Ένα… γέμισμα! – Αληθινή ιστορία!!!

Θά σοΰ τό πώ, παιδί μου, γιά νά ένισχυθεΐς στήν πίστη ότι ό Κύριος δέν έγκαταλείπει τούς δικούς του, όταν αύτοί μέ απόλυτη έμπιστοσύνη στή στοργική Πρόνοιά Του άφήνουν τούς έαυτούς τους καί τις οίκογένειές τους στά χέρια Του…

Μέ τούτα τά λόγια άρχισε ό πατήρ ‘Ιωάννης νά διηγείται σέ πνευματικό του παιδί τό περιστατικό έκεΐνο άπό τήν ιερατική του ζωή καί διακονία, όταν νέος άκόμα άρχιμανδρίτης γυρνοϋσε τά χωριά τού θεσσαλικοϋ κάμπου ώς ιεροκήρυκας τής Μητροπόλεως.

-Πάνε χρόνια τώρα, άλλά τό γεγονός έκεΐνο δέν είναι δυνατόν νά σβήσει μέσα μου. Είναι κάτι πού θά τό θυμούμαι σ’ όλη μου τή ζωή.

Κι άρχισε νά διηγείται:

-Ήταν Κυριακή, Νοέμβρης μήνας, άν θυμάμαι καλά. Άπό τή Μητρόπολη μ’ έστειλαν νά λειτουργήσω σ’ ένα ήμιορεινό χωριό, κάπου στούς πρόποδες τού Κισσάβου. Ήξερα ότι έκεΐ εφημέριος είναι ένας πολύ εύσεβής ίερεύς, ό π. ’Εμμανουήλ. Τόν έβλεπα κάπου – κάπου στις ιερατικές μας συνάξεις. Διακρινόταν γιά τή σεμνότητα καί εύλάβειά του. Ήταν καί πολύτεκνος οικογενειάρχης. Πέντε παιδιά εΐχε.

Έφτασα σχεδόν άχάραγα άκόμη στό χωριό. Ό ναός άνοιχτός. Ό π. ’Εμμανουήλ άναβε τά καντήλια. Πώς έκανε πού μέ είδε! «Καλώς ήλθες, πάτερ μου, στό χωριό μας. Σήμερα θά ’χουμε πατριαρχική λειτουργία μέ τήν παρουσία σου»! Τό ’λεγε, καί τό πρόσωπό του φωτιζόταν. Τί άνθρωπος!

Λειτουργήσαμε μαζί. Τόσο πού εύχαριστήθηκα! Συνδύαζε ό ίερεύς αύτός τήν άπλότητα μέ κάποια – πώς νά τό πώ; – έπισημότητα στή λειτουργία του. Μεγάλα πράγματα…

Όταν άπολύσαμε, μοΰ λέει μέ τό φωτεινό του πρόσωπο:

-Πάτερ μου, δέν θά φύγεις. Σήμερα θά φάμε μαζί στό σπίτι. Ήδη ή πρεσβυτέρα πήγε νά έτοιμάσει τό τραπέζι.

Δέν μπορούσα νά άρνηθώ. Καί μόνο ό τρόπος του μέ σκλάβωνε.

Πήγα στό σπίτι του. Όλα πρόδιδαν έσχατη φτώχεια. Δύο καμαρούλες όλο κι όλο, κι ένα καθιστικό, πού ήταν καί κουζίνα καί τραπεζαρία μαζί.

Τά παπαδοπαίδια – πέντε, όπως σοΰ είπα – όλα τους χαριτωμένα, γελαστά, πρόθυμα. Τό μεγαλύτερο ώς δεκάξι -δεκαεφτά χρονών. Τό μικρότερο στήν αγκαλιά τής μάννας. Τά δύο άγοράκια, άφοΰ πήραν τήν εύχή μου καί ζήτησαν τήν άδεια άπό τόν πατέρα τους, βγήκαν έξω στήν αύλή νά παίξουν. Ή μία άπό τις κόρες έψησε τόν καφέ καί τόν έφερε σεβαστικά, νά πιούμε μέ τόν παπα-Μανώλη. Έπειτα εύγενικά άποσύρθηκε στό διπλανό δωμάτιο. Ή άλλη, μικρότερη, έτρεχε πίσω άπό τή μαμά.

-Πάτερ Ιωάννη, μοϋ λέει ό παπα-Μανώλης, όπως βλέπεις, φτώχεια μεγάλη έχουμε. Αλλά δόξα τω Θεώ. Τίποτε δέν μάς λείπει. Όλα μάς τά δίνει ό άγαθός Θεός. Μέρα – νύχτα Τόν ευχαριστούμε καί Τόν δοξάζουμε. Τί νά σοϋ πω; Έγώ, πάτερ μου, συγκινοϋμαι πολύ μέ τις εύεργεσίες τού Θεού στό σπίτι μας. Έχουμε τέτοια χαρά έδώ μέσα, ένα γέμισμα νιώθουμε, δέν μπορώ νά σοΰ τό έξηγήσω.

-Ή χάρις είναι, πάτερ μου, ή χάρις τού Θεού. Αύτή δίνει αύτό τό γέμισμα πού λές.

-Ναι, πάτερ. Αύτό είναι. Όπως τό είπες. Η χάρις.

Μοΰ ’πε καί άλλα γιά τήν ιερατική του διακονία στό χωριό, μέχρι πού έφτασε ή ώρα γιά τό φαγητό. Ή πρεσβυτέρα φώναξε τά παιδιά καί όλοι βρεθήκαμε γύρω άπό τό τραπέζι.

Έμεινα έμβρόντητος. Στό τραπέζι ύπήρχε μία ψωμιέρα στό κέντρο μέ μιά λειτουργιά άπό τήν έκκλησία, καί στόν καθένα μπροστά ένα πιάτο μ’ ένα κεφτεδάκι μέσα. Τό δικό μου πιάτο είχε δύο. Τίποτε άλλο.

Τό μικρότερο άγόρι είπε τό «Πάτερ ημών»; «Τόν άρτον ήμών τόν έπιούσιον δός ήμΐν σήμερον…». Έγώ εύλόγησα. Καθίσαμε.

Φάγαμε. Τί γεύμα ήταν έκεΐνο! Τί άπόλαυση! Δέν μπορώ νά σοϋ πώ, παιδί μου. Άπόλαυση. Χαρά! Χορτασμός. Χορτασμός; Ξέρεις τί χορτασμός; Σά νά είχα φάει διπλή μερίδα άπ’ ό,τι συνήθως τρώμε. Κι όχι μόνο χορτασμός. Ένα… – πώς νά σού πώ; – ένα γέμισμα! Αύτό. Αύτό πού είπε ό π. ’Εμμανουήλ πρίν. Γέμισμα. Εύφροσύνη. Ηδονή. Συγκίνηση. Πώς νά σοϋ τό περιγράφω, δέν ξέρω!

Έκανα τήν εύχαριστία στό τέλος. «Εύλόγησον τά περισσεύματα τής παρούσης τραπέζης…» – λίγα ψίχουλα ήταν – «καί πλήθυνον αύτά έν τώ οϊκω τούτω καί εις τόν κόσμον σου άπαντα». Καί καθώς τά παιδιά μέ κοίταζαν πού έλεγα τήν προσευχή, τά μάτια τους είχαν μιά τέτοια λάμψη, ζωηράδα, χαρά… Τί νά σου πώ, παιδί μου. Ένα… γέμισμα!

ΠΗΓΗ.ΟRTHOGNOSIA

Η νηστεία… ανατρέπει Θεϊκές αποφάσεις!

Να τι λέγει περί της νηστείας ο Μακαριστός Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης:

«Εμείς οι απόγονοι τους να μη τους μιμηθούμε και να μη κοπιάσουμε λίγο με τη νηστεία που δυναμώνει το σώμα και ζωογονεί την ψυχή; Είναι δύσκολο αυτό;Βλέπουμε, οι ασκητές που νηστεύουν τρομερά, είναι όλοι μακρόβιοι, ενώ οι τρυφηλοί, που τρώνε ακατάπαυστα, είναι ολιγοχρόνιοι και μαστίζονται από πολλές ασθένειες. Φάρμακο για την καλύτερη υγεία και αύξηση της αρετής που περιφράσει τον άνθρωπο από κάθε επίθεση του κακού είναι η νηστεία.

Οι Νινευίτες με την νηστεία δυσώπησαν το Θεό και καθώς ο προφήτης Ιωνάς αναφέρει, γλύτωσαν την καταστροφή. Ο ίδιος ο προφήτης καθόταν κάτω από μια κολοκυθιά και περίμενε να δει το ξέσπασμα της οργής του Θεού. Ξάφνικα, τότε, ξεράθηκε η κολοκυθιά και ο προφήτης λυπήθηκε βαθύτατα, οπότε άκουσε τον Θεό να τον ελέγχει λέγοντας:

-Βλέπω ότι λυπήθηκες για την κολοκυθιά που ξεράθηκε και για την οποία δεν κοπίασες να την φυτεύσεις. Μόνη της φύτρωσε, ανέβηκε και έκανε σκιά. Εγώ δεν θα λυπηθώ την Νινευί, την πόλη την μεγάλη, που τόσες μυριάδες λαού δεν έγειραν μήτε δεξιά, μήτε αριστερά, από τον Βασιλέα και τους ηλικιωμένους μέχρι τα νήπια και τα ζώα! Όλα έμειναν νηστικά. Πως μπορώ να μην τους λυπηθώ;

Είδατε η νηστεία όχι μόνο παρέχει πλήθος από αγαθά στον άνθρωπο, αλλά εξευμενίζει και τον ίδιο τον Θεό. Η ιδέα που έχουν μερικοί ότι η νηστεία βλάπτει είναι πλανεμένη. Όσοι όμως κάνουν βαριές εργασίες πρέπει να τρώνε κάτι, για να δυναμώνουν, καθώς και οι ασθενείς να ακολουθούν τις υποδείξεις των γιατρών. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σώμα μας χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση, αφού είναι «ναός τον εν ημίν αγίου Πνεύματος». (Α’ Κορινθ. στ’ 19).

από το βιβλίο: «Η δίαιτα του Θεού – Η νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας» – Γ.Μ. Σπηλιώτη

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η μόνη ελπίδα του Έθνους...

*Εδώ που έχουμε φτάσει βλέπουμε ότι ανθρωπίνως πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να μας σώσει είναι και η μόνη Ελπίδα που δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ, γιατί είναι η Αιώνια και αλάνθαστη Ελπίδα..

Μόνη ελπίδα ο Χριστός. Και η ταλαίπωρη πατρίδα μας, η Ελλάδα, που ελπίζει ότι θα την βοηθήσει ο άλφα ή ο βήτα διεθνής οργανισμός, μάταια περιμένει.

Απεδείχθη στο παρελθόν, ότι δεν πρέπει να στηρίζουμε τις ελπίδες μας σ’ αυτούς. Είναι ένα μυστήριο η αχαριστία των εθνών προς την πατρίδα μας· προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα, και όμως δεν την αγαπούν.Το 1922 συνέβη το φοβερό δράμα της Μικράς Ασίας. Έσφαξαν τα άγρια θηρία τους Χριστιανούς, γέμισε η προκυμαία της Σμύρνης, τα πεζοδρόμια και η θάλασσα από αίμα ελληνικό. Και μέσα στο λιμάνι ήταν μεγάλα θωρηκτά της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας· δεν βοήθησαν τους Χριστιανούς που σφάζονταν. Ο Αμερικανός πρόξενος, που βρίσκοταν εκεί, έγραψε έπειτα· -Όταν σκέπτωμαι το δράμα της Μικράς Ασίας, ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος και Αμερικανός…

Να μήν έχουμε εμπιστοσύνη και να μην περιμένουμε καμμία βοήθεια από ανθρώπινες δυνάμεις. Η Ελλάς -να το πάρουμε απόφαση- είναι εγκαταλελειμμένη· μοιάζει με τον άνθρωπο που έπεσε στους ληστάς. Πολεμείτε δια μέσου των αιώνων. Είναι θαύμα πως ζει και θα ζήσει όχι με τη συμμαχία του άλφα ή του βήτα κράτους. Ζει και θα ζήσει υπό έναν όρο· αν και εμείς πλησιάσουμε το Χριστό. Όταν ο Χριστός είναι μαζί μας, δεν έχουμε ανάγκη από καμμία άλλη συμμαχία. Ο Χριστός μας φτάνει για να φωνάξουμε κ’ εμείς το «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός»(Μέγα απόδειπνο).

Άντρες γυναίκες παιδιά, να έχουμε σύμμαχο μας το Χριστό! Ας έρθουν να μας πολεμήσουν. Θα αγωνιστούμε όπως οι πρόγονοί μας και θα νικήσουμε, δοξάζοντες Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα· αμήν.

(Τελος ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Πτολεμαϊδα 15-11-1992)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Εν μεσω ενος Ελληνικου λαου, εν μεσω βαθυτατης οικονομικης κρισης, ζωντος εν κραιπαλη και μεθη, συνεχως και αδιαλλειπτως, ολοκληρον τον χρονο, μετατρεποντας τον σε ΤΣΙΚΝΟΧΡΟΝΟ, ακουμε τους Αγιους μας, εμας τους χριστιανους, συνεχως να μας βροντοφωναζουν:

Aει μεν, μαλιστα δε νυν, ευκαιρον ειπειν: Ματαιοτης ματαιοτητων και παντα ματαιοτης.

Δια ταυτην την πνευματικην ρησιν επαδομεν συνεχως επιλεγοντες: ματαιοτης ματαιοτητων και παντα ματαιοτης.

Ταυτην γαρ την ρησιν

Και εν τοιχοις,

Και εν ιματιοις,

Και εν αγορα,

Και εν οικια,

Και εν οδοις,

Και εν θυραις,

Και εν εισοδοις,

Και προ παντων

Εν τω εκαστω συνειδοτι

συνεχως εγγεγραφθαι δει

και δια παντος αυτην μελεταν.

Ιερος Χρυσοστομος ΕΠΕ,33,88.

http://apotixisi.blogspot.gr

Προσευχή και μετάνοια, γιατί ανθρωπίνως πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτα

Η ανθρωπότητα από πνευματικής και ηθικής απόψεως τα τελευταία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο.

Μια κοινωνία που μοιάζει αποχαυνωμένη και υπνωτισμένη, ανήμπορη να αντιδράσει, οδηγείτε σε πνευματικό όλεθρο χωρίς να εμφανίζει σημάδια αντίστασης στην μεγάλη της πλειοψηφία. Συνειδήσεις αλλοιωμένες, σκοτισμένα μυαλά και πέτρινες καρδιές που πάνω απ’ όλα βάζουν το προσωπικό συμφέρον και το προσωπικό όφελος χωρίς να νοιάζονται για το τι γίνεται γύρω τους.

Και πως να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αφού εμείς οι ίδιοι διώξαμε τον Χριστό από την ζωή μας και αντί Αυτού δεχτήκαμε με χαρά το σκοτάδι που μας επέβαλλαν με επιτήδειο και ύπουλο τρόπο, οι υπόγειες και σκοτεινές δυνάμεις που καταδυναστεύουν τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών, διότι την επιλογή ως λογικά και ελεύθερα όντα την κάναμε εμείς. Και να τα αποτελέσματα που τα βλέπουμε όλοι γύρω μας και τα βιώνουμε. “Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες”, όπως λέει και ο σοφός λαός.

Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι ανθρωπίνως πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτα, εδώ που έχουμε φτάσει. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει ο κάθε σκεπτόμενος και υποψιασμένος άνθρωπος. Διαλέξαμε τον λάθος δρόμο. Τον δρόμο της ευκολίας, τον δρόμο της ασωτίας, τον δρόμο που οδηγεί στην απώλεια. 

Ζούμε σε έσχατες μέρες κάτι για το οποίο οι Άγιοι και Πατέρες μας, μας προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια, “χτυπώντας” τα καμπανάκια του κινδύνου και της πνευματικής αφύπνισης και μιλούσαν διαρκώς για την μετάνοια που θα σώσει τον κόσμο από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που έβλεπαν να έρχονται.

Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο με την προσευχή και την μετάνοια μας θα ελκύσουμε το έλεος του Θεού και ο ίδιος ο Θεός θα επέμβει τότε για να μας βγάλει από αυτό το τέλμα που έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία.

“Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”, έλεγε ο Απόστολος Παύλος. Αυτά τα λόγια του Μεγάλου Αποστόλου πρέπει να τα ακούσουμε, να τα βάλουμε μέσα στην καρδιά μας και να τα εφαρμόσουμε στην πράξη.

Εν όψει λοιπόν της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής να εντείνουμε τις προσευχές μας και τον αγώνα μας. Να κάνουμε μια καινούρια αρχή. 

Και να θυμόμαστε όπως λένε και οι Άγιοι Πατέρες μας ότι σε κάθε Τεσσαρακοστή ο πονηρός δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες αναστατώσεις και ταραχές στον κόσμο. Οι καιροί λοιπόν απαιτούν ακόμα περισσότερη προσευχή, μετάνοια και εγρήγορση για όλους μας.

Καλή Τεσσαρακοστή σε όλους και καλό και ευλογημένο αγώνα.

Σ.Κ.

https://simeiakairwn.wordpress.com

ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΑΓ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ) ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΣ π. ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

Γράφει ο π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Στίς 6 Μαρτίου 2016, ἡμέρα Κυριακή θά τελέσουμε στόν Ἱ. Ναό μας τό Μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Γέροντός μας π. Σίμωνος Ἀρβανίτη.

Συμπληρώνονται, στίς 4 Μαρτίου, 28 χρόνια ἀπό τῆς Ὁσίας Κοιμήσεώς του καί ἀκόμη δέν ἔχω ἐκπληρώσει τό χρέος τῆς ὑπακοῆς μου νά φέρω εἰς φῶς «ὅσα ἤκουσα καί εἶδα», συμφώνως πρός τήν προτροπή του: «Νά γράφης αὐτά πού θά βλέπης»!

Τά λόγια αὐτά μοῦ τά εἶπε ὅταν ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά αὐτοεξορισθῆ γιά κάποιες μέρες ἀπό τό Μοναστήρι του, τόν Ἅγιο Παντελεήμονα Κοκκιναρᾶ Ἀττικῆς, καί νά μεταβῆ στούς πρόποδες τῆς πίσω μεριᾶς τοῦ βουνοῦ, στό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, γιά νά ἀπομονωθῆ, νά νηστέψη παντελῶς καί νά προσευχηθῆ, ὑπέρ τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς μετανοίας δύο μοναχῶν του, πού εἶχαν ἐγείρει ἀνταρσία ἐναντίον του!

Ἐλπίζω καί εὔχομαι, πρίν μέ καλέση ὁ Κύριος, νά προλάβω τήν συγγραφή τοῦ βιβλίου αὐτοῦ πού θά ἐκπληρώση τήν ὑπακοή μου στό θέλημα τοῦ Γέροντός μας, πού, ὅπως πάντοτε, μᾶς ἀπεδείχθη, ὅτι ταυτίζεται μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό πιστεύω αὐτό καί τό γράφω γιατί εἶναι ἡ Μόνη Ἀλήθεια, ἀφοῦ κοντά του γνωρίσαμε γιά πρώτη φορά τί σημαίνει αὐτό πού διαβάζουμε στά βιβλία τῶν ἁγίων μας: Γνωρίσαμε, ὄχι μόνο τί σημαίνει ἀληθινή ταπείνωση, ἀλλά τί σημαίνει ἀπάθεια!

Βέβαια, ὁ χῶρος τοῦ περιοδικοῦ μας δέν ἔχει περιθώρια γιά νά ἐπεκταθοῦμε, οὔτε εἶμαι ἀκόμη ἕτοιμος γι'αὐτό. Ὡστόσο αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ἐλαφρυνθῆ λίγο τό βάρος τῆς ἀνυπακοῆς μου καί γι' αὐτό θά ἀναφερθῶ μόνο στά ὅσα ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι ἐπρόκειτο νά συμβοῦν πρίν ἀπό τόν Μεγάλο Πόλεμο, τόν ὁποῖο, μάλιστα, ἀναφέρει καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καί κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁποίου «θά πνιγῆ τό δαμάλι στό αἷμα»! Τόσο αἱματηρός θά εἶναι! Τόν πόλεμο αὐτόν ὁ π. Σίμων τόν ἀποκαλοῦσε «Κάθαρση», εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πού θέλει νά σώση ὅλα τά παιδιά του. «Μέ τήν κάθαρση αὐτή (ἔλεγε ὁ Γέροντας) ὁ Θεός θά χωρίση τήν ἤρα ἀπό τό σιτάρι»!

Ἡ ἀναφορά μου αὐτή, νομίζω ὅτι εἶναι καί ἐπίκαιρη, γιατί, διαβάζοντας κανείς τά ὅσα γράφονται καί ἀκούγοντας τά ὅσα λέγονται, ἔχει τήν ἐντύπωση ὅτι πλησιάζει ἡ Β΄ Παρουσία!

Ὁ Γέροντάς μας, ὁ π. Σίμων, μᾶς ἐφιστοῦσε τήν προσοχή στήν κατάσταση πού τότε ἔβλεπε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί σήμερα ἐμεῖς ζοῦμε τά προεόρτιά της.

Μᾶς ἔλεγε ἐπί λέξει: «Ἐγώ δέν θά ζῶ, ἀλλά ἐσεῖς θά ἰδῆτε ποῦ θά φθάση ὁ κόσμος. Θά πληθυνθῆ πολύ ἡ παρανομία καί τό Κράτος δέν θά τήν ἐλέγχη. Τότε οἱ πολῖτες θά ὁπλοφοροῦν καί θά ὑπερασπίζονται τή ζωή τους καί τό δίκιο τους ἐπί τόπου!» «Μετά, συνέχισε, τό κακό θά κορυφωθῆ. Καί, τότε, ὅταν τό κακό ὑπερκορυφωθῆ, ἀνάμενε καί τό τέλος»! Μέ τά λόγια του αὐτά, δέν ἐννοοῦσε τό τέλος τοῦ κόσμου, τήν Β΄ Παρουσία, ἀλλά τό τέλος τῆς ἀνωμάλου αὐτῆς περιόδου, ἡ ὁποία δέν θά μπορέση νά ἀναχαιτισθῆ ἤ νά ἀνατραπῆ μέ ἀνθρώπινη δύναμη.

Θυμᾶμαι ὅτι ἡ συνομιλία ἔγινε στό Κελλάκι τοῦ Γέροντός μας, κάποιο μεσημέρι τοῦ 1972. Μέσα στό κελλάκι του βρισκόμαστε ἕνας μεσήλικας ἀνώτατος ἀπόστρατος τῆς ἀεροπορίας, ἡ πρεσβυτέρα μου, ὁ πρῶτος γυιός μας, ὁ Μανώλης, μωρό, ξαπλωμένος πάνω στό κρεββάτι τοῦ π. Σίμωνος καί ὁ γράφων, διάκονος τότε.

Ὁ ἀπόστρατος τόν ρωτοῦσε συνεχῶς, προτάσσοντας, μάλιστα, τήν προσφώνηση «ἅγιε». «Πεῖτε μας ἅγιε, τί θά γίνη μετά;». Καί ὁ π. Σίμων, συνέχισε: «Τότε, ὅταν τό κακό ὑπερκορυφωθῆ θά γίνη ὁ μεγάλος Πόλεμος. Θά χαθοῦν περίπου τά 2/3 τῆς ἀνθρωπότητος. Θά ἐμφανίζονται οἱ ἅγιοι στούς δρόμους καί οἱ ἄνθρωποι θά πιστέψουν. Ὅλοι οἱ καλοπροαίρετοι θά επιζήσουν καί μετά θά βασιλεύση ὁ Χριστός. Θά μείνουν μόνο πιστοί ἄνθρωποι. Κατόπιν, ὀλίγον κατ' ὀλίγον μετά ἀπό δύο ἤ τρεῖς γενεές θά γίνουν καί πάλι ἄπιστοι οἱ ἄνθρωποι, θά χάσουν τήν πίστη τους καί οἱ μέχρι τότε πιστοί καί θά ἀρχίσουν νά λένε "τότε γίνονταν, τώρα δέν γίνονται" καί θά ὀλιγοπιστοῦν. Ὁ κόσμος θά φθάση σέ πρωτοφανῆ κατάπτωση. Τότε θά ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος»!

Αὐτά μᾶς ἔλεγε ὁ π. Σίμων καί ἐπειδή ἦταν πάντοτε πολύ φειδωλός στά λόγια του καί, κυρίως, στίς Προφητεῖες, ἀλλά καί γιατί εἶχε τέτοια ἁπλότητα καί ταπείνωση ὥστε νά μή μᾶς ἀποκρύπτη ὅτι τοῦ μιλοῦσε ὁ Θεός, πιστεύουμε ὅτι ἡ μαρτυρία του εἶναι αὐθεντική.

Νά ἔχουμε τήν εὐχή Του καί ὁ Γέροντάς μας νά ἔχη τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά πάμπολλα, κυρίως ὅμως, γιά τό ὅτι μᾶς ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μας!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

http://www.agnikolaos.gr

Πατροκοσμάς: «Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό 3 μέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς»

Τελικά τι εννοούσε ο Άγιος ΠατροΚοσμάς όταν έλεγε:

«Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό 3 μέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς». (Τό αλβανικόν χειρόγραφον έχει τήν προφητείαν ως εξής: «Οι Τούρκοι θά τό καταλάβουν τρείς ημέρες γρηγορώτερα από τούς Χριστιανούς»,από το βιβλίο «Κοσμάς ο Αιτωλός» του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγ. Καντιώτη). Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, προφήτεψε για την εποχή μας, στην προσπάθεια του να μας αφυπνίσει, ότι οι Τούρκοι θα είναι περισσότερο έτοιμοι από εμάς, τη στιγμή που θα λάβουν εντολή για να προβούν σε επιθετική ενέργεια εναντίον της Ελλάδας.

Με αυτούς τους μεγάλους αγίους δίπλα μας, τι να φοβηθούμε; Θα πρέπει όμως να κάνουμε και ‘μεις τον αγώνα μας, με μετάνοια και μετάνοιες, με εκκοπή των παθών και με ελάττωση των τροφών, για να αποκτήσουμε ξανά μια αληθινή, βιωματική σχέση με τον Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό και Σωτήρα μας, συμβουλεύει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Πριν μερικά χρόνια, κάποιοι λίγοι θεωρούνταν παρανοϊκοί από τους πολλούς, μιλώντας για γεγονότα που προφήτευαν οι Άγιοι Προφήτες πως στις μέρες μας θα συμβούν, στην προσπάθεια τους για την αφύπνιση του Γένους μας. Σήμερα θα πρέπει κάποιος να βρίσκεται σε πλήρη πνευματική συσκότιση για να μην αντιλαμβάνεται πως βρισκόμαστε στην απαρχή συγκλονιστικών γεγονότων που θα ταρακουνήσουν ολόκληρο τον πλανήτη.

Πνευματικό παιδί του Αγίου Παϊσίου, που σήμερα είναι Ιερέας και Πνευματικός, ρωτήθηκε από πνευματικό του τέκνο, σχετικά με αυτό το μυστικό: «Θα μας δώσουν οι Ευρωπαίοι προθεσμία τριών ημερών, για να βγούμε από την Ε.Ε. ή από το Ευρώ. Αυτές οι τρεις μέρες, θα είναι το σήμα που θα λάβουν οι Τούρκοι για να κινηθούν επιθετικά εναντίον μας, θα είναι το μυστικό που θα μάθουν τρεις μέρες νωρίτερα, είπε».

Αυτή όμως θα είναι και η τελευταία επιθετική ενέργεια που θα κάνουν εναντίον των Ελλήνων, γιατί τώρα θα λειτουργήσουν οι Πνευματικοί Νόμοι.Οι «Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» και αυτή η γενιά των Τούρκων θα πληρώσει για όλες τις αμαρτίες των προγόνων της, όπως είπε ο Άγιος Παΐσιος.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, μια επίσης Αγιασμένη μορφή των εσχάτων καιρών, μας προειδοποιεί:

«Όλα αυτά θα γίνουνε η ώρα πλησιάζει

το σύμπαν αναταράσσεται και σας δεν σας τρομάζει:

Η συμφορά που έρχεται τους ασεβείς να πλήξη

και εκ της γης αλύπητα να τους εξαφανίσει.

Πάρετε την απόφασιν και λογικά σκεφτείτε

εάν θέλετε να ζήσετε και αιώνια να σωθείτε

όλοι μετανοήσατε στραφείτε προς τα θεία

γιατί ουδεμία απ” αυτήν υπάρχει σωτηρία.

Ο πόλεμος που έρχεται ουδέποτε έχει γίνει

τόσον μεγάλος και φρικτός και δεν θα γένη ειρήνη.

Εάν δεν εκκαθαρισθεί η ήρα από το σιτάρι

και τα ζιζάνια θα καούν σαν το ξηρό χορτάρι».

Καλή μετάνοια και καλό αγώνα.

Α.Δ.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Ευχές για καλή Σαρακοστή αλλά και μια φρικοδέστατη είδηση - αποκάλυψη περί επικείμενου σεισμού που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο

Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Σαββάτο 12/03/2016

Πάντων των εν ασκήσει λαψάντων Αγίων

Αγαπητοί φίλοι και αδερφοί εν Χριστό χαίρεται εν Κυρίο πάντοτε.

Είχα σχεδιάσει στον νου μου να γράψω ένα ευχητήριο κείμενο για καλή Σαρακοστή και να σας παροτρύνω "Για λίγο περισσότερο φιλοτιμία" στην προσοχή τον αισθήσεων και στην προσευχή, για να φτάσουμε όλοι μαζί στην Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού περισσότερο αναστημένοι και χαρούμενοι.

Παραμένει ευχή μου για καλή Σαρακοστή, αλλά οφείλω να ανακαλέσω την παρότρυνση "Για λίγο περισσότερο φιλοτιμία" και στην θέση της να τοποθετήσω και να σας παροτρύνω να βάλουμε όλοι μας "όλη την φιλοτιμία μας" στον καλό αγώνα της προσευχής και της προσοχής.

Μας ζητήθηκε από τον ουρανό να κάνουμε πολύ προσευχή στο πρώτο τριήμερο της Σαρακοστής που αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα 14/03 έως και τηνΤετάρτη 16/03/2016. Γιατί;

Η αποκάλυψη :

Εις το όνομα του Πατρός και του Ιού και του Αγίου Πνεύματος. 

Αμήν.

Εγώ ο ανάξιος Νεκτάριος Μοναχός ο Αγιορείτης σήμερα το πρωί Σαββάτο 12/03/2016 έλαβα την εξής πληροφορία η οποία αφορά όλους μας.

Από ουράνια αποκάλυψη η οποία έγινε σε προσευχόμενο πρόσωπο, η πληροφορία που έφτασε σε εμένα είναι η εξής "Είδα (λέγει το προσευχόμενο) να γίνεται βάπτιση σε Ιερό Ναό και άκουσα τρία τρίχρονα παιδάκια να ψάλουν ύμνους της μεγάλης Παρασκευής. Ξαφνικά άκουσα φωνή από το Ιερό που είπα "Να κάνετε πολύ προσευχή το τριήμερο της Σαρακοστής που έρχεται γιατί από τον πολύ μεγάλο σεισμό που θα γίνει, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο"".

Ξεκάθαρο το μήνυμα

Ξεκάθαρο το μήνυμα αλλά και ασφυκτικά πιεστικό χρονικά. Πως βγαίνει το συμπέρασμα αυτό;

Από παλαιότερες αποκαλύψεις για τα μέλλοντα να συμβούν γνωρίζουμε ότι στην ακολουθία των γεγονότων που ακολουθούν την Πατρίδα μας, Προηγείται ο σεισμός και ακολουθεί ο πόλεμος με τους Τούρκους.

Εδώ και λίγες ημέρες γνωρίζουμε ότι η Αγαρηνοί έχουν μαζέψει (από μεταφορά από την Αν. Θράκη) στα παράλια της Μ. Ασίας 23.000 Στρατό.

Αυτός ο Στρατός δεν είναι εκεί για παραθέριση.

Άρα τα μεμέτια ετοιμάζονται και αφού ο σεισμός προηγείται μας πλησίασαν τα πολλά Ρίχτερ.

Μετάνοια Αρχόντων και Λαού

Κατά το φωτεινό παράδειγμα μετανοίας της Νινευί, οι Άρχοντες και ο Λαός φόρεσαν τρίχινα εσωτερικά ενδύματα νύστευσαν πρώτα από τις αμαρτίες και μετά από τροφές και ο Θεός πήρε πίσω την απειλή του μεγάλου σεισμού.

Αν θέλουμε να γλυτώσουμε έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς.

Οι άρχοντες της Εκκλησίας και της πολιτείας πρέπει να προηγηθούν στην μετάνοια και την προσευχή και μετά να ακολουθήσει ο λαός.

Επειδή όμως αδελφοί μου, όπως πολύ καλά γνωρίζεται, τα παραπάνω δύο είδη των αρχόντων σήμερα είναι δυσκίνητα σε τέτοιου είδους ασκήσεις, γι' αυτό και θα τους πλακώσουν τα ταβάνια κάτω από τα οποία θα ευρίσκονται. Ξεκινήστε λοιπόν εσείς ο λαός, πρώτος την μετάνοια και την προσευχή, την πολύ προσευχή, όπως ζήτησε η φωνή από το Ιερό. 

Σε αυτόν τον αγώνα θα πρέπει να συμμετέχουν όλοι : 

- Οι πόρνες επί πληρωμή (κλείστε τα μαγαζιά σας).

- Οι πόρνες χωρίς πληρωμή που νομίζουν ότι δεν είναι πόρνες αλλά είναι.

- Οι πόρνοι, οι μοιχοί και οι μοιχαλίδες, οι ομοφυλόφιλοι όλων των ειδών, οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι είρωνες, οι ευτράπελοι, οι ηδονοβλεψίες και τόσοι άλλοι οι έχοντες μικρά οι μεγάλα πάθη, σταματήστε να τα ενεργείται.

Τρέξτε γρήγορα στην εξομολόγηση και αρχίστε να λέτε αδιαλείπτως την ευχή του Ιησού "Κύριε Ιησού Χριστές Ελέησον με τον αρματολών".

Αποκαταστήστε την φιλία με τον εν έχθρα ευρισκόμενοι γείτονα σας, αφού πρώτα προσευχήθείται για αυτόν με την ευχή : "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον τον δούλο σου ΤΑΔΕ". Αν ο εχθρός είναι μακριά και δεν μπορείτε να του μιλήσετε κάντε του μόνο Ευχή ως παραπάνω.

Στην θέση του ΤΑΔΕ το όνομα του εχθρού. 

Κάντε ευχή υπέρ της αναπαύσεως της ψυχής εχθρού που έχει κοιμηθεί και δεν προλάβατε να αγαπήσετε. "Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον την ψυχή του/της δούλου σου/ δούλης σου ΤΑΔΕ".

Λέτε λίγα λόγια το τριήμερο έως και μη μιλάτε καθόλου.

Σοβαρευτείτε και κλάψτε. Το κλάμα σώζει. 

Γενικά, γίνεται ευρηματικοί αγαθών ενεργειών των Τριήμερο της Σαρακοστής και όχι μόνο. Οι αγαθές αυτές ενέργειες θα γραφούν στην μερίδα σας στο βιβλίο της ζωής αλλά και στο βιβλίο της Πατρίδας προς μείωση των δεινών που έρχονται.

Καλή επιτυχία στον αγώνα για όλους, άθεους, πλανεμένους Έλληνες ινδουιστές, αιρετικούς και Ορθοδόξους Χριστιανούς. 

Η πατρίδα έχει ανάγκη μην κάθεστε άλλο σταυροπόδι. Κάτω το πόδι.

Να το δει και αυτό ο Θεός. Κάτι προσφέρεται με αυτό. 

http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

Η κοροϊδία της Νηστείας και η Νηστεία της κοροϊδίας

Το μεσημέρι έφαγα σουπιές με μάραθα.

Δε λέω καταπληκτικό φαγητό. Αλλά με διέλυσε βρε παιδί μου. Πόση ώρα τώρα και ακόμη δε μπορώ να χωνέψω.

Βλέπεις η κοιλιοδουλεία και το πάθος της λαιμαργίας δε λύνεται με την νηστεία.

Πια νηστεία όμως; Δε λύνετε με την νηστεία που εδώ και μερικά χρόνια ζούμε οι σύγχρονοι ας πούμε Νεοέλληνες θρησκευόμενοι .

Ξέρεις εκείνη την νηστεία που αντί για κρέας το τσικάλι γεμίζει με καλαμάρια , σουπιές, καραβιδάκια, αστακομακαρονάδες, σογιο κυμά, σογιομουσακά, σογιοκονινιστά, γαροδοπίλαφα, σουπιοκεφτέδες, πατατοκεφτέδες και… και …και…ο κατάλογος τέρμα δεν έχει.

Είναι τόσο ακόρεστος ο κατάλογος όσο και η λαίμαργη φαντασία μας, που αρνείται την ουσία της νηστείας, ακόμα και όταν φαινομενικά και κατά τύπο την τηρούμε.

Αλλά αυτό καθ άλλο παρά νηστεία είναι.

Διατροφική αλλαγή λόγω ημερών …ναι.

Τσικαλική αλλαγή περιεχομένου…. ναι.

Ψαροταβερνική επιδρομή ναι.

Κατασπαραγμός μαλάκιων, ναι.

Νηστεία όμως όχι, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την σοβαρότητα μας και την εσώτερη αλήθεια μας.

Δε τα κατακρίνω. Δεν έχω διάθεση και δε γουστάρω να κατακρίνω κανένα. Άλλωστε εγώ είμαι χειρότερο από όλους αυτούς.

Απλά τα γράφω ίσως για να εξιλεωθώ υποσυνείδητα και συνειδητά γιατί μου την βιδώνει η τυπολατρία μας. Η αίσθηση αυτοϊκανοποίησης ότι κάτι τρομερό κάνουμε, τι στιγμή μάλιστα που ο Χριστός μας λεει: ότι και αν όλα τα κάνετε (αρετές) να πείτε ότι τίποτα δε κάναμε’’.

Εμείς και τίποτα δε κάνουμε και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα έχουμε όλα κάνει σπαθί…….

Η νηστεία σαφέστατα είναι εγκράτεια και ασιτία.

Είναι άσκηση του θελήματος, της βούλησης, της θέλησης να κινηθεί σε ρυθμούς ασκητικής προοπτικής.

Είναι και πένθος. Και όταν πενθείς δεν τρως.

Είναι και έρωτας βέβαια, και τα σκυλιά όταν είναι ερωτευμένα νηστεύουν.

Όλα αυτά, βεβαίως και είναι…..

Δεν είναι όμως απλώς και μόνο μια τυπική διατροφική αλλαγή.

Η μια υποκριτική αυτοεπιβαιβεωτική αυταρέσκεια των ικανοτήτων μου.

Διότι παίζει και αυτό… να νηστεύω και να αυτοϊκανοποιούμαι , σαν μ………..ας.

Άλλωστε ο Αγιος Ιωάννης ο Σιναίτης στους λόγους του περί Διακρίσεως τρείς των αριθμώ, – που ο Φρόυντ εάν τους γνώριζε θα έκανε διαρκώς παραπομπές ή και θα αρνούταν να γράψει κάτι που είχε προ πολλού ειπωθεί από έναν Εραστή του Θείου καταμεσής της άγονης και φιλόξενης για τον έρωτα ερήμου- είπε λοιπόν ότι ‘’πολλές φορές τις κακίες μας τις ντύνουμε με αρετές…’’ Πω πω τι είπε ο άνθρωπος……..

Έτσι υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Εκείνοι που νηστεύουν φαρισαϊκά και υποκριτικά. Αυτάρεσκα και αυτοικανοποιητικά. Είπαμε υπάρχει και ο πνευματικός αυνανισμός. ……

Έτσι και εγώ ακόμη παλεύω να χωνέψω τις σουπιές που και μάραθα είχαν, και πολύ βεβαίως εγωισμό

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

Το όλο θέμα της νηστείας έχει κάπως έτσι: κατά μία πρώτη εκδοχή, πάμε να νηστεύσουμε λίγο–πολύ κάπως «καταστατικά» στην αρχή, στερούμενοι κάποια συγκεκριμένα είδη βρώσεως: «από γάλα, από αυγά, από ψάρι και από κρέας» (ορισμένοι, μάλιστα, βαστάνε πιο πολύ ακόμη ώστε να νηστεύουν με ακρίβεια απέχοντας και από λάδι κάποιες μέρες, αν όχι τις περισσότερες μέρες).

Όλα καλά κι όλα ωραία, δηλώνουμε προθυμία και ζήλο και είμαστε οι «πρώτοι» σ’ ετούτο το νηστειακό άθλημα· το ξέρουμε, το ξέρουν κι άλλοι μαζί μας, μέσα στο θρησκευτικό στίβο εισπράττουμε αρκετή αναγνώριση. Κατόπιν, όταν η ρουτίνα σφιχταγκαλιάσει τον αγώνα μας, όπως είναι αναμενόμενο, ο εαυτός μας θα πλήξει και δεν θ’ αντέξει για πολύ τη μοναξιά της κρυφής ή ακριβοθώρητης άσκησης και με το παραμικρό θ’ ανοίγεται προς την αλάνα της επιβράβευσης και των επαίνων του φλύαρου κόσμου και των φλυαρότερων ανθρώπων του.

Πριν ν’ αγωνιστούμε για τα καλά, έχουμε ήδη «αγιαστεί» και το έχουν πάρει χαμπάρι αυτό όλοι. Φαίνεται να είναι το μόνο εύκολο αυτό για ’μας, γιατί είναι στο αίμα μας, ξέρουμε με κάθε «ασκητική» ευκαιρία πώς να αυτοαγιαζόμαστε και πώς να κομπάζουμε και άρα στην ουσία να απωθούμε το αληθινό πνεύμα της σιωπηλής και καρτερικής ορθοδοξίας. Απλά, δεν υπάρχουμε!

Κατά μία δεύτερη εκδοχή, πάμε να νηστεύσουμε πάλι από όλες τις παραπάνω τροφές και, για κάποιο λόγο, από κάποια άγνωστη αφορμή ή ανεξέταστη αιτία, βλέπουμε ότι στη σχέση με τον εαυτό μας και στη σχέση του εαυτού μας με τους συνανθρώπους μας, έχουμε μέσα μας άφθονη, ακμαία και ακαταλάγιαστη κατάκριση, καταλαλιά, συκοφαντία, μνησικακία, έχθρα, υποκρισία, αφιλία, ψυχρότητα, δόλο, ζήλεια, φθόνο, ταραχή, θυμό, ίδιο θέλημα, αξιώσεις, απαιτήσεις, πολυποίκιλες αντιδράσεις γνωστής ή αγνώστου προελεύσεως, εγωισμό, φιλαυτία, κάθε ονομαστή ή ακατανόμαστη κακία…

Και γίνεται μετά τούτη η νηστεία «μας», μια δοκιμασία, μια θηλιά κι ένας βραχνάς, ένα άπιαστο όνειρο, ένας εφιάλτης των κανόνων, μια ακροβασία και ένα τάνυσμα ανάμεσα στο «ημικολάσιμο» ή στο «τέρμα κολάσιμο», μια στέρηση που δε μας φέρνει τη χαρά, μια ψυχοφθόρα αυτοδικαίωση, ένας κούφιος αγώνας, μια αστεφάνωτη και λυπηρή άσκηση, μια ανιαρή σύνθλιψη και δυσκολία, μια ακατανόητη πίεση, μια απογοητευτική ακύρωση όλης της πνευματικότητας, ίσως και μια βεβήλωση της όποιας θεωρίας είχαμε σα σημαία να κυματίζει μέσα μας, μια τεχνική που εμφαίνει ή καλύπτει το κενό μας, μια διαστρέβλωση του ορισμού της αληθινά θεάρεστης πράξης, ένα συνεχές περιφερόμενο τίποτα που συνοδεύεται πάντα μ’ ένα νοθευμένο φωτοστέφανο. Η νηστεία που πάμε να δοκιμάσουμε εγωικά και υπερήφανα μας ελέγχει κανονικά κι εμείς δραπετεύουμε από το καθαρτήριο φέγγος της. Και, όσο αποφεύγουμε το φέγγος της, τόσο παραμένουμε στο σκοτάδι των παθών του εαυτού μας.

Όλα τα ξέρει και όλα τα καταλαβαίνει η συνείδηση του ανθρώπου κι ας μην ομολογεί κάτι κι ας μην παραδέχεται πολλά κι ας μην εξωτερικεύει απολύτως τίποτα. Από τη εσωτερική φωνή και από την αντίληψη της καρδιάς μας, που ουσιαστικά είναι η φωνή και ο τρόπος του Θεού μέσα μας, ο εαυτός μας δεν μπορεί να κρυφτεί και του είναι εντελώς αδύνατο στο τέλος να μην πειστεί και να μη συμφωνήσει.

Στη συνέχεια, βλέπουμε και διαπιστώνουμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός και ο πιο κάθετος αντικείμενος της αγίας νηστείας του Χριστού, της νηστείας όλων των Αγίων και της νηστείας των πιστών τέκνων της Εκκλησίας, είναι ανομολόγητα ο ίδιος ο τρυφηλός, απαίδευτος και ευμαρής εαυτός μας: όλα τα φίλαυτα κύματα είναι μέσα μας, μας σωριάζουν παταγωδώς και μας κάνουν πάντα ν’ απορούμε μέσα στην αισθητά πνευματική ανημποριά μας.

Τι γίγαντες που γίνονται στ’ αλήθεια τα μυρμήγκια της πονηρίας μέσα μας, καμιά φορά, αν όχι όλες τις φορές! Τα βλέπουμε και τα εννοούμε όλα! Πλούσια η γκάμα στα εσώψυχά μας: Αντιδράσεις, γογγυσμοί, αδιαφορίες, αρνήσεις, ενστάσεις, διαμαρτυρίες της λογικής, συχνές επικλήσεις στη φυσική αδυναμία, αδιάφορες ανυπακοές στον καθαρμό που προτείνει η ασκητική Εκκλησία μας, επιζήμιες υπακοές προς το ανίσχυρο τάχα του οργανισμού μας, λεπτές εγκεφαλικές προσπεράσεις του τύπου «το παν δεν είναι η νηστεία», εύκολες και αβίαστες αυτοπαραιτήσεις με σαθρά επιχειρήματα του πονηρού, του ευνόητου που γίνεται το πιο ανόητο: «πάνω απ’ όλα η αγάπη». Μέσα μας φέρουμε χίλιες γλώσσες ανέντιμων δικαιολογιών ίσα για να μη νηστεύσουμε, να μη λάβουμε Χάρη του Θεού, να μην αγιαστούμε, να μην ευλογηθούμε, να μη βιώσουμε και να μη χαρούμε το μυστήριο της Ανάστασης, της εν Χριστώ ζωής στη ζωή μας.

Βάλτε μυστικά ένα άδολο «νηστειόμετρο» στις σχέσεις σας και δείτε αθόλωτα τα σπασμωδικά πλοκάμια του πειρασμού ν’ ακουμπάνε όλο το εύρος της καθημερινής μας ζωής. Από παντού εμποδίζεται ή δυσχεραίνεται η αγία μαρτυρία και η παραδοσιακή πράξη της ορθόδοξης νηστείας. Αιώνες, χρόνια και ζαμάνια τώρα, αλλά ιδίως σήμερα, όλος ο άθεος και αντίθεος κόσμος και το σκληρό σύστημα της αποστασίας του, έχει ήδη προαποφασίσει για ’μας, για τις καρδιές μας, για τις σχέσεις μας, για τον τόπο μας και για το μέλλον του τόπου μας: Οι νεοέλληνες πρέπει με κάθε φανερό και αφανή τρόπο να σβήσουν και να πεθάνουν πνευματικά από την απιστία και την αμετανοησία τους. Και η κατάλυση, η αθέτηση, η καταπάτηση της νηστείας είναι η πρώτη και τελευταία απόδειξη της δικής μας απιστίας και αμετανοησίας. Ζήτω η εκκοσμίκευσή μας, εύγε στην αλλοτρίωσή μας και δόξα στον απαράμιλλο χαμό μας!

Όλ’ αυτά, ναι, οπωσδήποτε υπάρχουν μέσα μας, αν δεν έχουμε μια στάλα από πόθο Χριστού και μια καρδιά που λίγο–πολύ να λιώνει στη φλόγα του Πνεύματος. Όμως, κανένας βαπτισμένος Χριστιανός δεν έχει το δικαίωμα στην αποκαρδίωση και στην απελπισία. Υπάρχει λύση και διέξοδος, αν ταπεινωθούμε με χαρά και με θεία επίγνωση και αν δεν χρεώσουμε τίποτα στον Χριστό και στη Χάρη Του: δεν είναι Αυτός ο φταίχτης μας, δεν είναι Αυτός που μας παιδεύει και μας βασανίζει, γιατί πολύ απλά Αυτός είναι ο αιώνιος και μοναδικός Σωτήρας μας. Δεν έχει ανάγκη Αυτός τη νηστεία μας, όσο έχουμε απόλυτη ανάγκη εμείς από την ανείπωτη Χάρη που δίνει Αυτός και αυτή στη ψυχή μας· στη ψυχή που πάντα επιθυμεί ν’ αγωνίζεται, όχι για το «βραβείο» και για τον «έπαινο», αλλά γιατί δε βαστάει άλλο να νιώθει, από τη μια την απερινόητη αγάπη του Θεού τόσο γι’ αυτήν προσωπικά όσο και για όλο τον κόσμο και, από την άλλη, να νιώθει το θολόμαυρο πέλαγος των αμαρτιών της να βρίσκεται μέσα στη στέρνα του χοϊκού εαυτού της.

Κι όταν δεν βαστάμε άλλο από αγάπη, τότε είναι που είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα για χάρη της! Και πρώτα απ’ όλα να νηστεύσουμε, επιτέλους καρδιακά, ελεύθερα, απλά, αμήχανα, ακομπλεξάριστα, ταπεινά και θεοδοξαστικά. Δε γίνεται να νηστεύει κάποιος δίχως τη χάρη της νηστείας που δίνει ο Θεός, μια και η νηστεία είναι ο δικός Του κενωτικός τρόπος. Δε γίνεται να νηστεύσει κάποιος δίχως τη θεϊκή αγάπη και το θείο πόθο. Γιατί η νηστεία, είναι πρωτίστως έκφραση αγάπης και πιστότητας. Στερούμαι για να μπορώ να πληρωθώ και να γεμίσω. Γεμίζω από αυτό που δεν μ’ αφήνει ποτέ να αδειάσω και να στερηθώ ποτέ. Και αυτό είναι η Χάρη του Θεού· η ζωή της ζωής μου. Η ζωή μου γίνεται μια κεχαριτωμένη και αβάρετη νηστεία, δηλαδή μια κραταιή και άφοβη αγάπη, που γνωρίζει πώς να υπερβαίνει τον άρτο, το σώμα, την ανάγκη, τη βαρύτητα, την πτώση, το χρήμα, την εξαγορά, κάθε μικρό, ευτελές και ποταπό, την ίδια την αμαρτία που κομίζει υποσχέσεις πληρότητας, δίχως να την επιτυγχάνει ποτέ.

Η νηστεία που γίνεται κατά μίμηση του Ίδιου του Χριστού (Εκείνος άλλωστε μας έδειξε καθαρά την οδό της νηστείας), γίνεται το μυστικό της αθανασίας μας και απεργάζεται κάθε αναφαίρετη ευλογία στη ψυχή μας. Και η πιστή ψυχή επιθυμεί μόνο με τη νηστεία του Χριστού να ετοιμάζεται και να λαμπρύνεται εν όψει του ερχομού του Νυμφίου της. Και ο Νυμφίος όταν έρθει, φέρνει και το τέλος κάθε κόπου και οδύνης, το πέρας κάθε άσκησης και θλίψης, γιατί φέρνει τη χαρά και την ευφροσύνη του ιερού Γάμου μας μ’ Αυτόν. Και αυτός ο Γάμος είναι το Πάσχα μας, το Πάσχα κάθε ψυχής. Ποιας ψυχής; Της ψυχής που δεν ενδοίασε, δεν δίστασε και που τόλμησε και νήστεψε, γιατί αγάπησε. Και όσο αγάπησε, τόσο ευλογήθηκε και ζωοποιήθηκε και αναστήθηκε μια για πάντα. Και μετά από αυτό, κάθε νηστεία θα έχει λάβει το ευλογημένο τέλος της, γιατί απλά θα έχει εκπληρώσει εκ των πραγμάτων το σκοπό και το νόημά της. Πού; Πρωτίστως μέσα στη ψυχή μας και έπειτα μέσα στον καθημερινό μας αγώνα και τις σχέσεις μας, τους συνανθρώπους μας, τα σπιτικά και τον κόσμο μας…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Συγχωρώ όταν με συγχωρήσω...

Η αγάπη του Θεού είναι απρουπόθετη. Ο Θεός μας αγαπάει ως πατέρας γιατί είμαστε παιδιά Του. Είναι μια σχέση(Πατρός-Παιδιού) που κυριαρχεί και όχι ένας νόμος ή μια διάταξη. Η θεϊκή του αγάπη είναι δίχως προϋποθέσεις. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν εάν μας συγχωρεί ο Θεός, αλλά εάν εμείς αποδεχόμαστε αυτή την συγχώρεση. Εάν συγχωρούμε τον εαυτό μας και του επιτρέπουμε να βιώσει την αγάπη και την αποδοχή του Θεού. Στο ποσοστό που θα συγχωρήσουμε, δηλαδή που θα χωρέσουμε μέσα μας, τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας, τις ήττες και αδυναμίες, τα λάθη και αστοχίες, ως μια βαθιά κατανόηση των υπαρκτικών μας ορίων, τότε και μόνο μπορούμε να συγχωρέσουμε και εμείς τους άλλους. Ο άνθρωπος που δυσκολεύεται να συγχωρέσει τον συνάνθρωπο του, αρχικά δυσκολεύεται να αποδεχθεί τον αντιφατικό εαυτό του και να δεχθεί οτι τον σώζει η αγάπη και όχι τα κατορθώματα του.

π. λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Τα μυστικά της εξομολόγησης

«Προσεύχομαι, και την πρώτη σκέψη που έρχεται στην καρδιά μου τη δέχομαι ως λόγο Θεού, και αυτή λέω. Είναι ο Θεός που ξέρει τη ζωή σου και το μυστήριο της καρδιάς σου. Εγώ είμαι μόνο ένας πνευματικός» 

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

…Στον στρατό τα μηνύματα του αρχηγείου πρέπει να φτάσουν στους πολεμιστές προφυλαγμένα από τον εχθρό, ώστε αυτός να μην μάθει τις κινήσεις που θα γίνουν για την εξουδετέρωσή του. Έτσι υπάρχει το στρατιωτικό απόρρητο, που τηρείται με πολλή φροντίδα με την βοήθεια ειδικών υπηρεσιών, την εφαρμογή κρυπτογράφησης και άλλων συστημάτων ασφαλείας. Και εμείς για να ωφελούμαστε τα μέγιστα από το μυστήριο της Εξομολόγησης, πρέπει να κρατάμε τα μυστικά του, όπως μας εξηγεί ο π. Ραφαήλ Νόϊκα:

«Προσέξτε μία ακόμη σημαντική λεπτομέρεια: το απόρρητο της εξομολόγησης. Ξέρουμε ότι οι ιερείς πρέπει να κρατάνε μυστική την εξομολόγηση, αλλά μη νομίζετε ότι αυτό γίνεται μόνο για να προστατέψουμε την ψυχή που έρχεται σ’ εμάς από τον πόνο και την ντροπή και για να την ενθαρρύνουμε να μας ανοίγεται χωρίς φόβο. 

Δεν είναι μόνο αυτό: είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο. Στο μυστήριο της πνευματικής πατρότητας, όπως όλοι νομίζω γνωρίζετε, και ιδιαίτερα στην εξομολόγηση, δεν μπορεί να εισχωρήσει ο διάβολος. Ο διάβολος, όμως, που είναι όχι μόνο κακός, αλλά και πονηρός, ξέρει πώς να μπερδεύει τα πράγματα για να μαντεύει. Όσες, όμως, λιγότερες πληροφορίες έχει, τόσο περισσότερο χρόνο κερδίζουμε εμείς για να δουλεύουμε πάνω στην ψυχή που έρχεται σ’ εμάς, ώστε να στερεωθεί.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι στην τσαρική Ρωσία υπήρχε νόμος, η μαρτυρία του ιερέα στα δικαστήρια να μην έχει καμία αξία. Αν και υπήρχε και τότε διωγμός κατά της Εκκλησίας, ιδιαίτερα από τον Μεγάλο Πέτρο και μετά, σε αυτό όμως το γεγονός υπήρχε πραγματικά κάτι το θαυμαστό, διότι μέσω αυτού του νόμου προστατευόταν το μυστήριο της εξομολόγησης: ο ιερέας να μην έχει το δικαίωμα να καταθέσει ως μάρτυρας ούτε υπέρ ούτε κατά, επειδή δεν αποτελούν αυτά τον σκοπό της ιεροσύνης, αλλά σκοπός μας είναι να κρατήσουμε το απόρρητο της εξομολόγησης. 

Και δεν αρκεί μόνο ο ιερέας να κρατάει απόρρητη την εξομολόγηση, γιατί δεν πρόκειται απλώς για μια επαγγελματική ηθική, όπως στην ιατρική, είναι έργο του Αγίου Πνεύματος,αλλά πρέπει και ο εξομολογούμενος να κρατάει μυστική την εξομολόγηση, γιατί αλλιώς το μυστήριο και πάλι σχεδόν ακυρώνεται. Διότι αν αυτός αρχίσει να λέει: «Α, ο πνευματικός μού είπε αυτό και αυτό», τότε φαίνεται ότι, ως πνευματικός, τον έναν τον γλυκαίνεις και τον άλλον τον μαστιγώνεις για την ίδια αμαρτία. Σύμφωνα όμως με τη σοφία σου, ως πνευματικός, ξέρεις τι ακριβώς θα σώσει τον έναν και τι τον άλλον. 

Έχει δικαίωμα ο πνευματικός -μιλάμε πάλι για τη δύναμη να μπορείς να δώσεις ζωή- να έχει την ελευθερία να δώσει στον έναν γλυκό και στον άλλον πικρό δηλ. μαστίγωμα, γνωρίζοντας ότι ο ένας θα σωθεί με το γλυκό και ο άλλος με το μαστίγωμα. Αν όμως οι εξομολογούμενοι αρχίσουν να μιλούν μεταξύ τους, τότε σίγουρα θα σκανδαλιστούν.

Στον αββά Ποιμένα συνέβη ένας παρόμοιος πειρασμός, όμως εκείνος διέθετε πολύ περισσότερη σοφία και ήταν ικανός να τον ξεπεράσει. Ο γέροντας του είπε: «άφησε τα πάθη να εισέλθουν και πολέμησε μαζί τους», ενώ σε κάποιον άλλον είπε: «Μην αφήσεις καθόλου να εισέλθουν τα πάθη, αλλά ευθύς ξέκοψέ τα». Ακούγοντας αυτό ο νεαρός Ποιμήν, γύρισε πίσω στον αββά και τον ρώτησε: «Αββά, εγώ σου εμπιστεύθηκα τους λογισμούς μου. Και να, αλλιώς μίλησες σ’ εμένα και αλλιώς στον άλλο». Ο γέροντας του αποκρίθηκε:«Ποιμήν, παιδί μου, δεν μου είπες να σου μιλήσω όπως θα μιλούσα στον εαυτό μου; Σου μίλησα λοιπόν όπως θα μιλούσα στον εαυτό μου. Σου είπα τι κάνω εγώ»!

Ο π. Σωφρόνιος σχολίαζε το παραπάνω περιστατικό ως εξής: Ο άλλος μοναχός ήταν, σαν να λέμε, χονδρο–καλόγερος “της σειράς” (άνθρωπος της σειράς δεν υπάρχει, ο καθένας είναι διαφορετικός, όμως υπάρχει σε αυτό και μία αλήθεια), δεν είχε υψηλό επίπεδο πνευματικότητας. Αν θα άφηνε τους λογισμούς να μπαίνουν στην καρδιά του, τότε η καρδιά του θα μολυνόταν, και είναι άγνωστο ποιος τελικά θα νικούσε ή, οπωσδήποτε, θα αδυνάτιζε πάρα πολύ από αυτούς τους λογισμούς. Ο Ποιμήν όμως ήταν τόσο πολύ γεμάτος από χάρη στη νεότητά του, ώστε, έλεγε ο π. Σωφρόνιος, ο γέροντάς του είδε ότι πάντοτε η χάρη θα νικούσε στην καρδιά του. Αυτός, όμως, όντας γεμάτος από χάρη, αν δεν άφηνε τους λογισμούς να μπαίνουν στην καρδιά του, δεν θα γνώριζε τόσα πολλά στοιχεία, και εδώ μιλάμε για ανθρώπινα στοιχεία, για ανθρώπινη πείρα, τα οποία στη συνέχεια θα του ήταν πολύ χρήσιμα για την καθοδήγηση των ψυχών. 

Ο Ποιμήν θα ήξερε πλέον όχι μόνο την οδό της χάριτος, αλλά και την πονηρία των κακών λογισμών, επειδή θα είχε παλέψει με αυτούς στην καρδιά του. Και έγινε, όντως, ποιμένας, όπως του προφήτεψε κάποιος: «Ποιμήν, το όνομά σου θα γίνει ξακουστό σε όλη την Αίγυπτο». Βλέπετε, δεν ήταν μόνο μέγας πνευματικά, αλλά ο γέροντας τον εξόπλιζε και με ανθρώπινα όπλα, που τα έχουμε και αυτά ανάγκη.

Τώρα θέλω να εστιάσω στο γεγονός, ότι στον έναν είπε μαύρο και στον άλλον άσπρο, και ότι πρέπει ο πνευματικός να έχει αυτή την ελευθερία. Αν ξέρετε ότι ο εξομολογούμενος κρατάει μυστική την εξομολόγηση, μπορείτε να κάνετε με αυτόν ό,τι θέλετε, και θέλουμε σωτηρία, όχι με την έννοια του “κάνω ό,τι θέλω”. Αν ξέρετε ότι δημοσιεύει την εξομολόγηση, θα έχετε δεμένα τα χέρια σας στο πνευματικό σας έργο, διότι ο εξομολογούμενος δεν κρατάει ψηλά το μυστήριο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχει ακόμη ένα πιο μεγάλο μυστήριο, ένα μυστήριο άκρως πνευματικό: όταν ο εξομολογούμενος διατυμπανίζει ό,τι είπε και ό,τι τον συμβούλεψε ο πνευματικός στην εξομολόγηση, τότε ο εχθρός καταλαβαίνει πιο γρήγορα τι μας συμβαίνει, ποιο είναι το αδύνατο σημείο μας, και ξέρει πού και πώς να χτυπήσει.Προσέξτε, για παράδειγμα, τη διήγηση περί των πρωτοπλάστων. Επιτρέψτε μου να την αποδώσω ελεύθερα, για να είναι πιο ζωντανός ο διάλογος. 

Ο Θεός είπε στον Αδάμ: «Από όλα τα δέντρα θα τρώτε, από αυτό όμως το δέντρο δεν θα φάτε, επειδή, τη μέρα που θα φάτε, θα πεθάνετε» (Γεν. 2, 16-17), και θα έλεγα ότι δεν θέλει απλώς να τον σταματήσει, αλλά κυρίως να του αποκαλύψει τα μυστήρια του Παραδείσου. Έρχεται λοιπόν το φίδι στην Εύα, επειδή τη βρήκε πιο αδύναμη (δεν ξέρω το γιατί, αλλά, βλέπετε, έτσι έγινε το πράγμα), και αρχίζει να της λέει:«Μήπως ο Θεός σού είπε κάτι για το δέντρο, να φας ή να μη φας»; Της έλυσε, όπως λέμε, τη γλώσσα. Συγνώμη για την έκφραση, αλλά το φίδι ήταν πολύ πιο σοφό και δεν μιλούσε όπως μιλάω εγώ τώρα· μιλούσε με πολύ σιγουριά, σαν να ήξερε τα πάντα. Και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα να κάνει ο πλάνος χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους και τους λογισμούς μας (δηλαδή τους ορατούς και αόρατους εχθρούς) και μας λύνει τη γλώσσα!

Και η καημένη η Εύα, σαν ένα αθώο παιδί, του τα είπε όλα. Διότι εμείς βέβαια λέμε στην προσευχή:«ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω» (δεν θα πω στους εχθρούς Σου το μυστήριο), η Εύα όμως του είπε: «ο Θεός μάς είπε πως απ’ όλα μπορούμε να φάμε, μόνο από εκείνο το δέντρο να μη φάμε, γιατί θα πεθάνουμε». «Α, ωραία! Τώρα ξέρω πού να χτυπήσω» σκέφτηκε ο διάβολος, και ξέρουμε πώς χτύπησε, και ξέρουμε πού χτύπησε… Αυτό ακριβώς πρέπει να αποφεύγομε στο μυστήριο της εξομολόγησης. Εκπαιδεύστε τα πνευματικά σας τέκνα σε αυτόν τον τύπο: το μυστήριο να μείνει μυστήριο δηλαδή μυστικό. Βέβαια, όπως ανέφερε και ο Σεβασμιότατος και όπως γινόταν αρχικά στην Εκκλησία, η εξομολόγηση δεν ήταν προσωπική-μυστική υπόθεση, διότι εξομολογούνταν δημόσια, όπως βλέπουμε και στο περιστατικό της Κλίμακας (του Ιωάννη του Σιναΐτη). 

Αρχικά η εξομολόγηση γινόταν δημοσίως ενώπιον όλων. Όμως σκέφτομαι: Τι ακροατήριο ήταν εκείνο! Διότι εκείνοι που άκουγαν βρίσκονταν σε τέτοιο πνευματικό ύψος που μπορούσαν να κλαίνε για τη θλίψη του αμαρτωλού αδελφού, που είναι αμαρτωλός σαν και εμένα, που σαν και εμένα δεν φτάνει στη δόξα του Θεού, και που μπορούσαν με δάκρυα να προσεύχονται να ακούνε το μυστήριο της εξομολόγησης με προσευχή. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο διάβολος δεν μπορεί να εισχωρήσει σε αυτούς, όπως δεν μπορεί να εισχωρήσει στον πνευματικό! Τέτοια ήταν η κοινότητα της Ιερουσαλήμ. Όμως πέσαμε όλοι. Τώρα όχι μόνο δεν μπορούμε να ακούμε εξομολογήσεις που γίνονται δημοσίως, αλλά και σκανδαλιζόμαστε. Μία ιστορία λέει και εύχομαι να είναι μόνο ένα αστείο, ότι ένας πνευματικός ρωτούσε στην εξομολόγηση ένα μικρό παιδί: «Μήπως έκανες αυτό, μήπως έκανες το άλλο»; Και σε μία στιγμή το παιδί τού λέει: «Όχι, αυτό δεν το έκανα, αλλά …καλή ιδέα»! Δηλαδή του έβαλε στον νου μία (κακή) ιδέα. 

Μας συμβαίνει, ας πούμε, να μολυνόμαστε όταν ακούμε άσχημα περιστατικά, αμαρτωλές υποθέσεις άλλων προσώπων και κινδυνεύουμε να τα ακολουθήσουμε. Και αντί να οικοδομούμε τον εαυτό μας με προσευχή για τον πλησίον, σαν να επρόκειτο για την ψυχή μας την ίδια, όπως συνέβαινε με τους πρώτους χριστιανούς, εμείς ή επηρεαζόμαστε αρνητικά και μολυνόμαστε, ή κάνουμε λογισμούς για τον πλησίον, ή τον θεατρίζουμε, ή μιμούμαστε την κακή του συμπεριφορά». (1,74-79)

Τα παραπάνω ειπώθηκαν για να βοηθήσουν στην κατανόηση κάποιων κύριων χαρακτηριστικών του Μυστηρίου της Εξομολόγησης, που επειδή είναι Μυστήριο στηρίζεται στην πίστη μας στον Χριστό. Γι’ αυτό να προσερχόμαστε χωρίς αμφιταλαντεύσεις, διότι «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι»! 

Και να μην ψάχνομε την τελειότητα στους άλλους, διότι όχι μόνο δεν πρέπει να νομίζομε ότι είμαστε οι ίδιοι άξιοι για κάτι τέτοιο, αλλά ούτε ξέρομε τι σημαίνει τελειότητα: «Είναι εξ ίσου λανθασμένο και απατηλό να αναμένομε την τελειότητα μιας ομάδας, όσο και την τελειότητα ενός προσώπου. Πρωτίστως γιατί και εμείς δεν έχομε αληθινή και ορθή ιδέα για το τι ακριβώς είναι η τελειότητα», λέει ο γέροντας Σωφρόνιος.

*(απόσπασμα από το άρθρο του Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου “Τα μυστικά της εξομολόγησης”).

http://www.imdleo.gr/

Tι έγραψε ένας παπικός για την Παναγία και τους Έλληνες!

(από την έκθεση του Ιησουΐτη ιερωμένου Φρανσουά Ρισιάρ, που ήρθε στην Ελλάδα τον ΙΖ΄ αιώνα σταλμένος από τον πάπα Παύλο)

Ο Ιησουίτης Ρισιάρ έστησε το ορμητήριό του στη Σαντορίνη. Από εκεί σε έκθεσή του προς τον Πάπα δίνει πλήθος πληροφορίες για το νησί. Ενώ όμως είναι έντονα προκατειλημμένος απέναντι της Ορθοδοξίας, εν τούτοις δεν κρύβει τον θαυμασμό του για το θάρρος, τη γενναιότητα και την αντίσταση των Ελλήνων κατά του Τούρκου. Ο Ρισιάρ αποδίδει την απίθανη αυτή εγκαρτέρηση των ραγιάδων στην αγάπη τους προς την "Θεόνυμφον Παναγίαν". Γράφει:

"Πολλές φορές απορώ πως κατόρθωσε να επιβιώσει η Χριστιανική πίστη στην τουρκοκρατία και πως υπάρχουν στην Ελλάδα 1.200.000 Ορθόδοξοι. Και να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομιτιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς που αντιμετωπίζει σήμερα η Ανατολική (=Ορθόδοξη) Εκκλησία... Και όμως οι Έλληνες είναι ευτυχείς που παραμένουν Χριστιανοί"...

Στη συνέχεια ο παπικός μιλάει καθαρότερα και υπογραμμίζει που οφείλετε η ευτυχία των ραγιάδων παρ' όλη την απερίγραπτη δυστυχία τους. Γράφει:

¨Νομίζω πως αυτό (η ευτυχία τους) οφείλετε στη λατρεία που τρέφουν προς την Παναγία. Αυτή η λατρεία (...) προς τη Θεομήτορα φαίνεται παντού: στα σπίτια τους, στις Εκκλησίες τους, στις προσευχές τους, στα λόγια και τις πράξεις τους (...). Σ' όλα τα σπίτια βλέπεις εικόνες της Παναγίας. Είναι ο φρουρός, ή καλύτερα η νοικοκυρά του σπιτιού. Σ΄ αυτή την εικόνα στρέφουν το βλέμμα, όταν τους συμβεί κάτι κακό, ικετεύοντας τη βοήθειά τους. Σ' αυτήν απευθύνονται για να ευχαριστήσουν τον Θεό, αν με τη δική της μεσολάβηση έρθει κάτι καλό στο σπιτικό τους. Ο ίδιος διαπίστωσα με πόση φυσικότητα, με πόση ευγλωττία και συγκίνηση μιλούν στις οικογενειακές τους κουβέντες γι' αυτή τη Βασίλισσα των Ουρανών (...). Σε όλες τις Εκκλησίες, ακόμα και σ' αυτές που δεν φέρουν το όνομά της, υπάρχει πάντοτε μια ωραία εικόνα της Παναγίας. Κι όλοι την προσκυνούν μπαίνοντας στο Ναό. Κι αφού τελειώσουν την προσευχή τους, την ασπάζονται. Τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή μπροστά στην εικόνα της Παναγίας καίει πάντοτε το καντήλι¨.

Στη συνέχεια ο Ιησουΐτης Ρισιάρ τονίζει με πόσο σεβασμό οι Ορθόδοξοι προφέρουν το όνομα της Θεοτόκου, την πλημμύρα των ύμνων που της ψάλλουν, ύμνων που όπως σημειώνει, "έχουν τόση ομορφιά, τρυφερότητα και έξαρση, που χαίρεσαι να τους ακούς κι ακόμα περισσότερο χαίρεσαι να τους απαγγέλλεις".

Από το βιβλίο "Στις γιορτές της Ορθοδοξίας" του Νικολάου Π. Βασιλειάδη

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ"

stratisandriotis.blogspot.gr

Μέ ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, μέ ανησυχία: “Τί θα γίνει μέ την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει ή σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού;

Ό ιεράρχης έγραφε σε κάποιον φίλο του:

Μόνο στον ναό πρέπει να μιλάμε για τον Κύριο και τη θεία διδασκαλία Του; Όχι! Για τον Θεό πρέπει να μιλάμε όπου χρειαστεί, όπου υπάρχουν ψυχές πού είτε Τον αγνοούν, είτε Τον αρνούνται, είτε Τον αμφισβητούν. Κι αν ακόμα δεν μπορεί ένας πιστός να αποδείξει την αλήθεια της πίστεως, ανασκευάζοντας τά επιχειρήματα των άθεων, ας εκθέσει απλά

και καθαρά τη χριστιανική διδασκαλία. Είναι κι αυτό μια νίκη... Τά λόγια τού ψεύδους, όταν είναι σκεπασμένα, φέρνουν τον καρπό τους, όταν όμως ξεσκεπαστούν, χάνουν τη δύναμή τους...

Μέ ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, μέ ανησυχία: “Τί θα γίνει μέ την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει ή σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού; Ασφαλώς ή γενιά αυτή θα στραφεί άνοιχτά εναντίον της Εκκλησίας. Εμείς τί θα αντιπαραθέσουμε; ”. Πρέπει να σού πω, αγαπητέ φίλε, ότι δίπλα στούς εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Άς μην είναι πολλοί είναι δυνατοί,γιατίκατέχουν την αλήθεια. Κάτω από το χαλάζι τών χλευασμών και τών κατατρεγμών ατσαλώνουν την πίστη τους στον Θεό και την αφοσίωση τους στην Εκκλησία Του. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημα τους, θα υπερασπίσουν τά ιερά και τά όσια...

Ίσως να χυθεί το αίμα τών πιστών. Αλλά αυτό θα γίνει σπόρος, όπως στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού, σπόρος από τον όποιο θα φυτρώσει πιο δυνατό το χριστιανικό δένδρο. Για την Εκκλησία τού Χριστού, ό διωγμός και το αίμα δεν είναι άγνωστα. Αυτά πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε συνεπάγονταν όχι τον αφανισμό αλλά, απεναντίας, τον δοξασμό και την εξάπλωση της Εκκλησίας.

Μην ξεχνάς, επίσης, αγαπητέ φίλε, ότι τά άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές. Οι άπιστοι διώκτες, βλέποντας την ακλόνητη σταθερότητα τών πιστών, πού θα σφραγίζεται μέ αίμα, θα προβληματίζονται. Και μερικοί από αυτούς. οι καλοπροαίρετοι και ικανοί για την οικείωση της θείας αλήθειας, οπωσδήποτε θα μεταπηδήσουν στις τάξεις τών ομολογητών τού Χριστού. Έτσι έγινε πολλές φορές στην αρχαία χριστιανική εποχή μέ ειδωλολάτρες δημίους, πού, βλέποντας την πίστη τών χριστιανών, μεταστράφηκαν σε ομολογητές τού Κυρίου. Πολλοί, πάρα πολλοί, από διάφορους τόπους και λαούς, μπορούν να γίνουν φίλοι τού Χριστού, αντικαθιστώντας τούς προδότες Του, σύμφωνα μέ τά λόγια τού Ίδιου: 

«Λέγω δε ύμίν ότι πολλοί από άνατολών και δυσμών ήξουσι και άνακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ έν τή βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας έκβληθήσονται εις το σκότος το έξώτερον εκεί εσται ό κλαυθμός και ό βρυγμός των όδόντων» (Ματθ. 8:11-12).

Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ φίλε! Πάνω απ’ όλα μείνε εσύ ό ίδιος πιστός μέχρι θανάτου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνάμα ικέτευε θερμά και αδιάλειπτα τον Κύριο να αναδείξει εργάτες για τον θερισμό τού χωραφιού Του- γιατί «ό μεν θερισμός πολύς, οι δε έργάται ολίγοι» (Ματθ. 9:37).

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΟΥΡΣΚ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. ΡΩΣΟΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛOΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr