.
Πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης: «Ἡ Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν ἔληξε, πρὶν νὰ ἀρχίσει. Νίκη τῶν Ὀρθοδόξων»
Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.
Νίκη τῶν Ὀρθοδόξων
Δόξα τῷ Θεῷ. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός. Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία. Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν.
Αὐθόρμητα ἀναβλύζουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων οἱ βιβλικὲς αὐτές, πατερικὲς καὶ λειτουργικὲς δοξολογικὲς ἐκφράσεις, γιατὶ οἱ ἐπὶ ἕνα αἰώνα τώρα προσπάθειες νὰ ἁλωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν νέο Γνωστικισμὸ καὶ Συγκρητισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπέτυχαν.
Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἐπρόκειτο ἐντὸς τῶν προσεχῶν ἡμερῶν νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησίες τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, διελύθη εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη. Ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ συνετελεῖτο μὲ τὴν σύγκληση τῆς κακῆς αὐτῆς συναγωγῆς τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐστράφη ἐναντίον τῶν ὀργανωτῶν της. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐνήργησε καὶ ἔπνευσε ἐνωρίτερα. Ἐφώτισε τοὺς ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας, Γεωργίας, Σερβίας, Ἀντιοχείας καί, τελευταῖα καὶ ἀποφασιστικά, τῆς Μεγάλης Ρωσίας, ὥστε νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν περίεργη αὐτὴ καὶ ἄγνωστη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία σύναξη ἐπιλεγμένων οἰκουμενιστῶν ἀντιπροσώπων μὲ προειλημμένες ἀποφάσεις καὶ προκατασκευασμένα σὲ ἐπιτροπὲς «ἡμετέρων»… ἀντορθόδοξα κείμενα.
Ἐφώτισε πολλοὺς ἀρχιερεῖς τῶν ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν νὰ πράξουν ἐξ ἀρχῆς ὅ,τι ἔπραξε στὸ τέλος ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, νὰ ἀρνηθοῦν νὰ μετάσχουν καὶ νὰ ὑπογράψουν κείμενα, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ὁμιλήσουν καὶ νὰ ψηφίσουν, ἀναγκασμένοι νὰ νομιμοποιήσουν μία συνοδικὴ διαδικασία πολὺ χειρότερη καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, νὰ δεχθοῦν τὴν πρωτάκουστη προσβολὴ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, μὲ τὸ νὰ μὴ συγκαλοῦνται ὅλοι οἱ συνεπίσκοποί τους νὰ συζητήσουν, νὰ συναποφασίσουν, νὰ συμψηφίσουν.
Ἐφώτισε καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν τελευταία της συνέλευση νὰ προτείνει, σχεδὸν ὁμόφωνα, διορθώσεις καὶ βελτιώσεις ποὺ συμφωνοῦν μὲ ὅσα οἱ ἀναφερθεῖσες τοπικὲς ἐκκλησίες προβάλλουν ὡς λόγους τῆς μὴ συμμετοχῆς τους σὲ ὀργανωτικὰ καὶ θεολογικὰ ζητήματα. Θὰ ἦταν καλύτερο βέβαια νὰ μὴ μετάσχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξ ἀρχῆς, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσει καὶ τὸ προβαλλόμενο ἀνόητο ἐπιχείρημα περὶ δῆθεν ἐθνοφυλετικῶν κινήτρων, ποὺ ἐνεργοῦν στὶς ἐκκλησίες ποὺ δὲν συμμετέχουν.
Οἱ οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ποὺ προτείνει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ δικαιοδοσιακὲς εἰσπηδήσεις ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἀποτρέψει μὲ τὶς προτάσεις της ὀφείλονται σὲ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια; Ὑπάρχει κίνδυνος ὁρατὸς καὶ δικαιολογημένος τὰ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ στηρίζουν τὸν ὁμόφυλο, ὁμαίμονα καὶ ὁμόγλωσσο πατριάρχη, στὴν ἀποδεδειγμένα οἰκουμενιστική, ἀντορθόδοξη καὶ ἀντιπατερικὴ πορεία τῆς Συνόδου. Θὰ βρεθεῖ σὲ πολὺ δύσκολη θέση ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ὅταν θὰ διαπιστώσει ὅτι οἱ ἀνατρεπτικὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀπορριφθοῦν, διότι ἡ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ συγκαλέσουν ὁπωσδήποτε, ἔστω καὶ κολοβή καὶ κουτσουρεμένη, τὴν Σύνοδο.
Ἂν ἡ ἀπουσία τόσων ἐκκλησιῶν δὲν πείθει τοὺς ὀργανωτὰς νὰ ἀναβάλουν τὴν σύνοδο καὶ νὰ συζητήσουν γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁμοφωνίας, θὰ δεχθοῦν τὶς προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα στὸ θέμα τῆς αὐτονόμησης τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ποὺ ἔχει καταντήσει αἰτία πολέμου μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἀθήνας; Φοβούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε ὅτι, ἐπειδὴ πολλοὶ προκαθήμενοι ἔχουν καταντήσει πάπες, ὅπως εὔστοχα ἐγράφη ἀπὸ λογιώτατο καὶ εὐσεβέστατο συμπρεσβύτερο, καὶ συχνά δὲν λειτουργοῦν συνοδικά, θὰ ἀγνοηθοῦν οἱ δεσμευτικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ ἡ μία καὶ μοναδικὴ ψῆφος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου θὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ τῶν συνοδικῶν κειμένων καὶ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῶν ἑλληνοφώνων ἐκκλησιῶν. Ἀνησυχοῦμε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη.
Ἐφώτισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, πρῶτα τοὺς κελλιῶτες καὶ λίγο καθυστερημένα τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀντίθεσή τους, ὄχι ἐθνοφυλετικά, ἀλλὰ θεολογικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν συνοδικῶν κειμένων. Ἐφώτισε, τέλος, πολλοὺς ἀπὸ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα εὐρύτερο, συνοδικὸ σῶμα, συγκροτοῦν καὶ ἐκφράζουν τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχούς, λαϊκούς, σὲ ἡμερίδες, στὸ διαδίκτυο, στὸν ἔντυπο τύπο, μὲ συγκέντρωση χιλιάδων ὑπογραφῶν καὶ σύνταξη πλήθους κειμένων νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὶς θεολογικὲς ἐκτροπὲς καὶ καινοτομίες τῶν συνοδικῶν κειμένων.
Παράλληλα καὶ ὑπεράνω τῆς προετοιμασίας τῆς συνόδου τῆς Κρήτης λειτουργοῦσε καὶ λειτουργεῖ μία ὄντως εὐρεῖα Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ ὄχι κολοβὲς καὶ ἐλλιπεῖς συνόδους. Εἶναι βέβαιο, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπουσιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑποστηρίζονται οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ πλάνες· οἱ Μονοφυσίτες Ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, κατὰ σταθερὴ καὶ ὁμόφωνη γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι ἐκκλησίες, καὶ ἂς προσπαθοῦν μὲ σοφιστεῖες καὶ παρερμηνεῖες νεωτερίζοντες καὶ «Καιρο»σκοποῦντες «ἐπίσκοποι» καὶ «καθηγηταί», ἔχοντες πολλοὶ ἐξ αὐτῶν πορισμὸν τὴν δυσσέβειαν, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ παρασύρουν τοὺς ἀσταθεῖς καὶ ἀμφιβάλλοντες.
Τολμοῦν οἱ δυστυχεῖς καὶ ἀξιολύπητοι, νὰ ἐπικαλοῦνται ἀκόμη καὶ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὡς φιλοπαπικό, αὐτὸν ποὺ ἀπεκλήθη «ἀντίπαπας» καὶ «παπομάστιξ». Θὰ τρέχουν νὰ κρυφθοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ τραύματα, ἂν παρουσιάσουμε ἐδῶ ὅσα λέγει ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος γιὰ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λατινόφρονες. Κουρασθήκαμε ἐπὶ δύο δεκαετίες σχεδὸν τώρα νὰ παρουσιάζουμε ὅσα Πατέρες, Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι λέγουν γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς αἱρετικούς. Γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε τὸ κείμενο μὲ πάμπολλες μαρτυρίες παραθέτουμε ἐλάχιστες μόνον, γιὰ νὰ αἰσχυνθοῦν καὶ ἐντραποῦν οἱ ἀντιπατερικοὶ συνοδικοὶ καὶ οἱ συνοδοιποροῦντες λαϊκοὶ σύμβουλοι, ἰδιαίτερα ὅσοι ἐτόλμησαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀποκαλύπτοντας τὶς προθέσεις καὶ τὴν πίστη τῶν «συνοδικῶν» τῆς Κρήτης, νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅπως ἔπραξαν οἱ τὰ πρῶτα φέροντες καὶ ἄγοντες τὰ τῆς συνόδου μητροπολίτες Γαλλίας Ἐμμανουὴλ καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μ. Φώτιος ἀναφερόμενος μόνον στὴν παπικὴ αἵρεση τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque) γράφει: «Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους· τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται Πατέρας, τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μέγαν Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τὶ λέγω τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων, καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται»[1]. Ὁ ὅσιος Μελέτιος Γαλησιώτης ὁ Ὁμολογητής (13ος αἰώνας) σὲ ποίημά του μὲ τίτλο «Ὅτι αἱρετικοὶ εἰσιν οἱ Ἰταλοὶ καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται» γράφει:
Μέγιστα γὰρ ἐσφάλησαν καὶ πάμπολλα Λατῖνοι
πᾶς τῶν Πατέρων ὁ χορὸς αὐτοὺς καταδικάζει,
αἱρετικοῖς συντάττεται καὶ σύμπας ὁ Λατίνοις
συγκοινωνῶν μεμέρισται Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων[2].
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἀρχὴ τοῦ «Πρώτου Ἀποδεικτικοῦ Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γράφει ὅτι «ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις», δηλαδὴ ὁ Διάβολος, ποὺ ἐγέννησε τοὺς Ἀρείους, Ἀπολιναρίους, Εὐνομίους καὶ Μακεδονίους, αὐτὸς παρέσυρε καὶ τοὺς «αὐτῷ πειθηνίους Λατίνους» στὴν αἵρεση τοῦ Filioque, τὴν ὁποία ἂν δὲν ἀποκηρύξουν δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τοὺς δεχθοῦμε σὲ κοινωνία· «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς, κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»[3].
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-1429), λέγει ὅτι τὸν ἑκάστοτε πάπα «οὐ μόνον οὐ κοινωνικὸν ἔχομεν, ἀλλὰ καὶ αἱρετικὸν ἀποκαλοῦμεν»[4]καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν Παπισμὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἀχαρίτωτα: «Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύματός εἰσι, βλασφημοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό...διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευματικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγμένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν»[5].
Ἂς προσθέσουμε τέλος καὶ μία ἀληθινὴ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση, τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος, πρὶν νὰ κυριαρχήσει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ καταλάβει τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δι᾽ αὐτῆς πολλὲς ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες. Σὲ ἀπάντησή τους οἱ πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖον Θ´ (1848) ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἑνωθοῦν ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο του, τοῦ γράφουν ὅτι ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις τὶς παλαιὲς κυριαρχοῦσε ὁ Ἀρειανισμός, τώρα κυριαρχεῖ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος, μολονότι φαίνεται ἀκμαῖος καὶ ἰσχυρός, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος, θὰ καταβληθεῖ καὶ αὐτὸς καὶ θὰ ἀποδυναμωθεῖ: «Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτὲ ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κακεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τὸ γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει“ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ”»[6].
Πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦν καὶ νὰ κρυφθοῦν, ἂν τοὺς ἀπέμεινε λίγη ἐντροπή, ὅσοι τὶς πατερικὲς αὐτὲς θέσεις ὀνομάζουν «συντηρητισμό» καί «ζηλωτισμό». Βλασφημοῦν καὶ ὑβρίζουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γίνονται δεκανίκια τοῦ καταρρέοντος Παπισμοῦ καὶ τοῦ ἐξ αὐτοῦ προελθόντος Προτεσταντισμοῦ μὲ τὸ νὰ τοὺς θεωροῦν ὡς «ἐκκλησίες» καὶ νὰ ὑποστηρίζουν μέσα στὰ συνοδικὰ κείμενα τοὺς ἀποτυχημένους θεολογικοὺς διαλόγους, τὰ ἐπαίσχυντα κείμενα τοῦ Balamand, τοῦ Porto Alegre, τοῦ Pusan, καὶ νὰ ἐπιμένουν στὴν συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ὅπου υἱοθετήθηκαν φοβερὲς δογματικὲς καὶ ἠθικὲς ἐκτροπὲς καὶ παρεκκλίσεις, μέχρι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἀποδοχῆς ὡμολογημένων Σοδομιτῶν στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν. Αὐτὰ εἶναι ὄντως «πρόοδος», ἀλλὰ πρὸς τὸ κακὸ καὶ πρὸς τὴν κόλαση.
Ἐμεῖς ἐκφράζουμε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασή μας, διότι μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς θεοφώτιστους καὶ πνευματοφόρους Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι καθοδήγησαν πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν ἀχαρίτωτη σύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ ἔχασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐφέτος γιορτάσαμε ἐνωρίτερα τὴν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· πανηγυρικὰ καὶ ἐπίσημα θὰ τὴν ἑορτάσουμε τὴν ἐρχομένη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Μποροῦμε, μεταβάλλοντας καὶ προσαρμόζοντας τὸ δοξαστικὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, νὰ ψάλλουμε: «Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορὸς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων μὴ συνδραμών, τῆς αἱρέσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν διέλυσε τὴν συμπαιγνίαν».
[1]. Μ. Φωτιου, Πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους 16, εἰςΙωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Α´, σελ. 324.
[2]. Μελετιου Του Ομολογητου, Λόγος Γ´, Κατ᾽ Ἰταλῶν, εἰς V. Laurent καὶ L. DarruzÉs, Dossier Grec de l' union de Lyon (1273-1277), Paris 1976, σελ. 554 καὶ 558.
[3]. Ἁγίου Γρηγοριου Του Παλαμα, Συγγράμματα, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1951, ἐπιμελείᾳ Π. Χρηστου, σελ. 23-24.
[4]. Διάλογος 23, PG 155, 120-122.
[5]. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισμῶν 5, εἰς D. Balfour, Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 226.
[6]. Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz-Austria 19682, σελ.986. Τὴν συνοδικὴ ἐπιστολὴ ὑπογράφουν οἱ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος καὶ πολλοὶ συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.
ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΛΕΥΟΥΝ
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. Μ’ αυτό το σύνθημα θα προχωράμε κάθε μέρα. «Γιά τήν Πατρίδα μας καί τήν Παναγία…»
Αυτή η φράση αποτελεί την σπονδυλική στήλη ενός σκεπτικού πρωτοπόρου,
μιας ομάδας ανθρώπων της πόλεώς μας, που μόλις δέκα μήνες πριν είχαν
την πρωτόγνωρη και επαινετή πρωτοβουλία να συστήσουν και να οργανώσουν
μια ομάδα, η οποία έργο της θα έχει την προσευχή προς τον Θεό υπέρ της
δεινώς βασανιζομένης Πατρίδος μας, τελώντας κάθε πρώτο Σάββατο εκάστου
μηνός θεία Λειτουργία σε διαφορετικό κάθε φορά Ιερό Ναό.
Από τον Ιούνιο οι Θειες Λειτουργίες θα γίνονται στη ΠΑΝΑΓΙΑ
ΤΡΥΠΗΤΗ. Παραθέτουμε αυτούσιο μέρος του σκεπτικού αυτής της ομάδας,
προς ενημέρωση και επιβεβαίωση των σκοπών της.
Λέγει λοιπόν, αυτή η ομάδα μεταξύ των άλλων:
«… Σκεφτήκαμε ότι και πάλι είμαστε σε υποδούλωση –που όμως σχεδόν
πάντα άλλωστε βρισκόμαστε. Μόνο που τότε, ΚΑΠΟΤΕ, πολεμούσαμε.
Τώρα δε, μας θέλουν και στη μάχη, γιατί εξ’ αιτίας της ΕΛΛΑΔΑΣ χάθηκε ο Β΄
Παγκόσμιος Πόλεμος.
Είδαμε πως αυτό που γίνεται τώρα, είναι πιο σκληρό και ύπουλο, γιατί
φαίνεται ότι μπορεί να μας ακινητοποιήσει.
Ψάξαμε να βρούμε ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, για να ακούσουμε εκείνα τα
ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΓΙΑ του : «ΠΡΩΤΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ… ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ… ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ… ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ, ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΠΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, ΑΠΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙΘΡΗΣΚΕΙΑ».
Δεν ακούμε πουθενά τον Εθνικό Ύμνο πια. Δεν κυκλοφορεί στα χείλη μας
το όνομα του Διονυσίου Σολωμού να μας πει πως «το ουσιαστικότερο και
υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσεως είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ και η ΠΙΣΤΗ».
Μετά πήγαμε νοερά στην Παλαιά Διαθήκη.
Μακάρι λέμε να βρισκόταν ένας Αβραάμ να μιλήσει με το ΘΕΟ για να μη
γίνουμε Σόδομα και Γόμορρα. Μακάρι να βρισκόταν ένας Μωυσής να μας
βγάλει από την αιχμαλωσία, αχ και να είχαμε ένα Νώε να μας βάλει στην
Κιβωτό του να σωθούμε απ’ αυτό που έρχεται.
ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ μετά από τις τελευταίες αυτές σκέψεις, άνοιξε η καρδιά μας,
χαμογελάσαμε επιτέλους, ΕΛΠΙΣΑΜΕ και νοιώσαμε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι θα σωθούμε,
τόσο πολύ που θα μπορούσαμε να δώσουμε και υπόσχεση σε σας που μας
ακούτε.
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει ΑΒΡΑΑΜ, ΜΩΥΣΗΣ, ΝΩΕ;;;;;; ΥΠΑΡΧΕΙ και είναι
η ΠΑΝΑΓΙΑ, που μας αγαπάει πιο πολύ από ότι εμείς ΑΥΤΗΝ, την Παναγία
μας ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, περισσότερο και από μας. Τί
φοβόμαστε λοιπόν; Αφού μας έχει αποδείξει ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ, γιατί για μας τους Έλληνες ΠΑΤΡΙΔΑ
και ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ένα.
Μήπως ήρθε η ώρα να βροντοφωνάξουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!
Ψηλά το κεφάλι μας λοιπόν, γιατί ο Εθνικός μας χαρακτήρας είναι ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ και η ΔΟΞΑ!
Μας ζηλεύουν ε και τι να κάνουμε;
Είναι η Ελλάδα μας τόσο όμορφη, τόσο ΜΕΓΑΛΗ, έχουμε ένδοξη ιστορία.
Όπου και να βρεθούμε γράφουμε ιστορία. Εδώ που τα λέμε εάν δε μας
ζήλευαν, δεν θα αξίζαμε και πολλά. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΛΕΥΟΥΝ.
Την ομορφιά της Πατρίδας μας την ένοιωσε ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, που
όταν μιλούσε για την Ελλάδα, έκλαιγε. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω
ένα πολύ μικρό απόσπασμα των λόγων του : «Μόνο η πίστη των Ορθοδόξων
είναι καλή και Αγία, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα
του ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ… Τούτο σας λέγω εις το
τέλος. Να ευφραίνεσθε όπου είσθε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, και να κλαίετε
δια τους ασεβείς και τους αιρετικούς όπου περιπατούν εις το σκότος.
Αγάπα την Ορθοδοξία, και μαζί με την Ορθοδοξία αγάπα και την Ελλάδα ως
στενώς και αδιαρρήκτως μετ’ αυτής συνδεδεμένη». ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
στην καρδιά του Αγίου είναι αχώριστοι.
Στις μεταξύ μας συζητήσεις πάντα αναφερόμαστε στον ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ
ΠΑΪΣΙΟ. Πόσο πολύ αγάπησε τους ανθρώπους, πόσο πολύ πονούσε για την
Ελλάδα. Είχε πει, σε κάποια από τα φωτισμένα, σοφά του λόγια, πως οι
ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, πρέπει στα δύσκολα χρόνια να είναι όλοι μαζί,
ενωμένοι και αγαπημένοι σε μια πνευματική ομάδα. Πρέπει να
γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αυτό είμαστε κι εμείς σήμερα, μια πνευματική
ομάδα. Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Να μην αφήσουμε την
καθημερινότητα να μας εξουθενώσει. Να σταματήσουμε να μιλάμε για όσα
εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έχουμε μπροστά
μας βουνό.
Αν κάθε μέρα λέμε ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, με πίστη, με
εμπιστοσύνη, θα σημαίνει ότι μεταθέτουμε τις ανησυχίες μας και τα
άλυτα προβλήματά μας στην ΠΑΝΑΓΙΑ. Είναι πολύ εύκολο. Το διώχνουμε από
πάνω μας και το φορτώνουμε στην ΠΑΝΑΓΙΑ, εμείς σταματάμε να μιλάμε και
ν’ αναμασάμε όσα μας σερβίρουν για να σφίγγεται η καρδιά μας. Έχουμε
το ΚΑΛΟ γιατί να μιλάμε για το κακό;;;;
Τελειώνοντας το λέω σε σας, όπως θα το έλεγα στους στενούς μου φίλους.
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ, ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
ΜΗ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. Μ’ αυτό το σύνθημα θα προχωράμε κάθε μέρα».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας εγκρίνει και αγκαλιάζει την ομαδική
αυτή προσπάθεια.
Χαιρετίζει την ενέργεια, επαινεί την πρωτοβουλία, στηρίζει την
προσπάθεια. Συμπαρατάσσεται στον αγώνα.
Ευγνωμόνως ευχαριστεί και άμεσα θέτει την δραστηριότητα υπό τις
πατρικές του ευλογίες και προτείνει στο εξής, η κάθε πρώτο Σάββατο
εκάστου μηνός τελουμένη θεία Λειτουργία, προς το σκοπό αυτό, να
τελείται σταθερά πλέον στο Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Τρυπητής.
Παρακαλεί δε και προτρέπει το πλήρωμα της Τοπικής μας Εκκλησίας να
δίδει το παρόν στην σημαντική αυτή συμπροσευχή για την Πατρίδα μας,
ευχόμενος ευόδωση των σκοπών.
ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ
…Γιατί δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο και ωραιότερο και ωφελιμότερο από την πνευματική επικοινωνία με τον Χριστό! Προκειμένου λοιπόν να γκρινιάζουμε ή να μουρμουρίζουμε ή να λέμε ο,τιδήποτε άλλο, άσκοπο ή αμαρτωλό, ας επαναλαμβάνουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μέσα στον ναό ακόμα. Σκύψιμο της κεφαλής και «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
· Γλυκάθηκε ο νους; Ε, δεν ξεκολλά από την Ευχή.
· «Ηυφράνθη η καρδία»; Σκλαβώθηκε για πάντα από την θεία αγάπη, από τον θείο έρωτα. Άραγε, δεν το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό;…
Εκείνο, λοιπόν, που ενδιαφέρει όλους εμάς , που ζούμε μέσα στον κόσμο, τον φοβερά αμαρτωλό και ξεδιάντροπο, είναι να λέμε την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», κατ’ αρχάς και για αρκετά καιρό προφορικά, φωναχτά ή ψιθυριστά με το κομποσχοίνι, και ύστερα από μέσα μας, παντού και πάντοτε . Όσο περισσότερο θα λέγεται η ευχή , με υπομονή και με θέρμη ψυχής, τόσο γρηγορώτερα θα γίνη κτήμα μας ένας νέος τρόπος ζωής. Τότε, εφ’ όσον θα έχουν προηγηθή αρκετές προσπάθειες και πολλοί πειρασμοί, θα αισθανώμεθα και θα βιώνουμε την προσευχή μέσα μας . Θα πυρπολούμεθα από την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» θα γεμίζουμε , θα πληρούμεθα από την χάρι της Ευχής, της Νοεράς προσευχής, και θα καθιστάμεθα ολόκληροι μια προσευχή!...
Και τότε η θεία Χάρις θα λάμπη στο πρόσωπό μας. Μέσα στους πειρασμούς θα έχουμε ειρήνη στην καρδιά. Μέσα στους διωγμούς και στα μαρτύρια, θα έχουμε την χάρι της υπομονής και της ησυχίας από την καλή μαρτυρία της συνειδήσεώς μας. Θα μας θλίβη ο ένας , θα μας κατατρέχη ο άλλος, αλλά μέσα μας θα βασιλεύη μια παράδοξη και ανείπωτη γλυκύτητα.
Στο «Πνευματικό ημερολόγιο» μιας πιστής και ταπεινής ψυχής, που κυκλοφόρησε στην Ρουμανία, διαβάζουμε τα εξής, για μια ευλαβή γυναίκα στο Βουκουρέστι, που καλλιέργησε την Ευχή μέσα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, τόσο εξαιτίας της εργασίας της και της οικογενείας της όσο και της φτώχειας και του κομμουνιστικού καθεστώτος:
«Μετά από οκτώ μήνες ακατάπαυστης προσευχής (ημέρα και νύκτα), ξύπνησα ένα πρωινό από τους κτύπους της καρδιάς και άρχισα να προφέρω την προσευχή στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς.
Αισθάνθηκα στην καρδιά μου την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό βελούδινο χάδι, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας που πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας:
- «Είμαι εδώ. Εγώ είμαι ο ενεργών. Εσύ προσεύχου».
Κράτησα λίγο την αναπνοή μου, για να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος. Έλαβα τότε στην ψυχή μου μια ειρήνη αγία, θεϊκή, ουράνια…
… Βλέπουμε λοιπόν ότι οι θεοφιλείς ευεργεσίες της Ευχούλας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» γρήγορα μας αποκαλύπτωνται και μας καταπλήσσουν. Ακόμη και η κούρασις, τότε, θα είναι γλυκειά και ο πόνος που θα αισθανώμεθα σωματικά, θα είναι πιο ελαφρύς. Τότε και τα σύννεφα της αμαρτίας θα διαλύωνται και ο ήλιος της ειρήνης και της αγάπης θα λάμπη ακτινοβόλος μέσα στον ουρανό της ψυχής μας και θα χωρούν μέσα μας όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας.
Έτσι θα γνωρίσουμε βιωματικά ότι:
· Οι πράξεις των εντολών, με πρώτη την διπλή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον,
· η συμμετοχή μας στη θεία Λατρεία και στα πανάγια σωστικά Μυστήρια,
· το καθημερινό πνεύμα συντριβής και μετανοίας που καλλιεργούμε,
· η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων θεοφιλών πνευματικών βιβλίων
· και η αδιάλειπτος προσευχή με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ανοίγουν τις θύρες του θείου ελέους. Ανοίγουν την αγκαλιά του Θεού και αυτή η αγκαλιά με την σειρά της μας κλείνει μέσα της!!! Και τότε, η ουράνια χαρά της ψυχής μας είναι ανέκφραστη και δεν περιγράφεται με λόγια!...
Γι αυτό και όλοι εμείς θα φωνάζουμε τον Όνομα του Χριστού μας, και το παντοδύναμο αυτό Όνομά Του:
· θα διατηρήση και θα ενισχύση το πνεύμα της μετανοίας,
· θα αποκαταστήση τις κλονισμένες μας σχέσεις με το Θεό και τον πλησίον,
· θα ηρεμήσει την ταραγμένη μας συνείδησι,
· θα δυναμώση την πίστι και την θέλησί μας για την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών,
· θα αυξήση τα όρια της ευδοκίμου υπομονής
· θα μαλακώση το εγωιστικό επικάλυμμα της καρδιάς
· και θα πυρακτώση , τέλος, την ψυχούλα μας για θεία Λατρεία και για θεία Κοινωνία.
Και κάτι ακόμα: Όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θα μπορούμε να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων, έχουμε μαρτυρίες, έχουμε μαρτυρίες πολλών χριστιανών, που ησθάνοντο ότι στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε», κι αυτοί κοινώνησαν! Γιατί εκείνη την ώρα, που οι άλλοι κοινωνούσαν, αυτοί έλεγαν την Ευχή και λαχταρούσαν το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Και ο Θεός ανταποκρίθηκε με τον δικό του τρόπο και επικοινώνησε μαζί τους με αυτήν την πνευματική και ακατάληπτη «Θεία Κοινωνία», καθώς αισθάνθηκαν σαν να κατεβαίνη κάτι από τον λαιμό τους, ενώ ταυτόχρονα μια ανέκφραστη γλυκύτητα που υπήρχε στο στόμα τους κατέλαβε ολόκληρο το ψυχοσωματικό τους «είναι»! Αυτά, για τους αμφισβητούντας και αγεύστους αυτών των πνευματικών καταστάσεων.
Από το βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007
Ζωή Χριστού…
Ναι, μωρέ. Θα περάσει κι αυτό. Μη στεναχωριέσαι... Και μετά θα έρθει το άλλο. Που θα περάσει κι αυτό. Όλη η ιστορία της ζωής είναι να μάθουμε αυτό. Το πάνω-κάτω. Μια στο βυθό, μια στον αφρό. Μια στη γαλήνη, μια στη μπόρα.
Κι εσύ, όσο μπορείς ατάραχος. Να κοιτάς όλα αυτά με τη σοφία του ‘’μετά’’. Στη μπόρα, να πονάς, μα να θυμάσαι ότι είναι περαστική. Στη γαλήνη, να γελάς, μα μην επαίρεσαι, μα απλά να χαίρεσαι. Γενικώς, κούλαρε...
Τόσα χρόνια χριστιανός, ακόμα να το μάθεις το μάθημα αυτό; Τι εστί χριστιανός; Φιλόσοφος βίου. Άνθρωπος γνώσης. Ζωή Χριστού…
π. Ανδρέας Κονάνος
H πιο γλυκιά μητέρα
Οι προσευχές ποτέ δεν πάνε χαμένες. Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται, πηγαίνει κατευθείαν στον δικό Του θρόνο. Εκείνος πάντα σε κοιτάζει, όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής, μα σαν στοργικός πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις, έτοιμος να σε παρηγορήσει αν στενοχωρηθείς...
Έχεις όμως και μια μητέρα ακόμα. Την δική Του μητέρα, που και εσένα σε αγαπάει όσο δεν φαντάζεσαι. Είναι η πιο γλυκιά μητέρα του κόσμου, που όποτε την χρειαστείς και την ζητήσεις, αμέσως θα έρθει δίπλα σου με ένα χάδι. Ένα αθόρυβο, ουράνιο χάδι. Η αγκαλιά Της είναι η πιο μεγάλη, η πιο σίγουρη, η πιο στοργική, η ωραιότερη. Περιμένει από σένα μονάχα να προσπαθείς, να αγαπάς το παιδί Της και να προσεύχεσαι…
Παραίτηση...
η αγιότητα προϋποθέτει αρχικώς και κυρίως την παραίτηση από κάθε ίχνος δύναμης, την πλήρη απογύμνωση.
Η αδελφή μου είχε παραιτηθεί από όλα, δεν διεκδικούσε τίποτα, δεν ήθελε να πετύχει τίποτε.
Ήταν η πρώτη και έγινε έσχατη.
Της αρκούσε να ξημερωθεί καλά.
Κάθε μέρα ήταν μια νέα μέρα, όπου όλα άρχιζαν από την αρχή.
Ο άγιος πορεύεται μέσα στον κόσμο γυμνός και ανυπεράσπιστος.
Ξαρμάτωτος...
(Η αδελφή μου, Σ. Ζουμπουλάκη)
ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
Θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε. Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό.
Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις το Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με τη προσευχή και τη άσκηση. Τήρησε το κανόνα που σου έχει δώσει ο πνευματικός σου και προσπάθησε να αισθανθείς το Θεό.
Κάνε οτιδήποτε για να Τον ζήσεις να Τον βάλεις στη καρδιά σου. Να μαλακώσει η καρδούλα σου, παιδί μου, από το άγγιγμα της χάρης, κάθε στιγμή όταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σε αγαπάει ο Θεός και πόσο σε προστάτεψε από το ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σε από τις βρωμιές που φέρνουν οι δαίμονες στο μυαλό των ανθρώπων…
Ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι πάντα στις σκέψεις σου, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο θα επανέρχεσαι ξανά και ξανά …
Επίσης μη διστάσεις να καλείς τη Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο.
Να συνεχίσεις το δρόμο σου με θάρρος με πολύ θάρρος. Χάρισε τη καρδιά σου στο Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει. Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.
Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου…
Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.
Μην θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…
Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου … «
( Απόσπασμα από ανέκδοτες επιστολές Αγίου Λουκά Κριμαίας προς πνευματικό του παιδί )
Οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦν Πατροκοσμάδες!
«Ἐὰν ὅμως ὁ λόγος καὶ ἡ ὑπόθεσις εἶναι περὶ Πίστεως καὶ τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καὶ ὁ πλέον εἰρηνικὸς καὶ ἥσυχος πρέπει νὰ πολεμῆ ὑπὲρ αὐτῶν πλὴν ὄχι μὲ ταραχὴν τῆς καρδίας, ἀλλὰ μὲ ἕνα θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερόν, κατ’ ἐκεῖνο τὸ τοῦ Ἰωὴλ "ἐκεῖ ὁ πραΰς ἔστω μαχητής». (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «Ἀόρατος Πόλεμος»).
Τὰ χρόνια ποὺ ἔγραφε ὁ Ἅγιος Νικόδημος τὰ παραπάνω, τὸ Γένος βρισκόταν ἐν αἰχμαλωσία, στὸ σκοτάδι τῆς Τουρκοκρατίας. Δὲν ὑπῆρχε πατρίδα, κράτος. Ἂν ζοῦσε σήμερα θὰ προσέθετε καὶ «περὶ πατρίδος». Ἔχουμε ὅμως τὸν σύγχρονο Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη ποὺ μᾶς κανοναρχεῖ "ἑπόμενος τοῖς θείοις πατράσι": «Στὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος δὲν χωρᾶνε ὑποχωρήσεις πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς ἀμετακίνητος, σταθερός». (Λόγοι Ε’, «Πάθη καὶ Ἀρετές», σελ. 277). Πιάνουμε τὶς μύτες μας τοῦτες τὶς ἡμέρες ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδει… ὁ γνωστὸς ὀχετός, ὁ ἑσμὸς τῶν ἄθεων προοδομανῶν.
Νὰ καταργηθοῦν οἱ παρελάσεις, ἡ προσευχή, τὰ θρησκευτικά, ἡ ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ σχολεῖα. «Παρὰ φύσιν», χαρακτήρισε ὁ κυρ-Φίλης τὴν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων στὸ γυμνάσιο.
(Ὅταν ὀνομάζεις «παρὰ φύσιν» τὴν ἀρχαία ἑλληνική, πέραν τῶν ἄλλων ὑπονοεῖς ὅτι καὶ ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «παρὰ φύσιν», διότι αὐτὸ γράφτηκε σ’ αὐτὴν τὴν γλώσσα. Θὰ ἀπαντηθεῖ αὐτὴ ἡ προσβολὴ «μὲ θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερὸν» ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἢ θὰ περιοριστεῖ καὶ πάλι σὲ ἀνώδυνους καὶ κομψότατους ἐλέγχους τοῦ τύπου «κούρασε καὶ κουράστηκε ὁ ὑπουργός»;).
Βεβαίως τίποτε «παρὰ φύσιν» δὲν ὑπάρχει στὴν ἐξαίσια γλώσσα μας. Γλῶσσες «παρὰ φύσιν» δὲν ὑπάρχουν, ἄνθρωποι «παρὰ φύσιν» ὑπάρχουν καὶ ἀπὸ αὐτοὺς κινδυνεύουμε, ὅπως ἔχω ξαναγράψει. Ὅμως, διορθώνω, ὑπάρχουν στὴν ἐκπαίδευση ὄντως διεστραμμένα πράγματα, τὰ ὁποῖα παρεισέφρησαν στὰ σχολικὰ βιβλία τάχα καὶ Γλώσσας.
Κείμενα ποὺ ἀπευθύνονται σὲ παιδιὰ δημοτικοῦ καὶ γυμνασίου καὶ περιέχουν ὄντως «παρὰ φύσιν», ἐπικίνδυνα καὶ καταστρεπτικὰ γιὰ τὴν ἡλικία τους μηνύματα. Δὲν ἀκούσαμε τὸν κ. Λιάκο νὰ τὰ καταγγέλει! Ἡ πρωινὴ προσευχή, ἂς γνωρίζει ὁ ἀπύθμενου θράσους ἐκκλησιομάχος, δὲν εἶναι μία τυπικὴ διαδικασία. Κάνοντας τὰ παιδιὰ τὸ πρωὶ τὸν σταυρό τους, παρατεταγμένα κατὰ τμήματα, ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους στὸ Χριστὸ πρωτίστως καὶ συνειδητοποιοῦν ὅτι ἀνήκουν σὲ μία ὁμόγλωσση, ὁμότροπη καὶ ὁμόπιστη κοινότητα, σ’ ἕνα ἔθνος ποὺ ἀπελευθερώθηκε ἀκριβῶς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαλαλεῖ τὶς πολυτίμητες ἀξίες του. Πόσοι καὶ πόσοι περίοικοι τοῦ σχολείου μας, ἡλικιωμένοι, ποὺ μένουν στὰ σπίτια τους τὰ πρωινά, ἀκοῦν μὲ συγκίνηση, ἀπὸ τὰ μεγάφωνα τοῦ σχολείου, τὴν δροσερὴ παιδικὴ φωνή, νὰ ἀπαγγέλει τὸ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...», ἢ τὸ «Πάτερ ἠμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Θυμίζω, λοιπόν, κάποια «παρὰ φύσιν» κείμενα, γιὰ τὰ ὁποία πρέπει νὰ ἀντιδράσουν κυρίως οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν. Νὰ σημειώσω, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ τσιράκια τῆς Νέας Τάξης ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἔχουν ἀλώσει τὶς πανεπιστημιακὲς σχολές, κυρίως τὰ τμήματα ἐκπαίδευσης καὶ συγγράφουν ἐπιδοτούμενα τὰ σχολικὰ βιβλία. Πρώην θαμῶνες τοῦ πασοκικοῦ σταύλου, ὀσμίστηκαν τὴν μετατόπιση τῶν ὀπαδῶν τοῦ...κινήματος καὶ κίνησαν γιὰ τὸν νέο πόλο ἐξουσίας.
Ζητωκραυγαστὲς πιὰ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐπιβραβεύτηκαν γιὰ τοὺς ἀνθελληνικούς τους «ἀγῶνες, «αἰχμαλωτίζοντας» καὶ τὸ ὑπουργεῖο ἀντεθνικῆς παιδείας. Ἀπὸ ἐκεῖ ξερνοῦν ἀνενόχλητοι τὶς ἐθνοκτόνες ἰδεοληψίες τους. «Τὸ ἔθνος ἠμῶν ὑφίσταται πολιτικὴν τινὰ ζύμωσιν, καθ’ ἢν τὰ ἀκαθαρτότερα στοιχεῖα ἀνέρχονται καὶ ἐπιπλέουσιν, ἐν εἴδει ἑξαφρίσματος (=ἀφροῦ), ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας» ἔγραφε τὸ 1877 ὁ δηκτικὸς Ἐμ. Ροΐδης.
Ἐπανερχόμαστε ὅμως στὰ «παρὰ φύσιν» τῶν βιβλίων. Ὑπενθυμίζω:
«Ὁ καθηγητὴς τῆς φιλολογίας ἔριχνε κάθε μέρα τὸ μπαλάκι. Ὅλη ἡ τάξη τὸ ἒπιανε σὰν ἕνα γαργαλιστικὸ μήνυμα. Τὸ πετοῦσε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Χαρᾶς εὐαγγέλια.
«Ὁσάκις...» ἄρχιζε τὴ φράση του ὁ φιλόλογος.
«Ναί. Ναί. Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!» φώναζαν ὅλες μαζὶ οἱ μαθήτριες γελώντας.
Κι ὁ καθηγητὴς τρελαινόταν.
«Ὁσάκις...» ἐπαναλάμβανε τονίζοντας τὴ λέξη σὰν νὰ ἔλεγε «σκάστε».
«Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!» ἀκουγόταν πάλι ἀπὸ κάτω καὶ τὸ γέλιο ἔδινε καὶ ἔπαιρνε.
Ὁ καθηγητὴς δὲν μποροῦσε νὰ ξεχωρίσει ποιὲς ἀπὸ τὶς μαθήτριες ἦταν οἱ δράστες. Ἡ λέξη-μπαλάκι κυλοῦσε ἀκαριαία σὲ κλάσμα δευτερολέπτου μέσα ἀπὸ τὰ χείλια τους ποὺ ἦταν κρυμμένα στὸ κάτω μέρος τοῦ σκυμμένου τους κεφαλιοῦ. Νόμιζε πὼς ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν τὴ λέξη. Πώς τὶς ἐρέθιζε αὐτὴ ἡ λέξη. Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι. Ἄλλο πράγμα τὸ «Ὁσάκις» κι ἄλλος ἄνθρωπος «Ὁ Σάκης».
Ὁ Σάκης ἦταν ἠλεκτρολόγος μὲ μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 25 ἐτῶν. Τὰ εἶχε φτιάξει μὲ τὴν Ἀλέκα. Μία ἀπὸ τὶς μαθήτριες τῆς τάξης. Ψηλὴ κι ἀδύνατη, μὲ κοντὰ ξανθὰ μαλλιὰ καὶ μεγάλα καστανὰ μάτια, μακρὺ λαιμὸ καὶ μακριὰ χέρια καὶ πόδια, κάπως ξερακιανή, ἀλλὰ ζόρικη. Στὰ 15-16, ὅπως ὅλες τους. Ἡ πρώτη ποὺ ἔβγαινε ραντεβοῦ μῆνες τώρα. Ὁ Σάκης τὴν περίμενε τὸ μεσημέρι στὴν ἄλλη γωνία κι οἱ ἄλλες μαθήτριες ἔτρεχαν ἀπὸ πίσω της νὰ τὸν δοῦνε. Τὰ σχόλια ἔδιναν κι ἔπαιρναν. Ἦταν ὁ πρῶτος ἔρωτας τῆς τάξης.
Ὁ καθηγητὴς φώναξε τὴν πρώτη μαθήτρια, τὴ Μαρία, στὸ γραφεῖο του καὶ τὴ ρώτησε.
«Τί συμβαίνει μὲ τὸ «Ὁσάκις»; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντίδραση;»
«Δὲν ξέρω, κύριε. Στὸ δικό μου θρανίο δὲν ξέρουμε τίποτα. Τὸ πῆραν ἔτσι φαίνεται καὶ τὸ διασκεδάζουν» τοῦ ἀπάντησε.
Ρώτησε κι ἄλλες μαθήτριες. Μερικὲς δὲν κρατήθηκαν καὶ γελοῦσαν. Ὁ καθηγητὴς προσπάθησε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό του τὴ λέξη «Ὁσάκις».
Αὐτὴ ὅμως ἀντιστεκόταν. Τοῦ ἔβγαινε αὐθόρμητα, ἔστω καὶ μὲ κάποια καθυστέρηση. Τότε, ὅμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σὰν νὰ τὴν εἶχε στερηθεῖ ἡ τάξη καὶ ξεσποῦσε «Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!», φώναζαν ἀκόμα πιὸ δυνατὰ καὶ γελοῦσαν μὲ τὴν καρδιά τους. Γιατί ἦταν ὑπόθεση καρδιᾶς καὶ ὄχι γραμματικῆς».
(Νεοελληνικὴ Γλώσσα, Α’ Γυμνασίου, τΕτ. ἐργασιῶν, σΕλ. 16).
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ μάθημα εἶναι τό: «Τὸ θέλγητρο τῆς Ἀνδαλουσίας» (Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας Α’ Γυμνασίου). Γράφει: «Ἡ Ἀνδαλουσία εἶναι μία γυναίκα τοῦ λαοῦ, κρουστὴ καὶ μελαψή, μὲ κόκκινα χείλια καὶ φλογερὸ βλέμμα, ποὺ ἀγαπάει τὴ ζωή, τὸ χορὸ καὶ τὸ τραγούδι, μία γυναίκα ὅλη χυμοὺς καὶ ζωτικότητα... δίνει ἐρωτικὲς συνεντεύξεις μέσα στὶς ἐκκλησιὲς» (σελ.114). «Ἀνδαλουσία! Ἀνδαλουσία... Ἀνθισμένος τόπος... πού ρυθμίζουν τοὺς ἡδονικοὺς χοροὺς τῶν τσιγγάνων... θρησκευτικὲς λιτανεῖες ποὺ περιφέρουν γλυκερὲς Παναγίες ντυμένες σὰν κοῦκλες καὶ γεμάτες δαντέλες καὶ μαργαριτάρια, ἀκολουθούμενες ἀπὸ μετανοοῦντες ποὺ κρύβουν τὸ πρόσωπό τους μέσα σὲ κουκοῦλες μοναχῶν καὶ πού, ὅταν περνᾶν κάτω ἀπὸ τὰ παράθυρα τῆς ἀγαπημένης τους γυναίκας, χτυποῦν τὸ κορμί τους μὲ βίτσες...» (σελ. 115).
Στὸ ἴδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε ἕναν «ἐξαιρετικὸ» ὁρισμὸ τῆς πατρίδας μας: «...ἦταν ἡ Ἑλλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητικὴ σεξουαλικὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐρωτευτῶ σωματικὰ κι ἀπελπισμένα...», κάποιου Ἄγγλου συγγραφέα.
Μάθημα «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» (σελ. 148). Ἐδῶ ἐμφιλοχώρησε ἕνα τραγούδι, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸ ἀκούσει κάποιος τὶς μεταμεσονύκτιες ὧρες σὲ κάποιο ξενυχτάδικο γιὰ χασομέρηδες, ἀλλὰ σὲ σχολικὴ τάξη οὐδεὶς σοβαρὸς παιδαγωγὸς θὰ τὸ παρουσίαζε καὶ μάλιστα σὲ βιβλίο. Κείμενο:
«Ἅμα ξυπνήσεις καὶ ἔχει βγάλει οὔρα/ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις βγάλει βυζιά.../Don’t worry be happy/Ἅμα ἡ κόρη σου σὲ λέει μπαμπὰ ἐνῶ ὁ γυιός σου/ σὲ φωνάζει μαμά.../Don’t worry be happy» καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά.
Ἐρώτηση: Καθηγητὴς ποὺ θὰ διαβάσει τὸν στίχο «ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις.... δὲν κινδυνεύει μὲ ὁριστικὴ ἀπώλεια τῆς σοβαρότητάς του; Ἀπὸ πότε ἡ χυδαιότητα καὶ ἡ αἰσχρολογία ἀνήκουν στὰ γνωστικὰ πεδία τοῦ σχολείου;
Δρέπουμε τοὺς καρποὺς μιᾶς Παιδείας, μιᾶς ἀγωγῆς ποὺ προβάλλει, «διδάσκει» τὴν διαφθορά, τὴν λαγνεία. Ἂς τὰ σεκφτοῦν αὐτὰ οἱ γονεῖς, ἂς τὰ διαβάσει αὐτὰ κάποιος Εἰσαγγελέας.
Καὶ ἕνα τελευταῖο σκύβαλο. Στὸ Τετράδιο Ἐργασιῶν Γ’ Γυμνασίου, σελ. 73, σὲ κείμενο μὲ τίτλο «Παρὰ πλανητικά», οἱ μαθητὲς μυοῦνται καὶ στὴν ἀστρονομία, τὰ ζώδια καὶ τὰ ὡροσκόπια ἀπὸ τὸν «μέγα παιδαγωγὸ» Κώστα Λεφάκη, τὸν γνωστὸ τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ὁ Ἄρης θὰ ἐμπνεύσει πολὺ κόσμο πάνω σὲ νέους σκοπούς. Οἱ σκοποὶ αὐτοὶ ἴσως νὰ εἶναι ἐρωτικοί... Αὐτὸν τὸν μήνα οἱ συμπτώσεις θὰ ἐνισχύσουν τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις...». Λεφάκη βρίσκεις σ’ αὐτὰ τὰ βιβλία! Ποῦ εἶναι ὅμως τὰ μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα τοῦ τόπου;
Τὸ θέμα εἶναι τί κάνουμε; Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης στὸ βιβλίο του «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» (σελ.307), ἔλεγε: «Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἔχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἂν προσέξη, μπορεῖ νὰ πάρη μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ φροντίζη νὰ διδάσκη στὰ παιδιὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ βροῦν τρόπο οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ περνᾶνε κάποια μηνύματα στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἂς σπείρουν αὐτοὶ τὸν σπόρο, καὶ ἂς μὴν τὸν δοῦν νὰ βλαστάνη. Τίποτε δὲν πάει χαμένο, κάποια στιγμὴ θὰ πιάση τόπο».
Ὑπάρχει ἐλπίδα ἀλλά, πρῶτον «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νὰ ‘ρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας νὰ καθαρίσει τὸν τόπο ἀπ’ ὅλων τῶν λογιῶ τῆς Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τὰ ἀπομεινάρια». (Ἐλύτης).
Καὶ δεύτερον «ἀπ’ ἔξω μαυροφόρ’ ἀπελπισιὰ καὶ χειροπιαστὸ σκοτάδι»: Κρυφὸ Σχολειό. Ἕνα σὲ κάθε ἐνορία, στὰ ὁποῖα θὰ διδάσκουν δάσκαλοι μὲ ψυχὴ καὶ Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία πάντα στάθηκε ἑλληνοσώτειρα. Οἱ ἄμβωνες νὰ σταματήσουν τὶς ἱερὲς μουρμοῦρες. Ἡ Πατρίδα χάνεται, τὸ ποίμνιο ποδοπατεῖται. Οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦν Πατροκοσμάδες καὶ ἐπισκόπους Γερμανοὺς ποὺ σηκώνουν λάβαρα. Τὴν Πατρίδα τὸ ’21 δὲν τὴν ἐλευθέρωσε ἡ Εὐρώπη καὶ οἱ...θεσμοί της. Τὴν ἀνέστησε ἡ μαγιά, τὰ πνευματικοπαίδια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τῶν Δασκάλων τοῦ Γένους, τῶν Νεομαρτύρων.
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
Το ερώτημα δεν αφορά μόνο στους αλλόθρησκους, αλλά και σε όλους τους βαφτισμένους ορθόδοξους χριστιανούς, που παλαντζάρουν ανάμεσα στην αμφιβολία και την απιστία, καθώς και τους χιλιάδες συμπατριώτες μας, που συνειδητά έχουν αρνηθεί το ορθόδοξο βάφτισμα, που τους πρόσφεραν κάποτε οι γονείς τους, κι έχουν διαγράψει τον εαυτό τους από μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα τώρα πολεμούν κιόλας την Εκκλησία και τη χριστιανική πίστη ή τη διασκευάζουν τροποποιώντας την «κατά τις απόψεις τους».
Επίσης, το ερώτημα αφορά και τους λεγόμενους «χριστιανούς της ταυτότητας» (αν και τώρα ούτε η ταυτότητα γράφει κάτι τέτοιο), δηλ. εκείνους που τυπικά είναι χριστιανοί, αλλά στη ζωή τους δε σκέφτονται ποτέ το Χριστό, εκτός αν είναι να Τον βλαστημήσουν (και τότε ακόμα δε σκέφτονται), ούτε πάνε στην εκκλησία (εκτός για κανένα μνημόσυνο), ούτε προσεύχονται και φυσικά για νηστεία ή εξομολόγηση ούτε λόγος…
Όλους αυτούς δεν τους κρίνω, απλώς επισημαίνω ότι τους αφορά το ερώτημα «γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;».
Ένας λόγος λοιπόν, για να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, είναι ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη θρησκεία, που διδάσκει ένα Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος και άφησε τους ανθρώπους να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν φρικτά, για να δώσει σε όλους τους ανθρώπους – ακόμα και στους βασανιστές Του – τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν, να ενωθούν μαζί Του και να σωθούν στην αιωνιότητα.
Έγινε άνθρωπος και πέθανε ως άνθρωπος, για να καλέσει κοντά Του την ανθρωπότητα, που βασανιζόταν από το κακό, το θάνατο και το διάβολο, να την ενώσει σε ένα σώμα (την Εκκλησία*) και να της δώσει τη δυνατότητα απελευθέρωσης και αθανασίας. Το έκανε μάλιστα έτσι, με το να πεθάνει – αντί να επέμβει δυναμικά, ως παντοδύναμος, και να συντρίψει τους αμαρτωλούς – για να Τον πλησιάσει όποιος θέλει, ελεύθερα, χωρίς να επιβάλει σε κανέναν να Τον πιστεύει και να Τον λατρεύει. Και το έκανε από καθαρή και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς ο ίδιος να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα.
Μετά απ’ αυτό, νομίζω πως είναι φανερό ότι η οργισμένη διαμαρτυρία των ανθρώπων «γιατί υπάρχει το κακό και ο θάνατος στον κόσμο» έχει πάρει την απάντησή της. Το κακό και ο θάνατος έχουν νικηθεί κατά κράτος από το Θεό που έγινε άνθρωπος. Μόνο που Εκείνος προσκαλεί τον καθένα μας να πάρει μερίδιο απ’ αυτή τη νίκη με το να γίνει μέλος του πανανθρώπινου Σώματος του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκεί που ο άνθρωπος γίνεται άγιος και ζει αιώνια ενωμένος όχι μόνο με το Θεό, αλλά και με τους συνανθρώπους του και με τους αγγέλους και ακόμη και με όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας.
Το κακό και ο θάνατος συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν δύναμη (όχι όμως ενάντια στους αληθινούς χριστιανούς), επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούμαστε αυτή την πρόσκληση. Όποιος τη δέχεται, μπαίνει στην αφετηρία για ένα δρόμο ανηφορικό μεν, αλλά γεμάτο Φως, Αγάπη και Χαρά – γεμάτο Χριστό.
Μόνο που, όποιος δεχτεί την πρόσκληση, πρέπει ν’ αρνηθεί τον εγωισμό του και τις εγωιστικές νίκες και χαρές που είχε ώς τώρα, το παράνομο κέρδος, την κακία, τις αμαρτίες του κι ένα σωρό άλλα που τον κρατάνε υποχείριο του κακού και του θανάτου. Ν’ αρνηθεί ακόμα και την υποτιθέμενη καλοσύνη του και να την αντικαταστήσει με μια άλλη ιδιότητα: τη συγχώρηση (ακόμα και εκείνων που, με ανθρώπινα κριτήρια, «δεν αξίζουν» συγχώρηση). Κι όλα αυτά χρειάζονται αγώνα και στην αρχή πονάνε. Γι’ αυτό, λίγοι δέχονται την πρόσκληση.
Εκείνοι που, ενώ κάποτε βαφτίστηκαν χριστιανοί, τώρα απορρίπτουν το βάφτισμά τους ή αμφιβάλλουν αν έπρεπε να τους έχουν βαφτίσει (και μάλιστα «χωρίς να τους ρωτήσουν» – το επόμενο βήμα είναι ότι πολλοί αγανακτούν γιατί τους γέννησαν χωρίς να τους ρωτήσουν, αφού καμιά αληθινή χαρά δε βρίσκουν στον κόσμο), αγνοούν μερικά βασικά πράγματα για την Ορθοδοξία. Σ’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι παπάδες, αλλά και ο καθένας από μας, γιατί σήμερα ακόμη και μέσω Ίντερνετ μπορείς να βρεις (εκτός από σαβούρα) και να μάθεις και μερικά σοβαρά πράγματα.
Αγνοούν ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης, εμποδίζουν τον άνθρωπο ν’ ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας. Στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.
Ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα – με προσπάθεια φυσικά – και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.
Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της. «Πίστη», στην ορολογία της Αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων (των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού), δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η υπόσχεση για την ανάσταση των νεκρών και τη βασιλεία Του είναι αληθινή.
Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του αδύναμου παραβάτη από τον παντοδύναμο νομοθέτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου – η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση.
«Πρέπει να ξέρουμε», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του κατάλληλο για μετοχή στο Θεό [δηλ. ένωση με το Θεό]. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση».
Όλα αυτά βέβαια έχουν κάποια αξία μόνο αν είναι αληθινά. Αν ο Θεός είναι κάτι υποκειμενικό και αναπόδεικτο, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά λόγια.
Όμως η ίδια η χριστιανική ζωή είναι η απόδειξη για όλ’ αυτά. Ζώντας αυτή τη ζωή, χιλιάδες άνθρωποι έχουν γίνει άγιοι, ακόμη και στην εποχή μας. Δε θέλεις να ψάξεις για τους γνωστούς σύγχρονους αγίους, π.χ.Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο της Εύβοιας, Ευμένιο από τα Ρούστικα κτλ;
Πήγαινε στον παπά της ενορίας σου (δηλαδή της εκκλησίας που λειτουργεί κάθε Κυριακή κοντά στο σπίτι σου) ή σ’ ένα μοναχό ή μοναχή σε κάποιο μοναστήρι κοντά στον τόπο σου και ζήτησέ του / ζήτησέ της να σου μιλήσει για σύγχρονους αγίους, να σου πει εμπειρίες από σύγχρονους αγίους ή και να σου υποδείξει αγίους που έζησαν ή ζουν στον ίδιο τόπο με σένα.
Πρόσεξε, υπάρχει περίπτωση να βρεθείς μπροστά σ’ έναν ολόκληρο κόσμο που ούτε φανταζόσουν ότι υπάρχει. Αλλά μετά, θα έχεις κι εσύ υποχρεώσεις, γιατί δε θα έχεις πλέον πλήρη άγνοια – υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό σου και τους δικούς σου, εννοώ, όχι «απέναντι στο Θεό», γιατί το Θεό δε μπορούμε ούτε να Τον ωφελήσουμε ούτε να Τον βλάψουμε. Υποχρεώσεις για τον τρόπο ζωής σου, για τον τρόπο ζωής μας.
Θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, γιατί βλέπω τον κόσμο και είναι χάλια, βλέπω τον εαυτό μου και είναι χάλια, βλέπω το διπλανό μου και είναι χάλια, βλέπω τους έφηβους μαθητές μου και είναι χάλια, και όλοι εμείς / εσείς / αυτοί είμαστε «απελευθερωμένοι από τη θρησκεία του παππού μας» και ζούμε κυνηγώντας τις νέες «προσωπικές αξίες» που έφερε η προπαγάνδα της εποχής μας: το χρήμα, το σεξ, την «επιτυχία», την καριέρα, το «να κάνουμε ό,τι θέλουμε»…
Όμως αυτά δεν έχουν κάνει τον κόσμο παράδεισο, αλλά τον έχουν παραδώσει στα χέρια των Πολυεθνικών, κάνοντας τους ανθρώπους σκλάβους τους. Μυρμηγκιές σκλάβων, καλωδιωμένων στους υπολογιστές και τα smartphones, που ψάχνουν παρηγοριά στο Facebook και τα σαββατιάτικα μπαρ ή στη γιόγκα και τα γυμναστήρια…
Ξέρω όμως ότι κανείς ινδουιστής γκουρού και κανείς «γκουρού της τεχνολογίας» δε θα δώσει τη λύση (μάλλον θα μας περιπλέξει ακόμη περισσότερο), για τον απλό λόγο ότι δε μας οδηγεί στο Χριστό. Και ότι ο Χριστός είναι η λύση – η νίκη κατά του θανάτου και κάθε δυστυχίας – το ξέρω πια, μετά από τόσους αιώνες χριστιανισμού στον τόπο μου, όπως το ξέρουν όλοι οι άγιοί μου και το ξέρανε και οι ταπεινές γιαγιάδες μας. Όπως το ξέρουν και σήμερα πολλοί άνθρωποι, ακόμη και καθηγητές πανεπιστημίου, που είναι πιστοί και ταπεινοί ορθόδοξοι χριστιανοί.
Να διευκρινίσουμε ότι χρειάζεται ταπείνωση για να εντάξει κάποιος τον εαυτό του στην Εκκλησία, την κατεξοχήν κοινωνία της ταπείνωσης, όπου στέκεσαι δίπλα στον εχθρό σου, κοινωνείς το ίδιο σώμα Χριστού και από το ίδιο Ποτήρι με τον εχθρό σου και προσεύχεσαι μαζί με τον εχθρό σου, και όπου εξομολογείσαι, δίνοντας τη μεγάλη μάχη κατά του εγωισμού και υπέρ της ταπείνωσης, που είναι το θεμέλιο ολόκληρης της πνευματικής προόδου.
Εδώ τελειώνω. Τα ’γραψα όλα αυτά – και συγχωρέστε με – γιατί «μέθυσα» απόψε από τον πόνο και την απελπισία που βλέπω στα δελτία ειδήσεων, στις ταινίες, στα σήριαλ, αλλά και στη ρηχότητα των πρωινάδικων και των δήθεν λύσεων μαζικής κατανάλωση που προτείνονται γύρω μου. Μέθυσα κι από το κρασί της Ανάστασης του Θεού μου, που προσφέρεται δωρεάν κάθε Κυριακή στις εκκλησιές μας, που έχουν ηλικία αιώνων και ένωσαν και ενώνουν το λαό μου εδώ και αιώνες.
Αλλά το κρασί αυτό δεν το πίνουμε ο καθένας μόνος του – προσφέρεται μέσα στην εκκλησία, όπου συναντιόμαστε όλοι μαζί, για να μάθουμε να συγχωρούμε, να συνυπάρχουμε και ν’ αγαπάμε.
Προσφέρεται μέσα από την εξομολόγηση και τη θεία μετάληψη, που είναι η αρχή της θεραπείας της ψυχής μας από κάθε εξάρτηση, κάθε πάθος και κάθε πόνο, και κάθε αμαρτία, για να ντυθεί στα λευκά, σα νεογέννητο.
Και τα λόγια ενός «μεθυσμένου» τι αξία έχουν; Εκτός αν, μέσα στο «μεθύσι» του, λέει λόγια που ένας ξεμέθυστος δεν έχει το θάρρος να ξεστομίσει.
Σημείωση:
(*) Εκκλησία σημαίνει συγκέντρωση, συνάντηση (π.χ. η «εκκλησία του δήμου» στην αρχαία Αθήνα, που ήταν η συνέλευση των πολιτών). Στο χριστιανισμό «Εκκλησία» λέμε το σύνολο των χριστιανών, στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο Χριστός είναι «η κεφαλή» της Εκκλησίας, που φροντίζει και υπερασπίζεται «τα μέλη», δηλ. όλους τους χριστιανούς – με αυτή την έννοια και ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ο άντρας είναι «κεφαλή της γυναίκας», επειδή «η κεφαλή φροντίζει και τρέφει το σώμα της» κι όχι με την έννοια της εξουσίας (επιστολή του Παύλου προς Εφεσίους, κεφ. 5, στίχ. 28-29).
Εκκλησία λοιπόν δεν είναι το κτήριο, όπου γίνονται οι χριστιανικές τελετές (λειτουργίες κ.τ.λ.). Αυτό ονομάζεται «ναός». Επειδή όμως οι χριστιανοί (δηλ. η Εκκλησία) συγκεντρωνόμαστε στο ναό, έχει επικρατήσει οι ναοί να ονομάζονται «εκκλησίες» (=συγκεντρώσεις).
ΥΓ. Θα ήθελα να διαβάσετε και το άρθρο "Οι αμαρτίες έχουν το δικό τους Θεό" του καθηγητή του πανεπιστημίου Βελιγραδίου και σύγχρονου αγίου της Σερβίας Ιουστίνου Πόποβιτς. Ευχαριστώ.
Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Πρωτ. Διονύσιος Τάτσης: Η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» θα αποφασίσει κατά του Οικουμενισμού;
ΕΝΑΣ εἶναι ὁ σκοπός τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῶν Ὀρθοδόξων: Νά ἀρθροῦν ὅλα τά ἐµπόδια στήν πορεία τῶν οἰκουµενιστῶν πρός τήν ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν” µέ τήν Μία καί µοναδική Ἐκκλησία, χωρίς τήν παραµικρή µετακίνηση τῶν αἱρετικῶν ἀπό τίς διαστρεβλωτικές τους ἀπόψεις σχετικά µέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.
Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ ἀτέλειωτοι θεολογικοί διάλογοι, οἱ ὁποῖοι ἐπί δεκαετίες διεξάγονται καί ποτέ δέν ἔχουν καταλήξει σέ κάτι θετικό.
Ἡ Σύνοδος θέλει νά διευκολύνει τήν ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν” ἀφαιρώντας καθετί πού τήν ἐµποδίζει καί ἀδιαφορεῖ γιά τά ὑπαρκτά µεγάλα προβλήµατα, πού ἀντιµετωπίζει ἡ Ἐκκλησία καί κυρίως τόν φοβερό δαιµονοκίνητο οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχµαλωτίσει τούς µεγαλόσχηµους ρασοφόρους τοῦ Φαναρίου καί δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν τήν λαµπρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτό καί καταφεύγουν στό σκοτάδι τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν. Ἐνεργοῦν γιά ἐγκόσµιους καί ἐφήµερους σκοπούς καί ὄχι ἀπό ἁγνό ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀµετανόητους αὐτούς αἱρετικούς. Ἐξ ἄλλου οἱ ἴδιοι δέν τούς θεωροῦν αἱρετικούς οὔτε καί τούς ζητοῦν νά µετανοήσουν. Γι’αὐτούς οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι ἀδελφοί ἰσότιµοι καί ἀξιαγάπητοι, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού καταπολεµοῦν τόν θεοµίσητο οἰκουµενισµό εἶναι ἐπικίνδυνοι, φανατικοί, φονταµενταλιστές, ἐχθροί τοῦ γνησίου ὀρθοδόξου φρονήµατος καί ὅ,τι ἄλλο µπορεῖ νά ἐξαγάγει ἡ ἀβυσσαλέα καί ἐµπαθής καρδία τους.
Εἶναι παρήγορο καί ἐλπιδοφόρο ὅτι ὁ λέων βρυχᾶται καί οἱ οἰκουµενιστές θά πτοηθοῦν. ∆έν δροῦν πιά µόνοι τους. ∆έν εἶναι δική τους δικαιοδοσία ἡ πορεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, κληρικοί, µοναχοί καί πιστός λαός, πού µέ µαρτυρικό φρόνηµα θά ὑπερασπιστοῦν τήν πίστη τους, ἡ ὁποία εἶναι ὁ πολυτιµότερος θησαυρός τους.
Πολλοί διερωτῶνται, γιατί οἱ µεγαλόσχηµοι τοῦ Φαναρίου ἀσχολοῦνται τόσο ἔντονα µέ τόν οἰκουµενισµό; Γιατί θέλουν νά θυσιάσουν τά ἱερά καί τά ὅσια µέ τόση εὐκολία; ∆έν ἔχουν νά κάνουν τίποτα ἄλλο καλύτερο; Προφανῶς καί δέν ἐπιλέγουν κάτι ἄλλο, ἀφοῦ εἶναι ποιµένες χωρίς ποίµνιο καί ἄρα ἀµέριµνοι καί ἀδιάφοροι, δίχως καλή ἀνησυχία, ἀλλά καί δίχως πνευµατικά ἐνδιαφέροντα. Ἔχουν ὅµως “εὐγενικές” φιλοδοξίες. Θέλουν νά ἑνώσουν τήν Ὀρθοδοξία µέ τούς αἱρετικούς, νά σφιχταγκαλιαστοῦν µέ τούς κοσµικούς παπικούς καί τούς ἄδειους πνευµατικά προτεστάντες – οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστό εἶναι διαιρεµένοι σέ ἑκατοντάδες κοµµάτια! Πρόκεται γιά µεγάλη πλάνη. Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι πορεία πρός τούς πλανεµένους, γιά νά σωθοῦν διά τῆς µετανοίας καί ἐπιστροφῆς στήν Ἐκκλησία, ἀλλά πορεία χωρίς φόβο Θεοῦ, µέ ἄρνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί µέ ἄγνοια τῆς σκληρῆς πραγµατικότητας. Οἱ οἰκουµενιστές δέν ἀποδέχτηκαν ἀκόµα ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἐπιτρέπουν νά µπεῖ στό σπήλαιό τους καί ἡ παραµικρή ἀκτίνα φωτός.
Ἐάν οἱ ἀποφάσεις τῆς “ Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου” εἶναι σύµφωνες μέ τά προκατασκευασµένα κείµενα – καί αὐτό εἶναι σχεδόν σίγουρο – ἡ Ἐκκλησία θα µπεῖ σε περιπέτειες και τά πνευµατικά θύµατα θά εἶναι πολλά. Θά ἐπικρατήσει ἀναταραχή, θά ἐκτοξευθοῦν ἀπειλές ἀπό τούς ἰσχυρούς, θά γίνει προσπάθεια ἐκφοβισµοῦ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν καί ἡ εἰρήνη στήν Ἐκκλησία θά ἐκλείψει, ὅσο θά δραστηριοποιοῦνται στόν δαιµονικό οἰκουµενισµό τά ἴδια πρόσωπα, πού ἔχουν χάσει τόν πνευµατικό προσανατολισµό καί περιµένουν ἀπό τή δύση τήν ἀνατολή!
Ὅµως ἐµεῖς εἴµαστε ἐδῶ. Παρακολουθοῦµε ἀπό τή βίγλα µας καί φυλᾶµε τά πνευµατικά σύνορα. Οἱ αἱρετικοί δέν θά εἰσέλθουν στά ἅγια τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος
10/06/2016
Μαθαίνουν στά ἀνήλικα παιδιά πῶς νά λογχίζουν τόν Χριστό!!! (βίντεο & video in English about game that makes children spear Jesus Christ!)
Ἡ Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων ὡς σύστημα ἐξουσίας καί ἐπιβολῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου δέν σταματᾶ νά ἐπινοεῖ νέους τρόπους ἀποχριστιανοποίησης καί καλλιέργειας μίσους πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί Θεό, παντοῦ στήν ἀνθρωπότητα!
Στρώνει πυρετωδῶς καί ἀπαύστως τό κόκκινο χαλί ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καί μελλοντικοῦ Παγκοσμίου Δικτάτορά της, καί τό ραίνει μέ ροδοπέταλα σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας, προετοιμάζοντας τήν τελική γενιά ἔτσι, ὥστε ὄχι μόνο νά μήν ἀντιδράσει στήν ἐγκαθίδρυση τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης καί στήν ἐπιβολή τῆς Οἰκουμενιστικῆς Πανθρησκείας τοῦ Σατανᾶ, ἀλλά ἀκόμη χειρότερα νά τά βλέπει ὡς "φυσιολογικά" καί νά τά θέλει!
Στίς Η.Π.Α. κυκλοφόρησε παιχνίδι καί βίντεο διαφημίσής του, ὅπου μετατρέπουν τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ σέ χαρούμενο μά καί βίαιο "παιχνιδάκι" διασκέδασης (καί ὄχι ψυχαγωγίας...) τῶν ἀνηλίκων παιδιῶν!
Μέ τό βλάσφημο αὐτό παιχνίδι, ἐκτός ὅτι τά ἀνήλικα παιδιά μαθαίνουν πῶς νά ἐμπαίζουν τά ἱερά καί ὅσια, κυριολεκτικά μετατρέπονται σέ "δολοφόνοι τοῦ Χριστοῦ" γιατί Τόν λογχίζουν!
Φρίκη!
Ὡραῖα μηνύματα περνοῦν στήν σωστή πνευματική καί ψυχολογική διάπλαση τῶν ἀνηλίκων παιδιῶν!...
Τρία εὔλογα ἐρωτήματα γεννῶνται ἀπό ὅλο αὐτό τό κατάντημα, πού ἔχουν εὔκολες ἀπαντήσεις γιά κάθε καλοπροαίρετο καί σώφρονα ἄνθρωπο:
1. Ποῦ εἶναι τά "ἀνθρώπινα δικαιώματα", οἱ "ἀγάπες" σέ ὅλες τίς πίστεις, οἱ "ἰσότητες" καί οἱ κάθε εἴδους "ἀνθρωπισμοί" τῶν "προοδευτικῶν" παγκοσμιοποιητῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν, πού δέν εἶναι "συντηρητικοί", "κακόβουλοι ζηλωτές", "φονταμενταλιστές", "φανατικοί καί ἀκραῖοι χριστιανοί" καί ἄλλα συναφῆ;...
Χρησιμοποιοῦνται μόνο κατά τό δοκοῦν, μόνο γιά νά ἀποχριστιανισθεῖ ἠ ἀνθρωπότητα καί γιά νά διαστραφοῦν τά ἀνθρώπινα ἤθη καί τό σύστημα ἀξιῶν, τά ὁποῖα μισεῖ ὁ Διάβολος, ὁ ἐπερχόμενος Ἀντίχριστός του καί ὅλα τά ὄργανά τους πού "ἐργάζονται" γιά αὐτούς συνειδητά καί ἀσυνείδητα, ἀπό καταβολῆς κόσμου μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν Μέλλουσα Κρίση!
2. Γιατί δέν ὑβρίζονται καί δέν βλασφημοῦνται οἱ "θεοί" τῶν ἄλλων θρησκειῶν, παρά μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός;
Γιατί ὅπως ἕνας πολεμιστής δέν χτυπᾶ τόν ἀέρα ὡς ἀνύπαρκτο ἐχθρό του, ἔτσι καί ὁ διάβολος δέν χτυπᾶ τούς ψεύτικους θεούς -πού ὁ ἴδιος ἐπινόησε γιά νά παραπλανᾶ τούς ἀνθρώπους-ἀλλά τόν μόνον Ἀληθινό Θεό πού ἀναγνωρίζει ὡς πραγματικό ἐχθρό του! Οὐσιαστικά, Τόν ὁμολογεῖ ὡς τόν μόνον Ἀληθινό!
3. Γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συμβαίνουν τέτοια καί παρόμοια φρικαλέα συμβάντα στή ζωή μας καί στόν κόσμο;
Γιά τίς ἁμαρτίες μας πού αὐτοβούλως πράττουμε ἀποστασιοποιημένοι ἀπό Αὐτόν.
Γιά τήν ἀπουσία τῆς μετάνοιάς μας.
Καί γιά νά εἴμαστε ἀναπολόγητοι πώς δέν εἴδαμε καί δέν ἀκούσαμε τίποτε πού νά μᾶς κάνει νά σταματήσουμε νά ἁμαρτάνουμε καί νά μή μᾶς παρακινήσει νά μετανοήσουμε!
Ἀκολουθεῖ τό βίντεο:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)