Η ΠΡΟΠΕΤΕΙΑ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὸ μαθητή του Τιμόθεο ὅτι «ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί»· στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ ἔρθουν περιστάσεις δύσκολες καὶ ἐπικίνδυνες. Διότι οἱ ἄνθρωποι θὰ διαφθαροῦν πολύ. Καὶ ἀναφέρει διάφορες ἀπὸ τὶς κακίες τους. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν λέει ὅτι θὰ εἶναι καὶ «προπετεῖς», αὐθάδεις δηλαδή, φουσκωμένοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωισμό (βλ. Β´ Τιμ. γ´ 1-4).

Καὶ στὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Σοφία Σειράχ» (κεφ. θ´ 18) τονίζεται πόσο προβληματικὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ στόμα ἀνοικονόμητο κι ἐπιπόλαιο: «φοβερὸς ἐν πόλει αὐτοῦ ἀνὴρ γλωσσώδης, καὶ ὁ προπετὴς ἐν λόγῳ αὐτοῦ μισηθήσεται»· φοβερὸς κι ἐπικίνδυνος στὴν πόλη ποὺ μένει εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ κακόγλωσσος, ὁ ἀσυγκράτητος καὶ ἀπερίσκεπτος στὰ λόγια, γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ μισηθεῖ.

Ἀκόμη καὶ ἄνθρωποι μὴ Χριστιανοί, συνετοὶ ὅμως, ὑπογραμμίζουν τοὺς κινδύνους ποὺ ἐμφωλεύουν στὴν προπέτεια. Τέτοιος π.χ. ἦταν καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τῆς Ἐφέσου, ὁ Γραμματεὺς τῆς πόλεως, ποὺ ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο σὲ ἕνα περιστατικὸ τῆς ζωῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τὸ γεγονὸς ἐξιστορεῖται στὸ ιθ΄ (19ο) κεφάλαιο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων». Ὅπως λοιπὸν μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, στὴν Ἔφεσο τὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶχε μεγάλη ἀπήχηση καὶ ἀπεκάλυψε στοὺς κατοίκους τῆς πόλεως καὶ τῶν γύρω περιοχῶν τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ εἰδωλολατρία εἶναι ψέμα, διότι «οὐκ εἰσὶ θεοὶ οἱ διὰ χειρῶν γινόμενοι» (Πράξ. ιθ΄ [19] 26)· δὲν εἶναι πραγματικοὶ θεοὶ τὰ ἀγάλματα ποὺ κατασκευάζον­ται ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια. Καὶ ὅτι ἕνας καὶ μόνο εἶναι ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου: ὁ μόνος ἀληθινὸς ἐν Τριάδι Θεός. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ μειωθοῦν τὰ κέρδη τῶν ἀργυροχόων ποὺ κατασκεύαζαν μικροὺς ἀσημένιους ναούς, ὁμοιώματα τοῦ ναοῦ τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος, ποὺ ἦταν τὸ κόσμημα τῆς Ἐφέσου.Ἔτσι, μὲ προτροπὴ κάποιου ἀργυροχόου Δημητρίου, οἱ Ἐφέσιοι παρασύρθηκαν σὲ διαδήλωση καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν ἐπὶ δύο ὧρες: «μεγάλη ἡ Ἄρτεμις τῶν Ἐφεσίων». Ἐπεκράτησε σύγχυση φοβερή.

Σὲ κείνη τὴν περίσταση ὁ Γραμματεὺς τῆς πόλεως ἔσπευσε νὰ καθησυχάσει τὰ ἄτακτα πλήθη, λέγοντάς τους ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχοῦν, διότι ὅλοι ξέρουν ὅτι ἡ πόλη τους εἶναι λάτρης καὶ φρουρὸς τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος καὶ τοῦ ἀγάλματός της. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς εἶπε νὰ ἠρεμήσουν καὶ νὰ μὴν κάνουν τίποτε ἐπαναστατικὸ καὶ ἀπερίσκεπτο: «μηδὲν προπετὲς πράσσειν», τοὺς παρήγγειλε. Ἔτσι ἡ ταραχὴ σταμάτησε καὶ ἡ πόλη ἡσύχασε.

Αὐτὸς ὁ λόγος «μηδὲν προπετὲς πράσσειν» εἶναι λόγος σοφὸς καὶ ἀπόλυτα ταιριαστὸς μὲ τὶς παραγγελίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ προαναφέραμε. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ κανόνα συμπεριφορᾶς στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας. Διότι συνήθως τί συμβαίνει; Στὶς συζητήσεις ὁ ἀμετροεπὴς καὶ προπετὴς μιλάει μὲ αὐθάδεια, μὲ θρασύτητα καὶ ἀπερίσκεπτη βιασύνη, δείχνοντας ὅτι τὰ ξέρει ὅλα. Πολὺ περισσότερο μάλιστα ὅταν ἐπιδιώκει νὰ ἐπηρεάσει τοὺς ἄλλους γιὰ πρόσωπα ἢ καταστάσεις μὲ διάφορα φλύαρα καὶ ἀληθοφανῆ ἐπιχειρήματα. Στὴν πραγματικότητα ὅμως πίσω ἀπὸ κάθε κρίση του, ποὺ δῆθεν ἀποβλέπει στὴν ὠφέλεια τοῦ συνόλου, κρύβεται φιλαυτία, ὑπερηφάνεια καὶ προσπάθεια προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ του.

Καὶ ποιό εἶναι τελικὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προπέτειας; Εἶναιἡ δημιουργία ταραχῆς, συγχύσεως, ἀντιδράσεως καὶ ὁ κίνδυνος νὰ ἐπέλθει καταστροφὴ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ὁ σοφὸς Σολομὼν ὑπογραμμίζει μὲ ἰδιαίτερο τρόπο στὸ θεόπνευστο βιβλίο τῶν «Παροιμιῶν». Λέει: «Σοφοὶ κρύψουσιν αἴσθησιν, στόμα δὲ προπετοῦς ἐγγίζει συντριβῇ»· οἱ πραγματικὰ σοφοὶ ἀποταμιεύουν τὴ γνώση γιὰ νὰ τὴ χρησιμοποιήσουν στὴν ὥρα της. Τὸ ἀνοικονόμητο καὶ ἀπερίσκεπτο ὅμως στόμα τοῦ ἐπιπόλαιου καὶ προπετοῦς τὸν ὁδηγεῖ σὲ ὁλοκληρωτικὴ συντριβή (Παρ. ι´ [10] 14).

Οἱ πιστοὶ λοιπὸν ὀφείλουμε «μηδὲν προπετὲς πράσσειν», νὰ ἀποφεύγουμε τὴν προπέτεια. Νὰ προσπαθοῦμε νὰ εἶναι ὁ λόγος μας μετρημένος, σεμνός, καρπὸς ὥριμης σκέψεως. Καὶ οἱ ἐνέργειές μας νὰ εἶναι ὄχι βιαστικὲς καὶ μὲ συναισθηματικὴ φόρτιση, ὅπως αὐτὲς τῶν Ἐφεσίων. Ὁ πραγματικὰ πιστὸς «οἰκονομήσει τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει»· θὰ προσ­έχει πολὺ τὰ λόγια καὶ τὶς κρίσεις του, ὥστε νὰ μὴ θίξει κανένα (Ψαλ. ρια´ [111] 5).

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

https://christianvivliografia.wordpress.com

Ένα ευχαριστώ ...

Πόσους ανθρώπους καθημερινά χαιρετάμε, δηλώνοντας την χαρά της συνάντησης και την τιμή προς το πρόσωπο τους; Μέσα από ένα τόσο απλό και ανθρώπινο τρόπο, εκείνο του χαιρετισμού, η εκκλησία μας καλεί να απευθυνόμαστε στην ομορφότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου την Παναγία. Να την χαιρετάμε και να της λέμε ένα ευχαριστώ για ότι έκανε και συνεχίζει να κάνει για εμάς. Αλήθεια με πόσο απλό τρόπο τελικά μπορούμε να κοινωνούμε τον Θεό. Ένα ευχαριστώ είναι αρκετό μα και τόσο δύσκολο για χείλη που ξεράθηκαν στην έρημο της αχαριστίας…

π. Λίβυος

http://orahmas.blogspot.gr

7-8 λεπτά...

Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να' χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι.Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε"; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.

Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και "θέλω κείνο, κάνε τ' άλλο". Δεν θέλω τίποτα! Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε…

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου

http://orahmas.blogspot.gr

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Η θέα του Κυρίου μας»

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό; «Έλα και δες», λέει ο απόστολός Του. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους παντοτινά «ως τη συντέλεια του κόσμου». Και, πραγματικά, είναι μαζί τους μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο και στα Μυστήρια της Εκκλησίας...

Τον Χριστό δεν Τον βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο. Αυτοί δεν Τον βλέπουν, γιατί είναι τυφλωμένοι από την απιστία.

Θέλεις ν” ακούσεις τον Χριστό; Σου μιλάει με το Ευαγγέλιο. 

Μην περιφρονείς τη σωτήρια φωνή Του. Φύγε μακριά από την αμαρτωλή ζωή και άκου με προσοχή τη διδασκαλία Του, που είναι η αιώνια ζωή.

Θέλεις να σου φανερωθεί ο Χριστός; Ο Ίδιος σε διδάσκει πως θα το πετύχεις:

«Όποιος κρατά τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπά κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου».

Φυλάξου από τη φαντασία σου, που μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι βλέπεις τον Ιησού Χριστό, ότι Τον αγγίζεις, ότι Τον αγκαλιάζεις. Δεν πρόκειται παρά για μια ολέθρια αυταπάτη, ένα μάταιο παιχνίδι υπερηφάνειας, επάρσεως, αλαζονείας ή, όπως ονομάζεται από τους ασκητικούς συγγραφείς, οιήσεως.

Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κατορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί.»

Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

http://www.vimaorthodoxias.gr/

Αναμένουμε κάποιες διευκρινίσεις από τον π. Νικόλαο

Πρόσφατη ομιλία του εφημερίου του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης, π. Νικολάου Μανώλη.

Στὸ παρακάτω βίντεο ἀκούγονται κάποιες θέσεις τοῦ π. Νικ. Μανώλη ποὺ χρήζουν διευκρινίσεων, ἀφοῦ ἔχουν σχέση μὲ τὴν στάση τῶν πιστῶν ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. 

Ἂν ὁ π. Νικόλαος δὲν μιλοῦσε ὡς ἱερέας καὶ διδάσκαλος, θὰ εἶχε ἄλλη βαρύτητα ὁ λόγος του. Τώρα ὅμως, πολλοὶ περιμένουν νὰ πάρουν ἀπ’ αὐτὸν κατεύθυνση στὰ θέματα τῆς Πίστεως, γι’ αὐτὸ πρέπει ὁ λόγος του νὰ εἶναι ἀκριβὴς καὶ σύμφωνος κατὰ πάντα μὲ τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση. Ἐξ ἄλλου ὁ ἴδιος λέγει στὸ παρακάτω βίντεο: «Μὲ παίρνει κόσμος ἀνήσυχος ἀπ’ ὅλα τὰ πέρατα τῆς γῆς· θέλουν κι αὐτοὶ νὰ κάνουν κάτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία, πῶς νὰ ἀντιδράσουν· καὶ σὲ ὅλους δίνω κατεύθυνση».

Ὅμως, οἱ κατευθύνσεις ποὺ δίδει, ἔχουμε τὴν ἐντύπωση διαφοροποιοῦνται κάπως, ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ βλέπουμε νὰ ἐφαρμόζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Γιατὶ εἶπε στὴ συνέχεια:

«Σήμερα θὰ σᾶς πῶ, τί θὰ κάνουμε ἀπὸ ’δῶ καὶ πέρα. Ὅπως κάνω ἐγώ, ἔτσι θὰ κάνετε κι ἐσεῖς… Γιὰ πολλοὺς (ἡ διακοπὴ μνημοσύνου) δὲν εἶναι δικαίωμα ἁπλῶς, ἀλλὰ ὑποχρέωση. Ἐγὼ ὅμως μένω στὴ θέση –τὴν πατερικὴ κι αὐτή– ὅτι εἶναι δυνητικὸςὁ Κανόνας…

»Σήμερα πῆγα, φυσικά, στὸ Ναό μου κι ἐκεῖ, κάθισα στὴν ἄκρη καὶ λειτουργήθηκα…

–Καὶ τί θὰ ἔκανες ἐσύ, λένε, ἂν δὲ σὲ τιμωρούσανε;

Ἂν δὲν μὲ τιμωρούσανε, τὴν ἐρχόμενη βδομάδα ποὺ εἶναι ἑβδομάδα (τῆς ἐφημερίας μου) θὰ ἐρχόμουνα, θὰ πήγαινα στὸν ναὸ μέσα, χωρὶς ταραχή, θὰ ἔκανα μιὰ λειτουργία ποὺ δὲν θὰ μνημόνευα τὸ Δεσπότη –όπως τὸ λένε οἱ Κανόνες– καὶ θὰ ἔφευγα. Ποιό εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς Μητρόπολης, ἂν δυὸ καὶ τρεῖς μέσ’ στὴν μητρόπολη δὲν μνημονεύουνε τὸν Ἐπίσκοπο;… Λένε·

–Καὶ τὸ Πάσχα τί θὰ ἔκανες;

Τὸ Πάσχα θὰ ἔκανα αὐτὸ ποὺ κάνω σήμερα. Θὰ ’ρθῶ μαζί σας στὴν ἐξέδρα, δὲν θὰ εἶμαι ντυμένος, δὲν θὰ φοράω πετραχήλι, δὲν θὰ φοράω τὴν ἱερατική μου στολή, θὰ φοράω τὸ ράσο μου καὶ θὰ ψάλω κι ἐγὼ «Χριστὸς Ἀνέστη», χωρὶς νὰ ἱερουργήσω. Αὐτὸ λένε οἱ Κανόνες(!), αὐτὸ θὰ κάνω, ὅπως κάνει κι ὁ κόσμος. Αὐτὸ λέω νὰ κάνετε κι ἐσεῖς. Καταλάβατε;».

Σύμφωνα μὲ τὶς κατευθύνσεις αὐτὲς ποὺ ἔδωσε, ὁ κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ πηγαίνει στοὺς Ναοὺς ποὺ λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν αἱρετικοί, ὁπότε ἡ ἔννοια, ἡ σημασία καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἀποτειχίσεως ἀλλοιώνεται.

Ἀναμένουμε διευκρινίσεις ἀπὸ τὸν π. Νικόλαο, ἀφοῦ ἡ ὁμιλία του αὐτὴ ἔγινε κάτω ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν πίεση τῶν ἡμερῶν· διευκρινίσεις ποὺ νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία (ἐν λόγοις καὶ ἔργοις) τῶν Ἁγίων Πατέρων. 

Σημάτης Παναγιώτης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΜΙΑΙΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ!

H Β’ Κυριακή των Νηστειών, δεν είναι η κυριώνυμος ημέρα της Εορτής του Μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας μας, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Η Πανίερη αυτού Μνήμη εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου.

Παρ’ όλα αυτά, η τοποθέτηση και οριοθέτηση της Μεγίστης αυτής Αγιοπατερικής Μορφής, αμέσως μετά την χαρμόσυνη, πανένδοξη και θριαμβευτική Κυριακή της Ορθοδοξίας, δεν είναι καθόλου τυχαία…

Τίποτε δεν είναι “τυχαίο” ούτε καν “καθιερωμένο” ως λειτουργικό και υμνολογικό “γέμισμα” χρόνου. Το τυπικό δεν σημαίνει τυπικότητα και το εορτολόγιο δεν συνιστά στείρα στερεοτυπία. Παρατυπία κακίστη η καταραμένη συνήθεια. Όταν ακούς Ακαδημαϊκό Μητροπολίτη να ξεκινά τον πανηγυρικό του λόγο με τον παντελώς άχαρο και νηπιαγωγειακό λαϊκισμό “όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος…”, θλίβεσαι για την τραγικότητα της ρηχότητος, την κατάντεια της αγραμματοσύνης και την ισοπεδωτική μάστιγα της λεξιπενίας.

Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις, η των εννοιών ανάλυσις και η βαθυτέρα εξέτασις των πραγμάτων.

Λοιπόν; Για ποιό λόγο παρουσιάζεται στον καθοριστικό και καθαρκτικό ορίζοντα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αμέσως μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο Μεγάλος αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; 

Και γιατί αυτός και όχι ο μεγαλύτερος πάντων των Αγίων, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ή ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο ηγαπημένος και Επιστήθιος Μαθητής;

Πολύ ορθά ειπώθηκε πως η Δευτέρα Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί συνέχεια και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας. Η Κυριακή του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνιστά την αλληλένδετη συνέχεια της Πρώτης Κυριακής και ορθώς, ορθοδόξως αποκαλείται “Δευτέρα Κυριακή της Ορθοδοξίας!”

Στην Α’ Παμμεγίστη Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, γιορτάζει την Θεαρχική Ονομαστική της Εορτή. Πανηγυρίζει. Πίνει, μεθάει και κερνά: “ἔλθετε, φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων καὶ πίετε οἶνον, ὃν ἐκέρασα ὑμῖν!” (Παροιμ. θ’ 5).

Στην “Β’ Κυριακή της Ορθοδοξίας”, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, γιορτάζει και προστάζει, προαιώνιο πρότυπο παρουσιάζει, υμνεί και μεγαλύνει, ευφραίνεται και αγαλλιά, συστήνει και προτείνει, υπόδειγμα ξεχωριστό, παράδειγμα προς μίμησιν: 

ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ!

Αυτό γίνεται για να δείξει η Εκκλησία ότι μετά από την Ορθοδοξία, έρχεται η Ορθοπραξία. Ορθοπραξία δεν σημαίνει μόνο πράξεις ηθικές, αυτό είναι το δευτερεύον, αλλά σημαίνει Ορθή Λατρεία στη πράξη, όχι με τα λόγια! Προτάσσει την Ορθοπραξία, πριν από την Προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού! 

Συνδέει την Ορθή Λατρεία με τον Σταυρό, τον διωγμό και την θυσία!

Θυσιάζουμε όχι μόνο τα πάθη μας αλλά και τον πνευματικό δεσμό μας, την προσωποληψία του συμβιβασμένου μας επισκόπου και την προσωπολατρεία του “γέροντα”, του “παπούλη” ο οποίος αρνείται να μιμηθεί τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και συνεχίζει από δειλία να κοινωνεί με αιρετικούς, ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες και να μας ενώνει με αιρεσιάρχη πατριάρχη!

Αίρεση σημαίνει οριστική αποξένωση και αποκοπή της ψυχής από τον Θεό. Για αυτό η Εκκλησία μας, αμέσως μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, προβάλει τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος, ναι μεν μίλησε και έγραψε εκτενώς, εμπειρικώς και Αγιοπνευματικώς περί του Ακτίστου Φωτός, αλλά πρωτίστως αρνήθηκε να κοινωνεί με την αίρεση και να μνημονεύει αιρετικούς ποιμένες.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η Εκκλησία μας ενθέως σέβεται και τιμά τον Άγιο Πατέρα της Θεοδιδάκτου Διακοπής Μνημονεύσεως! Τον Άγιο Πατέρα της Θεαρέστου, Θεοσδότου και Ορθής Αποτειχίσεως!

Μα… Μα… Αυτός ο Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, πώς γίνεται, είναι δυνατόν ποτέ να έκανε Παύση Μνημοσύνου του Πατριάρχου του; Αυτός ο Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, είναι δυνατόν ποτέ να έκανε έκανε Αποτείχιση! Τί είπες; Πως το είπες;

Ναι, αυτό που ακούσατε και διαβάσατε καλά: ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έκανε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ! Και δεν είναι ο μοναδικός, ούτε “απλή μονάδα!” Αποτείχιση έκαναν και άλλοι πολλοί, μεγάλοι και τρανοί, γνωστοί και πρωταγωνιστές Άγιοι Πατέρες!

Μα… τότε… γιατί η Εκκλησία διάλεξε έναν “σχισματικό, έναν φανατικό, φονταμενταλιστή, σφετεριστή και καταχραστή, “ταλιμπάν της Ορθοδοξίας!”

Μα… γιατί επέλεξε έναν “αποτυχημένο, αυτοανακηρυγμένο υπασπιστή, προασπιστή και αυτόκλητο ήρωα της Πίστεως που θεωρεί τον εαυτό του υπερσύνοδο;;;”

Και όμως, ΑΥΤΟΝ διάλεξε κατ’ εμπνευσιν και φώτησιν του Παναγίου Πνεύματος! 

Δεν σας αρέσει; Και όμως, θέλετε, δεν θέλετε, θα τον δεχτείτε και θα παραδεχθείτε την Ορθοδοξότητά του εάν με φρόνημα ταπεινό, αδέσμευτο και απροκατάληπτο εξετάσετε τον βίο του και τα διδάγματά του! 

Εάν ιδιαιτέρως ερευνήσετε αυτήν την λεπτεπίλεπτη και κρισιμοτάτη πτυχή της Διακοπής Μνημονεύσεως και Αποτειχίσεως αυτού του Αγίου, από τον πατριάρχη του και από ολόκληρη την διοικούσα, επικρατούσα, κατατυρρανούσα και λατινοφρονούσα “Εκκλησία”.

Επίκεντρο των αγώνων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, δεν ήταν τόσο η πάλη εναντίον των παπικών κτηνών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, όσο η φοβερή και επώδυνη διαμάχη εναντίον των εχθρών “εντός των Τειχών”, εντός της αυτής πνευματικής οικογενείας, “εντός Εκκλησίας”: η μάχη εναντίον του πατριάρχου του, του Ιωάννου (ΙΔ’) του Καλέκα.

Τοποθετώ το “εντός Εκκλησίας” εντός εισαγωγικών διότι όταν κάποιος κηρύττει δημοσίως αίρεση κατεγνωσμένη, όπως είναι ο Παπισμός, τότε αυτός τίθεται αυτομάτως, ακαριαίως εκτός Εκκλησίας, χωρίς να τον έχει καταδικάσει και εξωστρακίσει κάποια Σύνοδος.

Εδώ έγκειται η μεγάλη προσοχή:

Με αυτό που λέμε, δεν υποκαθιστούμε την αξία και σημασία μίας Συνόδου, ούτε θεωρούμε τον εαυτό μας “υπερσύνοδο” όπως μας αποκαλούν οι εμπαθείς μας κατήγοροι και αισχροί μας συκοφάντες.

Οι Άγιοι Πατέρες (πχ. o ΜΕΓΑΣ και Ιερός Φώτιος) εδογμάτισαν πως η Απομάκρυνση = η Αποτείχιση των Ορθοδόξων Πιστών (κληρικών ΚΑΙ Λαϊκών) «μπορεί» και πρέπει να γίνεται, ΠΡΟ συνοδικής διαγνώμης!» (ΙΕ’ Κανών, ΑΒ’ Αποστολικής Συνόδου). Προσέξτε: Δεν λέγει “προ συνοδικής καταδίκης!”

Άλλο πράγμα “διαγνώμη” και άλλο “καταδίκη”. Το ένα οδηγεί στο άλλο, αλλά το πρώτο δεν υποκαθιστά το δεύτερο. Το δεύτερο δεν προϋποθέτει το πρώτο. Η συνοδική διαγνώμη μπορεί να υπάρξει ως θέμα “θεολογούμενο” μα η συνοδική καταδίκη να καθυστερήσει “εις τους αιώνας των αιώνων…” Γιατί;

Διότι, όταν οι “άγιοι συνοδικοί” είναι οι ίδοι τους οι εαυτοί, απολύτως υπεύθυνοι, ένοχοι και καταδικαστέοι ως κύριοι φορείς της επικρατούσης Παναιρέσεως και κηρύσσουν ανεπαισχύντως, “γυμνή τη κεφαλή” την αίρεση δημοσίως, τότε που ακούστηκε ποτέ, οι ίδιοι οι συνοδικοί να συγκροτούν σύνοδο ληστρική και να καταδικάζουν τον πανένοχο και καταδικαστέο εαυτό τους; Πού ακούστηκε ποτέ, οι ίδιοι οι δικαστές, να είναι συνάμα και κατηγορούμενοι, απολογούμενοι, φυλακιστέοι και αναθεματιστέοι;

Και τι λοιπόν; Θα περιμένουμε και θα παραμένουμε αδιάφοροι εις τον αιώνα, για άλλους δεκάδες αιώνες να συνέλθει άλλη Οικουμενική Σύνοδος, (η Δεκάτη) να καταδικάσει τον Οικουμενισμό και τους Οικουμενιστές κατ’ όνομα και μέχρι να συμβεί αυτό εμείς θα έχουμε φύγει πια από τη ζωή και τα παιδιά μας θα έχουνε φραγκέψει;

Τί; Θα καθίσουμε αναίσθητοι, ανενέργητοι και απαθείς, εις βρώσιν των λυκοποιμένων, αναμένοντες κάποια σύνοδο από το Κολυμπάριον υπερπέραν, η οποία ερχόμενη και υποσχόμενη στην φάση την επόμενη θα έχει πρόεδρο τον…. “παναγιώτατο” Πάπα;

Και μεις, τί κάνουμε; Αναπολούμε το αχανές χάος της Πανθρησκείας και φιλοσοφούμε μια φαύλη “δυνητικότητα”; Τέτοια πια ρηχότητα και παραβατικότητα, εμείς οι νεορθόδοξοι της παχιάς φακής;

Το στόμα του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπογραμμίζει πως οι Ορθόδοξοι Πιστοί έχουν, όχι “δυνατότητα” αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να κατακρίνουν τους ιερείς (ασχέτως βαθμού). 

Δεν λέγει ελέγχουν μόνο, αλλά κατακρίνουν, καταδικάζουν και αναθεματίζουν!

«Πρέπει να κάνουμε υπακοή (σχετική πάντοτε και όχι απεριόριστη και αρρωστημένη) στους διδασκάλους και ιερείς και να μην τους κατακρίνουμε, ακόμα κι αν έχουν ασεβή ζωή (περί βίου)· άν όμως (περί Πίστεως) η Πίστη τους είναι λανθασμένη, τότε όχι μόνο δεν πρέπει να τους υπακούσουμε, αλλά και νά φύγουμε απ’ αυτούς (“τα πρόβατά Μου “φεύξονται” διατάζει ο Χριστός) και να τους κατακρίνουμε!» (δηλαδή καταδικάζουμε).

Το λέγει το στόμα του Χριστού, ο Απόστολος Παύλος:

“Εάν κάποιος σας διδάξει κάτι διαφορετικό από αυτό που σας διδάξαμε εμείς, έστω κι αν αυτός είναι (όχι μόνο ιερέας, επίσκοπος, πατριάρχης μα ακόμη ανώτερος) άγγελος εξ΄ ουρανού, να είναι από σας αναθεματισμένος!”

Ακούστε: το λέγει ο Θεός, το λέγει η Γραφή και όχι ο Πανταζής!

Η θεαρχική, διαχρονική εντολή “φεύγετε αυτούς ως από όφεων και σκορπίων”, δεν σημαίνει να διαφωνείτε θεωρητικώς και παράλληλα να κοινωνείτε με αυτούς και να ενώνεστε με αυτούς μυστηριακώς-δογματικώς διά της Μνημονεύσεως και Ενσωματώσεως!

Οποιαδήποτε επαφή με το φίδι και τον σκορπιό θα αποβεί μοιραία και θανατηφόρα. Μη γελιόμαστε και παίζουμε με τα “εν ου παικτοίς…”

Να φεύγετε από αυτούς σημαίνει ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ εκκλησιαστική επαφή, ΚΑΜΙΑ κοινωνία Μυστηριακή! Τι νομίζετε; Όταν η Αγία Γραφή μας εντέλλεται να “φεύγουμε την πορνεία και την ειδωλολατρία”, μήπως υποννοεί, (κατά το βλάσφημο σκεπτικό των όσων σιγοντάρουν και προωθούν μία δήθεν ακίνδυνη συνύπαρξη και άνετη συγκοινωνία με τον Αιρεσιάρχη πατριάρχη), ότι μπορούμε να κοινωνούμε ελεύθερα εκκλησιαστικά με ειδωλολάτρες και να μετέχουμε των δαιμονικών “μυστηρίων” τους, οργιακών τελετών και θυσιών τους, αρκεί να “διαφωνούμε” θεωρητικώς με άρθρογραφίες και να απορρίπτουμε με “υπογραφές” τις αντίθεες ιδέες τους;

Ο ΙΕ’ Κανόνας της Αγίας, Αποστολικής Πρωτοδευτέρας Συνόδου, δεν λέγει “έως ότου θα κριθούν από Σύνοδο!” Μιλά για «αποτειχίζοντες εαυτούς ΠΡΟ συνοδικής διαγνώμης»… ΠΡΙΝ ΚΑΝ, γίνει και ΕΑΝ ΠΟΤΕ γίνει κάποια συνοδική διαγνώμη, πόσο μάλλον καταδίκη!

Αυτό το “πριν” δεν σημαίνει σίγουρα πως θα γίνει! «Πριν ή συνελθείν αυτούς!» Αυτό δεν σημαίνει πως ο Ιωσήφ είχε σαρκικές σχέσεις και μετά! Συνέλθετε! Κι αν θέλετε τόσο πολύ αυτό το «έως ότου», και πάλι η Θεοτόκος, η ΤΕΩΣ Προστάτις του Αγίου Όρους, θα σας συνετίσει και θα σας ΑΠΟΣΤΟΜΩΣΕΙ!

Το «έως ότου» δεν σημαίνει ούτε καν υποννοεί ότι δεν είχαν σαρκικές σχέσεις πριν αλλά μετά: «και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκεν τον υιόν αυτής». Πρώτον, λεγει “τον υιόν αυτής”, δεν λέγει «τον υιόν αυτών». Δεύτερον, αυτό το “έως ου” έχει οριστικό και αμετάκλητο χαρακτήρα, δεν υπονοεί ότι περίμεναν την γέννα και μετά συνήλθαν! Άπαγε τέτοια βλασφημία!

Ακόμη και ο κόρακας του Νώε, στάλθηκε «έως ότου» μέχρι να ξηραθούν τα νερά αλλά ακόμη και όταν ξεράθηκαν αυτά, ΠΑΛΙ ΔΕΝ ξαναεπέστρεψε! (Γεν. 8, 7).

Όταν ένας γιατρός λέγει σε καπνιστή, “μη καπνίσεις έως ότου πεθάνεις! Τι δηλαδή, μπορεί μετά το θάνατό του να καπνίσει;; Το «έως ότου» πολλές φορές δηλώνει απαράλλακτη, απροσδιόριστη και διαρκής επ’ άπειρον κατάσταση!

Εδώ λοιπόν, ο ΙΕ’ Κανόνας και οι Άγιοι Πατέρες, σύμφωνα πάντοτε με τους Ερμηνευτές, δεν γράφει «έως ότου» γίνει κάποια καταδίκη, αλλά αναφέρεται στο επαινετό και τετιμημένο γεγονός της Διακοπής και Αποτειχίσεως ΠΡΙΝ ΚΑΝ και ΕΑΝ ΠΟΤΕ λάβει χώρα οποιαδήποτε μέλλουσα καταδίκη! Δεν προσδιορίζει την σύγκληση Συνόδου ως χρονική περίοδο, ως προϋπόθεση και περιθώριο διαρκείας της Διακοπής Μνημοσύνου.

Ο Απόστολος Παύλος διατάζει (είναι γραμμένο στην Προστακτική): “Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ!» (Τίτον 3, 10) Τον αποκαλεί “αιρετικό” χωρίς να περιμένει συνοδική καταδίκη! Δεν μας λέει “να μην τον πούμε αμέσως, αυθαιρέτως «αιρετικό» τον καυμένο αλλά να περιμένουμε πρώτα μια κάποια καταδίκη”, κάπου, κάποτε, μία σύνοδο να συνέλθει, (συνέλθετε!) και να μας τον πει τότε αυτή “αιρετικό” επισήμως!

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διέκοψε την Μνημόνευση του πατριάρχου του, Ιωάννου Καλέκα, πριν τον καταδικάσει αυτόν κάποια σύνοδος! Οι Οικουμενιστές θα έπρεπε ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΥΓΚΟΡΜΟΙ και να πλύνουν το στόμα τους με θειάφι και παραθείο πριν τολμήσουν να πιάνουν στο στόμα τους, αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ του Παμμεγίστου Πατρός, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΟΥΣΕ με τον ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟ του Πατριάρχη, ούτε με όσους τον μνημόνευαν!

Οι συνάδελφοί του οι συνοδικοί, οι συνεπίσκοποί του οι προδοτικοί, τον συκοφαντούσαν ότι “βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, εκτός της Κιβωτού!” Παλιό το παραμύθι…. Παλιά η τέχνη του διαβόλου να συκοφαντεί…

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δεν ήταν μόνος του, είχε και πολύ Πιστό, Ορθόδοξο Λαό μαζί! Είχε και λαϊκούς τους οποίους εκπροσωπούσε όταν λειτουργούσε στην Αγία Τράπεζα! Δεν επιθυμούσε να βλέπει τον Χριστό κατασφαγιασμένο από τον πατριάρχη του.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δεν θεωρούσε την Αποτείχιση ως «δυνητική» αλλ’ ως υποχρεωτική, συνειδησιακή εντολή! Αυτομάτως, ενσυνειδήτως, εκουσίως και αυτοπροαιρέτως ΔΙΕΚΟΨΕ την Μνημόνευση του πατριάρχου του, ΧΩΡΙΣ να περιμένει να συνέλθει κάποια σύνοδος!

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εξ’ αιτίας της Αποτειχίσεώς του, αναθεματίστηκε εις κόλασιν αιωνίαν από την Πατριαρχική Σύνοδο (δέστε και τα πρακτικά) για αυτό το ΘΕΙΚΟ του ΤΟΛΜΗΜΑ: “τον Παλαμάν, τον τολμήσαντα το μνημόσυνόν μου παύσαι…” γράφει η πατριαρχική πράξη του αναθεματισμού του.

Αυτόν τον “Παλαμάν” τον αποκαλείτε “ταλιμπάν” και ΑΡΝΕΙΣΘΕ, ως αθεόφοβοι, να ΜΙΜΗΣΘΕ! Τον τιμάτε μόνον εν ταις χείλεσιν υμών, η δε καρδία υμών πόρρω απέχει από τον Χριστόν και την Ορθόδοξον Αλήθειαν! Τον τιμάτε με ομιλίες, μα αποσιωπάτε την Αποτείχισή του!

Τον τιμάτε με Λειτουργίες, μα λειτουργείτε αντικανονικώς και αντορθοδόξως, σιγοντάροντες και προωθούντες την Παναίρεση του Οικουμενισμού!

Τον τιμάτε με και πάτε “κατά διαόλου” διότι ενσωματώνεστε με τα “είδωλα των εθνών δαιμόνια” διότι σας το διαβεβαίωσε η Κολυμπάρειος διαβολοσυναγωγή πως όλες οι αιρέσεις αποτελούν ιστορικές Εκκλησίες του Χριστού… “ιστορικές” άρα και ουσιαστικές διότι η ιστορία έχει και την ουσία της, εξ’ ης λαμβάνει και την ύπαρξή της!

Τον τιμάτε υποκριτικώς και αναμασάτε τις “πιπιλισμένες σας καραμέλες” περί “Ακτίστου Φωτός”, ώ “ακτιστοφωτισμένοι”,

* καθώς παραμένετε ενωμένοι, ενσωματωμένοι με το σκότος της αιρέσεως,

* καθώς συσκοτίζετε τον Λαό με σκοτεινές και παραπλανητικές εξαγγελίες “Προς τον Λαό”,

* καθώς ενώνετε, ώ αναίσχυντοι, τον Λαό με τον Σατανολαό του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών “δι’ ευχών των οικουμενιστών μεταπατέρων”

* καθώς σκοτίζετε το Φως και τοποθετείτε τον Λύχνον “υπό τον μόδιον”, υποκριτές: “εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν ὑμῖν σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;” (Ματθ. στ’ 23).

ΠΟΣΟΝ ακόμη θα σας ανεχόμαστε να μας κοροϊδεύετε και να λοιδορείτε τον Άγιο, αρνούμενοι να το μιμηθείτε εις την Διακοπήν Μνημονεύσεως και Παλαμιαίαν Αποτείχισιν;;;

http:/www.wallingoff.com

Θαύμα Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στη Σαντορίνη! «Αν είναι Άγιος ας μας πνίξει»

Επειδή η Λατίνοι κατηγορούν την Αγία Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία μας, λέγοντες, ότι από τότε πού χωρίσθηκε από την Δυτική, δηλαδή την Φράγκικη Εκκλησία, δεν ανέδειξε πλέον κανένα νέο Άγιο, ούτε θαύματα πλέον έχει, γι αυτό θέλοντας ο ιερός Νεκτάριος, ο οποίος ήτο Πατριάρχης Ιεροσολύμων το έτος 1660, αυτός ο ένθερμος ζηλωτής της αληθείας, να φράξει τα στόματα των Λατίνων και να τους αποδείξει ψεύτες και συκοφάντες, απαριθμεί πολλούς νέους Αγίους της Ανατολικής Εκκλησίας, οι οποίοι έλαμψαν μετά το σχίσμα και διηγείται πολλά και παράδοξα νέα θαύματα. 

Λέγει λοιπόν και για τον Άγιο Γρηγόριο, το έξης φοβερό θαύμα.

Στην νήσο Θήρα την κοινώς λεγομένη Σαντορίνη, κατά την ημέρα της μνήμης του Αγίου, δηλαδή κατά την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, μερικοί Φράγκοι έπλεαν με καΐκι χάριν αναψυχής, ή μάλλον όπως γράφει ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, οι Φράγκοι έβαλαν επί τούτου μερικά παιδιά μέσα σε μια βάρκα και ενώ έπλεαν, κτυπούσαν τα χέρια τους και έλεγαν.

«Ανάθεμα τον Παλαμά».

«Αν είναι ο Παλαμάς Άγιος, ας κάνη να πνιγούμε».

Αυτά βλασφημούσαν τα φραγκόπουλα, και ώ του παραδόξου θαύματος, αδελφοί!

Ω της Αγιότητος και της παρρησίας του θείου Γρηγορίου στον Θεό!

Την ίδια ώρα πού βλαστημούσαν, χωρίς καμία ταραχή της θαλάσσης, μάλιστα σε καιρό γαλήνης, βούλιαξε το πλοιάριο μαζί με όλους εκείνους, πού ήσαν μέσα σε αυτό, σύμφωνα με την βλασφημία πού έλεγαν.

«Αν είναι Άγιος, ας μας πνίξει».

Και τα μεν σώματα των βλάσφημων βυθίστηκαν στην θάλασσα, οι δε ψυχές τους βυθίστηκαν στο αιώνιο πυρ της κολάσεως. Και με αυτό το θαύμα βεβαιώθηκε η αγιότητα του Αγίου Γρηγορίου και δοξάσθηκε ο Θεός.

Ανάλογο θαυμαστό γεγονός είναι και αυτό έζησε ο Γ.Μ, κατά την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας στο Πολεμικό Ναυτικό στις 8 Ιανουαρίου 1953, ο οποίος αντιμετώπιζε ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας, …. και επικαλούμενος την βοήθεια του Αγίου χωρίς να τον γνωρίζει, η υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως αφήνοντας άφωνους τους γιατρούς από την ξαφνική βελτίωση της υγείας του…..

Έτσι λοιπόν εις ανάμνηση του θαυμαστού γεγονότος που έζησε, κάθε χρόνο αυτός και η οικογένειά του κάνουν την πανήγυρη κατά την ημέρα εορτασμού του Αγίου, στον ιερό ναό του Αγίου Νεκταρίου του Καμαριού της Σαντορίνης.

http://poimin.gr/

Φοβερή η κρίση του θανάτου

Σε μια ξεροκαλύβα της Ιεράς Νέας Σκήτης του Αγίου Παύλου, πριν από πολλά χρόνια, ένας υποτακτικός, Μηνάς το όνομα του, αρρώστησε βαρειά για θάνατο. 

Ξαφνικά εκεί που νόμιζαν οι πατέρες που τον φρόντιζαν πώς θα πεθάνει, βλέπουν και έκανε απότομες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού του.

Οι παρευρισκόμενοι εκεί παρακολουθούσαν με πολλή περιέργεια και ενδιαφέρον τις κινήσεις και σε ερώτησή τους, ο μελλοθάνατος, είπε: «Κριτήριο, αδελφοί μου, Κριτήριο, φοβερό Κριτήριο στο οποίο αντιδικούν οι Δαίμονες με τους Αγγέλους. Σας παρακαλώ αδελφοί μου κάνετε προσευχή για την ψυχή μου» και λέγοντας αυτά, μετά πολλών ωρών πάλη και αγωνία, παρέδωσε το πνεύμα. 

Που όμως; κανείς δεν γνωρίζει, ποίοι άραγε να νίκησαν;

Φοβερή αδελφοί μου είναι η ώρα του θανάτου. 

Φοβερό το Κριτήριο και η αντιδικία των Δαιμόνων και η απόφαση στα χέρια της θείας Δικαιοσύνης, αλλά ας παρακαλούμε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και να ζητήσωμεν απ' αυτόν, με εξομολόγηση και ταπεινή καρδιά, να νικήσει το Έλεός Του την Κρίσιν, επειδή η αγία Γραφή λέει: «Έλεος και κρίσιν άσομαί σοι Κύριε, ψάλω καί συνήσω εν οδώ άμώμω• πότε ήξεις προς με; διεπορευόμην εν κακία καρδίας μου, εν μέσω του οίκου μου» (Ψαλμ. Ρ' 100). 

Δηλαδή: Εγώ Κύριε θα ψάλλω το έλεος Σου με την κρίση μαζί, κι αυτά θα τα καταλάβω όταν θα βρίσκομαι στο δρόμο της αναμαρτησίας και παρακαλώ πότε θα έλθεις σπίτι μου; Όταν θα βρίσκομαι στο δρόμο της ακακίας και της καλοσύνης; Τότε σε παρακαλώ να έλθεις να παραλάβεις την ψυχή μου και να την κρίνεις με το άπειρο Σου έλεος και όχι με τη δικαία Σου κρίση! Αυτό θα πρέπει όλοι μέρα νύχτα να παρακαλούμε και να διορθώνουμε τα σφάλματα και αμαρτήματα μας, και κατά τη θεία Του εντολή θα πρέπει για να τύχουμε του θείου ελέους, να γινόμαστε έτοιμοι όπως το είπε ο ίδιος «Γίνεσθε έτοιμοι, διότι ο θάνατος ως κλέπτης έρχεται εν ώρα ή ου δοκήται» και επειδή ο θάνατος έρχεται σαν κλέφτης τότε που δεν τον περιμένουμε, θα πρέπει ανά πασά στιγμή να είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχτούμε και να λέμε κι εμείς με τον Προφήτη Δαυίδ «Πότε ήξεις προς με»; δηλ. πότε, Κύρη, θάρθεις και σε μένα να με πάρεις;

Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Η μετάνοια του εξωμότου Επισκόπου

Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία 

Κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας ένας Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεργεία του πονηρού, εξώμοσε και έγινε Μωαμεθανός.

Κάποτε λοιπόν κατά την εορτή του Μπαϊραμιού, την ώρα που όλοι οι Τούρκοι έτρωγαν και γλεντούσαν, ζήτησαν από τον εξωμόσαντα να τους διακωμωδήσει τα μυστήρια των Χριστιανών για να γελάσουν.

Αυτός στην αρχή αρνιόταν, αφού όμως είδε ότι επέμεναν, πήρε ένα ποτήρι το σήκωσε ψηλά και εκφώνησε μελωδικά το «Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός», κάνοντας ταυτόχρονα και το γύρο του τραπεζιού, όπου οι Τούρκοι κάθονταν και έτρωγαν.

Άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και γύρισε να δει αν διασκέδασαν μ' αυτό οι συνδαιτυμόνες του. Όμως τότε διεπίστωσε έκλπηκτος πως οι Τούρκοι όχι μόνο δε γελούσαν, αλλά τον κοιτούσαν έντρομοι. «Ε, βρε», τους είπε, «εγώ σας το έκανα για να γελάσετε και σεις τι με κοιτάτε σαν χαμένοι;».

Μετά από λίγη ώρα ένας απ' αυτούς απάντησε: «Παπά εφέντημ, όση ώρα το έκανες αυτό ήσουνα δύο πήχεις πάνω από τη γη».

Ακούγοντας αυτό ο Επίσκοπος εξεπλάγη και βγαίνοντας έξω έκλαψε μετανοιωμένος λέγοντας: «Εγώ αρνήθηκα τον Κύριο, αλλά αυτός δεν με εγκατέλειψε. Η θεία Χάρις Του με σκεπάζει ακόμα».

Την ίδια νύχτα ανεχώρησε κρυφά για το Άγιον Όρος, όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του με μετάνοια και αυταπάρνηση, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος ήταν εκτός από τον Πνευματικό του. 

«Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία»

xristianos.gr

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΣ

Όλα τα κηρύγματα των Οικουμενιστών, που σαν «επιδημία» έχουν κατακλύσει την ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία, κάνουν λόγο μόνο για αγάπη, αγάπη, αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα είναι υποκρισία,υποκρισία, υποκρισία. Η αγάπη τους φαίνεται με το μένος και την κακία που κυνηγούν όποιον τολμά να αντισταθεί σε αυτή την δαιμονική θύελλα.

Η Θεοσοφία, δημιούργημα μια μάγισσας της Έλενα Πετρόβνας Μπαλαβάτσκυ, (1831-1891), που «άνθισε» από τον δέκατο ένατο αιώνα, είναι το θεωρητικό σκέλος της διεθνής μασονίας και είναι ακριβώς το υπόβαθρο της Πανθρησκείας του Οικουμενισμού, που προωθεί η Νέα Τάξη. Σε αυτή την θεωρία, η Νέα Τάξη έχει ως άξονα αυτή την αγαπολογία, δηλαδή την ενότητα όλων, του μαύρου με το άσπρο, (εξ ου και ότι οι μασονικές στοές έχουν δίχρωμο δάπεδο με το μαύρο και με το άσπρο), του κακού με το καλό, του διάβολου με τον…Χριστό!

Η Ορθοδοξία εδώ δεν έχει καμία θέση και πρέπει να πολεμηθεί, καθώς διακηρύττει πως μόνο αυτή κατέχει το αληθινό μήνυμα του Χριστού. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, δεν είναι για αυτούς παρά…. ένας από τους πολλούς δασκάλους της Σοφίας (όπως ο …Μωάμεθ, ο Βούδας κ.α.), που δίδαξε την «αγάπη».

Όλοι αυτοί οι Οκουμενιστές λησμονούν το θειο μήνυμα ότι η αληθή αγάπη δεν είναι μεταξύ των ανθρώπων, αλλά μεταξύ ανθρώπων και Θεού.

Όσον αφορά για τους σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους, (που δεν διστάζουν να αποβάλλουν από επάνω τους τον Σταυρό όταν βρίσκονται με αλλόθρησκους), πολύ καλά τους περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος :

Κατά Ματθαίον 12 /13-33

14 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.

15 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν.

25 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.

26 Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.

27 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.

28 οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας.

29 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων,

30 καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν.

31 ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας.

32 καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν.

33 ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;

Κυριακή Β Νηστειών εις μνήμη Αγίου Γργηγορίου του Παλαμά το καυχημα της πόλης μας Θεσσαλονίκης.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Αυτός είναι ο δρόμος της ορθοδοξίας

http://scripta---manent.blogspot.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Δυστυχώς, ζούμε "χαλαρά" τραγικές εκκλησιαστικές στιγμές! Πιστοί και κληρικοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το σχίσμα είναι γεγονός!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Δίωξη π.Θεοδώρου Ζήση: "Ορθόδοξα" ιστολόγια, οι "Πόντιοι Πιλάτοι"

του (αντιοικουμενιστικού) αγώνα, "νίπτουν τας χείρας τους"!

Γράψαμε πριν λίγες μέρες για την προκλητική "σιωπή" των υποτιθέμενων "αντιοικουμενιστικών" ιστολογίων:

Γιατί κάποια ορθόδοξα χριστιανικά ιστολόγια "έθαψαν" την είδηση-"βόμβα", της διακοπής μνημόνευσης στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, που ανακοίνωσε από προχθές Κυριακή ο π.Νικόλαος Μανώλης;

Σήμερα, Κυριακή 12/3/2017, συμπληρώνεται μία εβδομάδα από τηνΔΙΑΚΟΠΗ μνημόνευσης του μητροπολίτη Ανθίμου, από τονπ.Θεοδώρου Ζήση, αλλά κάποια "ορθόδοξα", "αντιοικουμενιστικά" ιστολόγια, δεν το πληροφορήθηκαν!! Ούτε μια γραμμή δεν αφιέρωσαν! 

Ούτε τις τιμωρίες που επέβαλε ο Άνθιμος -πριν καν απολογηθεί ο π.Θεόδωρος Ζήσης- πληροφορήθηκαν! Ως νέοι "Πόντιοι Πιλάτοι",νίπτουν τας χείρας τους…

Γι αυτούς το "πολυχρόνιο" στον δεσπότη της "Μόρφου Νεόφυτου" (Κύπρο), 

τον υμνητή του Κορανίου και τον υβριστή των αγωνιστών της ΕΟΚΑ (δείτε εδώ), είναι πιο σημαντική "είδηση".

Είπαμε, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην εκκλησία μας, δεν είναι η αίρεση του οικουμενισμού -αυτήν και τυφλός να είσαι, την βλέπειςμ άλλο αν δες τολμάς δημόσια να την αποκηρύξεις - είναι η γεροντολαγνία και ο μεσσιανισμός.

Κάποτε είχαν "Μεσσία" τον μητροπολίτη Κονίτσης, μετά τον Ζουράρη,

τώρα έχουν τον Αιτωλίας Κοσμά, τον Πειραιώς και τον Μόρφου.. (φυσικά διαγράφουν κάθε σχόλιο που θα τολμήσει να αμφισβητήσει το παπικό αλάθητο του κάθε "Μεσσία" τους)

Όπως διόλου τυχαία και η πιπίλιση της "καραμέλας": "πάντοτε μέσα στην εκκλησία ..."

(εννοώντας δηλαδή εκκλησία την μνημόνευση του Βαρθολομαίουκαι των δεσποτάδων της "Εκκλησίας της Ελλάδος" που ΔΕΝ ορθοτόμησαν την αλήθεια σχετικά με την ψευδοΣύνοδο της Κρήτης):

Ά ρε Άγιε Γρηγόριε Παλαμά και Άγιε Θεόδωρε Στουδίτη κρίμα να μην έχετε κι εσείς παρτίδες με τον "Σωτήρα", την "Βατοπεδίου" και κυρίως με το γνωστό "ρωμαίϊκο" σωματείο (και τον γέροντα τους), να μην σας κατευθύνει κι εσάς να μείνετε "μέσα στην εκκλησία" (εννοώντας εκκλησία τους αιρετικούς οικουμενιστές!) ...

Συνεχίζουμε να μνημονεύουμε τους αιρετικούς για να μην έχουμε προβλήματα με τους δεσποτάδες και να μπορούμε να συνεχίζουμε "το έργο μας"!! Συνδιαλλαγές κάνουν οι κομπογιαννίτες, οι έμποροι, ΟΧΙ οι ορθόδοξοι.

Μια ολόκληρη γενιά χριστιανών "βλήματα" ...συνεχίζουν να μνημονεύουν και να παριστάνουν ότι τάχα δεν έχουν μάτια, δεν άκουσαν, δεν είδαν ... δεν ξέρουν τίποτε! Τι κρίμα..

Πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος ακολούθησε ΕΠΙΣΗΜΑ την αίρεση.Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παριστάνουν τους αντιοικουμενιστές γράφοντας κείμενα.

Τις κρίσιμες στιγμές, μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι, μην κοιτάς δίπλα σου, μην κοιτάς πίσω τους φοβισμένους.

Όσοι έχουν ιδανικά κοιτάνε μόνον ΜΠΡΟΣΤΑ.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Χριστιανοί και «χριστιανοί»

Οι Χριστιανοί λοιπόν δεν ξεχωρίζουν ούτε στον τόπο, ούτε στη γλώσσα, ούτε στο ντύσιμο από τους άλλους ανθρώπους. 

Μα ούτε και κατοικούν κάπου σε πόλεις δικές τους, ούτε μεταχειρίζονται κάποια διάλεκτο παραλλαγμένη, ούτε κάνουν ζωή που να ξεχωρίζει. 

Αυτό δεν είναι γι’ αυτούς διδαχή που βρέθηκε από κάποια επινόηση και από την ανησυχία πολυάσχολων ανθρώπων, ούτε υπερασπίζουν δόγμα ανθρώπινο, όπως μερικοί. 

Κατοικώντας σε πόλεις ειδωλολατρικές και βαρβαρικές, κατά τον κλήρο του ο καθένας, και ακολουθώντας τα τοπικά έθιμα σε ντύσιμο και φαγητό, καθώς και στον υπόλοιπο βίο, θαυμαστή και αληθινά παράδοξη δείχνουν την κατάσταση της πολιτείας τους. 

Σε πατρίδες κατοικούν δικές τους, αλλά σαν πάροικοι. 

Μετέχουν στα πάντα σαν πολίτες και τα πάντα υπομένουν σαν ξένοι. 

Κάθε ξένη πατρίδα είναι δική τους και κάθε πατρίδα, ξένη. 

Παντρεύονται όπως όλοι, κάνουν παιδιά. Αλλά δεν παρατάνε τα νεογέννητα. 

Τραπέζι κοινό έχουν, αλλά όχι και κρεβάτι. 

Μέσα σε σάρκα βρίσκονται, αλλά δε ζουν σύμφωνα με τη σάρκα. 

Στη γη περνάνε τη ζωή τους, αλλά είναι πολίτες του ουρανού. 

Υπακούουν στους νόμους που ορίζονται και με τον βίο τους νικάνε τους νόμους.

Αγαπάνε τους πάντες και από τους πάντες καταδιώκονται. 

Τους αγνοούν και τους κατακρίνουν, τους θανατώνουν και κερδίζουν τη ζωή. 

Είναι φτωχοί και πλουτίζουν πολλούς· 

Τα πάντα στερούνται και στα πάντα έχουν περίσσευμα. 

Τους περιφρονούν και μέσα στη περιφρόνηση δοξάζονται· τους συκοφαντούν και δικαιώνονται. 

Κακολογούνται και ευλογούν, τους βρίζουν και εκείνοι τιμούν. 

Κάνοντας το καλό τιμωρούνται σαν κακούργοι· όταν τιμωρούνται χαίρονται, σαν να έρχονται στη ζωή. 

Οι Ιουδαίοι σαν αλλόφυλους τους πολεμάνε και οι ειδωλολάτρες τους κυνηγάνε. 

Και για την αιτία της έχθρας, αυτοί που τους μισούν δεν έχουν τι να πουν.

Και πιό απλά, όπως είναι στο σώμα η ψυχή, έτσι είναι στον κόσμο οι Χριστιανοί. 

Απλωμένη είναι σε όλα τα μέλη του σώματος η ψυχή, και οι Χριστιανοί στου κόσμου τις πόλεις. 

Κατοικεί στο σώμα η ψυχή, δεν είναι όμως από το σώμα· και οι Χριστιανοί στον κόσμο κατοικούν, μα δεν είναι από τον κόσμο. 

Αόρατη η ψυχή, στο ορατό φρουρείται σώμα· και τους Χριστιανούς τους ξέρουν, αφού βρίσκονται στον κόσμο, αόρατη όμως η θεοσέβειά τους μένει. 

Μισεί την ψυχή η σάρκα και την πολεμάει, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί την εμποδίζει να γεύεται τις ηδονές· 

Μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί στις ηδονές είναι αντίθετοι. 

Η ψυχή αγαπάει τη σάρκα που τη μισεί και τα μέλη· 

Και οι Χριστιανοί αγαπάνε αυτούς που τους μισούν. 

Έχει κλειστεί η ψυχή στο σώμα, συγκρατεί όμως αυτή το σώμα· 

Και τους Χριστιανούς τους έχει σαν σε φυλακή ο κόσμος, αυτοί όμως συγκρατούν τον κόσμο. 

Αθάνατη η ψυχή, σε θνητό σκήνωμα κατοικεί· 

Και οι Χριστιανοί παροικούν στα φθαρτά, την αφθαρσία των ουρανών περιμένοντας. 

Όταν στερείται φαΐ και πιοτό, η ψυχή γίνεται καλύτερη· 

Και οι Χριστιανοί όταν τιμωρούνται, κάθε ημέρα γίνονται πολύ περισσότεροι. 

Σε τέτοια τάξη τους έθεσε ο Θεός, που δεν τους επιτρέπεται να την παρατήσουν.

(Αυθεντικο ιστορικο κειμενο ανώνυμου μαθητή του απολογητή Αριστείδη του Αθηναίου, διδασκάλου του Κλήμη Αλεξανδρέα, 175-200 μ.Χ. κατα την ΠΡΟΣ ΔΙΟΓΝΗΤΟ ΕΠΙΣΤΟΛΗ).

Και οι ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

κατα τον Ηλια Μηνιατη 

Σε μια εποχή, που η Ορθοδοξία λάμπει σαν να είναι μεσημέρι, ανάβω και εγώ το λυχνάρι του ευαγγελικού κηρύγματος και έρχομαι σε μια εκκλησία γεμάτη χριστιανούς και ζητώ χριστιανό. 

Ζητώ χριστιανό. 

Μα πώς; 

Αυτοί όλοι που βλέπω εδώ και άλλου, σε πόλεις και σε κάστρα, σε επαρχίες και σε βασίλεια, στο περισσότερο μέρος της οικουμένης, δεν είναι χριστιανοί;

Οι χριστιανοί είναι δύο ειδών:

Είναι αυτοί που έχουν το όνομα μόνον του χριστιανού· 

χριστιανοί εξωτερικά και φαινομενικά έχουν «μόρφωσιν ευσεβείας» όπως λέγει ό Απόστολος Παύλος, μα εσωτερικά δεν έχουν τα έργα ενός χριστιανού. 

Έχουν χριστιανική πίστη μα δεν έχουν χριστιανική ζωή. 

Μάλιστα έχουν μια ζωή εντελώς αντίθετη απ’ τη πίστη. 

«Έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ήρνημένοι». 

Απ’ αυτούς δεν ζητώ κανένα.

Είναι όμως και χριστιανοί, οι οποίοι εκτός του ονόματος έχουν και έργα. 

Μαζί με την πίστη έχουν και ζωή. 

Και εσωτερικά και εξωτερικά είναι πραγματικά ορθόδοξοι, αληθινοί χριστιανοί.

Απ’ αυτούς ζητώ να βρω έστω και ένα σε μια πολυάνθρωπη χριστιανική πόλη και δεν βρίσκω.

Ζητώ χριστιανό!

Περπατώ από τόπο σε τόπο για να τον βρω. 

Τον αναζητώ στις αγορές, ανάμεσα στους άρχοντες. 

Και εδώ βλέπω μια υψηλόφρονα υπερηφάνεια. 

Δεν τον βρίσκω. 

Τον ζητώ στα παζάρια, ανάμεσα στους πραματευτάδες. 

Και εδώ βλέπω μια αχόρταγη φιλαργυρία. 

Δεν τον βρίσκω. 

Τον ζητώ στους δρόμους, μεταξύ της νεολαίας. 

Εδώ όμως βρίσκω μια μεγάλη ασωτεία. 

Δεν τον βρίσκω. 

Βγαίνω έξω από την πόλη. 

Τον αναζητώ ανάμεσα στους χωριάτες. 

Και εδώ βλέπω όλου του κόσμου τα ψέμματα. 

Δεν τον βρίσκω. 

Πάω κατά τη μεριά της θάλασσας. 

Τον αναζητώ ανάμεσα στους ναυτικούς. 

Κι’ εδώ ακούω τις πιο φοβερές βλαστήμιες. 

Δεν τον βρίσκω. 

Πηγαίνω κατά το στράτευμα. 

Τον ζητώ ανάμεσα στους στρατιώτες. 

Και εδώ βλέπω την τέλεια απώλεια. 

Δεν τον βρίσκω. 

Μπαίνω μέσα στα σπίτια. 

Τον αναζητώ ανάμεσα στις γυναίκες. 

Κι εδώ τι βλέπω; 

Βλέπω γυναίκες παντρεμένες, χωρισμένες απ’ τους άνδρες τους, να χαίρονται τη ζωή τους με μοιχείες. 

Βλέπω ανύπανδρες να ζουν με τις απολαβές της πορνείας. 

Βλέπω και τίμιες. 

Μ’ αυτές δεν σκέπτονται τίποτε άλλο παρά τα στολίδια και την ματαιότητα. 

Δεν βρίσκω έστω μια χριστιανή.

Σκόπευα ν’ ανέβω και πάνω στα παλάτια των μεγιστάνων και των εξουσιαστών, να δω και κει αν βρίσκεται κάνεις χριστιανός. 

Μα δεν τολμώ, φοβούμαι. 

Είναι η κολακεία που φυλάει και δεν αφήνει να μπει μέσα η αλήθεια.

Τέλος, έρχομαι στην Εκκλησία, μέσα στο θυσιαστήριο. 

Εδώ ελπίζω πως θα βρω τον χριστιανό που ζητώ. 

Ανάμεσα σε τόσους αρχιερείς και ιερείς, σε τόσους ιερωμένους και μοναχούς, οι οποίοι είναι το έθνος το άγιον, το βασίλειον ιεράτευμα, οι διάδοχοι των αποστόλων, οι έμψυχες εικόνες του Χριστού, θαρρώ πως θα βρω τον χριστιανό. 

Μάλιστα θα βρω ένα άγιο, ένα ασκητή, ένα θαυματουργό, ένα διδάσκαλο, ένα Ιωάννη Χρυσόστομο ή ένα μεγάλο φωστήρα της Εκκλησίας.

Ζητώ, εξετάζω, σκέπτομαι. 

Μα αλλοίμονο, τί βλέπω; 

Εδώ βλέπω ανθρώπους που στην έπαρση είναι Εωσφόροι, στη φιλαργυρία Ιουδαίοι, στα σαρκικά Επίκουροι, στην αμάθεια ζώα, στην πονηρία δαίμονες. 

Δεν βρίσκω ούτε άγιο, ούτε ασκητή, ούτε θαυματουργό, ούτε διδάσκαλο. 

Δεν βρίσκω τον χριστιανό που ζητώ.

πηγή ομολογία