Μάθετε τήν εὐχή μαζί μέ τόν Γέροντα Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ!

Μάθετε μαζί μέ τόν Ἅγιο αὐτόν Γέροντα τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ἄν εἶστε στό σπίτι, μπορεῖτε κάνοντας ὁποιαδήποτε ἐργασία ἤ στήν ἀνάπαυλα (μέ κομποσχοίνι) νά ἀκοῦτε αὐτό τό βίντεο καί μαζί νά λέτε τήν εὐχή.

Μπορεῖτε νά τό ἀντιγράψετε καί νά τό ἀκοῦτε καί στό αὐτοκίνητό σας ἤ ἀκόμη καί μέ ἀκουστικά μαγνητοφωνημένο ὅταν βαδίζετε. 

Εἶναι μία εὐχάριστη κι εὐλογημένη βοήθεια καί ἀρχή προσευχῆς ἀπό τον Παππούλη Ἐφραίμ.

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Γιά τίς θλίψεις, τούς πόνους καί τούς πειρασμούς λόγῳ ἁμαρτιῶν, ἀποστασίας, ἀμετανοησίας!

...Ὅσο πληθαίνουν οἱ ἁμαρτίες καί οἱ κακίες στόν κόσμο, τόσο πληθαίνουν καί τά παιδαγωγικά ἐπισκεπτήρια, δηλαδή ὁ λιμός, οἱ σεισμοί, οἱ πόλεμοι, οἱ πάσης φύσεως ἀρρώστιες καί ὁ θάνατος!

Ἡ μέριμνά μας, τῶν χριστιανῶν, εἶναι νά ἐγκαταλείψουμε τίς ἁμαρτίες, νά συμφιλιωθοῦμε μέ τόν Θεό καί νά ἔχουμε φόβο Θεοῦ, ταπείνωση καί ὑπομονή, καί τότε ὅλες αὐτές οἱ ταλαιπωρίες θά λιγοστεύσουν καί θά μᾶς εἶναι πολύ ὠφέλιμες γιά τήν σωτηρία μας.

Γέρων Κλεόπα Ἡλιέ (+1998)

Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ "ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ"

Πολλά είναι τα τεχνάσματά του, οι τρόποι, δηλαδή, με τους οποίους προσπαθεί να συλλάβη εκείνους που είναι περισσότερο αδρανείς. Και πρέπει να τους γνωρίζουμε πολύ καλά για ν’ αποφύγουμε τις αφορμές του και να μη του αφήνουμε καμμία είσοδο, αλλά να έχουμε και ακρίβεια στη γλώσσα και σταθερότητα στα μάτια και καθαρότητα σκέψεως και συνέχεια να είμαστε άγρυπνοι, όπως, βέβαια, θα είμασταν αν κάποιο θηρίο ερχόταν εναντίον μας και προσπαθούσε να μας κατασπαράξη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, και η ουρανομήκης εκείνη ψυχή, ο διδάσκαλος των εθνών, η γλώσσα της οικουμένης, εκείνος που επιχειρεί τα πάντα για τη σωτηρία των μαθητών, αφού είπε «αλλ’ ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού», “ντυθήτε τα όπλα του Θεού”, προφυλάσσοντας μας από παντού και κάνοντάς μας ακαταμάχητους, πρόσθεσε: «Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της πίστεως, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι˙ και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μαχαίραν του πνεύματος, ο εστι ρήμα Θεού» (Εφ. 6,14-17).

Είδες πως από παντού περιέφραξε όλα τα μέλη του σώματος, και όπως όταν κάποιος πρόκειται να μας βγάλη σε κάποιον πόλεμο, έτσι πρώτα μας προφύλαξε με τη ζώνη, ώστε να τρέχουμε με ευκολία. Έπειτα φόρεσε το θώρακα για να μη μας κτυπούν τα βέλη και εξασφάλισε τα πόδια και από παντού μας προφύλαξε με την πίστι! Διότι αυτή, λέγει, αυτή θα μπορέση να σβέση και τα πυρωμένα βέλη του πονηρού.

«Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ» ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγίου Όρους

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ

http://katanixis.blogspot.gr

ΟΛΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες την ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, την βάζουν μες την καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή στην προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος από το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάσει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνο Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Να παρατηρείτε όλα όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνεται τις γνώσεις σας για το κάθε τι, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει για βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του Παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον παράδεισο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ, 

εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, 

ΧΑΝΙΑ 2003, σ. 461 κ.ε.

http://tribonio.blogspot.gr

Το μάθημα της χήνας σε εμάς!

Την επόμενη φορά που θα δείτε χήνες να πετούν σε σχηματισμό V προς τον νότο για να περάσουν τον χειμώνα, ίσως σας περάσει από το μυαλό η εξήγηση που η επιστήμη δίνει για την αιτία που πετούν με αυτόν τον τρόπο. Όταν η κάθε χήνα χτυπά τα φτερά της, δημιουργεί ανοδικό ρεύμα για εκείνη που ακολουθεί αμέσως μετά. Με το να πετούν λοιπόν σε σχηματισμό V, ολόκληρο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% μεγαλύτερη πτητική εμβέλεια συγκριτικά με το αν πετούσαν η κάθε μια μόνη της.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι άνθρωποι που ακολουθούν κοινή κατεύθυνση και διαθέτουν την αίσθηση της κοινότητας φτάνουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα κι εύκολα, διότι ο ένας βοηθά τον άλλο.

Αν μια χήνα βγει έξω από τον σχηματισμό, αμέσως καταλαβαίνει τη δυσκολία να προχωρήσει μόνη της και επιστρέφει για να επωφεληθεί από το ανοδικό ρεύμα που δημιουργεί η χήνα που βρίσκεται μπροστά.

Αν κι εμείς λειτουργήσουμε όπως μια χήνα, θα μένουμε κατά κάποιο τρόπο «σε σχηματισμό»με όσους ανθρώπους κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Είναι σημαντικό επομένως, να βρούμε τους ανθρώπους με τους οποίους συχνοτιζόμαστε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μαζί τους.

Όταν μια χήνα κουραστεί πηγαίνει στο πίσω μέρος του σχηματισμού και κάποια άλλη έρχεται μπροστά.

Με τον τρόπο αυτό, οι δύσκολες κι απαιτητικές εργασίες αναλαμβάνονται εκ περιτροπής, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ανθρώπους.

Οι χήνες που βρίσκονται πίσω φωνάζουν με σκοπό να ενθαρρύνουν εκείνες που βρίσκονται μπροστά προκειμένου να διατηρήσουν την ταχύτητά τους.

Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους.

Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι όταν μια χήνα αρρωστήσει ή τραυματιστεί και πέσει στο έδαφος, δύο άλλες την ακολουθούν για να τη βοηθήσουν και να την προστατέψουν. Μένουν μαζί της μέχρι να είναι σε θέση ή να πετάξει ξανά ή μέχρι να πεθάνει. Μόνο τότε ξεκινούν ξανά το ταξίδι τους είτε μόνες τους είτε με κάποιον άλλο σχηματισμό με σκοπό να προλάβουν να φτάσουν τη δική τους ομάδα.

Αν κι εμείς λειτουργήσουμε όπως μια χήνα, θα συμπαραστεκόμαστε και θα στηρίζουμε ο ένας τον άλλο έτσι ακριβώς. Μα προπαντός, θα πάψουμε να είμαστε μια διαιρεμένη πλειοψηφία που χειραγωγείται από μια ενωμένη μειοψηφία, όπως λέει και ο Will Durant.

http://anti-aisthitika.blogspot.gr

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙ Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ζούσε κάποτε σέ μια ερημιά ένας άνθρωπος καλός και δίκαιος. Μα κάποια μέρα θέλησε να γυρίσει στον κόσμο. Ξεκίνησε, λοιπόν, έφτασε σέ μια πόλη και μπήκε στο σπίτι ενός άρχοντα πού τον δέχτηκε με τιμές. Ό άρχοντας αυτός είχε ένα οκτάχρονο γιό πού ήταν ή χαρά κι ή περηφάνια του.

Πέρασε καιρός. Μια μέρα ακούστηκαν θρήνοι έξω από την πόρτα του αρχοντικού. Περνούσε ένα λείψανο. 'Ο πατέρας είπε στο γιό του:

— Βγες στην πόρτα κι υστέρα έλα πες μου αν αυτός ό νεκρός σώθηκε ή καταδικάστηκε στην Κόλαση.

Το παιδί βγήκε κι υστέρα από λίγο γύρισε χαρούμενο:

— Σώθηκε! Σώθηκε!

Ύστερα από κάμποσο καιρό πέρασε άλλη μια κηδεία έξω από το σπίτι, κι ό πατέρας έστειλε και πάλι το γιό του να μάθει για το νεκρό. Αυτή τη φορά το παιδί γύρισε λυπημένο.

— Αυτός πάει για την Κόλαση.

Ό ερημίτης είπε τότε:

— ’Έζησα σαράντα χρόνια στην έρημο, ένας άγγελος μου έφερνε τροφή. Κι όμως, δεν καταφέρνω να ξεχωρίσω ποιός καταδικάστηκε στο πυρ το αιώνιο και ποιός σώθηκε. Πώς μπορεί να το μαντέψει αυτό το παιδί;

Και το παιδί αποκρίθηκε:

— Να πώς ξεχωρίζω τον καλό από τον κακό. Ακούω αυτά πού λένε οι άνθρωποι πού ακολουθούν τη κηδεία. Στον πρώτο έλεγαν: «Τί καλός, τι ευσεβής: κουνούπι δεν πείραξε». Κατάλαβα, λοιπόν, πώς είχε σωθεί. Οι πράξεις του το μαρτυρούσανε. Αυτή τη φορά, όμως, οι άνθρωποι βαρυγκωμούσαν. «’Ήταν κακός, άδικος, ψεύτης, αδίσταχτος». 

Τούς ανθρώπους τούς γνωρίζεις από τις πράξεις τους.

ΣΟΥΛΚΧΑΝ ΣΑΜΠΑ ΟΡΜΠΕΛΙΑΝΙ. 

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ – «ΑΦΕΩΝΤΑΙ ΣΟΙ ΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ»

Ένας Ιερεύς πήγαινε να κοινωνήσει έναν ασθενή στην οικία του, και καθ΄ όδόν τον είδε μια πόρνη να βαδίζει με ευλάβεια, κατανύχθηκε, και με δάκρυα στα μάτια έπεσε στα πόδια του κατά γης μέσα στη λάσπη, διότι έβρεχε, λέγοντας τα ακόλουθα λόγια: 

«Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, πραγματικά ελεήμονα Θεέ, που γεννήθηκες εκ της Αειπαρθένου Μαρίας, και έπαθες για την σωτηρία μας, σώσε κι εμένα την αμαρτωλή και παμβέβηλο, και μη μνησθείς πανοικτίρμων τις ασωτίες μου, αλλά συγχώρεσέ με με τις πρεσβείες της ασπόρως τεκούσης σε».

Προφέροντας τα λόγια αυτά με θερμά δάκρυα μετάνοιας, άκουσε μια φωνή από το ιερό Ποτήριο η οποία της είπε: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι».

Έτσι, η πόρνη και άσωτη γυναίκα, πληροφορούμενη τη σωτηρία της, μίσησε την αμαρτία, έκανε μεγάλο αγώνα και σώθηκε με τη Χάρη του Θεού.

ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, 

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ,

ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 202.

http://tribonio.blogspot.gr

Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε.

Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;- Εσείς πώς τα βλέπετε;

- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.

- Ή ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοι­μάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Ή τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ό Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά... Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φρά­κτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρω­ποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προ­σεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης ...;». Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.

Γέρων Παΐσιος

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Τό Παπικό Πρωτεῖο καί ἡ Ὀρθοδοξία

ΣΤΑ ΤΡΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ

Τό Παπικό Πρωτεῖο καί ἡ Ὀρθοδοξία

Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης γεννήθηκε το 1669 στό Ληξούρι τῆς Κεφαλληνίας καί ἐκοιμήθη τήν 1η Αὐγούστου 1714, ὡς ἐπίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων. Ἀναγνωρίσθηκε ὡς ἓνας τῶν μεγαλυτέρων ἱεροκηρύκων τῆς δουλείας καί ἀγαπήθηκε ὡς «νέος Χρυσόστομος». Ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, το Ἐθναρχικό μας Κέντρο, το 1704 τόν ἀνεκήρυξε «ἱεροκήρυκα καί διδάσκαλόν» της. Στίς 2 Αὐγούστου τοῦ τρέχοντος ἒτους τό Ληξούρι, ὡς γενέτειρά του, τόν ἐτίμησε μέ εἰδική Θεία Λειτουργία καί Μνημόσυνα καί ἂλλες ἐκδηλώσεις, πού καταστέφθηκαν μέ Ἑσπερίδα προς τιμήν του, στήν ὁποία παρουσίασαν τόν Ἂνδρα ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος, καταγόμενος ἐκ Ληξουρίου (Χαυδάτα) καί Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁμότιμος Καθηγητής τῆς ἲδιας Σχολῆς καί ὁ ἐκπαιδευτικός κ. Γεράσιμος Γαλανός. 

Ἡ ἐκδήλωση ἒλαβε χώρα στό προαύλιο τοῦ ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Μηνιατῶν, ὃπως ὀνομάζεται ἀπό την οἰκογένεια τοῦ τιμωμένου, μέ την παρουσία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδωνος καί μεγάλου ἀριθμοῦ Κληρικῶν καί Λαϊκῶν. Ὁ φιλότιμος ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ, π. Νικόλαος Σωτήρας, προσέφερε συμβολικά στούς Ὁμιλητές τό βιβλίο τοῦ Ἠλία Μηνιάτη «Πέτρα Σκανδάλου» (α΄ ἒκδοση στή Λειψία τό 1718 καί μέ πολλές ἀνατυπώσεις), τό ὁποῖο μαζί μέ τίς γνωστότατες καί πολυεκδεδομένες και αὐτές «Διδαχές» του (ἀπό τό 1716 κ. ἑ.) κατέστησαν τόν Μηνιάτη ἰδιαίτερα προσφιλῆ στήν Ἑλλάδα και τήν Ὀρθοδοξία, ἰσχύει δέ ἀπόλυτα τό σχόλιο τοῦ σπουδαίου γερμανοῦ ἱστορικοῦ καί θεολόγου, Gerhard Podskalsky: Ὁ Μηνιάτης μέ τά δύο αὐτά ἒργα του «κατόρθωσε μετά θάνατον περισσότερα ἀπό ὃσα πολλοί ἂλλοι μέ ὁλόκληρες βιβλιοθῆκες κατά τήν διάρκεια τῆς ζωῆς τους»1

Ἡ μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπρόσ μενη νέα ἐπαφή μέ τήν «Πέτραν...»2 τοῦ ληξουριώτη Θεολόγου ἦταν για μέ παρακίνηση νά μελετήσω γιά μία ἀκόμη φορά τό ἒργο του αὐτό, πού ἀναφέρεται στό σχίσμα Ἀνατολῆς-Δύσεως, τήν τραγικότητά του3 και τίς μεγάλες δογματικές διαφορές Παπισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας. Ὁ Μηνιάτης ἒγραψε τό βιβλίο θέλοντας νά δείξει τήν αὐθεντικότητα τῆς ’Ορθοδοξίας του. Πράγματι, κινούμενος στό πλαίσιο τῆς πατερικῆς παραδόσεως, πρίν καί μετά τό Σχίσμα (ἐπιμένει ἰδιαίτερα στό α΄ λεγόμενο σχίσμα τοῦ 9ου αἰῶνος, 867), μετά τήν ἱστορία τοῦ σχίσματος, πού προδίδει πληρεστάτη γνώση τῆς ἱστορίας καί τῆς θεολογίας, ἀσχολεῖται μέ τίς «πέντε διαφορές» Ὀρθοδοξίας καί Λατινικῆς Ἐκκλησίας, ὃπως διατυπώθησαν στην ἑνωτική ψευδοσύνοδο Φερράρας- Φλωρεντίας (1438/39).

Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικό, ὃτι ὁ Μηνιάτης, ὃπως καί ὃλοι οἱ μεγάλοι μας Θεολόγοι τῆς περιόδου τῆς διπλῆς δουλείας (ὀθωμανικῆς καί φραγκικῆς), στήν ὁποία ἒζησε καί αὐτός, δέχεται ὡς σπουδαιότερο σημεῖο διαφορᾶς τό παπικό πρωτεῖο, συνδεόμενο ἂμεσα καί μέ την διεκδίκηση ἀλαθήτου ἐκ μέρους τῶν Παπῶν. Καί κατά τόν Ἠλία Μηνιάτη ἀπό τό πρωτεῖο, τή ρίζα και πηγή τῆς δυτικῆς ἐκκοσμίκευσης, προέρχονται ὃλες οἱ ἂλλες διαφορές, καί αὐτό τό Filioque (=καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), ἡ βλάσφημη προσθήκη στό ἱερό σύμβολο τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381). «Πρώτην διαφοράν ἐγώ νομίζω -παρατηρεῖ- την περί τῆς ἀρχῆς τοῦ πάπα, διατί τοῦτο εἶναι κατά τούς παρόντας καιρούς (Γ.Δ.Μ.: καί σέ κάθε ἐποχή) τό μέγα μεσότειχον, ὁποῦ χωρίζει τάς Ἐκκλησίας»4. Πιστεύει δέ ὃτι ἀπό τήν διεκδίκηση τοῦ πρωτείου ἐκ μέρους τῶν Παπῶν «προέρχεται ἡ μεγάλη ἐκείνη ἒχθρα, ἡ ὁποία και ἐμποδίζει τόν τρόπον τῆς συμφωνίας εἰς τάς ἢ περί δογμάτων ἢ περί διατάξεων διαφοράς, καί ἀναβρύει μάλιστα ἂλλας νέας, αὐξάνουσα καθ’ ἑκάστην τό σκάνδαλον»5. Καταλήγει δέ σέ κάτι, πού ἀφορᾶ ἒμμεσα στήν οἰκουμενιστική ἐποχή μας, πού ὂχι μόνο ὁ παπισμός, ἀλλά καί ἡ ὑστερόβουλη παποφιλία τῶν ἡμετέρων, ἀγωνίζονται νά θεμελιώσουν καί στηρίξουν τό ἀντιχριστιανικό καί γι’ αὐτό προκλητικό παπικό πρωτεῖο. Γράφει: «Ἂν ὃλοι κοινῶς οἱ Χριστιανοί ἐσυμφωνοῦσαν εἰς τό ἂκρον τοῦτο κεφάλαιον, ποῖος δηλαδή νά εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταύτης κυβερνήσεως, ἀριστοκρατικός τάχα,

ὡς θέλομεν ἡμεῖς, ἢ μοναρχικός, ὡς θέλουσιν οἱ Λατῖνοι, εὒκολον ἦτον νά συμφωνήσωμεν καί εἰς τά λοιπά»6. Τόσο μεγάλη, δηλαδή, σημασία δίδει εἰς τήν διεκδίκηση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν.

Ἡ ἀπόλυτα ἀρνητική καί ἀπορριπτική αὐτή στάση τοῦ Μηνιάτη ἀπέναντι στό παπικό πρωτεῖο ἀναλύεται σέ διάφορα σημεῖα τοῦ ἒργου του:

Ὁ πάπας ὡς ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης καί ὂχι ὡς ἂτομο, «ἒχει τά πρωτεῖα τῆς τιμῆς καί ὂχι τῆς ἐξουσίας, ὣστε ὁποῦ νά εἶναι πρῶτος τῶν ἂλλων ἀδελφῶν, καί τοῦτο ὃταν συμφωνῇ τοῖς ἂλλοις ἀδελφοῖς, τῷσυνδέσμῳ τῆς πίστεως»7. Ἂς κρατήσουμε αὐτά τά λόγια τοῦ Μηνιάτη, καί μάλιστα τά ὑπογραμμισθέντα ἀπό τόν γράφοντα, διότι εἶναι τό κλειδί γιά τήν κατανόηση τῆς δογματικῆς παραφροσύνης στήν σημερινή ἀναφορά στόν Πάπα ἀπό τούς Οἰκουμενιστές μας, και μάλιστα τήν ἡγεσία τους. Τήν ἐπισήμανσή του δέ αὐτή διευρύνει και στήν συνέχεια: «Τῶν μελῶν τά μέν εἰσι κατώτατα, τά δέ εἰσιν ἀνώτερα, ἀνάμεσα εἰς τά ὁποῖα εἶναι ἓνας και ὁ πάπας, ὃταν εὐχαριστεῖται να μείνῃ εἰς τόν βαθμόν, ὁποῦ τον ἒβαλαν οἱ ἃγιοι πατέρες, ὂχι να ἐβγαίνῃ ἒξω τῶν ὃρων του διά πλεονεξίαν, θέλοντας νά εἶναι ὁ κύριος τῶν δούλων, ὂχι πρῶτος τῶν ἀδελφῶν»9. Εὐστοχότερη θεολογικά καί φιλολογικά διατύπωση τῆς οὐσίας τοῦ παπικοῦ πρωτείου δεν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει. Ὁ Πάπας, δηλαδή, ὡς ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, ἒλαβε ἀπό το ἐκκλησιαστικό σῶμα διά τῶν ἁγίων Πατέρων «τά πρεσβεῖα τιμῆς» («πρωτεῖο τῆς τιμῆς καί ὂχι τῆς ἐξουσίας»), ἀλλά τά πρεσβεῖα αὐτά τοῦ ἀναγνωρίζονται ὀρθόδοξα- ἐκκλησιαστικά τότε μόνο, ὃταν εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας10, δηλαδή συμφωνεῖ μέ ὃλους τούς ἁγίους «τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καί τῆς πίστεως». Ἀγάπη χωρίς πίστη -ὀρθοδοξία δηλαδή-δέν ὑπάρχει, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει (πρβλ. τό ἀποστολικό: «πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη», Γαλ. 5,6). Ἡ «πλεονεξία» ὃμως τῶν Παπῶν τούς ἒβγαλε ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Γι’ αὐτό ὃλη ἡ ἀπό τήν ἐποχή κυρίως τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα (+1972) , τοῦ πρωταγωνιστοῦ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μας παραληρήματος, χρησιμοποιούμενη ὁρολογία περί «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καί «πρεσβυτέρας Ρώμης», στερεῖται κάθε ἐρείσματος,

ἀλλά καί ἀκριβείας, ἀφοῦ ἒχουμε ἀπέναντί μας σχισματική καί αἱρετική παποσύνη, πού οὐδεμία σχέση ἒχει μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί ἑπομένως ΔΕΝ εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά αἳρεση, ἐκτός τῆς ΜΙΑΣ και ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας πλέον. Περί τῆς σημερινῆς Λατινικῆς «Ἐκκλησίας» ἰσχύει δυστυχῶς αὐτό πού ἒλεγε ὁ Μ. Ἀθανάσιος γιά τούς Ἀρειανούς, συμβουλεύοντας τους Ὀρθοδόξους νά μή παρασύρονται ἀπό τά ἐξωτερικά γνωρίσματα καί να χαρακτηρίζουν τόν Ἀρειανισμό Ἐκκλησία, διότι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, οἱ δέ ὀπαδοί του «ἀρειομανῖται», μανιακοί ὀπαδοί τοῦ Ἀρείου. Δυστυχῶς ὃμως καί οἱ Παπικοί εἶναι «πρωτειομανῖται». Τό τραγικό ὃμως εἶναι, κατά τόν Μηνιάτη, ὃτι ὁ παπισμός δέν θέλει «ἀδελφούς», ἀλλά «δούλους», νά εἶναι δηλαδή ὁ Πάπας κύριος δούλων καί ὂχι πρῶτος μεταξύ ἀδελφῶν, ὃλων τῶν πιστῶν δηλαδή. Εἶναι δέ ὁ ὁμολογητής ἐπίσκοπός μας κατηγορηματικός, ὃταν λέγει ὃτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα, ὑπέρκειται τοῦ Πάπα καί παντός ἂλλου. Γι’ αὐτό «καθώς τοῦ δίδομεν (=τοῦ Πάπα) τό πρωτεῖον τῆς τιμῆς, ὃταν εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἒτζη ἀρνούμεθα τό πρωτεῖον ἐξουσίας»11.

Ὁ Μηνιάτης εὒστοχα ἐπισημαίνει καί μία ἂλλη ὂψη τοῦ προβληματισμοῦ αὐτοῦ, πού «οἱ κατ’ ἂνθρωπον κεφαλές» μας συνήθως παραβλέπουν, μέ ὃλους τούς δυνατούς τρόπους. Πρόκειται γιά τό βασιλικό ἀξίωμα τοῦ Πάπα. Στήν ἐπίσημη τιτλοφορία του ὁ πάπας ὀνομάζεται μέχρι καί σήμερα , μεταξύ τῶν ἂλλων, «ἡγεμών τοῦ Βατικανοῦ», τοῦ παπικοῦ Κράτους δηλαδή. Ἐνθυμούμεθα ἀσφαλῶς, ὃτι ὃταν ὁ μακαριστός ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, προσεκάλεσε, για τούς δικούς του λόγους, τόν Πάπα στήν Ἀθήνα, σέ μιά στιγμή προέκυψε ἡ ἀνάγκη νά προσκαλέσει τον Πάπα καί ἡ Πολιτεία μας διά τῆς κεφαλῆς της, διότι ὁ Πάπας, στήν πίστη καί πράξη τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι μόνο ἐκκλησιαστική, ἀλλά καί πολιτειακή κορυφή καί ἐξουσία. Καί εἶναι ἐντιμότεροι ἀπό μᾶς οἱ Ρωμαιοκαθολικοί , διότι οὐδέποτε ἀρνοῦνται αὐτή τη θέση τους, ἒστω καί ἂν σοφιστικά προσπαθοῦν, χάριν τοῦ «διαλόγου», νά τήν ἁπαλύνουν. Αὐτό, λοιπόν, πού ἐπιμένουν να ἀποσιωποῦν οἱ νεοεποχίτες οἰκουμενιστές μας, ὁ Μηνιάτης τό παρουσιάζει ὡς μέγα σκάνδαλο, και δικαίως. «Ἀρνούμεθα παντάπασιν -λέγει- ὃτι ὁ Πάπας, ὃστις εἶναι ἀρχιερεύς μόνον καί ὂχι βασιλεύς, ἒξω ἀπό τήν πνευματικήν, νά ἒχῃ μιᾶς λογῆς ἐξουσίαν κοσμικήν»12. Καί συμπληρώνει: «Εἶναι φοβερόν τέρας μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἓνας ἀρχιερεύς, ὁμοῦ και βασιλεύς, ὁποῦ μέ τό ἓνα χέρι να κρατῇ τόν σταυρόν καί μέ τό ἂλλο τήν μάχαιραν»13. Ἐπισημαίνει δέ και κάτι ἀκόμη βαρύτερο γιά τή φύση καί λειτουργία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος: «Διάδοχον τοῦ πάπα κάνει ἡ τῶν καρδιναλίων σύναξις, ὁποῦ θέλει νά εἰπῇ ἡ ἐκκλησία»14. Ἡ ἀναφορά αὐτή σέ ἓνα σημαντικότατο δεδομένο τοῦ Παπισμοῦ δεν διευκρινίζεται δυστυχῶς, ἀλλά εἶναι εὒκολο ἀπό ὃλο τό ἒργο του νά κατανοήσουμε τό πνεῦμα τοῦ Μηνιάτη. Ἡ «σύναξις τῶν καρδιναλίων» εἶναι σῶμα τῶν πριγκίπων τοῦ Παπισμοῦ (Παπικοῦ κράτους), πού ἀναλαμβάνουν τό ἒργο τῆς «ἐκκλησίας» στήν ἐκλογή τοῦ ἑκάστοτε Πάπα. Οἱ Πρίγκιπες, δηλαδή, ἐκλέγουν τόν βασιλέα καί ὂχι τό σύνολο τῶν ἐπισκόπων, ἡ ἱερά δηλαδή σύνοδος, τόν ἱεράρχην.

Καί ἡ κορωνίδα στό μνημειῶδες ἒργο τοῦ Ἠλία Μηνιάτη: Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως χαρακτηρίζει τήν «ἀληθινή ἐκκλησία». «’Ανάμεσα εἰς τ’ ἂλλα χαρακτηριστικά, ὃθεν γνωρίζεται ἡ ἀληθινή ἐκκλησία, τοῦτο εἶναι πρῶτον, τοῦτο τό κύριον και ἐξαίρετον, νά εἶναι μία, ἢγουν ὃλοι οἱ πιστοί νά συμφωνοῦσιν εἰς ἑνότητα πίστεως15.

Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης, ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος, ἐκφράζει τή θλίψη του γιά τό σχίσμα, κάνοντας λόγο «περί τοῦ δυστυχοῦς σχίσματος»16 (τοῦ 867), τό ὁποῖο ἐπέφερε «πολλήν φθοράν εἰς τήν ἐκκλησίαν»17, εὒχεται δέ «νά ἑνώσῃ (τίς δύο ἐκκλησίες), μέ ἂλυτον δεσμόν, ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος»18. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ σοφός διδάσκαλος τοῦ θείου Λόγου εἶναι καί σήμερα πολύ ἐπίκαιρος. Διότι, ὡς αὐθεντικός ὀρθόδοξος, δέν ἐπιχαίρει για τήν ἀπόσχιση τοῦ δυτικοῦ κόσμου ἀπό τή Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού καί κατ’ αὐτόν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος, ὡς φυσική συνέχεια, στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων μας, τῶν Ἀποστόλων καί Πατέρων. Δέν παύει δέ ὁ ληξουριώτης ὁμολογητής μέ το ἒργο του αὐτό νά ἐλέγχει τούς σημερινούς μεταπατερικούς θεολόγους μας, οἱ ὁποῖοι, μιμούμενοι τον πατριάρχη Ἰωάννη Βέκκο, ἀπό παλαιότεροι ἀντιπαπικοί καί ἐπικριτές τοῦ παπισμοῦ στά πρώιμα ἒργα τους, σήμερα μετεστράφησαν σε «λατινόφρονες»19. Ἀκριβῶς δέ ἡ «μεταπατερική» (κατ’ αὐτούς) «θεολογία», πού ἐφευρέθηκε ὡς φάρμακο γιά τήν θεραπεία (δῆθεν) τῆς νόσου τοῦ σχίσματος, «μείζω την νόσον ποιεῖ», γιά νά θυμηθοῦμε τον Μ. Βασίλειο. Οἱ Λατῖνοι, ὃπως δυστυχῶς ἡ πορεία τοῦ διαλόγου ἀποδεικνύει, δέν εἶναι πρόθυμοι να ἐγκαταλείψουν καμιά ἀπό τίς πλάνες τους. Φαίνονται ὃμως πρόθυμοι νά θυσιάσουν τά πάντα, γιά νά σωθεῖ τό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα, στό ὁποῖο στηρίζεται ἡ θέση καί ὁ ρόλος τοῦ Κράτους τους στό πλέγμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού, κατά τίς δυτικές πηγές, ἒχει ἀναδείξει τόν Πάπα σέ «Πλανητάρχη Νο 2», ὡς ἀρχηγό στήν νεοεποχίτικη κίνηση τῆς Πανθρησκείας.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Σημειώσεις:

1. Gerhard Podskalsky, μετάφρ. π. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, Ἡ Ἑλληνική Θεολογία ἐπί Τουρκοκρατίας, 1453-1821, Ἀθήνα 2005, σ. 403.

2. Χρησιμοποιῶ ἐδῶ τήν ἒκδοση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας (ἐπιμελείᾳ π. Κωννου Γκέλη), Ἀθῆναι 1969.

3. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Τό ΣΧΙΣΜΑ: Ἡ τραγωδία τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, στο βιβλίο του «Γράμματα Σπουδάσματα» (Ὀρθόδοξος Κυψέλη), Θεσσαλονίκη 2014, σ. 81-100.

4. Πέτρα, ὃπ. π., σ.103.

5.Στό ἲδιο.

6. Στό ἲδιο.

7. σ.105.

8. Τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

9. σ.122.

10.Καί αὐτό θά γίνει μετά τήν «ἐν ἀληθείᾳ» (ὀρθοδοξίᾳ) ἓνωση.

11. σ.113.

12.σ.105.

13. σ.130.

14. σ.124.

15. σ. 111.

16.σ.43.

17. σ.53.

18. σ.99 .

19. βλ. σ.90/91.

Ορθόδοξος Τύπος, 05/09/2014

http://aktines.blogspot.gr

Τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα καί ἡ πρώτη θέση στήν κόλαση!

Ὁ Κύριος εἶπε:

«εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος»

(Μάρκ. 9:35)

Ἐκ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, λοιπόν, μέ ἀσφάλεια γνωρίζουμε πώς τό "πρωτεῖο" τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ τό ὁποῖο τοῦ ἀρμόζει νά ἀναζητᾶ καί νά ἐπιδιώκει, εἶναι ἡ τελευταία θέση καί ὑπό κάτω πάντων ὡς διακονητής τους!

Ποῦ βασίζει λοιπόν ἐν προκειμένῳ Γραφικά ὁ Πάπας τήν ἀπαίτησή του

γιά "πρωτεῖο" καί ἀρχηγία;

Ἐπίσης

ὁ Κύριος εἶπε:

«πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» 

(Λου. 18:14) 

Ἐκ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, πάλι, μέ ἀσφάλεια γνωρίζουμε πώς αὐτόν πού ἐπιζητᾶ νά ἀνυψώνει τόν ἑαυτό του, ὁ Θεός θά τον ταπεινώσει διότι διακατέχεται ἀπό ἑωσφορική ἔπαρση καί ὑπερηφάνεια.

Ἀντίθετα, αὐτόν πού θρέφει χαμηλή (αὐτομεμψία) ἤ καμμία ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του ὁ Θεός θά τόν ὑψώσει γιά τήν ταπεινότητά του καί γιά τήν ὑπακοή του στό θέλημά Του. 

Ποῦ βασίζει λοιπόν ἐν προκειμένῳ Γραφικά ὁ Πάπας τήν ἀπαίτησή του γιά "πρωτεῖο" καί ἀρχηγία ἔχοντας ἴδιον θέλημα;

Ὁ "πρῶτος" πού θέλησε νά εἶναι "πρῶτος" στήν θέση τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ ὑπερήφανος Ἑωσφόρος καί ὡς γνωστόν ἐξέπεσε τοῦ Παραδείσου γι' αὐτή του τήν ἔπαρση, ἔγινε Διάβολος καί "πρῶτος" κάτοικος τῆς κόλασης!

Ἔτσι καί ὁ Πάπας!

Θέλει νά εἶναι "πρῶτος" ἐν ἀντιθέσει μέ τόν Θεό πού ζητᾶ ὁ κάθε πιστός νά εἶναι ἔσχατος, ταπεινός και διάκονος καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἡ μόνη "πρωτειά" πού ἐξασφαλίζει γιά τόν ἑαυτό του εἶναι αὐτή τοῦ Σατανᾶ καί μαζί του στήν κόλαση! 

Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ (http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)

Ὁ πάπας παραμένει ἀμετάπειστος καί ἀμετανόητος! (Διαχρονικόν γιά ὅλους τούς πάπες!)

...Παρά τάς φιλοφρονήσεις καί τά μειδιάματα καί τά φανταχτερά λόγια, πού ὡς πυροτεχνήματα ἐξαπολύει ἐσχάτως ὁ πάπας διά νά μᾶς ἐντυπωσιάση, ὁ πάπας εἰς τήν πραγματικότητα παραμένει ἀμετάπειστος καί ἀμετανόητος. Ἡ ἰδέα, ὅτι ὀ πάπας εἶναι ὁ ποντίφηξ, ὀ ἄκρος ἀρχειρεύς, ὁ πρῶτος, ὁ ὕψιστος ἀρχηγός ὅλητς τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἔχων τάς κλεῖς, τό πρωτεῖον κάι τό ἀλάθητον, ὁ προβάλλων τό "veto" καί εἰς αὐτάς ἀκόμη τάς ἀποφάσειςτ ῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τό εἴδωλον πού πρέπει ὄλοι νά πέσουν νά προσκυνήσουν, ἡ ἐσφαλμένη αὐτήν ἰδέα, ὄχι ἁπλῶς ἐσφαλμένη, ἀλλά καί ἑωσφορική ἰδέα, ἔχει ἐνσφηνωθῆ τόσον πολύ μέσα εἰς τά κρανία τῶν παπῶν, καί ὄχι μόνο τῶν παπῶν ἀλλά καί ὅλων τῶν ὁπαδῶν τοῦ παπισμοῦ, ὥστε πρέπει νά περάσουν ὄχι δεκαετηρίδες, ἀλλά αἰῶνες ὁλόκληροι, διά νά γίνῃ θαῦμα, διά ν' ἀλλάξῃ ἡ νοοτροπία των.

Ἄς μή ἀπατώμεθα ἀπό τάς ἐξωτερικάς ἐκδηλώσεις. Ὁ βαθύτερος σκοπός τῶν νέων ἀποπειρῶν τοῦ πάπα εἶναι ἕνας· ἡ διάλυσις καί ἀπορρόφησις τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄς προσέξωμεν πολύ οἰ ὀρθόδοξοι, ἵνα μή ἐμπέσωμεν εἰς τήν παγίδα τήν ὁποίαν μᾶς στήνει ἐσχάτως τό Βατικανόν. Τό θηρίον τῆς Ρώμης, παρ' ὅλα τά προσωπεῖα πού ἀλλάσσει κατά καιρούς, παραμένει ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀμετάβλητον. Εἶναι δέ κατ' ἐξοχήν σήμερον ἐπικίνδυνον, διότι δέν κρατεῖ ξίφη, ἀλλά σκορπίζει πανταχοῦ μειδιάματα καί εὐλογίας...

Ταῦτα λέγοντες δέν εἴμεθα κατά τῆς ἑνώσεως, καθολικοῦ αἰτήματος ὅλου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Θέλομεν καί ἡμεῖς τήν ἕνωσιν, ἀλλά μέ Ὀρθοδοξίαν ἀκέραιαν καί ἀπερίτμητον. Ἀλλ' οὔπω ἤκει ἡ ὥρα τῆς ἀληθοῦς ταύτης ἑνώσεως. Ἕνωσις δέ γινομένη εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ψευδο-ἕνωσις. Πᾶσα δέ πρόωρος προσέγγισις, ἀντί νά συντελέσῃ εἰς τήν συντόμευσιν τοῦ χρόνου τῆς ἑνώσεως, θά συντελέσῃ εἰς τό νά εὐρύνῃ περισσότερον τό χάσμα πού χωρίζει τάς δύο Ἐκκλησίας, καί ὁ χρόνος τῆς πραγματικῆς ἑνώσεως θά ἀπομακρυνθῇ ἔτι περισσότερον.

Δυστυχῶς κουφοί θεολόγοι καθηγηταί καί ἐπιπόλαιοι τινες ἱεράρχαι δέν θέλουν ν' ἀντιληφθοῦν τήν σκληράν πραγματικότητα. Ἀγαποῦν τά ταξίδια, τάς ἀβρότητας, τάς συναναστροφάς, τάς κοσμικάς σχέσεις, τά πολυτελῆ συμπόσια...Καί τινες φιλοδοξοῦν νά γίνουν οἱ εἰρηνοιποιοί, ἡ γέφυρα ἑνώσεως. Ἀλλ' ὁποία γέφυρα! Γέφυρα χαρτίνη, ἡ ὁποία εἰς τήν ὁρμήν τοῦ πρώτου ἀνέμου θά καταπέσῃ. Καί εἴθε ἐπ' αὐτῆς νά εὐρίσκωνται μόνον οἰ κατασκευασταί αὐτῆς...

Ἀλλ' εὐτυχῶς, ἐναντίον τῶν τάσεων αὐτῶν κηρύσσεται ὁ εὐσεβής Ἑλληνικός λαός, ὁ ἀκοίμητος αὐτός φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας…

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Γίνεται προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ἀν ἀφαιρέσουμε τήν Ἀλήθεια ἀπό τήν ἀγάπη, τότε ἡ ἀγάπη γίνεται ἀπάτη!

"...Ὁ κόσμος δέν αἰσθάνεται τόν κίνδυνο. Ἐάν δέν προσέξουμε, θά χάσουμε τήν Ὀρθοδοξία. Εἶναι πονηροί οἱ αἰῶνες...

Οἱ Οἰκουμενισταί δέν ἀγαποῦν...ΑΠΑΤΟΥΝ τόν Θεό, τίς ἐντολές Του καί τό ποίμνιο!

Θέλουμε καί ἐμεῖς νά γίνῃ μία οἰκουμένη, νά γίνῃ "μία Ποίμνη, Εἰς Ποιμήν".

- Ἀλλά πῶς; 

- Οὐχί διά προδοσίας τῆς ἀληθείας, διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὑπερτάτη ἀξία."Ἀγαπᾶτε ἐν ἀληθείᾳ", λέει ἠ Γραφή. 

Ἄν ἀφαιρέσουμε τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ἀγάπη, τότε ἠ ἀγάπη γίνεται ἀπάτη.

Χωρίς ἀλήθεια ἡ ἀγάπη εἶναι ψευδής, κάλπικη εἶναι. Δέν εἶναι σωστή.

Περί τῆς ἀληθείας ὁμιλοῦμε, περί αὐτῆς πρέπει ν' ἀγωνιστοῦμε...".

π. Αὐγουστῖνος

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Με αυτές τις 4 λέξεις πρέπει να προσευχόμαστε στο Θεό...!

Με αυτές τις 4 λέξεις πρέπει να προσευχόμαστε στο Θεό.

Είναι τα 4 μυστικά της ζωής μας:

Όταν θέλεις, Κύριε

Όπου θέλεις, Κύριε

Όπως θέλεις, Κύριε

Όσο θέλεις, Κύριε

Κύριε γεννηθήτω το θέλημα σου!

http://lllazaros.blogspot.gr

Η δύναμις της Πίστεως και της Προσευχής

Θα παρακαλούσα να μου δώσετε την ευχή σας, για να φωτίση ο Θεός το σκότος μου και να μπορέσω να σας μιλήσω δυο λόγια.

Θα σας διαβάσω μια μικρή περικοπή του Ευαγγελίου μας: «Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. ιε’, 21-28). 

Εδώ βλέπουμε μία γυναίκα Χαναναία, εννοείται ειδωλολάτρισσα, η οποία είχε μία κόρη, που ήταν δαιμονισμένη. και πάρα πολύ φυσικό ήταν να υποφέ­ρη αυτή η μητέρα μαζί με την κόρη. Εκείνη σαν δαιμονισμένη βέβαια δεν καταλάβαινε, όταν το δαιμόνιο την τυραννούσε και την έθλιβε. αλλά η μητέρα βλέπουσα το παιδί της σ’ αυτήν την κατάστασι -άρρωστη για πολλά χρόνια- είχε πληγή μέσα της πολύ μεγάλη και φλεγόταν. Οπωσδήποτε θα την πήγε σε γιατρούς, θα έτρεξε εδώ κι εκεί. θεραπεία μηδεμία. Άκουσε ότι στο Ισραήλ υπάρχει ένας άνθρωπος, ένας προφήτης, ο οποίος κάνει θαύματα. Δαιμόνια βγάζει, ασθένειες θεραπεύει, αμαρτωλούς συγχωρεί, τους πάντας δέχεται, κανένα δεν διώχνει. Έτσι πήρε το θάρρος. Σκέφθηκε: «Αυτός θα είναι ο Σωτήρας μου, σ’ Αυτόν θα τρέξω. το βλέπω στην πράξι, ότι κάνει τόσες θεραπείες και τόσα καλά στους ανθρώπους». 

Και ήρθε. ήρθε με πολλή πίστι και Τον προσκύνησε τον Χριστό μας και του είπε: «Κύριε, η θυγάτηρ μου κακώς, δηλαδή πολύ άσχημα, δαιμονίζεται και υποφέρει τρομερά και θεραπεία από πουθενά. Παρακαλώ, Σε ικετεύω, Σε προσκυνώ, Σε λατρεύω, κάνε τη θεραπεία, κάνε το θαύμα Σου και στο δικό μου κορίτσι». Φαίνεται ότι Τον πίεζε τον Χριστό με τις κραυγές και τις παρακλήσεις της ακολουθώντας από πίσω Του, Τον έθλιβε, Τον κούραζε. Αλλά ο Κύριος δεν κουράζεται. Οι μαθηταί βλέποντας τη Χαναναία να ακολου­θή με τόση επιμονή και νομίζοντας ότι τον Κύριο τον στενοχωρεί, Τον παρεκάλεσαν να την απολύση, να τη διώξη, να τελείωση το θέμα της. Αυτή όμως ήρθε με περισσότερη επιμονή και Τον παρακαλούσε, κι έπεφτε στα πόδια Του λέγοντας: «Κύριε, κάνε έλεος». Τότε ο Κύριος στράφηκε στους αποστόλους Του και είπε: «Δεν ήρθα εγώ εδώ κάτω στη γη να θεραπεύσω αλλοτρίους, παρά μόνον τα χαμένα, τα απολωλότα πρόβατα του Ισραήλ». 

Επειδή ο Ισραήλ ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, οι Ισραηλίται πίστευαν ότι αυτοί ήταν αποκλειστικά τα παιδιά του Θεού κι όλους τους άλλους ανθρώπους τους θεωρούσαν για τίποτα. Βέβαια ο Κύριος είχε το σκοπό Του, που το είπε αυτό. Το έκανε για να προκαλέση τη γυναίκα να πέση με περισσότερη θερμότητα, να αναπτύξη περισσότερο τη μεγάλη της πίστι, ώστε να θεατρίση τους Γραμματείς και Φαρισαίους, τους νομοδιδασκάλους, που ενομίζοντο ότι ήταν σπουδαίοι, ότι ήταν τα κατ’ εξοχήν παιδιά του Θεού, οι ευπειθείς και υπάκουοι στο νόμο του Θεού. Και στη συνέχεια είπε ο Κύριος: «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις», δηλαδή δεν είναι δυνατόν, δεν είναι καλό να στερήσω τη θεραπεία, την οποία έχω να δώσω στα παιδιά του Ισραήλ και να τη δώσω στα κυνάρια, στα σκυλάκια, όπως ελογίζοντο οι αλλότριοι, οι έξω από την πίστι στο Θεό, οι ειδωλολάτρες. 

Όταν αυτή ήκουσε τον Κύριο να λέγη αυτό το πράγμα, φαίνεται ότι πόνεσε πολύ και με το φόβο μήπως αποτύχη αυτής της μεγάλης θεραπείας, αυτού του μεγάλου καλού, αυτής της λυτρώσεως, που προσδοκούσε από τον Κύριο, έπεσε κάτω στα πόδια Του και είπε: «Ναι, Κύριε, πράγματι εμείς είμαστε κυνάρια, ενώ τα παιδιά του Ισραήλ είναι τα παιδιά του Θεού. Αλλά και τα κυνάρια πολλές φορές τρώγουν τα ψιχία, τα ψίχουλα, αυτά που πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών!» Σαν να έλεγε: «Ψίχουλα δώσε και σε μένα, μια και λογίζομαι κυνάριο και όχι ένα από τα παιδιά του Ισραήλ τα διαλεχτά». Κι όταν είδε ο Κύριος την τόσο μεγάλη της πίστι, αμέσως της είπε: «Γυναίκα μεγάλη είναι η πίστις σου! Να γίνη ό,τι επιθυμείς!» Κι από την στιγμή εκείνη το κορίτσι της έγινε καλά. Εθριάμβευσε η πίστις! 

Έχουμε επίσης και την αιμορροούσα γυνή. Κι αυτή όπως βλέπουμε στο Ιερό Ευαγγέλιο έπασχε επί δώδεκα έτη από χρόνια αιμορραγία. δεν έβρισκε πουθενά θεραπεία. Ξόδεψε πάρα πολλά χρήματα σε γιατρούς και φάρμακα και θεραπεία μηδεμία. Με την πί­στι της στο Χριστό μας Τον πλησίασε. Πίστευε ακράδαντα ότι αν Τον ακουμπήση τον Ιησού, θα γίνη καλά. Και δεν απέτυχε του αιτήματος της καρδιάς της. Ο Χριστός για να δείξη τη μεγάλη της πίστι και τη θεραπεία συγχρόνως, είπε στους μαθητάς Του: «Κάποιος με ακούμπησε, ποιος είναι;» Απάντησαν οι απόστολοι: «Μα, Κύριε, τόσος κόσμος είναι εδώ και οι όχλοι Σε συνθλίβουν και λες τώρα, ποιος Σε ακούμπησε ιδιαίτερα;» «Ναι, κάποιος με ακούμπησε. Εγώ γνώρισα ότι από μένα βγήκε κάποια δύναμι. ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;» Βλέποντας η γυναίκα ότι δεν λανθάνει του Χριστού αυτό που έκανε, Τον πλησίασε και τρέμοντας έπεσε στα πόδια Του κι ομολόγησε ενώπιον όλου του λαού το θαύμα, ότι δηλαδή από τη στιγμή εκείνη που Τον άγγιξε, σταμάτησε η αιμορραγία και εθεραπεύθη αμέσως. Τότε της είπε ο Ιησούς: «Έχε θάρρος, κόρη μου, η πίστις σου σε έσωσε. 

Πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. η’, 43-48). 

Και σε μία άλλη παραβολή του Ευαγγελίου βλέπουμε κάποια χήρα να ενοχλή φορτικά, να «υποπιάζη» έναν κριτή, ο οποίος δεν είχε φόβο Θεού και εντροπή ανθρώπων, να την «εκδικήση», δηλαδή να την προστατεύση και να την απαλλάξη από κάτι, που ηδικείτο από κάποιον αντίδικο. Και είδατε τί έκανε ο κριτής της αδικίας; Μετά από την πολλή πίεσι και ενόχλησι, που του δημιούργησε αυτή η γυναίκα, για να την ξεφορτωθή, της έκανε το αίτημα (Λουκ. ιη’, 1-8). Εάν αυτός ο κριτής ο αθεόφοβος κατέληξε να κά­νη το αίτημα της χήρας, γιατί τον ενοχλούσε και τον πίεζε, πολλώ μάλλον ο Ουράνιος Πατέρας θα κάνη τα αιτήματα των τέκνων του! Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να αιτούμεθα, να παρακαλούμε, να κρούωμε την θύρα του ελέους του Κυρίου και θα τύχουμε απαντήσεως. Γι’ αυτό να πάρουμε το θάρρος, να εγκολπωθούμε την πίστι και να μη σταματήσουμε ποτέ να αιτούμεθα δια της προσευχής τα όσα μας απασχολούν, τόσο σαν αμαρτήματα, όσο και σαν πάθη ή και ακόμη σαν υποθέσεις ζωής. Έχουμε την προσευχή, η οποία τόσα πολλά καλά επιφέρει στον προσευχόμενο, όταν πιστεύη ακράδαντα ότι θα τύχη της απαντήσεως. 

Όταν κατέβηκε ο Κύριος από το Όρος Θαβώρ μετά την Μεταμόρφωσι, ήρθε ένας πατέρας ο οποίος είχε κι αυτός παιδί σεληνιαζόμενο και προσέπεσε στα πόδια του Χριστού μας και του είπε: «Κύριε, δέομαί σου, Σε παρακαλώ, ελέησε το παιδί μου, γιατί σεληνιάζεται και κακώς πάσχει. Το ωδήγησα στους μαθητάς σου, αλλά δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν. Λυπήσου μας και όσο δύνασαι βοήθησέ μας». Και ο Κύριος του είπε: «Εάν μπορής να πιστεύσης ότι δύναμαι να κάνω καλά το παιδί σου, τα πάντα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει». Φοβούμενος δε ο φτωχός μήπως τυχόν δεν πιστεύει, όπως χρειάζεται και όσο χρειάζεται, για να θεραπευθή το παιδί του, λέγει με δάκρυα στον Κύριο: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ μου την απιστία, ενίσχυσέ μου την απιστία, για να γίνη η πίστις μου δυνατή, ώστε το παιδί μου να γίνη καλά». Και τότε ο Κύριος επετίμησε το ακάθαρτο πνεύμα κι αφού εσπάραξε πολύ το παιδί βγήκε από μέσα του, αφήνοντάς το κάτω στη γη σαν νεκρό. Τότε ο Χριστός μας το έπιασε από το χέρι, το σήκωσε και το παρέδωσε στον πατέρα του θεραπευμένο (Ματθ. ιζ’, 14-20, Μάρκ. θ’, 17-27, και Λουκ. θ’, 37-43). 

Κι εμείς όταν έχουμε τα αιτήματά μας, όταν έχουμε τις ανάγκες μας, όταν μας προσβάλλη η αμαρτία, μας προσβάλλουν, μας στριμώχνουν, μας πρεσσάρουν τα πάθη, να γονατίζουμε με όλη μας την καρδιά και να φωνάζουμε -ει δυνατόν οι προσευχές μας να συνοδεύωνται από δάκρυα- και τα αιτήματά μας θα γίνουν εισακουστά από τον Θεό. Βλέπουμε και τον Δαυίδ στον ρμ’ (140) Ψαλμό του, στον Εσπερινό να λέγη: «Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε». Κύριε κράζω προς Σε, φωνάζω σε Σένα με όλη την καρδιά μου, με όλη την ψυχή μου. ας εισακουσθούν τα λόγια της προσευχής μου, ας έρθουν στα αυτιά Σου και εκπλήρωσε τα αιτήματά μου. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου». Πράγματι μια τέτοια προσευχή είναι αδύνατον να μην εισακουσθή. Αλλά οι προσευχές μας και ιδιαίτερα οι δικές μου, είναι αυτές που δεν παίρνουν απάντησι. Γιατί; Γιατί όταν προσευχόμαστε ο νους μας δεν είναι εκεί. 

Κάποιος ειδωλολάτρης ιερεύς είπε σε κάποιους μοναχούς: 

- Όταν εσείς προσεύχεσθε στο Θεό σας, σας απαντά ο Θεός σας; 

- Όχι, είπαν οι μοναχοί. 

- Εμένα μου απαντά ο θεός μου. Για να μη σας απαντά, λέει, ο Θεός σας, σημαίνει ότι έχετε κακούς λογισμούς. Και είπαν οι πατέρες: 

- Όντως έτσι έχει η αλήθεια. 

Βέβαια σ’ αυτόν απαντούσε ο διάβολος, αλλά οι πατέρες είδαν ότι είπε την αλήθεια. Όταν προσευχώμεθα, ο νους μας, η διάνοιά μας σκορπάει εδώ κι εκεί και δεν ξέρουμε τι λέμε. Κι αφού εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι λέμε, πώς θα καταλάβη ο Θεός την προσευχή μας; Γι’ αυτό χρειάζεται, όταν προσευχώμεθα, προηγουμένως να συλλάβουμε την αμαρτωλότητά μας, να την κάνουμε αίσθησι και να τοποθετούμεθα με ταπείνωσι και με συντριβή καρδίας. Και όταν γίνη αίσθησις η αμαρτωλότητα μέσα στην καρδιά μας, τότε γίνεται καταστολή του μετεωρισμού. Η δε καταστολή του μετεωρισμού θα δημιουργήση τη διάθεσι και το αμετεώριστο της προσευχής. Τότε τα λόγια μας θα έχουν απήχησι. 

Όπως βλέπουμε τον Τελώνη και τον Φαρισαίο. Ο Φαρισαίος έκανε προσευχή πολύ περισσότερη από τον τελώνη κι έλεγε: «Νηστεύω, αποδεκατώ… κ.λπ. και δεν είμαι σαν και τούτον εδώ τον τελώνη τον άδικο, ο οποίος κάνει καταχρήσεις και τόσα άλλα» (Λουκ. ιη’ 9-14). Ο μεν Φαρισαίος ήταν δίκαιος, διότι είχε τη δικαιοσύνη, έκανε πράξεις εξωτερικά βέβαια καλές, νήστευε, αγρυπνούσε, έκανε για το «θεαθήναι» ελεημοσύνη, έκανε προσευχές στα σταυροδρόμια όπου σήκωνε ψηλά τα χέρια του, ένιπτε τα χέρια του προτού να φάγη κι όλα τα άλλα τα τυπικά του Νόμου και ενόμιζε κατά τη συνείδησί του ότι ήταν πολύ εντάξει. 

Ο τελώνης δεν έκανε πολλή προσευχή. Τί έλεγε; «Ιλάσθητί μοι, Κύριε, τω αμαρτωλώ». Δεν είπε πολλά πράγματα, αλλά τί είχε η προσευχή του; Είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ποιο ήταν αυτό; Η αναγνώρισις ότι πράγματι ήταν τελώνης. και οι τελώνες τότε εθεωρούντο άδικοι, είχαν εις βάρος τους την κατηγορία του αμαρτωλού, του τελευταίου ανθρώπου, γιατί έκλεβαν. Κι επομένως ο καημένος ο τελώνης αισθανόταν τις αδικίες του. Πώς θα μπορούσε να σηκώση ο φτωχός κεφάλι και να πη: «Αποδεκατώ όσα κτώμαι και νηστεύω δις του Σαββάτου, ότι κάνω καλές πράξεις και τόσα άλλα;» Αυτός βλέποντας τη μαυρίλα της αδικίας και της αμαρτίας του, έπεσε χάμω και δεν σήκωνε τα μάτια του να κοιτάξη ψηλά, διότι θεωρούσε τον εαυτό του σαν τον πιο τελευταίο άνθρωπο, τον πιο υπεύθυνο αμαρτωλό. Κι όμως αυτό το σκύψιμο, αυτό το ότι δεν τολμούσε να κοιτάξη ψηλά, όλα αυτά ήταν προσευχή, όλα αυτά συγκλόνιζαν τον θρόνο του θείου ελέους. Και κατέβηκε, λέει, ο τελώνης δεδικαιωμένος, ο δε Φαρισαίος καταδικασμένος. Η ταπείνωσις αυτή, το σκύψιμο κάτω με τα μάτια χαμηλά, η εντροπή που ένοιωθε, ο έλεγχος της συνειδήσεως που τον συνείχε, όλα αυτά συνετέλεσαν και κατέβηκε δεδικαιωμένος, δηλαδή συγχωρημένος από τον Θεό. 

Το παράδειγμα ιδιαίτερα αυτού του τελώνου μας δίνει το δίδαγμα, μας φωτίζει το δρόμο, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε, να δούμε πως ακούγεται η προσευχή του προσευχομένου. Ας ελέγξουμε λίγο τον εαυτό μας κι ας κάνουμε μία παρατήρησι, μία αυτοεξέτασι. Όταν προσευχηθήκαμε και το μυαλό μας, ο νους μας γύρισε όλο τον κόσμο και δεν καταλάβαμε καν τι είπαμε, νοιώσαμε καμμία αλλοίωσι μέσα μας; Νοιώσαμε ξηρασία σαν να μη κάναμε προσευχή. Αυτή είναι η απάντησις που πήραμε. Το γνωρίσαμε κι αυτό από την πράξι. Όταν όμως σαν τον τελώνη έτσι κι εμείς προσευχώμεθα, γονατισμένοι, με δάκρυα, με ταπείνωσι, με αυτογνωσία, να πιστεύουμε ότι οι προσευχές μας θα τύχουν απαντήσεως. 

Η Άννα η Προφήτις, η μητέρα του Σαμουήλ του Προφήτου, ήταν στείρα, όπως γνωρίζουμε από τη Γραφή και δεν είχε παιδιά καθόλου. Η άλλη γυναίκα του ανδρός της είχε πολλά παιδιά. Σαν στείρα πονούσε κι επιθυμούσε κι αυτή να αποκτήση ένα παιδάκι. Ο πόνος αυτός της ψυχής την ωδήγησε στο ναό του Θεού να προσευχηθή. Γονατισμένη μέσα στο ναό γοερώς έκλαιγε και παρακαλούσε το Θεό. Από την πολλή της προσευχή κι από το πολύ δόσιμο στο Θεό, δεν καταλάβαινε τίποτα, τι γινόταν γύρω της, γιατί ήταν εξ ολοκλήρου δοσμένη ψυχή τε και σώματι στο αίτημα. τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι, η καρδιά της φλεγόταν και η φωνή της ανέκραζε γοερώς. Ο Ηλί ο ιερεύς ήταν μέσα στο ιερό, στα Άγια των Αγίων, καθώς και ο υπηρέτης. Λέγει ο υπηρέτης στον ιερέα του Θεού: 

- Τί γίνεται μ’ αυτή τη μεθυσμένη έξω; Να τη βγάλουμε απ’ το ναό. 

- Όχι, δεν θα τη βγάλουμε, διότι η ψυχή της είναι κατώδυνος, πονάει πάρα πολύ. Άφησέ την εκεί να εκ­χύση τον πόνο της ενώπιον του Θεού. Και γνωρίζουμε ότι αυτή η προσευχή της έφερε τον καρπό τον άγιο μέσα στην κοιλία της και εγέννησε τον μεγάλο Προφήτη Σαμουήλ. 

Βλέπετε, τί προσευχές χρειάζονται για να πάρουμε απάντησι στα αιτήματά μας από τον Θεό και ιδιαίτερα, όταν αυτά είναι σοβαρά και δυσεπίλυτα; Πόσα προβλήματα μας απασχολούν, οικογενειακά, οικονομικά, προβλήματα σχετικά με τα παιδιά, για τα οποία όλοι οι γονείς έχουν τρομερή αγωνία σήμερα, εντός του δικαίου βέβαια. Διότι έξω από το σπίτι καιροφυλακτούν λύκοι και λέοντες να τα καταβροχθίσουν. Επομένως η αγωνία αυτών των ανθρώπων είναι πολύ μεγάλη, γιατί βλέπουμε πως ακριβώς ο σατανάς περιπλέκει τα παιδιά με το δίχτυ του, τα αγκιστρώνει και τα τραβάει έξω από τη θάλασσα και έτσι δημιουργείται όλη αυτή η σήψις και ο ψυχικός θάνατος των παιδιών. Όλα αυτά τα παιδιά θέλουν πολλή προσευχή. 

Έχουμε βέβαια πολλά παραδείγματα μητέρων, που η προσευχή τους έσωσε τα παιδιά τους, όπως την Αγία Μόνικα. Όπως γνωρίζετε η Αγία Μόνικα ήταν η μητέρα του Ιερού Αυγουστίνου. Ο Ιερός Αυγουστίνος πριν γίνη «Ιερός», ήταν ο άσωτος Αυγουστίνος, ένας από τους πολύ μεγάλους αμαρτωλούς. Αλλά η αγία αυτή μητέρα δεν γονάτισε προ του μεγίστου κινδύνου, προ της μεγάλης απώλειας του παιδιού της. Δεν δειλίασε, που το έβλεπε στην ασωτεία να καταρρέη συνέχεια, αλλά το θάρρος της ήταν μεγάλο και η πίστις της μεγάλη. Αγωνιζόταν στην προσευχή. ανάλογα και τα δάκρυά της. Και ο πόνος της τον έφερε εις μετάνοιαν. Μετανόησε ο Ιερός Αυγουστίνος. Αλλά και όταν αργότερα έπεσε σε αίρεσι, έκανε άλλον αγώνα μεγάλο η μητέρα, για να τον επαναφέρη στην Ορθόδοξη πίστι. Έφτασε στα Μεδιόλανα και συνάντησε τον Άγιο Αμβρόσιο και έκλαιγε και θρηνούσε μπροστά του εκθέτοντας τα όσα το παιδί της είχε κάνει στη ζωή του. Βλέποντας ο άγιος τα δάκρυα, βλέποντας τον πόνο και την πίστι της, της είπε: 

- Γύναι, αυτά τα δάκρυα που χύνεις, δεν θα μείνουν έτσι, θα φέρουν καρπό. Πίστευε ότι το παιδί σου θα αλλάξη. Και άλλαξε και έγινε ο Ιερός Αυγουστίνος, που εορτάζεται μεταξύ των Αγίων από την Εκκλησία μας. 

Βλέπετε των μεγάλων μητέρων τα κατορθώματα! Δεν εδειλίασαν, δεν απελπίστηκαν, όταν έβλεπαν τα παιδιά τους να καταστρέφωνται. Ποτέ απελπισία. Η απελπισία είναι πάρα πολύ μεγάλο κακό. Γι’ αυτό πρέπει να ενισχύουμε τα παιδιά, να τους σπέρνουμε τον σπόρο της ευσεβείας και να μη χάνουμε το θάρρος μας, διότι ό,τι σπέρνουμε, δεν χάνεται. Εισέρχεται ο σπόρος στην ψυχή τους κι ας φαίνεται ότι τώρα, που είναι στη νεανική τους ηλικία, δεν δέχονται τίποτα, αντιλογούν, βγαίνουν προς τα έξω, δεν έρχονται στην εκκλησία και κάνουν ωρισμένα λάθη. Στο βάθος έχουν πίστι, στο βάθος έχουν ένα πάρα πολύ όμορφο άνθρωπο. Να ξέρετε ότι ο σπόρος αυτός θα βλαστή­ση. Θα έρθη καιρός που ο Θεός θα δώση ούριο άνεμο, θα βρέξη, θα ανατείλη ο ήλιος της δικαιοσύνης και τα παιδιά αυτά θα καρποφορήσουν καρπόν εκατονταπλασίονα. Αν ο Θεός το καλέση, όπως περιμένουμε να γίνη, και αξιωθούν του μαρτυρίου, τότε θα δήτε ότι τίποτα δεν χάθηκε. Διότι ο Χριστός μας σταυρώθηκε για όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα για τα παιδιά, τα οποία στη σημερινή εποχή κινδυνεύουν άμεσα. 

Και οι γονείς και η εκκλησία ολόκληρη και ιδιαίτερα εμείς οι πνευματικοί που βλέπουμε τα βαθύτερα του κάθε παιδιού και γνωρίζουμε το τι συμβαίνει, πρέπει να προσευχώμεθα. Να παρακαλούμε νύχτα μέρα και ιδιαίτερα για εκείνα τα παιδιά, που είναι γεννημένα στις αιρέσεις και για εκείνα, που τα έχουν καταστρέψει τα ναρκωτικά και γυρίζουν έρημα μέσα στους δρόμους, χωρίς καμμία σχετική προστασία, χωρίς κανένας να λαβαίνη πρόνοια γι’ αυτά. Όλοι έχουν ανάγκη από μια ανακούφισι κι από τον πόνο κι από την ασθένεια κι από τα προβλήματα τα ψυχολογικά, τα οποία είναι μία μόνιμη κατάστασι πλέον στο νεανικό κόσμο. 

Εμείς οι χριστιανοί οι οποίοι γνωρίζουμε την αγάπη του Θεού, θα πρέπη να προσευχώμεθα για κάθε πλάσμα επάνω στη γη, για κάθε χαμένο, για κάθε πονεμένο άνθρωπο, για κάθε πονεμένη ψυχή, διότι τότε θα εκπληρώσουμε το χρέος μας απέναντι στον Θεό και τότε θα είμεθα πραγματικά παιδιά του Θεού. Και ο Θεός έτσι κάνει. Είναι απλωμένος σε όλον τον κόσμο, άσχετα αν οι άνθρωποι Τον βλασφημούν, αν ασεβούν, αν Τον έχουν ξεχάσει ή κι αν δεν Τον γνωρίζουν καθόλου. Η αγάπη μας πρέπει να απλωθή, να μην περιορίζεται μόνο στη δική μας οικογένεια ή στη διπλανή μας, αλλά σε όλον τον κόσμο. Οι άγιοι Πατέρες και για τα κτήνη ακόμη είχαν ευσπλαχνία και οικτιρμούς. Τα ελυπούντο και τα αγαπούσαν από την αγιότητα της ψυχής των. 

Τα δεινά χρόνια πλησιάζουν. Όταν δούμε πολέμους και σεισμούς και διάφορα γεγονότα, εγγύς το τέλος. Περιμένουμε πολλά να μας συμβούν σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων, εις τους εσχάτους χρόνους θα συμβούν μεγάλα γεγονότα. Και ο λόγος του Θεού και των αγίων είναι αλήθεια. Το άθλημα, το οποίον περιμένουμε να δώσουμε είναι για την πίστι στην Θεανθρωπία του Ιησού, αφού βέβαια πιστεύουμε ότι ο Χριστός ήτο Θεός κι έγινε άνθρωπος κι ότι κατέβηκε στη γη, να δώση τη λύτρωσι και να διώξη το σκοτάδι της απιστίας και της αθεΐας. Κι εμείς σαν στρατιώτες του Χριστού μας, αφού αποτελούμε το στράτευμα του Χριστού, οφείλουμε να προετοιμαστούμε, να οπλισθούμε. Ένα κράτος, όταν αντιληφθή ότι κάποιο άλλο κράτος ετοιμάζει επίθεσι αρχίζει την προετοιμασία της άμυνας και της αντεπιθέσεως. Ούτω πως και εμείς. Και η προετοιμασία είναι γνωστή. 

Να πιστεύουμε κατά πρώτον, ότι εάν έχουμε πίστι και ταπείνωσι θα ελκύσουμε την Χάρι κι αυτή τη μεγάλη δύναμι του Χριστού, για να μαρτυρήσουμε. Ποτέ να μη πιστέψουμε και να τολμήσουμε να σκεφθού­με, ότι εμείς μόνοι μας έχουμε αυτή τη δύναμι. Θα λέμε: «Εγώ είμαι αδύναμος, είμαι ανίκανος, είμαι αμαρτωλός, είμαι τίποτα, είμαι μηδέν, είμαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος». Μόνον η ταπείνωσις θα ελκύση τη δύναμι του Χριστού και θα νικήση. Διότι όπου ο Χριστός επιφοιτά με την υπερφυσική Του δύναμι, υπέρ φύσιν ποιεί πράγματα. Μη νομίσετε ότι με τις προσωπικές και τις ανθρώπινες δυνάμεις θα αντιμετωπίσουμε οιανδήποτε ενέργεια και επέμβασι του διαβόλου και των συνεργατών του. Ποτέ. Ο άνθρωπος είναι ασθενικός, δεν έχει καμμία δύναμι να αντιμετωπίση ό­λα αυτά τα δεινά, παρά μόνο με τη δύναμι του Θεού. Να πιστέψουμε ότι, όταν ο Θεός μας καλέση σ’ αυτό το μαρτύριο, θα δώση «συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α’ Κορινθ. ι’ 13) κι ότι όταν εν ταπεινώσει δε­χθούμε να δώσουμε αυτή τη μαρτυρία, θα πάρουμε τη Χάρι του Θεού, για να νικήσουμε τον πονηρό και να στεφανωθούμε. 

Εν συνεχεία πρέπει να διορθώσουμε τη ζωή μας, να την κάνουμε ορθόδοξη από απόψεως αρετών και αγωνισμάτων, για να αισθανθούμε, να γευθούμε και να πιστέψουμε πραγματικά στον Θεό. Όταν πιστέψουμε ότι ο Χριστός εις τον καιρό των μαρτυρίων έκανε θαύματα στους αγίους και τους ενίσχυε στον αγώνα, θα νοιώσουμε την ύπαρξί Του μέσα μας ζωντανή, όπως την ένοιωσαν οι Μάρτυρες. Βλέπουμε στα μαρτύρια των αγίων, ότι και οι Μάρτυρες και οι Ασκηταί εδέχοντο επίσκεψι θεϊκή, μαρτυρική, οράματα θεία και επεμβάσεις Χάριτος, χωρίς οι γύρω τους να το αντιλαμβάνωνται, κι έτσι έπαιρναν δύναμι. Κι όλα αυτά τους βοηθούσαν και ξεπερνούσαν τη μαρτυρική δυσκολία και έτσι ετελειώνοντο εν Κυρίω. Ο Απόστολος Παύλος σε μία από τις Επιστολές του λέγει: «Δια πίστεως οι άγιοι πάντες κατηγωνίσαντο βασιλείας, ….επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, …» (Εβρ. ια’, 33-40) και τόσα άλλα έπαθον. Δια της πίστεως οι Μάρτυρες κατώρθωσαν όλα αυτά τα μεγάλα. αγωνίσθηκαν εναντίον βασιλέων, εναντίον τυράννων, εναντίον βασάνων, εναντίον του πυρός και τόσων άλλων δεινών και εθριάμβευσαν και εστεφανώθησαν και ηγίασαν. 

Αλλά λέμε: Αφού τώρα δεν βλέπουμε αρετή, έχουμε βαθύ σκότος αμαρτίας και απιστίας και ιδιαίτερα στις χώρες αυτές, που μας κατακλύζουν όλες οι θρησκείες, όλες οι φυλές, όλα τα χρώματα, οι σατανιστές, που έχουν μεγάλη ισχύ, και τόσες άλλες δοξασίες και βλασφημίες και αιρέσεις, πώς θα αναδει­χθούν σήμερα οι Άγιοι; Αφού έχει εκλείψει κάθε αρετή, αφού ασκητάς δεν έχουμε τώρα, όπως τα παληά χρόνια, που ηγίαζαν στας ερήμους, αφού η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια, ποιοι θα είναι οι Άγιοι των τελευταίων χρόνων; 

Και όμως οι Άγιοι δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας των αιώνων. Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία η Εκκλησία θα καρποφορή Αγίους. Και επειδή τα χρόνια αυτά θα είναι πολύ κοντινά και περιμένουμε να δώσουμε αυτή τη μεγάλη μαρτυρία, οφείλουμε όλοι να προετοιμαζώμεθα και να ενισχύουμε συνεχώς και τα παιδιά μας, έστω και με τα λίγα, που γνωρίζουμε, και να τα τονώνουμε την Ορθόδοξη πίστι και στο μαρτύριο. Όποιος θα αξιωθή να δώση αυτή τη μαρτυρία της πίστεως τα επόμενα χρόνια, τα οποία θα είναι τα τελευταία και τα ένδοξα, αυτός ο Μάρτυς θα είναι δέκα φορές λαμπρότερος εις την Βασιλείαν των Ουρανών από τους προηγουμένους Μάρτυρας, που εορτάζει η Εκκλησία μας. Ας ελπίσουμε κι εμείς, με τη Χάρι του Κυρίου, ότι θα αξιωθούμε αυτής της μεγάλης τιμής του μαρτυρίου στους εσχάτους χρόνους. Αμήν. Γένοιτο. 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ  «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

http://logia-tou-aera.blogspot.gr

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ!

Πόσοι άνθρωποι Σε κοιτούν αυτή την ώρα Παναγιά μου;

Πόσοι άνθρωποι Σε παρακαλούν με μάτια γεμάτα ικεσία και ελπίδα;

Ελπίδα για την εκπλήρωση αυτού του προσωπικού και πολυπόθητου Θαύματος...

Μέρα, νύχτα, άνθρωποι όλων των ηλικιών, Προσεύχονται σε Σένα, κι Εσύ, ώς Μάνα Στοργική και γεμάτη αγάπη, παίρνεις στην αγκαλιά Σου, τις Προσευχές και Παρακλήσεις των πιστών, ως άλλα μαργαριτάρια, και τις μεταφέρεις στον Υιό Σου, στον Δημιουργό όλου του κόσμου.

Παρακαλείς τον Υιό Σου και Σωτήρα μας με δάκρυα στα μάτια να Εισακούσει τις Προσευχές και να Δώσει χαρά και λύση στα προβλήματα του κόσμου.

Είσαι Μεσίτρια όλου του κόσμου, Εσύ Μεσιτεύεις στον Χριστό προς όφελός μας. Εσύ Είσαι η Ελπίδα και το στήριγμά μας, το αποκούμπι στις φουρτούνες που έχει η ζωή.

Ό, τι δύσκολο κι αν έρθει στη ζωή μας, ασυναίσθητα φωνάζουμε "Παναγιά μου".

Εσύ, μας Ακούς, ειδικά σε εμένα τον πιο αμαρτωλό όλων, ποτέ δεν Στέρησες την Παρουσία Σου από δίπλα μου, ΠΑΝΤΑ ήσουν μαζί μου, ό, τι κι αν Σου έχω ζητήσει Εσύ ως Γλυκιά Μάνα δεν μου χάλασες ΠΟΤΕ το "χατίρι" πάντα με Άκουγες, πάντα μου Έδινες αυτό που Σου ζητούσα.

Σε Παρακαλώ Παναγιά μου, να Βρίσκεσαι και τώρα κοντά μου, και τώρα και πάντα, και ως Μάνα να με Πιάνεις από το χέρι και να με Οδηγείς στο σωστό και στο ευάρεστο στο Θεό.

Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!

Για μένα Είσαι η Μάνα μου, η Φίλη μου, η Παρέα μου, Εσύ γνωρίζεις τα μυστικά μου, τα προβλήματά μου, τις έννοιες μου.

Σε Εσένα εκμυστηρεύομαι τα πάντα!

Μόνο Εσύ μπορείς να μου δώσεις αυτό που ζητώ, μόνο Εσύ ξέρω ότι θα με ακούσεις, μόνο Εσύ θα μου δώσεις τη λύση του προβλήματος που με απασχολεί!

Σε ευχαριστώ Παναγιά μου!!!

«Καί σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων, παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει»

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr