.
O πρώτος «τρομολάγνος» της ανθρωπότητος ήταν ο Νώε
Το τελευταίο διάστημα, από διάφορους εκκλησιαστικούς κύκλους, όλο και συχνότερα ακούμε την εξής φράση: «Γιατί μιλάτε για τον Αντίχριστο και όχι για Τον Χριστό; Είναι πλανεμένοι και τρομολάγνοι, όσοι μιλούν για τον Αντίχριστο και την Συντέλεια και τρομάζουν τον κόσμο!»
Σε αυτό το ερώτημα-παρατήρηση, θα δώσουμε τον λόγο σε δύο μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας –εκ των πολλών που έχουν αναφερθεί στο θέμα– των οποίων η ορθόδοξη φωνή αντηχεί μέχρι τις μέρες μας, και θα τους ακούσουμε να μας λένε:
«Έτι τον περί του διαβόλου λόγον ανακινούμεν… ποιούμεν δε τούτο ουκ επειδή ηδύς ημίν ο περί του διαβόλου λόγος, αλλ’ επειδή ασφαλής ημίν η περί τούτου διδασκαλία’ εχθρός γαρ εστί και πολέμιος’ μεγάλη δε ασφάλεια τα των εχθρών ειδέναι σαφώς» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ΕΠΕ 31, 76).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Συνεχίζουμε να ομιλούμε για τον διάβολο και το όργανό του τον Αντίχριστο… το κάνουμε δε αυτό, όχι γιατί μας είναι ευχάριστο να μιλάμε γι’ αυτόν, αλλά επειδή είναι ο εχθρός των ανθρώπων και αποτελεί μεγάλη ασφάλεια να γνωρίζεις τις μεθοδείες και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί ο εχθρός.
«Βλέπε τοίνυν σεαυτόν, άνθρωπε, και ασφαλίζου την ψυχήν. Διαμαρτύρεταί σε η Εκκλησία νυν επί Θεού Ζώντος, προδιαλέγεταί σοι τα περί Αντιχρίστου, πριν παραγενέσθαι. Και είτε επί σου γίνεται ουκ οίδαμεν, είτε μετά σε γίνεται ουκ οίδαμεν. Καλόν δε εστί ταύτα ειδότα σε προασφαλίσασθαι… Ασφάλιζε τοίνυν σεαυτόν, άνθρωπε. Έχεις τα σημεία του Αντιχρίστου. Και μη μόνος μνημόνευε τούτων, αλλά και αφθόνως πάσι μεταδίδου» (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων,P.G. 33, 884, 896 και ΕΠΕ 2, 134, 146).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Επομένως πρόσεχε τον εαυτόν σου άνθρωπε και ασφάλιζε την ψυχή σου. Τώρα η Εκκλησία, σου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προμηνύοντάς σου για τον Αντίχριστο και σε ενημερώνει για όλα εκείνα που πρόκειται να συμβούν. Και είτε εμφανισθεί στην δική σου εποχή, είτε μετά από εσένα δεν το ξέρουμε. Καλόν είναι όμως να τα γνωρίζεις και να προασφαλίζεσαι…
Ασφάλιζε λοιπόν τον εαυτόν σου άνθρωπε (με την μελέτη των Θείων Γραφών και την ευλογημένη Μετάνοια). Η Εκκλησία, σου έχει δώσει όλα τα στοιχεία που αφορούν τον Αντίχριστο. Και μην τα κρατάς μόνο για τον εαυτόν σου, αλλά να τα μεταδίδεις πλουσιοπαρόχως και αγογγύστως σε όλους.
Το εσχατολογικό κήρυγμα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το σωτηριολογικό κήρυγμα. Η Εκκλησία Του Χριστού, ατενίζει το «επέκεινα» και όχι το «εδώ και τώρα»!
«Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν».
Θα ήθελα να υπενθυμίσω και να επισημάνω, ότι ο πρώτος «τρομολάγνος» της ανθρωπότητος ήταν ο Νώε, ο οποίος επί 100 ολόκληρα έτη, προειδοποιούσε τον κόσμο διακηρύσσοντας για τον επερχόμενο κατακλυσμό, διαταράσσοντας – την πλήρη παθών – καθημερινότητά του…
Πόσοι εκ των ανθρώπων τον πίστεψαν; Ούτε ΕΝΑΣ!
«και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός, και ήρεν άπαντας…»
(ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΔ΄ 39).
Σχόλιο ανώνυμου αδελφού μας
«ΕΛΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΟΡΗ ΜΟΥ!»
Στη χώρα των χιονιών, των δακρύων και των μαρτύρων, την αχανή Σιβηρία, είδε το φως του ήλιου η Έλενα Μαχάνκοβα, τον Αύγουστο μήνα, στα 1977 χρόνια από Χριστού. Ιδιαίτερη πατρίδα της ήταν η μεγαλούπολη Μπαρναούλ.
Τον καιρό που γεννήθηκε, ήταν ακόμη νωπά τα σημάδια του Σταλινικού καθεστώτος, που θέλησε να ξεριζώσει ό,τι πνευματικό και ανώτερο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος και να τον πείσει ότι είναι μια χούφτα στάχτη. Στάχτη που θα ενωθεί με τη στάχτη του υπόλοιπου κόσμου και θα περάσει στην ανυπαρξία. Όποιος τολμούσε να αντισταθεί, ας ήταν κι η τελευταία μπαμπούσκα, λογιζόταν πάραυτα εχθρός του λαού κι έπρεπε να πεθάνει με το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας. Σωρεία οι εκτοπίσεις, οι εξορίες, οι εκτελέσεις και τα ειδεχθή μαρτύρια, τέτοια που ξεπέρασαν τα αρχαία του Διοκλητιανού και του Νέρωνα. Η Ιστορία έχει καταγράψει νούμερα απίστευτα, που φτάνουν τα εκατομμύρια ψυχές, και προσθέτει ακόμη στον οικτρό κατάλογο.
Τον καιρό που γεννήθηκε η Έλενα, το «άστρο» του Σταλινισμού δεν μεσουρανούσε βέβαια, αλλά έκαιγε ακόμα με τις δυο ιοβόλες ακτίνες του: την αθεΐα και την τρομοκρατία. Έτσι, κατά το σύνηθες στις χώρες του παραπετάσματος, η Έλενα μεγάλωσε σε περιβάλλον αθεϊστικό και έμεινε αβάπτιστη, όπως και οι γονείς της.
Όμως τι μένει σταθερό από τα ανθρώπινα; Ποια δόξα, εξουσία ή πλούτος; Ήρθε καιρός που σαν χάρτινος πύργος έπεσε το καθεστώς, άνοιξαν τα σύνορα της πατρίδας της και μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες της πήρε το δρόμο της ξενιτιάς, αναζητώντας καλύτερη τύχη. Στην όμορφη πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας που εγκαταστάθηκε, την πανάρχαια ελληνική Αττάλεια, όλα της φαίνονταν καλά.
Άλλοι τόποι, άλλοι λαοί οι Μεσογειακοί. Πιο πολύ το φως, γλυκιά η φύση, παιγνιδιάρα η θάλασσα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι πιο ζεστοί, πιο ήρεμοι και χαμογελαστοί. Έπιασε δουλειά σε λογιστικό γραφείο και, όταν προσαρμόστηκε, πριν ακόμα μπει στη ρουτίνα της καθημερινότητας, της έγινε η πρόταση. Δεν το σκέφτηκε και πολύ. Στην ηλικία της και, μάλιστα στην ξενιτιά, τι άλλο θα μπορούσε να ονειρεύεται, παρά να φτιάξει τη δική της φωλιά; Η περίπτωση του ντόπιου Τούρκου που της έκανε την πρόταση δεν ήταν ευκαταφρόνητη. Βέβαια, ήταν μουσουλμάνος. Κι εκείνη; Τι ήταν εκείνη; Μια ξενιτεμένη Ρωσίδα, από απλή και φτωχή οικογένεια, χωρίς θρησκευτικά ενδιαφέροντα. Δεν θυμόταν στο σπίτι της να είχαν μιλήσει ποτέ για τον Θεό. Κάποια αναζήτηση στην εφηβική της ηλικία θάφτηκε στην αυτάρκεια των σπουδών και τη μέριμνα για το αύριο. Έτσι, δεν έβλεπε εμπόδια για το γάμο με τον Τούρκο. Άλλωστε, εκείνος της υποσχέθηκε: «Εσύ τη θρησκεία σου κι εγώ τη δική μου!». Κι έχοντας μέσα της η Έλενα αμυδρά το αίσθημα της ορθόδοξης πίστης –κάποια βιώματα από τις γιαγιάδες του τόπου της– και, μη γνωρίζοντας σχεδόν τίποτα για τα Μυστήρια της Εκκλησίας, δέχτηκε να γίνει ο γάμος στο τζαμί. Με αβρότητα και γλυκόλογα της μίλησε ο ιμάμης. Οι φίλοι του γαμπρού, θέλεις από φθόνο γιατί ήταν όμορφη και έκτακτη η νύφη, θέλεις από ζηλωτισμό, του έλεγαν συχνά: «Επειδή την έφερες μια φορά στο τζαμί, νόμισες ότι την έκανες και μουσουλμάνα;…».
Πέρασε λίγος καιρός με καλοκαιρία, αλλά δεν άργησαν να φανούν τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα, που άρχισαν να σκιάζουν την ευτυχία της Έλενας. Έβλεπαν στις ειδήσεις τις δραματικές εξελίξεις στη γειτονική Συρία. Φανατικοί μουσουλμάνοι έσφαζαν τους χριστιανούς χωρίς λόγο. Μόνο για την πίστη τους. Εκείνη λυπόταν αφάνταστα. Τι παραλογισμός! Τι απανθρωπιά! Αντίθετα, ο σύζυγός της χαιρέκακα επικροτούσε τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα. Άρχισε να τον αποστρέφεται γι’ αυτή του τη συμπεριφορά. Εκείνος έπιασε αυτή της τη συμπάθεια και της έλεγε αυστηρά: «Εσύ είσαι μουσουλμάνα. Τι νοιάζεσαι για τους χριστιανούς;».
Πολλοί συμπατριώτες της ήταν χριστιανοί. Τους συμπαθούσε κι αναρωτιόταν: «Υπάρχουν πιο φιλήσυχοι άνθρωποι απ’ τους χριστιανούς;». Τελευταία είχε γνωρίσει κάποιες Ρωσίδες περίπου στην ηλικία της. Η νοσταλγία της για την πατρίδα την οδήγησε στη συντροφιά τους. Ήταν μια πολύ αξιόλογη χριστιανική συντροφιά και της άρεσε πολύ. Εκτίμησε την αγάπη που της έδειχναν, την ανιδιοτέλεια, την απλότητα, τη θερμή πίστη τους στον Χριστό. Εκείνες πήγαιναν στην ορθόδοξη εκκλησία, τη μοναδική που υπήρχε στην περιοχή. Γνώριζαν τον ιερέα κι έψαλλαν στις ακολουθίες και τη Λειτουργία. Κάποιες φορές πήραν και την Έλενα μαζί τους. Ενθουσιάστηκε! Η ειρήνη του Θεού στάλαζε γλυκασμό κι ανάπαυση στην ανήσυχη ψυχή της και, σα να ξύπνησε από λήθαργο, άρχισε να ρωτάει για όλα όσα γίνονταν στην εκκλησία. Ζήτησε να μάθει πώς να προσεύχεται, τι συμβαίνει κατά τη Θεία Λειτουργία, τι είναι τα Μυστήρια…
Τα νέα δεν άργησαν να φτάσουν στο σύζυγό της. Τότε είδε έναν άλλο άνθρωπο. Ήταν 6 Ιανουαρίου του έτους 2013. Τη χτύπησε τόσο πολύ, μέχρις αίματος, για το «παράπτωμά» της να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία. Της απαγόρευσε να ξαναπάει, αν ήθελε να τα πάνε καλά και να ζήσει κοντά του ευτυχισμένη. Κεραυνός εν αιθρία. Τι θα έκανε τώρα; Προς το παρόν έφυγε από το σπίτι και έμενε σε μία από τις χριστιανές φίλες της, την Άννα. Άκουγε πως κι άλλες ορθόδοξες χριστιανές είχαν προβλήματα με τους μουσουλμάνους συζύγους τους. Ωστόσο δεν ήθελε να χαλάσει το σπίτι της. Θα έκανε υπομονή. Με κανένα τρόπο όμως δεν σκόπευε να αποχωριστεί την ορθόδοξη εκκλησία. Είχε ανάψει μεγάλη φλόγα μέσα της και δεν γινόταν να σβήσει. Ήταν ο πόθος της να βαπτιστεί. Μάθαινε, διάβαζε με ζήλο το Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων. Μπήκε με τη βοήθεια του ιερέα στην Κατήχηση και το Πάσχα του 2013 το όνειρό της θα γινόταν πραγματικότητα. Θα βαπτιζόταν ορθόδοξη χριστιανή! Με σταθερότητα και γενναιότητα πια αντιμετώπιζε τις προσβολές και τις συχνές τηλεφωνικές απειλές του άντρα της.
Έκανε ένα ταξίδι στη Σιβηρία, όπου έμεινε για δύο εβδομάδες στους γονείς της. Τους παραπονέθηκε μάλιστα πώς την άφησαν αβάπτιστη. Η μητέρα της είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι, αλλά εκείνη να βαπτισθεί, αφού το θέλει. Της χάρισε κι ένα μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ, για να το φοράει.
Επέστρεψε στην Τουρκία κι έμενε πάλι στης Άννας. Ο άντρας της άρχισε να τη συναντά κάθε μέρα μετά τη δουλειά και να την απειλεί ότι θα τη σκοτώσει. «Άλλαξες την πίστη σου!», ισχυριζόταν. Μάλιστα, όταν είδε το μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ στο λαιμό της, έγινε θηρίο. Ο Τούρκος «έγινε τούρκος»! Το άρπαξε με βία, το πέταξε κάτω και το κατέστρεψε. Η Έλενα συνέχισε να μένει στης Άννας κι εκείνος δεν έπαυε να την απειλεί. Ένα βράδυ φοβήθηκε τόσο πολύ από τις βρισιές και τις απειλές του στο τηλέφωνο, που είπε ότι δεν θα πήγαινε την άλλη μέρα στη δουλειά. Έτρεμε η καρδιά της σαν το αφτέρουγο κι έρημο πουλί.
Εκείνη τη νύχτα, όταν με πολλή δυσκολία την πήρε ο ύπνος, είδε ένα υπέροχο όνειρο που το διηγήθηκε το πρωί στην Άννα. Ήταν μόνη της απέναντι σε μια απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό και όμορφο βλέμμα, μια φωτεινή παρουσία, την πήρε από το χέρι, της έδειξε απερίγραπτες ομορφιές, που δεν εκφράζονται με λόγια, και της είπε ότι όλα αυτά εκείνος τα δημιούργησε. Μετά της είπε: «Έλα σε Μένα, κόρη Μου!... Ν’ ακολουθήσεις το δικό Μου δρόμο…». Τό ’νιωσε βαθιά, Τον γνώρισε! Ήταν ο Χριστός! Αισθάνθηκε να μπαίνει στη ψυχή της απέραντη ειρήνη κι αγάπη δίχως όρια. Όταν ξύπνησε, είχαν διαλυθεί όλοι οι φόβοι και ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ στη ζωή της.
Το πρωί προσευχήθηκε με την Άννα. Ήπιαν αγιασμό και η Έλενα έφυγε κάνοντας το σταυρό της. Στις τρεις το μεσημέρι τηλεφώνησε στην Άννα ότι ο άντρας της της έστειλε μήνυμα, σα να μη συνέβαινε τίποτα, και της ζήτησε να συναντηθούν στο σπίτι για να μιλήσουν. Φεύγοντας από τη δουλειά συνάντησε την ανεψιά του άντρα της, στην οποία είπε ότι πήγαινε να τον συναντήσει. «Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει!», είπε. Αυτά ήταν και τα τελευταία της λόγια.
Ήταν 15 Μάρτη του 2013. Η Έλενα, σαν άκακο αρνίο, έπεσε στην απάτη του θηριώδους λύκου. Ο Τούρκος την περίμενε στο σπίτι και μ’ ένα μαχαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: «Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλάχ!».
Βαπτίστηκε στο αίμα της, που έβαψε για άλλη μια φορά κόκκινη τη Μικρασιατική Γη, τη χώρα του ήλιου, των δακρύων και των μαρτύρων. Η αγνή ψυχή της πέταξε ανάλαφρη στον Ουρανό, όπου την προϋπάντησε ο αιώνιος Νυμφίος Χριστός, με το γλυκό Του κάλεσμα:
«Έλα σε Μένα, κόρη Μου!...».
Τάφηκε στη γενέτειρά της, τη Σιβηρία.
Ας είναι αιώνια η μνήμη της στη χορεία των Νεομαρτύρων.
Ας είναι και η ευχή της παντοτινά μαζί μας.
[Ορθόδοξο Χριστιανικό
Μηνιαίο Περιοδικό
Φοιτητών και Επιστημόνων
«Η Δράση μας»,
Έτος ΝΕ΄,
Αύγουστος–Σεπτέμβριος 2016,
Τεύχος 541, σελ. 298–301,
Άρθρο–Αφήγημα του/της «Ε.Κ.».
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]
Εάν ανομίας παρατηρήσης Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;
«Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας,
ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;».
Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει: «Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;»; Το «ποιος», εδώ σημαίνει κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.
Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία, αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωσι. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες; Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέτασι των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθή απέναντί Του. Πράγματι, τι θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο˙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία˙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή˙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.
Τι συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; δεν τον έλεγξε, όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους. Γι’ αυτό και έλεγε: « Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να μη σε εγκαταλείψη η πίστις σου» ( Λουκ. 22, 31-33 ). Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια , οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: «Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δεν με κάνει να θεωρώ τον εαυτού μου δικαιωμένο» ( Α΄ Κορ. 4,4 )
(Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν , ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )
Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
Αββάς Κασσιανός: Οι τρεις λόγοι των πειρασμών
Πρέπει να πιστεύουμε ακράδαντα ότι κανείς δεν πειράζεται από τους δαίμονες χωρίς την παραχώρηση του Θεού και, επιπλέον, ότι καθετί, το οποίο προς στιγμήν μας φαίνεται θλιβερό ή δυσάρεστο, μας έχει σταλεί από έναν στοργικό Πατέρα, από έναν σπλαχνικό Γιατρό.
Κι αυτό, αποκλειστικά και μόνο για την ωφέλεια μας.
Έτσι, οι πειρασμοί συμβαίνουν στους ανθρώπους:...
α) για να δοκιμαστούν, ώστε να λάμψει η αρετή τους, όπως συνέβη με τους πειρασμούς του Αβραάμ, του Ιώβ και πολλών άλλων δικαίων·
β) για να καθαριστούν από όλα τα στίγματα των αμαρτιών τους ή, όπως λέει ο προφήτης Ησαίας, από όλες τις σκουριές που ο Θεός βλέπει ότι υπάρχουν μέσα στο βάθος της ψυχής των παιδιών του (βλ. Ησ. 1:25), ώστε την ημέρα της Κρίσεως να εμφανιστούν μπροστά Του σαν καθαρό χρυσάφι·
γ) για να “τιμωρηθούν” παιδαγωγικά εξαιτίας των αμαρτιών τους, όπως διαβάζουμε στους Ψαλμούς: «Πολλές είναι οι συμφορές, με τις οποίες μαστιγώνει ο Κύριος τον αμαρτωλό» (Ψαλμ. 31:10).
perivolipanagias.blogspot.com
Αν κάποιος μας ρωτήσει για ποιο λόγο θυμιατίζουμε, ξέρουμε να απαντήσουμε;
Οι πιστοί όταν προσευχόμαστε, μαζί με το καντηλάκι που θα ανάψουμε, θυμιατίζουμε το χώρο και τα εικονίσματα. Αν, όμως, κάποιος μας ρωτήσει για ποιο…. λόγο θυμιατίζουμε, ξέρουμε να απαντήσουμε;
Δυστυχώς αρκετοί από τους πιστούς που προσφέρουν στον Κύριο επιμελώς και με ευλάβεια θυμίαμα, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με αυτήν την ερώτηση, δεν γνωρίζουν τι να απαντήσουν.
«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου• έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή• εισάκουσόν μου, Κύριε». Αυτή ή ωραία φράση, που είναι γνωστή σε πάρα πολύ κόσμο, είναι και μια προσευχή του Χριστιανού προς τον Θεό. Αναφέρεται όμως και στο θυμιάτισμα. Άλλα τι είναι το θυμίαμα και γιατί αναφέρεται σε αυτή την φράση ιδιαιτέρως; Έχει καμμιά σημασία;
Θυμίαμα εν πρώτοις λέγεται κάθε ευωδιαστή ύλη που όταν καίγεται βγάζει ωραία μυρωδιά. Το θυμίαμα στην αρχαία και μεταγενέστερη εποχή ήταν άλλοτε λίπος μοσχαριού από ένα ιδιαίτερο μέρος του σώματος, άλλοτε ξύλο από διάφορα δένδρα, άλλοτε πέτρα μαλακιά από διάφορα πετρώματα, άλλοτε πυκνό υγρό (ρετσίνι) που έβγαζαν από δένδρα και είχε ιδιαίτερη μυρωδιά, όπως το πεύκο, το κυπαρίσσι και άλλα ρητινώδη.
Εδώ και δυο χιλιετίες με την επικράτηση του Χριστιανισμού, ως θυμίαμα για την προσευχή στην Εκκλησία και στα σπίτια καθιερώθηκε να καίμε το λιβάνι. Το λιβάνι είναι ένα από τα τρία δώρα που προσέφεραν οι Μάγοι στον Χριστό μας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ήταν, άλλα και είναι, κάτι τό πολύτιμο και δυσεύρετο.
Βγαίνει από ένα δένδρο πού ονομάζεται Λίβανος ή Βοσβελία ή Καρτεριού και βρίσκεται σε Αιθιοπία, Σομαλία, Σουδάν, Όμάν, Υεμένη. Αυτό το δένδρο το χαράζουν και βγαίνει το ρετσίνι του (το λιβάνι), το όποιο αφήνουν και ξεραίνεται στο δένδρο και κατόπιν το ξύνουν, το καθαρίζουν και το αφήνουν να στεγνώσει τελείως.
Σε αυτή την μορφή φθάνει στα χέρια μας. Στην σημερινή εποχή το απλό αυτό λιβάνι με απλή κατεργασία ζυμώνεται με διάφορα αρώματα και, διατίθεται στην μορφή πλέον πού κυκλοφορεί στην αγορά.
Ο τρόπος χρήσεώς του είναι γνωστός. Χρησιμοποιείται πολύ τόσο στις Εκκλησίες, για τις Ακολουθίες και τα ‘Άγια Μυστήρια, όσο και στα σπίτια των ευσεβών Χριστιανών. Είναι για τον Χριστιανό ό,τι πιο εύκολο και όμορφο υπάρχει στην προσφορά του στον Θεό. Μαζί με το κερί και το καντήλι αποτελούν τα δώρα του προς τον Χριστό μας, όπως των τριών Μάγων.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να λείπει από το σπίτι του Χριστιανού. Με το θυμίαμα δείχνουμε την αφοσίωση και την υποταγή μας στο θεία θέλημα, αναγνωρίζοντας την δύναμη του Θεού. Τον παρακαλούμε να δεχθεί την προσευχή μας σαν ευωδία και όχι σαν την προσευχή τού Κάϊν πού τον εξόργισε. Γι’ αυτό πρέπει να θυμιάζουμε και να έχουμε όσο το δυνατόν καθαρή καρδιά και καθαρό λογισμό.
Το θυμιάτισμα στο σπίτι πρέπει να γίνεται δυο φορές, πρωί και βράδυ, ώρες προσευχής και ευχαριστίας, διότι το πρωί τον δοξάζουμε πού πέρασε η νύχτα ειρηνικά και τον παρακαλούμε να ευλογήσει και την ημέρα, ώστε να είναι και αυτή καλή και ειρηνική χωρίς τους πειρασμούς του Σατανά, ενώ το βράδυ προσευχόμενοι και πάλι τον δοξάζουμε για όσα συνέβησαν την ημέρα και τον παρακαλούμε να μας φυλάξει την νύκτα.
Το λιβάνι το καίμε στα γνωστά θυμιατήρια, είτε πήλινα είτε μεταλλικά, και προσέχουμε να είναι από σωστά υλικά, διότι στον Θεό πρέπει vα προσφέρουμε ό,τι καλύτερο.
Το θυμιατήριο συμβολίζει την Παναγία μας και τα κάρβουνα με το θυμίαμα τον Χριστό μας, ο όποιος είναι το Θείο πυρ και τον όποιο ή Παναγία μας είχε μέσα της, και ή ευωδία είναι ή χάρη Του πού σκορπίζεται στον κόσμο και τον ευλογεί.
Η προσευχή δεν είναι μαγειρική συνταγή!
Η Προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει.
Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι…
Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες;
Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή.
Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος.
Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση.
Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα..."
π. Λίβυος
Πόσο εύκολα συγχωρεί ο Θεός!
Αρκεί ο άνθρωπος να του ανοίξει και να επιστρέψει δια της μετανοίας στο Θεό.
Ο Θεός δε θέλει από τον άνθρωπο ανταμοιβή και αντίκρυσμα, για ό,τι του έχει χαρίσει αιώνια. Εκατομμύρια να είναι τα αμαρτήματά του, δισεκατομμύρια να είναι, για τον Θεό είναι μηδέν.
Τι είναι μία χούφτα άμμος μέσα στον ωκεανό; Ένα μικρόβιο μέσα στο ωκεανό είναι τα αμαρτήματα όλης της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει αμάρτημα που να νικά την ευσπλαγχνία του Θεού. Επομένως τα αμαρτήματα ενός ανθρώπου είναι μηδέν.
Όταν επιστρέψει το παιδί δια της μετανοίας στην αγκαλιά του Πατέρα, όλα έληξαν μπροστά στην ευσπλαγχνία του Θεού.
γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης
Ο ελεήμων Θεός αιτία γυρεύει και αφορμή διά να σώσει ψυχή
Όταν εξομολογείται ο άνθρωπος, καθαρίζεται η ψυχή του και γίνεται αδάμαντας φωτεινός…
Χωρίς την εξομολόγηση, μετάνοια δέν λογίζεται και χωρίς τήν μετάνοια άνθρωπος δεν σώζεται…
Άν δέν αφήσεις την αμαρτία ότι και αν κάνεις πηγαίνει χαμένο. Μόλις χωρίσεις και αφήσεις την αμαρτία όλα είναι συγχωρημένα μετά τήν εξομολόγηση…
Όλα συγχωρούνται, μόνο όσα δέν εξομολογηθούν, εκείνα δέν συγχωρούνται…
Χύσε δύο σταγόνες δάκρυα μέ πόνο ψυχής και ξεπλύνεται όλος ο ρύπος…
Μόνο την μετάνοια του ανθρώπου, εάν λάβει εις χείρας Του ο Φιλάνθρωπος, όλα τα άλλα γνωρίζει Αυτός να οικονομεί πανσόφως εις σωτηρία…
Ο ελεήμων Θεός αιτία γυρεύει και αφορμή διά να σώσει ψυχή.
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ
Η αγάπη του...
Κάποτε άκουσα τυχαία κάποιον να λέει στη σύντροφό του:
-Δεν θα βρεις άλλον στον κόσμο που να σ' αγαπάει περισσότερο από εμένα.
Χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου. Στο μυαλό μου γύριζε αυτή η φράση που είχα ακούσει και ασυναίσθητα, ψιθύρισα: Κι όμως, υπάρχει κάποιος που αγαπάει τον καθένα μας περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Η αγάπη του είναι τόση που δεν την φτάνει η αγάπη κανενός μας. Λόγω της αγάπης του εγκατέλειψε το παλάτι του, που όμοιο του δεν υπάρχει σε όλη τη γη. Που καμία λέξη δεν μπορεί να αποδώσει την ομορφιά και το μεγαλείο του. Στο όνομα της αγάπης λοιπόν, εγκατέλειψε αυτό το παλάτι και βγήκε στους δρόμους, ψάχνοντας αυτόν που αγαπάει...
Πόσο εύκολα θα το έκανε αυτό κάποιος από εμάς; Γδύθηκε τον βασιλικό χιτώνα του, και ενδύθηκε ρούχα φτωχικά. Τριγύριζε για χρόνια στους δρόμους, τρώγοντας ότι έβρισκε, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα σπίτι να τον στεγάσει. Κι όμως, έκανε υπομονή γιατί αγαπούσε και ήθελε να βρει και να σώσει τον σύντροφό του.
Φώναζε και καλούσε όλους να τον ακολουθήσουν γιατί μπορούσε να τους σώσει. Μπορούσε να τους βοηθήσει. Η αγάπη του ήταν τόση κι ανεξάντλητη που έφτανε για όλον τον κόσμο. Εμάς, η αγάπη μας μέχρι που θα έφτανε; Οι φωνές του όμως ενόχλησαν τους "μεγάλους" και τους "ισχυρούς", που δεν μπόρεσαν να δουν τον Βασιλέα που κρυβόταν κάτω από τα φτωχικά ρούχα και του ζήτησαν να σωπάσει. Μα, Εκείνος, φώναξε ακόμη πιο δυνατά! Γιατί αγαπούσε...
Κι έτσι Τον κυνήγησαν. Και πάλι δεν σταμάτησε. Και ύστερα Τον συνέλαβαν. Και μέσα από τη φυλακή συνέχισε να διδάσκει. Και ύστερα Τον βασάνισαν. Τον ταπείνωσαν. Τον χτύπησαν. Και τελικά Τον σταύρωσαν. Όλα αυτά τα δέχτηκε αγόγγυστα, με υπομονή και με γαλήνη. Γιατί; Γιατί Τον οδηγούσε η αγάπη Του για όλους εμάς.
Εμείς πόσα θα μπορούσαμε να ανεχτούμε στο όνομα της αγάπης; Όποτε, λοιπόν, σου πει κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός (γονέας, αδελφός, φίλος, σύζυγος), ότι κανείς άλλος δεν σε αγαπάει στον κόσμο όσο εκείνος, εσύ να ξέρεις πως υπάρχει πάντοτε Κάποιος άλλος που η αγάπη Του, δεν συγκρίνεται με κανενός μας. Αυτός είναι ο Χριστός μας…
Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου
«τέλειο» και «άψογο»
Η ομορφιά δεν είναι στο «τέλειο» και «άψογο». Η ζωή είναι ωραία γιατί δεν είναι «τέλεια». Αυτό τον κόσμο τον ομορφαίνουν οι πονεμένοι. Τον ουρανό τον συγκινούν οι δακρυσμένοι, τον Θεό οι σταυρωμένοι. Δίχως όλους αυτούς η ζωή θα ήταν άσχημη, άχρωμη και άγευστη, στην ψευτιά της «τελειότητας» της. Οι πονεμένοι κι οι «αμαρτωλοί» γεμίζουν τον κόσμο ομορφιά και αγιότητα. Δίχως αυτούς η τέχνη είναι ορφανή, τα βιβλία δίχως συγγραφείς, τα ποιήματα χωρίς λέξεις, οι πίνακες μονόχρωμοι κι πάνω απ¨ ολα τα συναξάρια δίχως αγίους…
π. Λίβυος
Να μην αφήνεις τον πειρασμό να σε κάνει να φαντάζεσαι…
Όταν ο άνθρωπος είναι νεώτερος, αδύνατον να μη πολεμήται από αισχρούς λογισμούς και φαντασίας, πρέπει να τους διώκη αμέσως και να λέγη την ευχήν του Ιησού και αυτοί φεύγουν, αλλά πάλιν θα έλθουν, πάλιν ο άνθρωπος τους διώκει με την ευχήν και με την νήψιν, δηλαδή με την προσοχήν και την επαγρύπνησιν του νοός...
Πρέπει να προσέχη κανείς, να μην αφήνη τον πειρασμόν να σχηματίζη φαντασίαν, διότι πρώτον η φαντασία γίνεται και μετά ο λογισμός και μετά η αισχρά ηδονή.
Όταν λοιπόν με την νήψιν δεν αφήσωμεν να σχηματίση κακήν φαντασίαν και λέγωμεν συγχρόνως και την ευχήν, τότε απαλλασσόμεθα από την ενόχλησιν και συνάμα στεφανούμεθα και από τον Θεόν δια την καλήν μας προαίρεσιν, που θέλομεν να ευαρεστήσωμεν εις Αυτόν.
Γέροντας Εφραίμ Αριζονίτης
elderephraimarizona.blogspot.gr
Ή ψυχή μοιάζει μέ τη μυλόπετρα...
Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ.
ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΗ ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ;
Αυτή την εσωτερική εργασία την καταλαβαίνουμε καλύτερα αν παρομοιάσουμε την ψυχή μέ μια μυλόπετρα, την όποια γυρίζει τό ρεύμα τού νερού συνεχώς γύρω από τον άξονά της, καί ή όποια ποτέ δεν σταματάει να γυρίζει ενόσω τό νερό τρέχει. Αλλά ό μυλωνάς έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει αν θα αλέσει σιτάρι, βρώμη ή ζιζάνια. Ό μύλος υποχρεώνεται να αλέσει ότι τού ρίχνει ό μυλωνάς.
Τό ίδιο συμβαίνει καί στην ψυχή τού ανθρώπου. Μέσα στις δοκιμασίες της ζωής μπαίνει ή ψυχή σε κίνηση από τούς χειμάρρους τών πειρασμών πού την κατακλύζουν καί δεν μπορεί πια να ελευθερωθεί από τό ρεύμα τών λογισμών. Ή ίδια όμως ή ψυχή, μέ τον αγώνα της καί μέ την προσοχή της, φροντίζει για τό είδος τών λογισμών πού πρέπει να δέχεται ή να απορρίπτει.
Διότι, όπως είπαμε παραπάνω, εάν διαρκώς φέρνουμε στη μνήμη μας τις Θείες Γραφές καί αν ανεβάζουμε τό νου μας ψηλά, ώστε να ασχολείται μέ πνευματικά πράγματα καί να επιθυμεί την τελειότητα καί τη μέλλουσα μακαριότητα, επόμενο είναι ότι απ’ αυτή την πνευματική ενασχόληση του νου μας, θα μάς έρχονται καί πνευματικοί λογισμοί. Καί αυτοί οι λογισμοί θα κάνουν τό νου να εντρυφά σε ότι είχε πριν μελετήσει. ’Αν όμως μάς καταλάβει ή οκνηρία καί ή απροσεξία, κι αν ξοδεύουμε τον καιρό μας σε άσκοπη φλυαρία ή αν μπλέξουμε στις μέριμνες τούτου του κόσμου καί στις μάταιες επιθυμίες, τότε θα ξεφυτρώσουν ζιζάνια, τά όποια στη συνέχεια θα απλωθούν καταστρεπτικά στην καρδιά μας. Καί τότε, όπως είπε ό Κύριος καί Σωτήρας μας, εκεί όπου είναι ό θησαυρός τών έργων μας καί τών επιδιώξεων μας, εκεί θα βρίσκεται καί ή καρδιά μας (Ματθ. 6, 21).
Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ;
ΩΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ, ΝΑΙ
ἀλλ’ ΩΣ ΑΓΙΟΣ, ΟΧΙ!
Ἀνεκπλήρωτοι πόθοι καὶ συναισθηματισμοὶ δὲν ἔχουν καμμία σχέσι μὲ τὴν Ἁγιότητα. Ἐπισταμένες ἔρευνες γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης ἄρχισαν νὰ γίνονται, ὅταν ἐτέθη θέμα γιὰ τὴν «ἁγιοποίησή» του. Κανεὶς δὲν ἀμφισβήτησε τὸ φρικτὸ μαρτύριό του, ποὺ ὅμως ἔγινε ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ τὴν Πατρίδα. Ὅταν ὁ Τοῦρκος Διοικητὴς Νουρεντὶν τὸν παρέδωσε στὸν ὄχλο γιὰ νὰ τὸν λυντσάρει τοῦ εἶπε: «Εἶσαι ἐχθρὸς καὶ προδότης τῆς πατρίδος μας». Γι’ αὐτὸ καὶ μαρτύρησε: ὡς ἕλλην πατριώτης. Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐν ἔτει 1937, ἐπὶ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου (ποὺ ὑπῆρξε στενὸς συνεργάτης τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης) ἀπαγόρευσε τὴν κυκλοφορία ἀσματικῆς ἀκολουθίας πρὸς τιμήν του. Ἄραγε γιατί δὲν προέβη στὴν ἁγιοποίησή του; Ἀκριβῶς γιατί οἱ ἐπίσκοποί της ἐποχῆς του ἐγνώριζαν τὴ βιοτή, τὴ δράση καὶ τὶς σχέσεις του μὲ τὴν Μασονία.
Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης στὰ νεανικά του χρόνια, ὡς διάκονος, ἔγραψε τὸ ἔργο τοῦ «Περὶ Ἐκκλησίας» (1897), τὸ ὁποῖο εἶναι ὀρθοδοξότατο. Ἀλλὰ τὸ 1907 ἔγραψε τὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κανταβρυγίας, ἀγγλικανὸ Πρωθιεράρχη Πάσης Ἀγγλίας καὶ Μητροπολίτη Ἀρχιβάλδο, ὅπου διατυπώνει τὶς παναιρετικὲς-οἰκουμενιστικὲς θέσεις του. Στὸ σχέδιο δράσεως τῆς Μικρασιατικῆς Ἀμύνης, ποὺ ἔγραψε τὸ 1922, μέχρι καὶ φρόνημα ἄλλαξε ὁ ταλαίπωρος γιὰ νὰ βοηθήσει τὴν λατρευτή του πατρίδα. Τὰ πάντα τὰ θυσίαζε χάριν τῆς πατρίδος, ἀκόμη καὶ τὴν ἀρχιερωσύνη του, ὅπως ὁμολογοῦσε ὁ ἴδιος. Εἶναι πρωτοφανὲς καὶ προκαλεῖ κατάπληξη τὸ γεγονὸς ὅτι τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης, πρὶν τὸν «ἁγιοποιήσει» ἡ Δ. Ι. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ 1992, δεκαετίες πρίν, τὸν εἶχε ἁγιοποιήσει ἡ αἱρετικὴ Ἐπισκοπιανὴ «Ἐκκλησία»! Ἔχουμε δηλαδὴ ἕναν «ἅγιο» κοινὸ μὲ τοὺς αἱρετικούς!!! Γιατί ἄραγε τὸν ἁγιοποίησε πρώτη ἡ Ἐπισκοπιανὴ «Ἐκκλησία»; Μήπως γιατί ξεπούλησε διὰ τῆςοἰκουμενιστικῆς πορείας του, τὰ πρωτοτόκια τῆς θρησκευτικῆς ἀληθείας (ὅπως ὁ ἴδιος ἔγραφε τὸ 1897) ἀντὶ πινακίου φακῆς, δηλαδὴ ἀντὶ εὐτελοῦς βοηθείας γιὰ τὴν Πατρίδα ἐκ μέρους τῆς Δύσεως ἢ γιατί ἔθετε τοὺς Προτεστάντες ὡς πρότυπα πρὸς μίμηση στοὺς Ὀρθοδόξους; Ἂν ἤξεραν πόσο κακὸ ἔκαναν στὴν μνήμη καὶ τὴν φήμη του αὐτοὶ ποὺ προέβησαν στὴν ἁγιοποίησή του, 70 χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του, δὲν θὰ τολμοῦσαν νὰ τὸ κάνουν.
Γιὰ τὸ θέμα τῆς μασονικῆς του ἰδιότητος ὑπάρχουν τεκτονικὰ δελτία στὸ ἀρχεῖο τοῦ ἀειμνήστου καὶ πολέμιου τῆς Μασονίας κ. Νικ. Ψαρουδάκη γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Στὰ κείμενα καὶ τοὺς λόγους του διαπιστώνει ὁ ἀναγνώστης τους ὅτι ἐμπεριέχονται ἀντι-λήψεις, φράσεις καὶ λέξεις εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικές, οἱ ὁποῖες συνάδουν μὲ τὶς δο-ξασίες τῆς Μασονίας. Ἦταν ὑπέρμαχος τῆς ἑνώσεως, ὄχι μόνο τῶν αἱρέσεων μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν. Αὐ-τὸ τὸ ἀποκάλυψε ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Πρύτανης καὶ κατόπιν Ἀκαδημαϊκὸς Λεωνίδας Φιλιππίδης, ὁ ὁποῖος τὴν περίοδο πρὶν τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ διετέλεσε ἰδιαίτερος Γραμματέας τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ καταγράφηκε ἀπὸ τὸν ἀνιψιὸ καὶ βιογράφο τοῦ Σμύρνης, Χρυσόστομο Καλαφάτη, γιὸ τοῦ μεγαλύτερου ἀδελφοῦ του, Εὐγένιου καὶ δημοσιεύθηκε σὲ περιοδικὸ ὡς ἑξῆς: «Τὸ τρίτο καὶ σπουδαιότερο ὅραμά του, ἦταν ἡ ἕνωση ὅλων τῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν σὲ μία θρησκεία καὶ Ἐκκλησία. Ἡ θρησκεία εἶναι μία καὶ μόνη, διότι ἕνας εἶναι καὶ ὁ Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος. Οἱ Προφῆτες καὶ Δάσκαλοι μπορεῖ νὰ εἶναι πολλοὶ (Χριστός, Μωάμεθ, Μωυσῆς, Βούδας, κ.α.) ὅλοι ὅμως ὁμιλοῦν τὴν ἴδια γλώσσα γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀδελφοσύνη τῶν ἀνθρώπων...».[1]
Ἐξάλλου ἔχει ὑποβληθεῖ καταγγελία-προσφυγὴ στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο ἀπὸ τὸν Σύλλογό μας ἀπὸ τὸ 2002 (μὲ ἀρ. κατάθεσης 1010/11-9-02), μάλιστα μέσω τῆς Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος, ὅπου ἀναφέρονται ὅλα τὰ σχετικὰ στοιχεῖα, μὲ τὸ αἴτημα νὰ ἐ-πανεξετασθοῦν τὰ πάντα σχετικὰ μὲ τὴν «ἁγιοποίηση» αὐτή. Δυστυχῶς οἱ Συνοδικοὶ ἐκώφευσαν καὶ ἀδιαφόρησαν. Αὐτὸ ποὺ ἤθελαν τὸ κατάφεραν. Κατεσκεύασαν ἕναν «ἅγιο» στὰ μέτρα τους, οἰκουμενιστή, συγκρητιστή, μασόνο, ἐκκοσμικευμένο, πολέμιο τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τόσα ἄλλα.
Ὅποιος ἔχει ἀγαθὴ προαίρεση, ἀδελφοί, θὰ συμμεριστεῖ τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία μας, νὰ μὴν προσκυνήσουν οἱ μελλοντικὲς γενιές, τὰ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια μας ὡς «ἅγιο», ἕναν οἰκουμενιστή, ἕναν μασόνο, ἕναν ὀπαδὸ τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τώρα, ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία μας χτυπιέται ἀπὸ παντοῦ καὶ ἀπὸ πολλούς, κάθε χριστιανὸς καλῆς προαίρεσης, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ «ἁγιοποίηση» ἑνὸς τέτοιου προσώπου, θὰ ἀποτελέσει τὴν ἀρχὴ παρομοίων «ἁγιοποιήσεων», ποὺ δὲν πληροῦν τὶς ὀρθόδοξες προϋποθέσεις, ὅπως τὶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι καὶ μᾶς τὶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρέπει κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ ἀντιδράσει, νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ψεύτικο «ἅγιο» καὶ νὰ καταγγείλει ἐκείνους ποὺ τὸν «ἁγιοποίησαν».
Κανείς, ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ ἀντιδροῦμε, δὲν θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ὑπερ-ὀρθόδοξο καὶ τιμητὴ τῶν πάντων. Ὅλοι παλεύουμε γιὰ τὴ σω-τηρία μας. Καὶ ἡ σωτηρία μας, πέρα ἀπὸ τὸν προσωπικὸ ἀγώνα ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐπιτυγχάνεται καὶ μὲ τὸν ἀγώνα μας νὰ διατηρηθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεὸ ἂν δὲν ἀντισταθοῦμε σ’ αὐτὴ τὴν μεθοδευμένη «ἁγιοποίηση». Δόξα τῷ Θεῶ, ἔχουμε τόσους ἁγίους νὰ τιμήσουμε, νὰ μιμηθοῦμε καὶ νὰ τύχουμε τῶν πρεσβειῶν τους. Δὲν χρειαζόμεθα ἕναν ὑπὸ ἀμφισβήτηση «ἅγιο», ἕναν «ἅγιο τέκτονα», ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν στὰ δελτία τοὺς οἱ Μασόνοι.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
«ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ»
Ηγούμενος Φρέατος του Ιακώβ Ιουστίνος: ''Ζούμε στις μέρες του Αντιχρίστου''
Λάβρος κατά των Εκκλησιαστικών Ποιμένων είναι ο Ηγούμενος του Φρέαρ του Ιακώβ Γέροντας Ιουστίνος, ο οποίος τον Αύγουστο του 2016 σώθηκε μετά από απόπειρα δολοφονίας του.
Ο Γέροντας μιλώντας σε προσκυνητές μεταξύ άλλων ανέφερε: "Αφήσαμε την Ορθοδοξία μας, αφήσαμε την γλώσσα μας, αφήσαμε τον πολιτισμό μας".
Επίσης ο Ηγούμενος αναφέρθηκε και στην επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στους μετανάστες του Πειραιά, τονίζοντας πως "άπαξ ο Αρχιεπίσκοπος έβγαλε το εγκόλπιο του σε ανθρώπους που ήρθαν στο σπίτι μας λάθρα, για να μην τους προσβάλει θρησκευτικώς, εμείς δηλαδή εδώ πέρα πως πρέπει να εμφανιζόμαστε με σορτς; Είμεθα αξιοκατάκριτοι και αξιολύπητοι!"
"Ο Θεός τιμώρησε την Εκκλησία της Ελλάδος, κάθε δέκα κληρικούς που πεθαίνουν να κάνουν έναν" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Ιουστίνος.
Τέλος ο γέροντας μιλάει για τους Αγιοταφίτες, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αλλά και για την απόπειρα δολοφονία του.
Δείτε το χαρακτηριστικό βίντεο:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)