ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΡΑΓΕ Ἢ ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ;

Φταῖνε οἱ πολιτικοί μας; 

. Ποιὸς φταίει γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ βρίσκεται ἡ πατρίδα μας τὰ τελευταῖα χρόνια; Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴν κρίση ποὺ περνᾶμε καὶ μᾶς ἐπηρεάζει ὅλους καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖ; Ποῦ θὰ ἀποδώσουμε τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν χιλιάδες συμπατριῶτες μας ποὺ ζοῦν τὴν ἐξουθένωση καὶ βρίσκον­ται κυριολεκτικὰ σὲ ἀπόγνωση; Διαρ­κῶς νέοι, αὐξανόμενοι φόροι, συνε­­χεῖς μει­ώσεις τῶν μισθῶν καὶ τῶν συν­τά­ξε­ων, μεγάλη ἀνεργία ποὺ ἀπελπίζει τοὺς νέους καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ξενιτεύον­ται, ἀτέλειωτες στρατιὲς ἐξαθλιωμένων προσφύγων ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τὴ φτωχὴ Ἑλλάδα συμπαράσταση.

. Οἱ πολιτικοί μας φταῖνε. Αὐτοὶ μᾶς ὁ­δή­γησαν στὸ ἀδιέξοδο, αὐτοὶ ἔκαναν τρα­γικὰ λάθη, αὐτοὶ δὲν διαχειρίσθηκαν σωστὰ τὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάσθηκαν μὲ ὀξύτητα καὶ ζητοῦν ἐπίμονα τὴ λύση τους. Ὁ καιροσκοπισμός τους, τὰ μικροκομματικὰ συμφέροντα, τὸ προ­­­σωπικό τους ὄφελος, οἱ ἐπιπόλαιοι χειρισμοί, ἡ δουλικὴ ὑποταγὴ στὰ ξένα κέν­τρα ποὺ θέλουν μὲ τὶς ἀποφάσεις τους νὰ καθορίζουν τὶς τύχες τῶν λαῶν, ὅλα αὐτὰ ἔπαιξαν τὸν ἀρνητικό τους ρόλο. Ὁπωσδήποτε ἡ εὐθύνη βαρύνει τοὺς πολιτικούς, καὶ γι’ αὐτὸ δίκαια κάποιοι βρίσκονται ἀντιμέτωποι μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ ὑφίστανται τὶς προβλεπόμενες ἀπὸ τὸ νόμο συνέπειες. Δίκαια δέχονται τὴ γενικευμένη ἀγανάκτηση ἐναντίον τους, ποὺ ἐκφράζεται μὲ πολλοὺς καὶ συχνὰ ἀκραίους τρόπους.

. Φταῖνε οἱ πολιτικοί μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὔκολη λύση. Σὲ μιὰ γενικὴ δοκιμασία, ὅπου ὅλοι θέλουμε νὰ βροῦμε τοὺς ἐνόχους, αὐτοὶ ὁπωσδήποτε εἶναι οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς, ὁ ἁπλὸς λαός, ὑποφέρουμε. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς. Οἱ ἄρχοντές μας φταῖνε.

. Ἀλλὰ ἂς σκεφθοῦμε πιὸ ψύχραιμα. Οἱ ἄρχοντές μας δὲν προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς; Δὲν εἶναι δικοί μας; Ἐμεῖς δὲν τοὺς ἐκλέξαμε; Ἐμεῖς δὲν τοὺς ἀναδείξαμε στὶς θέσεις ἐξουσίας ποὺ κατέχουν; Ἐμεῖς δὲν ἤμασταν ποὺ τοὺς δείξαμε κά­ποτε ἐμπιστοσύνη καὶ τοὺς χειροκροτούσαμε; Γιατί τώρα τοὺς πετροβολοῦμε; Γιατί τώρα αὐτὴ ἡ κατακραυγὴ ἐναντίον τους;

. Ἂν αὐτοὶ ἀποδεικνύονται ἀνάξιοι γιὰ τὶς θέσεις ποὺ κατέχουν, φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ τοὺς τὶς δώσαμε. Ἂν αὐτοὶ φταῖνε γιὰ τοὺς ἐπιπόλαιους καὶ ἀδέξιους χειρισμούς τους, φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ τοὺς βάλαμε στὸ τιμόνι.

. Φταῖνε οἱ πολιτικοί. Ὁπωσδήποτε φταῖνε. Καὶ δὲν δικαιολογοῦνται νὰ γκρεμίζουν τὰ πάντα. Νὰ μὴ σέβονται τὸ παρελθόν μας. Νὰ ἀγνοοῦν τὴν ἱστορία μας. Νὰ ποδοπατοῦν τὰ ἰδανικά μας. Νὰ περιφρονοῦν τὰ χρυσοφόρα κοιτάσματα τοῦ ὑπεδάφους τῶν παραδόσεών μας. Νὰ μὴν κάνουν τὸν σταυρό τους. Νὰ ἀγνοοῦν τοὺς ἁγίους Πατέρες μας καὶ νὰ λησμονοῦν τὸν Θεό μας. Νὰ μὴν ὑποτάσσονται στὸν ἅγιο Νόμο Του. Νὰ ὑποτάσσονται μοιραῖα στοὺς νόμους καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἄθεης νοοτροπίας καὶ νὰ μᾶς καταντοῦν ψοφοδεεῖς ὑποτακτικοὺς τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας. Φταῖνε.

. Φταῖμε ὅμως καὶ ἐμεῖς. Οἱ ἁπλοὶ πολίτες. Μᾶς συναρπάζουν τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἄθεου πολιτισμοῦ καὶ περιφρονοῦμε τὸν ἀπέραντο πλοῦτο τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ. Μαθαίνουμε τὶς ξένες γλῶσσες καὶ ξεχνοῦμε τὴ δική μας ὑπέρ­οχη καὶ μοναδικὴ γλώσσα. Λατρεύουμε τὸ χρῆμα, τὸν θεὸ τοῦ Μαμωνᾶ, καὶ ἐγ­καταλείπουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό μας. Ἀγαποῦμε τὴν ὕλη καὶ καταργοῦμε τὸ πνεῦμα. Κολλᾶμε στὴ γῆ καὶ δὲν ἀτενίζουμε πιὰ τὸν οὐρανό. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὴ σύνταξή μας καὶ δὲν μᾶς νοιάζει ποὺ χάνουμε τὴν ψυχή μας. Καὶ ὁ καλύτερος γιὰ μᾶς εἶναι ὅποιος γεμίσει τὸ πορτοφόλι μας, καὶ ὁ χειρότερος ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει.

. Ἔχουμε χάσει τὴν πυξίδα μας, προχωροῦμε χωρὶς προσανατολισμό, κα­θὼς παλεύουμε πάνω στὰ κύματα τῶν ταραγμένων καιρῶν μας. Σὰν νὰ μὴ γνωρίζουμε ποῦ θέλουμε νὰ πᾶμε. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ καπετάνιοι μας ἔχουν χάσει τὴν κυβέρνηση. Διαγκωνίζονται ποιὸς θὰ καθήσει στὸ τιμόνι καί, ὅταν τὸ πιάσουν στὰ χέρια τους, δὲν ξέρουν πρὸς τὰ ποῦ νὰ τραβήξουν.

. Ὁ αἰώνιος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς τὸ λέει καθαρά: Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ «βασιλεύων ἄνθρωπον ὑποκριτὴν ἀπὸ δυσκολίας λαοῦ» (Ἰὼβ λδ΄ [34] 30). Δηλαδή: Ὁ Θεὸς παραχωρεῖ νὰ βασιλεύει ἄνθρωπος ὑποκριτὴς καὶ ἰδιοτελὴς καὶ ἄδικος ἐξαιτίας τῆς δυσκολίας καὶ δυσ­τροπίας τοῦ λαοῦ.

. Φταῖνε οἱ ἄρχοντες, ὅταν εἶναι ὑποκριτὲς καὶ ἰδιοτελεῖς καὶ ἄδικοι, ὅταν ἄλλα ὑπόσχονται καὶ ἄλλα κάνουν, καὶ ἀδικοῦν, διότι φέρονται μὲ ἰδιοτέλεια, ἐπιδιώκουν ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ δικό τους συμφέρον.

. Φταῖμε ὅμως καὶ ἐμεῖς, διότι λόγῳ τῆς δυστροπίας μας καὶ τῆς ἀποστασίας μας ἀναγκάζεται ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδαγωγήσει. Μᾶς παιδαγωγεῖ δὲ μὲ τὸ νὰ παραχωρεῖ νὰ ἔχουμε ἄρχοντες ἀνάξιους. Γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ μετάνοια, νὰ ἐπιστρέψουμε σ’ Ἐκεῖνον, τὸν μόνο δίκαιο καὶ ἀγαθὸ ἄρχοντα καὶ Βασιλέα τοῦ παντός.

. Στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ περνᾶμε, νὰ καταλάβουμε ὅτι φταῖμε ὅλοι μας, κυβερνῶντες καὶ κυβερνώμενοι, ἄρχοντες καὶ λαός. Γι’ αὐτὸ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια, ἀπὸ ἐπιστροφὴ στὸν ἀ­ληθινὸ Θεό, τὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωριστά.

https://christianvivliografia.wordpress.com

Χριστουγεννιάτικη ἐπίσκεψις τῆς Κολάσεως στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα

Τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, μοῦ τηλεφώνησε ἕνας πνευματικὸς ἀδελφὸς καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ «ἀνοσιούργημα», ὅπως τὸ ἀπεκάλεσε, ποὺ συντελέστηκε στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο δύο ἡμέρες νωρίτερα, τὴν ψήφιση, δηλαδή, τοῦ νόμου γιὰ τὸ Σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν. Τοῦ εἶπα ὅτι ἦταν ἀρκετὴ ἡ μόλυνσι τῆς πνευματικῆς ἀτμόσφαιρας, παραμονὲς Χριστουγέννων, ἀπὸ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦσα νὰ παρατείνω αὐτὴ τὴ μόλυνσι στὴ σκέψι μου τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Τοῦ εἶπα ἀκόμη ὅτι, ἀντὶ νὰ πάρῃ κανεὶς τὴν πέννα καὶ νὰ γράψῃ, εἶναι προτιμότερο καὶ ἀποτελεσματικώτερο νὰ πέσουμε στὰ γόνατα καὶ νὰ... προσευχηθοῦμε μὲ δάκρυα νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός.

Κλείσαμε τὸ τηλέφωνο, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου μὲ ἤλεγχε γιὰ τὴν ἀπάντησι ποὺ εἶχα δώσει. Καλὴ εἶναι καὶ ἡ προσευχή, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ, μοῦ ἔλεγε ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μου. «Καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν», λέγει κάπου ὁ σοφὸς Σολομῶν στὸν Ἐκκλησιαστή. Ἐνθυμήθηκα καὶ τὴ σοφὴ ἀπάντησι, ποὺ εἶχε δώσει ὁ ἀείμνηστος θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος στὴν ἐρώτησι ἀκροατοῦ του μήπως θὰ ἦταν πιὸ θεάρεστο καὶ εὐλογημένο, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμε καὶ νὰ φωνάζωμε γιὰ ὅσα κακὰ καὶ παράνομα συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν κοινωνία, νὰ προσευχώμεθα. Τί τοῦ ἀπάντησε ὁ γίγαντας αὐτὸς τῆς Θεολογίας; «Καὶ ὁ Χριστὸς προσευχήθηκε ἐκτενῶς καὶ ἐναγωνίως στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, ἀλλὰ δὲν ἀρκέστηκε στὴν προσευχή, ἅπλωσε τὰ χέρια του καὶ σταυρώθηκε»! 

Πρέπει, λοιπὸν, νὰ γράψωμε. Πρέπει νὰ μιλήσωμε. Πρέπει νὰ ἐλέγξωμε καὶ νὰ διαμαρτηρηθοῦμε, διότι τὸ «σιγᾶν ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς», κατὰ τὸν Ἅγιο Μελέτιο τὸν Ὁμολογητὴ, «ἀρνήσεως ἴδιον καὶ προδοσία πίστεως ἀληθινῆς». Καὶ προδοσία δὲν εἶναι μόνον ἡ σιγή, ὅταν πολεμοῦνται τὰ δόγματα τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ ἡ σιγή, ὅταν καταπατοῦνται οἱ θεῖες ἐντολές, καταλύεται ἡ αἰώνια Χριστιανικὴ Ἠθικὴ καὶ ἀντ' αὐτῆς θεσμοθετεῖται ἀπὸ ἕνα ἔθνος, ποὺ θεωρεῖται ἡ καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀκολασία καὶ ἡ σεξουαλικὴ διαστροφή. Ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα καὶ ζητοῦμε συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ θεοῦ· ἀρνηταὶ καὶ προδότες, ὅμως, δὲν εἴμεθα καὶ μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ δὲν πρόκειται νὰ γίνωμε. Θὰ γράψωμε, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς κάτι γιὰ τὸ νόμο - τερατούργημα καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐὰν αὐτὰ θεωρηθοῦν φανατικὰ ἢ ρατσιστικά, διότι ὑπεράνω τῶν νεοεποχήτικων ἀντιρατσιστικῶν νόμων ὑπάρχει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ σ’ αὐτὸν ὀφείλομε νὰ ὑπακούωμε.

Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ

Τί νὰ γράψωμε ὅμως; Πῶς νὰ ἐκφράσωμε τὴν ἱερὰ ὀργὴ καὶ ἀγανάκτησί μας; Ἐὰν ἕνας Ἀπόστολος Παῦλος δὲν μπόρεσε νὰ περιγράψῃ τὸν παράδεισο, πῶς ἐμεῖς νὰ περιγράψωμε τὴν κόλασι; Καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ μεταφερθοῦμε στὴν κόλασι γιὰ νὰ τὴν περιγράψωμε, διότι στὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες ἦλθε ἡ κόλασι σ’ ἐμᾶς. Ἢ μᾶλλον τὰ γεγονότα, ποὺ ἐκτυλίχθηκαν μπροστὰ στὰ μάτια μας, ἦταν πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὴν κόλασι. «Γεένης ἁπάσης σφοδρότερον τὸ προσκροῦσαι Θεῷ», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 54, 671-672). 

Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ πολλοί. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ἄθεοι πολιτικοί, ποὺ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ κυβερνοῦν τὴν Πατρίδα μας. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ὅσοι βουλευτὲς ἐψήφισαν ὑπὲρ τοῦ Συμφώνου συμβίωσης. Προσέκρουσε στὸ Θεὸ ὁ πρωθυπουργός, ζητῶντας συγγνώμη ἀπὸ τοὺς ὁμοφυλοφίλους γιὰ τὴν καθυστέρησι, μία συγγνώμη δίχως προηγούμενο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ καὶ ὅσοι πολιτικοὶ ἔνιψαν, ὡς «Πόντιοι Πιλᾶτοι», τὰς χεῖράς των καὶ προτίμησαν νὰ εἶναι ἀπόντες ἀπὸ τὴν ψηφοφορία, παρὰ νὰ παρευρεθοῦν καὶ νὰ εἰποῦν ἕνα θαρραλέο καὶ βροντερὸ «ὄχι» στὴ νομιμοποίησι τῆς ἀκολασίας καὶ ἀνηθικότητος. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ ὅσοι ὁμοφυλόφιλοι πανηγύριζαν γιὰ τὴν ψήφισι τοῦ νομοσχεδίου, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Βουλῆς. Ὦ, καί νὰ ἐγνώριζαν τὶς συνέπειες τῶν πανηγυρισμῶν αὐτῶν στὴν ἄλλη ζωή! Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ περισσότερο ἀπ’ ὅλους δύο νεαροὶ ὁμοφυλόφιλοι, ποὺ φόρεσαν ρᾶσα καὶ καλυμμαύχια καὶ μπροστὰ στὶς κάμερες ἀντάλλασσαν φιλιὰ στὸ στόμα, ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολι Ἀθηνῶν. Προσέκρουσαν στὸ Θεό, ἐπίσης, ὅσοι δημοσιογράφοι ὑπεστήριξαν τὸ κίνημα τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ κατέκριναν γιὰ τὶς ἀντιδράσεις τους τοὺς ὀλίγους, δυστυχῶς, ἱεράρχες, ποὺ ἀντέδρασαν. 

Προσέκρουσαν στὸ Θεό καὶ κάποιοι ἄλλοι. Ποῖοι εἶναι αὐτοί; Εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔβλεπαν στὴν τηλεόρασι τὴν αἰσχύνη, ποὺ περιγράψαμε, καὶ γελοῦσαν ἀδιάφορα καὶ «ἔσπαγαν πλάκα» μὲ τοὺς ὁμοφυλοφίλους ποὺ ντύθηκαν παππᾶδες καὶ μὲ τοὺς «γραφικοὺς» μητροπολῖτες, ποὺ διαμαρτύρονταν. Προσέκρουσαν στὸ Θεὸ καὶ ὅσοι ἀρχιερεῖς δὲν ἀντέδρασαν, δὲν κατήγγειλαν τὸ νόμο - βδέλυγμα καὶ ἔκτρωμα, δὲν κτύπησαν πένθιμα τὶς καμπάνες τῶν Μητροπόλεών τους, ὅπως ἄριστα ἔπραξε ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, ἀλλὰ ἀδιαφόρησαν καὶ ἀποδείχθηκαν ἐπίσκοποι, εὑρισκόμενοι μακριὰ ἀπὸ τὴ σκοπιά τους, φύλακες κοιμώμενοι καὶ ποιμένες ποιμένοντες ἑαυτοὺς καὶ ὄχι τὰ ποίμνια, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός. Ἡ πρόσκρουσι, ὅμως, στὸ Θεὸ δὲν σταματᾷ ἐδῶ, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ὅσους Ἕλληνες «τιμήσουν» μὲ τὴν ψῆφό τους στὶς ἑπόμενες ἐκλογὲς τοὺς πολιτικοὺς ἐκείνους, ποὺ ψήφισαν τὸν ἄτιμο αὐτὸ νόμο, ποὺ ἀτιμάζει τὸ Θεό, ἀνατρέπει ὅσα Αὐτὸς νομοθέτησε, καὶ θεσμοθετεῖ ὡς νόμιμο ἐκεῖνο, ποὺ ὁ αἰώνιος καὶ πανυπερτέλειος Νομοθέτης καταδικάζει ὡς βδέλυγμα, οἱ δὲ Πατέρες θεωροῦν ὡς τὸ ἀτιμότερο καὶ ἀηδέστερο τῶν παθῶν καὶ ὡς «πάσης κολάσεως χεῖρον». 

Ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν πολεμική του κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ἀρχαία εἰδωλολατρία. Οἱ 194 πολιτικοὶ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὑπερψήφισαν τὸ ἐπαίσχυντο αὐτὸ Σύμφωνο, θὰ μείνουν στὴν Ἱστορία ὡς σύγχρονοι Παραβάτες, διότι «παρήλθοσαν τὸν νόμον καὶ ἤλλαξαν τὰ προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον» (Ἡσ. 24:5) καὶ θέσπισαν διὰ νόμου ἤθη ἀνήθικα καὶ διεστραμμένα, ἄγνωστα στὴ νομοθεσία καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἀρχαίας προχριστιανικῆς εἰδωλολατρικῆς Ἑλλάδος!

Φοβερὸς λόγος τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου

Τὸ μέγεθος τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἠθικοῦ ἐγκλήματος ποὺ διέπραξαν οἱ ἐθνοπατέρες, ποὺ κυβερνοῦν τὸ δύσμοιρο αὐτὸ τόπο, φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπέλεξαν νὰ ψηφίσουν τὸ θανατηφόρο καὶ ψυχοκτόνο νομοσχέδιο παραμονὲς Χριστουγέννων! Ὡς ἀπαίδευτοι θρησκευτικῶς καὶ ἀκατήχητοι ἐκκλησιαστικῶς, ἀγνοοῦν τὸ φοβερὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σύμφωνα μὲ τὸν ὀποῖο «τὴν νύχτα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστελε πρῶτον ἕναν ἄγγελον καὶ ἐθανάτωσε ὅλους τοὺς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἔπειτα ἐγεννήθη, διὰ νὰ μὴ εὑρεθῇ τότε εἰς τὴν γῆν μία τοιαύτη θεομίσητος ἁμαρτία»![1] Ἐάν, ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες, δὲν ἔπρεπε νὰ εὑρίσκεται ἡ ἁμαρτία αὐτὴ κατὰ τὴ Γέννησι τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ στὴ γῆ, μήπως, ἀντιθέτως, ἡ ἔξαρσι καὶ ἡ πρωτοφανὴς ἐξάπλωσί της, τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες, προειδοποιοῦν ὅτι εἶναι ἐπὶ θύραις ὁ Ἀντίχριστος;

«Ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος», ἔλεγε συχνὰ στὰ κηρύγματά του ὁ μακαριστὸς Νικόλαος Σωτηρόπουλος, «νὰ κυβερνήσῃ μία ἀνθρωπότητα, ποὺ δὲν δέχθηκε νὰ κυβερνηθῇ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Χριστὸ». Ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος, θὰ προσθέσωμε ἐμεῖς, νὰ κυβερνήσῃ, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ ἀθέους καὶ ἀπίστους καὶ θεομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους πολιτικούς, ποὺ καταπατοῦν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ προσκυνοῦν τὸ οὐράνιο τόξο τοῦ παγκοσμίου σοδομισμοῦ. Πρὶν ὅμως ἔλθῃ ὁ Ἀντίχριστος, θὰ ἔλθῃ, φοβούμεθα, «ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3:5), διότι τὰ «πάθη ἀτιμίας», ποὺ ὑποστηρίζονται καὶ στεφανώνονται στὶς ἡμέρες μας, ἑλκύουν περισσότερο ἀπ’ ὁτιδήποτε ἄλλο τὴ θεϊκὴ ὀργή. «Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν», δικαία τιμωρία (Ἑβρ. 2:2). 

Πῶς, λοιπόν, ἡ πανθαμαρτωλὴ καὶ μοιχαλίδα γενεά μας θὰ διαφύγῃ τὴν τιμωρία, ποὺ τῆς ἀξίζει; Ὅπως δείχνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν ἔρχονται «ἡμέραι ἐκδικήσεως τοῦ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα» (Λουκ. 21:22). Καὶ τότε, ὅλοι οἱ σύγχρονοι Παραβάτες τῶν θείων ἐντολῶν καὶ θρασεῖς καταπατητὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ Νόμου θὰ εἶναι οἱ πρῶτοι, ποὺ θὰ τρέξουν στὰ μνήματα, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, καὶ θὰ λέγουν «βγῆτε ἐσεῖς οἱ πεθαμένοι, νὰ μποῦμε ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ»! Εἴθε νὰ μετανοήσουν, διότι «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10:31).

Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

[1] Σημείωσι Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὰ Προλεγόμενα τοῦ πεζοῦ Κανόνος τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀπὸ τὸ Ἑορτοδρόμιο (τόμος Α΄, σελ. 145).

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΟΙ ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΑΛΗΝΗ - Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Οἱ βιοτικές μέριμνες καί ἡ οἰκογενειακή εἰρήνη 

«Βασική αἰτία τῆς ἀκαταστασίας στήν οἰκογένεια», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι «ἡ ὑπερβολική καί ἀγωνιώδης μέριμνα γιά τίς βιοτικές ἀνάγκες». Ἄς προσέξουμε τίς λέξεις: ὑπερβολική μέριμνα καί ἀγωνιώδης. Μέριμνα θά πεῖ φροντίδα, ὑπερβολική ἀγωνιώδης φροντίδα. Ἡ φροντίδα, ἡ ὁποία ἔχει μέσα της ἀγωνία, εἶναι αἰτία ταραχῆς. Ἡ μέριμνα εἶναι ἕνα μεγάλο λάθος. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε:«Μήν μεριμνᾶτε, μήν ἔχετε φροντίδα γιά τίποτα ἐκτός ἀπό τήν Βασιλεία Μου». 

Μάλιστα μᾶς τόνισε νά μήν ἔχουμε ποτέ ἀγωνία. 

Τό «μή μεριμνᾶτε»[१], ὁ Κύριος μᾶς τό ἔδωσε ὡς ἐντολή καί ὄχι ὡς μία ἁπλῆ προτροπή. Ἡ μέριμνα μᾶς ἀπορροφᾶ ὁλόκληρους, μᾶς γεμίζει μέ ἄγχος καί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Ὅταν μεριμνοῦμε γιά ὅ,τιδήποτε πλήν τοῦ Κυρίου ἀποδεικνυόμαστε ἄπιστοι στήν πράξη καί ἀνάξιοι τοῦ Θεοῦ. Δέν τηροῦμε τήν πρώτη Ἐντολή πού ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς τό ὁλοκληρωτικό δόσιμο στόν Θεό: « Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μαρκ. 12, 30) μᾶς λέγει. 

Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλωθεῖ στίς βιοτικές μέριμνες, δίδει ὅλην του τήν ψυχή, ὅλην του τήν δύναμη (ψυχική καί σωματική), ὅλην του τήν καρδιά σ’ αὐτές χάνοντας τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καί γεμίζοντας τήν ὕπαρξή του μέ ἄγχος. Συνάμα ταράζει καί τούς γύρω του, τήν οἰκογένειά του· μεταδίδει τό ἄγχος του, ἰδίως ἡ μητέρα πρός τά παιδιά «Γιά τοῦτο ἀκριβῶς καὶ σᾶς λέγω, μὴ φροντίζετε μὲ στενοχωρίαν καὶ ἀγωνίαν διὰ τὴν ζωήν σας, δηλαδὴ διὰ τὸ τί θὰ φάγετε καὶ τὸ τί θὰ πίετε, οὔτε καὶ διὰ τὸ σῶμα σας μὲ τί θὰ ἐνδυθῆτε. 

Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερον ἀπὸ τὴν τροφὴν καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ἔνδυμα; (Ὁ Θεός, ποὺ σᾶς ἔδωσε τὸ πολυτιμότερον, δὲν θὰ σᾶς δώση καὶ τὸ κατώτερον;). Παρατηρῆστε τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἴδετε ὅτι αὐτὰ οὔτε σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε συγκεντρώνουν τροφές σέ ἀποθῆκες. Καὶ ὅμως ὁ Πατέρας Σας ὁ οὐράνιος τὰ τρέφει. Σεῖς δὲν ἔχετε ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ αὐτά; 

Ποιὸς δὲ ἀπό σᾶς, ὅσες πολλές καί μεγάλες φροντίδες καὶ ἂν καταβάλη, ἠμπορεῖ νὰ προσθέση στὸ ἀνάστημά του ἕνα πῆχυν; Καὶ ὅμως σᾶς λέγω τοῦτο, οὔτε καὶ αὐτὸς ὁ Σολομών μὲ ὅλην του τὴν βασιλικὴν μεγαλοπρέπειαν καὶ δόξαν δὲν ἐφόρεσε ποτὲ ἕνα τόσον περίλαμπρον ἔνδυμα ὡσὰν αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖον περιβάλλεται ἕνα ἀπὸ τὰ ταπεινὰ αὐτὰ ἄνθη. 

Ἐὰν δὲ ὁ Θεὸς ἐνδύη μὲ τόσην λαμπρότητα τὰ χορτάρια τοῦ ἀγροῦ, ποὺ σήμερα ὑπάρχουν καὶ αὔριον ρίπτονται στὸν φοῦρνον, δὲν θὰ ἐνδύση πολὺ περισσότερόν ἐσᾶς, ὀλιγόπιστοι; Λοιπὸν μὴ κυριευθῆτε ποτὲ ἀπὸ τὴν ἀνήσυχη μέριμνα καὶ μὴ λέτε συνεχῶς, τί θὰ φᾶμε ἤ τί θὰ πιοῦμε ἤ τί θὰ ντυθοῦμε; Διότι οἱ εἰδωλολάτρες (ποὺ δὲν γνωρίζουν τὰ αἰώνια ἀγαθὰ καὶ τὴν στοργικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ), ἐπιζητοῦν ἀποκλειστικά καὶ μόνον αὐτὰ τὰ φθαρτὰ ἀγαθά. 

Σεῖς ὅμως μὴν κυριεύεσθε ἀπὸ τέτοιες μέριμνες, διότι ὁ Πατέρας Σας ὁ οὐράνιος γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἀνάγκην ἀπὸ ὅλα αὐτά, καὶ σὰν πανάγαθος, ποὺ εἶναι, θὰ σᾶς τὰ δώση. Ζητεῖτε δὲ κατὰ πρῶτον καὶ κύριον λόγον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀρετὴν ποὺ θέλει ἀπὸ σᾶς ὁ Θεός, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ θὰ σᾶς δοθοῦν μαζί μὲ τὰ ἀνεκτίμητα ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Λοιπὸν μὴ καταληφθῆτε ποτὲ ἀπὸ τὴν ἀνήσυχη μέριμνα γιά τίς ἀνάγκες τῆς αὐριανῆς ἡμέρας. Διότι ἡ αὔριο θὰ φροντίση γιά ὅσα θὰ χρειασθῆτε κατ’ αὐτήν. Σέ κάθε ἡμέρα ἀρκοῦν οἱ ἰδικές της ἀσχολίες καὶ τὰ ἰδικὰ της βάσανα»[2]. 

Οἱ ὑπερβολικές βιοτικές φροντίδες, οἱ ἀγωνιώδεις γήινες μέριμνες γιά δουλειά, λεφτά, κοινωνική καταξίωση, ὑλικές ἀπολαύσεις, ἀνθρώπινη δόξα, πολύ ἀπομακρύνουν τούς γονεῖς καί τήν οἰκογένεια ἀπὸ τὸν Θεό γεμίζοντας την μέ ταραχή. Εἶναι σὰν τὰ πολὺ μακριὰ φορέματα τά ὁποῖα δέν ἐπιτρέπουν στούς συζύγους νά βαδίσουν, νά τρέξουν πρός τόν Θεό μαζί μέ τά παιδιά τους. «Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν καταληφθεῖ πολὺ ἀπὸ τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς σύρονται στὰ χαμηλὰ σὰν παχιὲς ὄρνιθες μαζὶ μὲ τὰ ζῶα πού βόσκουν στή γῆ, ἔχοντας τὰ φτερὰ χωρὶς σκοπό»[3], λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. 

Οἱ ἀγωνιώδεις ὑπερβολικές γήινες φροντίδες γιά τήν οἰκογένεια, τό σπίτι, τό φαγητό, τήν ἐπιπλωση, τά παιδιά, τίς «δραστηριότητες» τῶν παιδιῶν -πού ἐν πολλοῖς εἶναι ἄχρηστες ἤ καί ζημιογόνες- ὁδηγοῦν σέ ἀπώλεια πολύτιμου ψυχικοῦ δυναμικοῦ τῶν συζύγων. Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα φορτισμένοι ἀπ’ ὅλα αὐτά μέ σφίξιμο στήν ψυχή καί ἀγωνία στά μάτια προσπαθοῦν μάταια ν’ ἀνταποκριθοῦν στίς λεγόμενες «καθημερινές ἀπαιτήσεις». 

Πόσο ὅμως αὐτές οἱ λεγόμενες ἀνάγκες εἶναι ἀληθινές ἀνάγκες; Στήν πραγματικότητα εἶναι ὑπερβολικές, «κατασκευασμένες» καί οὐσιαστικά ἀνύπαρκτες «ἀνάγκες», τίς ὁποῖες δημιουργεῖ τό σύγχρονο marketing, οἱ διαφημίσεις, τά ΜΜΕ, καί ἡ φιλαυτία μας μέ τά τρία ἔκγονά της: τήν φιλοδοξία, τήν φιλαργυρία καί τήν φιληδονία. 

Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι στήν πραγματικότητα καμμία ἀνάγκη δέν ἔχουμε παρά μόνο μία… «Ἑνός ἐστί χρεία»: Τοῦ νά μοιάσουμε στή ἁγία Μαρία τήν ἀδελφή τοῦ ἁγίου Λαζάρου· τοῦ νά καθίσουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί ν’ ἀκούσουμε τοῦ λόγου Του. Αὐτή εἶναι ἡ «ἀγαθή μερίδα» πού φέρνει τήν βαθειά εἰρήνη στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί στήν καρδιά τῆς οἰκογένειας. 

Οἱ ὑπερβολικές καί ἀγωνιώδεις βιοτικές φροντίδες ὁδηγοῦν ἀναπόφευκτα στήν ἀπώλεια πολύτιμου πνευματικοῦ-ψυχικοῦ-σωματικοῦ δυναμικοῦ τόσο ἀπαραίτητου γιά τίς καθημερινές πνευματικές ἀσκήσεις καί προπάντων γιά τήν προσευχή. Χωρίς ἀδιάλειπτη προσευχή χάνεται ὁ Χριστός, χάνεται ἡ Θεία Χάρη (ἀπενεργοποιεῖται), χάνεται ἡ ἀληθινή εἰρήνη. 

Οἱ πολλές βιοτικές μέριμνες, ἀπενεργοποιοῦν τή Θεία Χάρη πού λάβαμε κατά τό Ἅγιο Βάπτισμά μας. Ἀλλοίμονον! Σέ τί τραγική κατάσταση βρισκόμαστε! Ἡ Θεία Χάρη ἔχει καταντήσει ἀνενεργός στούς περισσότερους ἀπό τούς βεβαπτισμένους. Αἰτία: ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα· πρό πάντων δέ ἡ ὑπερβολική ἐνασχόληση μέ τά βιοτικά. 

Ὁ Κύριος παρομοίασε τίς βιοτικές μέριμνες μέ τά ἀγκάθια τά ὁποῖα πνίγουν τόν σπόρο πού ἀρχίζει νά βλαστάνει. -Ἀπό ποῦ ὅμως πηγάζουν οἱ μέριμνες, οἱ ἀγωνιώδεις φροντίδες πού κατατρώγουν σχεδόν ὅλους τούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς συζύγους; -Ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μας. 

Ἡ ὀλιγοπιστία στόν Θεό καί στήν Θεία Πρόνοια Του ὠθεῖ τόν ἄνθρωπο στό νά ἀναζητήσει ἄλλα στηρίγματα καί ἄλλου εἴδους προστασία καί «ἐξασφάλιση». Ἠ πρόταση τοῦ πονηροῦ καί τῆς διεφθαρμένης μας λογικῆς εἶναι ἕτοιμη: «Τά χρήματα. Τά χρήματα εἶναι τό πᾶν. Στηρίξου σ’ αὐτά. Κυνήγησέ τα…». Ἄν ὑποταχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ σύζυγος-πατέρας καί ἡ σύζυγος-μητέρα, καί ἀκολουθήσουν τήν ὑποβολή τοῦ πονηροῦ, τότε γεμίζουν μέ μέριμνες καί ἀγωνιώδεις φροντίδες. 

Τότε μπαίνουν στήν διαδικασία τοῦ νά γίνουν πλούσιοι ἤ τουλάχιστον νά ἔχουν μία «καλή δουλειά», γιά νά εἶναι «ἐξασφαλισμένοι αὐτοί καί τά παιδιά τους». Γίνονται ἔτσι δοῦλοι τῶν γήινων ἐπιθυμιῶν τους καί ὑπηρετοῦν τό μαμωνᾶ, δηλαδή τόν διάβολο καί τά πάθη (φιλαργυρία, φιληδονία καί φιλοδοξία). Ἔχουν κάνει πλέον ἄλλο Θεό. Πλανῶνται βέβαια ἄν νομίζουν ὅτι «πιστεύουν» ἀκόμη στόν ἀληθινό Θεό. 

Ἡ εἰρήνη ἀπό τήν οἰκογένεια ἔχει χαθεῖ πρό πολλοῦ, ἀφοῦ πρῶτα χάθηκε ἀπό μέσα τους. Οἱ ψυχές τους τώρα μία ἀγωνία ἔχουν:«Πῶς θά ἔχουν χρήματα ὅσο γίνεται περισσότερα». Ὁ νέος τους κύριος, ὁ Μαμωνᾶς, εἶναι πολύ ἀπαιτητικός· τούς θέλει ὁλόκληρους, «ψυχῇ καί σώματι» δοσμένους στήν ὑπηρεσία του. 

Ὁ Κύριος ὅμως μᾶς τό ξέκαθάρισε ὅτι δέν μποροῦμε νά δουλεύουμε σέ δύο κυρίους. «Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπηρετῆ συγχρόνως δύο κυρίους• διότι ἤ θὰ μισήση τὸν ἕνα καὶ θὰ ἀγαπήση τὸν ἄλλον ἤ θὰ προσκολληθῆ στὸν ἕνα καὶ θὰ καταφρονήση τὸν ἄλλο. Καὶ σεῖς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετῆτε τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλοῦτον• ἤ θὰ ἀγαπήσετε τὸν Θεὸν καὶ θὰ περιφρονήσετε τοὺς ἐπιγείους θησαυροὺς ἤ θὰ ὑποδουλωθῆτε εἰς αὐτοὺς καὶ θὰ καταφρονήσετε τὸν Θεόν»[4]. Ἐκεῖ πού εἶναι ὑποδουλωμένος κάποιος ἐκεῖ καί προσκυνᾶ, ἐκεῖ καί πιστεύει, ἐκεῖ καί λατρεύει. 

Ποῦ δίνουμε τό χρόνο μας , τή σκέψη μας καί τήν καρδιά μας; Στά χρήματα, στή μάταιη δόξα τῶν ἀνθρώπων, στίς ἡδονές; Αὐτά τότε εἶναι πού ἔχουμε ὡς θεούς, αὐτά προσκυνᾶμε, αὐτά λατρεύουμε, σ’ αὐτά πιστεύουμε, γι’ αὐτά μεριμνοῦμε, γι’ αὐτά ἀγωνιοῦμε…Αὐτά γίνονται αἰτία νά μήν ὑπάρχει ποτέ εἰρήνη στίς ψυχές τῶν συζύγων ὁπότε οὔτε καί στήν οἰκογένεια. 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς συμβουλεύουν νά ἐλευθερωνόμαστε ἀπό τίς ἀγωνιώδεις βιωτικές φροντίδες καί ἀπό τό κοσμικό φρόνημα σκεπτόμενοι τόν ἐπικείμενο θάνατό μας καί τήν ἄδηλο κρίση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἠσαΐας ὁ Ἀναχωρητὴςλέει χαρακτηριστικά: «Ἔχε μπροστὰ στὰ μάτια σου τὸν θάνατο, κάθε μέρα• συνεχῶς νὰ σκέπτεσαι τὸ πῶς θὰ χωριστεῖς ἀπὸ τὸ σῶμα σου, πῶς θὰ περάσεις ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους ποὺ θὰ σὲ συναντήσουν στὸν ἀέρα καὶ πῶς θὰ παρουσιαστεῖς ἐνώπιόν του Θεοῦ! Προετοιμάσου γιὰ ἐκείνη τὴ Φοβερὴ Ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία θὰ σὲ βρεῖ ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ, σὰν νὰ τὴν βλέπεις ἤδη ἀπὸ τώρα!»[5]. 

Οἱ βιοτικές μέριμνες μᾶς κάνουν νά ξεχνοῦμε τό πιό βέβαιο γεγονός τῆς γήινης ζωῆς μας, πού κάθε στιγμή μᾶς πλησιάζει ὅλο καί περισσότερο: τόν θάνατο… Κάθε βῆμα πού κάνουμε, μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πρέπει νά σκεπτόμεθα ὅτι εἶναι ἕνα βῆμα πού μᾶς φέρνει πλησιέστερα πρός τόν τάφο. 

Θά πρέπει συχνά νά ἐπισκεπτόμεθα τά κοιμητήρια γιά νά διδασκόμαστε ἀπό αὐτά τήν προσωρινότητα τῆς ζωῆς αὐτῆς. «Ἐὰν δὲν πρόκειται νὰ πεθάνουμε ποτέ», παρατηρεῖ ὁ μέγας ἱεροκήρυκας Ἠλίας Μηνιάτης, «ἀλλὰ πρόκειται νὰ ζήσουμε στὸν κόσμο αἰωνίως, ἂς εἶναι, ἂς γίνωμε δοῦλοι δικοί του γιὰ νὰ τὸν χαροῦμε. Ἄλλα ἐὰν εἴμαστε θνητοί, μία φούχτα χῶμα, καὶ σήμερα ἢ αὔριο πεθαίνουμε καὶ διαλυόμαστε, ἂν αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι πρόσκαιρος, «παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου»[6] λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἂν λοιπὸν ἐμεῖς ἐδῶ εἴμαστε διαβάτες καὶ ἡ πατρίδα μας εἶναι στὸν οὐρανό, ἂν ἐμεῖς ἔχουμε ἀφεντικὸ καὶ Πατέρα μόνο τὸν Θεό, ἂν στὸ ἅγιο Βάπτισμα Τοῦ ὑποσχεθήκαμε νὰ εἴμαστε πιστοί Του δοῦλοι, τότε τὸν Θεὸ ἂς ὑπηρετοῦμε «ἐξ ὅλης της διανοίας μας καὶ ἐξ ὅλης της ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης της ἰσχύος μας»[7]. 

Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά γίνουμε ὀκνηροί, ὅτι θά γίνουμε ἀδιάφοροι καί δέν θά κάνουμε αὐτά πού πρέπει, αὐτά πού μᾶς πληροφορεῖ ἡ συνείδηση καί ἡ λογική. Ἀντίθετα θά κάνουμε ὅ,τι πρέπει, ἀλλά χωρίς ἄγχος, χωρίς ἀγωνία. Καλλίτερα νά μήν γίνει ἡ ὅποια «δουλειά» παρά νά γίνει μέ ἄγχος, ἀγωνία, ψυχική ἀκαταστασία καί ταραχή τῆς ψυχῆς τῶν ἄλλων καί τῆς δικῆς μας. 

Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει νά ζητᾶμε συνεχῶς τήν Βασιλεία Του καί τήν δικαιοσύνη Του( δηλ. τήν σύνολη ἀρετή). Γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά βιοτικά θά φροντίσει Ἐκεῖνος. Ἐμεῖς θά προσπαθήσουμε νά Τόν ἔχουμε Βασιλιά μέσα μας καί Ἐκεῖνος θά μᾶς προσθέσει ὅλα αὐτά τά γήινα, πού σάν ἄνθρωποι γνωρίζει ὅτι χρειαζόμαστε: Τί θά φᾶμε δηλαδή, τί θά πιοῦμε, πῶς θά ζήσουμε, πόσα χρήματα θά ἔχουμε ἄν πρέπει νά ἔχουμε χρήματα κλπ., κλπ. 

Ἐμεῖς ἄς ζητᾶμε πάντοτε νά γίνεται τό θέλημά Του καί νά ἐπικρατεῖ ἡ ἀρετή στή ζωή μας, καί Ἐκεῖνος θά μᾶς δώσει ἕτοιμα ὅλα ὅσα χρειαζόμαστε γιά τήν βιολογική μας συντήρηση. «Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιωσύνην Αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα (τά βιοτικά) προστεθήσενται ὑμῖν». 

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://neataksi.blogspot.gr

Ο αληθινός Χριστιανός

“Νά εἶσαι πρῶτα ἐσύ ὁ ἴδιος, αὐτό πού θέλεις νά κάνεις στόν ἄλλον. Ἐάν θέλης νά διδάξης τά παιδιά, δίδαξε πρῶτα τά ἰδικά σου ἐν πνεύματι τοῦ Θεοῦ”.

Χριστιανός νά εἶσαι καί ὄχι μόνο νά φαίνεσαι! Ἰδού ἕνα ἀπό τά πρωταρχικά σου καθήκοντα. Τό ὄνομα Χριστιανός χωρίς χριστιανική ζωή εἶναι μία ὑποκρισία.

Χριστιανός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο, μιμεῖται τόν Κύριο Ἰησοῦ: μέ τά λόγια του, μέ τά ἔργα του καί μέ τίς σκέψεις του. Γιά τήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ χρειάζεσαι τήν ἁπλότητα.

Καθώς τό ὄνομα Ἀπόστολος μέ τό ὁποῖο ὠνομάσθηκε ὁ Ἰούδας, ὁ

ὁποῖος εἶχε λογισμούς, σχέδια καί ἄλλα κακά δέν τοῦ ἐμφανίσθηκαν, ὅταν ζοῦσε, ἐνώπιόν του τά αἰώνια βάσανα, ἔτσι ἀκριβῶς οὔτε καί ἐμεῖς δέν θά ἐξαγοράσουμε μέ μία παρόμοια παίδευσι τό ὄνομα Χριστιανός, ἐάν δέν ζήσουμε τήν ζωή μας κατά τόν νόμο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πτωχός εἶναι ὁ Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ζητεῖ πολλά καί τά προμη­θεύεται στόν κόσμο αὐτόν.

Κάθε Χριστιανός πρέπει νά σηκώνει τόν σταυρό του.

Ὁ πραγματικός χριστιανός ἠμπορεῖ νά λέγη μέ μία γεμάτη ἀπό χαρά καί τόλμη καρδιά, ἀκόμη καί στό κατώφλιο τοῦ θανάτου, πού πλησιάζει, νά λέγη: «Ποῦ εἶναι ἄδη τό κεντρί σου;»(Α΄Κορ.15,55). Ἐπειδή ζώντας στήν γῆ ὁ ἀληθινός χριστιανός ἀρνεῖται τίς ἀπολαύσεις, τά αἰσθήματα, ἀλλά ἀντίθετα μετά θάνατον αὐτός θά ἀξιωθῆ στόν οὐρανό τῶν θείων εὐεργεσιῶν πού τίς περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι: «μάτι δέν τίς εἶδε καί αὐτί δέν τίς ἄκουσε καί στήν καρδία ἀνθρώπου δέν ἀνέβηκαν». (Α΄Κορ.2,9). Αὐτά δέν εἶναι δυνατόν οὔτε ἐμεῖς νά τά φαντασθοῦμε, οὔτε νά παρουσιασθοῦν μπροστά μας.

Ὁ χριστιανός στήν γῆ δέχεται τήν παρηγορία τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἀδύνατον νά κυριαρχῆ κάποιος στά πάθη τῶν ἄλλων, ἐάν ὁ ἴδιος δέν ἐνίκησε τά ἰδικά του. Ἐάν εἶσαι κυβερνήτης τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, νά ἐνθυμῆσαι ὅτι γιά σένα εἶναι κυβερνήτης ὁ Θεός. Νά συμπεριφέρεσαι μ᾿ ἐκείνους πού σέ ὑπηρετοῦν, ὅπως θά ἐπιθυμῆς νά εἶναι ἀπέναντί σου ὁ Θεός.

Εἶναι καλλίτερα οἱ ὑπήκοοί σου νά σέ ἀγαποῦν, παρά νά σέ φοβοῦνται, διότι ἀπό τόν φόβο γεννᾶται ἡ ὑποκρισία καί τό ψέμμα, ἐνῶ ἀπό τήν ἀγάπη γεννᾶται ἡ ἀλήθεια.

Τό καθῆκον τῶν κυβερνώντων εἶναι νά σώζουν καί ὄχι νά παιδεύ­ουν. Αὐτός πού ὑποτάσσεται στόν κυβερνήτη του ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὑποτάσσεται στόν Θεό.

Ὀνομάζεσαι πατήρ τῶν παιδιῶν σου κατά σάρκα, νά εἶσαι καί πατήρ τους κατά πνεῦμα. Ὄχι μόνο νά κάνης τήν ἁπλῆ γέννησι σάν πατέρας, ἀλλά προπαντός νά τούς δώσης τήν καλή ἀγωγή στό πνεῦμα τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἔμαθες νά γεννᾶς παιδιά; Τώρα νά τά παιδαγωγήσης, ὅπως πρέπει γιά νά φέρης μέ ἀξία τό ὄνομα τοῦ πατρός.

Ὄχι μόνο ἡ κυοφορία τοῦ παιδιοῦ στήν κοιλιά σου σέ κάνει μητέρα, ἀλλά μία καλή χριστιανική ἀγωγή τῶν παιδιῶν σου. Ὁ πρῶτος λόγος πού πρέπει νά εἰπῆς στό παιδί σου νά εἶναι γιά τόν Θεό, στόν Ὁποῖον χαρίζεται καί τό πρῶτο χαμόγελο τοῦ παιδιοῦ σου.

Ὅταν γεννᾶται ἕνα παιδί, ἡ μητέρα δίνει στόν κόσμο ἕνα ἄνθρωπο καί στήν συνέχεια πρέπει δι᾿ αὐτῆς νά δώση ὁ οὐρανός ἕνα ἄγγελο. Ἡ πρώτη ἰδανική κατάστασις τῶν παιδιῶν ἐξαρτᾶται κατά μέγα μέρος ἀπό τήν ἠθική ἐπίδρασι τήν ὁποία ἔχει ἡ μητέρα ἐπάνω τους.

Δώστε μας τίς καλύτερες μητέρες (ταπεινές καί πιστές στόν Θεό) καί θά σᾶς δώσουμε τούς καλλίτερους ἀνθρώπους.

Δέν ὑπάρχει καμμία ἀνώτερη τέχνη ἀπό τήν τέχνη τῆς ἀγωγῆς. Ὅ,τι ἀγωγή θά δώσουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, στήν νηπιακή τους ἡλικία, ἀπ᾿ αὐτή συνήθως θά ἐξαρτηθῆ, ἄν θά γίνουν εὐάρεστα ἤ μισητά στόν Θεό, ἀγγελικά ἤ διαβολικά, μ᾿ αὐτό τόν τρόπο καί θά ζήσουν. Οἱ γονεῖς θά τιμωρηθοῦν ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά καί γιά τά παιδιά τους, τά ὁποῖα δέν τά ἀνέθρεψαν μέ τόν πνεῦμα τῆς εὐλαβείας καί τῆς πίστεως στόν Χριστό. Γονεῖς οἱ ὁποῖοι δέν μεγαλώνουν τά παιδιά τους ὅπως πρέπει, δηλαδή χριστιανικά, τά γεννοῦν μόνο γιά μία παροδική ζωή, σωματική καί τούς ἀνοίγουν τήν πόρτα γιά τόν αἰώνιο θάνατο, τήν κόλασι.

Νά εἶσαι πρῶτα ἐσύ ὁ ἴδιος, αὐτό πού θέλεις νά κάνης στόν ἄλλον. Ἐάν θέλης νά διδάξης τά παιδιά, δίδαξε πρῶτα τά ἰδικά σου ἐν πνεύματι τοῦ Θεοῦ.

από το βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ” – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ,

ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, (1910-1989)

https://simeiakairwn.wordpress.com

Μόνο ἡ Ἐκκλησία μᾶς θεραπεύει ἀληθινά. Μᾶς ἀπαλάσσει ἀπό τά πάθη καί τήν κατάθλιψη

Ἀπό τή στιγμή τῆς πτώσεως καί κατόπιν, μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τοῦ Χριστοῦ θεραπεύει τόν ἄνθρωπο. Ἀλλοίμονο! … 

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν φυλάξαμε τόν θησαυρό τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Ἁγίου Χρίσματος. 

Πέσαμε οἰκτρά στό βόθρο τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας καί τῆς κενοδοξίας. Αἰτία τῆς πτώσης μας ἡ κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου, τῆς ἐλευθερίας μας. Ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε στήν φιλαυτία, στόν ἐγωισμο. Ἡ λήθη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄγνοια καί ἡ ραθυμία μᾶς κυρίευσαν. 

Ἡ Ἐκκλησία σάν στοργική νοσοκόμα-μάννα ἀνέλαβε ρόλο θεραπευτικό. Μᾶς ζωογονεῖ μέ τή μετάνοια καί τήν προσευχή Της, μέ τά ἅγια Μυστήρια καί τήν ἀσκητική Της θεραπευτική ἐπιστήμη. 

Χωρίς αὐτά εἶναι ἀδύνατο νά θεραπευθεῖ ἡ πεσμένη ἀνθρώπινη φύση, ἡ γεμάτη ἀπό τά λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα» ψυχή (κατάθλιψη, φοβίες, ἀνασφάλειες κ.λ.π.). Χωρίς τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη δέν μπορεῖ νά ἔχει ὑγεία καί τό καταρρακωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη - Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)

http://paraklisi.blogspot.gr

Σημεία των καιρών

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ''ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ''

megasfilippos

Τότε ακούω, αδελφέ μου, τον Τίμιο Πρόδρομο με γλυκιά και ήρεμη φωνή να μου λέει…

Θαυμαστό περιστατικό, το οποίο διηγείται ο μακαριστός Γέρο-Βησσαρίων της Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου!

-Γέρο-Βησσαρίων, αν αγαπάς μου λέγεις και κάποιο άλλο θαύμα που έγινε σ’ αυτή την εκκλησία, και πως είδες τον Τίμιο Πρόδρομο ζωντανό και μίλησες μαζί του;

Ο γερο-Βησσαρίων μειδίασε λίγο, και άρχισε με την συνηθισμένη του απλότητα να λέει: 

-Αυτό που μου λες έγινε ύστερα από δύο χρόνια (1918) και άκουσέ το αφού το θέλεις.

Εσύ μυλωνάς έκανες και ξέρεις ότι πολλές φορές μαζεύονται πολλοί στο μύλο. Μια ημέρα λοιπόν δύο χωρικοί ήλθαν στα παζάρια και ο ένας αγόρασε τη φοράδα του άλλου.

Εκείνος που την αγόρασε, πήγε στην εκκλησία και προσκύνησε (σ. ο γ. Βησσαρίωνας ήταν τότε οικονόμος στο Μετόχι αγιορείτικης μονής στα Μαριανά Χαλκιδικής). Άφησε, μάλιστα, μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε να ανάψω ένα κερί. Εγώ άναψα το κερί, είδα και τα χρήματα που ήταν αρκετά, δεν τα πήρα, τα άφησα μπροστά στην εικόνα. Κατά το βράδυ πήγα να ανάψω τα καντήλια και βλέπω να λείπουν τα χρήματα. Μα δεν το ξέρεις πόση στενοχώρια μου ήλθε. Ο πειρασμός με σκλήρυνε και εμένα και, όπως κουβεντιάζουμε μαζί, πήγα μπροστά στην εικόνα του αγίου και του λέω:

– Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ; Γιατί αφήνεις και σου παίρνουν τα χρήματα μπροστά από την εικόνα σου;

Ααααα, δεν σου ανάβω καντήλι. Έτσι γερο-Λάζαρε, άναψα μόνο της Παναγίας το καντήλι και έφυγα. Ναι αλλά μέσα μου όμως η καρδιά μου χτυπούσε λιγάκι. Επήγα στον μύλο, ανέβηκα επάνω στο σπίτι, έφαγα λίγο ψωμί, αλλά συγχυσμένος. Θυμόμουνα ότι το καντήλι του αγίου το είχα σβηστό, αλλά ο κοτσονούρης δεν με άφηνε, πολύ με εσκλήρυνε. Έλεγα μέσα μου: «Αϊ να δούμε τι θα γίνει. Δεν το ανάβω το καντήλι απόψε».

Εκοιμήθηκα, λοιπόν, αδελφέ μου, με τη σύγχυση που είχα, όμως επέμεινα στη γνώμη μου. Έτυχε να είναι πανσέληνος, το φεγγάρι σαν ήλιος και από το παράθυρο του κελλιού μου έμπαινε μέσα το φως. Καθώς λοιπόν κοιμόμουνα μόνος μου-διότι άλλον συνοδεία τότε δεν είχα- κατά τα μεσάνυχτα αισθάνομαι μια σκουντιά. Ξυπνώ και βλέπω έναν γίγαντα μπροστά μου, με τα μαλλιά ξέπλεκα. Από τον φόβο μου άρχισα να τρέμω και μόλις μπόρεσα να του πω:

-Πως ήλθες εδώ;

Σε απάντησή μου, μου λέει σε ύφος σοβαρό:

– Το πώς ήρθα μη ρωτάς, αλλά πες μου γιατί δεν ανάβεις το καντήλι;

Και αμέσως με πολύ φόβο, με φωνή που έτρεμε, με δάκρυα στα μάτια, λέω:

-Να με σχωρέσεις , άγιε. Έσφαλα.

Τότε του έβαλα τρεις μετάνοιες κλαίγοντας στα ποδάρια του και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει.

Ενώ μου τα διηγούνταν αυτά ο γερο-Βησσαρίων, άρχισε από την κατάνυξη να κλαίει μπροστά μου. Αφού του πέρασε, εξακολούθησε:

-Τότε ακούω, αδελφέ μου, τον Τίμιο Πρόδρομο με γλυκιά και ήρεμη φωνή να μου λέει:

-Παιδί μου Βησσαρίων, λες ότι δεν είμαι εδώ; Και αν εγώ δεν είμαι εδώ, τότε ποιος σε φυλάγει εδώ τόσα χρόνια, σ’ αυτή την ερημιά από τους ληστές και τα άλλα κακοποιά στοιχεία; (Και πάλι άρχισε να κλαίει ο π.Βησσαρίων από τη συγκίνηση και την ευλάβειά του προς τον Τίμιο Πρόδρομο).

-Άγιέ μου, του λέω, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις, δεν το ξανακάμω.

-Πήγαινε ν’ ανάψεις το καντήλι στην εικόνα μου, και να το κηρύττεις και στους άλλους ότι κάνουν θαύματα οι εικόνες, διότι πολλοί εδώ άρχισαν να λένε ότι δεν θαυματουργούν οι εικόνες.

Αυτά μου είπε και έγινε άφαντος. Εγώ εκείνη την ώρα πήγα στην εκκλησία κα ω του θαύματος! Βλέπω όλα τα χρήματα στον ίδιο τόπο, όπως ήταν, μπροστά στην εικόνα του Αγίου! Ποιος να ξέρει τι λαχτάρα να τράβηξε εκείνος ο κλέπτης και τα έφερε αυτήν την ίδια νύχτα τα χρήματα στην Εικόνα.

Τέλος τον ρώτησα:

-Τι ενδύματα φορούσε ο Τίμιος Πρόδρομος;

-Να, όπως τον βλέπεις στην εικόνα με την προβειά. Αλλά τέτοιο ψηλό άνθρωπο δεν είδα άλλον στη ζωή μου.

Μα τι να σου πω! Άνδρας πελώριος, γίγαντας.

-Σε πιστεύω, του λέω, διότι και ο Χριστός μας λέει στο Ευαγγέλιο «ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού», πρωτίστως αυτό το είπε ο Κύριος για το πλήθος των αρετών του και τη μεγάλη αγιοσύνη του. Όμως αυτό ισχύει και για τη σωματική του διάπλαση, γιατί τα λόγια του Κυρίου και τα δύο περιλαμβάνουν.

από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ» – ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

https://simeiakairwn.wordpress.com

Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Τίμιον Πρόδρομον τοῦ Χριστοῦ

῾Ο ἱερεύς:

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

῾Ο ᾿Αναγνώστης:

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ῞Οτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. ᾿Εκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. ᾿Εμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχὴ μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου. Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ᾿Ακουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι ὅτι πρὸς Σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου. ᾿Εξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον. Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. ῞Ενεκεν τοῦ ὀνόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου. Καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι....

Εὐθὺς εἰς ῏Ηχον δ´.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου (τετράκις).

Καὶ τὸ Τροπάριον. ῏Ηχος δ´.

῾Ο ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῶ…

῾Ο τοῦ Κυρίου μεγαλώνυμος Κήρυξ καὶ ᾿Αποστόλων ἡ κρηπὶς ᾿Ιωάννη, θεομιμήτως πάριδε Πανάγιε, ἅπαντα τὰ πταίσματα, τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου· ρῦσαι ἐκ παντοίων με καὶ ποικίλων κινδύνων, καὶ τὸν κοινὸν ἱλέωσαι Θεόν, ἵνα ἐν κρίσει παράσχῃ μοι ἄφεσιν.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων, σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον. ῞Οθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας χαίρων, εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ῞ᾼδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.

Οὐ σιωπήσωμεν ποτὲ Θεοτόκε τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμὸς Ν´

’Ελέησόν με ὁ Θεός κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. ᾿Επὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με, ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. ᾿Ιδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. ᾿Ιδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. ᾿Ακουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. ᾿Απόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ Πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ ῞Αγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. ᾿Απόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ Πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσιν. Ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. ῞Οτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. ᾿Αγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη ῾Ιερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

῾Ο Κανών.

῏Ηχος πλ. δ´.

᾿Ωδὴ Α´. ῾Υγρὰν διοδεύσας…

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Δεινῶν με χειμάζουσι λογισμοί, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, Κυρίου, ἐκ πάσης νόσου καὶ βλάβης με λύτρωσαι.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας ἐμπιμπλῶσαί μου τὴν ψυχήν, εἰρήνευσον, Μάκαρ, ταῖς πρεσβείαις, ταῖς πρὸς Θεόν σου, Προφῆτα καὶ σῶσόν με.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τὸν γῆς καὶ θαλάσσης καὶ οὐρανοῦ, Ποιητὴν ἁπάντων ἀοράτων καὶ ὁρατῶν ὡς Αὐτὸν βαπτίσας ἐκδυσώπει, ἐκ πάσης νόσου καὶ βλάβης ρυσθῆναί με.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Νοσοῦντα τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν, ἐπισκοπῆς θείας καὶ προνοίας τῆς παρὰ σοῦ, ἀξίωσον μόνη Θεομῆτορ, ὡς ἀγαθὴ ἀγαθοῦ τε λοχεύτρια.

᾿Ωδὴ Γ´. Οὐρανίας ἁψίδος.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Προστασίαν καὶ σκέπην, τὴν σὴν ἀεὶ δίδου μοι, ἐπικαλουμένῳ Προφῆτα, σὺ με κυβέρνησον, ταῖς ἱκεσίαις σου, τὸν ἀσφαλῆ πρὸς λιμένα, καὶ δεσμῶν με λύτρωσαι τοῦ πολεμήτορος.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

῾Ικετεύω, Προφῆτα, τὸν ψυχικὸν τάραχον, καὶ τὰς προσβολὰς τῶν δεινῶν νόσων πάντοτε ἐπερχομένας μοι, ἐξ ἐμοῦ, Πρόδρομε, τάχει, μακρὰν ἀποδίωξον ταῖς ἱκεσίαις σου.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Χαλεπαῖς ἁμαρτίαις, καὶ νοσεροῖς πάθεσι, περικλυζομένῳ, Προφῆτα, σύ μοι βοήθησον, ὑπὸ τὴν σκέπην σου, ὁλοτελῶς προσφυγόντι, καὶ θερμῶς κραυγάζοντι, σῶσόν με Πρόδρομε.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Εὐεργέτην τεκοῦσα, τὸν τῶν καλῶν αἴτιον, τῆς εὐεργεσίας τὸν πλοῦτον, πᾶσιν ἀνάβλυσον· πάντα γὰρ δύνασαι, ὡς δυνατὸν ἐν ἰσχύι τὸν Χριστὸν κυήσασα, Θεομακάριστε.

Διάσωσον ἐκ πάσης νόσου Πρόδρομε τοῦ Σωτῆρος, τοὺς ὑπὸ τὴν σκέπην σου καταφεύγοντας, καὶ λύτρωσαι αἰωνίων βασάνων.

’Επίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

῏Ηχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

῾Ως θεῖον θησαύρισμα, ἐγκεκρυμμένον τῇ γῇ, Χριστὸς ἀπεκάλυψε, τὴν κεφαλήν σου ἡμῖν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε. Πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῇ ταύτης εὑρέσει, ἄσμασι θεηγόροις, τὸν Σωτῆρα ὑμνοῦμεν, τὸν σώζοντα ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς, ταῖς ἱκεσίαις σου.

᾿Ωδὴ Δ´. Εἰσακήκοα Κύριε.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ὁ τὸν εἰρηνάρχην βαπτίσας Κύριον, ταῖς πρεσβείαις σου κατεύνασον, καὶ εἰς γῆν πραέων με ἐνόρμισον.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Εὐσπλαγχνίας τὸ πέλαγος, ὁ ἀνυποστόλως κηρύξας ἅπασι, καθικέτευε σοῦ δέομαι, τῶν βασάνων ὅπως λυτρωθείημεν.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

’Απολαύοντες, Πρόδρομε, τῶν σῶν δωρημάτων σοὶ χαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ τῆς σῆς τρυφῶντες ἀντιλήψεως.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε, Πανύμνητε, δυσχερείας πάσης ἐκλυτρούμεθα.

᾿Ωδὴ Ε´. Φώτισον ἡμᾶς.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Πλήρωσον ἡμῶν, τὰς αἰτήσεις τῶν τιμώντων σε, ὁ τοῦ ἀδύτου τὴν ὑφήλιον φωτὸς πληρώσας τῷ κηρύγματί σου, Πρόδρομε.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Λύτρωσον ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ αἰωνίαν κηρύξας, λύτρωσιν, καὶ τὴν εἰρήνην τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Λῦσον τῶν δεινῶν νοσημάτων τὴν ἀσθένειαν, τῶν πρεσβειῶν τῶν σῶν τῇ θερμότητι, ὁ τὸν Σωτῆρα βαπτίσαι φανεὶς ἐπάξιος.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

῎Ιασαι ῾Αγνή, τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθένειαν, ἐπισκοπῆς σου ἀξιώσασα, καὶ τὴν ὑγείαν ταῖς πρεσβείαις σου παράσχου μοι.

᾿Ωδὴ Στ´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ἐξάρπασον, ἀφθαρσίαν μοι διδοὺς ἀπολαύειν, ἐκ πειρασμῶν καὶ κινδύνων παντοίων, καὶ ἐξ ἐφόδου τῶν νόσων ἐξαίρων με· δεήσεσι σαῖς, Βαπτιστά, ἐν Κυρίῳ καὶ σῶσόν με δέομαι.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Προστάτην σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ θερμὸν ἐν περιστάσεσι πρέσβυν, καὶ πειρασμῶν διαλύοντα νέφος, καὶ πᾶσαν νόσον καὶ βλάβην ἐλαύνοντα· καὶ δέομαι ὁ δυσμενής, ἐκ φθορᾶς τῶν παθῶν μου ρυσθῆναι με.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

’Εν λάκκῳ ἁμαρτιῶν ἐμπέπτωκα, καὶ αὐτοῦ ἀναδραμεῖν οὐκ ἰσχύω· ἀλλ’ ὁ Θεὸν τὸν ἐκ λάκκου λεόντων, βαπτίσας πάλαι προφήτην ῥυσάμενον, λιτάνευε ἵν’ ἐξ αὐτοῦ, ἀναγάγῃ με Τίμιε Πρόδρομε.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

῾Ως τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ ψυχῶν σε παντελῆ σωτηρίαν, καὶ πλατυσμὸν ἐν ταῖς θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ φωτί σου ἀεὶ ἀγαλλώμεθα· ὦ Δέσποινα καὶ νῦν ἡμᾶς τῶν παθῶν καὶ κινδύνων διάσωσον.

Διάσωσον ἐκ πάσης νόσου, Πρόδρομε τοῦ Σωτῆρος, τοὺς ὑπὸ τὴν σκέπην σου καταφεύγοντας, καὶ λύτρωσαι αἰωνίων βασάνων.

῎Αχραντε ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παρρησίαν.

῾Ο ῾Ιερεὺς μνημονεύει ὡς ἔθος.

Εἶτα τὸ Κοντάκιον.

῏Ηχος β´. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Προφῆτα Θεοῦ καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ρόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὑράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.

Προκείμενον. ῏Ηχος δ´.

Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.

Στίχος. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει.

Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.

Εὐαγγέλιον

᾿Εκ τοῦ κατὰ ᾿Ιωάννην (Α´ 29-34).

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ βλέπει ὁ ᾿Ιωάννης τὸν ᾿Ιησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτόν, καὶ λέγει· ῎Ιδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Οὗτός ἐστι περὶ οὗ ἐγὼ εἶπον· ᾿Οπίσω μου ἔρχεται ἀνήρ, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν· κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν· ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τῷ ᾿Ισραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων. Καὶ ἐμαρτύρησεν ᾿Ιωάννης λέγων. ῞Οτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ’ αὐτόν· Κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ’ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ᾿Εφ’ ὂν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ’ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. Κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι.

Ταῖς τοῦ Σοῦ Προδρόμου πρεσβείαις, ᾿Ελεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων.᾿Αμήν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, ᾿Ελεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

’Ελεῆμον ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Προσόμοιον. ῏Ηχος πλ. β´

῞Ολην ἀποθέμενοι.

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, ψυχῆς ἐμῆς θυμηδία, δέξαι Πανακήρατε, τὴν προσφερομένην σοι ἱκεσίαν μου, θλῖψις γὰρ ἔχει με καὶ δεινὰ παντοῖα, ᾿Ιωάννη μεγαλώνυμε, σῶσον τὸν δοῦλόν σου, καὶ χειρὸς τοῦ δράκοντός με ἐξάρπασον, καὶ τούτου τῶν παγίδων νῦν, ὡς εὐσυμπαθὴς ἐλευθέρωσον, πρεσβείαν προσάγων, καθὸ κοινὸς μεσίτης πρὸς Θεόν, καὶ πάσης νόσου ἐκλύτρωσαι τὸν αὐτοκατάκριτον.

῾Ο ἱερεύς·

Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου…

᾿Ωδὴ Ζ´ . Οἱ ἐκ τῆς ᾿Ιουδαίας.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τῆς ᾿Αδὰμ ἁμαρτίας τὸ χειρόγραφον, Λόγον τὸν διαῤῥήξαντα, ἐν ρείθροις ᾿Ιορδάνου κραυγάζων ὑπεδέξω, ᾿Ιωάννη Πανεύφημε· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Θελητὴν τοῦ ἐλέους, τὸν φιλάνθρωπον, Μάκαρ, ὑπὲρ τῶν δούλων σου, δυσώπει τῶν πταισμάτων καὶ νόσων ἰοβόλων, λυτρωθῆναι τοὺς ψάλλοντας· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Θησαυρὸν σωτηρίας καὶ γαλήνιον ὅρμον, καὶ ἐν κινδύνοις ταχὺν προστάτην τοῖς καλοῦσιν, εἰδότες σε βοῶμεν, τὸ κλυδώνιον στόρεσον, ἀσθενειῶν, Βαπτιστά, ταῖς ἱκεσίαις σου.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Σωμάτων μαλακίας καὶ ψυχῶν ἀρρωστίας, Θεογενήτρια, τῶν πόθῳ προσιόντων τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ, θεραπεύειν ἀξίωσον, ἡ τὸν Σωτῆρα Χριστὸν ἡμῖν ἀποτεκοῦσα.

᾿Ωδὴ Η´. Τὸν Βασιλέα.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τοὺς βοηθείας τῆς παρὰ σοῦ δεομένους, μὴ παρίδῃς, Προφῆτα, βοῶντας καὶ ἐξαιτουμένους τὴν σὴν ἐπιστασίαν.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τῶν ἰαμάτων τὸ δαψιλὲς ἐπιχέεις, τοῖς πιστῶς ὑμνοῦσί σε, Προφῆτα, καὶ ἀνευφημοῦσι, Παμμάκαρ ᾿Ιωάννη.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τῆς σωτηρίας τὸν ἀρχηγὸν ἱκετεύων, τὸν Χριστόν, Προφῆτα, μὴ ἐλλίπῃς ὅπως ἐκ βασάνων ῥυσθῶμεν αἰωνίων.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Τῶν πειρασμῶν σὺ τὰς προσβολὰς ἐκδιώκεις, καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους, Παρθένε, ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

᾿Ωδὴ Θ´. Κυρίως Θεοτόκον.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Ροήν μου τῶν δακρύων μὴ ἀποποιήσῃς, ὁ ἐν ροαῖς ᾿Ιορδάνου τὸν πάντων Θεόν, συγκαταβάντα βαπτίσας, ὃν μεγαλύνομεν.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Κακώσεως δαιμόνων, τῆς ἀδιαλείπτως ἐκπιεζούσης Προφῆτά με λύτρωσαι, καὶ ἐπηρείας τῆς τούτων δεῖξον ἀνώτερον.

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

’Ισχὺς καὶ θεραπεία, τῇ ἐξ ἀκρασίας καὶ χαλεπῆς ἁμαρτίας, Προφῆτα γενοῦ, κεκακωμένῃ ψυχῇ μου, ἵνα γεραίρω σε.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα.

Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.

῎Αξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

῎Αγονον καὶ ἄκαρπον τὴν ψυχήν, κέκτημαι, Παμμάκαρ, φύλλα μόνον ἄνευ καρπῶν, ἔρημον ἁπάσης ἀγαθῆς ἐργασίας, Προφῆτα, ἀρετῶν με δεῖξον καρπούμενον.

Βαπτιστὰ καὶ Πρόδρομε τοῦ Χριστοῦ, λύχνε φαεσφόρε, ἱκετεύω σε ἐκτενῶς, λύχνον ἄναψόν μου ψυχῆς τῆς ταλαιπώρου· ἐσκοτισμένην οὖσαν σὺ καταλάμπρυνον.

Δέομαι, Προφῆτα καὶ Βαπτιστά, μὴ μὲ ὑπερίδῃς, τὸν ἀνάξιον πρεσβευτήν, καταβαπτισθέντα τοῖς πάθεσι τοῦ βίου, καὶ ἐν βορβόρῳ ὄντα σὺ ἐξανάστησον.

Πρέσβευε Προφῆτα πρὸς τὸν Θεόν, ὑπὲρ τοῦ λαοῦ σου καὶ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν καταφευγόντων τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ, καὶ ῥῦσαι πάσης νόσου καὶ περιστάσεως.

Δέσποινα καὶ Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσῃς πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα· ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, γενοῦ μεσίτρια.

῾Ο ᾿Αναγνώστης·

῞Αγιος ὁ Θεός. ῞Αγιος ἰσχυρός. ῞Αγιος ἀθάνατος. ᾿Ελέησον ἡμᾶς.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.

Παναγία Τριὰς ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, Δέσποτα συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν. ῞Αγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.᾿Αμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου. ᾿Ελθέτω ἡ Βασιλεία Σου. Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν. Καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

῾Ο ἱερεύς· ῞Οτι Σοῦ ἐστιν…

῾Ο ῾Ιερεὺς μνημονεύει ὡς ἔθος.

᾿Εν τῇ ᾿Απολύσει, προσκυνοῦντες τὴν ἁγίαν Εἰκόνα,

ψάλλομεν τὸ παρὸν Προσόμοιον

῏Ηχος β´. ῞Οτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν…

Σπεῦσον ἐξελοῦ με πειρασμῶν, Πρόδρομε Κυρίου Παμμάκαρ, καθικετεύω σε, μάτην γὰρ κεκίνηνται οἱ πολεμοῦντές με, κατ’ ἐμοῦ πικροὶ δαίμονες, ζητοῦντες ἁρπάσαι τὴν ψυχὴν τοῦ δούλου σου, ὥσπερ στρουθίον οἰκτρόν. Μή με καταλίπῃς εἰς τέλος, γνώτωσαν δὲ μᾶλλον, Προφῆτα, ὅτι σύ μου πέλεις καταφύγιον.

Δέσποινα, πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

῾Ο ἱερεύς:

Δι᾿ εὐχῶν τῶν ῾Αγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

᾿Αμήν.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο άγιος Ιωάννης ο πρόδρομος και βαπτιστής του Χριστού είναι λαϊκός άγιος, γι’ αυτό και πολύ διαδεδομένη η ονοματοδοσία, ώστε να υπάρχει και λαϊκή παροιμία, ασφαλώς άστοχη, «σπίτι δίχως Γιάννη προκοπή δεν κάνει»! Ο τρόπος, με τον οποίο προσεγγίζουμε τα προβαλλόμενα από την Εκκλησία μηνύματα, μέσω των ακολουθιών, κατά το δωδεκαήμερο από τα Χριστούγεννα ως τα Θεοφάνεια, δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε στο πρόσωπο, το οποίο αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης του Θεού προς τους ανθρώπους.

Ο άγιος Ιωάννης υπήρξε καρπός προσευχών επί μακρόν ατέκνου ζεύγους. Όσοι δεν ζήσαμε τη λαχτάρα να αποκτήσουμε τέκνα, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε αυτή. Σήμερα ο άκρατος ατομισμός οδηγεί στη θανάτωση πλήθους εμβρύων! Παράλληλα τα άτεκνα ζεύγη, παρά την επιστημονική πρόοδο που επέτυχε την τεχνητή γονιμοποίηση, αυξάνουν διαρκώς και αντιμετωπίζουν δυσχερέστατα στην επίλυσή τους προβλήματα στην προσπάθεια να υιοθετήσουν τέκνο. Και η κοινωνία, η άκρως υποκριτική, σπεύδει να καυτηριάσει επιδερμικά κάθε σκάνδαλο κυκλώματος παράνομης υιοθεσίας, στο οποίο εμπλέκονται φτωχοί γονείς, συνήθως πολύτεκνοι και περιθωριακοί, γιατροί, νοσηλευτές, νομικοί και συμβολαιογράφοι!

Για τον άγιο προφήτευσε κατά τη γέννησή του ο πατέρας του, ο αρχιερέας Ζαχαρίας, τονίζοντας πως θα διήγε άκρως ασκητικό βίο χωρίς να γευθεί ποτέ οινοπνευματώδη. Στα Ευαγγέλια τον συναντούμε μετά παρέλευση 30 περίπου ετών, στην περιοχή του Ιορδάνη, να διάγει βίο ασκητικότατο. Αν κάποιος απομακρυνθεί λίγο από τις όχθες του εισέρχεται σε αφιλόξενη ερημική περιοχή χωρίς παρηγοριά. Ένδυμά του ήταν τεμάχιο από δέρμα καμήλας, το οποίο συγκρατούσε στο σώμα του δερμάτινη ζώνη. Τροφή του ήταν ακρίδες και μέλι άγριο. Για το πρώτο διίστανται οι ερμηνευτές. Άλλοι δέχονται ότι τροφή του ήταν αποξηραμένα έντομα, ενώ άλλοι τρυφερές άκρες φυτών της περιοχής. Ό,τι από τα δύο δεχθούμε, δεν αποκλίνουμε από την άκρα ασκητικότητα του Προδρόμου.

Ποιο το χαρακτηριστικό του Ιωάννου, που προσήλκυε πλήθος κατοίκων των Ιεροσολύμων αλλά και άλλων οικισμών; Προφανώς η αγνότητα και η αγιότητα του βίου. Ακόμη και σήμερα, που επιχειρείται άνευ προηγουμένου αποϊεροποίηση των πάντων, ο άγιος συγκινεί με τον συνεπέστατο βίο του. Ο απλός λαός, που πίστεψε ότι ο Ιωάννης ήταν απεσταλμένος από τον Θεό προφήτης βαπτίζονταν στα νερά του Ιορδάνη και ζητούσαν συμβουλές για την εναρμόνιση του βίου τους. Στους καλοκάγαθους, που ίσως βίωναν τη βεβαιότητα της σωτηρίας τους, μέσω της εφαρμογής όλων των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου, ζητούσε κάτι, που εμείς οι χριστιανοί θέλουμε να αγνοούμε: «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω». Αυτό συνιστά σαφώς υπέρβαση του χρέους απόδοσης της δεκάτης, που όριζε ο μωσαϊκός νόμος, τόσο για τις τροφές, όσο και για τα ενδύματα. Σήμερα οι χριστιανοί, πονηρά σκεπτόμενοι, αρκούμαστε στην εφαρμογή του μη ισχύοντος πλέον μωσαϊκού νόμου, αν δεν παραβαίνουμε και εκείνου τις διατάξεις. Στην προσπάθειά μας προς αυτοδικαίωση μουρμουρίζουμε: Πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Ο άγιος Ιωάννης δίνει αποστομωτική απόκριση: Με τη μίμηση του τρόπου βιοτής μου. Τότε εμείς στρέφουμε την πλάτη, όπως και κάποιοι μαθητές την έστρεψαν στον Χριστό, τονίζοντας: Σκληρός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούσει (για να τον εφαρμόσει);

Εκκοσμικευόμενοι, με την πάροδο του χρόνου, οι μαθητές του Χριστού άρχισαν να αποδέχονται επιλεκτικά μέρος των ευαγγελικών εντολών, προκειμένου να απολαμβάνουν τα του βίου «αγαθά» και προκάλεσαν την ακραία κοινωνική αδικία (ναι οι «χριστιανοί»!), με συνέπεια τρομακτικό πλήθος συνανθρώπων μας να υποφέρει εξ αιτίας της πλεονεξίας μας. Και είναι τόση η κατάπτωσή μας, ώστε, τώρα πλέον που δοκιμαζόμαστε ως λαός από τους άρπαγες, με τους οποίους συνοδοιπορούσαμε επί δεκαετίες, να έχει το θράσος να μας συμβουλεύει τη λιτότητα κάποιος υπουργός, που στον βίο του δεν τη γεύθηκε στο ελάχιστο! Τον θυμόμαστε; Δεν πέρασε παρά ένα μόνον έτος από τότε! Ο Απόστολος Παύλος είχε προφητεύσει ότι μετά πάροδο καιρού «γόητες προκόψουσιν επί τα χείρω πλανώντες και πλανώμενοι»!

Στον Ιωάννη όμως προσέτρεχαν και άλλοι υπό το βάρος των ενοχών, όπως τελώνες εκμεταλλευτές και στρατιωτικοί καταπιεστές. Ζητούσαν και αυτοί συμβουλές. Και ο άγιος του Θεού χωρίς χρήση σκληρής γλώσσας, και αυτό είναι το άκρως εντυπωσιακό, αφού τους βάπτιζε, τους συμβούλευσε να μην είναι πλεονέκτες και άρπαγες. Θα επισημάνει ειρωνικά κάποιος: Και τον άκουγαν εκείνοι; Ασφαλώς όχι όλοι. Κάποιους όμως καθώς και πόρνες προετοίμασε, ώστε να συντρώγουν με τον Χριστό ακούγοντας και εφαρμόζοντας την απαράμιλλη διδασκαλία του. Ένας από αυτούς, ο Ματθαίος, έγινε στη συνέχεια μαθητής του Χριστού. Κάποιος άλλος, ο Ζακχαίος, ταπεινώθηκε σκαρφαλώνοντας σε δένδρο, για να αντικρίσει τον Χριστό. Και οι δύο έλαβαν σημαντικότατες αποφάσεις. Η μετάνοια, η ακατανόητη με το «πνεύμα» του κόσμου, είναι η πεμπτουσία της διδασκαλίας του Χριστού! 

Επισκέπτονταν και οι Φαρισαίοι τον Ιωάννη. Όχι βέβαια επειδή αισθάνονταν την ανάγκη να ακούσουν λόγο παρηγοριάς και, προπάντων, φώτισης αυτοί που ζούσαν με την καύχηση της γνώσης και τήρησης του νόμου. Τους είλκυε η ζήλεια από τη συρροή του πλήθους, του πλήθους που ποτέ δεν είχαν καταφέρει οι ίδιοι να ελκύσουν παρά την εξουσία τους και τις κατά καιρούς απειλές για τιμωρία του Θεού! Ο άγιος γι’ αυτούς χρησιμοποιούσε εντελώς διαφορετική γλώσσα. Έφθασε να τους αποκαλέσει γεννήματα από οχιές, που ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι αναπαύουν με τα πλήρη υποκρισίας έργα τους τον Θεό. Αν και τους κάλεσε σε μετάνοια αυτοί παρέμειναν αμετανόητοι, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Χριστός επανέλαβε τις επικρίσεις εναντίον τους, με συνέπεια το πάθος τους να τους οδηγήσει να τον παραδώσουν στους Ρωμαίους, που τόσο οι ίδιοι μισούσαν, με την κατηγορία της αντιποίησης αρχής!

Επισκέφθηκε τον Ιωάννη και ζήτησε να βαπτιστεί από αυτόν και ό ίδιος ο Λόγος του Θεού! Αυτό το μεγαλειώδες συμβάν ευτελίζεται στην «αναπαράστασή» του κατά τον αγιασμό των υδάτων παρουσία πλήθους αρχόντων, που εκτελούν αγγαρεία και οι οποίοι, αν και ψηφίζουν νόμους ενάντιους προς το θέλημα του Θεού, δεν ακούν το «ουκ εξεστί σοι»!

Ο Ιωάννης δεν δίστασε να στραφεί και κατά της κοσμικής εξουσίας, όταν αυτή προκλητικά παρέβη τον νόμο του Θεού. Το «ουκ εξεστί σοι» από την έρημο του Ιορδάνη έφθανε στα ανάκτορα του Ηρώδη και τάραζε τόσο τον ίδιο, όσο και την Ηρωδιάδα. Παρά την απόλυτη εξουσία, που ασκούσε, ως εντολοδόχος του αυτοκράτορα της Ρώμης, ο Ηρώδης δίσταζε να εκτελέσει τον φυλακισμένο Ιωάννη, που ο λαός θεωρούσε προφήτη. Στην έκβαση του δράματος προχώρησε η Ηρωδιάδα. Γι’ αυτήν η κεφαλή του προφήτη άξιζε περισσότερο από το μισό της επικράτειας του Ηρώδη. Πόσοι από τους ερμηνεύοντες τις ενέργειες των ανθρώπων με βάση τα οικονομικά κίνητρα στάθηκαν στο συμβάν της αποκεφάλισης του, για να συνειδητοποιήσουν ότι τα κίνητρα των ενεργειών των ανθρώπων απορρέουν από τις αρετές ή τα πάθη τους;

Αχ και να γέμιζαν και σήμερα οι φυλακές από εγκλείστους, επειδή ασκούν έλεγχο στην πάσης φύσεως εξουσία, η οποία αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού! Πόσο θα άλλαζε ο κόσμος!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

http://katanixis.blogspot.gr

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος: Ο καλύτερος φίλος του Ηρώδη!

Έχουμε συνηθίσει να φανταζόμαστε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο σαν ένα οργισμένο, φωνακλά προφήτη, μόνιμα δυσαρεστημένο και κατσούφη, που φωνάζει με σκληρότητα στους ανθρώπους να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους για να μην τους θερίσει η οργή του Θεού και να μην καούν στην κόλαση.

Μπορεί να ήταν και έτσι… Βέβαια η «οργή του Θεού» είναι μια εικόνα που συμβολίζει την εχθρότητα του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και η κόλαση είναι η θέα του θείου φωτός ως φωτιάς λόγω του ανθρώπινου εγωισμού.

Όμως η αλήθεια είναι πως ο άγιος Ιωάννης, όπως και όλοι οι προφήτες και οι άγιοι όλων των εποχών, εμπνευσμένοι από τη θεία χάρη, είχαν μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους και ακριβώς αυτή η αγάπη (κι όχι κάποιο σκληρό «αίσθημα δικαιοσύνης» ή κάποια δήθεν «προσβολή του Θεού» και τέτοια άσχετα) είναι που τους κάνει να ζητούν απ’ τους ανθρώπους να μετανοήσουν. Η μετάνοια είναι που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να σωθούν και η σωτηρία των ανθρώπων είναι η αληθινή έγνοια των προφητών και των αγίων, δηλ. η αληθινή έγνοια του Θεού που τους εμπνέει.

Στην περίπτωση του Ηρώδη, καταλαβαίνουμε πως ο άγ. Ιωάννης δεν ήταν καθόλου εχθρός του, αλλά, αντίθετα, ήταν ο καλύτερος φίλος του – ή μάλλον ο μοναδικός του φίλος, αφού ο Ηρώδης, που ήταν πολύ κακός, μάλλον δε θα ’χε άλλους αληθινούς φίλους…

Είναι γνωστό σε όλους πως ο Πρόδρομος έκανε αυστηρή κριτική στον Ηρώδη, επειδή είχε κλέψει τη γυναίκα του αδερφού του, την Ηρωδιάδα, και την είχε κάνει επίσημη ερωμένη ή ίσως σύζυγό του. Ο Ηρώδης τον έβαλε φυλακή και με τη γνωστή ραδιουργία της Ηρωδιάδας, στο χορό της κόρης της, της Σαλώμης (που γοήτευσε σεξουαλικά, προφανώς, τον Ηρώδη και όλους τους «υψηλούς» καλεσμένους στα γενέθλιά του), η κεφαλή του αγ. Ιωάννη τοποθετήθηκε σ’ ένα πιάτο και προσφέρθηκε στην έφηβη Σαλώμη, η οποία την πρόσφερε στην πανούργα μητέρα της (ο Θεός να τους συγχωρέσει όλους και όλες).

Να πούμε εδώ πως αυτός ο Ηρώδης ήταν ο Ηρώδης ο 2ος (Ηρώδης Αντύπας), γιος του παλιού Ηρώδη που είχε κάνει τη σφαγή των νηπίων, δηλ. του Ηρώδη του Τετράρχη, του λεγόμενου «Μεγάλου» (και καλά) Ηρώδη.

Γιατί όμως ο άγιος έκανε κριτική στον Ηρώδη; Για να του κάνει πολιτική ζημιά; Για να δώσει αφορμή σε επαναστάτες να τον πολεμήσουν; Για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους, τέλος πάντων; Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως ο άγιος είχε τέτοια κίνητρα. Ξέροντας την παράδοση των αγίων, καταλαβαίνουμε κάτι άλλο: ο άγιος Ιωάννης έκανε κριτική στον Ηρώδη για να τον σώσει! Και, μαζί μ’ αυτόν, να σώσει και την Ηρωδιάδα, τη γυναίκα που τελικά τον σκότωσε. Πώς να τον σώσει; Βοηθώντας τον, με την κριτική του, να σταματήσει την αμαρτία διαρκείας που διέπραττε, τη μοιχεία.

Άρα ο Ιωάννης ήταν ο καλύτερος, ή ο μόνος, φίλος του βασιλικού ζεύγους, γιατί ήταν ο μόνος που τολμούσε –με τόσο θετικά γι’ αυτούς κίνητρα– να τους πει ξεκάθαρα πως είναι αμαρτωλοί και να τους καλέσει στη σωτήρια μετάνοια.

Αλλά το ότι ο άγιος αγαπούσε τον Ηρώδη φαίνεται κι από κάτι άλλο. Στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 19-20, γράφει για το διάστημα που ο άγιος ήταν στη φυλακή: «η δε Ηρωδιάς ενείχεν αυτω και ήθελεν αυτόν αποκτείναι, και ουκ ηδύνατο· ο γαρ Ηρώδης εφοβείτο τον Ιωάννην, ειδώς αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον, και συνετήρει αυτόν, και ακούσας αυτού πολλά εποίει και ηδέως αυτού ήκουε».

Δηλαδή: «η Ηρωδιάδα κατηγορούσε τον Ιωάννη και ήθελε να τον σκοτώσει, αλλά δε μπορούσε, γιατί ο Ηρώδης σεβόταν τον Ιωάννη, ξέροντας πως είναι άνθρωπος δίκαιος και άγιος, και τον κρατούσε ζωντανό, και έκανε πολλά ακούγοντας τις συμβουλές του και τον άκουγε με ευχαρίστηση» (να μια ακόμη περίπτωση που η λέξη «φοβάμαι» θα πει «σέβομαι», όπως στο γνωστό «η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα»).

Το ότι ο Ιωάννης δεχόταν να συζητάει με τον Ηρώδη μέσα στη φυλακή και μάλιστα τον συμβούλευε σε μερικά πράγματα -προφανώς για να είναι σωστός και δίκαιος- φανερώνει πως ο άγιος δεν του κρατούσε κακία, δεν τον μισούσε, αλλά, αντίθετα, τον αγαπούσε!

Η στάση αυτή δίνει ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα του πώς ένας άγιος γίνεται επαναστάτης απέναντι στη διεφθαρμένη εξουσία. Την ελέγχει με θάρρος, αλλά όχι με μίσος. Μισεί τη διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας και την αμαρτία, αλλά συνεχίζει ν’ αγαπάει τους ανθρώπους, ακόμη κι όταν είναι διεφθαρμένοι & αμαρτωλοί, και να προσπαθεί για τη σωτηρία τους, αν φυσικά το θέλουν. Τη στάση του αυτή δεν την αλλάζει, δίνοντας γι’ αυτούς ακόμα και τη ζωή του.

Σημ: Η εικόνα στην αρχή του post είναι από το μπλογκ «Η ζωή είναι ωραία» (anatash.pblogs), όπου συνοδεύεται με αυτή την όμορφη προσευχή προς τον άγιο:

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Εσύ που υπήρξες τόσο μεγάλος νηστευτής, 

πρότυπο εγκράτειας,

εσύ που είχες βρει το δρόμο

για να τρέφεις το πνεύμα σου,

για να εξυψώνεσαι σε ουράνια μήκη και πλάτη (διαθέσιμα για όλους μας),

βοήθησέ με να κόβω έστω και μια μπουκίτσα

από τα πλούσια εδέσματά μου 

-δείγμα τού λιμού της ψυχής μου!

Από: pemptousia.gr

Tά Μ.Μ.Ε. στήν ὑπηρεσία τῶν ἀνθελληνικῶν καί ἀντίχριστων δυνάμεων! Πουλημένοι δημοσιογραφίσκοι μέ τάσεις προδοσίας περνοῦν τά μηνύματά τους στό κοινό!

Στο Βήμα της Κυριακής μαζί με τις υπόλοιπες προσφορές υπήρχε και ένα βιβλίο με τις Σημαίες του Κόσμου.

Ανάμεσα στις υπόλοιπες σημαίες φυσικά είχε και την Ελληνική. Προς μεγάλη έκπληξη όμως στο σημείο που αναφέρεται στη θρησκεία της χώρας μας γράφει Ορθόδοξοι και Μωαμεθανοί.

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν πιστό αναρωτιέμαι από πότε άλλαξε η επίσημη θρησκεία της χώρας μας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδας η επίσημη θρησκεία είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού (άρθρο 3 παράγραφος 1 όπου αναφέρονται οι σχέσεις Εκκλησίας Πολιτείας).

Έχει αλλάξει κάτι και δεν το γνωρίζουμε; Η ερώτηση επαναλαμβάνω γίνεται με σεβασμό προς όλες τις θρησκείες παρά το γεγονός ότι νιώθω πως η συγκεκριμένη αναφορά από την έκδοση έγινε με περίεργο σκοπό.

Επίσης, δεύτερο ερώτημα: Γιατί αναφέρθηκαν οι μωαμεθανοί και όχι οι καθολικοί, οι εβραίοι ή οι δωδεκαθειστές για παράδειγμα.

Με εκτίμηση
Γιώτα Χουλιάρα
Δημοσιογράφος


ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους: Ἔρχονται πολλά δεινά στήν πατρίδα μας Ὁ νόμος πού νομιμοποιεί τόν κιναιδισμό καί ψηφίστηκε προσφάτως στήν Ἑλλάδα νοεῖται ὡς ἡ σταγόνα πού ξεχείλισε τό ποτήρι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ

Ἐάν ἐγκαταλίπωσιν οἱ υἱοί αὐτοῦ τόν νόμον μου, καί τοῖς κρίμασί μου μή πορευθῶσιν’ ἐάν τά δικαιώματά μου βεβηλώσωσι, καί τάς ἐντολάς μου μή φυλάξωσιν, ἐπισκέπτομαι ἐν ράβδῳ τάς ἀνομίας αὐτῶν, καί ἐν μάστιξι τάς ἀδικίας αὐτῶν. Τό δέ ἔλεός μου οὐ μή διασκεδάσω ἀπ’ αὐτῶν, οὐδ’ οὐ μή ἀδικήσω ἐν τῆ ἀληθείᾳ μου, οὐδ’ οὐ μή βεβηλώσω τήν διαθήκην μου, καί τά ἐκπορευόμενα διά τῶν χειλέων μου οὐ μή ἀθετήσω. (ψαλμ. 88)

«Θά ἦταν πολύ λιγότερα τά δεινά ἐάν ἡ Ἑλλάδα σκλαβωνόταν καί ζοῦσε ἕνα ζυγό ἀντίστοιχο μέ τόν ὀθωμανικό, ἀπό τά δεινά πού πρόκειται νά ἀκολουθήσουν μετά τή νομιμοποίηση τοῦ κιναιδισμοῦ στόν εὐλογημένο αὐτό ὀρθόδοξο τόπο. Ἡ ψήφιση τοῦ βλάσφημου γιά τόν τριαδικό Θεό νόμου πού καθιστά τήν ἁμαρτία καί μέ τή βούλα ὡς νόμιμη ἐπιλογή ζωῆς ἔχει ἐνεργοποιήσει πολύ -πολύ βαθιά ...ρήγματα κι ὄχι μόνο. Οἱ συνέπειες γιά τόν ἀδιάφορο στήν πλειονότητά του ἑλληνικό λαό θά εἶναι τραγικές. Κοντά στά ξερά δυστυχῶς θά τήν πληρώσουν καί τά χλωρά! Μή γένοιτο Θεέ μου!

Οἱ πρωταγωνιστές ἄμεσοι (βουλευτές, κίναιδοι κ. ἄ.) καί ἔμμεσοι (σιωπηλοί Ἱεράρχες καί ἀδιάφοροι πιστοί) θά νιώσουν πολύ σύντομα τί σημαίνει ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ... γιά τίς ἀνομίες αὐτῶν, ὅπως ἀναφέρει ὁ ψαλμωδός Δαυίδ. Ὁ Κύριός μας δέν ἐμπαίζεται. Ὁ Κύριός μας ἐπεμβαίνει δυναμικά μόνο ὅταν ἐπιχειρεῖται ἀλλοίωση τοῦ λειτουργικοῦ συστήματος καί κατάργηση τῆς διαθήκης πού ἔχει συνάψει μέ τόν ἄνθρωπο. Οἱ ἐξελίξεις θά εἶναι ραγδαῖες.

Ἡ Ἀθήνα, πόλη ἀπό τήν ὁποία ἐκτοξεύθηκε γιά μία ἀκόμη φορά βέλος βλασφημίας ἐνάντια τοῦ Θεοῦ ὑπέγραψε τήν ὁριστική καταδίκη της. Διαγράφτηκε ἀπό τόν οὐρανό καί θά ἔχει τήν τύχη τῶν Σοδόμων καί τῆς Καπερναούμ. Οὔτε πουλί πετούμενο δέν θά περνᾶ πάνω ἀπ’ αὐτήν. Δέν γνωρίζω ἄν αὐτό γίνει σέ μία ὥρα ἤ σέ μία ἡμέρα ἤ σέ ἕνα μήνα ἤ σέ ἑκατό χρόνια. Τόν χρόνο τόν ὁρίζει ὁ Κύριός μας! Εἶναι ἀπολύτως ὅμως βέβαιο πώς θά γίνει, ἐκτός κι ἄν στό μεταξύ οἱ κατοικοῦντες στήν ἑλληνική πρωτεύουσα μετανοήσουν καί νηστέψουν ὅπως ἀκριβῶς οἱ Νινευϊτες καί ἐκλιπαρήσουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Τά βέλη τῆς ἀνομίας πού ἔριξαν πρός τό Θεό ὄχι μόνο οἱ 194 βουλευτές πού ψήφισαν ὑπέρ καί αὐτοί πού πονηρά ἀπουσίαζαν ἀλλά καί ὅσοι ψήφισαν κατά τοῦ νόμου κινούμενοι ἀπό ἰδιοτέλεια καί μόνο καί ὄχι ἀπό ὁμολογία πίστεως δέν θά ἀγγίξουν τό Θεό γιατί εἶναι πολύ ψηλά καί δέν τόν φθάνουν. Θά ἐπιστρέψουν γρήγορα στά κεφάλια τους τραυματίζοντάς τους θανάσιμα. Φοβᾶμαι ὅτι σ’ αὐτή τή Βουλή θά χυθεῖ μέ τή μορφή χειμάρρου πολύ αἷμα. Μή γένοιτο Θεέ μου, φώτισέ τους καί ὁδήγησέ τους στήν μετάνοια. Τήν ἴδια τύχη φαίνεται πώς περιμένει καί τούς ἀδιάφορους- κοιμώμενους καί φοβισμένους θρησκευτικούς μας ταγούς... Νά τά γράψεις αὐτά ὅπως ἀκριβῶς στά εἶπα. Οἱ οὐράνιες δυνάμεις εἶναι θλιμμένες ἀπό τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους. Ἡ Παναγία μας καί οἱ Ἅγιοί μας ὀδύρονται καί κλαίγουν γοερῶς γιά τήν πρωτοφανῆ γιά τό Ἔθνος μας κατάντια. Πέσαμε ἀμαχητί στήν καλοστημένη παγίδα τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας». Αὐτά εἶπε μεταξύ ἄλλων γνωστός γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους. Καί πρόσθεσε: «Νιώθω προσωπικά πολύ ἔνοχος. Ἡ ἁμαρτωλότητά μου ἐμπόδισε τήν προσευχή μου νά φθάσει στό Θεό, ἔτσι ὥστε νά ἀποτρέψει τά σχέδια τῶν ἀνόμων. Τό τίμημα πού θά πληρώσουμε ὅλοι, ρασοφόροι καί λαϊκοί θά εἶναι βαρύ. Ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήσει. Μή λησμονήσεις νά ἐνημερώσεις τούς πιστούς γιά τό συντονιστικό κέντρο πού δημιούργησε ὁ πονηρός προκειμένου νά παγιδεύει στά δίκτυα τῆς ἀνομίας μέ τό χρῆμα καί τή δόξα καί τούς ἐκβιασμούς κυβερνήσεις καί λαούς»!

Ναί, Χριστιανοί μου! Ὁ γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους ἔχει δίκαιο. Ὑπάρχει ἕνα συντονιστικό κέντρο πού ἀποβλέπει νά στρώσει τό χαλί στόν Ἀντίχριστο μέσα ἀπό τήν ἐπιβολή μίας στυγνῆς δικτατορίας, τήν ὁποία πιπιλίζουμε ὅλοι ὡς παγκοσμιοποίηση. Μοναδικός ἐχθρός τοῦ κέντρου αὐτοῦ εἶναι ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιο. Αὐτό εὐθύνεται γιά τήν ἠθική κατάντια τῆς Εὐρώπης! Ἀλλά ἄς πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή.

Οἱ ἀπαρτίζοντες τοιοῦτο τό κέντρο συναντήθηκαν τό 1897 στή Βασιλεία τῆς Ἐλβετίας καί ἔλαβαν συγκεκριμένες ἀποφάσεις, τίς ὁποῖες σήμερα μέ τάχιστο ρυθμό ἐπιχειροῦν νά ἐφαρμόσουν. Οἱ ἀποφάσεις αὐτές διέρρευσαν τό 1901 ἀπό ἕνα Ρῶσο καί ἔγιναν γνωστές ὡς τά πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών. Στό 10ο πρωτόκολλο ἀναφέρεται κατηγορηματικά ἡ ἐμμονή τους νά διαλύσουν καί νά καταστρέψουν τήν χριστιανική οἰκογένεια. Χωρίς νά μποῦμε σέ λεπτομέρειες ἀποδεικτικοῦ χαρακτήρα θά παρουσιάσουμε μόνο ὁρισμένα βήματα τοῦ συντονιστικοῦ αὐτοῦ κέντρου πού τή δεκαετία τοῦ 1950 ἔλαβε καί συγκεκριμένο ὄνομα γιά νά δρᾶ πιό εὔκολα καί ἀποτελεσματικά. Ἀναφερόμαστε στήν πρώτη συνεδρίαση τῆς μιαρῆς λέσχης Μπίλντερμπεργκ στήν ὁποία ἐπικεφαλῆς ἔχει τεθεῖ ὁ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς μεγιστάνας τοῦ πλούτου, μεγαλοτραπεζίτης Ντέϊβιντ Ροκφέλερ.

Τότε λοιπόν ἀποφασίστηκε μεταξύ ἄλλων πολιτικῶν ἀποφάσεων καί ἡ χρηματοδότηση τοῦ κινήματος τοῦ φεμινισμοῦ μέ συγκεκριμένη προπαγάνδα πού περιελάμβανε σειρά πολιτικῶν ἀποφάσεων καί κατέληγε καί στά ἁπλά λαϊκά στρώματα καί εἶχε ὡς στόχο νά κτυπηθεῖ ὁ θεμέλιος λίθος τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας ἡ γυναίκα. Δέν εἶναι τῆς παρούσης στιγμῆς νά περιγράψουμε τό σύνολο τῶν ἀποφάσεων ( θά τό γράψουμε ἐν εὐθέτω χρόνῳ) ἀλλά θά ἀναφερθοῦμε ἁπλά στούς τρεῖς βασικούς στόχους.

1. Ὁ πρῶτος στόχος τῆς ἐξόδου τῆς χριστιανῆς γυναίκας ἀπό τό σπίτι καί τήν οἰκογένειά της εἶχε νά κάνει μέ τή δημιουργία μίας τεράστιας βιομηχανίας πού τήν εἶχε ὡς κέντρο καί τά κέρδη πού αὐτή θά ἐπέφερε... Ἔνδυση, ὑπόδηση, καλλυντικά κ.ο.κ. Ὅλα αὐτά συνδέονταν μέ τήν καλλιέργεια ἑνός ὑπέρμετρου ἐγωισμοῦ πού ἐκδηλωνόταν ὡς ἰσότητα τῶν δύο φύλων καί ὄχι μόνο.

2. Ὁ δεύτερος στόχος, ὁ ὁποῖος τελικά καί ἐπετεύχθη μέ τίς νέες οἰκογενειακές ἀνάγκες πού δημιουργήθηκαν εἶχε νά κάνει μέ τή δραστική μείωση τῆς τεκνογονίας. Ἐργαζόμενη ἡ γυναίκα σέ σκληρές ἀντρικές ἐργασίες ἔφθανε κατάκοπη στό σπίτι καί ἐκ τῶν πραγμάτων δέν μποροῦσε νά ἀφιερώσει χρόνο γιά τό σύζυγό της -πού ἔγινε στό ὑποσυνείδητό της καί ἀνταγωνιστής καί στά παιδιά της. Ἔτσι οἱ χριστιανικές οἰκογένειες ἔπαψαν νά εἶναι πολύτεκνες, ὅπως παλαιά...

3. Ὁ τρίτος στόχος εἶχε νά κάνει μέ τό ἐλεύθερο πεδίο δράσης πού δημιουργεῖτο ἀπό τήν ἀπουσία της ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον καί ἀφοροῦσε τή διαπαιδαγώγηση τῶν παίδων. Μία ὁλόκληρη βιομηχανία στήθηκε γιά νά μεταδοθοῦν τά μικρόβια τῆς ἀνομίας στά χριστιανόπουλα. Μία βιομηχανία πού ξεκινοῦσε ἀπό τά γνωστά Μίκυ Μάους, τίς γνωστές ἀνόητες φιλοσοφικές ἰδεολογίες, τή μουσική, τήν τηλεόραση, τόν ἔλεγχο τῆς ἐκπαίδευσης (βλ. λ.χ. πόλεμο κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν) ἀπό τά τοπικά παραρτήματα τῆς μιαρῆς λέσχης, δηλαδή τίς τεκτονικές στοές, τή διάδοση τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν καί τοῦ ἀλκοόλ, τήν καλλιέργεια παθογόνων καταστάσεων, κ.ο.κ.

Τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ξεχωριστά τό καθένα ὁλόκληρα κεφάλαια πού γιά νά ἀναλυθοῦν ἀπαιτοῦν πολλούς τόμων βιβλίων (βλ. καί βιβλίο Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση ἔκδ. Ἀγαθός Λόγος).

Μετά τήν ἐπίτευξη τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος πού ἐξ ὁλοκλήρου ἀπευθύνθηκε μόνο σέ χριστιανικές κοινωνίες εἶχε ἤδη δημιουργηθεῖ τό κατάλληλο ἔδαφος γιά νά ἀκολουθήσουν πάλι σέ πολιτικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο ἡ νομιμοποίηση τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας καί τῆς ἔκτρωσης ἀλλά καί ἡ διαφημιστική καμπάνια πού συνόδευσε τίς κινήσεις αὐτές. Σέ δύο μόλις δεκαετίες αὐτές τοῦ ’70 καί τοῦ ’80 ψηφίστηκαν στό ὄνομα τῆς δημοκρατίας καί τῶν κατευθυνόμενων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀπό ἐθνικά χριστιανικά κοινοβούλια συγκεκριμένοι νόμοι πού ἐπέτρεπαν ἐλεύθερα τήν ἀνάπτυξη τῆς πορνείας καί τῆς μοιχείας ἀλλά καί τήν ἔκτρωση. Ταυτόχρονα προωθοῦνταν διατάξεις καί ἀνάλογοι νόμοι διευκόλυνσης τῶν διαζυγίων καί ἐπιδότησης τῶν νέων μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν πού δημιουργοῦνταν...

Ἀκριβῶς τή δεκαετία τοῦ 1970 ξεκινᾶ ἀπό τά ἴδια ἀκριβῶς κέντρα πού δροῦν στίς σκλαβωμένες ἀπό τό κέντρο αὐτό τῆς ἀνομίας ΗΠΑ ἡ ἐκστρατεία ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Παρουσιάζουμε ἕνα χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα τῆς ἔκθεσης τῆς παιδοψυχίατρου Καλλιόπης Προκοπάκη, πού πρῶτος πρίν ἀπό μία σχεδόν δεκαετία δημοσίευσε ἐξ ὁλοκλήρου ὁ «Στύλος Ὀρθοδοξίας» γιά νά διαπιστώσετε τό πῶς ἡ ἐκλαμβανόμενη ὡς ψυχασθένεια ἐδῶ καί 4000 ἔτη κατέστη ἀνθρώπινο δικαίωμα καί σεξουαλική διαφορετικότητα!

«Ἡ ὁμοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ὡς ψυχιατρική διαταραχή (κοινωνικοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας) στήν πρώτη ἔκδοση τοῦ Διαγνωστικοῦ καί Στατιστικοῦ Ἐγχειριδίου τῶν Ψυχιατρικῶν Διαταραχῶν (DSM-I) τῆς Ἀμερικανικῆς Ψυχιατρικῆς Ἑταιρείας, τό 1952. Στήν δεύτερη ἔκδοση (DSM-II) τό 1968, ἡ ὁμοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε στίς σεξουαλικές ἀποκλίσεις (πού δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποκαταστήσουν τήν φυσιολογική συμπεριφορά). Τό 1973, μετά ἀπό μεγάλες πιέσεις ἀπό τό κίνημα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀποφασίστηκε μέ ψηφοφορία στήν Ἀμερικανική Ψυχιατρική Ἑταιρεία καί 58% πλειοψηφία (περίπου 10.000 ψῆφοι) νά μήν θεωρεῖται πλέον ἡ ὁμοφυλοφιλία ψυχιατρική διαταραχή. Ἔτσι, ἡ τρίτη ἔκδοση τοῦ Διαγνωστικοῦ καί Στατιστικοῦ ἐγχειριδίου τῶν Ψυχιατρικῶν Διαταραχῶν (DSM-III) τό 1980 περιελάμβανε μόνο τόν ὅρο «ἐγω-δυστονική» ὁμοφυλοφιλία, στήν γενική κατηγορία τῶν «ψυχοσεξουαλικῶν διαταραχῶν», ἐννοώντας ὅτι ἐφ’ ὅσον τό ἄτομο δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία του, δέν συνιστᾶ αὐτή ψυχιατρική διαταραχή. Στήν ἑπόμενη ἀναθεωρημένη ἔκδοση (DSM-III-R) τo 1987 καί ὁ ὅρος «ἐγω-δυστονική ὁμοφυλοφιλία» παύει νά ὑφίσταται. Γίνεται μόνο μία ἀναφορά σέ «σημαντική καί ἐπίμονη δυσφορία ὡς πρός τόν σεξουαλικό προσανατολισμό». To 1992 ἡ κατηγορία «ὁμοφυλοφιλία» ἀφαιρεῖται καί ἀπό τήν Διεθνῆ Ταξινόμηση τῶν Ἀσθενειῶν (ICD-10), τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας (WHO). Τό 1997 ἡ Ἀμερικανική Ψυχολογική Ἑταιρεία ὑποστήριξε τό δικαίωμα τῶν ὁμόφυλων γάμων (!!!). Τό 1998 καί τό 2000, ἡ Ἀμερικανική Ψυχιατρική Ἑταιρεία, μετά ἀπό πρόταση τῶν ὁμοφυλοφίλων καί ἀμφισεξουαλικῶν ψυχιάτρων τῆς ἑταιρείας, δημοσίευσε τήν ἀντίθεσή της σέ θεραπεῖες πού ἔχουν στόχο νά ἀλλάξουν τίς σεξουαλικές προτιμήσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀποδεχόμενη ὅμως ὅτι σέ ὁρισμένες περιπτώσεις αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο. Ὁρισμένοι ψυχίατροι φθάνουν στό σημεῖο ν’ ἀρνοῦνται τήν θεραπεία ἀκόμη καί ὅταν τούς ζητεῖται. Ἀντίθετα, μεγάλη μερίδα ψυχιάτρων θεωρεῖ τήν ἄρνηση αὐτή ἀνήθικη καί ἀντιδεοντολογική...»

Τό ἴδιο κέντρο τῆς ἀνομίας ἀπό τό 1989 καί ἐφεξῆς χρηματοδότησε μέ δισεκατομμύρια δολάρια τήν προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ κιναιδισμοῦ. Ἀπό τά ἐλεγχόμενα ἐξ αὐτοῦ τοῦ κέντρου πλειονότητα τῶν ἀμερικανικῶν καί εὐρωπαϊκῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης κυρίως ὅμως τήν τηλεόραση προωθήθηκε ἡ παρουσία σέ τηλεοπτικές σειρές, σήριαλ ἀλλά καί κινηματογραφικές ταινίες κίναιδων καί ξεκίνησε ἡ πλύση ἐγκεφάλου. Τή δεκαετία τοῦ 1990 καί τοῦ 2000 συμπεριλήφθηκε ὁ κιναιδισμός, ἡ κτηνοβασία καί ἡ παιδεραστία ὑπό τό γενικό ὅρο τῆς σεξουαλικῆς διαφορετικότητας στό Εὐρωσύνταγμα ἀρχικά καί τή Συνθήκη τῆς Λισσαβόνας μετέπειτα καί ἔγιναν μέ συνοπτικές διαδικασίες ἀποδεκτά ἀπό τά χριστιανικά εὐρωπαϊκά κράτη. Κατόπιν αὐτῶν ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν Ὀλλανδία θεσμοθετήθηκε ὡς νόμος ἡ σύζευξη τῶν ἀνωμάλων πού ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη κτύπημα στόν ἱστό τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας. Τό 2008 ὑπεγράφη ἀπό τόν τότε πρωθυπουργό τῆς χώρας ἡ Συνθήκη τῆς Λισσαβόνας καί ἔκτοτε ξεκίνησαν οἱ πιέσεις νομιμοποίησης τῆς ἀνωμαλίας μέ τή γνωστή σέ ὅλους μας κατάληξη. Σύντομα θά ἀκολουθήσει ἡ νομιμοποίηση τῆς κτηνοβασίας καί τῆς παιδεραστίας (θά μειωθεῖ τό ὅριο ἐνηλικίωσης ἀπό τά 18 στά 12 καί ταυτόχρονα θά πολυδιαφημιστεῖ ἡ στείρωση τῶν κοριτσιῶν ὡς μόδα...) Θά νομιμοποιηθοῦν ἐπίσης ἀρχικά τά λεγόμενα ὡς ἐλαφριά ναρκωτικά (χασίς καί μαριχουάνα) καί ἀργότερα τά πιό σκληρά (ἡρωίνη καί κοκαΐνη κ. ἄ.) μέ τήν ἐπίκληση τῆς πάταξης τοῦ μαύρου χρήματος καί τῆς φοροδιαφυγῆς... Ἤδη κομματικά σχήματα στήν Ἑλλάδα καί ὁ πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου προπαγανδίζουν πρός τήν κατεύθυνση αὐτή.

Σέ ὅλη αὐτή τήν ἐξέλιξη στό ἔργο τῆς μιαρῆς λέσχης Μπίλντερμπεργκ συνέβαλαν τέλος ὁ ἔλεγχος καί τῆς διατροφικῆς ἁλυσίδας, τά φάρμακα, τά ἐμβόλια, οἱ ἀεροψεκασμοί, οἱ τεχνητές οἰκονομικές μάστιγες κ. ἄ.

Καλοί μου χριστιανοί ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἕνας νέος σκληρός διωγμός κατά τῆς χριστιανικῆς πίστης ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καί δεκαετίες. Ὁ Στύλος Ὀρθοδοξίας στό τεῦχος Ὀκτωβρίου παρουσίασε τά μυστικά σχέδια γιά τόν ἔλεγχο τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας μας πού ἐκπόνησε ἡ μιαρή λέσχη κατά τή συνεδρίαση της τόν περασμένο Ἰούνιο στίς Αὐστριακές Ἄλπεις. Ἤδη οἱ προτεσταντικές καί ἡ Ρωμαιοκαθολική δοξασίες καί οἱ ἡγεσίες αὐτῶν τελοῦν ὑπό πλήρη ἔλεγχο. Δέν πέρασαν κἄν λίγοι μόνο μῆνες γιά νά διαπιστώσουμε ὅλοι τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀδράνεια τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων στήν νομιμοποίηση τῆς ἐκτροπῆς ἤ ἀρχαία ἑλληνιστί χαυνοπρωκτίας ἀπό τήν ἑλληνική Βουλή. Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι Του. 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2015.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr