"Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές".
Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο. Επεξεργασία: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
.
Υπακοή. Μιά παράξενη εντολή
"Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές".
Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο. Επεξεργασία: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
Η εξομολόγησις των αμαρτιών
Ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας λέγει ότι: «Η εξομολόγησις των λογισμών στον Πνευματικό είναι το θεμέλιο της πνευματικής ζωής και η ελπίς της σωτηρίας για όλους τους πιστούς»
Πατέρες και αδελφοί,
Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά καθήκοντα των μοναχών αλλά και των λαϊκών χριστιανών, είναι η εξομολόγησις των αμαρτιών. Γι αυτό, όσα πρόκειται να είπω παρακάτω, θα έχουν σχέσι με αυτό το Μυστήριο.
Κατ' αρχάς πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας ότι όλοι οι άνθρωποι είμεθα αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, άλλοι περισσότερο και άλλοι ολιγώτερο. Αυτό μας το λέγει και η Αγία Γραφή ως εξής: «Τίς γάρ ων βροτός, ότι έσται άμεμπτος, ή ως εσόμενος δίκαιος
γεννητός γυναικός;» (Ιώβ 15, 14), ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει στην πρώτη του επιστολή στίχο 8 και 9 «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ούκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ούκ έστιν εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας».
Η εξομολόγησις για να είναι σωστή και ευάρεστος στον Θεό, πρέπει να έκπληροί τις έξης προϋποθέσεις:
Πρέπει να γίνεται ενώπιον του Πνευματικού.
Να είναι πλήρης. Δηλαδή να περιλαμβάνη όλα τα γενόμενα αμαρτήματα από τον εξομολογούμενο από την παιδική του ηλικία η από την τελευταία του εξομολόγησι και να μη αποκρύπτη τίποτε απ' αυτά.
Να γίνεται με την θέλησή μας σύμφωνα με την Αγία Γραφή που λέγει: «Και εκ θελήματος μου εξομολογήσομαι αυτώ» (Ψαλμ. 21,7).
Να γίνεται με ταπείνωσι και συντριβή, όπως λέγει η Γραφή: «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. 50,18).
Να είναι άσπιλος, δηλαδή να μη ενοχοποιή άλλους ο εξομολογούμενος, ούτε τους άλλους ανθρώπους, ούτε κάποιο από τα κτίσματα του Θεού, ούτε ακόμη και τον διάβολο, αλλά μόνο τον εαυτό του να θεωρή ένοχο και υπεύθυνο για τις πράξεις του, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Εάν θέλης να κατηγορήσης κάποιον, μόνο τον εαυτό σου να κατηγορήσης», ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: Λέγε και μη εντρέπεσαι: «ιδικό μου είναι το πρήξιμο, πάτερ, ιδική μου είναι και η πληγή από την ακηδία μου έγινε το τάδε και το τάδε έργο και όχι από άλ¬λον. Κανείς δεν είναι ένοχος γι' αυτό ούτε άνθρωπος, ούτε πνεύμα, ούτε σώμα, ούτε κάποιος άλλος, παρά η οκνηρία μου».
Πρέπει να είναι ειλικρινής, δηλαδή να λέγη την αλήθεια ο χριστιανός και μόνο αυτά τα οποία έκανε ο ίδιος χωρίς να φανερώνη ονόματα προσώπων με τα όποια έχουν σχέση οι αμαρτίες του. Ο Θεός αγαπά την αλήθεια, κατά την μαρτυρία της Γραφής που λέγει: «έστι γάρ αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν, και έστιν αισχύνη δόξα και χάρις» (Σοφία Σειράχ 4, 21). Η εντροπή αυτή την οποία υπομένεις στην εξομολόγησι σε απαλλάσσει από την εντροπή εκείνη την οποία με αισθανθούμε όλοι οι άνθρωποι την φοβερά εκείνη ημέρα της Μελλούσης Κρίσεως, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του: «Δεν γίνεται παρά μόνο με την εντροπή να λυτρωθής από την αιωνία εντροπή».
Η εξομολόγησις να είναι αποφασιστική, δηλαδή να πάρουμε μία μεγάλη απόφασι ενώπιον του Πνευματικού ότι δεν με αμαρτήσουμε πλέον με την βοήθεια της θείας Χάριτος και μάλιστα, καλλίτερα χιλιάδες φορές να αποθάνουμε, παρά να αμαρτήσουμε με την θέληση μας. Όποιος δεν επήρε αυτή την απόφαση είναι με το ένα πόδι του στον Πνευματικό και με το άλλο στην αμαρτία. Μερικοί εξομολογούνται με το στόμα, ενώ με την καρδιά τους επιθυμούν πάλι την αμαρτία, ομοιάζοντες με τον σκύλο, ο όποιος επιστρέφει πάλι στο ίδιο ξέραμά του η με το χοίρο που, ενώ λούζεται και πλένεται, πάλι επιστρέφει μέσα στις λάσπες και κυλίεται.
Άλλοτε πάλι πολλοί πιστοί κάνουν την εξομολόγηση από συνήθεια, επειδή επλησίασε η Γέννησις του Κυρίου η το Πάσχα η διότι κινδυνεύουν να αποθάνουν. Διαβάζουμε στο Γεροντικό ότι ένας μεγάλος ησυχαστής έβλεπε τις ψυχές να κατεβαίνουν στον άδη, όπως πέφτουν οι νιφάδες του χιονιού στην περίοδο του χειμώνος, και αυτές όχι γιατί δεν εξομολογούντο, αλλά δεν εξομολογούντο σωστά και με την απόφαση να μην αμαρτήσουν πλέον. Γι' αυτό λέγει ο Μέγας Βασίλειος ότι τίποτε δεν ωφελεί η εξομολόγησις αυτόν που εξομολογείται, αν δεν μισεί με την καρδιά του την αμαρτία, διότι δεν έχει καμμία ελπίδα διορθώσεώς του.
Στην συνέχεια σημειώνουμε τους τρόπους με τους oποίους ο πιστός, μετά την καθαρή εξομολόγηση που έκανε στον Πνευματικό, θα ημπορέση να διαφυλαχθή από τις διάφορες πτώσεις στην αμαρτία:
Πρώτος τρόπος αποφυγής της αμαρτίας είναι η μνήμη του θανάτου και των εξομολογηθέντων αμαρτιών. Αυτό έκανε ο Προφήτης Δαβίδ, ο όποιος, μετά την συγχώρησι που έλαβε από τον Θεό για τις δύο μεγάλες αμαρτίες του, είχε πάντοτε προ των οφθαλμών του τον θάνατο, όπως ο ίδιος λέγει: «Ότι την ανομία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός» (Ψαλμ. 50, 4).
Η μνήμη του θανάτου μας βοηθή να μην αμαρτάνουμε όπως λέγει και η Γραφή: «Υιέ, μιμνήσκου τα έσχατα σου, και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφία Σειράχ 7,.16). Ενώ η υπενθύμισις των αμαρτιών δεν θα πρέπη να καταλήγη σε λεπτομέρειες, διότι υπάρχει ο κίνδυνος εκ¬δηλώσεως της εμπάθειας του ανθρώπου.
Μετά την εξομολόγηση ν' αποφεύγονται οι αιτίες της αμαρτίας. Οι φιλόσοφοι λέγουν ότι, οι ίδιες αιτίες κηνούν πάντοτε στις ίδιες αμαρτίες. Προπαντός αυτοί που έπεσαν σε σαρκικές αμαρτίες πρέπει πολύ ν' αποφεύγουν τις εμπαθείς φιλίες και συνομιλίες με πρόσωπα με τα όποια ημάρτησαν. Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι «αυτός που φοβάται τον κίνδυνο, δεν θα πέση σ' αυτόν» (Σοφία Σειράχ 3,25).
Το τρίτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η συχνή εξομολόγησις. Απ' αυτή προέρχονται πέντε ωφέλειες:
Όπως τα πουλάκια δεν επιστρέφουν πάλι, όταν βρουν την φωλιά τους χαλασμένη, έτσι και οι δαίμονες φεύγουν για πάντα απ' αυτούς που εξομολογούνται συχνά, διότι έτσι τους χαλούν τις φωλιές και τις παγίδες. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «Για ποιά αιτία ο Νεεμάν ο Σύρος λούσθηκε επτά φορές, στον Ιορδάνη; Για να διδάξη όλους μας ότι πρέπει συχνά να εξομολογούμεθα, να λουζώμεθα στα νερά της μετανοίας». Και συνεχίζει λέγοντας: «Είπα να εξομολογούνται συχνά και οι Τιμιώτατοι Πατριάρχαι, αρχιερείς, Πνευματικοί, Ιερείς, διότι σε μερικούς τόπους εχάλασε η καλή αυτή συνήθεια για τέτοια ιερά πρόσωπα. Απορώ πράγματι. Για ποιά αιτία, προτρέπετε άλλους να κάνουν το έργο αυτό. διότι μόνο ο πάπας φαντάσθηκε τον εαυτό του αναμάρτητο και ποτέ οι πατριάρχαι και αρχιερείς της Ανατολικής Εκκλησίας». Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα άφη ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάν. 1,4).
Εάν δεν γίνεται συχνή εξομολόγησις, δυσκολότερα ξερριζώνονται τα πάθη από μέσα μας. Όπως το γέρικο και μεγάλο δένδρο δεν μπορεί να κοπή με μία μόνο τσεκουριά, έτσι και ένα συνηθισμένο κακό δεν μπορεί να εκδιωχθή με μία μόνο συντριβή της καρδίας, αλλά με πολλές.
Ο άνθρωπος που εξομολογείται συχνά, διατηρεί ευκολώτερα στην μνήμη του τα παραπτώματα που διέπραξε από την τελευταία έξομολόγησι του, εν αντιθέσει με εκείνον που εξομολογείται σπανίως και δυσκολεύεται να κάνη ακριβή και λεπτομερή εξομολόγησι. Γι' αυτό ο διάβολος, όταν θα εμφανισθή στην ώρα του θανάτου του, δεν θα έχη να του παρουσιάση τίποτε, εφ' όσον πάντοτε λεπτομερώς τα εξωμολογείτο.
Αυτός που εξομολογείται συχνά, έστω και να πέφτη στο ίδιο θανάσιμο ίσως αμάρτημα, τρέχει αμέσως να εξαγορεύση την αμαρτία του, λαμβάνει πάλι την άφεσι και την Χάρι του Θεού και έτσι ελαφρύνει την συνείδησί του από το βάρος της αμαρτίας.
Η τέταρτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά, εάν τον εύρη η ώρα του θανάτου, είναι ψυχικά έτοιμος, έχει την Χάρι του Θεού και την ελπίδα της σωτηρίας του. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ο διάβολος πηγαίνει πάντοτε στην ώρα του θανάτου των δικαίων και των αμαρτωλών, μήπως και εύρη τον άνθρωπο στην αμαρτία για να του πάρη την ψυχή».
Η πέμπτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά αγωνίζεται να εγκρατεύεται από την αμαρτία, ενθυμούμενος ότι πριν ολίγες ημέρες πάλι εξομολογήθηκε και έχει να λάβη κανόνα και μεγάλη εντροπή ενώπιον του Πνευματικού του, ο όποιος με τον ελέγξη γι' αυτά που πάλι έκανε.
Το τέταρτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η ενθύμησις της εσχάτης Κρίσεως και η απόκρισης που με δώση ο Δίκαιος Κριτής την ήμερα εκείνη στους αμαρτωλούς: «Πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιων το ήτοιμασμένον τω διαβόλο και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 41).
Το πέμπτο όπλο είναι η μνήμη των αιωνίων βασάνων του Άδου, δηλαδή η μνήμη ότι η αμαρτία μας αποχωρίζει από τον Θεό και την ευφροσύνη των δικαίων και ότι τα αιώνια βάσανα του Άδου, τα όποια, όταν τα σκεπτώμεθα, δεν με βασανίσουν την ψυχή μας, διότι η ενθύμησίς τους με μας προκαλέση μετανοια.
Και τώρα εν κατακλείδι αυτού του κηρύγματος μου, παρακαλώ όλους τους αγαπητούς μου αδελφούς, που με διαβάσουν αυτές τις σειρές να προσεύχωνται για μένα τον ανάξιο και πολύ αμαρτωλό να με βοηθήση ο Θεός να θέσω και εγώ μία καλή αρχή και να μη ξεχάσω αυτά που σάς είπα. Αμήν.
Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992
Όχι μόνο πίστη, αλλά και έργα: Τα ουτοπιστικά όνειρα των νεωτεριστών
. Ὑπάρχει κάποια πατερικὴ θέση, σχετικὰ μὲ τὶς λεγόμενες «ἀνθρωπιστικὲς ὀργανώσεις» παγκόσμιου βεληνεκούς;
. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε αὐτὴ τὴ σύντομη ζωὴ ὡς χρόνο καὶ εὐκαιρία προετοιμασίας γιὰ τὴν ἄλλη, τὴν ἀτελεύτητη. Στὴ διάρκεια, λοιπόν, τῆς σύντομηςἐπίγειας ζωῆς μας πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε «προμήθειες» γιὰ ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα.
Πῶς; Μὲτὰ καλὰ ἔργα. Ἀπ’ αὐτὰ σχηματίζεται ἕνα κεφάλαιο. Καὶ ἀπὸ τὸν τόκο τοῦ κεφαλαίου συντηρούμαστε σ’ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα. Ὅποιος ἀπὸ μᾶς κάνει μεγαλύτερες ἀποταμιεύσεις, θὰ ζήσει ἐκεῖ πιὸ πλούσια, καὶ ὅποιος κάνει μικρότερες ἀποταμιεύσεις, θὰ ζήσει πιὸ φτωχικά. Ὁ Κύριος «θὰ πληρώσει τὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα του» (Ρωμ. β´ 6).
. Στὴν παροῦσα ζωή, λοιπόν, πρέπει νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ ν’ αὐξήσουμε τὶς καταθέσεις μας σ’ αὐτὸν τὸν λογαριασμό. Δὲν εἶναι δύσκολο. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ βεβαιώνει, λέγοντας: «Ὁ ζυγός μου εἶναι ἁπαλὸς καὶ τὸ φορτίο μου ἐλαφρὸ» (Ματθ. ια´ 30). Ὅλη ἡ χριστιανικὴ ζωὴ συνοψίζεται σὲ τοῦτα: Νὰ πιστεύουμε στὸν Θεό, στὴν προσκυνητὴ Τριάδα, ποὺ μᾶς σώζει μὲ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, παίρνοντας θεία δύναμη μέσῳ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Θεός, γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπακοή μας σ’ Αὐτόν, δὲν θὰ μᾶς στερήσει τὰ ἐπουράνια γκαβά.
. Ὅσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ πίστη γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄλλο τόσο ἀπαραίτητα εἶναι καὶ τὰ καλὰ ἔργα. Τὸ τονίζω αὐτό, γιατί μερικοὶ διακηρύσσουν πὼς ἡ πίστη εἶναι ἀρκετή, ἐνῶ ἄλλοι λένε ὅτι φτάνει νὰ εἴμαστε «καλοὶ ἄνθρωποι», νὰ κάνουμε δηλαδὴ καλὰ ἔργα.Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ πίστη καὶ τὰ ἔργα ἔχουν ἴση ἀξία. Ἡ πίστη πρέπει νὰ συνοδεύεται καὶ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἔργα, δηλαδὴ ἀπὸ ζωὴ ἅγια, σύμφωνη μὲ τὶς θεῖες ἐντολές. Ἐδῶ, στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν, εἶναι ποὺ πρέπει νὰ συγκεντρώσουμε περισσότερο τὴν προσοχή μας. Τὴν πίστη, βλέπεις, τὴν ἀληθινὴ ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ἔχουμε. Τί μᾶς μένει λοιπόν; Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, τὰ καλὰ ἔργα. Γιατί «ἡ πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρὴ» (Ἰακ. β´ 20). Καὶ πρέπει νὰ πῶ, ὅτι χρωστᾶμε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο, γιατί τὴν ἀξία τῶν ἔργων μας τὴν καθορίζει μὲ κριτήριο ὄχι τὴ σπουδαιότητα ἢ τὴ μεγαλοσύνη τους, ἀλλὰ τὴ διάθεση ποὺ ὑπάρχει μέσα μας, ὅταν τὰ ἐπιτελοῦμε. Εὐγνωμοσύνη Τοῦ χρωστᾶμε ἀκόμα, γιατί μᾶς δίνει καθημερινὰ ἀναρίθμητες εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἐπιτέλεση καλῶν ἔργων σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, ἔτσι πού, ἂν προσέχουμε, μποροῦμε κάθε στιγμὴ νὰ Τὸν εὐαρεστοῦμε.
. Γιὰ νὰ εὐαρεστήσεις, λοιπόν, κι ἐσὺ τὸν Θεό, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνεις κάτι τὸπολὺ μεγάλο, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ πᾶς στὸ ἐξωτερικό, ὅπως κάνουν οἱ νεωτεριστὲς καὶ τάχα προοδευτικοί. Φτάνει νὰ κοιτᾶς γύρω σου κάθε μέρα καὶ ὥρα. Διακρίνεις σὲ κάτι τὴ σφραγίδα τῆς θεϊκῆς ἐντολῆς; Κάνε το δίχως χρονοτριβὴ ἢ δισταγμό, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν ὥρα ζητάει ἀπὸ σένα αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ τίποτ’ ἄλλο. Προσπάθησε νὰ στερεώσεις μέσα σου ἕναν τέτοιο τρόπο σκέψεως. Ὅταν τὸ κατορθώσεις, ἀπέραντη γαλήνη θὰ πλημμυρίσει τὴν καρδιά σου, εἰρήνη ποὺ θὰ προέλθει ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση ὅτι κάθε στιγμὴ δουλεύεις γιὰ τὸν Κύριο. Ἀκόμα κι ὅταν σοῦ λένε νὰ μπαλώσεις τὶς κάλτσες τοῦ μικροῦ σου ἀδελφοῦ, καὶ τὸ κάνεις πρόθυμα γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς πρόσταξε ν’ ἀκοῦμε καὶ νὰ βοηθᾶμε τὸν πλησίον, ἐκτελεῖς ἕνα ἔργο θεάρεστο. Ἔτσι, μὲ κάθε βῆμα, μὲ κάθε λέξη, μὲ κάθε κίνηση, ἀκόμα καὶ μὲ κάθε ματιὰμποροῦμε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό, νὰ βαδίζουμε στὸ δρόμο τοῦ θελήματός Του, καὶἑπομένως νὰ κατευθυνόμαστε πρὸς τὸν τελικὸ σκοπό μας.
. Οἱ νεωτεριστές, οἱ τάχα προοδευτικοί, ἔχουν στὸ νοῦ τους σύνολη τὴν ἀνθρωπότητα, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Εἶναι ὅμως γεγονὸς ὅτι ἡ «ἀνθρωπότητα» ἢ ὁ «λαὸς» δὲν ὑπάρχει ὡς πρόσωπο, ἕνα πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσες κάτι νὰ κάνεις τώρα ἀκριβῶς. Ἡ ἀνθρωπότητά μας συγκροτεῖται ἀπὸ ξεχωριστὰ πρόσωπα. Κάνοντας κάτι γιὰ ἕνα πρόσωπο, τὸ κάνουμε μέσα στὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων. Ἂν ὁ καθένας μας ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε γιὰ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο ἔχει μπροστὰ στὰ μάτια του, ἀντὶ νὰ ρίχνει μάταια τὸ βλέμμα του τόσο μακριά, στὸ ἀπρόσωπο σύνολο τῶν ἀνθρώπων, τότε ὅλοι μας θὰ κάναμε κάθε στιγμὴ ὅ,τι χρειάζεται γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, κι ἔτσι θὰ ἑδραιώναμε τὴν εὐημερία τοῦ συνόλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ πλούσιους καὶ φτωχούς, ἀπὸ ἀδύνατους καὶ ἰσχυρούς. Ὅσοι ὁραματίζονται τὴν εὐημερία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά, ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτὸ ποὺ εἶναι μπροστὰ στὰ ματιά τους. Ἔτσι, ὅμως, δὲν ἐκπληρώνουν τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς, γιατί οὔτε τὴ δυνατότητα ἔχουν νὰ ἐπιτελέσουν ἕνα τόσο μεγάλο ἔργο, ὅπως εἶναι ἡ πανανθρώπινη εὐημερία, οὔτε πάλι ἀξιοποιοῦν τὶς εὐκαιρίες, ποὺ τοὺς δίνονται, γιὰ τὴν ἐκτέλεση μικρῶν καλῶν ἔργων.
. Μοῦ μίλησαν γιὰ μία τέτοια περίπτωση στὴν Ἁγία Πετρούπολη. Σὲ μία συγκέντρωση νέων, ὑπέρμαχων τῆς «πανανθρώπινης εὐημερίας» –αὐτὸ ἦταν τὸ κεντρικὸ σύνθημα τοῦ «προοδευτικοῦ» παραληρήματός τους–, κάποιος… τζέντλεμαν ἔβγαλε ἕναν παθιασμένο λόγο γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ λαό. Τοὺς συνεπῆρε ὅλους. Ὅταν, ὅμως, γύρισε στὸ σπίτι του, ὁ ὑπηρέτης του, ποὺ δὲν ἀντιλήφθηκε τὴν ἐπιστροφή του, δὲν τοῦ ἄνοιξε ἀμέσως τὴν πόρτα καὶ δὲν τοῦ ἔδωσε ἀμέσως κερί. Ἐπιπλέον, ἐπειδὴ τὸ μπουρὶ τῆς σόμπας του εἶχε βουλώσει, τὸ δωμάτιό του ἦταν λίγο κρύο. Ἔ, ὁ «ἀνθρωπιστής» μας δὲν μπόρεσε νὰ τ’ ἀνεχθεῖ ὅλα αὐτά, κι ἔλουσε τὸν ὑπηρέτη του μ’ ἕνα χείμαρρο ἀπὸ βρισιές. Ὅταν ἐκεῖνος προσπάθησε νὰ δικαιολογηθεῖ, τοῦ κατάφερε κι ἕνα γερὸ χτύπημα στὸ στῆθος. Νά, λοιπόν, ὁ φίλος μας μὲ τὰ λεπτὰ αἰσθήματα, αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος διαλαλοῦσε τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, στὸ ἴδιο του τὸ σπίτι, δὲν μποροῦσε νὰ φερθεῖ φιλάνθρωπα σ’ ἕναν μόνο ἄνθρωπο. Τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ “προοδευτικοῦ” παραληρήματος ἦταν ἡ διαγωγὴ ποὺ ἔδειχναν μερικὲς δραστήριες κοπέλες. Αὐτὲς δούλευαν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο σὲ βιβλιοδετεῖα, δένοντας βιβλία «προοδευτικοῦ» περιεχομένου, συχνὰ ὅμως ἄφηναν τὶς μανάδες τους χωρὶς ἕνα κομμάτι ψωμί. Καὶ ὅμως, πίστευαν ὅτι «τραβοῦσαν μπροστὰ» καὶ θεμελίωναν τὴν εὐτυχία τῆς ἀνθρωπότητας.
. Ὅλοι οἱ κίνδυνοι προέρχονται ἀπὸ μία νοοτροπία ποὺ εἶναι ὑπερβολικὰ καὶ ἄκριτα φιλελεύθερη. Εἶναι προτιμότερο νὰ ρίχνεις ταπεινὰ τὰ μάτια σου κάτω καὶ νὰ κοιτᾶς τὰ πόδια σου, προσέχοντας ποῦ πατᾶς. Αὐτὸς εἶναι ὁ πιὸ σωστὸς δρόμος.
. Σοῦ ξαναγράφω γιὰ ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ πρέπει νὰ στερεωθοῦν στὸ μυαλό σου. Θέλω νὰ σὲ προφυλάξω ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὸ σκοτισμὸ ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχὴ τὰ ὄνειρα τῶν νεωτεριστῶν.
Αν θελήσεις, θα βρεις αμέτρητους λόγους για τους οποίους πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό
Πολλές φορές συμβαίνουν ατυχίες και θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου, ώστε και μ' αυτές να αποδειχθεί ποιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι στερεωμένοι στην πίστη και δυνατοί. Γιατί και οι δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων δοκιμάζονται στην υπομονή. Στον καιρό μάλιστα των πειρασμών και των θλίψεων, μπορεί να γίνει φανερό κατά πόσο, ο πλούσιος συμπάσχει με τους άλλους. Κατά πόσο δηλαδή ελεεί και αγαπά τους αδελφούς...
Ο φτωχός επίσης κατά πόσο δέχεται τις θλίψεις, ευχαριστώντας τον Θεό και όχι βλασφημώντας και αλλάζοντας εύκολα, ανάλογα με τις περιστάσεις, τα φρονήματά του. Ο κυβερνήτης φαίνεται το χειμώνα στις δυσκολίες που συναντά μέσα στα κύματα. Ο αθλητής δείχνει την αντοχή και την τέχνη του στο στάδιο. Ο στρατηγός φαίνεται στον πόλεμο. Και ο μεγαλόψυχος φαίνεται στη συμφορά.
Τον χριστιανό όμως τον δοκιμάζει και τον φανερώνει ο πειρασμός. Και όπως οι κόποι των αγώνων χαρίζουν τα στεφάνια στους αθλητές, έτσι και τους χριστιανούς τους πλουτίζει και τους οδηγεί στην τελείωση η δοκιμασία των πειρασμών. Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν κανείς δέχεται με την πρέπουσα υπομονή και την ευχαριστία ότι ο Θεός οικονομεί για τη σωτηρία τους, πράγμα που τον οδηγεί στην τελείωση.
Είσαι φτωχός; Μη λυπάσαι αλλά να έχεις την ελπίδα σου στον Θεό. Μήπως δεν βλέπει Εκείνος τη δυσκολία σου; Στα χέρια Του κρατάει την τροφή που σου χρειάζεται. Μειώνει απλά τη μερίδα, για να δοκιμάσει τη σταθερότητά σου και για να επιβεβαιώσει την πίστη σου. Μήπως δηλαδή αυτή αποδειχθεί όμοια με εκείνη που έχουν οι ακόλαστοι και οι αγνώμονες. Γιατί και αυτοί, όσο τους τρέφουν, τόσο και κολακεύουν λέγοντας χίλια γλυκόλογα, εξυμνώντας τους τροφοδότες τους. Μόλις όμως χορτάσουν και απομακρυνθούν λίγο από το τραπέζι, αρχίζουν να πετροβολούν με τα κακόλογά τους εκείνους που πριν από λίγο -και για χάρη της ευχαρίστησης του φαγητού- τους προσκυνούσαν.
Και συ λοιπόν τώρα, αδελφέ μου, έχε υπομονή στις συμφορές που σε βρήκαν. Πρόσεξε μήπως από τη φουρτούνα χάσεις την ειρήνη σου. Φρόντισε να μην πετάξεις το σταυρό σου, ο οποίος θα σε οδηγήσει στην απόκτηση της αρετής. Σαν βαρύτιμο θησαυρό κράτησε μέσα σου την ευχαριστία. Και τότε θα δεχθείς και συ διπλάσιο καρπό γι' αυτή την ευχαριστία σου. Θα σου χαρισθεί η απόλαυση των αγαθών και η ανάπαυση. Καρτερικός δεν είναι εκείνος που στερείται τα απαραίτητα και κατ' ανάγκη υπομένει, αλλά εκείνος που, ενώ τα έχει όλα με αφθονία, τον βρίσκουν ξαφνικά πολλές συμφορές και τις σηκώνει αδιαμαρτύρητα.
Είσαι άρρωστος; Να είσαι χαρούμενος. Γιατί «εκείνον που αγαπά ο Κύριος, τον παιδαγωγεί» (Εβρ. 12, 6). Είσαι φτωχός; Να ευφραίνεται η ψυχή σου, γιατί σε περιμένουν τα αγαθά του φτωχού Λαζάρου. Σε συκοφαντούν και σε κακομεταχειρίζονται για το Όνομα του Χριστού; Είσαι μακάριος, γιατί η καταισχύνη σου θα μετατραπεί σε δόξα αγγελική. Είσαι δούλος; Ευχαρίστησε τον Θεό και έτσι θα έχεις μαζί σου πάντα Εκείνον που ταπεινώθηκε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους. Ευχαρίστησέ Τον, γιατί είσαι σε καλύτερη κατάσταση από κάποιον άλλο, γιατί ούτε σε καταναγκαστικά έργα σε έστειλαν, ούτε σε μαστιγώνουν.
Αν θελήσεις, θα βρεις αμέτρητους λόγους για τους οποίους πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό. Σε ξυλοδέρνουν άδικα; Να χαίρεσαι με τη σκέψη της μέλλουσας ελπίδας. Δίκαια καταδικάσθηκες; Και πάλι να ευχαριστείς.
Αν θα φέρναμε στο νου μας τα κατορθώματα ανθρώπων της αρχαίας εποχής, όπως ορισμένων ποιητών ή συγγραφέων -παρόλο που αυτοί δεν ήταν χριστιανοί- και αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα και τους λόγους τους, ακόμα κι απ' αυτούς θα είχαμε μεγάλο κέρδος.
Κάποτε, για παράδειγμα, έβριζε ένας άνθρωπος της αγοράς τον Περικλή. Αυτός όμως δεν του έδινε καμιά σημασία. Αυτό κράτησε μια ολόκληρη ημέρα. Ο ένας έβριζε ασταμάτητα και τον βύθιζε σε πλήθος από κατηγορίες και ο άλλος δεν έδινε καμιά σημασία σε τίποτε από αυτά. Τελικά, όταν βράδιασε και έπεσε το σκοτάδι, τότε αποφάσισε και ο υβριστής να σταματήσει. Τότε λοιπόν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ο Περικλής τον ξεπροβόδισε φωτίζοντας το δρόμο του. Έτσι δεν έχασε, με κάποια αντεκδίκηση, το μισθό της υπομονής του.
Κάποτε άλλοτε, κάποιος έπεσε πάνω στον Σωκράτη και τον χτύπησε αλύπητα. Αυτός όμως δεν αντέδρασε, αλλά άφηνε να τον χτυπά, μέχρι που να ξεσπάσει όλη η οργή του. Τον χτύπησε μάλιστα σε τέτοιο σημείο, ώστε πρήσθηκε από τις πληγές ολόκληρο το πρόσωπό του. Μόλις εκείνος σταμάτησε να τον χτυπά, ο Σωκράτης, καθώς λένε, δεν του είπε τίποτα περισσότερο, παρά μονάχα έγραψε στο μέτωπό του -όπως συνήθιζαν τότε να γράφουν πάνω στα αγάλματα- το όνομα εκείνου που τον είχε φέρει σ' αυτή την κατάσταση: Ο τάδε με έκανε έτσι. Και αυτή ήταν μονάχα η αντίδραση και η άμυνά του.
Τον Ευκλείδη επίσης, κάποιος από τα Μέγαρα που θύμωσε μαζί του, τον απειλούσε με όρκο ότι θα τον σκότωνε. Τότε και εκείνος έκανε έναν άλλο όρκο. Ορκίσθηκε να τον κάνει να χάσει αυτή την οργή που είχε εναντίον του και να ξαναγίνουν φίλοι.
Σ' έναν γνωστό του Πυθαγόρα επίσης, τον Κλείνιο -ο οποίος βέβαια τον είχε μιμηθεί με κόπους και θυσίες συνέβη κάτι που ακόμα και σήμερα στους χριστιανούς δύσκολα θα το συναντούσαμε. Τί συνέβη λοιπόν σ’ αυτό τον άνθρωπο; Επειδή του ζητούσαν να ορκισθεί ότι θα δώσει οπωσδήποτε τρία τάλαντα, για να αποφύγει κάποια ζημιά που επρόκειτο να του κάνουν, εκείνος έδωσε περισσότερα από όσα του ζητούσαν. Κι αυτό δεν το έκανε ειρωνικά ή για να τους ξεγελάσει, αλλά το έκανε με την πρόθεση να τηρήσει την υπόσχεσή του. Γιατί, καθώς νομίζω, θα είχε ακούσει την εντολή εκείνη, η οποία και σήμερα μας απαγορεύει τον όρκο.
Να μιμηθείς λοιπόν τον Κλείνιο και τον Ευκλείδη στην τήρηση των εντολών, ώστε να ενεργείς καθώς και εκείνοι. Να εύχεσαι δηλαδή και εσύ για εκείνους που σε καταδιώκουν και να μην τους καταριέσαι. Γιατί, αν δεν είχε αυτός ασκηθεί από πριν σ' αυτά που τώρα και εγώ σας διδάσκω, δεν θα ήταν σε θέση να τα υπερβεί σαν τιποτένια και ασήμαντα.
Ας είναι μόνιμος σύντροφός σου, σαν άλλο φως και καθαρή διόπτρα, η εντολή του Θεού. Αυτή ας σου χαρίζει παντού και πάντα τη δωρεά της διάκρισης των περιστάσεων. Αυτή ας εποπτεύει τον ορίζοντα της ψυχής σου για να σου φανερώνει την πραγματική και αληθινή κατάσταση των πραγμάτων και των περιστάσεων, που κάθε φορά θα αντιμετωπίζεις. Γιατί αυτή, ό,τι και να συμβεί, δεν θα σ’ αφήσει να χάσεις τη δύναμη και την ειρήνη της ψυχής σου.
Παράλληλα, να είσαι πάντοτε πνευματικά προετοιμασμένος, ώστε να αντιμετωπίζεις με ανδρεία και να υπομένεις με καρτερία, σαν σκόπελο που ξαφνικά ορθώνεται στο δρόμο σου, τις προσβολές των βίαιων κυμάτων και πνευμάτων, με τη Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
Πηγή: (Αγίου Βασιλείου του Μέγα, «Αλγηδών η αγιωτικός:
Η Υπομονή και η Ευχαριστία κατά τους Πατέρες»), Αγἀπη εν Χριστώ
Το πνεύμα του φόβου
«Στόν γεωργό Στάνοϊ Ι., πού παραπονιέται
γιά τίς ἐπιθέσεις ἀπό πνεύματα τοῦ φόβου»
Εἶναι κακό τό πνεῦμα πού σοῦ ἐπιτίθεται. Ἕνα ἀπό τά πολυάριθμα κακά πνεύματα πού ἀπεργάζονται τήν πτώση τῶν ἀνθρώπων. Γράφεις ὅτι ὅταν σοῦ ἐπιτίθεται τό πνεῦμα τοῦ φόβου,
σοῦ φαίνεται ὅτι σέ καταδιώκει ὅλος ὁ κόσμος, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐχθρικοί, ὅτι σέ μισεῖ ὁ Θεός.
Ρώτησες γνῶστες καί σοῦ εἶπαν ὅτι αὐτό εἶναι παραλογισμός ἰδιαίτερου εἴδους. Καί καλά σοῦ εἶπαν· εἶναι παραλογισμός! Καί ἡ Ἐκκλησία θά στό πεῖ. Μόνο πού ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ πεῖ καί περισσότερα, κατά τήν ἐμπειρία της καί τή γνώση της. Θά σοῦ πεῖ καί ποιόν καί ἀπό τί προέρχεται αὐτός ὁ παραλογισμός. Ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ καί λόγω κάποιας ἁμαρτίας σου.
Ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ προτείνει καί φάρμακο: ἐξομολογήσου καί μετανόησε γιά τό ἁμάρτημά σου, καί τό κακό πνεῦμα θά φύγει ἀπό σένα. Ἀπο μόνο του δέν θά σέ ἄφηνε ποτέ, ἀλλά ὁ Θεός θά τό διώξει ἀπό σένα. Γνωρίζεις πῶς ὁ Χριστός, ἔδιωχνε τά κακά πνεύματα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πῶς εἶχε πλήρη ἐξουσία ἐπάνω τους. Πῶς τά κακά πνεύματα Τοῦ ὑποτάσσονταν χωρίς ὅρους.
Ἀλλά ἡ ἐξουσία τοῦ Θεοῦ πάνω στά κακά πνεύματα δέν ἔχει σχέση μόνο μέ τήν ἀπομάκρυνση τῶν κακῶν πνευμάτων ἀπό τούς ἀνθρώπους· ἡ ἐξουσία Του εἶναι αὐτή πού ἐπιτρέπει σ᾿ αὐτά τά ἀόρατα σκυλιά νά ἐπιτεθοῦν στούς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό καί τά κακά πνεύματα στήν Ἁγία Γραφή ἀποκαλοῦνται τοῦ Θεοῦ.
Διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθηκη: «Καί ἐγένετο πνεῦμα Θεοῦ πονηρόν ἐπί Σαούλ»*. Δέν ἀποκαλεῖται τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή εἶναι συγγενές τοῦ Θεοῦ ἤ ἐπειδή ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό –οὐδεμία σχέση–, ἀλλά ἐπειδή εἶναι ἐξαρτημένο ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Διάβασε τό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰώβ, καί θά βεβαιωθεῖς ὅτι τά κακά πνεύματα δέν μποροῦν νά ἐπιτεθοῦν στούς ἀνθρώπους, ἄν δέν τούς τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός.
Ὅταν τό γνωρίζεις αὐτό, τότε δέν ἀπελπίζεσαι. Ὁ Θεός εἶναι παντοδύναμος καί πολυέλεος. Καί θέλει καί μπορεῖ νά διώξει ἀπό σένα τά κακά πεύματα τοῦ φόβου, πού κάποιες φορές βάναυσα σέ ταλαιπωροῦν. Φθάνει νά ἀναγνωρίσεις τή δύναμη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ἐξομολογήσου τό ἁμάρτημά σου, μετανόησε, καί προσευχήσου μέ τήν καρδιά σου στόν ὕψιστο Θεό. Πές στήν προσευχή:
«Θεέ τῶν πνευμάτων καί κάθε σώματος, παντοδύναμε καί πολυέλεε, συγχώρησέ με τόν ἁμαρτωλό, ἐλέησέ με καί σῶσε με διά τῆς χάριτος τῶν παθῶν τοῦ Υἱοῦ Σου καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ»!
Ὁ Θεός θά σέ ἐλεήσει καί θά διώξει ἀπό σένα αὐτό τό ἄθλιο φόβητρο.
Ὁ Θεός βοηθός!
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἀπό τό βιβλίο: "Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται",
Ἐκδόσεις: “Ἐν πλῷ”, Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄
* Α΄ Βασ. 19: 9.
Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις “Ἐν πλῷ” γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό …
Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό. Αρχίζοντας σήμερα, αρχίζοντας τώρα. Τώρα να βάλουμε μια αρχή για τη σωτηρία μας, να πάρουμε την απόφαση: «Κύριε εγώ αμάρτησα μέχρι τώρα. Είπα ψέματα, έκανα κακό στους άλλους, κατέκρινα, υπερηφανεύτηκα, πόρνεψα- τώρα Χριστέ βοήθησέ με να κάνω μια νέα αρχή. Πιστεύω σε εσένα και ότι με θέλεις κοντά Σου» Γιατί ο Χριστός λέει: «Κάνε σήμερα το πρώτο βήμα προς Εμένα! «Και ο διάβολος λέει: «Κάνε το, κάνε το αλλά όχι σήμερα! Μετανόησε, μετανόησε αλλά όχι σήμερα! Αύριο!
Κάποιος έλεγε ότι τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Δε θα ζήσουμε αιώνια σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Μην αναβάλλεις τη μετάνοια για αύριο! Αυτό το αύριο δεν έχει τελειωμό». Μέχρι το τέλος της ζωής θα υπάρξει ακόμη ένα αύριο, αύριο, αύριο και ίσως χιλιάδες αύριο να έχεις, αλλά ίσως να μην τα πιάσεις. Αλλά τα αύριο δεν τελειώνουν και εσύ ίσως αύριο να πεθάνεις αμετανόητος. Ν’ αφήσουμε το αύριο στα χέρια του Θεού. Εμείς γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σήμερα, εδώ και τώρα.
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Διάλογος, πάπας Ρώμης έλεγε:
«Εκείνος που υποσχέθηκε την άφεση των αμαρτιών, δεν υποσχέθηκε σ’ εκείνον που αμαρτάνει ότι θα ζει μέχρι την επόμενη μέρα». Ο Χριστός δεν μας είπε: «Θα ζήσετε μέχρι αντιμεθαύριο, εξομολογηθείτε σήμερα ή αύριο».
Θυμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο ¨ Μετανοείτε ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών και αν εμείς μείνουμε μακριά από τη μετάνοια, απομακρυνόμαστε από τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Δεν πρέπει ν’ αναβάλουμε την ημέρα που θα διορθωθούμε, επειδή τίποτα δεν είναι σίγουρο για εμάς». Όποιος ζει σκεπτόμενος ότι ίσως την άλλη ημέρα θα πεθάνει, εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός. Να μην πεθάνουμε με τα τάλαντα στην τσέπη. Να μη ζούμε χωρίς ν’ αξιοποιούμε ότι μας δίνει ο Θεός.
Η ευεργεσία των εχθρών μας
H ἀγάπη πού συναντᾶς, ἡ λεπτότης πού βρίσκεις, σοῦ κάνουν καλό.
Καί ἡ ἐπίθεση πού δέχεσαι ἀργότερα ἀπό πειρασμούς καί συμφορές πού πέφτουν ἐπάνω σου, ἡ μιά μετά τήν ἄλλη, μέ πρόσθεσι νά σέ ἐξαφανίσουν κυριολεκτικά, σέ εὐεργετοῦν περισσότερο.
Τότε βρίσκεις μία θεία ἐπίσκεψι καί ξένη παρηγοριά. Σάν νά εἶχε μαζευτῆ πολύ πουρί γύρω σου. Σάν νά ἤσουν φασκιωμένος, γυψωμένος ἀπό γεγονότα καί αἰσθήσεις πού σέ πνίγανε. Καί ἐνῶ ἐσύ δέν μποροῦσες νά ἐλευθερωθῆς, ἦλθαν ἄλλοι ἔξωθεν καί σέ χτύπησαν, θέλοντας νά σέ σκοτώσουν. Χτύπαγαν μετά μανίας. Ἔριχναν τά τείχη πού σέ εἶχαν φυλακίσει. Ἔσπαζαν τή γερή κρούστα ἀπό κάποιο ψέμα πού σέ εἶχε περιβάλει ἐνῶ αὐτοί χτύπαγαν μανιασμένα, ἐσύ ἄκουγες ἔντρομος.
Ἐν τέλει, αὐτοί πού θέλησαν νά σέ ἐξαφανίσουν σέ ἐλευθέρωσαν ἀπό μία ψευτιά καί ἀορασία καταχνιᾶς, πού σέ χώριζε ἀπό τήν ἀλήθεια. Σ’ ἀφήσανε μόνο, «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα», ἀλλά σκεπασμένο ἀπό τή φροντίδα κάποιου καλοῦ Σαμαρείτη, πού τόν ἔνοιωσες δίπλα σου.
Καί ἀποδείχθηκαν βοηθοί σου οἱ πειρασμοί πού θέλησαν νά σέ ἐξαφανίσουν. Ἔκαναν αὐτό πού ἐσύ ἔπρεπε νά κάνης, καί δέν τό μποροῦσες. Ἔζησες τήν ἀλήθεια τοῦ Γεροντικοῦ: «Ἔπαρον τούς πειρασμούς, καί οὐδείς ὁ σωζόμενος».
Κατέστρεψαν ὅ,τι χρειαζόταν καταστροφή. Καί φάνηκε μέσα σου κάτι πού δέν καταστρέφεται, γιατί ἔχει ἄλλη ἀντοχή καί φύσι «χαίρει ἐν τοίς παθήμασι».
Τελικά μᾶς σώζει αὐτό πού μᾶς καταστρέφει, ὅπως σώζει τόν σπόρο ὁ θάνατος του μέσα στή γῆ, ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα του. Σωτηρία δέν εἶναι οἱ ἐπιτυχίες καί ἡ σταδιοδρομία μας στόν χῶρο τῆς φθορᾶς ἀλλά ἡ κατάργησι τοῦ θανάτου καί ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης.
Καί θέωσι δέν εἶναι ἡ ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν ἀλλά ἡ ὑπ’ αὐτῶν θεία ἀλλοίωσι καί μεταμόρφωσι.
Καί τό βραβεῖο στούς ἁγίους δέν δίδεται, κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, γιά τίς ἀρετές οὔτε γιά τόν κόπο τῶν ἀρετῶν, ἀλλά γιά τήν ταπείνωσι πού ἀπ’ αὐτές γεννιέται. Μέ τήν ταπείνωσι ὁ ἄνθρωπος συστέλλεται. Χάνεται. Γίνεται «ὡς μή ἐλθῶν εἰς τό εἶναι» καί ταυτόχρονα διαστέλλεται, γινόμενος κατά χάριν χώρα τοῦ Ἀχωρήτου.
Ὅλα αὐτά ἀποκτοῦν ὑπόσταση καί ἀξία ὅταν τά βλέπης σαρκούμενα στή ζωή τῶν Ἁγίων, δηλαδή στή ζωή καί στό ἦθος τῶν ὄντως ταπεινῶν.
Αρχ. Βασιλείου βαρίτη
Το πουκάμισο
Τα αποτελέσματα της αμετανοησίας και σκληροκαρδίας - Συγκλονιστική Αληθινή Ιστορία.
Είναι φοβερό το γεγονός, αλλά αληθινό. Κάποιοι χριστιανοί φοιτητές του Πανεπιστημίου το διηγήθηκαν πολύ εντυπωσιασμένοι, όταν ήρθαν στην Παναγιά για να προσκυνήσουν. Είπαν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον:
“- Είχαμε έναν καθηγητή, που φαινόταν πολύ καλός και μελιστάλακτος. Επειδή μας φερόταν ήπια, τον συμπαθούσαμε. Τον βλέπαμε δε μερικές φορές να έρχεται και στην Εκκλησία και να κοινωνάει. Μετά από αυτά, πιστεύαμε πως ήταν καλός χριστιανός. Όμως μας περίμενε μεγάλη έκπληξη, για να μην πούμε φρίκη!
Κάποια μέρα μάθαμε ότι αρρώστησε βαριά. Αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε. Πήγαμε σπίτι του σε μια μοναχική βίλλα σε αριστοκρατικό προάστιο, αλλά η γυναίκα του σχεδόν μας έδιωξε, ταραγμένη και ενοχλημένη. Ενώ δε μας μιλούσε από την πόρτα, ακούγονταν μέσα στο σπίτι γαυγίσματα και ουρλιαχτά. Μερικοί το σχολίασαν και είπαν:
- Αυτοί οι πλούσιοι και τρανοί, πολλές φορές τα σκυλιά τους τα βάζουν μέσα στο σπίτι και ζουν μαζί τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι τα ζώα πρέπει να ζουν στους κήπους ή στα κτήματα. Αυτός είναι ο προορισμός τους.
Τέλος πάντων, φύγαμε απογοητευμένοι. Όταν όμως μάθαμε ότι τον καθηγητή μας τον πήγαν στο νοσοκομείο ετοιμοθάνατο, αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε εκεί. Αγοράσαμε και λουλούδια και σε λίγο ανεβαίναμε τις σκάλες του νοσοκομείου που οδηγούσαν σε ειδικές σουίτες, ιδιαίτερα πολυτελή δωμάτια για τους οικονομικά ισχυρούς. Καθώς πλησιάζαμε, πάλι σκυλιά ακούγαμε, πάλι ουρλιαχτά. Ένας είπε αγανακτισμένος:
- Κι εδώ σκυλιά; Ούτε στο νοσοκομείο δεν τ’ αποχωρίζονται;
Εκείνη τη στιγμή έβγαινε από ένα διαμέρισμα η προϊσταμένη, η οποία έτυχε να είναι γνωστή ενός φοιτητή της συντροφιάς μας. Μας ρώτησε ποιόν θέλαμε και όταν άκουσε το όνομα, ταράχθηκε και μας λέει:
- Φύγετε! Φύγετε γρήγορα! Αυτά τα γαυγίσματα και τα ουρλιαχτά, που ακούτε, είναι από αυτόν! Δεν υπάρχουν σκυλιά. Έχει φοβερή αγωνία και επιθετικότητα. Σηκώνεται και παλεύει με αόρατους για μας εχθρούς. Οι νοσοκόμες αρνούνται να μπουν στο δωμάτιό του. Μάθαμε ότι ανήκε σε μια σκοτεινή αίρεση, που είναι αντίχριστη και αντίθεη. Εκεί θεό έχουν τον μαμωνά (το χρήμα) και την ανθρώπινη δόξα.
- Μα αυτός κοινωνούσε!..., παρατήρησε ένας από μας.
- Ίσως γι’ αυτό η ευθύνη του είναι μεγαλύτερη. Ήθελε να κοροϊδέψει τον Θεό και τους ανθρώπους αλλά “ο Θεός ου μυκτηρίζεται”, παρατήρησε η προϊσταμένη λυπημένη, και συνέχισε:
- Τώρα, οι δαίμονες, που έχουν δικαιώματα επάνω του, απαιτούν την ψυχή του!... Κάντε του λίγη προσευχή, παιδιά μου, να τον ελεήσει ο Θεός, μας προέτρεψε φιλάνθρωπα.
Φύγαμε από κει πολύ προβληματισμένοι. Καταλάβαμε πολύ καλά όλοι πως δεν πρέπει να παίζουμε με την ψυχή μας και την σωτηρία μας”.
Αυτά είπαν τα νιάτα, που μερικές φορές ξεπερνούν σε σύνεση τις μεγαλύτερες ηλικίες, και τα γηρατιά ακόμη. Και πράγματι, δεν είναι φοβερό να φθάνει ο άνθρωπος στο τέλος της ζωής του και να μην αισθάνεται την ανάγκη να πει ένα “Θεέ μου, συγχώρεσε με” ή “ελέησέ με”;
Είναι φοβερή η σκληροκαρδία και η πόρωση. Να μην αισθάνεται την ανάγκη της αφέσεως των αμαρτιών του από τον Θεό μέσω του ιερού Μυστηρίου της Εξομολογήσεως; Ο Θεός ο φιλανθρωπότατος δίνει το έλεος. Έχει πει: “Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω”. Όταν ο άνθρωπος όμως αδιαφορεί και αφήνει τον δαίμονα να του νεκρώνει τον σωτήριο αυτό πόθο; Τότε θα δει, μόλις έρθει στις τελευταίες αναπνοές του, τα φοβερά αποτελέσματα, αλλά θα είναι πλέον αργά!
Οι συγγενείς, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό έχουν ευθύνη καιπρέπει να βοηθούν τον ετοιμοθάνατο στο να μετάσχει στα σωτήρια Μυστήρια, έστω και την τελευταία στιγμή.
Το καλύτερο όμως είναι ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή να ετοιμάζεται για την ιερώτατη αυτή στιγμή της γεννήσεώς του στην αιωνιότητα. Τότε θα έχει μια ωραία κατά Θεόν ζωή κι ένα γλυκό ειρηνικό τέλος, μέσα στη Χάρη και την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας.
Μια ωραία μέρα έχει και μια ωραία δύση, που πορεύεται για την αιώνια ανατολή στη βασιλεία του Θεού.
Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ, ΔΩΡΙΔΑ 2007
Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην "αγαπάς"...
Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του. Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία που ο Θεός...
να μην τη συγχωρεί, όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει.
Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά και να συγχωρεί τον αμαρτωλό, πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.
Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο. Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο, η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο.
Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό εισάγει την εμπειρία της κόλασης. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου, που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί; Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι’ αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης: να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει.
Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων. Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι, αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία. Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριστούργημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ», «κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς».
Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος. Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία.Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό, την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης.
Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, η εμπειρία της ένωσης μαζί Του. Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη. Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή. Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος. Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο.
Σταύρος Σ. Φωτίου
Ορθόδοξα μηνύματα «Ερμηνεία ευαγγελικών περικοπών»
Η Κυριακή είναι Ιερή Ημέρα!
Τι λέγει ο γέροντας Παΐσιος για την ιερότητα της ημέρας.
Κανονικά πριν από τον Εσπερινό της γιορτής ή της Κυριακής σταματάει κάθε εργασία...
Καλύτερα είναι να δουλέψη κανείς περισσότερο την προπαραμονή, όταν αυτό μπορή να ρυθμισθή, και να μη δουλέψη μετά τον Εσπερινό της παραμονής. Άλλο είναι να κάνη κανείς σε μια γιορτή ή την Κυριακή ένα ελαφρό πράγμα το απόγευμα, όταν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά και αυτό
πάλι με τρόπο.
Παλιά και οι χωρικοί που ήταν έξω στα χωράφια, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν την δουλειά. Το ίδιο και οι γυναίκες που κάθονταν στην γειτονιά. Σηκώνονταν, έκαναν τον σταυρό τους και άφηναν το πλέξιμο ή ό,τι άλλο έκαναν.
Και ο Θεός τους ευλογούσε. Είχαν την υγεία τους και χαίρονταν... Τώρα κατήργησαν τις γιορτές, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και την Εκκλησία και τελικά όσα βγάζουν από την δουλειά τους τα δίνουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία...
Μια φορά ήρθε ένας πατέρας στο Καλύβι και μου λέει:
«Το παιδί μου αρρωσταίνει συχνά και οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν τι έχει».
«Να σταματήσης να δουλεύης Κυριακή και όλα θ’ αλλάξουν», του είπα.
Πράγματι σταμάτησε, και το παιδάκι του έγινε καλά.
Πάντα λέω στους λαϊκούς να σταματήσουν να δουλεύουν Κυριακές και γιορτές, για να μην τους βρουν στην ζωή τους συμφορές.
Όλοι μπορούν να ρυθμίσουν την δουλειά τους. Όλη η βάση είναι η πνευματική ευαισθησία. Αν υπάρχη ευαισθησία, βρίσκονται λύσεις για όλα.
Και αν λίγο ζημιωθούν από μια λύση, θα πάρουν ευλογία διπλή. Πολλοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε στην Θεία Λειτουργία πηγαίνουν.
Η Θεία Λειτουργία αγιάζει. Αν δεν πάη ο Χριστιανός την Κυριακή στην Εκκλησία, πως θα αγιασθή;
Δυστυχώς όμως πάνε σιγά-σιγά οι άνθρωποι να μην αφήσουν ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Βλέπεις, ακόμη και τα ονόματα τα αλλάζουν, για να μη θυμούνται τους Αγίους τους.
Το Βασιλική το κάνουν Βίκυ· το Ζωή, Ζωζώ, και έτσι λέει δυο φορές... «ζώο»! Έβαλαν την γιορτή της Μάνας, του Μάη, του Απρίλη... Σε λίγο θα πουν: «Σήμερα είναι η γιορτή της αγκινάρας, την άλλη του κυπαρισσιού, την άλλη τα γενέθλια αυτού που βρήκε την ατομική βόμβα ή το ποδόσφαιρο».
Δεν αφήνει όμως ο Θεός...
Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Κυριακή πρωί. Ώρα Θείας Λειτουργίας. Όμως στην νεοελληνική μας κοινωνία των... προχωρημένων αντιλήψεων η ζωή διοργανώνεται αγνοώντας χαρακτηριστικά, τι σημαίνει κάλεσμα της καμπάνας και σύναξη στην θεία λειτουργία.
- Φροντιστήρια κανονίζουν μαθήματα την iδια ώρα με την λειτουργία.
- Εκδρομεiς και ταξιδιώτες κανονίζουν ταξίδια Κυριακή πρωί-πρωί.
- Εργαζόμενοι ρυθμίζουν τις δουλειές τους ή τον ύπνο τους την ίδια ώρα, που στους ναούς γίνεται η λειτουργία.
Πόσο θλιβερή άγνοια έχουν! Τι χάνουν! Τι στερούνται προτιμώντας κάτι άλλο, ούτε καν το σκέπτονται! Ω αν καταλάβαιναν, σε τι προσφορά πλούτου χάριτος στρέφουν την πλάτη τους! Ω αν ήξεραν, τι «δικαιώματα» δίνουν στο διάβολο και πόσο πιο ευάλωτοι γίνονται στις παγίδες του, μένοντας γυμνοί από την «χάρη» της θείας λειτουργίας! Ω αν εiχαν επίγνωση, πόσο τραγικά λάθος αξιολογήσεις κάνουν, αδικώντας έτσι τον εαυτό τους!...
Κάποτε, ένας ψαράς επήγε σε έναν ευλαβέστατο και άγιο μοναχό στο Άγιο Όρος Κυριακή βράδυ φρέσκα ψάρια για την εορτή που θα είχε την άλλη ήμέρα, την Δευτέρα.
Ο Γέροντας παραξενεύτηκε, και τον ερώτησε:
- Ποτέ τα έπιασες;
Εκείνος απάντησε:
- Σήμερα το πρωί. Εiναι φρέσκα-φρέσκα!
Τότε ο άγιος εκεiνος τού λέει:
- Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω. Εiναι αφορισμένα. Γιατί τα έπιασες την Κυριακή.
Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:
- Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο μου. Και θα το ιδεiς. Δεν θα το φάει.
Και πράγματι. Ο γάτος δεν το έφαγε. Βέβαια αυτό δεν ήταν φυσικό. Οι γάτες «τρελαίνονται» για ψάρια. Και δεν γνωρίζουν, σαν ζώα, καταστάσεις χάριτος. Ο γάτος εκείνος δεν έφαγε το ψάρι, κατά ειδική υπερφυσική ενέργεια τoυ Θεού. Όχι για την ψυχή του. Αλλά για την ψυχή τού ψαρά. Που από άγνοια δεν σεβόταν την αργία τής Κυριακής.
Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά, και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
Εμείς τις σεβόμαστε;
Γέροντας Παΐσιος
Ο Γέροντας Παΐσιος για το πάθος της ομοφυλοφιλίας και τις «παρελάσεις υπερηφάνειας»
«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται» Παροιμ. 3,34
«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Λόγος αγωνίας του μεγάλου αυτού Γέροντος, και σε όσους με απαράδεκτο τρόπο επιδεικνύουν την «επηρμένην οφρύν» των, εμμένοντας στην αμετανόητη υπερηφάνεια για το ομοφυλοφιλικό πάθος. Είναι πολύ μεγάλη κατάντια, να «υπερφρονούν» για τούτα τα «πάθη ατιμίας».
Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες απαράδεκτων «φεστιβάλ» «Pride Festivals», όπου με αναίσχυντο τρόπο διεφημίζετο η ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πάθη απωλείας. Γιατί δεν ερυθριούν για την ατιμία; Γιατί δεν αισχύνονται για το κολάσιμο πάθος; Προς τι η τόση υπερηφάνεια; Ο Απόστολος Πάυλος λέγει «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι,…αλάζονες , υπερήφανοι,…ανόσιοι» Β΄ Τιμ. 3,1-2.
Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, στην Προς Τιμόθεον Επιστολή «αρσενοκοίταις…και ει τι έτερον τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ξεκάθαρα αναφέρονται στο γεγονός, ότι τα «πάθη ατιμίας» εν τέλει αντιστρατεύονται την αληθινή διδασκαλία του Χριστού. Να υπενθυμίσομε και τα λόγια του από την Προς Ρωμαίους Επιστολή «Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. Αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν » Ρωμ. 1,26.
Να πούμε ότι, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, για οποιοδήποτε πάθος. Η κατάκριση φανερώνει υπερηφάνεια και πως θα βοηθήσεις στον τερματισμό τούτης της αλλόκοτης υπερηφάνειας που διαφημίζεται από την Οργάνωση ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί, Τρανσέξουαλ); Όμως δεν πρόκειται περί καταδίκης ή κατακρίσεως των συνανθρώπων μας, που ταλαιπωρούνται από τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά για την καταδίκη του ομοφυλοφιλικού πάθους. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διάκριση και χωρίς τη παραμικρό ίχνος κατάκρισης.
Γιατί αν όντως το κάρφος βλέπει κάποιος, στον οφθαλμό του αδελφού του, με σκληροκαρδία και διάθεση κατακρίσεως, ίσως ο Θεός επιτρέψει να δει την δοκό, στο δικό του οφθαλμό. Δεν πρόκειται για «το κάρφος όμως, το εν τω οφθαλμώ» των συνανθρώπων μας, αλλά για το «υπερφρονείν», από μέρους των ομοφυλοφίλων, για τούτα τα κολάσιμα πάθη.
«Οι άνθρωποι σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Σε ερώτηση κάποτε του δημοσιογράφου-συγγραφέα Τάσου Μιχαλά, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν έχουν και οι μοναχοί πάθη», ο Γέροντας απάντησε: «Πολλά. Αλλά ο μοναχός δεν καμαρώνει για τα πάθη του, αλλά αγωνίζεται να τα ξεριζώσει. Ο μοναχός συνεχώς πολεμάει τα πάθη του, κλαίει για τα πάθη του, ασκείται και πολλές φορές τα νεκρώνει».
Σε ερώτηση πάλι του ιδίου δημοσιογράφου, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν οι λαϊκοί καυχόνται για τα πάθη τους», ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, αυτό γίνεται καμιά φορά. Θυμάμαι όταν ήμουν στον κόσμο, πολλοί συνομήλικοί μου αμάρταναν με γυναίκες κι έπειτα διηγούνταν τις εμπειρίες τους γελώντας. Θεωρούσαν επιτυχία την αμαρτία. Και μου λένε ότι στην τηλεόραση βλέπεις συχνά ανθρώπους που μιλούν για τα πάθη τους»*.
Μακριά από δικαιικές τοποθετήσεις, η Εκκλησία μας προτάσσει την ελπίδα του Σταυρού και της Ανάστασης. Οι Άγιοι μας διδάσκουν τη σωτήριο μετάνοια. «Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.
Καταληκτικά ας παραθέσομε τους λόγους του Γέροντος Παϊσίου για τη Θεία παρηγορία, που φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια. «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει παρηγοριά. Πρέπει να νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία παρηγοριά».
Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπου
*Από το βιβλίο του Τάσου Μιχαλά «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE-KALERGI: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ευχαριστώ θερμα τον Παπα-Νικόλα για το άρθρο από την εφημερίδα ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ. Ἡ μαζική μετανάστευση εἶναι ἕνα φαινόμενο τοῦ ὁποίου τά αἴτια ἐξακολουθοῦν νά κρύβονται ἔξυπνα ἀπό τό σύστημα,
καί ἡ πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεῖ ψευδῶς νά τήν παρουσιάσει ὡς ἀναπόφευκτη.
Μέ αὐτό τό ἄρθρο σκοπεύουμε νά ἀποδείξουμε μιά γιά πάντα, ὅτι δέν εἶναι ἕνα αὐθόρμητο φαινόμενο. Αὐτό πού θέλουν νά ἐμφανίσουν ὡς ἕνα «ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα τῆς ἱστορίας», εἶναι στήν πραγματικότητα ἕνα σχέδιο μελετημένο γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί προετοιμασμένο ἐδῶ καί δεκαετίες, γιά
νά καταστρέψει ἐντελῶς τό πρόσωπο τῆς Γηραίας Ἠπείρου.Ἡ Πανευρώπη.Λίγοι ἄνθρωποι γνωρίζουν ὅτι ἕναςἀπό τούς βασικούς ἐμπνευστές τῆς διαδικασίας τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκλήρωσης, ἦταν ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος πού σχεδίασε τήν προγραμματισμένη γενοκτονία τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης.
Πρόκειται γιά ἕνα σκοτεινό πρόσωπο,τοῦ ὁποίου οἱ μάζες ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξη, ἀλλά οἱ ἰσχυροί τόν θεωροῦν ὡς τον
ἱδρυτή τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Τό ὄνομά του εἶναι Richard Coudenhove-Kalergi (1894-1972).
Ὁ πατέρας του ήταν ὁ Αὐστριακός διπλωμάτης Heinrich von Coudenhove-Kalergi (μέ κάποιες ρίζες ἀπό τήν βυζαντινή οἰκογένεια τῶν Καλλέργηδων) καί ἡ μητέρα του ἡ Γιαπωνέζα Mitsuko Aoyama. Ὁ Kalergi λοιπόν, ἔχοντας στενές ἐπαφές μέ ὅλη τήν εὐρωπαϊκή ἀριστοκρατία καί τούς Εὐρωπαίους πολιτικούς, ἐξ αἰτίας τῶν διασυνδέσεων τοῦ ἀριστοκράτη-διπλωμάτη πατέρα του,κινούμενος στά παρασκήνια, μακριά ἀπό τά φῶτα τῆς δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει στά σχέδιά του τούς πιό σημαντικούς ἀρχηγούς κρατῶν, κάνοντάς τους ὑποστηρικτές καί συνεργάτες του στό «ἔργο τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης».Τό 1922 ἵδρυσε τό κίνημα «Πανευρώπη» στή Βιέννη, πού στόχευε στή δημιουργία μιᾶς Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σέ μιά ὁμοσπονδία τῶν ἐθνῶν ὑπό τήν ἡγεσία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν.Ἡ Εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση θά ἀποτελοῦσε τό πρῶτο βῆμα γιά τήν δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης. Μεταξύ τῶν πρώτων ὀπαδῶν του συγκαταλέγονται οἱ Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masaryk και Edvard Beneš καθώς καί ὁ τραπεζίτης Max Warburg, ὁ ὁποῖος διέθεσε τά πρῶτα 60.000 μάρκα. Ὁ Αὐστριακός καγκελάριος Ignaz Seipel καί ὁ ἑπόμενος πρόεδρος τῆς Αὐστρίας Karl Renner ἀνέλαβαν στήν συνέχεια ὑπεύθυνοι γιά την καθοδήγηση τοῦ κινήματος τῆς «Πανευρώπης». Ἀργότερα θά προσφέρουν τήν βοήθειά τους Γάλλοι πολιτικοί, ὅπως ὁ Léon Bloom,ὁ Aristide Briand, ὁ Ἰταλός πολιτικός Alcide De Gasperi καί ἄλλοι.
Μέ τήν ἄνοδο τοῦ Φασισμοῦ στήν Εὐρώπη, τό σχέδιο τίθεται ὑπό νάρκωση,καί ἡ «Πανευρωπαϊκή» κίνηση ἀναγκάζεται νά διαλυθεῖ, ἀλλά μετά ἀπό τόν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ὁ Kalergi, χάρη σέ μιά ξέφρενη καί ἀκούραστη δραστηριότητα, καθώς καί τήν ὑποστήριξη τοῦ Winston Churchill (Τσῶρτσιλ), τῆς ἰουδαϊκῆς μασονικῆς στοᾶς B’nai B’rith καί σημαντικῶν ἐφημερίδων, ὅπως οἱ New York Times, καταφέρνει τό σχέδιό του νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό τήν κυβέρνηση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Στήν συνέχεια ἡ CIA ἀναλαμβάνει τήν ἀποπεράτωση τοῦ σχεδίου τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης. • Ἡ πεμπτουσία τοῦ σχεδίου Kalergi.
Στό βιβλίο του «Praktischer Idealismus»(Πρακτικός Ἰδεαλισμός) ὁ Kalergi δηλώνει ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν μελλοντικῶν «Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Εὐρώπης» δέν θά εἶναι οἱ παλαιοί λαοί τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου, ἀλλά ἕνα εἶδος ὑπανθρώπων πού θά προέρχονται ἀπό ἐπιμιξία. Δηλώνει ξεκάθαρα ὅτι θά πρέπει οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης νά διασταυρωθοῦν μέ ἀσιατικές καί ἔγχρωμες φυλές, ἔτσι ὥστε νά δημιουργηθεῖ ἕνα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα καί εὔκολα ἐλεγχόμενο ἀπό τήν ἄρχουσα τάξη.
Ὁ Kalergi διακηρύσσει τήν κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν λαῶν καί, στή συνέχεια, τήν ἐξάλειψη τῶν ἐθνῶν μέσῳ τῶν ἐθνοτικῶν αὐτονομιστικῶν κινημάτων ἤ τήν μαζική μετανάστευση.Προκειμένου ἡ Εὐρώπη νά εἶναι ἐλεγχόμενη ἀπό μία ἐλίτ, θέλει νά μετατρέψει τούς ὁμοιογενεῖς λαούς σέ μία μικτή φυλή μαύρων, λευκῶν, καί ᾽Ασιατῶν.
Ποιά ὅμως εἶναι αὐτή ἡ ἐλίτ; Ὁ Kalergi εἶναι ἰδιαίτερα διαφωτιστικός ἐπ᾽ αὐτοῦ:«Ὁ ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος θα εἶναι μικτῆς φυλετικῆς καταγωγῆς. Οἱ φυλές καί οἱ τάξεις τοῦ σήμερα θά ἐξαφανισθοῦν σταδιακά λόγῳ τῆς ἐξάλειψης τοῦ χώρου, τοῦ χρόνου καί τῆς προκατάληψης. Ἡ εὐρωασιατική-νεγροειδής φυλή τοῦ μέλλοντος, ὅμοια στήν ἐμφάνισή της μέ τούς ἀρχαίους Αἰγυπτίους, θά ἀντικαταστήσει τήν διαφορετικότητα τῶν λαῶν καί τήν διαφορετικότητα τῶν ἀτόμων. Ἀντί τῆς καταστροφῆς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἰουδαϊσμοῦ, ἡ Εὐρώπη, ἐνάντια στην θέλησή της, ἐξευγένισε καί μόρφωσε αὐτόν τόν λαό, ὁδηγώντας τον στό μελλοντικό του στάτους ὡς ἡγετικό ἔθνος διαμέσου αὐτῆς τῆς τεχνητῆς ἐξελικτικῆς διαδικασίας. Δέν προξενεῖ κατάπληξη ὅτι αὐτός ὁ λαός,πού δραπέτευσε ἀπό τά Γκέττο-φυλακές, ἐξελίχθηκε σέ μιά πνευματική ἀριστοκρατία τῆς Εὐρώπης. Συνεπῶς ἡ εὐσπλαχνική πρόνοια ἔδωσε στήν Εὐρώπη μιά νέα φυλή ἀριστοκρατίας μέ τή χάρη τοῦ πνεύματος. Αὐτό συνέβη τή στιγμή πού ἡ Εὐρωπαϊκή φεουδαρχική ἀριστοκρατία κατέπεσε, λόγῳ τῆς χειραφέτησης τῶν Ἰουδαίων [ἐννοεῖται μέ τίς διαταγές καί τά μέτρα πού πῆρε ἡ γαλλική ἐπανάσταση]».
Ἄν καί κανένα σχολικό βιβλίο δέν μιλᾶ γιά τόν Kalergi, οἱ ἰδέες του εἶναι οἱ κατευθυντήριες ἀρχές τῆς σημερινῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης θά πρέπει να ἀναμιχθοῦν μέ Ἀφρικανούς καί Ἀσιάτες,γιά νά καταστραφεῖ ἡ ταυτότητα καί νά δημιουργηθεῖ μιά ἑνιαία φυλή μιγάδων, εἶναι ἡ βάση ὅλων τῶν κοινοτικῶν πολιτικῶν πού στοχεύουν στήν ἔνταξη καί τήν προστασία τῶν μειονοτήτων. Αὐτό δέν γίνεται γιά ἀνθρωπιστικούς λόγους, ἀλλά ἐξαιτίας ὁδηγιῶν πού ἔχουν ἐκδοθεῖ μέ ἀδίστακτη ἀποφασιστικότητα, γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ μεγαλύτερη γενοκτονίαστήν ἱστορία. Πρός τιμήν του ἱδρύθηκε τό εὐρωπαϊκό βραβεῖο Coudenhove-Kalergi, μέ τό ὁποῖο βραβεύονται κάθε δύο χρόνια οἱ Εὐρωπαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαπρέψει στήν προώθηση τοῦ ἐγκληματικοῦ σχεδίου του. Μεταξύ αὐτῶν πού βραβεύτηκαν εἶναι ἡ Angela Merkel καί ὁ Herman Van Rompuy.*(Aγκελα Μέρκελ-Καγκελάριος της Γερμανίας, ο Χερμαν Βαν Ρομπάι είναι ο Πρόεδρος της ΕΕ).
Ἡ προτροπή σέ γενοκτονία ἀποτελεῖ ἐπίσης τήν βάση τῶν συνεχῶν ἐκκλήσεων τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, γιά νά γίνουν δεκτά ἑκατομμύρια μεταναστῶν, ἔτσι ὥστε νά ἀντισταθμιστεῖ τό χαμηλό ποσοστό γεννήσεων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Σύμφωνα μέ μία ἔκθεση πού δημοσιεύθηκε στίς ἀρχές τῆς νέας χιλιετίας, τόν Ἰανουάριο τοῦ 2000, στήν ἀναφορά «Population division» τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν στή Νέα Ὑόρκη, μέ τίτλο «Μετανάστευση ἀντικατάστασης:
Μία λύση γιά τήν μείωση καί γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ», ἡ Εὐρώπη θά ἔχει ἀνάγκη ἕως τό 2015 ἀπό 159.000.000 μετανάστες. Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς θά ἦταν δυνατό νά γίνουν τόσο ἀκριβεῖς ἐκτιμήσεις γιά τή μετανάστευση, ἄν δέν ἦταν ἕνα προμελετημένο σχέδιο.
Είναι βέβαιο ὅτι τό χαμηλό ποσοστό γεννήσεων θά μποροῦσε εὔκολα νά ἀντιστραφεῖ μέσῳ τῶν κατάλληλων μέτρων γιά την στήριξη τῶν οἰκογενειῶν. Εἶναι ἐξίσου σαφές, ὅτι δέν εἶναι μέ τήν συμβολή ξένων γονιδίων πού θά προστατευθεῖ ἡ γενετική κληρονομιά τῆς Εὐρώπης, ἀλλά ὅτι μέ αὐτό τόν τρόπο ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξαφάνισή της. Ὁ μοναδικός σκοπός αὐτῶν τῶν μέτρων εἶναι νά στρεβλώσει ἐντελῶς ἕναν λαό, νά τόν μετατρέψει σέ ἕνα σύνολο ἀτόμων χωρίς καμμία ἐθνική, ἱστορική καί πολιτισμική συνοχή. Ἐν ὀλίγοις, οἱ θέσεις τοῦ σχεδίου Kalergi ἦταν καί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἡ βάση τῶν ἐπισήμων πολιτικῶν τῶν κυβερνήσεων, πού ἀποσκοποῦν στήν γενοκτονία τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, μέσῳ τῆς μαζικῆς μετανάστευσης.
Ὁ G. Brock Chisholm, πρώην διευθυντής τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας (WHO), ἀποδεικνύει ὅτι ἔχει μάθει καλά τό μάθημα τοῦ Kalergi, ὅταν λέει: «Αὐτό πού σέ ὅλους τούς τόπους οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά κάνουν εἶναι νά ἐφαρμόσουν τόν περιορισμό τῶν γεννήσεων καί νά τελοῦν μικτούς γάμους (μεταξύ διαφορετικῶν φυλῶν), καί αὐτό μέ σκοπό νά δημιουργηθεῖ μιά ἑνιαία φυλή σέ ἕνα κόσμο πού θά κατευθύνεται ἀπό μιά κεντρική ἀρχή».
Συμπεράσματα
Ἄν κοιτάξουμε γύρω μας, τό σχέδιο τοῦ Kalergi φαίνεται νά ὑλοποιεῖται πλήρως.Εἴμαστε ἀντιμέτωποι μέ μία πραγματική τριτοκοσμοποίηση τῆς Εὐρώπης. Ἡ μάστιγα τῆς ἐπιμειξίας παράγει κάθε χρόνο χιλιάδες νέα ἄτομα μιγάδες: «Τά παιδιά τοῦ Kalergi». Ὑπό τήν διπλή πίεση τῆς παραπληροφόρησης καί τήν ἀνθρωπιστική ἀποβλάκωση, πού καλλιεργεῖται ἀπό τάμέσα μαζικῆς πληροφόρησης, διδάσκεται στούς Εὐρωπαίους να ἀπαρνηθοῦν τήν καταγωγή τους, νά ἀπαρνηθοῦν τήν ἐθνική τους ταυτότητα.
Οἱ ὑποστηρικτές τῆς παγκοσμιοποίησης προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι, τό νά ἀπαρνηθοῦμε τήν ταυτότητά μας εἶναι μία προοδευτική καί ἀνθρωπιστική πράξη, ὅτι ὁ «ρατσισμός» εἶναι λάθος, ἀλλά μόνο καί μόνο ἐπειδή θέλουν νά μᾶς κάνουν ὅλους
τυφλούς καταναλωτές. Εἶναι περισσότερο ἀπό ποτέ ἀναγκαῖο σέ αὐτούς τούς καιρούς νά ἀντιδράσουμε στά ψέματα τοῦ συστήματος, νά ἀφυπνιστεῖ τό πνεῦμα τῆς ἐξέγερσης στούς Εὐρωπαίους. Θά πρέπει νά τεθεῖ μπροστά στά μάτια ὅλων τό γεγονός ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἔνταξη ἰσοδυναμεῖ μέ γενοκτονία. Δέν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογή, ἡ ἐναλλακτική λύση εἶναι ἡ ἐθνική αὐτοκτονία. Σημείωση τοῦ μεταφραστῆ: Ἄν και τά αἴτια τῶν προσωπικῶν ἐπιλογῶν τοῦ Kalergi δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν ἰδιαίτερα, ὡστόσο θά προσπαθήσουμε νά ἀπαντήσουμε σέ ἕνα ἐρώτημα, πού σίγουρα θά διαμορφώθηκε στό μυαλό τῶν ἀναγνωστῶν: Γιατί ἕνας Εὐρωπαῖος ἀριστοκράτης με Φλαμανδικές, Πολωνικές, Ἑλληνικές-Βυζαντινές ρίζες, ἀκόμη καί μέ αἷμα Σαμουράϊ στίς φλέβες του (ἀπό τήν μητέρα του) ἔγινε φορέας τέτοιων σχεδίων καί ὄργανο στά χέρια σκοτεινῶν δυνάμεων; Οἱ λόγοι,κατά τήν γνώμη μας, εἶναι πολλαπλοί:
ἰδιοσυγκρασιακοί, ψυχολογικοί καί... γυναικείων ἐπιδράσεων.
Παρατηροῦμε λοιπόν μία προσωπικότητα μέ ἔντονα σνόμπ συμπεριφορές,ὑπεροψία, καί ἕναν, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ὁ ὅρος, «ἐκφυλισμένο ἐλιτισμό». Ἐπίσης,τό γεγονός ὅτι ἡ μητέρα του ἦταν Ἀσιάτισσα, ἴσως τοῦ δημιούργησε ἐσωτερικές συγκρούσεις καί ἀπωθημένα, κάτι πού μπορεῖ νά συμβεῖ σέ ἄτομα μέ τέτοια ἰδιοσυγκρασία. Ὅμως ὁ πιο ἀποφασιστικός παράγοντας πρέπει νά ἦταν ἡ «κατάλληλη ἔφηβη», πού ὅλως τυχαίως φυσικά βρέθηκε δίπλα του, καί ἔγινε ἡ πρώτη γυναίκα του (σέ ἡλικία 13 ἐτῶν): ἡ ἰουδαία Ida Roland, πού ἀργότερα θά γίνει φημισμένη ἠθοποιός. Περιβάλλοντα καί ἐπιρροές πολύ ἰδιαίτερες…"Πρόβα τζενεράλε" διά την Πανορθόδοξον Σύνοδον - Ένα επαίσχυντον Διεθνές Εκκλησιαστικόν Συνέδριο
Προλειαίνουν οἱ “Πρίγκηπες” τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἔδαφος γιὰ νὰ παρακαθίση ὁ «Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης» εἰς τὴν προετοιμαζομένην Σύνοδον;
Ἡ θλιβερὴ καὶ ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους Ὀρθοδόξους πιστοὺς προετοιμασία τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου συνεχίζεται μὲ ‘’χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια’’ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα –ὅπως ἀποκαλύπτεται ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ– στεροῦνται στοιχειώδους ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, ἀληθοῦς Θεολογικῆς γνώσεως καὶ πνευματικῆς ἐμπειρίας.
Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν θεματολογία τῆς σχεδιαζομένης Συνόδου, ἡ ὁποία φανερώνει τελεία ἄγνοια τοῦ νοήματος καὶ τῆς Θεολογικῆς σημασίας τῶν προηγουμένων Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἐν γένει κοσμικὸ πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἰθύνοντες «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».
Ἀποκορύφωμα αὐτῆς τῆς ἐκκοσμικεύσεως ἡ πρόσφατη Διεθνὴς Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα τῆς 21ης Ἀπριλίου 2015 ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Κοσμητείας τοῦ Α.Π.Θ. μὲ θέμα «Πρότυπα Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν στὸν 21ο αἰώνα Φραγκίσκος ὁ Ἃ΄ Ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ Βαρθολομαῖος ὁ Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης», ἡ ὁποία μᾶς προσέθεσε «λύπην ἐπὶ λύπης», ἀφοῦ, πέραν τοῦ ὅτι ἦταν ὁ ὁρισμὸς τοῦ «δόξαν παρ’ ἀλλήλων λαμβάνοντες», εἰσήγαγε καὶ νέες μεθόδους «μείξεως τῶν ἀμίκτων» μὲ τὸ νὰ θέτη τὸν ἐκπεσόντα καὶ αἱρετικὸν τιτλοφορούμενον Ἐπίσκοπον Ρώμης ἐκ παραλλήλου μὲ τὸν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως καί, μάλιστα, νὰ τὸν ἀναφέρη πρῶτον, ὡσὰν νὰ ἔχη ἀποκατασταθῆ ἐκκλησιαστικῶς στὴν Πρωτόθρονη Οἰκουμενική του Καθέδρα!
Ἡ ὅλη θεματολογία τῆς Ἡμερίδος ἦταν σχεδιασμένη ἀπὸ τὰ ἀκαδημαϊκὰ πρόσωπα ποὺ ἔκαμαν τὶς Εἰσηγήσεις, πρόσωπα ταυτισμένα μὲ τὸ συγκρητιστικὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὑπηρετοῦν μὲ πάθος, γιατί αὐτὸ καὶ μόνο πληρώνεται καί, μάλιστα, ἁδρὰ ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς κορβανάδες, ἀφοῦ τὸ Οἰκουμενιστικὸ (γράφε Παγκοσμιοποιημένο) πνεῦμα εἶναι ποὺ ἐξυπηρετεῖ πέρα γιὰ πέρα τοὺς Πολιτικοὺς σχεδιασμοὺς τῆς ἐποχῆς μας γιὰ μιὰ Παγκοσμιοποιημένη Κυβέρνηση μὲ ὑποταγμένα πιόνια τοὺς λαούς.
Ποιὰ σοβαρὴ Θεολογικὴ κριτικὴ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν σέβονται πιὰ τίποτα; Δὲν σέβονται τοὺς ἁγίους ποὺ διεκήρυξαν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι«ὁ Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης», ἁγίους ποὺ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ἀντίθεσή τους στὸν «Ἀντίθεο» Πάπα, καὶ ἰδιαιτέρως ἐκεῖνον τὸν Μέγαν Ἅγιον, Γρηγόριον Παλαμᾶν, ποὺ ὑπερυψώνει ἡ Ἐκκλησία μας μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς Ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνες του ἐναντίον τοῦ ἀναβιωτῆ τῆς Ἀρειανικῆς αἱρέσεως Πάπα;
Μίλησαν γιὰ τὴν Χριστοκεντρικότητα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀγνοοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Χριστολογία, δηλαδὴ τὸν Ἀληθινὸ Χριστό. Ἀπὸ πότε καὶ μὲ ποιὸν πνευματικὸ τρόπο ἀπέκτησε ὁ Πάπας τὴν γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Χριστοῦ χωρὶς νὰ ὑγιαίνη στὴν Πίστη; Ἀπὸ πότε ὁ Παπισμὸς ποὺ ἐξεδίωξε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἐπίνοιες καὶ τοὺς βρώμικους σχεδιασμοὺς τοῦ ἑκάστοτε Κονκλαβίου, ἀναδεικνύει πνευματικοὺς ἡγέτες καί, μάλιστα, «Πρότυπα» πνευματικῶν ἡγετῶν;
Σαφῶς, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπαίσχυντη Ἡμερίδα ἔκαμαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ “Πρίγκηπες” μιὰ «πρόβα τζενεράλε» γιὰ τὴν Σύνοδό τους, καὶ δι’ ὅλου ἀπίθανο εἶναι νὰ ἑτοιμάσουν καὶ τὸν «Ἑωσφόρο τῆς Ρώμης» νὰ παρακαθίση στὴ Σύνοδο αὐτή, γιατί ἀκούσθηκε καὶ αὐτὸ τὸ φαιδρὰ ἀνατριχιαστικό, ὅτι δὲν θὰ εἶναι τάχα μιὰ Σύνοδος Οἰκουμενικὴ ἂν ἀπουσιάζη ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης!
Τελικά, ὁ Θεὸς ἔχει μείνει πολὺ πίσω! Δὲν ἔχει τὴν Θεολογικὴ εὐαισθησία τῶν δικῶν μας Ἀκαδημαϊκῶν Θεολόγων γιὰ νὰ φροντίση νὰ ὀργανώση διαλόγους μὲ τοὺς διαβόλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους, ὥστε νὰ συμφιλιωθοῦν, ἐπὶ τέλους, οἱ Ἀρχάγγελοι τῶν ἐννέα Ταγμάτων μὲ τὸν ἕνα Ἑωσφόρο! Γι’ αὐτὸ οἱ δικοί μας Τοῦ παραδίδουν μαθήματα. Φραγκῖσκος καὶ Βαρθολομαῖος συμφιλιώθηκαν! Τί παιδεύονταν τόσοι ἅγιοι τόσους αἰῶνες; Κρίμα στὰ γράμματα ποὺ γνώριζαν καὶ στὴν ἁγιότητα ποὺ εἶχαν καὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ φθάσουν τὰ Πρότυπα Ἡγετῶν Φραγκίσκου (μὴ ξεχνᾶμε νὰ τὸν γράφουμε πρῶτον, αὐτὸ εἶναι τὸ πολιτικὰ ὀρθὸν) καὶ Βαρθολομαίου!
Εἶχαν ἄραγε ἄδικο μόνο οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ποὺ εἶπαν τὸν Χριστὸ βλάσφημο ἐπειδὴ ἔλεγε ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ καὶ οἱ δικοί μας Ἀρχιερεῖς τὸν εἶπαν –‘’εὐγενικά’’, βέβαια, καὶ ὄχι κατὰ πρόσωπον– Θεὸ ποὺ συντηρεῖ τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθρα;
Εὐτυχῶς, ποὺ σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ πολιτικῆς παρακμῆς, ὅπως τότε «τῷ καιρῶ ἐκείνῳ» ἔτσι καὶ σήμερα, βρίσκονται πάντοτε οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ Συνέδριον ὅλον καὶ σώζουν τὴν πολιτικὴ παρτίδα!
Σὰ δὲ ντρεπόμαστε!
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 24 Απριλίου 2015
http://thriskeftika.blogspot.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)