.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ξερεις ποιος ειμαι; (Ο Αντίχριστος)



Ἡ «Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν» ἐπανέρχεται στὸ Πανθρησκειακὸ βιτρὸ ποὺ ἐντοπίστηκε στὸ χῶρο σύγκλησης τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου στὴν Κρήτη. Δημοσιεύουμε τὸ κείμενο ποὺ ὑπογράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος.

Πρὶν ἀπ’ αὐτὸ ὅμως, καὶ γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα μεμονωμένο περιστατικό, ἀναρτοῦμε μιὰ φωτογραφία ποὺ ἁλιεύσαμε στὸ facebook τοῦ Πρωτοσύγκελλου καί Πρωτοπρεσβύτερου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στὴν Γερμανία Κωνσταντίνου Μύρων, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ μέλος τῆς «Ἁγίας καὶ μεγάλης Συνόδου»!


Πρόκειται γιὰ τὴν φωτογράφιση τριῶν λέξεων, ποὺ στὰ ἑλληνικὰ μεταφράζονται «Ξέρεις ποιός εἶμαι;». Τρία γράμματα μὲ κόκκινο χρῶμα, ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σύμβολα τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν Θρησκειῶν καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἐρώτημα, παραπέμπουν σὲ Ἕνα κοινὸ Θεό! Ποιος ἄραγε εἶναι αὐτὸς ὁ «θεός»; Εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Πανθρησκειακὸ «θεό» τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῶν Σιωνιστῶν καὶ τῶν Μασώνων; Τὸν Ἀντίχριστο; 

 

 Τὸ σύμβολο αὐτό, ὅπως κι ἄλλα παρόμοια, τὰ χρησιμοποιοῦν χριστιανικὲς «εκκλησίες» στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ προωθοῦνται ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο ἐσωτερικῶν τῆς Γερμανίας, ἀπὸ τὴν Ἐργασιακὴ Ὁμάδα Ἐκκλησιῶν, τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη τῶν Θρησκειῶν.

Τέτοια σύμβολα καὶ σήματα (καὶ διάφορες ἐκδηλώσεις) χρηματοδοτεῖ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση γιὰ καλύτερη …ἐνσωμάτωση τῶν προσφύγων.


Ὡς πρὸς τὴν χρήση του (ὅπως πληροφορούμαστε) στὴν ἀρχὴ οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἦταν ἐπιφυλακτικές, ἀλλὰ στὴν συνέχεια τὰ ἀποδέχτηκαν, καθὼς εἶναι πραγματικότητα ἡ ἐξάρτηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ταγῶν ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία διοργανώνει ἐκδηλώσεις Πανθρησκειακῆς ἰσχύος, ποὺ χρηματοδοτοῦνται μέχρι καὶ 15.000 εὐρώ.


Αὐτά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Γερμανία, γίνονται στὴ Γαλλία καὶ στὸ Βέλγιο. Στόχος τους, μὴ ἀποκρυπτόμενος πλέον, ἡ προβολὴ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ κυρίως, ἀλλὰ καί (κατὰ δεύτερο λόγο) τοῦ Μουσουλμανισμοῦ. Πρόσφατα βλέπουμε πὼς σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα κινεῖται καὶ ὁ Ἕλληνας Ὑπουργὸς Παιδείας Φίλης.

Η Εστία Πατερικών Μελετών για το πανθρησκειακό βιτρό στο χώρο σύγκλησης της Πανορθόδοξης Συνόδου


Πολλά καί δυσμενέστατα σχόλια ἀπό ἐγκρίτους ἐπισκόπους, κληρικούς καί θεολόγους ἔχουν διατυπωθεῖ γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη» Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ξαφνικά ἔρχεται στή δημοσιότητα τό πανθρησκειακό ἀποκρυφιστικό βιτρό πού ποζάρει στήν κεντρική εἴσοδο τῶν ἐγκαταστάσεων καί ἀκριβῶς ἔξω ἀπό τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία θά καλωσορίζει (μᾶλλον θά κακωσορίζει) πάντας τούς ἐντίμους συνέδρους τῆς Συνόδου. Θά τούς προετοιμάζει ὄχι ἁπλῶς σέ μιά παγχριστιανική, πού λέει ὁ λόγος, ἀσαφῆ καί χαώδη νοοτροπία, ἀλλά σέ μιά βάρβαρη, χοντροειδῆ καί πανθρησκειακή βλασφημία.

Εἶναι γνωστό, ὅτι στίς 18 Μαΐου ἡ λεβεντογέννα νῆσος ἑόρτασε τή «Μάχη τῆς Κρήτης». Ἀπό τούς Γερμανούς ἡ Κρήτη ὀνομάστηκε νεκροταφεῖο τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν Γερμανῶν. Ὁ Χίτλερ ἀπηγόρευσε νά ξαναεπιτεθοῦν μέ τόν ἴδιο τρόπο, δηλαδή ἀπό ἀέρος, σέ ὁποιοδή­ποτε ἄλλον τόπο, ὅπου Γῆς.

Εἶναι λοιπόν δυνατόν ἡ ἡρωικότατη νῆσος Κρήτη νά ἀποβεῖ τώρα νεκτροταφεῖο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί μάλιστα νά σοκάρει τόσο προκλητικά (ποιούς;) τούς ἀρχιερεῖς τῆς ἁγίας ἀνά τήν Οἰκουμένη Ὀρθοδοξίας μας ἀλλά καί τούς λοιπούς αἱρετικούς πατατηρητές, ἐκ τῶν ὁποίων ἴσως κάποιοι διαθέτουν κάποια εὐλάβεια καί ἀνθρώπινη ἐντιμότητα! Δέν θά φρίξουν καί αὐτοί μέ αὐτήν τήν ἀπροκάλυπτη ὕβρη;

Μήπως ἔστω καί τώρα, τήν ὕστατη στιγμή, μπορεῖ νά ἀντικατασταθεῖ αὐτό τό πανθρησκειακό ἔκτρωμα καί νά τοποθετη­θεῖ λαμπρή βυζαντινή εἰκόνα τοῦ Ἀρχιερέως μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας, γιά νά φωτίσει τόν Παναγιώτατο Πρῶτο καί τούς Σεβασμιωτάτους, ἴσους μέ Αὐτόν, Ἐπισκόπους, γιά νά ἀποφασί­σουν τά βέλτιστα ὀρθοδόξως, παγκοσμίως καί οἰκουμενικῶς;

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου συνοψίζοντες τήν πλουσιώτατη ἐν Τριάδι ἐμπειρία καί ἀγωνιζόμενοι ἐν τέλει καί γιά τήν κατοχύρωση τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος μέ τήν ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἄνοιξαν τό δρόμο καί ἄντλησαν τό χάρισμα τῆς ἁγιογράφισης ἀπείρων εἰκόνων, πού κοσμοῦν τούς λαμπρούς ἀπό ἄκτιστη Χάρη Ἱερούς ὀρθοδόξους Ναούς.

Ὄχι μόνο οἱ ὀρθόδοξοι, ἀλλά καί πολλοί ἑτερόδοξοι ἐπώνυμοι καί μή ἐκφράζονται μέ θαυμασμό γιά τή Βυζαντινή τέχνη καί ἐνθουσιάζονται μέ τίς ἅγιες Βυζαντινές εἰκόνες.

Μά τί κόμπλεξ, τί δαίμονας μᾶς καταλαμβάνει καί ἀνοήτως ἤ μανιωδῶς ὑποκαθιστοῦμε τό χρυσάφι τῶν ἁγίων εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας μας καί τῶν μυριάδων ἁγίων μας μέ τή λάσπη, τό βοῦρκο καί τό ἀηδιαστικό ρετσινόλαδο τῆς πανθρη­σκείας καί τοῦ ἀποκρυφισμοῦ; Δέν ἔχει τό θάρρος ὁλόκληρος Οἰκουμενικός Πατριάρχης, πρόεδρος μιᾶς τέτοιας Συνόδου νά πετάξει νά ἀποσύρει ἤ συμβολικά νά συντρίψει τό εἴδωλο, ὅπως θεαρέστως ἐποίησαν πολλοί ἐκ τῶν Ἁγίων μας καί νά στηλώσει στόν ἴδιο περίοπτο τόπο τήν μοναδικά μεγαλόπρεπη εἰκόνα τοῦ Ἀρχιερέως μας Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Ἄν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, κηρύξει ἀποκαθήλωση τοῦ ἀνοήτου γιά τήν περίσταση βιτρό, δέν θά ἔχει βεβαιότατες ἐλπίδες καί ἐπιτυχίες τῆς Πανορθοδόξου;

Διά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
ἐφημέριος Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

π. Γεώργιος Σχοινᾶς: «Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγιοπνευμαντικὴ μὴ σώσει καὶ γίνει»!

«Κρατήστε την Πίστη στον Αναστάντα Χριστό Ζωντανή»!

π. Γεώργιος Σχοινᾶς:
«Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγιοπνευμαντικὴ
μὴ σώσει καὶ γίνει»! (Μετὰ τὸ 22:00)






Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, ''Κρητικοί, ΠΡΟΣΟΧΗ, ο αρχιεπίσκοπός σας σας εμπαίζει''

«ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ 1980»

«ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ 1980»
–Κεφάλαια Αναληπτικά–


     Όταν δεν έχουμε το νου μας στον Θεό, αλλά στο «γιατί», τότε θα μας φταίει ο ένας κι ο άλλος. Όμως φταίει ο εαυτός μας, κανείς άλλος δεν φταίει. Δεν έχουμε καλή πνευματική κατάσταση, αυτή είναι η αιτία. Όποιος κυνηγάει την Ευχή σαν το χρυσάφι και εκμεταλλεύεται (ακόμη) και το λεπτό (που περνάει), όλα τα υπερπηδά, όλα τα δέχεται και τα υπομένει. Τότε ο Θεός και η Παναγία τον σκεπάζουν. Τότε (αυτός ο άνθρωπος) θα προσέξει την κατάκριση, την παρακοή, (και όλα) τα ανευλόγητα (πράγματα). Χρειάζεται ταπείνωση. Όταν κανείς βλέπει εσωτερικά τον εαυτό του, θα τα βλέπει γύρω του όλα καλά. Όταν ο άνθρωπος έχει τον Θεό στη ψυχή του, δεν κακολογεί· και όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει, τον πονάει και κλαίει μαζί του και ικετεύει τον Θεό να τον ελεήσει.

     Διά της προσευχής θα θεραπεύσουμε και του αδελφού την πληγή και την κάθε δύσκολη κατάσταση. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι είναι ένα Μηδέν, ούτε θυμώνει, ούτε κακολογεί, ούτε συζητάει (ανώφελα), αλλά κάνει προσευχή για τους άλλους. […] Το όνομα του Θεού πρέπει να το λέμε αδιαλείπτως και να δείτε πώς θα μας σκεπάσει ο Θεός. Να κυνηγούμε πολύ την Ευχή,  σαν αυτόν που κυνηγάει ένα διαμάντι. Αυτή θα μας μάθει να αγαπούμε τον Χριστό. Αν σκεφτόμαστε ότι και για ένα αργό λόγο θα δώσουμε λόγο στον Θεό (πρβλ. Ματθ. 12, 36) κι αν έχουμε προσοχή, δεν θα αργολογούμε. Θα δούμε τότε τα ελαττώματά μας, τις ατέλειές μας και θα λέμε ότι «οι άλλοι είναι άγγελοι κι εγώ είμαι ένα τίποτε». Κι έτσι έρχεται ο φόβος του Θεού.

     Ο άνθρωπος που δεν συγκεντρώνεται στη δουλειά του και στην προσευχή, αισθάνεται αμέλεια και δυσφορία. Όταν ο νους είναι αργός, τότε και το χέρι είναι αργό. Το εργόχειρο για τον Θεό το κάνουμε, όχι για κανέναν άνθρωπο. Είδατε κάτι; Θα το βολέψουμε, δεν θα περιμένουμε να το κάνει ο άλλος. Όταν δεν αργολογούμε όλη τη μέρα, το βράδυ θα απολαμβάνουμε (και) την προσευχή. Όταν έχουμε υπομονή και επιμονή στην Ευχή, θα την απολαύσουμε. Όταν δώσουμε στον Χριστό την αγάπη μας, κι Εκείνος θα μας δώσει όλη Του την αγάπη.

     Η προσευχή θα πάρει όλα τα ελαττώματα κι όλα τα πάθη μας. Όταν αμέσως μετανοήσουμε και κλαύσουμε, ο Χριστός θα ’ρθεί αμέσως κοντά μας και θα νομίζει κανείς ότι είναι μέσα σ’ ένα περιβόλι κι όχι στο Μοναστήρι (ή στην Εκκλησία). Όταν έχει προσευχή ο άνθρωπος, γίνεται ως Άγγελος· όλα τα παίρνει ο Χριστός και φεύγουν. Φεύγει και η μεμψιμοιρία και το θέλημα και το «γιατί». Θα κοπιάσουμε και (τότε) θα απολαύσουμε. Δυστυχώς, περνάει (όλη) η μέρα (μας) με την πολυλογία και ξεφεύγουμε. Εκείνον που θα μας βοηθήσει, Εκείνον που θα μας γλυκάνει, Τον ξεχνάμε. Κι έρχεται η ώρα που φεύγουμε και δεν έχουμε να παρουσιάσουμε έργα στον Χριστό, τίποτε!

     Όταν ο άνθρωπος έχει το νου του στον Θεό και στον Παράδεισο και δεν τον έχει στα γήινα και λατρεύει τον Δεσπότη Χριστό, οι πειρασμοί και οι λογισμοί παραμερίζονται και λαμβάνει χαρά, αγαλλίαση και υπομονή. Μέχρι να πεθάνουμε, θα έχουμε αγώνα, επειδή τα πάθη είναι ζυμωμένα με το αίμα μας και πρέπει να ξεριζωθούν. Όταν ο άνθρωπος έχει διαρκώς το νου του στον Θεό, λέει: «Γιατί να συζητώ (για μάταια και ανούσια πράγματα) και να μην έχω το όνομα του Θεού (στα χείλη μου); Γιατί να κατακρίνω (τον αδελφό μου) και να μην έχω το νου μου στον Θεό;». Όταν ο άνθρωπος κυνηγάει τον Θεό και την Ευχή, δεν αγαπάει τα λόγια και τις συζητήσεις. Τότε έρχεται (στη ψυχή) η Χάρις του Θεού, η μακαριότητα· και ό,τι και να ακούει (φωνές κλπ.), είναι σαν να μην ακούει και νομίζει ότι βρίσκεται σε άλλον τόπο.

     Όταν κυνηγάμε την Ευχή, ο Χριστός γίνεται χειραγωγός και μας λέει πώς να βαδίζουμε, πώς να τρώμε, πώς να καθόμαστε. Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει τον λογισμό του και ταπεινώνεται, έχει ειρήνη και γαλήνη στη ψυχή του. Τα πάθη δεν θα παύσουν να μας πολεμούν, αλλά κι εμείς να τα πολεμούμε. Όλοι οι Άγιοι και οι Άγγελοι μάς αγαπούν και μας φρουρούν όλη μέρα, αλλά εμείς δεν τους αγαπούμε όσο πρέπει και ούτε τους ικετεύουμε όπως πρέπει…
     Το νου μας στον Θεό, στον Γέροντα (και στον Πνευματικό μας).

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ
(ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ, 1921–1995)

Μετρᾶνε, μετρᾶνε, μετρᾶνε...

Ἄλλοι μετρᾶνε χρήματα στά πορτοφόλια καί στούς λογαριασμούς τους, ἄλλοι μετρᾶνε ροῦχα, παπούτσια καί κοσμήματα στίς ντουλάπες καί στά συρτάρια τους, ἄλλοι μετρᾶνε πτυχία, ἄλλοι μετρᾶνε τρόπους καί χρόνο διασκέδασης, ἄλλοι μετρᾶνε ἀκίνητα, κότερα, ἀμάξια, ἄλλοι μετρᾶνε χιλιόμετρα καί τόπους σέ ταξίδια, ἄλλοι μετρᾶνε φίλους, ἄλλοι μετρᾶνε σχέσεις...
Μετρᾶνε, μετρᾶνε, μετρᾶνε... κάθε λογῆς κοσμικές «ἐπιτυχίες» καί «συμφέροντα», μέ ἡμερομηνία λήξης στήν καλύτερη περίπτωση καί ἐπιζήμιες καί ψυχολέθριες στήν χειρότερη! Κι ὅλα αὐτά γιατί; Στήν αἰωνιότητα, τίποτε ἀπό αὐτά δέν θά ὐπάρχει! Ἄδικα τόσο μέτρημα! Ματαιότης, ματαιοτήτων…
-Τότε, τί συμφέρει κι ἀξίζει πραγματικά νά μετρήσουμε; ρωτᾶς…
-Μέτρησε τόν Θεό, γιατί μονάχα Αύτός εἶναι αἰώνιος! Ποτέ δέν θά τελειώσει, ὅπως ὅλα τά ὑπόλοιπα.
-Καί πῶς νά τόν μετρήσεις; πάλι ρωτᾶς… (εἶναι καί Ἄπειρος θά πεῖς μέ ἀπορία…)
-Κι ὅμως μετριέται… Ἄν θέλεις, Τόν ἔχεις μέσα στά χέρια σου, Τόν ἔχεις μέσα στό νοῦ σου, Τόν ἔχεις μέσα στήν καρδιά σου! Σέ ἕνα κομποσχοίνι καί σέ κάθε σκέψη, σέ κάθε χτύπο τῆς καρδιᾶς, σέ κάθε ἀνάσα, πού κι αὐτά μπορεῖς νά τά κάνεις κόμπους ἑνός νοεροῦ κομποσχοινιοῦ!
Ὁ Θεός μετριέται μέ εὐχές καί προσευχές! Γιά σένα, γιά τούς ἄλλους καί γιά ὅλον τόν κόσμο…ὅποτε θέλεις, ὄπου θέλεις, ὅσες φορές θέλεις! Τοῦ δίνεις τίς δεήσεις σου καί σοῦ δίνει αἰωνιότητα! Βάλε τόν Θεό στήν ζωή σου, βάλε τόν Θεό καί στό νοῦ σου καί στήν σκέψη σου καί στήν καρδιά σου…παντοῦ καί πάντοτε! Καί λᾶβε αἰωνιότητα, μἐ αὐτά μόνο τά λίγα πού θά δώσεις σέ μιά τόση δά μικρή καί πρόσκαιρη ζωή!
Δέν ἀξίζει αὐτό πραγματικά;

Σε αναζητώ Θεέ μου..!



Σε αναζητώ Θεέ μου...
Σε ψάχνω παντού!

Μέσα στη σιωπή των βουνών,
Μέσα στα μάτια των μικρών παιδιών,
Μέσα στις καρδιές των ταπεινών,
Μέσα στα αστέρια των ουρανών!

Σε αναζητώ Θεέ μου…
Μέσα στη βοή των θαλασσών,
Μέσα στη ροή των ποταμών,
Μέσα στην ηρεμία των δασών,
Μέσα στην καλοσύνη των φτωχών!

Σε αναζητώ Θεέ μου…
Μέσα στη μετάνοια της ψυχής μου,
Μέσα στην ειρήνη της υπομονής μου,
Μέσα στη χαρά της ζωής μου!

Σε αναζητώ Θεέ μου…
εκεί ψηλά, στον σταυρό του Γολγοθά.
Μέσα στην ταπείνωση του εαυτού Σου,
Μέσα στην αγάπη της καρδιάς Σου,
Μέσα στην απλότητα των λόγων Σου,
Μέσα στη θερμότητα του θείου φωτός Σου!

Σε αναζητώ Θεέ μου…
Μέσα στους χτύπους της καρδιάς μου,
Μέσα στη σιωπή της ψυχής μου,
Μέσα στη θλίψη της ζωής μου!
Μέσα στη μοναξιά του εαυτού μου!


Αρχιμ. Δαμιανού Ζαφείρη, 
Για σένα που με αναζητάς, εκδ. Ζωοδόχος Πηγή, 
Αθήνα, 2007

Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΟΥ, Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΙΩΣ

Ένα φοβερά ανεκδιήγητο μυστήριο μιας καρδιαστάλακτης σωτηρίας μάς έδωσε και μας δίνει αφειδώλευτα ο Θεός να ζήσουμε μαζί Του πέρα ως πέρα κι αυτό εμείς πάμε και το μειώνουμε με τον πιο τραγικό, φτηνό και απαίσιο τρόπο, μετατρέποντάς το σε ηθική, σύστημα, σκληρότητα, τιμωρία, νόμο, δικαιοσύνη αδικίας· σε άστοργη και επιθετική κρίση· σε ανταπόδοση, σωφρονισμό και σ’ έναν απίστευτα απαράκλητο μονόλογο· σε τρομακτική αξίωση, επιβολή, υποταγή και ανελευθερία πνευμάτων· σε σπασμωδική έξωση, αποβολή και αποστροφή ψυχών· σε χαιρεκακία, απονιά και μικροθυμία έναντι σε ισόψυχους ανθρώπους και αναγκεμένα πρόσωπα· σε βλοσυρότητα, βαναυσότητα, αυστηρότητα, ανεπιείκια, ασυγχωρητικότητα, ακατανοησία, ανειλικρίνεια μέσα στις σχέσεις που δεν προάγουν την εγκαδιότητα και την ιδιοτέλεια. Περιφερόμαστε με μια αγάπη «γιαλαντζί», που το μόνο που σκεπάζει σκόπιμα είναι την εσωτερική αθεΐα και την εξόφθαλμη αφιλαδελφία μας, καθώς επίσης κι ένα κρυμμένο και άβγαλτο μίσος που ’ναι καβουρντισμένο στο νοσηρό πάθος μιας αποκρουστικής ακρίβειας, η οποία εξυπηρετεί πρόσκαιρα τα standards της αυτοδικαίωσής μας, τα θρησκευτικά μας είδωλα και «σώζει» μονάχα την εξωπαραδείσια ατομικίλα μας.
Μετά απ’ όλ’ αυτά, σαν κάποιες πνευματικά γηραλέες υπάρξεις, ψάχνουμε, υποκριτικά και απελπισμένα, να βρούμε καμιά αμαρτία μέσα μας, μήπως και με τούτη την ταπεινοσχημία ή την ταπεινολογία μας αισθανθούμε και φέρουμε «κοντύτερά» μας τον Θεό· μήπως και συγκινήσουμε το βλέμμα Του, από το οποίο γνωρίζουμε κατά βάθος ότι δεν καταφέραμε ούτε γι’ αστεία να κρύψουμε ή να ωραιοποιήσουμε το προβληματικό και στρεβλό μας είναι.
Μα, ο Θεός είναι αλλού· γιατί ο Θεός είναι αλλιώς.

π. Δαμιανός

Η εξουσία στην Εκκλησία



Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύκτας της επίγειας ζωής Του, ότι «θα τους διώξουν απ’ τις συναγωγές.

Θα έλθει μάλιστα ο καιρός που όποιος τους θανατώσει θα νομίζει πως έτσι υπηρετεί το Θεό» (Ιω. 16,2). Τους προειδοποίησε για να είναι έτοιμοι και να μη χάσουν την πίστη τους.
Ο λόγος Του στηρίζεται στην αλήθεια και στην ειλικρίνεια. Δεν υπόσχεται δρόμους εύκολους. Δεν κοροϊδεύει όσους θα Τον ακολουθήσουν. Η αλήθεια βρίσκεται στην πραγματικότητα, το ψέμα στην ψευδαίσθηση.

Αν τολμήσουμε να παραλληλίσουμε τη συναγωγή, ως τόπο σύναξης και λατρείας, με την Εκκλησία, και τους τότε μαθητές του Χριστού με τους χριστιανούς σήμερα, και τους Φαρισαίους με όσους έχουν εξουσία στην Εκκλησία αλλά «ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ» (Ιω. 16,3) κατά τη συνέχεια του λόγου του Κυρίου, τότε κατανοούμε ότι όσα είπε «μένουν εις τον αιώνα», δηλαδή ισχύουν και σήμερα.

Όταν η διακονία στην Εκκλησία εκλαμβάνεται ως εξουσία, η εκκοσμίκευση είναι δεδομένη.Τότε οι κανόνες της Εκκλησίας γίνονται νόμοι, η θεραπευτική αγωγή τιμωρία, η θέση αξίωμα. Ο Χριστός είναι απών και ο άνθρωπος χωρίς Θεό.
Δεν είναι δύσκολο να παρασυρθεί κανείς, όταν άλλοι εξαρτώνται από αυτόν και να τους εξουσιάζει αντί να τους διακονεί. Έτσι συμβαίνει με τους «βασιλείς των εθνών». Εμάς όμως μας καλεί «να μην κάνουμε το ίδιο, αλλά ο ανώτερος ανάμεσά μας να γίνει σαν τον κατώτερο κι ο αρχηγός σαν τον υπηρέτη» (Λουκ. 22,26).

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έγραφε: «Το γνήσιο ενδιαφέρον για την Εκκλησία συνίσταται στο να μην οδηγηθεί ποτέ κανείς σε πειρασμό χάριν της Εκκλησίας». Η πραγματικότητα μας λέει ότι πολλοί βρέθηκαν σε πειρασμό «χάριν της Εκκλησίας», των ανθρώπων δηλαδή εκείνων που εξ ονόματος της Εκκλησίας ασκούν εξουσία. Αυτοί μπορεί να είναι επίσκοποι, ιερείς στην κοινότητά τους, εκκλησιαστικοί επίτροποι, μέλη συμβουλίων σε εκκλησιαστικά ιδρύματα και διάφορα άλλα. Όπως, ακόμα, και σε θέσεις που δεν φαίνονται να είναι εκκλησιαστικές αλλά αυτοί που τις κατέχουν είναι «άνθρωποι της Εκκλησίας».

Η όποια εξουσία υπάρχει στον κόσμο αυτό θα έλθει στιγμή που θα καταργηθεί, είτε άμεσα από άλλη είτε στο τέλος των αιώνων. Μόνο η αγάπη μένει που ξέρει να προσφέρεται ταπεινά, να μην κατεξουσιάζει, ν’ αφήνει χώρο να ζήσει ο άλλος.
Είναι λυπηρό να συντρίβονται οι άνθρωποι από «εκκλησιαστικούς» ανθρώπους που τη διακονία τους θεωρούν εξουσία. Διαστρεβλώνουν το Ευαγγελικό μήνυμα όσοι κυβερνούν, σε μικρούς ή μεγάλους χώρους, με κριτήρια κοσμικά. Γιατί η εξουσία έχει βάση την αυτάρκεια, τον εγωισμό, την επιβολή, το δαιμονικό πνεύμα. Η διακονία στηρίζεται στην ταπείνωση, που είναι το πνεύμα του Θεανθρώπου.

Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε στον πειρασμό της εξουσίας ή στον πειρασμό της καταδυναστείας από την εξουσία. Τον πρώτο πειρασμό ο Χριστός τον νίκησε με το να μην τον αποδεκτεί, αλλά να αντισταθεί με δυναμισμό στο διάβολο λέγοντάς του «ύπαγε οπίσω μου σατανά» και να διακονήσει με τη θυσία Του αντί να εξουσιάσει τον κόσμο ζητώντας τη θυσία του. Στο δεύτερο πειρασμό ο Χριστός δεν αντιστάθηκε με κοσμικά μέσα, όπως του ζήτησαν οι Ιουδαίοι να κάνει με το να γίνει βασιλιάς τους για να διώξει τους Ρωμαίους. Η δύναμή Του βρισκόταν στο Σταυρό Του, γι’ αυτό και στην Ανάστασή Του.
Να γιατί ο Απόστολος Πέτρος γράφει στους χριστιανούς: «Ο Χριστός πέθανε για μας, αφήνοντάς σας το υπόδειγμα για να βαδίσετε στ’ αχνάρια Του» (Α΄ Πέτρ. 2,21).

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Χίλαρι Κλίντον - Πρέπει να αλλάξουν τα Χριστιανικά θρησκευτικά πιστέυω

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Γιατί μας αποκαλούν ''ακραίους'' οι Οικουμενιστές;

...σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής



Σχεδόν όλοι οι σημερινοί άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους ξεπλυμένοι από κάθε ουσία, δίχως κανέναν αληθινόν σκοπό, δίχως αληθινή χαρά και ευχαρίστηση, δίχως καμιά πίστη, και για τούτο, δίχως ελπίδα.
Είναι γαντζωμένοι απάνω σε κάποια πράγματα, που θέλουνε να τα παραστήσουνε για σπουδαία, ενώ δεν είναι τίποτα.
Κι οι χαρές τους κι οι ευτυχίες τους και τα γλέντια τους, κι οι διασκεδάσεις τους, κι οι κουβέντες τους και τα αστεία τους, είναι όλα άνοστα και ψεύτικα.
Γιατί λείπει το αλάτι που τα άρτυζε άλλη φορά. Και το αλάτι είναι η πίστη πως ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο κατά τύχη, αλλά πως έχει να κάνει, σ’ αυτόν τον κόσμο, ένα έργο, μικρό η μεγάλο, και πως δεν ξοφλά με τούτη τη ζωή, αλλά πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης τάξη κατά την οποία ανοίγει μία άλλη πόρτα, σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής.

Φώτης Κόντογλου

«Κατέχουμε μία πυξίδα, πού μας δείχνει κατά που πρέπει νά πλέουμε»



«Κατέχουμε μία πυξίδα, πού μας δείχνει κατά που πρέπει νά πλέουμε, στό πέλαγος της παρούσης ζωης. 
Μας δείχνει τήν κατεύθυνση της πνευματικής Ανατολης, δηλαδη που είναι ο Χριστός, καί της πνευματικής Δύσεως, δηλαδή που είναι ο Διάβολος καί ο αιώνιος θάνατος. 
Είναι η συνείδησή μας. 
Δέν εξαπατά καί δέν αποκρύβει τούς πλανερούς δρόμους. Ας τή διαβάζουμε προσεκτικά. 
«`Εαν η καρδία ημών μή καταγινώσκη ημών, παρρησίαν εχομεν πρός τόν Θεόν» 
(Α Ιω.γ`21), δηλαδή πλέουμε τότε πρός ανατολάς.»

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Μ’ ένα άλμα δεν φτάνει κανείς στα ύψη

Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας, γιατί τά πάθη ἔχουν μεγάλη δύναμη. Μέ τή χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ θά νικήσει ὁ γενναῖος ἀθλητής πού ἀγωνίζεται μ’ ὅλες τίς δυνάμεις του.

Ὁ σωματικός κόπος καί ἡ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν φυλᾶνε τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ. Ἀκόμη χρειάζεται καί πολλή προσευχή, ὥστε νά ἐπισκιάσῃ τόν ἀγωνιστή ἡ Θεία Χάρη. Γιά ν’ ἀποκτήσῃ κανείς τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικός ἀγώνας, γιατί εὔκολα παρασύρεται ὁ ἄνθρωπος στό κακό καί χάνει σέ μιά στιγμή αὐτό πού ἀπέκτησε ὕστερα ἀπό μεγάλους ἀγῶνες..

Στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τό καλό καί τό κακό.

Ἀπό τόν ἀγῶνα τό δικό μας θά ἐξαρτηθεῖ πιό ἀπό τά δύο θά ἐπικρατήσει. Ἄν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας ἐλεύθερο, χωρίς νά τόν βιάσουμε, θά ἐπικρατήσει τό κακό. Ἀντίθετα ὅταν ἀγωνισθοῦμε, θά νικήσει τό καλό καί ἡ ἀρετή.

Ὁ ἀγώνας αὐτός εἶναι σκληρός. Θά πέσεις καί θά ξανασηκωθεῖς καί πάλι θά πέσεις καί πάλι θά σηκωθεῖς. Εἶναι ἀγώνας ἰσόβιος. Γιατί ὁ σατανᾶς δέν μᾶς ἀφήνει ἀνενόχλητους οὔτε μία στιγμή. Μία στιγμή ἀμελείας περιμένει, γιά νά τήν ἐκμεταλλευθῇ καί νά κάνει ζημιά στήν ψυχή μας.

Ὅπως εἴπαμε καί πιό πάνω, στόν πνευματικό ἀγῶνα χρειάζεται ταπείνωση. Γιατί μόνο τήν προσευχή τῶν ταπεινῶν ἀκούει ὁ Κύριος. Ἡ προσεύχή τοῦ ταπεινοῦ “εἰσέρχεται εἰς τά ὦτα τοῦ Κυρίου. Οἱ ὀφθαλμοί τοῦ Κυρίου εἰσίν ἐπί τούς ταπεινούς κατά τήν καρδίαν”. Μέ ταπεινό φρόνημα φώναξε δυνατά πρός τόν Κύριο καί πές Του: “Κύριε ὁ Θεός μου, Σύ, ἐάν θέλῃς, μπορεῖς νά φωτίσῃς τό σκότος τῆς ψυχῆς μου”.

Ὅταν ἡ ψυχή θερμανθεῖ ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό, τά πάντα τά θεωρεῖ σκουπίδια καί τιποτένια. Νύχτα καί μέρα δέν σκέφτεται τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐπαφή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι πιό γλυκειά κι ἀπό τό πιό ὡραῖο καί εὔγευστο φαγητό. Ὅταν ἡ ψυχή ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό, τότε ἔρχονται καί τά δάκρυα τῆς πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως. Καί τά δάκρυα αὐτά σέ συνοδεύουν εἴτε τρῶς, εἴτε πίνεις, εἴτε μελετᾶς, εἴτε πρσεύχεσαι, σάν καρπός τοῦ ἀγῶνα τῆς ψυχῆς. Αὐτή εἶναι ἡ ἀμοιβή πού δίνει ὁ Θεός στούς ἐργάτες τῶν ἐντολῶν Του, πού σάν σκοπό τῆς ζωῆς τους ἔβαλαν τό συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.

Ὅταν λοιπόν σ’ ἐπισκεφθοῦν τά δάκρυα αὐτά, πάρε θάρρος καί προχώρα μέ μεγαλύτερη δύναμη, γιά νά περάσῃς τή θάλασσα τῶν παθῶν. Ἀλλά πρόσεξε μήπως χάσεις τόν πνευματικό θησαυρό τοῦ ἀγῶνα σου εἴτε ἀπό ἐγωϊσμό εἴτε ἀπό ἀμέλεια.

Ἄν δέν ἔχεις κοπιάσει στά καλά ἔργα δέν πρέπει νά μιλᾶς γιά τίς ἀρετές. Γιατί κάθε ἀρετή πού γίνεται χωρίς κόπο, λογίζεται σάν “ἔκτρωμα” μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Οἱ στεναγμοί τῆς καρδιᾶς σου, οἱ προσευχές καί οἱ ἀγρυπνίες θά σέ βοηθήσουν ν’ ἀποκτήσεις ἀρετή. Ὅσο ὅμως κι ἄν φωνάζεις μέ προσευχές πρός τόν Κύριο, δέν σέ ἀκούει, ἄν δέν συνοδεύονται ἀπό ταπεινοφροσύνη. Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν καί πρό παντός ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν τόν ἄνθρωπο θεό ἐπί τῆς γῆς. Ἡ πίστη καί ἡ ἐλεημοσύνη τόν φέρνουν πιό γρήγορα στήν καθαρότητα.

Ὅσοι ἔχουν θερμή ἀγάπη πρός τόν Θεό ἑλκύονται ἀπό τά μέλλοντα ἀγαθά. Ὅσοι θερμαίνονται μέ τήν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπαλλάσσονται ἀπό τά κοσμικά πράγματα. Ἀλλά γιά νά φτάσῃ κανείς σ’ αὐτή τήν ὑψηλή κατάσταση χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας. Καί θά πρέπει ν’ ἀρχίσῃ κανείς ἀπό τά ἁπλᾶ καί εὔκολα γιά νά φτάσῃ στά δύσκολα. Θά πατήσει κανείς πρῶτα τά πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ἀρετῆς, μετά τό δεύτερο κι ἔτσι σιγά-σιγά θά προοδεύσει στήν πνευματική ζωή.

Μ’ ἕνα ἅλμα δέν φτάνει κανείς στά ὕψη.

Ἄς μάθουμε νά ἐφαρμόζουμε πρῶτα τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί ὕστερα ἀπό ἀγῶνες πολλούς καί μεγάλους θά μᾶς στείλει ὁ Θεός τή χάρη Του.

Εἶναι εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι πού ἀποφάσισαν νά βαδίσουν τόν δρόμο τῶν θλίψεων γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί δέν γύρισαν πίσω. Αὐτοί θά φτάσουν γρήγορα στό λιμάνι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Μετά ἀπό τόν κόπο καί τίς ταλαιπωρίες θ’ ἀπολαύσουν ἀνάπαυση καί ξεκούραση. Καί θά εὐφραίνονται αἰώνια μέ τήν ἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.

Ὅσοι τρέχουν στόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς δέν γυρίζουν πίσω οὔτε σκέφτονται τίς δυσκολίες πού θά συναντήσουν, ἀλλά μ’ ἐνθουσιασμό προχωροῦν στόν στενό καί τραχύ δρόμο, εὐχαριστώντας τόν Θεό πού τούς ἀξίωσε νά τόν περάσουν. Ὅσοι ὅμως φοβοῦνται καί προχωροῦν μέ δειλία καί φόβο, αὐτοί ποτέ δέν θά φτάσουν στό τέρμα, καί δέν θά πάρουν τό στεφάνι τῆς νίκης, πού χαρίζει ὁ Κύριος στούς ἀγωνιστές τῆς πίστεως.

Ὁ ὀκνηρός δέν βάζει ποτέ ἀρχή μετανοίας καί συνεχῶς ἀναβάλλει. Κι ἔτσι φτάνει στήν ὥρα τοῦ θανάτου του ἀπροετοίμαστος. Ἄν θέλῃς νά προκόψῃς στήν ἀρετή, μήν ὑπολογίζῃς τίς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, γιατί τό σῶμα εἶναι ἐχθρός τῆς ψυχῆς. Ἔχε τήν ἐλπίδα σου στόν Θεό καί μέ ταπεινοφροσύνη προχώρα στόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Γνώριζε ὅτι χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά εἶσαι φτωχός καί γυμνός, στερημένος ἀπό κάθε πνευματικό ἀγαθό. Μή σέ πιάνῃ δειλία καί φόβος στόν ἀγῶνα. Ὁ γεωργός πού περιμένει νά σταματήσουν οἱ ἄνεμοι γιά νά σπείρῃ, αὐτός ποτέ δέν θά σπείρει. Καλύτερα νά πεθάνῃς γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, παρά νά ζῇς μέ ντροπή καί ὀκνηρία.

Ὅταν θέλεις νά βάλῃς ἀρχή στό ἔργο τοῦ Θεοῦ πρῶτα πρέπει ν’ ἀφήσῃς κάθε ἐλπίδα καί στήριγμα τῆς ζωῆς αὐτῆς. Ὅπως ἐκεῖνος πού ἑτοιμάζεται γιά τόν θάνατο δέν σκέφτεται τίποτε ἄλλο παρά τό φοβερό αὐτό γεγονός, ἔτσι κι ἐκεῖνος πού θέλει νά ἑνωθῇ μέ τόν Θεό, πρέπει νά πεθάνῃ γιά κάθε κοσμικό πρᾶγμα. Σοῦ θυμίζω καί πάλι ὅτι θά βρεῖς ἐμπόδια, ἀλλά μή χάσῃς τήν ἐλπίδα σου.

Νά δυναμώνῃς μέ τήν πίστη στόν Θεό καί μέ τή σκέψη ὅτι τά πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι πρόσκαιρα καί μάταια καί ὅτι ὁ μεγαλύτερος θησαυρός εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτή τήν ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός γιά τούς ἀγωνιστές κι ὄχι γιά τούς ράθυμους καί ὀκνηρούς. Ν’ ἀρχίζῃς τόν ἀγώνα σου μ’ἐνθουσιασμό καί ὄχι μέ δειλία, γιατί καί τό ὡραιότερο ἔργο εἶναι ἄχρηστο ὅταν γίνεται ἀπό ἄνδρα δίψυχο, πού τό ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς του εἶναι μέ τόν Θεό καί τό ἄλλο μέ τόν κόσμο. Ὁ Θεός θέλει ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μας.

Νά ἔχῃς τήν ἐλπίδα σου βέβαιη στόν Χριστό, γιά νά μήν πάῃ ὁ κόπος σου χαμένος.

Ὁ Κύριος εἶναι σπλαχνικός καί δίνει τή χάρη Του σ’ αὐτούς πού τή ζητᾶνε μ’ ἐπιμονή. Τόν μισθό τόν δίνει ὄχι ἀνάλογα μέ τή δουλειά πού κάναμε, ἀλλά μέ τήν προθυμία πού δείξαμε. Κάνε ὅ,τι μπορεῖς γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Προσευχήσου μέ δάκρυα, διάβαζε τίς θεῖες Γραφές, κάνε ἐλεημοσύνες. Ἀρκεῖ νά θερμαίνῃς τήν καρδιά σου μέ ἀγάπη πρός τόν Θεό.

Μήν ὑπολογίσῃς τή φυσική ἀδυναμία τοῦ σώματος καί δειλιάσῃς. Διῶξε μακρυά τή φιλαυτία, τήν πλεονεξία καί τόν ἐγωϊσμό. Μίσησε τά ἔργα τῆς ἁμαρτωλῆς σάρκας καί ἀγωνίσου μέ ἀνδρεῖο φρόνημα γιά τήν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς. Καί ἄν σάν ἄνθρωπος πέσῃς, πάλι νά σηκωθῇς καί ποτέ μή γυρίσῃς στήν προηγούμενη ἁμαρτωλή ζωή σου. Πάντα μπροστά προχώρα μέ χαρά καί προθυμία στά ἔργα τοῦ Θεοῦ, κι Αὐτός θά σ’ ἀνεβάσει στήν κορυφή τῶν ἀρετῶν.

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος – Τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας


Είστε ευλογημένοι εάν.....

Μόνο ο δαίμονας είναι πληκτικός, επαναλήψιμος, βαρετός και άκρατα συμβατικός. 
Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. 
Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό. 
Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα.
Γι αυτό όσοι άνθρωποι μπορείτε να ζείτε την ομορφιά των στιγμών είστε ευλογημένοι. 
Όσοι μπορείτε να χαίρεστε με απλά πράγματα, είστε ευλογημένοι. Όσοι την κάθε μέρα ζείτε και μια νέα αποκάλυψη της ζωής που είναι από μόνη της μια αποκάλυψη ενός πανέμορφου μυστηρίου, είστε ευλογημένοι. 

π. λίβυος