.
Περί μετανοίας
Ὅλοι μας ἁμαρτάνουμε κατ' ἐξακολούθηση. Γλιστρᾶμε καί πέφτουμε. Στήν πραγματικότητα πέφτουμε σέ παγίδες πού μᾶς στήνουν οἱ δαίμονες. Οἱ Πατέρες καί οἱ Ἅγιοι μᾶς λένε συνήθως: "Εἶναι σημαντικό νά σηκωνόμαστε ἀμέσως μετά ἀπό μία πτώση καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Κύριον". Ἀκόμα κι ἄν πέφτουμε 100 φορές τή μέρα, δέν πειράζει· πρέπει νά σηκωνόμαστε καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Θεό, δίχως νά κοιτάζουμε πίσω μας. Ὅ,τι ἔγινε ἔγινε-ἀνήκει στό παρελθόν. Προχωρᾶμε μόνο μπροστά καί ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τή βοήθειά Του.
Ἡ ἐνθύμηση μιᾶς ἀμαρτίας πού διαπράξαμε δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει συγχωρηθεῖ. Αὐτή ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀποτελεῖ μόνο μιά προειδοποίηση πρός τόν ἑαυτό μας, ἔτσι ὥστε νά μή μᾶς συνεπάρει ἡ ὑπερηφάνεια καί ἁμαρτήσουμε ξανά. Στήν οὐσία, εἴμαστε ἐμεῖς πού δέν συγχωροῦμε τόν ἑαυτο μας, ὄχι ὁ Θεός.
Δέν μποροῦμε νά συγχωρήσουμε τόν ἑαυτό μας. λόγῳ τῆς ὐπερηφάνειας μας. Ἕνα αὐθεντικό δεῖγμα ὅτι μιά ἁμαρτία συγχωρήθηκε εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν ἐπαναλαμβάνεται, καί ὅτι εἴμαστε ἐν εἰρήνῃ. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό τό πῶς διάγουμε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς μας. Μιά θεάρεστη ζωή στά γεράματά μας σβήνει τίς κηλίδες τῶν νεανικῶν μας ἁμαρτημάτων.
Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου
ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα
Ἐν πλῷ
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΡΟΠΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
«ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»
= ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΩΝ ΛΥΚΩΝ
Ὦ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐὰν δὲν θέλετε στὰ μέτωπά σας νὰ χαραχθῇ τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας, ἀναλογισθῆτε τίνων εἶσθε διάδοχοι, καὶ ποιους φρικτοὺς ὅρκους δώσατε ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων
Δικαιολογία την οἰκουμενιστῶν
Θὰ μᾶς ποῦν οἱ φίλοι τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν: «Ἐὰν δὲν λάβωμεν μέρος εἰς αὐτὰ τὰ συνέδρια, πῶς θὰ ἐπέλθη ἡ ποθητὴ ἔνωσις;». Καὶ νομίζετε, ἀγαπητοί μας φίλοι, ὅτι διὰ τοιούτων ψευδοσυνεδρίων θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς ἑνώσεως; Πολὺ ἀπατᾶσθε! Ρίψατε τὰ βλέμματά σας εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἀντιπροσώπων τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν, ἐρευνήσατε ἐπιμελῶς ὄχι τὰ πρόσωπα καὶ τὰς ἀμφιέσεις, ἀλλὰ τὰς ἰδέας των, καὶ ἔπειτα εἴπατέ μας ἐὰν ὅλοι αὐτοὶ συμφωνοῦν ἀναμεταξύ των. Δυστυχῶς δὲν συμφωνοῦν. Διαφωνοῦν ἐπὶ διαφόρων ἀπόψεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἄλλοι ἐξ αὐτῶν δὲν κάμνουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἄλλοι δὲν παραδέχονται τὰς ἱερὰς εἰκόνας, ἄλλοι δὲν πιστεύουν εἰς ἱερὰ μυστήρια, καὶ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τέλος ἄλλοι ἀπορρίπτουν καὶ αὐτὸ τὸ θεμελιωδέστατον δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶνε ἀντιτριαδῖται. Ὅσοι κεφαλαί, τόσαι καὶ γνῶμαι. Καταδικάζουν τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα, ἀλλʼ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἔχει γίνει Πάπας, ὑποστηρίζων μὲ τὰς πολυαρίθμους κεφαλὰς τῶν ἀλαθήτων τῆς Λερναίας ταύτης ὕδρας. Ἀληθινὴ Χάβρα τῶν Ἰουδαίων, πύργος Βαβέλ. Ἰδοὺ τὸ Συνέδριον τῆς Ρόδου.
Ἐὰν δἐ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἐκδηλώσουν ποτὲ ἐπιθυμίαν συννενοήσεως μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπη νὰ εἴπωμεν πρὸς αὐτούς: Ὑπάγετε πρῶτον νὰ συζητήσητε μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀδελφούς σας καί, ἀφοὺ λύσητε τὰς μεταξύ σας διαφορὰς καὶ διατυπώσητε ἕνα κοινὸν πιστεύω ποὺ θὰ ὑπογράφουν ὅλαι αἱ παρατάξεις σας καὶ ἐκλέξητε ἀντιπροσωπείαν, τότε ἔλθετε νὰ συζητήσητε μὲ ἀντιπροσωπείαν ἰδικήν μας, τὴν ὁποίαν θὰ ὁρίση ὄχι μία τις Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀλλὰ Σύνοδος τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε θὰ φανῆ ἐὰν τὸ ἰδικόν σας πιστεύω συμπίπτει μὲ τὸ πιστεύω τῆς Ὀρθοδοξίας. Μόνον οὔτω θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς Ἑνώσεως καὶ ὅτι διὰ ψευδοσυνεδρἰων τύπου Ρόδου, εἰς τὰ ὁποῖα ὅλοι παρουσιάζονται μὲ τὰ προσωπεῖα τοῦ χριστιανοῦ, ἀλλʼ ἀφαιρουμένων τῶν προσωπείων των, ἰδοὺ ἔντρομοι βλέπομεν τὰς δυσειδεῖς μορφὰς τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν Κηρίνθου, Μαρκίωνος, Ἀρείου, Μακεδονίου, Εὐτυχοῦς καὶ τόσων ἄλλων.
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται!
Μὲ παραβολικὸν λόγον θέλω νὰ κλείσω τὸ παρὸν ἄρθρον, ὅπερ εἶνε μία ἀσθενὴς ἔκφρασις λύπης καὶ ἀγανατκτήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Ὑποθέσατε ὅτι ὑπάρχει μία περικαλλὴς γυνή, ἥτις διὰ τὸ ὑπέροχον αὐτῆς κάλλος ἐποφθαλμιᾶται ὑπὸ τῶν γειτόνων αυτῆς, οἱ ὁποῖοι ποικίλας μηχανεύονται μηχανὰς διὰ νὰ συνάψουν σχέσεις μετʼ αὐτῆς. Ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὅστις λαμβάνει γνῶσιν τῶν προθέσεών των, τὶ θὰ κάμη; Θʼ ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας του καὶ θὰ καλέση τοὺς ἐπιβούλους αὐτοὺς τῆς οἰκογενειακῆς του τιμῆς καὶ ὑπολήψεως εἰς συνεστίασιν καὶ στενοτέραν γνωριμίαν μετὰ τῆς συζύγου του; Ἀνὴρ ἀγαπῶν εἰλικρινῶς τὴν σύζυγόν του καὶ τρέμων μήπως τρίτος τις παρεισδύση εἰς τὰς σχέσεις των οὐδέποτε τοιαύτην πρᾶξιν ἀνοησίας θὰ διαπράξη. Διὰ τοὺς τοιούτους ἡ θύρα τῆς οἰκίας διὰ παντὸς θὰ εἶνε κλειστή. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐπιστήση εἰς τὴν γυναῖκά του νὰ ἀποφεύγη οἱανδήποτε μετʼ αὐτῶν σχέσιν. Ἀλλʼ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι ἐν γνώσει τῶν προθέσεων καὶ ἐκδηλώσεων τῶν ἐπιβούλων τούτων ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας καὶ φέρη τὴν γυναῖκά του εἰς σχέσεις μετʼ αὐτῶν, τότε ὁ ἄφρων σύζυγος ἄς μὴ ἐκπλαγῆ ἐὰν αὔριον ἡ γυνὴ τὸν ἐγκαταλείψη καὶ ἀκολουθήση ἕνα ἐκ τῶν δῆθεν οἰκογενειακῶν φίλων, μετὰ τῶν ὁποίων χθὲς συνέτρωγον καὶ συνδιασκέδαζον.
Ἐννοήσατε τὸν παραβολικὸν λόγον; Ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη ψυχὴ ὀρθοδόξου, εἶνε γυνὴ περικαλλής, «γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον». Ἐπίβουλοι αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τοῦ Νυμφίου καὶ νὰ μεταστρέψουν τὴν ἀγάπην της εἰς μῖσος κατʼ αὐτοῦ, εἶνε οἱ αἱρετικοί. Ὤ! καὶ τὶ δὲν μηχανεύονται διὰ νὰ τὴν ἀποσπάσουν. Ἔ! λοιπόν. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅστις διʼ ἑκάστην ψυχὴν ὀρθόδοξον ἐπέχει τὴν θέσιν στοργικοῦ ἀνδρὸς μεριμνῶντος διὰ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ὁ ἐπίσκοπος θὰ ἔλθη τώρα νʼ ἀνοίξη τὰς θύρας καὶ νὰ εἴπη εἰς ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἐπιβούλους τῆς Ὀρθοδοξίας˙ Ὁρίστε! Περάσατε εἰς τὸν οἴκόν μου. Αὐτὸ θὰ κάμη; Θὰ γίνη λοιπόν, ἄς μᾶς ἐπιτραποῦν αἱ φράσεις, θὰ γίνη προαγωγὸς καὶ μαστρωπὸς τῶν ψυχῶν, τὰς ὁποίας ἐνεπιστεύθη εἰς αὐτὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, εἰς πνευματικὴν πορνείαν καὶ μοιχείαν; Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας θὰ καταντήση πνευματικὸν πορνεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον τὴ ἀνοχῆ τῶν ποιμένων θὰ εἰσέρχεται πᾶς τις διὰ νὰ ἀσελγῆ ἐπὶ τῶν ἀθανάτων ψυχῶν;
Ὦ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐὰν δὲν θέλετε εἰς τὰ μέτωπά σας νὰ ἐγκολαφθῆ τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας, ἀναλογισθῆτε τίνων εἶσθε διάδοχοι, τίνας φρικτοὺς ὅρκους ἐδώκατε ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, λάβετε τὰς ποιμαντορικάς σας ράβδους καὶ ὡς ἄλλοι Ἅγιοι Γεώργιοι καὶ Δημήτριοι θραύσατε τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων τῶν ποικιλονύμων αἱρέσεων καὶ γνωρίσατε εἰς τὰ τέκνα σας ὅτι αὐτὸ ἐν τῆ Ρόδω συνέδριον εἶνε συνέδριον προβατοσχήμων λύκων τῶν ὁποίων οἱ ὁπαδοὶ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἐφορμήσουν εἰς τὰς μάνδρας τῶν Ὀρθοδόξων. Φύλακες ναί, προδόται οὐδέποτε. Ἡ εὐθύνη σας εἶνε τεραστία. Ἀφήσατέ τους νὰ συνεδριάζουν μόνοι τους ἵνα διὰ τῆς ἀποχῆς σας γίνη αἰσθητὴ εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων. Ὑπάρχουν ἀρκετοὶ κοσμικοὶ κύριοι, οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ τοὺς φιλοξενήσουν καὶ συντροφεύσουν κατὰ τὴν τουριστικὴν ἐκδρομὴν εἰς τὴν ὡραίαν αὐτὴν νῆσον τῆς Ἑλλάδος.
ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
Γιατί οι ευσεβείς και οι φτωχοί αδικούνται;
Κάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί άδικοι και αμαρτωλοί είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού. Ο Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατεβεί στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο Γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί... Εκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό. Ο αββάς, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δένδρου και σε λίγο, να που περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Εκεί που αναπαυόταν, βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά, για να τα μετρήσει.. Αφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν κάτω στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του, αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από εκεί άλλος οδοιπόρος, για να πιεί νερό. Βρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα. Κατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος, και κάθισε κι αυτός να αναπαυτεί. Ενώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται και ο πλούσιος και πέφτει πάνω στο φτωχό κα του λέει με θυμό: « Γρήγορα, δος μου τα φλουριά που βρήκες». Ο φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Τότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνειμε τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και με ένα χτύπημα τον σκότωσε. Και άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε έφυγε πολύ λυπημένος. Ο αββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Κύριο έλεγε: «Κύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητα Σου; Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος και του είπε: μη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με το θολή του Θεού γίνονται, αλλά κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Μάθε, λοιπόν, ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτό δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά. Κι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε ο Θεός έτσι και τα έδωσε διπλά αντί πενήντα φλουριά, εκατό. Εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει φόνο, επειδή, όμως, είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του. Αυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε το φόνο, έμελλε να κολασθεί από την πλεονεξία του, γι αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια. Και να τώρα, αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. Λοιπόν πήγαινε τώρα στο κελί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, διότι είναι ανεξερεύνητες, και ανεξιχνίαστη η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνηση, και δεν φθάνει ο νους και η δύναμη της γνώσεως του ανθρώπου να κατανοήσει τα θεία μυστήρια. Γι αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει: «δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις Σου» και από την απόλυτη πίστη του θα σωθεί, καθώς λέγει η Γραφή: «ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται». Αφού άκουσε αυτά από τον άγγελο ο Αββάς, δόξαζε το Θεό.
Ἡ θύμηση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ
"Ἡ θύμηση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ διεγείρει τόν ἐχθρό γιά μάχη. Γιατί μιά ψυχή, πού πιέζει τόν ἑαυτό της νά κάνει τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, μπορεῖ, μ' αὐτή τήν προσευχή, νά βρεῖ ὁ,τιδήποτε, καί ἀγαθό καί πονηρό.
Πρῶτα ἡ ψυχή μπορεῖ νά δεῖ τό πονηρό στά μύχια τῆς καρδιᾶς της κι ὕστερα μπορεῖ νά δεῖ τό ἀγαθό. Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ὐποκινήσει τόν ὄφη σέ δράση καί ἡ ἴδια αὐτήν προσευχή μπορεῖ νά τόν συντρίψει.
Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ξεχώσει τήν ἁμαρτία πού ζεῖ μέσα μας κι ἡ ἴδια αὐτή προσευχή μπορεῖ νά τήν ξεριζώσει. Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ὑποδαυλίσει μέσα στήν καρδιά ὅλη τή δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, καί ἡ ἴδια αὐτή προσευχή μπορεῖ νά τόν ὑποτάξει καί λίγο-λίγο νά τόν βγάλει ὁλότελα ἀπό μέσα μας.
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
Η δύναμη του καλού λογισμού
- Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ο ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;
- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει νά μην υποδουλωνώμαστε σ’ αυτά.
Οταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τά πάθη, αλλά τά πολεμάει και μπορεί νά τά καταβάλη. Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους Άγιος Έλεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, γιά νά δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.
Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν μέ ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός νά σας φυτέψη κακούς λογισμούς, νά φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά νά γίνη ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.
Όταν κανείς κρατά έστω καί λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση καί άν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σέ τί θά τον βοηθήση ή άσκηση, άν δεν αγωνίζεται παράλληλα νά μή δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί νά μήν άδειάση άπό το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι τού λαδιού, πού είναι μόνο γιά σαπούνι, καί ύστερα νά βάλη το καλό λάδι, άλλα βάζει το καλό μέ το άχρηστο καί το μουρνταρεύει;
Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη άπό κάθε άσκηση.Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται άπό τον διάβολο καί έχει ακάθαρτους λογισμούς καί κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά νά απαλλαγή άπό αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θά φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη καί άπό τις αγρυπνίες καί άπό τις νηστείες πού κάνει καί τον βοηθάει πιο θετικά.
- Γέροντα, όταν λέτε αγνός λογισμός, αναφέρεσθε μόνο σέ ειδικά θέματα ή καί σέ γενικώτερα;
- Καί σέ γενικώτερα. Γιατί ό άνθρωπος, όταν τά βλέπη όλα μέ καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται άπό τον Θεό. Μέ τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ό διάβολος καί τον αλωνίζει.
- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον άλωνίση;
- Ναί. Όλη ή βάση είναι ό καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τά βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ό Χριστός: Μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ό άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τά πάντα μέ τά πνευματικά μάτια όχι μέ τά ανθρώπινα. Όλα τά δικαιολογεί, μέ την καλή έννοια.
Πρέπει νά προσέχουμε νά μή δεχώμαστε τά πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, γιά νά μή μολύνουμε τον Ναόν τον Αγίου Πνεύματος καί άπομακρυνθή ή Χάρις του Θεού, μέ αποτέλεσμα νά σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη τήν καρδιά μας αγνή, έρχεται καί κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει τήν αγνότητα – γι’ αυτό καί παρουσιάσθηκε σάν περιστέρι.
Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Γ', Πνευματικός αγώνας
“Είμαστε στα χέρια του Θεού!”
Ερώτηση:
Μπορούμε να γνωρίζουμε το μέλλον μας;
Τι να σκεφτόμαστε όσον άφορα το μέλλον μας;
Πάτερ Θαδδαίος:
Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί ούτε το επόμενο λεπτό. Δεν γνωρίζουμε τι θα μας συμβεί γενικώς. Το μέλλον μας, δεν εξαρτάται από εμάς.
Εμείς προγραμματίζουμε τη ζωή μας, ή ζωή όμως δεν εξαρτάται από εμάς. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τέτοιες σκέψεις.
Παρόλο πού κάνουμε σχέδια διάφορα γιά τη ζωή μας, το καλύτερο γιά μας είναι να παραδώσουμε τη ζωή μας, το μέλλον μας στα χέρια του Κυρίου. Αυτός εΐναι πού προγραμματίζει καί γνωρίζει τι θά γίνει μέ έμας.
Έμείς πρέπει νά ελευθερωθούμε άπό τέτοιου είδους σκέψεις καί άπό τέτοιου είδους ερωτήσεις όπως: Τί θά γίνει; Πώς θα γίνει;
Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, εντελώς αφημένοι στα χέρια του Κυρίου.
Σήμερα οι άνθρωποι ψάχνουν την ηρεμία, την ησυχία, την ελευθερία. Αναζητούν τήν ελευθερία μέσω των απολαύσεων καί πιστεύουν πως μέσα σ’ αυτή τήν ελευθερία υπάρχουν όλες οί απαντήσεις, όλα τά μυστικά, όλη η αλήθεια.
Δυστυχώς πολύ συχνά αυτή ακριβώς ή ελευθερία είναι σκλαβιά. Καί έτσι οί άνθρωποι, ενώ αναζητούν τήν ελευθερία καταλήγουν νά είναι σκλάβοι.
Ακόμη και όταν έχουν τα πάντα: χρήματα, πλούτη και πάλι δεν είναι ελεύθεροι. Εΐναι υπηρέτες τών υλικών αγαθών, σκλάβοι χωρίς ησυχία καί γαλήνη.
Ακόμη και όταν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν ακόμη και τότε δεν είναι ελεύθεροι.
Η ελευθερία του Κυρίου, είναι εκείνη η ελευθερία που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την τυραννία των σκέψεων.
Ό άνθρωπος έχει ησυχία μόνον όταν δέν τόν τυραννούν κακές σκέψεις. Ο τέτοιου είδους άνθρωπος συνεχώς προσεύχεται. Περιμένει τό καλό καί όλες τίς ελπίδες του τίς αφήνει στον Κύριο. Ενεργεί σύμφωνα μέ τή συνείδηση του, αγωνίζεται καί προσπαθεί γιά τό καλύτερο.
Ό καλός άνθρωπος κάθε δουλειά τήν κάνει μέ όλη τήν καρδιά του. Κάθε κίνηση του, κάθε λέξη πού λέει, κάθε σκέψη πού κάνει, κάθε έργο, όλα, πηγάζουν μέσα άπό τήν καρδιά του.
Είναι καλό ή ύπαρξη μας να συμμετέχει ολόκληρη και στην προσευχή και στην δουλειά και σ’ όλα…
Και φυσικά να μήν είμαστε από την πλευρά των αδίκων. Ούτε να πολεμάμε κανένα με τις σκέψεις μας. Ειδικά με τις σκέψεις μας να μην πολεμάμε κανένα. Νά βρίσκουμε λύσεις μέ όλους. Να λύνουμε ήρεμα τα προβλήματα μας με όλους. Όταν κάποιος μας προσβάλλει νά μήν τό παίρνουμε κατάκαρδα. Τώρα μας προσβάλλει ο ένας, άλλη φορά θα μας προσβάλλει άλλος. Αύριο ποιος ξέρει ποιος θα μας στενοχωρήσει… Δεν πρέπει συνέχεια εμείς να δίνουμε προσοχή σ’ αυτές τις προσβολές…
Αυτές τις προσβολές πρέπει να τις νικήσουμε με την ησυχία μας, δεν πρέπει να τις παίρνουμε κατάκαρδα. Να μην βάζουμε αυτά τα λόγια στην καρδιά μας.
Και όταν δεν θα βάζουμε αυτά τα λόγια στην καρδιά μας, δεν θα τα παίρνουμε κατάκαρδα. Θα αποκρούουμε τον εχθρό, πού θέλει να μας προσβάλλει, με ηρεμία και έτσι αυτός δεν θα καταφέρει να μας χαλάσει την εσωτερική μας γαλήνη.
Υπάρχει περίπτωση πως και αργότερα θα προσπαθήσει να μας προσβάλλει. Όταν όμως μας δει να παραμένουμε ήσυχοι θα σηκώσει τα χέρια του από εμάς.
Όλοι θαυμάζουν τον άνθρωπο πού διατηρεί την εσωτερική του γαλήνη και τον ρωτούν: «Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ήρεμος; Πώς απέκτησες αυτή τήν ηρεμία; Σάν νά μήν σέ ενδιαφέρει αυτή ή ζωή. Όλοι μας έχουμε νεύρα. Νευριάζουμε εύκολα μέ τίς προσβολές, ενώ εσύ τίποτα. Δεν θυμώνεις με τίποτε… Πώς το καταφέρνεις; Πώς είναι δυνατό;”
Στην ουσία βέβαια ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κατακτήσει κάτι τέτοιο. Ο Κύριος είναι που ενεργεί και φροντίζει. Ο Κύριος προστατεύει την ησυχία μας όταν Του προσευχόμαστε συνέχεια…
από το βιβλίο: Πνευματικές συζητήσεις, γέροντος Θαδδαίου, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
«Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω»
Ως γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί, μία δωρεά του Θεού, η οποία είναι μοναδική στον άνθρωπο, είναι το προνόμιο και το δικαίωμα της προσευχής. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου».
Μέσα στα πλήθη των αιτημάτων που εκφράζει κάθε χριστιανική ψυχή προς τον Θεό, εξέχουσα θέση κατέχει το αίτημα περί του ελέους του Θεού.Απευθυνόμενος ο υμνογράφος και ο μοναχός εκείνος που συνέταξε την ευχή για την Υπεραγία Θεοτόκο αναφέρει και λέει «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».
Η ποιότητα της προσευχής εξαρτάται από την ποιότητα της μετανοίας. Και η ποιότητα της μετανοίας εξαρτάται από την ποιότητα της αυτογνωσίας.
Όταν ειλικρινά στρέψει κανείς το βλέμμα μέσα στον εαυτό του, όταν βυθίσει το βλέμμα του μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής και ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης, όταν μελετήσει εις βάθος του ψαλμούς του Δαυίδ και κυρίως τον ψαλμό της μετανοίας, τον πεντηκοστό, τότε θα ανακαλύψει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος κινήσεων προς την αμαρτία, άσχετα αν όλα αυτά δεν είναι φανερά στον έξω κόσμο. Αυτός που πραγματικά γνωρίζει τον εαυτό του, αισθάνεται ενώπιος ενωπίω με τον Θεό,καθρεφτίζει τον εαυτό του και ελέγχει το εσωτερικό του με τη φωνή της συνειδήσεως, με την Αγία Γραφή και ανακαλύπτει ο καθένας μας πλήθος αμαρτιών.
Με την αυτογνωσία ο άνθρωπος προφυλάσσεται από μία καταστροφική αμαρτία, που λέγεται κατάκριση. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει στην επί του όρους ομιλία: «Βγάλε πρώτα το δοκάρι από τον οφθαλμό σου και μετά προσπάθησε να βγάλεις το σαριδάκι από τον οφθαλμό του άλλου».
Πιστεύω ότι αυτή η φράση κυριολεκτείται σ’ όλους μας κι έτσι ο άνθρωπος , ευκαίρως-ακαίρως, δεν θα καταφέρεται εναντίον του αδελφού του, είτε αυτός βρίσκεται στο οικογενειακό περιβάλλον, είτε στο ευρύτερο είτε και προς άλλους ανθρώπους αγνώστους.
Ο κατακριτής είναι εκείνος ο οποίος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ ασχολείται κανείς με τα παραπτώματα των άλλων, τόσο πιο πολύ παραμελεί τον εαυτό του.
Η αυτογνωσία οδηγεί στην ευλάβεια, στην μετάνοια, στην συντριβή. Δεν έχει διάθεση ο αμαρτωλός άνθρωπος, ο οποίος αισθάνεται όντως αμαρτωλότερος των αμαρτωλών να κρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο. Εφαρμόζει πάντοτε την φράση του Κυρίου μας: «Τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;». Και «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», «εν ω μέτρω μετρείτε, αντριμετρηθήσεται υμίν».
Τότε, ο άνθρωπος με αυτογνωσία, εισερχόμενος στον ιερό χώρο του Ναού, μέλημά του είναι ανά πάσαν στιγμή πώς να αναφερθεί στον Θεό ταπεινοφρόνως, τελωνικώς, πώς να πει μαζί με τον άσωτο, «ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου», πώς να πει «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Αυτός που έχει αυτογνωσία, έχει αντιληφθεί τον σκοπό της ζωής και μοναδικό του μέλημα είναι ανά πάσαν στιγμή να αναφέρεται στον Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους αγίους να δείξουν ευσπλαχνία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, η μητέρα όλων των χριστιανών και μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού στέκεται με καλωσύνη, με αγάπη και ακούει τις προσευχές όλων μας και δίδει στον καθένα το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως.
Είναι ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, πρώτα εγώ και μετά εσείς, συχνά-πυκνά, να στρέφουμε το βλέμμα μας, να μην εξαπατώμεθα από τις εξωτερικές αμαρτίες των άλλων ανθρώπων και επαναπαυόμεθα. Αλλά να τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στην Αγία Γραφή, απέναντι στον τέλειο νόμο της Καινής Διαθήκης, να τον τοποθετούμε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό μας και κάθε στιγμή που περνάει να την εκμεταλλευόμεθα για την σωτηρία της ψυχής μας, προς μετάνοια και συντριβή, ν’ απευθυνόμεθα με πολύ πόνο στον Κύριό μας για το κατάντημα της ψυχής μας.
Γιατί αν ο Θεός επιτρέψει να φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, ποια θα είναι η απολογία μας , ποιες θα είναι οι δικαιολογίες μας; Αυτή η στιγμή μας ανήκει.
Ας σταματήσουμε λοιπόν, να εθελοτυφλούμε, να εγκαταλείπουμε την ψυχή μας, ας σταματήσουμε να ασχολούμεθα με πολλά, «ενός έστι χρεία». Η αυτογνωσία , η μετάνοια, η συντριβή. Κι όταν αισθανθούμε αυτήν την συντριβή μέσα μας απευθυνόμενοι προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα της λέμε κι εκείνη θα μας ακούει: «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».
Από το βιβλίο:«Ο Λόγος Του Θεού»
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Άγιος Παΐσιος για ΕΟΚ: “Δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα”
...Σχεδόν πάντα οι συζητήσεις κατέληγαν στις προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, σχετικά με τα εθνικά ζητήματα και την τότε ΕΟΚ και πάντα κάποιοι θα βρίσκονταν να τον ρωτήσουν γι’αυτά τα θέματα. Σε μια από τις επισκέψεις μου συμμετείχα σε μια ομάδα από φοιτητές και καθηγητές του ΤΕΙ Λογιστικής Θεσσαλονίκης. Όταν καθίσαμε μαζί με τους υπόλοιπους επισκέπτες, οι καθηγητές ρωτούσαν τον Γέροντα πως βλέπει το μέλλον της ΕΟΚ.
Μερικοί από τους καθηγητές του έλεγαν ότι τα 12 κράτη μέλη της ΕΟΚ θα γίνονταν μελλοντικά ένα κράτος με μια κυβέρνηση ισχυρή, ένα ενιαίο λογιστικό σύστημα, μια ενιαία οικονομία, ενιαίο στρατό και εξωτερική πολιτική και ότι τα κράτη θα ήταν ως επαρχίες. Περιέγραφαν το μέλλον λαμπρό, με οικονομική ευμάρεια όπως αυτή των ΗΠΑ.
Αφού τους άκουσε ο Π. Παΐσιος απάντησε ότι: δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα. Πριν από πενήντα χρόνια οι μεγάλοι της ΕΟΚ αιματοκύλισαν τον κόσμο και έχουν τόσο εγωισμό, που δεν ζήτησαν συγγνώμη και δεν ομονοούν μέχρι σήμερα. Είναι δυνατόν να κάνουν κοινό κράτος με κοινά συμφέροντα, όταν θα πρέπει κάθε κράτος να ξεχάσει τα δικά του συμφέροντα;Θα διαλυθεί η ΕΟΚ μας είπε εξ αιτίας του εγωισμού των μεγάλων.
Οι καθηγητές έμειναν άναυδοι. Μερικοί είπαν ότι στην ΕΟΚ θέλουν να μπουν και άλλα κράτη από την Ευρώπη, οπότε θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούταν, ότι θα καταργούνταν τα χρήματα και θα συναλλασσόμασταν όλοι με κάρτες, αφού στις Βρυξέλλες υπάρχει ένας από τους μεγαλύτερους υπολογιστές στον κόσμο που χωράει τα δεδομένα όλων των Ευρωπαίων και τις οικονομικές συναλλαγές τους. Ανέφεραν ότι υπάρχει υποδομή για να ενταχθούν στην ΕΟΚ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, ότι θα ψηφιστεί και θα εφαρμοστεί ενιαίο ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Σε όλα αυτά ο Π.Παϊσιος επαναλάμβανε ότι τα δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα, κάθε ένα θα είναι διαφορετικό. Θα αλλάξουν οι καιροί, μας είπε, δεν θα είναι τα πράγματα όπως είναι τώρα. Αυτό που σχεδιάζουν οι μεγάλοι είναι να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά στο να δεχτούν το χάραγμα, δίχως να μπορούν να αντιδράσουν. Βέβαια, χωρίς να το καταλαβαίνουν, υπηρετούν το θέλημα του Θεού.
*του Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Μακρίδη: “Πατήρ Παΐσιος – Μνήμες”
Όσοι είναι καλοί άνθρωποι αλλά εκτός εκκλησίας θα σωθούν;
Ερώτηση: Μόλις τελείωσα το βιβλίο :
Οι Γκουρού, ο νέος, και ο Γέροντας Παΐσιος.
Είχα υπαλλήλους που δούλευαν για μένα που ήταν ινδουιστές από την γέννηση τους, που ήταν καλοί άνθρωποι.
Θα μπορούσα να πω πως είμαι περισσότερο αμαρτωλός απ’ ότι αυτοί, ειδικά επειδή είμαι Ορθόδοξος.
Πως μπορεί αυτή η κατάσταση να υπάρχει, καλοί και δίκαιοι άνθρωποι εξαιτίας του μέρους που γεννήθηκαν να μην έχουν πιθανότητα να γνωρίσουν τον Χριστό; Είναι δαιμονισμένοι;
Αν είναι τότε φοβάμαι πως είμαι και εγώ, αφού είναι πραγματικά καλύτεροι, πιο ταπεινοί από εμένα. Αυτή η απορία με ανησυχεί πολύ.
Ελπίζω να μπορείτε να μου απαντήσετε. Συγχωρέστε με.Αγαπητέ κε…,
Χριστός Ανέστη!
Ευχόμαστε να υγιαίνετε πνευματικά και σωματικά. Χαιρόμαστε για το ενδιαφέρον σας για θέματα της Πίστεως αλλά και την εμφανή αγάπη σας για τους συνανθρώπους σας. Η απορία σας την οποία μας είχατε υποβάλει μέσω του διαδικτύου αποτελεί προβληματισμό για πολλούς Ορθοδόξους. Όμως θα έπρεπε; Μήπως πρόκειται για μια ερώτηση που υπερβαίνει το γνωσιολογικό μας επίπεδο ή ακόμη εισέρχεται στις υπερβατικές δικαιοδοσίες Άλλου; Ας κάνουμε μερικούς απλούς συλλογισμούς παίρνοντας αφορμή από κάποια χωρία της Αγίας Γραφής, βασιζόμενοι πάντοτε στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, της μοναδικής και Ορθοδόξου.
Κάποιος διακεκριμένος καθηγητής θεολογίας δέχθηκε σχετική ερώτηση από φοιτητές του: «Όσοι είναι εκτός Εκκλησίας αφού δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό, αλλά ήταν καλοί άνθρωποι θα σωθούν;».
Η απάντηση ήρθε απλοϊκή αλλά συνάμα κατείχε απαράμιλλο πνευματικό βάθος: «Εμείς που είμαστε εντός της Εκκλησίας θα σωθούμε;», εννοώντας, φυσικά, εάν τα έργα μας ταυτίζονται με το θέλημα του Θεού.
Σε παρόμοιο ερώτημα του Πέτρου- για το ποιο θα είναι το μέλλον του Ιωάννου- ο Κύριος απαντά με το γνωστό:
«Τι πρός σε; Σύ ακολούθει μοι» (Ιωαν. 21, 20-23). Του δηλώνει ευθέως πως δεν είναι δική του υπόθεση το τι θα γίνει ο άλλος. Αυτό είναι θέμα που αφορά εξάπαντος τον ίδιο τον δίκαιο Κριτή. Το καθήκον το δικό του, και κάθε μαθητού Του εις τον αιώνα είναι να Τον ακολουθεί. Να προχωρά διαρκώς την οδό που Αυτός χάραξε και να έχει ως μοναδικό στόχο της ζωής του την κάθαρση του νου και της καρδιάς από πάθη και αμαρτίες και τον φωτισμό του υπό του Αγίου Πνεύματος ώστε να καταστεί άξιο τέκνο του Θεού, να ενωθεί μετά του Θεού, να θεωθεί. Αυτό είναι το νόημα και ο στόχος του«ακολούθει μοι», συνδεόμενο πάντοτε με την άρση του δικού μας σταυρού (Μτθ. 16, 24-25).
Η κατανόηση αυτής της αποστασιοποίησης από τα όσα ανήκουν στην σφαίρα της απόλυτης γνώσης του Θεού είναι λίγο δύσκολο να την αποδεχθεί ο φιλοπερίεργος νους μας. Όμως μπορεί και αυτό να επιτευχθεί- όπως συμβαίνει με την αποδοχή όλων των θείων δογμάτων- μέσω της ακράδαντης και συνάμα άδολης πίστεως προς τον Ουράνιο Πατέρα μας και προνοητή του παντός. Αυτή η τοποθέτηση δεν είναι μια παθητική ή μοιρολατρική στάση αλλά μια στάση ζωής, πραγματικής ζωής. Διότι ο ακολουθών τον Χριστό δεν είναι απλώς ένας οπαδός αλλά ένας φωτισμένος άνθρωπος (Ιωαν. 8, 12) από το αληθινό Φώς.
Αυτός ο Κύριος, λοιπόν, η Αλήθεια και η Ζωή (Ιωαν. 14, 6) μας δηλώνει απερίφραστα πως «ο πιστέψας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16). Αυτό γνωρίζουμε, αυτό είναι το βέβαιο για εμάς τους μαθητές Του. Για τα υπόλοιπα το ασφαλέστερο είναι να δηλώσουμε άγνοια (εξηγήσαμε αυτήν την στάση στην προηγούμενη παράγραφο). Ασφαλώς και δεν καταδικάζουμε κάποιον όπου και αν ανήκει και ό,τι και αν έχει διαπράξει. Καταδικάζεται το «πιστεύω» του ως λανθασμένο, καταδικάζεται η πράξη ως άτοπη ή αμαρτωλή όχι όμως το πρόσωπο. Αυτό είναι υπόθεση του δικαίου Κριτού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Επίσης, σχετικά με την ερώτησή σας για το αν οι αλλόπιστοι είναι δαιμονισμένοι, δεν υπάρχει διδασκαλία της Εκκλησίας που να λέει ότι όσοι είναι αιρετικοί ή αλλόδοξοι είναι οπωσδήποτε κυριευμένοι από ακάθαρτα πνεύματα.
Βέβαια, η πίστη σε κάτι ξένο προς τον Χριστό αποτελεί οπωσδήποτε επινόηση του «εναντίου» και εννοείται πως οι οπαδοί άλλων θρησκειών ή δογμάτων εκτίθενται στην εύκολη επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Είναι αναπόφευκτο αυτό αφού δεν μετέχουν στην Μια πίστη του Ενός Τριαδικού Θεού και δεν έχουν λάβει το Ένα Βάπτισμα (Εφεσ. 4, 5) που αναγεννά και θωρακίζει τον άνθρωπο (Ιωαν. 3,5) (στα χωρία Α΄ Ιωαν. 4, 2-3 και Ψαλμ. 95, 5 μπορείτε να δείτε τι λέει ο λόγος του Θεού περί των αλλοπίστων).
Η λύση στον γενικότερο αυτόν προβληματισμό εδράζεται, όπως αναλύσαμε, στην απαλλαγή από αυτό το μάλλον προβληματικό ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους μας. Έτσι δεν συστήνεται η αδιαφορία αλλά διά της θερμής εν Χριστώ αγάπης η απόλυτη παράδοση κάθε αδελφού μας στην σίγουρη, δίκαιη και πλήρη αγάπης πρόνοια του Αγίου Θεού.
Τούτο επιτυγχάνεται δια της καθαρής προσευχής που πραγματοποιείται με πίστη και πόθο, με ανησυχία και πόνο πνευματικό όχι για το αν θα σωθούν ή όχι όσοι αγνοούν την Αλήθεια (=Χριστός) αλλά για το πότε κάθε άνθρωπος θα γνωρίσει την Αλήθεια και θα ενωθεί μετ’ Αυτής, γενόμενος μέλος της Εκκλησίας Του. Έτσι γινόμαστε μιμητές Χριστού, διότι Αυτός είναι που πρώτος ποθεί την σωτηρία κάθε ανθρώπου « (ο Θεός) πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» Α΄ Τιμ. 2, 4).
Ο «πατήρ του ψεύδους» όμως δεν σταματά να θέτει προσκόμματα παρασέρνοντάς μας σε λανθασμένους δρόμους που ασφαλώς δεν συμφωνούν με τα όσα ο Κύριος διδάσκει.
Η γνώμη αυτή του «καλού ανθρώπου» υπάρχει δυστυχώς διάχυτη. Κάτι τόσο σχετικό- αφού ο καθένας θεωρεί τα όσα πράττει ορθά- που φαλκιδεύει το νόημα του Ευαγγελίου.
Σκοπός του χριστιανικού αγώνος δεν είναι να γίνουμε καλοί ή ηθικοί άνθρωποι, αυτό μπορεί να το διδάξει και μια ανθρώπινη φιλοσοφία, το ζητούμενο είναι να γίνουμε ΑΓΙΟΙ. Μας το λέει ξεκάθαρα ο Χριστός μας:«άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι» Α΄ Πετρ. 1, 16.
Εάν αρκούσε το αγαθό ποιόν μας δεν θα ήταν απαραίτητο ο Ίδιος ο Θεός να ενανθρωπήσει ώστε να μας σώσει. Πρέπει να καταλάβουμε πως η αμαρτία δεν νοείται ως μια παρέκκλιση από κάποιους ορισμένους κανόνες αλλά βιώνεται ως αποσύνδεση και άρνηση του Ουρανίου Πατρός μας. Άρα, λοιπόν, αυτό που έχουμε ανάγκη όλοι μας, είτε «καλοί» είτε «κακοί», είτε πολύ αμαρτωλοί, είτε λιγότερο, είναι η ειλικρινής και συνεχής μετάνοια. Δηλαδή, η συνειδητοποίηση της αθλιότητός μας, η ομολογία αυτής και η αίτηση συγγνώμης μέσω του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως και η επανασύνδεσή τελικώς μετά του Αγαθού Πατρός μας.
Για να γίνει κατανοητή η παραπάνω θέση αρκεί να σκεφτούμε ποιος ήταν ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου. Ο ληστής που σταυρώθηκε εκ δεξιών του Ιησού. Μήπως ήταν καλός άνθρωπος; Όχι! Ήταν ένας φοβερός εγκληματίας που όμως μετενόησε! Άλλωστε το κήρυγμα των προφητών και ιδιαιτέρως του Χριστού- και συνεπώς ολάκερης της Εκκλησίας- είναι μία ανοιχτή και διαρκής πρόσκληση σε μετάνοια (Μτθ. 4, 17).
Οι καλοσύνες, αδελφέ μου, δεν σώζουν. Η Χάρη του Θεού μας σώζει, η οποία ενεργεί επάνω μας όταν την προσελκύσουμε δια της ταπεινώσεως (αρετή απόλυτα συνδεδεμένη με την μετάνοια) (Παροιμ. 3, 34).
Και πάλι, όμως, κάποιος μπορεί να συμφωνήσει με τα παραπάνω αλλά να αναρωτηθεί πώς θα τα ξέρουν όλα αυτά όσοι δεν άκουσαν ποτέ για τον Χριστό. Λίγο νωρίτερα εξηγήσαμε πώς οφείλουμε να ενεργήσουμε ως σωστοί Χριστιανοί προς χάρη όλων αυτών των ανθρώπων. Όμως οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθύνης; Είναι τα πράγματα τόσο απλά και επιφανειακά;
Επιτρέψτε μας να παραθέσουμε δύο γνωστά παραδείγματα από την Αγία Γραφή που έχουν να διδάξουν πολλά επ’ αυτού.
Το πρώτο αναφέρεται στην μεταστροφή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου(Πραξ. 9, 1-18).
Αυτός όχι μόνο δεν γνώριζε ποιος πραγματικά ήταν ο Χριστός αλλά Τον μισούσε θανάσιμα ώστε να καταδιώκει με πάθος τους Χριστιανούς. Η ψυχή του είχε, όμως, ζήλο για τον αληθινό Θεό και ό,τι έπραττε οφειλόταν σε δαιμονική πλάνη και άγνοια. Έτσι, του εμφανίζεται ο Ίδιος ο Χριστός και του αποκαλύπτεται. Ευθύς Τον πιστεύει, μετανοεί και Τον εναγκαλίζεται διαπαντός.
Δεύτερο παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί η γνωριμία με την ορθή Πίστη του Αιθίοπα της Κανδάκης (Πραξ. 8, 26-39).
Ξένος εντελώς προς την αλήθεια. Ο πόθος του για το θείο τον οδηγεί να ασπασθεί την πίστη των Ιουδαίων (την μοναδική πίστη στον αληθινό Θεό μέχρι την έλευση του Χριστού). Θα ήταν εύκολο να προσκολληθεί εκεί. Όμως ο ειλικρινής ζήλος του ελκύει το Άγιο Πνεύμα, που στέλνει τον Διάκονο Φίλιππο για να τον κατηχήσει και να τον βαπτίσει.
Βλέπουμε, λοιπόν, πως ο Πανάγαθος Θεός δεν θέτει μόνον γενικούς κήρυκες του Ευαγγελίου Του αλλά ασχολείται με την κάθε ψυχή ξεχωριστά. Αυτός, βέβαια, γνωρίζει το πώς, το πότε και το γιατί θα ενεργήσει. Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες (Μτθ. 10, 30)! Ω, Πανάγαθε Κύριε, πόση πρόνοια, πόση αγάπη, πόση συγκατάβαση και στοργή! Εσύ που ασχολείσαι με τις άχρηστες τρίχες μας με πόση μεγαλύτερη φροντίδα περιβάλεις την ψυχή μας!
Ελπίζουμε να βοηθηθήκατε κάπως απ’ αυτά που διαβάσατε. Το περισσότερο θα γίνει δια της πίστεως και της προσευχής. Για ό,τι θελήσετε μπορείτε να ξαναεπικοινωνήσετε μαζί μας.
Ο Θεός να σας ευλογεί!
Καλή δύναμη στον κατά Χριστόν αγώνα σας.
Μετ’ ευχών
Ο Καθηγούμενος† Αρχιμ. Κύριλλος
http://www.impantokratoros.gr/
Περί μετανοίας
Χρειαζόμαστε μετάνοια. Βλέπετε, μετάνοια δέν σημαίνει μονάχα τό νά πᾶς σέ ἕναν ἱερέα καί νά ἐξομολογηθεῖς. Πρέπει νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τή μανία τῶν λογισμῶν. Πολλές φορές στή ζωή μας πέφτουμε. Καί εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητο νά τά ἀποκαλύπτουμε ὅλα (διά τῆς ἐξομολόγησης) ἐνώπιον ἑνός ἱερέα, ὁ ὁποῖος κάι θά εἶναι μάρτυρας τῆς μετανοίας μας.
Μετάνοια εἶναι ἡ ἀνανέωση τῆς ζωῆς. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀπελευθερώνουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἀρνητικό χαρακτηριστικό κάι νά στρεφόμεαστε πρός τό ἀπόλυτο καλό. Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία ἀσυγχώρητη, ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς ἀμετανοησίας.
Ὑπάρχουν πολλά εἴδη δακρύων. Κάποιοι ἄνθρωποι κλαῖνε ἀπό ὀργή, ἄλλοι γιά νά πικάρουν κάποιον, καί ἄλλα ἐπειδή ὑπέστησαν προσβολή. Κάποιοι κλαῖνε ἐπειδή ἔχασαν ἀγαπημένο τους πρόσωπο. Ὑπάρχουν πολλά εἴδη δακρύων. Ὑπάρχουν ἐπίσης δάκρυα μετανοίας, ὅταν δηλαδή ἡ συνείδηση ἑνός ἀνθρώπου τοῦ λέει ὄτι ἔχει διαπράξει πολλές ἁμαρτίες. Ὅταν συνειδητοποιεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του, θρηνεῖ. Αὐτό εἶναι μιά πράξη θείας Χάριτος-μιά ψυχή, μετανοεῖ καί ἡ ἁμαρτία ξεπλένεται μέ δάκρυα. Αὐτά εἶναι δάκρυα μετανοίας καί εἶναι δῶρο Θεοῦ. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του, ἀπελευθερώνεται σταδιακά ἀπό τίς μέριμνες αὐτοῦ τοῦ κόσμου κι ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἐγωισμό, καί ἐναποθέτει ὄλες του τίς μέριμνες στόν Κύριο. Ἡ ψυχή του ταπεινώνεται κι ὅταν συμβαίνει αὐτό, βρίσκεται σέ κατάσταση Χάριτος. Ἡ προσευχή ἀπειτεῖ μιά ὁλότελα ἀμέριμνη ζωή, διότι ἀκόμα κάι ἠ παραμικρή ἀνησυχία διαταράσσει τήν προσευχή μας, ὄπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ παραμικρός κόκκος σκόνης μπορεῖ νά θολώνει τήν ὅρασή μας, ἔτσι καί ἡ παραμικρή ἀνησυχία περισπᾶ τήν αὐτοσυγκέντρωσή μας κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς. Ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο, τότε ἠ ψυχή μας εἰρηνεύει και ἡ Χάρη κατέρχεται
πάνω μας. Ἕνας ἄνθρωπος πού ζεῖ μέσα στή Χάρη εἶναι ἕτοιμος νά θρηνήσει γιά τόν καθένα. Θρηνεῖ ὅταν βλέπει τά βάσανα ἑνός ζώου, ἑνός φυτοῦ ἤ ἑνός ἀνθρώπου…
Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νά χύσει δάκρυα γιά ὁλόκληρο τόν κόσμο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ὅτι τά δάκρυα του σώζουν. Ὁδηγοῦν τήν ψυχή στήν τελειότητα. Δέν μποροῦμε νά φτάσουμε τήν τελειότητα ἀνησυχώντας γιά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Κύριος ἔχει πεῖ ὅτι δέν πρέπει νά βαραίνουμε τόν ἑαυτό μας μέ τροφή καί ποτό καί μέ τίς μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου.
Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου
ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα
Ἐν πλῷ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)