«Ο κοινωνών ακοινωνήτω ακοινώνητος έστω»!

Ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος ἦταν μαθητὴς καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς τους. Ἡ ἐπιστολή, τῆς ὁποίας ἕνα μικρὸ τμῆμα παρουσιάζουμε καὶ σχολιάζουμε, ἐγράφη τὸ 1344 (περὶ τὰ τέλη Νοεμβρίου κατὰ τὸν Δημ. Τσάμη στὸ Σύγγραμμα «Ἰωσήφ Καλόθετος», σελ. 352). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιοςΓρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κατηγορεῖται ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ τὸν νόμιμο καὶκανονικὸ Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα. Ὁ Π. Χρήστου μᾶς πληροφορεῖ σχετικά:

«Το 1344 ενδημούσα σύνοδος της Κωνσταντινούπολης έθεσε (τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ) εκτός εκκλησιαστικής κοινωνίας επειδήπαρερμήνευσε τον Τόμο του 1341 και επειδή δεν μνημόνευσε τον Πατριάρχη». Καὶ ὅπως γράφει ὁ Jean Meyendorff: «Ο Πατριάρχης (σ.σ.: Ἰωάννης Καλέκας) διέταξε τη σύλληψη του Γρηγορίου Παλαμά, μεπρόσχημα καθαρά πολιτικό. Αλλά, για να νομιμοποιήσει τη σύλληψη, αποφάσισε να κατευθύνει εναντίον του μια δίκη για αίρεση. ΟΑκίνδυνος, με απαίτηση του αρχιερέα, δημοσίευσε τις αναιρέσεις εναντίον του Παλαμά, κι ο Παλαμάς, απ' το βάθος της φυλακής του, δεν παρέλειψε ν’ απαντήσει» (Jean Meyendorff, “Γρηγόριος Παλαμάς, Ο Θεολόγος του Ησυχασμού” -ἐδῶ). 

Ἐκείνη λοιπόν, τὴν περίοδο, ποὺ ὁ Ἱερομόναχος Γρηγόριος Παλαμᾶς βρίσκεται στὴ φυλακὴ κατηγορούμενος γιὰ αἵρεση, ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος γράφει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, στὴν ὁποία τονίζει ὅτι «αἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πολεμοῦν ποικιλοτρόπως τὴν ἀλήθειαν. Αἱ αἱρέσεις εἶναι ὅπλον των κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὅμως διὰ τῶν Ἁγίων της περιορίζει τὴν ἔκτασιν τῆς ἀποστασίας».

Ὁ Ἀκίνδυνος τώρα (σύμμαχος τοῦ Κελέκα), εἶχε ἤδη καταδικαστεῖ γιὰ τὶς θέσεις του ἀπὸ Σύνοδο τοῦ 1341, ἀλλὰ δέχτηκε «να υπογράψει μια θολή δήλωση μεταμέλειας, και απέφυγε τη μνημόνευση του ονόματος του μέσα στις συνοδικές αποφάσεις». Ἔτσι, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ πατριάρχη Καλέκα, καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἔγγραφη-ἐπίσημη καταδικαστικὴ ἀπόφαση, διαδίδει «τὰς κακοδόξους διδασκαλίας του, ὡς βραβεῖον δὲ τοῦ ἀπονέμονται Μοναί»!(Δ. Τσάμη, ὅπ. παρ.).

Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἁγίου, βέβαια, δὲν ἀποδέχονται αὐτὲς τὶς «δραστηριότητες» τοῦ Ἀκίνδυνου (καὶ Καλέκα), ἀφοῦ μὲ αὐτές, κατὰ τὸν ἱ. Ἰωσὴφ Καλόθετο

ὁ Ἀκίνδυνος «ἀπεκόπη οὐσιαστικῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἵδρυσε μετὰ τοῦ Πατριάρχου (Καλέκα)ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν» (Δ. Τσάμη, ὅπ. παρ.).Καὶ αὐτὰ τὰ λέει ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ ἔχειἀφορήσει τὸν Καλέκα, μεταφέροντάς μας τὴν ἐπικρατοῦσα πεποίθηση-πράξη τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ συνειδητὰ αἱρετίζωνἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ὡς ἀποκεκομμένος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Στὸ τμῆμα τῆς 2ας Ἐπιστολῆς τοῦ Ἰωσὴφ Καλόθετου ποὺ παραθέτουμε, ὁ ἱερὸς συγγραφεὺς ἀνατρέχει στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ ἐρωτᾶ: 

§9. Εἶναι δυνατόν, ἀφ’ ὅτου ὁ Ἄρειος καὶ ὁ Νεστόριος ἀποκόπηκαν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν, κάποιοι ἐκκλησιαστικοὶ προϊστάμενοι (Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι κ.λπ.) νὰ ἐπιχειροῦν νὰ φέρουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία; Νὰ ἐπαναφέρουν δηλαδή, τοὺς αἱρεσιάρχες, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο πνευματικὸ νόσημα τῆς αἱρέσεως, στὴν ἀμώμητο νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ νὰ τοὺς συγκαταλέξουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐνόσῳ οἱ αἱρετικοὶ συνεχίζουν νὰ φρονοῦν καὶ νὰ παραμένουν ἀμετανόητοι στὴν αἵρεση;

Ὁ ἅγιος Κύριλλος π.χ., ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀντιπαρατέθηκε σὲ ὑψηλοὺς τόνους μετὰ τοῦ Νεστορίου, ἦταν δυνατόν, λέγει ὁ ἱ. Ἰωσήφ, ἀφότου καταδικάστηκε ὁ Νεστόριος κιἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κατόπιν ὁ ἴδιος νὰ τὸν «εἰσαγάγει» καὶ πάλι 

στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ συναναμείγνυται μὲ τοὺς πιστούς, ἐνῶ παρέμενε ἀμετανόητος; (Ἡ ἀπάντηση, βέβαια, εἶναι ὄχι, γιατὶ αὐτὴ ἡ συναναστροφὴ θὰ προκαλοῦσε μολυσμὸ καὶ βλάβη στοὺς πιστούς). Ἂν ἔφτανε, ὅμως, σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, συνεχίζει, νὰ τὸν ξαναφέρει δηλ. στὴν Ἐκκλησία ἀμετανόητο, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κατεδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καταδικάστηκε κι ὁ Νεστόριος; («…οὐν ἂν συνεξώσθη αὐτῷ καὶ αὐτός;»).

Κι ἂν τότε ἔτσι ἔγινε (σημειώνει) καὶ «ἐξώσθησαν» τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι ἀνῆκαν στὴν «πονηρὰ φατρία» τῶν αἱρετικῶν, τοῦτο δὲν πρέπει νὰ γίνει καὶ σήμερα, καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ τῆς Ἐκκλησίας ὁ αἱρετικὸς καὶ μὴ καταδικασμένος Ἀκίνδυνος, «ἅρπαγμα γενόμενος τοῖς κακοδόξοις καὶ πάντα τρόπον ἐκείνοις συνηγορῶν καὶ προμαχῶν;».

Ἂς ἀναλογιστοῦμε ὅλοι, ἰδιαίτερα οἱ Ποιμένες) τὶς ὁμοιότητες τοῦἈκινδύνου καὶ τοῦ Καλέκα μὲ τοὺς Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα, καὶ ὅσον ἀναφορὰ τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς συγχρόνους αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κακόδοξες θεωρίες ποὺ οἱ ἴδιοι διδάσκουν!

Δὲν ἔχουν, λοιπόν, θέση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οἱ αἱρετικοί, (σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας), ὅπως οἱ Βαρθολομαῖος καὶ Ζηζιούλας (ὁ ζηλώσας θέση Καρδιναλίου τοῦ Πάπα), οἱ ὁποῖοι μάλιστα, κατὰ τὸν Ἰωσήφ Καλόθετο, φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ χρησιμοποιοῦν τυραννία καὶἀπειλές. Γι’ αὐτὸ ἐμεῖς, πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, νὰ ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ αὐτόν, λέγει, νὰ διακόψουμε τὴν κοινωνία μαζί του, νὰ διακόψουμε τὸ Μνημόσυνό του: «ἀποκοπτέον ἡμᾶς αὐτοὺς τῆς ἐκείνου κοινωνίας».

§10. Ἀλλ’ ἂν κάποιος μᾶς ἀντείπει (συνεχίζει στὴν ἑπομένη παράγραφο ὁ ἱερὸς Ἰωσήφ) ὅτι, ὄχι, δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε πρὶν ἀποφασίσει τοῦτο κάποια Σύνοδος (δηλ. «πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης»), τότε ἂς ἀκούσει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ περιέχει«καὶ τὸ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ». (Κι αὐτὸς ὁ Κανόνας ποὺ τὸ περιέχει, σημειώνει ὁ Δημ. Τσάμης –ὅπ. παρ. σελ. 374– εἶναι ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ λέγει καὶ τὰ ἑξῆς: «μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον»[1]. Στὸ ἴδιο ἔργο του ὁ Δημ. Τσάμης παραθέτει καὶ τὸν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ὅπως ἐπίσης καὶ τοὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 45 καὶ 46[2]).

Πρέπει ἐδῶ νὰ θυμίσουμε καὶ πάλι (ἀφοῦ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀποτελεῖ σημεῖο προστριβὴς καὶ προβληματισμοῦ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, ἂν δηλαδὴ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα, πρὶν αὐτὸς καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο) ὅτι ὁ πατριάρχης Ἰωάννης Καλέκας ἦταν τότε ὁ κανονικὸς Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μετὰ 3 περίπου χρόνια «καθῃρέθη παρὰ τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1347».

Ἂς ἀκούσει-θυμηθεῖ, ἐπίσης (συνεχίζει ὁ Καλόθετος), αὐτὸς ποὺ θέλει -καὶ ἐπιμένει- ἕναν τέτοιο αἱρετικὸ νὰ προσκαλέσει καὶ εἰσαγάγει στὴν Ἐκκλησία, ὅτι τὸν αἱρετικὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς καὶ ἐγγράφως καταδικάσει καὶ ἀποκηρύξει ὡς κακόδοξον, καὶ ὅσον χρόνον παραμένει στὴν κακία καὶ στὴν ἀθεΐα του, ἐκεῖνος ποὺ θὰ κοινωνήσει μὲ τὸν κακόδοξον, ἀποδεικνύει καὶ πιστοποιεῖ ὅτι συμφωνεῖ κατὰ πάντα μὲ τὸν αἱρετικόν. [Ἐδῶ, πάλι ὁ Δημ. Τσάμης μᾶς ὑπενθυμίζει τοὺς σχετικοὺς κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου[3], (ὅπ. παρ. σελ. 375) στὴν ὁποία θεσμοθετεῖται καὶ δηλώνεται ὅτι, ὄχι μόνον ἐκεῖνος ποὺ ἔχει προστεθεῖ στὴν παράταξη τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ στὸ μέλλον θὰ προστεθεῖ στὴν παράταξή του φρονῶν τὰ ἴδια («ἐφρόνησεν, ἢ φρονήσει»), ποὺ δηλαδὴ θὰ ἀποδεχτεῖ τὶς κακοδοξίες ποὺ κατεδίκασε ἡ Σύνοδος (κάθε Σύνοδος), αὐτὸς ἀπὸ τώρα κανονίζουμε, ὅτι χωρὶς σύγκληση ἄλλης Συνοδου, εἶναι ἐκβεβλημένος τῆς Ἐκκλησίας! («πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπὸ τῆς συνόδου ἐκβεβλημένος, καὶ ἀνενέργητος ὑπάρχων»).

Καὶ αὐτὸ ὁ ἱ. Καλόθετος τὸ ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἀκίνδυνον καὶ τὸν Καλέκα· τὰ κακόδοξα φρονήματα τοῦ πρώτου, ἀποδέχεται πλέον καὶ ὁ δεύτερος, ὁ Πατριάρχης Καλέκας, ὁ ὁποῖος τότε καὶ διηύθυνε «τὸ μέγα σκάφος τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ ὅσα πιστεύματα τῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀκίνδυνος ἔχει ἐγκαταλείψει, τὰ αὐτὰ ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ ὁ Καλέκας. Κι αὐτὰ ποὺ εἶχαν ἐγκαταλείψει, ἦσαν τὰ δόγματα τῆς Πίστεως ποὺ ἀποδέχονται οἱ Ἅγιοι· αὐτὰ δὲ ποὺ ἀποδέχονταν ἦσαν οἱ κακοδοξίες τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ Ἀκίνδυνου. Ἂρα ὁ Καλέκας κοινωνεῖ μὲ ἀκοινώνητο! Μάλιστα ἔχει φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι ἀπειθεῖς στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἐκεῖνοι κακοδοξοῦν, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀντιδροῦν καὶ δὲν δέχονται τὶς κακοδοξίες τους, δηλαδὴ ἐμεῖς, λέγει ὁ Ἰωσήφ! (Σᾶς θυμίζει αὐτὸ κάτι ἀκόμα ἀπὸ τὴν σύγχρονη πραγματικότητα;).

Ἐπειδή, λοιπόν, ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πρέπει νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώσει πηγὲς δακρύων γιὰ νὰ κλαύσουμε τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ἀφοῦ, ὄχι μόνον τὰ μέλη της ἐναντιώνονται ἀλλήλοις, ἀλλὰ καὶ γιατὶ ὑπάρχει καινοτομία τῆς Πίστεως, κι ὄχι μόνον μία-δυὸ αἱρέσεις, ἀλλὰ πολλές.

Παρόμοιες «πηγὲς δακρύων» θὰ ἔπρεπε νὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ κι ἐμεῖς σήμερα, γιὰ τὸ «σύντριμμα τῆς Ἐκκλησίας», ποὺ ἐπιτελεῖται ἀπὸ τὴν φατρία τοῦ Φαναρίου, συγκοινωνούντων μετ’ αὐτοῦ τῶν συγχρόνων Ποιμένων καὶ δὴ ἐκ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν!

Σημάτης Παναγιώτης

Τὸ κείμενο:

[1] Ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατά τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι, καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας, καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης· μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ᾽ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις, μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας». Στὸ ἴδιο ἔργο του ὁ Δημ. Τσάμης παραθέτει καὶ τὸν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». Ἐπίσης οἱ Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 45 καὶ 46: «Κανὼν ΜΕ´ «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». Κανὼν ΜΣΤ´ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

[2] «Κανὼν ΜΕ´ «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». Κανὼν ΜΣΤ´ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»

[3] Κανὼν Α΄ και Δ΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Α΄. «Ἐπειδὴ ἐχρῆν καὶ τοὺς ἀπολειφθέντας τῆς ἁγίας συνόδου, καὶ μείναντας κατὰ χώραν, ἢ πόλιν, διά τινα αἰτίαν, ἢ ἐκκλησιαστικήν, ἢ σωματικήν, μὴ ἀγνοῆσαι τὰ ἐν αὐτῇ τετυπωμένα, γνωρίζομεν τῇ ὑμετέρᾳ ἁγιότητι καὶ ἀγάπη, ὅτι περ, εἴ τις μητροπολίτης τῆς ἐπαρχίας, ἀποστατήσας τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου, προσέθετο τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ, ἢ μετὰ τοῦτο προστεθείη, ἢ τὰ Κελεστίου ἐφρόνησεν, ἢ φρονήσει, οὗτος κατὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπων διαπράττεσθαί τι οὐδαμῶς δύναται, πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπὸ τῆς συνόδου ἐκβεβλημένος, καὶ ἀνενέργητος ὑπάρχων. Ἀλλὰ καὶ αὐτοῖς τοῖς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόποις, καὶ τοῖς πέριξ μητροπολίταις, τοῖς τὰ τῆς ὀρθοδοξίας φρονοῦσιν, ὑποκείσεται εἰς τὸ πάντη καὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς ἐκβληθῆναι». Κανὼν Δ΄ «Εἰ δέ τινες ἀποστατήσαιεν τῶν κληρικῶν, καὶ τολμήσαιεν ἢ κατ᾿ ἰδίαν, ἢ δημοσίᾳ, τὰ Νεστορίου, ἢ τὰ Κελεστίου φρονῆσαι, καὶ τούτους εἶναι καθῃρημένους ὑπὸ τῆς ἁγίας συνόδου δεδικαίωται».

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΙ ΝΟΕΣ ΟΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ''ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΥΣ'' ΠΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ.... ΚΑΛΥΤΕΡΑ ''ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ'' ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΠΑΡΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ....[ΜΙΑ ΕΠΩΝΥΜΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ]

Οι μπερδεμένοι ψυχικά άνθρωποι γίνονται αιρετικοί. «Οι μπερδεμένοι ψυχικά άνθρωποι γίνονται αιρετικοί. Η αίρεσις όμως είναι σύστημα και, ως σύστημα που είναι, κάνει τους ανθρώπους δραστηρίους, ενεργητικούς, μεθοδικούς. 

Η Εκκλησία μας όμως δεν είναι σύστημα. Είναι αγάπη, είναι σεβασμός προσώπου, είναι ελευθερία προσώπου, είναι ο Χριστός, είναι το παν.

Για να είσαι μεθοδικός, ενεργητικός, αποτελεσματικός μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πρέπει να έχεις σωστή σχέση με τον Χριστό. 

Εάν δεν έχεις σωστή σχέση με τον Χριστό, τότε γίνεσαι σκληρός, δηκτικός, μεσσίας, ζηλωτής, τεμπέλης και χίλια-δυο άλλα πράγματα και το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα ανάγεις σε πνευματικότητα και θεωρείς ότι εργάζεσαι για τον Χριστό, ενώ εργάζεσαι για τον διάβολο και έτσι γίνεσαι χειρότερος από τον αιρετικό».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : Απο το Σημειωματάριο ενός Υποτακτικού. 

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ Η ΜΑΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ. ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

http://www.eordaia.org

Αποδοχή νόθων δογμάτων με πρόσχημα την αγάπη

‘’Ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι’’ 

Αγ. Ι. Χρυσόστομος

Με πρόσχημα την ‘’αγάπη’’και με ευθύνη αποκλειστική συγκεκριμένων μελών της Εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια ανοίχτηκαν πάμπολλες κερκόπορτες στην καλοφυλαγμένη από τους Αγίους μας Ορθοδοξία.(1)

Ιδιαίτερα από το ’63 και μετά, οι εκπρόσωποί μας στους περιβόητους διαχριστιανικούς διαλόγους, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να υπογράφουν κάθε τόσο,κοινές με τους αιρετικούς αποφάσεις, γεμάτες από πρωτοφανή δογματικά ολισθήματα και από εντελώς αυθαίρετες απόπειρες παραμόρφωσης της Εκκλησιολογικής μας συνείδησης. 

Με άλλα λόγια, αποφάσεις, που περιφρονούν υβριστικά τηνΑγιοπνευματική Πατερική μας Παράδοση. (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντκ.α.)(2)

Έτσι, μέσα σε πέντε δεκαετίες περίπου, και με ένα ποίμνιο ακατήχητο και αδιάφορο δογματικώς, φτάσαμε και στην ‘’μεγάλη σύνοδο’’ της Κρήτης. 

Δηλαδή, στην τελική προσπάθεια ‘’συνοδικής’’ πλέον κατοχύρωσης και ως εκ τούτου αναγκαστικής εφαρμογής, όλων εκείνων των βλάσφημων κειμένων, που οι διορισμένοι θεολόγοι μας, σε συνεργασία με τα 350 υπόλοιπα μέλη του λεγόμενου ΠΣΕ, είχανε μέχρι τότε συνυπογράψει.

Στην ‘’σύνοδο’’ αυτή, ως γνωστό, όχι μονάχα δεν καταδικάσαμε παλιές και νεοφανείς αιρέσεις, αλλά, τουναντίον, αναγνωρίσαμε στους αιρετικούς εκκλησιαστικότητα και ιεροσύνη! 

Λες και ήταν κανονικοί συνοδικοί, τους βάλαμενα καθίσουν δίπλα στους Επισκόπους μας και μάλιστα ανήμερα της Πεντηκοστής, τους εγκαταστήσαμε προκλητικά στο κέντρο του Ιερού μας Ναού, ως ‘’αδελφούς’’ συμπροσευχομένους!

Ο Μεγάλος μας Ιεράρχης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απευθυνόμενος κυρίως προς εκείνους, που θεωρούν εαυτούς ‘’θεολογικές μεταπατερικές αυθεντίες’’ και που η δογματική τους συνείδηση έπαψε πια να ελέγχεται μπροστά στην περιφρόνηση της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας μας, επισημαίνει τα εξής πανεπίκαιρα, ια όλες αυτές τις ‘’αγαπολογικές τους τακτικές’’:

1ον. ‘’Εἰσί τινες ἀλόγως φιλοῦντες, ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν….  Δέος γάρ μή τις παραφθαρῇ ὑπό τῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης’’.

Υπάρχουν μερικοί, που αγαπούν χωρίς περίσκεψη, με επιπολαιότητα… Υπάρχει φόβος, να διαφθαρεί κανείς από την αγάπη των αιρετικών.(3)

2ον. ‘’Ταῦτα λέγω, ἵνα μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε’’.

Τα λέω αυτά, για να μη δεχθείτε κανένα νόθο δόγμα, με το πρόσχημα της αγάπης.

3ον. ‘’Ἡμεῖςδέ διά τοῦτο τήν πίστιν παρελάβομεν ἁπλῶς, ἵνα μή ἀναγκαζώμεθα μυρίαις ἐπιέναι αἱρέσεσι καί πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ ὅπερἄν ἤ προσθεῖναι ἤ ἀφελεῖν τις ἐπιχειρήσει εν ἐκείνης, τοῦτο νόθον εἶναι νομίσωμεν’’.

Εμείς παραλάβαμε την πίστη κατά έναν μόνον τρόπο, ώστε να μη χρειάζεται να προσεγγίσουμε σε μια από τις μυριάδες αιρέσεις. Και όποιος επιχειρήσει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από την πίστη, αυτό θα το θεωρήσουμε νόθο.

Και συμπληρώνει με έμφαση: ‘’Ἐπειδή σήμερον οἱ λύκοι ἁπάντων χαλεπώτεροι περιίστασθαι ὑμῶν τά πρόβατα μέλλουσιν, ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι, ὅπως μηδέν θηριάλωτον γένηται’’.

Σήμερα οι αιρετικοί παρουσιάζονται χειρότεροι από τους λύκους και έχουν πρόθεση, να καταβροχθίσουν τα πρόβατα.

Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη, να πυγμαχούμε και να μαχόμαστε, ώστε ‘’μηδέν θηριάλωτον γένηται’’, ούτε ένα πρόβατο να μη το φάνε τα θηρία.

Ο μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας είναι σαφής: ‘’Ἀνάγκη πυκτεύειν καί μάχεσθαι’’. 

Ώρα για πυγμαχία και μάχες πνευματικές.

Μπροστά στους κινδύνους, που διατρέχουμε από τους αιρετικούς, δεν απαντάμε με εφησυχασμό και αδράνεια. Ούτε με διώξεις των αγνών αγωνιστών της Πίστεως. 

Απαντάμε με αγώνα καθολικής συμμετοχής: Ποιμένες και ποίμνιο, μαζί στο ίδιο μετερίζι.

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

6/12/2016

(Μνήμη του Αγίου Νικολάου, ‘’Κανόνα Πίστεως…’’).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

(1) aktines.blogspot.gr/2015/07/blog-post_65.html

(2) orthodoxethos.com/post/apokleistiko-h-synodikh-apofash-ths-or8odo3oy-ekklhsias-ths-gewrgias-toy-1988-gia-tis-symfwnies-toy-sampezy-kai-toy-mpalamant-gia-thn-8ewria-twn-kladwn-kai-poly-perissotera

(3) Από το ‘’Χρυσοστομικό Λεξικό’’ του αρχιμ. π. Δανιήλ Αεράκη.

https://fdimathan.wordpress.com/

Με ποιον τρόπο γνώρισε την πίστη ο Ντοστογιέφκυ;

Νά ’σαι εἴκοσι δύο χρονῶν καί νά ’σαι θανατοποινίτης! Νά περιμένεις νά σέ κρεμάσουν!
Ἡ ζωή μπροστά γεμάτη ὀμορφιά καί νειάτα καί ’σένα νά θέλουν νά σέ σκοτώσουν;

Καί γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες νά ὑπάρχει ἰσότητα καί σωστό στήν κοινωνία! Νά μήν ὑπάρχουν ἀφεντάδες καί…δοῦλοι. Νά ’μαστε ὅλοι ἴσοι. Καί νά ’ναι ὅλα ἴσια. Ὄχι στραβά κι ἀνάποδα.

Καί νά ’χεις κι αὐτές τίς κυροῦλες ἐδῶ τώρα στό τρένο πού σέ πάει στήν ἐξορία! Τσιμπούρια:

-«Πάρε ἀδερφέ ἕνα εὐαγγέλιο».

Δῶρο στό δίνουν! Νά τίς προσβάλλεις; Ρίξτο στήν τσέπη, πές «εὐχαριστῶ» καί φεύγα. Αὐτό καί κάνεις. Φεύγοντας ὅμως ἔμεινες μόνος σου στήν φυλακή! Ἐσύ πολιτικός κατάδικος θανατοποινίτης καί οἱ ἄλλοι ποινικοί κατάδικοι…κάθε καρυδιᾶς καρύδι.

Ἐδῶ καταλαβαίνεις στό πετσί σου τήν μοναξιά τοῦ πλήθους. Ἐδῶ ζεῖς τό ὅτι, τήν ἀποξένωση δέν τήν δημιουργοῦν τά χιλιόμετρα, ἀλλά ἡ διάθεση. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται δικός σου ὅταν ἔχετε τό ἴδιο περιεχόμενο καρδιᾶς ὄχι τήν ἴδια…στέγη. Ὅτι ἡ ζωή καί στά εἴκοσι, γεμάτη νειάτα κι ὀμορφιά, εἶναι ἀνυπόφορη χωρίς ἀγάπη.

Τά καταλαβαίνεις…θυμώνεις…καί καπνίζεις! Γιά νά καθαρίσεις τό τσιμπούκι σου κόβεις σελίδες ἀπό τό εὐαγγέλιο! Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἄχρηστο σοῦ φαίνεται. Παπαδοκουβέντες!! Χά-χά! Νά πού σέ κάτι φάνηκε χρήσιμο τό δῶρο τῶν γυναικῶν!

Μαζεύουν οἱ μέρες καί σὺ ἔχεις «σκίσει» ὅλο τό κατά Ματθαῖον καί κατά Μάρκον καθώς καί δεκατέσσερα κεφάλαια ἀπό τόν Λουκᾶ. Ἔχεις πλαντάξει. Μονοτονία, προσμονή θανάτου, τσιγάρο καί…μαυρίλα. Βαριεστημένος ἀφόρητα: «Δέ διαβάζω νά δῶ τί λέει;» σκέφτεσαι καί τό ἀνοίγεις.

Κι «ἀνοίγει» ἡ ζωή σου.

Ἕνας πατέρας ποὺ δέν ρωτάει «γιατί τό ’κανες;». Μιὰ ἀγκαλιά πού ἀνοίγει πρίν τῆς τό ζητήσεις. Μιὰ ἀγάπη χωρίς ὅρους καί ὅρια. Μιὰ θυσία πού βλέπει μέ στοργή τόν ἄλλον.

Τό δεκαπέντε κεφάλαιο τοῦ κατά Λουκᾶν εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἄσωτου υἱοῦ ἤ μᾶλλον τοῦ εὔσπλαγχνου πατέρα. Τό ὅτι εἶμαι ἄσωτος τό ξέρω. Ἀξία ἔχει πού μαθαίνω ὅτι Αὐτός δέν εἶναι ἀστυνόμος τῆς ζωῆς μου, ἀλλά πατέρας πού μέ ἀγαπᾶ.

Ἀλλάζουν ὅλα. Ἀποχτοῦν νόημα. Τελειώνει ἡ «ὀρφάνια». Δέν τρέχω καί ζῶ, τζάμπα! Ἡ ζωή γίνεται ὄμορφη ὄχι μόνο ἀπό τά νειάτα (ὑπῆρχαν καί πρίν), ἀλλά κι ἀπό τό νόημα πού ἀπόχτησε. Σέ λίγο θά μᾶς πεῖς: Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει μονάχα νά ζεῖ μά θέλει καί νά ξέρει γιατί ζεῖ.

Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος (Ἀρχιμανδρίτης Ἱ. Μ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης)

http://www.agiazoni.gr/

Ο Φλωρίνης Θεόκλητος διδάσκει κακοδόξως ότι τα μυστήρια είναι έγκυρα μόνο όταν μνημονεύεται ο Επίσκοπος, αλλά τον διαψεύδει ο προκάτοχός του (Καντιώτης): Τούτο δεν ισχύει όταν ο Επίσκοπος αιρετίζει ή κοινωνεί με αιρετίζοντες

Διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου

Ὁ κ. Θεόκλητος ἐν ἀγαλιάσει ὑποδεχόμενος τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη!

(Ἀφιερωμένο στὸν μητρ. Θεόκλητο, ἀπὸ τὸν προκάτοχό του)

(Ἱστολόγιο "Αὐγουστίνος Καντιώτης")

Μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι δὲν σεβόμεθα τὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὅλως αὐθαιρέτως διεκόψαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου.

Ὄχι, ἀδικοῦν τὴν ἀλήθεια, ὅταν λένε «ὅλως αὐθαιρέτως». Τὸ ἀληθὲς εἶνε τὸ τελείως ἀντίθετο. Ἐὰν ἀνοίξετε τὸ Πηδάλιο καὶ μελετήσετε τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, τότε θὰ δῆτε ὅτι ὄχι «ὅλως αὐθαιρέτως» ἀλλὰ «ὅλως κανονικῶς» διεκόψαμε τὴ μνημόνευσι τοῦ πατριάρχου. Τὴν διεκόψαμε μετὰ ἀπὸ φρικώδεις δηλώσεις του περὶ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, περὶ φιλιόκβε κ.λπ.. «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διεκηρύσσοντο, σὲ παγκόσμιο κλίμακα, ἀντορθόδοξες διδασκαλίες, ποὺ ἔχουν καταδικασθῆ ἀπὸ πλῆθος Συνόδους. Οἱ δὲ τρεῖς μητροπολῖται τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μὲ πόνο ψυχῆς προχωρήσαμε στὴν διακοπὴ τοῦ πατριαρχικοῦ μνημοσύνου, μὲ ἔγγραφο πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο δηλώσαμε ὅτι, ἐὰν ὁ πατριάρχης διέψευδε τὶς σχετικὲς δηλώσεις, ἐμεῖς θὰ ἐπαναλαμβάναμε τὸ μνημόσυνο. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἐκεῖνος ἐπέμεινε στὶς πεπλανημένες ἀντιλήψεις του. Τὸ δὲ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἱ. Σύνοδος, παρ᾿ ὅλες τὶς πιέσεις ποὺ δέχθηκε, δὲν προχώρησε νὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις ἐναντίον μας, δείχνει ὅτι κατὰ βάθος ἀνεγνώριζε τὴν ὀρθότητα τῆς ἐνεργείας μας. Προσέφερε δὲ ἡ ἐνέργειά μας αὐτὴ ὑψίστη ὑπηρεσία στὸ Πατριαρχεῖο, διότι ὑπῆρξε ἕνα φρένο στὸν πατριάρχη, ποὺ ἔσπευδε πυραυλοκινήτως πρὸς ἄκαιρον ἕνωσιν μὲ τοὺς παπικούς.

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

[Ἀπὸ βιβλίο «Ἀπαντήσεις ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων», Ἀθῆναι 1973, σσ. 49-50 καὶ «ΚΟΡΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ», ἐκδοση 2016, σελ. 51)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Περί Νηστείας

(Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιον Κεφ.6, στ.16-18)"

Όταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν"

δηλαδή: "Όταν νηστεύετε, μη γίνεστε όπως οι υποκριτές, σκυθρωποί και κατηφείς, διότι αυτοί αλλοιώνουν και μαραίνουν το πρόσωπό τους, παίρνουν την εμφάνιση αδυνατισμένου ανθρώπου, για να φανούν στους άλλους ότι νηστεύουν· αληθινά σας λέω ότι απολαμβάνουν ολόκληρο το μισθό τους, δηλαδή τους επαίνους των ανθρώπων"

"σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ"

δηλαδή: "εσύ όμως, όταν νηστεύεις, περιποιήσου την κόμη σου και νίψε το πρόσωπό σου, όπως συνηθίζεις, για να μη φανείς στους ανθρώπους ότι νηστεύεις, αλλά στον Πατέρα σου τον Επουράνιο, ο οποίος βρίσκεται αόρατος παντού και στα πλέον απόκρυφα μέρη. Και ο Πατέρας σου, που βλέπει και τα κρυπτά, θα σου αποδώσει στα φανερά την αμοιβή"

(Κατά Μάρκον Εὐαγγέλιον Κεφ.2, στ.19-20)

"καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος, ἐν ᾧ ὁ νυμφίος μετ᾿ αὐτῶν ἐστι, νηστεύειν; ὅσον χρόνον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔχουσι τὸν νυμφίον, οὐ δύνανται νηστεύειν"

δηλαδή: "και είπε σε αυτούς ο Ιησούς: μήπως είναι δυνατόν οι καλεσμένοι στον γάμο φίλοι του γαμπρού να νηστεύουν, όσο χρόνο ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους; Όσο καιρό έχουν μαζί τους το γαμπρό δεν είναι δυνατόν να νηστεύουν, (διότι η νηστεία είναι και δείγμα πένθους και όχι χαράς)"

"ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις"

δηλαδή: "θα έλθουν δε ημέρες, κατά τις οποίες θα πάρουν βίαια ανάμεσα από αυτούς τον Νυμφίο, δηλαδή εμένα το Διδάσκαλό τους, και τότε θα πενθήσουν και θα νηστέψουν"

http://dromosorthodoxias.blogspot.gr

“Μια δαιμονική πίστη και μια ψεύτικη εκκλησία ετοιμάζεται να ανατείλει”

“Μια δαιμονική πίστη 

και μια ψεύτικη εκκλησία

ετοιμάζεται να ανατείλει“

(Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

Οι Ιεράρχες της Ρωσικής Διασποράς

Άγιος Φιλάρετος και Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος

“Διανύουμε μια τρομερή περίοδο. Αλλά δεν είναι μόνο επειδή οι δυνάμεις του παγκόσμιου κακού κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος στον κόσμο, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή – τρομερό να το λέει κανείς! – πολλοί υψηλόβαθμοι ιεράρχες της Εκκλησίας του Χριστού διεξάγουν μια πραγματική προδοσία της ιερής μας Πίστεως και της Εκκλησίας. 

Μια εντελώς νέα εποχή στον Χριστιανισμό διακηρύσσεται.Σκέφτονται να δημιουργήσουν νέα εκκλησία στην οποία όχι μόνο όλοι οι Ορθόδοξοι πρέπει να μετέχουν, αλλά και οι ετερόδοξοι, και ακόμη και οι Μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. 

Μιλάνε επίσης και για κάποιου είδους «διάλογο» με τους άθεους! Με αυτόν τον τρόπο, αντί της αληθινής Πίστεως και της αληθινής Εκκλησίας, μια ψεύτικη πίστη ή, κατά την έκφραση του μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Επισκόπου Θεοφάνους του Εγκλείστου, μια δαιμονική πίστη και μια ψεύτικη εκκλησία, ετοιμάζεται να ανατείλει.

Και είναι σε αυτές τις φοβερές στιγμές που θέλουμε να δούμε στο πρόσωπο σας τον σταθερό και ακλόνητο πνευματικό ηγέτη μας, που θα μας εμπνέει όλους στον ιερό Αγώνα – την ιερή μάχη – για την αληθινή Πίστη και την αληθινή Εκκλησία εναντίον αυτής της ψεύτικης πίστεως και ψεύτικης εκκλησίας.

Αυτό είναι ό, τι θέλουμε! .. Και μόνο αυτό!“ 

(Από τον Χαιρετιστήριο Λόγο του Αρχιεπισκόπου Συρακουσών και Αγίας Τριάδος Αβερκίου προς τον Άγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας εν Διασπορά – 1/14-12-1967)

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς με τον Αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο

“Πρέπει να προβούμε σε αποφασιστική ρήξη με τον Οικουμενισμό, και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με τους συνοδοιπόρους του. Ο δρόμος μας δεν είναι ο δικός τους. Πρέπει να το πούμε αυτό με αποφασιστικότητα και να το δείξουμε με τις πράξεις μας.

Μια εποχή πραγματικής ομολογίας έρχεται για μας, μια εποχή που ίσως παραμείνουμε μόνοι και διωκόμενοι. Στο βαθμό που όλες οι Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες έχουν πλέον εισέλθει στις τάξεις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» και έχουν ως εκ τούτου προδώσει την Ορθοδοξία και προσκυνήσει τον Σατανά, έχει έρθει η ώρα της πλήρους απομονώσεώς μας. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία κοινωνία με αποστάτες της αληθινής Ορθοδοξία, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι, εάν απαιτηθεί, να αναχωρήσουμε στις “κατακόμβες”.

Η θέση μας ως μαχητές και ομολογητές της καθαρής και αμόλυντης αλήθειας του Χριστού, μας θέτει κάτω από μεγάλη υποχρέωση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ένας αληθινός ποιμένας της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού δεν μπορεί ποτέ και δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τον καθαρό ζήλο για τη δόξα του Θεού και την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου του – σε αυτό και μόνο πρέπει όλες οι σκέψεις του, όλα τα συναισθήματά του και κάθε δραστηριότητα του να κατευθύνεται πάντα” 

(Από κείμενο του ιδίου Ιεράρχου γραμμένο το 1969)

https://fdimathan.wordpress.com/

ΣΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟΥΣ

Ὡς πεδίο ἀναμέτρησης Ὀρθοδοξίας καί οἰκουμενισμοῦ, ἡ «σύνοδος» Κρήτης δέν ἀπέδωσε ὅλα τά ἀναμενόμενα στούς ἐνδιαφερόμενους γιά μιά ψευδένωση, ὡς προστάδιο συγκερασμοῦ τῶν θρησκειῶν, μέ κεφαλή ἀντι-μεσσία. Παρά τήν ἀδιαφάνεια καί τούς ἀποκλεισμούς, πού καταλογίζονται στούς φιλοοικουμενιστές, γύρω στά δύο τρίτα ὑπολογίζονται οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν Ἐκκλησιῶν, πού ἀρνήθηκαν συμμετοχή ἤ τήν ἀποκήρυξαν ἤ ἐπιφυλάχθηκαν νά τήν δεχτοῦν, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιδράσεις, μειώνοντας τήν στήριξη τοῦ Πατριάρχη.

Ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι ὅσοι δέν ἀποδεχόμαστε τήν «σύνοδο» εἴμαστε αἱρετικοί, ὅπως καί οἱ προτάσεις ὁρισμένων γιά καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἐκτός τῆς ταραχῆς τους, δείχνουν καί ἔνδεια ἐπιχειρημάτων ἔναντι τῆς ἄρτια θεολογικῆς θεμελίωσης τῆς καταδίκης τῆς «συνόδου», πού κανένας Ἅγιος δέν θά τήν ὑπέγραφε.

Ἐρωτήματα πού προκαλοῦν: Εἶναι σέ θέση νά ἀφορίσει κάποιος, πού ἐκκλίνει ἀπό θεμελιώδεις ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκόμη κι ἀπό ὄργανο ἀδιάβλητο; Ἔχει ἰσχύ ὁ ἀφορισμός κάποιων, ἐπειδή συντάσσονται μέ τούς Ἁγίους ἤ μακαρίζονται, πού διώκονται γιά τήν μόνη πίστη πού ἁγιάζει; (Λουκ. στ΄, 22, ΛΒ΄ Ἀποστολικός).

Θά ἀφορίσουν ἆραγε καί τούς Ἁγίους, ὡς αὐτουργούς ἀντίστασης στήν καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπό προσχηματικούς ἀτέλειωτους διαλόγους «ἀγάπης»;

Τί μαρτυρεῖ ἡ ἀγάπη γιά τούς αἱρετικούς, πού γίνεται ἔχθρα γιά τούς Ὀρθοδόξους; 

Ἔχει σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη πού εἶναι ὁ Θεός, ἤ εἶναι προϊόν κτιστοῦ, θνητοῦ ἐγώ, ἐξαρτημένη ἀπό ἄτομα καί περιστάσεις; Θύματα τοῦ ἀρχέκακου δέν εἶναι ὅσοι κράτησαν τήν πίστη ἀνόθευτη, ὅπως δόθηκε ἀπ᾿ τόν Θεό, ἀλλά ὅσοι ἀνοίγουν σάν Κερκόπορτα, τίς πύλες τῶν Ἱερῶν σέ προβατόσχημους, ἀπομακρύνοντας κάθε εὐλογία, γιά νά ἐπέλθει θάνατος πνευματικός καί συμφορές στά βιοτικά.

Δέν ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ αἵρεση, ὅπως καί ἡ ἄρνηση ἀναγνώρισης Ἁγίων, εἶναι βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γνωρίζουν καί τόν λόγο, πού ἀπορρίπτουμε τήν τακτική τους, ἕτοιμοι νά τούς τιμήσουμε ἄν, ὀρθοτομώντας, ἐπανέλθουν στήν εἰρήνη, πού ὑπερέχει κάθε νοῦ. 

Ἀντί γι᾿ αὐτό ὅμως, προβάλλεται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πιστός, ὡς πρόβατο, εἶναι ἐκτεθειμένος στήν αὐθαιρεσία κάθε παπίσκου, γιά νά μένει ὁ λαός παθητικός στήν προσπάθειά τους νά τόν ἀλλοτριώσουν.

Σάν νά μήν εἶναι λογικό πρόβατο μέ γνώση, γνώμη καί ὑποχρέωση νά ἐλέγχει καί τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά τίς ἐπαληθεύει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι στήν συνείδησή του, πρίν τίς παραδώσει ἀναλλοίωτες στήν ἑπόμενη γενιά. Σάν νά μήν εἶναι ὁ λαός πού ἐπικυρώνει ἤ ἀκυρώνει μιά χειροτονία, πού συντελεῖ σέ ὅλα τά Μυστήρια, ταγμένος καί ὡς φρουρός τῆς ἀληθείας.

Ἡ ὑπακοή καλλιεργεῖται μέ διάκριση (γιά νά μήν ἐκτρέπεται κανείς σέ οἴηση ὑπεροχῆς ἤ σέ δουλικότητα). Στόχος ἡ παραίτηση ἀπ᾿ τήν κτιστή ἐλευθερία, γιά συμμετοχή στήν ἐλευθερία τοῦ Ἀκτίστου. Ἀσκεῖται ἀμφίδρομα, καί ἀπ᾿ τόν ποιμένα, δίχως στεγανά ἐξουσιαστικά ἐνάντια σέ λαό, πού συσταυρούμενος θριαμβεύει καί στόν θάνατο. Χρέος τοῦ κλήρου ἡ διακονία τοῦ λαοῦ καί ἡ φύλαξή του ἀπ᾿ τά δηλητήρια τῶν αἱρέσεων καί τό σφράγισμα, πού ἑτοιμάζουν μέσα ἀπό πείνα καί πολέμους, πού ἔρχονται ἀπ᾿ τούς ἀσκούς πού λύσαμε.

Θεσμικό ἀλάθητο ἀπό καθέδρας δέν στεριώνει σέ Θεανθρώπινο ὀργανισμό, πού ἔχει πολίτευμα Συνοδικό: ἡ σύμφωνη μέ τόν Θεό γνώμη ἑνός Ἁγίου, ὑπερισχύει τῶν πολλῶν, χωρίς νά ἐξαναγκάζονται. Ἐπιστροφή στόν μεσαιωνικό σκοταδισμό, πού ἐπέβαλε τόν παπισμό μέ βία, δέν βρίσκει ἔδαφος ἐδῶ. Οὔτε «προοδευτικές» ἰδεοληψίες ὅτι ὁ Θεός προοδεύει (!) σάν νά ἦταν ἀτελής («πρόοδος» στήν ἀπιστία).

Θεολογία εἶναι μόνο ἡ Θεόπνευστη, πού δέν ἐκτρέπεται σέ πρόοδο ἤ συντήρηση, ἀφοῦ δέν ὑπόκειται ἡ ἀλήθειά της σέ χρόνο ὅπως οἱ ἰδέες.

Σῶμα Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἄφθαρτη καί ἀφθαρτοποιός, δέν προσαρμόζει τό αἰώνιο στό χρονικό, ἀλλά εἰσάγει αἰώνια ζωή στόν χρόνο τοῦ θνητοῦ καί ξεδοντιάζεται ὁ θάνατος. Πρόοδος, ἀπρόσβλητη ἀπ᾿ τή φθορά, ἡ προαγωγή στό καθ᾿ ὁμοίωσιν, τήν θέωση.

Ὡς μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδιώκοντας κοινή πορεία μέ ὅσους ὁμοφωνοῦν, ἀρνούμαστε νά «ἐκσυγχρονιστοῦμε» μέ ἀρχαίους σκοταδισμούς, ὡς ἀνδράποδα μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας, πού οὔτε στή συνείδηση θά ἐπιτρέπει ἐλευθερία. Μέ Ὀρθόδοξη τήν μία ὑπερδύναμη καί συνεργάσιμη σέ λίγο καί τήν ἄλλη, διαφαίνεται ἡ καταιγίδα, πού θά ἀναστείλει τήν ἐφαρμογή ἀντίχριστης δικτατορίας, ἀπαλλάσσοντας τήν Ἐκκλησία ἀπό συμβιβασμένους πού λησμόνησαν ὅτι «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνένδοτη ἡ Ὀρθοδοξία ἕως συντελείας. 

Τῆς ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει, ἄν καί προσφέρεται ἀδαπάνητα ὁλόκληρη σ᾿ ὅποιον ἀξιώνεται νά τῆς δοθεῖ ὁλόκληρος, μύστης τοῦ γάμου κτίσης καί Ἀκτίστου, σέ ἀλληλοπεριχώρηση, πού δέν τελειώνει.

 Πελίτης Ἰωάννης, Θεολόγος

3/12/2016

http://agonasax.blogspot.gr

Έχουμε χρέος

Δεν έχει μικρότερη αξία ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22, 1-4).

Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

pemptousia.gr

Οι μοναχοί της Μονής Σολοφκί διασώζουν μια απάντηση του οσίου Ζωσιμά στους μαθητές του, που τον ρώτησαν πως θ’ αναγνωρίσουν τον Αντίχριστο, όταν αυτός έρθει:

H γενική διαφθορά μαζί με την υλική πρόοδο πού τή γεννά, θα είναι τό προαγγελτικό σημάδι τού τέλους τού κόσμου καί της φοβερής Κρίσεως τών ανθρώπων από τόν Χριστό.

Τότε δεν θα κυριαρχεί ή διαφθορά με τή στενή μόνο έννοια της λέξεως, δηλαδή αυτή της φιληδονίας καί της ακολασίας. Ή διαφθορά θα είναι πλατιά, θα απλώνεται σ’ όλα τά πεδία καί σ’ όλες τίς εκφάνσεις της ζωής της ανθρωπότητας κατά τά τελευταία χρόνια της παρουσίας της πάνω στη γή. Τότε «οι άνθρωποι», λέει ό απόστολος Παύλος, «θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στούς γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί τού καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό. Θ’ αγαπούν πιο πολύ τίς ηδονές παρά τόν Θεό. Θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά θα έχουν αρνηθεί τή δύναμή της μέ τίς πράξεις τους».

Ή αμαρτία θα φτάσει στο αποκορύφωμα της. Καί μολονότι θα είναι φοβερή, μολονότι θα κυριαρχεί ολοκληρωτικά, θα έχει τό προσωπείο της ευσέβειας. Αλλά ποιος θα μπορεί τότε να αντιληφτεί ότι εκείνη ή ευσέβεια θα έχει χάσει όλη την ουσία της, όλη τή δύναμή της;

Ή ουσία καί ή δύναμη της ευσέβειας είχαν χαθεί καί από τή θρησκεία των Ιουδαίων στα χρόνια του Χριστού, πράγμα πού δεν μπορούσε να τό καταλάβει ό λαός, πράγμα πού δεν μπορούσαν να τό καταλάβουν ούτε οι γραμματείς καί οι Λευίτες καί οι αρχιερείς των Ιουδαίων, αν καί κόμπαζαν γιά τή σοφία τους. Αυτή ή σοφία, ωστόσο, δεν βασιζόταν παρά στήν επιφανειακή γνώση τού θείου νόμου, στο «γράμμα» του, πού «οδηγεί στον θάνατο». Ή ζωή τους ήταν αντίθετη στις εντολές τού Θεού. Καί μια τέτοια ζωή θανατώνει την πίστη.

Ή ανθρωπότητα δεν θα αισθάνεται τή δεινή ηθική καί πνευματική της κατάσταση. Απεναντίας, τυφλωμένη καθώς θα είναι, θα καυχιέται γιά την πρόοδό της, την επίγεια καί πρόσκαιρη υλική πρόοδο, έχοντας απορρίψει την πνευματική πρόοδο στη χριστιανική ζωή καί σε ότι έχει σχέση μέ τόν Θεό καί την αιωνιότητα. Όταν, λοιπόν, ό κόσμος θα διακηρύσσει καί θα εκθειάζει την ανάπτυξή του, την ευημερία του, την αδιατάρακτη ειρήνη καί ασφάλειά του, «τότε θα έρθει ξαφνικά πάνω τους ή καταστροφή». Τότε θα έρθει ξαφνικά τό τέλος του κόσμου, τό τέλος πού αυτός καθόλου δεν θα τό περιμένει, ζώντας μέσα στο σκοτάδι του, μέσα στο μεθύσι της επίγειας προόδου του. «Ή ημέρα τού Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης μέσα στη νύχτα», εξαιτίας της τυφλώσεως τού κόσμου. Δείχνοντας αυτή την τύφλωση, ό Κύριος ονόμασε τόν καιρό της ελεύσεως Του «νύχτα».

Γιατί, άλλωστε, να επιτρέψει ό Θεός τή συνέχιση της υπάρξεως αυτού τού κόσμου, όταν ό άνθρωπος αρνείται τον σκοπό γιά τόν οποίο Εκείνος τόν τοποθέτησε στη γη καί επιλέγει αυθαίρετα έναν σκοπό μάταιο; Σύμφωνα μέ τόν μάταιο αυτό σκοπό, κατά τή σύντομη επίγεια ζωή του ό άνθρωπος δεν καταπιάνεται μέ την αιωνιότητα. Δεν αφιερώνει τίς ψυχικές καί σωματικές του δυνάμεις στην προετοιμασία του γιά την αιωνιότητα, αλλά τίς προσφέρει θυσία σ’ ένα άπιαστο όνειρο, τίς σπαταλά γιά την επίτευξη της μέγιστης δυνατής υλικής ευημερίας καί μακαριότητας στη γή, σε τούτο τό ξενοδοχείο, σε τούτη τή φυλακή μας, λες καί πρόκειται γιά τόπο αιώνιας διαμονής. Αυτό τό όνειρο ξεγελά πικρά όσους τό εμπιστεύονται. Τούς φέρεται σάν απάνθρωπος τύραννος, σάν μοχθηρός δαίμονας. 

Μα είναι δαίμονας! Δεν υπάρχει τίποτα πιο κακό, τίποτα πιο ύπουλο, τίποτα πιο απατηλό. Είναι ό εμπαιγμός τού άνθρωπου από τά πεσμένα πονηρά πνεύματα.

Τό ολέθριο όνειρο, ένώ κολακεύει τούς ανθρώπους σ’ όλο τόν δρόμο της επίγειας ζωής τους, τούς προδίδει στο τέλος του. Τούς παραδίδει στήν πραγματικότητα, αφήνοντας τους μόνους καί γυμνούς. Οι άνθρωποι μπαίνουν στήν αιωνιότητα εντελώς απροετοίμαστοι, εντελώς απληροφόρητοι, ή μάλλον -ακόμα χειρότερα— έχοντας ενστερνιστεί από τή γή μια διάθεση εχθρική προς τά πνευματικά αγαθά καί τή μακαριότητα της αιωνιότητας. Πού θα βρεθούν μετά τό τέλος των αιώνων τέτοια ζιζάνια; Πού αλλού, παρά στήν άβυσσο τού άδη; Εκεί θα κρυφτούν από τά βλέμματα της οικουμένης.

Οι μοναχοί της Μονής Σολοφκί διασώζουν μιαν απάντηση τού οσίου Ζωσιμά (Ό όσιος Ζωσιμάς (’17 Απριλίου 1478) ίδρυσε την περίφημη Μονή Σολοφκί σ’ ένα από τά ομώνυμα νησιά της Λευκής Θάλασσας.) στούς μαθητές του, πού τόν ρώτησαν πώς θ’ αναγνωρίσουν τόν Αντίχριστο, όταν αυτός έρθει: «Όταν ακούσετε ότι ό Χριστός ήρθε στη γή, να ξέρετε ότι αυτός θα είναι ό Αντίχριστος». Πολύ ακριβής απάντηση! Ό κόσμος δεν θ’ αναγνωρίσει τόν Αντίχριστο. Θα τόν δεχθεί ώς Χριστό, θα τόν ανακηρύξει Χριστό. Επομένως, όταν διαδοθεί καί εδραιωθεί ή φήμη γιά έλευση του Χριστού στη γή, αυτή θα είναι μια ασφαλής ένδειξη ότι ό Αντίχριστος εμφανίστηκε καί μέ παραχώρηση τού Θεού άρχισε τό προκαθορισμένο έργο του.

Ή απάντηση τού οσίου Ζωσιμά βασίζεται στα λόγια τού ίδιου τού Κυρίου. Ό Σωτήρας του κόσμου, ενημερώνοντας τούς μαθητές Του γιά τά προαγγελτικά σημάδια της δευτέρας παρουσίας Του, είπε: «Τότε, αν κάποιος σάς πει, “Να, εδώ είναι ό Χριστός” ή “Να, εκεί είναι”, μην τόν πιστέψετε…

’Αν σάς πουν, “Νατος, είναι στήν έρημο”, μην πάτε- κι αν σάς πουν, “Νάτος, εκεί είναι κρυμμένος”, μην τούς πιστέψετε. Γιατί ό Υιός τού Ανθρώπου θα έρθει τόσο φανερά, όπως ή αστραπή πού βγαίνει στήν Ανατολή καί φαίνεται ώς τή δύση».

Δεν πρέπει καί δεν θα είναι δυνατό να μεταδώσουν οι άνθρωποι ό ένας στον άλλο την είδηση γιά την έλευση τού Υιού τού Θεού. Θα εμφανιστεί ξαφνικά, θα εμφανιστεί σ’ όλους τούς ανθρώπους καί σ’ όλη τή γή ταυτόχρονα, όπως ταιριάζει στήν παντοδυναμία Του. 

Ή αντίρρηση των επιστημόνων ότι δεν είναι δυνατό να εμφανιστεί ό Κύριος μπροστά σ’ όλη την ανθρωπότητα ταυτόχρονα, λόγω του σφαιρικού σχήματος της γης, είναι εντελώς αβάσιμη.

Αν ό παντοδύναμος Θεός δημιούργησε καί τή γή καί τό σύμπαν ολόκληρο από τό μηδέν, μόνο μέ τό παντοδύναμο καί πάνσοφο πρόσταγμά Του, χωρίς να χρειαστεί πρωτύτερα σύσκεψη μέ τούς επιστήμονες, τότε είναι δυνατό να μην μπορεί, με την ίδια παντοδυναμία καί πανσοφία Του, να εμφανιστεί ταυτόχρονα μπροστά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, έστω κι αν ό τρόπος με τόν οποίο θα τό κάνει είναι καί πρέπει να είναι ακατανόητος σ’ όλους τούς επιστήμονες της γης; «Θα έρθει ό Κύριος από τόν ουρανό», λέει ό όσιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, «μέ τόν τρόπο πού Τόν είδαν οι άγιοι απόστολοι να πορεύεται στον ουρανό, Θεός τέλειος καί άνθρωπος τέλειος, μέ δόξα καί δύναμη… Κανείς, λοιπόν, να μην αναμένει τόν Κύριο από τή γή, άλλά από τόν ουρανό, όπως ό Ίδιος μάς τό βεβαίωσε».

Ό Κύριος έκλεισε τή διδαχή Του γιά τό τέλος τού κόσμου καί τή δευτέρα παρουσία Του μέ την ακόλουθη νουθεσία: «Προσέχετε καλά τόν εαυτό σας! Μην παραδοθείτε στήν κραιπάλη καί στη μέθη καί στις βιοτικές μέριμνες, καί σάς αιφνιδιάσει ή ημέρα εκείνη. Γιατί θα έρθει σάν την παγίδα σε όλους τούς κατοίκους της γης». Μ’ αυτά τά λόγια τού Κυρίου, μ’ αυτή την υποθήκη Του, μ’ αυτή τή συμβουλή Του, μ’ αυτή την εντολή Του, απαγορεύονται ή σαρκική ζωή καί ή έλλειψη μέτρου στις επίγειες ασχολίες, γιατί αυτές μεταβάλλουν τόν άνθρωπο από πνευματικό σε σαρκικό, τόν κάνουν να ξεχνά την αιωνιότητα καί τόν Θεό, τόν ρίχνουν σ’ όλες τίς αμαρτίες. Σε μια καρδιά πού δεν περιφρουρείται καί δεν σφραγίζεται μέ τή μνήμη καί τόν φόβο τού Θεού, εύκολα μπαίνουν όλα τά πάθη. Αυτά τή σκοτίζουν καί την οδηγούν στήν άγνοια τού Θεού. Γιά τούς ανθρώπους πού ζουν σαρκικά, γιά τούς ανθρώπους πού έχουν μεθύσει καί σκοτιστεί από την αμαρτία, ή ήμερα της ελεύσεως τού Κυρίου θα έρθει σάν παγίδα. Σ’ αυτή την παγίδα θα κλειστεί όλη ή ανθρωπότητα. 

Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει, κανείς δεν θα μπορέσει να ξεγλιστρήσει.

Γνωρίζοντάς τα όλα αυτά, ας ζούμε μέ διαρκή νίψη. Προστρέχοντας στον Θεό μέ προσευχή αδιάλειπτη, μέ συντριβή καί δάκρυα, αποκτώντας καί διατηρώντας μέσα μας τή βασιλεία τού Θεού μέ την επιτέλεση τού θελήματος Του, θα μπορέσουμε, μέ τή θεία χάρη καί δύναμη, ν’ απαλλαγούμε από τά δεσμά της αμαρτίας καί να ξεφύγουμε από τις παγίδες τού κοσμοκράτορα διαβόλου.Έτσι, μέ την καλή ελπίδα καί την πνευματική πληροφορία ότι θα βρούμε έλεος καί σωτηρία, θα μπορέσουμε να σταθούμε μπροστά στον αδέκαστο Κριτή, πού ή απόφασή Του θα καθορίσει τή θέση μας στήν αιωνιότητα. Αμήν.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ Β’

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Η Κρήτη δεν επιλέχθηκε τυχαία ως τόπος της Οικουμενιστικής Συνόδου

Δυστυχώς το ορθόδοξο φρόνημα στη Μεγαλόνησο είναι υπό εξαφάνιση. 

Μετά από την επισημοποίηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού, μόνο τρεις κληρικοί, από τους χίλιους περίπου, της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, είχαν την παλικαριά να αντιδράσουν [1].

Πρόκειται για τους εξής κληρικούς, των οποίων τα ονόματα (μαζί με όσων τα ονόματα ήδη έχουν διακόψει, από το 1924 και μετά, αλλά και όσων πρόκειται να διακόψουν την κοινωνία με τους Οικουμενιστές) θα γραφτούν με χρυσά γράμματα, αν βεβαίως αντέξουν έως τέλους διαχωρίζοντας τις ευθύνες τους:

Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

Τρεις στους χίλιους! Αυτή η αναλογία όμως ίσως δείχνει ότι δεν πρόκειται για προδοσία, αλλά για αποστασία. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τί σήμαινε κάποτε "Κρήτη" για την Ορθοδοξία. Αξίζει να γίνει μια σύντομη αναφορά σε μια παρόμοια ιστορική περίοδο, για να γίνει κατανοητό το εύρος της σημερινής αποστασίας.

"Απαράδεκτη εικόνα στο site της Αρχιεπισκοπής Κρήτης":

σχετική ομιλία π.Νικολάου Μανώλη:

https://youtu.be/ZMyfNUNadzg

Μετά την Ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1439), ο ενωτικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνης ο Β΄ έστειλε Εγκύκλιο προς τους Κρήτες διά της οποίας τους ενημέρωνε για "τὴν ἁγίαν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ ἕνωσιν" και πως "μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν Λατίνων οὐδὲν ἔτι σκάνδαλον ἀπελείφθη, ἀλλ' ἤδη ἐσμὲν ἐν ἀλλήλοις φίλοι καὶ ἀδελφοί" και ότι "ἐκοινωνήσαμεν καὶ ἡνώθημεν αὐτοῖς", συνιστώντας παράλληλα τα εξής: "ὀφείλετε πάντες περιπτύξασθαι καὶ ἀσπάσασθαι τὴν ἁγίαν ἕνωσιν ταύτην καὶ τῷ Θεῷ χάριτας ἀναπέμπειν ἐπὶ τῇ τῶν χριστιανῶν εἰρήνῃ καὶ όμονοίᾳ καὶ μνημονεύειν, κατὰ τὸ ἔθος, τοῦ μακαριωτάτου πάπα ὥσπερ καὶ ἡμεῖς ποιοῦμεν" [2].

Στην Κρήτη (η οποία από το 1211 ήταν υπό ενετική κατοχή και στην οποία είχαν εκδιωχθεί οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι από τους, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, υπηρέτες του Πάπα), υπήρχαν τότε δύο χιλιάδες οκτακόσιοι ιερείς [3]. Ξέρετε πόσοι αποδέχθηκαν την ένωση και την παραπάνω ενωτική πατριαρχική Εγκύκλιο; ΜΟΝΟ ΔΩΔΕΚΑ!

Και αυτών τα ονόματα κατέγραψε, με μελανά γράμματα, η αδέκαστος Ιστορία [4]:

Ησαΐας ιερομόναχος

Ιωάννης Πλουσιαδηνός

Ιωάννης Ρώσσος

Γεώργιος Αλεξάνδρου

Νικόλαος Καναδάτος

Νικόλαος Πλουσιαδηνός

Νικόλαος Μαυρομμάτης

Γεώργιος Χρυσολωράς

Μάρκος Επιφάνιος

Μανουήλ Συναδινός

Γεώργιος Βισούλας

Γεώργιος Βρανάς

Οι υπόλοιποι υπερδισχίλιοι ακολούθησαν την φωνή της Ορθοδοξίας η οποία στεντορείως ήχησε από το στόμα του Άτλαντα Μάρκου του Ευγενικού, του Αγίου Επισκόπου της Εφέσου! 

Πόση διαφορά με σήμερα! Η νήσος των Ορθοδόξων, η νήσος του Ανθίμου του Ομολογητού, του Ιωσήφ Φιλάγρη, του Μαξίμου Μαργουνίου, του Σιλβέστρου Αλεξανδρείας, του Μελετίου Πηγά, του Κυρίλλου Λουκάρεως, του Γερασίμου Σπαρταλιώτου, του Μελετίου Συρίγου, του Νεκταρίου Ιεροσολύμων, του Αγαπίου Λάνδου και τόσων ακόμη αγωνιστών να έχει καταντήσει το άντρο των Οικουμενιστών, το νησί του Συνεδρίου της Αποστασίας, ο τόπος στον οποίο μετά βίας υπάρχουν τρεις Ορθόδοξοι κληρικοί να αντιδράσουν…

Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες ψυχές που θα τους χαρίσει ο Κύριος το σθένος της Ομολογίας και ότι δεν θα πέσει αμαχητί και αυτό το πάλαι ποτέ φρούριο της Πίστεώς μας.

Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Επιστολή Κληρικών προς τους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Κρήτης 

( http://aktines.blogspot.gr/2016/12/blog-post_66.html ).[2] Codex Harleianus 5624 f. 207r. 

[3] Αγαθαγγέλου Ξηρουχάκη, Αι σύνοδοι του Γερόλαμο Λάντο, 1933, σελ. 102.

[4] Νικολάου Τωμαδάκη, Οι ορθόδοξοι παπάδες επί Ενετοκρατίας, ΚΡΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΓ΄ (1959), σελ. 48.

Πηγή

Σχόλιο:

Δεν είναι τυχαίο που χρόνια τώρα προσπαθούν να "αυτονομίσουν" (=ανεξαρτητοποιήσουν) την Κρήτη. Όπως έκαναν και στην Κύπρο...

ΠΑΤΗΡ ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ''ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ''

megasfilippos

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης γιὰ τὰ «συνέδρια ποὺ ζαλίζουν καὶ σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς»...

Δυστυχῶς ὁ δυτικὸς ὀρθολογισμὸς ἔχει ἐπιδράσει καὶ σὲ ἀνατολικοὺς ὀρθόδοξους ἄρχοντες καὶ ἔτσι βρίσκονται σωματικὰ μόνο στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλο τὸ εἶναι τους βρίσκεται στὴ Δύση ποὺ τὴ βλέπουν νὰ βασιλεύη κοσμικά. Ἐὰν ἔβλεπαν τὴ Δύση πνευματικά, μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀνατολῆς, μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ τότε θὰ ἔβλεπαν τὸ πνευματικὸ ἡλιοβασίλεμα τῆς Δύσης, ποὺ χάνει σιγὰ-σιγὰ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ ἥλιου, τοῦ Χριστοῦ, καὶ προχωρεῖ γιὰ τὸ βαθὺ σκοτάδι. Μαζεύονται καὶ συνεδριάζουν καὶ κάνουν συζητήσεις ἀτελείωτες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν χωράει συζήτηση, ποὺ οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες συζήτησαν ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια. 

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες εἶναι τοῦ πονηροῦ, γιὰ νὰ ζαλίζουν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, καὶ νὰ τοὺς σπρώχνουν ἄλλους στὴν αἵρεση καὶ ἄλλους σὲ σχίσματα, καὶ νὰ...

κερδίζει ἔδαφος ὁ διάβολος. 

 Πά, πά… βασανίζουν καὶ μπερδεύουν τὸν κόσμο αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου – Λόγοι Α΄, ἔκδ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Ἱ.Μ.Παντοκράτορος

Η πρώτη και μεγάλη Εντολή

(Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιον Κεφ.22, στ.36-40)

"...Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται"

δηλαδή: "...“Διδάσκαλε, ποιά είναι η μεγαλύτερη εντολή μέσα στο Νόμο;”. Ο δε Ιησούς απάντησε σε αυτόν: να αγαπάς Κύριο το Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δεύτερη δε εντολή όμοια με αυτήν: να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Επάνω στις δύο αυτές εντολές όλος ο Νόμος και οι Προφήτες στηρίζονται."

http://dromosorthodoxias.blogspot.gr

Ας μη χρησιμοποιούμε μόνο τα λόγια των άλλων για να συνομιλούμε με το Θεό...

Όταν προσευχόμαστε, που και που είναι καλό να λέμε και λίγα λόγια αυτοσχέδια, που να είναι γεμάτα πίστη κι αγάπη για τον Κύριο. Ας μη χρησιμοποιούμε πάντα τα λόγια των άλλων για να...

συνομιλούμε με το Θεό, ας μη παραμένουμε πάντα νήπια σε ό,τι έχει σχέση με την πίστη και την αγάπη μας για Εκείνον.

Πρέπει να χρησιμοποιούμε και το μυαλό μας, να βγάζουμε κάτι κι από την καρδιά μας. Όταν χρησιμοποιούμε τα λόγια των άλλων συχνά τα συνηθίζουμε και ψυχραινόμαστε στην προσευχή. 

Πόσο ευάρεστο είναι στον Κύριο το ψιθύρισμα που βγαίνει κατευθείαν από μια καρδιά γεμάτη πίστη, αγάπη κι ευγνωμοσύνη! Είναι αδύνατο να το εκφράσει κανείς. Πρέπει μόνο να πούμε πως όταν προσευχόμαστε στο Θεό με δικά μας λόγια η ψυχή μας ριγά από χαρά, πυρπολείται ολόκληρη, ζωοποιείται, νιώθει μακάρια.

Λίγα λόγια θα πεις, μα θα νιώσεις τέτοια ευλογία, όση δε θα ένιωθες αν έλεγες τις πιό μακρές και κατανυκτικές προσευχές των άλλων, αν τις προφέρεις από συνήθεια, χωρίς αμεσότητα.

Άγιος Ιωάννης Κρονστάνδης

perivolipanagias.blogspot.gr

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΔΙΠΛΟ ΓΙΑ ΔΙΠΛΑΣΙΟ ΜΙΣΘΟ

Δύο παλικάρια του Χριστού, δύο Δαίδαλοι Ορθοδοξίας (δαιδάλω = εργάζομαι με τέχνη) στης Δανίας τη Διασπορά, να διεργάζονται επώδυνα και εκδιωκτικά, την Αγιοπατερική της Αποτειχίσεως Αλήθεια. Στα στήθια η φλόγα του Χριστού, ο Οποίος το “ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ” εντέλλεται από ποιμένος αλλοτρίου και αιρετικού, της Πίστεως διαστρεβλωτικού και Αρχιοικουμενιστού πάντως πατριάρχου.

‘Ω άνδρες, αδελφοί, με αντίσταση ηρωϊκή, Αδέσμευτοι Προμηθείς “Δεσμώτες”, σας διώκουν οι διαβολοδεσπότες, της Μασονίας οι μαριονέτες, μαινόμενοι μονόφθαλμοι και κύκλωπες κλεόπες. Χαρά και στέφανός σας. Σηκώνετε τον σταυρό σας. Μας διώκουν οι ίδιοι οι τσοπάνηδες και επίσκοποι επί σκοπώ πονηρώ και παναιρετικώ.

Όσα “επιτίμια ακοινωνησίας επ΄αόριστον” κι αν σας επιβάλλουν, είναι ανυπόστατα, άκυρα κι ανενεργή, δεν έχουνε καμία ισχύ, καμία δικαιοδοσία. Δεν μπορείς ποτέ να τιμωρήσεις κάποιον ο οποίος πνευματικώς δεν σου ανήκει. Δεν μπορείς να βάλλεις κανόνα, επιτίμιο ή ποινή, σε κάποιον ο οποίος έχει από τη δική σου εξουσία Αποτειχισθεί και δεν αναγνωρίζει πλέον καμία εξουσία σου επάνω του.

Αυτό δεν το ‘χουν καταλάβει όσοι συνεχίζουν ακόμη να διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς ποιμένες. Δεν το έχουν συνειδητοποιήσει πως έτσι αποδίδουν οικειοθελώς στους οικουμενιστές, εξουσία επί της ψυχής τους. Εναποθέτουν την σωτηρία τους σε αυτά τα κακά θηρία, τους κλέπτες και ληστές της Θείας Χάριτος, τους ψευδοδιδασκάλους και Λυκοποιμένες!

Φέρουν όμως ευθύνη, τεράστια ευθύνη και αναπάντεχη ενοχή. Με την δική τους ανόμοια και ανεπίτρεπτη συνοχή, συμβιβάζονται και υποτάσσονται στην αίρεσή τους. Συμμαρτηρούν στη βλασφημία τους. Συνυπάρχουν και συνοδοιπορούν, εμμέσως πλην σαφώς προωθούν την Παναίρεση κι ας διατείνονται πως διαφωνούν, καθόλου δεν δικαιολογούν τον εαυτό τους. Σιγοντάρουν και τρενάρουν διότι αρνούνται να φρενάρουν.

Η καταστρεπτική επέκταση μιας λαίλαπας δεν οφείλεται στην ορμητική της μανία, αλλά στην άρνηση και δειλία των πυροδιωκτών να θέσουν εμπόδια και φραγμούς με κοιτίδες συνολικού ελέγχου και ομαδικής καταστολής. Οι σιγονταρο-οικουμενιστές λογίζονται ως έμμεσοι εμπρηστές και απαθέστατοι προωθητές της πανθρησκείας. Η δειλία και άρνηση ομολογίας είναι ένα τέταρτο είδος αθεΐας! Το πέμπτο είδος αθεΐας λέγεται συμβιβασμός και κοινωνία με ακοινωνήτους.

Σας νιώθουμε πολύ. Σφυγμομετρούμε τον αγώνα σας. Καταπίνουμε την πίκρα σας. Συνυπογράφουμε την πέρα για πέρα πραγματική σας δήλωση αυτή: “Εδώ στην ξενητειά υπάρχει μεγάλη πνευματική ξηρασία…” Υπάρχει όμως και η Όασις η Αγιοπατερική. Το δροσερό κρυστάλλινο νερό και το άφθονο ύδωρ αθανασίας που αποστάζει από τους μελιρρύτους ποταμούς της Σοφίας!

“῾Η Σοφία ᾠκοδόμησεν ἑαυτῇ Οἶκον!»”. “Τοῦτον τὸν οἶκον, στερέωσον Κύριε!” “Τὸ στερέωμα, τῶν ἐπὶ Σοὶ πεποιθότων, στερέωσον Κύριε, τὴν Ἐκκλησίαν”, την Διαχρονικήν! “Στερέωσον Κύριε, τὴν Ἐκκλησίαν Σου, ἢν ἐκτήσω τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ Σου”. “Στερέωσον Κύριε, τὰς καρδίας ἡμῶν, τῷ σῷ Σταυρῷ, μὴ ἐκκλίνειν ἀπὸ σοῦ, ἐπὶ λόγους πονηρούς, ἢ εἰς πράξεις βδελυράς” του βδελύγματος της ερημώσεως, της παναιρέσεως του Οικουμενισμού!

Αδέλφια μας αγαπητά,

Στέφανοι λαμπροί σας αναμένουν από τον Αγωνοθέτη και Στεφανοδότη Χριστό διότι η απομάκρυσνή σας αυτή γίνεται γιά λόγους Πίστεως και διατηρήσεως της Ανοθεύτου Ορθοδόξου Αληθείας. Η Ορθοδοξία βρίσκεται εν διωγμώ. Οι συνειδητοί Ορθόδοξοι εν κατατρεγμώ. Τα των Αγίων Πατέρων δόγματα καταπατούνται και όσοι στερούνται τα μολυσμένα πια μυστήρια και εκουσίως διίστανται των οικουμενιστών, βρίσκει άλλους τρόπους ο Πανάγαθος και Παντοδύναμος Θεός να λαμβάνουν οι Αποτειχισθέντες Πιστοί την αγία Αυτού χάρι.

Μακάρι να σας γνωρίσουμε και από κοντά. Σας αγαπούμε κι ομολογούμε από κοινού την Αγιοπατερική Αλήθεια. Ανήκουμε τώρα στην ίδια Διαχρονική Οικογένεια. Καλωσήλθατε αδέλφια μας!

Καλόν Αγώνα

και Καλή Ομολογία!

Με τον Θρίαμβο

και με την Νίκη!

«Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν!»

Νικόλαος Πανταζής

Στην έρημο της Αυστραλίας…

http://www.wallingoff.com

Συγκλονιστική μαρτυρία: Μπήκα πρώτος στον Τάφο του Ιησού, μύριζε μύρο παντού

«Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε μέσα στον Τάφο του Χριστού. Ναι, μύριζε μύρο παντού. Έτσι ένιωσα. Και ένιωσα δέος, ένιωσα εξωπραγματικά.

Έκλαψα όταν έμαθα ότι ήρθα εδώ γιατί το ήθελε ο Κύριος. 

Και δεν ήμουν και πολύ πιστός». Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια ο 49χρονος συντηρητής Πέτρος Χαλόφτης από τα Μέγαρα, ο πρώτος άνθρωπος στη σύγχρονη ιστορία που μπήκε στον Τάφο του Ιησού Χριστού, ανοίγει την καρδιά του αποκλειστικά στην «Freddo» και μιλάει για τις μοναδικές εμπειρίες που ζει στα Ιεροσόλυμα, κατά το άνοιγμα του Τάφου στον Ναό της Αναστάσεως.

Διαβάστε εδώ: Βρέθηκε ο πραγματικός Τάφος του Χριστού

Τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του. Πολλές φορές βαριανασαίνει, άλλοτε αναστενάζει, άλλοτε κομπιάζει και κλαίει. «Δεν μπορεί να τα χωρέσει ανθρώπινος νους όσα συναισθήματα βιώνω εδώ » είναι τα πρώτα του λόγια.

«Ο Τάφος κανονικά δεν ήταν να ανοίξει. Τον άνοιξαν μόνο και μόνο γιατί θα γίνονταν ενεματώσεις στην τοιχοποιία και φοβόντουσαν μήπως και τρέξουν ενέματα μέσα και καταστραφεί κάτι που πιθανώς θα υπήρχε» λέει ξεκινώντας την πολύωρη εξιστόρησή του. Αρκετά φειδωλός, προσπαθεί να κρατήσει χαμηλούς τόνους. Ωστόσο τα συναισθήματά του είναι έκδηλα συνεχώς. «Ναι εγώ ήμουν αυτός που μπήκε πρώτος μέσα μετά τη μετατόπιση της πάνω πλάκας. Ο Τάφος είχε να ανοίξει από το 1810, που φτιάχτηκε το ιερό κουβούκλιο. Έκτοτε δεν ξανάνοιξε» λέει.

Ανέβλυζε μύρο

Πριν από λίγες βδομάδες, η είδηση που έκανε τον γύρο του κόσμου ανέφερε ότι κατά το άνοιγμα του Τάφου ανέβλυζε μια μοναδική μυρωδιά, που όμοιά της δεν έχει ξαναυπάρξει. «Μύρο μυρίζει έτσι και αλλιώς από αυτά που βάζουν οι μοναχοί σε όλο τον Ναό της Αναστάσεως. Ωστόσο, η μυρωδιά αυτή ήταν κάτι άλλο. 

Κάτι μοναδικό που δεν έχω ξαναμυρίσει. Υπάρχει όμως και μια άλλη λεπτομέρεια που ίσως σας φανεί περίεργη, ωστόσο οφείλω α την παραθέσω: πριν από καιρό στο σημείο του Τάφου στην τοιχοποιία από πίσω, μέσα στον τοίχο και σε ύψος 2 μέτρα περίπου, βρήκα μια ξύλινη σφήνα περίπου 20 εκατοστά και μόλις την έβγαλα είχε μια παρά πολύ ωραία μυρωδιά και μύριζε έτσι για τρεις μέρες περίπου.Ήταν εκεί μέσα 200χρόνια. 

Κανονικά έπρεπε να βρωμούσε από τη σαπίλα. Και όμως ευωδίαζε» λέει συγκλονισμένος ακόμα και τώρα που έχει ολοκληρωθεί η συντήρηση του Τάφου».

http://www.vimaorthodoxias.gr

''Ο Δεσπότης μας διδάσκει...και τότε να δεχόμαστε και να ακούμε τους λόγους του ως λόγους του Χριστού''

''Ο Δεσπότης μας διδάσκει να μη εξαπατώμαστε με τα λόγια μόνον και να πιστεύουμε κάθε άνθρωπο που λέγει ότι είναι πνευματικός. Αλλά να βεβαιωνόμαστε πρώτα από τον βίο και τις πράξεις του, και μάλιστα αν συμφωνούν οι λόγοι και οι πράξεις του με τις διδασκαλίες του Κυρίου και των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, και τότε να δεχόμαστε και να ακούμε τους λόγους του ως λόγους του Χριστού'' 

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

(Θεολογικός Πρώτος, Φιλοκαλία, ΕΠΕ, τομ. 19Β, σελ. 53 και 55).

http://emmadimitris.blogspot.gr

Η ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ, Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

Kosmas - Agrinio

Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ - ΠΑΠΙΣΜΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ

Ευστάθιος Μοσχοβίτης

''Η Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και όταν ακόμη περιορίζεται σε τρεις Ορθοδόξους πιστούς, ακόμη και αν όλοι οι επίσκοποι είναι αιρετικοί'' !!!

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

''Η Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και όταν ακόμη περιορίζεται σε τρεις Ορθοδόξους πιστούς, ακόμη και αν όλοι οι επίσκοποι είναι αιρετικοί'' (Ματθ. 18, 20) 

(Επιστολή προς τον Ηγούμενο Θεόφιλο, 

ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ. 201).

http://emmadimitris.blogspot.gr/

Γιατί ο Θεός δημιούργησε (αν και γνώριζε εκ των προτέρων) αυτούς που επρόκειτο να αμαρτάνουν και να μη μετανοούν;

Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν.

Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη. Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητα του Θεού.

Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης.

Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος: ¨Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη¨ (Ματθαίος 26/κς: 24) το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας.

Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.

Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός

(Απόδοση βασισμένη στο: Ιω. Δαμασκηνού, “Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως” Ε.Π.Ε., Τόμος 19ος, σελ. 530 – 533. Επιλογή – επιμέλεια κειμένου: π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης)

alopsis.gr

ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Μία εικόνα…, χίλιες λέξεις!

Στιγμιότυπο από την επίσημη ιστοσελίδα της 

Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.

Είναι η τέταρτη από τις τέσσερεις εικόνες 

όπου προβάλονται σε μορφή βίντεο στα γρήγορα!

Είπατε κάτι;

http://www.iak.gr/

03/12/2016

''[...]Περιμέναμε η εκκλησιαστική ιεραρχία να βηματίσει στον δρόμο της θεϊκής – αποκαλυπτικής εντολής «κράτει ό έχεις» και «ο έχων ούς ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις» (Αποκ. 3-11,13) και η οποία, ερμηνευτικά, σημαίνει την παράδοση της Εκκλησίας που πρέπει σταθερά να κρατήσουμε. Δυστυχώς, η εντολή «κράτει ο έχεις» δεν έγινε και συνοδική εμπειρία''

«Κράτει ό έχεις» 

(Αποκάλυψη 3, 11)

Αναμφίβολα, όταν συγκαλείται μια Εκκλησιαστική Ορθόδοξη σύνοδος τότε, απόλυτα δικαιολογημένα, προβάλλουμε πάνω της ολόκληρο το Συνοδικό παρελθόν και μέλλον της Ορθοδοξίας με το ερώτημα: Σύνοδος ζωής ή σκοπιμότητας; 

Αντικρίζοντας ολόκληρη τη περασμένη διαδρομή της Συνοδικής ιστορίας βλέπουμε, ότι

πάνω από τους επισκόπους και τις Συνόδους υπάρχει η αυθεντία της διαχρονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ως έσχατου κριτηρίου αλήθειας. Μετά τη «Σύνοδο της Κρήτης», που αναγνώρισε συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού, συγκλήθηκε και η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (23-24 Νοεμβρίου) με θέμα συζητήσεως τις αποφάσεις – θέσεις της συνόδου, που κολακεύεται από την ονομασία της ως «πανορθοδόξου συνόδου». Είναι αλήθεια, ότι η πνευματικότητα – ψυχολογία μιας εκκλησιαστικής Ιεραρχίας (Διοικούσα Εκκλησία) προβάλλεται πάνω στις συνοδικές αποφάσεις της.

Και οι δυο σύνοδοι έχουν εμφανή τα σημεία της πνευματικής διάθλασης, ως γινόμενο οικουμενιστικών αντιλήψεων – θέσεων, γι’ αυτό και απέτυχαν να παρουσιάσουν στον σύγχρονο κόσμο την έγκυρη και ολοκληρωμένη έκφραση της Θεϊκής αλήθειας, που είναι η Μία Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή διδάσκει και έχει το πλήρωμα της αλήθειας. Και το σπουδαιότερο, οι σύνοδοι αυτές δεν παρουσίασαν τον οικουμενισμό ως άρνηση της Ορθοδοξίας, ως σύνολο βέβηλων δογμάτων.

Ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης παρατηρεί, στο λόγο του (περί ψευδοπροφητών και αθέων αιρετικών και περί σημείων της συντελείας του αιώνος): «ποίον λοιπόν να ειπώ πρώτον, περί της συντελείας ημών ή περί των αθέων αιρετικών και να στηλιτεύσω αυτών τα βέβηλα δόγματα». Περιμέναμε η εκκλησιαστική ιεραρχία να βηματίσει στον δρόμο της θεϊκής – αποκαλυπτικής εντολής «κράτει ό έχεις» και «ο έχων ούς ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις» (Αποκ. 3-11,13) και η οποία, ερμηνευτικά, σημαίνει την παράδοση της Εκκλησίας που πρέπει σταθερά να κρατήσουμε.

Δυστυχώς, η εντολή «κράτει ο έχεις» δεν έγινε και συνοδική εμπειρία.

Περιμέναμε, μήπως από την Ελλαδική ιεραρχία δημιουργηθούν έξοδοι υδάτων ζωής μέσα στο οικουμενιστικό παρανάλωμα των καιρών μας. 

Δυστυχώς, ο σύγχρονος συνοδικός λόγος δεν περιέχει αυτό που «παρά πάσης της Εκκλησίας πιστεύεται» (Ισαάκ Σύρος).

Στον θεολογικό ορίζοντα των συνόδων Κρήτης και Ελλάδος, αβίαστα παρατηρούμε, εκτροπή από την ευθεία γραμμή του μυστηρίου της ευσεβείας, που συνδέει: Τον Άβελ, τον Σηθ, τον Νώε, τον Σήμ, τον Αβραάμ, τη Θεοτόκο μέχρι το Σωτήρα Χριστό, που ιδρύει την Εκκλησία Του επί της γης με συνέχεια τους Πατέρες και τις αγίες Οικουμενικές Συνόδους.

Η εκτροπή στη Γραφή ονομάζεται Αποστασία και έγινε στις ημέρες μας με τη συνοδική κατοχύρωση του Οικουμενισμού.

Περιμέναμε, από τους Έλληνες Ιεράρχες να ακολουθήσουν το νήμα της Παραδόσεως, τον πλούτο της Αγιοσυνοδικής εμπειρίας. Δεν διασφάλισαν όμως την «ορθή δόξα». 

Έχασαν την ιστορική – θεολογική ευκαιρία να αναδειχθούν εμπροσθοφυλακή της Εκκλησίας και υπερασπιστές της πίστεως του πληρώματος.

Οι εγκωμιαστικοί λόγοι του εισηγητού Σεβασμιωτάτου Σερρών κ. Θεολόγου για την Ορθοδοξία, από μόνοι τους δεν αναιρούν τον οικουμενισμό. Οι λόγοι αυτοί είναι απόλυτα συμβατοί με το πνεύμα του Οικουμενισμού, ο οποίος δημιουργεί «Εκκλησιαστική ενότητα» στη βάση της δογματικής ποικιλίας, απαραίτητης γι’ αυτόν.

Στο οικουμενιστικό βιβλίο «Η ενότης εν τη ποικιλία» διαβάζουμε, ότι δημιουργείται σχήμα μόνιμης συνεργασίας και κοινής δράσης των «ετεροδόξων εκκλησιών» με τη θεσμική ορθοδοξία, πάνω στη δογματική ετερότητα, για μια πνευματική «όσμωση» και αλληλοπεριχώρηση, που θα αποτελούν βάση της μελλοντικής «εκκλησιαστικής ενότητας».

Σεβαστοί ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, χωρίς εμπαθή – κατακριτική διάθεση είδαμε, ότι δεν καταδικάσατε την παναίρεση του οικουμενισμού. 

Η στάση αυτή, έμμεσα, είναι μια ακόμη ευεργετική συμβολή στην εδραίωση του οικουμενισμού.

Ως λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, κρατούμε το βαθμό της ευθύνης που μας ανήκει για την πορεία της Εκκλησίας.

Η σύγχρονη συνοδική ιστορία σημαδεύτηκε από μετακίνηση της εκκλησιολογικής βάσης της θεσμικής Ορθοδοξίας.

Παλαιότερα, στις συνόδους της Ιεραρχίας της Ελλάδος, υπήρχαν επισκοπικά αναστήματα μεγάλου πνευματικού βεληνεκούς, που καθόριζαν την Ορθόδοξη πορεία των συνόδων. 

Να θυμίσουμε: Φλωρίνης Αυγουστίνος και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος στην ιστορική σύγκλιση της Ιεραρχίας το Νοέμβριο του 1972. 

Στο υπόμνημά του ο Σεβασμιώτατος Φλωρίνης τόνιζε:

«οι αποφάσεις να λαμβάνονται αβίαστα, κατόπιν πολλής συζητήσεως, με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ενεργεί όπου ελευθερία».

Αυτοί τότε πράγματι δημιουργούσαν, ως ζωντανοί δάσκαλοι της Ορθοδοξίας, την συνέχουσα σχέση μεταξύ των συγχρόνων συνόδων και των αγίων συνόδων του παρελθόντος, όπως επίσης τη συνοδική σύνδεση με παράδοση και Αγία Γραφή.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

http://emmadimitris.blogspot.gr/

π. Νικόλαος Μανώλης, ''Θέλουμε αγίους Ιεράρχες και όχι αιρετικούς''

Τάδε ἔφη π. Νικόλαος Μανώλης: 

«Στὴ Σύναξη τῆς Κρήτης, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσηςτῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσης…»ἐπαναλαμβάνει γιὰ δεύτερη φορά, μήπως καὶ δὲν τὸ καταλάβουμε!!! Ὥστε,ἡ Κρήτη εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσης γιὰ τὸν π. Νικόλαο. Γι' αὐτὸ κοινωνεῖ μὲ τοὺς "ὀρθόδοξους" Οἰκουμενιστές! Οἱ ἄνθρωποι μόλις τώρα ἄρχισαν τήν... πτωτική τους πορεία!

Σχόλιο: Γιὰ τὸν π. Νικόλαο δὲν ὑπάρχουν δεκαετίες Οἰκουμενιστικῆς αἵρεσης, δὲν ὑπάρχει Μπάλαμαντ, Πόρτο Ἀλέγκρε, Σάμπεζυ, Πουσάν…!!! Γιατί δὲν μετανοεῖ γιὰ τὴν κοινωνία του τόσα χρόνια μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὴν διαστροφὴ τῆς σχετικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Πράγματι, π. Νικόλαε, διαφωνοῦμε μὲ τὶς διαστρεβλώσεις τῆς ΠατερικῆςΠαραδόσεως (ὅπου τὴν διαστρέφετε), ἀλλὰ σᾶς ἐπαινοῦμε γιὰ τοὺς ἀγῶνες σας, καὶ συμφωνοῦμε μαζί σας καὶ συναντιόμαστε, ὅταν ἐκφράζετε (καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ περισσότερα) τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅπως π.χ. ὅταν λέτε στὸ βίντεο· 

ὅποιοι δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, διαδραματίζουν ἕνα ρόλοπονηρό, ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει νὰ τὸν ἐλέγξουμε, γιὰ νὰ πληροφορήσουμε τὸν κόσμο ποὺ εἶναι πάνω στὸ καράβι ποὺ λέγεται Ἐκκλησία, ὅτι θὰ πρέπει νὰ πηγαίνει σωστὰ τὸ καράβι, σὲ σωστὸ προορισμό. Κι ἂν ὁ καπετάνιος τρελαθεῖ καὶ μᾶς πάει στὸν γκρεμό, θὰ πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε. Νὰ τοῦ μιλήσουμε, νὰ τοῦ φωνάξουμε γιὰ νὰ ἀλλάξει ρότα"! 

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΗ ΑΘΟΡΥΒΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΙΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ!!!

ΔΕΙΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ

(Μητροπολιτης Φλωρινης Αυγουστινος)

«…Ὑποκριτὴς ἦτο ὁ ἀρχισυνάγωγος (Λουκ. 13,10-17).Ὑποκριταὶ ἦταν καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὴν ἀφρόκρεμα τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, οἱ ἡγέται, οἱ πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοί. Καὶ γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ὑποκριτάς, τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ὁ Χριστός, ὅπως ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Τρίτη, εἶπε τὰ «οὐαί» ἐκεῖνα, τὰ τρομερὰ· «Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…» (Ματθ. 23,13 κ.ἑ)….

ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ, ΜΑΣΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ, ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΟΥΝ ΑΘΟΡΥΒΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ!

ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΝΙΚΑΝΗ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ! ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΧΩΣΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΥΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ!!!

«Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί…»

ΔΕΙΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗ

ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«…Ὡς κληρικός τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν φρικτὴν στιγμὴν τῆς χειροτονίας μου ἄκουσα καὶ ἐγώ· τὸ Λάβε τὴν Παρακαταθήκην καὶ φύλαξον ταύτην μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, θεωρῶ βαρὺ νὰ σιωπήσω ἐπὶ θέματος πίστεως.

Δειλὸν καὶ ἄναδρον καὶ προδότην θὰ μὲ κατηγορήση ἡ συνειδησίς μου ἐὰν σιωπήσω καὶ δὲν ὑπερασπίσω τὰ ὑψηλὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. 

Καὶ τὸν ἔλεγχο τοῦτον τῆς συνειδήσεώς μου μὴ ἀνεχόμενος μετὰ πολλῆς συγκινήσεως γράφω τὸ παρόν, καὶ ἑλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ἀνιδιοτελῶς ὑπηρέτησα Πίστιν καὶ Πατρίδαν, διαμαρτύρομαι καὶ παρακαλῶ τὴν σεπτὴν ἱεραρχία, ἡ ὁποῖα κατ᾽ αὐτὰς τὰς ἡμέρας θὰ συνεδριάση, ἱνα ἐπιληφθῆ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος καὶ ἐπιδιώξη συντόμως τὴν κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας λύσιν τοῦ προβλήματος, μὴ ἐπηρεαζόμενη ἀπὸ τὰ σχόλια και τὶς κρίσεις τοῦ ψυχροῦ, ἀδιαφόρου καὶ ἀπίστου κόσμου, ὁ ὁποῖος τὰς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως φωνὰς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τέκνων ἀποκαλεῖ ἄκαρπον Βυζαντινολογίαν…

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Ἄς σκεφθοῦμε τίνος εἴμεθα στρατιῶται, ὑπὸ ποίαν σημαίαν στρατευόμεθα, ποίους ἡρωϊκοὺς ἀγωνιστὰς εἴχε ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία, πῶς αὕτη ἐπολέμει καὶ ἐνίκα τὰς πλάνας καὶ τὰς αἰρέσεις καὶ ἐθριάμβευεν ἐπὶ πάντων, καὶ νὰ πράξωμεν ἀναλόγως. Ἀλλως θ᾽ἀποδειχθοῦμε ἀνάξιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr