία της εξουσίας και θα διωχθεί. Αφού τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν άγρια, τον κακοποίησαν και τον έστειλαν για τρίτη φορά εξορία, αυτή τη φορά στη Σμύρνη. Τον φυλάκισαν στα υγρά και σκοτεινά υπόγεια του μητροπολιτικού μεγάρου της πόλεως, όπου τον μαστίγωναν ανηλεώς καθημερινά και του στερούσαν ακόμη και το ψωμί και το νερό! Εκεί κλονίστηκε σοβαρά η υγεία του.

Το 820 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Β΄ του Τραυλού (820-829) ανακλήθηκε από την εξορία. Όμως το 824 ήρθε σε σύγκρουση με τον Μιχαήλ για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορα. Για μια ακόμη φορά ακολουθούμενος από ορισμένους στουδίτες μοναχούς, αναγκάστηκε να φύγει και πάλι από την αγαπημένη του Μονή, για την οποία τόσο κοπίασε. Βαριά άρρωστος άφησε τα εγκόσμια την 11η Νοεμβρίου του 826, αφού ζήτησε από τους μοναχούς να του διαβάσουν τον 118ο Ψαλμό. Παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο σε ηλικία 67 ετών.

Παρ’ όλες τις διώξεις και τις εξορίες του έγραψε σπουδαιότατα θεολογικά έργα. 

Διακρίθηκε επίσης ως σπουδαίος ποιητής και υμνογράφος, ο οποίος συνέθεσε τους περισσότερους ύμνους του Τριωδίου.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ασυμβίβαστου χριστιανού με τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο. Εκφράζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το ασυμβίβαστο της Εκκλησίας με την αμαρτία και το αντιχριστιανικό πνεύμα. 

Αν και μοναχός προασπίστηκε τον ιερό θεσμό του γάμου, τον οποίο είχαν καταπατήσει οι ισχυροί της εποχής του. Προασπίσθηκε επίσης την αγία και αμώμητη πίστη της Ορθοδοξίας, η οποία είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Νομίζουμε ότι και η εποχή μας έχει ανάγκη αγίων και ομολογητών, σαν τον άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη για να μπορέσουμε να βγούμε από το φοβερό πνευματικό τέλμα, στο οποίο έχουμε βυθισθεί!

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ 

Θεολόγου - Καθηγητού

http://aktines.blogspot.gr

Λίγο πριν από τη λεγόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο.....''και όπως είπε και ο άγιος Φλωρίνης, δεν θα μπορέσουν να μιλήσουν πάνω από τρία (3) λεπτά παριστάνοντας τις «γλάστρες» και παραιτήθηκε ενώ είχε αρχικά επιλεγεί για να μεταβεί. Τον ακολούθησαν αρκετοί''

''Αν τώρα αυτό είναι Αγία και Μεγάλη, τι να πούμε; Στην κρίση του πληρώματος.''

Προβλήματα και Προβληματισμοί λίγο πριν από τη λεγόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο

Διαβάζοντας την εισήγηση του Παναγιοτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου προς τη σύναξη των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη, στις 29/8/2015, πολλά σημεία γεννούν μεγάλο προβληματισμό. 

Κάποια, ίσως και να εξοργίζουν. Κυρίως στα όσα αναφέρεται για τις «αδελφές ετερόδοξες εκκλησίες». 

Το ετερόδοξες παραπέμπει με κόσμιο τρόπο στο αιρετικές. Πώς καταφέρνει να κοινωνεί και να συνδέει το οξύμωρο, ειλικρινώς δεν το κατανοούμε! Συνεχίζουμε όμως ακόμη να τον μνημονεύουμε αναμένοντας με αγωνία μέχρι πού θα την φθάσει την «κατάσταση» η οποία όπως φαίνεται είναι προσεκτικά μελετημένη στην κάθε λεπτομέρειά της στην προγραμματισμένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο».

Από την άλλη, πρόσφατα η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έλαβε απόφαση σύμφωνα με την οποία «Η Ρωμαιοκαθολική δεν είναι εκκλησία αλλά ομολογία ή κοινότητα. 

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες γνωστές «εκκλησίες», όπως είναι η Αγγλικανική και η Λουθηρανική». Δημητριάδος και Μεσσηνίας αντέδρασαν. Για την ώρα όμως πέρασε. 

Ερώτημα αφελούς: Έπρεπε να συγκληθεί η Ιεραρχία για να αποφασίσει το αυτονόητο; 

Σαν να συγκαλείται για παράδειγμα η ΔΟΕ για να αποφασίσει ότι όσοι δεν έχουν πτυχίο Παιδαγωγικού δεν μπορούν να διδάξουν σε σχολείο της Πρωτοβάθμιας! 

Τι άλλο μας περιμένει να δούμε ακόμη;

Διερωτάται λοιπόν ο κάθε καλόπιστος πιστός τι θα πάνε να κάνουν οι άγιοι Πατέρες σε μια τουλάχιστον αντικανονική σύνοδο αφού δεν συμμετέχουν όλοι οι επίσκοποι αλλά το πολύ 24 από κάθε τοπική εκκλησία δι’ αντιπροσώπευσής τους στην ψηφοφορία πλειοψηφικά από τον εκάστοτε προκαθήμενο και με τέτοια θέματα γραμμένα στην ημερήσια διάταξή της; Το επιχείρημα ότι θα είναι δύσκολη η μετακίνηση είναι γελοίο στα 2016. Οι 318 Θεοφόροι Πατέρες το 325 από όλη την αυτοκρατορία πώς πήγαν; Με πτήσεις τσάρτερ; 

Ας είμεθα πιο σοβαροί! Μόνο και μόνο γι’ αυτό τον λόγο δεν θα είναι Οικουμενική. Για κανέναν άλλο. Αλλά εκείνοι ήσαν Θεοφόροι. Μακάρι και τώρα να επαναληφθεί το ίδιο! 

Ο Μέγας Αθανάσιος, νεαρός διάκονος τότε έπραξε με τον θεολογικό του λόγο ό,τι δεν μπορούσαν οι Σπυρίδωνας και Νικόλαος. Άλλες αρετές είχαν εκείνοι. Τον έσβησε τον Άρειο. 

Είθε και ο Περγάμου αν και ηλικιωμένος να πράξει αναλόγως, ομοίως και οι υπόλοιποι! Προσευχόμεθα. Το τραγικό βέβαια είναι πως ακόμη και «με το ένα πόδι στον τάφο» να είμαστε και σε οποιαδήποτε ηλικία, αν ο Διάβολος μας πείσει ότι έχουμε δίκιο ακόμη και στην αίρεση, η αγκίστρωση στην πλάνη είναι δεδομένη από την οποία πολύ δύσκολα ελευθερώνεσαι. Τα πάντα όμως όπως ακούγεται είναι προαποφασισμένα και όπως είπε και ο άγιος Φλωρίνης, δεν θα μπορέσουν να μιλήσουν πάνω από τρία (3) λεπτά παριστάνοντας τις «γλάστρες» και παραιτήθηκε ενώ είχε αρχικά επιλεγεί για να μεταβεί. Τον ακολούθησαν αρκετοί.

Τα πράγματα θεωρούμε ότι είναι πολύ απλά: Αν οι άγιοί μας είναι άγιοι – που σαφώς και είναι – μεταφέρουν την ίδια θεοπτική εμπειρία, κάποιες φορές με διαφορετικά λόγια λόγω περιβάλλοντος, και συμφωνούν όλοι. Συνεπώς τους ακολουθείς, προσπαθείς να τους μιμηθείς και το θέμα έχει λήξει. Γιατί «πνίγονται σε μια κουταλιά νερό»; Περίεργο φαίνεται! Μόνο ανήξεροι ή δαιμονισμένοι επιμένουν στην πλάνη. Άρα το κυρίως θέμα βρίσκεται εδώ. Όλοι συνήθως από καλή πρόθεση ξεκινούν. Δεν κηρύσσουν αίρεση αρχικά. 

Το πόσο εύκολα όμως μπορούν να παρασυρθούν προς τα κει, είναι εντυπωσιακό. 

Ο Διάβολος κάνει αριστοτεχνική δουλειά εμπαίζοντας και πλανώντας ιδίως τους μεγάλους θεολόγους.

Η αλήθεια στην Εκκλησία είναι πλειοψηφική διότι δεν είναι ιδέα ή άποψη αλλά είναι υποστατική. Με άλλα λόγια, ακόμη και Οικουμενική Σύνοδος να αποφασίσει αιρετικά, αν έστω και ένας διαφωνήσει εν αληθεία, ανατρέπεται ή και ακυρώνεται η Σύνοδος από αυτόν και από το πλήρωμα κατόπιν της Εκκλησίας, το οποίο έχει και τον κύριο λόγο. 

Ακόμη και ένας ή δύο λαϊκοί αναλφάβητοι που θα είναι όμως στην πράξη «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» μπορούν να τινάξουν στον αέρα μια ληστρική σύνοδο. «Και λίθοι κεκράξονται». Τούτο δεν αποτελεί κατάκριση αλλά υποχρέωση ομολογίας πίστεως κατ’ εντολή του Χριστού. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν αλάθητα. Και άγιοι λαθεύουν πριν να μετανοήσουν. Ορθοδοξία είναι σαν την οδήγηση προς ένα στόχο που βρίσκεις θησαυρό με τον οποίο λύνεις όλα σου τα προβλήματα. Κατά συνέπεια, επιβεβλημένη η συνεχής διόρθωση πορείας. Όποιος δεν το καταλαβαίνει και ακολουθεί τυφλά, μπορεί χωρίς να το αντιληφθεί να χαθεί εντελώς. Άρα, τιμόνι σταθερό, φρένα δυνατά, αισθήσεις σε εγρήγορση, φώτα ανοικτά, κι αν υπάρχει και κανένα GPS για δορυφορικές οδηγίες, πολύ δύσκολα χάνεσαι.Υπάρχει και κώδικας κυκλοφορίας και σήματα που άφησαν για τους επόμενους οι προηγούμενοι που πέρασαν επιτυχώς, για να αποφεύγουμε τις παγίδες και τις κακοτοπιές. Μόνο που δεν φθάνει μία ζωή για να τερματίσεις. Τότε, σε ανεβάζει εκεί – διότι ο δρόμος είναι δύσκολος, στενός και ανηφορικός – ένας τεράστιος γερανός, αρκεί να μη σε πάρει ο ύπνος πάνω στο τιμόνι. Οι περισσότεροι δηλαδή κοιμούνται βαθιά γι’ αυτό και υπάρχουν κατά διαστήματα συναγερμοί. Αλλά πάλι χρειάζονται να είναι τα αυτιά ανοιχτά. 

Και τακτικό σέρβις. Από εξειδικευμένο συνεργείο με γνήσια ανταλλακτικά, όχι τίποτα κομπογιαννίτες της «οκάς» και «μπαχατέλες» γιατί ούτε μέχρι το επόμενο μοτέλ δεν φθάνεις. Δηλαδή πιο μοτέλ; Μπορεί στην επόμενη στροφή να γκρεμοτσακιστείς και να σε φάνε τα κοράκια. Κι όταν παθαίνεις ατύχημα ή αρρωσταίνεις, πας σε νοσοκομείο πολυτελείας με την επωνυμία «Εκκλησία». Από κάποιο «ΕΣΠΑ» χρηματοδοτείται. Κι αυτός ο Αδάμ τη ρήμαξε τη βασιλική «Ρολς Ρόις» που του δώρισαν. Σαραβαλιασμένο «Ντάτσουν» την κατάντησε. 

Κι αντί από λεωφόρο πας από καρόδρομο. Από τότε όμως που έστειλαν το «ΕΣΠΑ» τα πράγματα άλλαξαν θεαματικά. Με τόσες προσφορές και όλα πληρωμένα, θα πρέπει να έχεις νοητική υστέρηση σε βαθμό βλακείας για να μη θέλεις να σωθείς. Τώρα όσοι τα λένε αυτά έστω και ως αλληγορία, πιθανόν και να κατηγορηθούν ως ψυχικά επικίνδυνοι που χρήζουν ψυχοθεραπείας αλλά δεν πειράζει. Εννοείται, ότι ουδόλως ανησυχούμε δια την ενότητα της Εκκλησίας, η οποία ήταν, είναι και θα είναι δεδομένη όσοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, και Σύνοδοι αιρετίσουν. Πέντε – έξι «τρελοί» θα «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» και θα θριαμβεύσει και πάλι. Πάντοτε έτσι γίνονταν. Αυτό, από το να βλέπεις όμως την ανοησία και να παραμένεις απαθής, διαφέρει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Πολύς λόγος κατόπιν για τον οικουμενικό ή οικουμενιστικό χαρακτήρα της Συνόδου. 

Τα πράγματα κι εδώ είναι απλά, ίσως και απλοϊκά. Αν η Ιεραρχία της Ελλάδος επίσημα καταδίκαζε τον Οικουμενισμό ως αίρεση, αυτή η σύνοδος το πιθανότερο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Ο νοών νοείτω. Το γιατί δεν το κάνουν, το καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής. Αποτέλεσμα, να το κάνουν άλλοι ανεπίσημα ανοργάνωτα – και καλά κάνουν – αλλά αυτό ενέχει και κινδύνους. Ήδη Βουλγαρία, Αντιόχεια, Σερβία λένε ότι απέχουν αλλά και η Ρωσία αντιδρά καθώς και πολλοί μεμονωμένοι επίσκοποι. Η Μόσχα θέτει προϋποθέσεις για αλλαγές για να συμμετάσχει. Άλλοι θεωρούν ότι κάνει επίδειξη δυνάμεως. Είναι και αυτό. Τον ρόλο και το «παιχνίδι» της Ρωσίας τα γνωρίζουμε.Είναι όμως για την ώρα το ισχυρότερο ανάχωμα – κατά πώς τα λέει τώρα – στον οικουμενιστικό κατήφορο του Φαναρίου. Το Φανάρι εμμένει στα αρχικά. Η Κρήτη προσκύνησε. Η Γεωργία μάλλον απέχει. Η Αντιόχεια έχει σοβαρό θέμα με τα Ιεροσόλυμα για το Κατάρ. Κι από πίσω η Ουκρανία. 

Η Κύπρος τα είπε μεσοβέζικα. «Μύλος» δηλαδή! Αν τώρα αυτό είναι Αγία και Μεγάλη, τι να πούμε; Στην κρίση του πληρώματος. Πάντοτε οι Σύνοδοι συνέρχονταν για να αντιμετωπίσουν αιρέσεις με όλους τους ορθοδόξους, έβαζαν τα πράγματα στη θέση τους δογματικά και προετοιμάζονταν γρήγορα. Αυτή προετοιμάζεται πάνω από 90 χρόνια για να αντιμετωπίσει ποιά αίρεση; Ή μήπως το αντίθετο; Αυτό θα ήταν καταστροφικό σχίσμα. Πάντως για να λέμε τα πράγματα κανονικά, η αντιμετώπιση των αιρέσεων στην Ορθόδοξη Θεολογία είναι η παρένθεση, και αυτό από αγάπη για να μη χαθούν περισσότερες ψυχές. 

Η ουσία είναι η σωτηρία. Μακάρι η επικείμενη Σύνοδος αν τελικά γίνει να κινηθεί προς τα εκεί!

Πρόσφατα από προκαθήμενο ειπώθηκε ότι η προσεχής Σύνοδος δεν μπορεί να είναι Οικουμενική διότι δεν μετέχουν οι άλλες εκκλησίες και μετέχει μόνο η Ορθόδοξη. 

Μα τι λες, Δέσποτά μου; Ποιές «εκκλησίες»; Οι καταδικασμένοι αιρετικοί; Μετά, που δεν συμμετείχαν, οι υπόλοιπες Σύνοδοι δεν ήταν Οικουμενικές; Γιατί δεν μας το λένε καθαρά, αντί «Εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», να λέμε «Εις Μίαν από Πολλές Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»; Να ξεκαθαρίσει το πράγμα! 

Έχουμε και άλλα σοβαρά θέματα. Με διπλωμάτες της πίστεως θα ασχολούμεθα συνέχεια; Ας γράψουν και στα δίπτυχα τον Πάπα να τελειώνουμε! Και να σταματήσουν την «καραμέλα» ότι ο Πάπας δεν καταδικάστηκε από Οικουμενική. Η 8η επί Μ. Φωτίου το 879 που καταδίκασε το Filioqueμε τη συμμετοχή της Ρώμης τι ήταν; Επειδή την ακύρωσε ο Φράγκος Καρλομάγνος; Η 9η το 1351 επί Γρηγορίου Παλαμά που καταδικάζει την κτιστή χάρη; 

Οι Ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά και οι Πεντηκοστιανοί που δεν καταδικάστηκαν από Οικουμενική δεν είναι αιρέσεις; Μην μας αποτρελαίνετε Παναγιώτατοι, Μακαριότατοι και Σεβασμιότατοι, όσοι ενστερνίζεστε παρόμοιες απόψεις! Φτιάξτε τον εικονικό σας κόσμο όσοι θέλετε και αφήστε μας. Πανορθόδοξη Σύνοδος σημαίνει Οικουμενική των Ορθοδόξων. Όπως Παπική ή Βατικάνεια σημαίνει Οικουμενική των παπικών κ.ο.κ. Αλλά αυτές είναι αιρετικές. Αν το πρόβλημα είναι να επιβληθεί ότι η Ορθόδοξη δεν είναι ή μία αληθινή Εκκλησία αλλά κομμάτι από πολλά, αυτό δεν θα περάσει ποτέ στο πιστό πλήρωμα. 

Πόση νοημοσύνη χρειάζεται για να το καταλάβει κανείς ότι δεν γίνεται; Αυτό είναι Οικουμενισμός, δηλαδή αίρεση των αιρέσεων. Ο αιρεσιάρχης Πάπας από το «σχίσμα» και μετά έκανε 13 Συνόδους και τις βάφτισε οικουμενικές χωρίς καμία επιφύλαξη. Οι Ορθόδοξοι δεν τολμούν ούτε την 8η και 9η να επικαιροποιήσουν, θα χαρακτηρίσουν αυτή ως 10η; Δεν το κάνουν. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Άλλη αμπελοφιλοσοφία λέει ότι στις Οικουμενικές γίνονταν δεκτοί και αιρετικοί κατ’ οικονομία. Ναι, υπό τον όρο όμως να μετανοήσουν. Ένωση με επιστροφή μετανοούντων στη Μία Εκκλησία. Από πότε η εκκλησιαστική οικονομία έγινε κανόνας; 

Το πλήρωμα ερωτήθηκε; Δημιουργία τετελεσμένων δια δοτών αντιπροσώπων; Μακάρι να μην είναι έτσι! Ποιος δεν το θέλει; Από ληστρικές συνόδους γνωρίζουμε ιστορικά πολύ καλά. Κατέληξαν όλες εις τον κάλαθο των αχρήστων. Τα κομμάτια που έφυγαν τα προσμένουμε να επιστρέψουν εν μετανοία, αλλά και αν δεν επιστρέψουν η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παθαίνει τίποτα. Αυτοί παθαίνουν κι εμείς αν δεν ζούμε ορθόδοξα. Γίνομαι κανονική εκκλησία αν επιστρέψουν οι άλλοι όπως ήμασταν προ του σχίσματος και δεν γίνομαι αν δεν επιστρέψουν; Αυτό είναι πλάνη. Σε τελική ανάλυση οι αιρετικοί μας ενδιαφέρουν μόνο στο σημείο επιστροφής τους και της μη πλάνης άλλων. Τον κάθε αιρετικό τον αγαπούμε. 

Την αίρεση που κουβαλά δεν αγαπούμε. Αυτό είναι σαφές και χρειάζεται προσοχή διότι πολλοί παρασύρονται. Το αν θα σωθούν αλλόθρησκοι και αιρετικοί δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης διότι θα ήταν βλασφημία να υποδεικνύουμε στο Άγιο Πνεύμα τι θα κάνει. Το πώς θα κριθούν δεν το γνωρίζουμε. Η αγάπη του Χριστού θα εξαντλήσει κάθε περιθώριο διότι υπεραγαπά τους πάντες και θέλει όλοι να σωθούν. Σίγουρα στη Δευτέρα Παρουσία θα υπάρξουν πολλές εκπλήξεις. Άλλωστε αυτός που έχει άγνοια έχει και ελαφρυντικά. Δεν θα γίνω όμως Ινδουιστής ή Βουδιστής για να προσελκύσω με την καλή μου προαίρεση τον Χριστό να με σώσει! Για όνομα του Θεού! Τότε να αλλαξοπιστούσαν οι μάρτυρές μας και να γίνονταν εξωμότες χωρίς πρόβλημα. Δεν είναι σοβαρά επιχειρήματα αυτά. Το βέβαιο είναι ότι το άκτιστο Φώς του Ιησού θα το αντικρύσουν όλοι. Το αν θα το βλέπουν ως Φως ζωοποιό ή πυρ καταναλίσκον εξαρτάται από αυτή τους τη ζωή και δεν θα αφήσουμε τον ορθό δρόμο των Αγίων που μόνο στην Ορθοδοξία υπάρχουν για να μπλεχτούμε σε αμφίβολα ή και δαιμονικά μονοπάτια. Δεν θα πάω με «σαραβαλιασμένο αμάξι» όσα φανταχτερά μπιχλιμπίδια κι αν κουβαλά! Άλλο σημείο τεράστιας σημασίας, σε ποιόν πνευματικά επίσκοπο θα αναφερόμαστε. Ορθόδοξο ή αιρεσιάρχη; Διότι αν είναι το δεύτερο, δεν είναι καθόλου αστεία πράγματα αυτά.

Ούτε σχίσμα υπάρχει. Αυτό το εφεύραν οι Φράγκοι. Σχίσμα αναφέρεται σε διοικητική διαφορά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με συστοιχία αιρέσεων και οριστική κατάληψη του Πατριαρχείου της πρεσβυτέρας Ρώμης από τους Φράγκους, από το 1009 μέχρι και σήμερα και αλλεπάλληλες απόπειρες κατάληψης της Ορθόδοξης Ανατολής προς μετατροπή της σε ουνιτική. Τώρα και με τα Μνημόνια, ολοκληρώνουν τη Σύνοδο της Φεράρας του 1439. 

Το μεγάλο κτύπημα έρχεται με την Εικονομαχία σε άμεση εξάρτηση με το εικονοκλαστικό Ισλάμ που έναν αιώνα νωρίτερα δυστυχώς η αυτοκρατορία το υποβάθμισε στρατηγικά. Ο Καρλομάγνος αμφισβητεί επίσημα τη Νέα Ρώμη οικειοποιούμενος για τους Φράγκους τον όρο «Ρωμαϊκός» αποκαλώντας μας υποτιμητικά «Γραικούς», και πλαστογραφώντας τα πρακτικά της 7ης Οικουμενικής, ότι τάχα οι Ανατολικοί είναι ειδωλολάτρες που λατρεύουν εικόνες εισάγοντας λίγο αργότερα το Filioque. 

Οι Λατίνοι ορθόδοξοι Πάπες αντιστέκονται γενναία επί δυόμισι αιώνες, ακολουθεί το λεγόμενο σχίσμα το 1054, η άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204, από τους Οθωμανούς το 1453, η ίδρυση ελληνικού ελεγχόμενου κράτους – προτεκτοράτου το 1833 με τον παπικό Όθωνα αφού ξεμπέρδεψαν τον ορθόδοξο Καποδίστρια για να φθάσουμε να παίρνουν σήμερα τη ρεβάνς οικουμενιστικά στη γονατισμένη οικονομικά Ελλάδα του 2016, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα του 1439 πλην αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του πιστού λαού που τους κατεξευτέλισαν τότε. Στο μεταξύ, φρόντισαν με γερμανική καθοδήγηση να γενοκτονήσουν το 1922 τη χριστιανική Μικρασία για να μην υπάρχει καμία ελπίδα ανασύστασης του Ρωμαίικου σύμφωνα και με τη Χάρτα του Ρήγα, ισοπέδωσαν ό,τι είχε απομείνει στην κατοχή και στον εμφύλιο 1941-1949, διχοτόμησαν την Κύπρο το 1974, διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία το 1999 και τώρα ολοκληρώνουν το ξεκλήρισμα των ορθόδοξων αραβόφωνων Ρωμιών στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα συμβίωσης, βιβλίο Ρεπούση, απουσία λογοτεχνίας με αντικατάστασή της από συνταγές μαγειρικής στα σχολικά βιβλία κλπ, συντονισμένα στον ίδιο στόχο.

Άλλη πλάνη, η δήθεν λατινική Ρώμη. Ελληνικότατη ήδη από τον β΄ π.Χ. αιώνα αλλά και στη γέννησή της. Απλή μετακόμιση έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος το 330. Γνήσιοι Ρωμαιοκαθολικοί είμαστε εμείς. Δεν άφησαν και τίποτα που να μην το σφετεριστούν! 

Ο πολιτικός όρος Ρωμαίος – Ρωμιός παραπέμπει σε ορθόδοξο πολίτη της αυτοκρατορίας είτε Έλληνα είτε Λατίνο, Σέρβο, Αλβανό, Ρουμάνο, Σύριο κλπ, ο οποίος και διασώζεται στα 4 πρεσβυγενή Πατριαρχεία. Η Ρωσία ειδικά από τον Μ. Πέτρο και μετά είναι Δύση. Δυστυχώς η πολιτική της διαίρεσης των Δυτικών στις αρχές του 20ου αιώνα, αντί να βάλει τους απελευθερωμένους έπειτα από αιώνες οθωμανικής δουλείας Ρωμαϊκούς λαούς στην ορθή πλευρά, έστρεψε τον ένα εναντίον του άλλου. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Όσο για τη φεουδαρχία που στοίχειωσε επί αιώνες τη Μεσαιωνική Δύση και την προσπάθεια εύρεσης φεουδαρχικών καταλοίπων στην Ανατολή, αυτά πολύ απλά δεν υπάρχουν διότι δεν υπήρξε το φαινόμενο εδώ. Οι δουλοπάροικοι στη Δύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι σκλαβωμένοι ορθόδοξοι Ρωμαίοι Λατίνοι κυρίως στους Φράγκους. Τον βορρά καταλαμβάνουν στη Γερμανία Τεύτονες (Ντόιτς), την Ισπανία Βησιγότθοι, την Αγγλία Νορμανοί, ο κύριος όγκος των Φράγκων κατέλαβε τη Γαλλία. Είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο που τη Φραγκία την αποκαλούμε Γαλλία. Όχι τυχαία. Η Γαλλική Επανάσταση είναι εν πολλοίς ο ξεσηκωμός των Γαλατών δουλοπάροικων κατά των ευγενών Φράγκων. Υπάρχει και καταγεγραμμένη μαρτυρία της Αικατερίνης της Ρωσίας. Αλλά και στην Αγγλία δεν είναι καλύτερα με τις εθνοτικές διαιρέσεις λόγω της παραπάνω κατάληψης. 

Ενώ λοιπόν η Ανατολή απολάμβανε μέσα στην Ορθοδοξία τα αγαθά της ελευθερίας και ασφάλειας πλην εξαιρέσεων, στην κατεχόμενη Δύση τα βαρβαρικά φύλα χρησιμοποιούν τη νέα τους χριστιανική θρησκεία που ποτέ λόγω της χαώδους πολιτιστικής διαφοράς με τους Ρωμαίους δεν κατάλαβαν, για να κρατήσουν υποταγμένους τους πληθυσμούς. Έτσι χρειάζονται έναν Χριστό τιμωρό, διανοητικές θεολογικές ευρεσιτεχνίες που πήραν από τον Αυγουστίνο, Πλάτωνα και Αριστοτέλη και προσπάθεια κατανόησης του Θείου με τη φιλοσοφία παραμερίζοντας την αλήθεια, ότι μεταξύ κτιστού και ακτίστου ουδεμία ομοιότης υπάρχει και η θεοπτία είναι εμπειρική δι’ αποκαλύψεως. Στην προσπάθεια απελευθέρωσής τους από καταπίεση αιώνων είτε με τη θρησκευτική μεταρρύθμιση τον 16ο αιώνα είτε με τη Φυσιοκρατία του 18ου, έπεσαν με τον Διαφωτισμό στην αθεΐα, τη Μασονία και την Ιδεολογία. Καπιταλισμοί, Σοσιαλισμοί, Φασισμοί κλπ, όλα καρπός της ίδια ρίζας. 

Ουδεμία σχέση με τον Ρωμαϊκό κόσμο.

Σήμερα ζούμε ημέρες παρατεταμένης θεολογικής σύγχυσης ανάλογης της Εικονομαχίας. 

Το όνομα αυτής Οικουμενισμός που ξεκινά στο Φανάρι με την εγκύκλιο του 1902, εντείνεται επί μασονικής Πατριαρχίας Αιμίλιου Μεταξάκη το 1924 με το Νέο Ημερολόγιο, συνεχίζεται επί Αθηναγόρα το 1964 με την «αιφνιδιαστική» συνάντησή του με τον τότε Πάπα στα Ιεροσόλυμα και ολοκληρώνεται όπως πάνε τα πράγματα σήμερα επί Βαρθολομαίου αφού προηγήθηκαν οι αιρετικές αναγνωρίσεις ετεροδόξων στο Μπαλαμάντ, Πόρτο Αλέγκρε κλπ. Η Δυτική και Βόρεια Ευρώπη δυστυχώς μετά από τόσους αιώνες καταπίεσης και πλύσης εγκεφάλου λησμόνησε το ορθόδοξο παρελθόν της στενάζοντας κάτω από τις αιρέσεις και την αθεΐα. Κι είναι πολύ φυσικό όποιος έχει τα μυαλά στη θέση του να γίνεται άθεος παρά να ακολουθήσει τον ανύπαρκτο παραμορφωμένο Χριστό που του προσφέρουν. 

Αν η Ευρώπη δεν επιστρέψει πνευματικά στο παρελθόν της, πολλά δεινά θα της συμβούν.

Απόστολος Σαραντίδης

http://emmadimitris.blogspot.gr

π. Κωνσταντίνος Σκόδρας: ''[..]τὸ δικὸ μας ὀρθόδοξο φρόνημα δὲν θὰ μπορέσετε νὰ τὸ κάμψετε καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, κλῆρος καὶ λαὸς, ἐνάντια στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς κακοδοξίες''

Πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην 

Ορθόδοξος Τύπος

Τοῦ ἱερέως π. Κωνσταντίνου Σκόδρα 

Παναγιώτατε, 

Καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς πορείας σας ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης, μεθοδευμένα μᾶς ὁδηγεῖτε ταχύτατα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μετὰ λύπης μου παρατηρῶ ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καθολικὴ ἀντίδραση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ μεμονωμένων διαμαρτυριῶν ἀπὸ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὺς, τὸ Ἅγιο Ὄρος ἐν γένει, κρατᾶ στάση σιωπῆς. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐλέγξουν τὴν αἱρετικὴ πορεία σας, ὄχι μόνο σιωποῦν, ἀλλὰ ἀντίθετα προσπαθοῦν νὰ φιμώσουν τὸν ὁποιονδήποτε τὸ πράττει.Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι, ἡ πρόσφατη γενναία πράξη ὁμολογίας πίστεως τοῦ Μοναχοῦ Γέροντα Σάββα Λαυριώτη, ποὺ σὲ ἀνοιχτὲς ἐπιστολὲς του στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος (ἀρ. φύλ. 2025/06-06-2014 καὶ ἀρ. φύλ. 2038/26-9-2014) τάσσεται, ἐπώνυμα, ἐνάντια στὰ αἱρετικὰ φρονήματά σας καὶ στὴν σιωπὴ τῶν Ἡγουμένων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Μὲ ἀφορμὴ ὅσα προανέφερα καὶ ἐπειδὴ εἶστε ἡ κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, παίρνω τὸ θάρρος νὰ σᾶς πῶ τὰ ἑξῆς:

Εἰλικρινὰ ἀναρωτιέμαι, δὲν ἔχετε φόβο Θεοῦ; Δὲν ἀνησυχεῖτε γιὰ τὸν κατήφορο ποὺ ἔχετε πάρει; Καὶ τὶ ἐννοῶ μ’αὐτὸ; Ὅπως εἶναι φυσικὸ, ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου στὴν ζωὴ, κάποια στιγμὴ τελειώνει καὶ ἐσεῖς ἔχετε διανύσει ἀρκετὴ ἀπὸ αὐτὴν τὴν πορεία, συνεπῶς πλησιάζετε πρὸς τὸ τέλος της. Δὲν τρέμετε γιὰ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀπολογηθεῖτε, μπροστὰ στὸ φοβερὸ κριτήριο τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ, ἀφοῦ θὰ ἔχετε ὁδηγήσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου; Δὲν ἔχετε διδαχθεῖ τίποτα ἀπὸ τὴν Ἱστορία; Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Ἱστορίας, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Ἀδάμ καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο; Μία ἐντολὴ παρέβηκε καὶ παρέσυρε ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὸ παρήγορο βέβαια εἶναι ὅτι στὴν περίπτωση αὐτὴ, δηλαδὴ μὲ τὴν πτώση καὶ ἐξορία τοῦ Ἀδάμ ἀπὸ τὸν Παράδεισο, βρεθήκαμε μὲν σὲ μία ἐνδιάμεση κατάσταση, ὅμως μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν τήρηση τοῦ Εὐαγγελικοῦ Λόγου Του, μᾶς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν Αἰώνια Βασιλεία Του. Ἐνῶ στὴν δικὴ σας περίπτωση, μὲ τὴν δικὴ σας πτώση θὰ συμπαρασύρετε ὅλους ὅσοι σᾶς ἀκολουθοῦν στὴν αἰώνια καταδίκη.

Θὰ μπορούσαμε νὰ δικαιολογήσουμε τὸν Ἀδάμ, γιατὶ ἦταν ὁ πρῶτος καὶ δὲν ὑπῆρχε Ἱστορία, γιὰ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ αὐτὴν. Ἀντίθετα μὲ ἐσᾶς, ποὺ ὑπάρχουν 5.500 χρόνια ἱστορίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ 2000 χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιὰ νὰ διδαχθεῖτε. 

Δὲν ἔχετε καμία δικαιολογία, Παναγιώτατε, γιὰ τὶς πράξεις σας. Γιὰ νὰ προχωρήσω τὴν σκέψη μου ἀκόμα πιὸ βαθειὰ, θέλω νὰ τονίσω ὅτι δὲν στερεῖστε εὐφυΐας, ἀντιθέτως εἶστε εὐφυέστατος, ἑπομένως ὅ,τι κάνετε τὸ κάνετε ἀπoλύτως συνειδητὰ, μὲ ἀπόλυτη ἐπίγνωση τῶν κινήσεών σας. Δηλαδὴ εἶστε συνειδητὰ ταγμένος στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ κατά συνέπεια σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ ἡγηθεῖ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο.

Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε λίγο στὴν Ἱστορία, εἴδατε ποῦ κατέληξε ὁ Ἑωσφόρος καὶ μόνο στὴν σκέψη του, νὰ ἀνέβει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Στὴν τελικὴ ἀναμέτρηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Ἀντίχριστο, ἄν καὶ εἶναι ἤδη προφητευμένο, ἐσεῖς ποιὸς λέτε ὅτι θὰ νικήσει;Πραγματικὰ τρέμω στὴν ἰδέα νὰ βρεθῶ, ἔστω καὶ γιὰ ἕνα δευτερόλεπτο, στὴν θέση σας. Τὸ παρήγορο εἶναι ὅτι, ἀκόμα ἔχετε ἐλπίδα σωτηρίας, ἀπὸ τὸν κατήφορο τῆς ἀπώλειας ποὺ ὁδεύετε. 

Ὁ τρόπος εἶναι ἁπλὸς καὶ γνωστὸς: ἀρκεῖ νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ ἐπαναφέρετε τὴν Ἐκκλησία στὴν ὀρθόδοξη πορεία της. Αὐτὴν ποὺ, ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια, χιλιάδες Ἅγιοι Μάρτυρες μὲ τὸ αἷμα τους τὴν κράτησαν ἀλώβητη καὶ ἀμόλυντη, ἀπὸ τὴν λύσσα τοῦ σατανᾶ ποὺ ἤθελε νὰ τὴν ἀφανίσει.

Εἰλικρινὰ, μὲ ὅλη μου τὴν ἀγάπη, σᾶς εὔχομαι νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ ἀλλάξετε πορεία, γιὰ νὰ σώσετε καὶ τὸν ἑαυτό σας καὶ ὅσους σᾶς ἀκολουθοῦν. Νὰ εἶστε βέβαιος ὅτι ἄν μετανοήσετε, ἡ χαρὰ ποὺ θὰ δώσετε στὸν Χριστὸ καὶ σὲ ὅλη τὴν ἐπουράνια ἱεραρχία θὰ εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ ὅλοι θὰ σταθοῦμε δίπλα σας. Ἀνεξάρτητα, βέβαια, ἀπὸ τὴν πορεία ποὺ θὰ κρατήσετε ἐσεῖς, πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι τὸ δικὸ μας ὀρθόδοξο φρόνημα δὲν θὰ μπορέσετε νὰ τὸ κάμψετε καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, κλῆρος καὶ λαὸς, ἐνάντια στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς κακοδοξίες.

Σᾶς εὔχομαι καλὴ μετάνοια.

Υ.Γ. Ζητῶ συγνώμη ποὺ δὲν χρησιμοποιῶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα καὶ χρησιμοποιῶ μιὰ γλῶσσα ἁπλή, ποὺ ὅμως πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ μποροῦν νὰ τὴν νοιώσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὁποιουδήποτε ἐπιπέδου κι ἄν εἶναι. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, Ἰησοῦς Χριστὸς, εἶπε ὅτι ἦλθε νὰ μιλήσει στὶς καρδιὲς μας καὶ ὄχι στὰ μυαλά μας.

Ορθόδοξος Τύπος ,Αριθ Φύλλου 2044, 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014

http://www.orthodoxostypos.gr

Ποιος ο λόγος σύγκλησης της Ιεραρχίας;

Θλιβερότατον πρᾶγμα ἡ μνημόνευση καὶ ἡ κοινωνία μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς Ἐπισκόπους, παρότι συνειδητοποιοῦμε πώς, καὶ πρὶν συνέλθουν σὲ Σύνοδο, κι ἀφοῦ συνέλθουν, δὲν θὰ «συνέλθουν»- ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουν τὴ γραμμὴ τῆς «νέας Ἐκκλησίας» τῶν Οἰκουμενιστων!

Το ακούσατε όλοι οι ενδιαφερόμενοι και προβληματιζόμενοι και ανησυχούντες περί της «συνόδου της Κρήτης»; Επισφραγίστηκαν επιστημονικά και με βουλοκέρι τα αποτελέσματα και οι αποφάσεις της. Άρα λοιπόν, πάρτε τα μέτρα σας, όσοι σκέφτεστε να τοποθετηθείτε σχετικά, σε οποιαδήποτε επόμενη συζήτηση, οιουδήποτε επιπέδου. Αυτά υπενόησε εμμέσως, πλην σαφώς, ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την Επιστημονική Ημερίδα «Μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο». 

Ποιοι επιστήμονες ήταν αυτοί που έβγαλαν τα σχετικά πορίσματα; Κλήθηκαν να συνεργαστούν επιστήμονες από κάθε πλευρά και να

ακουστεί ελεύθερα η κάθε άποψη; Δεν φαίνεται να συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν γνώμη. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί και αξιολογότατοι. Δεν μπορεί! Αγνοήθηκαν. Σκοπίμως.

Είπε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος για τη «σύνοδο»: «…ο χρόνος που περνά εξωραΐζει τα πράγματα και δείχνει μόνο την ομορφιά. Κάθε μεγάλο γεγονός έχει πολλές εικόνες. 
Όταν περάσει ο καιρός, αυτοί που θα κάνουν την κρίση της συνόδου της Κρήτης θα βρουν κάποια καλά λόγια να πούνε, που δεν βρίσκουν οι σημερινοί».

Ομορφιά, λοιπόν. Μη διανοηθούμε τίποτε άλλο. Αύριο κιόλας ο εξωραϊσμός θα έχει προχωρήσει, ενώ στα τέλη Νοεμβρίου θα λάμπει το φως της «συνόδου» εκτυφλωτικά. Προσέχετε πώς θα προσέλθετε!

Πρώτα πρώτα, οι Σύνοδοι, ως γεγονότα, δεν «έχουν πολλές εικόνες». Μία είναι η εικόνα που ζωγραφίζουν στην ιστορία της Εκκλησίας: Αυτή της οριοθέτησης της μιας Αλήθειας, η οποία είναι διαχρονική. Είναι ελεύθερη του χρόνου και αιώνια. Κάθε συνερχόμενη Σύνοδος επικυρώνει τις προηγούμενες και καθίστανται όλες απλανείς οδοδείκτες έως της Δευτέρας Παρουσίας. Αυτή δεν το έπραξε. Θα την διαγράψει ο χρόνος.

Οι Σύνοδοι δεν έχουν ανάγκη από «κάποια καλά λόγια». Δεν έχουν ανάγκη από «εύγε». Υποβαθμίζεται με τέτοια λόγια ένα γεγονός θεοφανείας. Διότι κάθε Αγία Σύνοδος είναι και μια «μικρή Πεντηκοστή». Αυτή είχε απόλυτα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Σχετικοποιείται και απαξιώνεται ο θεσμός της Συνόδου, όταν προβάλλεται ως ένας αυτών των κοσμικών συνεδρίων και το αποτέλεσμα αυτής, ως τιθέμενο υπό κρίση και σύγκριση, όταν αφήνεται ως ασθενής στον ιατρό το χρόνο να αναδείξει σταδιακά τις αλήθειες της. Δηλαδή, όταν οι γιατροί εφευρίσκουν νέα φάρμακα, επιβεβαιώνουν την γνησιότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους δοκιμάζοντάς τα επάνω στους ασθενείς; 

Τα χρησιμοποιούν και διακινδυνεύουν τις ζωές των ασθενών, ελπίζοντας πως θα αποδειχθούν σωτήρια και εντέλει αφήνεται ο χρόνος να μετράει τους νεκρούς;

Ακόμη, δεν είναι οι Σύνοδοι έργα τέχνης, για να βαθμολογηθούν από τους κριτικούς.
Δεν έχουν ως θέμα τους τίποτε άλλο, εκτός από τη διατύπωση των όρων της Αλήθειας. 

Δεν είναι επιτυχία ανθρώπινη, αλλά αποκάλυψη, δώρο του Αγίου Πνεύματος προς τη στρατευόμενη Εκκλησία, διά των κεκαθαρμένων ψυχών, που συνήλθαν ακριβώς γι` αυτόν το λόγο. Έγιναν έτσι τα πράγματα; Λέει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης: «Το θέτω το ερώτημα». Και συνεχίζει:

Και γι΄ αυτό οι Πατέρες λένε: «Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν».

Επικαλούνται το γεγονός, ότι έτσι θέλει το Πνεύμα το Άγιον. Πού το ξέρουν ότι έτσι θέλει το Πνεύμα το Άγιον; Εάν συνέλθει μια ομάδα εκατό επισκόπων και οι είκοσι πέντε επίσκοποι βρίσκονται σε κατάσταση φωτισμού, οι είκοσι πέντε θα είναι οι καθοδηγητές της Συνόδου. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί; Διότι, όχι μόνον ομιλούν εκ πείρας γι΄ αυτά τα θέματα, αλλά επικαλούνται και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και την πατερική Παράδοση και κάνουν τη σωστή ερμηνεία. Οπότε, εκείνοι που παρακολουθούν αυτήν την ερμηνεία που κάνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, πείθονται από τα επιχειρήματα και δέχονται αυτές τις απόψεις και ας μην είναι οι ίδιοι ακριβώς σε κατάσταση φωτισμού».

Οι Σύνοδοι δεν συνέρχονται για το σχετικό καλό ούτε για το ωραίο ούτε για το κατά άνθρωπον αρεστό και ευχάριστο. Ούτε περιορίζονται από σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις, που έχουν κινητήρια δύναμη τα πάθη των ανθρώπων. Η Εκκλησία έχει ανάγκη από Σύνοδο, που θα οριοθετήσει την Αλήθεια, αγωνιζόμενη ευθέως κατά οιασδήποτε πλάνης και αιρέσεως, η οποία επιχειρεί να μολύνει την καθαρότητα της πίστης μας. Αυτό είναι το κυριότερο και βαρύτερο έγκλημα της συνόδου της Κρήτης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η προσπάθεια να αναδείξει ως εκκλησίες τις αιρέσεις.

Οι Σύνοδοι δεν εξωραΐζονται ούτε σπιλώνονται από το διάβα του χρόνου με μεθοδεύσεις και προσπάθειες επιβολής των αποτελεσμάτων τους και των αποφάσεών τους. Δε χρειάζονται λιβάνισμα από κανέναν.

Οι Σύνοδοι επικρατούν ελεύθερα και αβίαστα, ως θεσμοί, οι οποίοι λειτούργησαν μόνο για την Αλήθεια και τίποτε άλλο. Δεν επιβάλλονται, αλλά αγκαλιάζονται από το πλήρωμα, αφού διασφαλίζουν και οριοθετούν την Αλήθεια, την Εκκλησία. 

Εδράζονται στις καρδιές των πιστών και γίνονται αποδεκτές και εφαρμόζονται με θεία πληροφορία και όχι με διαφήμιση και προπαγάνδα και επιβολή βίας ούτε με επιστράτευση επιστημόνων και ακαδημαϊκών, ως οργάνων επιβολής και επιβεβαίωσης της ορθότητας των αποφάσεών τους.

Ακόμη, η Εκκλησία και η Αλήθεια της ούτε έχουν ανάγκη ούτε ζητούν ανταλλαγές φιλοφρονήσεων για τους αγώνες και την αντιμετώπιση των αιρέσεων και εντέλει για τη διατύπωση των αποφάσεών τους. Ζητούν τη γνησιότητα διά της μίας οδού: Αυτής που δίδαξαν οι Απόστολοι και συνέχισαν οι φωτισμένοι και άγιοι Πατέρες στην ιστορική της πορεία.

Όπως προαναφέραμε, η δήλωση του Αρχιεπισκόπου εκπέμπεται προς κάθε κατεύθυνση, ως έμμεση προειδοποίηση ή και ως προϊδεασμός για την τοποθέτηση επί του θέματος των μελλόντων να συνέλθουν στη Σύνοδο της Ιεραρχίας επισκόπων. 

Άρα προς τι η Σύνοδος της Ιεραρχίας; Για να κλείσουν μάτια και στόματα; Είναι κάτι ανάλογο μ΄ αυτό που συνέβαινε με έναν υπουργό επί παχιών αγελάδων, ο οποίος άγεται και φέρεται τώρα από δικαστήριο σε δικαστήριο και από φυλακή σε φυλακή. Δήλωνε στους δημοσιογράφους πως «λειτουργούσαν οι θεσμοί της δημοκρατίας» κι από την άλλη κατέκλεβε τη χώρα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ποια είναι η ουσία;

Έτερον, εκάτερον: Θα συνέλθουν οι Αρχιερείς στη Σύνοδο της Ιεραρχίας, ενώ το αποτέλεσμα θα είναι προαποφασισμένο. 

Θλιβερότατο για την Εκκλησία της Αλήθειας!

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-11-2016

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΓΙΑΤΙ “ΚΟΙΝΩΝΑΜΕ”;

Ἡ Θεία Εὐχαριστία δὲν εἶναι μία πράξη ἀτομικῆς εὐσέβειας. Δὲν κοινωνοῦμε ἁπλῶς γιὰ νὰ γίνουμε καλύτεροι, γιὰ νὰ πάρω ἐγὼ τὸν Χριστὸ μέσα μου, ὁ καθένας ξεχωριστά· ὁ σκοπὸς τῆς κοινωνίας, ὁ σκοπὸς ποὺ ὅρισε ὁ Χριστὸς νὰ κοινωνοῦμε, δὲν εἶναι μόνον αὐτός: ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ πραγματώσουμε τὴν Ἐκκλησία, νὰ κτίσουμε τὴν Ἐκκλησία, στὶς φλέβες τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ρέει τὸ ἴδιο αἷμα, τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ αἷμα τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, κάνοντάς μας ἔτσι ἕνα σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Θεία Εὐχαριστία λοιπόν, ἡ Λειτουργία μὲ τὴν ὁποία τελεῖται ἡ Θεία Εὐχαριστία, εἶναι ἡ ἐν τόπῳ καὶ ἐν χρόνῳ ἔκφραση καὶ πραγμάτωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου σημαίνεται ἡ Ἐκκλησία καὶ σώζεται ὁ ἄνθρωπος· καὶ ἐφ᾽ ὅσον ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομεῖται ἀπὸ τοὺς μετέχοντες στὴ Θεία Εὐχαριστία, αὐτοὶ γίνονται «λίθοι ζῶντες» (Α´ Πέτρ. β´ 5), μὲ τοὺς ὁποίους οἰκοδομεῖται αὐτὸ τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα, ἡ θεία οἰκοδομὴ («Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε», Α´ Κορ. γ´ 9). Μία οἰκοδομή, τῆς ὁποίας θεμέλιο εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, ποὺ τοὺς ἔθεσε ὁ Χριστὸς ὡς θεμέλιο, καὶ γι᾽ αὐτὸ ὀνομάζουμε ἀποστολικὴ τὴν Ἐκκλησία. […]

Τὸ κυριότερο συμπέρασμα ἐκ τῶν λεχθέντων μπορεῖ νὰ συνοψισθεῖ στὴν προαναφερθεῖσα φράση τοῦ ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται ἐν τοῖς μυστηρίοις». 

Καὶ τὸ βασικότερο μυστήριο, τὸ ἕνα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. 

Ἡ Ἐκκλησία δομεῖται μὲ τὴν Θεία Εὐχαριστία καὶ ἡ Θεία Εὐχαριστία «σημαίνει» τὴν Ἐκκλησία. Πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία ὄχι γιὰ νὰ «παρακολουθήσουμε ἐν κατανύξει», ἀλλὰ γιὰ νὰ κοινωνήσουμε. 

Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι τὸ ἐπιστέγασμα ὅλης τῆς Λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ἑβδομάδας ποὺ πέρασε καὶ ὅλης τῆς ζωῆς μας ποὺ πέρασε μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή. Ὅλα αὐτὰ κορυφώνονται στὴ στιγμὴ ποὺ κοινωνεῖ ὁ λαὸς καὶ γίνεται λαὸς τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερέας ἀμέσως μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία λέει: «Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου». Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπιστέγασμα, τὸ τέλος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, καὶ συγχρόνως ἡ δομικὴ πράξη, μὲ τὴν ὁποία κτίζεται ἡ Ἐκκλησία. 

Δὲν ἀρκεῖ νὰ παρακολουθοῦμε, ἔστω ἐν κατανύξει, ἂν δὲν μετέχουμε ἐν κατανύξει στὴν Θεία Εὐχαριστία.

Τέλος, διὰ τῆς βρώσεως τῆς Θείας Εὐχαριστίας αἴρονται οἱ συνέπειες τῆς βρώσεως ποὺ ἔβγαλε τοὺς Πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν παράδεισο. Διὰ τῆς μετοχῆς στὸ Δεῖπνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας γινόμαστε μέτοχοι κάποιου ἄλλου δείπνου, τοῦ ἐσχατολογικοῦ δείπνου, στὸ ὁποῖο μᾶς ἐκάλεσε ὁ Θεὸς (πρβλ. παραβολὴ Μεγάλου Δείπνου). 

Μᾶς καλεῖ νὰ μετάσχουμε στὸ δεῖπνο ἐκεῖνο: «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον. Σὺ γὰρ εἶ τὸ ὄντως ἐφετόν, καὶ ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων σε, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν… ». 

Αὐτὸ τὸ κάλλος τὸ ἄρρητο τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ θὰ δοῦν ὅσοι θὰ βρίσκονται στὰ δεξιά Του, κατὰ τὴν παραβολὴ τῆς μελλούσης κρίσεως, αὐτὴ τὴν θέα τοῦ ἀρρήτου κάλλους τοῦ Θεοῦ θὰ ἀξιωθοῦν οἱ φίλοι του νὰ ἀπολαύσουν.

Ἀπόσπασμα μελετήματος 

τοῦ Γεωργίου Γ. Γαλίτη

Ἡ Ἐκκλησία ὡς χορηγός τῆς σωτηρίας

στὸν τόμο «Ἀποκάλυψη καὶ Ἐκκλησία»

ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Ἠλείας,

Πύργος 2006, σελ. 56 ἑπ.

https://christianvivliografia.wordpress.com

Μη κατακρίνετε

Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιον Κεφ.7, στ.1-5

"Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε"

δηλαδή: "Μη κατακρίνετε και μη καταδικάζετε τον πλησίον σας, για να μη κατακριθείτε και σεις από το Θεό"

"ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν"

δηλαδή: "Διότι με τη σκληρή και αυστηρή κρίση, που κατακρίνετε, θα κατακριθείτε και με το ίδιο μέτρο, που κρίνετε τις πράξεις του πλησίον, θα μετρηθεί από το Θεό και θα κριθεί και η δική σας ζωή και συμπεριφορά"

"τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;"

δηλαδή: "γιατί βλέπεις το μικρό αχυράκι, που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, και δεν αισθάνεσαι το δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; (γιατί επικρίνεις το ελαφρύ σφάλμα του αδελφού σου και δεν συναισθάνεσαι το βαρύτατο δικό σου παράπτωμα;)"

"ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου;"

δηλαδή: "και με τι δικαίωμα θα πεις στον αδελφό σου, άφησέ με να βγάλω το αχυράκι από το μάτι σου (να διορθώσω δηλαδή εγώ, σαν καλύτερος τάχα, το δικό σου σφάλμα), τη στιγμή που υπάρχει στο μάτι σου δοκάρι ολόκληρο (δηλαδή βαρύνεσαι εσύ από μεγάλα αμαρτήματα);"

"ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου"

δηλαδή: "Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά, ώστε να βγάλεις με προσοχή και αγάπη το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου"

http://dromosorthodoxias.blogspot.gr/

ΑΤΟΠΑ ΣΤΙΣ ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ

Βάπτισμα σημαίνει ἀπελευθέρωσις ἀπό τὴν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Βάπτισμα σημαίνει ἄφεσις ἁμαρτιῶν. Βάπτισμα σημαίνει ἀναγέννησις. Βάπτισμα σημαίνει σύνταξις στὴν παράταξι τοῦ Χριστοῦ. Βάπτισμα σημαίνει ἔνταξις στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Βάπτισμα σημαίνει ἁγιασμός. Βάπτισμα σημαίνει ἐγχρίστωσις.

Βαπτιζόμαστε «εἰς τόν θάνατον καὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν Αὐτοῦ» (Ρωμ. ϛ´3-4).

Θάνατος καὶ ἀνάστασις τὸ βάπτισμα. Πεθαίνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ἀνασταίνεται ὁ «καινός», ὁ νέος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος. Ντύνεται τὸν Χριστό, ντύνεται στὰ λευκά.«Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»(Γαλ. γ´ 27).

Λευκά τά ροῦχα τοῦ βαπτιζομένου. Δυστυχῶς πολλὰ ἄτοπα παρατηροῦνται κατὰ τὶς βαπτίσεις. Ἕνα εἶναι καὶ τὰ ἐνδύματα. Μὲ ποικιλόχρωμα ροῦχα ντύνουν μερικοί τά μωρά, ὅταν βγαίνουν ἀπό τὴν κολυμβήθρα. Λησμονοῦν, ὅτι ὅλα ἔχουν τὴ σημασία τους καὶ τὸ συμβολισμό τους. Λευκὸ χιτῶνα φοροῦσαν οἱ βαπτιζόμενοι στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία.

Μερικοὶ σημειώνουν ὡς ἄτοπο καὶ τὸ ὅτι ἔχουμε βάπτισι νηπίων (νηπιοβαπτισμός). Βεβαίως προηγεῖται ἡ κατήχησις καὶ ἕπεται τὸ βάπτισμα. Ὁ βαπτιζόμενος πρέπει νὰ ἔχη συνείδησι τοῦ τί ἐπιτελεῖται καὶ μὲ δέος νὰ προσέρχεται γιὰ νὰ πῆ τὸ «Συντάσσομαι τῷ Χριστῷ» καὶ νὰ ἀπαγγείλη τό«Πιστεύω».

Δὲν εἶναι πάντως ἔξω ἀπό τὴν Καινοδιαθηκικὴ πρακτικὴ καί τήν ἀποστολικὴ παράδοσι ὁ νηπιοβαπτισμός. Μαρτυρία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου λέει: «Καί τά παιδία βαπτίζομεν, καίπερ ἁμαρτίας οὐκ ἔχοντα, ἵνα προστεθῇ ἁγιασμός, δικαιοσύνη, υἱοθεσία, κληρονομία, ἀδελφότης, τὸ μέλη εἶναι τοῦ Χριστοῦ» (Ε.Π.Ε. 30,386).

Τὸ ἄτοπο δὲν ἔγκειται στὴ βάπτισι βρεφῶν. Τὸ ἄτοπο ἔγκειται στὸ θέμα τῆς κατηχήσεως. Δέχθηκε μὲν ἡ Ἐκκλησία νὰ μετατεθῆ ἡ κατήχησις μετὰ τὸ βὰπτισμα, ἀλλὰ νὰ γίνεται ὁπωσδήποτε ἀπὸ καταρτισμένα πρὸς τοῦτο πρόσωπα, καὶ ἐγκαίρως. Αὐτὸ τὸ ἔργο ὑποτίθεται, ὅτι ἀναλαμβάνουν οἱ γονεῖς, ὁ ἱερέας καὶ ὁ ἀνάδοχος.

Ἀλλ’ ὁ μὲν ἱερέας συνήθως δὲν παρακολουθεῖ τὴν πορεία τοῦ παιδιοῦ, οἱ δὲ γονεῖς καὶ ὁ ἀνάδοχος εἶναι ἀκατάρτιστοι. Ὡς ἀνάδοχος ἐνίοτε μπορεῖ νὰ ἐμφανισθῆ κάποιος ἄθεος συγγενὴς ἢ γνωστός, κάποια γυναίκα μὲ ἔξαλλη ἐμφάνισι ἢ ἀκόμη καὶ κάποιο μικρὸ παιδί!!! Πρόκειται γιάγελοιοποίησι τοῦ βαπτίσματος. Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν παρέστη ὡς ἀνάδοχος στὴ βάπτισι βρέφους στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου Λουμπαρδιάρη ἕνας ἄθεος ὑπουργός!

Ἄλλο ἄτοπο, πού συμβαίνει στὶς βαπτίσεις, εἶναι ἡ ὀνοματοδοσία. Ἡ βάπτισις γίνεται «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Τὸ ὄνομα ταυτίζεται μὲ τὸ πρόσωπο. Ἕνα πρόσωπο, ἕνα ὄνομα.

Γιατί νὰ δίνουν δύο ὀνόματα; Ἀκόμα καὶ τὸ παιδὶ μπερδεύεται μὲ τὰ δύο ὀνόματα. Εἶναι φανερό τό γιατί δίνουν δύο ὀνόματα: Γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν καὶ τὴ δική τους ἐπιθυμία οἱ γονεῖς (ἤ τό… τάμα!) καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ παπποῦ ἢ τῆςγιαγιᾶς, πού ἀπειλοῦν ὅτι θὰ φύγουν ἀπὸ τὴ βάπτισι, ἂν δὲν ἀκουσθῆ τὸ ὄνομά τους!!!

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καυτηριάζει τὴν ἀπαίτησι τῶν παππούδων: «Τί προσέφερες -λέει- στην πίστι καὶ θέλεις ν’ ἀπαθανατισθῆς: Ἄφησε νὰ δώσουν στὸ παιδὶ τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀποστόλου ἤ ἑνὸς μάρτυρος». Μιλάει δὲ γιὰ τὴν περίπτωσι ἑνὸς ἁγίου στὴν Ἀντιόχεια, πού οἱ γονεῖς «καὶ πατέρας καὶ πάππους καὶ προγόνους παρατρέχουσι καὶ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον τοῖς τεχθεῖσι παιδίοις ἐπιτιθέασιν» (Ε. Π.Ε. 37,22).

Οἱ χριστιανοὶ γονεῖς ἄς δίδουν τό ὄνομα (ἕνα) στὸ βρέφος, τὴν ὄγδοη ἡμέρα κατὰ τὴν τάξι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ εὐχολογίου. Μὲ τὸ ὄνομα δὲν ἱκανοποιοῦμε πείσματα καὶἐγωϊσμούς!

ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Μέγας Βασίλειος: Ο θυμός είναι χείμαρος που παρασύρει τα πάντα

«O θυμός είναι κατά κάποιο τρόπο κάποια έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, η οργή δε, είναι η μόνιμη λύπη και διαρκής ορμή προς την ανταπόδοση αυτών που επροκάλεσαν την αδικία, σαν να καλλιεργείται με ζέση η ψυχή προς την εκδίκηση».

Tο παρακάτω απόσπασμα όπως και το προηγούμενο, προέρχεται από την ομιλία του M. Bασιλείου σχετικά με το θυμό και την οργή «Kατά οργιζομένων»:

«Tο πάθος του θυμού, από τη στιγμή που θα αποβάλει την λογική και εξουσιάσει την ψυχή, αποθηριώνει εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο, και δεν του επιτρέπει ούτε άνθρωπος να είναι, αφού δεν έχει πλέον την βοήθεια της λογικής.

Διότι, όπως ακριβώς είναι το δηλητήριο στα δηλητηριώδη ζώα, το ίδιο γίνεται ο θυμός σ’ αυτούς που οργίζονται. Λυσσούν όπως ακριβώς τα σκυλιά, επιτίθενται όπως ακριβώς οι σκορπιοί, δαγκάνουν όπως τα φίδια.

H Γραφή αυτούς που διακατέχονται από το πάθος τους αποκαλεί με ονομασίες των θηρίων, “σκυλιά άφωνα” (Hσ. 56, 10), φίδια, “γεννήματα εχιδνών” (Mατθ. 3, 7) και άλλα παρόμοια.

Διότι αυτοί που είναι έτοιμοι να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον και να βλάψουν τους ομόφυλούς τους, ευλόγως θα μπορούσαν να συναριθμηθούν με τα θηρία και τα δηλητηριώδη ζώα στα οποία εκ φύσεως ενυπάρχει αδιάλλακτο μίσος προς τους ανθρώπους. Eξαιτίας του θυμού υπάρχουν αχαλίνωτες γλώσσες και ξέφραγα στόματα. Xέρια ασυγκράτητα, ύβρεις, χλευασμοί, κατηγορίες, προσβολές και τόσα άλλα που δεν μπορεί να απαριθμήσει κανείς, είναι πάθη που γεννώνται από την οργή και τον θυμό.

Aπό το θυμό και ξίφος ακονίζεται. Tολμάται θάνατος ανθρώπου από χέρι ανθρώπινο. Aπό αυτόν μεν οι αδελφοί αγνόησαν ο ένας τον άλλον, γονείς και παιδιά εξέχασαν την συγγένεια. Kατά πρώτον λοιπόν αγνοούν τους εαυτούς τους οι οργιζόμενοι, έπειτα όλους μαζί τους φίλους.

Όπως δηλαδή οι χείμαρροι που μαζεύονται στα κοιλώματα παρασύρουν ό,τι βρουν μπροστά τους, έτσι οι ορμές των οργιζομένων είναι βίαιες και ασυγκράτητες και παρασύρουν ομοίως όλους.

Oι θυμώδεις δεν σέβονται τα γηρατειά, ούτε την αρετή της ζωής, ούτε την συγγένεια, ούτε υπέρτερα χαρίσματα, ούτε τίποτε άλλο από τα τίμια των ανθρώπων. O θυμός είναι μια στιγμιαία τρέλλα.

Mη λοιπόν θεραπεύετε το κακό με το κακό, μήτε να επιχειρείτε να υπερβείτε ο ένας τον άλλον στις συμφορές. Σε ύβρισε αυτός που οργίσθηκε; Σταμάτησε το κακό με τη σιωπή. Eσύ δε, σαν ρεύμα, την οργή εκείνου αφού υποδεχθείς στην καρδιά σου, τους ανέμους να μιμήσαι, που με το αντιφύσημα ανταποδίδουν κάθε τι που λαμβάνουν.

Nα μην κάνεις διδάσκαλό σου τον εχθρό, μήτε αυτό που μισείς.

Mήτε να γίνεις σαν καθρέφτης του οργίλου, με το να δεικνύεις την μορφή εκείνου στον εαυτό σου. Eκείνος είναι κατακόκκινος, εσύ όμως δεν εκοκκίνησες; Mάτια κατακόκκινα, τα δικά σου, όμως, πες μου, γαληνεύουν; Φωνή τραχεία, η δική σου όμως είναι ήπια;

Oύτε ο αντίλαλος στις ερημιές δεν επιστρέφει συνήθως έτσι ακέραιος πίσω σε αυτόν που φωνάζει, όπως γυρίζουν οι ύβρεις στον οργιζόμενο. Mάλλον δε, ο αντίπαλος γυρίζει ο ίδιος, η δε ύβρη επανέρχεται με προσθήκη.

O θυμός προκαλεί μάχη, η μάχη γεννά ύβρεις, οι ύβρεις κτυπήματα, τα κτυπήματα τραύματα, από τα οποία πολλές φορές προκαλούνται θάνατοι. Aπό την πρώτη στιγμή ας σταματήσουμε το κακό με το να ξεριζώσουμε την οργή με κάθε τρόπο από τις ψυχές.

Σε έβρισε; Συ πες καλό λόγο.

Σε εκτύπησε; Eσύ να υπομείνεις.

http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/

Ο Αββάς Βαρσανούφιος ο Μέγας λέγει ότι «χωρίς τον κόπο της καρδιάς, κανείς δεν αποκτά την διάκριση των λογισμών»....''Θυμάμαι ότι, μετά από μελέτη έξι μηνών κάθε διαθεσίμου Ορθοδόξου βιβλίου στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Σικάγο, και πριν ακόμη επισκεφθώ κάποια Ορθόδοξη ενορία, είπα στον εαυτό μου: «Θα κάνω ό,τι είναι απαραίτητο για να γίνω Ορθόδοξος, ακόμη και αν χρειασθεί να αλλάξω υπηκοότητα και να γίνω Ρώσσος ή Έλληνας, ή να μάθω Ρωσσικά ή Ελληνικά»

«Ένας Οικουμενισμός, λοιπόν, που προσποιείται ότι οι πραγματικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας είναι ασήμαντες, περιπίπτει πράγματι σε ένα τέτοιο φοβερό αμάρτημα, και διότι αρνείται την αλήθεια, την οποία τόσοι πολλοί πρώην ετερόδοξοι Χριστιανοί αγωνίστηκαν πολύ για να την βρουν, και διότι προσπαθεί να κλείσει την πόρτα σε όσους ακόμη την αναζητούν. Δεν πρέπει να μας παραπλανήσει η χαμογελαστή μάσκα του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι αντίθετος σε κάθε βήμα κάποιου που ψάχνει την Αλήθεια και επιδιώκει την ένταξή του μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.» 

(Ιερομόναχος Αλέξιος Καρακαληνός)

Επιστροφές ετεροδόξων στην Ορθοδοξία Ιερομόναχος Αλέξιος Καρακαληνός

Ο Χριστός είναι «το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Και όπως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει: «Η Χάρις εις πάντας εκκέχυται· ουκ Ιουδαίον, ουκ Έλληνα, ου βάρβαρον, ου Σκύθην, ουκ ελεύθερον, ου δούλον αποστρεφομένη· πάντας ομοίως προσιεμένη (προσεγγίζουσα) και μετά της ίσης τιμής». Αν και σήμερα κάποια έθνη έχουν διαφορετικό όνομα, ο Χριστός συνεχίζει το έργο Του, της σωτηρίας των ανθρώπων, προσκαλώντας στην Ορθόδοξη Εκκλησία πολλούς, που ανετράφησαν μέσα σε κοινότητες ετερο-Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι περιπτώσεις τους είναι ποικίλες και ομοιάζουν – αν τις συνθέσει κανείς – με ένα πολύχρωμο χαλί από τους θαυμαστούς τρόπους της Θείας Χάριτος και το μυστήριο της ανθρωπίνης καρδιάς.

Υπάρχουν πολλές αιτίες για τις οποίες κάποιος, που ανήκει σε μια ετερόδοξη ομολογία, έρχεται στην Ορθοδοξία. Αλλά ο πιό σημαντικός παράγων είναι πάντα η παρουσία της Θείας Χάριτος, η οποία δρα κατά ποικίλους τρόπους, αγγίζοντας την ψυχή κάθε ανθρώπου, που είναι δεκτικός φωτισμού, και οδηγώντας τον να αναζητήσει την αλήθεια. Μετά,

εκείνος πωλεί ό,τι έχει στην κατοχή του, με σκοπό να αποκτήσει τον «πολύτιμο μαργαρίτη», την Ορθόδοξη πίστη μας. Από το πολύ έλεος του Θεού, η Θεία Χάρις άγγιξε και την ιδική μου ψυχή οδηγώντας με αρχικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τελικά στο Άγιον Όρος, αν και μεγάλωσα σε μια μικρή προτεσταντική κοινότητα, σε μια επίσης μικρή πόλη των ΗΠΑ, όπου ούτε ποτέ συνάντησα μια Ορθόδοξη ενορία, ούτε ποτέ είχα οποιαδήποτε επαφή με κάποιον Ορθόδοξο χριστιανό.

Όταν ήμουν νέος είχα διδαχθή ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες ήταν βασικά ίδιες, και ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν ασήμαντες. Παρόλα αυτά η πείρα με έκανε να θέσω υπό κρίση αυτή την κεντρική διδασκαλία της Οικουμενιστικής Κινήσεως. Όταν ήμουν 14 ετών και παρακολουθούσα το μάθημα του κατηχητικού σχολείου σε ένα ναό των Μεθοδιστών, συγκεκριμένα στο ναό όπου ο παππούς μου ήταν παλαιότερα ο πάστορας, έκανα στον κατηχητή μου την εξής ερώτηση: «Γιατί πρέπει να είμαι Μεθοδιστής και όχι Ρωμαιοκαθολικός ή Πρεσβυτεριανός ή Βαπτιστής; Πώς μπορώ να ξέρω ότι οι Μεθοδιστές έχουν την αλήθεια;». Ο κατηχητής μου, όμως, δεν μου έδωσε ικανοποιητική απάντηση, και από τότε άρχισε η μακρά μου πορεία αναζητήσεως της Αληθείας.

Τώρα βλέπω ότι ο δικός μου δρόμος της αναζητήσεως είχε πολλά κοινά σημεία με εκείνα άλλων αναζητητών, οι οποίοι επίσης κατέληξαν από την ετεροδοξία στην Ορθοδοξία, και θα ήθελα να σκιαγραφήσω κατ’ αρχήν τους κύριους λόγους – λίγο πολύ κοινούς – για τους οποίους κάποιος ετερόδοξος προσέρχεται στην Ορθοδοξία. 

Και, κατά δεύτερον λόγον, να επισημάνω μερικές συνέπειες που έχει αυτή η μεταστροφή του στην Ορθοδοξία όσον αφορά στην εμπλοκή μας στην Οικουμενιστική Κίνηση.

Λόγω ελλείψεως χρόνου δεν μπορώ να παρουσιάσω πολλά παραδείγματα, τα οποία θα περιληφθούν στα Πρακτικά του Συνεδρίου. Στους περισσότερους ανθρώπους που προσέρχονται στην Ορθοδοξία, εμού συμπεριλαμβανομένου, διακρίνομε τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά εκείνα, που απαντώνται σε όσους έλαβαν το δώρο της μετανοίας. Αυτά είναι η συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδία, μία ειλημένη απόφασις να βρει κανείς οπωσδήποτε την αλήθεια ανεξαρτήτως κόστους, ένα ταπεινό φρόνημα, που του επιτρέπει να δει την ζωή από μια άλλη οπτική γωνία, μια διάθεσις να κάνει συγκρίσεις μεταξύ εκείνου που είχε και αυτού που ανακαλύπτει και, τελικά, μια σταθερή απόφαση να αλλάξει ζωή. Είναι ο «πόνος της καρδιάς» εκείνο που καθιστά ικανούς τους ετεροδόξους να μην εμπιστεύονται πλέον την ιδική τους λογική, τις ιδικές τους απόψεις και τα ιδικά τους συναισθήματα, ώστε να μπορούν πλέον να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους τους ισχυρισμούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να ασκούν κριτική επάνω στα ιδικά τους πιστεύω και να διερωτώνται για το τι έχει μεγαλύτερη αξία στην ζωή.

Ο Αββάς Βαρσανούφιος ο Μέγας λέγει ότι «χωρίς τον κόπο της καρδιάς, κανείς δεν αποκτά την διάκριση των λογισμών». Αυτό ισχύει και για κάθε μορφή διακρίσεως. Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις καί οι πειρασμοί, που φέρνουν πόνο στην καρδιά, είναι μεταξύ των μεγαλυτέρων ευεργεσιών του Θεού, επειδή δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να λάβει χώρα ένας προβληματισμός, μια αναθεώρηση των θέσεων και, ενδεχομένως, μια στροφή προς την Ορθοδοξία. Για τους πρώην Ευαγγελικούς, οι οποίοι ενεπλάκησαν στην ιεραποστολική οργάνωση «Cambridge Crusade» (Καίμπριντζ Κρουσέϊντ), η αποτυχία τους να προσηλυτίσουν σταθερά ανθρώπους στην πίστη του Χριστού, τους έκανε να αναρωτηθούν για την αξία της υπάρξεως αυτής της οργανώσεως, πράγμα πού τους οδήγησε στην αναζήτηση της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, μια αναζήτηση η οποία έληξε το 1987 με την είσοδό τους στην Ορθοδοξία.

Σε άλλους, η ίδια η συνάντηση με την Ορθοδοξία επιφέρει μια κρίση, η οποία τους κάνει να διερωτώνται για την αλήθεια των πιστεύω τους. Έχει υπάρξει ένας αριθμός προσηλύτων στην Ορθοδοξία, που άρχισαν την πορεία τους προς αυτήν κατά αρνητικό τρόπο, προσπαθώντας δηλαδή να αποδείξουν ότι η Ορθοδοξία έχει λάθος. Ένας τέτοιος ήταν ο Θ. Α., ο οποίος αν και μεγάλωσε μέσα σε ένα ελληνορθόδοξο περιβάλλον, αργότερα στο Λύκειο ενεπλάκη σε προτεσταντικές ομάδες και προσηλυτίστηκε. Για να μπορέσει ο ίδιος να μεταστρέψει τους Ορθοδόξους, αλλά και να πεισθεί ο ίδιος ότι η Ορθοδοξία είναι λανθασμένη, άρχισε να μελετά βιβλία σχετικά με την Ορθοδοξία. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Πείσθηκε ο ίδιος ότι η Ορθοδοξία κατέχει την αλήθεια. Άπαξ τώρα και έχει κάποιος ταπεινά αποδεχθεί την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν τον Θεανθρώπινο θεσμό, που έχει την μόνη αυθεντία στην ζωή, όσον αφορά στην σωτηρία του, η μετάβαση από την συγκατάθεση της καρδιάς στην πρακτική επιστροφή στην αληθινή πίστη απαιτεί και μιαν άλλη αρετή, την οποία ο άγιος Κλήμης, ο επίσκοπος Ρώμης, ονομάζει: «ισχύν αφοσιώσεως και σκοπού».

Η επίγνωση ότι τίποτε δεν είναι πιο σπουδαίο από το να εισέλθει κανείς στην Εκκλησία και να αγωνισθεί να επιτύχει αυτόν το σκοπό, είναι αναγκαία για εκείνον που αναζητά την Εκκλησία, ώστε να υπερπηδήσει τα εμπόδια, που το πονηρό πνεύμα σίγουρα θα προσπαθήσει να του φέρει στον δρόμο του. Μπορούμε να δούμε αυτή την δύναμη της αφοσιώσεως σε πολλούς από εκείνους, που προσέρχονται στην Ορθοδοξία.

Θυμάμαι ότι, μετά από μελέτη έξι μηνών κάθε διαθεσίμου Ορθοδόξου βιβλίου στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Σικάγο, και πριν ακόμη επισκεφθώ κάποια Ορθόδοξη ενορία, είπα στον εαυτό μου: «Θα κάνω ό,τι είναι απαραίτητο για να γίνω Ορθόδοξος, ακόμη και αν χρειασθεί να αλλάξω υπηκοότητα και να γίνω Ρώσσος ή Έλληνας, ή να μάθω Ρωσσικά ή Ελληνικά».

Τελικά, σε κάποιο βαθμό, κατέληξα να έχω κάνει και τα δύο. Όσο σπουδαίο, όμως, και να είναι να αναζητά κανείς ταπεινά την Αλήθεια με συντετριμμένη καρδιά, και να υποτάσσεται σ’ Αυτήν εθελοντικά, ο κύριος παράγων σε μια μεταστροφή προς την Ορθοδοξία είναι η Θεία Χάρις. Ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, στο έργο του «Περί Ενανθρωπήσεως», αναφέρει τα εξής: «Ο Σωτήρ ενεργεί εις τους ανθρώπους τόσον μεγάλα, και καθημερινώς πείθει αοράτως να προσέλθουν εις την πίστιν Του και να υπακούουν όλοι εις την ιδικήν Του διδασκαλίαν, τόσον μέγα πλήθος από όλα τα μέρη...». Και ενώ, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, η Χάρις δεν ενεργεί στον άνθρωπο στο βάθος της ψυχής του πριν από το Βάπτισμα, εν τούτοις η Χάρις μπορεί να κινεί τον αβάπτιστο προς το αγαθόν, ενεργούσα έξωθεν της καρδιάς.Βέβαια η Χάρις ενεργεί κατά μια πλειάδα τρόπων στις ψυχές, που είναι δεκτικές της αληθείας.

Σε μερικές περιπτώσεις είναι ένα κατάλληλο βιβλίο, που πέφτει στα σωστά χέρια στον κατάλληλο καιρό. Κατά το πρώτο μου έτος στο Κολλέγιο διάβασα τους «Αδελφούς Καραμαζώφ», και έμεινα κατάπληκτος από την ομορφιά ενός Χριστιανισμού, που δεν είχα συναντήσει ποτέ πριν. Εκείνη ήταν η περίοδος που για πρώτη φορά συνειδητά ερχόμουν προς την Ορθοδοξία. Σε άλλους προσηλύτους ήταν η μελέτη της Εκκλησιαστικής ιστορίας, εκείνη που τους έφερε στα πρόθυρα της Εκκλησίας. Εκτός όμως από την μελέτη, πολλοί έχουν αισθανθεί την έλξη της Χάριτος και κατά την παραμονή τους στις ιερές ακολουθίες.

Άλλοι πάλι κάποτε μπήκαν επιπόλαια σε έναν Ορθόδοξο ναό και αιχμαλωτίσθηκαν από την ομορφιά και χάρη των αγιογραφιών.

Όταν πρωτοεισήλθα σε έναν Ορθόδοξο ναό και είδα την εικόνα του Χριστού, και άκουσα τον ιερέα να εκφωνεί: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα (ας παραθέσωμε)», κατάλαβα ότι είχα βρει τον τόπο μου και, επί πλέον, την Εκκλησία, που έψαχνα εκ νεότητός μου.

Είναι αληθές επίσης ότι κάθε προσήλυτος στην Ορθοδοξία έχει την αίσθηση ότι ξυπνά σαν από βαθύ ύπνο, από την Χάρη του Χριστού, κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Σαν τον άσωτο υιό έρχεται στον εαυτό του, κάνει την σύγκριση μεταξύ του οίκου του Πατρός του και του αμαρτωλού τόπου, όπου ζει, και παίρνει την απόφαση να γυρίσει πίσω στο σπίτι. Μερικοί συγκρίνουν την τάξη, την συγκρότηση της Ορθοδοξίας με την σύγχυση, που επικρατεί στους κόλπους του Προτεσταντισμού. Άλλοι αντιπαραθέτουν την ιστορική συνέχεια της Ορθοδοξίας, προς την έλλειψη της ιστορικής συνεχείας στον σύγχρονο Προτεσταντισμό. Άλλοι τονίζουν την παρουσία στην Ορθοδοξία εργαλείων και μέσων, για να καταπολεμήσει κανείς την αμαρτία, και την απουσία τους στις ετερόδοξες Ομολογίες. Συγκρίνουν, αντιπαραθέτουν και αποφασίζουν. Έτσι τελικά το πρόσωπο που προέρχεται από μια άλλη Ομολογία, συμπληρώνει την κατήχησή του και, με την Χάρη του Θεού, βαπτίζεται στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Από το σημείο αυτό και μετά δεν πρέπει να έχει σημασία για κάποιον, που εισέρχεται στην Εκκλησία, το τι ήταν πριν, γιατί, κατά τον άγιο Ιλαρίωνα, εκείνο που είναι το μόνο σπουδαίο και σωτήριο για αυτόν είναι ότι, γινόμενος μέλος της Εκκλησίας, ήδη έγινε μέλος του Σώματος του Χριστού. 

Από την στιγμή αυτή του Βαπτίσματος, η διαδικασία της μεταστροφής συνεχίζεται πια σαν ζωή μετανοίας μέσα στην Εκκλησία. Ό,τι είχε συμβεί κατά την διαδικασία μεταστροφής κάποιου στην Ορθοδοξία, πόνος καρδιακός, ταπεινή αναζήτηση του θελήματος του Θεού, και μια αποφασιστικότης να γίνεται εις το εξής το θέλημα του Θεού, θα πρέπει να συνεχισθεί μέσα στην Εκκλησία, κατά την ζωή της μετανοίας. Επειδή η ζωή της μετανοίας είναι και αυτή μια ζωή αναζητήσεως,κάθε στιγμή, του θελήματος του Θεού στην ζωή μας.

Και όπως είναι μεγάλη αμαρτία το να κάνομε κάτι, που θα εμποδίσει την μετάνοια κάποιου άλλου, έτσι είναι μεγάλη αμαρτία να εμποδίσομε την προσέλευση κάποιου στην Ορθοδοξία, είτε με την απρόσεκτη ζωή μας, είτε με τις πράξεις μας, είτε με τα λόγια μας.

Ένας Οικουμενισμός, λοιπόν, που προσποιείται ότι οι πραγματικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας είναι ασήμαντες, περιπίπτει πράγματι σε ένα τέτοιο φοβερό αμάρτημα, και διότι αρνείται την αλήθεια, την οποία τόσοι πολλοί πρώην ετερόδοξοι Χριστιανοί αγωνίστηκαν πολύ για να την βρουν, και διότι προσπαθεί να κλείσει την πόρτα σε όσους ακόμη την αναζητούν. Δεν πρέπει να μας παραπλανήσει η χαμογελαστή μάσκα του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι αντίθετος σε κάθε βήμα κάποιου που ψάχνει την Αλήθεια και επιδιώκει την ένταξή του μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.

Ο Οικουμενισμός ενθαρρύνει το αίσθημα, που πηγάζει από μία, κατ’ επίφαση, ενότητα και όχι από την κατάνυξη και την ζωή της μετανοίας. Αποθαρρύνει την αναζήτηση της Αληθείας, έμμεσα παραδεχόμενος την ύπαρξη και αποδοχή του ψεύδους. Ο Οικουμενισμός δεν διακατέχεται από την ταπείνωση, που επιτρέπει να ακουστεί και μια διαφορετική από την ιδική του φωνή, ειδικά όταν αυτή αποκαλύπτει το ψεύδος του. Ο Οικουμενισμός επιτρέπει συγκρίσεις, αλλά όχι συμπεράσματα, που να καταδεικνύουν ότι κάποια Χριστιανική παράδοση, σε αντίθεση με κάποια άλλη ή άλλες, είναι πιο γνήσια. Τελικά ο Οικουμενισμός αποθαρρύνει οποιαδήποτε αποφασιστική ενέργεια, η οποία θα αντιτίθεται στους επιδιωκόμενους σκοπούς του. Κατ’ αλήθειαν τα λόγια του Χριστού προς τους Φαρισαίους έχουν εφαρμογή για τους οικουμενιστές: «Ουαί ημίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει κάθε έναν από εμάς, πώς να βοηθήσομε όσους ευρίσκονται έξω από την Εκκλησία, λέγοντας για εκείνον που είναι εκτός Εκκλησίας: «Δεν μπορείς να κάνεις θαύματα και να τον πείσεις; Με αυτά που έχεις ήδη, να προσπαθήσεις να τον πείσεις. Δηλαδή, με την φιλανθρωπία, με την προστασία, με την ημερότητα, με τον καλό τρόπο, και με όλα τα άλλα». Με άλλα λόγια χρειάζεται να προσεγγίσομε τους ετεροδόξους με εκείνη την φιλοξενία και αγάπη, που είναι χαρακτηριστική στην Ορθοδοξία.

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι καθόλου εύκολος, και όσοι αγωνίζονται μόνοι τους χρειάζονται την βοήθειά μας, την υποστήριξή μας και την αγάπη μας. Συγχρόνως, όμως, πρέπει να διατηρήσομε τον σκληρό λόγο της αληθείας, έστω και αν αυτό είναι επώδυνο. Η αλήθεια ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη κιβωτός της σωτηρίας, είναι «ο πολύτιμος ακρογωνιαίος μας λίθος, ο εκλεκτός, ο έντιμος», ο οποίος πάντα υπήρξε και πάντα θα υπάρχει «λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου». Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι εκείνοι οι πρώην ετερόδοξοι, που έχουν προσχωρήσει στην Ορθοδοξία, είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του Οικουμενισμού.

Για τους Οικουμενιστές, οι προσήλυτοι στην Ορθοδοξία είναι καθαρά ένας «κόλαφος», αφού η ίδια μεταστροφή τους καταδεικνύει την ανυπαρξία μέσου χώρου μεταξύ της Εκκλησίας και των Ομολογιών. Για τους προσηλύτους, η συμμετοχή τους στον Οικουμενισμό θα σημαίνει την εκπλήρωση του ρητού: «ώσπερ κύων όταν επέλθη επί τον εαυτού έμετον και μισητός γένηται, ούτως άφρων τη εαυτού κακία αναστρέψας επί την εαυτού αμαρτίαν». Οι προσήλυτοι είναι βαθειά οικείοι με την πνευματική ασθένεια, που προκαλείται στις ετερόδοξες κοινότητες από την απιστία στην διδασκαλία του Χριστού. Δεν μπορούν να εξαπατηθούν από γλυκόλογα αγάπης, η οποία θυσιάζει την Αλήθεια, ή από κενούς λόγους για μια ενότητα, η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Η μετάνοιά τους για την προηγούμενη συμμετοχή τους σε ετερόδοξες κοινότητες, τους έχει γίνει μια πηγή γνώσεως.

Δεν θα επιτρέψουν στον Οικουμενισμό να αψηφήσει αυτήν την γνώση. Και η θέση τους αυτή δεν είναι μια αρνητική θέση. Αντιθέτως, προέρχεται από την αγάπη τους προς το Χριστό, από την αγάπη τους προς την Εκκλησία, από την αγάπη τους προς την Αλήθεια, και από την αγάπη τους για όσους είναι μέσα και έξω από την Εκκλησία. Με αγάπη απορρίπτομε τον οικουμενισμό,επειδή θέλομε να προσφέρομε στους ετερόδοξους ακριβώς εκείνο, που ο Κύριος εχάρισε πλούσια σε όλους εμάς μέσα στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή την ευκαιρία να γίνουν μέλη του Σώματος του Χριστού, «τέκνα Φωτός» και «κληρονόμοι της Βασιλείας, ήν ο Κύριος επηγγείλατο τοις αγαπώσιν Αυτόν»...

Εισήγηση εκφωνηθείσα στο Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο: «Οικουμενισμός. Γένεση- Προσδοκίες-Διαψεύσεις», το οποίο διoργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη, στις 20-24 Σε- πτεμβρίου 2004, από την «Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών»

Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ